Targ

[Shabondama Haruki]

5/14

Satoshi - C

Akoriato udał się więc na główny plac zaraz po zakończeniu obchodu po sporawym targu. Suszone owoce, bułeczki bao, chlebek pita, oraz woda - tak wyglądała lista zakupów i prowiantu ne tę wyprawę. Na pierwszym przystanku jego dzisiejszej podróży ujrzał kupców - dokładnie czterech, którzy wolnym ślamazarnym krokiem nosili kolejne ciężkie skrzynie na wozy. Jak można było ich opisać? Dwójka wysokich i chudych jak patyk gości, jeden nieco bardziej krępy, lecz równie wysoki co pozostali. No i ostatni. Niski. Gruby jegomość. To on najwidoczniej był swego rodzaju 'szefem' całej operacji, bo nosił najmniej - ba - prawie w ogóle nie nosił, a jedyne co robił to pilnował powozów, do których jeszcze nie zaprzęgnięto nawet zwierząt.

Sabaku podszedł do tej zgrai w momencie, gdy Ci właśnie odpoczywali. Mógł się im teraz bardziej przyjrzeć. Brązowo beżowe ubrania, typowe dla pustynnych ludów, na głowach zaś chusty, chroniące zarówno samą głowę jak i twarze. Gdy tylko Satoshi postanowił do nich podejść, od razu zaskarbił sobie ich uwagę. Odwrócili się niczym jeden mąż w stronę chłopaka, jednak nie powiedzieli nawet słowa. Dali wypowiedzieć się swojej eskorcie. Dumnie wypowiedziane imię mogło doprowadzić do pojedynczych dreszczy. Sabaku no Satoshi... Zabrzmiało jeszcze kilka razy w głowie całej czwórki. Jak można było się domyślać, mały, krępy gość, odpowiedział na jego pytanie.

- Woda? Coś się pewnie znajdzie, panie. Możecie też dokupić menaszke, wrzucić na wóz. Będziemy gotowi do wymarszu za około godzinę, wciąż czekamy na kilka ważnych skrzyń, bez nich nie mamy co ruszać... - wzruszył ramionami. - Tak przy okazji, skoro już wszystkich mam tu pod ręką. Ja jestem Hinata. Te dwie 'tyczki', to Jun i Junichi, a to Katsu. - powiedział wskazując na ostatniego. Każdy z nich ukłonił się przy swoim imieniu, witając się krótkim 'hej.'

Zaraz potem, Satoshi udał się po jakieś mniej praktyczne, ale bardziej wygodne ubranie - nie musiał długo szukać, bowiem w taką pogodę straganów z pustynnymi ubraniami było co nie miara. Mógł wybrać najwygodniejszy egzemplarz, zakupić go i zaraz później przebrać się. Te ubrania idealnie chowały pod sobą wszelkie torby, problemem mogła być jednak gurda, ale pewnie nawet na to coś się wymyśli. W końcu to karawana z wioski sabaku - nie byłoby nic dziwnego w przewożeniu jednej lub nawet paru gurd na powozie, prawda?

Pogoda utrzymywała się w tym samym 'stanie'. Wiatr, wiatr i jeszcze raz wiatr. Jednak czy to właśnie o pogodę powinien martwić się nasz młody bohater? Być może pogoda miała być jego najmniejszym problemem, podczas tej wędrówki... Gdy wrócił na plac targowy, widział jak mężczyźni ładują kolejne skrzynie na wozy - w między czasie pojawiać zaczęły się również wielbłądy, które miały ciągnąc za sobą powozy, jeszcze nie wszystkie co prawda. Teraz Sabaku miał chwilę na jakieś przemyślenia, być może ułożenie strategii? Na którym wozie powinien jechać, może iść? Miał o czym myśleć.

Słownik

Postacie
1) Posłaniec
2) Hinata
3) Jun
4) Junichi
5) Katsu
Mapa:

Inne:

[Satoshi]

