Dojo w starym Magazynie

[Zankoku]

---

Dojo w starym Magazynie

---

Budynek znajduje się w zachodniej części Shigashi no Kibu, w okolicy jednego z tamtejszych targowisk. Kiedyś to był magazyn, w którym przechowywano drewno i inne materiały budowlane. Wiele lat temu doszło do pożaru, który dosyć mocno uszkodził budynek, później z różnych powodów stał się on pustostanem, którym nikt się nie interesował. No, prawie nikt.
Nie wiadomo kto jako pierwszy zaczął trenować w tych pustych przestrzeniach. Jednakże z czasem coraz więcej pięściarzy zaczęło ściągać do tego miejsca. Zaczęły pojawiać się pierwsze sprzęty treningowe, jak worki do uderzania, czy też ciężary do podnoszenia. Aż w końcu na środku magazynu postawiono ring na wzniesieniu. Z czasem miejsce zaczęło zyskiwać coraz mocniejszą sławę, coraz więcej mistrzów taijutsu trenowało tutaj, ale też przychodziło na niezobowiązujące sparingi na ringu. Tak też powstała kultura tego miejsca skupiona w koło tężyzny fizycznej oraz pojedynków. Nie liczyło się pochodzenie, nie liczyła się przynależność, chciałeś trenować, albo też chciałeś się z kimś zmierzyć, to byłeś mile widziany. Walki nie miały zasad, poza jedną, kategoryczny zakaz zabijania. Miała to być czysta, wręcz sportowa rywalizacja.

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

fabułka Poprzednia Lokacja : Shigashi no Kibu - Siedziba Watanabe Minashigo-in

---

Zankoku wyszedł z domu i skierował się w stronę opuszczonego magazynu. Zdarzyło mu się już tam kiedyś trenować, było tam w miarę spokojnie nikt nikomu nie wchodził w paradę, więc można było rozwijać się w skupieniu. Zabrał ze sobą z domu odpowiedni zapas wody oraz ręcznik, wiedząc, że trochę się spoci. Pogoda była wiosenna, przyjemna idealna na trochę ruchu.
Kiedy Zankoku wszedł do pomieszczenia, nie było tutaj wielu ludzi. Było jeszcze wcześnie, więc tylko pojedyncze osoby zajmowały się treningami. Młodzieniec skierował się w stronę jednego z worków treningowych, a następnie zabrał się za rozgrzewkę. Głupio by było zrobić sobie krzywdę podczas treningu, a medyków nie było zbyt wielu w okolicy.

  Ukryty tekst

Na koniec dnia efekty były zadowalające. Młodzieniec wiedział, że spędzi w dojo kilka następnych dni, gdyż musi on rozwinąć swoje umiejętności walki, ale czuł, że to będzie dobry czas. Obecność innych, którzy trenowali bądź też mieli sparingi między sobą dodawały mu zapału do trenowania. Skoro oni byli tak silni, to on będzie jeszcze silniejszy!

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

fabułka

---

Nastał wieczór. Zankoku zjadł przygotowane wcześniej jedzenie i chwilę odpoczął, więc było gotowy do kolejnego treningu. Późna pora była tą, podczas której dojo było najpełniejsze. Wielu przychodziło tutaj po swojej pracy, czy też potrenować przed spaniem. To nie przeszkadzało naszemu młodzieńcowi. Większość ludzi tutaj i tak zajmowała się swoimi sprawami, nie zwracając uwagi na pozostałych. Tak też było z Zankoku, który był w pełni skupiony na swoim treningu.

  Ukryty tekst

Po skończonym treningu, Zankoku udał się na spoczynek. Wrócił do swojego domu, gdzie szybko przespał się, regenerując trochę swoich sił, a następnie spakował kolejną porcję wody i jedzenia i ruszył z powrotem w stronę Dojo. Trzeba było trenować, jeszcze długa droga przed nim.

[Zankoku]

Wiosna 393 roku

fabułka

---

Kolejnego dnia treningu, Zankoku dosyć późno pojawił się w magazynie. Głównie dlatego, że ostatniej nocy trenował do białego rana, więc musiał się wyspać. tak więc, kiedy zwlókł się z łóżka i zapakował wszystko, co było mu potrzebne do treningu dzisiejszego dnia, wybrał się na spacer w stronę Dojo. Tak, jak zawsze o tej porze, jeszcze nie było dużo ludzi, więc znowu rzucił swoje rzeczy gdzieś w kąt i rozpoczął rozgrzewkę. Najważniejsze aby organizm był przygotowany do wysiłku, bez tego, mogło się to skończyć kontuzją.

  Ukryty tekst

Dumny z siebie młodzieniec podszedł do swoich rzeczy i zaczął je zbierać. Wytarł sie w ręcznik i wypił sporą porcję wody, a następnie udał się na nocny spacerek do domu. Tak pewnie wszyscy już spali, więc po cichutku przeszedł do swojego pokoju i poszedł spać. To był długi dzień.

[Zankoku]

Lato 394 roku

fabułka Poprzednia Lokacja : Yusetsu - Szlak Transportowy

---

Minęło trochę czasu, odkąd Zankoku ostatnio był w swoim ulubionym miejscu treningowym. Ostatnie dni spędzał na naprawach w domu, czasami też wykonując jakieś drobne zlecenie dla rodziny mafijnej. Od jakiegoś czasu w mieście trwała wojna gangów, więc roboty było sporo, a że Zan lubił obijać mordy, to często łapał jakąś. W końcu dach sam się nie naprawi. W każdym razie, w końcu znalazł trochę czasu, aby móc w spokoju potrenować. Spakował z domu wszystkie potrzebne rzeczy na trening, głównie ręcznik i duży zapas wody do picia, a następnie, z samego rana, przyszedł do Dojo. Jak zwykle o tej porze, nie było tutaj nikogo, więc w spokoju mógł rozłożyć swoje rzeczy i zabrać się za rozgrzewkę. Trzeba było rozruszać mięśnie, nim będzie mógł przejść do prawdziwego treningu.

