[Event] Turniej Pokoju | Podsumowanie

[Papyrus]

Turniej Pokoju
Zakończenie
Część 1

Walki ustały, Cesarstwo wycofało się w głąb Sogen po rozkazach ich przerażonego i, na pewno, niezadowolonego Cesarza. Części wojsk udało się uciec i to, co się zdarzyło między nimi oraz Cesarzem było inną historią, która tutaj nie będzie poruszona. Wielu żołnierzom Cesarstwa - ze względu na bycie w najróżniejszych częściach Kotei w czasie wydawania rozkazu na odejście - nie udało się wycofać. Część miała szczęście, spotykając na swojej drodze Yuki Mikoto, która zakazała dalszej walki. I ci, którzy wykonali jej rozkaz mieli spokój w Kotei. Ci, którzy dalej wypełniali rozkaz Cesarza nie mieli tyle szczęścia. Wielu zginęło, inni zostali pojmani jako jeńcy. Sama liderka klanu Yuki została z kilkunastoma ludźmi, którzy przysięgli jej lojalność. Lojalność, która wiązała się ze zdradzeniem Cesarstwa.

Tak, jak Cesarstwo zdradziła ona (chociaż na ten temat miała zupełnie inne zdanie).

Cesarz wycofał się wczesnym popołudniem, co zgrało się ze śmiercią (zapieczętowaniem) Antykreatora oraz mniej więcej w czasie, kiedy jego Jeźdźcy zginęli (albo uciekli, wiedząc, że w osłabionym stanie nie zrobią żadnej różnicy szczególnie, że uciekający Jeździec widział, że Kyoushi stracił kontrolę. A nie miał zamiaru się z nim mierzyć w takim stanie. Nawet nie wiedział, że NES kupił mu trochę czasu, jednocześnie - prawie go zdradzając.)

Po stronie obrońców było też wiele strat. Ciężko byłoby wszystkich wymienić, większość też nie była szczególnie ważna dla normalnych obywateli. Ale było kilka śmierci, które miały wpłynąć na wielu ludzi - nie tylko tych zaangażowanych bezpośrednio w życie ofiar. Lider Klanu Nara, lider Klanu Kaminari, wielu bogatych kupców z Ryuzaku, wnuk lidera klanu Hoshigaki, pustynna księżniczka - Hibiki Airan, Uchiha Rokuro. Oraz wielu innych. Liczenie i rozpoznawanie ofiar wciąż trwało.

O ofiarach i całej sytuacji reszta świata miała być poinformowana listowie, poprzez wysłanie ptaków albo wysoce wykwalifikowanych shinobich, którzy specjalizowali się w roznoszeniu wiadomości. Wiadomości te jednak, należało napisać. Poproszony zostało o to Sugiyama Orochi, który nie był zadowolony ze swojego zadania. Miał jednak na tyle kontroli nad sobą, żeby w tym wypadku nie mówić o tyma co najwyżej przewrócić kilkukrotnie oczami. Widać było, że chętniej działałby w terenie, pomagając przy sprzątaniu gruzów, wydobywaniu ciał i czymkolwiek, co mogło być fizyczną, bezpośrednią robotą. Niestety dla niego, papierkowa robota okazała się - na ten moment - istotniejsza.

Siedział teraz za biurkiem w domowym gabinecie swojego ojca i zapisywał w zwojach pędzlem to, co dyktował mu ojciec. Obaj ledwo się trzymali, nie śpiąc od dwóch dni (Stary Sugiyama zajmował się wszystkim, a młody upewniał się, że panicz Yuu był bezpieczny. To był cud, że dzieciak przeżył to wszystko, będąc tak blisko samego Antykreatora i mini-bijuu. Sam Orochi był bardzo zły na to, że jego strażnicy nie wyciągnęli go z Loży od razu, tylko zginęli, a młody się schował pod siedzeniem, bo miał nadzieję, że coś zrobi). Orochi właśnie kończył list do klanu Nara, a jego ojciec zaczął dyktować następny, kiedy drzwi do gabinetu uchyliły się i służka wpuściła do środka oczekiwanych gości - Uchiha Katsumi oraz pan Takeda.

Katsumi poruszała się trochę niepewnie, Takeda obserwował ją z niewielką obawą.

- Co powiedzieli medycy, Katsumi-dono? - zapytał wprost Sugiyama, na co Katsumi pokręciła głową.

- Wyczerpałam swoje szczęście. Wzrok nie wróci, o ile nie wezmę oczu Kamino. - Orochi podniósł głowę i spojrzał na liderkę klanu z zainteresowaniem, a Katsumi nie kontynuuowała. - A tego nie zrobię.

- To mogłaby być właściwa kara za jej zdradę - odpowiedział powoli Kurayami, ale Katsumi pokręciła głową.

- Ale ja nie chcę być taką osobą. Zresztą, sama popełniłam tyle błędów, że przyjmuję to, jako zapłatę za nie. Nawet jeżeli ostatecznie udało nam się powstrzymać Antykreatora. Mój czas już minął. Mam nadzieję, że uda mi się spokojnie przejść przez resztę swojego życia, jako nic nie znacząca kunoichi, a całą resztę zostawię wam oraz Masahiro. Właśnie, co z nim?

- Będzie potrzebował sporo czasu, żeby dojść do siebie. Chłopak z pustyni wydaje się trochę oderwany od rzeczywistości, ale walczył i leczył ludzi dzielnie. Masahiro zdecydował się zaryzykować, więc ja się nie sprzeciwiałem. Pozostaje jedynie podjęcie decyzji, kto będzie zarządzał klanem do momentu dojścia do siebie przez chłopaka? Katsumi-dono, powinnaś…

- Absolutnie nie powinnam. Przyjmuję do wiadomości, że popełniłam tyle błędów i klan mi nie ufa. Nie wrócę. Nie mogę. Mogę zostać, jako doradca, mimo wszystko mam trochę doświadczenia. Jednak wolałabym, żeby ktoś inny zajął miejsce zastępczego Shirei-kana.

- Tylko kto?

Katsumi nie odwróciła głowy w kierunku Starego Sugiyamy, ale Takeda owszem. Orochi szybko spojrzał po całej trójce i zrozumiał.

- Kurwa…

- Coś mówiłeś, chłopcze? - huknął Sugiyama.

- Nie, ojcze. Gratuluję nowej roli - odpowiedział sucho Orochi i z głębokim westchnięciem pochylił się z powrotem nad swoimi zwojami, nienawidząc swojego życia w tej chwili.

- Tak, tak, Sugiyama-san. Jeden dzień chaosu i już opowiadają o panu i wzięciu odpowiedzialności za doprowadzeniu Kotei do jakiegoś stanu. Był pan na Murze, prawda - Takeda w końcu odpowiedział.

- Jakiś czas temu, tak.

- Poza tym, znamy Orochi'ego i jaki syn, taki ojciec, mam nadzieję - dodał pogodnie.

- Chyba sobie kpi... - zaczął pod nosem Orochi, ale szybko ugryzł się w język.

Katsumi, nawet nie widząc min ojca i syna, uśmiechnęła się do siebie, wyobrażając sobie, jak obaj zareagowali na to porównanie. Miała, oczywiście, rację, miny obu były nie do opisania.

- Coś nie tak? - zapytał Takeda, zaniepokojony.

- Nie, Takeda-san. Bardzo chętnie będę pełnić te obowiązki, jeżeli tego się ode mnie oczekuje.

- Tak, teraz będziemy w czasie tranzycji, więc nie będzie łatwo, szczególnie po tym nieznośnym ataku. Zupełnie nie rozumiem tego, co zrobiło Cesarstwo, bo Antykreator nigdy nie słynął ze szczególnego rozsądku. Wydaje się, że Waneko oszalał.

Katsumi westchnęła.

- Ciężko powiedzieć. Przesłuchałam Kamino przed tym, jak została zamknięta. Myślała, że wykorzysta ten atak, żeby przejąć władzę, ale nie spodziewała się, że Cesarz współpracuje z Hanem. W każdym razie, mówiła, że Cesarz próbuje przejąć kontynent, żeby szerzyć swoje Cesarstwo i źle przyjął przegraną w poprzedniej wojnie. I może coś się dzieje, ciężko powiedzieć, nie nam to oceniać. Czy był kontrolowany, zmanipulowany. Zginęło zbyt wielu ludzi, za bardzo się na nas uwzięli. Nie wybaczę im. I Ryuzaku też im nie wybaczy. Zamkniemy porty i zagłodzimy skurwysynów, aż nie wydadzą Waneko. A jeżeli tego nie zrobią, spalimy ich.

Orochi, słysząc złowieszcze słowa, przełknął ślinę, ale się nie wychylał. Jego ojciec zacisnął usta, ale powoli skinął głową. Takeda za to zaprotestował.

- Nie bez Ryuzaku, nie bez Ryuzaku. Pozwólmy im przodować w działaniach przeciwko Cesarstwu, bo my jesteśmy za słabi. A nie takiemu państwu chcę przewodzić. Potrzebujemy czasu na odbudowanie się i wszystkich sił w środku. Żadnej agresji niesprowokowanej, budujemy mosty, a nie je zawalamy. Na wojnie może i się zarabia, ale nie są to tak pewne przychody, jak z ciągłego usprawniania. Ruszymy moje kontakty, wyciągniemy więcej reperacji od Tsuyo. Muszę jeszcze dograć plan, bo nie brałem pod uwagę tego, że zostaniemy zaatakowani przez Antykreatora. Co teraz, z perspektywy, wydaje mi się głupie. To nie jest pierwsze takie zdarzenie, prawda? Miejmy nadzieję, że ostatnie. W każdym razie, Katsumi-dono, musimy spokojnie się odbudować.

