Plac Kochanka

[Papyrus]

Interwencja Fabularna Lato 394

Amida odstąpił od Akiyoko z zawstydzonym rumieńcem na twarzy. Wyglądał na bardzo niezadowolonego i zaczął strzelać nienawistnymi spojrzeniami na Akiyoko. Ta jeszcze przez moment patrzyła na niego z uniesionymi brwiami - aż chłopak nie odwrócił wzroku.

- Dobra, czas czasem, ale jak skłamiesz, później możesz mieć kłopoty, bo sprawisz trudności w dalszej części zadania. Sobie to zapamiętaj - Akiyoko kończyła strofowanie Reigena, a potem się uśmiechnęła krzywo. - No patrz na mnie, jaka jestem dorosła i poważna. No ale już nieważne, zajmijmy się naszym przyjacielem tutaj.

W międzyczasie straż zajmowała się dalej ratowaniem tych, którzy przeżyli atak oraz próbowali zebrać ciała tych, którzy ataku nie przeżyli. Inna grupa zajęła się ewakuacją osób mieszkających w okolicy, bo też wydawało się, że konstrukcje domów były naruszone. Oczywiście, nawet z daleka było słychać, że ludzie byli niezadowoleni, przynajmniej wiele osób. Albo bali się wyjść z domów z powodu ataku albo nie chcieli porzucać swoich mieszkań. Było też jasne, że mieli opory przed strażnikami i nie bardzo im ufali.

Akiyoko zacisnęła zęby, kiedy na to patrzyła, słuchając słów Reigena. Jej myśli oscylowały przy tym, jak zachowywali się cywile, przez to dopiero po chwili dotarło do niej, co mówi młodzieniec.

- Zrób tak - powiedziała do Reigena, otrząsając się nieco i patrząc na niego zaskoczona. - Nie wiedziałam, że ktoś z naszych ma takie umiejętności. Znaczy, z Sabaku. Raczej nie zwracałam na was uwagi, kiedy sama byłam zwykłą Kunoichi. Gdybym wiedziała, nie podduszałabym go. Z takimi zabawami trzeba ostrożnie, zapamiętaj sobie.

Pozwoliła Reigenowi działać, a sama stworzyła sobie dysk z żelaznego piasku, a jego resztę odwołała do swojej gurdy. Wzniosła się wysoko ponad budynki. Wiedziała, że szukanie zbiegów w tych okolicznościach, w taki sposób, nie ma sensu, ale musiała sprawdzić. Do tego spojrzała w stronę, skąd dobiegł odgłos eksplozji, które przegoniła przeciwników. Widziała żołnierzy biegnących w tamtą stronę oraz…

- Raczej nie weźmiemy go do więzienia - rzuciła w dół, zwracając się przede wszystkim do Reigena, strażnika oraz Amidy. - Wysadzono więzienie. Weźmy go do Siedziby Władzy i tam go dzieś zamkniemy. Potem zajmę się wybuchem w więzieniu, chociaż mam nadzieje, że Jou0sama się tym zainteresował.

[Reigen]

Reigen skinął głową słysząc kolejną dość bolesną uwagę. Chciał wyjść z twarzą, chciał pokazać swoje "męstwo" i próbę logicznego podejścia do sprawy podczas kryzysu. Skończyło się na OPR czy jak mówią to inni opierdzieleniu. O tyle dobrze że nie będzie na niego czekać informacja o odebraniu rangi i pracy na rzecz wioski. Odetchnął więc z ulgą.
Co prawda nie zdążył odpowiedzieć Akiyoko, że tak w zasadzie to nie Sabaku a on posiada tego typu zdolności. Czy w tym momencie było to ważne? Chyba nie. Reigenowi powierzone zostało inne zadanie aby wyciągnąć z mężczyzny tyle chakry ile tylko będzie w stanie aby nie mógł stwarzać więcej problemów. Kiedy więc zakończono udzielać mu pierwszej pomocy oparł dłonie o barki więźnia zaczynając proces ssania chakry. Miał jednak trochę oleju w głowie.
- Nawet bez chakry jak się obudzi może stwarzać problemy. Jest pieruńsko szybki Zwiążcie go tak aby sama siła nie wystarczała.
Kiedy będą gotowi do "przenosin" Reigen dołączy do konwoju aby zapewnić reszcie bezpieczeństwo w sposób jaki potrafił. Pora było zabrać go do Siedziby Władz. W kilku chłopa raczej nie będzie to stanowiło problemów.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Interwencja Fabularna Lato 394

Jeszcze kilka rozkazów danych przez Akiyoko i dwoje mężczyzn ze straży pobiegło w różne miejsca - jeden do więzienia, żeby zobaczyć co się dzieje i przynieść jej informacje, drugi do Siedziby Władzy, aby tam dać znać, żeby przygotowali miejsce, gdzie terrorysta miał zostać zamknięty. Amida został oddelegowany, żeby pomagać przy ewakuacji ludności, tym bardziej, że nie było wiadomo, co dalej miało się dziać. Być może miał być spokój, być może miał być nowy atak. Ale na pewno nie na kolejną statuę Ichirou, ponieważ - chwilowo - takowej nie było w Kinkotsu.

Akiyoko kazała Reigenowi iść z nimi, żeby chłopak był gotowy, aby ponownie wyssać chakrę z niebezpiecznego osobnika, którego złapano. Terrorysta został związany, pozbawiony przytomności, całkowicie unieruchomiony i zabezpieczony - nie miał najmniejszych szans na ucieczkę. Jego dłonie szczególnie zostały oddzielone od ciała i upewniono się, że nie mogą się one poruszać ani dotykać niczego.

- W ten sposób unieruchamiamy Haretsu oraz Douhito - wyjaśniła Akiyoko Reigenowi. - Przy Haretsu musisz mieć pewność, że niczego nie mogą dotknąć, żeby nie nastąpiła eksplozja. Przy Douhito dodatkowo musisz pilnować, żeby nie wsadzili sobie gliny do dodatkowych ust. No i musisz sprawdzić ich, czy czasami nie mają otworów gębowych w miejscach, gdzie się nie spodziewasz. Kiedyś słyszałam o kobiecie z Douhito, która miała zęby sam wiesz gdzie.

Wyraźnie nowej Shirei-kan Maji zależało na tym, żeby podszkolić nowego shinobiego w postaci Reigena, kiedy tak naprawdę pomógł. Zresztą, nie był to pierwszy wykład, który mu dała tego dnia. Nawet jeżeli chłopak tak naprawdę przynależał do klanu Sabaku, nie Maji. Z drugiej strony, oba klany były dość mocno ze sobą związane, a możliwe, że ona chciała mieć większe wpływy i po cichu próbowała je zdobyć.

Kiedy szli do Siedziby Władzy, powoli przestawało padać. Ziemia nie przyjęła takiej ilości wody, ale ta miała zaraz wyparować w ostrym, pustynnym słońcu. Szczęśliwie, pora deszczowa dopiero się rozpoczynała. Jeszcze wiele dni miały ich zaszczycić deszczem i przywrócić pustyni świetność, którą nadszarpnęły susze ostatnich lat.

