Szkoła Kame

[Ryū]

Szkoła, którą zapoczątkował Harui Wanabe, a aktualnie prowadzi Eichiro Sasayaki cechuje się zaskakującą obroną oraz zdolnością do walki przez wiele godzin. Istnieje legenda, że gdy dwóch mistrzów tej szkoły spotka się w obecności ostrza, to walka trwa, aż te się połamią. To wskazuje, że są niesamowicie wytrzymali i zdolni walczyć z niejednym wrogiem jednocześnie. Do ćwiczeń wykorzystują bambusowe miecze Shinai.

Położona niedaleko zachodniego wybrzeża wyspy Hyuo, szkoła wyrasta niczym lodowy bastion wytrwałości wśród wiecznych zasp. Zbudowana z ciemnego, odpornego na mróz drewna importowanego z Kantai, konstrukcja dojo została przystosowana do surowego klimatu – grube ściany są wzmocnione warstwą lodu, która stabilizuje temperaturę i odbija dźwięki walki wewnątrz, tworząc charakterystyczny pogłos każdego ciosu.

Dach pokrywa warstwa śniegu, który nie jest usuwany – według lokalnej tradycji ma on symbolizować ciężar, jaki każdy wojownik tej szkoły nosi, trenując ciało i ducha w wiecznym mrozie. Zwisające sople są niczym ostrza – ostrzeżenie i symbol dla tych, którzy przekroczą próg dojo bez przygotowania.

Wnętrze budynku, mimo surowego wyglądu, emanuje skupieniem i harmonią. Sala treningowa mieści się na podwyższeniu, otoczona niskimi, przeszklonymi panelami shoji, przez które wpada zimne, niebieskawe światło. Podłoga – ocieplana naturalnym kamieniem pochodzącym z wulkanicznych rejonów Kantai – pozwala trenować nawet w najcięższe śnieżyce. Bambusowe miecze shinai, używane podczas treningów, są przechowywane w specjalnej chłodni, by każda walka odbywała się w równie ekstremalnych warunkach jak te, w których rodzą się wojownicy Hyuo.

Na drewnianym szyldzie nad głównym wejściem widnieje kaligrafia 亀拳堂 – Świątynia Żółwiej Pięści. Żółw, jako symbol wytrwałości, długowieczności i defensywy, odzwierciedla filozofię tej szkoły: przetrwać każdy atak, trwać dłużej niż przeciwnik, uderzyć tylko wtedy, gdy to konieczne.

Zimą, gdy zamiecie całkowicie odcinają dojo od reszty osady, uczniowie trenują bez wytchnienia – nie tylko walkę, ale i sztukę przetrwania. To właśnie tu, w cieniu lodowych klifów i pod wiecznym niebem zasnutym śniegiem, hartują się wojownicy, którzy zgodnie z legendą, potrafią walczyć aż do złamania ostrza – lub własnego ciała.

[Ryū]

Dzień dobiegał końca, cienie były długie, świst ciętego jak ostrze miecza wiatru obijał się o ściany gmachu budynku.

Ryu odłożył bambusowe shinai na stojak i minąwszy klęczących w modlitwie towarzyszy broni, udał się korytarzem sięgającym na wschód, gdzie miał swoją lożę. Minął inne pokoje, rozwidlenie korytarza kierujące do gorących źródeł. Dziś nie miał na to ochoty, pomimo odrętwienia ciała spowodowanego ciężkim treningiem.

Ryu pozdrawiał mijanych przez siebie innych samurajów, pogrążonych aktualnie w rozmowie. Był już wieczór, więc mało kto spędzał ten czas na dalszych treningach. Teraz nastał czas odpoczynku i nikt nie odważył się go zignorować. Gdyby tylko Eichiro Sasayaki usłyszał, że któryś z jego samurajów zaniedbuje sen... pomimo swojego zdystansowania do każdej jednostki, nawet tej wyjątkowej i potężnej, tu Ryu czuł pewien respekt i zastanowiłby się parę razy zanim zignorowałby wytyczne senseia.