Akoraito delikatnie skłonił się każdemu, który został mu przedstawiony. Grzeczność kosztuje niewiele, a potrafi otworzyć wiele z zamkniętych wrót. Także tych, o których istnieniu jeszcze się nie wie. -Dobrze, poszperam w takim razie po straganach, skoro i tak czekamy na resztę towaru...- chłopak wzruszył ramionami i wyruszył po ubranie. Postanowił też posłuchać rady krępego mężczyzny i do swojej listy sprawunków dołączył także bukłak, który przy powrocie rzucił na jeden z wozów. Tak, aby nie przeszkadzał on w załadunku, rzecz jasna. Wody nigdy za mało, szczególnie tutaj, na pustyni. -Planujecie jakieś postoje, czy próbujemy dotrzeć za jednym zamachem?- Sabaku starał się mówić enigmatycznie, nie zdradzając postronnym natury ani celu ich podróży. Nigdy nie wiadomo, kto może podsłuchiwać. Szakale na pewno miały swoje wtyki także i w samym Kinkotsu, a ptak posłaniec z informacjami do potencjalnych rabusiów jest zdecydowanie szybszy od wozów ciągniętych przez wielbłądy. Już sama wiedza o tym, że podróżnych będzie ochraniał jeden Sabaku to dużo, ale na to w obecnej sytuacji nie można było nic poradzić.

Ukończywszy wszystkie sprawunki i przebrawszy się, w nieco bardziej odpowiednie na panujące warunki pogodowe ,ubranie, Satoshi przysiadł nieco z boku, obserwując załadunek, jeśli tylko dotarły już skrzynie, na które musieli czekać. Poświęcił ten czas na przypatrywanie się zarówno osobom, które umieszczały kraty na wozach, jak i samemu nadzorującemu - Hinacie. Oceniał wagę każdej ze skrzyń i to, jak bardzo starają się ładujący. Rabusie mogli mieć też wtykę w samym środku akcji - taka pracowała by albo wolniej od reszty, albo za bardzo się starała, nie chcąc wywołać podejrzeń. Inni nazwali by obawy niebieskookiego paranoją, skoro wszędzie doszukuje się spisków, ale on po prostu twierdził, że przezorny zawsze ubezpieczony. Chciał mieć na wszystko swoje błękitne oko. Dawało mu to poczucie bezpieczeństwa i spokoju ducha. Nikt mu przynajmniej nie zarzuci, że lekceważy swoje obowiązki. Od czasu do czasu omiatał spojrzeniem okolicę, starając się zaobserwować czy ktoś im się nie przygląda.

Co zaś tyczy się planu działania, Akoraito rzucił swoją glinianą gurdę, zawierającą cenny piach, na wóz znajdujący się w "centrum" pochodu. Tak, żeby zawsze miał do niej blisko. Od razu poczuł się nieswojo, uwalniając się od znajomego ciężaru. Nie widział też powodu, by całą drogę iść pieszo, chyba, że tak właśnie podróżowali inni uczestnicy. Zależało mu na tym, żeby wtopić się w zgraję możliwie jak najlepiej. Sabaku wiedział, że podczas burzy ciężko będzie wypatrzyć zasadzkę na drodze, ale niestety będzie musiał zmierzyć się z tym zadaniem. Gdyby tylko nie był na tej misji sam, to mógłby pozostawić ochronę karawany towarzyszowi, samemu przepatrując drogę przed nimi. Samotrzeć on jeden jednak nie mógł wykonać obu tych zadań. -Parszywe turnieje, delegacje i inne pierdoły- mruknął tylko do siebie, a szmata, którą miał obwiązaną dookoła głowy, dodatkowo stłumiła wylatujące z ust przekleństwo. Inni poleźli na jakieś turnieje, a karawany to kto będzie ochraniał?

[Shabondama Haruki]

6/14

Satoshi - C

Wszystko zdawało się iść zgodnie z planem, zarówno załadunek, jak i zakupy człowieka z blizną. Kiedy wrócił, wszystko niemalże było gotowe, brakowało jedynie po jednym wielbłądzie, a dwa patyczaki niosły prawdopodobnie ostatnią skrzynię z zaopatrzeniem. Uśmiech schowany pod chustami kupców zapewne dodałby otuchy chłopakowi, niestety - nie dane było mu zobaczyć wyszczerzonych zębów jegomości. Hinata podrapał się po tyłku, słysząc pytanie. Następnie pokręcił jedynie głową przecząco.

- Postój jak postój, wszystko zależy od tego jak szybko będziemy podróżować. Pogoda do dupy, to i postój może jakiś będzie, zwykle uwijamy się w jeden dzień. - wzruszył ramionami i ociężale usiadł na miejscu dla woźnicy jednego z wozów, oczekując na drugiego wielbłąda.

