Wioska przy rzece Asahi

[Daisuke]

-Moja droga Minako! Jakże wspaniale widzieć ciebie i twoje pięści- Momentalnie jego nastawienie się zmieniło. Całe zmęczenie oraz wyraźnie zirytowanie zniknęło, a zamiast tego pojawił się jego rozbrajający ironiczny uśmiech. Wyprostował się też, napinając nieco bardziej swoje mięśnie, aby optycznie wydawał się jeszcze bardziej napakowany i większy. Niczym paw prezentujący swój przepiękny ogon, na widok partnerki, którą chciał swoim widokiem oraz tańcem zauroczyć.

-Słyszałeś piękną panią?- Upewnił się, że karczmarz nie będzie zwlekał z tym poleceniem. Skoro kwestia zapłacenia była już ustalona (i nie był tą osobą on sam) to tym bardziej nalegał na pospieszne nalanie trunku. Dwie białe buteleczki wypełnione tym szlachetnym napojem w mig znalazły się przed Daisuke, który równie prędko chwycił je w dłonie i ruszył niczym bestia, której zatrzymać się nie dało. Nie żeby ktoś próbował, ale zdecydowanie w tym momencie lepiej mu było nie wchodzić w drogę.

-Mój plan wycieczki nieco się zmienił. Trafiłem na ciekawą osadę mistrzów bimbrownictwa. Tak jakoś wyszło, że potrzebowali ochrony, więc się tam odrobinę zasiedziałem. Cholernie niebezpieczne okolice, jak nie bandyci atakujący karawany, to inni hultaje palący całe wioski. Na całe szczęście pozbyłem się ich wszystkich, więc zaplanowałem się stąd wreszcie zbierać, inne regiony też przecież potrzebują mojej pomocy, nie mogę całego życia spędzić tylko tutaj. Ale cieszę się, że trafiłem wprost na Ciebie. Myślałem o Tobie cały czas, jak tam się sprawy mają w Kinkotsu?- Oczywiście nie omieszkał nie wspomnieć o swoich własnych dokonaniach oraz niesamowitym odkryciu, wiosce pełnej alkoholu. Wprost stworzonej dla niego. Co prawda nie wspomniał, że w większości siedział i chlał na umór albo próbował zarywać do innych niewiast, no ale po co miał psuć tak piękną atmosferę jaka była między nimi. Nawet jeśli Minako wychodziła poza pewne schematy, do których Daisuke się przyzwyczaił, to i tak nie miał zamiaru zbytnio jej informować o swoich pozostałych podbojach. To zwykle źle działało na osiągnięcie pożądanego przez niego celu.

[Minako]

Minako parsknęła śmiechem, gdy Daisuke zwrócił na nią swoją uwagę i momentalnie zmienił swoje zachowanie. Dobrze, że nie łyknęła sobie w międzyczasie sake, bo chyba wyszłoby jej nosem na widok prężących się mięśni, które miały ewidentnie ją zainteresować. Tak, ten mężczyzna był naprawdę interesujący, chociaż jego charakter i ''przyzwyczajenia'' pozostawiały wiele do życzenia. Niemniej Minako lubiła go, zwłaszcza że mieli podobne poczucie humoru w przekomarzaniu się nawzajem, a jego wygląd rozgrzewał zapewne nie tylko jej krew.
- Ciebie i Twoje mięśnie też miło widzieć. - Odpowiedziała z rozbawieniem.
Odsunęła nogą drugie krzesło przy swoim stoliku, gdy w tym czasie Daisuke dostał swoje dwie buteleczki i ruszył w jej stronę niczym taran, którego nic nie jest w stanie zatrzymać. Gospodarz patrzył na niego niepewnie, jednak fakt, że Daisuke był znajomym Minako, a ona wynajmowała tutaj pokój nieco uspokoiły jego obawy nie tyle o zapłatę, co o to, że nie zdemolują mu lokalu. Chyba. Kunoichi znowu parsknęła śmiechem, gdy usłyszała o osadzie mistrzów bimbrownictwa, jednak nie przerywała mu, dopóki mężczyzna nie opowiedział wszystkiego, co na obecną chwilę chciał jej powiedzieć.
- Osada mistrzów bimbrownictwa, czyli znalazłeś swoje małe królestwo na Pustyni. - Powiedziała ze śmiechem, po czym upiła ze swojej butelki i wzięła kilka kęsów swojego jedzenia, jednocześnie kiwając na talerz głową i tym samym pytając, czy też nie chciałby czegoś zjeść. - A powiedz mi, czy Ci bandyci, albo hultaje, mieli może tatuaż z wężem zjadającym własny ogon?
Była ciekawa, czy Daisuke przypadkiem nie wpadł na tych buntowników, którzy ostatnio stali się za bardzo aktywni i coraz bardziej wkurzali władzę Atsui. Na tyle, że wystawiono specjalne zlecenia i sypnięto hojnie pieniędzmi za tych łajdaków. Gdy wróci do miasta, będzie musiała też zająć się tą sprawą. Niepokoiło ją przede wszystkim to, że może dojść do zamachu na władzę, gdy tylko przeleje się czara goryczy. Spojrzała więc uważniej na Daisuke, zwłaszcza że ten właśnie powiedział, że cały czas o niej myślał. To raczej nie było możliwe, patrząc po jego beztroskim życiu wolnego strzelca, ale i tak zrobiło jej się miło.
- W Kinkotsu panuje lekkie napięcie. - Powiedziała ostrożnie, biorąc kolejny łyk sake i kilka kęsów ryżu z mięsem i warzywami. - Pytałam Cię o tatuaże, ponieważ mamy do czynienia z bandą buntowników, którzy nazwali się Oroboros i noszą właśnie symbol węża zjadającego własny ogon. Wykorzystują niedolę ludności cywilnej w całej prowincji, pomagają im i jednocześnie podburzają do buntu przeciwko władzy. Jeśli ich nie powstrzymamy, może dojść do zamachów i krwawej rzezi.

[Daisuke]

-Nie, tamci, którzy napadali na moją wioskę, a drugą niedaleko całą spalili, to nie mieli żadnych znaczków. Jakaś banda przypadkowych cwaniaków. Ich błąd, że źle wybrali sobie następny cel- Złapał krzesło i postawił je tyłem w stronę stołu, po czym zasiadł sobie na nim, wykorzystując oparcie jako podstawkę pod własne ręce. Był całkiem solidne zbudowany (za co przecież wielbiło go wiele kobiet), więc nie sprawiało mu to jakiegoś specjalnego problemu, by w dalszym ciągu sięgnąć po jedną z butelek z sake i walnąć pierwszego, solidnego łyka z gwinta. Jadła również nie odmówił, więc kiwnął głową w międzyczasie, gdy jego gardło zajęte było przyjmowaniem alkoholowej substancji.

