Siedziba władzy

[Rokudo Gaika]

Niesamowita sprawa. Mówią, że jak robisz to, co kochasz, to nie przepracujesz nawet jednego dnia. Tak właśnie było ze zleceniami dla srebrnowłosego. Możliwość uszkodzenia bliźniego była dla niego nadrzędnym elementem każdego zlecenia, którego się dobrowolnie podejmował. Czasem się trafiały jednak takie „upsiki”, że musiał iść coś znaleźć lub – co gorsza – posłużyć się głową. Ostatnio jak to zrobił, to ogryzł typowi tętnicę szyjną, ale to opowieść na inny czas. Czy przyszły bohater pieśni ludowych robił dobrą robotę? Pewnie tak, bo w końcu na nudę nie musiał długo narzekać. Tutaj zleconko od Shimoyi, tam od Tarao. Czasem się trafił nawet jakiś dziwny dziadyga, co na fletni wygrywał skoczne kawałki. Łączyło ich jednak zamiłowanie do wykorzystania żółtookiego, jako broni. Nikt mu nie kazał rozwiązywać trudnych zadań z matmy, czy zmieniać granicy całkowania. Proste zadania, dla prostego chłopaka. No z pozoru. Miłośnik zwierząt szukał prawdziwego wyzwania. Takiego, które pozwoli wykorzystać cały drzemiący w nim potencjał. Przemoc w końcu nie była odpowiedzią. Nie. Była pytaniem, a odpowiedź brzmiała „Tak”.

- Wspólnikami Tygrysów w tym przedsięwzięciu była jakaś grupa oprychów nazywająca się Uroboros, czy Ouroboros. - Zaczął od najważniejszego. - Tak jak nasze, miejscowe oprychy lubuje się w tatuowaniu sobie na ciałach pewnego symbolu. Węże połykające własny ogon. Współpracowałem z miejscowymi służbami, aby zdobyć nieco więcej informacji o ich kontakcie u nas, ale nie był skłonny do gadania. - Rozłożył ręce. - Gdyby to było na naszym poletku, to pewnie bym wyciągnął z niego jakieś zeznania, ale nie nasz jeniec. To zlecenie było głównym powodem mojej przedłużającej się nieobecności. A co do mojej towarzyszki? Rozstaliśmy się na w stolicy Sabishi, gdzie słuch po niej zaginął. - Skończył monolog, wyraźnie się przy tym męcząc. Może Arino ruszyła w kierunku Prastarego Lasu wiedziona chęcią zmienienia go w morze ognia, czy jakie inne mogła mieć plany? Jak spaliła się (hehe) jej przykrywka przy bramie wyjściowej z miasta, to wiedział, że ruda jest co najmniej podejrzana. Słowa o tym, że niby sławna podpalaczka pomogły mu otworzyć wspomnienia w głowie, jak ktoś mu chyba o niej opowiadał, przy okazji spalonych drzew w pobliżu osady.

Rozgadał się nasz Gaika niemało. Praktycznie inny człowiek. Czy umiejętność prowadzenia dłuższych konwersacji przychodzi z rangą sentokiego? A może dalej był pod wpływem tego, co ten dziadyga zrobił, choć na zewnątrz nosił maskę chłodnego luzu. Drugiej części, dotyczącej samego zlecenia wysłuchał powoli, kiwając głową, że wszystko rozumie i jest gotowy do działania. Wszystko było dość proste, tak jak lubił. Wejść. Zabrać zawartość biurka i wyjść. Właściciela tego mebla również mógł przesłuchać, ale to już by była z jego strony niezwykła staranność o szczegóły. Miał tylko pytanie o te niedopowiedzenia, dotyczące samych szczegółów. W końcu ktoś o tak wysokiej pozycji musiał mieć stosowną ochronę, jakichś mięśniaków wartych obicia i jednoczesnego poprawienia sobie nastroju. - Jacyś znani ochroniarze, czy spodziewać się niespodziewanego? - Najważniejsze kwestie trzeba było ustalić na początku. Dyskusja o tym, czy samo działanie wydawało się moralnie właściwe, czy też nie leżały bardzo, bardzo daleko poza sposobem pojmowania niechcianego dziedzica rodu Rokudo. On był narzędziem w rękach swoich panów. Psem na posyłki, który nie widzi całościowego obrazu i nie kwestionuje swoich przełożonych. Pośród tej grupy i tak mógłby uchodzić za całkiem pozytywną postać, bo raczej nie zabijał swoich wrogów, jeśli absolutnie nie musiał. Jeśli łysawy brodacz i spółka planetarian z jego dziadkiem na czele uznali, że tak można, to po co myśleć o tym. Więcej nawet. Po co myśleć, skoro można tłuc?

Jak już usłyszał odpowiedzi na zadane pytania, to pożegnał kryształowca skinięciem głowy, ruszając ku kolejnej dzielnej przygodzie, o której w przyszłości ludowcy będą śpiewali pieśni. No bo trudno o bardziej pozytywnego bohatera w tym mieście pełnym negatywnych smutasów!