- Katsumi-sama, jak już. - poprawiła delikatnie Takedę - To już proszę z Kuroyami-dono omówić.

- Progres, nie regres. Powinniśmy być dość dobrze zabezpieczeni dodatkowo, skoro klan Uchiha posiada bijuu.

Katsumi ściągnęła usta, lekko się krzywiąc.

- Nie zatrzymamy go w Kotei, za mocno zżył się z Ichirou, a nie chcę, żeby po prostu odszedł, skoro jeszcze wraca. Jest zbyt silny, żeby go po prostu zabić, dodatkowo nigdy nie chciałam, żeby jego bijuu się uwolniło. Nawet patrząc na fiasko, jakim była jego walka, jednak przyczynił się do wygranej. Wolę, żeby był po naszej stronie i w razie czego nas bronił.

- Tylko jak może nas bronić, kiedy łazi za Ichirou?

- Ta białowłosa dziewczyna, Misae, najwyraźniej są sobie bliscy. Jednocześnie Masahiro się nią zainteresował - wyjaśniła Katsumi. - Zabawne, jak czasami para może dobrać się idealnie. Dziewczyna jest z Yamanaka, głównej linii rodu. Rozmawiałam z Aiko-san, jej kuzynką, lewą ręką liderki Yamanaka. Gdyby nie to, że Masahiro się nią zainteresował i gdyby nie to, że jest ważnym bohaterem i przyszłym Shirei-kanem, Misae pewnie zostałaby wydana za lidera Hyuuga. Dobry ruch, że będzie w naszym klanie. Tym bardziej, że Kyoushi jest jej bliski, więc będzie jej chronił. Trzymamy go przy wiosce z tego powodu.

- No, wszystko bardzo dobrze, ale jak go wezwiemy, jeżeli będzie potrzebny? Jak szybko będzie mógł przybyć, jeżeli będzie podróżował z Ichirou? Nawet jeżeli jego przyjaciółka będzie tutaj?

Zapadła chwilowa cisza, bo wydawało się, że ani Katsumi ani Sugiyama nie mieli na to odpowiedzi. Coś jednak przyszło do głowy Orochiemu.

- A jakby można go przyzywać? Jak przywołańców. Nałożyć na niego pieczęć i w razie potrzeby wezwać na miejsce? Oczywiście, nie nadużywać, ale w momencie, kiedy będzie niezbędny?

Kuroyami uniósł wysoko brwi, kiedy spojrzał na Orochiego, po czym z aprobatą skinął głową.

- To nie jest zły pomysł. Dorastasz.

Orochi się skrzywił.

- Uważaj, ojcze. To już brzmiało niemal jak pochwała.

- Może gdybyś wykazywał normalnie podobną inicjatywę i rozsądek, mógłbym mówić to częściej.

Przez następnych kilkanaście minut trójka w gabinecie przeszła do omówienia spraw politycznych, które znudziły Orochiego. Zajął się pisaniem listów, które musiał skończyć jeszcze przed nastaniem ranka, żeby można było je wysłać. Wychwytywał tylko część z tego, co mówili - zwój z Antykreatorem został przejęty przez Ichirou i zdecydowano, że lepiej, żeby został w jego rękach, bo jeżeli się uwolni to nie w Sogen. Rozmawiano o Kamino i o tym, że miała zostać w więzieniu, a jej majątek miał zostać przekazany Nanie, którą chciała szkolić sama Katsumi. Omówiono, że liderka klanu Yuki, po zdradzie Cesarstwa, powinna wycofać się ze swoimi ludźmi w głąb Sogen. Zgodzono się, że Mikoto powinna przejąć władze po nim, jako osoba, która była wyraźnie po stronie Ryuzaku i Sogen. Wspomniano, że chciała ruszyć na pustynię, prosić o pomoc Sabaku Jou.

Wreszcie wspomniano o tym, że przy ciele jednego z Jeźdźców Hana znaleziono mapę, która wskazywała na bezpieczną morską drogę, otaczającą Dzikie Lądy.

---

I tym kończymy Event! W ciągu tygodnia pojawi się jeszcze kilka fabularnych postów, żeby nie zarzucać Was wszystkim od razu. Też zastanówcie się, jakie są Wasze plany, żeby można było jej wpleść w narrację. Piszcie na PW, discordzie itd.

Dziękuję za Wasze zaangażowanie i cierpliwość. Wszystko to było niesamowite i dziękuję bardzo.

Ale najważniejsze - nagrody.

• PH za posty będą się liczyć według wzoru: Od 1 maja 2022 do 31 sierpnia 2022 x 1.5 a posty od 1 września 2022 do końca eventu x2. Pod koniec tygodnia dam znac, jak zgłaszać posty do wyceny. Poza walkami turniejowymi, albowiem:
• PH i ryou za Turniej: 100 PH i 1000 Ryo dla każdej osoby biorącej udział w walkach
  Aki
  Nana
  Misaki
  Kan
  Kamiyo
  Anzou
  Souei
  Daisuke
  Sasame
  Shin
  Kyoushi
  Orochi
  Renkuro
  Shinsu
  Hideaki
  Azuma
  Sayaka
  Hana
  Kazuma
• I najważniejsze, nagroda za wzięcie udziału w evencie i dogranie do końca. Każdy, kto wziął udział w ostatecznej walce z Hanem i siłami zła otrzymuje 1000 PH, 5000 Ryo oraz nagrodę indywidualną.
  O nagrodzie indywidualnej porozmawiamy z każdym, o ile jeszcze nie wiecie, co to jest.
  Daisuke

    Ukryty tekst

  Sasame

    Ukryty tekst

  Misaki

    Ukryty tekst

  Baji

    Ukryty tekst

  Yami

    Ukryty tekst

  Shinsu

    Ukryty tekst

  Ario

    Ukryty tekst

  Azuma

    Ukryty tekst

  Nana

    Ukryty tekst

  Mayu

    Ukryty tekst

  Ren

    Ukryty tekst

  Ichirou

    Ukryty tekst

  Kyoushi

    Ukryty tekst

  Misae

    Ukryty tekst

  Mujin

    Ukryty tekst

  Anzou

    Ukryty tekst

  Kamyio

    Ukryty tekst

  Hana

    Ukryty tekst

  Kazuma

    Ukryty tekst

  Souei

    Ukryty tekst
  Do zobaczenia przy części drugiej Zakończenia!

[Papyrus]

[...]

[Papyrus]

Turniej Pokoju
Zakończenie
Część 2

Tuż po walce na Arenie...

Drzwi szpitala otworzyły się z hukiem i do środka wparowało kilka osób. Sam budynek miał dużą wyrwę, która prowadziła na wylot, świadcząc o tym, co działo się tutaj przez cały ten czas. Ilość trupów dookoła była zatrważająca. Wszędzie walały się odcięte kończyny, a straty odnotowały obie strony. Duży kamienny wąż, na którym przetransportowali się tutaj Masahiro, Ario, Misae i kilka innych osób, jak tylko z niego zeskoczyli, upadł na ziemię niczym martwy. Ramię mężczyzny było bardziej wyrwane, niż odcięte, a poszarpane resztki kikuta zostały w sprawny sposób zaleczony i obandażowany. Dzięki temu nie trzeba było martwić się o jego przeżycie, ale nadal było to robione w warunkach bitewnych.

Pomarańczowo-włosy chłopak z dużym plecakiem wparował pierwszy i zobaczywszy stan zastanego budynku tylko mruknął. Misae, która pomagała iść wyczerpanemu Masahiro była zaraz za nim, a ostatni do środka weszli ludzie, którzy zabrali się z nimi z areny. W środku było dość jasno, więc łatwo było dostrzec warunki, które tam panowały. Naprzemiennie zabarwione krwią ściany i podłogi przeplatały się z kurzem i gruzem, które odpadły a to z sufitu, czy po prostu ścian budynku. Na widok ich grupy, zza przewróconego biurka na środku sali wyjrzała para oczu.
- Masahiro-sama! - krzyknęła, jak się okazało starsza kobieta, która wychyliła się w całości. - Pańskie ramię!

Mężczyzna uśmiechnął się nieznacznie, starając się uspokoić przestraszoną kobiecinę.
- Nie jest tak źle, jak na to wygląda... - powiedział. - Odbyliście tutaj trudną walkę, z tego co widzę. Ktoś jeszcze przeżył? - zapytał.
Kobieta rozejrzała się na boki po czym pośpiesznie pokiwała głową.
- Tak, na górnych piętrach porządkują...ciała poległych. - odparła widocznie zasmucona. - Ten atak wiele nas wszystkich... - dodała.

