Południowy Targ

[Taiyō]

Dziewczę pokiwało parokrotnie i żywo głową, gdy mężczyzna trawił o autorce jej nowego nabytku.

— Pańska siostrzenica ma niewątpliwy talent — potwierdziła z nieskrywanym zachwytem, gdy skończył. Szczerym zachwytem, warto dodać. Watanabe ekspertką od wyrobu biżuterii, owszem, nie była, natomiast jak każdy człowiek, którego dusza ciągnęła nieustannie w stronę sztuki, miała tę mityczną wrażliwość na piękno. Zdawało się nawet, że tylko dzięki niej, wyobraźni przelewanej na płótno, potrafiła sięgnąć najskrytszych zakamarków swojej potłuczonej na kawałki duszy i uczynić z przechowywanego w niej cierpienia coś pożytecznego, użytecznego. Zażywanie narkotyków z pewnością nie było lepszą opcją, było natomiast tą, która działała doraźnie, gdy wszystkie inne zawiodły.

Nie zakładała, iż uzyska odpowiedź na zadane przez siebie pytanie. Właściwie: była nieomal pewna, że nie dowie się niczego, co mogłoby zbliżyć ją do realizacji zadania. A bardziej niż realizacji, do której wciąż była przecież daleka i wyboista droga, to do odnalezienia dziedzica, młodego Takashiego. W najgorszym rozrachunku miałaby chociaż kolczyki, ładne świecidełko, więc porażka nie bolałaby tak bardzo, ale wolała nie wracać do Pazura z niczym. Wtedy nie spożyliby wspólnie alkoholu, a nie piła przecież od dwóch dni. Co gorsza, alkohol był jej pierwszą miłością i najbardziej toksycznym związkiem. O nich się nie zapomina, nawet jeśli przyjdą nowe, (wcale nie) lepsze relacje.

— Jest Pan pewien?

Głos blondynki zadrżał z niedowierzania, chociaż, kto wie (na pewno nie kupiec), co w jej przypadku było prawdą, a co jedynie przedstawieniem. Obie te materie wydawały się bowiem nieustannie mieszać. Fikcja i rzeczywistość. Prawda nie była nikomu potrzebna. Częściej przynosiła zgubę niż cokolwiek dobrego. Prawdziwa prawda funkcjonowała jedynie w sferze naiwności, w głowach oszukanych przez płonne ideały. Prawda do wyboru do koloru, za każdym razem inna.

— Nawet nie zdaje sobie Pan sprawy, ile to dla mnie znaczy! — ciągnęła z przejęciem zamkniętym w tonie oblanym wzbudzonymi na nowo wspomnieniami. Gorycz stuprocentowej czekolady z wysuszonych w słońcu nasion kakaowca. A na nowo, bo właśnie je stworzyła. Nigdy nie istniały. Nigdy nikt nie kupił dla niej owoców. Nigdy… Nikt nie kupił dla niej czegokolwiek. Nie dał. A już na pewno nie ojciec, o ile kiedykolwiek go miała. — To moje jedynie wspomnienie z nim, zanim… Ah, przepraszam! Nie będę Pana kłopotać sprawami, o których w Shigashi no Kibu można usłyszeć na każdym kroku. Szkoda czasu na przeszłość.

Złapała śpiesznie oddech i, wodząc chwilę dłonią w udawanym amoku nad rozłożoną skrzętnie biżuterią, ujęła kolejną parę kolczyków. Inną. Wcześniej, zanim wybrała te, za które zapłatę już uiściła, również zwróciły jej uwagę. Co prawda, nie planowała tak szybko wyzbyć się oszczędności, a i kolejny nabytek nie był jej do niczego potrzebny, ale… Ale przecież nikt nie powie, że próba przekonania handlarza do historii za pomocą niezwykle szczodrego gestu nie była wystarczająco dobrym uzasadnieniem.

— Jeszcze te — poinformowała, wyciągając w stronę mężczyzny kolejne monety. Tym razem przekazała odpowiednią ilość. Absolutnie nie z powodu nabytej na poczekaniu umiejętności czytania. Nie. Kwestia całkowitego przypadku i błogosławieństwa, które głupi ludzie otrzymują w ramach zadośćuczynienia za braki w inteligencji. — Za pomoc. I za okazaną mi dobroć.

Odnalazłszy ukojenie dręczonego latami sumienia w objawiającej się w wyobraźni wizji przyszłego świata, w którym nigdy więcej nie poczuje przeszywającego chłodu samotności, wezbrała na energii i trzeźwości umysłu. Ten stan, jak zwykle zresztą, najpewniej potrwa dzień lub dwa. Może tydzień, jeśli los będzie łaskawy. Potem, a przecież tak musiało się prędzej czy później stać, przyjdzie niż i chmury burzowe z piorunami jaskrawymi jak nigdy przedtem, które będą uderzać raz po razie w umęczoną jaźń. Spalą duszę i serce. Albo to, co z nich zostało.

Jeszcze nie.

Później.

Na razie było dobrze.