Przy wejściu do swojego pokoju przystanął. Nie spodziewał się nikogo w środku, a mimo to, zawahał się zanim przesunął drzwi w bok i stanął na miękkim tatami rozłożonym na całej powierzchni podłogi. Ryu nieraz już był pod wrażeniem kunsztowności z jaką cały ten budynek został skonstruowany. Zwykle sądziłby, że w takim klimacie rozłożenie mat byłoby niemożliwe, nie minąłby tydzień a przegniłyby z wilgoci i zimna.
Ukląkł i westchnął, zamykając oczy.
Wdech.
Wydech.
Zaczął medytować.

[Ryū]

  Ukryty tekst

z/t

[Ryū]

  Ukryty tekst

z/t

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Zimny popiół"
1/14
Ryū

Poranny gong wybrzmiał na dziedzińcu oraz pośród budynków mieszkalnych szkoły Kame, niosąc ze sobą powiew wiosny. Obudziłeś się szybko, w czym pomogło rześkie, poranne powietrze. Ubrawszy się, wyszedłeś z pokoju, udając na śniadanie do sali jadalnej, po drodze napotykając Kaede, który rozciągał się i dyszał lekko, najwyraźniej wracając z porannego biegu.

- Ohayo. - mruknął w twoim kierunku, po czym zrównał krok z tobą. Przez moment szliście w milczeniu, obserwując resztę uczniów, kiedy Kaede odezwał się ponownie. - Coś się chyba stało. Widziałem jednego z młodszych uczniów jak biegłem rano. Leciał od strony wioski... I chyba rozmawiał z senseiem od razu. -

Jego ton był nieco obojętny, nieco znudzony, ale zdradzał jednak zaciekawienie. Chociaż oczywiście był lakoniczny, jak zawsze zresztą. Jakby słowa parzyły jego język zawsze, kiedy je wypuszczał na zewnątrz.

Niemniej, najwyraźniej miał rację. Kiedy przybyliście do sali jadalnej, by odbrać posiłek, wszyscy szeptali już między sobą. Wyłapałeś na razie pojedyncze słowa - pożar, wypadek, mięso. O co jednak dokładnie chodziło? Dostrzegłeś Setsunę, rozmawiającą po cichu z dwójką swoich przyjaciółek. Spojrzała na ciebie przelotnie, ale było to oczywiście jej zwykłe spojrzenie w twoim kierunku - tak, jakby do patrzyła na irytujące, zgniłe jabłko, a nie jak na znajomego towarzysza nauki.

---

Kaede

[Ryū]

Ryu podniósłszy się z tatami od razu sięgnął po maskę i katanę. Nieodłączna część jego jestestwa, bez którego nie byłby w stanie funkcjonować jako on – nie mógłby dalej twierdzić, że jest samurajem.

Zamknął za sobą swój pokój i udał się w kierunku sali jadalnej – pomimo wszechogarniającego go chłodu, sam czuł dziś pewnego rodzaju wigor i chęć do działania, jak gdyby cały jego organizm wręcz krzyczał, że coś się zaraz wydarzy i trzeba być gotowym.
Zobaczywszy Kaede, ukłonił mu się lekko w geście powitania i szli dalej. Słuchał z zainteresowaniem, którego zaś nie okazywał poza strefą duchową i mentalną. Jego twarz pozostawała niewzruszona, oczy nie wytrzeszczone, czoło wcale się nie marszczyło. Jeśli któryś z uczniów całkowicie pozbawił się pozorów godnych samurajowi a zamiast nich, zaczął dziko biec to w rzeczy samej, coś musiało być na rzeczy.