Ario spojrzał na kobietę po czym podszedł rozglądając się na boki.
- Potrzebujemy sali operacyjnej. Pokaż mi, które pomieszczenie zachowało się najlepiej. - powiedział swoim beznamiętnym głosem.
- E...hmm...to...we wschodnim skrzydle mamy ambulatorium. Powinno się nadać...a co chcecie zrobić? - zapytała spoglądając na Masahiro i Misae.
Mężczyzna spojrzał na Ario, potem na kobiecinę.
- Ten tutaj...młodzieniec...zaoferował swoją pomoc, by przywrócić mi rękę. - poinformował ją.
- Spróbować przywrócić. Wszystko zależy, w jakim stanie jest kikut i czy przeszczep się przyjmie. To dość ryzykowny zabieg, ale dam z siebie wszystko. - to powiedziawszy, spojrzał przelotnie w kierunku Misae, lecz się nie odezwał w jej kierunku.
- Rozumiem...chodźcie tędy.
*** Pomieszczenie do którego zaprowadzała ich kobieta, prezentowało się zdecydowanie lepiej, niż wejście do szpitala. Pomieszczenie było raczej nietknięte, chociaż kilka narzędzi walało się tu i tam, zapewne przewróconych pod wpływem zetknięcia się technik z budynkiem i samych walk w środku. Przed samymi drzwiami grupka napotkała dwie młode dziewczyny, które ciągnęly ciało w kierunku, z którego oni przychodzili. Na ich widok, stanęły i odruchowo przytknęły dłonie do ust szepcząc do siebie pytająco, czy to ten bohater wojenny Masahiro. Gdy ich minęli i zniknęli w pokoju, dopiero po chwili wróciły do pracy porządkowania budynku.

W samym ambulatorium, Masahiro był już ledwo przytomny. Jego powieki bezwładnie opadały i chyba tylko siłą woli podtrzymywał swoją przytomność. Wyposażenie tego miejsca było o dziwo zadowalające. Duży parawan, za którym znajdywało się łóżko, a także szafki z narzędziami i przyborami medycznymi.
- Połóżcie go na łóżku i rozbierzcie od pasa w górę. - wydał polecenie Ario, który wydawał się nie przejmować zbytnio tym, co miało się za chwilę wydarzyć.
Albo to spokojna aura pacynkarza, albo już doświadczenie w przeprowadzaniu wspólnych operacji sprawiło, że Misae delikatnie ułożyła Masahiro na łożu.
- Nic się nie martw, Masahiro-san. Damy z siebie wszystko...a teraz odpoczywaj.
Mężczyzna jakby przez chwilę się ocknął z letargu, ponieważ sprawną reką złapał delikatnie za ramię Yamanaki i w uścisku wdzięczności pokiwał głową.
- Dziękuję...wiele to dla mnie znaczy.

Ta chwila mogłaby trwać wiecznie, gdyby nie kobiecina, która przyprowadziła ich tutaj. Stąpała z nogi na nogę i przyglądała się to Ario, to scenie Misae i Masahiro. Dopiero po chwili pomogła rozebrać górnie odzienie mężczyzny i na widok prymitywnie zaleczonego kikuta złapała się odruchowo za usta.
- Przesuń się. - beznamiętnie słowa Ario dopiero wymusiły na niej jakiś ruch. Chłopak nachylił się przy ciele i spojrzał na ranę. Oglądał ją z każdej strony, by po chwili bez pardonu złapać kikut i go unieść. Mimo, że zrobił to nagle, złapał w taki sposób, by mężczyzna nie jęknął z bólu.
- I jak to wygląda? - ponownie Masahiro na chwilę wrócił do świata trzeźwych umysłowo.
- Kikut był pierwotnie poszarpany, a zaleczenie tego w warunkach bojowych było trudne. Fakt, że w takim stanie się zachował...hmm... - mruknął jeszcze i nagle wyprostował się, patrząc na niego z góry. - To nie było czyste cięcie, prawda? Wygląda na jakąś technikę, chyba raitonu. Wiązki elektryczne mogły poszarpać ranę dookoła.
- Zakazana technika, Chidori. Nie zdążyłem...się uchronic... - odparł jakby z żalem w głosie do siebie samego.
Ario odszedł kilka kroków i zrzucił z pleców ciężki bagaż, stawiając go w rogu. Dopiero bez niego można było w pełni zobaczyć, jak wątłej postury jest Sentoki Ayatsuri.
- Potrzebujemy dużo sprzętu do dezynfekcji, przynieś co masz. Dodatkowo leki przeciwko infekcjom. Piłę, zestaw do zszywania. Dużo szmat. Zróbcie mi miejsce przy tamtym zlewie. - wydał polecenia kobiecie, jednak Misae również przystąpiła do pomagania.
- Ja przygotuję sprzęt. Jakbyś mogła, przygotuj miejsce przy zlewie, proszę. - powiedziała kobieta do Misae.
Białowłosa skinęła głową i przystąpiła odrazu do czynności. Zlokalizowała jakiś w miarę możliwości czysty blat, na którym wyciągnęła i rozłożyła zwój. Z kłębów dymu wyłoniła się torba medyczna, z której kunoichi rozłożyła sprzęt potrzebny do operacji. Sięgnęła po materiał, którym związała włosy by nie przeszkadzały w czasie zabiegu.

Ario wyjął z plecaka jakiś notatnik i zaczął szybko wertować strony. Nagle zatrzymał się i jego oczy zaczęły szybko przechodzić od lewej do prawej. Powoli podszedł do łoża Masahiro.
- Napewno...nie chcesz, żebym zrobił Ci protezę? W warunkach bojowych byłaby lepsza. Mógłbym tam umieścić wiele różnych mechanizmów, które by Ci pomogły.
- Wiesz...chyba każdy by wybrał możliwość posiadania pełnej ręki. - odparł coraz ciężej dysząc.
- No tak, ale to nadal nie jest Twoja ręka, więc co to za różnica? - odparł Ario, dla którego argument o posiadaniu nie swojej ręki nie był trafiony.
W każdym razie pacynkarz skinął głową.
- Zrobie jak chcesz. - dodał.

Sprzęt był kolekcjonowany przez obie kobiety, a w samej sali zrobił się dużo większy ład. Narzędzia były już ustawione na stoliku przy ciele, a przy samym zlewie było dużo miejsca. Ario sięgnął po jeden z średnich zwojów ze swojego plecaka.
- Pamiętasz, jak robiliśmy przeszczep dla Kisuke i Kyoushiego? - zapytał Misae, podchodząc do zlewu.
- Pamiętam. Czemu o to pytasz? - zapytała wyraźnie zaintrygowana Misae.
- To będzie dużo trudniejsze. - odparł Kunisaku. - Czas działa na naszą niekorzyść. Kikut został zaleczony. Musimy go otworzyć, wyczyścić. Dodatkowo jest pewien aspekt natury...biologicznej. - Ario cicho westchnął. - Masahiro jest dość wysoki, więc jego kończyny mają specyficzną wielkość. Ramię stracił mniej więcej tu... - Ario wskazał palcem na swoje ramię. - ...a łokieć ma tu. Jakby przyszyć mu moje ramię, to byłby bardzo...nie proporcjonalny. Rozumiesz? Musimy dostosować ramię dawcy do wielkości Masahiro. Robiąc protezę byłoby to bardzo proste, jednakże nie możesz sobie wydłużyć ręki martwej osoby. - Ario położył zwój na blacie.
- Jak otworzymy kikut, zacznie lecieć krew. Dużo krwi, której Masahiro też stracił w walce przez uciętą rękę. Będzie trzeba robić kilka rzeczy naraz. Chakrą tamuj krew, by nie leciała, a dodatkowo oczyszczaj ramię. Kikut musi być perfekcyjnie równy. Dopiero jak go otworzysz i wyczyścisz, ja będę mógł przymierzyć ramię dawcy, by jak najprecyzyjniej wyliczyć wielkość ramienia. - tłumaczył pacynkarz. - Potem, przyszyjemy nowe ramię i chakrą złączymy wszystkie nerwy. Obandażujemy ramię i będzie trzeba wymusić krążenie krwi w nowej kończynie, a także przelać chakrę w tenktesu ramienia, by zobaczyć, czy reaguje. - Ario cicho westchnął. - A finalnie i tak nie mamy pewności...że się przyjmie.
Misae wyprostowała się i nagle z cichej kobiety, zaczęła bić od niej aura pewności.
- Ario-kun. Jeżeli jest szansa, musimy ją wykorzystać. - powiedziała stanowczo. - Bierzmy się do pracy. - teraz to ona wydała niemalże polecenie.
- Uśpijcie go najpierw i przywiążcie. Naciśnięcie na zły nerw może sprawić, że jego ciało ruszy się bezwładnie.

Misae podeszła do Masahiro i spojrzała na niego. Mężczyzna chyba spał, bo cicho oddychał z zamkniętymi oczami.
- Masahiro-san...będziemy zaczynać. - powiedziała cicho, jednak mężczyzna nie zareagował. Starsza kobieta podeszła ze strzykawką i podała ja Misae, by ta mogła zacząć. Yamanaka sprawnie przechwyciła podaną igłę i wstrzyknęła preparat w okolice obojczyka.
Nagle obok niej znalazł się Ario z dziwnym mechanizmem. Wyglądało trochę jak linijka, ale taka połamana. Przyłożył ją do zdrowego ramienia i pod różnymi kątami sprawdzał wielkość i długość konkretnych odcinków. Następnie pozapisywał sobie te informacje do swojego notesu, który leżał na stole. Ario pobierał tak wymiary przez kilka chwil, manewrując między łóżkiem a stołem.
- Dobra, zaczynajcie. - powiedział, dając znak sygnał, że jest gotowy z wymiarami.