— Dziękuję raz jeszcze — powiedziała i ukłoniła się prędko, głęboko i z szacunkiem. Zarówno względem sprzedawcy, jak i stojącego obok mężczyzny. Spotkania ze smokiem znacznie poprawiły braki, które wykazywała, nim na dobre przejął nad nią pieczę. Kurtuazja… Była istotna. Nie bardziej niż złoto, ale jeśli ono nie stanowiło dla przeciwnika wartości, to dobre wychowanie już tak. Nie zawsze, ale często. Poza tym dobrze mętniało podejrzliwe spojrzenia. — Niech bogowie mają Pana i Pańską rodzinę w opiece.

Jak zasugerował kupiec, tak też zrobiła i od razu, z prostującym się powoli uśmiechem, skierowała się do straganu z owocami. Straganu, miała nadzieję, należącego do rodziny Usuich. Nie wiedziała, czy znajdzie tam dziedzica, co więcej: szczerze w to wątpiła, ale zawsze lepsze to, niż nic. Bądź co bądź, kwestia braku „seniora” pokrywała się z rysem rodu, który zaznaczył Yumetsu: Akira i jego dwóch synów. Zawsze coś.

Kiedy tam dotrze, a kierunku wskazanego przez handlarza nie w sposób było pomylić, nie podejdzie od razu. Najpierw zweryfikuje stojącego w konturze kramu jegomościa z portretem, który miała okazję widzieć w Herbaciarni. Wciąż miała obraz przy sobie, tak, ale głupio byłoby go teraz wyciągnąć i w tłumie ludzi porównywać z rzeczywistością. Była nieostrożna, lekkomyślna i mówiła językiem gwałtownych reakcji, ale nie aż tak.

[Mukutaro]

Zlecenie specjalne C
Taiyō
"Niepokorni"
[13/28]