Do Siedziby Władzy dotarli wkrótce, cali przemoczeni. Dość szybko weszli do środka, gdzie już niemal na wejściu spotkali strażnika, który zaprowadził ich do jednego z pomieszczeń na parterze - takiego bez okien, z grubymi drzwiami. Widać było, że pospiesznie wyniesiono stamtąd meble i wszelakie przedmioty, a postawiono jedynie krzesło o dość dziwnym kształcie. Podłokietniki nie były ułożone pod kątem prostym do siedzenia, ale rozszerzały się. Były też dość krótkie, tak, że siadająca tam osoba miała je do połowy swojego przedramienia. Dłonie miały nieco zwisać i nie dotykać ani krzesła ani przedramienia. Osoba, siedząca na krześle, oczywiście była przywiązana mocnymi, skórzanymi pasami.

Jego budowa była zaskakująco specyficzna.

Terrorysta został umieszczony na tym krześle - rzucony na nie niemal jak worek ziemniaków. Nadal był nieprzytomny, dlatego dopiero po obudzeniu się miał poczuć niezbyt miłe potraktowanie jego ciała i rosnące mu w najróżniejszych miejscach siniaki. Dodatkowo został przykuty do krzesła i Reigen widział, jak jego dłonie istotnie, zwisały tak, że nie mogły niczego dotknąć - ani samego krzesła ani ciała.

- No dobrze - mruknęła Akiyoko i rzuciła kilka rozkazów do strażników, żeby robili swoje i pilnowali więźnia. - Reigen-kun, jesteś wolny. Idź odpocząć, przyda ci się. Nie angażuj się w nic więcej dzisiaj, nawet jak się okaże, że będzie się działo coś poważnego. Potrzebuję, żebyś zregenerował siły w przypadku, jeżeli będę musiała cię ponownie wezwać. Ale liczę, że nie będzie to konieczne. Przyjdź do Siedziby też w najbliższym czasie, jeżeli będzie możliwe, poinformujemy cię, co się tak naprawdę działo, żebyś miał jakieś zamknięcie sprawy. Poza tym, jesteś wolny.

---

Zanim nastąpiło przesłuchanie terrorysty, wiele rzeczy trzeba było przetworzyć. Akiyoko, wchodząc na korytarz prowadzący bezpośrednio do gabinetów Shirei-kanów, głęboko westchnęła. Pierwszy dzień na stanowisku i taka rozróba. Do tego - nie miała ze sobą swojej laski i teraz nie było jej najłatwiej chodzić, ale zacisnęła mocno zęby, zrobiła pewną siebie minę i szła przed siebie, aby dowiedzieć się, czy Jou-sama zajął się tym drugim problemem, jakim było wysadzenie więzienia.

Siedziba Władzy była niemal pusta, jeżeli chodziło o strażników i shinobich, którzy byli obecnie dostępni i na służbie. Nie było żadnych petentów do urzędników oraz ze swojego niewielkiego pokoiku wydobyła się Sachiko. Akiyoko już zdołała poznać kobietę, która była tutaj z ramienia Ichirou, praktycznie przygotowując wszystko tutaj do jego przejęcia władzy w klanie pod jego nieobecność. Sachiko, oczywiście, w żaden sposób nie zawiniła Akiyoko, ale Maji i tak jej nie lubiła, przede wszystkim dlatego, że ona sama nie dostała żadnego przygotowania, żadnej ceremonii. Ot, po prostu przyszła i zaczęła pracować.

To budziło pewną zazdrość i niezadowolenie.

Sachiko tym razem tylko spojrzała na Akiyoko, ściągnęła swoje pełne usta, zostawiła jakieś papiery osobie siedzącej za biurkiem przy urzędniku i szybko zniknęła w swoim maleńkim pokoiku. Akiyoko zdecydowała się nie zareagować. Sachiko była nieistotna i nie warta ani chwili jej uwagi.

- Jou-sama? - zapytała swojego urzędnika.

- Jest na miejscu wybuchu w więzieniu. Dowiemy się czegoś, jak wróci. Powiedział, że Akiyoko-sama może odpocząć po awanturze na placu, a porozmawiacie i wymienicie się informacjami później.

Akiyoko wymamrotała coś i poszła do swojego gabinetu, trzaskając za sobą drzwiami. Ciężko padła na krzesło przy swoim biurku i nachyliła się, żeby zdjąć tą przeklętą protezę ze swojego kikuta. Bolało jak cholera i nie wyobrażała sobie, że tak będzie ją cisnąć do końca życia. Kikut rozmasowała, po czym przysunęła się do swojego stanowiska pracy i zaczęła pisać raport, żeby nie umknęło jej nic z tego, co się działo, szczególnie, że za chwilę miała się dowiedzieć rzeczy, które mogły ją rozproszyć.

I miałaby rację w tym przypadku. Po kilku godzinach do Siedziby Władzy wrócił Jou z informacjami. Była już po przesłuchaniu terrorysty, ale na razie niczego ciekawego się nie dowiedziała, poza tym, że “nie tak miało być”. Nie dostała jednak informacji - jak miało być. Jou za to dostał bardzo szczegółowe streszczenie tego, co się stało. Od opisu deszczu po wysadzoną głowę Ichirou.

- Będziesz nadzorować przesłuchania Haretsu? - zapytał Jou. - Lepiej, żebyś się z tym pospieszyła, bo jak się Haretsu dowiedzą, będą chcieli go na pewno z powrotem.

- Jeżeli będą chcieli go z powrotem, to oskarżę ich o zamach na Unię, powinno kupić mi to trochę czasu. Gość na razie nie chce mówić - westchnęła Akiyoko. - Ale chyba będę mogła wezwać ludzi od przesłuchań?

- Obawiam się, że jest to raczej bardzo trudne w tym momencie, o ile nie poznamy techniki, jakieś używał Antykreator, żeby żyć po tym jak już był martwy - powiedział Jou płasko, chociaż Akiyoko pomyślała, że mężczyzna dowcipkował. - Ktoś wysadził więzienie. Cały budynek zapadł się i zginęło mnóstwo naszych ludzi oraz ścierwa w celach. Teraz następuje akcja ratunkowa i próbują wyciągnąć każdego, kto jeszcze przeżył, ale akcje ratunkowe w kopalniach są trudne i nawet dotonowcy mają z tym problem. Ale będą się starać. Zakładam, że atak na posąg naszego Kochanka był odwróceniem uwagi od tego, co się stało w więzieniu. Cóż, niezbyt skutecznym, jeżeli wysadzili więzienie. Ciekawy jestem, czy Szakale są w to zamieszani.

- Oroboros.

- Co?

- Oroboros. Mężczyzna ma tatuaż z wężem zjadającym własny ogon. To raczej oni. Chyba musimy poważniej się im przyjrzeć. Wśród dokumentów nie widziałam, żeby szeroko zakrojone akcje przeciwko nim miały miejsce - odpowiedziała powoli Akiyoko, patrząc na jeden ze zwojów. - A widziałam, że Hibiki-san pochylała się nad sprawą. Czy ona…?

- Nie wiadomo. Dwa razy nie mówić, że zdrajcy Unii właśnie ją chcieli wyciągnąć. No trudno. Niedługo dowiemy się wszystkiego. Teraz odpocznij. Twój pierwszy dzień był dość bogaty w atrakcje.