Czas - który mógł poświęcić na obserwację prowadził do jasnych i prostych wniosków. Wszyscy zachowywali się normalnie, skrzynie były zdecydowanie różnej masy, jedne cięższe, inne lekkie - niesione w pojedynkę. Nikt z osób, które pracowały przy wozach nie był nadgorliwy, żaden z nich nie był też zbyt leniwy. Skrzynie ustawiali dosyć starannie, tak by wszystkie zmieściły się na powozie. Hinata był zdecydowanie liderem całej grupy, zaś Jun i Junichi świetnym duetem. Wymieniali między sobą sporo zdań, nie byli ani specjalnie skryci, ani specjalnie rozgadani. Była to zwykła ekipa 'transportowa'. Nic, co przykułoby uwagę Sabaku.

Wreszcie, po niespełna godzinie oczekiwań, Hinata machnął w kierunku swojego ochroniarza, a następnie usiadł na powozie. Wozów w karawanie były trzy, dlatego też gurda chłopaka usadowiona została na szczycie środkowego wozu, w specjalnie zrobionym ze skrzyń wgłębieniu, tak by nie wzbudzała podejrzeń. Tak, by była stabilna. Zaś sam Satoshi, rozpoczął wędrówkę pieszo - dokładnie tak samo, jak jeden z czwórki mężczyzn. Na piechotę - przynajmniej na razie, poruszał się jeden z duetu Jun & 'Ichi. Ze względu na ubiór, ciężko było ich rozpoznać, jednak po głosie, można było określić, że jest to bogatszy o zaimek Junichi. Jun zaś, siedział jako woźnica środkowego wozu. Na przodzie - jak na lidera przystało - Hinata, zaś z tyłu na siedzeniu woźnicy znajdował się nikt inny, jak Katsu. Teraz rozpoczęła się powolna wędrówka. Początkowo w ciszy, jechali jeden za drugim, z około metrowym odstępem. Wiatr jakby na moment ustał - przynajmniej w momencie wymarszu z osady. Pogoda bywała zdradliwa, jednak pierwsze kilka minut marszu, naprawdę wyglądało dobrze. Wiatr był niewielki, a kurz unosił się jedynie nisko nad ziemią. Po około trzydziestu minutach - moneta obróciła się, a wiatr na nowo zaczął się zrywać. Na domiar złego, wiało z południa na północ - więc w twarz. Karawana zwolniła, a dalszy marsz był kłopotliwy, dlatego też Junichi usiadł na burcie środkowego powozu...

Słownik

Postacie
1) Posłaniec
2) Hinata
3) Jun
4) Junichi
5) Katsu
Mapa:

Inne: Z/T - > Szlak Transportowy

[Minoru]

Przychodzimy stąd

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 14:
Amida: 13
Minoru: 14

---

Nasz bohater nawet nie zdawał sobie sprawy jak wiele czasu minęło mu w budynku administracji. Gdy docierał jednak do targowiska, słońce rzucało już długie cienie, wskazując na to, że zbliża się wieczór. Na targowisku panował już niewielki ruch, a wiele ze stoisk zostało już zamkniętych, co budziło pewne wątpliwości, czy naszemu fircykowi uda się dzisiaj wskórać cokolwiek. Pędem wpadł do południowej części targu i zaczął szukać wskazanego przez urzędnika, szyldu z okiem. Problemem było to, że szyldów było tutaj mnóstwo i spora część z nich przedstawiała jakąś wersję oka. Na całe szczęście żurawie oko, było tylko jedno i na dodatek, w środku jeszcze paliło się światło.
- Właśnie zamykam. - Oznajmił głos, należący do mężczyzny w sile wieku o szerokich barach i mocno posiwiałych włosach. Ubrany był on mocno po mieszczańsku, bez zbędnych ozdób, lecz miał za to okulary, zapewne od zbyt długiego ślęczenia nad książkami, co też właśnie robił teraz. Choć oderwał się on na chwilę od czytanego tomiszcza, by obrzucić Amida swym pełnym dezaprobaty spojrzeniem.

[Amida]

