Rantori (We władaniu Północne Ryuzaku)

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Hiromi była zajęta cały czas, nawet wtedy, kiedy przybyły główne siły Uchiha. Oczywiście, odetchnęła z ulgą, bo w końcu nadeszła pomoc i ona i jej oddział mogli trochę zluzować. Chociaż ona - niekoniecznie. Od kilku dni naprzemiennie leczyła rannych swoją chakrą, jadła i spała, aby ją regenerować i wracała do pracy. To był ten moment, kiedy nie obchodziło ją czy to był swój czy dziki - tym bardziej, że większość jeńców to były kobiety i dzieci. Kręciła się więc cały czas, z udręczonym, wykończonym wzrokiem i dawała z siebie wszystko, co mogła. Wszystko, co potrafiła.

A potem, po rozkazie powrotu do Sarufutsu, i tak miała pracę. Głównie dlatego, że wszystkie przypadki należało przekazać tym, którzy przybyli i mieli się nimi zająć dalej. Dlatego Hiromi przekazywała. Dzieliła się swoimi notatkami, tłumaczyła, co każdemu się stało, jak został ranny, jak był leczony. Jakie były potencjalne szanse na rekonwalescencję.

Kiedy skończyła, była zupełnie wypompowana i przestawała już myśleć. Marzyła wyłącznie o tym, żeby się jakoś wyłączyć, ale nie wydawało się to możliwe. Przynajmniej nie teraz.

Idąc do miejsca, gdzie było jej posłanie, przechodziła przez główny rynek Rantori. Niemal automatycznie zarejestrowała dwie znajome sylwetki i zwróciła się w ich stronę, żeby do nich dołączyć. Może przywitać się? Wypadałoby się przywitać. Do tego, może należało coś wyjaśnić, w końcu prawie się z nimi nie widziała.

Jednak kiedy podeszła, tylko burknęła coś na przywitanie i - zupełnie jakby nie chciała im przeszkadzać w rozmowie - po prosty osunęła się obok Tsuyoshiego, opierając się o tą samą skrzynkę, podwinęła polana i objęła je ramionami, opierając o nie czoło. Może słuchała tego, o czym mieli mówić. Może po prostu poczuła się tutaj bezpieczna i chciała odpocząć.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Rynek Rantori zdecydowanie ożywił się po przybyciu głównych sił. Co rusz jakiś patrol przecinał go w poprzek, poganiany przez oficera. Wozy z zaopatrzeniem i rannymi jeździły we wszystkie strony. Medycy, logistyka, i tak dalej - ten plac stał się centrum tego chłostanego przez bogów miasteczka.

Akoraito kontrastował z tym zabieganiem i zgiełkiem, jedząc sobie na uboczu gulasz z ryżem i warzywami. Być może właśnie ten kontrast sprawił, że Azuma tak szybko go zauważył.

- Hej, Azuma-san! - odpowiedział od razu z werwą. Cieszył się, że go widział. Takie bitwy wytwarzają między ich uczestnikami bardzo silne więzi, nawet jeśli nie walczy się ramię w ramię na tym samym odcinku.

- Dziękuję. Tak, czuć że to było robione na zapleczu najdalej ze dwa dni temu. Mięso i warzywa wciąż świeże. Mógłbym zjeść z pięć takich porcji - powiedział, po czym przypomniał sobie, że faktycznie - miał ich więcej niż jedną, bo aż trzy! Od razu więc sięgnął za siebie i wyciągnął w kierunku Azumy nieotwarte jeszcze, metalowe pudełko z wojenną racją żywnościową - częstuj się, udało mi się tak zachachmęcić, że mam tego więcej.

Na słowa uznania na temat tego co zrobił, uśmiechnął się i kiwnął głową.

- Miałem szczęście trafić z naszym oddziałem tak, że byliśmy pierwsi na rynku. I jestem też pod wrażeniem tego, co Ty zrobiłeś, Azuma-san. Podobno Dzicy mieli jakiegoś bardzo potężnego łucznika, który gdyby nie ty, mógł nawet wybić całe nasze skrzydło - pochwalił go. Tsuyoshi trafił na kogoś władającego Suitonem, ale prawdę mówiąc, ktoś walczący skrycie i na dystans mógł nie być wcale łatwiejszym przeciwnikiem.