-Ahhhhh...- Odetchnął z olbrzymią ulgą odstawiając od ust butelkę, po czym kontynuował -Ale widziałem tych twoich przyjemniaczków. Trafiłem kiedyś, jakoś niedługo po naszym ostatnim spotkaniu na ciekawe zlecenie. Jakiś cwaniaczek z Shigashi podróżował z kupcem. Właściwie to kupiec z nim, bo bał się o własną dupę, no ale to głównie z tamtym cwaniaczkiem gadałem. Mieliśmy zdemolować jakąś małą bazę w centrum niczego. Sam środek pustyni, piach tylko dookoła, a ci kretyni zbudowali tam sobie domek pod ziemią. Wymietliśmy stamtąd wszystko co się dało, głównie skrzynki i jakieś dokumenty z tym symbolem o którym mówisz, większość tych twoich od tatuażu gryzie glebę, kilku pogoniliśmy, żeby dali znać reszcie by się więcej nie pałętali. Ale chyba nas nie posłuchali i dalej robią wam problemy-. W tamtym momencie w sumie średnio go interesowało, gdzie po co i dlaczego mieli zniszczyć tamtą bazę. Niespecjalnie nawet pamiętał tego kto im to zlecał, jedyne powiązanie o którym wciąż pamiętał to ten "cwaniaczek". Srebrnowłosy prezentujący dokładnie takie same umiejętności jak Daisuke. Trzeba przyznać, że dwóch takich zabijaków razem to był bardzo ładny widok. Może jednak warto rozważyć wycieczkę do Shigashi i popytać o tego wojownika w szpiczastych włosach. Ten Duet Pięściarzy zdecydowanie potrzebował reaktywacji.

-Banda wypierdków, którzy używają wielkich haseł, aby sobie bezkarnie zabijać i niszczyć wszystko? No, trochę się wam tutaj rozpleniła zaraza. I gdzie tu lekkie napięcie? Sprawa powinna być prosta. Albo się ich pozbędziecie albo wam będą robić syf koło dupy. Nigdy nie było władzy, która każdemu dopasuje ale anarchia to nikomu nie będzie służyć. Bo nie sądzę, żeby banda terrorystów poradziła sobie z utrzymaniem czegokolwiek poza własnymi portkami na dupie- Szybko, bez ogródek i gryzienia się w język poradził co on by zrobił z tymi wężami zjadającymi własny ogon. To w istocie co oni mogli robić, gryź samych siebie w dupę, zamiast męczyć zwykłych ludzi. Jak im się tak nie podobało, to zamiast robić tutaj rozpierdziel mogli spakować manatki i wynieść się gdzieś indziej. Daisuke właśnie tak zrobił i bardzo sobie chwalił.

[Minako]

Minako westchnęła tylko gdy usłyszała, że żadna z grup, na którą trafił Daisuke, nie miała symbolu Oroboros. Jednocześnie była to ulga, ale z drugiej frustracja, bo nadal nie miała kolejnego tropu, który mógłby jej powiedzieć, jak raz na zawsze pozbyć się problemu z Oroboros. Dała więc znak gospodarzowi za ladą i poprosiła o drugi zestaw tego co sama zamówiła, tym razem dla swojego towarzysza, który wraził chęć zjedzenia z nią posiłku. Nie był to jednak koniec rewelacji, bo już po chwili Daisuke ujawnił, że trafił na Oroboros podczas jednego ze swoich zleceń. Minako momentalnie się spięła i zmarszczyła brwi, słysząc o podziemnej kryjówce na środku Pustyni. To zdecydowanie był ważny trop.
- Pamiętasz gdzie to było? Mógłbyś mi pokazać? - Zapytała wyraźnie ożywiona, a w tym czasie gospodarz postawił przed Daisuke dużą miskę ramenu i odszedł, żeby zadbać o drugie danie. - Opowiedz mi o szczegółach. Co było w skrzynkach i gdzie są teraz te dokumenty?
Ucieszyła się, że większość z tych buntowników zginęła, ale obawiała się o tych co przeżyli. Czy wrócą znowu do tej kryjówki, gdy tylko uznają, że znowu jest bezpiecznie? Czy uda się trafić jej na jakieś dodatkowe ślady? Dość często patrolowała Pustynię w Atsui i nie natknęła się na podziemne bazy i krypty. Wyczułaby coś takiego, zwłaszcza gdyby chowali się tam buntownicy. Cholera, jakie to było upierdliwe. Ta sprawa od dłuższego czasu nie dawała jej spokoju i najbardziej obawiała się o to, że coś zacznie się dziać w samym Kinkotsu. Słowa Daisuke o zarazie i robieniu koło dupy było dokładnie tym, co sama uważała. Jakby nie patrzeć, trafił idealnie w punkt i doskonale zdawał sobie sprawę, czym to może grozić.
- Sprawa niestety nie jest prosta. - Przyznała z westchnieniem. - Te skurwysyny są tak przebiegłe i dobrze zorganizowane, że ciężko nam się im dobrać do dupy. Owszem, udało nam się trafić na kilka przypadków, ale potem zawsze trop się urywał i nawet gruntowne przesłuchanie pojmanych typów nic nie dawało. Jest ich zbyt wielu, rozsianych po całej prowincji, a ich bazy są dobrze ukryte. To na co trafiliście było najwyraźniej jedną z takich kryjówek. I tak, robią nam syf koło dupy, a jeśli w porę ich nie powstrzymamy, w końcu zmuszeni będziemy stanąć do walki z cywilami, których mieliśmy chronić, a z których te szmatławce chcą sobie zrobić tarczę i miecz.
Przerwała na chwilę, bo w tym momencie znowu pojawił się gospodarz i przyniósł Daisuke ryż z mięsem i warzywami. Minako podziękowała mu uprzejmie, obdarzając uśmiechem, po czym ponownie skupiła się na swoim rozmówcy, zaś właściciel zniknął za ladą na zapleczu. Kunoichi wzięła kilka kolejnych kęsów swojej potrawki i popchnęła to łykiem sake ze swojej buteleczki.
- Niestety sporym utrudnieniem jest mocny wpływ na ludzi. - Wyjaśniła z powagą i zmarszczyła brwi wyraźnie zirytowana tym wszystkim. - Ostatnio miałam okazję dowiedzieć się, że Oroboros mocno wspierają potrzebujących. Organizują punkty rozdawania wody i żywności, pomagają też na różne inne sposoby. Jest spora obawa, że jeśli zaczniemy ich publicznie prześladować i zabijać, ludność cywilna zrobi sobie z nich męczenników i wybuchnie bunt. Nie dość, że te węże ciągle się nam wymykają, to jeszcze mogą liczyć na ochronę i wsparcie ze strony zwykłych ludzi. Jest źle.

[Daisuke]

-Nie masz za bardzo czego tam szukać. Rozwaliliśmy całe, jeśli się samo nie zapadło albo nie zasypało piachem to będę naprawdę zdziwiony- Z dumą zadeklarował, że absolutnie niczego tam już nie znajdą, nawet choćby i kopali tygodniami. Miejsce zostało doszczętnie splądrowane. Za coś przecież mu płacą, a on zawsze przykłada się do takich robót, gdzie trzeba komuś obić twarzyczkę albo coś porządnie zniszczyć. W tym wypadku nie było inaczej, dodatkowo miał jeszcze wsparcie, a im więcej Daisuke ma widzów tym chętniej pracuje na maksimum swoich możliwości. Popisy to jego styl życia.