[Souei]

Dość szybko zaaklimatyzował się w Kinktosu. Być może dlatego, że spodziewał się, że zmiana na ten ekstremalnie ciepły klimat będzie dla niego męczarnią, okazało się całkiem znośnie, a momentami nawet przyjemnie. Do tego przekonał się, że w pustynnej prowincji nie mieszkali tylko beduini w lepiance z kału i błota. To znaczy ci na pewno też, ale Matsuda ostatecznie trafił do miejsca, gdzie dominował piaskowiec, palemki i daktyle. Raz czy dwa zdarzało się mu przejść przez biedniejsze dzielnice i wtedy tam już było to bliższe jego wyobrażeniom, jednak w głównej mierze towarzyszył on Ichirou, którego chyba niezbyt ciągnęło to tych gorzej pachnących miejsc.
Tego dnia umówili się w podobno najfajniejszym miejscu w całym Kinkotsu, aby Pazur coś zobaczył. Gdy jednak dotarli na miejsce, zobaczył plac, straganiki i na wpół rozwalony, a na wpół zwęglony posąg ze złota. Oczywiście, ilość kruszcu postawionego na piedestale robiła wrażenie i te resztki pięknie mieniły się w południowym Słońcu. Niepodobna była jednak na pierwszy rzut oka rozpoznać postaci, jaką przedstawiała rzeźba. Souei obszedł ją dookoła, bo miał swoje podejrzenia, lecz ostatecznie spojrzał pomiędzy nogami, które jeszcze się ostały, na swojego kompana.
- To niby ty? - Zapytał w sumie bez entuzjazmu, bo zdewastowany posąg wcale nie robił dobrego wrażenia. Rozumiał to, że Ichirou jest tutaj sławny, nie było również tajemnicą, że nazwa tego miejsca została nadana, aby oddać hołd temu pięknemu mężczyźnie. Problem był jednak w tym, że ten plac był teraz również dowodem na to, że gdzie zwolennicy, tam i przeciwnicy.
- Kto ci to zrobił, biedaku? - Powiedział z udawaną troską, stając już przy nim ramię w ramię i wpatrując się w to, co jeszcze zostało. Wokół był jakiś ruch, ludzie zajęci głównie swoimi sprawami przeszli zapewne już dawno do porządku dziennego nad tym, że plac Kochanka jest już miejscem po przejściach. Wszystko wskazywało na to, że cokolwiek zadziało się tu z tym posągiem, zdążyło już stać się częścią historii.

[Minako]

Przemierzając ulice Stolicy, Minako wyraźnie wyczuwała poruszenie w mieście, które było swoistą mieszanką podekscytowania, ciekawości i obawy. Odkąd gruchnęła wiadomość, że Ichirou przekroczył bramę Kinkotsu, wracając wreszcie do domu ze swoich wojaży, o niczym innym się nie mówiło. Ona sama nigdy jeszcze nie miała okazji poznać go osobiście, a jedynie kilka razy widziała go przelotem z daleka, no i oczywiście słyszała wiele plotek, zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Teraz, gdy wrócił i oficjalnie przejmie urząd Shirei-kana, będzie mu podlegać i ze wszelkimi ważnymi kwestiami będzie się zwracać bezpośrednio do niego, a nie jak wcześniej do Jou. Tak, to będą duże zmiany. Oby tylko inauguracja nie została w żaden sposób zakłócona i nie doszło do kolejnego zamachu.

A skoro już mowa o zamachach, to Kunoichi właśnie przechodziła obok Placu Kochanka i zatrzymała się, aby spojrzeć z daleka na złoty posąg Ichirou, któremu nadal nie naprawiono uszkodzonej głowy. Na co czekano? Nie miała pojęcia. Nie ona była specem od szlachetnego kruszcu i przetapiania go w odpowiedni kształt, więc to nie jej oberwie się za opóźnienia. Podeszła bliżej, kompletnie nie zdając sobie sprawy, że po drugiej stronie posągu miała jego żywego odpowiednika z towarzyszem, którzy również przyglądali się złotej statule. Wkoło panowało poruszenia. Pełno było kramów, sprzedających różne towary. Powoli więc zaczęła przechadzać się między straganami, patrząc co ciekawego mają do zaoferowania, jednocześnie zmierzając dookoła statuy i okrążając ją.

- Minako! - Zawołał ktoś niespodziewanie, a gdy Kunoichi spojrzała w tamtą stronę, dostrzegła trzech znajomych shinobi grających w kości (chyba kaguyowe, ciężko stwierdzić z daleka). - Siłujesz się z nami na rękę?!

- Nie macie nic lepszego do roboty niż wylądować w szpitalu ze złamaną ręką?! - Odkrzyknęła do nich. - Mało medycy mają roboty?!

- No nie bądź taka! - Nie poddawał się tamten. - Daj nam szansę się wykazać!

- Jak chcecie się wykazać, to szorować na plac treningowy, a nie zbijać bąki przy kościach! - Warknęła do nich. - Biegiem, albo nakopię wam w tyłki tak, że przez miesiąc na nich nie usiądziecie!

Nie żartowała i doskonale o tym wiedzieli, bo momentalnie przeprosili i błyskawicznie zwinęli się ze swoimi rzeczami, wręcz uciekając w stronę koszar i potykając się o siebie nawzajem. Minako westchnęła przeciągle dla uspokojenia, opanowując drgającą nerwowo brew, po czym ruszyła dalej. Gwałtownie jednak zatrzymała się w pół kroku, dostrzegając kilka metrów przed sobą Ichirou we własnej osobie. Cała sytuacja była na tyle głośna i na tyle blisko, że bez problemu mogła zwrócić na siebie uwagę.

O kurwa. Ale wpadłam...

Jeśli nie zwróci na nią uwagi, to będzie miała jeszcze szansę szybko się wycofać, ale jeśli zostanie dostrzeżona, to głupio by było tak ignorować przyszłego Shirei-kana, prawda? Czy była gotowa na wymianę uprzejmości i kurtuazji z samym Diabłem Świtu? Od lat służyła Klanowi Sabaku, ale nigdy jeszcze nie miała okazji stanąć twarzą w twarz z tym człowiekiem i szczerze mówiąc, trochę się go obawiała.

[Ichirou]