Na słowa o sharinganie przez krótką chwilę milczał, jakby się zawiesił. Wbił wzrok gdzieś w ziemię, ale szybko odpowiedział:

- Dziękuję. To ogromna różnica, ten sharingan. Chciałbym... chciałbym być jeszcze skuteczniejszym na froncie dzięki temu - powiedział dość banalnie i bez polotu, ale nie wiedział trochę co powiedzieć. Nie spodziewał się, że to się stanie akurat tu i teraz (o ile ktokolwiek kiedykolwiek przewidział rozwój swojego sharingana) i nadal jakoś nie mógł się do tego przyzwyczaić. Tym bardziej nie wiedział co odpowiedzieć Azumie, który przecież musiał już widzieć znacznie więcej niż Tsuyoshi, skoro był Kogō. Rozwój Tsuyoshiego przebiegał ostatnio w szybkim tempie i czasem nawet on za tym nie nadążał. Miał jednak coraz silniejsze przekonanie, że jego rola dla całego klanu będzie się stawała coraz istotniejsza.

- Jakie plany na teraz? Pewnie trochę odpoczynku i... wracasz na front? Bo ja załatwię trochę spraw u siebie w domu i pewnie wrócę. Nie wiem czy do Rantori, ale gdzieś na pewno - powiedział, po czym popatrzył uważnie na kobiecą sylwetkę, która się do nich zbliżała. Był to nikt inny jak Hiromi, która trochę jak duch przeszła obok nich i zainstalowała się obok Tsuyoshiego. Wszystko wskazywało na to, że jej czas po wyzwoleniu Rantori dał w kość co najmniej tak mocno, jak sama bitwa. Uchiha nie powiedział więc nic, tylko sięgnął po ostatnią z porcji, które posiadał i dźgnął ją pudełkiem delikatnie w bok, sugerując tym samym, żeby coś zjadła.

[Azuma]

Tsuyoshi odpowiedział na powitanie i wydawało się, że mężczyzna podobnie jak Azumy, zapałał sympatią do drugiego Uchiha. Choć w trakcie trwania całej ekspedycji nie mieli wielu okazji do współpracy, każdy z nich starał się jak najpełniej wykonać swoje powinności. Tsuyoshiemu, wyszło to doskonale. Azumie, niestety nie do końca. Oboje zdawali sobie z tego sprawę, a mimo tego…

– To miłe, ale wiemy jak skończył mój oddział, przeżyła zaledwie garstka - odpowiedział nie wchodząc w większe szczegóły. Miał już swoje przemyślenia na ten temat. Całość tej sytuacji już wielokrotnie analizował, nie mogło być zresztą inaczej po takiej farsie. Na wszystkie podejmowane przez Azumę decyzję, rzutowały informacje jakie dowództwo ekspedycji uzyskało od szpiegów i zwiadowców. To, że wróg stawiał dużo większy opór, posiadał znacznie większe siły, a wśród tych sił byli również shinobi o niepokojąco wysokich umiejętnościach, rzutowało na poniesione w jego oddziale straty.

Niestety, gdyby Azuma nie podjął takich decyzji jakie podjął, a które ostatecznie poświęciły jego oddział, z dużym prawdopodobieństwem straciliby nie tylko ludzi z sekcji medycznej, ale również i kunoichi ich własnego rodu. Śmierć najemników, choć była przykrym doświadczeniem, sprowadzała się ostatecznie tylko do kalkulacji i moralności. Śmierć jednostek była smutnym doświadczenie, a powetowanie tego koniecznością wypłaty mniejszej nagrody dla tych co przeżyli, wcale nie pogłębiała tej żałoby.

W przypadku śmierci Hiromi, byłoby inaczej. Nie tylko tracili członka klanu stanowiącego przedłużenie rodu, ale również… osobę w której wielu pokładało najsilniejsze uczucia, wspólne nadzieje i marzenia.