  Ukryty tekst

[Shindo]

Gdy skończyłem trening, zawędrowałem do swojego domostwa w którym spędziłem kolejne kilka dni. W biurze akurat nie dostawaliśmy nowych zleceń. Hashi skorzystał z tej okazji i wyruszył w interesach gdzieś za miasto do innego kraju, Jun wzięła wolne i jej również nie było. Na mnie spadła odpowiedzialność za biuro, codziennie musiałem wcześnie wstawać, zakładać eleganckie ciuchy (głównie pożyczałem je od Hashi`ego) i siedzieć w holu, czekając na klientów. Nikt się nie zjawiał, a ja nudziłem się jak diabli. Przemogłem się w końcu i aby zabić nudę czytałem sobie o kolejnych sztukach ninja. Natrafiłem na bardzo ciekawą technikę, która przydałaby się w mojej pracy. Ta sztuka tak mi się spodobała, że nie byłem w stanie o niczym innym myśleć. Dlatego też któregoś dnia gdy zakończyłem pilnowanie biura do godziny osiemnastej, wyszedłem na trening. Co prawda nie mogłem pójść gdzieś daleko jak na przykład nad rzekę czy do lasu. Z tego powodu wybrałem miejsce o którym co nie co już słyszałem, mianowicie poszedłem do dojo. W każdym barze w mieście zawsze znalazło się kilku entuzjastów tego miejsca, którzy z wypiekami na twarzy opowiadali o widzianych pojedynkach na tutejszej arenie. Osobiście nie miałem akurat ochoty, aby wziąć udział w walce, ponieważ moim celem było opanowanie nowej techniki. Rozejrzałem się za sprzętem do treningu i gdy już po krótkiej chwili, miałem wszystko czego potrzebowałem wziąłem się za trening.

  Ukryty tekst

z/t

[Mukutaro]