[Tetsurō]

"Kandydat"

Misja B - Rokudo Gaika
Lato, Rok 394 kalendarza forumowego

kolejka: 3 / 17+

Entuzjazm Gaika oraz jego prostoliniowe myślenie były jednocześnie jego największą wadą jak i zaletą. Nie przejmował się tym, co musi zrobić, nie myślał jak wiele problemów napotka na swojej drodze, po prostu szedł i walił wszystkie problemy z piąchy, licząc, że to będzie wystarczające rozwiązanie. Czy tak będzie? Zapewne niedługo się przekonamy.

- Uroboros... Ciekawe, pewnie będzie trzeba się temu przyjrzeć bliżej, ale póki co mamy ważniejsze rzeczy na głowie niż jakieś oprychy z pustyni. Niech Unia robi swoje porządki na swoim terenie. - Zapewne i tak wyślą do sąsiadów informacje pomocne w sprawie, no ale póki co nie mieli ludzi ani funduszy na kontynuowanie tej sprawy, trzeba było skupić się na własnym podwórku i ogarnąć burdel, jaki tu powstał ostatnimi czasy.

- No cóż, być może brak drzew do spalenia spowodował, że nie wiedziała co ze sobą zrobić. - Tarao parsknął śmiechem zdecydowanie zbyt mocno jak aktualną rozmowę. Przecież omawiali poważne sprawy, aktualnie nie ma czasu na żartowanie. A może właśnie jest? Ciężko stwierdzić...

- Spodziewałbym się jakiegoś ochroniarza od Ekibyo, skoro to z nimi robi interesy. Może jakaś prywatna służba albo ochrona, no ale raczej nic specjalnego, to cywil, który nie ma powodu, aby martwić się o swoje życie. A przynajmniej tak myśli. Zaleciłbym jednak najpierw trochę się rozejrzeć po okolicy, czy przypadkiem nie ma tam, jednak jakichś strażników, czy psów stróżujących. No i postarałbym się być cicho, w razie jakiegoś hałasu, ktoś może próbować wezwać strażników. A ci nie są świadomi naszej akcji, więc ewentualne wyciągnięcie Cię z więzienia będzie chwilę trwało. Szczególnie, znając historię o tym, jak twój dziadek daży cię miłością. - Tarao nie owijał w bawełnę, no ale nie było się z czym kryć. Relacje rodzinne Gaiki nie były czymś tajnym, szczególnie dla kogoś, kto już od jakiegoś czasu interesuje się jego osobą i lubi wiedzieć rzeczy... Tak to już jest z tymi tajnymi agentami, zawsze wiedzą więcej niż się wydaje.


Tak więc, nasz bohater udał się na miejsce docelowe. Musiał kawałek przejść, gdyż dzielnica, w której był cel znajdowała się na skraju miasta. W między czasie zrobiło się na tyle ciemno, że na ulicach zaczęto rozświetlać lampiony. Mimo trwającej wojny mafii dalej były miejsca, które chciały się reklamować i przyciągać ludzi, choć widać było, że interes nie kwitnie tak dobrze a wiele lokali z mapy miasta zostało usuniętych, na przykład "Czerwony Smok". Gaika wszedł do dzielnicy, która była zupełnie innym światem, a przynajmniej w większości. Szerokie, dosyć puste ulice porośnięte z wielu stron bujną, kolorową roślinnością. Cisza, spokój i jedynie pojedyncze odgłosy lokalnych małych knajpeczek, gdzie także nie było zbyt wielu gości. Duże posesje otoczone płotami bądź krzewami, gdzie w ciszy i spokoju mieszkali sobie ci co bogatsi mieszkańcy tego miasta. Tak to już było, żyć nie umierać. Cisza, spokój i bezpieczeństwo. Wygląda jakby czas w tym miejscu się zatrzymał, no prawie, gdyż patroli straży miejskiej było tutaj zdecydowanie dużo więcej niż zwykle. Czyżby to był ich sekret tego, jak ta dzielnica zachowuje spokój?

W każdym razie, nasz bohater przechadzał się, mijając bardzo podobne do siebie domy otoczone płotami. Czasami różniły się kolorem, czasami roślinami na ogrodzie, albo tym, że posiadały sadzawkę, jednakże w większości były podobne. Spacerował on sobie tak i myślał nie wiadomo nad czym, aż w końcu złapała go refleksja. Czy on tak w ogóle wiedział którego domu szuka? Wiedział kogo ma znaleźć, ale Tarao nigdy nie powiedział mu dokładnie gdzie jego cel mieszka, albo w jaki sposób namierzyć jego posiadłość. A więc... pierwsza przeszkoda na jego drodze, czy na nią też wystarczy wykorzystać pięści? Zapewne niedługo się dowiemy...

Tarao

  Ukryty tekst

[Mukutaro]

Zlecenie specjalne B
Saito Hoozuki
"Test"
[5/?]

---

Mając do wyboru opcję tragiczną, gorszą i neutralną, Saito zorientował się która jest która. Chyba, o tym dowie się prawdopodobnie nigdy. Gdyby mógł przeprowadzić tą samą akcję trzy razy w trzech różnych okolicznościach pewnie był mógł, a tak był skazany na "cobybyłogdybizm" albo zaakceptowanie jednej decyzji jako tej poprawnej i ruszenie dalej ze swoim życiem.
- Oto adres. I powodzenia. - powiedział jeszcze na pożegnanie. Teraz Saito był pozostawiony tylko sam sobie, swoim umiejętnościom i swojej strategii.