Ewidentnie moje śledztwo tego dnia zbliżało się do końca wraz z dniem ale jednak wciąż byłem daleki od tego co chciałem ustalić. Dlatego musiałem dać z siebie jak najwięcej by nie zawieść biednych dam w potrzebie .Zdołałem uzyskać dane o odbiorcy renowacji sierocinca i niemal natychmiast tam ruszyłem w pośpiechu szukając opisanego miejsca.
- Przepraszam że tak późno nachodzę czy zastałem Mae Sora? - zapytałem nieco ignorując informacje o zamknięciu bo w sumie nie było mi to absolutnie potrzebne. No a przynajmniej tak myślałem - Może da się pan namówić na kolejeczkę czegoś mocniejszego skoro po pracy? Ja stawiam.
Wiadomo że budowlańcy uwielbiali alkohol więc postanowiłem nie zwlekać z propozycją darmowego napitku dla mojego potencjalnego alkoholu. Poza tym wiadomo, pijani faceci zmęczeni po pracy czasem sami potrafili gadać więcej niż gdy się ich o coś pytało. Dlatego miałem zamiar zabrać chłopa do najbliższego baru czy sklepu żeby sobie usiąść w plenerze na ławce i zacząć poić tą słodką trucizną i serum prawdy w jednym.
- Swoją drogą słyszałem, że zajmował się pan ostatnio sierocincem? Jak się panu współpracował z nowymi właścicielami? Słyszałem że są bardzo mili i uprzejmi. - spróbowałem pociągnąć gościa za język.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 15:
Amida: 14
Minoru: 15

---

Mężczyzna uniósł swoje spojrzenie znad księgi, lustrując Amida od stóp do głowy. I chyba nie spodobało mu się to co widzi, ponieważ skrzywił się i aż cmoknął swymi ustami.
- Ja jestem Mae Sora. I jak wspomniałem, zamykam. - Powtórzył niemalże głosem ojca dającego reprymendę swemu dziecku. Amida jednak, niewzruszony tonem głosu rzemieślnika, wciąż starał się urabiać swego rozmówce.
- Nie dam się namówić. - Jeśli budowlańcy lubili pić, to ten tutaj był jakimś wybrakowanym elementem. A jednak, zamknął on swą księgę, ściągnął okulary i wyprostował się w swym miejscu, wlepiając swe wyczekujące spojrzenie w Amida. Jakby zdawał sobie sprawę z tego, że ten nie da mu spokoju.
- Bardzo mili, uprzejmi i bezproblemowi pracodawcy. Co ci do tego?! - Gość ewidentnie nie chciał współpracować. Co się jednak było dziwić, skoro Amida wpadł ot tak ni z gruchy ni z pietruchy, za nic mając to, że ktoś chce iść już do domu i wypytuje bez ogródek o klientów.

[Amida]

Sprawy nie układały się tak dobrze jak wywiad z dziewczynami na kuchni co było dla mnie zaskoczeniem. Zupełnie nie spodziewałem się że facet odmówi darmowej kolejki. W końcu ja bym się zgodził. Alkohol? Za darmo? I to jeszcze w towarzystwie MNIE?! Czy można by sobie wymyślić lepszy koniec dnia pracy? Co za bezguscie i nudziarz no ale jednak musiałem spróbować jeszcze raz. O nie, tak łatwo to ja się nie poddam. Nie ma.
- Proszę wybaczyć ale miałem zamiar nawiązać z nimi współprace w najbliższym czasie ale do mych uszu dotarly nieciekawe plotki na temat tych ludzi. Rozumie pan, że wolałbym nie wkopać się w problemy gdyby plotki były prawdziwe. Dlatego uznałem, że skoro pan panie Sora już z nimi współpracował to da mi pan stuprocentową pewność, że nie będzie to stracona inwestycja, a w przyszłości może i kolejna praca dla pana z rozbudową obiektu. - jak nie z jednej to z drugiej strony spróbowałem jakoś coś więcej wydobyć od faceta choć pomału zacząłem się zastanawiać czy nie lepiej byłoby zasięgnąć języka z kimś kto jest bliżej owych ludzi. No ale to krok po kroczku. W końcu kto wie może jednak facet wyjawi mi coś interesującego? A jeśli nie to niech spada sobie do wulkanu i nie przeszkadzając żegnam się kierując w okolice sierocinca aby poobserwować co się tam wyprawia. Kto wie może uda mi się coś dojrzeć po zmroku.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 16:
Amida: 15
Minoru: 16

---

W świecie handlu i umów istniała jedna niepodważalna prawda. Każdy miał jakąś swoją słabość. Dla jednych był to alkohol. Zwykle dotyczyło to ludzi młodych, lub nisko wykształconych. Dla innych była to władza. Była to domena głównie mężczyzn, często tych agresywniejszych. W wypadku Mae Sora, były to pieniądze.
- Już ci powiedziałem, porządni ludzie, a teraz zjeżdżaj. - Przerwał Amidzie, w połowie zdania tym swoim opryskliwym tonem. Lecz Amida nie poddał się i kontynuował. Napomknął coś o ewentualnej współpracy, o kolejnej rozbudowie i pracy dla Mae Sora. Mężczyzna zamarł w bezruchu, wbijając swój wzrok w pięknego młodzieńca. Był to wzrok badawczy, oceniający. Jakby zastanawiał się nad tym co powiedział.
- Ludzie są przyjemni. Mają czasami wizyty od jakichś podejrzanych typków, ale sami są bardzo uczynni i porządni. Nic więcej nie wiem.- Odpowiedział w końcu. Wciąż wlepiając w Amida te jego ślepia. Jakby wyczekiwał, że ten powie mu, że dobrze się spisał i dostanie swoją nagrodę. Każdy miał swoją słabość.