Minęły dwa, może trzy dni odkąd znów postawił stopę w stolicy. Choć jego nieobecność nie należała do szczególnie długich, coś w powietrzu było inne. Dało się wyczuć pewne napięcie — może ostrożność, może niepewność. Ichirou nie miał złudzeń. Wszyscy wiedzieli, że wkrótce obejmie przywództwo w klanie. Nic więc dziwnego, że część znajomych twarzy patrzyła na niego już nie jak na sojusznika czy sąsiada, ale jak na kogoś, komu trzeba będzie się kłaniać.
Nie zaprzątał sobie tym jednak głowy. Formalności i sprawy wewnętrzne prędzej czy później i tak go dopadną — nie było potrzeby spieszyć się z objęciem całego tego ciężaru. Po przybyciu do Kinkotsu oprowadził Matsudę po kilku głównych ulicach, wskazał parę charakterystycznych punktów, opowiedział pokrótce o tym, czego się wystrzegać, a gdzie warto się zapuścić. Załatwił mu przy tym przyzwoity lub nieprzyzwoicie drogi (w zależności od preferencji) nocleg, a potem oznajmił, że musi pozałatwiać trochę spraw i że niebawem spotkają się znowu.
Resztę czasu poświęcił na drobne przyjemności. Zaszył się w jednej z ulubionych łaźni, gdzie oddał się długim kąpielom i masażom pachnącym kadzidłem i olejkami. Odwiedził jubilera, zamówił nową kolię i parę ozdób, dobrał też strój szyty na miarę z myślą o nadchodzącym zaprzysiężeniu. Załatwił parę formalności z zaciśniętymi zębami i bez entuzjazmu. Ot, trzeba było.
Z Soueiem umówił się na spotkanie na placu, który już od jakiegoś czasu chciał zobaczyć. Jeszcze przed wyprawą do Shigashi coś obiło mu się o uszy: podobno miało tam stanąć coś wyjątkowego. Pomnik, może fontanna — coś, co miało uczcić jego przyszłe przywództwo. Po powrocie temat zniknął z rozmów, więc uznał, że całość utrzymywana jest w tajemnicy aż do oficjalnego odsłonięcia. Problem w tym, że Ichirou nie należał do ludzi cierpliwych. Zawsze wolał wiedzieć wcześniej. I zobaczyć sam.
Z początku wydawał się w bardzo dobrym nastroju, z uśmiechem na twarzy, dumnym krokiem. Przeżuwał powoli daktyle, opowiadał mimochodem jakąś anegdotę, aż w końcu dotarli na miejsce. Jego twarz momentalnie stężała.
Złocisty monument rzeczywiście istniał. Wysoki, błyszczący, rzucający cień na pół placu. Tylko że brakowało najważniejszego elementu — głowy. Jakby ktoś celowo ją oszpecił, wymazał. Albo nigdy jej nie ukończył.
Ichirou zamarł. Przez dłuższą chwilę nie ruszył się ani o krok, zaciśnięte dłonie drżały ledwo zauważalnie. Gdy Souei krążył dookoła monumentu, szukając wytłumaczenia, ten tylko patrzył.
- Co do kurwy… - wysyczał w końcu cicho, nie kryjąc niezadowolenia. Tak otwarta zniewaga? Gdzie byli ludzie odpowiedzialni za nadzór? Jak to możliwe, że nikt nie zareagował? Czy winowajcy są już złapani i dlaczego nie widział ich teraz publicznie chłostanych?
– Kto za to odpowiada? – zapytał głośno, stanowczo, zwracając się nie tyle do Soueia, co do wszystkich obecnych. Jego głos rozciął przestrzeń placu, zmuszając przechodniów do zamarcia w pół kroku. – Czy nikt nie widział, jak ktoś bezcześci monument stawiany w samym sercu naszej stolicy? – dodał z chłodną irytacją, lustrując spojrzeniem zebranych. Nie oczekiwał od nich wyjaśnień, ale nie miał zamiaru pozwolić, by ta kpina przeszła bez echa.

[Souei]

No nie można było zaprzeczyć, że nagły wybuch wściekłości Ichirou z powodu urwanej głowy wprawił go w zakłopotanie. Niezależnie od tego, czy było to zgodne ze stanem faktycznym, Souei poczuł na sobie wzrok wszystkich dookoła tylko dlatego, że stał blisko krzykacza. Kochanek dał się już poznać jako piękniś i gwiazdor oprócz bycia wyśmienitym wojownikiem, ale to było naprawdę niespodziewane. Pazur zerknął po obliczach tych, którzy mimowolnie odwrócili twarze w ich kierunku. W dużej mierze zwykłe pospólstwo, może jakieś klanowe płotki. Nikt jednak nie podszedł, nie stanął przed Seininem i nie zamierzał wyjaśniać. Trzeba było wyciągnąć kogoś z tłumu, skoro Sabaku był tak bardzo wzburzony, że oczekiwał wyjaśnień natychmiast.
Idealnie zbiegło się to z wyskokiem pewnej ważniaczki, która poczuwała się do rozstawiania po kątach grupki jakichś pionków. Ci rozpierzchli się jakby zobaczyli diabła (nie tego Świtu), co oczywiście zostało zaraz przyćmione przez wyskok Ichirou, jednak oczywiście nie pozostało niezauważone. Widząc, że nikt nie pali się do konfrontacji z wkurzonym Iczirem, Matsuda stojąc obok niego szturchnął go łokciem i nachylił się nieco w jego kierunku, cicho się odzywając.
- Weź zapytaj tą cycolinę. Zachowuje się jakby była ważna, to może jest zorientowana. - Wskazał wzrokiem rzeczoną niewiastę, która może miała gorszy dzień, a może po prostu wredny charakter? A może to tylko takie pierwsze wrażenie? Ciekawe, czy Sabaku w ogóle ją znał z wcześniej, czy to jakaś nowa twarz również dla niego. Trzeba przyznać, że była niczego sobie, ale życie uczy, żeby nie oceniać książki po okładce. I choć zazwyczaj dotyczy to brzydkiej okładki, tutaj sytuacja była odwrotna.
- Halo, koleżanko! - Delikatnie podniósł głos, wołając ją niestety nie po imieniu, którego jeszcze nie poznał.
- Twój przyszły Pan chciałby cię o coś zapytać. Podejdźże no tutaj na chwilę. - Zagrał tutaj prawie jak herold swojego władcy, ale tak wyobrażał sobie rolę człowieka, który zawdzięcza komuś życie. Nigdy nie był jeszcze w takiej sytuacji, więc uczył się na bieżąco. Może później wyciągnie wnioski.
Osobiście spodziewał się prostej historii o akcie wandalizmu nastolatków i zapewnienia, że posąg bez głowy długo nie pozostanie. Nie miał pojęcia o wewnętrznych konfliktach w Atsui, żadne takie historie jeszcze go nie dosięgnęły. Po opuszczeniu targanego wieczną wewnętrzną wojną Shigashi, to pustynne miasto było dla niego niemal senne. Mimo tłumów i gwaru na ulicach, było takie spokojne i poukładane. Dla człowieka, dla którego poczucie bezpieczeństwa było dobrem nabytym, tutaj widział zupełnie inny świat.

[Minako]

Na szczęście Ichirou był tak pochłonięty wpatrywaniem się w uszkodzony posąg swojej podobizny, że nie zwracał uwagi na otoczenie, dlatego też Minako już miała chyłkiem się wycofać, chowając się za pierwszym lepszym stoiskiem, gdy Diabeł Świtu odezwał się tak, że zmroziło jej krew w żyłach i dosłownie wmurowało w ziemię. Był wściekły, ale nie wydzierał się. To był głośny, podniesiony ton, tnący niczym ostrze solidnego miecza. Najwyraźniej nie zawitał jeszcze do Siedziby Władzy, bo inaczej nie zadawałby takich pytań. Nikt natomiast nie kwapił się, aby mu odpowiedzieć a sama Minako w tym momencie zaczęła bić się z myślami i wyzywać się od tchórzy. Nim jednak wzięła się na odwagę i zrobiła pierwszych kilka kroków do przodu, towarzyszący Ichirou, Białowłosy Mężczyzna, wskazał prosto na nią i przywołał ostentacyjnie.

Weź się w garść i postaraj się zrobić dobre wrażenie, albo przynajmniej się nie ośmieszyć...

W tym momencie Minako ruszyła do przodu, pewnym siebie krokiem, patrząc cały czas hardo w oczy Białowłosemu, który ją przywołał. Jej twarz była nieprzenikniona. Dopiero gdy stanęła obok, przeniosła wzrok na Ichirou i ukłoniła się mu z pełnym szacunkiem, którego wymagała jego obecna pozycja.