Zawsze chciał tutaj iść, ale zawsze wypadało mu coś innego na drodze. To jakiś typ warty skopania w uliczny sposób, to jakaś knajpa, to gorące wody onsenu. Czasami ktoś w prosty sposób wpierdalał mu się w precyzyjnie zaplanowany dzień. Ale tego konkretnego dnia Mukutaro nie mógł sobie tak po prostu odejść. Nie mógł tak po prostu mieć wyjebane czy znaleźć sobie czegoś innego. Znalazł w sobie, głęboko pod warstwami tłuszczu i mięśni, chęć i determinację do ruszenia tyłka. Poprzednia porażka była dla niego niczym kubeł zimnej wody, albo bardzo podłej gorzałki. Zdecydowanie najgorsza sytuacja z jego udziałem od dawien, dawien dawna. Musiał nauczyć się jakiegoś sposobu na radzenie sobie z tego typu skurwysynami, ale bardziej. Bardziej na zasadzie "złapię cię raz i już przepadasz". Nawet gdyby musiał dostać fizycznie wpierdol i dać się przebić na wylot, chciał... Jakkolwiek źle to nie brzmiało, poprawić się w tym. Jego staruszek na pewno by go teraz wyśmiał...
- ...jebany. - mruknął pod nosem Mukutaro, stawiając stopę na progu osławionego dojo. Miejsca, gdzie adepci sztuk walki szlifowali swoje umiejętności. Dostępne, jak deklarowali, dla każdego. To oznacza, że i dla niego. Nawet gdyby go tam nie chcieli przecież co, zabronią mu? Rozjebanie kilku łbów będzie dobrą rozgrzewką przed prawdziwym treningiem. A zanim przyjdzie ktokolwiek warty zachodu, zdąży zrobić co chce i ulotnić się, zanim będą do niego pluć ogniem czy innymi duperelami. O ile się odważą.
- Coś nie tak, Mukutaro-dono? - zapytał idący obok niego mężczyzna w bogato zdobionym kimonie i parasolem na ramieniu. Jego partner do treningów, znajomy, niezłe ziółko i wybitny alkoholik. Kukui Arataka. Oczywiście nigdy go nie przepijał. Nigdy, ale czasami było blisko. Do tego... zawsze nosił się z takim stylem i powabem, takim szykiem. Jak jakiś syn szlachecki czy inny ważniak. Jakby był bardziej babą niż chłopem, tego typu esteta, jak się mawiało. A był przecież zwykłym Kurotorą. Nie, żeby byli nieważni albo słabi, ale... W porównaniu do niego. Ewidentnie źle. Bardzo słabo. Niewystarczająco, nie ściąłby drzewa dłonią.
- Wszystko w porządku. - powiedział i sięgnął do przypiętego przy pasie bukłaka z wodą. Nie no, żarcik, bądźmy poważni. Do bukłaka z alkoholem, rzecz jasna. Porządny bimberek, jak medyk przypisał, nie jakieś podrzędne szczochy. Wystawił bukłak w stronę Kukui, a ten bez słowa go wziął i pociągnął solidnego łyka. Swój chłop, Mukutaro pojaśniał z dumy i przeszedł przez próg dojo.
- WITAJCIE. - powiedział gromko, prawie krzycząc. Musiał się upewnić, że wszyscy w tym budynku, i budynku obok, słuchają i poświęcają mu cała swoją uwagę. - Poszukuję partnera treningowego, czy któryś z was zechciałby mi pomóc w przetestowaniu kilku sztuczek w walce kontaktowej? - powiedział wcześniej wyuczoną formułę, rozstawiając szeroko ramiona jakby chciał ich wszystkich przytulić. Na raz, wcale nie zgniatając ich w pełnym miłości i życzliwości uścisku. Nieliczni obecni w dojo nie docenili jego aktu dobrej woli i szybciutko opuścili główną izbę.
- Cóż... spróbowałeś, Mukutaro-dono. Twoja reputacja zdecydowanie cię wyprzedza. Albo nie wyglądasz na przyjemnego człowieka, też opcja. - Kukui sprzedał swojemu przełożonemu potężnego kuksańca z zaskoczenia, złożył parasol i szybko wszedł do środka. Wbiegł, właściwie, by uniknąć potężnego wymachu Mukutaro wycelowanego w jego głowę. Jak dziecko, które dźga psa i potem ucieka
- A mordę zamkniesz? Rób te włosy i mów co i jak. - odpysknął się i zdjął sandały przed wejściem do środka. Minimum szacunku dla konserwatorów powierzchni płaskich... I były strasznie niewygodne do walki. Znaczy były, ale bez nich czuł się lepiej. Bardziej... pierwotnie? Jak dziki człowiek zbierający poziomki. Albo wilk goniący zwierzynę. Czuje się to połączenie z ziemią i naturą, ten wiatr na palcach i kamienie dźgające w piętę. Pierwotnie. W międzyczasie Kukui złożył pieczęć do techniki, a jego włosy wystrzeliły z jego czupryny i ułożyły się w dwie humanoidalne postaci, które zaczęły się między sobą bić. Fachowe oko Mukutaro w zakresie napierdalania się na śmierć i życie łatwo doszło do wniosku, że walka była bardzo wierna swojemu celowi. Gdyby te włosowe kukły walczyły faktycznie, to znaczy byli ludźmi, to walka byłaby niczego sobie.
- Także, Mukutaro-dono. Kōsa Hō to ruch konkretnie przeciwko szybkim oponentom. Jeśli jest się odpowiednio spostrzegawczym, można złapać rękę czy nogę przeciwnika zakleszczając ją łokciem i kolanem. I wtedy impet z dwóch stron... No, robisz mu z kości mąkę. Z twoją siłą na pewno. - wykład się zaczął i włosowe kukły zaczęły w idealny sposób odwzorowywać mówione ruchy. Jedna z nich chciała wykonać szerokie kopnięcie skierowane w brzuch, a druga zrobiła dokładnie to. Jeden szybki i płynny ruch łokciem i kolanem. Noga włosowego manekina zakleszczyła się w miejscu, a niema kukła krzyknęła z bólu. Chyba, o ile ten otwór na głowie był ustami.
- Dlaczego się tak z tym jebać? Nie lepiej złapać za szmaty i rzucić o ziemię?.