- Dawno mnie w wiosce nie było… - Akurat weszli do sali jadalnej i Ryu dostrzegł całe to poruszenie i zamarł na chwile. Nie często się zdarza, by jakieś wydarzenie poruszyło wszystkich obecnych. Zignorował Setsune, tak samo jej spojrzenie, które jedynie wskazywało na jej brak hartu ducha. Gdybyś tylko spędziła więcej czasu na medytacji, aniżeli podziwiania własnego odbicia i starożytności własnej krwi…

- Myślisz, że co się stało? Może udałoby nam się tym zająć? Dawno nie ruszałem w teren! – Ryu zarzucił do Kaede pełen wigoru i też ciekawości czy sam Kaede by miał ochotę spędzić dzisiejszy dzień dość niestandardowo w porównaniu do poprzednich sielankowych dni spędzanych na medytacji i treningach.

Samemu też nie czekając na pełną odpowiedź przyjaciela, podszedł do najbliższego stolika, gdzie szeptali ludzie i dosiadł się, uprzednio się kłaniając, cały czas utrzymując odpowiedni szacunek.
- Ohayo gozaimasu. Co się stało? Dopiero przyszliśmy i widzimy, że jest dziś dość żywo na sali.

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Zimny popiół"
2/14
Ryū

- To prawda. Chociaż zima skończyła się w sumie szybciej, niż sądziłem. Śniegi powinny potrzymać jeszcze co najmniej dwa, trzy tygodnie. Ciekawe, czy ma to coś wspólnego z tymi wstrząsami ziemi i wybuchem wulkanu z zeszłego roku... - zgodził się z tobą Kaeda, nawiązując do waszego odcięcia od większości okolicy w trakcie poważniejszych śnieżyc. Rzeczywiście, wiosna tego roku była wyjątkowo ciepła, a jakoś rok temu na horyzoncie widać było dym wydobywający się najwyraźniej z jednego ze szczytów oraz czuć było potężny wstrząs, który przeszedł nawet po waszej, odosobnionej twierdzy.

Nie zmieniało to faktu, że z jedzeniem i tak było nieco krucho, pomimo solidnych zapasów zrobionych na początku zimy, wszyscy wypatrywali więc powrotu dostaw zapasów z okolicznych wiosek. Na sugestię wyprawy skinął głową ostrożnie, co w zasadzie jak na niego oznaczało wyjątkowy entuzjazm. - W istocie, warto byłoby rozruszać się trochę po zimie. Nie żeby Kōgen zapominał zapewniać nam ćwiczenia. - rozmasował lekko bark, który nadal go bolał po jednej z wyjątkowo intensywnych sesji treningowych dwa tygodnie temu.

Zignorowaliście obaj Setsune, traktując ją jak powietrze i usiedliście wraz z kilkorgiem pozostałych uczniów, którzy traktowali was z większą estymą, w tym Gorō, rosłego, wyższego od was obu osiłka, który często pomagał przy kuźni. Na twoje pytanie klepnął miejsce obok siebie.

- Pewnie, siadajta z nami. My nie z tych co wyżej srają, niż dupę mają. - odparł, przypominając od razu o swoich... raczej ubogich i prostych korzeniach, ale przy okazji o szczerym zachowaniu. - No, podziało się trochę. Sensei wysłał ponoć jednego z młodzików po żarcie do wiosek, nie? No i wszyscy czekali na jakieś mięso od Gendy... tyle, że jego chata spłonęła, ponoć razem z nim. Z żarcia nici. Przynajmniej tego naprwadę dobrego. - skrzywił się, a zawtórowała mu reszta stołu, która także liczyła na wędzone, solone i suszone smakołyki.

---

Kaede
Gorō

[Ryū]

Ryū skrzywił się w brzydkim uśmiechu.

- Co, myślisz, że za miesiąc będziemy mogli zjeść już coś innego niżeli byle owies na wodzie? – Zarzucił żartobliwie, choć w pytaniu kryła się nuta prawdy. Pomimo ciężkich, wyczerpujących treningów, ich zapasy w szkole nie grzeszyły przepychem. Zaś zima jeszcze szczególnie utrudniała jakiekolwiek zdobywanie prowiantu i jeśli nikt nie wrócił z polowania zwycięsko, to skazani byli na zboża.