-No i to było gdzieś na środku pustyni. W Ningyo musieliśmy konie wziąć, żeby w ogóle przebyć te wasze cholerne wydmy. Potem nawet konie nie dały rady, dogoniliśmy jakiś transport, który zmierzał do tej kryjówki. Ich też się pozbyliśmy. Drogi z buta powrotnej to nawet nie pamiętam. Zdecydowanie za gorąco tutaj macie, a nam się szybko skończyło to co w manierkach. W dokumenty nie patrzyłem, zabrał je tamten drugi i dał kupcowi. Jakieś próbki ze skrzyń też chyba miał. Ten co płacił nie wiedział za bardzo nic o symbolu, poza tym, że niektórzy go sobie tatuują. Może po prostu nie chciał nic powiedzieć, ale jak dla mnie to po prostu był przypadek w interesach- Kolejny łyk i mając zwilżone gardła zdecydowanie lepiej mu się gadało. Na tyle dobrze, że wyśpiewał właściwie wszystko co tylko pamiętał. Dla niego to i tak było bez znaczenia, a skoro Minako tak na tym zależało to każda informacja jaką jej udzieli podkreśli jego znaczenie w jej oczach. Nic więc dziwnego, że wyśpiewał to bez chwili zawahania.

-Banda cwaniaczków. Rzeczywiście dorobiliście się tutaj prawdziwego wrzodu na dupie. Ale wiesz... Jeśli potrzebujecie pomocy to właśnie patrzysz na kogoś kto ma już doświadczenie w posyłaniu tych całych Oroborosów do piachu i niszczenie ich placówek. Rzućcie tylko cynkiem gdzie się udać i załatwię. Wy macie rączki czyste, ludzie nic nie będą podejrzewać, a tamci będą mieli solidne problemy. Często też łapię się różnych zleceń, więc sporo na szlakach mogę usłyszeć. Dobrze mieć oczy, uszy i pięści w terenie. Bez żadnego ryzyka- Nikt przecież nie uwierzyłby w to, że Unii czy władzy pomaga ktoś o takiej aparycji jak Daisuke. A ten, jak zwykle, wypatrzył dla siebie wprost znakomitą okazję aby zapunktować u pięknej damy, przy okazji wcale niemało zarobić, a wszystko to przy bezkarnym obijaniu jak największej ilości ludzi. Robota jak stworzona dla niego. No tylko właśnie problemem było czy jakkolwiek będą zainteresowani, bo nie bez powodu nikt nie uwierzyłby, że taki pijak jest na usługach samego Koteia oraz lokalnych władz.

[Minako]

Słuchała uważnie, a na jej twarzy odmalował się najpierw niepokój, a następnie lekkie rozczarowanie. Zaniepokoił ją fakt, gdzie tak naprawdę Daisuke trafił na trop Oroboros, zaś rozczarowanie odnosiło się do faktu, że po owej kryjówce nic nie zostało, a i dokumenty przepadły i raczej nie były do odzyskać. To jednak mogły być cenne informacje, które powiedziałyby im coś więcej, jak działa ta organizacja i gdzie można się spodziewać ich sprzymierzeńców. Minako westchnęła sfrustrowana i pociągnęła kolejny łyk sake, by na koniec dokończyć swój posiłek. Przed Daisuke stanęła miska ramenu, a chwilę później dostał też drugie danie, więc i on mógł skorzystać z dobrodziejstwa tutejszej gospody.
- A więc mają kryjówki nie tylko w Atsui. - Odezwała się wreszcie, starając się panować nad sobą. - Jak mamy wyśledzić ich wszystkich, gdy przebywają też na terenie sąsiednich prowincji? To tak ogromny obszar...
Była świetnym zwiadowcą dzięki swoim umiejętnościom, ale nawet ona nie będzie w stanie przetrzebić całych piasków pustyni, nawet mając do dyspozycji wparcie oddziału. Takich oddziałów musiałoby być wiele, każdy wysłany w określoną część danej prowincji. Będzie trzeba to jakoś zorganizować, chyba że wpadną na konkretny trop, który wreszcie nie urwie się w połowie, tylko zaprowadzi ich dalej. Spojrzała więc na Daisuke, który właśnie wyraził chęć pomocy, a ze swoją siłą umiejętnościami, był naprawdę cennym sprzymierzeńcem. Postanowiła więc odsłonić przed nim pewne możliwości, gdzie mógłby się przydać i bardzo dobrze zarobić.
- Przydałaby się nam każda pomoc, więc jeśli chcesz dobrze zarobić, to czemu nie. - Przyznała z westchnieniem. - Nasz obecny Władca nakazał wystawić specjalne zlecenia za Oroboros. Płaci za nich znacznie więcej, niż za normalne misje, których byś się tu podjął. Myślę, że każda strażnica ma odpowiednie papiery na ten temat i może jakieś wstępne wskazówki. Sama mam zamiar porządnie zająć się tą sprawą w Kinkotsu, jednak najpierw muszę załatwić jedną rzecz, którą mi zlecono.
Tym samym dała Daisuke możliwość rozważenia faktu, że może się przydać i jednocześnie dobrze zarobić, a jeśli uda mu się coś znaleźć, albo będzie potrzebował coś skonsultować, to następnym razem ponownie znajdzie ją w Stolicy Atsui. A przynajmniej taką miała nadzieję. Zbyt długo odwlekała sprawę Orobors i gdyby nie to, że miała zdobyć informacje dla Jou, nie zgodziłaby się opuszczać miasta. Chciała załatwić to co miała do zrobienia jak najszybciej i wrócić, aby walczyć z tą cholerną plagą buntowników, zanim wszystko przerodzi się w otwarty konflikt i wojnę domową. Ponownie westchnęła i osuszyła swoją butelkę sake. Widać było, że ta sprawa mocno ją męczy i miała dla niej istotne znaczenie.
- Jeśli działają w mieście, dorwę ich, choćbym miała wyciągać ich pojedynczo za ogony z każdej kolejnej wężowej nory. - Warknęła, dając upust swojej złości. - Nie pozwolę, żeby dłużej tak się panoszyli i psuli ład, jaki udało się zbudować dzięki zjednoczeniu się Pustyni.

[Daisuke]

Pojawienie się ciepłego, porządnego posiłku przed oczami Daisuke mogło mu zaślepić nawet najbardziej wyraźne sygnały. A właśnie takie wysyłała w tym momencie Minako. Włócznik zdecydowanie bardziej wolał się skupić na pochłanianiu kolejnych łyków ramenu, zamiast spróbować jakoś wspomóc kobietę w potrzebie. Jest też taka możliwość, że zdawał sobie z tego sprawę, ale uznał sprawę za przegraną, aby nadal kontynuować w niej jakieś podboje. Niewspółmierne efekty do włożonego wysiłku zawsze były takim wyznacznikiem, który jasno dawał mu do zrozumienia, że nie warto tego typu tematy kontynuować. Zwłaszcza, gdy problem wynikał z tego co on sam odwalił.