- Bo jak złapiesz, to dajesz im chwilę na reakcję. Najpierw masz obronę, czyli łapanie, potem atak, czyli jeb o ziemię. I ta przerwa daje im szansę, żeby odpowiedzieli na twój atak. Tutaj tak nie ma. Obrona i atak to jedno i to samo, więc przeciwnik nie ma jak zareagować. I zatrzymujesz uderzenie i atakujesz sam. - Mukutaro zrobił minę oświeconego pijaka, któremu ktoś powiedział, że nadmierne picie doprowadza na skraj upadku moralnego. Absolutne i szczere objawienie prostej prawdy. No kurde miało sens, nie? W teorii. On bardzo nie lubił teorii i zwykle robił rzeczy po prostu jak leci, - Byłoby dobrze, Mukutaro-dono, żebyś tego nie nadużywał. Kiedy przeciwnik wie, że możesz to zrobić, nie będzie taki chętny do atakowania. Z tego, co wiem, to twoja strategia w walce to...
- Brak. Jadę na instynkcie. Chyba że nie działa, wtedy staram się bardziej taktycznie. - no niby ma sens. On co prawda wolał polegać na instynkcie i przechodzić do planów i knowań dopiero, jak zrobi mu się ciepło pod kołnierzem, Czyli na przykład jak z tym Hyugą jakiś czas temu. Jak "uga buga" nie działało, trzeba było "sprytne buga" - Dobra, dawaj te włosowe ciecie. Ponapierdalamy się odrobinkę. - Muktaro nie pozwolił na dalsze wyjaśnianie. Był już zadowolony i chciał się ponawalać z włosowymi manekinami Kukuiego. Te dwa, które stworzył, zwróciły się więc w stronę Mukutaro... Chyba, bo nie miały mordy, żeby się do niego odwrócić, i przystąpiły do wściekłego wręcz natarcia. Kopiąc, wykonując zmyłki, nieprzewidywalne uniki... Pełna i kompetentna walka dwóch na jednego. Mukutaro nie do końca brał ich na poważnie, bo łatwo rozczytywał ich ruchy i same nie mogły mu zrobić większej krzywdy. I wtedy jeden z nich wcelował idealnie w jego brzuch, szerokim kopniakiem. Idealnym, żeby złapać go w kleszcza jego nowego ataku. Zrobił więc tak, jak zostało mu pokazane - obrócił się na wprost nadchodzącego ataku. Podniósł kolano, opuścił łokieć. W idealnej synchronizacji, jak dwóch kochanków z pięcioletnim doświadczeniem uprawiania miłości. Niestety nie, źle wycelował. Łokieć przesunął się po kolanie w dół i Mukutaro skulił się, stojąc na jednej nodze. Impet uderzenia był zbyt duży.
Wyczucie czasu było najtrudniejsze. Niby proste, bo to jakby oczywiste. Leci noga, leci ręka, leci łokieć i leci kolano. Klucz był w odpowiedniej intencji przeciwnika, rozczytaniu go. Jeśli zrozumie się jego tempo i sens jego ataków, dowie się który ma konkretnie... No praktyka, niestety. Nawet zrozumienie ruchu nie oznacza wykonania go w praktyce. Jak to jest w sumie ze wszystkim. To, że wiesz, nie znaczy, że to zrobisz. Musi ci to przychodzić naturalnie. Jak chodzenie albo oddychanie. Napierdalanie to to samo. Metodyczne robienie tego samego do momentu całkowitego zrozumienia i potem drugi trening, gdzie to samo się robi w walce. Czyli najpierw wyrycie w głowie, potem wyrycie w ciele. Jak jego staruszek mawiał. Niestety jego rady nadal były, hatfu, użyteczne.
Przez następne godziny z kilkoma przerwami na uzupełnienie chakry u Kukuiego, Mukutaro cierpliwie i z uporem zakrawającym o obsesję napierdalał we włosowe kończyny. Rozwalając je na drobne włoski, rozwalając włosową plecionkę tysiące razy. Powtarzając ten sam ruch, lekko zmodyfikowany w zależności od kąta, gdzie cios został wycelowany i tak dalej. Kolejnym etapem było rzucanie przez Kukuiego glinianych dysków w Mukutaro. A ten musiał każdy strącić w ten sam sposób - łokciem i kolanem. Każdy jeden. Przyswojenie wykonywania tego samego ruchu z różnych kątów, z różną prędkością dysku. Jeśli jakiś dysk przeleciał obok Mukutaro, ten musiał wyjść na zewnątrz i wylać część swojego alkoholu na ziemię. Masochizm w czystej postaci, absolutny brak jakiegokolwiek szacunku dla dobrego trunku. Ale była to, faktycznie, bardzo dobra metoda motywacja. Na pewno dla takiego miłośnika procentów, jak on. W ciągu całego treningu udało mu się spudłować tylko w dwa gliniane dyski. Dwa pełne łyki najznamienitszego trunku po tej stronie kontynentu.
Ostatnim elementem treningu było oczywiście spróbowanie tego na żywym przeciwniku. Nie było takiego, niestety, i ciężko byłoby takiego znaleźć bez rozjebania mu nogi. Musiał się więc obejść kolejną porcją włosowych przeciwników, dla utrwalenia. Tym razem były bardziej kreatywne w swoich atakach. Kończyny atakowały niczym bicze, strzelając pod dziwnymi kątami i z nieoczywistą trajektorią. Włosy Kukiego były elastyczne, groźne i... Nie no, nie były groźne, za cholerę nie. Mógł je rozwalić kiedy chciał, ale były szybsze, niż on. Jak zdecydowana większość rzeczy, z którymi walczył. Ale po to napierdalał te nieszczęsne dyski i robił siekę z włosowych manekinów. Bo potrzebował kolejnego narzędzia do radzenia sobie z tymi szybkimi gnojkami.
Trening był oczywiście przerywany alkoholem, dzielonym pomiędzy obydwu z nich. Bukłak starczył dokładnie na jedną sesję treningową i jego opróżnienie oznaczało koniec. Miał jeszcze kilka sztuczek do opanowania i mógł to zrobić zarówno dzisiaj, jak i jutro, ale jedna intensywna zapierdalawka była wystarczająca.
-To co? Jutro? - zapytał Mukutaro, leżąc plackiem na pokrytej glinianymi szczątkami podłodze dojo. Wyczerpany i bez jakiegokolwiek entuzjazmu, zachowywał się jak nieporęczna, drewniana kłoda.
- Jutro. Chodźmy się napić. - przytaknął Kukui, siedząc pod ścianą obok Akimichiego z przymkniętymi oczyma. Duet mafiozów wstał i powoli skierował się ku wyjściu. Tak, zostawili za sobą od chuja glinianego syfu. Czy ich to obchodziło? Nie, absolutnie nie. Liczyły się jedynie bala z gorącą wodą i pyszny trunek do zwilżenia gardła. Najlepiej jednocześnie i najlepiej w doborowym towarzystwie.

