Zagroda Wielbłądów

[Ajisai]

— Rzeczywiście, temperatury dają się we znaki. Zwiodła mnie pora roku. Sądziłam, że będzie nieco chłodniej — odparła, jednocześnie potwierdzając słowa Airan. W księgach o pustyni zapisano, że temperatury zimą są niższe, ale Fujimori spodziewała się większego spadku. Zapewne nocą uderzy ziąb, by rankiem, tuż po pojawieniu się słońca, znów oblać wszystkich parnym ciepłem. Ajisai nie była miłośniczką skrajności; nie przepadała tak za ekstremalnie wysokimi, jak i niskimi temperaturami. Potrzebowała czegoś pośrodku; wyważonego i odpowiednio skalibrowanego do niej samej. A to właśnie zapewniał las. Był pełen harmonii i zrównoważenia, a mimo to różnorodny. Każda pora roku oferowała coś innego; krajobraz, pogodę czy nawet święta. Kochała swoją ojczyznę i na ten moment nie wyobrażała sobie, by mogła ją kiedykolwiek opuścić na stałe. Naturalnie, ścieżka kariery, jaką obrała, niejako wymagała stałych podróży, ale – na razie – była jedynie nic nieznaczącym Dōkō; chłopcem na posyłki, którego wysyłano co najwyżej do sąsiedniej osady. Zdawała sobie sprawę, że matka widziała dla niej inne życie. Takie, które wypełnia sztuka i, zgodna z rodem, dyplomacja. Rozumiała ją. Straciła męża, nie chciała stracić i córki, jedynej i pierworodnej. Fujimori nie odrzucała tego planu, wręcz przeciwnie, po prostu uważała, że te dwa „światy” wcale się nie wykluczają. Można je złączyć i, przy odpowiednich staraniach, uczynić jednym, sprawnie funkcjonującym ciałem, które przysłuży się tak rodowi, jak i klanowi. Ambicja stale szeptała jej do ucha, że nazwisko, które nosi, zobowiązuje ją do nieustannego umacniania swoich zalet.
Sprawdzą tej niepochamowanej żądzy sukcesów i momentami niezdrowego perfekcjonizmu był Hiroto. Mimo tego, że umarł przed laty, to jego nauki i wyznawane wartości zdążyły na dobre zająć umysł Ajisai. Tak jak ojciec, chciała być podziwiana za swoje umiejętności. Nie jak narcyz, wymagający pochwał za byle co, wykonane byle jak. Ot, zasłużyć na szacunek, być dumą rodu i wznieść się ponad określenie „córka dyplomaty”. Chciała być oceniania jedynie w kontekście własnych zasług i czynów. Dobre nazwisko bywało niekiedy przekleństwem. Wystarczyło je wymówić i nagle, niespodziewanie, człowiek mógł zyskać cechy, których wcale nie posiada albo posiąść nie chce. Ponoć wyjątki potwierdzały regułę, zwłaszcza kiedy mowa o negatywach, ale Fujimori, może zgoła naiwnie, wierzyła, że ludzie są czymś więcej niż nazwiskiem, klanem i przyczepioną do nich łatką. Zawsze, choć zachowując ostrożność, starała się wyrobić własną opinię. Nie była buntownikiem i anarchistą, który w każdym momencie życia wychodzi przed szereg, ale z całą pewnością nie potrafiła być stadną owcą, bezmyślnie podążającą za poleceniami.
— Ciężko zaprzeczyć. — I rzeczywiście, dla kogoś przyzwyczajonego do innych ścieżek i układu miast, Kinkotsu malowało się jak labirynt. Tylko gorszy, bo żadnych ścian, od których można się odbić, nie było. Ot, bezkresne pole niczego. Wskazówki były, a i owszem, ale dla Ajisai nie niosły żadnej, konkretnej informacji. Towarzystwo Airan, najwyraźniej znającej te ziemie jak własną kieszeń, było więc okazją do wyściubienia nosa poza punkty orientacyjne i turystyczne. Okazją, by zobaczyć coś, czego zwykły przejezdny nie jest w stanie uświadczyć. Na razie, Ajisai nie wiedziała, czym owo „coś” jest, ale miała nadzieję, że wkrótce się dowie. Lubiła nieoczywiste rzeczy i miejsca, lubiła również spoglądać na coś, na co niewielu spoglądało. Dlatego też tak bardzo lubiła swoją kolekcję dzieł niszowych, acz zdolnych, artystów z Prastarego Lasu. To wynajdowanie „perełek” dawało jej dużo satysfakcji.
Odprowadziła kobietę wzrokiem, ówcześnie sygnalizując zrozumienie treści płytkim skinieniem głowy. Nie skupiała się na rozmowie, którą ta przeprowadzała z najprawdopodobniej stajennym. Nie sądziła, by cokolwiek w wypowiadanych przez nich słowach było istotne i warte słuchania. Zresztą, w tym momencie byłoby to zwyczajnie niegrzeczne.
Kiedy tylko Airan wróciła i przedstawiła się, mogły kontynuować rozmowę. Fujimori zastanawiała się, czy kobieta oprowadza każdego „zbłąkanego” wędrowca. W końcu to duże ryzyko. Nigdy nie wiadomo, na kogo się trafi. Rozumiała, że strój, jaki otulał jej ciało, sugerował prędzej cywila, niż shinobi, ale pozory lubiły mylić. Dziś trafiła na nią, spokojną i wolną od agresji kobietę, ale jutro, kto wie, może uświadczy towarzystwa psychopaty? Nigdy nie wiadomo. Trzeba być ostrożnym.
Hibiki. Wydawało jej się, że gdzieś to już słyszała, ale na ten moment nie potrafiła sobie przypomnieć gdzie i w jakim kontekście. Uznała więc, że to zwykła sztuczka umysłu, który poszukiwał powiązań, których nie ma. Zapewne, gdyby wiedziała, kto ów nazwisko nosi, zachowywałaby się nieco inaczej. Ale nie wiedziała, toteż Airan mogła obserwować kobietę w wersji „na co dzień”, bez zbędnych masek i kurtuazji.
— Spadająca gwiazda. Idealne imię dla tak majestatycznego zwierzęcia — powiedziała, przenosząc wzrok na zwierzę. W jej stronach polowano na lisy. Zresztą, nie tylko lisy. Oczywiście, nie wszyscy to robili. Ajisai daleko było do łowiectwa sportowego. Rozumiała polowania na zwierzynę celem przyrządzenia z niej posiłku, owszem, ale dla futra? Nie. Było tyle materiałów, równie ciepłych, z których można wytworzyć płaszcz czy inny typ odzienia, że nie widziała najmniejszej potrzeby, by to robić. Ten jednak był nieco inny, niż lisy, które znała; biały i z symbolem u szczytu czaszy. Czytała kiedyś o śnieżnych przedstawicielach tej „rasy”, które zamieszkiwały co zimniejsze tereny, ale nie miały osobliwego znamienia. — Nigdy nie widziałam lisów o takim umaszczeniu. Te, które znam, są albo rude, albo srebrne. — Ostatni, niczym biały kruk, ciężki do spotkania i ujrzenia na własne oczy. Ajisai miała tę przyjemność, by kiedyś, jeszcze jako dziecko, móc zobaczyć go z bliska. Co prawda, czmychnął, gdy tylko się poruszyła, ale wciąż. Pamiętała, jak wtedy przybiegła co sił w nogach do domu, by pochwalić się ojcu osobliwym wydarzeniem. Sądziła wtedy, że nie był to lis, a zwierzę całkowicie innego gatunku. O ile w ogóle było to zwierzę, a nie duch. Później, wyprowadzona z błędu, czytała książki na ten temat. Literatura obejmowała głównie pobieżne informacje o maściach i tym, co spożywają, ale sprawiła jej dużo frajdy.
— Zdam się na twoje sugestie, Hibiki-san. Targ to dobry pomysł — odparła, wzbogacając wypowiedź o uśmiech. „Wtopienie się” w miejscowych było czymś, co pozwalało dostrzec różnice między ludźmi różnych kultur. Naturalnie, ze swoją jasną karnacją będzie wybijać się na tle mieszkańców, to nieuniknione, ale możliwość obserwowania ich podczas codziennych czynności wynagradzała wszystko. Poza tym targ to okazja do zakupu czegoś wyjątkowego. — Jakich towarów mogę się spodziewać? Chętnie spróbowałabym czegoś typowego dla tego rejonu — dodała. I jeżeli Airan ruszyła w kierunku wcześniej wspomnianego miejsca, Fujimori uczyniła to samo, krocząc po jej prawej stronie.

