Posiadłość

[Minako]

W rozmowie z Jou Minako starała się trochę hamować, jeśli chodzi o niewybredne słownictwo i chamskie ironizowanie, ale czasami mimo wszystko coś wypływało na powierzchnię z jej charakteru i sposobu bycia. Nic na to jednak nie można było poradzić. Była twardą sztuką z ciętym językiem, ale miała też swoją łagodną i wrażliwą stronę, którą pokazywała tylko tym najbliższym. Jeśli zaś chodziło o wszelkich naukowców, badaczy i innych tego typu zapaleńców, Kunoichi najczęściej nazywała ich świrami, albo szaleńcami, dlatego tym razem nie była w stanie się powstrzymać i ugryźć w język. Na szczęście widać było, że Jou nawet trochę to rozbawiło, więc ostatecznie jej się nie oberwało. Zaczynała czuć się przy nim coraz bardziej swobodna i rozluźniona, ale mimo wszystko hamowała to, czego nie wypadało w danej chwili.
- Przede wszystkim muszę poszukać królika doświadczalnego, czyli kogoś ze Suitonem, żeby móc przeprowadzić takie badania. Może on sam będzie znał odpowiedzi na moje pytania i obejdzie się bez eksperymentowania. - Ponownie westchnęła. - Ale się wpakowałam. Nie mogę uwierzyć, że nikt z Twoich doradców nigdy wcześniej o tym nie wspominał.
Kwestię ''strzeżenia posiadłości'' zbyła tylko łobuzerskim uśmiechem. W tym wypadku Jou miał na myśli Pałac Koteia, zaś ona, mówiąc wcześniej o strzeżeniu Posiadłości, miała na myśli jego obecny dom, w którym się znajdowali. Teraz, kiedy wróciła do miasta, miała zamiar mieć na uwadze to miejsce, zwłaszcza po zamachu w mieście i po tym, jak łatwo się tu dostała. Gdy będzie mogła, osobiście będzie tu zaglądać, a jeśli nie, to wyśle swoje zaufane zastępstwo, które przez noc będzie patrolować teren i zapozna się z pracującymi tutaj, żeby w razie czego żaden intruz się nie przekradł.
- Tak, jest mi bardzo miło, że zechciałeś tak mnie wyróżnić. Dziękuję. - Odpowiedziała z uśmiechem na swoją nominację, by następnie spoważnieć, słysząc dalsze słowa Jou, co do kwestii zaufania. - Jak to możliwe, że nie możesz zaufać nikomu innemu? Przecież masz pod swoimi rozkazami wiele wybitniejszych jednostek ode mnie, stojących wyżej w hierarchii.
Nie żeby od razu miała na myśli Ichirou, bo jemu to ciężko było ufać. Ich Wspaniały Książę Pustyni był panem swojego losu i chodził własnymi ścieżkami, więc częściej go nie było, niż się pojawiał, dlatego ciężko było zlecać mu cokolwiek. Jednak inni Sentoki i Kogo? A jednostki specjalne od brudnej roboty, czyli Sakki? Grupa uderzeniowa? Ktokolwiek? Bardzo jej schlebiało, że Jou obdarzył ją takim ogromnym zaufaniem, ale mimo wszystko było to dość niepokojące, że wcześniej nie miał nikogo takiego.
- Denerwowanie innych, to moja specjalność, ale skoro tak ładnie prosisz, to tym razem powstrzymam się trochę i grzecznie popytam, zanim zacznę szukać. - Uśmiechnęła się słodko i niewinnie. - Co do Twoich uczonych, to przydało by się im kilka porządnych szturchańców. Nie chcę zmieniać Pustyni w Wietrzne Równiny, ale to wcale nie znaczy, że mamy tylko siedzieć z założonymi rękami i modlić się o kolejny deszcz. Ichirou już raz udowodnił, że przez Pustynię płyną ukryte źródła wody. Jedno takie odkrył kilka lat temu w skałach, a teraz w tamtym miejscu jest tętniąca życiem wioska, w której się zatrzymałam kilka dni temu. Gdyby Kinkotsu zyskało stały dostęp do takiego źródła, miasto nie bałoby się przedłużającej się suszy.
Wodą z Oazy można było co prawda nawadniać uprawy, jeśliby sobie ją przynieśli w dzbanach do miasta, ale do picia to ona zdecydowanie się nie nadawała, gdyż było to ulubione kąpielisko mieszkańców Kinkotsu, z którego czasami i ona sama korzystała. Niemniej, niewysychający zbiornik wody tuż przy mieście mimo wszystko dawał do myślenia, zwłaszcza że usytuowany był przy formacjach skalnych i było spore prawdopodobieństwo, że skądś mogło wypływać źródło. I właśnie to ewentualne źródło będzie starała się znaleźć.
Gdy Jou wyraził swoje zdanie co do jej interesów z Informatorami, Minako zmarszczyła brwi i spojrzała uważniej na Kotei'a. Najwyraźniej był bardziej zmęczony niż można było przypuszczać, bo założył, że sprawa była załatwiona, kiedy ona właśnie mu powiedziała, że jest niewielka, ale nadal możliwość, że ktoś mimo wszystko dotrze tutaj i że podała mu na taki wypadek jedno z rozwiązań na tacy. Usłyszała tą ostrą nutę w jego słowach, ale mimo wszystko postanowiła to od razu naprostować, żeby potem nie było zaskoczenia i nieporozumienia.
- Nie powiedziałam, że to załatwione. Nadal jest szansa na pójście właściwym tropem zwojów i dotarcie do Ciebie, ale nikt nie będzie mógł niczego udowodnić, nie znając sprawcy całego zamieszania, bo informatorzy chronią moją tożsamość. - Wyjaśniła, dopijając wino ze swojego kieliszka. - Gdyby sprawa znowu wypłynęła, po prostu mnie wezwij. Wezmę odpowiedzialność za to i pozbędę się problemu subtelnym kłamstwem i manipulacją, albo siłą. Nie chciałabym, żeby zepsuło Ci to przyjemny dzień w pracy.
Dokończyła to, co miała na talerzu i skubnęła jeszcze kilka słodkich owoców, jednocześnie słuchając jakie to ma poczucie humoru. O tak, poczucie humoru to ona miała, ale wolała go nie pokazywać tak bardzo w obecności Jou. Szybko się okazało, że wolny czas Kotei’a, o który pytała, praktycznie rzecz biorąc nie istniał. Ze smutkiem słuchała, jak Jou uświadamia ją, że jego życie to była prawie sama praca i obowiązki. Dopiero teraz Kunoichi zdała sobie tak naprawdę sprawę, jak bardzo musiał czuć się samotny i jak wiele swobody mu brakowało. A potem powiedział coś, co sprawiło, że Minako poczuła przyjemne ciepło w sercu i uśmiechnęła się promiennie. Była dla niego naprawdę ważna i mogła wypełnić to, czego do tej pory mu brakowało.
- W takim razie, jeśli tylko znajdziesz dla mnie czas, to chętnie będę Cię częściej odwiedzać. - Powiedziała z czułością i położyła swoją dłoń, na jego dłoni. - Jestem szczęśliwa, że moja obecność tak dobrze na Ciebie działa.
W tym momencie liczyli się tylko oni, a atmosfera była niezwykle osobista, wręcz intymna. Minako z każdą kolejną chwilą coraz lepiej poznawała tą ukrytą do tej pory stronę Jou i była naprawdę mile zaskoczona, jak niezwykle czuły potrafił być. To był naprawdę spory kontrast z jego chłodną obojętnością, którą pokazywał wszystkim na co dzień. W tym momencie czuła się naprawdę wyjątkowo. Nie dlatego, że miała przed sobą Kotei’a, ale dlatego, że wreszcie była komuś potrzebna i mogła odmienić jego szarą codzienność, w chwile pełne szczęścia. Dlatego gdy oboje uporali się z kolacją, a Jou zapytał o dalszą część ich wspólnego wieczora, Minako uśmiechnęła się delikatnie i skinęła głową na zgodę, wstając następnie od stołu. Nie miało już znaczenia, że następnym krokiem miała być kąpiel, bo kto wie, czy Jou nie miał w sypialni też wanny. Liczyło się tylko to, że chciała być przy nim i nic więcej już jej nie obchodziło.

