Park

[Taiyō]

Watanabe usiadła na komfortowej kanapie zgodnie z wolą, chyba, właścicielki tego miejsca. W podstarzałej ruderze, która robiła za siedlisko sierot Watanabe nie mieli nawet jednego tak wygodnego mebla, jak ten. Bez żadnego skrępowania oparła głowę o zagłówek, a plecami wpasowała się w wyjątkowo miękkie poduszki. Mogłaby spędzić tu całą wieczność. Poważnie.

— No tak, przy przesłuchaniu lepiej nie zabijać — odparła zgodnie z prawdą i własnym wyobrażeniem, bowiem w jej mniemaniu cały sens tortur polegał właśnie na tym, by utrzymywać nieszczęśnika przy życiu tak długo, jak to tylko możliwe. Uporczywy i nieustający ból rozwiązywał nawet najbardziej spętane języki. Z martwego truchła niewiele się wyciągnie.

Otrzymawszy szklankę, przyjrzała się uważnie zawartości. Kolor nie zachęcał do konsumpcji, dlatego przeniosła pytające spojrzenie na przodowniczkę. Ta, dość szybko wychwyciła niemą aluzję i rozwiała wątpliwości blondynki. A jej, zwłaszcza jej, do picia nie trzeba było zachęcać. Ujęła szkło w dłoń i skropiła przełyk podarkiem. Najpierw jeden łyk, potem drugi. Szybko dostrzegła coraz wyraźniej odkrywające się dno. Cóż, do umiaru w piciu było jej równie daleko, jak Ābo do trzeźwości.

Blondynka nagle wykrzywiła usta w grymas, którego nie umiałaby zakryć niczym; żadnym uśmiechem, żadnym innym wyrazem mimicznym. Taką minę miało się tylko wtedy, gdy przyszło wgryźć się w najkwaśniejszą cytrynę, jaką kiedykolwiek wyhodowano. I wcale nie była to wina „soku” z prądem. Nie, nie. Alkohol nie byłby w stanie wyrządzić jej tak ogromnej krzywdy. Była odporna nawet na te najgorszego rodzaju; wytwarzane na tyłach domu jakiegoś podstarzałego miłośnika lasów i wiśni. Czy tam czereśni? No, tego, z czego robi się wina.

Z trudem przełknęła zgromadzoną w buzi ciecz. Potem zatrzepotała rzęsiskami w wyrazie absolutnego szoku.

— Skarby? — powtórzyła z nadzieją, że to co, co miała na myśli Faiyā wcale nie będzie tym, co właśnie przepełzło (słowo klucz) po jej wyobraźni: wrzeszczące, brykające jak źrebaki, cuchnące i lepiące się od śliny pomioty szatana zwane berbeciami. Dla pewności jeszcze nim kobieta zdołała otworzyć usta, z nadzieją skrytą we wciąż dziewczęcym głosie, dodała: — Nie mówimy o dzieciach, prawda?

Nie zamierzała odmawiać. Nie mogła, powiedzmy to sobie uczciwie. Ale, jeśli istniała możliwość, by się z tego zadania wykręcić — z pewnością skorzysta. Watanabe nie miała zbyt wiele okazji do zajmowania się dziećmi, a gdy tylko widziała takowe w okolicach Shigashi no Kibu — życzyła im wywalenia się na kamienną drogę. Były głośne, zawodziły, smarkały i kichały. Traktowała je na równi ze starymi ludźmi.

[Aoi]

Misja D - Taiyō
"Z górki na pazurki"
5/7+

Nawet delikatnie się uśmiechnęła, kiedy zobaczyła z jaką wygodą jej asystentka rozpływała się w kanapie. Gdyby wtedy na nią patrzyła, już wcześniej mogłaby zobaczyć, że nie jest aż tak mordercza jak mogłaby się wydawać oceniając po jej wyglądzie. A przynajmniej mogłaby zobaczyć, że potrafiła sprawiać pozory bardzo łagodnej duszyczki, która nie skrzywdziłaby muchy. Ale przesłuchiwani nie byli muchami. Chociaż skoro istniały gadające koty.... oż kurwiszcze, istniały też gadające muchy? Jakby tak gadały zamiast tylko brzęczeć nad uchem.. Cholera.

Skarby? Kiwnęła głową twierdząca, powoli, stanowczo, zdecydowanie wyprzedzając w swojej odpowiedzi to co jeszcze miało nadejść z kolejnym pytanie. Ale, po kolejnym pytaniu, tym razem nie retorycznym, ponownie skinęła, aby dodatkowo potwierdzić ten rosnący w blondynce strach. Ach, bachory. Te, niestety, nie mogły upaść na głupi ryj i sobie go rozwalić. Co to, to nie. Zapewne Faiyā nie byłaby zadowolona, gdyby jej pociechom spadły z głowy chociaż jeden włos.

-Mówimy o dzieciach. - Tym razem już jej głowa była w miejscu, a jej spojrzenie skupione na oczach Słońca. -Nie martw się, jest tylko trójka gówniaków. Najstarsza, Tsumiki, na pięć lat. Jest jeszcze trzyletni Thoma i dwuletni Itto. Mają jedynie nie schodzić do piwnicy i nie wiedzieć co tam robię. Rozumiemy się, tak? - I uśmiechnęła się, tak serdecznie, że aż jasno dawała do zrozumienia, że "rozumienie" to była jedyna dostępna opcja w tej chwili. I po tym wstała ze swojego miejsca.