---

Po krótkim przygotowaniu Saito postanowił zrobić krótki zwiad przed siedzibą władzy. Jedno z miejsc, w których był jego cel, prawda? Trzeba było go wyczaić, co robi. Może jakieś nawyki? Jakieś informacje, które pomogłyby mu w dalszej operacji? Łowca zanim napiął cięciwę, najpierw tropił swoją zwierzynę. Ci bardzo doświadczeni znali miejsca, gdzie ta się zbiera. Hoozuki robił dokładnie to samo - tropił. Zajął wygodną pozycję z dobrym widokiem, zmienił nieco swoją aparycję i robił, co lubił robić - czekał.

  Ukryty tekst

[Rokudo Gaika]

Gaika był prostym chłopakiem. Szedł, bił, wracał i odbierał pieniążki za wzorowo wykonane zadanie. Tak przynajmniej wyglądało to do tej pory. Stety niestety nie był już zwykłym Doko, tylko poważnym sentokim. Czy zdawał sobie sprawę z konsekwencji swoich czynów?

Jak się oddalił, zupełnie wyleciało mu z głowy, by dopytać o dokładny adres. Szukanie wrogów nie miało być w jego definicji zatrudnienia, ale najwyraźniej koleżka Tarao miał na ten temat nieco inne zdanie. Chyba będą musieli sobie o tym pogadać. Już miał się odwracać na pięcie i zasuwać z powrotem do siedziby władzy, aby wyciągnąć potrzebne dokumenty z adresem typiarza, ale widząc jednego z przechodzących strażników, wpadł na lepszy pomysł. Nie taki mięśniak bezmyślny, jak go malują.

Szybkim krokiem udał się w kierunku jakiegoś ciemnego zaułka, który nie przyciągał niepotrzebnych oczu i korzystając z całkiem znanej sekwencji pieczęci, użył jednej z najbardziej podstawowych technik shinobi. Nie znaczyło to jednak, że była bezużyteczna, o nie! Przemiana, jaką powodowała była właśnie czymś takim, czego potrzebował. Przybrał postać jednego ze znajomych mu miejskich krawężników. Najważniejsze było znać jego imię, resztę się skleci w praniu. W końcu ostatnio chodził na zajęcia z improwizacji w spalonym teatrze, który miał to nieszczęście natrafić na pewną podpalaczkę. A może nie chodził? Bo w sumie kiedy.

Wzrokiem wyszukał jakiegoś innego obrońcę pokoju i uciśnionych mieszkańców tej osady, do którego mógł podbić w swoim stroju. - Szybko, gdzie znajdę posiadłość Mikoro-sama?! - Nadał swojemu głosu odpowiedniego dramatyzmu dzięki certyfikatowi jakości, który uzyskał na korespondencyjnym kursie pieprzenia od rzeczy. - Mam cynk, że jego budynek jest celem tej podpalaczki, Hikage! - Rozbiegane oczy, lekko podniesiony ton głosu i rozbiegane oczka. Tak chyba wyglądali ci wszyscy, którzy widzieli żółtookiego w akcji i stracili wszelką nadzieję na to, że uda się go pokonać. Teraz tylko odtworzyć to na własnej twarzy.

Jakby typek wykazał proaktywność w postaci chęci poprowadzenia go na miejsce docelowe, to miał jeszcze jedną linijkę tekstu. - Nie ma czasu! Wskaż mi drogę, a sam się udaj do Siedziby Rady. Tam odszukaj Kyatsuki Hamtaro i poproś o wsparcie w gaszeniu! - Szpiegowski majstersztyk prawdziwego Hachimonowca można było tylko przypieczętować jakimś nieistniejącym nazwiskiem i wysłaniem typka na misje życia. No raczej expa z tego nie będzie, bo zadanie niewykonalne.

Teraz jednak trzeba było zejść z oczu przypadkowej ofierze szaleństw srebrnowłosego, by szybko przejść w tryb pełnoprawnego shinobiego i wskoczyć na jakiś wysoki budynek czy mur i popatrzeć, czy czasem chce się zastosować do jego instrukcji, czy też zrobi coś zupełnie innego. Jakby okazało się, że nie wykonuje jego poleceń, to mogłaby mu się stać jakaś krzywda w ciemnej alejce, która pozbawi go przytomności. Shigashi to w końcu takie niebezpieczne miejsce!

  Ukryty tekst

[Saito Hoozuki]

  Ukryty tekst

Prychnął pod nosem ze śmiechu, czytając ostatnie zdanie na książce, które brzmiało absurdalnie głupio. Kto mógł czytać takie głupoty? Całe szczęście, nie on. A przynajmniej nie publicznie. No chyba, że pod przykrywką.
Złożył poręczną książeczkę i wsadził za pazuchę niczym drogocenny alkohol w piersiówce nałogowego alkoholika. Wstał i ruszył dalej. W kierunku kolejnego celu do obserwacji. Tym razem padło na herbaciarnie. Jeszcze nie zdecydował w pełni gdzie cel dokona swego żywota, musiał sprawdzić wszelkie opcje. W końcu cierpiał na szczególny przypadek paranoi i dokładności.