– Dziękuję Tsuyoshi-kun, ale niedawno jadłem. Zachowaj to dla… – zaczął gdy właśnie do ich grona dołączył nie kto inny, a wspomniana kunoichi. Hiromi nie wyglądała dobrze. Burkliwie się przywitała, a następnie bez słowa osunęła się koło Tsuyoshiego. – Tak. To były ciężkie trzy dni. Wszystkim dały w kość - zgodził się, wcale o to nie pytany, po czym odebrał tackę z jedzeniem od Tsuyoshiego i wręczył właśnie dla Hiromi. Podobnie uczynił sam Tsuyoshi, odstępując kolejną porcję.

– Dobra wiadomość jest taka, że właśnie wróciłem z punktu obrad. Otrzymaliśmy zgodę na powrót do Surufutsu. Siły które przybyły do Rantori, są przez generalicję oceniane jako wystarczające do utrzymania miasta w dłuższym czasie. Mam nadzieję, że tym razem zwiadowcy nieprze szacowali sił przeciwnika.

Azuma spojrzał na Hiromi, Tsuyoshiego. Patrzył, jakby chciał ocenić ich stan i kondycję. – Chciałbym wyruszyć jutro o poranku. Pasuje Wam? Jest wystarczająco czasu, żeby zebrać najpotrzebniejsze rzeczy. Otrzymamy wierzchowce i prowiant, a w drodze powrotnej nie powinniśmy napotkać problemów. Linia frontu rozciąga się obecnie na północ od Rantori.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Trochę nie rejestrowała, o czym mówią jej towarzysze, ale absolutnie zarejestrowała jedzenie, które zostało podane w jej stronę. Podniosła głowę i ze słowem podziękowania, ale bez wahania przyjęła i jedną i drugą porcję jedzenia. Może jeszcze przez ułamek sekundy patrzyła na Azumę, żeby upewnić się, że naprawdę nie chce jeść, ale burczenie w brzuchu oraz ogólne rozstrojenie emocjonalne spowodowały, że nie mogła się zbyt długo powstrzymywać.

Po prawdzie jadła niedawno, ale…

- Dziękuję i smacznego - powiedziała i zaczęła jeść. Była w tym zaskakująco sprawna, tak, że pierwszą porcję pochłonęła zanim jeszcze Tsuyoshi skończył swoją. Dopiero zwolniła przy drugiej, a na jakiekolwiek spojrzenie Azumy czy Tsuyoshiego odpowiedziała. - Jedzenie regeneruje chakrę, a ja jestem całkowicie wypluta z niej. Wiem, że panna na wydaniu nie powinna tak jeść przy kawalerach, ale teraz to ja jestem kunoichi.

Teraz trochę słuchała już tego, co mówili, ale nie była pewna, czy się odezwać i czy cokolwiek im wytłumaczyć, co wiedziała. Czy wspominała im? Teraz już nie była pewna. W tym wszystkim dni poprzedzające atak, sam atak i teraz te dni po nim, stapiały się u niej w głowie w jedno. Nie wiedziała czy powiedziała coś na głos czy nie.

- Droga powrotna powinna być w porządku. Ale… ja nie jestem pewna, czy zwiadowcy niedoszacowali sił tutaj… ja… - rozejrzała się dookoła i westchnęła głęboko. - Może porozmawiamy później. Czy któryś z was walczył z tymi Gazo, którzy mieli ptaki-szpiegów na drzewach? Ja widziałam tylko tego wężowatego.

Na wieści o wyruszeniu o poranku, zastanowiła się przez chwilę.