-Chodź, zapoznam Cię z nimi. - No i nawet nie czekając na reakcję, sama poszła do innego pokoju, gdzie faktycznie była trójka bachorków, grzecznie się bawiąca. Wróć. Bawiła się dwójka, ta starsza. Jakimiś klockami czy czymś, a najmłodszy spał w łóżeczku obok.

-Tsumiki, Thoma, to jest moja znajoma, zajmie się wami chwilkę, jak Mamusia będzie pracować w warsztacie, dobrze? - I po tym tak naprawdę odwróciła się na pięcie i poszła. zapewne do "warsztatu". A Taiyō
była zostawiona sama sobie z dzieciakami.

---

Ābo
Faiyā - Wygląd

[Taiyō]

Tylko trójka? Chyba aż trójka! — oczywiście, nie powiedziała tego na głos, choć zdanie samo cisnęło się w jej usta. Watanabe czasami (bardzo rzadko) wiedziała, kiedy należy zamknąć gębę i nie kłapać ozorem na prawo i lewo. Dla przykładu: teraz. Zważywszy na profesję Faiyi, wolała jej się nie narażać. Skoro zajmowała się przesłuchiwaniem (khe, torturami) we własnym domu, to z całą pewnością nie ozdabiała swoją twarzą najniższych szczebli w Akiyamie. Tak czy siak, Taiyo ważyła słowa przez dłuższą chwilę, nie chcąc zezłościć kolejnej osoby, która z całą pewnością mogłaby jednym tylko wetknięciem palca pomiędzy splot słoneczny odebrać jej oddech. Tak, w tym momencie miała w głowie utkwiony obraz Starego smoka. Tej siły, której nigdy nie ukazał, ale była pewna, że ją miał. Podobnie musiało być i z matką wspomnianych berbeci.

— Niech będzie — stwierdziła markotnie, dla czystej formalności. Obie doskonale zdawały sobie sprawę, że choć z całą pewnością wolałaby uczestniczyć w przesłuchaniu, a nie niańczeniu dzieci, to i jednego, i drugiego, nie mogłaby odmówić. — Tylko ostrzegam, nie mam doświadczenia z... Dziećmi.

W umyśle blondynki rysował się obraz absolutnego chaosu, krzykliwych, pucołowatych buziek, które — z racji wieku — winny mieć specjalne i niemożliwe do zatrzymania potrzeby lizania wszystkiego i wszystkich. Ostatnie, o czym marzyła po długich tygodniach spędzonych na treningach, to bycie pokrytą śliną jakiegoś bachora. A to i tak nie była najgorsza z możliwych opcji. Oj nie. Pięć lat, trzy i dwa. Sumarycznie osiem powodów do popełnienia rzezi na niewiniątkach. Nie, żeby była do tego zdolna, bo nie. Ale... Nie, nie.

Skinęła głową i posłusznie ruszyła za właścicielką domu. Oddech Watanabe stał się zdecydowanie cięższy i rzadszy niż wtedy, gdy odpoczywała na kanapie. Tyle dobrego, że w przeznaczonym dla pociech (skarbów) pokoiku panowała względna cisza. Cisza, porządek i względnie zajmujące szataniki zabawki. Liczyła, że budowana z klocków wieża nie zostanie wybudowana, nim matka dzieciaków wróci. Jeśli jednak tak by się stało, cóż, chętnie złoży budynkowi wizytę stopą, co by musiały budować od nowa. Głupi plan, ale lepszy taki, niż żaden, prawda?

Z uwypukloną na całej twarzy konsternacją pomachała niemrawo w kierunku tych bachorków, które wydawały się posiadać, jeśli nie połowiczną świadomość otaczającego ich świata, to przynajmniej „jakąś”. Nie za bardzo wiedziała co będzie po wyjściu Faiyi z pomieszczenia, toteż w chwili, gdy ta zatrzasnęła za sobą drzwi, nabrała znaczącą ilość powietrza w płuca. I co? I gapiła się nań jak szpak w... W to, co gapią się szpaki.

[Aoi]

Misja D - Taiyō
"Z górki na pazurki"
6/7+

Faiyā definitywnie wyczuwała niechęć swojej asystentki, ale nie było co się ów niechęci dziwić. Rzadko kiedy członek, przepraszam, członkini mafii za zadanie otrzymywała opiekę nad dziećmi. Kto wie co Ci odpowiedzialni za przydzielanie ludzi do zadań usłyszeli, może faktycznie w zgłoszeniu na zapotrzebowanie dodatkowej rąk do pracy ktoś zgłosił, że będzie potrzebna osoba do pomocy przy rzeczywistym przesłuchaniu, a nie w pilnowaniu, żeby jakieś nieszczęsne gówniarze nie przeszkadzały? No cóż. Ważne, że płacą. Niezależnie jak bardzo przypadkowe wydawałoby się to zlecenie już w finalnym rozrachunku.

Zostawiona sam na sam ze szkrabami, mogła się im przyjrzeć. Dziewczynka, a więc najstarsza z grupy, blondyneczka o niebieskich oczkach, definitywnie wdała się w matkę. Oczywiście, brakowało zdobień wynikających z różnych doświadczeń życiowych, bo jej dziecięce lico jeszcze nie zostało w żaden sposób opaskudzone jakimiś bliznami czy poparzeniami. Thoma, był... pocałowany przez ogień, tak. Bo jeszcze na rudzielca mógłby się obrazić. A Itto? Itto smacznie spał, nie rzucał się w oczy, ani nic. Ot, sobie żył. Włosy miał pomiędzy jedną a drugą pociechą, bo brązowe. Chyba.