- Ichirou-sama, cieszymy się, że wróciłeś cały i zdrowy. - Powiedziała na powitanie i wyprostowała się. - Jestem Takashima Minako, Sentoki i Zwiadowca w służbie Klanu Sabaku.

Tym samym podstawowa kurtuazja i forma grzecznościowa zostały zachowane z jej strony. Specjalnie zaznaczyła też, że służy Klanowi Sabaku, żeby czasami nie wzięło jej za Maji, albo jeszcze kogoś innego, komu nie można było ufać. Chciała, żeby Ichirou wiedział, że ma przed sobą kogoś ze swoich podległych.

- Za zniszczenie posągu odpowiadają buntownicy, znani jako Oroboros. - Odpowiedziała na pierwsze i podstawowe pytanie, by po chwili kontynuować. - Przeprowadzili zorganizowany atak w mieście, używając do tego wybuchów. Widziano, jak zniszczyli pomnik i od razu podjęto interwencję. Wywiązała się walka, w której śmierć poniosło kilka osób, a wielu zostało rannych.

Przynajmniej tyle dobrego, że mogła zapoznać się z ogólnym raportem, dotyczącym tego zdarzenia, bo sama również w tym czasie przebywała poza miastem i dopiero niedawno wróciła. A skoro chciała tropić te wężowe kanalie, uderzyła tam, gdzie trzeba, żeby dostać papiery i móc je przeanalizować. Szukała czegoś, co mogłoby ją nakierować na jakiś trop, ale wszelkie starania spełzły na niczym. Te węże były tak sprytne, że za każdym razem umiał się wywinąć, nie zostawiając po sobie śladów. Co prawda tym razem podobno udało się kogoś pojmać, ale tutaj drzwi miała już zamknięte, jeśli chodzi o dokładne informacje.

- Wysadzili też w powietrze więzienie, całkowicie je niszcząc. - Poinformowała również o drugim miejscu ataku. - Podobno udało się kogoś pojmać, ale szczegóły dotyczące jeńców nie są mi już znane. Jestem pewna, że w Siedzibie Władzy zostaną Ci Panie udostępnione wszelkie informacje na ten temat.

Powiedziała tyle ile wiedziała i miała nadzieję, że to na razie wystarczy. Starała się być konkretna i zdać relację raportowo. Oby to wystarczyło. Oczywiście spodziewała się, że Ichirou może się jeszcze bardziej wkurwić na te wieści, ale chyba nie był osobą, która miewała jakieś niekontrolowane ruchy. Na wszelki jednak wypadek była czujna, nie chcąc oberwać rykoszetem.

[Ichirou]

Uroczystość zaprzysiężenia miało się tylko jedną. Nie było miejsca na poprawki, nie istniała druga szansa. Wszystko musiało być perfekcyjnie dopięte, starannie przemyślane i zrealizowane bez najmniejszego potknięcia. Ichirou zamierzał tego dnia błyszczeć jeszcze mocniej niż zwykle — i to nie tylko z racji swojej pozycji, lecz z potrzeby narzucenia wszystkim wokół wrażenia absolutnej dominacji, klasy i charyzmy. Właśnie dlatego tak ostro zareagował, gdy prawda o incydencie w końcu do niego dotarła. Dotąd trzymano go w nieświadomości, prawdopodobnie celowo. Nikt z podwładnych nie chciał podjąć się niewdzięcznej roli posłańca złych wieści — nie z obawy o faktyczne konsekwencje, a raczej ze względu na dobrze znany wszystkim momentami wybuchowy temperament Seinina, który dbał o swój wizerunek jak mało kto.
W tamtej chwili Ichirou jednak nie myślał o kulisach tego milczenia, nie analizował motywacji służby czy możliwych zaniedbań. Był zwyczajnie wściekły. W samym sercu Kinkotsu, jego własnej twierdzy, dopuszczono się aktu, który nie zawierał w sobie nic poza czystą bezczelnością. Profanacja pomnika, wykastrowanego z oblicza w przeddzień koronacji, nie była tylko wybrykiem – była policzkiem. To nie była zwykła pomyłka. To była zbrodnia, niemalże zamach stanu.
Wydawało się, że na pytanie rzucone w eter nikt nie odpowie, nie chcąc ściągać na siebie gromów przyszłego lidera. Pojawiła się jednak jedna odważna istota, która wystąpiła przed szereg i po przedstawieniu się zaczęła w dość formalny sposób informować o zaistniałym incydencie. Seinin spoglądał na nią w milczeniu, ale jego wyraz twarzy był bardzo surowy, spojrzenie pochmurne, a bardziej wprawny obserwator zauważyłby napiętą żyłkę na czole - przejaw niewygasłej złości.
- Oroboros? Co to za jedni? - rzucił, podnosząc brew. Pierwsze słyszał. Jeśli obiła mu się o uszy ta nazwa, to raczej nie zapadła w pamięć. - Jak zakładam, złapano już odpowiedzialnych i wystosowano odpowiednie kary? - dodał później. Jakoś nie mijał w ostatnich dniach nikogo poddanego publicznej chłoście, bardzo popularnej w tym regionie.
Wysadzenie więzienia było kolejną rewelacją, ale nie wywołało już takiego wrażenia. Wiadomo, że zniszczenie posągu Ichirou, Diabła Świtu, Pogromcy Antykreatora (i tak dalej) było po wielokroć większą zbrodnią niż zniszczenie więzienia.
- No i widzisz, z czym tutaj się muszę na co dzień mierzyć - zaczął otwarcie, kierując swoje słowa do Matsudy, ale będąc wciąż zwróconym do Sentokini i wskazując na nią otwartą dłoń, traktując jako przykład. - Chwilę mnie nie było w domu, a tu już takie coś... - dodał, po czym westchnął ciężko, opuszczając dłoń. Wciąż był wzburzony, ale pierwsza fala gniewu już minęła.
- Dlaczego nikt teraz nie zajmuje się odbudową posągu? - zapytał Minako, no bo w sumie tylko ona stała przed nim i miała to szczęście i zarazem nieszczęście, że w tej sytuacji reprezentowała klan, jego decyzje i zarazem niekompetencje.
Podparł ręce na bokach i spojrzał ponownie na swoją podobiznę, a raczej coś, co było jego podobizną. W jego spojrzeniu wciąż było sporo irytacji i złości, ale w końcu zaczął myśleć trochę chłodniej. Musiał wydać dyspozycję, by tematem zajęto się jak najszybciej - przecież statua nie mogła pozostać w obecnej formie, bo była to potwarz dla jego osoby. Poza tym, taki wybryk mógł sugerować, że należy zachować większą czujność podczas samego zaprzysiężenia. Lepiej dmuchać na zimne.
- Słuchaj, może dołączysz do Zwiadu na czas koronacji? Najwyraźniej moi ludzie nie potrafią na czas wyłapać... elementu wywrotowego - zasugerował Matsudzie, jednocześnie dając małego prztyczka Minako. Może nie bezpośrednio, ale skoro sama była odpowiedzialna za bezpieczeństwo, to oczywistym było, że posąg najważniejszego Sabaku musiał być chroniony priorytetowo, z należytą pieczołowitością. A tak jednak nie było.