[Airan]

- Jest chłodniej – odpowiedziała jej, uśmiechając się i kładąc nacisk zwłaszcza na pierwsze słowo. Było teraz ciepło, to prawda, ale nie było aż tak nieznośnie gorąco jak w lecie. Zresztą na pustyni trudno było wyróżnić inne pory roku niż lato i zima, przejściowe jak jesień czy wiosna były zupełnie niezauważalne, może prócz tego, że w jednej z nich deszcze były nieco częstszym zjawiskiem. Bo tak, na pustyni też czasami padało… Rzadko, ale jednak pojęcie deszczu nie było im obce. A to, że w nocy było zimno… no było – niezależnie od pory roku. Dziwne, prawda? W miejscu tak mocno nagrzanym w dzień spodziewano by się, że w nocy gorąco będzie lekko odparowywać i będzie przyjemnie ciepło. Nic jednak bardziej mylnego. Najprzyjemniejsze były bodaj poranki i wieczory – i to te pory Airan lubiła najbardziej. Rzeczywiście nie było tutaj takiego łagodnego przejścia jak w innych prowincjach, na pustyni rządziły skrajności i żeby przeżyć trzeba było mieć tak charakter jak i umiejętności, bo nie panował tutaj łagodny klimat. Jak nie masz jednego albo drugiego, i jednocześnie nie masz pleców, to dni były policzone – a przynajmniej tak było kiedyś, kiedy jeszcze wojny jedna za drugą przecinały Samotne Wydmy tworząc bliznę za blizną. Blizny, bo rany były wypalane gorącym słońcem. Bycie ninja tutaj to też nie był łatwy kawałek chleba – do pewnego momentu ciągle trzeba było się sprawdzać. Airan wypracowała w sobie być może niezdrowy poziom ambicji, zawsze patrząc wyżej, na swoją starszą siostrę, która tak młodo objęła stołek Shirei-kan szczepu Maji, bo tym jeszcze wtedy byli – małym, niewiele znaczącym szczepem. Ciągłe porównywanie do starszej, pięknej Kirino mogło mieć tylko dwa skutki: albo bunt i smutek, albo próbę udowodnienia, że też jest się cokolwiek wartym. Że nie jest się tylko młodszą siostrą. I to właśnie tę drugą drogę obrała Airan. Lata ćwiczeń, treningów, udoskonalania się i… Nawet nie zauważyła, kiedy przekroczyła tę granicę, że przestaną ją widzieć tylko jako tę młodszą. To chyba po prostu tak było… Kiedy jesteś czymś pochłonięty, umyka ci wiele szczegółów.
- Wiem, że nie jest tutaj jak w większości innych osad – dodała jeszcze, bo jakieś tam porównanie miała. W innych miejscach miasta były nieco bardziej… harmoniczne, a nie napchane byle tylko jak najwięcej domów było bliżej oazy czy innych miejsc poboru wody spod tony piachu. Bo w innych miejscach woda nie była tak deficytową sprawą, chociaż ostatnimi czasy na pustyni pod tym względem naprawdę się poprawiło. Wcale nie było tak, że tej wody brakowało a każdy się bił o choć łyk.
Airan się nie bała. W trakcie misji to co odczuwała, to był przyjemny dreszczyk adrenaliny i ryzyka, ale przyjazd do domu – a tym niewątpliwie było Kinkotsu – ogólnie pozbawiał nawet tego. Nie bała się, bo znała swoje możliwości. Nie bała się, bo nikt nie wiedział kiedy tak naprawdę wróci do domu i czy skorzysta z zagrody wielbłądów, czy z jakiejkolwiek innej stajni – więc nie sądziła, że ktoś chciałby tutaj czekać specjalnie na nią, a jeśli tak, to coś jej zrobić. Zresztą, w Kinkotsu byli ninja i to różnych pustynnych rodów, a ona sama, choć nosiła na odznace rangę Akoraito, wiedziała doskonale, że w tym momencie i odnosząc się do niej, to tylko jedno śmieszne słowo. Ajisai wyglądała na kogoś, kto niedawno się w Kinkotsu zjawił i kto próbuje się tutaj odnaleźć… jakoś. Szukając miejsc, które mogłaby w jakiś sposób podciągnąć pod te, które są jej znane stamtąd, skąd pochodzi, albo takich, które są na tyle charakterystyczne. Zresztą Hibiki miała całkiem dobry humor i chciała pokazać trochę miasta małemu liskowi, więc czemu nie zrobić tego w towarzystwie? Zgoda, nie przepadała za ludźmi, ale przez ostatnie tygodnie nie miała z nimi zbyt wiele kontaktu, stąd ta nagła potrzeba.
- Widziałam jeszcze czarne lisy – dopowiedziała jej i nieco poprawiła ułożenie Nagareboshiego na rękach. - W Głębokich Odnogach, bo stamtąd pochodzi Nagareboshi – były też rude, o których wspomniała Ajisai, były śnieżnobiałe. Różne były. Zaś samo to, że Airan była w Głębokich Odnogach i wróciła cała i zdrowa… Mogło mówić wiele o tym, dlaczego nie obawiała się towarzystwa nieznajomej jej Ajisai. Czy była zwykłym cywilem, czy cywilem w przebraniu. - Na pustyni też mamy lisy, są o takim… piaskowym umaszczeniu. Są trochę jak koty, śpią w dzień i polują w nocy – oczywiście pomijając sam fakt, że lisy w ogóle to było takie jakby połączenie kota z psem. - I nazywamy je fenkami – kobieta lekko odwróciła głowę w stronę idącej obok niej Ajisai – a ta była niewiele od niej niższa, na tyle, że było to zupełnie nieodczuwalne. Bo wcześniej tylko kiwnęła głową – skoro targ, no to targ, zresztą początek drogi nie dawał zbyt wiele wyboru, bo trzeba było wrócić do bramy miasta, która znajdowała się tutaj niedaleko. - Och, absolutnie wszystkiego. Materiały, ubrania, przedmioty wszelakiego wykonania i przeznaczenia, w tym z drewna i barwionego szkła, też nie tylko stąd ale przywożone z innych prowincji. Oczywiście jedzenie, zioła. Prawdopodobnie większość rzeczy, jaka przyjdzie ci do głowy – uśmiechnęła się pod nosem, co było słyszalne w jej głosie. - Jeśli coś typowego dla regionu, no to daktyle i wino daktylowe. Sok kaktusowy. No i chyba kare i tabasaki - i mówiła tak dalej, prowadząc ją spokojnie krętymi uliczkami przez to dziwne dla Ajisai miasto.