-Paaani czym się zajmuje? Bo mama naprawia różne meble! Pani też?! - Tsumiki podeszła bliżej, przerwała układanie wieży z klocków. Thoma dalej był przy budowli, ale wpatrywał się w swoją siostrzyczkę i Słońce. No, cóż. Nawet jeżeli chciała uniknąć interakcji z bachorami, to bachory definitywnie tego unikać nie chciały. Przy okazji... Pisk. Cholernie donośny pisk, jakby ktoś torturował nie jakiegoś mężczyznę, a małe dziecko. Od razu dzieci spojrzały gdzieś za Taiyō, w kierunku, w którym poszła ich mama. Czy będzie trzeba ją kryć?

---

Ābo
Faiyā - Wygląd
Tsumiki

[Taiyō]

Blondynka, dopóki nie została zagadnięta, dopóty biernie przyglądała się wszystkim trzem podopiecznym. Tyle dobrego, że nie dokazywały tak, jak to dzieci miały w zwyczaju. Może matka-choleryczka, a takiej osobowości spodziewała się po Faiyi, przyuczyła je do tego, by nie wydawały z siebie nadmiernych dźwięków? Cóż, byłaby to miła wizja, bo nie miała ochoty tu być. A nie miałaby jeszcze bardziej, jakby kaszojady wymagały przesadnej opieki. Co miałaby zrobić? Nie znała żadnych metod wychowawczych, a jedyny wzór, jaki mogłaby wziąć, to ten z doktora. Raczej kiepski wybór. Bo co, miałaby Thomie przyszyć dodatkową parę rąk, z Tsumiki zrobić idealny obraz, a Itto podłączyć do kroplówki, wtłaczającej w jego organizm trucizny wszelakie? No nie.

Dziecię, a właściwie jedno, to konkretne, nie mogło odmówić sobie burzenia spokoju. Skądże znowu. Kto to widział. Watanabe spuściła tęczówki wprost na wybrudzoną buzię dziewczynki i, w duchu dziękując stwórcy, uśmiechnęła się krzywo. To powinno wystarczyć, by jej nie wystraszyć. Inne dzieci, to pewne, już dawno chowałyby się przed nią po kątach. Ale te, cóż, z blizn zdobiących twarz Taiyo robiły sobie tyle, co nic.

— Oh, nie, nie — zaprzeczyła z najsłodszą i najpotulniejszą manierą głosu, jaką tylko posiadała w arsenale swoich tonów. Naprawiać meble. Cóż, jest to jakaś wymówka. Na pewno wyjaśnia wiele niepokojących dźwięków, jakie mogą dobiegać z pokoju przesłuchań – wycie, rozdzieranie pyska, piszczenie, proszenie, błaganie, szloch i zawodzenie. A skoro o tym mowa, wspominane skutki uboczne tortur właśnie rozległy się po domostwie.

Zawiesiła się tylko na sekundkę, bowiem zwrócone w drzwi guziczkowe oczy dzieciątek wymusiły na niej to, co najwyraźniej winna zrobić.

— Próbowałam, ale naprawianie mebli jest za głośne — dodała śpiesznie, zdecydowanie z wyższą liczbą decybeli, niż poprzednio. Protokół zalewania pomiotów szatana ilością słów, których nie będą w stanie ogarnąć, a przez to przeniosą uwagę na nią, czas rozpocząć. — Słyszycie, prawda? Takie dźwięki wydają narzędzia do obróbki drewna. Czasem trzeba dorobić pewien element i… o. Można ogłuchnąć. Życie bez słuchu jest ciężkie. Wolę szyć!

To mówiąc, przykucnęła przy jednym z berbeci, konkretnie przy Tsumice, sięgając pięknej sukieneczki, jaką miała na sobie. Między wskazujący a kciuk ujęła zwieńczenie materiału i — korzystając ze zgromadzonej latami wiedzy o tworzeniu ubrań — poczęła pogodną i charyzmatyczną tyradę, sunąc palcem po bladoróżowej nitce:

— No, popatrz, to się nazywa ścieg pętelkowy. Jak sama nazwa mówi, od pętelek. Widzisz prawda? Jest bardzo prosty, jestem pewna, że jeśli poprosisz swoją mamę, to cię go nauczy. Byłam w twoim wieku, gdy udało mi się po raz pierwszy wyhaftować kwiatka na lnianej chusteczce. Chciałabyś?

[Aoi]

Misja D - Taiyō
"Z górki na pazurki"
7/7+

Tsumiki pokiwała ze zrozumieniem głową, zaraz za nią to samo zrobił Thoma. Itto spał jak zabity. Żył? Chyba tak, czasem się coś przewracał na drugi bok, pewnie jakby faktycznie zrobić roleplay Doktorka to i tak by się nie obudził. W pewien sposób, było to jakoś... zbawienne? Chyba tak. Ale przyjęli wyjaśnienie swojej opiekunki bez żadnego słowa wskazującego na zwątpienie. No miało to jakiś sens. Dzieciuchy nie miały najbledszego pojęcia stolarce, a więc zaufały w pełni osobie starszej, a więc doświadczonej. Nic też nie robiły sobie z jej blizn, nawet tych na dłoniach. Cóż, ich Mamusia miała sporą szramę na twarzy, to przywykły do takiego widoku. A nigdy nie wiadomo, jakie zakazane ryje odwiedziały Faiye.