Na wspomnienie Kōgena Ryū przytaknął, wspominając ostatnie treningi. Pomimo trudności, sensei zawsze działał na mężczyznę w jakiś szczególny sposób pokrzepiająco. Pamiętaj, abyś nie nakładał sobie zbyt ciasnych wędzideł, ani też zbytnio ich nie rozluźniał. Utrzymuj ducha w równowadze, abyś nie zboczył ni w lewo ni w prawo – te słowa wypowiedziane w zeszłym tygodniu zapadły Ryū w pamięć. Pomimo sceptycyzmu do niejednych nauk bushido, czasem znajdzie się taka doktryna, która na niego wyjątkowo zadziała i wprawi go w najróżniejsze przemyślenia.

- Ostatnio nauczyłem się nowej techniki cięcia, ostatnie wskazówki Kōgena bardzo mi ułatwiły. Na ten bark to idź do Musashiego, ostatnio przygotował nową maść i jest naprawdę dobra. – Dodał do wspomnienia o ich wspólnym senseiu. Musashi może i był tragicznym szermierzem, ale o ziołach znał się jak nikt inny.

Dosiadłszy się do towarzystwa, Ryū oparł się łokciem i przyglądał się masywnemu Gorō. Gdyby miał zakładać gdzie znika większość racji żywnościowych ze spichlerza, obstawiłby cały swój majątek na brzuch samuraja. Czy to zima czy burza, głód czy nie, Gorō zawsze z miesiąca na miesiąca stawał się coraz większy, zarówno na tkance tłuszczowej ale i w mięśniach. Zdecydowanie nie chciałby się z nim pojedynkować na siłę…

Ryū starał się zignorować docinek w kierunku Setsuny, ale mimowolnie się uśmiechnął. Zbyt dużo krwi mu popsuła przez cały czas pobytu w tutejszej świątyni.

- To już staliśmy się na tyle wybredni, że jemy tylko to dobre mięso? – Zarzucił z uśmiechem, choć sam zdecydowanie wolałby sięgnąć po takie, które go nie tylko nasyci, ale przy okazji nie wywołałoby u niego reakcji łańcuchowej w jelitach. – I co teraz? Młodziak uznał, że skoro nie ma od Gendy, to nie przyniesie niczego? W ogóle jakim cudem w Hyuo może spłonąć chata? – Zalał Gorō milionem pytań, nie kontrolując potoku myśli przemierzającego jego umysł.

- Kaede, weź nam coś do jedzenia, ja pójdę do Kōgena, może coś nam jeszcze powie. – Zarzucił do towarzysza i się rozejrzał po pomieszczeniu w poszukiwaniu senseia. Jeśli go nie było, to ruszył w kierunku przydzielonego mu pokoju.

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Zimny popiół"
3/14
Ryū

- Wiem, że jest dobra. Gdyby nie ona, to jeszcze bym leżał w lazarecie i zwijał się z bólu. A tak, to tylko sobie narzekam. - parsknął Kaeda, przysuwając sobie czarkę z herbatą, którą najwyraźniej zostawił nietknietą jeden z pozostałych, rozgrzewając się kilkoma łykami. Pozostali za to roześmieli się na uwagę, że nagle wszyscy są wybredni.

- Nie no, wiadomo, każde mięso dobre, o ile nie jest z człowieka, albo zgniłe... Chociaż o tych Hoshigakich to różne historie chodzą. No, ale to tam nieistotne aż tak bardzo... - machnął ręką siłacz, popijając łyk herbaty. - Istotne to jest dokładnie to, co powiedziałeś - jak coś mogło spłonąć u nas. Normalnie by o tej porze raz dwa śnieżyca zagasiła, albo w ogóle by się nie zajęło przez wilgoć z topniejących śniegów... no ale widać nie tym razem... albo ktoś się postarał bardzo, żeby to jednak się sfajczyło. -

- Sfajczyły to się te placki wczoraj, coś ich miał pilnować, Gorō... - odciął mu się jeden z pozostałych, po czym szybko uniknął markowanego ciosu, jaki otrzymał w odpowiedzi.

