[Event] Loża

[Mujin]

Brak jakichkolwiek tropów był niestety problemem, na który potencjalnie mógł coś zaradzić. Wcześniej zainteresować się fizycznymi aspektami mężczyzny. Przeprowadzić dokładniejszą analizę. Nie miał jednak odpowiednich narzędzi. Nie miał wystarczająco silnego gazu usypiającego. Ba, nie miał żadnego. Nie miał prostego sposobu na jego aplikację poprzez robactwo albo też poprzez Fuinjutsu. Jego kompetencje w zakresach innych, niż medycyna i zdobywanie ogólnych informacji... Z czego jedno zostało zablokowane przez groźby podrzędnych strażników Uchiha... Okoliczności zdecydowanie mu nie sprzyjały. I mogło to brzmieć jak przerzucanie odpowiedzialności na otoczenie, ale nie. To była wina otoczenia i okoliczności, nie musiał nic przerzucać.
Ale przynajmniej jedna rzecz okazała się po jego myśli - Matsuda wydawał się niepowiązany z nietypowym zachowaniem Taro. Oczywiście mógł grać. Udawać, próbować umyć ręce od odpowiedzialności. Tymczasowo współpracować i potem dopiero zdjąć go z boku. Albo eskalować sytuację na swoją korzyść, nawet. Ujawnić Mujina jako osobę odpowiedzialną za całą tą sytuację, jako "oszukującego". Jeśli był powiązany, to miał ogromną liczbę sposobów na wyjście z tej sytuacji. Tym więcej, im ważniejszy bądź sprytniejszy był. Ale wyraził chęć współpracy i nawet zabrał go na lożę. W której znajdowały się osobistości ważne. Ponownie - mógł być to jakiś podstęp, ale Mujin był w potrzebie złapania kolejnych tropów i wskazówek. Poszedł za Matsudą.
Nie miał czasu na rozejrzenie się. Poszukiwania jakichkolwiek znajomych twarzy czy osób, które potencjalnie mogły dać mu jakiekolwiek informacje "pasywne". uwaga wszystkich skupiła się na jednej osobie. Na jegomościu, którego nie był w stanie od razu zidentyfikować, ale też nie było potrzeby. Reakcja innych obecnych na trybunie dała mu do zrozumienia, że jest on potencjalnym zagrożeniem. Nie wypuścił swoich robaków od razu, a jedynie zapobiegawczo sięgnął za plecy, do swojego dużego zwoju. Nie wiedział, z jaką skalą zagrożenia może się mierzyć, ale jeśli faktycznie wszedł na lożę największych szych w celu ataku, to musi sobą reprezentować coś więcej, niż typowa, przeciętna jednostka Dlatego też Mujin nie mógł się oszczędzać.
Kolejna chwila. Wybuchy. Bardzo odczuwalne. I potencjalnie niebezpieczne. Ludzie wstali. Wszystko się chwiało. Konstrukcja ewidentnie nie była stabilna. Mujin zareagował praktycznie bez zastanowienia. Dopiero co wszedł na trybunę, ale ludzie wokoło byli ewidentnie zagrożeni.
- DO WYJŚCIA! - krzyknął Mujin, odsuwając się na bok i wyciągając zza pleców zwój z zapieczętowanym robactwem. W następnej chwili ogromne ilości Kikaichū poleciały pod lożę. Niby ogromna chmura. Czarna, bezkształtna masa. Robactwo w takich ilościach było ubite, skoncentrowane i nie dało się ot tak rozróżnić pojedynczych osobników. Do robactwa ze zwoju dołożył swoje, które przechowywał w ciele. Robaki miały za zadanie ustabilizować trybunę, na ile się dało. Zmniejszyć kołysanie i dać wszystkim czas na ewakuacje.
- Sam nie dam rady. Potrzebuję wsparcia! - zadeklarował Mujin, gdy tylko wypuścił robactwo. I nie była to przedwczesna deklaracja. Jego robactwo nie było idealne do tego typu zadań. Możliwości przemieszczania ciężarów poszczególnych osobników były żałosne i nawet ogromne chmary nie byłyby w stanie utrzymać całych trybun. Nie wiedział, ile mógł kupić czasu, ale miał zamiar kupić go jak najwięcej. W najlepszym scenariuszu któryś z kompetentnych pomoże jego inicjatywie i uda mu się ewakuować wszystkich. W najgorszym będzie musiał radzić sobie samodzielnie. Wolał nie, rzecz jasna, ale dopuszczał taką możliwość.


Skrót:

1 Mujin krzyczy o ucieczce, odsuwa się na bok i wypuszcza robaki z dużego zwoju na plecach (200%). Dokłada do tego swoje 100% więc wykorzystuje całe 300%
2. Mujin wysyła robaki na dół loży celem stabilizacji i krzyczy, by ktoś mu asystował bo sam nie da rady

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Niby liczył na to, żeby coś się w końcu wydarzyło. Liczył na to, że azuma też dołączy do walki w tej rundzie, która jednak wcale się nie odbędzie, jednak nie liczył też na to, że wydarzy się aż tak dużo. Białowłosy popapraniec w mgnieniu oka pojawił się na loży i przysinął rękę ze zwojem samego cesarza, który mógł poczuć się ewidentnie przytłoczony. Widać było, że sam Szermierz nie zamierza przejmować się jakimikolwiek statusami. Nie trzeba było długo czekać by po chwili strażnicy pojawili się wokół niego z brońmi, jednak nie jego powinni mieć na oku.
Do uszu Białego Demona dotarły dźwięki techniki, która doskonale wręcz znał. Dźwięk pochodził z areny I to prawdopodobnie ta technika miała pozbawić ręki przyszłego shirei kana. Tuż po chwili nastąpiły wybuchy i panika na arenie.
- A tu kurwa co sie dzieje... - zapytał sam siebie, spoglądając w stronę katsumi, jednak nie pozostał biernym i wciąż miał na oku cesarza, gdyby cokolwiek jeszcze miał zamiar zrobić. To on był dla niego bardzo podejrzany, więc to z nim miałby najpierw się mierzyć, nie wyjmując wciąż dłoni z kieszeni. Jednym słowem ogromny chaos na trybunach powodował to, że każdy mógł być podejrzany, jednak on sam miał tu swoją liderkę i ona miała przywołać wszystkich do porządku, jednak sam białowłosy póki co zajął się obserwacja i ocena sytuacji, gdzie miałby najbardziej się przydać. Prowadzenie cywili nie było jego brochą, miał za dużo do powiedzenia w kwestii bojowej, więc na jego cel prędzej przypadł ten, który zaatakował Masahiro, a kątem oka tylko czekał na potwierdzenie od Shirei-kan czy ma zaatakować gzy zająć się kimś innym, bo wciąż czuł się odpowiedzialny za samego cesarza i jego dziwne zachowanie. Dopóki nie dostanie pozwolenia, nie odpuści samego Cesarza.