Dziewczyny wzięły się odrazu za pracę.
- Ja będę utrzymywać krew w miejscu, a Ty otwórz kikut i go wyczyść. - poinstruowała kobiecinę Miase. Tamta skinęła głową i przystąpiły do akcji. Łuna chakry wyłoniła się wokół dłoni białowłosej, którą przyłożyła do kikuta. W międzyczasie starsza kobieta urzywając zdezynfekowanych narzędzi otworzyła zaleczony kikut, odsłaniając poszarpane fałdy skóry, a także uciętą kość. Gdyby nie podtrzymywanie Yamanaki, prawdopodobnie facet wykrwawił się w trymiga. W międzyczasie, za kotarą Ario rozwinął zwój i przelał chakrę w pieczęć. Na stole obok zlewu wyłoniły się zwłoki mężczyzny w czarnym kombinezonie z podciętym gardłem. Sentoki nie bardzo chciał, by zarówno Misae i kobieta z Sogen, a tym bardziej Masahiro znał pochodzenie ciała, ale w tej sytuacji było to drugorzędne. Używając przygotowanych nożyczek, rozdarł ubranie w okolicach ramienia, upewniając się, że będzie przeszczepiał oczywiście dobre ramię, by ktoś nie miał przysłowiowych dwóch lewych rąk. Następnie obliczył w którym miejscu wykonać cięcie, przystawiając swoją miarkę do ramienia.
- Ario-kun, kikut otwarty i podtrzymywany. - poinformowała go Misae.
- Już idę. - powiedział.
Ario sięgnął po piłę i kilkoma ruchami odciął kończynę z ciała, które rozpieczętował. Krew trysnęła dookoła, ze względu na fakt, że ciało było ciągle świeże. Ułożył je tak, by krew zlatywała specjalnie do zlewu, a sam wziął ramię i przyniósł do dziewczyn.
- Przystawię ramię, a Ty je złap i trzymaj. - wyjaśnił starszej kobiecie. - Najpierw złączę skórę i kość. Potem Misae zacznij łączyć nerwy, ale nie puszczaj jeszcze krwioobiegu. Ja musze wyczuć tenketsu i wtłoczyć swoją chakrę. Musimy to zrobić jednocześnie i liczyć na to, że się uda. - dodał.
Starsza kobieta przytrzymywała rękę, a Ario wraz z Misae zaczęli proces łączenia się kończyny. Musieli robić to niemalże jednocześnie, jednakże ze względu na to, że był to ich drugi taki przeszczep, mieli już pewnego rodzaju nić współpracy w takich operacjach. Skóra pomału zaczęła się zabliźniać, a kości łączyć. Nikt chyba nie odczuwał szybo lecącego czasu. Byli tak skupieni na precyzji, że nie zorientowali się, ile już minęło. Pochłonięci pracą, nerwy sklejane chakrą Misae stawały się jednością podczas operacji. Ario gdy tylko upewnił się, że jego część jest zakończona, przesunął dłonią wzdłuż przyszytego ramienia wyszukując punkty tenketsu. Gdy tylko wyczuł je wszystkie, przystawił obie dłonie - jedną na wysokości łokcia, drugą przy nadgarstku.
- Mam, gotowa? - zapytał.
- Gotowa. - skinęła głową Misae.
- Na 3. Raz...dwa...trzy - puszczaj krew. - powiedział Ario i jednocześnie przelał chakrę w ramię.
Gdy tylko Yamanaka zrobiła swoją część, odruchowo targnęło całym ciałem Masahiro, który nieświadomy całej operacji spał na łóżku.
Ario z Misae na zmianę przykładali dłoń do ramienia, sprawdzając, czy krew krąży w obie strony.
- Tętno słabnie. - powiedziała Yamanaka.
- Przyśpiesz mu tetno. Trzeba wymieszać krew. - poinstruował Ario.
Misae przyłożyła dłoń do klatki piersiowej i tchnęła impuls, zmuszając serce do większej pracy. Oboje patrzyli na Masahiro, który zaczął szybciej oddychać.
- Przygotuj kolejną dawkę uśpienia. Może nam się wybudzić. - powiedział Kunisaku do starszej kobiety, która w ciszy obserwowała przebieg operacji.
- Ciągle słabo. - zagryzła wargi Misae. - Jeszcze raz? - powiedziała pytająco, niby do siebie, ale też czekając na znak od Sentokiego.
- Jeszcze raz. - potwierdził.
Misae pchnęła tętno mężczyzny ponownie, a on nagle otworzył oczy i głośno zawył.
- Usypiacz, już. - starsza kobieta podała strzykawkę i Ario szybkim ruchem podał serum Masahiro. Ten po chwili zmrużył oczy i ponownie usnął.
Ponownie przez chwilę dwójka sprawdzała dłońmi z łuną czy przeszczep się przyjmie...
- Znowu słabnie. Co robimy? - zapytała cicho Misae.
Ario patrzył na rękę i na twarz mężczyzny.
- Odcinamy. Zrobię...zrobię mu protezę. - odparł cicho.
Na sali zapanowała cisza. Ario spojrzał na Misae i jej zasmuconą twarz. Dziewczyna wiedziała, że jest to koniecznie.
Kunisaku wstał i spojrzał na cała sytuację z góry. Nie nawidził takich sytuacji. Wiedział, że operacja może się nie powieść, a mimo to dał im nadzieję. Zarówno Misae, jak i Masahiro. Nie wiedział jaka relacja jest między tą dwójką, ale Yamanaka patrzyła na mężczyznę, tak jak Ario patrzył na nowe modele mechanizmów, które przyjeżdzały co jakiś czas do sklepu w Ningyo-shi. Nie próbował sobie tego tłumaczyć w żaden inny sposób, jak to, że czułby się fatalnie, gdyby ktoś mu zabrał jego ulubione zabawki.

Ario podszedł powoli do piły i odwrócił się w kierunku Misae i Masahiro. Zrobił krok w przód i...stanął jak wryty.
- J...ja pierdolę. - to było chyba pierwszy raz, kiedy Ario nieświadomie przeklnął. Jego oczy zaczęły chodzić szybko na boki, niczym w fazie snu REM, co mogło wyglądać, jakby znalazł się pod wpływem jakiejś techniki.
- Misae! Jaką masz naturę chakry?! - krzyknął, odrzucając piłę i doskakując do dziewczyny. - Jaką masz bazową naturą chkary!? - ponownie krzyknał. W takiej ekscytacji nie był bardzo długo, stąd jego zachowanie mogło wydawać się bardzo dziwne.
- Ka...ton...? - odparła zszokowana dziewczyna.
- Dokładnie! To Uchiha! Oni mają bazowy katon. Ja mam raiton. Pchnąłem mu nie tą naturę chakry, stąd się nie przyjmowała ręka! Dawca też miał katon. Odbiorca ma katon, a ja tchnąłem im raiton! To się musi udać! Zamieńmy się! - jak to wszystko wykrzykiwał to niemalże targał dziewczyną na boki, trzymając ją za ramiona.
Misae szybko skinęła głową i zamienili się miejscami.
- Sześć punktów tenketsu, trzy przy łokciu i trzy przy dłoni. Na trzy. - powiedział a sam przyłożył dłoń na serce. - Na trzy. Raz, dwa, trzy! - powiedział Ario i pchnął chakrę w serce, a Misae przelała mu chakrę.

Jedno i drugie momentalnie przyłożyli dłonie w kierunku ramienia. Powoli spojrzeli po sobie...i jednocześnie na ich twarzach pojawiły się uśmiechy. Misae ze szczęścia, a Ario chyba z ulgi.
- Przyśpiesza! - powiedziała podekscytowana Misae.
- Tak. - potwierdził Ario.

Patrzyli po sobie jeszcze chwile, po czym chłopak wstał.
To...to było intrygujące przeżycie. - skomentował jedynie, po czym spojrzał na obie kobiety. Starsza była blada jak ściana z nerwów i strachu o życie Masahiro, a Misae wydawała się szczerze uśmiechać.
Dobrze, że już bardziej siwa nie będę
- Posprzątam po sobie. - odparł.

Ciało nie nadawało się dalej do użytku, stąd wychylił głowę z ambulatorium i gdy tylko sprzątające przechodziły, dał im znak by zabrały i te zwłoki, gdziekolwiek je zabierały. Sam zwinął zwój i wpakował go do plecaka. Podszedł następnie by umyć zakrwawione ręce i...ponownie targnął nim kaszel. Odruchowo przystawił dłoń do ust, by je zakryć. Kaszlnął głęboko kilka razy i spojrzał na dłoń. Mimo iż wizualnie i tak miał zakrwawioną rękę, czuł w ustach metaliczny posmak.
- Ario-kun, wszystko w porządku? - zapytała zza kotary Yamanaka.
- Tak...jak Masahiro? - odpowiedział Kunisaku.
Chyba wszystko ok. - powiedziała ciszej.
Rozumiem, że możemy ogłosić, że mamy tradycję naszych spotkań? - zapytała z wesołymi ognikami, opowiedziało jej pytające spojrzenie Ario -Każde spotkanie musi zakończyć się zabiegiem - wyjaśniła żartobliwym tonem. Chciała rozładować napięcie, zwłaszcza, że zabieg wierzyła zakończył się udanie.
Lalkarz umył ręce i wrócil do kobiet.
- Póki co utrzymujcie go w tym stanie. Jak go wybudzicie, podawajcie mu dużo wody i leków przeciwbólowych. Miejsce złączenia smarujcie balsamem do regeneracji. Powinien dużo jeść. Raz dziennie niech próbuje robić po kilka pieczęci, ale jeszcze niech nie próbuje technik. Dopiero za jakiś tydzień. Jak wydobrzeje, niech się dużo rusza. Wrócę za kilka tygodni by sprawdzić jego stan. - powiedział Ario, spisując wytyczne do notatnika, po czym wyrwał kartkę i podał starszej kobiecie. Następnie wział swój plecak i zarzucił go na siebie.