Gdy znalazł się w pobliżu herbaciarni, poszukał straganu z jakimś street food'em. Obojętne mu całkowicie było jakie żarcie zamówi. Ważne, że będzie mógł postać nieco na ulicy i wtopić się w tłum. Jedynym jego wymogiem było coś, co nie spowoduje rychłej sraczki, w końcu sraczka mogła być zamachowcem nie jednego zamachowca. Ile żyć zostało ocalonych przez sraczkę a ile straconych - tylko diabeł wie.
Rozkoszował się posiłkiem, jak bozia da to na jakiejś wygodnej ławeczce.

  Ukryty tekst

z/t - > Herbaciarnia (nie mogę znaleźć tematu)
______________________________

  Ukryty tekst

[/uhide]

[Tetsurō]

Z/T Gaika

[Mukutaro]

Saito Hoozuki - z/t viewtopic.php?p=216509#p216509

[Shindo]

ROK 394

Mając nowy amulet ruszyłem w stronę siedziby władz, oczywiście wróciłem się aby upewnić się czy rzeczywiście zamknąłem dom/biuro na cztery spusty. Bardzo możliwe, że nie będzie mnie przez dłuższy czas także wolałem się upewnić, że wszystko zostawiam w najlepszym razie. Przechodząc przez osadę napotkałem na kilka ulicznych mętów, czuć było w osadzie jak ta mafijna zgnilizna coraz bardziej przeżera to miasto od środka.
- Czas położyć temu kres !
Zakrzyknąłem do siebie w myślach, wkraczając do budynku siedziby władz. Sporo czasu zajęło mi aby odnaleźć właściwe miejsce gdzie mógłbym zgłosić się po misje, ale kiedy już mi się to udało. Zakrzyknąłem do urzędnika:
- Jestem Shindo ! Przybyłem po zadanie, które pozwoli oczyścić tą osadę z mafii.
To było co najmniej nierozsądne

[Ryukuro]

1/14 Shindo

Shindo był ewidentnie osobą, która nie lubiła członków mafii. Miał już pewne doświadczenie z pomaganiem lokalnej ludności, ale nigdy nie dostał tego typu zlecenia "z urzędu". Dlatego gdy wszedł do pokoju starej siwawej urzędniczki i wydarł się, że jest Shindo jej reakcja była całkiem spodziewana. Powoli podniosła wzrok znad sterty dokumentów i przez chwilę przyglądała mu się w milczeniu. Na początku było to zaciekawienie, ale z każdą sekundą jej mina stawała się coraz bardziej krzyczeć, o bogowie kim ty jesteś. Przedstawił się niczym znany bohater a w sumie to nikt go tutaj za bardzo nie kojarzył. Technicznie był shinobim tego miasta, ale z drugiej strony miał rangę tylko Doko. Starowinka w urzędzie wiedziała jedno. Odsyłają do niej większość shinobich szukających zlecenia. A skoro tego jegomościa widziała pierwszy raz w życiu to raczej był doko i to bez specjalnych zasług i dobrego CV. Bezpardonowo wstała i oceniła go od stóp do głów. Odchrząknęła.
- Obywatel usiądzie na krześle i się nie drze. Myślę młodzieńcze, że może nam bardzo emmm pomóc w oczyszczaniu miasta. Ostatnio w kanałach pojawiło się znacznie więcej szczurów niż zazwyczaj i płacimy jedno Ryo od ubitej sztuki. Troszkę się podszkolisz i będziesz miał czas, żeby kupić sobie jakieś porządny sprzęt wojownika. Jakieś miecze czy inne włócznie. Zainteresowany?
Była to zawsze jakaś opcja. Mógł uzbierać troszkę pieniędzy i kupić sobie wypasioną katanę. To tylko ponad dwa tysiące szczurów do ubicia! Byłby jak samuraj, który dorobił się podczas taplaniny w szambie Od zera do ubogiej klasy średniej i to w kilka lat! No chyba, że mężczyzna miał ciut wyższe ambicje i planował jednak od razu zająć się oczyszczaniem tego udręczonego miasta z gorzej zarazy niż gryzonie. W takim wypadku były jedno rozwiązanie. Jego pierwsze ważne zadanie w tym urzędzie. Musiał przekonać siedzącą przed nim starszą urzędniczkę, że może mu zaufać i zlecić jakieś zadanie związane z eksterminacją mafii. Zamiast sprzedawać długopis musiał sprzedać siebie.
Sama urzędniczka wyglądała jak absolutnie stereotypowa pracownica urzędu. Ubrana staromodnie w średnie jakości strój. Miała podkrążone oczy od zarywania nocy i haczykowaty nos. Na stole leżał wielki stos kartek, który segregowała na różnej wysokości pomniejsze kupki. Rzucając okiem na treść dokumentów mógł się zorientować, że są to różnego rodzaju doniesienia o niepokojących zdarzeniach z miasta i okolic, a także raporty zdawane przez straż miejską. Kobieta ewidentnie zajmowała się biurokratycznym wspieraniem działania straży.