-Tak! Zapytam potem Mamę! Mówiła, żebym się nie uczyła nikogo od znajomych, którzy ją odwiedzają! - Mądra dziewczynka. Jak sama Taiyō faktycznie nie miała złych intencji... No chyba, że miała głęboką nadzieję, że podczas nauki dziecko się pokaleczy, albo nawet, że Tsumiki przyszyje swoje własnego palca do jakiejś szmatki, a to byłoby na pewno ciekawe, tak nigdy nie wiadomo kto jeszcze mógł tutaj gościć. Raczej szkolenie rzeźnickie im nie było potrzebne, no i co? Uśmiechnęła się szeroko, ukazała braki w mleczakach. I po chwili uciekła do Itto, żeby wznowić budowanie wieży, przy okazji potknęła się i zniszczyła tę częściowo ukończoną budowlę. Marzenia się spełniają, co? Ale nie płakała! Dzielnie wstała, jakby nigdy nic! Skarb.

Czas mijał, mniej lub bardziej zniechęcająco do dalszej egzystencji na tym łez padole zwanym pokojem zamieszkałym przez pociechy pewnej Pani ze Smoków, ale, wszystko co złe kiedyś się kończyło. Podobno. Tym razem, zdawało się, że na pewno. Przecierając ręce ze swojego "warsztatu" wyszła gospodyni, czymś przecierała ręce. Ale na pierwszy rzut oka była czysta, zero śladu krwi czy innych płynów, ani na skórze, ani na odzieniu. Pomachała w kierunku dzieci, pomachała też do Słońca, gestem wskazując aby do niej podeszła.

-Skarby, prawda? - Mówiąc to przekazała dziewczynie mieszek z wynagrodzeniem za pomoc w przesłuchaniu, torturach. Jak zwał tak zwał. -To dla Ciebie. Świetnie się sprawiłaś przy przesłuchaniu. - Ostatnie słowa powiedziała ciszej, aby mieć pewność, że dzieciaczki będą mogły żyć dalej w błogiej nieświadomości. A samej Taiyō sugerując, że faktycznie, według oficjalnych informacji, miała uczestniczyć w całym procesie, który odbywał się w piwnicy domostwa.

---

Koniec po poście gracza

---

Ābo
Faiyā - Wygląd
Tsumiki

[Taiyō]

Mruknęła potwierdzająco w odpowiedzi na słowa dziewczynki. Tak, zdecydowanie lepiej, żeby przypadkiem nie przyswoiła morderczych zapędów własnej matki. Wystarczyło, że była do niej podobna. Bądź co bądź, choć sytuacja była kuriozalna, a przez to i śmieszna, można by się pokusić o głębszą myśl dotyczącą tego, jak w ogóle funkcjonowała ta rodzina.

Umówmy się, ściąganie paznokci z cudzych palców, miażdżenie kości, wyciąganie zębów przy pomocy nieokreślonego, najpewniej mało higienicznego narzędzia we własnej piwnicy? I to mając dzieci? Blondynka niewiele wiedziała o rodzicielstwie, wychowywaniu potomstwa czy o tym, jacy winni być opiekunowie. W zasadzie Faiyā mogłaby jej wcisnąć kit, że podobne procedery dzieją się niemal w każdym domu, w którym znajduje się specjalista od wyciągania zeznań. Pewno nawet by uwierzyła, gdyby nie fakt, że miała, kurwa, jakiś szczątkowy intelekt.

Niemniej, prywatna opinia tymczasowej niani trzech pociech, skarbów!, nic by nie zmieniła. A i wygłoszenie nieproszonych rad mogłoby skutkować natychmiastowym objęciem stanowiska mieszkańca piwnicy. To, zwłaszcza to, niespecjalnie jej się uśmiechało. Choć, gdyby Tsumiki postanowiła jednak zawodzić płaczliwie tuż po zetknięciu się z podłogą, Itto dać upust dziecięcym jelitom, a Thoma począć rozwijanie duszy artysty na ścianach... Mogłaby się nad tym zastanowić. Może zmieniłaby zdanie. Kto wie.

Wracając jednak do wspomnianego wcześniej wywalenia się na głupi ryj: cóż, powiedzieć, że Watanabe osiągnęła względne katharsis, to jak nie powiedzieć nic. To stanowiło nagrodę samą w sobie, choć, jak zwykle bywa przy tego typu okazjach, pewnie przyjdzie jej jeszcze zgarnąć parę monet. Dobrze. Po ostatnio poczynionych wydatkach na wachlarz, który na ten moment grzecznie leżał w schronie, sakiewka dziewczyny nie brzęczała już tak donośnie, jak wcześniej. Przykre. Lubiła pieniądze. Nie gromadziła ich przecież po to, by wydawać. Bynajmniej. Chciała posiadać. Liczyć bez końca (dobra, nie liczyła, a jak już, to ręką na zasadzie — ciężko: dobrze, lekko: źle) i obracać w palcach przez niezliczone godziny.

Na szczęście nie było mowy o niezliczonych godzinach w przypadku opieki nad potomkami Faiyi. Bogom niech będą dzięki. Jeszcze parę minut i młoda smoczyca mogłaby ześwirować. Z niewyjaśnionego powodu, jakoś tak, trwożyła się tych małych czpionów. W ogóle: dzieci. Starców się brzydziła, dzieciom natomiast... Zazdrościła. I to w ten chory, niekoniecznie dojrzały sposób. Widząc, jak mogą się swobodnie bawić, jak przechadzają się uliczkami Shigashi no Kibu wraz z rodzicami, jak wciągają jeden kruszony lód za drugim, miała ochotę podkładać im nogi tak długo, jak zwątpią w następny krok. Naturalnie, nigdy nie dopuściła się podobnego czynu (nie w zatrważającej ilości). Tak, kusiło. Nie raz i nie dwa.