[zt + Ajisai] → Targ

[Maji Yasu]

Wiedział, że karawana której poszukiwał, wyruszyła rano na pustynię do jednej z dwóch osad. Skoro nie wiedział, gdzie ostatecznie się skierowali, musiał to odkryć. Jak większość handlarzy, na pewno mieli ze sobą wiele powozów, które były ciągnięte przez niewielkie stado wielbłądów, które musiały gdzieś się znajdować, podczas ich pobytu w Kinkotsu, dlatego skierował się do zagrody, aby uzyskać jakieś informacje od osób, które znajdowały się w tym miejscu. Zazwyczaj byli to chłopcy, którzy pomagali przy opiece nad wielbłądami, a także przechodzący co pewien czas strażnicy, którzy pilnowali porządku. Nikt jednak nie miał żadnych informacji o celu wyprawy karawany, chociaż kojarzyli o kogo mi chodzi. Zmęczony poszukiwaniami, usiadł na ławce i zaczął myśleć nad swoim kolejnym posunięciem. Teoretycznie mógł po prostu rzucić monetą i skierować się do jednej z osad, licząc na to, że uda mu się natrafić na nich, ale nie był co do tego pomysłu przekonany. Z drugiej strony, mógł po prostu porzucić pomysł ich poszukiwania i zająć się czymś bardziej produkcyjnym.[/akap]

[Shindo]

Klanowa misja D
Maji Yasu
''Wspomnienia" _____________________________
Posty:
MG: 1
Maji Yasu: 0
_____________________________

Piękna pogoda zawitała cię na ławce, Słońce świeciło ci prosto w oczy lekko oślepiając. Gdyby tego było piasek zawiał ci prosto w oczy co również nie sprzyjało temu żebyś mógł bez przeszkód używać zmysłu wzroku. Gdy już jednak doszedłeś do siebie to mogłeś zauważyć jak klucz ptaków stosunkowo nisko leci ze wschodu na zachód. Ptaki te były rzadko spotykane tutaj w osadzie klanów Sabaku i Maji. Całkiem możliwe, że przybyły z dalekiego wschodu, czyżby z Ryuzaku no Taki ? A może jeszcze z dalej, z Cesarstwa ? Któż to wie ? W każdym razie usłyszałeś jak z daleka idzie grupa mężczyzn, byli dosyć hałaśliwie, ale nie byłeś jeszcze w stanie wyłapać o czym do licha mogli mówić.

Im byli bliżej ciebie to mogłeś dostrzec, że było to trzech rosłych mężczyzn ubranych w kamizelki shinobi. Na przedzie szedł blond-włosy mężczyzna o wzroście około stu siedemdziesięciu centymetrów, gdy był oddalony od ciebie o jakieś trzy metry to mogłeś zwrócić uwagę na paskudną bliznę, a właściwe to dwie blizny które artystycznie poszerzały mu uśmiech. Dzięki czemu był on naprawdę szeroki, z pewnością zabawny gość...
Za nim szło dwóch ponad dwumetrowych mięśniaków, jeden z nich miał no-dachi, a drugi dźwigał około pięciu włóczni. Dodatkowo mieli płaszcze w kolorze piasku, a twarze zawinięte bandażami. Gdy byli dostatecznie blisko to w końcu mogłeś usłyszeć część konwersacji
- Kurwa, żebyście słyszeli jak on kwilił, jak zarzynane prosie: " Błagam tylko nie w dupę, nie w dupę, błagam panie". - powiedział jeden z tych większych
- No i co włożyłeś mu w dupę ten rozgrzany pręt ? - zapytał ten mały z przodu
- Przecież kurwa mówię, że przez chuja spóźniłem się na randkę z panną Setsuko... Do tego musiałem przyjaciela wybłagać, żeby mi stolik zarezerwował w restauracji w której jest kelnerem... No oczywiście, że mu kurwa ten pręt włożyłem w dupę po jaja. - pomstował większy z włóczniami, z mściwą satysfakcją na końcu.
- Rozwiązało mu to język ? - dopytywał z ciekawością ten mniejszy z przodu
- Nie, "Au! Au! To boli! Błagam ja nic nie wiem ! Wyciągnij mi to z tyłka !". To mnie wkurwił wtedy do czerwoności, złapałem za nożyce i zagroziłem, że obetnę mu jaja. Nie uwierzycie dopiero wtedy kurwa zaczęła gadać. Wybiłem mu zęby, złamałem rękę, połamałem żebra, zabiłem mu brata, wsadziłem mu pręta w dupę, a ten dopiero zaczął gadać jak pogroziłem mu obcięcie jajec. - odpowiedział autor histori
- Żyję ? - zapytał ten z no-dachi
- Kurwa, Arisawa jakbyś się wczoraj urodził. Pewnie, że mu obciąłem jaja i patrzyłem z satysfakcją jak się kurwa wykrwawia.

Wszyscy panowie zaczęli śmiać się do rozpuku, aż ten mały spojrzał na ciebie, zatrzymał się i do ciebie podszedł pytając:
- Maji ? Yasu Maji ?

Mały
Wysoki z włóczniami
Arisawa

[Maji Yasu]