[Misae]

Nie tak mikał wyglądać ten dzień. Zupełnie nie tak. Przyszła pokibicować Kyoushi’emu i Masahiro w walkach, porozmawiać troszkę z Ichirou korzystając z jego obecności na turnieju. Odnowić rodzinne relacje. Wypić winko jako lekkiego klina po trzech dniach alkoholowych uciech z największym zachlaj pysiem po tej stronie Kotei. Przekonać Tomoe, że nie musi się boczyć i dostanie coś smacznego na ząb. Ot kolejny przemiły dzień kiedy nie musi się martwić niczym i może w szczęściu przeżyć kolejny dzień.
Dlaczego więc los chciał inaczej? Dlaczego niczym piorun, biała lśniąca, chuchająca jeszcze procentami błyskawica, Kjosz wparował na trybunę? Dlaczego do jej uszu dotarły te wszystkie wybuchy wprawiając całą arenę w drżenie? Dlaczego wybuchła panika? No dobra. To akurat było zrozumiałe, ludzie w popłochu uciekali bojąc się o własne życie. Odezwały się w nich pierwotne, najdziksze instynkty. Ale to co działo się na arenie? Nie wierzyła. Widziała, jednak mózg nie odbierał i nie przetwarzał bodźców. Błysk. Walka. Masahiro. Ręka Masahiro oddzielnie od Masahiro. Oczy otworzyły się szerzej i szerzej.
Musiała zareagować. Ciało musiało coś zrobić. Kyoushi zajmował się swoimi sprawami, a Ichirou swoimi… w ogóle czy nie była pora aby do nich wrócił? Ile można politykować?! Nawet ona przestała.
Pora coś zrobić. Ułamek sekundy. Może niebiosa zlitują się nad nią za jej zuchwałość.
Tomoe. Nie zaryzykuje jego życia. Tylko, że nie z nią będzie najbezpieczniejszy. Był tu ktoś kto miał dużo więcej ochroniarzy. Ktoś kto był rodziną i chyba pomoże. Oby. Misae nie miała czasu się zastanawiać. W ułamku sekundy złapała liska i wepchnęła go w dłonie pani Aiko. Nie miała czasu na wyjaśnienia, a z drugiej strony Aiko była bardzo mądrą kobietą więc powinna zrozumieć co właśnie się wydarzyło. Oby. Czy było za dużo gdybań? Było. Było.
Misae od razu puściła się biegiem do barierki wychodzącej na arenę. Skupiła chakrę. To było niczym oddychanie. Skupiając ją w stopach chciała się przymocować do podłoża. By jednocześnie nie stracić równowagi przez drżenia i… i móc zbiec po ścianie areny, prosto na trybunę. Przeciwnik Masahiro na choć kilka chwil powinien być zajęty walką z sędzią, była to jej szansa. Biegła do niego. Z raną, którą otrzymał nie zostało mu zbyt wiele czasu. Była masochistką. Poświęcała się dla bliskich i ludzi, których darzyła sympatią. Nie mogła zostawić tego chłopaka o dobrym sercu. Nadziei klanu Uchiha. Nie mogła patrzeć jak ktoś po prostu go zabija. Ciało reagowało samo. Kyoushi był potężny, poradzi sobie. Ichirou tak samo. O reszcie nie miała czasu myśleć. Instynkt przejął dowodzenie. Adrenalina trysnęła, a każde przyspieszone uderzenie serca rozprowadzało ją do każdej komórki ciała Yamanaki. Napędzało ją. Nie zamierzała zastanawiać się jak potężny jest przeciwnik Masahiro. Im mniej wiedziała tym mniej się bała, a to strach paraliżował ruchy, a musiała być szybka. Szybka jak błyskawica.
Plan o ile można było go nim nazwać polegał na tym by przymocowując się do ściany na swojej pełnej prędkości dobiec do Masahiro, w miarę możliwości unikając potencjalnych niebezpieczeństw, które mogły nadejść z areny od Taro, z trybun i każdej innej strony, dlatego musiała kontrolować otoczenie, będąc gotową w każdej chwili do uniku, w miarę możliwości kierując się do swojego celu. Biegnąc do jednej z rąk zamierzała wyjąć bąbkę dymną z torby na biodrze i ukryć ją w dłoniach. Rannego bruneta… a co potem? Jeżeli los da przerzucić jego „nieurwane” ramię przez swoją szyję i skupiając swoją chakrę ponownie, tym razem w nieco innej technice odciągnąć chłopaka najlepiej w kierunku wyjścia z areny, jak najdalej od walczących.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Nara Chirou

Wstrząsy na trybunach mocno zaskoczyły chłopca, który przed chwilę skupiał się na tym, żeby wymyślić, jak przekonać jego biologicznego ojca, że był jego synem. Teraz jednak nie było czasu na to, żeby o tym myśleć, bo reakcja na Loży była niemal natychmiastowa. Jego biologiczny ojciec użył niesamowitego jutsu, żeby podtrzymać trybuny, sam wznosząc się ponad areną.