— Wiesz, co robi się ze skarbami? — powiedziała błyskotliwie, mocno akcentując żartobliwą naturę tegoż zdania. Znów, czytając z sylwetki kobiety, z tego, jaka była dotychczas, domyślała się, że może sobie na to pozwolić. Która matka przepuści okazję do powiedzenia: „nawet nie wiesz jak mam ich czasami dość!”? Żadna.

Niemniej, Watanabe kłamać nie zamierzała. Trójka rzeczywiście nie była tak rozbrykana, jak przecież mogła. Ewentualne pomniejsze wrzaski rekompensowały i pieniądze, i możliwość chełpienia się udziałem w przesłuchaniu. Po prawdzie wolałaby rzeczywiście przyglądać się reakcjom nieszczęśnika, niźli zabawiać dzieci pani krwi i cierpienia, ale... Ale na bezrybiu i rak ryba.

— ...Było spokojnie. Zawsze takie są? — dodała jeszcze, by wzmocnić ewentualne, całkiem możliwe, pozytywne nastawienie zleceniodawczyni. Czasami warto było inwestować w kontakty. Kto wie, kiedy umiejętności Faiyi będą mogły ułatwić jakieś zadanie? Ponownie: lepiej otwierać wiele drzwi, niż korzystać tylko z jednych. Czy jakoś tak?

Odebrawszy zapłatę za swoje usługi, dopytała jeszcze o finalny efekt „dorabiania elementów”. Nie, nie było jej to do niczego potrzebne, ale im więcej informacji, tym lepiej. Nadmiar, w tym przypadku, zaszkodzić przecież nie mógł. Chyba. Najwyżej Watanabe nabędzie jeszcze większą znieczulicę, jeśli mowa o przemocy na „winnych”, niż miała.

z/t

[Aoi]

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM

[Tenshi]

Tenshi wróciła znad rzeki koło poranka i momentalnie zasnęła. W nocy trenowała. Nikt nie zwracał na dziewczynę uwagi. Po prostu głupia gdzieś się włóczyła w nocy, więc rano musiała spać. Wiele było takich przypadków? Koniec końców dziewczyna przespała cały dzień i całą następną noc, budząc się nad ranem.
Odespała tym samym wszystkie te ostatnie treningi, którym się poddawała. Tenshi była narzędziem, ale niestety nie miała mechanicznej wytrzymałości, a sen, jedzenie, picie i potrzeby fizjologiczne były koniecznością.

Jednakże Tenshi nie miała spokojnego snu. Jakiś czas temu zabiła dwie osoby. To naturalne, że miała koszmary. Ten był wyjątkowo okrutny i dziewczyna obudziła się niemalże z płaczem i z rękami na własnym gardle.
- Chodź, kochanie - powiedziała piękna kobieta. - Jesteś zmęczona. Weźmiesz kąpiel i pójdziesz spać.
Tenshi wiedziała, że to się dobrze nie skończy. We śnie była zbyt zmęczona, by jakkolwiek zaprotestować, więc kobieta bez najmniejszego problemu zaprowadziła ją do domu i otworzyła drzwi. Gdy tylko Tenshi podeszła do progu i chciała zerknąć do wnętrza pomieszczenia, kobieta popchnęła ją. Po drugiej stronie drzwi nie było domu, lecz wielki rów wypełniony po brzegi błotem. Tenshi zapadła się i momentalnie zaczynała się dusić. Nie mogła się obudzić przez długi czas.

Ten sen powtarzał się przez kilka dni i dziewczyna myślała, że to się nigdy nie skończy. Musiała zająć czymś myśli, więc za dnia udawała się do biblioteki i czytała dostępne tam zwoje, a w nocy starała się myśleć nad tym co przeczytała... W większości były to nic nieznaczące brednie. Jednak Tenshi trafiła na opis pewnej interesującej techniki. Bardzo pasowała do Messhū Enrō... tak jakby te dwie techniki były stworzone przez jedną osobę. Trenować tą technikę mogła w parku. Ba! Mało tego, w parku i to przy ludziach. Tak należało tą technikę trenować. Następnego więc dnia Tenshi przystąpiła do treningu.

  Ukryty tekst

z/t

[Tenshi]

Tenshi, jak zwykle, wróciła do parku, by usiąść na swojej ulubionej ławeczce. Była gotowa do kolejnej misji, mając na uwadze list od swojego przełożonego, choć sama nazywała go swoim właścicielem.
Arata był człowiekiem, który przygarnął Tenshi, gdy ta nie miała się gdzie podziać. Był członkiem rodziny Akiyama, noszącym rangę Pazura. Wyszkolił ją, ale dla niego dziewczyna była niczym więcej jak narzędziem - zwykłym przedmiotem. Powiedział jej kiedyś, że nigdy nie będzie członkiem rodziny. Tenshi podzielała jego zdanie i nie próbowała osiągnąć człowieczeństwa.

Wyciągnęła list ze swojej torby i zaczęła bardzo uważnie go czytać.

Dōgu,

Mam już po dziurki w nosie rozsyłania swoich ludzi, by cię szukali, gdy akurat jesteś potrzebna. Narzędzie, którego nie można znaleźć jest całkowicie bezużyteczne.

Od teraz masz się stawiać co trzy dni w moim gabinecie. Tylko spróbuj stawić się osobiście, to osobiście obedrę cię ze skóry! Użyj Gentoshin no Jutsu.

Jeśli nie znasz tej techniki, to jesteś całkowicie bezużyteczna. Powinienem cię wyeliminować czy raczysz łaskawie ruszyć tyłek i się jej nauczyć? Poniżej zamieszczam opis techniki i wskazówki jak ją wykonać.