- Żebym ja ciebie nie sfajczył swoją aurą, Daigo..., no, a co do mięsa jeszcze, to młody właśnie się tak zaaferował, że przyleciał od razu z powrotem. Ale pozostali powinni coś donieść, bo widziałem jednego jak wchodził do kuchni z tobołkiem, który na pełny wyglądał. -

- No to chodźmy, zanim ustawi się reszta w kolejce i jeszcze się okaże, że dla nas nic nie zostanie. - Kaeda klepnął Gorō w ramię i wstał od stołu razem z tobą. Skinął też głową, słysząc twój plan znalezienia senseia. - Pewnie. Tylko jakby była okazja się wyrwać, to się upewnij, że obaj pójdziemy, bo już mnie nosi oglądać te same mury od trzech miesięcy prawie. -

Szybki rzut oka na salę pozwolił ci stwierdzić, że Kōgena bynajmniej nie ma jeszcze w jadalni, chociaż wątpliwe było, żeby zaspał. Zapewne przetrzymały go obowiązki, być może właśnie te, o których dopiero co usłyszeliście. Ruszyłeś z powrotem do części mieszkalnej, nie uszedłeś jednak daleko - dosłownie za rogiem niemal wpadłeś na waszego nauczyciela, zmierzającego do stołówki.

- Ryū? A ty co, już po śniadaniu? - Kōgen uniósł lewą brew, sugerując zdziwienie, chociaż tak naprawdę chyba spodziewał się wpaść na któregoś ze swoich uczniów.

---

Kaede
Gorō
Kōgen

[Ryū]

- Spotkałem takiego jednego miesiąc temu w wiosce, co opowiadał, że u niego w Fuyuhanie jest taka gospoda, co jak cię znają to ci mogą opchnąć nigiri z Hoshigakich. Niby mówią, że to z dorsza, ale smak zupełnie inny i mięso takie niebieskawe. Pewnie pieprzył, ale pewnie znalazłoby się niejednego co by chętnie spróbował. – Opowiedział historię, samemu chwile się zastanawiając.

- Jeśli ktoś podpalił, to naraził się całej szkole samurajów i trzeba by być głupim, żeby przeciwko nam wystąpić. Zobaczymy. – Uciął temat. Nie chciał wchodzić w dalsze dywagacje nie mając informacji.

Zignorował dalsze przekomarzanie i wstał.

- Po prostu się przyznaj, że ci spieszno do tej swojej… jak jej było, Aiyumi? – Zarzucił z szerokim uśmiechem, wiedząc, że to delikatny temat. Panienka może i piękna i niegłupia, tak jednak nie da się nie wspomnieć o jej całkiem „towarzyskim” sposobie zarabiania na życie.

Nie czekając na odpowiedź, udał się korytarzem do Kōgena. Mimowolnie położył dłoń na rękojeści miecza schowanego w pochwie. Wielu samurajów nazywało swój miecz, lecz on nie miał takiego zwyczaju. Czuł, że nie miał żadnego odpowiedniego imienia dla tegoż ostrza obok którego się obudził. Na wspomnienie tamtej nocy, która była jego powtórnymi narodzinami, chwycił też za maskę, która wisiała mu zawiązana na szyi.

Już miał zapaść w własny wir myśli, gdy nagle wpadł na swojego mistrza. Cofnął się o krok i ukłonił się formalnie, z głową nisko.

- Sensei. Jeszcze nie, Kaeda-san mi coś weźmie, ja mistrza szukałem. – Przerwał, dając swoim słowom odpowiednio wybrzmieć i dać pole do odpowiedzi. Kontynuował:
- Podobno chata Gendy spłonęła. To dość niespotykane w tym regionie, czy jest potrzeba na zbadanie tej sprawy? – Zadał pytanie, równocześnie dając tym znać, że jest gotów na podjęcie się temu zadaniu. Gdyby powiedział to dosłownie, okryłby się arogancją i pychą w oczach Kōgena.