---

Dobry sprzedawca wiedział, jak zareklamować swój produkt. Nawet, jeśli nie było takiej potrzeby - rzeczy w pudełkach prezentowały się znakomicie same z siebie, nie trzeba było na nie sypać lirycznego brokatu. Ale tak czy siak sprzedawca posypał, tylko troszkę. Wystarczyło, żeby transakcja się udała. A z inicjatywy dziewczyny dobita została druga transakcja - sprzedanie informacji. Nawet jeśli niewinne, nawet jeśli przykryte ckliwą historyjką, nie zmieniało to nic. Może i akcja wyszła z pewnego przypadku, ale jednak wyszła. Została zainicjowana.
- Prawda? To duma naszej rodziny. Ma przed sobą przyszłość, może nawet jakiś ważniak z Unii doceni kiedyś jej kunszt. Tacy potrafią być hojni. - uśmiechnął się w iście przedsiębiorczy sposób. Duma? No ba, robi przecież takie piękne rzeczy! Warto być w rodzinie z takim talentem. No i może przyciągnie oko jakiegoś młodego szlachcica, inną mordę z pięknym licem i jeszcze piękniejszą sakiewką.
- Oczywiście, że jestem. Pół życia tutaj stoję. Usuie siedzą na targach odkąd pamiętam. To stary, to młodszy, to od niedawna ten młodszy młodszy. Znaczy no, są inni, ale nie tak długo, to zakładam że ich panienka pamięta. - napuszył się pewien swoich słów, dumny ze swojej pamięci. Jeśli na tym targu była jakaś wielopokoleniowa rodzina sprzedająca owoce z Atsui, to raczej była ta rodzina. Inni mogli się wykruszyć. Zostać zniszczonymi przez wolny rynek, konkurencję, podatki nakładane przez jakąś mafię albo, co gorsza, Shigashi. Stare wyjadacze miały kontakty, miały przywileje i swoje wiedziały. Zresztą kontakty były jednym z powodów, dla którego to Usuiowie zostali obrani za cel, prawda?
- Nie ma problemu, spokojnie. Widzę, że znaczy sporo, cieszę się, że mogłem pomóc. - no widać było, a jakże. Ta fałszywa wdzięczność, porcelanowa maska z najchłodniejszego dostępnego surowca. Na tyle dopracowana, na tyle perfekcyjna, że oszukała nawet najlepszych w sztuce oszikiwania. Albo dobry sprzedawca przejrzał ją od razu i tylko grał w tą grę, zasadami narzuconymi przez dziewczę. W grę, która nie uwłaczała mu ani odrobinę, a w której mógł wygrać trochę pieniędzy za właściwe słowo i kilka par świecidełek. Kupcy byli, mimo wszystko, niebezpiecznymi bestiami. Niedźwiedź? Phi, całkiem oczywistym jest, czego można po nim oczekiwać. Ale po kupcu? Po biegłym w sztuce negocjacji starym wydze? Cholera wie. Mógł po prostu sprzedać jej kolczyki albo układać skomplikowane plany, jakby sprzedać ją.
- Cała przyjemność po mojej stronie, panienko. Do zobaczenia! - również się nieco ukłonił, ucieszony komplementami i życzliwością, ale tknięty nimi nie bardziej, niż ukłuciem komara. Grzeczności były codziennością, niczym niezwykłym. Kolejną rzeczą do odbębnienia w ciągle trwającej wojnie pomiędzy konsumentem, a sprzedawcą. Pomiędzy kupcem, a kupcem, krętaczem i naciąganym. W tych sytuacjach bycie miłym znaczyło tyle, co nic. I Taiyō na pewno nie łudziła się, że jest inaczej.
Kolejnym krokiem, po zakupieniu świecidełek i zdobyciu informacji, było potwierdzenie informacji. Pójście w kierunku wskazanym przez mężczyznę, do któregoś straganu po prawej na drugim rozwidleniu. Albo lewej. Któreś z tych na pewno, Taiyō musiała zapamiętać. Nawet jeśli nie do końca pamiętała, to obszar poszukiwań skurczył się diametralnie. Z całego miasta do jednej uliczki na jednym placu, teraz tylko nie sknocić najprostszych instrukcji i porównać mordę z rysunkiem i tyle, obiekt znaleziony. A potem? Cholera wie, na to już dziewczę musi wpaść samodzielnie.
Jeśli dziewczyna nie zdążyła zapomnieć gdzie miała się udać, to znalazła się w bardzo podobnej uliczce do tej, z której wyszła. Targ był bardzo regularną kratą dróg z licznymi stoiskami pomiędzy nimi, a każda wyglądała praktycznie tak samo, jak te ją przecinające. Tylko doświadczony podróżnik, rzezimieszek albo kura domowa była w stanie bezbłędnie poruszać się w tym trudnym środowisku. Klucząc i rozpoznając bardzo charakterystyczne znaki, jak na przykład... stoisko z egzotycznymi owocami po lewej od niej. Daktyle, banany, figi, dziwne żółte owoce o regularnym kształcie... Melony. Reszty dziwności, w skład których wchodziły również pęczki wysuszonych ziół, których Taiyō nie znała. Przy stoisku było nieco ludzi, patrzących i wyraźnie zainteresowanych, jak również potężny ochroniarz. Przy stoisku z owocami. Interesujące, to chyba nie był aż tak cenny towar. Ale skoro był, to był potrzebny, warto było zaufać doświadczeniu kupieckiej rodzinie z doświadczeniem. Może zdarzały się gagatki z lepkimi łapkami i trzeba było takiego nająć? W Shigashi? Zdecydowanie. Kark był niezłym ziółkiem, nieco mniejszym od poprzedniego, ale bardziej zadbanym. Z dwoma mieczami. Na dobrą sprawę była to ta sama osoba, ale inna. Ten sam typ, to samo zadanie, to samo podejście do złodziei. Nic niezwykłego, dalej.
Mężczyzna za stoiskiem wyglądał już jak rasowy człowiek pracy. Ciężkiej pracy, lat spędzonych na wydawaniu towaru i zdzieraniu zębów na niepokornych partnerach biznesowych. Z uśmiechem na ustach i błyskiem w oku brał rzeczy wskazane przez klientów, pakował do podanych torb i przyjmował pieniądze. A kiedy trzeba było wydać - raz dwa znajdowały się drobne. Jego tempo było godne podziwu, ruchy płynne, a pozytywny wyraz twarzy ani razu nie drgnął w stronę irytacji albo zmęczenia. Robił to długo i było to widać - działał niczym dobrze naoliwiona maszyna, organizm funkcjonujący tylko po to, żeby przeciąć melona w pół, kiedy klient chciał kupić tylko połowę.
- To dzięki za dzisiaj młody, baw się dobrze. - powiedział do kogoś, nie obracając głowy w kierunku, w którym mówił. Dosłownie kilka chwil później Taiyō zobaczyła wychodzącego z tyłu straganu młodego mężczy... chłop... Kogoś pomiędzy, młodzież. Szybkie porównanie twarzy z rysunkiem dało jasny rezultat - to on. W eleganckiej, bawełnianej koszuli, skórzanej kamizelce ze srebrnymi zapięciami. Prezentował się elegancko, dokładnie tak, jak można się spodziewać po kupieckim synu. Dosłownie kilka kroków później był już na targowej uliczce i podszedł do grupki trzech innych jegomościów w podobnym wieku i noszących się w podobnym stylu. Z drobnymi różnicami w wyglądzie i ubiorze - to jakiś rzemienny amulet, to falbanki na koszuli, to bawełna była zastąpiona innym aksamitem. Najbardziej charakterystyczny był najwyższy z nich - młodzieniec o rudej czuprynie, pociągłej twarzy i uśmiechem, jakby właśnie utopił worek szczeniaczków w rzece i bawił się przy tym przednio. Dominował nad resztą o całą głowę (nad Taiyō chyba o dwie głowy) i wyglądało na to, że to on prowadził gdzieś resztę grupy. Szedł pośrodku i kiedy tylko on ruszył, to klitka ruszyła za jego komendą.