[Shindo]

Po wielu miesiącach owocnych treningów i mnóstwie rozwiązanych spraw, gdy poczułem że jestem gotowy, aby zrealizować mój życiowy cel. Cel który tak na dobrą sprawę jako tako trzyma mnie w kupie, że pozwoliłem sobie na chwilę dziecięcej radości. Co oczywiście nie podważalnie stało się mym błędem. Typowa reakcja szczeniaka, musiała zostać w ten sposób skwitowana przez tą starowinkę. Swoją drogą ile ona już widziała takich wejść, takich reakcji ? Ilu z tych którzy przyszli uległa, tylko po to aby dowiedzieć się, że już nie żyją ?

Potraktowanie mnie jak kolejnego samobójce było niczym siarczysty policzek wymierzony w policzek. Poczułem wstyd i nawet trochę się zganiłem w duchu za tak kretyńskie wejście. Kiedy jednak z moich polików zniknęła barwa delikatnej purpury, poczułem irytację dużą większą w skali aniżeli sam wstyd, który nawiasem mówiąc jeszcze mi towarzyszył. Nie lubiłem gdy ktoś mnie nie doceniał czy traktował w ten lekceważący sposób, gorycz z faktu że sam się o to prosiłem nie pomogła.

Pozwoliłem sobie przełknąć tą łyżkę dziegdziu, chwilę odczekać i podszedłem do stolika. Odchrząknąłem i przemówiłem spokojnym acz stanowczym głosem:
- Proszę Pani źle zaczęliśmy, spróbujmy jeszcze raz. Przepraszam za swoje zachowanie, przed wejściem dowiedziałem się, że mojemu bratu z wyboru urodziło się dziecko. Tak mnie w to dobry nastrój wprowadziło, że wparowałem tutaj niczym jakiś awanturnik. Jednak proszę mnie źle nie oceniać, zanim przybyłem do Shigashi byłem płatnym najemnikiem w drużynie która głównie pracowała na nieprzyjemnych ziemiach Karmazynowych Szczytów. Od momentu kiedy zostałem obywatelem miasta pracuję jako detektyw w biurze detektywistycznym Hashi. Biorąc pod uwagę zamieszki, które panują w mieście nie sądzi pani, że jest to dużym nietaktem aby proponować mi łapanie szczurów ? Mafiozi niszczą ludzkie marzenia, życia, przyszłość tego miasta, a pani proponuje mi coś takiego ? Naprawdę po tylu latach pracy wciąż pani nie zna potęgi, ciemnej strony tego miasta ? Bagatelizując wydarzenia w mieście ?

Mimo szczerych chęci, ostatnie słowa powiedziałem bardzo poirytowany, nie potrzebnie się nakręcam *WDECH* *WYDECH*. Nie chciałem jej wystraszyć, nie chciałem pokazać jej mojej mocy, rzadko tak działam, zastanawiałem się czy może właśnie teraz nie pokazać... Nie, to nie jest rozwiązanie, spróbujemy inaczej. Jak to mawiał Ashitoka: "Nie siłą lecz śmiałością zdobywaj". Mawiał to było za dużo powiedziane, ledwo skończył powiedzieć to raz i dostał strzałą w gardło, a nasza drużyna zdążyła zorientować się, że jesteśmy w dupie...

- To jak będzie, dasz mi coś poważniejszego o wyższej randze ? Czy mam cię jeszcze przekonywać jak bardzo to miasto potrzebuję rąk do powstrzymania mordu ? Nawet moich, skoro innych brakuje.

[Ryukuro]

2/14 Shindo

Pytanie, jak można inaczej niż samobójcą nazwać człowieka pchającego się w sidła śmierci. Młodzieniaszek bez doświadczenia domagający się misji rangi wyższej niż D to ciekawy przypadek. A tutaj młody człowiek domagał się jeszcze dodatkowo, aby to była misja z kategorii specjalnych! Przecież na misjach tego typu podczas okresu wojny gangów napotykani przeciwnicy będą znacznie silniejsi niż zwykle. W tak gorącym okresie nikt nie będzie wystawiał zleceń za paroma pijaczkami wymuszającymi drobne sumy a za zaprawionymi w boju zbirami! To będą dosłownie zorganizowani żołnierze podziemia. No może faktycznie troszkę bieda żołnierze i zorganizowani gorzej niż prawdziwe wojsko. Ale nadal dosyć niebezpieczni nawet dla wojowników z pewnym doświadczeniem. A tutaj nieopierzony pisklak pchał się prosto w środek wojny. Kobiecina wysłuchała tego, co Shindo miał do powiedzenia i westchnęła. Popatrzyła na niego troszkę karcąco a troszkę jakby ... z współczuciem?
- Miasto ma faktycznie pewne chwilowe problemy z większą niż zwykle aktywnością grup przestępczych. Ale najlepszych sposobem na powstrzymanie mordów jest nie wysyłanie kwiatu młodzieży na pewną śmierć. Tutaj w urzędzie rozumiemy siłę mafii dlatego nie wysyłamy byle kogo. Chociaż czekaj mówiłeś coś o byciu detektywem?
Zawahała się mówiąc ostatnie zdanie. Na chwilę zapadła cisza gdy zaczęła wertować lezące na biurko zlecenia. Starowinka polizała palec i zaczęła rozgrzebywać największy stos kartek. Szukała i szukała aż w końcu znalazła co potrzebowała. Wlepiła swój wzrok w dokument i powoli go przeczytała. Bardzo powoli. Shindo mógł być pewnym, że czytanie i jego poszukiwanie zajęło dobre kilka minut.
- Dobra być może jest tutaj coś dla ciebie. Nie ma nawet takiej możliwości, żebyś dostał samodzielne zlecenie w tak newralgicznym okresie, jeśli chodzi o mafie. Najpierw musisz się chociaż raz wykazać. Ale skoro już tutaj jesteś no to coś mamy. Akurat skoro parasz się byciem detektywem to chyba musiałeś współpracować ze strażą miejską. Dzisiaj będzie miało miejsce zatrzymanie niejakiej Yoko. To tak samo jak ty Doko w siłach Shigashi no Kibu. Problem z nią jest taki, że podejrzewają ją o współpracę z feniksami. Mały patrol niedługo będzie ruszał do dzielnicy mieszkalnej w celu zatrzymania i sprowadzenia do urzędu na przesłuchanie. Haczyk jest taki, że umie posługiwać się sztuką iluzji. A strażnicy nie są shinobimi więc w przypadku oporu może być problem. Dlatego mogę cię do nich przydzielić. Będziesz specjalistą, którego zadaniem będzie asystować w zatrzymaniu, gdyby stawiała opór lub uciekała. Ma tutaj dotrzeć żywa. Piszesz się na to?
Jeżeli chłopaki odpowiadał charakter zlecenia to dostał instrukcję do którego pokoju należy przejść z informacją, że będzie tam czekała trójka strażników miejskich, którzy będą wiedzieli co i jak. Wystarczy wejść i wyjaśnić im sytuację.

