[EVENT] Grupa Regularna Zwarcia

[Maneki Neko]

---

Regularna Grupa Zwarcia

---

Prowadzący : Maneki Neko
Członkowie Grupy :

1. Ario
2. Anzou
3. Hana
4. Misaki
5. Shinsu

Przypominam, że w pierwszym poście powinniście opisać waszą drogę do punktu zbornego, w którym zbiera się wasz oddział. Jeżeli potrzebujecie jeszcze wykonać jakieś zakupy, bądź też dokończyć pisaną fabułę, to możecie to zrobić o ile zmieścicie się w terminie z umieszczeniem posta tutaj. Wasze miejsce zbiórki to :

Chi Yanagi no Roji - Aleja Krwawych Wierzb
Aleja Krwawych Wierzb to jedna z piękniejszych, smutniejszych i najmniej naruszonych, ostatnimi starciami podczas Turnieju Pokoju, z części Kotei. Od dziesięcioleci sadzone są tutaj drzewa wierzb ku pamięci poległych żołnierzy i shinobich, które w tym momencie mogły tylko zostać powielone przez zbliżające się wydarzenia. Drzewa otaczają duży płac z ogromną fontanną kruka o krwawiących oczach, od której odchodzi wiele odnóg w różne rejony osady.
Aleja znajduje się w samym centrum Kotei i została wybrane za główny punkt zbiórki Grupy Regularnej Zwarcia.

Przy fontannie rozłożone zostały długie, drewniane stoły, przy których Doko wraz z przełożonymi z klanu Uchiha wydawali wyposażenie dla każdego z wojowników zgłaszających się do obrony Kotei.

Zasady Eventu :

1. Proszę aby w każdym poście znalazło się podsumowanie waszych planowanych akcji w formie listy kroków. Będzie to bardzo pomocne dla prowadzących, którzy muszą ogarnąć i skoordynować kilku graczy w grupie.
2. Jedno nieusprawiedliwione spóźnienie w trakcie eventu jest darmowe. Nie wpłynie na sytuację postaci. Każde kolejne będzie skutkowało pogorszeniem aktualnej sytuacji postaci.
3. Jesteśmy ludźmi, więc nie będziemy karać was za to, że wypadło wam coś w życiu prywatnym. Po prostu dawajcie o tym znać, ważne, abyście zrobili to przed upływem czasu na odpis. Najlepiej bezpośrednio do prowadzącego grupy.
4. Spóźnienie prowadzącego będzie oznaczało dodatkowy czas dla was do wykorzystania przy kolejnych odpisach. Np, jeżeli prowadzący spóźni się o 3 godziny, to każdy w jego grupie zyskuje dodatkowe 3h, w których jeśli zmieści się ze spóźnieniem, to nie będzie konsekwencji.
5. Na dole każdego posta umieszczajcie proszę swój aktualny ekwipunek oraz kartę postaci ze statystykami. Najlepiej w osobnych spoilerach, tak aby dało się tym łatwo operować.
6. Proszę u umieszczanie w poście tabelek jedynie tych technik i przedmiotów, które będziecie używać w aktualnej kolejce.
7. Przygotowaliśmy dla was ankietę, w której możecie dać nam znać o ewentualnych Triggerach, których powinniśmy unikać. W razie czego nie bójcie się też kontaktować z prowadzącymi. Chcemy, aby mimo trudnego tematu eventu, był on komfortowy dla wszystkich biorących udział.
8. Najważniejsze! Bawcie się dobrze! I powodzenia!

Czas na odpis Graczy : 22:00 10.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 22:00 11.07.2023

[Hana]

Przybyła do Kotei wraz z grupą prowadzoną przez Chino Kaminari. Cieszyła się, że to właśnie ona zaproponowała Hanie pójście z nią do bitwy, bo zdążyła ja polubić. Szybko okazało się, że wszystkie siły mają zostać podzielone. Ogrom przedsięwzięcia zapewne nie pomieściłby się w głowie dziewczynie, dlatego wolała skupić się na sobie. Pozostać w dobrym nastroju pomimo ciężkich czasów. Widoki nie zachwycały, ale nie można się temu dziwić, kiedy raptem kilka miesięcy temu dokonano tu dotkliwych zniszczeń. Pilnowała, żeby podejść do sprawy na chłodno. Ocenić miejsca w dobrym świetle. Korzystając z chwili czasu na odpoczynek zwiedziła znane jej miejsca i nie ukrywała, że widok dotonowej fortecy był najbardziej imponujący. To zapewne tam przyjdzie im wszystkim stanąć w obronie miasta i reszty ludzkości. Stojąc całkiem na uboczu Hana mogła przyjrzeć się licznym grupom przybyłych. Rozmaite klany stawiły się na wezwanie, ale rozpoznawała tylko część z nich. Wyróżniali się za to ubiorem, a więc musieli przybyć z różnych stron. Człowiek za to odpowiedzialny musiał mieć bardzo dużą siłę sprawczą i być poważany w wielu prowincjach, Lord Protektor. Skrywała szczery podziw wobec tak zaszczytnych tytułów i postaci. Pod takim opactwem warto było ryzykować.

Gdy już zadbała o wypoczynek i napatrzyła się postępom w przygotowaniach, to mogła przystąpić do formalności. Skierowali ją w wyznaczone miejsce, przy czym nie oponowała. Dreszczyk emocji w związku z przynależnością do grupy była dlań cennym skarbem. Poznawanie ludzi może nie wychodziło jej zbyt dobrze, ale okazja do nauki była bezcenna. Wystarczyła jej interakcja innych, żeby móc wyciągnąć odpowiednie wnioski.

Już po krótkim marszu znalazła się na miejscu zbiórki. Otoczenie przykuwało najwięcej uwagi, dlatego Shirakawa przystanęła na moment. Plac okolony przez piękne, rozkwitnięte wierzby wzbudzał potrzebną nostalgię. Zawsze lepsze to niż wnętrze budynku. Następnie płynnie przeszła do centrum tego miejsca i zawiesiła wzrok na fontannie. Skierowała swe kroki właśnie tam, bo tuż przy niej było rozstawione stanowisko, punkt zborny. Zanim jednak skupiła się na osobach, to obejrzała zdobienia zbiornika. Niewątpliwie prezentowały symbole, z którymi utożsamiali się przodkowie Uchiha. Nie była tego pewna, więc trudno było zgadywać. W końcu zerknęła niepewnie na obsługę stoiska. Powiedziano jej, że każdemu będzie wydawany dodatkowy sprzęt. To chojne ze strony organizatora, że mogli przeznaczyć środki na obronę. Była to opłacalna opcja, jeśli każdy dysponował przydatnymi do walki przedmiotami. Tym bardziej, że zebrani ninja byli dla regularnego wojska potrzebnym spoiwem. Shinobi swoją sztuką potrafił wzbudzić podziw, a im lepsze morale, tym efektywniej wyglądała walka.

Hana zgłosiła się po odbiór ekwipunku. Dostała torbę, co było wielkim udogodnieniem. Schowane w niej kunai, notki i bombki, a także suplementy przydadzą się na gorszą chwilę. Otrzymany ochraniacz również został przemyślany. Zdecydowała przywiązać go sobie do ramienia. Reprezentowanie Zjednoczonych Sił pozwoli na uniknięcie walki ze swoimi, chociaż podejrzewała, że wróg będzie łatwy do rozróżnienia. W końcu mowa tu o Dzikim Ludzie, który wnioskować można był odcięty od reszty świata na tyle, że ich rozwój nie stał na wysokim poziomie. Za to ta prymitywność pozwoliła na skupienie się na najprostszym zasobie, jakim było pozyskanie siły bojowej. Jednostki w dużej ilości pokazują, że nie straszne im są żadne przeszkody. Widać to, choćby po zachowaniu zwierząt. W trakcie oczekiwania na zgrupowanie się reszty nie obyło się bez obaw, które Hana potrafiła snuć w swojej głowie. Aż do momentu, w którym nie zabił pierwszy dźwięk dzwonów. Alarm był niczym innym, jak chwilą do mobilizacji. Każda osada miała swój sygnał informujący o zagrożeniu, dlatego warto było teraz dokładnie ocenić sytuację i odszukać kapitana, który wyda odpowiednie rozkazy i skieruje ich na miejsce.

Odbieram ekwipunek od kwatermistrza:

• Bojowa pigułka żywnościowa
• Pigułka ze skrzepniętą krwią
• 2x Kunai z zaczepioną Notką wybuchową
• Kunai z doczepioną Bombką Dymną
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• 5m Bandaża
• Torba

  Ukryty tekst

[Shinsu]

Poprzedni post: viewtopic.php?p=210529#p210529

Przed kilkoma laty Shinsu wyruszył z rodzinnego Tsuai na wyprawę poza Putynię. Nie planował tego do końca, po prostu pojawiła się okazja do eskortowania karawany... i tak jakoś poszło. Skoro wyjechał do sąsiedniej prowincji, to czemu nie pojechać do jeszcze kolejnej? Nie przypuszczał wtedy, że tak wiele czasu spędzi tutaj - w Sogen. Tak się sprawy potoczyły, że gdy przybył do prowincji stała się ona właśnie ofiarą inwazji Kaminarich, a zaraz potem na wschodnim wybrzeżu wylądowały oddziały Cesarstwa. Shinsu zaciągnął się wtedy jako najemnik dokonując wczesnego rekonesansu sił cesarskich. Ród Uchiha mimo walki na dwa fronty nie ugiął się i wyszedł całkiem dobrze z tego konfliktu. Douhito lubił myśleć, że dołożył do tego sukcesu swoją małą cegiełkę.

Po wojnie zasiedział się trochę w Kotei - i dobrze zrobił, bo gospodarze zorganizowali Turniej Pokoju, na który przybyło wielu znakomitych ninja. Z tym dobrze to może trochę przesada - ostatecznie wyszedł z tego bez szwanku, ale Turniej przemienił się z wydarzenia kulturalnego na próbę przejęcia władzy (albo wprowadzenia chaosu) przez Hana, który terroryzował shinobich od wielu lat. A przy okazji Cesarstwo podjęło kolejną próbę zawładnięcia Sogen dokonując próby przejęcia kontroli nad Kotei i władzami rodu Uchiha. I tutaj znowu rządzący prowincją okazali się mieć szczęście - nie dość, że Han został zapieczętowany, a więc zagrożenie z jego strony zdawało się być zneutralizowane, to jeszcze zakusy Cesarstwa Morskich Klifów po raz kolejny nie doczekały się realizacji, gdyż ich plan podstępnego ataku spalił na panewce.