- Nie… nie jestem pewna, czy wytrzymam długą jazdę konną. Ledwo trzymam się na nogach i w każdej chwili mogę zasnąć, dopóki nie odpocznę porządnie i nie zregeneruję odpowiednio chakry. Mogę wrócić później sama, chociaż wątpię, że Takeru puściłby mnie samą. Albo weźmiemy konia dla mnie, ale jak będzie trzeba, to któryś z was mnie przewiezie przez jakiś odcinek, żebym mogła odpocząć - wyjaśniła Hiromi, będąc już w połowie drugiej swojej porcji. - Wiem, o wiele lepiej byłoby powiedzieć, że dam radę i wszystko będzie pięknie, ale… w tej chwili nie ma to sensu.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi zarejestrował słowa Azumy o niedoszacowaniu sił przeciwnika przez szpiegów. Nie mogło mu to umknąć w żadnym wypadku - sam miał bardzo podobne przemyślenia, ale nie sądził, że przyjdzie mu się nimi z kimś podzielić. Teraz jednak stwierdził, że być może warto byłoby pociągnąć temat choć odrobinę, żeby poznać zdanie pozostałych Uchiha, na których barkach w dużej mierze spoczął ciężar tej bitwy.

- No właśnie... Nie ukrywam, że byłem zaskoczony tym, co zastaliśmy w mieście. Na nasz oddział czekał bardzo silny Dziki mieszający chakrę oraz wielka gromada pomniejszych Dzikich. Rantori miało być raczej łatwym łupem, jeśli już zdołaliśmy się przebić przez front. Ale było inaczej... - powiedział i zanurzył łyżkę w gulaszu, ale popatrzył gdzieś w bok. Delikatnie zmarszczył brwi, zastanawiają się nad czymś intensywnie - i skoro już rozmawiamy szczerze, to... bardzo podejrzana wydaje mi się być jeszcze jedna rzecz. Osobiście wykonałem zwiad tuż przed naszym uderzeniem, gdy mieliśmy rozkładać obóz. Wiecie, tam gdzie zaskoczyły nas te ptaki. I przysięgam, nic a nic nie można było dostrzec. Domy publiczne są czasami lepiej strzeżone niż ta prowizoryczna brama i mury w Rantori. A jednak, w środku były znaczne siły. Nie wiem co takiego zrobili nasi zwiadowcy, ale... sądzę, że w tym wszystkim było mniej przypadku, niż byśmy sobie tego życzyli - powiedział. Mówił trochę ogródkami, a może nawet enigmatycznie, ale sądził, że kompani zrozumieją, co chciał im przekazać. Nie mógł walnąć od razu wszystkiego prosto z mostu, bo chciał jeszcze trochę wyczuć ich nastroje, ale mimo wszystko miał nadzieję, że komunikat był dość klarowny.

Na kolejną wiadomość Azumy wyraźnie się ożywił.
- Serio? Mamy już oficjalną zgodę żeby opuścić Rantori? To całkiem szybko. Fantastycznie! - powiedział. W domu czekało go zadanie pilnowania kapliczki. Co prawda nie było go w domu zaledwie kilka dni, podczas których harmonogram wart był dokładnie rozpisany (przez niego oczywiście), ale wolał unikać dłuższej obecności, jeśli nie było to koniecznie potrzebne. Stąd też jego odpowiedź mogła brzmieć tylko w jeden sposób:

- Ja mogę wyruszać o każdej porze dnia i nocy - zadeklarował - i tak, walki przeniosły się gdzie indziej, ale pewnie najbezpieczniej byłoby nie podróżować w pojedynkę - dodał, spoglądając na Hiromi.

No właśnie, Hiromi.

- Smacznego i nie krępuj się. Zasłużyliśmy na wszystko co najlepsze mogą przygotować nam tyły - powiedział, po czym zastanowił się nad tym, o co go zapytała. Szybko jednak odparł - nie, nie walczyłem z nikim takim ani nawet nikogo takiego nie spotkałem. Dlaczego pytasz?

Dziewczyna wyglądała na naprawdę zmęczoną i Tsuyoshi absolutnie się temu nie dziwił. Kiedy bitwa się kończy, praca Iryoninów dopiero się rozpoczyna. I nie mogło budzić wątpliwości, że tej pracy mieli oni całkiem sporo po tak zaciętych walkach, jakie miały tu miejsce. Wszystko to sprawiło, że Hiromi była na tyle zmęczona, że wprost zadeklarowała, że będzie potrzebowała pomocy podczas drogi. Tsuyoshi popatrzył pytająco na Azumę.