-Z szukaniem ich raczej nie pomogę. Uliczek w tych waszych lśniąco biało-żółtych miastach nie znam. Po pustyni szwendać się raczej nie mam zamiaru. Ale te dwa cudeńka wycisną ostatnie oddechy z każdego. No i raczej trzeba się będzie skupić na głowie. Jeśli drobnica już się wam rozpanoszyła po całej pustyni to ich nigdy nie wybijecie. Musicie celować wyżej. Bez prowodyrów oraz podżegaczy cała reszta sobie na dłuższą metę nie poradzić. Trzeba tylko znaleźć kto jest największym problemem i sytuacja sama się rozwiąże- Świat był dla niego taki prosty i czarno-biały, że bez żadnego zawahania podzielił się jakże genialnym planem na uratowanie Unii. Że też nikt wcześniej na to nie wpadł, prawda? Gdy wspominał o dwóch cudeńkach uniósł swoje dwie pięści w górę, tylko ciężko było stwierdzić co dokładnie ma na myśli. Czy właśnie swoje atutowe obijacze ryjów, czy też noszone na przedramionach karwasze z kilkoma bajerami, czy też może (bo największą uwagę to zwracało) butelkę sakę oraz pałeczki, z których ześlizgiwał się teraz makaron. Jego rekwizyty obiadowe chyba niespecjalnie podkreśliły jego wielkość oraz geniusz samego pomysłu. Ale Nakasada to prosty człowiek, on się takimi bzdetami nie przejmował. To co się przejmował to było udawanie, że wcale nie zależy mu na pieniądzach, ale w głębi duszy już zacierał rączki, gdy usłyszał o lepszej wypłacie. Chyba jednak odłoży sobie w czasie swoją podróż i zabawi w okolicy jeszcze kilka tygodni, może nawet miesięcy. Zależy co mu się uda znaleźć. I jak miło uda mu się spędzać chwile w międzyczasie, na przykład właśnie z Minako.

-A co tam ci jeszcze zlecono? Nieźle zarobiona tutaj jesteś. Ciągle by tylko czegoś chcieli. Masz chociaż wolne wieczory?- Z jednej strony wykazał zainteresowanie tym czym się zajmuje, ale z drugiej było widać, że bardziej pyta ze względów własnych korzyści bo szukał czy znajdą chwilkę dla siebie. Jeden wieczór. O nic więcej zwykle nie pytał.

[Minako]

Minako przewróciła oczami, gdy Daisuke stwierdził, że nie będzie się uganiać za Orobros, ani po miastach, ani po Pustyni i najlepiej by było po prostu znaleźć tego, kto za nich wszystkich odpowiada i kto tak naprawdę nimi kieruje. Nie no, po prostu jego błyskotliwość w tym momencie ją powaliła, zwłaszcza po tym, co sama przed chwilą mu powiedziała, że wszelkie tropy się urywają i nie byli w stanie na razie wyśledzić sprawy dalej. Byli w martwym punkcie, mimo że od pewnego czasu starali się wybadać to, co Daisuke właśnie zaproponował. Westchnęła z irytacją i opróżniła swoją butelkę sake do końca.
- A myślisz, że co do tej pory staraliśmy się zrobić? - Zapytała wyraźnie poirytowana. - Mówiłam Ci, że tropy się urywają i nie byliśmy w stanie dotrzeć dalej, niż poza zwykłe płotki. Od pewnego czasu staramy się wybadać źródło tego problemu, ale jak już mówiłam, są cholernie sprytni i dobrze zorganizowani. Więc póki nie zaczniemy się za nimi uganiać i nie znajdziemy wreszcie konkretnych tropów, nic nie zyskamy. W końcu trafimy na takiego, który będzie lepiej poinformowany niż inni i wyśpiewa wszystko.
Zebrała swoje naczynia po posiłku i zaniosła je gospodarzowi, by po chwili wrócić do stolika z drugą buteleczką sake. Tak, sprawa Oroboros mocno ją męczyła i było to po niej widać. Jak tak dalej pójdzie, to będzie musiała albo znaleźć odpowiednie miejsce, gdzie wyładuje swoją złość, albo po prostu postara się tym razem złagodzić frustrację alkoholem. Spojrzała na Daisuke, gdy ten zapytał o jej zlecenie i czy w ogóle ma jakieś wolne wieczory, skoro jest taka zarobiona. Raczej nie zamierzała zdradzać mu szczegółów, ale też nie miała zamiaru zbywać go milczeniem, czy kompletnym olaniem.
Mam pozyskać pewne informacje. - Odpowiedziała bardzo ogólnie. - Jestem nominowana do awansu, więc póki co cisną mnie ile wlezie i testują, czy się nadam. I tak, mam wolne wieczory. Na przykład dzisiejszy, zanim jutro ruszę w dalszą drogę. Zamierzam porządnie schlać papę i jeśli chcesz, możesz się przyłączyć.
Tutaj spojrzała uważniej na Daisuke, najwyraźniej chcąc wybadać jego reakcję. Oczywiście doskonale wiedziała, że jej towarzysz nie stroni od alkoholu, ale podejrzewała, że mógł liczyć na coś więcej z jej strony, tak jak ostatnio. Cóż, od ich ostatniego spotkania sporo się wydarzyło i gdyby nie pewne kwestie, zapewne nie odmówiłaby bliższego kontaktu. Pewne sprawy jednak się zmieniły, a ona nie zamierzała nadużywać zaufania, mimo że kwestia nie była jeszcze oficjalna.
- Gdzie zamierzasz się udać, jak już uda Ci się wyjść z Pustyni? - Zapytała, podpierając głowę na dłoni, a łokieć na blacie stołu. - Naprawdę podziwiam, że chce Ci się tak chodzić po świecie i żyć z dnia na dzień. Byłeś może w Ryuzaku no Taki?

[Daisuke]

-No racja, racja. Wreszcie traficie na jakiegoś sprzedawczyka, który bardzo chętnie wam wszystko powie. Obyście na takiego trafili jak najszybciej- Irytacja narastała po stronie Minako, więc Daisuke zamiast dzielić się kolejnymi genialnymi radami przeszedł do innej strategii, przytakiwania i poklepywania po pleckach. Honor, szacunek i lojalność to w tych czasach towar bardzo chodliwy, a przy tym w wielu przypadkach bardzo tani. Nie musiał więc udawać, że się zgadza z takim planem, bo pewnie gdyby sam chciał coś wyciągnąć to spróbowałby przekonać jednego najsłabszego, żeby wystawił całą resztę ekipy. Pieniądze albo lekkie tortury były do tego idealnym narzędziem. Co działało lepiej zwykle zależało od konkretnej jednostki, ale w ostateczności każdy prędzej czy później by pękł.