Po tych wydarzeniach Shinsu postanowił w końcu wrócić do domu, do rodzinnego Tsurai i zająć się problemami swwoich własnych pobratymców. Niestety, do Tsurai nawet się nie zbliżył. Ledwo przekroczył granicę Atsui, a zaangażował się w pomoc mężczyźnie, który wraz z rodziną został zaatakowany na środku pustyni przez jakiegoś potwora. Shinsu wraz z poznanym samurajem Hayamim Akodą wyruszyli by zgłębić tajemnicę - jest to jednak opowieść na inną okazję. Po rozwiązaniu sprawy Shinsu dowiedział się, że Mur oddzielający Sogen od dzikich ostępów został sforsowany i teraz dzika armia idzie spalić stolicę rodu Uchiha. Nie zastanawiał się długo - ruszył czym prędzej z powrotem, by wspomóc biedaków, którzy już dwa razy cudem ocaleli od klęski, a którzy stawali przed zagrożeniem po raz trzeci w tak krótkim czasie.

Droga do Sogen zajęła Shinsu'owi bardzo mało czasu. Zaskakujące, jak szybko można było podróżować między prowincjami, jeśli człowiek się spieszył i nie błądził to tu, to tam w poszukiwaniu przygody, tylko co sił w kopytach popędzał wynajętego konia, by jak najszybciej przebyć szlak transportowy. Ledwie wczoraj zatrzymał się w wiosce nieopodal Sogen, a do samego miasta przyszedł wczesnym rankiem. Trochę pospacerował, odwiedził sklep z wyposażeniem. Nie zdążył nawet znaleźć zakwaterowania, a w mieście ogłoszona alarm. Armia najeźdźców musiała być już blisko miasta. Douhito pewien był, że będzie miał jeszcze kilka dni na przygotowania, trening. Poznanie ludzi, z którymi przyjdzie mu współpracować. Tymczasem przyszedł w doskonałym momencie, ani godzinę za późno. Tego dnia zdążył jedynie zameldować się i dostać przydział... dobrze, że znał miasto na tyle, by dobrze wiedzieć, gdzie ma się udać, pobiegł więc tam najkrótszą drogą.

Shinsu dotarł na plac całkiem szybko, lecz jak się okazało nie był wcale pierwszy. Na miejscu było już wielu przedstawicieli innych klanów, z których większości Douhito nie rozpoznawał. Szczerze mówiąc, to rozpoznawał głównie przedstawicieli klanów pustynnych, pozostałe nadal wyglądały dla niego obco. I bardzo podobnie do siebie. Tacy Uchiha i Kaminari. Toczyli ze sobą wojnę, ale dla Shinsu'a nie było między nimi dużej różnicy... ale kto by tam wiedział, co siedzi w głowie ludzi chorujących na brak światła. Na placu kwatermistrz rodu Uchiha rozdysponowywał dodatkowy sprzęt - Shinsu miał swoje sprzęty, jednak wychodził z założenia, że jak coś jest za darmo, to trzeba brać. Jak prawdziwy Polak Unijczyk. Torbę przepasał do po prawej stronie, a ochraniacz na czoło... założy na czoło. Chyba po to on był?

Chłopak rozejrzał się po placu, ale nie znalazł nikogo znajomego. Wypatrzył jednak jedną dziewczynę, którą rozpoznawał - Hana Shirakawa. Oglądał jej walkę w czasie Turnieju Pokoju. Ale czy wypada podejść? Na Pustyni byłoby to odebrane jako wścibstwo i oznaka braku kultury. Ale nie byli na Pustyni, a ludzie z Zielonych Krain, zgodnie z doświadczeniami Shinsu'a, byli znacznie bardziej otwarci do obcych, postanowił więc podejść i się przedstawić - "Cześć, jesteś Hana, prawda? Widziałem Twoją walkę w czasie Turnieju Pokoju. Ja jestem Shinsu, możliwe, że też widziałaś którąś z moich walk". W sumie Shinsu nie wiedział, jak zagaić taką rozmowę, ale zanim się zacznie warto się poznać. Dowiedzieć, jacy są Ci nasi sojusznicy. Z kim można się dogadać, a z kim nie. No, było na to trochę późno, ale lepiej późno, niż później.

Pobieram wyposażenie:

• Bojowa pigułka żywnościowa
• Pigułka ze skrzepniętą krwią
• 2x Kunai z zaczepioną Notką wybuchową
• Kunai z doczepioną Bombką Dymną
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• 5m Bandaża
• Torba

  Ukryty tekst

[Anzou]

Podróż dla członka klanu Kaminari minęła bez zbędnych komplikacji. Chłopak otrzymał odpowiednie instrukcje ze strony Chino, spakował się i pełny pozytywnego nastawienia ruszył w trasę. Nie bał się. Nie miał pojęcia co go czeka, nie wiedział z jakim zagrożeniem tym razem przyjdzie mu się mierzyć, ale czy cokolwiek w tym świecie da się przewidzieć? Białowłosy stawił się na wskazane miejsce, które może okazać się punktem zwrotnym w historii tego świata. Świata, który zna. Na samym początku nastolatek pobrał ekwipunek ze strony kwatermistrza i potem rozejrzał się po okolicy, aby znaleźć być może jakieś znajome twarze. O dziwo, była tu Hana. Dziwne, że została przydzielona w to samo miejsce co on, ale to dobrze, Anzou będzie mógł mieć ją na oku. Wraz z nią była kolejna całkiem znajoma twarz, chłopak, z którym walczył na turnieju, którego miał na widelcu i zepsuł wyśmienitą okazję. Anzou podszedł pewnym krokiem do dwójki.
- Cześć! Hana, dawno się nie widzieliśmy! To co... znowu będzie trzeba ratować ten świat?
Anzou pierwsze słowa kierował bezpośrednio do Hany, a końcówkę już w kierunku Shinsa. Ten pewnie też swoje przeszedł w trakcie ostatniego turnieju i ... łatwo nie było.

  Ukryty tekst

[Ario]

Wraz z Misaki dotarli na miejsce zbiórki. Otrzymali jeszcze wyprawkę, która była - co do zasady - ciekawym uzupełnieniem ekwipunku. Każdy silniejszy shinobi napewno dba o to we własnym zakresie, jednakże jeżeli chodzi o skale wojenna, przygotowanie takich toreb dla wszystkich było nie lada operacją logistyczną. Pod tym względem Ario był lekko zaskoczony, ale w pozytywny sposób. Można powiedzieć, że Uchihy nie zamierzały łatwo się poddać, a wraz z nimi reszta kontynentu.

Ponownie inwazja - bo tak Ario nazywał to co się dzieje - była dość nagła i nie było jak super przygotować się do pełnej obrony. Tym bardziej, że kontynent był mocno wyniszczony przez ostatnie wojny i zamachy. Zaś o drugiej stronie nie wiedzieli...nic. Względnie prawie nic. Kunisaku nie lubił wiedzieć mało, tak więc czuł się trochę niczym wrzucony w środek jakiegoś wiru zdarzeń, gdzie nie odnajdywał się w tym jakoś wspaniale. Tym bardziej, że słabo się czuł i nadal nie doszedł do siebie po walce z dziwnym Senju. Pytaniem było, czy kiedykolwiek do siebie dojdzie.

Przez chwilę z Hoshi chcieli interweniować u Masahiro, ale zgodnie ustalili, że teraz narobiłoby to tylko bałaganu. Nie było na to już czasu. Akcja się zaczynała, a jedynym obowiązkiem Ario było...no właśnie, od czego właściwie była ta grupa? Sentoki przekazał jedynie, że chce zobaczyć z bliska mury i fortyfikacje, by ocenić skąd najlepiej się bronić, a skąd najgorzej. Zbudować już niczego nie będzie czasu, ale...może przynajmniej skupić obronę na jakichś punktach? Co innego jak Ario kiedyś szturmował mury zarówno w Odnogach, jak i Mury na wschodzie, a co innego bronić osady.

Ario wziął zawartość wyprawki i wsadził je do plecaka, zaś samą torbę oddał - bo nie potrzebował. Na miejscu zbiórki przyszedł wraz z Misaki, jednak to on podszedł na sam środek zgromadzenia jakie tam było.
- Ario Kunisaku, Sentoki Ayatsuri. Kto tu dowodzi? - zapytał głośno, szukając odpowiedzialnego za tę grupę. - Chcę szybko obejrzeć front i mury, macie plan obrony? Zbudować już nic nie zdążę, ale przynajmniej chcę zobaczyć, którędy będą chcieli się przebić. Znamy rozmiary armii obu stron?

Teraz pozostawało jedynie liczyć, że dowodzący grupą jest w miare zorganizowany.

  Ukryty tekst

[Tanaka Misaki]

Misaki najpierw z Ryuzaku dotarła do karczmy, gdzie spotkała się z Ario i Hoshi, a później, zmotywowana odgłosem dzwonów i ogólnym poruszeniem, stawiła się na przypisanym jej stanowisku. Ah noi rejestracja oczywiście, aczkolwiek tutaj to Ario zarejestrował i siebie i ją, oszczędzając dziewczynie interakcji z Uchiha... lub przynajmniej osobami, które ich reprezentowały. W końcu, jakby nie patrzeć, cały ten cyrk odbywał się na terenie Kotei, więc teoretycznie to użytkownicy sharingana nim zawiadywali, aczkolwiek ponoć były osoby spoza tego klanu, które dopchały się do ważniejszych funkcji. Misaki coś tam się obiło o uszy o jakiejś Narze, nie żeby jakoś specjalnie ją to interesowało. Kobieta musiała być bardzo oddana swojej misji skoro właziła w to gniazdo żmij... i wężami bynajmniej nie byli przybysze zza Muru. Ognistowłosa odebrała "prezent" czy raczej wyprawkę, która miała pomóc jej przeżyć albo, przynajmniej, zabrać ze sobą większą ilość wrogów. Misaki, mimo swojego stylu walki, miała przy sobie trochę własnego ekwipunku, jednak owy prezent przyjęła. W końcu jak dają za darmo to trzeba brać. Poza tym, lepiej wykorzystać to, aniżeli własny ekwipunek, za który trzeba było zapłacić. Na miejsce zbiórki także dotarła z Ario, który chyba od razu poszedł rozmawiać z, najpewniej, ich przełożonym, wypytując o stan ich obrony. Tanaka zaś stała z tyłu, upewniając się, że miała na ramieniu ochraniacz z symbolem reprezentujący Zjednoczone Siły Sogen. Były problem, gdyby przypadkiem wpadła w ogień sojuszniczy, a to mogło się zdarzyć, zważywszy na formę, jaką przyjmowała podczas używania szczepowej umiejętności. Stała więc grzecznie z tylu, zerkając na zebraną tutaj grupę, próbując kogoś skojarzyć. Nie miała wielu przyjaciół, czy znajomych poza szczepem Jugo i samym Ryuzaku, ale hej, miło by było spotkać kogoś znajomego.
Ciekawe co u Sasame-san... - zapytała samą siebie w myślach, nie wiedząc, czy jej kuzynka również postanowiła udać się do Kotei.