[Souei]

Udawał zafrasowaną minę, ale wewnątrz trochę się uśmiechał na obruszenie Ichirou. Zachowywał się tak, jakby to co najmniej jego własna głowa została urwana. Wtedy złość byłaby rzeczywiście usprawiedliwiona. Souei szybko jednak zobaczył, że codzienny świat przyszłego lidera Sabaku był o wiele bardziej skomplikowany, niż ich przygody w Shigashi, gdzie wstawałeś rano, biłeś się na śmierć i życie i szedłeś spać. Użeranie się z jakimiś buntownikami czy wywrotowcami, którzy nie atakują bezpośrednio, a celują w miasto, którego jesteś zwierzchnikiem... to było naprawdę upierdliwe.
Zapamiętał nazwę Oroboros, chociaż słyszał ją po raz pierwszy. Nie interesowało go, czy jest to głos ludu uciśnionego, czy wariaci próbujący przejąć władzę siłą. W skrócie, nie dbał o to, czy Ichirou i władze Atsui stoją tu po dobrej stronie historii, czy ludzie słusznie im się sprzeciwiają. Souei stał po stronie Ichirou, więc jeśli trzeba będzie pacyfikować kilku "niewinnych", to Pazur nie miałby co do tego najmniejszych moralnych rozterek. A być może ewentualnie do tego dojdzie, bo posąg to była tak naprawdę pestka, ale więzienie to już zupełnie inna para kaloszy (zapewne nieznanych w tych stronach). Paradoksalnie jednak, uwaga Asahiego była skupiona w pierwszej kolejności na jego podobiźnie, a dopiero w drugiej na tym, czy i jak wielu przestępców uciekło podczas drugiego sabotażu. Cóż, może na to przyjdzie jeszcze czas. Na razie pierwsze skrzypce grały emocje.
- No widzę, widzę... - Odpowiedział stojąc obok swojego kolegi, ze swoimi śnieżnobiałymi oczami utkwionymi w dekolcie Minako. Nie chciał być aż taki nachalny, ale przeciągłe spojrzenie jakie rzucił w jej przedziałek było zdecydowanie za długie. Niemniej jednak, wrócił myślami z marzeń do rzeczywistości. Rzeczywiście, wokół posągu nic się nie działo. Nikt go nie naprawiał, wokół nie trwały żadne prace i pytanie "dlaczego?" było uzasadnione. Odpowiedź była brutalna i nasuwała się sama. W mieście do zrobienia było o wiele więcej dużo ważniejszych rzeczy. Zapewne nie w oczach samego Ichirou, ale w oczach ludzi, którzy patrzyli na ostatnie wydarzenia obiektywnie.
- Pewnie, nie ma problemu. - Odpowiedział bez zastanowienia na propozycję przyszłego Shirei-kana.
- Z drugiej strony... nie możesz mieć pretensji, że Sentoki nie daje rady. - Uśmiechnął się ciepło do Minako, wzruszając ramionami. Starał się przecież wybronić ją od gniewu jej Pana i Władcy. Może nie obrał idealnej dla niej taktyki, ale miał nadzieję, że to doceni.
- To zwiadowców używa się tu do wszystkiego? Do ochrony też? - Zapytał w sumie ich oboje, bo szczerze nie wiedział. Dla niego bycie zwiadowcą oznaczało zadania w terenie, ale jak szybko zrozumiał, tutaj była to nazwa oddziału z jakimiś szerszymi zadaniami i kompetencjami. Miał tylko nadzieję, że nie dadzą mu żadnej odznaki i nie ochrzczą przyszywanym Sabaku. Mogą sobie pomarzyć, heh.
- Spodziewacie się jakichś problemów podczas samej koronacji? - To pytanie skierował już tylko do kobiety stojącej przed nimi, jako że była mniej więcej zorientowana w obecnych nastrojach w mieście.

[Minako]

Tak, wyglądało na to, że Ichirou w tym momencie był naprawdę wkurzony, ale trudno było mu się dziwić. Zniszczenie pomnika przedstawiającego jego podobiznę było jak bolesny policzek. Tutaj chodziło przede wszystkim o urażoną dumę osoby, która tak mocno zasłynęła nie tylko w skali Pustyni, ale też na świecie, a mimo to rzucono mu takie wyzwanie, jawnie okazując brak szacunku i pogardę dla jego osoby.

- Organizacja wichrzycieli, nosząca znak węża zjadającego własny ogon. - Wyjaśniła, zapytana o to kim byli Oroboros. - Podburzają ludność cywilną przeciwko władzy, wykorzystując do tego ich różne niedole. Najwyraźniej celem jest wywołanie buntu. Są dobrze zorganizowani i bardzo ciężko ich wytropić. Mogą mieć też wsparcie i zaplecze mieszkańców miasta, bo z pozoru im pomagają, rozdając żywność czy wodę i zaskarbiając sobie ich sympatię. Sprawa jest niezwykle delikatna i upierdliwa, bo jeśli publicznie zaczniemy ich prześladować, to może dojść do starć z samymi cywilami. Na razie nic nie wiadomo o karach i egzekucjach, więc podejrzewam, że nadal trwają wnikliwe przesłuchania jeńców, aby wreszcie dotrzeć do źródła problemu.

Był to ogólny zarys problemu, który do tej pory udało jej się ustalić, także dzięki informatorowi. Oroboros podawali się za obrońców zwykłych ludzi, pomagając im w różny sposób, ale też jednocześnie podburzając. Wmawiali cywilom, że wszelkie ich problemy to wina obecnej władzy, która ma ich totalnie w dupie, co skutecznie kumuluje coraz to większe napięcie. Co prawda jeszcze nikt nie ośmielił się w tym momencie rzucać w Ichirou zgniłymi warzywami, ale była to kwestia czasu, kiedy to wszystko eksploduje. Dlatego tak ważne było dla Minako powstrzymanie Oroboros, aby nie doszło ostatecznie do najgorszego.

Gdy Ichirou zwrócił się do swojego towarzysza niemal ze skargą, z czym tu się musi mierzyć, Minako także spojrzała na Białowłosego, a widząc jego wzrok utkwiony w jej dekolcie, w pierwszym odruchu miała ochotę sprzedać mu pięść w brzuch. Z racji jednak tego, że towarzyszył przyszłemu Shirei-kanowi, Kunoichi ostatecznie przerzuciła pasmo swoich długich, brązowych włosów do przodu i zasłoniła dekolt, nawet nie kryjąc się z tym, że robi to specjalnie, bo jeszcze bezczelnie patrzyła tamtemu w oczy. Było to ostrzeżenie dla Białowłosego, że został przyłapany.

- Wykonanie złotego odlewu nowej głowy ze wszystkimi szczegółami zapewne jest czasochłonne. - Odpowiedziała na pytanie o pomnik. - Jestem przekonana, że gdy będzie gotowa, zostanie połączona z resztą posągu i naprawiona. Mam nadzieję, że wyrobią się z tym do Twojego zaprzysiężenia, Ichirou-sama.

Błękitne oczy Minako błysnęły gniewnie, gdy zrozumiała przytyk Diabła wymierzony w jej osobę, ale mimo wszystko się opanowała. W obecności Jou była jeszcze w stanie powiedzieć, co o tym myśli, ale tutaj miała przed sobą zupełnie kogoś innego i lepiej było się nie narażać. Na szczęście z pomocą przyszedł jej towarzysz Ichirou, sugerując tym samym jego błędne założenie co do zakresu obowiązków zwiadowców. Minako spojrzała na Białowłosego, który teraz uśmiechał się do niej ciepło. Odwzajemniła uśmiech.