Na całe szczęście rozmowa szybko zboczyła na inny temat. Daisuke z wyraźnym zaskoczeniem ale i podziwem wypisanym na twarzy, co pewnie było celową reakcję słuchał o tym co się działo w życiu Minako. Ważna misja z pozyskaniem informacji raczej nie była w stylu Nakasady, który raczej nie sprawdzał się w takich delikatnych tematach, a jak dochodziło co do czego to raczej doprowadzał do utraty informacji poprzez zabicie swojego poszukiwanego. No ale inni nadawali się do tego lepiej i z tego co (w przebłyskach) pamiętał o zdolnościach swojej towarzyszki, to tego typu działania były wprost dla niej stworzone.

-Wreszcie ktoś poszedł po rozum do głowy i zechciał docenić tak oddaną i wyjątkową kunoichi? Brawo. Mam nadzieję, że ta nominacja to już tylko formalność i następnym razem będziemy mieli co opijać- Pochwalił ją, bo przecież komplementy to bardzo dobra droga do serca kobiety. Oh, jakże prostym on był człowiekiem i w tych swoich idealnych planach, knuciach i podbojach kobiecych serc był tak bezpardonowo oczywisty. I jak to w jego przypadku, nie mogło zabraknąć wspomnienia o alkoholu. Bardzo chętnie spędziłby więcej czasu z butelką sake. No i z samą Minako, oczywiście. Ona też mogła wziąć w tym udział, jeśli miała ochotę.

-Dla ciebie, moja droga, zawsze znajdę czas- Ofertę spędzenia wspólnego wieczoru również pospiesznie przyjął, jakby tylko czekał na to, aż taką propozycję otrzyma. Swoimi pytaniami co prawda niejako to wymusił, ale skoro kobieta sama wyartykułowała to co on miał na myśli, to gdzie był tutaj problem? Obopólna zgoda to podstawa dobrej relacji i wiedział o tym nawet Nakasada. Pustynnej kunoichi co prawda jeszcze nie rozgryzł, bo jej zachowania nie wpisywały się w zasady, którymi kierowały się zwyczajne wioskowe dziewki, ale póki w miarę działało to co robił w jednym i drugim przypadku, to nie było co się zniechęcać. Wprost przeciwnie, tylko zaskarbiła sobie jego ciekawość. Coś czego zwykle nie okazywał w kontaktach z płcią przeciwną. Tam jego ciekawość kończyła się gdy osiągnął co chciał i mógł zawijać manatki.

-Aż do Ryuzaku to nie chciało mi się iść. Kawał drogi. Ale kiedyś jednego gogusia stamtąd usadziłem na Turnieju w Sogen. Cały obwieszony sprzętem i kasą tamtejszych kupców, a dostał solidny wpierdziel aż się kurzyło. Nigdy dalej na wschodzie nie byłem, ale gorzej niż u Uchiha to chyba być nie może. Pogoda do dupy, wszędzie błoto, a potem jeszcze ten rozpierdziel. Chuj, dupa i kamieni kupa- Podróże w dalekie rejony jakoś nie były jego specjalnością. Mimo tego, że całe dorosłe życie spędził na szlaku, to tak właściwie niczego specjalnie nie zwiedził. Poruszał się głównie w obrębie Daishi, czasem może wyruszając jedną czy dwie prowincje dalej. Reszta to były jednorazowe wypady i ten ostatni, o którym właśnie wspomniał, nie zapisały się w jego pamięci najlepiej. Nawet pomimo tego, że mógł sobie bezkarnie poobijać kilka twarzyczek, najpierw w trakcie turniejowych starć, a później podczas tej całej sogeńskiej rozpierduchy.

[Minako]

Minako spojrzała uważnie na Daisuke, gdy ten dla odmiany zaczął jej potakiwać, najwyraźniej nie chcąc dolewać oliwy do ognia. W tym momencie miała ogromną ochotę dać mu przez łeb, ale ostatecznie powstrzymała się jakoś i zajęła rękę trzymaniem butelki z sake. Kompletnie nie miał pojęcia o czym mówił, ale trudno było się dziwić. Skąd niby miał wiedzieć, że nawet tortury i genjutsu nie dały żadnych efektów? Oroboros byli naprawdę sprytni i przebiegli, ale do czasu. Niech no tylko wróci do miasta. Drugi raz już nie da się wyciągnąć poza mury Kinkotsu, póki nie oczyści Stolicy i Jou będzie musiał jakoś to zaakceptować.
- Nie lubię czuć się bezsilna. - Powiedziała wreszcie z westchnieniem. - Ale sprawa tych buntowników trochę mnie przerasta i przez to ostro wkurwia. Do tej pory nie miałam problemów z tropieniem i eliminowaniem zagrożenia, ale teraz jest inaczej, bo tropy się urywają, zanim dobrze zacznie się drążyć temat. Nadal nie mamy punktu zaczepiania i nie możemy iść dalej...
Upiła łyk ze swojej butelki i ponownie spojrzała na Daisuke, gdy ten zaczął jej słodzić odnośnie awansu. Doskonale wiedziała jakie jej towarzysz ma podejście do służby , więc jego słowa brzmiały nieco ironicznie i prześmiewczo. On zdecydowanie wolał być wolnym człowiekiem i nie musiał się przejmować ani lojalnością, ani awansami, ani innymi kryteriami związanymi z wojskową hierarchią w Klanie. Ona z kolei nie wyobrażała sobie, że mogłaby tak chodzić po świecie, nie przynależąc nigdzie, nie mając domu i swojego stałego miejsca wśród towarzyszy i przyjaciół. Nie, to zdecydowanie nie było dla niej. Mieli różne poglądy, aspiracje i zapewne też marzenia na przyszłość.
- Okaże się zapewne niebawem. - Odpowiedziała, wzruszając przy tym ramionami i biorąc kolejny łyk sake. - I nie słodź mi już tak, bo zaraz oboje się porzygamy. Tym razem nic więcej nie mogę zaproponować poza jedzeniem, piciem i rozmową.
Uśmiechnęła się przy tym łobuzersko, ale w głębi ducha była coraz bardziej zakłopotana. Raczej nie spodziewała się ponownie spotkać Daisuke, a tu proszę. Napatoczył się niespodziewanie i do tego kompletnie nic się nie zmienił. Przynajmniej tyle, że nie ciągnęło jej już tak mocno do niego i mogła się bez problemu opanować. Myśl o szansy na trwały i stabilny związek była silniejsza, niż kolejna jednorazowa zabawa bez zobowiązań, dlatego też tym razem nie zamierzała się angażować bardziej niż wspólne pogaduchy przy mocnym alkoholu i miała nadzieję, że jej towarzysz uszanuje tą decyzję. Skupiła się następnie na jego słowach o podróżowaniu i z lekkim rozczarowaniem przyjęła fakt, że nie zawitał na tereny Ryuzaku no Taki. Czyli raczej nie będzie posiadać informacji, które na obecną chwilę ją interesowały. No trudno.
W sumie to nie wyobrażam sobie zmieniać klimat i mam nadzieję, że nie będę musiała. - Przyznała marszcząc przy tym nos. - Za bardzo przywykłam do tutejszego gorąca i teraz, jakbym miała iść gdzieś w góry, brodząc w śniegu, to chyba połamałabym sobie zęby od szczękania z zimna. Ale nigdy nie widziałam morza, a podobno w Ryuzaku no Taki jest wspaniały port.
Jej ostatnia wizyta w Kupieckim Mieście była bardzo szybka i nawet nie miała okazji pozwiedzać i popodziwiać widoków, zwłaszcza tych nadmorskich. Miała jednak na to szansę i to nawet nie opuszczając Pustyni. Wystarczyło udać się na południe Tsurai, ale trzeba było wygospodarować na to czas, a z tym było ostatnio ciężko.