Pobieram wyposażenie:

• Bojowa pigułka żywnościowa
• Pigułka ze skrzepniętą krwią
• 2x Kunai z zaczepioną Notką wybuchową
• Kunai z doczepioną Bombką Dymną
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• 5m Bandaża
• Torba

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Maneki Neko]

Event

Ostatnia Bitwa o Kōtei

---

Nikt nie spodziewał się, że ta noc nadejdzie tak szybko. Przewidywania były inne i jeszcze tyle można było zrobić w tym czasie. Wszyscy zwiadowcy, którzy zostali wysłani, aby wypatrzyć wojska wroga zniknęły, więc prawdopodobnie można było uznać wszystkie wysłane grupy za martwe. Cały dzień wyglądał tak jak każdy inny w ostatnich tygodniach. Praca nad fortyfikacjami, zbrojenia, przygotowywania pułapek, broni, szkolenia i poznawanie swoich nowych towarzyszy broni. Niektórzy bardziej się wychylili i zaczęli poznawać nieznajomych z klanu Uchiha, ale byli też tacy, co woleli tego uniknąć. Chcieli tylko wesprzeć dobrą sprawę.
Wszyscy czuli co oznaczał upadek Muru. Koniec pewnej ery a tak naprawdę nie skończyli jeszcze tutaj... Nie znali swojego przeciwnika. Nic o nim nie wiedzieli. Dzicy przez każdą wzmiankę byli uznawani za lud prymitywny, krążyły tylko pogłoski, plotki czasami zachodzące wręcz w legendy! Czego mogli się po nich spodziewać?

Większość z ludzi nie wiedziała, która wersja upadku Muru była prawdziwa. Czy to najprawdziwszy smok go zniszczył. A może jednak informacje podane przez starsze babuszki przekazujące sobie pocztą pantoflową informacje miały rację i to potężne olbrzymy jednym uderzeniem maczug zrobiły przejście przez wyznaczoną granicę?
Albo historię o dziewięcioogoniastym, lisim demonie były prawdziwe... Nikt nie mógł teraz tego wiedzieć. A to powodowało jeszcze więcej stresu i emocji. Nieświadomość tego z czym miało się zmierzyć i za co ryzykowało się własne życie... Przerażająca myśl, prawda?

Dzień się skończył, wszyscy mieli już iść na spoczynek, gdy w końcu zabiły dzwony. Znak, na który każdy czekał. Wróg był już blisko. Wszyscy w jednym ruchu ruszyli na wyznaczone przy rejestracji place, aleje, ulice, zagajniki, budynki. Tłumy wojaków i shinobich przedostawało się ulicami do miejsc zbiórek, gdzie każdy otrzymywał dość sporą wyprawkę na bitwę. Pytanie czy to wystarczało? Możliwe...
Dzwony biły cały czas, ludzie zbierali się powoli w Alei Krwawych Wierzb, które wydawały się jeszcze bardziej smutne niż zazwyczaj. Czuć było, że powoli zbiera się też na deszcz. Duszne powietrze spowodowane ilością osób, napięciem czy też atmosfera idealnie chciała się wpasować w to co miało się tutaj tej nocy wydarzyć?

Większość z ludzi się nie kojarzyła i nie znała. Ludzie z klanu Uchiha i przyjaznych im klanów wydawali wyprawki, sprawdzali listę żołnierzy, która ustawiała się po odebraniu wyprawki w różnych częściach sporego placyku wokół fontanny kruka. Jak się szybko samo wyklarowało, co niektórzy już kojarzyli się ze swoich poprzednich wizyt w Kotei. Turniej Pokoju był jednym z takich punktów historii. Shinsu, Anzou i Hana - postaci, które się znały, ale i też nie. Wiedziały, że istnieją.
Byli też tacy, którzy za pomocą swojej organizacji i znajomości z Yuki Mikoto mogli się tutaj dostać i wspomóc Uchihów w tym przedsięwzięciu. Kto by jednak się spodziewał, że jeden z tej niezależnej od nikogo organizacji, Kropli, wystąpi na środek i zacznie rzucać swoimi rangami, prośbami i wymaganiami? Co najbliżsi niego spojrzeli się na niego niepewnie, żołnierze przy stołach nie mogli wyrwać się z podziwu, że ot tak wyszedł wszystkiemu na przeciw. Inni patrzyli się z reprymendą...

Nagle wszyscy shinobi z klanu Uchiha i Gazo zaczęli się prostować, jak na zawołanie. Wszyscy mimo bijących dzwonów słyszeli odbijające się o kamienną posadzkę kroki. W ich kierunku szedł prawie dwumetrowy, potężnie zbudowany mężczyzna w szarawym kimonie odsłaniającym całkowicie wytatuowany tors z kilkoma bliznami na skórze, z narzuconym od niechcenia czarnym haori z wyszytymi symbolami klanu Uchiha, nadającemu całemu stroju majestatyczności i patriotyzmu. Przez pas od kimona przewieszoną miał sayę z długą kataną. Saya była cała czarna, rękojeść przeplatana była granatową wstęgą. Miał długie związane w kuc czarne włosy z siwymi pasmami po bokach, dwa długie pejsy opadały mu delikatnie na haori. Wokół ust miał idealnie wygoloną bródkę. Miał ostre rysy twarzy i twarde, wręcz nieustępujące spojrzenie., które w trakcie jego drogi było zawieszone na rudowłosym chłopaku z pustyni. W końcu się z nim zrównał, aż było widać dzielącą ich różnicę w budowie ciała. Przy nim młody Ayatsuri wyglądał, jak prawdziwe dziecko zagubione na zgromadzeniu dorosłych.

-Miło, że się przedstawiłeś a teraz wróć do swojej koleżanki i nie wychodź przed szereg, nie proszonym.- skarcił go swoim twardym, głębokim basem i spuścił z niego wzrok zwracając uwagę na każdego pojedynczego człowieka ustawionym na placu. Zawiesił wzrok na Shinsu, Anzou i Hanie. Bardzo dobrze kojarzył ich walki podczas Turnieju, szczególnie walkę pomiędzy Anzou i Shinsu. Tyle minęło czasu od tamtej pory a Kotei kolejny raz było w tarapatach mogących poświęcić cały kontynent... -Nazywam się Uchiha Sazaraki! Zostałem wyznaczony przez samego Shirei Kana, Sugiyame-dono do pełnienia funkcji Kapitana waszej zgrai! Od teraz jesteście Oddziałem Jednostki Regularnej Zwarcia! Będziemy mierzyć się z przeciwnikiem wprost! Bez żadnych skrytych pułapek i niedomówień!- jego głos grzmiał na placu, aż co poniektórzy inni żołnierze sami z siebie się wyprostowali, gdy zaczął przemawiać. -Nie znamy się, ale w imieniu klanu Uchiha tym, którzy nie przynależą do Kotei, Sogen i Ryuzaku.... Dziękuję za wsparcie i chęć pomocy! Ale to tyle z moich grzeczności! Zaraz wyruszymy na bój, wielu z Was nie wróci! Możliwe, że i ja również!- teraz na baczność stali już wszyscy. Każdy wpatrywał się w niego jak w obrazek. To od niego głównie będą zależeć losy tej bitwy, to on nimi będzie kierował a oni będą musieli nadążyć i sprawdzić się w tej rozgrywce... -Dzisiaj nie toczą się losy samego Kotei, ani Sogen! Tyczą się całego kontynentu! Od tej nocy zależeć będzie przyszłość historii znanego nam świata! Dlatego, gdy tylko staniecie oko w oko z wrogiem, nie bać się! ZABIĆ! Myślcie nie o klanie Uchiha! Nie o Lordzie Protektorze! Myślcie o sobie, swoich ludziach! Tych, których kochacie! Niech to da wam siły! CZAS RUSZAĆ! CZY JESTEŚCIE W TYM ZE MNĄ?!- jego ostatnie słowa wzmocniły chyba wielu z zebranych ponieważ w całej alei, pomiędzy wierzbami przebił się ryk kilkuset żołnierzy, którzy nie zamierzali się tak łatwo poddać. -Ustawić się w szeregach, idziemy trójkami! Kierujemy się do Twierdzy! Niedługo otrzymamy szerszy obraz tego co nas czeka, dzięki wsparciu shinobich z klanu Yamanaka!- jego rozkazy wszyscy zrozumieli. Wyznaczeni, zapewne wcześniej, shinobi z klanu Uchiha zaczęli dyrygować ustawienia i prowadzić ich przez aleję w kierunku im znanym.

Wzrok samego dowódcy powędrował na Ario w całym tym zgiełku, ale bardzo szybko został przeniesiony na coś zupełnie innego. Sazaraki przeszedł na przód całego pochodu i rozporządził wymarsz w kierunku Twierdzy, północnej jej części. Gdzie będą musieli oczekiwać na dalsze rozkazy góry. Pochód był długi, słuchać było ciche rozmowy między mężczyznami i kobietami, którzy byli pobudzeni przez wystąpienie dowódcy, ale w ich oczach widać było niepewność, która z każdą sekundą zanikała, gdy tylko potężna twierdza zakreślała swoje rysy w oddali, im bardziej się zbliżali. Gongi niosły swój dźwięk przez całe Kotei i okolicach, ale również każdy krok żołnierzy z różnych stron miasta unosił się w powietrze i odbijał od budynku do budynku. Czuć było wojnę. A za każdą wojną stał rozlew krwi, której przeleje się tutaj wiele.

---

Dialogi:
Uchiha Sazaraki

---

Czas na odpis Graczy : 10:00 13.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 10:00 14.07.2023

[Ario]

Przyjście jako ostatni i zapytanie o rzeczy, które dla chłopaka wydawały się istotne zostało szybko pogrzebane. Pojawił się on, Uchiha, który miał przewodniczyć ich grupie. Ario popatrzył na niego swoim nieobecnym wzrokiem, gdy ten wkroczył na teren. Momentalnie skarcił Kunisaku swoim lekceważącym tonem i rozkazał mu powrócić do szeregu. Pacynkarz przez chwilę obserwował mężczyznę nieruchomo, by dopiero potem zrobić pół kroku i wycofać się w tył.