[Shindo]

Patrzyłem na urzędniczkę wyczekującym spojrzeniem, licząc że moja przemowa odniesie sukces. Z zapartym tchem oglądałem jak zmienia się mimika twarzy starszej pani, któa ewidentnie mieliła w swojej nowe dane do przetworzenia. Zamarłem gdy otworzyła usta...

Gdy skończyła mówić, odetchnąłem z ulgą i nawet się uśmiechnąłem. Nie pasowało, mi że proponują mi takie zlecenie. Jednak po dłuższej chwili zastanowienia doszedłem do wniosku, że to całkiem logiczne rozwiązanie. Zgrabnie pominąłem misję D i od razu przeszedłem do zlecenia które co prawda dalej śmierdziało klasyfikacją D, ale miało potencjał na coś więcej. Szczerze mówiąc, liczyłem na to. Podekscytowanie płynące z myśli, że mogę w końcu legalnie mordować z ramienia miasta mafiozów było nie wyobrażalnie duże.

- O nie ! - jęknąłem w myślach

Następną rzeczą którą roztrząsywałem w głowie, był fakt że tak na dobrą sprawę owe zlecenie miałem otrzymać dzięki pracy detektywa. Nie do końca było mi na rękę, aby w urzędzie pamiętali mnie z moich dodatkowych zajęć. Pomaganie Hashi`emu miało też pomóc mi w stanie na nogi, a chcarakter zleceń z urzędu miały być z goła inne. Tak to widziałem w swojej głowie, kroplą słodyczy był jednak fakt, że najwidoczniej dzięki temu dostałem coś "lepszego". Wyniknęła jeszcze kwestia znajomosci ze strażnikami miejskimi, za którymi nie przepadałem. W dzisiejszych brutalnych realiach osady, w szeregach straży jest spora rotacja personelu. Mało jest tych dobrych większość została brutalnie zamordowana bądź zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach. A do tych co długą już pracują dziele na dwie kategorie. Co do pierwszej mam podejrzenia że siedzią w sakiewce którejś z mafijnych rodzin - najgorszy ludzki odpad. Druga niewiele lepsza, przyszli do straży aby w spokoju dożyć starości i ani myślą ciężko przepracować chociaż jeden dzień. Dlatego z reguły to Hashi kontaktował się z ichniejszymi, a ja rozmawiałem z płotkami jak musiałem.

- Nie za bardzo się znamy ze strażnikami, jakby to powiedzieć, nasze relacje nie są łatwe...

Pozostała jeszcze ostatnia nie zadowalająca mnie rzecz. Postawiony mi warunek, że podejrzana ma pozostać przy życiu. Bardzo kłócił się to z moimi przekonaniami dotyczącego długości życia tych bandytów. Bardzo mnie to poirytowało, na tyle że aż cmoknąłem z niezadowolenia.

-...A jak sprawa zaogni się ? Będę mógł zabić ?

Chciałem się już kłócić, że to tak nie powinno wyglądać, że trzeba suke ubić przy najbliższej okazji. Jednak powstrzymałem się, wyczułem że kłótnia nic nie da. Z kolei przyzwolenie na liwidacje w "szczególnym" przypadku nie powinno być kłopotem.