Nazwa techniki: Kōsa Hō (B)

[Mukutaro]

Kolejny dzień, kolejne wyzwania. Bogowie szczęścia patrzą przychylnie na tych, którzy witają słońce na horyzoncie. Trzeźwiał szybko, upijał się wolno - piwo było dla niego smaczniejszą alternatywą dla wody. A im wcześniej wstawał, tym więcej miał czasu na porządne i godne życie. Dlatego już z samego rana stanął przed jeszcze pustym dojo, ponownie w towarzystwie Kukuiego. Osobisty trener w dziedzinie teoretycznej, podwładny, entuzjasta alkoholu. Dojo było ładnie uprzątnięte, ale nie było nikogo w zasięgu wzroku. Magazyn-dojo był w dokładnie takim stanie, w jakim zastali je wczoraj. Tylko puste.
- To, co dzisiaj?
- Rariatto. Widziałem to kilka razy i uznałem, że będzie dla ciebie odpowiednie. Wystawiasz rękę na bok, biegniesz i celujesz w szyję. Przy odrobinie szczęścia oderwiesz mu łeb od reszty ciała. - przedstawił i, ponownie jak wczoraj, stworzył z włosów dokładną wizualizację tego, o czym mówił. Dwa włosowe manekiny w pewnej odległości od siebie, jeden podbiegł do drugiego z wyciągniętą ręką i jebnął mu w głowę. Włosowy manekin rozdzielił się na setki pojedynczych włosów i złożył się na ziemi niczym rozprute kimono. Efektywne? Jak jasny chuj. Przesadzone? No ba, to włosy. Wszystko było dla efektu. Ale Mukutaro na pewno byłby w stanie rozwalić cokolwiek by sobie zechciał, gdyby tylko celował w szyję. Wady? Może kogoś zabić. Zalety? Może kogoś zabić w spektakularnym stylu i wystrzelić mu głowę w powietrze jak korek od butelek.
- Nie no, brzmi jak okazja życia. Robimy to, akurat nie miałem niczego do niszczenia głów moich przeciwników. - wszedł na matę, gotowy do treningu. Standardowo nie było problemu z samym ruchem, bo był prosty jak konstrukcja motyki. Trzonek i część ubijająca. Tak samo było z jego ciałem. Trzonek to ciało, a ubijał ręką. Najpierw robił mały rozbieg i na pełnej kurwie uderzał we włosową kukłę. A ta próbowała taktycznie wykonać unik. Jego włosy, niestety, były szybsze od Mukutaro. Kukły były w stanie wykonywać uniki, ale widział, że Kukui daje mu pewne fory, by łatwiej trafił. Delikatnie mówiąc, nie był zadowolony.
- Jeszcze raz zobaczę, że spowalniasz te włosy, to ciebie rozjebię tym Rariatem. Dawaj na poważnie. - oczywiście powiedział to w formie półżartu, ale faktycznie miał mu zamiar zajebać jak nadal będzie go traktował jak jakiegoś ciecia. Kukui zrobił minę stojącą gdzieś pomiędzy "no śmieszny ten żart" i "Proszę nie krzywdź mnie ani mojej rodziny" i faktycznie podkręcił nieco tempo włosowych manekinów.
Gonienie wiecznie uciekających przeciwników było idiotyczne jak ciul, więc Kukui nakazał się z nimi bić. Tak, jak wcześniej - oni się z nim bili, wykonywali klasyczną walkę, a on szukał okazji do wykonania techniki. Wiadomo - trenowanie w próżni, potem trenowanie praktyczne, tylko tym razem sam ruch nie był aż tak skomplikowany. Ot wystawienie ręki w kluczowym momencie. Plus nie miał problemu z wyczuciem, jak to miał wczoraj, wystawiał rękę w odpowiednich momentach. Wykonanie tego z pełnego rozbiegu było bardzo niepraktyczne, najlepiej było wykonać sus do przodu i wyciągnąć łapę akurat by trafić wroga. Zbytni rozbieg dawał drugiej stronie szanse na rozczytanie jego intencji i tak zachowywały się włosowe manekiny. Plus rozbieg nie był potrzebny, bo Akimichi potrafił zebrać tyle siły, by i tak ruch wykonać w całości poprawnie.
Z tego, co zobaczył podczas treningu z manekinami, najlepszą metodą było pozorne spudłowanie jakiegoś uderzenia i wybicia się obok wroga i wystawienie ręki. To znaczy byłoby to takie, gdyby wrogami nie były głupie włosowe kukły. Sterowane przez Kukuiego, ale nadal. Nie był to żywy człowiek ze swoimi małymi ułomnościami. Przez tą godzinę-dwie sparingu, żaden nowy typ w dojo się nie pojawił, więc znowu - zostali tylko oni. Ale z każdym kolejnym uderzeniem w szyje albo głowę kukieł, jego ruchy robiły się znacznie... ciaśniejsze? Pozostawiał mniej wolnego miejsca, robił mniej nie potrzebnych ruchów. Był ostrzejszy... No, cokolwiek. Jak się mówiło, cholera? Wykonywał to, co musiał, tak dokładnie i minimalistycznie, jak się dało. Mniej takich fanaberii to mniej okazji dla wroga do ucieczki czy kontry, a to sprawiało, że i szanse na wygraną będą większe.
Walka z dwoma na raz wymuszała u niego dwie rzeczy. Albo absurdalną ostrożność, albo absurdalną agresję. A że prawie nigdy nie grał po gorszej stronie planszy, to oczywiście nawalał się z nimi na pełnej, żeby jak najszybciej pozbyć się jednego i zająć się drugim w spokoju. Próbował też po drodze różnych innych kombinacji, jak wystawienie dwóch rąk po obydwu stronach i wciśnięcie się pomiędzy nimi, ale nie było to najlepsze. Na razie, a nuż uda mu się kiedy indziej. Jeśli odpowiednio się zniżył, kucnął, mógł wystrzelić do przodu i zrobić Rariatto na nogi wroga, to na pewno było coś. Moment, w którym bawisz się utartym schematem, jest momentem twojego rozwoju. No, myślisz nie jak typowy jajogłowy, co tylko naśladuje co mu mówią. Stawiasz budynek na tej ubitej ziemi. Najlepiej burdel.
Bawił się jeszcze kombinacjami i różnymi dziwactwami przez kolejne godziny, podchodząc do manekinów z różnych stron, dodając szersze bądź węższe ruchy, wracając do robienia rozbiegu i do gwałtownego skoku z miejsca. Ufał swojemu instynktowi, że wskaże mu najlepsze opcje z tego wszystkiego. Manekiny tez zmieniały swoje "schematy", jak to ujął Kukui. To były gotowe na użycie Rariatto, ale nie były w stanie uciec przez czystą różnicę w umiejętnościach. To były nieświadome i błogie, zaskoczone ruchem. Raz za razem sytuacja zmieniała się na potrzeby treningu i raz za razem badał, co i kiedy działa najlepiej. Nie, żeby zamierzał nad tym myśleć podczas walki. Cholera, na pewno nie, ale jeśli wyryje w swoim ciele wystarczająco mocno ten ruch i wszystkie jego warianty, to jego ciało będzie wiedziało, czego i gdzie użyć. Może i był sobą, ale kiedy przychodziło do nauki czegokolwiek, nie robił tego na odpierdol. Poświęcał tyle czasu, ile było trzeba. Ni mniej, ni więcej. Czasu, rzecz jasna, z przerwami na rozluźnienie mięśni i uzupełnienie płynów. Może i Mukutaro biegał i był przez kilka godzin, ale Kukui nie był w stanie, chociaż dla niego był to przyjemny trening jego wytrzymałości psychicznej i oszczędzania chakry. On fizycznie, on chakrowo. Idealne połączenie, nie?
Uznał, że jego ciało to zapamięta. Że gdy przyjdzie pora na odczepienie czyjejś głowy od reszty ciała, będzie w stanie to zrobić idealnie i za każdym razem tak samo. Mógł na nim polegać, to miało miejsce. To była definicja nauczenia się czegoś - wykonanie tego samego, w różnych warunkach, idealnie tak samo. Chyba. Cholera wie, szczerze mówiąc, bo Mukutaro miał serdecznie dość wystawiania ręki przez kilka godzin, więc uznał technikę za nauczoną. Została mu jeszcze jedna rzecz na dzisiaj, z tego co mówił Kukui. Tylko jedna i fajrant.