Nie skomentował zajścia w żaden sposób. Przynajmniej przez ten moment. Ario bardzo nie podobało się takie podejście do sprawy i zamierzał dać temu upust, jednakże chłopak w takich momentach był raczej dobry w powstrzymywaniu emocji. Jego obojętny ton mógł być bardzo mylny dla osób, które go gdzieś tam dopiero poznawały. Sam Kisuke i Hoshi mieli z tym duży problem, z czego ta druga chyba większy. Jednakże nikt nigdy nie będzie w stanie zarzucić chłopakowi, że ten nie jest pomocny.

Dopiero gdy facet skończył owocne przemówienie, które miał przygotowane, Ario ponownie wyszedł te pół kroku, które się cofnął wcześniej.
- POSŁUCHAJ MNIE. - powiedział na tyle stanowczo, na ile był w stanie. Rzeczywiście, przy rosłym chłopie, Ario wyglądał niczym dziecko, jednakże akurat walory fizyczne w tym świecie miały swoje mniejsze znaczenie, niż umiejętności.
- Sugiyama by nie wydał Ci żadnego rozkazu, gdybym nie zabił czwartego jeźdzcy, zwanej jako Wojna Iwaru, gdy jego oddział został poszatkowany przez nią na strzępy. - Ario zrobił ponownie krok do przodu. - Za pierwszym razem pomagałem Wam z murem, za drugim razem na samej wojnie, gdzie odbiłem dla Was całą osadę Wabu spod rąk Kaminari. Za trzecim razem, byłem w WASZEJ siedzibie, kiedy ta zawaliła się jak domek z kart. Wtedy też uratowałem własnymi rękami ponad dwadzieścia osób spod gruzów siedziby, by następnie postawić własne życie na szali i wraz z młodym Azumą Uchiha powstrzymać tą terrorystkę przed wyrżnięciem WASZEJ ludności i ludności którą zaprosiliście na własne tereny, gdzie nie umieliście zagwarantować bezpieczeństwa. - chłopak podszedł w taki sposób, by stać przed samym Uchihą Sazarakim. Patrzył mu głęboko w oczy.
- A Ty nazywasz nas zgrają? Ci ludzie przyszli i będą ryzykować własnym życiem w nie do końca własnej wojnie. Ale czemu się dziwić reakcji innych klanów, jak mnie - osobie, która przeszczepiła bezinteresownie rękę Masahiro i uczestniczyła w każdym Waszym konflikcie by Wam pomóc i Waszej ludności, traktujecie w taki sposób? Macie wobec mnie dług, którego nawet nie próbowaliście spłacić, więc POSŁUCHAJ osób, które znają wasze słabości, tak jak ja. - to powiedziawszy cicho zakasłał.
- Wasze struktury są archaiczne. Klimat w którym żyjecie sprawia, że jest dużo wilgoci i dlatego słabo zabezpieczone stare fortyfikacje mogą załamać się poziomo, kondygnacyjnie, a nie do środka. Gdy twierdza pada, zrobi się wyrwa przez które zaleje się masa ludzi. Pozwól mi obejrzeć miejsce, którego będziemy bronić, bym mógł na szybko obmyślić jak je zabezpieczyć. Dotrę tam przed Wami i gdy przyjdziecie, będę miał już jakąś wizję. - dodał juz w spokojniejszy sposób. Zlustrował też ciało Uchihy. Wiedział, że ktoś kto ma tyle blizn i dożył siwizny, to nie jest pierwszy lepszy Shinobi...ale wiedział też, że jeżeli szacunek nie roznosi się pocztą pantoflową, trzeba będzie go sobie wyszarpnać. Też dlatego ponownie popatrzył na mężczyznę. Skoro nie podał mu ilości żołnierzy, Ario szybko wywnioskował powód. Nie zamierzał o to pytać drugi raz.
- Nie niedoceniaj siły podstępu i pułapek. Odpowiadasz za tych ludzi. - dodał na sam koniec.

Następnie odwrócił się i popatrzył na ich oddział.
- Ten człowiek jest doświadczony. Będziemy z nim bezpieczni. - powiedział w ich kierunku, by podbudować morale w swoim stylu. Co prawda przemowa Uchihy pewnie jest lepsza, ale Ario i tak czuł się odpowiedzialny za ten oddział. Jak w sumie zawsze i za wszystkich. Następnie ponownie spojrzał na Uchihe.
- Mam zgodę?

Jeżeli Uchiha się zgodzi - cóż, Ario wystrzeli techniką shunshinową przed siebie bez oglądania się za siebie i poleci w kierunku wskazanym przez mężczyznę - by obejrzeć struktury.

Jeżeli zaś nie, to ostatni raz kiedy się odezwał - wróci do szeregu, by złapać Misaki za rękaw i delkatnie pociągnąć w kierunku ostatniego rzędu. Nie będzie na siłę wygrywał cudzej wojny.

  Ukryty tekst

[Hana]

Czujna na odpowiednie bodźce dziewczyna wpatrywała się głównie w centralne stanowisko przy fontannie z krukami. Plac, jako miejsce zbiórki pozwalał na dobrą obserwację i skupienie na właściwych zdarzeniach. Każda osoba z personelu mniej więcej wiedziała, jak postępować. Ninja z zewnątrz lub bez doświadczenia w tak wielkim przedsięwzięciu nie mieli tyle powodzenia. Hana uważała, że każde podjęte przez nią kroki mogą doprowadzić tylko do większego bałaganu i dezinformacji. Lepiej było czekać na rozkazy. Taka właśnie chwila pozwoliła nastolatce na zareagowanie względem nowego przybysza. Zjawiła się przed czasem i w dodatku wyróżniała się spośród obecnych tu osobach organizujących przydziały. Nie spodziewała się jednak, że będzie to postać, która zapamięta Shirakawe za jej mierny występ na Turnieju. Najwidoczniej tylko uczestnicy z pozytywnym nastawieniem pamiętali najmniejsze detale o innych ninja. Hana osobiście była bardzo podekscytowana udziałem, dlatego spojrzenie na ciemnowłosego chłopaka od razu podpowiedziało jej kim mógł być. Jego słowa nakierowany ją na więcej szczegółów skrywanych w pamięci. Na początek uśmiechnęła się nieśmiało i skłoniła się lekko w geście przywitania. Chociaż tyle mogła zrobić, żeby podziękować za dobrą pamięć i oznakę przyjaźni. Oczywiście Hanie chłopak zapadł w pamięci o wiele bardziej. Nie dała po sobie poznać żadnej reakcji, bo w końcu Shinsu walczył w ostatniej rundzie z Anzou. I wygrał nad Kaminarim. Spektakl był szybki, miał kilka zwrotów akcji, aż w końcu Władca piorunów przedobrzył i został prawie wysadzony w powietrze.
- Miło mi. Pamiętam cię, bo walczyłeś przeciwko Anzou-san. - powiedziała łagodnym głosem. I właśnie o wilku mowa zjawił się on chwilę później.
- Anzou-san... - odparła niewinnie na przywitanie. Potrafiła juz zaobserwować reakcję chłopaka z większą dokładnością, dlatego zaciekawiło ją, że być może białowłosy znał członka klanu Douhito jeszcze przed stoczona walką na arenie.- Czy wy się przypadkiem znacie? - zapytała obojga, żeby mieć pewności.

Na plac zaczęli zjawiać się również inni uczestnicy. Oznaczać to mogło, że też dostali tu przydział, a z racji wywołanej przy stołach sytuacji uznała, że był to doświadczony shinobi. Na moment skupiła się na sylwetce przybysza z tajemniczą jaszczurka na ramieniu. Zaciekawiła się jego pytaniem odnośnie liczebności armii wroga. To tknęło dziewczynę, że nic nie wiedziała o Dzikich plemionach. Nie zaliczyli jeszcze pełnoprawnej odprawy, ale mogło nie być już czasu na większe dysputy.
- Anzou-san, Shinsu-san... Od dłuższego czasu nie daje mi to spokoju. Czy dzicy ludzie też potrafią używać chakry? Znają się na jutsu? - odparła na tyle głośno, na ile pozwalał jej delikatny głos. Nigdy nie należała do gaduł, ale pod wpływem ekscytacji potrafiła się otworzyć. Władca piorunów był już zaprawiony w boju, więc podejrzewała, że być może brał udział w wydarzeniach na Murze. W dodatku chciała pomóc sobie i tym, którzy nie wiedzieli praktycznie nic o ludziach na Nieznanych terenach. Mieli walczyć jako jeden oddział i lepiej wymienić kilka ustaleń zanim wszystko pochłonie pożoga bitwy.

Ostatni moment wytchnienia przed właściwym zadaniem pozwolił Hanię na zerknięcie w stronę wyróżniającej się młodej dziewczyny o różowej barwie włosów. Kojarzyła ją z Turnieju, a takiej osoby nie potrafiłaby zapomnieć. Tym bardziej, że Misaki dysponowała dotąd nieznaną jej metamorfozą. Widziała, jak ona wraz z inną starsza kunoichi o podobnym wyglądzie przeobrażają ciała w potwory. Pokazały tym siłę i zwinność, której należało się obawiać. Dobrze było mieć po swojej stronie przedstawicielkę Juugo. Hana skinęła obojgu na przywitanie, jeśli tylko Misaki zauważyła nieco nachalne spojrzenie Shirakawy. Nie miała złych intencji, a raczej wykazała się dużymi pokładami odwagi, żeby zawrzeć z dziewczynką przyjazne relacje. Była dobrej myśli, bo uformowany skład wydawał się skromny przez co ich współpraca mogła być dobrze rozegrana.