Yasu siedział na ławce, słońce prażyło jego skórę, a wszechobecny piasek drażnił jego oczy. Można to nazwać typowa pogodą na pustyni do której już dawno się przyzwyczaił. Jednak za każdym razem, gdy zwraca na nią uwagę przypomina sobie o swoim dawnym marzeniu. Zwiedzić świat. To z tą myślą opuścił wioskę i wyruszył w podróż, która miała trwać latami, a ostatecznie zakończył ją miesiąc później. Chciał zobaczyć miejsca, które na pustyni nie mają prawa bytu. Chciał na własne oczy zobaczyć jak wyglądają zielone i gęste lasy, oraz białe i zimne szczyty górskie. Nawet lata później, po wyruszeniu w podróż, gdy skupiał się na pracy jako handlarz oraz na opiekowaniu się żoną i córką, często wracał do tych marzeń, ale z całkiem innym podejściem. Chciał, aby jego córka mogła ujrzeć to, czego mu dane nie było, a jednak ponownie poniósł porażkę.
Gdy tak siedział na tej nieszczęsnej ławce i jak zwykle pogrążał się w swoich ciężkich wspomnieniach, coś wyrwało go z zadumy. Trzech mężczyzn. Sam ich wygląd nie był zbyt miły dla oka i wskazywał na osoby, które chętnie i często powodowały problemy wobec innych. Jednak aparycja zewnętrzna może być mylący, bo może to są tak naprawdę shinobi, albo chociaż wojownicy, którzy dzielnie walczą z bandytami i złem, a szeroki uśmiech jednego z nich, to zaledwie niemiłe wspomnienie o torturach. Resztki nadziei wobec ich szlachetnych serc roztrzaskały pierwsze wypowiedziane słowa, a z każdym kolejnym pogrążali się jeszcze bardziej. Czy naprawdę muszą takie rozmowy przeprowadzać w sposób tak bardzo publiczny? Czy nie boją się, że osoby pilnujące porządku w wiosce, nie zatrzymają ich na miłą pogawędkę o tym komu to wsadzili prę w dupę? Ci mężczyźni byli idealnym przykładem tego, że chociaż każdy człowiek jest istotą myślącą, to nie każdy jest istotą inteligentną. Jakby tego było mało, zatrzymali się oni przed Yasu i kurdupel bezpośrednio zwrócił się do niego. W tym momencie trybiki w głowie członka klanu Maji zaczęły pędzić na najwyższych obrotach. Co takiego mogli oni od niego potrzebować? Czy ta grupa należy do jakiejś organizacji? Są oni shinobi, czy też zwykłymi oprychami? Próbował jak najszybciej analizować swoją sytuację, jednocześnie powoli wstając z ławki. Miało mu to dać potrzebny czas, który wykorzystał na przyjrzenie się mężczyzną. Czy mieli na wierzchu odznaki świadczące o swojej przynależności? Gdy już miał na to odpowiedź, rozejrzał się, jakie osoby znajdują się w okolicy, aby wiedzieć, czy mógł liczyć na jakieś wsparcie w razie jakby doszło do jakichś problemów. Gdy już wstał, wyprostował się i lekko z góry spojrzał na niskiego mężczyznę.
-Tak. Nazywam się Maji Yasu. A panowie to? - Najważniejsze to dowiedzieć się, kim są nieznajomi, a następnie uzyskać informacje o tym, dlaczego go szukają. Póki nie wiedział, czego chcą mężczyźni, musiał mieć się na baczności i dokładnie obserwować każdy ich ruch.

[Shindo]

Klanowa misja D
Maji Yasu
"Wspomnienia" _____________________________
Posty:
MG: 2
Maji Yasu: 1
_____________________________

Rozejrzałeś się po okolicy i niestety ale jeżeli nie licząc bawiących się dzieci czy też pojedynczych cywili to raczej nie mogłeś liczyć na niczyją pomoc. Twojemu rozmówcy nie umknęło jednak twoje spojrzenie, dlatego gdy tylko potwierdziłeś swą tożsamość wyciągnął przed siebie ręce w geście zapewnienia.
- Nie przejmuj się Yasu nic ci nie grozi, tak jak ty jesteśmy shinobi. To są moi kompani Arisawa Tanaka i Kakuei Yagyu, Akoraitto naszej osady. Ja natomiast jestem Sanro Maji, sentoki naszej osady oraz naszego klanu. Mówię naszego ponieważ widziałem cię jak wróciłeś do domu, a twój tata w siedzibie władz zawsze się potrafi pochwalić synem... W każdym razie słyszałem, że wróciłeś do osady i... - spojrzał na ciebie wyczekująco - i... i do prawdziwego życia w klanie. A tak się składa, że mamy zadanko, prosta sprawa z chłopakami siedzimy na tyłkach od dłuższego czasu to wzięliśmy sobie takie zlecenie D z szansą na C. Niestety jeden nam odpadł, rozchorowało się biedaczysko, a przydałby nam się czwarty do prezencji. Misja polega na zabrania świadka do lochów siedziby władz i wyciągnięcie zeznań ze świadka. My się wszystkim zajmiemy, nic ci nie grozi zdążysz wrócić na kolację. A właśnie co dzisiaj szanowna ciocia Maya dobrego robi ? - odwrócił się do swoich kompanów - Panowie lepszego onigiri to nigdzie nie dostaniecie. Ta kobieta w kuchni to tak jakby jakaś bogini zstąpiła na ziemię i zaczęła zamiast niej gotować.

- odwrócił się do ciebie - To co Yasu piszesz się ? Nie daj się prosić kuzynie... Z tego co widzę nie masz jak na razie co robić, a tutaj i pieniążek wpadnie i szepnę słówko na spotkaniu klanowym, że dajesz z siebie wszystko ku chwale klanu Maji. To jak idziesz z nami ?
Twój kuzyn, przynajmniej tak twierdził Sanro wyszczerzył do ciebie zęby proponując ci zlecenie dla klanu. Mogłeś mu odmówić jednak otaczająca go aura dawała ci niemrawo znać, że lepiej jest pójść z nową kompanią. Zadanie mogło przerażać ponieważ dwóch Akoraitto i Sentoki szli na misje, ale z drugiej strony z nudów wzięli zlecenie które wahało się pomiędzy D, a C. Wątpliwe żeby mogło coś ci się zadziać. Oczywiście argument lepszej prezencji formacji był śmieszny, ale gdy Sanro opowiadał, że usłyszał że wróciłeś do osady naprawdę było słychać radość. Wbrew pozorom dało się odnieść wrażenie, że krew rodzinna dla tego mężczyzny to bardzo ważna sprawa.

W każdym razie, jaką podejmiesz decyzję kuzynie ? Czy pójdziesz swoją drogą, wracając na kurs samotnego wilka, ponownie wypinając cztery litery na klan ? Czy jednak wypełnisz misję dla chwały i splendoru klanu Maji, który cię jakby nie patrzeć wychował. Pozwalając swemu niesfornemu dziecięciu wyjść poza ramy osady które zarzuciło z własnego kaprysu kamizelkę ninja z własnej woli.