A

Arata nie był tylko jej właścicielem, ale też mistrzem. Tenshi doskonale pamiętała, że to on był pomysłodawcą "szukania jej przez jego ludzi". Dlatego niezbyt rozumiała dlaczego to ona była winna. Natomiast nie rozmyślała nad tym i uznała to za prawdę objawioną. Tak powiedział Arata, więc nie mogła się sprzeciwić ani dyskutować.
Nie miała żadnych planów na następne dni i te plany nagle się znalazły. Miała nauczyć się nowej, przydatnej techniki i użyć jej, żeby stawić się w gabinecie Pana Araty. Tenshi nie wiedziała jak ta technika miałaby działać, więc zwyczajnie przeczytała notatkę Araty, która traktowała o niej.

  Ukryty tekst

Notka dla Minoru:

  Ukryty tekst

[Minoru]

[Zadanie specjalne C] Wykończyć konkurencję Tenshi

---

Kolejka 1:
Tenshi: 0
Minoru: 1

---

Tenshi nauczyła się nowej techniki. Powinna czuć się dumna, zwłaszcza że nie była to pierwsza lepsza jakaś tam techniczka, a naprawdę zaawansowane jutsu. Gdyby tylko nie spierniczyła całej sprawy poprzez ten ukłon i do tego niezauważenie która właśnie była godzina. A jednak jej właściciel nie był zły, aż tak bardzo. Czyżby trochę się jej upiekło?
– Skoro już tu jesteś, to skup się na tym co mam ci do powiedzenia! - Rzucił pośpiesznie do Tenshi, jakby obawiał się, że nieposłuszne dziewczę rozłączy się zaraz ponownie. Choć takich wątpliwości nie mógł mieć za wiele. Wszak dziewczyna wiedziała, że gdyby wykonała taki ruch bez zezwolenia, byłoby to równe z wyrokiem śmierci, albo czymś gorszym. Pomimo swoich słów, Arata, jeszcze przez chwilę nie odezwał się ani słowem, przerzucając jedynie jakieś kartki na swoim stole. W pewnym momencie uniósł jedną z nich i przystawił ją bliżej jednej ze świec, tak by dziewczyna mogła dostrzec w półmroku co też znajdowało się na niej. Była to rycina, całkiem ładna. Przedstawiała ona jakiegoś mężczyznę, dorosłego i wyraźnie zamożnego. Choć nie różnił się on od tych wszystkich bogatych facetów w średnim wieku. Ot postępująca łysina, liczne zmarszczki na pucołowatej twarzy. Do tego duży brzuch, chude nóżki, wymazany wonnymi olejkami z wybieloną twarzą. Wielu z tych rzeczy, Tenshi nie mogła dostrzec na obrazku, ale łatwo było wpaść w pułapkę stereotypów. A ten jegomość wyglądał na baaardzo stereotypowego.
– Twój nowy cel. Kimura Seichi. Syn chłopa rolnego i jakiejś głupiej nauczycielki, której prawdziwego mężczyzny się zachciało. Jak łatwo się domyśleć nie była to zbyt szczęśliwa rodzinka. - Potrząsnął on trzymanym w dłoni obrazem w taki sposób, że dało się z niego wyczytać jeszcze mniej, a następnie zaniósł się śmiechem z własnego żartu.
– Jak to zwykle bywa z ludźmi z rynsztoka. Albo topią się w tym gnoju, albo pną się do góry. Nasz bohater należał do tej drugiej grupy. Ambicji mu nie brakowało, choć nie był za silny, ani tym bardziej mądry. Choć matka nauczyła go czytać i pisać, co wystarczyłoby mu by wyrwać się ze ścieku z którego pochodzi. No ale zachciało mu się pałaców, więc zaczął handlować. Szybko odkrył jednak, że jest to trudniejsza robota niż się wydaje. Jako jednak, że pochodził skąd pochodził, nie bał się pobrudzić rączek. Zgłosił się do Ekibyo. - Spauzował kolejny raz, choć ciężko było zgadnąć czy zrobił to by dać narzędziu przetrawić to co usłyszała dotąd, czy zwyczajnie potrzebował przepłukać gardło, gdyż sięgnął on po stojące obok papierów naczynie.
– Szybko zaczął piąć się po szczeblach kariery, a co za tym idzie, zarabiać dużo szmalu. Człowiek ten ma koneksje i współpracuje z taką ilością ludzi poza Shigashi, że nasi właśni ludzie nie mają możliwości sprzedaży w niektórych miastach kontynentu. Nie trzeba mówić, że jest to dla nas problematyczne. Dlatego próbowaliśmy go przekupić, potem zastraszyć i ostatecznie zniszczyć jego reputację. Wszystko na nic. Dlatego też wchodzisz do tej roboty ty. Wygrywamy wojnę mafii. Jeśli ktoś nie jest z nami, to jest przeciwko nam. Znajdziesz go i zabijesz. Możesz zostawić jakiś ślad by ludzie wiedzieli, że to nasza robota i że ten człowiek wystąpił przeciw nam. Niech zostanie przykładem dla innych. - Skończył swą przydługawą przemowę o człowieku który miał umrzeć. Był to doskonały moment by dopytać o ewentualne wątpliwości jeśli takowe były.