- Umm... na pewno coś wymyślimy. Ja jedynie proponowałbym, żebyś nie wracała sama - powiedział.

[Azuma]

Hiromi nie oponowała i przyjęła zarówno porcje jedzenia od Azumy jak i Tsuyoshiego. Ten pierwszy przez chwilę przyglądał się kobiecie, a gdy dostrzegł jej pytające spojrzę je, kiwnął w aprobujący sposób. Azuma nie zamierzał teraz jeść. Na prawdę.

– Uważam podobnie, nie powinnaś wracać sama. W takim razie nie będziemy narzucać forsownego tempa. W razie problemu, możemy przez jakiś czas podróżować na jednym wierzchowcu, potem zmienimy konia na drugiego, wcześniej odciążonego - powiedział, a następnie zwrócił uwagę na jeszcze jeden aspekt. – Tym razem nie goni nas czas, nie musimy narzucać forsownego tempa. Mam w ekwipunku zestaw do gotowania, rozbijemy obóz, możemy na zmianę pełnić straż.

W trakcie pożywienia, rozmawiali również - a jakże - o dopiero co przeżytej kampanii. Tsuyoshi-kun, szybko podchwycił uwagę Azumy co do kiepskiego rozpoznania. Co więcej, zdaje się że miał dość poważne podejrzenia do których doszedł i sam jego bardziej doświadczony towarzysz. Jakby tego było mało, również i Hiromi zauważyła coś niepokojącego.

– Poza naszym wsparciem z tego szczepu, nie zetknąłem się z innymi przedstawicielami, ale… - zaczął, ale po chwili zamilkł, nad czym się intensywnie zastanawiając. – Jun i ten drugi Gazo, byli wśród martwych? Zidentyfikowaliście ich Hiromi?

Jun znajdował się w oddziale Azumy, ale z uwagi na pojawienie się wrogiego shinobi-łucznika, szybko stracił go z radaru, skupiając się w pełni na niebezpieczeństwie. Gdy go zażegnał, oba oddziały walczyły już w zwarciu, a z uwagi na race dymną, Azuma opuścił pozycję. Gdy wrócił, rannymi i martwymi zajęła się sekcja medyczna.

Azuma być może naiwnie założył, że wszyscy byli martwi, zza wyjątkiem tych ciężko rannych. A wśród tych, Azuma nie widział Juna…

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Nie wtrącała się, kiedy młodzieńcy rozmawiali o wojnie i swoich podejrzeniach. Mogłaby im powiedzieć, że Masahiro nie był za atakiem. Mogła powiedzieć, że ona się właściwie czegoś takiego spodziewała, że jej brat się tego spodziewał. Że będzie bardzo trudno, że wiele osób straci swoje życie. A przecież cywile byli dobrze traktowani.

Za to odpowiedziała na pytanie o chłopaków z Gazo.

- Jeden przeżył - Jun, drugiemu, niestety, się nie udało. Musi dużo spać i miał ranę na twarzy - odpowiedziała krótko. Nie chciała wspominać za bardzo zmarłych. Nauczono ją, żeby przy tej pracy trochę się odcinać i znieczulić. - W każdym razie, nie słyszałam, żeby jakikolwiek Gazo ze strony Dzikich był wśród ofiar czy w ogóle walczył. A wiemy, że te ptaki były od nich. Ja… - spojrzała na Tsuyoshiego i lekko westchnęła. Kolejna rzecz, o której nie mogła za bardzo mówić. Skręcało ją od tego w środku. - Po prostu prawdopodobnie zbiegli. Niemniej, zanim spalą zwłoki, to pewnie jeszcze raz na nie spojrzą. Nieważne… po prostu myślę, że tam było nawet więcej niebezpieczeństwa…

Wróciła na chwilkę do jedzenia, chociaż była jeszcze kwestia transportu.