Sanro

[Maji Yasu]

Yasu rozejrzał się po okolicy, ale nie udało mu się dojrzeć nikogo, kto byłby w stanie mu pomóc w razie ewentualnych problemów, a na dodatek jego ruch został od razu zauważony przez nieznajomego, który przeszedł do wyjaśnień. Okazało się, że mężczyźni nazywają się kolejno Arisawa Tanaka, Kakuei Yagyu oraz Sanro Maji. Dwóch pierwszych to akoraitto, a ostatni z nich, który przemawiał, jest sentoki. Próbował sobie coś przypomnieć o domniemanym kuzynie, ale z racji, że dzieciństwo spędzał głównie w bibliotece, to nie mógł powiązać obecnej twarzy z żadnym dzieciakiem z dawnych lat. Bazując na tym, że sporo wiedział o Yasu, to można było założyć, że to co mówił było prawdą i nie trzeba było się ich obawiać. Jednak nadal wyglądali trochę przerażająco. Wisienką na torcie było to, Sanro zaproponował wspólne wykonanie misji rangi D o charakterze transportu więźnia i jego przesłuchania, co też nie było zbytnio specjalnością byłego handlarza. Jasne, jako przywódca karawany nie raz był świadkiem uzyskiwania informacji od bandytów, gdy ci napadali na pochód i w efekcie tego zostali pojmani. Jednak miał od tego wyszkolonych ludzi i sam się tym nigdy nie parał. Osobiście wolał pozyskiwać informacje w sposób bardziej cywilizowany, czyli za pomocą wymiany. Coś za coś.
-A więc miło mi poznać kuzyna. - Yasu uśmiechnął się lekko i wyciągnął do mężczyzny dłoń w zamiarze przywitania. -Widać mój ojciec jest trochę zbyt rozmowny w pracy, ale tak, wróciłem do pracy jako shinobi, ale bardziej z osobistych pobudek niż naglę odnalezionej miłości do klanu. I oczywiście, chętnie do was dołączę przy misji, szczególnie z osobami o o wiele wyższym doświadczeniu niż ja. Może dzięki temu, czegoś się od was nauczę. - A przy okazji postara się ich lepiej poznać, aby podjąć decyzję, czy lepiej ich unikać, czy może faktycznie są to osoby, którym można zaufać. -A tutaj akurat ci nie odpowiem. Wyszedłem dzisiaj tak wcześnie rano, że nawet się z nią dzisiaj jeszcze nie widziałem. Chociaż tak jak mówisz, nawet jakby dała samą miskę ryżu to nadal byłoby to pyszne. - Zaśmiał się głośniej, po czym spojrzał na dwóch towarzyszy. -Liczę na udaną współpracę - Skłonił się lekko w ich kierunku. Co by nie było, mieli wyższe rangi, jeśli to była prawda, więc powinien okazać im trochę szacunku.

[Shindo]

Klanowa misja D
Maji Yasu
''Wspomnienia" _____________________________
Posty:
MG: 3
Maji Yasu: 2
_____________________________

- Hahaha nie przejmuj się miałem tak samo jak ty. Na początku też mówiłem, że to nie z miłości do klanu, że klan mi nie pasuje i różne inne rzeczy. Jednak dałem trochę czasu i okazało się, że jak w starym dobrym zaaranżowanym małżeństwie - miłość przyszła sama.
Sanro wyszczerzył do ciebie swoje białe zęby w pełnym uśmiechu.

Gdy tylko potwierdziłeś, że idziesz z nimi wszyscy szczerze się ucieszyli
- I o to chodzi, zobaczysz z nami nie będziesz się nudził. Co prawda nie dla wszystkich jest wyciąganie informacji z obiektów, jednak z tym jak z płatną miłością... Nie dowiesz się póki się nie przekonasz czy ci się podoba.
Wszyscy trzej wyciągnęli do ciebie swoje ręce jako dowodu na zawiązanie dżentelmeńskiej umowy. Na twoje słowa o współpracy Arisawa i Kakuei poklepali cię po plecach
- Będzie dobrze - powiedział Yagyu

Zanim jednak ruszyliście Sanro przyjrzał ci się uważnie i zacmokał z niezadowoleniem
- Wiesz, żebyśmy wszyscy dobrze wyglądali to przydałoby dodać ci trochę mroku. Mam nadzieję, że się nie gniewasz, ale ... - odwrócił się do typka z no-dachi -... wyciągnij płaszcz ...- powrócił do ciebie-... założysz płaszcz od Arisawy i weźmiesz jedną z włóczni Kakuei`a...
- Kurwa ! Sanro ! Jak oddam jedną włócznię to nie będę mógł wykonać rozrywającego przestworza sępa piasku - oburzył się nie na żarty Yagyu
- Kakuei idziemy po amatora, a ty chcesz się naszykować jakbyś miał pół osady unicestwić ? Czy ciebie czasem Słońce zbytnio nie przygrzało przyjacielu... Oddaj tą jedną włócznią i nie bądź dziecko.
Niezadowolony kompan tylko głośno westchnął i wręczył ci włóczni, od drugiego dostałeś płaszcz.
- Uwielbiam teatr, ja wiem nie przystoi, jednak ten efekt "WOW" w momencie jak przychodzi po ciebie czterech zakapiorów robi swoje. Przeważnie większość od razu się łamie. A co do zadania musimy udać się na Pustynną pięć, gdzie znajduje się nasz cel. Drobny złodziejaszek jednak ostatnim czasy okradane są transporty żywności do osady. Posądzana jest nowo utworzona grupa przestępcza, niestety niewiele o nich wiemy, a właściwie to wiemy tylko tyle, że każą nazywać się "Lisami Pustynni". Nie dawno wyszło, że ten szczeniak po którego idziemy ma coś z nimi wspólnego. Musimy się dowiedzieć co dokładnie wie, możemy grać ostro i pewnie będziemy grać. Bo ostatni transport miał iść do sierocińca, a nic mnie tak nie wkurwia jak okradanie bezbronnych dzieci.
W raz z ostatnim zdaniem było widać, jak zaciska ze złości zęby, a spojrzenie ciska gromy na wszystkie kierunki

Gdy ruszyliście w kierunku osiedla na obrzeżu osady, kuzyn do ciebie zagadał:
- Jak tam płynęło życie poza osadą ? Co tam dokładnie robiłeś ? Byłeś na wschodzie ? Zawsze chciałem zwiedzić Cesarstwo. A co do wujka nie bądź dla niego surowy, jakoś tak zeszło na prywatę.

Sanro
Kakuei
z/t

[Ichirou]