---

Hyōma Yumetsu
Życzliwy kupiec
Sprzedawca na targu Usuich

[Taiyō]

Skinęła niemrawo, acz potwierdzająco, głową. Unia. Tak, słyszała o niej. Niekoniecznie w superlatywach, które i tak mogły być przecież wypadkową przekazywanych z ust do ust plotek, więc tymczasowo wzięła słowa kupca za pewnik. Niemniej, szczerze wątpiła, iż którykolwiek z „ważniaków” byłby w stanie „docenić kunszt” siostrzenicy mężczyzny tak po prostu. Ci ludzie, co zresztą zdążyła zaobserwować, nie dbali o to, by przedmiot był piękny i wykonany z pasji. Dbali natomiast, by w oczach postronnych stanowił wartość, często wyższą niźli ludzkie życie. Wtedy chciano za niego płacić złotem, usługami, ogólnie: czymś, co dodaje ciężkości sakwie w taki, czy inny sposób.

— Szczerze mówiąc: pamiętałam tylko owoce, handlarzy niekoniecznie i dlatego… — przyznała z udawanym zakłopotaniem, złapała oddech i dodała: — Dlatego cieszę się, że trafiłam na Pana. Mam nadzieję, że będą smakować tak samo, jak je zapamiętałam!

Nim odeszła, a życzenia i pożegnania, które niestety z jakiegoś powodu zawsze się dłużyły, mieli już za sobą: odwróciła się jeszcze przez ramię, by powtórzyć słowa handlarza:

— Do zobaczenia! — Mówiąc to, doskonale zdawała sobie sprawę, jak zresztą w wielu podobnych sytuacjach, że owo „zobaczenie” nie nastąpi już nigdy więcej.

Taiyō miała nadzieję, że, cóż, nie zostanie zapamiętana przez kupca. Brak szczególnie charakterystycznej urody wydawał się w tym przypadku błogosławieństwem. Owszem, blizna ciągnąca się w poprzek oka, druga na policzku, a nawet te wyścielone gęstą plamą poparzenia na dłoniach, zwracały uwagę. Całe szczęście, ludność Shigashi no Kibu zwykle kwalifikowała podobne zjawiska jako znak, by nie patrzeć ni sekundę dłużej. Najlepiej w ogóle uznać, że osobnik o takowych mankamentach nie istnieje, a ichnie oczy nigdy się nie spotkały. Handlarze musieli być w podobnych kwestiach prawdziwymi mistrzami, a przynajmniej póki nikt nie zaprowadził jasności za pomocą złota.

Oparta już o fasadę jednego z budynków albo cokolwiek innego posiadającego front, wyciągnęła z dna kieszeni zakupione chwilę wcześniej kolczyki i powoli, wręcz ślimaczo, poczęła przekładać metal przez uszy. Nie mogła przecież jak słup soli stać i świdrować oczyma kram. Może i nikt by jej nie zauważył, nie zaszczycił uwagą, bowiem większość targowiczów skupiała się przede wszystkim na zakupach, ale wolała nie kusić losu. Zwłaszcza wtedy, gdy to właśnie fatum wyszło naprzeciw niej, materializując istnienie młodego Usuiego w odpowiednim momencie.

Spostrzegłszy młodzika, przełknęła gorzką bryłę śliny i poprawiła zagubiony na czole kosmyk blond włosów.

Zaczęło się.

Niewiele myśląc (a to był naturalny stan dla Watanabe), odbiła sylwetkę od okupowanego fragmentu budowli, by wkrótce po tym podążyć śladem czteroosobowej grupy. Jednostkową ocenę każdego z przybocznych musiała pozostawić na później, gdyż nie widziała ichnich twarzy, a co najwyżej zróżnicowane sylwetki; to za mało by cokolwiek wnioskować. Ale w jej głowie, fakt, rozpoczął się proces klarowania j a k i e g o ś planu. Idei. Kolosa na glinianych nogach. Czegoś, co miało sensowny, założony efekt, ale kompletnie chaotycznie ułożone punkty niezbędne do jego osiągnięcia.

Nim jednak to, szła za zbieraniną, zachowując bezpieczny dystans i uważając przy tym, by zarówno nie wyłaniać się z tłumu, jak i móc nasłuchiwać ewentualnych rozmów. To, że młodzi będą je prowadzić, wydało jej się logiczne – wyglądali jak kumple, ludzie o wspólnych celach albo przynajmniej tematach, nie zaś przypadkowa zgraja. Chociaż… Kto ich tam wiedział? W całym swoim dwudziestoletnim życiu Watanabe nie zawiązała żadnej znajomości z osobą, która miałaby choćby połowiczny status materialny, co dziedzic fortuny Usuich, toteż równie dobrze „normalne” mogło być dla nich, ot, milczeć. Na to się jednakże nie zapowiadało.