***

Po samych walkach, gdziekolwiek, były niewielkie szanse na to, żeby z kimś porozmawiać. Było duże zamieszanie, dużo potrzebnej pomocy medycznej, Katsumi tracąca przytomność, Kamiyo bronicy szpitala za pomocą chodzących trupów, Ario i Misae pchający Masahiro też do tego szpitala, Yuki Mikoto mrożąca medyków na statku po tym, jak Daisuke i siostry Jugo. I mnóstwo innych rzeczy. Dlatego nie było żadnych rozmów w dniu walki nie było. Za to w nocy większość dostała pomoc medyczną i następnego dnia rzeczy mogły się dziać.

Następnego dnia, kiedy trochę się uspokoiło, w Sogen zaczęło się sprzątanie i wszelakie czynności administracyjne, które należało wykonać po takiej walce.

- Katsumi-sama, ostatnie raporty jeszcze do nas docierają ale posiadamy już odpowiednio dużo informacji aby zobrazować sytuację. - powiedział młody chłopak wchodząc do improwizowanego gabinetu wraz ze stosem dokumentów. - Wychodzi na to że większość wojsk wroga, która brała udział w walkach znajdowała się w Kotei już w trakcie Turnieju, musieli przybyć wraz z napływem gości. Najprawdopodobniej zostali wcześniej poinformowani o sygnale, który ma rozpocząć walki a do tego czasu po prostu przedostać się do miasta i wtopić w tłum.

Część wojsk również próbowała wpłynąć na statkach do portu, jednakże z nieznanych nam powodów, ostatecznie dotarł tam jedynie jeden okręt a sytuacja była szybko opanowana przez znajdujących się tam strażników i uczestników turnieju.

Na całe szczęście prawie połowa wojsk Cesarza w ogóle nie dotarła nawet do bram Kotei, ponieważ zostali zatrzymani kilka kilometrów od stolicy przez jeden z naszych elitarnych oddziałów, który wracał z misji, niestety z doniesień wynika że poświęcili oni swoje życia aby opóźnić inwazję, która następnie została zatrzymana przy bramie z pomocą kolejnego uczestnika turnieju. Wojska Cesarstwa najwyraźniej zostały poinformowane o porażce w stolicy i szybko się wycofali do wschodnie brzegu, gdzie musiała stacjonować ich flota.

Cesarza nie udało się pojmać a jego zwłoki nie zostały znalezione, więc można założyć że uciekł on z Kotei.

Pomimo ogromnej pomocy ze strony uczestników turnieju i wszystkich innych zebranych wojowników, straty w liczebności straży naszego klanu szacuję na około 70 do 80%. Do tego również ogromne zniszczenia na terenie niemal całej stolicy, które będą nas kosztować majątki aby doprowadzić wszystko do względnego porządku.

Nie wiemy również co począć z pojmanymi żołnierzami Cesarstwa. Część z nich poddała się dobrowolnie, innych pokonali i pojmali nasi wojownicy.

W wyniku podłożonych wcześniej materiałów wybuchowych większość naszych zapasów została zniszczona, więc obawiam się że jeszcze bardziej nadwyręży to nasze finanse.

Obawiam się że będziemy musieli mocno polegać na wsparciu innych prowincji a zwłaszcza Ryuzaku no Taki aby stanąć z powrotem na nogi.

Po tym, jak Katsumi odprawiła młodzieńca, posłała po Kyoushiego, będąc poinformowana wcześniej, że ten chciał się z nią widzieć. Było to dość ironiczne.

---

Hej, to znowu ja. Tutaj zróbmy ostatnie rozmowy przed wypuszczeniem ludzi w świat. Ci, którzy chcą, mogą Z/T w długa, ci którzy chcieliby zaznaczyć, co jeszcze chcą zrobić mogą odpisać tutaj i ich akcje zostaną wzięte pod uwagę oraz opisane. Wszelkie interakcje z NPC z eventu przed wyruszeniem w świat również tutaj. Te jeszcze ostatnie reakcje będą brane pod uwagę w zmianach na świecie.

Co do rozliczeń fabuły - upewnijcie się, że każde Z/T działa poprawnie i wyślijcie pierwszego posta do fabuły w rozliczeniach. Będzie to żmudny proces, ale damy radę.

Zwiększy się wam też sława, jeżeli macie ochotę.

Również dziękuję Ario, Sasame i Misae za powyższego posta.

[Azuma]

Poprzedni wątek: [Event] Siedziba Władzy

Minęło kilka dni, nim w Kotei względnie się uspokoiło. W tym czasie udało się rozbić ostatnie oddziały wroga, a także wyłapać maruderów. Usunięcie w pierwszej kolejności tego problemu, pozwoliło zająć się kolejnymi - pomocą poszkodowanym, odgruzowywaniem miasta, a także udzielaniem wszelakiej innej pomocy, jaka była w tym momencie potrzebna.

Potrzeba było tych kilku dni, by Azuma dojrzał do pewnych decyzji. Gdy więc tylko zakończył patrolować wskazany obszar i zdał raport, postanowił wykorzystać chwilę i udać się tymczasowego gabinetu w którym urzędowała (jeszcze) obecna Shirei-kan, Katsumi-dono. Przed naruszeniem jej prywatności, upewnił się jeszcze że miał w kieszeni karczemną zdobycz, niedużą książeczkę z szkicami twarzy, które w większości, były przekreślone. Jego zdobycz i niemiła pamiątka, po spotkaniu z Jeźdźcami.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Azuma

W tym całym zgiełku i zamieszaniu, Azumie udało się spędzić trochę czasu ze swoją rodziną, która była na miejscu i, tak jak on, pomagała wszystkim w tym, co trzeba było zrobić. Z drugiej strony wszyscy byli wykończeni i nie dało się zbyt dużo rozmawiać. Szczęśliwie, wszyscy przeżyli z jego najbliższej rodziny, co przy stratach, jaki poniósł klan Uchiha, było niemal, jak cud.

Prowizoryczny gabinet Katsumi znajdował się w jej domu, w dzielnicy Uchiha. I tam właśnie trafił Azuma. Musiał trochę poczekac na audiencję u niej, bo chyba wszyscy próbowali się do niej dostać i porozmawiać, a także życzyć jej zdrowia i wyrazić swój smutek z powodu utraty przez nią wzroku.

Azuma od razu zauważył, że Katsumi po prostu siedziała w fotelu. Nie pochylała sie nad papierami, nie robiła niczego, co robiła kiedykolwiek wcześniej. Po prostu tam była.

- Azuma-kun, witaj. Jak się miewasz? - zapytała, chłopak został wpuszczony i zaanonsowany.

[Azuma]

Mały tłum interesantów przed wejściem do gabinetu Katsumi-dono, nie mógł dziwić. Zważywszy na okoliczności w jakich znalazło się Kotei, a nawet całe Sogen, inna sytuacja mogła dziwić a nawet niepokoić. Szesnastoletni Uchiha cierpliwie czekał na swoją kolej, a gdy nadeszła, zachował się odpowiednio, nie zważając na stan jaki zaszedł u Shirei-kan.

- Dziękuję za udzielenie audiencji, Katsumi-dono - wyraził się z szacunkiem, na moment przyklejając na jedno z kolan i spuszczając wzrok na podłogę. Dopiero gdy dostrzegł dygnięcie bądź inny gest wskazujący na to że wystarczy tych kurtuazji, stanął wyprostowany.

- Trochę wyczerpany, ale to nic przy tym co spotkało innych… - na moment się zawaha, nie spuszczając z kobiety wzroku - …wyrazy współczucia z powodu utraty wzroku, Katsumi-dono - dodał już ciszej, nie wiedząc do samego końca czy liderka klanu jakkolwiek zareaguje na to. Wzburzeniem czy może smutkiem. A może w żaden sposób, nie chcąc okazać swojej słabości. Bo przecież powodu do smutku, miała znacznie więcej. Nawet we własnej rodzinie.

- Wcześniej nie było ku temu okazji… - zaczął podchodząc dwa kroki bliżej by następnie powoli wyciągnąć z kieszeni małe, papierowe zawiniątko - …ale chciałbym oddać w Pani ręce ten notatnik. Położył na biurku przed Katsumi, a potem wrócił na swoje miejsce. Nie zwlekał też z wyjaśnieniem tego co znajdowało się w środku.

- To jest między innymi powód dla którego nie stawiłem się na arenie do pojedynku z Shiroyashą-sama. Notes był własnością osób stojących za próbą przewrotu w Kotei. Zawiera szkice twarzy osób.. w większości przekreślone. Domyślam się, że te osoby są już martwe… niestety nie znam ich personaliów, ale może ktoś bardziej doświadczony pomoże ich zidentyfikować - trzeźwo zauważył, pozwalając przez chwilę zawisnąć tym słowom i dać szansę odpowiednio przetrawić je Katsumi-dono. - W rogu niektórych szkiców, powtarza się pewien symbol… Widziałem go również na pieczęci, w Pani gabinecie w siedzibie.