- Rozumiem, Azuma-san, jeżeli tak będzie trzeba, możecie podróżować z Tsuyoshi-kunem na jednym koniu. Na pewno będzie mu lżej niż ze mną - uśmiechnęła się, próbując trochę rozładować atmosferę, jednocześnie maskując fakt, że z Azumą łączyło ją coś więcej. - W każdym razie, jeżeli jazda nie będzie forsowna i będziecie konia pilnować, to można mnie nawet do niego przywiązać. Znaczy w siodle, nie za koniem. Po prostu nie chciałabym wam zrobić niespodzianki nagle spadając z konia.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi pokiwał głową na słowa Azumy o tym, że nie goni ich czas i nie powinni się w związku z tym spieszyć. Było to faktycznie dziwne uczucie, bo od paru dni byli w ciągłym biegu i napięciu. Dlatego takie słowa - choć przecież niosły ze sobą oczywistą treść - dawały spokój.

Uchiha przysłuchiwał się wymianie zdań pomiędzy Azumą, a Hiromi co do Gazo. Nie do końca rozumiał, w którym kierunku ta konwersacja zmierza i co takiego jedno chciało przekazać drugiemu. A przynajmniej do pewnego momentu, bo w jednej chwili dosłownie go oświeciło. Rozszerzył on oczy i popatrzył na Hiromi spojrzeniem, w którym malowało się tłumione zaskoczenie i ciekawość. Czyżby... nie mogli komuś ufać?

- To ciekawe... co mówicie - powiedział tylko. Był to dla niego pewien szok; w jego głowie otworzył się nowy wątek, którego kompletnie by się nie spodziewał do tej pory. Nawet nie chciał myśleć o tym, co dokładnie mogło się stać, a właściwie wciąż się dziać - jedno jest pewne. Dzieją się tutaj rzeczy, o których nie wiemy. Czy sądzicie, że Takeru-sama się domyśla? Mam nadzieję, że nie jesteśmy jedynymi, którzy łączą kropki - dodał jeszcze, ale nie chciał chyba brnąć dalej w ten temat. Nie był pewien, czy dobrze odczytuje komunikat Hiromi oraz czy jego myśli nie powiodły go gdzieś na manowce.

Na szczęście w sukurs przyszła sama Hiromi, znienacka rozluźniając atmosferę.
- J...jednym koniu? Ż-że niby ja i Azuma-san? H-hiromi-san! - oburzył się na ten żart, choć już na pierwszy rzut oka było widać, że nie wziął tego wszystkiego na serio i było to oburzenie na pokaz. To znaczy nie miał oczywiście zamiaru jechać z Azumą na jednym koniu, ale wiedział też, że sugestia jego Klanowiczki nie była poważną propozycją. Prawda?

- Dobra, to ja to widzę w taki sposób. Albo ktoś z nas bierze Cię na swojego wierzchowca albo załatwimy dla Ciebie kolaskę. Choć prawdę mówiąc... - podrapał się z tyłu głowy, bo zrobiło mu się niezręcznie. Jazda na jednym koniu z całą pewnością zostanie odczytana jako oznaka bliskości, bo przecież nikt nie będzie pytał o to, czy to był tylko przyjacielski gest w kierunku zmęczonej medyczki. A gdy ktokolwiek z rodziny zobaczyłby go w takiej sytuacji, to jego matka i rodzeństwo nie dałoby mu po prostu żyć. Szczególnie jeśli byłaby to siostra Shirei-kana. Ale nie mógł też wprost powiedzieć, że odmawia Hiromi, żeby jej nie urazić. Cała nadzieja była więc albo w kolasce, albo w Azumie - no nie wiem, zadecyduj sama albo coś - powiedział wyraźnie speszony i wbił wzrok w resztki gulaszu, które właśnie zaczął z dziwnie intnsywnym zaangażowaniem kończyć.