[Mukutaro]

Zlecenie specjalne C
Taiyō
"Niepokorni"
[15/28]

---

Czy życzliwy sprzedawca faktycznie zapomni dziewczynę? Prawdopodobnie. Jeśli miał takich klientów, powiedzmy, 15 dziennie. Z każdym pogawędzić, każdego przekonać do kupna, z każdym zawrzeć transakcję. Pięć dni w tygodniu. Cztery tygodnie w miesiącu, dwanaście miesięcy w roku. Jak szybko zostanie zapomniana? Po pierwszym tygodniu? Dwóch? Nie była wyjątkowa, nie była najbardziej świetlistą osobą w Shigashi. Jej rany nic nie zmieniały, jej twarz nic nie zmieniała. W sumie to nic by nic nie zmieniło. Była konsumentem. Sakiewką z pieniędzmi z doczepionymi oczyma i ustami. I żadne miłe słowa i żadne gesty przyjaźni i życzliwości tego nie zmienią. Nie było sensu się łudzić, że miały znaczenie - w biznesie tylko pieniądz miał znaczenie.
Zakup jednak się przydał, kolczyki służyły jako idealna wymówka, żeby stanąć w tym jednym konkretnym miejscu i spróbować je założyć. Oprzeć się o jakieś solidne miejsce, w tym przypadku wóz będący częścią stojącego przy Taiyō straganu z dziecięcym odzieniem. Pozbawiony koni był niczym pełnoprawny stragan postawiony na słupkach i płachtach. Lepsze to, niż stanie na sztywno i gapienie się z daleka na jeden stragan, niczym jakiś porywacz dzieci albo inny państwowy urzędnik. W tej pozycji dziewczę czekało na swoją zdobycz. Obserwowała stragan i starszego mężczyznę niczym samotna matka szukająca bogatego męża, z intensywnością i skupieniem. I w końcu się pojawił, wyszedł ze straganu i udał się do swoich rówieśników. W grupce był znacznie bardziej bezpieczny, niż samotnie, ciężej będzie go podejść. W razie czego jego koledzy go obronią, a on pomoże im. Ponownie - stado roślinożerców łączy się razem, żeby powstrzymać wilki przed atakiem. Jednego wilka, w tym przypadku. Nie byli nawet świadomi jej obecności, ale w mieście pełnym mafii, przestępstw i wbijania noża w plecy innym, warto było być w jakiejś grupie. Nie ufać jej aż tak bardzo, ale w niej być - to wystarczy, to zapewni cień bezpieczeństwa.
Co teraz? Jaki jest plan? Stado odchodziło, więc trzeba było za nim podążać, oczywiście. Ale nie było w tym żadnego planu, żadnej większej myśli. Na razie - śledzić. Badać teren, szukać momentu słabości. Wyczekiwać tej jednej okazji do zrywu, do przejęcia inicjatywy. A do tego czasu myśleć, co się zrobi w tym momencie i jaką okazję można by wykorzystać. Nie mogła słuchać, co do siebie mówią - była za daleko, a tłum na targu jeszcze utrudniał sprawę. Nie wiedziała jeszcze gdzie się kierowali, ale na pewno wychodzili z targu. Obserwowała ich plecy, widziała, jak podają sobie bukłak i z niego piją. Podręczny wodopój, albo może alkolopój? To mogła być szansa, ale wymagała astronomicznej wręcz cierpliwości - w końcu się upije, prawda, ale kiedy? Cholera wie.
W końcu stało się całkiem jasnym, gdzie idzie grupa. Do jakiego przybytku, tak w zasadzie. Sądząc po ścieżce, jaką obrali, i informacjach od Yumetsu... W tych okolicach, na terenach Smoków, była tylko jedna palarnia. I szli prosto do niej. Miejsca, w którym w przyjemnym towarzystwie dało się popalić trochę egzotycznego ziela, przyćmić ciężko pracujący umysł dymem z "dodatkami". Relaksującą chmurą rozkoszy i zapomnienia. Prawie jak alkohol, ale nie pity, tylko wciągany. I w karczmach zazwyczaj było mniej... ekspedientek. Kelnerek. Dostępnego towarzystwa, z którym można i pogadać, i powciągać, i pozbyć się trosk kupieckiego życia. I to cudowne miejsce było tylko pięć minut marszu stąd. Oaza błogości była na wyciągnięcie ręki...

---

Hyōma Yumetsu
Życzliwy kupiec
Sprzedawca na targu Usuich

[Misaki]