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Zimny popiół"
4/14
Ryū

- No. Są nawet tacy, co gustują w trochę innym sushi z Hoshigakich. Niby na surowo, ale ciepłe... i podobno też smakuje rybą i morską wodą. - roześmiał się Daigo, a zawtórowała mu reszta stołu. Nawet Kaeda uśmiechnął się lekko, chociaż wiedziałeś, że gustował zazwyczaj w nieco bardziej wysublimowanym humorze. Na uwagę o Aiyumi przewrócił oczami.

- Ech... Ayami. Ale bez przesady, tyle się wytrzymało, to i jeszcze ten tydzień czy dwa mnie nie zbawią. Zresztą, kto wie, czy ona do tej pory już z brzuchem nie chodzi... wiesz jak to jest. - pokręcił głową, po czym oddalił się po wasze jedzenie.

Tymczasem w korytarzu sensei obserwował cię uważnie.

- No to znalazłeś. W czym rzecz? - skomentował, po czym cię wysłuchał do końca. Wtedy potarł lekko dłonią oczy, jakby zmęczony, chociaż mogłeś to uznać za odrobinę nieuczciwe. W końcu zapał nie był czymś złym, prawda? - Tak... widzę, że plotka roznosi się jak zawsze szybciej, niż jakikolwiek ogień. - pokręcił głową. - Niemniej.. owszem, miałem zamiar tam kogoś wysyłać. Rozumiem, że się zgłaszasz? Jeśli tak, to wyruszysz z Setsuną. Czy to będzie jakiś problem? - ton jego głosu sugerował - naturalnie - że nie powinien. Ale jednocześnie dawał pewną przestrzeń na dyskusję, jeśli takowa była absolutnie konieczna.

---

Kaede
Gorō
Kōgen

[Ryū]

- Przynajmniej nie musisz się martwić, że twoje. – Ryu dodał jeszcze na pożegnanie z uśmiechem.

Surowość senseia zawsze wzbudzała we mnie podziw jak dynamicznie potrafił zmienić nastrój w pomieszczeniu i uzyskać potrzebne mu informacje.

Usłyszawszy, że sensei chciał wysłać go z Setsuną, prawie że się skrzywił z niesmakiem – w ostatnim momencie zapanował nad swym duchem i reakcjami. Jego twarz pozostała niewzruszona, lecz doskonale wiedział, że teraz zaczęła się walka na perswazję. Spojrzał prosto w oczy senseia. Widział w nich surowość, twardość i niechęć do jakiejkolwiek wymiany zdań na ten temat. Lecz Ryu się nie poddał, wciąż uważał, że to mógł być test jego hartu ducha – to nie jest jakaś niesamowita tajemnica, że się z ową pannicą niezbyt lubi.

- Dla dobra misji nie będzie to żaden problem, sensei. Aczkolwiek obiecałem Kaedzie, że wstawię się za nim, jeśli będzie mi dane wziąć ze sobą towarzysza, bardzo zależy mu na zmianie otoczenia. Dobrze to zrobi dla jego energii, panie. – To był pierwszy argument. Nie zamierzał podawać kolejnego dopóki sensei nie odpowie na ten – zalew wielu naraz byłby niegrzeczny i wskazywałby na jego desperację. Dlatego póki co się wycofał i oczekiwał odzewu, samemu w głowie wymyślając kolejne argumenty. Walka retoryczna była równie mocno mile widziana co ta szermiercza, choć Ryu też wiedział, że Kogen musi być w humorze, by podzielać to zdanie. Dziś z kolei ciężko było mężczyźnie określić czy jego sensei faktycznie chce wchodzić w polemikę czy narzuci mu odpowiedni szyk misji.

Niezależnie od wyniku, Ryu w głębi ducha cieszył się, że w końcu sam opuści mury szkoły i ponownie odwiedzi wioskę.