Pomysł zorganizowania turnieju w Atsui wywołał wyraźny grymas niezadowolenia na jego twarzy. Trudno było nie szukać skojarzeń z przeszłością – a zwłaszcza z Pustynnym Pogromem, najgorszym rozdziałem w jego już nie tak krótkim życiorysie. Nie, to nie była dobra droga. Ichirou nie należał do przesądnych, ale nie zamierzał kusić losu, by historia znów zatoczyła koło. Poza tym, turnieje w świecie shinobi rzadko kończyły się dobrze. Ryzyko zamachu, prowokacji, albo choćby przypadkowej iskry, która wznieci pożar, było zbyt duże – szczególnie teraz, gdy wokół stolicy krążyły sępy szepczące ludziom do uszu o buncie i nowym początku. Wystarczy jeden zdemolowany posąg.
– Nie, to kiepski pomysł. Obejdzie się bez turnieju – stwierdził chłodno i machnął niedbale dłonią, ucinając temat jednym ruchem.
Na wzmiankę o Misae pokiwał głową bez słowa. Nie trzeba było rozwijać tematu – obaj wiedzieli, co może znaczyć. Zwykłe metody szpiegowskie zawodziły. Jeśli udałoby się zaangażować Yamanakę, przeszukiwanie wspomnień jeńców mogłoby znacznie skrócić dochodzenie i wskazać węża, zanim znów się wślizgnie do cienia.
Potem atmosfera nieco się rozluźniła, a przynajmniej Ichirou, który rzecz jasna najmniej poważnie podchodził do sprawy omawianego sparingu. Matsuda nie miał nic przeciwko, Minako nie miała nic do gadania, więc mogli zmienić otoczenie, na co Seinin miał wielką ochotę. Już się naoglądał statuy z urwaną głową, przy której w zestawieniu nawet zagroda dla wielbłądów wydawała się lepszym obrazkiem do zawieszenia oka. Poza tym, ustronne miejsce było jak najbardziej wskazane. Sabaku nie czuł potrzeby, by chwalić się przed całą wioską, co za bydlaka ze sobą przyprowadził z Shigashi.
- No dobrze, a więc postanowione. Chodźmy zatem - zarządził, po czym klasnął w dłonie i subtelnym gestem polecił, aby ruszyli za nim. Maszerował dumnym, spokojnym krokiem. Po drodze rzucił parę anegdot dotyczących regionu i gdzieś pośrodku drogi zatrzymał się przy jednym z ulicznych kramów z drogimi przysmakami.
- O, spróbujcie tego, to jest dobre - odrzekł do dwójki, smakując koziego sera zawiniętego w winorośl. Zgarnął jeszcze parę przekąsek na później do pochrupania podczas widowiska - ciecierzycę w przyprawach, prażone orzechy, jakieś lokalne ciasteczko. Zbliżała się pora obiadowa, więc musiał jakoś chwilowo przytłumić głód.
Jakiś czas później znaleźli się już poza głównymi murami wioski, na uboczu, z dala od licznych gapiów, którzy do tej pory zapewne często kierowali w ich stronę spojrzenia, a w szczególności w kierunku przyszłego lidera.
- Bardzo majestatyczne miejsce na prawdziwe starcie shinobi - skomentował z niemalże stuprocentową powagą w głosie, podpierając ręce na bokach, zerkając to na jedną, to na drugą zagrodę, w obrębie których przebywały pocieszne, pustynne parzystokopytne. Potem zmarszczył nosek, kiedy do nozdrzy trafiły wielbłądzie zapachy. Wyłowił spojrzeniem właściciela hodowli, do którego następnie się zblizył.
- Gospodarzu, zajmujemy jedną zagrodę na godzinkę. Wszelkie szkody pokryte będą ze skarbca stolicy. Wielbłądy, sio do drugiego wybiegu! - zarządził, gestykulując do zwierząt, jednak te okazały się mniej posłusznymi istotami niż ludzcy poddani. Zainterweniować musiał więc gospodarz, co zajęło mu jakieś parę chwil, ale w końcu prowizoryczna arena była przygotowana i bez ryzyka na to, że w potyczce ucierpią jakiekolwiek zwierzęta.
- Błagam, tylko się nie zabijajcie. I może ze spokojniejszym startem, co? - odezwał się do nich, chociaż to finalnie na Matsudzie zatrzymał wzrok na dłużej.
Dalsza inicjatywa spoczywała po ich słowie. Seinin nie zamierzał się więcej wtrącać. No, jedynie pozostawił gdzieś w pobliżu gurdę, rozsypał dyskretnie po powierzchni trochę swojego piasku, żeby w ramach ostateczności mógł natychmiast przerwać sparing. Sam natomiast zamierzał relokować się gdzieś na bok, usiąść na drewnianym płotku, tylko że...
- Cholera - wycedził z niesmakiem, spoglądając pod nogi. Wdepnął na wielbłądzie łajno. Nowiutkim, pięknym sandałem! Rzucił pod nosem parę siarczystych przekleństw i zaczął zawzięcie trzeć butem o podłoże, więc jeżeli tamci bez ceregieli rozpoczęli swoją walkę, to mógł trochę przeoczyć jej początki. No ale były sprawy ważne i ważniejsze. Najpierw sandał, potem oglądanie widowiska.

[Souei]

Wszyscy zgodnie ruszyli na udeptaną ziemię, która w tym wypadku była dość osobliwa. Na pewno będzie to niecodzienny widok, aby przyszły Shire-kan oglądał zapasy dwóch ludzi w błocie wymieszanym z wielbłądzimi odchodami, ale przecież każdy władca miał swoje guilty pleasures. Szczęście w nieszczęściu, że nie było to nic gorszego, bo władza często przyciąga większych psychopatów. Jedne zapasy w łajnie można wybaczyć, jeśli później będzie rządził mądrze i sprawiedliwie.
Zanim jednak doszło do potyczki, zatrzymali się przy kilku ulicznych stoiskach z przekąskami, co zostało przyjęte przez Matsudę z dużą aprobatą. Był tutaj żeby odpocząć od mafijnego zabijania, a to znaczyło, że miał więcej czasu na poszerzenie horyzontów swojej drugiej pasji. Wszystkie smaki i zapachy przyrządzanego na powietrzu jedzenia dawały mu nowe bodźce i inspiracje. Żałował tylko, że nie może spróbować wszędzie wszystkiego. Niektórych składników nie spotyka się w jego domowym klimacie, więc tym bardziej taka szansa nie zdarza się często. I nie były to tylko cytrusy, o nie! Jego uwagę przykuły zwłaszcza prażone owady, które były podobno doskonałym źródłem białka. Najpierw traktował je jak obrzydlistwo, potem patrzył z ciekawością, ale na koniec i tak wziął do buzi. I cóż... no... było to na pewno coś nowego. Nie wypluł tylko połknął, ale na pewno zrobi sobie długą przerwę przed następnym razem.
- Eh, wołowina to to nie jest. - Zagryzł szybko serkiem od Ichirou i niesmak szybko zniknął. Po tej przygodzie postanowił jednak skupić się na nadchodzącej potyczce i mimo, że nie wiedział, jakimi umiejętnościami posługuje się Minako, był dość spokojny. Sparing miał być tylko towarzyskim pokazem umiejętności i sprawdzeniem dla kunoichi, więc Matsuda oceniał, że Asahi spodziewa się trochę łatwiejszej przeprawy dla niego, a trudniejszej dla niej. Zobaczymy.
Po dotarciu do zagrody, formalności trwały zaledwie kilka sekund. Nikt nie mógł im się oprzeć, a w szczególności urokowi Kochanka. Gospodarzowi szybko udało się stłoczyć wielbłądy tylko w jednej zagrodzie, a to znaczyło, że zyskali kilka metrów kwadratowych na swoje popisy. Obserwował pannę Takashimę, starając się zauważyć, czy zżera ją stres, czy może wręcz przeciwnie. To sporo by mu powiedziało zanim nawet jeszcze zaczną, ale ostatecznie nie było to decydujące. Gdy Ichirou przedstawił im jedyną obowiązującą zasadę, nie było już wątpliwości co do tego, że to tylko koleżeńskie klepanie. Souei miał jednak nadzieję, że pozostałe reguły, jak brak ciosów w krocze, gryzienie, palce do oczu i ciągnięcie za włosy również są wykluczone z tej potyczki.
Ustawił się na swoim miejscu.
- Yyyy... niech wygra lepszy? Nie musimy się tu zabijać, tak? - Upewnił się jeszcze, że Minako nie wejdzie zaraz w tryb jakiejś zimnokrwistej morderczyni, tylko podejdzie do walki w taki sam sposób jak Asahi i Matsuda. Sprawdzenie tak, ale nie ma co narażać wielbłądów.