[Daisuke]

Słowa o bezsilności oraz dalszym narzekaniu na sytuację z Oroborosem skwitował jedynie kolejnymi mruknięciami oraz kiwnięciem głową, na znak, że w dalszym ciągu słuchał. Albo po prostu miał taki nawyk potwierdzania, że słucha, bo w przeszłości wielokrotnie go łapano, że gdy nie słuchał to było to bardzo łatwo wychwytywane. Teraz w dalszym ciągu było to do odczytania, ale to wymagało nieco więcej obycia oraz częstszego przebywania wśród bardziej wykształconych ludzi, którzy znali się na odczytywaniu innych.

Nieco bardziej prawdziwą twarz, przynajmniej przez chwilę, pokazał, gdy Minako bez żadnych wątpliwości, po prostu wypomniała mu jego nieudaną taktykę. Ten sygnał jasno dał mu do zrozumienia, że w przypadku tej kobiety, jego standardowa śpiewka oraz metody na podryw rozsypywały się niczym górka z piasku przy solidnym kopnięciu. Usta kilka razy poruszyły się, jakby chciał coś powiedzieć, ale był tak zbity z tropu postawieniem sprawy jasno, przy jednoczesnym łobuzerskim uśmieszku, że po prostu go zatkało. Pierwszy raz ktoś był mu w stanie zamknąć ryj czymś innym niż butelką sake. Żeby się więc dalej nie wygłupiać, sięgnął po swoje sake, biorąc kilka większych łyków, aby przemyśleć swoje słowa.

-Alkoholu i dobrego towarzystwa nigdy nie odmawiam- Chociaż nie takiej deklaracji się spodziewał, gdy zaakceptował ofertę wspólnego wieczoru, to nie mógł tak po prostu się wycofać. Skoro w dalszym ciągu był tolerowany to pozostał w dalszym ciągu w swojej roli. Będzie ją teraz musiał lekko modyfikować na potrzeby obecnej konwersacji, żeby coś z tego wszystkiego jakoś wyciągnąć.

-Śnieg ma tę przewagę nad piaskiem, że nie leży na szlaku cały czas. Może z wyjątkiem wyższych partii gór. Tam rzeczywiście daje w kość. Ale na większości terenów nie ma co się przejmować. Nieco dłuższy postój czasem może pokrzyżować bardziej pilne plany, ale dotyka to tak samo wszystkich. Przez zaspy praktycznie żadna poważna karawana nie będzie miała zamiaru się pchać. Handel też trochę przymiera, więc i zleceń do ochrony jest mniej. Potem to wszystko mija i znów robi się cieplej. Ale jak nie lubisz takich zmian pogodowych, to zawsze mogę ci przysyłać listy. Ostatnio miałaś dobre polecenia co zwiedzić na pustyni, więc sądzę, że ten port również znajdzie się wysoko na mojej liście miejsc do odwiedzenia- Powiedział, ponownie żywo gestykulując, wznosząc wysoko ręce, gdy mówił o zaśnieżonych szczytach, czy też puszczając jej oczko, gdy wspomniał o oazie, którą niegdyś razem odwiedzili. Trochę wszedł też na grunt zawodowy, przedstawiając to co mógłby robić. Na szlaku nie było tak łatwo o pracę, więc żeby znaleźć kogoś, kto chciałby go do czegoś wziąć, to trzeba się było zaprezentować i sprzedać swoje usługi. Bo nie miał tutaj na myśli wyłącznie miłosnych liścików, ale głównie zbieranie i przesyłanie zbieranych informacji. Temat Ryuzaku, oprócz oczywiście wspaniałego portu, wydał mu się dość istotny i choć nie rozumiał co tam miało być takiego ważnego, wiedział, że jak się dobrze zakręci to będzie w stanie na tym zarobić. A takich okazji tak łatwo z ręki nie wypuszczał.

[Minako]

Widząc reakcję Daisuke na jej bezpośrednie słowa odnośnie jego przymilania się i stanowcze zakreślenie granicy, Minako nie wytrzymała i parsknęła śmiechem. Najwyraźniej jej towarzysz nie spodziewał się tego, co właśnie usłyszał. Cóż, po ich ostatnim spotkaniu musiał zauważyć, że Minako nie była dziewką, która poleci na tego typu teksty. Była bezpośrednia i otwarcie wyrażała swoje zdanie, a w jego przypadku to nie słowa, a aparycja robiły największą robotę i to one wtedy zafascynowały Minako na tyle, że pozwoliła sobie na jednorazową zabawę bez zobowiązań. Tym razem jednak sprawa wyglądała inaczej i należały się Daisuke wyjaśnienia.
- O cholera, ale masz głupią minę. - Powiedziała z rozbawieniem. - Wybacz Przystojniaku, wiem że po naszym ostatnim spotkaniu spodziewałeś się czegoś więcej, ale od tamtego czasu trochę się zmieniło. Widzisz, pojawił się ktoś, kto może zostanie ze mną na dłużej, niż ''jeden wieczór'' i wolałabym nie przyprawiać mu rogów już na samym początku.
Tym samym otwarcie powiedziała, że w jej życiu pojawił się ktoś wyjątkowy, z kim chciałaby ułożyć sobie życie i w żadnym wypadku nie chciała nadużywać jego zaufania, ani tym bardziej podawać w wątpliwość swojej wierności wobec niego. Dla Daisuke mogło to być spore wyzwanie w ogarnięciu, zwłaszcza że już teraz nie mógł pojąć jak można przywiązać się służbą do Klanu, a tu jeszcze dodatkowo do jednego mężczyzny. No herezja jak nic! Tymczasem Minako chciała od życia zupełnie czegoś innego. Minęły lata odkąd straciła rodzinę i coraz częściej czuła się po prostu samotna. Chciała mieć wreszcie kogoś u boku, kto ją w pełni zaakceptuje i naprawdę pokocha. Kto będzie ją na co dzień wspierał i nadawał sens życiu. Tak po prostu.
- Jesteś pewien, że nie chcesz wziąć teraz nóg za pas? - Zapytała ponownie uśmiechając się łobuzersko. - Mimo wszystko cenię sobie Twoje towarzystwo, ale nie będę Cię trzymać na siłę, jeśli czujesz się na obecną chwilę niezręcznie. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będzie okazja ponownie sprawdzić się we wspólnym sparingu.
Tak, zdecydowanie nie chciała całkowicie urywać tej znajomości i liczyła na to, że jeszcze będą mieli okazję się spotkać i po prostu znowu spróbować się sklepać nawzajem, albo chociaż posiłować na rękę przy mocnym alkoholu. Wszystko jednak zależało od tego, jak Daisuke przyjmie to wszystko i czy po prostu nie opuści Pustyni na dobre. Miała nadzieję, że jak już to mimo wszystko sklepie po drodze jeszcze trochę Orborosów. Słuchała natomiast tego, co miał do powiedzenia odnośnie śniegu, ale w żadnym wypadku nie brzmiało to dla niech zachęcająco. Parsknęła natomiast śmiechem, gdy Daisuke wspomniał o pisaniu listów. O tak, na pewno by napisał, już to widziała! Był niemożliwy, ale miał dzięki temu swój rozbrajający urok, któremu ulegnie jeszcze nie jedna na jego drodze. Może i on kiedyś dojrzeje do tego, że uzna tułanie się po świecie za stratę czasu.
- Jeśli kiedyś odwiedzisz ten port, chętnie posłucham, albo przeczytam Twoją relację z tego wypadu. - Powiedziała szczerze. - Ja w tym czasie zapewne będę polować na węże w Kinkotsu. Jeśli mam w przyszłości odpowiadać za kwestię bezpieczeństwa, będę musiała oczyścić chociaż Stolicę z tego plugastwa.
W tym momencie Daisuke mógł zrozumieć, dlaczego sprawa Oroboros tak męczyła Minako. Skoro jej awans dotyczył stanowiska na szczeblu bezpieczeństwa, to nic dziwnego, że Kunoichi była mocno sfrustrowana faktem rozpanoszonych wszędzie buntowników, którzy zagrażali bezpośrednio władzy i porządkowi, któremu służyła z takim oddaniem. W jej oczach było jednak ostre zawzięcie i obietnica, że jeśli już dorwie któregoś z buntowników, to ten zdecydowanie pożałuje, że w ogóle się urodził.