[Azuma]

Azuma głośno wyraził swoje zaniepokojenie dotyczące szczepu Gazo, ale Hiromi-chan, szybko udzieliła odpowiedzi, która zdawała się rozwiewać jego wątpliwosci. Jeden członek atramentowego szczepu był martwy, a drugi został w trakcie kampanii ciężko ranny. Czy Azuma w dalszym ciągu miał prawo doszukiwać się wrogich intencji w sojuszniczych szeregach?

– Dobrze, ale to wciąż nie wyjaśnia tak niedoszacowanych informacji - powiedział, przytakując Hiromi, gdy wspomniała o potrzebie sprawdzenia jeszcze raz zwłok. Rzeczywiście, widzieli wrogie, atramentowe ptaki. A więc wśród wrogich sił musieli być inni przedstawicieli Gazo. Wiedzieli od dawna o rozłamie w tym klanie. Część tych sił związała się na stałe z klanem Uchiha, ale… wśród nich również nie było jedności.

Tsuyoshi był obserwatorem tych rozważań.W tym momencie w jego głowie musiały się kształtować jego własne spostrzeżenia, ale zadań jedno, ważne pytanie. Azuma nie wahał się z odpowiedzią.

– Takeru-san jest wymagający i ostry, ale nie jest głupi. Na pewno zauważył, że zbyt wiele rzeczy się nie zgadzało, było trudniej niż wszelkie raporty to zapowiadały, a teraz się nad tym głowi. - Powiedział to, nie wdając się w większe szczegóły. Nie chciał obciązać ani Doko, ani Akoraito swoją oceną, ale wiedział, że nawet jeżeli myli się co do Takeru, to informacja i tak zostanie przekazana dalej, wyżej. Azuma zamierzał porozmawiać z Masahiro-dono.

Gdy skońcīli omawiać kwestię kampanijne, wrócili do tematu powrotu. W trakcie ustalania szczegółów, Hiromi zaczęła żartować, najwyraźniej chcąc rozładować napiętą atmosferę, która powstała na skutek poważnych rozważań. Tsuyoshi-kun wydawał się zakłopotany, a nawet zawstydzony tym wszystkim. Azuma postanowił szybko przyjśc mu z pomocą.

– Zaczekajmy z tym do jutra. Wtedy okaże się jak bardzo jesteś jeszcze zmęczona. W trakcie podróży będziemy na bieżaco podejmować decyzje. Jest nas zaledwie troje. Będziemy elastyczni.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Rzuciła krótkie spojrzenie na Azumę, widząc, że młodzieniec nie chce dalej gdybać. Stanowczo też stwierdził, że Takeru był dobrym przywódcą i… cóż, Hiromi może by i prychnęła, nieco wcześniej zawiedziona przez Takeru, ale nie miała siły na sarkazm, poza tym sama trzymała swoje myśli dla siebie. Niezależnie od Azumy, też miała porozmawiać z Masahiro. Znaczy, to i tak nie od niej by zależało, bo brat na pewno sam wyszedłby z rozmową.

Poza tym, pannę uczono powstrzymywać niepotrzebne słowa, a podchwytując mnóstwo rzeczy od ojca-dyplomaty, wiedziała, że lepiej nie drążyć.

Dlatego lepiej było przesunąć rozmowę dalej.

Skończyła jedzenie, odetchnęła głęboko, a na to, jak bardzo zakłopotał się Tsuyoshi - zaśmiała się delikatnie, zasłaniając usta i zamykając oczy. Przez chwilę chichotała, rozbawiona sytuacją i czując, że trochę napięcia z niej uchodzi. Ociężałość po jedzeniu i dobry humor dobrze jej zrobił, twarz się nieco rozjaśniła, a czy zalśniły przez chwilę, wyciągając z niech młodą kobietę, którą była.