[Amida]

I tak oto okazuje się że bycie upartym opłaca i kto wie, może nawet mur bym głową przebił gdybym bardzo chciał! To znaczy na pewno bym nie chciał, jeszcze bym uszkodził taki skarb narodowy jak moja twarz. Jednak wracając do tego co było tu najważniejsze czyli do mnie i mojego śledztwa czułem że może warto byłoby spróbować zgłębić temat skoro już coś drgnęło.
- Podejrzani ludzie? Co ma Pan na myśli? Nękają ich jacyś windykatorzy? - zapytałem zaciekawiony udając wręcz teatralnie troskę w końcu skoro rozważałem współpracę to coś takiego byłoby sporym problemem, a to wykluczyło by pracę dla kolegi. Takim tokiem rozumowania liczyłem że pójdzie budowlaniec i szybko wyśpiewa mi coś więcej na temat dziwnych gości odowedzających sierociniec.
Oczywiście nie zamierzałem dalej męczyć tego człowieka i zdecydowałem się po tym dać mu spokój, inaczej jeszcze zaraz by poszedł nagadać komuś że wykazuje niezdrowe zainteresowanie właścicielami, a ta wieść mogła by trafić do tych ludzi i wszytko poszło by się [tu jest brzydkie słowo]. Po pożegnaniu i przemyśleniu wszystkiego stwierdziłem że jestem już w sumie wystarczająco zmęczony i muszę poukładać sobie wszystko w głowie, jednak chwilą obserwacji sierocinca z pobliskich dachów przynajmniej chwilę mogłoby być pomocne przed odwiedzniem tego miejsca i rozmowie z sierotami.

[Minoru]

Z/T

[Maji Yasu]

Yasu opuścił osadę na prawie czternaście lat, a jednak niektóre miejsca pozostały takie same, jak gdy miał osiemnaście lat. Jednym z takich miejsc jest targ, na którym obecnie się znajduje. Jasne, pojawili się nowi sprzedawcy, a część starych zrezygnowała, albo została zmuszona do rezygnacji ze swoich stoisk, czy to z powodu braku pieniędzy, czy też stanu zdrowia. Jednak nadal można zaobserwować te same towary, a w szczególności jedzenie, które zapewne nie uległo zmianom od czasów jego pradziadka, jak i nie dłużej.
Tak o to, Yasu, w jednej dłoni trzymając skorpiona nabitego na patyk, przechadzał się po targowisku i przeglądał sprzedawane towary. Niejedna osoba mogłaby rzec, że to nie przystoi członkowi klanu Maji, aby oglądać towary, których przeznaczeniem jest zakupienie przez najbiedniejszą klasę społeczną, ale Yasu oprócz bycia shinobi, był także kupcem, który jeszcze nie tak dawno przewodził własnej karawanie. Dzięki swojemu doświadczeniu mógł w miarę określać stan, w jakim znajdował się dany region na podstawie tego, co było sprzedawane oraz za jaką cenę. Przykładowo jeśli dana wioska miała dobre kontakty z osadami spoza wydm, była duża szansa, że w sprzedaży znajdą się owoce, których normalnie nie można spotkać w tym rejonie. Jeśli docierają tutaj kupcy z terenów lesistych, to na targu może pojawić się dobrej jakości drewno. Z drugiej strony, jeśli nawet te towary znajdują się w sprzedaży, ale ich ceny są o wiele wyższe, niż na co może sobie pozwolić przeciętny cywil, to oznacza to, że transport jest ciężki, albo niebezpieczny, albo, że współpraca między osadami tylko na pozór wygląda dobrze, ale za sceną są rozgrywane pewne polityczne zagrania, jak wysokie opłaty za przewóz towarów.
Na jego twarzy, przez chwilę zakwitł delikatny uśmiech, gdy wyobraził sobie, że w innej sytuacji, chodziłby teraz ze swoją córką po tym targu, a ta biegałaby od straganu do straganu i zadawała dziesiątki pytań, ale to tylko jego wyobraźnia, która nie miała prawa już się ziścić. Tym samym, wracając do rzeczywistości, jego twarz przybrała jeszcze bardziej ponury wygląd.