Czy to coś mogło kobiecie mówić? Młodszy Uchiha był przekonany, że tak. Nie wierzył w taki zbieg okoliczności.

- Informacje o tym zdążyłem przekazać tylko dla świętej pamięci Rokuro-sama. Niestety, nim skończył wydawać rozkazy, doszło do potężnej eksplozji w której poniósł natychmiast śmierć. Sam uszedłem z życiem tylko dzięki pomocy udzielonej przez pustynne medyka… Był to Ario z rodu Ayatsurich. - dopowiedział, nie rozwodząc się na razie nad tym co było dalej, czyli spotkaniem Lorda Sugiyamy, walki z Jeźdźcem Wojny i śmiercią Ośmioramiennej Gwiazdy.

- Wraz z tym notesem, znalazłem odznakę nijakiego Uchihy Yoshimitsu. Mi to imię nic nie mówiło, ale sam Rokuro-sama wydał się tą informacją bardzo przejęty. Uznał, że na razie wstrzyma się z dalszym monologiem i pozwoli Katsumi odnieść się do tych informacji. Z wysunięciem swojej propozycji, która tkwiła mu w głowie jak cierń, jeszcze przez chwilę miał się wstrzymać.

[Kyoushi]

Tak naprawdę nie musiał zbyt długo czekać na przywołanie. Gdy tylko ten bajzel się zakończył, a on dał radę się ogarnać, musiał stawić się tam, gdzie oczekiwali od niego przełożeni, którzy na pewno nie byli zachwyceni tym, że to za jego sprawą również zostało zniszczone bardzo wiele budynków. Ta bijuudama wewnątrz wioski była dość nieprzewidywalna, stąd ten atak był bardzo... Chaotyczny.
Wparował oczywiście po wezwaniu jak do siebie, bo nie będzie czekał w kolejkach, czy gdziekolwiek indziej. Na wezwanie w końcu się stawił, ale żeby jeszcze czekać na wezwania do gabinetu to niech zapomną. Było za wiele rzeczy, które go wkurzały w tej chwili i były nierozwiązane, włącznie z pieczęcią, którą nałożył mu sam Antykreator.
- No nareszcie, myślałem, że o mnie już wszyscy zapomnieli, a to przecież nie o to chodzi! - przywitał się w klasyczny, bardzo chaotycznym stylu, wpływając na wszystkich dookoła. Nie wiedział, że jest tu także Azuma-kun (jeśli są w tym samym czasie to oczywiście bardzo przyjacielsko się przywita i narobi krzyku i szumu, wokół młodszego kolegi, którego traktuje jak młodszego brata. Wspaniały byłby to dzień, gdyby mogli się razem spotkać w tak wyniosłym dniu jakim jest dzień raportu przed samą królową ślepoty).
Czy to ten dzień, w którym dowiem się czegoś więcej niż jak zwykle, żę to nie mój interes? Czy ktoś się także zajmie pieczęcią, którą nałożył mi Antykreator? Skurwysyn cwany jeden na jeden był całkiem mocny, ale w końcu nie dał rady na całe szczęście. - rzucał kolejne słowa jakby odpalił maszynę do mielenia mięsa, a tego towaru miał co-niemiaru. Należało go zatrzymać i mógł to zrobić tylko jego rozmówca, a kim był on - prawdopodobnie Katsumi, ale cholera wie.

[Papyrus]

Turniej Pokoju
Zakończenie
Część 3
Wymuszona przez Kamyka

Przejmowanie szpitala przez Cesarstwo poszło jednocześnie dobrze i źle. Fale za falami wody były wypluwane przez żołnierzy Cesarskich, reszta używała broni tnącej, szczególnie mieczy. Wydawało się, że byli z nimi bardzo sprawni. Uchiha razem z Ryuzaku próbowali ich odeprzeć, ale było to trudne. Cesarstwo było zdeterminowane, żeby przejąć szpital - tym bardziej, że według wstępnych założeń miał on zostać zniszczony.

W środku może było trochę lepiej, bo Kamiyo oraz Umezume radzili sobie całkiem dobrze z ludźmi, którzy próbowali się przebić. Kamiyo używał martwych ciał, które znalazł wokół siebie, skutecznie demoralizując wroga. Powstrzymywał i potrafił nawet zabić w ten sposób kilku cesarskich żołnierzy - co spowodowało, że w razie zniszczenia jednych zwłok, do dyspozycji. Jego towarzysze byli przerażeni jego zdolnościami, ale musieli przyznać, że to bardzo pomagało.

Dziewczyna z klanu Haretsu widziała za to, że jej możliwości w zamkniętym, przeludnionym pomieszczeniu są ograniczone, przez co zdecydowała się znaleźć sobie większą przestrzeń. Dlatego rozpędziła się i wybiegła, wyskakując przez dziurę i zgarniając ze sobą jednego z przeciwników, w locie wybuchając mu twarz. Kiedy uderzył o ziemię, dość potężnie, ale chroniło ją ciało mężczyzny, którego właśnie wybuchła.

- Szefu zadowolony nie będzie - mruknęła do siebie, próbując się podnieść, choć było to dość problematyczne.

Szczęśliwie - pomoc nadeszła. Kamyio udało się obronić szpital do czasu, aż odsiecz nadeszła. Oddział Uchiha musiał przetransportować Katsumi i Masahiro w bezpieczne miejsce, żeby ich poskładać (przez tych lub owych), dlatego należało rozbić oddziały cesarskie. Dzięki temu, kiedy pozbyli się cesarskich ze środka, już nikt im się nie gramolił. Kamyio miał możliwość… odetchnięcia.

A i Hana nie była już w żadnym niebezpieczeństwie, ale pewnie chciała coś zrobić z raną twarzy.

[Yami]

Kiedy tylko zaczęliśmy zbliżać się w stronę Loży intuicja zaczęła trawić moje trzewia. Czułem, że coś jest nie tak i nie jest to kwestia otrzymanej rany. Kyoushi mimo, że należał do Uchiha wciąż wykazywał większą sympatią do lidera klanu Sabaku. Nie wiedziałem jakie są relacje między tymi dwoma klanami, nawet jeśli byli ze sobą blisko nikt, kto jest przy władzy nie pozwoliłby na zawarcie tego typu przyjaźni. Nie, jeśli istnieje choć drobna szansa, że Jinchuriki odejdzie w inne ręce.
- Kyoushi, zostawię wszystko w Twoich rękach. Wiesz wszystko ode mnie więc jeszcze lepiej skrócisz mój raport. W razie czego... możesz jedynie przekazać, że będę przebywał w tutejszym szpitalu i jeśli będzie potrzebna pomoc kupca z nadzorem odbudowy... pomogę. Trzymaj się biały czorcie, wiesz gdzie mnie szukać.
I koniec końców odszedłem w stronę szpitala żegnając Kyoushiego. Miałem nadzieję, że znajdzie się jedno wolne łóżko dla mnie. Adrenalina powoli ze mnie schodziła a więc ból rany ponownie wracał. Nie chciałem jednak martwić Shiroyashy dlatego wytrzymałem dopóki nie zniknąłem z jego oczu aby dysząc ciężko złapać się ponownie za ranę. Liczyć mogłem tylko o dwie rzeczy, że moja wizyta w szpitalu nie doprowadzi do zdradzenia mojej tajemnicy, a jeśli zdradzi... to że nie będę musiał uciekać z Sogen.

[Kamiyo Ori]

Pomieszczenia służby medycznej

Koniec walk nie oznaczał końca pracy. Było to niezwykle fortunne dla szalonego higienisty, nekromanty z Sogen, który na swoje rozkazy miał zastępy umarłych. Tych pod ręką było całkiem sporo, chyba nawet więcej niż żyjących. Często w wykręcanych pozach, z rozerwanymi kończynami i śladami ugryzienia. Zombie niezbyt subtelnie podchodziły do wykonywanych rozkazów. Były też nie do powstrzymania, chociaż nie można tego było powiedzieć o chakrze chłopaka. Faktem było, że radził sobie całkiem nieźle ze swoimi rezerwami, ale przeciągało się to wszystko strasznie. Sekundy zmieniały się w minuty. Minuty w godziny. Godziny w dni. A dni? W jego umyśle minęło pewno z kilka miesięcy takich zmagań, a może i nawet więcej. Była to jednak odpowiednia tortura, dla kogoś tak nikczemnego, jak Kamiyo Ori. Morderca cywilów, zabójca rannych i desakrator zwłok dzielnych obrońców Sogen. Tak naprawdę to była niewystarczająca kara, przynajmniej w głowie samego szarookiego, który już z pierwszego rzędu musiał się przyglądać, jak jego bezduszne kukiełki dokonywały systematycznej rzezi na oprawcach. Tak jak znakowanie bydła, ten obraz wbił się prosto do jego głowy i na zawsze tam pozostał. Czy to wystarczająca kara? Oooo nie! To był dopiero początek.