[Papyrus]

Post Fabularny Minako Jesień 394

Uśmiech, który pojawił się na twarzy Jou, towarzyszył mu przez resztę wieczoru. Kolacja się zakończyła przepysznym deserem, a to, co działo się później można było opisać wieloma barwnymi słowami. Dla Minako, chwile, które spędziła – najpierw w salonie, potem w sypialni – były piękne. Słodkie słowa, szeptane głębokim głosem, kiedy usta przesuwały się powoli po skórze. Dłonie, przyciskające się do ud na tyle mocno, żeby zostawić za sobą jasne, szybko znikające ślady. Jęki i obietnice, chłód protezy ręki, ciepło jego obecności. Jou się nie spieszył, dając Minako wystarczająco dużo czasu, żeby mogła poczuć i zapamiętać wszystko, co się między nimi wydarzyło. Oraz, żeby poczuła się bezpieczna i senna.

Zasnęła w jego ramionach.

Obudziła się jednak sama, a strona łóżka, gdzie wcześniej był mężczyzna, była zimna. Dostała ubranie oraz śniadanie przyszykowane przez służbę. Po posiadłości mogła chodzić swobodnie, jakby był to jej własny dom, a Jou zastała w jego gabinecie, pracując nad jakimiś zwojami. Poranna rozmowa nie była już taka ciepła, jak wieczorna. Jou wrócił do swojej beznamiętnej osobowości. Był jednak raczej przyjemny i zapewnił Minako, że była tu zawsze mile widziana i może przychodzić, kiedy chciała.

Wyjść mogła, kiedy chciała.