[Daisuke]

"Ktoś". Oczywiście. Teraz to Daisuke parsknął śmiechem, rozglądając się po okolicy, jakby szukał tam tego wspomnianego ktosia. Z oczywistych względów go tutaj nie było i włócznik raczej się go nie spodziewał tutaj spotkać. Po głowie chodziło mu już wiele koncepcji kim mógłby być ten wybraniec. Pomyślał najpierw o kimś większym i silniejszym. Typowe męskie porównanie. Taka myśl równie szybko jak się pojawiła, tak szybko zniknęła, bo zaczerpnął sporego łyka sake, co przywołało mu wiele tego typu wspomnień. Kobiety raczej nie wybierały na mężów tych najsilniejszych. Niezbyt często nawet miały okazję wybierać i brały to co po prostu im przedstawiono. Dlatego wiele z nich tak prosto potem było przekabacić kilkoma zdaniami, paroma komplementami i jednym wspólnym wieczorem. Z Minako było jednak nieco inaczej. Ona nie była byle wioskową dziewką. Skoro więc pojawił się ktoś, to ten ktoś również musiał coś sobą reprezentować. Niekoniecznie posturą, a bardziej swoją pozycją lub bogactwem. Na tych górach piachu też przecież mieszkali przeróżni bogaci arystokraci, którzy wyżej srają, niż dupę mają.

-Powinienem zdawać sobie sprawę, że od adoratorów musisz opędzać się cały czas. Kimże jest więc ten szczęśliwiec i czym sobie zasłużył na takie szczególne traktowanie? Chyba mi nie powiesz, że byłby w stanie wygrać z tobą w siłowaniu się na ręce- Przyjmując nieco karykaturalną arystokratyczną manierę, przy okazji szybko wyciągając argument o tym, że w barach to raczej ten mężczyzna zbyt szeroki być nie mógł. Bycie słabszym od kobiety w wielu przypadkach to byłaby oczywista potwarz. Tutaj przez wzgląd na umiejętności kunoichi wcale nie było to aż tak upokarzające, ale pomimo zarysowanych mięśni była ona dość szczupła.

-Myślisz, że byle jeden chłop jest w stanie mnie przegonić? Oczywiście, że nigdzie się jeszcze nie wybieram. Jestem pewien, że lepszego towarzystwa nie znajdę i nie planuję tutaj szukać- Odchylił się nieco na krześle i rozpostarł ramiona, prezentując swoją nienaganną, męską prezencję. Nie bał się tego potencjalnego rywala, ani tego, że będzie musiał przed nim uciekać. Bardziej od konfrontacji z takimi chłoptasiami, denerwowały go dramy, które wychodziły i wzajemne wypominanie sobie wszystkiego. Daisuke szukając uciech, wykorzystywał okazje, którzy inni sami mu sprezentowali. Nigdy żadnej zmuszać nie musiał. Z Minako jest nieco inaczej, ona wie czego chce i chyba nawet widzi potencjał w tej nowej znajomości. Ale łobuzerski uśmieszek Nakasady pokazywał, że to był tylko taki pierwszy, przejściowy etap. Potem przyjdzie monotonia, a zjawiający się umięśniony wędrowiec zawsze będzie ciekawym kąskiem oraz zakazanym owocem, którego ona będzie pragnąć. Ustalenia o liście z Ryuzaku, polowaniach na węże, oczyszczeniu miasta oraz ich ewentualnego spotkania skwitował kiwaniem głową.

[Minako]