Nazwa techniki: Rariatto (A)

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

---

Kolejka 1:
Mukutaro: 0
Minoru: 1

---

Po ostatnich potyczkach Mukutaro, tak dumny ze swej tężyzny fizycznej, doszedł do wniosku, że tak przecież nie może być, że każda mucha będzie latać mu wokół nosa i co tu dużo mówić, wpieniać go niemiłosiernie. Dlatego też, postanowił zrobić to co zrobiłby każdy prawdziwy mężczyzna na jego miejscu. Przypierdzielić bicka, żeby każde jego pierdolniecie było jeszcze bardziej zabójcze niż dotąd.
Dlatego też, gdy Haruto znalazł swojego przełożonego i niedoszłego przywódcę grupy, znajdował się on w dojo. Był spocony, aż świeciła mu się skóra. Lecz Haruto mógł przysiąc, że Mukutaro był teraz jeszcze bardziej umięśniony niż ostatnim razem. Jeżeli ktoś kiedykolwiek miał jakieś wątpliwości, co do tego czemu był on Pazurem, to widząc go teraz, nikt nie zadałby tak głupiego pytania.
- Ohayo bossu. - Powitał go, chcąc w ten sposób zwrócić na siebie, jego uwagę. Dopiero gdy ten spojrzał w jego kierunku, Haruto pozwolił sobie zbliżyć się do Pazura.
- Dawno się nie widzieliśmy. Obowiązki jednak wzywają.- Wyciągnął do niego rękę, w której trzymał ogromny ręcznik, który musiał zawinąć gdzieś po drodze, a który trzymał dotąd za plecami. Rozejrzał się jeszcze by upewnić się, że nic i nikt nie będzie im przeszkadzać.
- Zapewne ucieszy cię wiadomość, że dostarczony przez ciebie więzień wyśpiewał nam wiele ciekawych informacji. Tentora-sama jest bardzo zadowolony. I dlatego kazał przekazać szczere gratulacje i rozkazał byś udał się do lochów, gdzie zostanie wyjaśniona dalsza część zadania. - Nauczony doświadczeniem Haruto, baczył na swe słowa, nie chcąc urazić w żaden sposób olbrzyma, który mógłby zapewne zgnieść go całego jednym ruchem ręki. Odczekał on tak długo jak musiał i jeżeli Mukutaro był gotów, poprowadzić go do wspomnianego już miejsca.