[Tenshi]

Tenshi nie czuła dumy. Nie istniała po to, by czuć dumę. Kazał jej się skupić. Jakby nie była dostatecznie skupiona, utrzymując tą niezwykłą technikę[1]. I to pierwszy raz w swoim życiu.
Tenshi nie wykazywała żadnych oznak nieposłuszeństwa względem Araty, nie dlatego, że bała się jego gniewu i kary, która mogła ją za to spotkać - a bała się tego oczywiście - ale dlatego, że po prostu taka była jej natura. Gdy coś robiła czego robić nie powinna - jak na przykład dezaktywowanie techniki w trakcie ważnej rozmowy - to zwyczajnie robiła to z własnej głupoty lub dlatego, że jej chory umysł właśnie płatał figle.

Czekała cierpliwie aż Pan Arata zdecyduje się jej coś powiedzieć. Nie miała prawa, by go poganiać. Po pewnym czasie Tenshi ujrzała rycinę, którą jej prezentował. Przedstawiała ona zamożnego mężczyznę.
- "Następny cel?" - pomyślała, nie mając złudzeń, że tak. Starała się zapamiętać więc jak najwięcej szczegółów dotyczących tego mężczyzny.
Tenshi zdołała wyrobić sobie pewną opinię na temat tego mężczyzny na podstawie samego wyglądu. Nie był wysportowany, z pewnością nie był silny. Nie był jak jej ostatni cel: Tsuji Eizuro. Ale był bogaty, więc pewnie miał ochroniarzy. Pozbycie się lub minięcie ochrony i dostanie się w pobliże tego mężczyzny powinno więc załatwić sprawę. Choć były to tylko stereotypy. Tenshi miała świadomość, że jego wygląd mógł być mylący.

Tenshi odniosła wrażenie, że Pan Arata jest bardziej rozgadany niż zwykle i że zdradza jej więcej szczegółów niż zwykle. Nie protestowała jednak, nie przerywała mężczyźnie. Pozwoliła mu - chociaż jej pozwolenie było znacznie mniej warte niż dziesięcioletni śnieg - by się wygadał. Starała się analizować wszystkie szczegóły, ale zapamiętać jedynie te, które jej zdaniem były ważne.
Rodzice mężczyzny wydawali się na pozór nieistotni. Dziewczyna jednak po czasie uświadomiła sobie, że jeśli żyją, to ich syn mógłby się z nimi kontaktować. Więc można było go w ten sposób odnaleźć. Zapamiętała więc ten fakt.
Później Arata mówił o ludziach z rynsztoka. Tenshi bardzo łatwo mogla siebie z nimi utożsamić. Jej ujemna samoocena nie pozwalała stawiać się wyżej. Mało tego... oni, chociaż z rynsztoka, byli ludźmi. Tenshi? Niekoniecznie. Jej los był przesądzony. Nie mogła piąć się w górę, więc musiała się utopić. Lekko posmutniała, ale słuchała dalej.
Jej opinia na temat tego mężczyzny trochę się zmieniła gdy Arata wspomniał, że ten nie bał się pobrudzić sobie rąk i zgłosił się do Ekibyo. Jako kto? Może jednak coś potrafił i był większym zagrożeniem niż początkowo się zabójczyni zdawało? Warto było to zapamiętać. I to, że zaczął handlować. Więc był kupcem. To również było warte zapamiętania.
Następnie Arata oznajmił, że mężczyzna ten ma znajomości. To Tenshi pasowało do jego osoby. Nawiasem mówiąc, osoba, która posiadała pieniądze, znajomości, ochronę i jeszcze potrafiła walczyć... była opisem niesamowicie problematycznego celu. Tenshi zaczęła się więc obawiać czy sobie poradzi... Jednak nie dawała tego po sobie poznać.
Później Arata dużo mówił dlaczego ten człowiek miał umrzeć. Tenshi to nie obchodziło. Jeśli Arata lub ktokolwiek inny z Akiyamy mówił, że Dōgu ma kogoś zabić, to Dōgu zabijała. Bez znaczenia czy to był zdrajca - w przypadku jej poprzedniego celu Pan Arata również dał wyjaśnienie - czy problematyczny kupiec. Było to bez znaczenia. Natomiast jedno starała się zapamiętać. To, że niektórzy członkowie Akiyamy nie mogli przez niego handlować. Może warto było się dowiedzieć którzy i z nimi porozmawiać? Tenshi jednak nie miała w zwyczaju prosić swoich właścicieli o pomoc. Więc odrzuciła szybko tą koncepcję. To, że Akiyama wygrywała wojnę mafii również nie miało dla dziewczyny znaczenia.

Jej cel był prosty. Znaleźć. Zabić i zostawić ślad. Ostatni punkt mógł być bardzo problematyczny. Pierwszy z resztą też. I drugi na pewno. Więc w sumie wszystkie były problematyczne. Tenshi mogłaby zapytać czy ten człowiek potrafi walczyć albo gdzie zacząć poszukiwania albo kto nie może przez niego handlować i gdzie tego kogoś znaleźć. Mogła zapytać o wiele rzeczy. Jednak była jedynie narzędziem i nie powinna zadawać zbędnych pytań. Jej właściciele byli po to, by zlecać jej zadanie, a nie wykonywać je za nią. Musiała to zrobić albo umrzeć, próbując.
- Kimura Seichi zostanie wyeliminowany - powiedziała po prostu bez żadnych emocji. Oczywiście jego imię i nazwisko to były bardzo ważne szczegóły, które wręcz trzeba było zapamiętać.

W przeciwieństwie do Araty, Tenshi nie mówiła dużo. Nie było takiej potrzeby. Gdy mężczyzna dał znak do zakończenia rozmowy lub gdy jego klon zniknął, Tenshi udała się na swoją ławkę, by się na niej położyć i przespać, a zadanie rozpocząć następnego dnia. Nie mogła odszukać celu po zmroku.
Gdy tylko się przebudziła, zjadła śniadanie - kulki ryżowe pozbawione smaki - i napiła się zimnej wody - również bez smaku. A następnie udała się do miasta. Kroki swe skierowała na targowisko. Jako, że cel był kupcem...