[Minako]

Tak jak Minako się spodziewała. Gdy Souei wspomniał o organizacji turnieju, na twarzy Ichirou odmalował się grymas. Pustynny Pogrom nadal pozostawał w pamięci ich wszystkich i nikt przez te lata nie zamierzał kusić losu, żeby zorganizować kolejne tego typu widowisko. Może dlatego nie zdecydowano się na budowę dużej areny w samym Kinkotsu. Nikt nie chciał, żeby historia zatoczyła koło i sam Ichirou, choć bardzo lubił wystawność i rozmach, to tym razem podszedł do sprawy z chłodnym rozsądkiem.

Ostatecznie więc ruszyli w stronę jednej z bram miasta, za którą znajdowała się owa hodowla wielbłądów. W tym momencie Ichirou rozluźnił się nieco bardziej, a gdy mijali stoiska z jedzeniem, był niczym mały chłopiec, który właśnie zobaczył swoje ulubione przysmaki. Najwyraźniej tak długa nieobecność poza krajem sprawiła, że mocno zatęsknił za niektórymi rzeczami. Minako również skosztowała serka, które polecał Diabeł, po czym wybrała dla siebie owoc brzoskwini. Zajadając słodki owoc patrzyła przy tym z uwagą i rozbawieniem, jak Souei próbuje prażonych owadów. Podobno szarańcza nie była plagą, tylko darem niebios, ale niewielu było na tyle odważnych, żeby się o tym przekonać. Najwyraźniej Białowłosemu nie posmakowało, bo szybko zagryzł to kozim serem, ale i tak zasłużył na szacunek, że chociaż spróbował.

- Nic nie jest w stanie zastąpić dobrego, pieczonego mięsa. - Odpowiedziała na jego uwagę, nadal wyraźnie rozbawiona.

Gdy już Ichirou zaopatrzył się w przekąski, żeby mieć co chrupać podczas widowiska, które sam sobie zorganizował, cała trójka ostatecznie wyszła poza miasto i skręciła na farmę wielbłądów. Słysząc komentarz Ichirou na temat majestatu tego miejsca na walkę shinobi, Minako pozwoliła sobie tylko przewrócić oczami za jego plecami, ale ostatecznie nie rzuciła kąśliwej uwagi, którą miała już na końcu języka. Mina gospodarza była doprawdy przezabawna, gdy Diabeł Świtu oznajmił mu, że zajmą sobie jedną zagrodę i żeby spędził wszystkie zwierzęta do drugiej. Kunoichi postanowiła pomóc biedakowi z oczyszczeniem jednej zagrody i wcisnęła mu w dłoń kilka monet.

Tak więc tymczasowy plac sparingowy został przygotowany, a Minako właśnie wyciągała z kabur swoje ulubione, ostre kastety, kiedy Ichirou poprosił o to, żeby się nie pozabijali i zaczęli stopniowo. Robiąc wyraźnie smutną, chociaż udawaną minkę, Kunoichi schowała swoją broń, a zamiast tego naciągnęła na dłonie rękawice bez palców, wzmocnione metalowymi blaszkami na wierzchu kostek. Sprawnie przeskoczyła przez płot i stanęła sobie w odstępie kilku metrów od Souei’a, rozgrzewają nadgarstki a potem ramiona. Korzystała z okazji, że Ichirou wlazł w wielbłądzią kupę i zajmował się teraz swoim sandałem. Minę miała spokojną, nawet lekko uśmiechniętą. Co prawda nie wiedziała, czego się spodziewać, ale mimo wszystko lubiła się od czasu do czasu ponawalać na piąchy i sprawiało jej to wyraźną radość. Miała nadzieję, że to będzie dobra walka.

- Nie, nie będziemy się zabijać. Jakby chciałabym jeszcze trochę pożyć. - Odpowiedziała Souei’owi z rozbawieniem. - Nie będziemy też walić w czułe punkty i po twarzy. Cenię sobie prosty nos i wszystkie zęby.

Stali więc naprzeciwko siebie, gotowi rozpocząć ten towarzyski pojedynek. Czekali tylko, aż Ichirou upora się z wyczyszczeniem buta, żeby nie przeoczył początku tego, co sam zainicjował.

[Sasame]

Sparing Minako kontra Souei Pomimo wstępnych problemów w formie pustynnego bydła zajmującego przyszłą arenę walk shinobi wzmożonego później poprzez jawną niesubordynację wielbłądów oraz sabotaż nieskazitelnego wizerunku Kochanka, Minako i Souei byli wreszcie gotowi aby rozpocząć swoje starcie. Kobieta podskakiwała lekko na ubitej ziemi, przygotowana do przyjacielskiej wymiany ciosów. Souei również czekał przygotowany do walki, badając wzrokiem swoją oponentkę i starając się odczytać jakie towarzyszą jej emocje przed rozpoczęciem pojedynku. Słońce wisiało wysoko nad ich głowami a widownia na którą składało się stado wielbłądów spoglądało na dwa powody, które były winne wyraźnemu zmniejszeniu ich przestrzeni do przechadzania się. Poza odgłosami wydawanymi przez zwierzęta dało się jeszcze słyszeć energiczne pocieranie sandała o ziemię, którym Ichirou próbował ratować swoje luksusowe obuwie od ekskrementów garbatych stworzeń. Atmosfera wydawała się gęstnieć z każdą chwilą w oczekiwaniu aż któryś z walczących poderwie się do akcji jako pierwszy.

1. Reguły klasyczne, walka będzie prowadzona aż jeden z walczących się podda bądź otrzyma rany, które uniemożliwią mu dalsze uczestnictwo w starciu.
2. Stoicie jakieś 6 metrów od siebie, pole walki jest opisane w pierwszym poście w temacie.
3. Pierwsza kolejka dowolna, później będę informował czy ktoś daje posta jako pierwszy czy co czy jak.
4. Wrzucajcie hajdy ze statami i technikami tak żebym je widział z tego konta jeśli można.
5. W przypadku potencjalnych śmiertelnych obrażeń osłabię cios deus ex machina na tyle aby otrzymujący go skończył z maksymalnymi ranami gwarantującymi przeżycie i utraci przytomność

[Souei]