- Haruto -

[Mukutaro]

Mukutaro leżał na plecach na podłodze dojo, do jakiś czas odkręcając bukłak i nalewając sobie solidną porcję trunku. Myślał. Zdarzało się, kiedy nie miał co robić, zazwyczaj myślał. Potrzebował tych kilku minut na poukładanie co i jak, gdzie później, co zrobić. Czy trenować dalej czy dać sobie spokój. Kilka minut dziennie. No co? Nawet on tego potrzebował. Chwili spokoju, spędzonej tylko ze sobą. Kukui już sobie poszedł, grubas już go nie potrzebował do treningów. Leniwa fala nudy, zmęczenia z treningu i potrzeby samotnego podziwiania stropu, uderzyła go nagle i niespodziewanie. Dobrze że nie było nikogo, kto przerwałby jego spo...
- O i przyszedł. - mruknął na tyle głośno, żeby usłyszał to każdy w pomieszczeniu. Czyli tylko on. Niszczyciel spokoju i chwili relaksu. Pan Maruda. Pogromca uśmiechów Akimichi. Mukutaro obrócił głowę w jego stronę bez poruszania ciałem. Jakby był przyszyty to maty.
- Tak tak. Dawno. Czekałem na coś nowego. - powiedział, biorąc ręcznik. Wstał, wydając mało subtelne dźwięki powolnego wstawania bez cienia energii, po czym wytarł pot z ciała.
- Gratulacje to będą jak się tym zajmę na dobre. Ale no, idziemy, prowadź w te lochy. - nawet się nie przebrał, ot wytarł pot i zdecydował się, by ruszyć z tym dalej. Być prowadzonym do miejsca, w którym miał się pojawić. Czekał na to od jakiegoś czasu, na szansę na rewanż. Po to tutaj siedział, prawda? Żeby w końcu dać nauczkę temu skurwielowi, który popsuł jego idealne zwycięstwo. Mukutaro był na wojennej ścieżce i był gotów zajebać dowolnego elementa, który pojawi się na jego drodze. Plus miał nadzieję, że Keiko-chan pojawi się jeszcze podczas tej operacji. Strasznie przypadła mu do gustu i fakt, że brała do siebie tą porażkę mimo zapewnień Mukutaro, że bierze to wszystko na siebie... No mógłby to naprawić w jakiś sposób, mógłby.

[Minoru]

Przechodzimy tutaj

[Mukutaro]

Po otrzymaniu nowego miecza zaplanował sesję treningową ze swoim ulubionym towarzyszem do treningów - Kukuim Arataką. Wielkim wirtuozem technik włosowych, taktykiem, spryciarzem i wyjątkowym śmieszkiem. Kimś, na kim mógł próbować technik Taijutsu i który swoje wiedział. Mukutaro pewnie mógłby sam wpaść na kilka rzeczy, kilka kopów i uderzeń, coś bardzo kreatywnego. Ale po co? Mógł przecież, jak każdy porządny człowiek, usiąść na osiągnięciach innych ludzi wokoło niego. Zwłaszcza tych, którzy pewnie przez lata studiowali i uczyli się sztuk robienia kopniaków i uderzeń. Co bło do studiowania? No trochę było. Dlatego też poszedł ze swoim wiernym kompanem do treningów. Wolał nikogo nie zabijać, ale od czego są włosowe kukły? Jak się rozwalą, to będzie odpowiedni poziom śmierci i zniszczenia. Jak nie to cóż... Spróbuje ponownie. I jeszcze raz. I jeszcze raz.
- Dojo powinno być puste, Mukutaro-dono. Tak, jak chciałeś. - powiedział, gdy zbliżali się z Mukutaro do dojo. Poprzednio i tak wszyscy uciekli na jego widok i nie znalazł partnera do treningu. Takiego, przy okazji, którego nie zdołałby rozjebać jednym ciosem. Po co marnować postronnych? W sumie ten typ od Jashina, z którym walczył jakiś czas temu... Ten by się nadał, nie poskładałby się od razu, przyjął kilka uderzeń więcej, niż przeciętny człowiek. Gdyby tylko nie był po przeciwnej stronie i nie był przy okazji totalnym pojebem, byłoby idealnie.
- I dobrze. Będzie spokój. - i w końcu doszli do dojo i, faktycznie, nikogo nie było. Wszystko było idealnie. Pusto. Nikt nie będzie truł mu dupska. Ostatnio był nieco bardziej... zły na zwykłego człeka. Bez większego powodu. Bardziej agresywny, pełen niechęci. Jadu, jakiegoś. Ciężko mu to było nazwać, ale miał wielką nadzieję, że wysiłek fizyczny szybko go wypłucze.
Przebrał się, zmienił obuwie, tak samo Kukuri. Razem byli gotowi. Kukuri mówi, on robi.
- Dobrze, szefie. Znalazłem dla ciebie coś ciekawego. Więc, bijesz wroga łokciem z całej siły. W dowolną część ciała, z dowolnej pozycji własnej. - Mukutaro, po tych słowach, bardzo mocno zmarszczył czoło. Jakby... zdecydowanie szykował się na coś większego. Coś bardziej... wyszukanego. Takiego, na co sam by nie wpadł. Takiego od wielkich mózgów, dla małych mózgów.
- Jajca sobie robisz. Bez fikołków? Tako?
- Mówię poważnie, Mukutaro-dono. Uderzenie łokciem jest bardzo silne samo z siebie. Kumulujesz dużo siły w małej powierzchni, w twardej części ciała. Jeśli nauczysz się je wyprowadzać z każdej pozycji i na każdy punkt ciała przeciwnika, każde uderzenie będzie zabójcze. - po tych słowach, bardzo przekonujących swoją drogą, złożył pieczęć i wydłużył włosy, by ich twarde niczym żelazo kosmyki przyjęły formę manekinów treningowych. Takich ludzkich, ale bez widocznych cech. Niczym kontur na rysunku wypełniony włosami.
Mukutaro zabrał się do pracy. Na początku do wyprowadzania ciosu używał drugiej ręki - łapał jedną za pięść i robił uderzenie łokciem. Popychał nieco rękę uderzającą. Ale to nie było to, zdecydowanie nie było. Plus było za wolne, zbyt oczywiste. Jeśli miał na szybko wyprowadzić dowolny cios w dowolny punkt ciała wroga, nie może korzystać z dwóch rąk. Musi zapierdalać. Dlatego zrobił zupełnie inaczej - przyjął normalną pozycję do walki, z rękoma wyciągniętymi nieco bardziej do przodu. A potem bardzo szybko "jeb" łokciem. Kiedy robił to tylko górną połową ciała, jego zasięg tylko malał, więc nie mógł po prostu stać i robić "jeb" - musiał ruszać się całym sobą. Zrobić krótkiego susa, obrócić się nieco bokiem. I kiedy robił to powoli, to faktycznie wydawało się fajne. Przyjemne. Czuł "umf", ale bardzo małe, nawet kiedy przykładał mniej siły. Musiał podkręcić tempo. Zdecydowanie musiał.
- Kukui kolego, weź zaznaczaj na każdym manekinie gdzie mam trafiać, co? Jakiś guz zbór z tych włosów, czy coś. - przyśpieszał. Każda kolejna próba na każdą kolejną część ciała była wyprowadzana nieco szybciej. I jak na początku zadowalał się jakimkolwiek trafieniem, to szybko zaczął atakować konkretne części manekina. Żołądek. Serce. Płuco. Zaznaczone przez Kukuiego na każdym manekinie inaczej. Trudności były na dolnej połowie ciała, oczywiście. Przez chwilę próbował zrobić coś, co miało być natychmiastowym szpagatem. Takim wzium na dół. Ale nie mógł wskoczyć na blisko, więc dał sobie spokój. Na razie, przynajmniej. Miał już jakiś pomysł na to, ale nie teraz. Przebłysk geniuszu został schowany gdzieś na wierzchu w jego łepetynie.
Kontynuował, oczywiście, godzinę-dwie. W ciągu nich zobaczył, że może to połączyć z jego szermieczymi zdolnościami. Zdecydowanie spróbował. W jednej ręce katana, druga pusta. Zmyłka kataną i uderzenie łokciem, kiedy manekin próbował go zajść z boku. Spróbował też z nowym nabytkiem, ogromnym mieczem. Ale nie, nie wyszło. Jedną ręką było bardzo, bardzo za mało, żeby poprawnie nim walczyć. Musiał dwoma.
- Fiu fiu. Niezły kawałek miecza.
- No kurwa, co nie?. Od razu wiedziałem, że muszę go mieć. - uśmiechnął się szeroko i wsadził go ponownie na plecy. Nie powinien się rozpraszać, powinien bić manekiny z łokcia. I bić próbował. Sam ruch miał opanowany, więc teraz tylko praktyka w prawdziwej walce. I to też próbował. Pomiędzy uderzeniami łokciem kopał, starał się wykonywać inne wyćwiczone ruchy. Przeplatać to wszystko między sobą, nie musiał nawet używać tego ciosu jako kończącego - mógł zrobić nim małą zmyłkę, wykonać ruch ręką z bronią i potem ciąć. Genialne. Siła uderzeniem łokciem nie była taka duża, bo cios był mocny. Była duża, bo mógł to wsadzić wszędzie, pomiędzy każde inne uderzenie, użyć kiedy chciał. I to było bardzo genialne, że nawet on zrozumiał, jak bardzo tego potrzebował. Najsilniejszy cios, w dowolnym momencie, bez przygotowania. Tako.
Skończył. W końcu skończył. Kiedy wyrył w swoje ciało uderzenie łokciem, wyprowadzone gdzie chciał kiedy chciał. Teraz ten cios był częścią jego arsenału. Jego samego. Jedyne, co mu zostało, to spróbować go w "praktyce" praktyce. Faktycznej walce. Na śmierć i życie. A do tego czasu uzna ten ruch za nauczony. Wpojony. I przejdzie do następnego.