- Wybacz, Tsuyoshi-kun, wstyd byłoby nie podrażnić się z tobą, szczególnie, że w mojej wyobraźni wyglądało to zabawnie, jak dwóch młodzieńców jedzie razem, a ja rozwalona na dwóch koniach. Azuma-san ma rację. I przepraszam, Azuma-san za żart. Z Azuma-sanem znamy się już jakiś czas i jako rówieśnicy swobodnie rozmawiamy. Rozumiem, że może wydawać się to trochę kłopotliwe, szczególnie, że w tym momencie jesteśmy w pracy. Oczywiście, Azuma-san cieszy się moim szacunkiem, jako starszy stopniem. Jestem wychowana wśród Akimichi, którzy mają trochę bardziej rozluźnione podejście. Przychodzi to z zawsze pełnym brzuchem. Jeżeli powiem coś kłopotliwego, proszę mi powiedz, Tsuyoshi-kun.

Nie była pewna, czy tłumaczenie się ze swojej frywolności było najlepszym pomysłem, ale wolała, żeby Tsuyoshi wiedział, że ma trochę inne doświadczenie kulturowe niż typowa Uchiha.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Akoraito kiwnął głową na słowa o Takeru. Cóż, dowódca sprawiał właśnie takie wrażenie, jak to ujął Azuma, więc nie było nic do dodania z jego strony. Z pewnością odpowiedni ludzie przeprowadzą stosowne analizy i jakieś wnioski muszą się pojawić. Efekty jeszcze na pewno dotrą do uszu trójki Uchiha.

Tsuyoshi uśmiechnął się serdecznie na tłumaczenia Medyczki, a nawet trochę się zaśmiał.

- Rozumiem, Hiromi-san wiadomo że nie miałaś nic złego na myśli. Takie chwile... cóż, takie chwile z kuzynostwem po trudnych misjach lubię najbardziej - powiedział w przypływie szczerości, widząc że i dziewczyna podeszła do tematu dość otwarcie. Rzadko pozwalał sobie na takie bezpośrednie stwierdzenia, jak to skierowane teraz do Hiromi i Azumy. Być może jednak zmęczenie oraz to, że naprawdę ich polubił, sprawiło, że jego "pancerz", który ściągał tylko przy rodzinie, zniknął i w tej chwili.

- Właśnie. Chętnie wybiorę się z Wami kiedyś na jakieś dobre jedzonko, lepsze niż te żołnierskie racje żywnościowe. Co prawda teraz chciałbym wyruszyć jak najszybciej do domu rodzinnego, bo mam tam też pewne ważne obowiązki, ale myślę, że za niedługo znowu się spotkamy, bo pewnie znowu wyślą nas na ten sam odcinek frontu, więc będzie okazja. Tak czy inaczej, musicie wpaść do Hachimantai, zaproszenie sprzed misji pozostaje aktualne - dodał do obojga, zadowolony. Szybko wrócił jednak do pewnej powściągliwości w wyrażaniu emocji. Mimo zmęczenia był świadomy, że Azuma był najwyraźniej trochę przybity tym, co się stało z jego oddziałem, dlatego nie chciał go drażnić. Dla Tsuyoshiego nie był to problem, bo z tego co rozmawiał z innymi uczestnikami bitwy, Kogo wyeliminował bardzo szybko poważne zagrożenie ze strony shinobi wroga, a więc dołożył bardzo dużo do zwycięstwa sił Uchiha. Wiedział jednak, że w takich chwilach myśli się nie o tym co się zrobiło, ale o tym, co jeszcze więcej można było zrobić. Dlatego też nie przeciągał struny.
*** Następnego dnia Tsuyoshi nie czekał ani chwili dłużej, niż to konieczne. Spieszyło mu się już do domu, do rodziny i do wypełniania obowiązku, który jego rodzinie poruczył sam Masahiro-sama, a z kolei Tsuyoshiemu delegował to zadanie ojciec. Poza tym chciał nieco odpocząć i przemyśleć to wszystko co się wydarzyło. Dlatego też już niedługo po świcie zaczął kręcić się razem ze swoją klaczą w okolicach bramy, z której wychodziła droga na Sarufutsu. Z pewnością będą musieli zahaczyć o most Teppu, tak samo jak to miało miejsce, gdy razem z siłami uderzeniowymi zmierzali do Rantori.

Tsuyoshi, Azuma i Hiromi: ZT tutaj