[Ryukuro]

3/14 Shindo

Co prawda chłopak zmartwił się tym, że dostaje pracę dzięki stanowisku detektywa, ale czy naprawdę był ku temu powód? Nikt mu licencji nie wydawał a ta urzędniczka raczej nie zajmowała się rozliczeniami podatkowymi. W rejestrze widniał jako shinobi przypisany do miasta. To czym konkretnie się parał raczej nie było ważne tak długo jak nie było to kluczowe dla zadania. Znalazł argument i go wykorzystał. Nic tylko się cieszyć! Tym bardziej, że staruszka wysłuchała wszystkiego co miał do powiedzenia młody wojownik i udzieliła mu wyczerpującej odpowiedzi.
- Panie Shindo praca dotyczy stanowiska pomocnika strażników miejskich. Z tego powodu na miejscu będziesz wykonywał ich polecenia. Jak każą ci walczyć to walcz. Jednak będzie was czterech właśnie po to aby bezpiecznie dokonać zatrzymania bez narażania waszego życia co miałoby miejsce, gdyby było was mniej. Ponadto nawet nie wiadomo czy ta osoba jest członkiem mafii. Rozumiem, że na nieprzyjaznych terenach na których pracowałeś system prawny mógł być niewydolny, ale tutaj podejrzanego zatrzymujemy z poszanowaniem jego godności, przesłuchujemy i ewentualnie skazujemy w uczciwym procesie. I tego chcielibyśmy się trzymać.
Siły powinieneś używać w trzech przypadkach. Po pierwsze w przypadku ustnego polecenia od strażników, po drugie w samoobronie i po trzecie, gdy będzie to potrzebne do wykonania zadania. Jednak użycie siły to nie morderstwo celem misji jest doprowadzenie jej do tego budynku. Więc jeśli już to postaraj się jednak nie zrobić z niej mokrej plamy albo szaszłyka. Jeśli będzie oporować i sprawiać trudności to możesz użyć wszystkich narzędzi, a przynajmniej w granicach rozsądku, aby wykonać zadanie jakim jest dostarczenie jej na przesłuchanie. Aczkolwiek tak jak mówisz, jeśli sprawa się zaogni i będziesz ratował wyższe dobro to tak może się okazać, że zginie. W takiej sytuacji raczej nikt nie będzie miał do ciebie pretensji. Tylko oczywiście może nawet rzucić się na ciebie z nożem, ale jeśli się w końcu podda to od tej chwili ma jej włos z głowy nie spaść. Nie idziecie tam jej sądzić i wydawać kary śmierci. Jeśli was napadnie to będzie miała dodatkowe zarzuty i tyle. Chcesz wydawać sądy? To zostań sędziom. A relacjami ze strażnikami się nie przejmuj. Są na oko w twoim wieku jakoś się dogadacie. Myślałam, że może macie wspólny język, ale no przecież skoro już ci zaoferował pracę to jej nie wycofam. A teraz zbieraj się do pracy, bo niedługo ruszają. Nie zawiedź mnie!
Jak się nad tym zastanowić to staruszka okazywała bardzo dużo cierpliwości shinobiemu. W końcu dosłownie zapytał ją, czy podczas zatrzymania współobywatelki może ją pozbawić życia. Chociaż z drugiej strony tego typu niecodzienne pytanie w czaszach wojny na ulicach stawało się jak najbardziej sensowne. Jakby na to nie patrzeć odpowiedź uzyskał. Ma ją dostarczyć na przesłuchanie. Raczej nie w kawałkach, chociaż są wyjątki, ale jak dostarczy ją bez jakiegoś kawałka i będzie miał na to dobre uzasadnienie no to raczej nie powinno być problemu. Nic specjalnego typowe zlecenie jakie może zlecić władza w tego typu sytuacjach.

[Shindo]

Wysłuchałem w wielkim skupieniu każdego słowa które wyszło z ust urzędniczki, albowiem miałem już doświadczenie w tego typu sprawach. Wiedziałem, że najważniejsza jest jasna i klarowna deklaracja na zadane pytanie. Aniżeli odpowiedzi które pozostawiają w wielu miejscach możliwość dowolnej interpretacji...

Przez takie niedopowiedzenie jako szczeniak w szeregach drużyny najemników musieliśmy uciekać w popłochu od jednego wielmoży, który o zajęciu się jego szwagrem powiedział z naciskiem: "Wiecie co MACIE ROBIĆ". Szef wiedział i tego samego popołudnia poderżnęliśmy gagatkowi gardło. Niestety jak się później okazało mieliśmy małą różnicę w wyobrażeniach o zajęciu się kimś i wiedzy na temat co oznacza kimś się zająć.
- Kurwa, mieliście go tylko nastraszyć, przecież to moja rodzina. Co wy żeście odjebali ?!
Udało nam się wtedy uciec właściwie tylko dzięki temu, że nasz pracodawca zemdlał zaraz po swoim przemówieniu. A że szef, a tak głupi nie był to czym prędzej żeśmy uciekli do lasu.