  Ukryty tekst

[Minoru]

Z/T

[Tenshi]

Tenshi po zakupach powróciła do parku. Jej ostatnie zadanie zakończyło się sukcesem, a rany, które odniosła zostały całkowicie wyleczone. Nie miała nic innego do roboty. Mogła powrócić do swojego stanu nieistnienia.

W dzień biegała bezmyślnie po parku, co mogło dziwić innych ludzi. Chociaż z pewnością zdążyli już przywyknąć do jej dziwacznych zachowań. Była jedną z nich i czasami robiła dziwne rzeczy. Bezmyślne bieganie traktowała jak trening. Podczas ostatniej misji odniosła rany, bo nie była wystarczająco szybka.
Z każdym kolejnym okrążeniem wydawało jej się, że jest odrobinę szybsza. To odczucie mijało bardzo szybko i zostawało zastępowane przez inne:
- "Nie jestem wystarczająco szybka"
Dziewczyna bowiem nie mierzyła sobie czasu, a swoje postępy określana prawdopodobnie za pomocą własnego samopoczucia czy innej nienazwanej emocji, która akurat siedziała jej w głowie.
Biegając, co jakiś czas wykonywała ruchy rękami. Czy to składała pieczęci. Czy to wykonywała uderzenia. Bowiem nie tylko nogi musiała mieć wyćwiczone. Ręce również były bardzo ważne.
Głupi, nieprzemyślany i totalnie losowy sposób treningu zaczął przynosić w końcu rezultaty. Po dwóch dniach prędkość młodej zabójczyni odrobinę się poprawiła.

Noce były okrutne. Zabiła dość sporo osób i te osoby dręczyły ją w koszmarach. Ogrodnik, którego zabiła motywował ją do poprawienia swojej prędkości. Miała w swoich rękach narzędzie ogrodnicze i pielęgnowała pewien krzak.
- Myślisz, że uciekniesz? - mówił ogrodnik. Tenshi próbowała uciec, ale roślina bez najmniejszego problemu dawała radę ją chwycić. Oplątywała jej ciało i zaczynała dusić. - A teraz zginiesz...
W ciało dziewczyny wbijały się setki małych igieł, a ona budziła się znowu w tym samym miejscu i sen się powtarzał, torturując dziewczynę. Ogrodnik zginął w bardzo podobny sposób. Tenshi nie dała mu chwili na reakcję i przedziurawiła go siedemnastoma igłami Hari Jigoku.
Martwy strażnik uświadamiał jej, że miłość to najgłupsze i najbardziej złudne uczucie na świecie. We śnie kochała tego mężczyznę i była bardzo szczęśliwa gdy raz za razem dawał jej pluszowego misia w prezencie. Nie była w stanie odrzucić tego prezentu. Prezentu, który za każdym razem wybuchał i palił jej ciało. Mężczyzna zginął od wybuchu wybuchowej notki.
Po serii śmierci i odrodzeń Tenshi była w stanie się obudzić. Była cała spocona. Nic dziwnego. Przez całą noc walczyła o swoje nic nieznaczące życie. A później biegała.

Po trzech dniach od zarobienia zakupów przyszła pora na rozmowę z Panem Aratą. Znalazła więc odpowiednie miejsce i złożyła pieczęci, wykonując technikę[1].

  Ukryty tekst

[Minoru]

[Wyprawa rangi B] Bodyguard Tenshi

---

Kolejka 1:
Tenshi: 0
Minoru: 1

  Ukryty tekst

---

Ileż to dni minęło od tamtego feralnej misji, podczas której Tenshi wymordowała kilka osób, siejąc postrach wśród miejscowej ludności. O śmierci Kimury Seichiego mówiło się jeszcze przez wiele dni, zastanawiając się kto dokonał tak zbrodniczego mordu. Potem nastała jednak nuda. Dni mijały na rutynowym oczekiwaniu na kolejne rozkazy i zdawaniu raportów swemu właścicielowi. Rana, jaką zadano jej tamtego feralnego dnia, przez szermierza Kimury Seichiego, zagoiła się całkowicie, nie pozostawiając nawet śladu. Tenshi mogła wrócić do treningów.
Czas spokoju miał jednak w końcu minąć i to w najbardziej niespodziewany sposób. A było to tak. Tenshi po odbyciu treningów i zrobieniu zakupów, jak na dobre narzędzie przystało, zamierzała połączyć się z panem Aratą. Nim jednak zdołała złożyć jakąkolwiek pieczęć, powietrze przed nią zamajaczyło, jakby ktoś rozgrzał je do wysokich temperatur. Zaczęło ono zmieniać się, formować na podobiznę człowieka, z każdą chwilą nabierając coraz więcej detali. W końcu sylwetka uformowała się, a przed Tenshi stanął nie kto inny jak pan Arta. Wyglądał na spanikowanego, a jego nienaganna fryzura i ubiór były teraz okropnym nieładzie.
– Rusz swoje bezużyteczne dupsko i przydaj się w końcu na coś! Zaatakowano moją siedzibę! - Był wyraźnie roztrzęsiony i rozglądał się na boki jak wystraszone zwierzę. Przypominał teraz odrobinę ostatni cel Tenshi, gdy tamten wiedział że nadeszła pora umierać. Dziewczyna nie zdołała niestety nic odpowiedzieć, gdy postać Pana Araty rozpłynęła się w powietrzu.