- Nie, Panie... - Nadal nie znała typa, więc nie wiedziała, jak ma się do niego zwracać. - Zwiadowcy pracują w terenie, poza miastem. Naszym zadaniem jest obserwacja i tropienie tych, którzy stwarzają zagrożenie na szlakach i granicach, napadają na ludzi i karawany. Podczas ataku nie było mnie w mieście. Wróciłam dopiero kilka dni temu.

No i padło jedno z niewygodnych pytań, ale nie wyszło ono od samego Ichirou, ale także od Białowłosego towarzysza. Minako przez chwilę patrzyła mu uważnie w twarz, jakby oceniając, czy powinna na to odpowiedzieć. Ostatecznie jednak nie warto było takich rzeczy ukrywać, zwłaszcza że tutaj chodziło o kwestie bezpieczeństwa, a skoro Ichirou ufał swojemu kumplowi, to może będą mieli dodatkowe wsparcie.

- Tak, spodziewamy się. - Powiedziała z powagą. - Jest spora szansa i obawa, że Oroboros będą chcieli w jakiś sposób zakłócić uroczystość, dlatego postawiono wszystkich w stan gotowości bojowej. Nie możemy dopuścić do kolejnego ataku.

[Ichirou]

Jeszcze nie przejął władzy, a już same problemy. I to nie takie, które mógłby rozwiązać jednym rozkazem czy pojedynczym ciosem. Chaos tlił się pod powierzchnią – rozlany szeroko, wnikający w fundamenty jego przyszłej władzy niczym woda w popękane cegły. Najwyraźniej Jou, mimo stwarzanych pozorów silnego przywódcy, nie zdołał całkowicie zapanować nad prowincją. Może też nikt nie byłby w stanie – a może władza z definicji zawsze była tylko złudzeniem kontroli nad tym, co i tak nieuchronnie zmierzało ku destabilizacji. Ichirou był jednak za świeży w tej roli, by przyjąć to jako fakt, pewnie do takiego stwierdzenia potrzebował odrobiny czasu u władzy i chwili refleksji.
Nie dane mu było jeszcze nawet zasiąść w fotelu Shirei-kana, a już musiał się mierzyć z cieniem rebelii. Zamiast spijania śmietanki, czekały go zgliszcza, niedobory i złość zwykłych ludzi – złość, którą ktoś właśnie zaczynał przekuwać w ideologię. No cóż, nikt przecież nie obiecywał, że będzie łatwo. A już na pewno nie nudno.
Zwiadowczyni Sabaku przedstawiła mu krótki raport na temat jego przyszłych – a właściwie już obecnych – wrogów. Ichirou szybko przyswoił przekazane informacje. Sprawa była kłopotliwa głównie dlatego, że Oroboros zyskiwali poparcie ludu, przymilając się do najbiedniejszych. Pierwszym pomysłem Seinina było zniekształcenie ich wizerunku: przypisać im kilka haniebnych czynów, obrócić opinię publiczną przeciwko nim, a dopiero potem uderzyć z całą siłą. Ale to miało swój czas. Na razie stał pośród ruin własnego posągu – zirytowany i z popsutym humorem.
– Najwyraźniej trzymanie na dystans wszelkich wojen czy poskromienie Antykreatora to za mało... – rzucił z wyraźnym przekąsem, głosem podszytym rozbawieniem i frustracją jednocześnie. – A może po prostu zrobiło się za spokojnie i ludziom zaczyna się nudzić – dodał i machnął ręką z teatralną obojętnością, jakby chciał odgonić muchę. Mocno spłycił sedno problemu, ale trudno było tak z marszu rozważać sprawy przyziemne, jak woda, jedzenie i dach nad głową, kiedy na co dzień kroczyło się pośród gwiazd i zmagało z rzeczami nieosiągalnymi dla zwykłych śmiertelników.
Potem doszło do krótkiej wymiany zdań między pozostałą dwójką o roli zwiadu, zakresie obowiązków, ogólnym bezpieczeństwie osady i prowincji. To, że postawiono wszystkich w gotowości bojowej było nie tyle słusznym, co jedynym podejściem. Wszelakiego rodzaju incydenty były absolutnie niedopuszczalne. Zaprzysiężenie miało być jego dniem. Nie można było pozwolić, by ktokolwiek inny ściągnął na siebie uwagę, a przy tym wyprowadził mu policzek.
- No. I tak ma być - podsumował ostatnią wypowiedź Minako i klasnął w dłonie. Potem rozejrzał się wokół, zerknął raz jeszcze na pomnik w nieszczęsnym stanie, po czym westchnął ciężko. Nabrał ochoty na zmianę otoczenia. Nie tego się tutaj spodziewał. Miało być miło, a nie było. Po krótkiej chwili namysłu wrócił uwagą do stojącej obok Minako.
- A jak z twoją gotowością bojową? - nawiązał do jej wcześniejszych słów. - W sumie, to cię nie znam, Minako, a akurat nie mam przy sobie klanowych dokumentów... Sentoki, hmm? - Chwycił teatralnym, zamaszystym ruchem ręki za podbródek (swój rzecz jasna). - W zasadzie, to jestem praktykiem. Chętnie więc poznam, jaką siłę prezentuje Sentoki naszego rodu - stwierdził, opuszczając swobodnie dłoń. Jako lider wypadało znać swoją kadrę i jej potencjał. Większość swoich przygód i misji odbył samodzielnie, więc nie miał obecnie wyjątkowo dobrego rozeznania w tym aspekcie.
- Proponuję jakiś mały pokaz umiejętności. Niech będzie walka treningowa. Zawalczysz z tym kawalerem - oświadczył, wskazując gestem otwartej dłoni na Matsudę, który stał gdzieś z boku czy tam z tyłu. W sumie, to nie spytał żadnej strony o opinię, no ale lada dzień miał zostać liderem, więc musiał przyzwyczajać się do wydawania innym poleceń, czyż nie?

[Souei]