...Toteż byłem wielce rad słysząc, że przy odpowiednich założeniach mogę tego dokonać. Uśmiechnąłem od ucha do ucha jak dzieciak który właśnie dostał lizaka. Dreszczyk emocji przyjemnie przeszedł po moim ciele, ale nie mogłem zapomnieć, że muszę się kontrolować. Bo niestety, ale o mało c nie pozwoliłem, aby moja moc wyszła na "wierzch".
- W porządku proszę pani. Wszystko ustalone, bardzo pani dziękuję, postaram się nie zawieść pani zaufania. A teraz pani wybaczy idę zobaczyć się z tymi nygu... eee znaczy się strażnikami miejskimi.
Nie czekając na nic innego wyszedłem tanecznym krokiem z gabinetu co by się kobitka nie rozmyśliła. Co prawda nie zapytałem skąd te gamonie mają ruszać, ale do głowy przychodziły mi dwa miejsca. Pierwsze to w swojej siedzibie do której nie specjalnie chciało mi się iść, ale cóż taka praca. A drugie to może gdzieś tutaj jeszcze obdartusy dopijają ostatnią sake i powoli się zbierają do wyjścia. Na chwilę przystanął, zastanowiłem się i obrałem trasę aby jak najoptymalniej przejrzeć cały budynek władzy w celu ich odnalezienia.

Przechadzając się swobodnym krokiem, wykreślając w swojej głowie co raz to kolejne pomieszczenia w których nie znajdowali się strażnicy miejscy. Doszedłem do wniosku, że błędnie mogłem założyć iż moi tymczasowi współpracownicy przebywali w jednym z tych dwóch miejsc. Bardzo możliwe, że byli już w drodze do tej całej Yoko. Bardzo w to powątpiewałem znając ich standardowe tempo prac, jednak nie mogłem przekreślać takiej opcji. Jednak na to też już miałem obmyślone lekarstwo, mianowicie jak już byłbym w budynku straży to po przedstawieniu siebie i całej sprawy dopytałbym gdzie aktualnie znajduje się ten oddział.

Dzięki zabezpieczeniu na tą ewentualność dobry nastrój dalej mi w tym momencie towarzyszył. Liczyłem wtedy, że szybko nie zniknie poprzez natrafienie na najgorszy możliwy sort strażników to znaczy nygusy i sprzedawczyki. Jednak tak jak przypuszczałem za niedługo miałem się przekonać kim są moi nieszczęśni "towarzysze broni".

[Ryukuro]

4/14 Shindo

Starsza urzędniczka popatrzyła odrobinę krzywo na shinobiego, gdy ten okazał zbyt dużo radości na wieść o tym, że w razie czego może mordować. Jeszcze krzywiej spojrzała na niego podczas jego przejęzyczenia, ale najwyraźniej już miała dosyć uciążliwego pracownika najemnego i jedynie pomachała mu ręką, żeby już wychodził. Gdyby wiedziała jaką wtopę zaliczył młody detektyw to zapewne nie byłaby tak skora do tego, żeby dawać mu takie zlecenia. Ale nie wiedziała. Można się jednak zastanawiać, dlaczego ktoś taki uważa się za odpowiednią osobę do walki z mafiami. Takie historie mogą sugerować, że jest jedną z ostatnich osób, która może moralnie potępić strażników biorących pieniądze od organizacji przestępczych. Przecież samemu za pieniądze dokonał mordu. Czy naprawdę tak wiele ich różni? Z racji na to, że rozmowa została zakończona młodzieniec wiele się nie namyślając ruszył odnaleźć nowych kompanów. Po kilku miniętych pokojach dał radę dostać się do miejsca docelowego.
W pokoju była trójka ludzi ubranych w typowe stroje strażników miejskich. Dwóch z nich o czymś rozmawiało a trzeci stał przy oknie. Gdy Shindo wkroczył do pomieszczenia wszyscy przerwali swoje zajęcia i pytająco na niego spojrzeli. Mimo negatywnego nastawienia protagonisty na pierwszy rzut oka wszystko było w jak najlepszym porządku. Może nie przesadnie dobrze zbudowani, ale również nie tragicznie. Nie wyglądali jak typowe zakapiory ani jak niedoświadczone chłystki. Schludnie ogolona trójka mężczyzna z włóczniami opartymi w kącie. Najwyższy stopniem był stojący przy oknie mężczyzna w średnim wieku. Pozostała dwójka to troszkę grubszy najstarszy na oko 50-latek z lekko siwawymi włosami oraz młody szczupły na oko 20-letni chłopak. Trudno powiedzieć co znaczy dla urzędniczki na oko w tym samym wieku. Bo tak mu ich opisała. Chociaż z drugiej strony staruszka zapewne miała inne podejście do tego, co znaczy podobny wiek.
- W czymś mogę pomóc? Jeśli to dłuższa sprawa to proszę zgłosić się do kogoś innego, bo my za chwilę ruszamy w teren.
Odezwał się dowódca. Głos miał donośny i pewny siebie. Cała jego postawa zdradzała, że był pewny siebie. Nie było w nim jednak pychy czy wyższości. Od po prostu zwykły głos pasujący do kogoś na tego typu stanowisku. Przyglądając się bliżej ekwipunkowi strażników mógł dostrzec, że starzec ma jeszcze w przeciwieństwie do innych dużą torbę przypiętą do pasa. Gdy się poruszał w środku dźwięczał łańcuch. Wychodziło na to, że byli chyba całkiem nieźle przygotowani do potencjalnego zatrzymania. Jeśli chłopak miał jakieś pytania to była dobra pora żeby je zadać. Ewidentnie grupa powoli się zbierała a wydobywanie z nich informacji w terenie mogło nie być najbardziej profesjonalnym zachowaniem.