Jego twarz nie wyrażała niczego. Ani skruchy, ani smutku. Stała się sztywną maską, którą ktoś założył mu na czaszkę. Tylko lekko napuchła. Oczy się zaszkliły. Trzeba było zrobić jednak coś, co czekało już za długo. Zamiast mordować, próbować poleczyć te kilka osób, które jeszcze były przy życiu. Najpierw Umezume i jej poważną ranę, która pewnie się jeszcze pogorszyła podczas całego starcia. W końcu musiała aktywnie korzystać z mięśni, aby nie zostać jedną z wielu nieumarłych marionetek. Jak w końcu się uspokoiło, to Ori nie czekał na przyzwolenie, ale przystawił nad ranę w udzie i odpalił najsilniejsze, co miał w swoim asortymencie. Czyli całkiem niewiele. Mordowanie innych szło znacznie łatwiej. Po niej trzeba było zrobić jeszcze obchód. Dojrzeć kto jest w najgorszym stanie i przynajmniej starać się go ustabilizować. Chakra się kończyła, a jego ogarniała senność. Czuł się, jakby przepracował trzy zmiany z rzędu. Trzeba było się więc sztucznie wspomagać specyfikami. Niestety kokainy jeszcze nikt nie wynalazł, a szkoda. Łyknął więc z tego, co mieli dla tutejszej kadry, a jak nie było, to miał zawsze własne piguły, po których ludzie przestawali być głodni. Praca była świetna, najlepsze było to, jak doskonale odwracała uwagę. Inni też raczej nie byli skorzy do rozmów o pogodzie i innych takich pierdołach. Wszystko szło jak w zegarku.

Dopóki każdy z pacjentów umieralni był pozostawiony samemu sobie, dopóty obecność lekarza z Ryuuzaku pozostawała niezmienna w tym pomieszczeniu. Trochę to jednak trwało. Zwłaszcza że napływały wciąż nowe osoby z zewnątrz i trzeba było selekcjonować i priorytetyzować te najcięższe przypadki w pierwszej kolejności. Zwłoki opuściły już szpital, znikając gdzieś w odmętach korytarzy. On wiedział doskonale, że później czeka go jeszcze dopilnowanie, że wszystko spłonęło. Nie chcieli tu w końcu zarazy.

Dużo, naprawdę dużo wody przepłynęło, zanim nie poszedł na spoczynek. Raczej został przymusowo wysłany, bo jakaś pielęgniarka zauważyła, że chciał sobie zaaplikować kolejną pigułę, a to już mogło się skończyć bardzo tragicznie. Słaniał się na nogach, idąc do pokoju socjalnego, który w zasadzie był pusty. Trudno by było, aby ktoś jeszcze tam był, skoro prawie wszyscy lekarze poginęli w tych cholernych atakach oraz od tej wielkiej kuli rozgrzanej czakry, która przeleciała przez pokój. Był w końcu sam jak palec. Przez ściany jednak mógł słyszeć jęki i szlochy chorych osób. Wszystkich tych, których leczył, bądź dopiero miał zacząć. Czy to w jakiś sposób kompensowało jego zbrodnie? Bynajmniej. To on powinien stać na drodze promienia śmierci, który momentalnie przefrunął przez salę. Zostawiłby po sobie parę przysmażonych nóżek i wspomnienie dla niedużej grupki osób o tym, że był sobie taki medyk, który chciał dobrze dla innych. Naprawdę. Tylko dookoła musiało rozpętać się piekło. Nie zostało nic innego, jak zapłakać. To też zrobił.

[Papyrus]

Kyoushi

Kyoushi, oczywiście, zjawił się u Katsumi kilka dni przed Azumą - absolutnie by nie czekał na nic, żeby się zobaczyć ze swoją liderka - która już tą liderką nie była, ale jeszcze oficjalnie niczego nie ogłoszono. Oczywiście, plotki się nosiły i nie było trudno się tego dowiedzieć. Pozostawała kwestia tego, że Masahiro raczej był niedysponowany.

Czy to był pierwszy raz, kiedy był u niej w domu? Pewnie tak. W każdym razie, Katsumi siedziała w fotelu, patrząc niewidocznym wzrokiem w ścianę, kiedy usłyszała, że do pokoju wszedł… poznała go po krokach, ale również po tym, że natychmiast zaczął wypluwać z siebie słowa, jakby chciał zamaskować coś. Uśmiechnęła się i wstała z fotela, w jej oczach zalśniły łzy, kiedy podeszła do młodego mężczyzny, nawet nie pozwalając mu dokończyć swoich słów.

Objęła go i mocno się do niego przytuliła. Jej dłonie zacisnęły się na jego koszulce, a czoło oparła o jego ramię. Trzęsła się trochę, ale nie wydawała żadnego odgłosu. Chyba płakała, czy coś. Pachniała za to… świeżo, a jej ciało, które przylgnęło do niego, było ciepłe i miękkie.

- Nic ci się nie stało. Tak się cieszę…

---

Azuma

- Oczywiście, Azuma-kun. Jestem tu i zawsze będę tam, gdzie będę mogła pomóc młodszym kolegom. Tak, teraz już kolegom. - Katsumi się uśmiechnęła i spojrzała w okolice Azumy. Oczywistym było, że nie mogła go widzieć, ale odruchowo jej twarz skierowała się w jego stronę. - I nie współczuj mi. Straciłam wzrok próbując bronić ludzi. Nie żałuję tego. Jest wiele innych rzeczy, których żałuję, ale nie tego.

Kiedy Azuma podał jej notatnik, wzięła go w dłoń i dotknęła, jakby chcąc zobaczyć poprzez dotyk. Niestety, nie była w stanie niczego o nim powiedzieć i żałowała bardzo, że tak było. Dlatego lekko pokręciła głową i odsunęła go w stronę Azumy.

- Będziesz musiał przekazać go komuś innemu. Ale brzmi, jakby znajomo. To, co widziałeś w środku. Znak, który tam widnieje prawdopodobnie jest znakiem pewniej organizacji, której byłam częścią, a która przysięgała pozbycie się Antykreatora. Ale ona już nie istnieje. Tak samo, jak Antykreator więc… - Pokręciła głową. - Oddaj notatnik Sugiyamie lub Masahiro, kiedy już dojdzie do siebie. To oni… cóż, zanim Masahiro wydobrzeje do końca po swojej operacji, Sugiyama-dono razem z Takeda-dono zajmą się Kotei. Później Shirei-kanem zostanie Masahiro. Z mojej strony doradzałabym nawiązanie z nim relacji, żebyście mogli sobie ufać. Z relacji mi zdawanych, nie zostało nas wielu z klanu Uchiha. Czy twoi rodzice mają się dobrze? Nie słyszałam, żeby byli na listach ofiar.

- Bardzo mi przykro z powodu Rokuro, będzie nam na pewno ciężej bez niego. A Ario z rodu Ayatsurich to niejednego z naszych uratował, może powinniśmy przekupić, go, żeby został - Katsumi uśmiechnęła się do siebie. Ale po chwili uśmiech zniknął z jej twarzy i słuchała, co innego mówił jej Azuma. Aż musiała wyjaśnić.

- Pewnie słyszałeś, że Antykreator miał cztery osoby, które mu pomagały w osiągnięciu jego celu. Niestety, jedną z nich był Uchiha Yoshimitsu. Jego ciała nie znaleziono jeszcze. Jeżeli nie znajdziemy go, będziemy musieli wysłać pogoń. Ale to zostawię Sugiyamie. Ja zajmę się szkoleniem… Jak pewnie się domyślasz, twój szlaban na wyjście z Kotei został uchylony. I wątpię, żeby klan Kaminari teraz dopominał się o dziecko z naszego klanu. To nam się upiekło.

[Ario]

Kilka godzin wcześniej.

Ario wyrzucił głowę na środek areny i rozglądał się za atakiem, którego się spodziewał. Kim byli jej przełożeni, skoro ona sama była tak potężna? To pytanie było dość istotne z punktu widzenia pacynkarza. Finalnie...nikt się nie pojawił.

Pierwszą dostrzegł Misae. Białowłosa kobieta, stała przy grupce ludzi, stąd odwrócił się w ich kierunku i ruszył ze swoim sprzętem.
- Misae. - skinął głową w geście powitania. - Siedziba władzy wybuchła. Zawaliło się piętro i wiele osób zostało przysypanych. Musiałem ich powyciągać i udzielić pomocy. Wzięli nas z zaskoczenia. - powiedział swoim beznamiętnym tonem. - Wraz z Azumą i resztą Uchiha mieliśmy iść walczyć na ulicach, ale szybko trafiliśmy na nią. - wskazał ręką na głowę, która leżała na arenie.
- Przedstawiła się jako Wojna, Iwaru. Posiadała moc, której nie znałem. Wyrosły jej skrzydła, a ciało pokryło się czarnymi znakami. Ledwo udało się ją pokonać. - wyjawił.

Następnie spojrzał po reszcie. To na co patrzył wyglądało jak ludzie z pustyni, ze względu na ciemniejszą karnację. Nie znał ich, no oprócz Ichirou, o którym słyszał już jako młodzik, a także Kyoushiego, który wydawał się być zajęty rozmową. Nie chciał się wtrącać, stąd spojrzał jeszcze na dwie dziewczyny (w sumie to już kobiety). Jedna o czarnych krótkich włosach, która patrzyła na niego jak większość ludzi przy pierwszym spotkaniu z pomarańczowowłosym, a druga z gurdą przekazała mu, że się spóźnił.
- Rozumiem. - odparł.
Ponownie się spóźnił i ponownie nie zdążył wszystkim pomóc. Miał więcej pytań niż odpowiedzi, jednak trzeba było wracać do rzeczywistości. Zaciekawiła go postać mężczyzny bez ręki. Chłopak momentalnie doskoczył do niego i bez pardonu złapał za rękę.
- Straciłeś rękę. - powiedział, spoglądając na kikut jak na obiekt badawczy. - Potrzebujesz pomocy z tym? - zapytał. - Rana jest świeża, być może mógłbym... - na chwilę się zawahał. Nie był pewny, czy jego pomysł się uda. - ... mogę spróbować zwrócić Ci ramię. Nie te, co straciłeś...ale inne. Macie tu gdzieś szpital?