Wtem zaczęło się przemówienie Kapitana. Jeśli sięgnąć odrobinę pamięcią, to mężczyzna był znany w szeregach Uchiha. Górował nad wszystkimi, a jego ciało przepełnione było brutalnie zdobytym doświadczeniem. Trzeba było przyznać, że właśnie tego potrzebowali wszyscy wojownicy. Człowieka za którym mogli pójść w ogień. Hana nie była specjalnie przekonana przemową i okrzykami zebranych. Nie wydusiła z siebie aprobaty, jak inni. Nie była facetem, który dumnie wypinał pierś na wzmiankę o pójściu w bój. Ani charakter nie pozwalał jej na dobitne pokazanie zaangażowania. Wiedziała, co ma zrobić i była ciekawa wspomnianą pomocą klanu Yamanaka. Musieli znać się na czymś szczególnie ułatwiającym planowanie w bitwie. Jak dotąd nastolatka nie poznała żadnych technik, które oddziaływały na większą grupę ninja, wspomagając ich zdolności, niż genjutsu. Pod koniec zastosowała się do ostatniego polecenia, którym było formowanie szeregów. Powiodła wzrokiem po najbliższych jej towarzyszach, Anzou i Shinsu, po czym zajęła miejsce między nimi i dołączyła do pochodu.
- Powodzenia. Dajmy z siebie wszystko. - powiedziała w nadziei na złożenia cichej modły do Bóstw opatrzności. Szczęście zawsze było kluczowe i lepiej mieć po swojej stronie odrobinę na cięższe momenty. Dopóki nie zobaczyła ponownie twierdzy i terenu na który zmierzali, to Hana przygotowała sobie sprzęt. Chciała mieć pod ręką przede wszystkim jeden ze zwojów, w których zapieczętowała główną broń. Techniki były ważne, ale dopóki nie znała zamysłu na walkę od Kapitana, to wolała nie ryzykować złymi decyzjami. Dopóki mieli bronić się przed atakami dzikich, to będzie mogła swobodnie dobierać jutsu podczas każdej z sytuacji. Nie była pewna na ile wojska będą w stanie odpierać wroga.

1. Hana reaguje na pojawienie się Shinsu i rozpoczyna z nim rozmowę.
2. Gdy zjawia się Anzou to dziewczyna pyta się jego i Shinsu o informacje na temat dzikich ludzi.
3. Hana zwraca też dużą część uwagi na zachowanie Ario, ale głównie stawia na przywitanie się z Misaki.
4. Wraz z rozkazem do wymarszu Hana ustawia się do szeregu i rozmyśla o nadchodzącym rozpoczęciu bitwy.

  Ukryty tekst

[Shinsu]

Plac zaludniał się ludźmi przypisanymi do grupy zwarcia. Shinsu trochę nie rozumiał, dlaczego jest grupie zwarcia, a nie dystansowej, najwidoczniej musiał wypełnić źle jakąś rubryczkę zgłoszeniową czy coś, ale już trudno. Będzie pierwszym shinobim walczącym w zwarciu na odległość! Na następnej wojnie pójdzie do grupy dystansowej i będzie walczył z bliska, tak dla hecy! Chyba, że coś pomieszał z tym zwarciem i to nie o odległość do przeciwnika chodzi... no nic, wszystko się wkrótce samo wyjaśni.

Hana, którą zagadnął Shinsu okazała się również go pamiętać. Szkoda tylko, że głównym powodem, dla którego go zapamiętała był jego przeciwnik - Anzouo Kaminari. Niemniej lepiej być zapamiętanym z jakiegokolwiek powodu, niż zapomnianym w ogóle. Trzeba się będzie postarać, żeby teraz zapamiętali go za jego własne dokonania. Na przykład mógłby zdetonować Shī Surī. O, to jest dobry pomysł. W takim tłoku, jaki stworzą dzicy to będzie musiało robić wrażenie. Trzeba pomyśleć, w jaki sposób przetransportować tę figurę wystarczająco daleko, by nie zabić samych siebie... ale na to przyjdzie pora za chwilę.

Shinsu nie zdążył jeszcze odpowiedzieć Hanie, gdy dołączył do nich Anzou. Ten również go pamiętał. Douhito dobrze wspominał walkę przeciw niemu w czasie Turnieju, gdyż dawał sobie bardzo nikłe szanse, a jednak udało mu się wygrać. Wszystko dzięki podstępowi, który wyszedł mu głównie za sprawą samego mistrza piorunów. Myśląc, że chowa się przed Shinsu'em zasłonił widok także sobie, co pozwoliło na schowanie dwóch skolopendrów pod ziemią. Dwie ukryte figury okazały się kluczem do zwycięstwa. Shinsu był bardzo dumny z tego, że udało mu się wygrać z przeciwnikiem tak dobrze przystosowanym do walki przeciw niemu. To, o czym Kaminari nie wiedział, a co bardzo pomogło Shinsu'owi to fakt, że dzień wcześniej jeden z innych uczestników wydarzenia poinformował go dokładnie na temat tego, jakie umiejętności ma Anzou, dzięki czemu Shinsu wiedział, że musi kombinować i nie wystarczy mu jedynie rzucić kilku widocznych figur licząc, że będą zbyt szybkie dla przeciwnika.

"Ano. Z tym, że ostatnio to ja się specjalnie nie naratowałem. Jak nastąpił atak, to stałem na środku areny. W głowie miałem raczej, żeby dać stamtąd dyla, niż cokolwiek ratować. Szczególnie, że ten cholernik, z którym walczyłem też nie zamierzał pomagać, a ja nie radzę sobie za dobrze w walce w zwarciu... z resztą zobaczycie za niedługo, jak wygląda Douhito-style. Znaczy... mam nadzieję, że będzie okazja do zaprezentowania..." - Shinsu pokusił się nawet o bardziej rozbudowaną odpowiedź. Oboje Hana i Anzou byli dosyć lakoniczni w swoich odpowiedziach, a Douhito w stresie chyba wszedł w tryb gaduły - "Nie mam pojęcia, czy korzystają z chakry, ale podejrzewam, że niektórzy z nich powinni umieć... aczkolwiek nigdy się tym specjalnie nie interesowałem. A z Anzou poznaliśmy się dopiero w czasie naszego pojedynku..." - zdążył jeszcze odpowiedzieć Hanie, gdy jego uwagę, podobnie chyba jak uwagę wszystkich innych, skupił na sobie Ario. Pacynkarz Ayatsurii.

Ario Kunisaku na pewno nie należał do osób, który pobłogosławione zostały wyczuciem swojej pozycji. Jego zachowanie godne było generała, który przyszedł przejąć dowództwo od kogoś niższego rangą. Ku pewnej satysfakcji Shinsu'a bardzo szybko usłyszał reprymendę od mężczyzny, który okazał się skupiać jeszcze większą uwagę od lalkarza - ale o ile w przypadku Ario było to raczej zakłopotanie, tak Uchiha Sazaraki wśród większości przybyłych budził szacunek i respekt. Douhito bardzo był ciekawy, kto tutaj wygra ten pojedynek charakterów, bo Ario zdawał się nie dawać za wygraną i zaczął coś tam sapać do Uchihy. Douhito postanowił jednak nie przywiązywać do tego większej uwagi, choć będzie z ciekawością patrzał, jak się współpraca, a może raczej rywalizacja, między tymi dwoma ułoży.

Z Ariem przyszła jeszcze jednak kunoichi. Shinsu jej nie rozpoznawał, choć zdawało się, że Hana tak - "Znacie ich? Ten Ario to niezły ananas" - Douhito zagadnął rozmówców w czasie, gdy rozpoczęli wymarsz. Wydawało mu się, że dobrze będzie zająć się jakąś rozmową, póki nie stanie się jasne, przeciw czemu stają. Chyba lepiej zając się obgadywaniem innych, niż myśleniem o tym, ilu dzikich umie miotać raitonem...

Podsumowanie:
Shinsu dalej rozmawia z Anzou i Haną i biernie przygląda się scenie, jaką odstawia Ario

  Ukryty tekst

[Tanaka Misaki]

Ciekawe czy zaangażowali jakieś zwierzęta w zakresie zwiadu. Jugo pewnie byliby w stanie to załatwić... nie żeby duma Uchiha pozwalała na zaproszenie naszego szczepu do stołu jak sobie równych. - stwierdziła do samej siebie, w myślach, zastanawiając się co takiego ten pełen pychy klan mógł wymyśleć jeśli chodził o obronę. Na ile pozwolili innym klanom i szczepom by ich wsparli, poza rzuceniem na front więcej ilości mięsa armatniego. Jeśli zaś chodziło o samą kwestię upadku Muru, to Misaki nie tworzyła żadnych teorii ani nie ufała plotkom. Fakt faktem, Mur upadł a Dzicy są(chyba to nie ludzie!) u ich... bram? Murów? Strasznie dużo murów w tej historii.
Poza przedstawieniem, jakie odstawiał niedaleko Ario, MIsaki dostrzegła także wzrok Hany, która patrzyła się na nią chyba troszkę zbyt długo. Dziewczyna przechyliła delikatnie głowę w bok, na moment przyjmując wyraz zamyślenia. Znały się? Nie wyglądała na Uchihę, więc chyba mogła być miła. Wyciągnęła rękę w geście przywitania, machając starszej Doko, a na jej twarzy znów zagościł spokój. Jej uwaga przeniosła się na ich-chyba-przełożonego, który pojawił się na miejscu zbiórki. Ognistowłosa momentalnie dostrzegła symbol znienawidzonego klanu i zmrużyła oczy, a dłoń zacisnęła w pięść. Nie miała już problemów o zachowanie swojego towarzysza, który, mimo dość nieodpowiedniego tonu, chciał jakoś pomóc. Oczywiście, Uchiha, jak to Uchiha, miał to gdzieś i zaczął się drzeć.
Zgraja? Pff. Może powinnam go zepchnąć z muru jak będzie okazja? Chociaż wtedy Sasame-san będzie na mnie krzyczeć... - oczami wyobraźni już widziała olbrzymiego Uchihę zlatującego z jakichś umocnień prosto w tłum Dzikich. No ale marzenia na bok, wypadało chociaż wysłuchać do końca przemowy zawiadowcy tego cyrku na kółkach.
Przed oczami dziewczyny przewinęły się obrazy z przeszłości, wspomnienia rodziny, przyjaciół, zarówno tych starych jak i nowych, tych z Daishi jak i z Ryuzaku. O nich mogła walczyć, o nich zamierzała walczyć i mogła nawet stracić za nich życie. Na tym polegało życie kunoichi, życie, które sama wybrała. Uniosła zaciśniętą w pięść dłoń w górę, na znak, że była gotowa. Opuściła głowę i wzięła oddech, a przez całe jej ciało zaczęły przechodzić czarne linie, pokrywając wszystkie jej kończyny, korpus jak i twarz. Pierwszy poziom Senninki - Klątwa. Mogła tego używać przez długi czas, więc czemu nie użyć jej przed samą walką. Nie było pewności w jakich okolicznościach dojdzie do starcia, a każda sekunda była na wagę złota. Poza tym... chodziło też o pokazanie jej przynależności.
-Zabawne... I pomyśleć, że po wszystkich grzechach tego klanu stanę z nimi ramię w ramię... znowu. Los ma naprawdę okrutne poczucie humoru. - Tanaka mówiła do samej siebie, dość cichym tonem. Bez krzyku, bez zbędnej gestykulacji. Na jej twarzy pojawiło się coś w rodzaju grymasu. Czegoś między radością, smutkiem i złością.
-Dla Kropli i dla cywili, dla rodziny i przyjaciół, nie dla was. - podniosła wzrok, obserwując formowanie się szeregów. Gestem ręki powstrzymała Ario( o ile ten próbował) przed ciągnięciem za rękaw. Mogła iść sama, była już duża. Musiała pokazać, że jest silna, by te żmije nie patrzyły na nią z wyższością. Bo jest młoda. Bo jest Doko.... Bo jest Jugo.
Dobrowolnie zajęła miejsce w ostatnim szeregu, z lub bez, Ario, podążając za kolumną. Spojrzała na ciężarki na swoich nogach, które wraz z aktywacją Senninki stały się odrobinę lżejsze. Przyzwyczaiła się już do ich ciężaru i do walki z nich. Jednak to będzie jej pierwsza okazja do walki bez nich, do zobaczenia efektów treningu z nimi. Musiała tylko je zdjąć przed lub w trakcie walki.