Chirou zdecydował się być taki, jak on.

Jeżeli zrobi coś bohaterskiego, to na pewno sennin go uzna, prawda?

Zdeterminowany chłopiec sprawnie wyminął tłum kupców, który w panice próbowali się wydostać z loży i dopadł do barierek otaczających lożę. Kątem oka dojrzał słynnego wojownika Kyoushiego, który teraz też tutaj był. Za sobą słyszał Naokiego, który go wołał - chyba próbował zatrzymać - ale zostali rozdzieleni przez tłum.

Jego prawdziwą uwagę przykuł jednak widok na Arenę. Bardzo szybko zorientował się, że coś było nie tak, że drugi słynny zawodnik Uchiha potrzebował pomocy, a sędzia był mordowany!

Bez zastanowienia przesadził przez barierki i rzucił się na ratunek.

To był idealny moment, żeby udowodnić swoje wartość i poprzeszkadzać Amariemu Taro. Oczywistym w końcu było, że był to zły gość, a przecież nikt nie chciał, żeby zły gość wygrał.

Na pewno jego ojciec byt tego nie chciał.

Uchiha Masahiro

Wszystko wokół niego poruszało się bardzo powoli. Przez chwile w ogóle nie zdawał sobie sprawy z tego, co się stało. Usłyszał wybuchy, widział swojego przeciwnika biegnącego w jego stronę z głośną techniką Chidori? Brzmiało, jak ta tajemnicza technika, którą kiedyś widział. Dlatego się odsunął.

Amari był jednak zbyt szybki.

Nie mieli tutaj walczyć na śmierć i życie, dlaczego więc technika niemal przebiła jego serce? Dlaczego Amari był zbyt szybki dla jego sharingana?

Dlaczego to tak bolało?

Nie miał czasu na zastanawianie się. Nie miał czasu na ból. Nie miał czasu na to, żeby zwracać uwagę na niewyczuwanie swojego ramienia. Nawet tam nie spojrzał. Odzyskał równowagę, przygotował się na następny cios, który już zamierzał zablokować.

Tyle, że cios nie nadszedł. Do akcji wkroczył sędzia, który po bardzo krótkiej wymianie ciosów chwili już nie żył, o bardzo krótkiej wymianie ciosów.

- Irytujące - mruknął Amari, wyszarpując dłoń z brzucha mężczyzny i odpychając ciało na ziemię. - Banda idiotów nie potrafi wykonać kilku prostych rozkazów. Wiesz, NES miał być na trybunach, pozbyć się ostatniego Feniksa, a ty miałeś spektakularne stracić życie. Ratowanie świata wymaga poświęceń. No, ale nie zawsze można mieć to, czego się chce.

Amari powoli odwrócił się w stronę Masahiro i uśmiechnął się. Jego dłoń - ta okrwawiona - powędrowała do jego twarzy i zerwała maskę, zdejmując też perukę. Potrząsnął głową i odrzucił na bok kawałki skóry, przeczesując palcami czerwone włosy. Uśmiechnął się drapieżnie, pokazując twarz o dość ostrych rysach, ziemistej, popękanej cerze oraz oczach zabarwionych na czarno.

- Edo Tensei. Ty jesteś… Han… - wyszeptał Masahiro.

- No gratulacje. A teraz niech się zacznie prawdziwa zabawa.

Uchiha Katsumi

Była liderka klanu Uchina poczuła narastający panikę. Szczęśliwie, Ichirou zareagował na walące się trybuny i, wznosząc się na dysku z piasku, użył jego niezwykłych ilości, żeby podtrzymać belki trybun, które zostały naruszone wybuchem. Była to oczywista prezentacja siły i zaradności sennina. Katsumi to szanowała.

Dzięki temu, że Ichirou udało się ratować ludzi i pomóc przy ewakuacji, ona mogła się skupić na innych rzeczach. Takich, jak to, co działo się na arenie.

I musiała być szybka, bo bardzo dużo się działo. Szczególnie wtedy, kiedy zawodnik Ryuzaku zerwał z twarzy maskę, obnażając swoją tożsamość Antykreatora.

Jej wzrok szybko powędrował do Kyoushiego. Ich spojrzenia się spotkały - młody mężczyzna czekał na jej rozkazy. Widziała, jak bardzo był jej lojalny. Znała go na tyle, że wiedziała, że on nie będzie chciał tutaj zostać, że będzie chciał walczyć. Po spojrzeniu w jego oczy wiedziała, że nie może na to pozwolić. Nie mogła go stracić.

- Zostań i pomóż przy ewakuacji. Ja się zajmę Antykreatorem.

- Nie będziesz sama - powiedział Ukyo, co zaskoczyło Katsumi.Tym bardziej, że w tej samej sekundzie ktoś się na niego rzucił, ale szybko sobie z tym poradził uderzając nagłego przeciwnika, po prostu go udusił. - Za dużo miesza. Wy, ochraniać matkę i kogo się da - miał do swoich dzieci, które natychmiast skinęły głową i wdały się w walkę ze zdrajcami czy ktokolwiek próbował ich zaatakować. Było ich kilku na loży, wstali spośród strażników i kupców. Wydawało się, że wszędzie nagle się pojawili.

Nie było jednak dużo czasu, żeby myśleć i zastanawiać się, skąd się wzięli nowi ludzie, który byli agresywni, ponieważ Misae oraz najmłodszy uczestnik turnieju, przesadzili przez barierkę oddzielającą lożę od areny i ruszyli do przodu. Dlatego Katsumi i Ukyo również ruszyli do walki.

Asahi Ichirou

Reakcja Asahi Ichirou było natychmiastowa. Gdyby nie jego piasek, trybuny z całą pewnością zawaliłyby się. Bohater odwrócił się od chłopca i mężczyzny, z którym rozmawiał i użył swojego piasku, żeby wznieść się ponad wszystkimi. Rozglądając się dookoła, podtrzymywał trybuny oraz zrobił dodatkowe zejścia, żeby zmniejszyć panikę oraz więcej osób zostało uratowanych. Dzięki temu inni mieli szansę uspokoić i wyprowadzić ludzi, nawet, jeżeki nie było to najłatwiejsze.