Minako o mało nie zakrztusiła się kolejnym łykiem sake, gdy zobaczyła jak Daisuke mimowolnie rozgląda się po najbliższym otoczeniu. Z trudem przełknęła alkohol i zaśmiała się cicho. Nie wiedziała co było bardziej zabawne, fakt że jej towarzysz mimo wszystko spodziewał się, że MOŻE znajdzie rywala przy sąsiednim stoliku, czy też jej wyobraźnia, nasuwająca jej obraz siedzącego w kącie Jou i obserwującego ją uważnie. Cóż, to drugie na pewno nie było możliwe, ale nikt nie powiedział, że ktoś dyskretnie nie mógł mieć na nią oko. Na szlaku wyczułaby, że ktoś za nią idzie, ale w gospodzie pełnej ludzi sprawa wyglądała zupełnie inaczej. Nie chciała dawać powodów do tego, aby jej nie ufać, zwłaszcza że naprawdę jej zależało.
- Akurat z tymi adoratorami mocno się mylisz, bo większość zna mnie i moje możliwości, więc zwyczajnie boją się podejść, żeby nie dostać wpierdol. - Tutaj pozwoliła sobie na złośliwy uśmieszek, po czym wzięła jeszcze jeden, ostatni łyk sake, czując jak alkohol zaczyna szumieć jej w głowie. - I nie. Nie sądzę, żeby wygrał ze mną na rękę, bo niewielu jest takich, ale jestem pewna, że złożyłby mnie szybciej, niż zdążyłabym do niego dobiec. Jest bardzo silny, zwłaszcza chakrowo. Widzisz, bardzo sobie cenię poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji. Od kiedy zostałam wcielona w szeregi Sabaku, walczyłam o swoją karierę, żeby nie zniknąć w tłumie szarych shinobi i wreszcie zostałam zauważona i doceniona, ale zawsze czułam się osamotniona. Teraz mam wreszcie szansę na dobrą przyszłość u boku kogoś, kto jest silniejszy ode mnie i akceptuje mnie taką, jaką jestem. A przynajmniej jeszcze nie uciekł z krzykiem. Zobaczymy za jakiś czas, na razie nie będę zapeszać i może powiem Ci więcej następnym razem.
Więcej nie zamierzała mu zdradzać, ponieważ raz, była to bardzo świeża sprawa i lepiej było nie wyprzedzać niektórych zdarzeń, a dwa, raczej sądziła, że przynajmniej na razie nie będzie to w żadnym wypadku oficjalne, więc lepiej trzymać język za zębami, co do danych personalnych. I tak miała poczucie, że powiedziała za dużo z powodu dużej ilości przyswojonego alkoholu, ale nie było szans, żeby Daisuke zgadł o kogo chodzi, bo przecież nie znał tutaj nikogo konkretnego poza nią, nie mówiąc już o wysokich rangą urzędnikach i tych jeszcze wyżej. Mógł natomiast wydedukować, że sama Minako ceniła u partnera właśnie siłę, dzięki której mogli się nawzajem chronić i stabilny dom. Reszta była sprawą trzeciorzędną i nie mającą dla niej dużego znaczenia. Zdecydowanie nie dało się jej porównać z tymi, które do tej pory spotykał na swojej drodze. Kunoichi wyraźnie okazywała lojalność i honor. Czy słusznie? Zapewne okaże się w przyszłości.
- No to skoro nie zamierzasz jeszcze uciekać, to może dla odmiany poopowiadasz mi trochę o swoich podbojach? - Tutaj ponownie uśmiechnęła się zadziornie. Widać było, że alkohol zaczął działać. - Na te mięśnie i przystojną buźkę niemal każda poleci, zwłaszcza że jak chcesz to potrafisz być niezwykle czarujący. Do tego jeszcze dochodzi bogate doświadczenie...
Wiedziała, czego mogła się spodziewać po Daisuke, ale chciała odbić piłeczkę w jego kierunku i dla odmiany posłuchać trochę o nim. O sobie powiedziała na tą chwilę wystarczająco i obawiała się, że może się okazać zbyt wylewna na dłuższą metę, więc należało teraz trochę wkopać swojego towarzysza. Jak wybrnie z takiej sytuacji? Będzie się wykręcać, czy może otwarcie przyzna się do swoich małych grzeszków?

[Daisuke]

-To rzeczywiście musi być z niego kawał skurwysyna, skoro znając ciebie był w stanie się odważyć na taki ruch. Nawet jeśli musi się wspomagać chakrą, żeby konkurować z prawdziwymi wojownikami, takimi jak nasza dwójka- Słusznie sądził, że na silniejszego, w dosłownym tego słowa znaczeniu, od Minako raczej ciężko szukać w tych rejonach świata. Większość ludzi tytułujących się mianem "ninja" szła drogą na skróty, korzystając z chakry, zamiast z własnego ciała. Daisuke takich nie lubił podwójnie. Raz za to, że uważali się za lepszych, a drugi raz za to, że byli zazwyczaj słabi. Mimo wszystko pozwolił sobie na małe pochlebstwo w stronę obecnego adoratora Minako, czy też właściwie jej partnera. Przy okazji dostrzegł w tym pewną ironię, że i on sam był wystarczającym kawałkiem skurwysyna, żeby adorować tą właśnie kunoichi.

-Za skurwysynów- Wzniósł toast, widząc, że Minako raczej już swoje sake odstawiła, po czym uniósł swoją butelkę wysoko w górę. Niestety szybko się przekonał, że było to mocno na wyrost, bo trunek już wcześniej został przez niego wypity, więc jedyne co poczuł to jedną osamotnioną kropelkę, która opadła na jego język, powodując jedynie lekki posmak ryżowego wina. Cmoknął z niezadowolenia i odstawił butelkę na stół. Jaki miał cel tego toastu to już do dowolnej interpretacji wszystkich zainteresowanych. Zarówno jeśli adorat przesiadywał gdzieś w pobliżu lub jeśli wysłał kogoś kto mógł obserwować jego wybrankę.

-Ostatnio byłem bardzo grzeczny. Ratowałem Sogen, potem szukałem tych twoich wężyków, ostatnio skończyłem chronić tą wioskę o której ci wspomniałem. Przykładny obywatel, który dba o lokalne społeczności. Nie było kiedy skupić się na swoich prywatnych sprawach. Mógłbym nawet powiedzieć, że moje serce już było zajęte. Ale skoro sprawy postawiłaś jasno, to będę mógł znowu się rozglądać- Poopowiadał o podbojach, ale raczej nie o takich, o które dopytywała Minako. Nie to, że nie zrozumiał aluzji. Zrozumiał bardzo dobrze, dlatego pozwolił sobie wspomnieć o tym, że rzekomo zawróciła mu w głowie. Wiedział już, że ona jest zupełnie inna, dlatego nawet specjalnie się nie prężył, choć jego typowy uśmieszek nie schodził mu z twarzy. Tego jednego najwyraźniej nigdy nie udawał, a był to dla niego jak najbardziej naturalny wyraz twarzy.

-Myślałem też o tej naszej walce i Turnieju na którym byłem wcześniej. Zdecydowanie trzeba tym wszystkim chakrowym cwaniakom pokazać, że choć są w większości to jest sporo ludzi, którzy mocną pięścią będą potrafili się posługiwać jak najostrzejszą bronią. Rola trenera raczej mnie nie interesuje, ale jakby tak nieco rozpromować tego typu siłowe walki? Żadnych kul ognia, fal piasku, sadzenia lasów czy dziwnych nakładek na miecze. Gołe pięści i żadnej chakry. Dla nas to bardzo dobra okazja, aby pokazać co potrafimy, dla innych - aby mieli wzór do którego będą chcieli dążyć- Z racji, że butelki już stały opróżnione, to i same rozmowy stały się typowo alkoholowe, a że Daisuke poczuł się bardzo swobodnie, to z niewyjaśnionych przyczyn postanowił się podzielić swoim pomysłem, który widać, że czasami chodził mu po głowie, ale większość ubierał w słowa na bieżąco. To co mu ślina przyniosła na język to paplał. W skrócie miało to być zwykłe obijanie się po mordach. Nic dziwnego, że szukał poważniejszych rywali, bo obijanie się ze słabszymi było bezsensowne. Walka z chakrowymi to zupełnie inny rodzaj pojedynków. Brakowało mu tego co czuł podczas walki z Minako. Walka ze srebrnowłosym też lekko pasowała do jego wizji. Trzeba tylko opracować schemat jak to ma działać. Idealnie żeby to ustalić w trakcie wieczornej popijawy!