Podsumowanie:
1.Misaki obraża Uchiha w myślach.
2. Misaki wita się z Haną.
3.MIsaki dalej obraża Uchiha w myślach.
4. Misaki obraża Uchiha na głos i traci wystąpienie Ario. Aktywuje Klątwę.
5. MIsaki dołącza do kolumny w ostatnim rzędzie, idąc z lub bez Ario. Nadal obraża Uchiha w myślach.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Anzou]

Jednym, a być może jedynym pozytywem całej zaistniałej sytuacji, w której znalazł się przedstawiciel klanu Kaminari było to, że Hana tutaj była, że miał możliwość doglądania jej z bliska i wspierania w tej niezwykle trudnym momencie dla losów świata. Co chwila grupa się powiększała, nastolatek uważnie notował, wypatrywał jakieś konkretne twarze, które może kojarzyć z przeszłości. Nadal gdzieś w głębi swojego młodego serduszka liczył, iż pojawi się tutaj Azuma. Tak jednak się nie działo. Młody Kaminari nawiązał delikatny dialog z Haną i Shinsu w trakcie oczekiwania na dalsze ruchy.
- Nie mam najmniejszego pojęcia co do używania Chakry. Byłem za murem w trakcie jednego zadania, spotkałem się tam z różnymi stworzeniami, jednak nie przypominam sobie, by któregokolwiek z nich używało Chakry. Bazowały bardziej na swojej cholernej szybkości, na różnego rodzaju prymitywnych broniach wytworzonych z wykorzystaniem zasobów naturalnych...
Białowłosy mówił całkiem powoli i spokojnym głosem, starał sobie przypomnieć możliwie jak najwięcej szczegółów, ale Chakry za cholerę nie pamiętał. Nie można było jednak tego wykluczyć. Anzou nadal obserwował bieżącą sytuację oraz to, co wyczynia Ario. Miał pewnie jakieś swoje założenia, chciał coś osiągnąć i postępował w określony dla siebie sposób. Władca Piorunów podtrzymywał rozmowę i czekał na rozpoczęcie całej akcji. Tylko to się liczyło. Wielka przemowa Szefa grupy nie zrobiła na nim większego wrażenia. Widział już tyle, doświadczył już tyle, że nie było co się tym ekscytować czy też przejmować. Śmierć i zniszczenie było na każdym kroku. Anzou je widział.
- Ja nie znam. Natomiast chyba go kojarzę z jakiegoś miejsca... nie jestem pewny...
Podsumował ponownie Władca Piorunów. Ario kojarzył z tego, jak szarpał Azumą jakiś czas temu po wielkiej i słynnej akcji na Murze. Dalej stanął zgodnie z dyspozycją w trójce z Shinsu i Haną i kierował się tam, gdzie trzeba. Może w końcu po tym wszystkim w jego życiu nastanie spokój.

  Ukryty tekst

[Maneki Neko]

Event

Ostatnia Bitwa o Kōtei

---

Sazaraki spojrzał się na małego rudzielca, który stał przed nim i nadal nie rozumiał w jakiej pozycji sam się znajdował. Ale nie takie rzeczy mężczyzna widział. Tych ambitnych i wyrywających się do przodu młodych shinobich, którzy nie wiedzieli, kiedy powiedzieć stop. Wysłuchał go do końca, skupiając się na każdym jego słowie. Gdy tylko skończył jego twarz zmieniła się nagle o 180 stopni. Złagodniała i ostre rysy twarzy ukryły się pod warstwą uroczego, delikatnego uśmiechu. -Ario-kun, arigato.- przez kilka sekund trwało to w powietrzu, aż nagle zagęściło się i jego twarz zamieniła się znowu w twardą i nieustępliwą. -Bardzo dobrze wiem, kim jesteś, Kunisaku. Nie czyść sobie swojej gęby Sugiyamą-dono i odnoś się z szacunkiem, gdy o nim mówisz. Nie jest twoim kolegą, abyś nie stosował się do zasad dobrego wychowania, kiedy o nim wspominasz.- spojrzał się na niego ostro, odpowiadając mu tym samym, czym przed chwilą dostał. -Najwyraźniej nie rozumiesz podziału hierarchii w wojsku i oczekujesz ogromnych podziękowań za swoje zasługi, co chyba jest poza twoją organizacją, którą teraz reprezentujesz. Cieszę się, że pokonałeś jednego z Jeźdźców Hana. Nie byłoby to potrzebne, gdybym tutaj był w tamtym momencie. Cieszę się, że pomogłeś Misae-hime z ręką tego szczeniaka, Masahiro. Przyda mu się to podczas tego starcia.- jego oczy zabłysły chwilowo czerwienią, aby powiedzieć mu, że nie żartuje i traci powoli cierpliwość. -Skoro w dwa tygodnie nasi ludzie przy wsparciu naprawdę zdolnego członka Twojego klanu, nie zdołali nic umocnić to nie jest to możliwe przy aktualnym czasie i tylko twojej osobie. Poza tym tam gdzie zmierzamy TWOJE umocnienia się nie przydadzą. Jak sam zobaczysz. A teraz pragnę Ci przypomnieć, że jesteś tutaj z ramienia Yuki Mikoto, która poręczyła za organizację, do której przynależysz. Dlatego zajmuj się tym, żeby nie poszło to na marne, bo gdy wyjdziemy stąd żywi informacje na temat twojego wpychania się na stołek dowództwa wyjdą na jaw. A jeżeli skończyliśmy twój teatrzyk, wróć do szeregów i oczekuj na dalsze rozkazy. ODEJŚĆ!- rozmowa zakończyła się bardzo szybko, jakby kosa spadła w końcu i przecięła nawarstwiającą się ciężką atmosferę tej rozmowy. Widać było, że samemu Sazarakiemu nie odpowiadała ta rozmowa. Właśnie w ten sposób jego pozycja kapitana zachwiała się i będzie ją musiał bardzo szybko odzyskać.

Dalsza część jego wystąpienia wyglądała dokładnie tak samo. Z tym, że jego wzrok bardzo szybko padł na zmieniającą się Misaki, która pozwoliła sobie na aktywację swojej zdolności podczas jego momentu. Czy był to wzrok aprobaty? A może przerażenia? Możliwe, że miał przez chwilę odruch sięgnięcia po ostrze, chociaż czy na pewno? Ciężko było stwierdzić w tym całym rozgardiaszu, co chciał lub o czym myślał. Nie było też na to czasu. Ruszyli wszyscy, stukot zbroi, ostrzy, stóp o kamienną posadzkę. Echo niosło się nie tylko z tej części Kotei. Ale całe miasto odbijało echem dokładnie te same dźwięki. Niektórzy trzęśli się ze strachu słysząc, ilu żołnierzy i shinobich zmierzało ku bitwie. Ale wielu również było podekscytowanych, przecież mogli dzięki tej bitwie zasłynąć, ktoś będzie pisał ballady i haiku na temat ich umiejętności! Można było się wykazać a Ci co chcieli po prostu zasmakować dzikiej krwi... Nie myśleli nawet o przeżyciu do końca nocy.

Gdy zaczęli docierać do miejsca, w którym miała odbyć się ich dalsza zbiórka, widzieli coraz lepiej kamienną twierdzę wyrastającą z niskiego wzniesienia. Robiła wrażenie, szczególnie przy wykarczowanym terenie, gdzie jeszcze niedawno był las. Był to ogromny teren, gdzie idealnie mogli siebie widzieć a także przeciwnika. Dlatego właśnie, co poniektórzy bardziej uważni na niebie mogli zauważyć kilka dziwnych ptaków, przypominających bardziej twory wzlatujące w kierunku murów… -Muszę przyznać, że dałeś popis przed kapitanem. Trzeba mieć niemały tupet, aby ot tak wystąpić przed szereg i od razu zabrudzić mu jego stołek. Podobno Twierdzę zrobiono z Dotonu specjalnie na tę bitwę, ale nie widziałem jej z bliska... Możliwe, że dlatego kazał Ci odejść i dać sobie spokój... Uchiha zawsze byli tacy zdystansowani... Nah, to się chyba nigdy nie zmieni.- za plecami Misaki, która była w pełni niezależną dziewczynką, zmierzającą ku wojnie i nie zamierzała się odprowadzać Ario jak dziecko na pole walki, pojawił się wysoki mężczyzna o ciemnobrązowych, krótko ściętych włosach i zadbanej brodzie. Widać było zarówno na twarzy, jak i na głowie, że jego włosy oprószone są już siwizną. Był dobrze zbudowany i nosił na sobie zwykły strój shinobiego. Z jego piwnych oczu biła uprzejmość i ciepło. Mówiąc to przechylił się bardziej w stronę Ario, który mógł odejść od kapitana trochę naburmuszony. -Senju Masahiro. Miło mi poznać, Kunisaku Ario i...- spojrzał się na różowołosą dziewczynkę idącą obok. Jednak szybko rozmowa została przerwana przez zatrzymany pochód. Na specjalnie przyniesionym stole pokazał im się Uchiha Sazaraki i wyrpsotowany jeszcze raz przyjrzał się całemu swojemu oddziałowi. -Jak powiedziałem, wspierać nas będzie klan Yamanaka. Zapewnią nam łączność ze sztabem dowódców składającym się z Lorda Sugiyamy, Akimichi Chou, Yamanaka Hinori i Nara Lei. Za pomocą specjalnych umiejętności klanu Yamanaka będziemy mogli na bieżąco otrzymywać rozkazy. Dlatego poznajcie Hayanoshi’ego, członka tegóż klanu i moją prawą rękę. W każdej waszej drużynie, którą zaraz wam przedstawi będzie jeden członek odpowiedzialny za komunikację. Dlatego bardzo ważnym jest, abyście zaakceptowali swoje drużyny.- tutaj jego wzrok bardzo szybko wyłapał rudzielca z Pustyni. Niestety, ale zapisał się już jako wrzód na dupie tego oddziału i będzie musiał jakoś to nadpracować.