[Shindo]

Klanowa misja D
Maji Yasu
''Już tu kiedyś byłem" _____________________________
Posty:
MG: 1
Maji Yasu: 0
_____________________________

Wkraczając na rynek w ten słoneczny dzień mogłeś odczuć nostalgię widząc miejsce ze swej przeszłości. Lokalizacji niezbyt się zmieniła, siłą rzeczy w głowie dokonywałeś porównania tego co widzisz z obrazem tego miejsca jakim je zapamiętałeś. Nie wszystko zapomniałeś, z pewnością jakieś detale zdążyły ci umknąć przecież to było sporo czasu temu. Choć z pewnością nie tylko sam obraz tego miejsca wyszedł na wierzch w twojej głowie. Musiały ci się przypomnieć jakieś wspomnienia związane z tym miejscem, może pierwsze ukradzione jabłko ? Zabawy z kolegami i koleżankami do późna, gdzie chowaliście się sami przed sobą korzystając z kupców i ich asortymentu jako zasłony ? Może kiedyś w tym miejscu wypatrzyłeś swoją młodzieńczą miłość ? Tyle możliwości, przez tyle lat w jednym miejscu wszystko to mogło się zadziać bądź nie zadziać. To już jednak wiedziałeś tylko i wyłącznie ty sam, jakie to pierwsze wspomnienia przyszły ci na myśl widząc tętniący życiem rynek.

Dzień był słoneczny, a błękit nieba sprawiał wrażenie jakby można było w nim się utopić. Delikatny wiatr, wiejący jak się zdawało z różnych kierunków, leniwie podnosił piasek do góry przesuwając go w wybraną stronę.

Gdy tak stałeś w miejscu zastanawiając się nad swoją przeszłością do bram twojej świadomości zapukała teraźniejszość, a dokładniej mówiąc mały chłopczyk.
- Przepraszam bardzo pana, jestem Hiruzen syn sąsiadów pańskich rodziców. Widzieliśmy się dzisiaj rano jak wychodził pan z domu...
Chłopiec miał około 8 lat, jak na swój wiek był absolutnie przeciętnego wzrostu i urody. Czarne włosy do ramion, czarne oczy, oliwkowa skóra i grzeczne usposobienie tego dziecka okryte było perahan tunbanem czyli klasycznym męskim ubiorem. U tegoż małego człowieka składało się to na czarną tunikę, białe spodnie i białe nakrycie głowy. Rzeczywiście jego twarz wyglądała ci znajomo tylko czy wychodząc rano z domu zdążyłeś spostrzec tego dzieciaka i sklasyfikować go jako syn sąsiadów twoich rodziców ?
-... Pański tata poprosił mnie, aby spróbował pana odnaleźć i wręczyć panu list. Super, że udało mi się tak szybko na pana trafić. Pański tata poprosił abym zaczekał na odpowiedź od pana i mam mu ją zanieść.
Chłopiec wyszczerzył białe ząbki. i wpatrując się w ciebie wyczekiwał aż dasz mu znać jaka jest twoja decyzja. Otworzyłeś list, poznałeś charakter pisma swojego taty.

Synu tak sobie pomyślałem, że skoro już jesteś to może jednak spróbowałbyś zostać shinobi i wspomóc klan. Zadanie o które prosiłbym cię abyś wykonał jest zwykłym zleceniem D, prostą, przyjemną misją na rozruszanie kości. Proszę udaj się do sklepu z wyposażeniem. Właściciel został bez asystenta i poprosił nasz o pomoc w pracy, twoim zadaniem będzie udzielenie mu niezbędnej pomocy w działaniu sklepu. Misja bardzo pomoże twojemu klanowi, powodzenia.

Tata

Hiruzen

z/t

[Maji Yasu]

Yasu nie spodziewał się, że tak szybko ponownie zawita na targ i to tego samego dnia, ale tym razem nie planował swobodnego zwiedzania i przyglądania się oferowanym towarom. Przybył tutaj w konkretnym celu, a dokładniej by sprawdzić zasłyszaną w knajpie plotkę o białowłosej kobiecie, która może, ale nie musi, okazać się jego uznaną za martwą od kilku lat, żoną. Jako, że podobno przybyła tutaj wraz z karawaną, zaczął rozglądać się za straganami należącymi do spójnej grupy. Gdy tak przechadzał się po terenie targu, jednocześnie poszukując karawany, lub oszukiwanej kobiety, zauważył, że obecnie był tutaj dosyć duży ruch, ale zrzucił to na godziny szczytu i uznał to za normalne. Nie zwrócił uwagi na to, że niewiele było tutaj kobiet, a prawie sami mężczyźni. Po jakiejś godzinie samodzielnych poszukiwań poddał się i podszedł do pierwszego lepszego straganu, gdzie starszy Pan sprzedawał dywany. Po wstępnym przywitaniu się, Yasu przeszedł do celu swojej wizyty.