Parsknął na nazwanie Panem. Nie wiedział, że ma w sobie choć ułamek tej królewskości co Ichirou, aby się tak do niego zwracać. W sumie, to był chyba dopiero jego pierwszy raz... Ale poczuł się bardzo nie na swoim miejscu. Machnął na to ręką, a następnie jej ją podał.
- Ah, nie musimy sobie panować, Minako. Souei. Souei Matsuda. I nie jestem z żadnej szlachty jak ten tutaj, więc przy mnie możesz się nawet garbić. - Miał tylko nadzieję, że uściśnie jego rękę, żeby nie zrobiło się niezręcznie. Na słowa Sabaku o wynudzonym pospólstwie, zamyślił się przez chwilę.
- Może zorganizuj im jakiś turniej na koronacji? Po ostatnim w Sogen mogłoby to być trochę niesmaczne, ale kiedyś każden jeden robił na swoją cześć. Turniej taki, turniej owaki, trochę już tego było... - Chleba i igrzysk, jak to mówią, a skoro Oroboros daje chleb, to Asahi mógłby dołożyć to drugie i przy okazji zacząć z pompą. Problem był jednak w tym, że do uroczystości zostało już bardzo mało czasu i chyba nie było już możliwe zorganizowanie takiego wydarzenia. A szkoda, bo to zawsze miło jak ktoś się bije.
Gdy posłuchał trochę o dokonaniach Oroborosa i trudnościach władzy z podjęciem jakichkolwiek tropów, mina mu zrzedła. Nie wyglądało to dobrze, a przez "to" miał na myśli niefrasobliwość tutejszych funkcjonariuszy.
- I już zaczynam żałować, że nie ma z nami Miśki. - Szepnął do Ichirou, chociaż nie zależało mu na tym, aby Minako za wszelką cenę tego nie usłyszała. Z Yamanaką w składzie takie przesłuchanie byłoby pestką i całe dochodzenie szło by w mgnieniu oka. Domyślał się jednak, że od najbliższych czytaczy w myślach dzielą ich setki kilometrów i biedni Sabaku muszą sobie radzić z jeńcami w tradycyjny sposób. Nie wiedział, jakie tortury tu się stosuje, ale wyglądało na to, że póki co są one mało skuteczne. Nie zamierzał jednak doradzać nikomu w kwestii związanych z polityką wewnętrzną, zwłaszcza, że jak już zostało powiedziane, sprawa jest niezwykle delikatna. Matsuda wiedział, jak takie sprawy załatwia się w półświatku Shigashi, ale na temat nie zamierzał udzielać konsultacji. Mieli przecież inną odpowiedź na związane z tym pytania.
Potem to poszło już górki. Ciekawość, brak dokumentów i pojedynek. Eh? Souei uniósł krzaczastą brew w geście zdziwienia, lecz nie odmówił od razu.
- Nalegam tylko, żeby było to w jakimś ustronnym miejscu, bez gapiów. - Odpowiedział spokojnym głosem, choć wciąż nieco zaskoczony tym żądaniem.
- Nie widziałem żadnej areny w tym mieście, ale za murami była jakaś hodowla wielbłądów. Możemy się tam przejść, a ja później upewnię się, żeby nikomu nic nie wygadały. - Mogło to zabrzmieć jak brednie pomyleńca, ale dla Jugo który potrafił rozmawiać ze zwierzętami, i który wiedział, że one również komunikują się między sobą, to wcale nie było kompletnie od czapy.
- Chyba, że boisz się kilku nowych tatuaży z błota... - Zadrwił, ale już w sposób żartobliwy, a nie rzeczywiście kpiący. Była ładna, wygłaskana i z ozdobami. W pewnym sensie pod tym względem przypominała Ichirou, choć nie wykazała jeszcze takiej przesadnej dbałości o wizerunek. No może z wyjątkiem tych malunków na ciele, których pielęgnacja na pewno zabierała wiele czasu. To dlatego im tak nie szło z Oroborosem? Bo shinobi z pustyni nie chcieli brudzić sobie rączek?

[Minako]

Białowłosy szybko zareagował na nazwanie go Panem i przedstawił się, aby uniknąć dalszego tytułowania go w ten sposób. Wyciągnął nawet rękę na powitanie, którą Minako uścisnęła, przyglądając się mu uważnie. W tym momencie Souei mógł poczuć, że Kunoichi ma pewny i silny uścisk, ale nie taki, żeby specjalnie próbować mu teraz miażdżyć palce. Było jednak czuć, że nie jest to wątłe chuchro, które ma tylko dobrze wyglądać.

- Miło mi poznać. - Odpowiedziała uprzejmie, ale z tym miło to mogło różnie u niej bywać, skoro przed chwilą przyłapała jego wzrok nie tam, gdzie trzeba. - Zapamiętam.

Potem wywiązała się krótka wymiana zdań między samym Ichirou i Souei’em. Jakby ten pierwszy nie był zachwycony, że tak się starał walczyć ze złem na świecie, a tutaj na własnym podwórku zalęgło mu się robactwo. Z kolei ten drugi rzucił propozycję zorganizowania turnieju z okazji koronacji i uspokojenia tłumu, na co Minako momentalnie się spięła. Ostatni turniej, który odbył się na Pustyni do tej pory czasami prześladował ją w koszmarach. W tym czasie jednocześnie straciła jedno życie i zyskała nowe, ale wciąż dla niektórych Pustynny Pogrom był tematem tabu, o którym nie chciano rozmawiać. Tej rzezi w mieście nie sposób było zapomnieć i pociągnęła za sobą spore konsekwencje, zwłaszcza polityczne. Milczała jednak na ten temat, bo doskonale wiedziała, że Ichirou też tam wtedy był.

Gdy jednak Diabeł Świtu zwrócił się do niej bezpośrednio, pytając o jej gotowość bojową, Minako zmarszczyła brwi, nie bardzo wiedząc, co ma na myśli. Czy właśnie miała mu opisać swoje wszystkie umiejętności? Szybko jednak okazało się, że nie miała ich opisywać, ale pokazać, co sprawiło, że jej błękitne oczy nieco się rozszerzyły w wyraźnym zdumieniu. Czy on właśnie chciał ją sprawdzić? Tak po prostu? Przez chwilę nawet przeszło jej przez myśl, że miałaby stanąć do pojedynku przeciwko samemu Ichirou, ale po chwili okazało się, że jej przeciwnikiem miał zostać Souei, a Diabeł będzie sobie spokojnie obserwował i oceniał. Czy mogło być jeszcze gorzej? Jeśli się dobrze nie sprawdzi, spotka ją upokorzenie, a może nawet kara, a tego zdecydowanie nie chciała.

- Jak sobie życzysz, Ichioru-sama. - Odpowiedziała krótko i bez entuzjazmu.

Widać było, że nie jest tym zachwycona, ale nie miała zbytniego wyboru, mając przed sobą przyszłego przełożonego. Sprzeciwienie się mogło postawić ją w złym świetle i narazić na niełaskę, zaś pokaz siły i dobre sprawienie się, mogły zaowocować w przyszłości kolejnym awansem i docenieniem jej wartości. Warto było więc przeboleć. Przynajmniej tyle dobrego, że Souei zaproponował miejsce na uboczu, żeby wykluczyć kwestię niepożądanych gapiów, tylko dlaczego miała to być akurat hodowla wielbłądów? Słysząc, jak rzuca jej prowokację odnośnie faktu, że może boi się pobrudzić, Minako spojrzała przeciągle na Soueia i uśmiechnęła się łobuzersko.

- Nie, nie boję się. - Odpowiedziała zadziornie. - Już nie raz musiałam brudzić sobie rączki, więc teraz też sobie poradzę.

W tym momencie patrzyła na Souei uważnie i wręcz oceniająco. Na pewno był silny, bo inaczej Ichirou nie brałby go sobie na towarzysza. Jakby z takimi oczami jak jego, miała okazję już się zapoznać i wiedziała, w czym specjalizowali się ich posiadacze, więc może nie będzie tak źle. Tylko kolor włosów się nie zgadzał, ale może w każdym klanie były takie wyjątki. Jakby w Sabaku dominowały ciemne włosy i ciemna karnacja, a Jou nie dość, że miał rude włosy, to jeszcze bladą skórę. No ale co ma być, to będzie. W najgorszym razie Minako skompromituje się po całości na oczach samego Ichirou i będzie musiała jakoś przełknąć bolesne upokorzenie. Tak więc poszli.


[zt z Ichirou i Souei’em]

viewtopic.php?p=222094#p222094