Nie zamierzała pytać co Hotaru miał na myśli mówiąc, że i z jej ładnej buźki będzie pożytek. Nadmierna troska powodu stres oksydacyjny komorek, a to przyspiesza proces starzenia i pojawianie się pierwszych zmarszczek, a wystarczyły jej troski, które miała już w tym momencie, nie potrzebowała kolejnych na głowie. Dbała o swoją cerę, nawet jeżeli nie miała ku temu środków ani warunków, na które liczyła.
Ukłoniła się mężczyźnie i po dopilnowaniu aby braciszek zrobił to samo ruszyła w kierunku wyjścia. Mieli sporo pracy przed sobą.
-Musimy wymyślić plan - spojrzała na Goro i odetchnęła ciężko. Zastraszanie nie wchodziło w rachubę. Ona tego nie potrafiła, a chłopak wyglądał jak chodząca słodka kluseczka w polewie z karmelu. Nie było szansy by ktokolwiek się ich wystraszył. No może gdyby posiadali jakieś… szersze umiejętności bojowe to może by przeszło. Naprawdę ten Hotaru nie miał bardziej zastraszających ludzi na stanie? Już nawet ta siwa babeczka wydawała się być budzącą większy respekt niż ta dwójka. No nic. Musieli być sprytni.
-Obawiam się, że zostaje nam próba kradzieży. Tylko musimy zrobić to z głową. Może ja bym odwróciła uwagę kobiety i pogadała z nią o materiałach, czy czułbyś się na sile aby wykorzystać ten moment aby opróżnić jej kasetkę? - musiała za wczasu wiedzieć czy sobie poradzi czy lepiej wymyślić coś innego. Skoro byli tylko we dwójkę musieli skupić się na swoich mocnych stronach. Nie ważne, że nie było ich wiele.
-Moglibyśmy też przygotować dla niej notkę „Akiyama dziękuję za uregulowanie należności” czy coś takiego, aby wiedziała, że to nie losowi kieszonkowcy… zmniejszy to szansę, że bedzie za nami gonić, a jednocześnie spełni życzenie Hotaru aby wiedziała, że mafia o niej pamięta. - starała się ułożyć w głowie pomysł najlepiej jak umiała. Jeżeli była szansa załatwić im, że kobieta nie będzie za nimi gonić to warto było z tego skorzystać.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Wojna o Shigashi" - Ranga D - "Cisza w kanałach, cz. 1"
6/7
Misaki

Nie mitrężąc czasu, pożegnaliście swojego obecnego szefa i ulotniliście się z restauracji, kierując na południowy targ, który obecnie rozrósł się nieco po tym, jak okazał się bezpieczniejszą przystanią w stosunku do centralnego targu, przez który przetoczyły się najcięższe walki w ostatnich miesiącach. Po drodze ustalaliście - a raczej ty ustaliłaś - plan działania, zapewnie słusznie grając do waszych mocniejszych stron. Żadne z was póki co nie miało tej zimnej "stali" w oczach, którą potrafili pokazać niektórzy z waszego rodzeństwa, pozostała zatem kradzież z przesłaniem. Gorō szedł obok, kiwając głową.

- No, też mi się wydaje, że ty to akurat będziesz wiedziała jak ją rozmową zająć, bo ja to się nie znam na ubraniach... jakie mam, takie mam, no i tyle, nie? Ale zwinąć coś myślę, że dam radę bez problemu, to akurat umiem. - uśmiechnął się, zadowolony, że dostanie do roboty coś, na czym się zna. Faktycznie, zawsze kiedy przechodziliście uliczkami, Gorō jakimś cudem po takim spacerze kończył z większą ilością słodyczy albo przekąsek ulicznych, niż go zaczynał. Może bogowie szczęścia mu patronowali? Albo faktycznie był wprawnym kieszonkowcem.

- O, dobre z tą notką i tą Akiyamą. Albo może być... może być... Smoki zawsze odbierają długi. Albo coś takiego. Ale to ty napisz, bo wiesz, że ja z pismem to tak średnio. - dodał, nieco zawstydzony swoją niepiśmiennością.

Tymczasem dotarliście na targ, widząc tutaj - jak zawsze - mnóstwo kupujących i sprzedających, dookoła unosił się zapach z rozmaitych straganów z jedzeniem oraz przyprawami... ruch przeogromny. Chwila spaceru pozwoliła wam jednak namierzyć stragan, o który najwyraźniej chodziło Hotaru... rzeczywiście stała przy nim kobieta odpowiadająca rysopisowi, do tego jako jedyna chyba w tym miejscu sprzedawała ubrania - pozostałe staragany miewały buty, garnki, warzywa, jakieś skóry czy i inne przedmioty, ale nie gotowe ubrania. Targowała się właśnie z jakimś klientem, wyglądającym na jednego z robotników sprowadzonych przez Hibiki do odbudowy miasta.

---

Gorō
Hotaru

[Misaki]

-Mamy plan - zawsze coś. Nawet jeśli do realizacji jeszcze była droga do wykonania to chociaż pierwsze mogli uznać za udane. Cieszyła się, że brat dalej miał dużo zapału. Faktycznie dobrze nadawał się do roli kieszonkowca, oby tylko monety podkradał równie skutecznie co słodkie kluseczki.
-Brzmi bardzo dobrze! - pochwaliła brata, bo faktycznie jego tekst wydawał się być lepszy niż to co ona wymyśliła. -Jak zarobimy i będzie więcej wolnego poćwiczymy, abyś kolejną notkę ty przygotował - powiedziała z cierpliwością i łagodnością, licząc że nieco go to wzmocni. Nie była to jego wina, że Watanabe zaniedbał tak ważny element uznając go za nieistotny przy rozwoju chłopaka. To były momenty kiedy bardzo się cieszyła, że ona uczyła się wielu „ładnych rzeczy” - grać, śpiewać, czytać i pisać kaligraficznie… no ale że długo nie rozumiała sensu „pieniądza” oraz tego, że należy płacić za dobra które się bierze… albo szybko uciekać.
-Kupmy kartkę i długopis bo ja nie mam nic przy sobie. Nie szykowałam się na przygotowywanie notek z groźbami - powiedziała zupełnie szczerze. Inaczej by jakieś papierki wzięła z domu, a tak będą musieli szykować się na kolanie. Najważniejsze, że bardzo szybko udało im się zlokalizować ich cel. Na szczęście wiele opcji pasujących do opisu nie mieli. Jeśli brat się z nią zgodzi zamierzała znaleźć stoisko, na którym zakupi potrzebny sprzęt i gdzieś na boku, najlepiej pod przykrywką za Goro zmajstrować notkę „Smoki zawsze odbierają długi”.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Wojna o Shigashi" - Ranga D - "Cisza w kanałach, cz. 1"
7/7
Misaki