-Poszukuję karawany kupieckiej, która dotarła do osady kilka dni temu. Do jej członków należy białowłosa kobieta, słyszał Pan może o nich? - Sprawdzając przy okazji kunszt wykonania dywanów, zwrócił się do sprzedawcy z pytaniem, sprawiając wrażenie, że nie należy mu konkretnie na kobiecie, ani na karawanie, a po prostu podtrzymuje rozmowę, albo pyta z samego zainteresowania. Był to jego kupiecki nawyk, aby nie pokazywać innym, że na czymś mu zależy, bo w zamian druga strona zażąda za to większej ceny.

-Nie Pan jeden ich poszukuje, proszę się rozejrzeć. Zazwyczaj o tej godzinie można tutaj napotkać jedynie kobiety szukające składników na obiad, a od trzech dni mamy tutaj natłok błąkających się mężczyzn, którzy niczego nie kupują, ale zadają masę pytań, tak jak Pan teraz. - Staruszek odpowiedział, po czym zaśmiał się. Najwidoczniej plotka o wyglądzie rozeszła się po osadzie i teraz wszyscy znudzeni mężczyźni jej poszukują. To także stawiało Yasu w złym położeniu, ponieważ ciężej mu będzie uzyskać potrzebne informacje.

-A więc to z tego powodu tyle tutaj ludzi, rozumiem. W moim przypadku jest to odmienna sytuacja, ponieważ nie szukam tej kobiety z plotek, a samej karawany. - Uśmiechnął się do mężczyzny, po czym sięgnął po jeden z dywanów, które miały znacząco lepszą jakoś niż pozostałe, z zamiarem jego zakupienia. - Swego czasu byłem takim samym podróżnikiem i kupcem jak Oni i chciałem się ich zapytać o karawanę dla której niegdyś pracowałem. - Następnie sięgnął do torby i zaczął odliczać pieniądze, zerkając co chwila na mężczyznę, aż ten da znać, że taka kwota mu wystarczy, ale ten pokręcił głową.

-Zatrzymaj się. Nie mam zamiaru brać pieniędzy za to, bo i tak niewiele wiem, ale podzielę się z tobą tą odrobiną informacji. Nie wiem nic na temat kobiety, ale co do samej karawany to nazywają się Szczuroskoczki. Przemierzają oni Samotne Wydmy w szerz i wzdłuż i głównie handlują towarami luksusowymi, z czego nie wszystkie należą do tych legalnych, ale póki płacą odpowiednim osobom... mniejsza z tym. Zatrzymali się w osadzie pięć dni temu i dzisiaj powinni ruszać dalej. Jeśli moja żona mówiła prawdę, to zatrzymali się oni w karczmie Klejnot Pustyni. To wszystko co wiem. - Staruszek z dobroci serca, albo w imię solidarności z kimś, kto też zajmował się handlem, podzielił się swoimi informacjami z Yasu i jakby nigdy nic wrócił do obsługiwania klientów. Tymczasem członek klanu Maji wiedział już, jaki będzie jego kolejny cel.

Z/T Staruszek sprzedający dywany

[Minako]

Po wyjściu ze Szpitala Minako wróciła do tego, co robiła zanim trafiła na Ichirou i Souei’a, czyli do patrolowania ulic Stolicy, szukając czegoś podejrzanego, co nakieruje ją na jakiś trop Oroboros. Po zamachu w mieście była przekonana, że mają gdzieś na miejscu swoje zaplecze i wsparcie, dlatego też uważnie obserwowała przede wszystkim cywilów. Informator jej powiedział, że Oroboros pomagali mieszkańcom i zdobywali ich sympatię poprzez rozdawanie wody i żywności, więc tym tropem zamierzała iść, szukając właśnie takich miejsc. Musiała dorwać tych drani, zwłaszcza że była spora obawa, że mogą szykować kolejny zamach na inauguracji, kiedy to Ichirou zostanie oficjalnie Shirei-kanem Sabaku, a także zostanie wybrany nowy Władca Unii. Do Kinkotsu zjadą się więc wszyscy Liderzy Pustynnych Klanów, aby zagłosować za wybraniem kolejnego Kotei’a. Tym bardziej nie można było dopuścić, żeby wydarzyło się coś złego ze strony buntowników.