Najwyraźniej wśród publiczności byli jacyś wrogowie.

Ichirou jeszcze mógł zauważyć, że robaki jakiegoś Aburume (Mujina, jeżeli znał go i wiedział, że Mujin był od robaków)
również pomagały podtrzymywać lożę. Dzięki temu Ichirou mógł skupić się na innych kawałkach trybun.

Na loży jeszcze widział Kyoushiego, który trzymał Cesarza, Katsumi i Ukyo, który wyglądali, jakby mieli zaskoczyć na arenę. Misae oraz smarkacz, który twierdził, że był jego synem, już zeskoczyli i biegli w stronę środka areny. Naoki przepychał się przez tłum kupców Ryuzaku, który próbowali przedostać się na dół. Dzieci Ukyo walczyły z jakimiś shinobimi, Kamino obcerwowała Kyoushiego, a Cesarz wyglądał na skupionego, zaciskając szczękę. Yuki
Mikoto wyglądała na niezdecydowaną.

Na środku areny Ichrou mógł zobaczyć, jak Amari Taro - po oderwaniu ręki Masahiro i zabiciu sędziego, zdjął z twarzy maskę oraz rozpuścił długie, czerwone, falowane włosy, obnażając swoją tożsamość Antykreatora.

Nana

Nana, znajdując się pod areną, przy wejściu na schody prowadzące na loże, poczuła wybuchy i widziała, jak poszczególne - pewnie - notki wybuchają w środku areny (między ścianami). Jednak, mimo tego, Nana zdecydowała się dostać na lożę, żeby porozmawiać z Katsumi. Kiedy szła do wejścia, minęła grupę gwardzistów cesarskich. Byli uzbrojeni i czekali na coś. Nie zwrócili uwagi na wybuchy - poza tym, że nerwowo się rozejrzeli.

Jej zmysły były wyostrzone, wszystko wokół niej wyglądało, jakby poruszało się wolniej albo ona była nieco szybsza. Dlatego dość łatwo zauważyła piasek i robaki, które zaczęły podpierać belki w miejscach, gdzie wybuchły notki, pilnując, żeby nic się nie zawaliło. Dzięki temu, wydawało się początkowo, że będzie w stanie dobiec na górę przez schody w ciemnym korytarzu, w środku areny.

Nana mogła dostać się... cóż… do połowy schodów. W połowie zauważyła, że ludzie zaczęli zbiegać na dół - na łeb, na szyję - wydawało się, że za chwilę mieli w ogóle ze schodów pospadać. Byli to kupcy z Ryuzaku, który biegli prosto na Nanę. Jeżeli nic nie zrobi, ci ludzie nie mieliby najmniejszego problemu z potrąceniem jej lub zapięciem ze schodów.

Yamanaka Misae

Misae była odważna albo głupia.

Na pewno jej zależało na mężczyźnie, który właśnie stracił rękę. Na tyle, że bez wahania rzuciła się przed siebie, żeby go ratować. Zareagowała instynktownie. Nawet nie zwróciła uwagi na to, że Aiko rzuciła się za nią, krzyknęła, żeby ją powstrzymać. Nie zbiegła za nie za to po ścianie areny, ponieważ nie była kunoichi. Ale ktoś biegł po pionowej ścianie w dół obok niej. Chłopiec - Nara Chirou - również rzucił się na arenę odwracając do niej spojrzenie i posyłając bardzo niepewny uśmiech, kiedy oboje wylądowali na ziemi. Akurat kiedy oboje się tam już znajdowali, Amari Taro pokazał swoje prawdziwe oblicze, a Masahiro wydawał się próbować złapać jego spojrzenie, przyciskając swoją dłoń do krwawiącego kikuta. Był blady.

- Będę cię osłaniał, dobrze? - rzucił Chrou, chyba próbując dać do zrozumienia, że będzie walczył z przeciwnikiem.

Samej Misae udało się dotrzeć do Uchihy i zacząć go leczyć, chociaż znajdowała się już bardzo blisko Hana, który skierował na nią czarne oczy i popękaną twarz. Młoda kobieta poczuła, jak ogarnia ją trwoga. Strach był niemal obezwładniający. Technikę jednak miała już uruchomione, ale odciągnięcie Masahiro wydawało się niemal niemożliwe w tych okolicznościach.

- Niepotrzebnie tu przyszłaś, Misae-san. Uciekaj - mruknął Masahiro, kiedy krew przestawała płynąć z rany.

- Jaka odważna medyczka. Takich ludzi potrzebuję. Nie chciałabyś dołączyć do mnie? - rzucił do niej Han.

Mujin

Mujin zaczął od wypuszczenia swoich robaków, które rozleciały się i przytrzymały loże, żeby ta się nie zawaliła się ludzi - szczególnie na kupców z Ryuzaku. Ci niemal natychmiast rzucili się do ucieczki, nawet nie zwracają uwagi na to, co się działo na polu walki. Nie byli odważni, nie potrafili walczyć, ale nikt od nich tego nie oczekiwał. Bronili ich inni, opłacani ludzie. Tacy, jak Mujin.

- Wyciągnij mnie stąd! - zażądał Matsuda, szarpiąc Mujina za ramię.

Tuż obok zaczęło rozpętywać się piekło. Okazało się, że wśród shinobich, którzy należeli do klanu Uchina, byli tacy, który należeli do wrogów. Kimkolwiek byli - nie można było określić. Na oczach Mujina, jeden z kupców został zabity, a tego, który zabił tego kupca następnie dopadła czarnoskóra dziewczyna, która w swoim stylu walki użyła czarnej błyskawicy. Dzięki temu dość łatwo kładła swoich przeciwników, którzy wydawali się dość silni.