Gorō pokiwał głową, zadowolony bardzo, że nauczy się niedługo czegoś nowego. Tymczasem jednak musieliście dokonać zakupu (bądź zwinąć) jakieś artykuły piśmiennicze. Co ciekawe, to z nimi okazał się być pewien problem - krążyliście przez dobre kilkadziesiąt minut, nim wreszcie znaleźliście stosowny sklep, będący tak naprawdę biurem skrybów, gdzie można było poprosić o odczytanie lub napisanie listu za drobną opłatę. Właściciel sklepu w pierwszym momencie zdziwił się mocno, że wasza dwójka nie chce, aby to wam przygotować notkę albo coś odczytać, ale po krótkich wyjaśnieniach - i zapewne drobnym kłamstwie - wzruszył ramionami, wziął od was kilka ryo i pozwolił skorzystać ze stanowiska, odpędzając jednego z podwładnych na przerwę.

Dzięki temu w spokoju mogłaś zapisać znaki, które jasno układały się w komunikat dla handlarki: "Smoki zawsze odbierają długi". Przy okazji Gorō uprosił Cię, żeby mógł narysować symbol rodziny Akiyama pod wiadomością. W pierwszym momencie może miałaś wątpliwości i już spisywałaś na straty notkę, przygotowując się do napisania kolejnej, ale... o dziwo, smok wyzierający z kartki pod twoim napisem był jednoznaczny i bliźniaczy do tego, który wytatuowywano członkom rodziny.

- No co? Chciałby zostać tatuażystą potem, to się uczę trochę tego, nie? - wzruszył ramionami zakłopotany, ale zadowolony z siebie młodszy brat.

Z gotową notką - i lżejsi o jakieś 10 Ryo - wyłoniliście się z powrotem na światło wiosennego dnia, wracając na targ, w stronę waszego celu. Tym razem kobieta nie miała klienta, zamiast tego jedząc wraz z jakimś dzieciakiem - na oko sześcioletnim - u boku zupę, zapewne drobny posiłek w trakcie przerwy. Dzieciak był nieco wychudzony i z zadowoleniem, błyskawicznie wcinał posiłek. Kiedy skończył, kobieta oddała mu jeszcze swoją porcję, chociaż chyba nie zjadła nawet połowy z niej.

---

Gorō
Hotaru

[Misaki]