Z racji tego, że osobiście miała już styczność z incydentami dotyczącymi Oroboros, tym zacieklej szukała dalszych wskazówek, zwłaszcza że dotychczasowe tropy urywały się od razu, zanim dobrze się zaczęły. To tylko pokazywało, jak dobrze ta banda była zorganizowana i przy tym jednocześnie cholernie niebezpieczna. Mając na względzie bezpieczeństwo Jou, oraz klanu Sabaku, Minako krążyła więc po ulicach, aż wreszcie wyszła na targ. Od czasu do czasu, gdy coś przykuwało jej uwagę, odpalała jeszcze swoje zdolności sensoryczne mając nadzieję, że powiedzą jej coś więcej, niż same oczy. Szukała na ślepo, bo nie miała innego wyboru. Niby słyszała, że podczas zamachu pojmano kogoś i przesłuchiwano, ale tutaj chwilowo drzwi miała zamknięte, dopóki nie uśmiechnie się do kogoś w urzędzie, ewentualnie nie spotka się ponownie z Jou i nie zapyta go wprost. Tak więc na razie zostało jej szukanie tropów na własną rękę.

[Ario]

Minako
Wyprawa Rangi C
Kolejka 1/14

Wojownik z dalekiego wschodu

Minako po udanym sparingu z towarzyszem Ichirou, miała okazję pospacerować po placu w Kinkotsu. W jej głowie zachodziło dużo myśli, począwszy od analizy pojedynku, po dalsze rozpoznawanie organizacji pod nazwą Oroboros i tym samym nie dopuszczenie do jej rozprzestrzenienia się na terenach osady. Co gorsza - kobieta miała realne przypuszczenia, że Ci mogą coś knuć i chcieć zaszkodzić planowanej inauguracji. Jakaż by to była hańba przeoczenie jakichś informacji, które mogłyby doprowadzić ją do udaremnienia zamachu w momencie, gdy wszyscy będą patrzyć.

Dziewczyna surowo podchodziła do własnej oceny i nie było tutaj mowy o jakiejkolwiek pomyłce. Chciała dać z siebie wszystko. Wiedziała, że da z siebie wszystko. Porażka nie wchodziła w grę.

Znalazła się na targu, przechadzając między straganami. Dziś był dzień kupiecki, więc stoiska były obficie zastawione, przedstawiając towary różnych kupców. Z jednej strony można było spotkać tutaj pustynne przysmaki - daktyle, czy różne ciastka, z drugiej strony sprzęt shinobi, takie jak pospolite kunaie, czy trochę rzadsze mechanizmy Ayatsuri, ale najwięcej było różnych strojów, takich zarówno do chodzenia na pustyni, jak i wystawnych bankietów. W tym rejonie stawiało się zdecydowanie bardziej na przewiewne ubrania, więc elegancja i seksapil musiały łączyć się z też z użytkowością, ale nadal projektanci dawali z siebie wszystko, by zainteresować potencjalnych klientów swoją ofertą.

Przechadzając się tak od stoiska do stoiska, Minako była świadkiem dziwnej rozmowy, między dwoma kobietami i jednym mężczyzną.
- Jesteś tego pewny, Chiyu-san? - zapytała starsza kobieta, chyba matka chłopaka.
- Jak nigdy. Łatwy sposób na zarobek, a tym bardziej istnieje szansa, że to jakiś...no...trefny koleś. Takiemu to nawet nie szkoda gęby obić, więc dwie pieczenie na jednym ogniu, hehe. - chłopak wydawał się być młodszy od Ciebie. Miał może jakieś 15 czy 16 lat, na rekach miał charakterystyczne rękawice. Wiedziałaś, że musi coś trenować.
- Tylko błagam, nie daj sobie zrobić krzywdy... - ostatnia z osób, wyglądająca jakby naprawdę przejmowała się losem chłopaka, była chyba jego dziewczyną. Albo siostrą.

Czy Minako będzie zainteresowana tym wydarzeniem, czy pójdzie dalej? Każda poszlaka była dla niej teraz kluczowa, tym bardziej jak ktoś dość jasno wyraża się o kimś, jako "trefny gość".