Nazwa techniki: Erubō (S)

[Mukutaro]

Odpoczynek z jedzeniem i napitkiem, tak zwane "trzecie śniadanie", zostało przyniesione przez Mukutaro. Nie, że nie. Nie, że nie ma na to miejsca - oczywiście, że musiało być na to miejsce. Jakieś siedzisko, pojemnik z żarciem i, rzecz jasna, mocna gorzała. I jeden zestaw dla Kukuiego. On też się namęczył w cholerę, czemu ma nie mieć czegokolwiek dla siebie? Zapierdala przy Mukutaro, daje mu ćwiczyć na swoich włosach, podrzuca ruchy jak absolutny szaleniec i jeszcze mu się nie kończą. Kukui to cholerna skrzyneczka diamentów i innych wartościowych kamieni.
- Widziałem, Mukutaro-dono... - zaczął temat, siedząc na podłodze i zajadając się smażonym kurczakiem teriyaki - ...że dobrze posługujesz się mieczem. Zawsze miałem cię za bardziej... Bezpośredniego. Wiesz, skłaniającego się ku Taijutsu.
- W sumie jestem. Ale jak to nie działa, to biorę miecz. - wzruszył ramionami z pozycji leżącej, poklepując się po pełnym brzuchu. Zasłużony wypoczynek po zasłużonym posiłku był ZAWSZE konieczny. Zawsze. Jedna z niewielu dobrych rzeczy, jakie wyniósł z domu - Miecz jest dla mnie bardziej, jak muszę coś taktycznie. Kiedy nie dosięgam kogoś pięścią, dosięgam go mieczem. Tak wychodzi. - dlatego miał zamiar ćwiczyć z mieczem nieco bardziej, niż do tej pory? Cholera wie, może jednak? Czasami sam Mukutaro nie wiedział, dlaczego robi pewne rzeczy. Bo chce, po prostu, ale nie zagłębiał się w to dokładniej. Nie rozkładał się na pojedyncze klocki, żeby sprawdzić, z czego dokładnie jest poukładany. Raz, że byłoby to od chuja klocków i mu się nie chciało, a dwa, że nie miał po co. Przecież nie był chory, nie miał żadnego problemu z samym sobą. Coś mu wpadło do głowy i to robił. Bo chciał.
I teraz, po przetrawieniu co zostało zjedzone i po krótkim odpoczynku, pora było na dalszy trening.
- Kiedyś byłem światkiem, jak ktoś tym ruchem przebił na wylot typa, a jest prosty jak cholera. - po tych słowach złożył pieczęcie dłońmi i stworzył dwa włosowe manekiny, które zrobiły dokładnie to, o czym mówił Kukuri. Jeden imitował uderzenie, drugi trafienie. Faktycznie mogło się wydawać, że przebił na wylot. Ale Mukutaro i tak przebiłby na wylot, gdyby była okazja. Ale tak jak z tym atakiem łokciem - wystarczyło przetrenować nawet prosty ruch, by stał się niebezpieczny. I to planował i za to się zabrał.
Co robił? Napierdalał, a co miał robić. Cios za ciosem, powtórka za powtórką. Ponownie. Raz za razem wyprowadzać ten sam, prosty cios, żeby jego wykonanie wyryło się w jego ciele. Żeby kiedy stanie napruty o dowolnej godzinie, obudzony przez przypadkowego typa, będzie w stanie to zrobić idealnie. Od razu zauważył, że jutsu jest bardzo podobne do Lariatu i tego uderzenia łokciem, więc też nie było trudne do wykonania i zrozumienia. No, kurwa, dosłownie uderzenie łapą, naprawdę. Nie był w tym żadnej filozofii i żadnego sensu dokładnej analizy.
Ale nie znaczy, że nie musiał przeznaczyć serca i duszy w trening. Musiał się zmęczyć, spocić i mieć serdecznie dość jednej, powtarzanej do porzygu techniki. A kiedy to już nastąpiło, kiedy ciało przyjęło, a umysł pochłonął, to można było zrobić, jak wcześniej - użyć tego w faktycznej walce. Na faktycznym przeciwniku. Znaczy no, na włosach. Jeszcze, ale tym razem wplatał uderzenie w długie łańcuchy uderzeń. Kiedy wróg uciekał i aktywnie nie chciał być stojącym w miejscu manekinem, było znacznie ciekawiej. Tutaj, jak w prawdziwej walce, szedł na żywioł. Kiedy czuł, że w tej sytuacji nie było co komplikować, po prostu uderzał tym bardzo prostym ciosem. Kiedy nie było oczywiste, to robił coś innego. Grunt, żeby naturalnie wsadzić ten cios do jego sposobu walki. Żeby nie było wymuszone. Żeby nie próbował robić danego ataku na siłę, kiedy sytuacja nie odpowiada, tylko po to żeby go użyć jakkolwiek. To było głupie, to było groźne. Zresztą... w walce fizycznej i tak nie robił jakiejś głupiej analizy, tylko się nakurwiał jak leciało i dopiero porażka go zmuszała do zatrzymania się i zrobienia czegoś innego. Co poradzić, taki Mukutaro był.
Niestety włosy w pewnym momencie były po prostu za słabe. Przebijał się przez nie bez najmniejszego problemu i faktycznie musiał się wstrzymywać, żeby je skrzywdzić. To był bardzo głośny i jasny znak, że powinien zmienić partnera treningowego. Chyba. Niestety. A szkoda. Może trzeba było wziąć ich dwóch? No, cholera wie szczerze mówiąc. Ale dwóch na pewno nie. Kiedy myślał nad tym trudnym problemem, zrobił jeszcze kilkanaście powtórek ciosu, skierowanego w różne miejsca i różne części ciała. Stojąc w różnym położeniu w stosunku do przeciwnika. Bo żeby zrobić dokładnie to samo z każdego możliwego miejsca. Dobrze, może leciał na żywioł, może polegał na instynkcie w walce. Ale zawsze, ZAWSZE, kiedy uczył się czegoś nowego, przyswajał to aż do bólu. Aż miał dość, aż zostanie to wydłubane na powierzchni jego mózgu. Aż nie będzie myślał, czy i kiedy tego użyć - po prostu to zrobi.
- Dobra, to na tyle. Dzięki wielkie za pomoc. Widzimy się w knajpie wieczorem. - powiedział, ponownie leżąc na podłodze. Przyznał szczerze - nie chciało mu się już. Resztę dnia planował spędzić na zabawie i piciu, a następny dzień na treningu. Co prawda będzie musiał sobie znaleźć jakiegoś szermierza wśród swoich podwładnych... Cholera, kto potrafił tak dobrze machać mieczem? Tak technicznie? Sam potrzebował kogoś takiego, właśnie. Kogoś jak Kukuri, ale od mieczy, a nie Taijutsu. Po złapaniu oddechu i przemyślenia tego i owego, wstał i wyszedł. Prosto do domu, prosto do bali. A wieczorem? Się zobaczy...

z/t

Nazwa techniki: Raitoningu Sutorēto (S)

[Shindo]

ROK 394


Po zakończonej misji udałem się do dojo w starym magazynie. Kiedyś usłyszałem o tym miejscu, a tak się właśnie zadziałało, że chciałem potrenować sztuki walki. A to z kolei spowodowało, że będę potrzebował sprzętu treningowego do poprawnego nauczenia się technik.

Dotarłem na miejsce z lekkim problemami, ale zapytałem miejscowych pijaczków o drogę i po kilku minutach osiągnął swój cel podróży. Wszedłem do środka pewnym krokiem, zagwizdałem z zadowolenia, ponieważ przestrzeń była bardzo duża. Dlatego też nie miałem trudności ze znalezieniem w miarę zacisznego kąta do potrenowania kilku nowych rzeczy. Wyciągnąłem ze swojej torby jeden ze zwojów taijutsu. Rozwinąłem go i rozpocząłem trening

  Ukryty tekst

[Shindo]

ROK 394

Tego samego dnia chciałem nauczyć się jeszcze jednej techniki taijutsu. Właściwie to też tak sobie przyjąłem, ze teraz codziennie będę przychodził do dojo i uczył się dwóch technik. Dzięki czemu jakoś w miarę szybko powinienem przyswoić sobie nowe potężne ciosy i stać się lepszym w dziedzinie którą tak na dobrą sprawę cały czas się posługuje. Dlatego nie chcą już więcej zwlekać wziąłem kolejny zwój ze sztuką ninja. Przeczytałem kilka razy co ta technika ma na celu oraz jak powinno ją się wykonać, problem jedynie widziałem w przygotowaniu, gdyż nie do końca wiedziałem jak sobie z tym poradzić. Na szczęście po dłuższym przeszukiwaniu miejsca gdzie znajdują się różnego rodzaju przyrządy treningowe znalazłem to czego tak na dobrą sprawę potrzebowałem. A był to zmodyfikowany miotacz shuriken`ów tak aby był w stanie wystrzeliwać piłki w danym kierunku. Do niego był jeszcze podpięty sznurek, tak aby można z pewnej odległości wystrzeliwać piłki.

  Ukryty tekst