Yamanaka, o którym wspomniał powolnym krokiem przy pomocy trzech shinobich wszedł na stół i stanął przy kapitanie. Wyglądało to komicznie, ponieważ sięgał mu ledwie do pasa, opierał się o drewnianą laskę. Wiekiem mógł przebijać samego Uchihę i to nawet o kilkadziesiąt lat. Ot, miły, wąsaty staruszek z łysiną na pół czaszki. Spojrzał się po całym zgromadzeniu. -Kunisaku Ario, Shirakawa Hana, Senju...- na chwilę się zatrzymał, jakby chciał się upewnić czy chce coś dobrze powiedzieć. Wypatrzył wysokiego mężczyznę za Ario i pokiwał tylko głową, jakby sam do siebie. -Senju Masahiro i Yamanaka Inosuke. To pierwsza drużyna.- Sazaraki wskazał prawą ręką stronę, gdzie powinni stanąć już zgromadzeni. Widać było, że przez chwilę zapatrzył się na samego Senju, jakby zdziwiony faktem jego przybycia tutaj, ale możliwe, że chodziło o coś całkowicie innego. Do zgromadzenia doszedł młody, blisko szesnastu lat, chłopak o ciemnych włosach z niebieskimi pasmami, pięknej twarzy i niebieskich oczach. Ubrany był w lekką zbroję i przy pasie miał zawinięty łańcuch. -Miło mi was poznać. Liczę na owocną współpracę.- ukłonił się przed nimi bardzo nisko, jakby poddenerwowany.

Nie było jednak czasu, żeby przyglądać się ciągle tej drużynie, ponieważ staruszek Hayanoshi szybko wyłapywał kolejne osoby, wypowiadał ich imiona i tak zostali ostatni na terenie przed stołem. -Douhito Shinsu, Tanaka Misaki, Kaminari Anzou i Yamanaka Rin. To ostatnia drużyna. Macie chwilę przed poznaniem siebie, dlatego ją wykorzystajcie.- staruszek ukłonił się i obrócił do Sazarakiego, który jeszcze raz omiótł wszystkich swoim wzrokiem. -Oczekujcie na dalsze rozkazy! Bądźcie w gotowości!- nie chciał, aby ktokolwiek stracił teraz skupienie na pogaduszkach. Znajdowali się na polu walki, tuż przed bitwą… Nie mogli sobie pozwolić na choćby sekundę opóźnienia.

Do ostatniej utworzonej grupy podeszła szczupła, o delikatnym uśmiechu blondynka, która ukłoniła się delikatnie w ich kierunku. -Yamanaka Rin. Miło mi poznać.- ubrana była w lekką zbroję, włosy miała związane w wysoki kuc. Uśmiechnęła się do nich wszystkich. Mieli trochę czasu, aby siebie poznać... Powietrze stawało się coraz gęstsze, niektórym wyskoczyły pierwsze kropelki potu. Czy to ze stresu czy z duchoty, która zaczęła panować przed Twierdzą? Zupełnie, jakby miało zacząć padać... W oddali za murami widać było dziwnie zbliżające się jasne światełka... Zupełnie, jak te od pochodni... Ale nie mogli mieć pewności...

---

Uchiha Sazaraki

Yamanaka Hayanoshi

Senju Masahiro

Yamanaka Inosuke

Yamanaka Rin

---

Czas na odpis Graczy : 22:00 15.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 22:00 16.07.2023

[Ario]

Ario rzeczywiście nie był osobą, która była łatwa w obyciu. Ułomność emocjonalna, którą posiadał wyróżniała go często na tle różnych ludzi. Chłopak odkąd skończył 8 lat był zdany na siebie. Nie dość, że bardzo szybko musiał dorosnąć do zasad życia, jakimi kierował się ten świat, to musiał oglądać jak jego matka załatwiała się pod siebie i nie potrafiła wykrztusić z siebie słowa. Nie miał żadnych kolegów, ani koleżanek, a pierwsze dwie interakcje z młodzieżą doznał w wieku 15 lat z dziewczyną imieniem Shi, która pozwoliła mu zaznać jakiejkolwiek więzi, a drugą był Rekinek, który umarł na jednej z misji i Ario musiał zając się pochowaniem towarzysza. Wszystkie te rzeczy dopiero zaczynały wpływać na charakter chłopaka, spedzającego większość czasu na zajmowaniu się domem, względnie majstrowaniem przy różnych tworach. Dopiero gdy sam wybudował swoją własną lepiankę i przyszykował sobie warsztat, mógł w piwnicy zajmować się tworzeniem. To była jego ucieczka i pasja.

Rozmowa z kapitanem toczyła się dalej i okazało się, że znał on Ario. Chłopak się trochę zdziwił, ponieważ nie odczuwał w żaden sposób swojej "popularności" w jakimkolwiek miejscu. Ba, raczej był odbierany jako zwykły tragarz i ciągle był napadany na szlakach, ze względu na podejrzenie jakoby lalkarz był latwym celem. Dopiero jak zaczął poruszać się na kamiennym wężu, to ataki trochę ustąpiły. Ale też nie zawsze.

W każdym razie, kapitan go znał i odpowiedział mu stanowczo o wycieraniu sobie gęby Sugiyamą oraz tym, że nie jest jego kolegą. No, trudno się nie zgodzić, Ario nie traktował Sugiyamy jako kolegi. Raczej jako jednego z towarzyszy walki.
- To prawda, nie jest moim kolegą. Nie znam go za bardzo, ale wiem, że dobrze walczy. To mi wystarczy. - tutaj Ario z Sazarakim mieli zgodność. Co do samej kwestii wychowania, to Ario nie rozumiał o co chodzi Sazarakiemu, więc nie odpowiedział w żaden sposób na tę zaczepkę.

Co prawda dalszą częścią wypowiedzi skierował na wypunktowaniu Sentokiego w związku z jego brakiem znajomości zasad zarówno podziału jak i hierarchii wojskowej. To akurat też się zgadzało.
- Nie znam. Nigdy nie byłem w wojsku. Zajmuję się raczej ratowaniem ludzi, niż sprawami związanymi z militarią. Stopnie wojskowe jeszcze nigdy nie były mi potrzebne. - Ario patrzył na kapitana swoim jakby nieobecnym wzrokiem, stojąc niewzruszonym.

Następnie w wypowiedzi Kapitana przewinęło się, że nie był on obecny podczas turnieju. Ario wzruszył jedynie ramionami.
- No to w takim razie Jeźdzcy mieli szczęście, zaś cywile nie. Może więcej osób by przeżyło. - odparł.

Uchiha wspomniał, że Masahiro jest szczeniakiem, co świadczyło o jakiejś awersji do niego. Ario nie interesowały ich wewnętrzne podziały, więc nie komentował tego, zaś bardziej zainteresowało go, że Misae została nazwana przez Sazarakiego "hime". Uniósł jedną z brwi, ale po chwili wrócił do normalności.
- Ayatsuri tu byli? Rozumiem. - to go trochę uspokoiło. Saori musiała wysłać tutaj kogoś w tym celu. Kunisaku zastanawiał się, o kogo może chodzić, ale nie pytał. O tyle o ile znał swoją liderkę, wiedział że jest cwana i potrafi się odnaleźć w polityce. Zdecydowanie lepiej niż sam Ario, który nie miał totalnie wyczucia co i kiedy mówić, a tym bardziej do kogo. Ario był totalnie prostolinijny w tym aspekcie.

Następnie padła informacja o jakiejś Mikoto. Ario popatrzył niemrawo na Sazarakiego.
- Nie znam żadnej Mikoto. Jestem tutaj, bo poprosiła mnie o to Hoshi. Yuki Hoshi, nie Yuki Mikoto. - powiedział beznamiętnie. - Gdybym dowiedział się sam z siebie i tak bym przyszedł. Nie podoba mi się ta inwazja, nie chcę by ginęli cywile. Jak tutaj się przedrą, to rozejdą się na wszystkie strony świata. Nie chcę do tego dopuścić. Wolę ich tutaj powybijać, póki są skupieni w jednym miejscu. No i zastanawia mnie powód, ale to złapię jednego z nich i przesłucham. Z doświadczenia wiem, że jak się komuś utnie rękę, to mówi dużo. - wyjaśnił jakby sam sobie, ale na głos. Z boku mogło to wyglądać na dość zabawną sytuację. Jednakże oskarżenia o wpychanie się na stołek dowództwa sprawiły, że aura Ario delikatnie się zmieniła. Chłopak trochę się zaperzył, ale nie na tyle, by było to jakoś bardziej widoczne.
- Sazaraki Uchiha, nie zrozumiałeś moich intencji. Nie jestem żadnym kapitanem, ani dowódcą. Nie interesują mnie te pozycje. To nie moja wojna. To Wasza wojna i Wy ustanawiacie strategie i formacje. Gdyby ktoś mnie poprosił, to bym pomógł, ale jak nikt mnie o zdanie nie pytał, to się nie wtrącam. - rzeczywiście, Ario się nie wtrącał. Według niego oczywiście. - Mnie interesuje to, by zginęło jak najmniej niewinnych ludzi. Jestem inżynierem i medykiem, więc chciałem pomóc. Jeżeli wolisz się skupić na moim bojowym aspekcie, niech tak będzie. - odparł.

Na sam koniec Sazaraki kazał mu wrócić do szeregu, więc Ario wrócił. Teatrzyk to dopiero się miał zacząć na polu bitwy, ale to swoją drogą. Misaki nie zgodziła się być pociągnięta z Ario na koniec, więc chłopak odpuścił i nie nalegał by dziewczyna z nim szła. Krótko się znali, chciał dobrze, ale ta chyba wolała iść własną ścieżką. Sentoki to uszanował.