Z innych ludzi, których widział Mujin to Takasu Tsuyo, który był wyprowadzany, przez swoich ludzi, zostawiając za sobą wyglądającą na przerażoną współpracownicę - Saiki Taney. Było jasne, że nie przejmowano się nią, nie w pierwszej kolejności. Za to cała rodzina Takeda była otoczona przez ochroniarzy, w tym jednego z ważniejszych Shinobich Kotei
- Uchiha Kurou (nie to, że Mujin go znał). Takeda próbował dopilnować, żeby jego małżonka była bezpieczna. Ich syna, Yuu, nigdzie nie było widać.

Kyoushi

Kyoushi wciąż trzymał stopę na dłoni Cesarza i nie miał zamiar go puszczać, dopóki nie dostał rozkazu od Katsumi. Od Katsumi, która patrzyła na niego z dziwnym spojrzeniem. Jej oczy były czerwone z czarnym wzorem - na pewno nie wydawał się to być zwykły shaningan. Mógł też dojrzeć łzę na jej policzku. Łza była czerwona, a może tylko się tak wydawało.

- Zostań i pomóż przy ewakuacji. Ja się zajmie Antykreatorem.

Wtedy ona i Ukyo ruszyli na arenę, żeby zmierzyć się z Hanem (którym okazał się Amari Taro). Ciężko było powiedzieć, dlaczego podjęła taką decyzję, żeby kazać Kyoushiemu zająć się ewakuacją.

Chwilę wcześniej Ichirou wystartował na dysku nad areną, Misae i jakiś smarkacz zeskoczyli na arenę.

Na loży było zamieszanie, zaczęły się jakieś walki, w których brali udział bezimienni dla Kyoushiego Shinobi, a atakowani byli kupcy z Ryuzaku, a najbardziej próbowano dostać się do Takasu Tsuyo, który szczelnie został okrążony przez jego ludzi, porzucając za sobą kobietę, która z nim tutaj przybyła.

Kamino, kiedy zniknęła jej siostra, spojrzała na Kyoushiego i Cesarza, a Yuki Mikoto przeniosła swoje spojrzenie na Uchihę na arenie.

- Nie mam nic lepszego do robienia? - zapytał Kyoushiego Cesarz. - Na dole chyba bardziej się przydasz.

[Kyoushi]

Kyoushi tu był i nie można było tego niezauważyć, szczególnie, że zrobił spore show. Niestety, ktoś w pewnym momencie je skradł, gdy tylko zauważył że nie dość, że nie zezwoliła mu szefowa by zaatakować tego znajomego mu osobnika, a także zrobił spore wrażenie techniką, która należała także do białowłosego szermierza. Teraz to wyglądało na to, że będzie musiał zająć się trybunami, chociaż to było mało dla niego. Raczej nikt nie będzie próbował go w tej chwili zatrzymać, bo musiał wiedzieć co się wydarzy. Gdy tylko przyjął co powiedziała Katsumi, zauważył jej oko. Było to w stu procentach Mangekyou, które znał doskonale, kolejny raz widząc je w jej oczach. Ostatnim razem widział je podczas wojny z klanem drewniaków, gdy stała się świeżył Shirei-kanem. Teraz była już emerytowanym, a raczej miała być - jak ten czas mija.
W tym momencie jednak byli tu wszyscy ci, których wziął sobie na cel by ich upilnować, jednak nie zamierzał ich dalej pilnować. Miał ich w dupie, chyba że zamierzali zaatakować samą Shirei-kan, jednak w jego głowie zrodziło się coś jeszcze, czego nie mógł przeoczyć. Była to obecność jej siostry, która przecież przeciw niej miała podobno spiskować, a ruszyła sama za nią. Zapaliła się w jego głowie lampka, która kazała mu uważać na nią i obserwować. Nie zamierzał zajmować się ewakuacją, było tu za dużo ludzi, którzy mogli się tym zająć. ON CHCIAŁ SIĘ NADUPCAĆ.
- No, ja się przydam. Wy lepiej stąd spieprzajcie, pókim dobry. - mówiąc to, odpuścił w końcu nogę z ręki cesarza, który widocznie był miękkim fujarem, dokładnie tak jak o nim myślał. Białowłosy teraz musiał zdecydować, a w zasadzie nie musiał, bo zrobił to niemal odrazu. Zdecydował się ruszyć na dół i zeskoczyć, jednak trzymał się w cieniu i na uboczu, licząc na swoją okazję, jednocześnie w pełni zachowując czujność. Nie chciał dać się zaskoczyć ani przez Cesarza i tę jego kurewkę, ani tym bardziej znajomego mu już Hana, rudowłosego chujka. Jego zadaniem jednak było coś innego - skupiał się na siostrze Katsumi, którą mógł jako jedyny powstrzmać w ostatniej chwili przed sabotażem. Jego czujnym oczom także nie mogło zbiec coś jeszcze - gość, którego celem był numer jeden - Yoshimitsu Ushiha, jeden z jeźdźców, na którego sam białowłosy ciągle polował.

[Nana]