Szybkie kłamstewko o liście do rodziny i dziesięć ryo mniej mogli w przychylnych warunkach przygotować notkę. Nie zamierzała kraść w tym przypadku, była szansa, że skrybowie i ich przychylne podejście może kiedyś się przydadzą? Może rzuci mafię i będzie dla nich pracować? Mrzonka jak każda inna, ale przynajmniej taka fantazja była darmowa.
Gdy Goro poprosił o możliwość narysowania smoka przez moment nie była pewna czy się zgodzić, lecz jego proszące oczęta w końcu sprawiły, że zmiękła. Kupienie i wypisanie nowej notki nie było, aż tak przerażającą wizją, a chociaż chłopak poczuje, że jest ważnym elementem misji. Odsunęła od siebie papier i podsunęła bratu. Wolny moment wykorzystała na odruchowe poprawienie fryzury.
Początkowo przyglądała się tworowi Goro z rezerwą lecz z każdym kolejnym łukiem pochylała się bliżej kartki. Rysunek był naprawdę dobry. Bardzo dobry! Kto jak kto, ale ona była wykwalifikowana aby oceniać piękno, a to co widziała przed sobą było wyjątkowo dobre. Jasne, że przy przyjrzeniu się szczegółom pani perfekcyjna byłaby w stanie znaleźć niuanse do poprawienia, lecz nie zmieniało to faktu, że była pod ogromnym wrażeniem tego co narysował brat.
Uśmiechnęła się na jego skromne wyznanie. Miał szansę naprawdę kiedyś robić tatuaże.
-Może pewnego dnia będziesz dla Smoków robił tatuaże? Słyszałam, że takie osoby nie narzekają na brak ryo, a jestem pewna, że bracia bardzo chętnie dadzą ci na sobie poćwiczyć - powiedziała z przekomaniem. Co prawda sama by nie dała nikomu malować na jej skórze, perfekcji się w ten sposób nie niszczyło, ale Azu i Manjiro powinni być dużo bardzej skłonni do użyczenia swojej skóry jako powierzchni do ćwiczeń -Teraz notka wygląda jeszcze bardziej profesjonalnie - dodała uśmiechając się delikatnie. Dopilnowała aby brat schował notkę w kieszeni, w której nie było żadnej dziury aby przypadkiem jej nie zgubił po drodze. Musiał mieć ją przy sobie, aby podrzucić ją do kasetki.
Gdy dotarli na miejsce dostrzegła obrazek, który… nie. Nic nie widziała. Jesteś egoistką. Skupioną na wyglądzie egoistką. Nie interesuje cię cudze życie, wygląd i sytuacja. Tylko czubek swojego nosa - zmusiła myśli by ruszyły tym torem. Nie mogla dopatrywać się w sytuacji kobiety odbicia tego co sami przeżywali. Jeśli teraz zaczęłaby się wahać skazałaby swoich bliskich na jeszcze gorszy los niż teraz, a już żyli w pożal się los warunkach. Gdyby miała komfort by rozwijać współczucie teraz pewnie by zżerało ją poczucie winy, ale nie mogła sobie na to pozwolić.
WIedziała, że musi rozbudzić w sobie tą Misaki, ktora żyła w domu Watanabe za czasów opieki ojca. Skupiona na pięknych rzeczach i swojej perfekcji, Nic więcej.
-Pamiętaj o planie… jak zobaczysz, że udało mi się ją skutecznie zaangażować w rozmowę działaj. Jeśli nie będzie dość Ryo weź coś co wygląda na cenne - powiedziała cichym głosem. Nie mogła dać Goro powodu do wątpienia w słuszność ich działania.
Nie dając mu czasu na odpowiedź ani rozważanie nad moralnością ich działania podeszła do straganu. Poprawiła nieco swoje drogo wyglądające kimono i ozdoby we włosach. Wiedziała, że jeśli będzie zachowywać się w miarę naturalnie to nie powinna wzbudzić podejrzeń. Wyglądała jak sroka dbająca o swój wygląd, więc nawiedzanie jedynego stoiska z ubraniami w okolicy było dla ludzi z boku czymś normalnym.
-Dzień dobry… przepraszam, mogę zająć moment? - zapytała. Liczyła, że kobieta wypatrzy w Misaki kogoś, kogo będzie mogła naciągnąć na drogie zakupy, a tym samym zmusi do skupienia nań całej uwagi. Zobaczymy jak ułoży się rozmowa.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Wojna o Shigashi" - Ranga D - "Cisza w kanałach, cz. 1"
8/7
Misaki

- Byłoby fajnie, słyszałem, że tacy naprawdę dobrzy to nawet niezbyt byli ruszani przez pozostałe mafie, bo każdemu się przydają, nie? Na razie chcę kupić trochę świńskiej skóry, no i sprzęt... bo rysunek to pół biedy, gorzej wyczaić, ile tuszu pod skórę wpuścić, przynajmniej tak mi się wydaje i tak słyszałem. A przecież jakbym coś zjebał u takiego Manjiro, to by mi łeb urwał. Ale no - Gorō potarł niepewnie nadgarstek, nieco ścierpnięty od rysowania, chowając zgodnie z twoją instrukcją notkę za pazuchę, by była gotowa na czas akcji.

Kiedy zbliżyliście się do straganu, najwyraźniej słusznie skupiłaś uwagę brata na planie, jaki opracowaliście, gdyż jego mina przez ułamek sekundy była niepewna, patrząc na scenkę przy straganie. A przecież każdy z was jechała na tym samym wozie - tak, jak ona chciała wyżywić swoją rodzinę, tak i wy swoją... i dlaczego jej życie miałoby być cenniejsze od waszego? Czy przeszła więcej, niż wy? A nawet jeśli - to jaki autorytet decydował o tym, że miałoby wam to odebrać prawo do walki o godne życie?

Odesłałaś Gorō, dostrzegając, że składa pieczęci do jakiejś techniki... chyba podmiany? Nie miałaś jednak czasu upewnić się, sama zbliżając się do straganu. Kobieta szybko Cię zauważyła, zostawiając syna z miską i zbliżając się do stołu, na którym rozłożone były rozmaite ubrania. Ukłoniła ci się, przywołując na twarz profesjonalny uśmiech sprzedawcy.

- Ależ oczywiście, młoda damo... Rzadko mam okazję dobrać coś dla kogoś o wyraźnie wyrafinowanym guście, ale chowam kilka tkanin i wzorów kimon specjalnie na wypadek, gdyby takie klientki do mnie zawitały. Co by panią interesowało? - spytała uprzejmym, raczej uniżonym tonem, przesuwając się w stronę skraju centralnej części straganu, gdzie faktycznie spod burych i nijakich ubrań wyzierały nieco bardziej kolorowe, wyszywane kimona i haori, a także parę wachlarzy. Czupryna twojego brata mignęła ci gdzieś parę metrów za nią, kiedy przemykał na pozycję.

---

Gorō
Hotaru
Handlarka