Po drodze Ario otworzył swój notatnik i zaczął czytać notatki na temat własnej choroby. Co prawda nie wpadł na żaden innowacyjny pomysł, ale chciał sprawdzić jedną dodatkową rzecz, stąd zapisał sobie ją na wszelki wypadek, by nie zapomnieć. Kaszel dawał mu się we znaki po drodze, więc zmuszony był zażyć swoje lekarstwa. Pomału mu się kończyły, stąd będzie musiał je albo odtworzyć, albo zgłosić się do Saori. Chyba wolał je odtworzyć sam.

Kamienna twierdza którą ujrzał Ario wyrwała go trochę z zamyślenia. To był więc ten bastion. Wykarczowane tereny przykuły uwagę Kunisaku. W krótkim czasie jednak zdążyli coś tam się przygotować. To dobrze, przynajmniej nie będą walczyć bez żadnego planu. Na niebie poruszały się już jakieś ptaki, Ario spojrzał na nie starając się rozpoznać, co to jest.

Nagle usłyszał jakiś głos. Jakiś wysoki mężczyzna powiedział Ario o swoich spostrzeżeniach. Lalkarz spojrzał w jego kierunku.
- Tak jak mówiłem, nie interesują mnie kwestie dowodzenia. Zajmuję się ulepszeniami i od tego chciałem zacząć. Jeżeli mam walczyć, to będę walczył. - odparł Ario. - Twierdza z daleka wygląda dobrze. Jakbym był wrogiem, na tak wykarczowanym terenie łatwiej by mi było w niego uderzać. Ciekawe jaką technologią dysponuje wróg. Jeżeli są w stanie dorównać Ayatsuri pod kątem maszyn oblężniczych, to będzie łatwy punkt do zdobycia.

Na powitanie Senju Masahiro Ario skinął głową. Nie komentował kwestii zdystansowania przez Uchiha.
- Wasze techniki drewna są ciekawe. Nigdy nie miałem okazji ich lepiej przestudiować. - powiedział ni z tego ni z owego. - Jesteś z ramienia klanu czy przyszedłeś sam z siebie? - zapytał Ario. Motywacja była kluczowa w takich momentach.

Gdy Sazaraki wyjaśnił, że będą wspierani przez Yamanake, lalkarz poprawił Salamandrę na jego barku. Już niejednokrotnie był z Misae na akcji, więc wiedział jak przydatne są to umiejętności. Nawet oni musieli przejąc się sprawą, skoro postanowili przysłać tylu przedstawicieli, by starczyło na każdy oddział. Gdy wzrok padł na niego, on gapił się beznamiętnie na jakiś punkt za Uchihą. Gdy padło jego nazwisko, ustawił się tam gdzie dostał przydział. Zdziwił się, ze Sazaraki wiedział, że są z jednej organizacji z Misaki i ich rozdzielił, ale nie komentował tego w żaden sposób. Dziewczyna też dała jasno do zrozumienia, że woli podążać własną ścieżką, więc niech tak będzie.
- To są nici chakry. - wyjaśnił, wystrzeliwywując ze swojego palca jedną z nici w kierunku Salamandry na jego barku i odkrywając ją w taki sposób, by każdy z nich mógł dostrzeć niebieską wiązkę chakry. Marionetka miała ożyć i przeciągnąć na jego barku, jakby obudziła się z jakiegoś snu. - Mogę ję podpinać pod ludzi. Na polu bitwy będą niewidzialne, tak więc nie stawiajcie mi oporu, gdy je poczujecie na sobie, a może uda mi się Was uchronić od śmierci. - Ario przekazał podstawową informację swojemu zespołowi. Lepiej ostrzec za wczasu, ponieważ ostatnio młody Azuma trochę się zdziwił gdy Sentoki go z partyzanta przyciągnął w swoim kierunku.

  Ukryty tekst

[Shinsu]

Ario Kunisaku i Sazaraki Uchiha nie przypadli sobie do gustu. Ario miał wyraźne ciągąty to grania pierwszych skrzypiec w drużynie, a Sazaraki wyraźnie nie podzielał jego entuzjazmu i postanowił zachować prerogatywy dowódcy dla siebie. W tym sporze Shinsu uważał, że rację ma Uchiha, w końcu dla większości ludzi Pacynkarz był kimś zupełnie przypadkowym, a Sazaraki wyraźnie znany był szerszej publice. Choć dla Douhito obaj byli równie przypadkowymi ludźmi, o żadnym z nich wcześniej nie słyszał, nie znał ich zasług ani umiejętności. Tak po prawdzie to było mu to wszystko jedno, kto obejmie przywództwo w drużynie, byle była to osoba do tego wyznaczona, a nie przypadkowy człowiek, który nie jest znany sztabowi i działa na własną rękę. I tutaj sporo przemawiało po stronie Sazarakiego. Niemniej to była tylko preferencja i Shinsu nie miał ochoty angażować się w spór między tymi dwoma shinobi.

Wymarsz nie trwał długo, nikt chyba nawet nie zdążył porządnie się znudzić drogą, a grupa została zatrzymana. Zaczęło się dziać coś, co mogło skupić uwagę ludzi i odwrócić myśli od sporu między Ayatsurim a Uchihą. Sazaraki postanowił podzielić grupę na mniejsze drużyny, które koordynować miały swoje działania dzięki wrodzonym umiejętnością przedstawicieli rodu Yamanaka. Shinsu koniecznie musiał bliżej poznać te umiejętności, możliwość zdalnej komunikacji z sojusznikami wydawała się bardzo pomocna w czasie misji. A Douhito doskonale pamiętał jakie problemy mieli w czasie pamiętnej misji wojennej, gdzie Azuma postanowił iść inną drogą i w czasie boju nie mieli możliwości skomunikowania się z nim. Na szczęście młody Uchiha poradził sobie wzorcowo, ale o ile łatwiej byłoby prowadzić walkę, gdyby mogli dać sobie znać o niebezpieczeństwie z jakimś wyprzedzeniem?

Po przedstawieniu drużynie zamysłu, w jaki będzie funkcjonowała komunikacja między poszczególnymi grupami dowódca rozpoczął przydzielanie ludzi między poszczególne drużyny. Jak się szybko okazało, Hana trafiła do ekipy z Ariem. Na pewno będzie miała ciekawie. Podejrzewając (choć jak się po chwili okazało - błędnie), że może nie trafić do jednej drużyny z Anzou i nie mieć kontaktu z żadnym z dwójki dotychczasowych rozmówców Shinsu'owi przyszedł do głowy pewien pomysł. Sięgnął ręką do torby na glinę i wyciągnął 100g, a po chwili wytworzył 20 bardzo małych glinianych owadów (C1: Shī Hāfu). W sumie mogłoby to być pomocne, gdy każdy posiadał takiego robaczka... albo przynajmniej każda drużyna. Dzięki czemu przynajmniej wiedziałby, gdzie nie powinien urządzać bombardować. Choć nie miał pojęcia, czy będzie miał ku temu okazję. Nigdy nie brał udziału w tak pełnoformatowej walce.

"Anzou, Hana" - Douhito zwrócił się do dwójki, która z nim szła, chwilę po tym, jak odczytano skład pierwszej grupy - "Weźcie po jednym. Jeśli będziecie trzymali je w pobliżu, to będę wiedział, gdzie jesteście. Nie wiem jak będzie wyglądać bitwa, to kto wie, czy taka wiedza się nie przyda." Jeśli któreś z nich odmówi, to trudno, Shinsu nie będzie na to naciskał, zdając sobie sprawę z dość nietypowej propozycji, którą składał. Szczególnie, że oboje wiedzieli, na czym polegają jego umiejętności.

Po odczytaniu ostatnich przydziałów Shinsu udał się ku wyznaczonej grupie, jednak zwrócił się do dowódcy tak, by w miarę możliwości słyszeli go także pozostali - "Mam drobną prośbę. Moje umiejętności pozwalają mi na lokalizowanie figur, które wytworzyłem. Gdyby to nie był problem, z chęcią oddałby każdej drużynie po jednym z moich owadów" - tym momencie grupa 10 owadów wzbiła się w powietrze przed chłopakiem - "Ułatwiłoby mi to trochę pracę. Moje techniki... no... są trochę wybuchowe, nie chciałbym trafić w kogoś ze swoich." Jeśli dowódca zgodzi się na rozdanie figur, Shinsu pości po jednej do każdej z drużyn z wyjątkiem drużyny Hany (o ile wzięła ona figurę, jeśli nie wzięła, to 11-sty owad poleci też do tej drużyny) i tej, w której sam się znalazł (jeśli Anzou nie weźmie swojego owada, wtedy 12-sty owad poleci do Rin).

Po tej krótkiej rozmowie Shinsu podszedł do swojej drużyny i kiwnął wszystkim na powitanie, po czym się przedstawił - "Miło mi, jestem Shinsu Douhito." Chłopak przyjrzał się nieznanej jeszcze dwójce kunoichi, z czego Yamanaka na odrobinę dłużej przyciągnęła jego wzrok. Niemniej nadciągająca potyczka odwróciła uwagę chłopaka od myśli na temat urody dziewczyny - "Mam taką małą prośbę do Was, szczególnie do Ciebie Anzou. Jeśli korzystanie z Raitonu, to prosiłbym w miarę możliwości daleko ode mnie. I moich figur. Będę wdzięczny" - odparł jeszcze na koniec z uśmiechem. Nie było zbyt rozsądnym ujawnianie słabości swojego klanu, ale chyba lepiej tak, niż jakby Anzou miał deaktywować jego bomby.

C1: Shī Hāfu

Nazwa

C1: Shī Hāfu

Dziedzina

Klanowe

Ranga

D

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 20 bardzo małych)

Dodatkowe

5g gliny za bardzo małego

Siła Wybuchu

Bardzo Małe

1

Statystyki

Siła

3

Szybkość

60

Wytrzymałość

20

Opis Tworzone twory nie różnią się znacznie od tych w podstawowej wersji, jednak ze względu na swoją wielkość twory w tym rozwinięciu techniki klanu Dōhito mają tak małą moc, że nie są w stanie poważnie zaszkodzić przeciwnikowi. Nawet trzymane w ręku zostawiają co najwyżej drobne oparzenia. Bardzo małe twory mogą przyjmować kształt owadów i innych drobnych żyjątek.

Link do tematu postaci

http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=113787#p113787

Podsumowanie:
1. W czasie podziału na drużyny Shinsu tworzy 20 bardzo małych figur i proponuje po jednej dla Anzou i Hany
2. Po podziale na drużyny Shinsu pyta się dowódcy, czy może dać pozostałym drużynom po 1 figurce
3. Po wszystkim idzie do swojej ekipy

  Ukryty tekst