Nie wszystko szło zgodnie z planem. Pchana głównie ciekawością ruszyła w stronę loży. Wszystko działo się bardzo szybko. Nie było czasu na układanie planu czy przemyślenia. Nie, żeby było to jej specjalnością. Wręcz przeciwnie. Zawsze szła na żywioł. Nie przejmowała się konsekwencjami czy strategią. Walczyła sercem i dawała z siebie wszystko. Tym razem nie było inaczej. Biegła, bo chciała poznać prawdę o swojej rodzinie. Chciała wiedzieć i chociaż tak zaciekle okłamywała nawet samą siebie już dawno przestała w to wierzyć.
Po drodze minęła gwardzistów Cesarstwa. Nie był to dla niej obcy widok. Większość życia spędziła w mroźnych krainach Hyuo. Gdyby Sensei nie kazał jej trzymać się od nich z daleka i specjalnie nie wychylać pewnie teraz stałaby w ich szeregach. Zostałaby pełnoprawną kunoichi Cesarstwa i wykonywała zlecenia na ich usługach. Los miał dla niej jednak inny scenariusz. Nigdzie nie pozwolił się jej osiedlić sprawiając, że wieczna tułaczka i brak własnego miejsca na ziemi stał się jej jedynym pomysłem na życie. Własnym przekleństwem. Oczywiście wychowywanie przez psychopatycznego ex członka klanu i porywacza w jednym na pewno miało też w tym swój udział. Mundury gwardzistów i ich wysoko zadarte nosy były dla niej chlebem powszednim. Nie zwróciłaby nawet na nich uwagi, gdyby nie zachowywali się tak okropnie podejrzanie. W ogóle nie przejęli się obecną sytuacją. Wyglądali praktycznie na przygotowanych, jak gdyby się spodziewali.
Nie miała jednak czasu poświęcić im więcej uwagi, bo nie traciła ani chwili. Starannie omijała ludzi na ile tylko mogła w pośpiechu wpadając na schody. Korytarz okazał się jednak ciasny i jej krwistoczerwonym oczom ukazały się tłumy pędzących w dół ludzi. Przeklęła pod nosem jak na prawdziwą damę przystało. Ewakuacja i panika. Miała dziwne wrażenie, że obraz powoli zwolnił. Wyglądali niczym uciekające bydło. Napawali ją obrzydzeniem. Widziała strach w ich oczach. Wszystko stało się wyraźniejsze na ułamek sekundy, jednak nie umiała wyjaśnić dlaczego. W sekundę zdała sobie sprawę, że się przez nich nie przedrze. Mogła spróbować spalić ich wszystkich swoim katonem. Nie, żeby specjalnie miała z tego powodu wyrzuty sumienia. Nie było to jednak tego warte. Za nimi pewnie zleciałoby się jeszcze więcej ludzi. Ściągnęłaby na siebie niepotrzebną uwagę. Wkurwiona w trzy dupy zawróciła.

Wtedy dopiero zdała sobie sprawę. Oni byli przygotowani. Oni czekali.
Czekali na co? Zmieniła swój kurs ponownie wracając na dół. Zamierzała ruszyć za Gwardzistami Cesarstwa w bliskiej odległości, jednak starać się pozostać neutralną. Chciała podsłuchać ich rozmowy, jeśli takie były i dowiedzieć się co knuli. Przy okazji specjalnie się rozglądała, szukała jakiś poszlak, podpowiedzi. Coś co mogło przykuć jej wzrok. Od krzyków, po pozostawione przedmioty czy malowidła na ścianie. Jeśli była w stanie starała się przyglądać co działo się wokół niej. Podążać za piaskiem, za tym co działo się na arenie. Próbowała pozostać na bieżąco z wydarzeniami. Cały czas była jednak przygotowana na potencjalny atak. Pozostawała czujna, gotowa do uniku i szybkiego kontraataku. W końcu przede wszystkim była shinobi. I chociaż jej głównym celem było zdobycie siły i mocy wciąż robiła to co w czym była najlepsza. Zajmowała się przetrwaniem.
Przetrwała napad na dom rodzinny.
Przetrwała porzucenie.
Przetrwała walkę o Mur.
Przetrwała samotność.
Czemu teraz miałaby nie przetrwać?