Stali naprzeciwko siebie, wpatrzeni w swoje sylwetki. Nareszcie gapienie się nie mogło zostać źle odebrane, bo przecież "analizował" swoją przeciwniczkę, od stóp do głów. Nie było tutaj dużo więcej do uzgodnienia czy powiedzenia, więc po ustawieniu się na swojej pozycji startowej gdzieś pomiędzy wielbłądzimi kupami, starał się odgadnąć jej pierwszy ruch. Byakugan oczywiście poszedł w ruch, aby dokładnie prześwietlić i widzieć jej układ chakry i zauważyć jak najwcześniej, kiedy zaczyna mieszać chakrę do wykonania jakiegoś jutsu. Dla Matsudy było to jak system wczesnego ostrzegania, więc nie czekał z korzystaniem z niego. Dodatkowo nasycił swoje pięści chakrą raitonu, wskutek czego jego dłonie zaczęły okalać drobne wyładowania elektryczne. Był nieuzbrojony, a jednak jakby trochę był. Był gotowy na jej ruch, nawet wyczekiwał go z niecierpliwością.
Nikt jednak nie dał im sygnału do startu, więc mogli tak stać i patrzeć sobie głęboko w dekolt w nieskończoność. Dlatego też, powolutku, tak jak Ichir przykazał, to Pazur zrobił pierwszy ruch i skrócił dystans do swojej przeciwniczki. Gdyby czymś zaczęła w niego rzucać lub strzelać, omija te próby balansem ciała i unikami, jednak jeśli ona też lubiła walkę w zwarciu, to Soueiowi jak najbardziej to odpowiadało. Starł się z nią najpierw tradycyjnie na pięści, przede wszystkim unikając jej ciosów, zbijając je na boki, a jeśli naprawdę nie dało się inaczej, to blokując. Szukał przy tym okazji do otwarcia tego pojedynku mocnym uderzeniem, starając się wciągnąć ją w kontrolowaną wymianę ciosów, aby przy jednym z nich zanurkować jej pod pachą i wyprowadzić soczysty cios łokciem w najniżej położone żebra.
Jeśli plan wymiany ciosów by się nie powiódł, wówczas mimo wszystko stara się kontrolować pojedynek i nie dać się zaskoczyć. Pierwsze sekundy walki zamierzał poświęcić na badanie swojej przeciwniczki i dowiedzenie się jaki styl walki preferuje i czy dorównuje mu fizycznie.

  Ukryty tekst

[Minako]

Minako również obserwowała uważnie Souei’a, uśmiechając się przy tym łobuzersko. Widząc jak przy jego oczach wychodzą charakterystyczne żyły, uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Najwyraźniej Białowłosy chciał się przygotować na to, że będzie próbowała zaskoczyć go jakąś techniką, ale Kunoichi miała na razie zupełnie inne plany. Owszem, mogła się wspomagać niektórymi jutsu, ale to wszystko w swoim czasie. Może właśnie zaskoczy go bardziej, gdy odpowie na początek samymi możliwościami fizycznymi. Gdy jednak Souei pokrył pięści Raitonem, Kunoichi nieznacznie zmarszczyła brwi.

- Będziesz mnie łaskotać? - Zapytała, wyraźnie go prowokując.

Gdy zobaczyła, że rusza do ataku, zaparła się mocno na nogach i przybrała pozycję bojową, unosząc pięści. Nie, nie strzeliła w niego żadnym jutsu, tylko czekała aż dojdzie do bezpośredniego starcia. Jej zmysły sensoryczne były skupione tylko na Souei’u. Korzystając ze swojej szybkości, pierwsze ataki Białowłosego Minako będzie chciała skontrować zwykłymi unikami. Odskakiwanie, uchylanie się, ewentualnie sparowanie przedramieniem, żeby sprawdzić z czym ma tak naprawdę do czynienia i czy da radę w ogóle dorównać przeciwnikowi. Następnie będzie dążył do tego, żeby capnąć Souei’a dwoma łapkami za przedramię w chwili jego ataku pięścią i zarzucić nim na bok. Raczej nie okręci nim na około, robiąc mu helikopter i nie puści, żeby kawałek odleciał sobie do tyłu, bo to by było zbyt piękne, ale może ten straci na chwilę równowagę, co ona wykorzysta, żeby sprzedać mu pięść na plecy. Gdy dojdzie do wymiany ciosów, Minako pomimo swojej szybkości nadal będzie zachowywać czujność. Doskonale wiedziała, co można w takich chwilach zrobić, żeby zaskoczyć przeciwnika, bo sama wiele razy wykorzystywała wtedy różne triki, więc atakowała pięściami w okolice torsu Souei’a jednocześnie parując jego własne i czekała na zmianę. Gdy dostrzeże, że ten będzie próbował zanurkować pod jej ramieniem, Minako będzie starała się odskoczyć do tyłu, żeby Białowłosy przeleciał z tym swoim łokciem tuż przed nią i żeby sprzedać mu z góry bułę ze splecionych ze sobą dłoni, wykorzystując do tego całą podstawową siłę. Czy to w ogóle wypali, okaże się. Jakby każde z nich nie miało pojęcia, czym dysponuje druga strona i czy jest między nimi jakaś różnica w tężyźnie fizycznej, więc to była dopiero próbka ich możliwości. Gdy po pierwszych szturchańcach będą mieli lepszy podgląd na sytuacje, będzie już łatwiej się zorientować i dostosować.

  Ukryty tekst

[Sasame]

Sparing Minako kontra Souei Oczekiwanie na rozpoczęcie pojedynku nie trwało długo. Souei aktywował Byakugana i pokrył swoje ramiona chakrą raitonu a następnie ruszył przed siebie w kierunku oponentki mając już opracowany plan działania. Minako jednak wyczekiwała jego ataku więc oboje póki co krążyli blisko siebie. Każde czekało na to aby to drugie wykonało cios jako pierwszej i aby wykorzystać atak przeciwnika przeciwko niemu. Wyładowania na ramionach Soueia sprawiały że w powietrzu zaczął unosić się specyficzny zapach, podobny do tego jaki czuć o poranku po całonocnej burzy. Zanim jednak dojdzie na klepisku do starcia pięści, wpierw któreś z nich musiało zwyciężyć starcie siły woli. Które z nich jako pierwsze wyłamie się z impasu i zada cios niezależny od ruchu drugiego? Czy może będą tak krążyć w nieskończoność aż Ichirou zaśnie wśród wielbłądzich odchodów? W pewnym momencie Souei podszedł nieco bliżej wyprowadzając kilka lekkich ciosów w kierunku Minako, starając się zwabić ją w pułapkę, jednak każde z nich walczyło bardzo zachowawczo. Próba złapania Soueia za przedramię nie zadziałała, ponieważ jego ciosy były szybkie i dynamiczne. Kiedy zaś Matsuda spróbował wymanewrować Minako i sprzedać dotkliwy cios łokciem w żebra ta odskoczyła do tyłu i już szykowała odpowiedź w formie silnego uderzenia z góry w odsłoniętego po swoim ciosie Soueia, jednak ten miał niemalże dosłownie oczy dookoła głowy, więc jemu również udało się uniknąć ataku, który minął go o ledwie parę centymetrów.

Kolejka dowolna.

1. Reguły klasyczne, walka będzie prowadzona aż jeden z walczących się podda bądź otrzyma rany, które uniemożliwią mu dalsze uczestnictwo w starciu.
2. Stoicie jakieś 6 metrów od siebie, pole walki jest opisane w pierwszym poście w temacie.
3. Pierwsza kolejka dowolna, później będę informował czy ktoś daje posta jako pierwszy czy co czy jak.
4. Wrzucajcie hajdy ze statami i technikami tak żebym je widział z tego konta jeśli można.
5. W przypadku potencjalnych śmiertelnych obrażeń osłabię cios deus ex machina na tyle aby otrzymujący go skończył z maksymalnymi ranami gwarantującymi przeżycie i utraci przytomność

  Ukryty tekst