Po operacji

- Tak, zdecydowanie masz rację. - odparł na komentarz Misae. - Chociaż wolałbym tworzyć marionetki, mam wrażenie, że ostatnio mam coraz więcej udzielania pomocy medycznej ludziom. - dodał.
Cicho westchnął i przygotował się do wyjścia.
- Misae-san, musimy odwlec naszą wizytę na pustyni. Wrócę z nowymi rekrutami do Kropli i porozmawiamy wewnętrznie o tym co się stało. Potem znajdę Cię w Karmazynowych i razem przejdziemy do Ningyo-shi. Zjawię się za kilka tygodni.

A następnie wyszedł.

Teraz

Ario szedł przez ulice Sogen, patrząc jak miasto powstaje po bitwach. Budynki były poniszczone, a na ulicach ludzie uprzątali albo ciała, albo odcięte kończyny. Nie czuł jakichś specjalnych emocji z tym związanych. Zastanawiało go pochodzenie siły Iwaru i to, czego dowiedział się na temat Tamaki i faceta, który regenerował się po śmiertelnej ranie. Nim się obejrzał, stał już przy bramie wyjazdowej. Cicho westchnął i spojrzał w niebo. Oparł się o poręcz i czekał, aż po dłuższym czasie wyłoniły mu się znane postacie.
- A więc jesteście. Ruszajmy, mamy wiele do przejścia. Jesteście ranne czy coś? - zapytał Sasame i Misaki.

[Kyoushi]

I całe szczęście, że nie widział się z tym małym gałganem, bo musiałby się jeszcze z nim zmierzyć i odebrać mu jego oczyska, które były kolejnym celem Kjudiniego, tuż po Yoshimitsu, o którym mógł dowiedzieć się jeszcze więcej, ale to nie był ten czas. W obecnej chwili skupił się na wydarzeniach, które miały miejsce w domu samej Shirei-kan, tej która miała zamiar abdykować z funkcji, a on miał zająć jej miejsce. A no tak naprawdę nie on, ale kto by na to patrzył. Wbił niemal jak do siebie i ten uścisk wybił go szybko z pantałyku. Przy okazji nie wiedział jak ma się do końca zachować, w końcu do tej pory była dość surowa i traktowała go jedynie jako shinobi od zadań specjalnych - bo był bardzo specjalny inaczej. W końcu ona się cieszyła i on także mimo wszystko się cieszył, że jednak żyła. Niby była jaka była, ale źle mu nigdy nie życzyła. No może na początku, gdy chciała z niego zrobić pupila-kotka numer jeden, ale on był zbyt twardy. Na jej uścisk, speszony zareagował dopiero po chwili, by odwzajemnić uścisk z zakłopotaniem wymalowanym na twarzy, czująć jej twarz na piersi.
- Ymm... No tak, ale Mesmera już nie dorwałem... Ja też się cieszę, ale chyba przypłaciłaś słono za ratunek całej osady... O wiele ciężej niż ja. - oczywiście była na tyle inteligentna, że domyśliła się o co chodzi. W końcu ta pieczęć na jego brzuchu nie była niczym tajemniczym dla niej, bo była na miejscu, gdy to się wydarzyło. Raczej szybko sklei co jest pięć i dlaczego o tym wspomniał. Zresztą - co to za głupie, przeżyłeś. Oczywiście, że przeżył. Taki bydlak tak łatwo niedałby się zabić, a zresztą, jakby zginął to by tego i tak nie zobaczyła hehe. No, ale na pewno mogłaby poczuć, gdyby Nibi się uwolniła i dopełniła dzieła zniszczenia na wiosce, z której i tak niewiele już zostało. - Co teraz Katsumi-sama? - zapytał dość ogólnie, nie wiedząc jak ugryźć tematy wioski, jego samego i pieczęci, a także jej wzroku. Wszystko i nic na raz, jednym, prostym pytaniem.

[Sasame]

Po dokończeniu wszelkich spraw w Kotei, wreszcie mogłyśmy wraz z Misaki opuścić to miasto, całe i zdrowe. Pożegnałam z resztą delegacji z Karmazynowych Szczytów, a przynajmniej tymi z nich, którzy jeszcze zostali w stolicy klanu Uchiha a następnie wraz z kuzynką udaliśmy się na umówione spotkanie z Ario z Kropli przy bramie wychodzącej na południe. Widać było że Uchiha się nie patyczkowali i robota przy odbudowie ich miasta szła pełną parą. Kiedy zbliżyłyśmy się do ustalonej bramy, zauważyłam czekającego już tam rudzielca z ogromnym plecakiem i od razu przywołało to uśmiech na moich ustach.
- Witaj, Ario-san. Jesteśmy gotowe do drogi, wszystko co miałyśmy tutaj załatwić załatwiłyśmy, Uchiha powiedzieli że wyślą również raport do Nawabari, więc nie ma chyba na co czekać. Nie, wszystko w porządku, chociaż przez moment myślałam że będzie po mnie, chociaż to nie tyle kwestia otrzymanych obrażeń a bardziej niecodziennej techniki użytej przez jednego z najeźdźców. - odpowiedziałam chłopakowi kiedy znalazłyśmy się już przy nim.

[Azuma]

Ściągnął lekko brwi w odpowiedzi na słowa Katsumi-dono, która poprosiła by nie ubolewać nad jej losem. Pomimo straty jaką poniosła, była dumna z udzielonej pomocy i to właśnie było dla niej najważniejsze. - Zgodnie z Pani życzeniem.

Podarunek - wręczony notatnik, w dłoniach Katsumi znajdował się tylko przez chwilę. Kobieta go ujęła, przesunęła po nim palcami, ale ze zrozumiałych powodów nie mogła zobaczyć jego zawartości. Pomimo tego, postanowiła podzielić się z Azumą, tajemnicą jaka wiązała się z symbolem na który można się było natknąć.

- Czyli to była prawda. Antykreator nie był tylko legendą. Tak samo jak jego jeźdźcy… - zaczął, nie dokańczając jednak myśli, bowiem Katsumi wskazała potencjalne osoby, które były właściwe do przekazania tej zdobyczy. Szesnastolatek zgodnie więc z zaleceniem, schował notatnik z powrotem do kieszeni. Z uwagi na wspólne przeżycia z Lordem Sugiyamą, pomyślał że to do niego się uda, ale gdy usłyszał że Uchiha Masahiro zostanie Shirei-kanem, uznał że może zweryfikować te plany.

- Jak rozumiem, po wyzdrowieniu Masahiro-dono, kontrolę nad Sogen dalej sprawować będzie nasz klan? - rzucone pytanie nie mogło dziwić, szczególnie po ich ostatniej rozmowie odbytej w siedzibie władzy. To wtedy Katsumi-donk wyjawiła młodzieńcowi, jakie prawdziwe konsekwencje w wojnie, klan Uchiha poniósł.

- W takim razie, tak zrobię - zgodził się z wskazówką kobiety by nawiązać bliższą relację z przyszłym Shirei-kanem. Szczególnie po tym, że ich klan poniósł ogromne straty. - Tak, na szczęście są cali. Ojciec był poza miastem tego dnia, a mama skupiła się na ochronie terenów mieszkalnych… Na szczęście, tego dnia nie była tam jedyną kunoichi - samemu dostrzegając jak bardzo poszczęściło się jego rodzinie. Ale to… był też jeden z powodów dla którego się tu zjawił.

- Uchiha Yoshimitsu… kolejnym jeźdźcem. - Przez chwilę trawił informacje, że o to jego rodak, służył temu który stał za zniszczeniem Kotei. - Czy wiemy, dlaczego Yoshimitsu sprzymierzył się z wrogami Sogen? - zapytał łudząc się że być może ta informacja jest w kuluarach władz znana. - Wraz z tym samym medykiem, stanęliśmy w szranki z innym jeźdźcem, kobietą o imieniu Iwaru. Przedstawiła się mianem Jeźdźca Wojny.

Przez chwilę milczał, wspominając tamtą walkę i śmierć tak wielu osób, które próbowały ją powstrzymać. Pomysł, aby zwerbować Ario na stałe do służby w Sogen, bezzwłocznie spotkałoby się z aprobatą Azumy.

- W trakcie tego turnieju, ponieśliśmy ogromne straty. Pomyślałem… Katsumi-dono, pomyślałem że ktoś o moich umiejętnościach przydałby się w szeregach Ansatsu no ki, szczególnie teraz, gdy przy życiu nie pozostało zbyt wielu zaufanych shinobich. Myślę, że udowodniłem swoimi dotychczasowymi działaniami, przydatność dla klanu - powiedział, przechodząc tym samym do sedna pomysłu ktory się pojawił po kilku dniach od ataku na Kotei.