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Historia zatoczyła koło.
Minęło kilkanaście lat. Kolejny turniej mający rzekomo promować międzyklanowe porozumienia i kolejna światowa katastrofa. Znowu chaos, panika rzeszy ludzi, narastające zniszczenia i przede wszystkim olbrzymie zagrożenie – tym razem w postaci nie ogoniastej bestii, lecz czegoś nawet potężniejszego.
Asahi Ichirou był jednym z niewielu pasażerów, którzy zatoczyli pełny obrót na kręcącej się wokół własnej osi pętli wydarzeń. Tym razem jednak zajmował inne miejsce. Nie był młokosem, który asystował liderowi w trakcie obrony i późniejszej ewakuacji piaskowego klanu, lecz – przynajmniej we własnym mniemaniu – najsilniejszym wojownikiem, który zasiadał obecnie w loży.
No, teraz może stał pod lożą, jednakże postój ten i rozmowa z Naohiro oraz szczylkiem z gurdą nie potrwały zbyt długo. Nie zdążyli dojść do konsensusu. Nie było żadnym zaskoczeniem, że Seinin nie był szczególnie skory do uznania młodego za swojego potomka. Na samym początku uważał zresztą całą sytuację za jakiś fortel, po paru chwilach jednak zaczął rozważać opcję sprowadzenia chłopca na pustynię. Słowo syn wciąż nie było mu w stanie przejść przez gardło. To było niemożliwe. Ich jedynym dowodem było jedynie słowo matki, która równie dobrze mogła być wariatką lub mieć majaki na łożu śmierci.
A potem wszystko zaczęło się walić. Wybudzony z politycznego znużenia Ichirou, jak na doświadczonego shinobi przystało, zareagował bardzo sprawnie, bez zbędnej paniki. Wzniósł się ponad trybuny na naprędce utworzonym dysku, a z jego pojemnika na plecach wystrzelił dotąd skompresowany piach w tak olbrzymiej ilości, iż trudno było uwierzyć w istnienie dna w gurdzie.
Wielkie masy surowca pomknęły na trybuny, by umocnić naruszoną konstrukcję areny i utworzyć dodatkowe trasy wyjścia, przyspieszając tym samym ewakuację ludzi lub po prostu w ogóle ją umożliwiając.
Ucieczka trwała dalej, więc Ichirou musiał w pierwszej kolejności skupić się na podtrzymaniu tego, co właśnie stworzył. Resztę uwagi poświęcił na zorientowaniu się w sytuacji, która na ten moment wciąż wydawała się niejasna. Widział bojowo nastawionego Kyoushiego aktualnie w jakimś nieznanym spięciu z Cesarzem. Wodził wzrokiem za Misae, której nie było już na trybunach, bo ruszyła na środek areny.
Areny, na której objawił się sam Antykreator. Na widok czerwonowłosego antagonisty zaklął siarczyście pod nosem i w złości zacisnął mocno pięść. Znowu on, właśnie tutaj, w samym środku całego bajzlu, którego z pewnością był autorem. Jeśli szukać kogoś, przed kim Seinin czuł w duchu prawdziwą trwogę, to był to właśnie Han. Dało się go uszkodzić lub nawet pokonać, bo przecież Ichirou pozbawił go ręki w Oniniwie, ale co z tego, skoro skurwiel jakimś sekretnym sposobem balansował między granicą życia i śmierci, a jego wszelkie obrażenia z czasem były samoistnie regenerowane.
- Daję złote wydmy za sposób na ubicie nieśmiertelnego - rzucił w stronę strefy loży, nad którą się właśnie przenosił, by mieć lepszy wgląd w sytuację rozgrywającą się w samym centrum areny. Jego myśli skupiały się na tym, jak dokonać teoretycznie niemożliwego i pokonać tego, którego nie dało się zabić. Na ten moment był w stanie jedynie powstrzymać Hana na jakiś czas, choć wizja ta i tak była całkiem śmiała.
Śmiałością wykazali się też inni. Kyoushi porzucił swoje waśnie na rzecz największego zagrożenia. Misae zaczęła ratować pokiereszowanego Uchihę. Smarkacz Sabaku z kolei zaprezentował już nie tyle odwagę, co głupotę, przeceniając swoje możliwości i zgrywając bohatera.
Choć nie zamierzał z samego początku ruszać do boju i wolał przeanalizować wszystko z boku, to obecna sytuacja nie pozwalała na przesadną bierność. Nie, kiedy tam przed Hanem byli jego ludzie. Wypuścił się więc odrobinę do przodu, wciąż wysoko w powietrzu, i zareagował na właśnie podchwycone słowa Antykreatora skierowane do Yamanaki.
- Za późno, ona dołączyła już do mnie - odrzekł dosadnie, z determinacją wymalowaną na twarzy i słyszalną w głosie. W momencie zwrócenia na siebie uwagi puścił dyskretnie trochę piachu w okolice Misae i pozostałej dwójki, by w razie czego móc ich ochronić. Podobnie był zresztą gotów do obrony własnej osoby przy użyciu kwarcowego pyłu. Póki co jednak nie atakował. Nie mógł robić wszystkiego jednocześnie. Czekał na rozwój sytuacji i na koniec ewakuacji na trybunach, której wspieranie będzie mógł wkrótce porzucić.
Wyglądało na to, że i ta historia zatoczyła krąg. Klepsydra, choć w nieco innym składzie niż poprzednio, znów stanęła naprzeciwko Antykreatora.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Pierw i przede wszystkim - trzeba było rozeznać się w sytuacji. By podjąć odpowiednie działania i nie czynić niczego odruchowo i nieprzemyślanie. Podtrzymanie loży robakami było faktycznie mało znaczące i wątpił, by ktokolwiek zwrócił uwagę na niego i na ogromne ilości robaków, które pojawiły się znikąd - większą rolę odegrał w tym Ichirou, którego piach znacznie lepiej pasował do przenoszenia i stabilizowania ciężkich obiektów, takich jak loża właśnie. Pytanie, co dalej?
Sama jego obecność tutaj, wejście chwilę przed wybuchami i wytworzenie tak dużych ilości robactwa okalających strukturę loży, mogło zostać potraktowane jak atak, a to mogłoby doprowadzić do zaatakowania jego. Spacyfikowania Mujina przez jednego z licznych ninja, którzy się tutaj znajdowali. Nic takiego jednak nie miało miejsca, w związku z tym dało to jasny sygnał i przekaz - medyk mógł w miarę swobodnie korzystać ze swoich możliwości, bez groźby bycia obranym za cel przez "ofiary" całego zdarzenia. Cywile zaczęli uciekać, jak powinni w takiej sytuacji. Tego samego oczekiwał od niego. Od Matsudy, znaczy się. Mujin widział, jak niektórzy ludzie są mordowani. Na jego oczach. Coś musiał z tym zrobić. Ratować ludzi. Prawda?
Wypatrzył wzrokiem kilku ninja. Agresorów którzy ewidentnie celują w cywilów. Osoby dążące do konfliktu. Korzystając z tego, że nikt nie zwracał na niego uwagi, wystawił w ich kierunku dłoń. Dwie, jeśli trzeba. Im więcej złapie, tym lepiej. Najbliższe robactwo poleciało w ich kierunku, siadając na nich. Żrąc chakrę i ostatecznie tworząc dwie solidnych rozmiarów kule z robactwa. Przytrzymają ich, uniemożliwiając ruch. Żrąc chakrę. Czyniąc ich podatnymi na ataki innych ninja. Łatwe cele dla innych. Zużyje wszystkie swoje robaki, jeśli będzie trzeba. Piach zapewniał solidną podstawę, znacznie lepczą od lichego i słabego surowca Mujina. Ten chciał wykorzystać, by jak najlepiej ochronić innych.
- Matsuda-san, dasz radę samemu. Ja zostaję. - odpowiedział mu Mujin. To było jego ostateczne zdanie. W porozumieniu z nim i tak miał jedynie zapewnienie wygranej jego zawodnika. O ochronie jego nie było mowy. Zamierzał tutaj zostać i zająć się zdrowiem ludzi wokoło. Ludzi, dla których nie będzie za późno. W miejscach, gdzie sytuacja była najbardziej rozpaczliwa, gdzie śmierć była najbardziej pewna - tam powinien się udać. Jako niezwykle zdolny medyk, jego powinnością było bycie w miejscach zagrożonych. Nie ucieczka i odprowadzanie ludzi, gdy na jego oczach zabijają innych!
Ktoś się odezwał, dość głośno. Mujin zwrócił się w jego stronę. Skądś go kojarzył. Czy to nie był przypadkiem... Koibito? Ten z którym współpracował w Oniniwie? Chociaż to słowo nie było odpowiednie, ale pamiętał go stamtąd. Chyba. Nie był pewien, ale wiedział, że to on. Nie zwróciłby na niego uwagi, gdyby nie temat jaki poruszył. Zabicie nieumarłego? Co za absurdalny koncept. Przecież nie istniało coś takiego, jak nieumarły. Przecież trup nie jest inny, biologicznie, od człowieka żywego. Poza zanikiem funkcji życiowych i kilkunastoma innymi kwestiami. Temperatura ciała... Taro... Jego chłodna skóra. Żart o trupie. Bycie kontrolowanym. Mujin stanął jak wryty. Co za dziwna sytuacja? Dlaczego nagle przypomniała mu się Oniniwa? Dlaczego nagle wszystko wydawało się układać w sensowną całość? Widział powiązania. Przywoływał fragmenty tamtych sytuacji. Małżeństwo Sanada. Demon. Wielki ślimak i ogromna bariera. Natsume częściowo pokryty futrem. Szkatułki z informacjami? Dzieje Kakuzu? Informacje o Hanie. I on. Prawdopodobnie jedyna osoba, która przy spotkaniu wywołała w nim uczucie absolutnej bezsilności? Trup... On też był martwy. Jego ciało regenerowało się jak szalone, jeśli dobrze pamiętał. Wspomnienia które tak usilnie próbował stłamsić wróciły z pełną mocą przez ten bodziec. Uczucie bezsilności i absolutnego braku zrozumienia wróciło. Przez Ichirou szukającego sposobu na zabicie osoby martwej. Połączył kropki. Potencjalnie martwy człowiek. Chłodny. Niechętny do zbadania jego ciała. Groźny. Znacznie skrócony czas regeneracji po przyjęciu jego wzmacniaczy. Jeśli on był martwy na tym samym poziomie co Han. I tak samo groźny. Kropki powoli zaczynały się łączyć. Ale nie na tyle, by opracować konkretne rozwiązanie. Nie na tyle, by dojść do konkretnego wniosku. Ale na tyle, by coś wiedzieć. I do czegoś dojść. Jego myśli były chaotyczne, ciężko było mu się połapać co i jak. Ile to mogło trwać? Ile trwało to "kliknięcie" w którym fakty zaczynały się przenikać i tworzyć konkretny obraz? Nie miał pojęcia.
- Ichirou-san! Może będę w stanie pomóc! - krzyknął na głos w jego kierunku. Aktualnie, jeśli dobrze poszło, trzymał kilku agresorów w miejscu. Nie miał jak wejść do niego, ale miał zamiar dać znać o swojej obecności. Może będzie w stanie zrobić różnicę. Może tym razem będzie mógł faktycznie coś zmienić. Zamierzał zrekompensować sobie Oniniwę.