[Minako]

To, co wydarzyło się po kolacji było naprawdę cudownym przeżyciem i na długo zapadnie Minako w pamięci. Jou, na co dzień niemal wyprany z wszelkich emocji, wiecznie stoicki i obojętny, w sypialni okazał się być niesamowicie czułym i wspaniałym kochankiem. Był to tak uderzający kontrast, że Kunoichi czuła tym większą ekscytację, poznając Kotei’a od zupełnie innej strony. Wydawać się mogło, że naprawdę mu na niej zależało, co w pełni pokazał za zamkniętymi drzwiami. W tym momencie oboje poznali się jeszcze lepiej, a łącząca ich więź stała się jeszcze silniejsza i bardziej emocjonalna, a przynajmniej z jej strony, bowiem Minako tej nocy oddała Jou całą siebie, wraz z sercem, pokazując mu tym samym, jak wiele dla niej znaczył. Chciała, żeby poczuł na własnej skórze jej uczucia, żeby wiedział, że dla niej liczył się tylko on. Jedno tylko nie wyszło tak, jak sobie od początku założyła. Miała dopilnować, żeby na koniec Jou porządnie wypoczął, a tym czasem wyszło zupełnie na odwrót. Wtulona w jego ciepłe ciało, otulona bezpiecznie silnymi ramionami, zasnęła jak dziecko, czując błogi i cudowny spokój.

Obudziła się rankiem i ze smutkiem zdała sobie sprawę, że była w łożu sama. Najwyraźniej Jou wstał skoro świt albo co gorsze, wymknął się w nocy do pracy, gdy ona zasnęła. Westchnęła ciężko i jeszcze przez chwilę leżała w miękkiej pościeli, wracając myślami do poprzedniego wieczora. Ostatecznie jednak wstała i dostrzegła przyszykowane dla niej ubranie, które założyła na siebie. Widać było, że służba dyskretnie zadbała o nią, co nadal trochę ją peszyło. Musiała jednak do tego przywyknąć, będąc pod dachem Kotei’a. Minako przeczesała na szybko włosy i ostatecznie opuściła sypialnię, by niemal od razu zostać przyłapaną na korytarzu przez jedną z pracujących tu kobiet. Starsza pani uprzejmie poinformowała ją, że w jadalni czeka śniadanie, tak więc Kunoichi udała się właśnie tam, żeby w samotności zjeść poranny posiłek. Dowiedziała się też, że mogła swobodnie poruszać się po Posiadłości i że Pan Domu znajdował się w tym momencie w swoim gabinecie, a nie jak Minako założyła, w Siedzibie Władzy. W pośpiechu więc dokończyła śniadanie i używając swoich umiejętności sensorycznych, w mgnieniu oka zlokalizowała gabinet i wyraźną aurę chakry Jou. Już myślała, że Kotei udał się do Siedziby, ale wyglądało na to, będą mieli okazję zamienić jeszcze kilka słów, zanim wrócą do swoich obowiązków.

W tym gabinecie jeszcze jej nie było, więc gdy zapukała i otrzymała zgodę na wejście, szybko rozejrzała się po nowym otoczeniu, by ostatecznie skupić całą swoją uwagę na Jou. Wyglądało na to, że był mocno zajęty pracą, ale mimo to zapewnił ją, że jest w Posiadłości zawsze mile widziana i mogła przychodzić, kiedy tylko chciała. Te słowa naprawdę wiele dla niej znaczyły, bo wszystko wskazywało na to, że zależało mu na jej obecności tutaj. Nie chciała jednak dłużej przeszkadzać mu w pracy, więc oznajmiła, że sama także powinna wrócić do swoich obowiązków. Zostawiła go więc w gabinecie z ostatnim, pełnym uczucia pocałunkiem na ustach i zamknęła za sobą drzwi pomieszczenia. Co prawda mogła zostać tu dłużej i pozwiedzać pozostałe zakątki tego domu, w tym piękne ogrody, ale uznała, że równie dobrze mogą sobie następnym razem zrobić przyjemny spacer po nich, więc nie chciała psuć sobie niespodzianki i pierwszego wrażenia. Zabrała swój ekwipunek i resztę rzeczy, podziękowała służbie i opuściła Posiadłość.

Ostatnią rzeczą, jaką jeszcze zrobiła, zanim wyszła poza bramę, było ustalenie z dowódcą tutejszej Straży bezpiecznego hasła, którym tylko ona mogła się legitymować, przychodząc tu następnym razem. Nie można było dopuścić, że ktoś byłby w stanie się pod nią podszyć, aby bez żadnej kontroli minąć wartowników i zbliżyć się do Jou, tak jak ona wczoraj. Póki co nikt jeszcze nie wiedział, co tak naprawdę łączyło ją z Kotei’em, poza oczywiście pracującymi tutaj. Prędzej czy później jednak ta sprawa zapewne ujrzy światło dzienne, dlatego Minako już teraz podjęła zapobiegawcze kroki, żeby nie wykorzystano jej jako słabego punktu i żeby nikt obcy nie wdarł się na teren Posiadłości.

[zt]