1. Napuszcza robaki na agresorów (max 6, 50% na łebka).
2. Moment zrozumienia i oświecenia.
3. Krzyk do Ichirou.

  Ukryty tekst

[Misae]

Była skupiona. Skupiona na pierwotnych instynktach, niesiona ich siłą. Mogliby pomyśleć, że jest lekkomyślna, głupia w swoim działaniu. Aiko wołająca za nią na pewno mogła dojść do takiego wniosku. Misae słyszała jak kobieta puściła się za nią biegiem wołając z trwogą w głosie. Szczęśliwie zatrzymały ją barierki. Dobrze. Niech zabierze Tomoe i jak najszybciej znikają z tych rozpadających się trybun. Niech bezpiecznie i w jednym kawałku znajdzie się w drodze do Soso - w Kotei, na ten moment czekać ją mogła jedynie śmierć. Jakby na to nie spojrzeć Aiko była jedyną osobą w promieniu wielu mil, którą z białowłosą łączyły więzy krwi. Tym mocniej zależało jej aby kuzynka nie robiła scen, a skupiła się na ewakuacji, była zbyt ważna dla rodziny by zginąć pod gruzami loży.
Yamanaka nie miała zbyt wiele czasu by ułożyć w głowie sensowny plan działania. Czuła, że na ten moment kiedy każdy zajęty jest swoimi bliskimi, czy zwierzchnikami, może nie mieć czasu nawet dostrzec białowłosej samobójczyni. Musiała liczyć na siebie. To nie była najbardziej pokrzepiająca wizja, więc szybko odsunęła ją na bok. Bo co też miała zrobić? Zawrócić w połowie drogi? Adrenalina buzująca w żyłach by jej na to nie pozwoliła. Niczym mały chochlik siedzący na ramieniu podjudzała ją coraz głośniej i głośniej, aby parła na przód. Że jeżeli tylko się zawaha może stracić życie. Jeżeli nigdy nie była stanowcza, to najbliższe minuty powinny być dla niej zmianą o sto osiemdziesiąt stopni.
Biegła ile sił w nogach. Kiedy mroczne wizje samotnej walki miałyby obniżyć morale, tej dzielnej białowłosej samobójczyni dołączyła do niej niewysoka postać. Równolegle po ścianie areny zbiegała miniaturowa wersja Ichirou, reprezentant klanu Nara. Pochwyciła jego słaby uśmiech lądując z gracją na ziemi. Sumienie kazało jej kazać mu zawrócić, jednak rozum wiedział, że nie posłucha. Że skoro rzucił się wraz z nią, że skoro wykonał równie głupi gest co ona, nie ma prawa kazać mu uciekać. Zwłaszcza gdy był tu pomóc. Dobre dziecko. Dobre, dzielne dziecko.
-Tylko zachowaj dystans, nie podchodź do niego - ostrzegła, po czym uśmiechnęła się do niego pokrzepiająco. Może jeżeli zachowa odległość uda mu się uniknąć niebezpieczeństwa. Głęboko w to wierzyła. Sama bez zatrzymywania pędziła dalej w kierunku rannego Masahiro. Zabierze go, wyleczy i… i jeżeli uda jej się przejść przez te dwa pierwsze etapy będzie mogła myśleć dalej.
W końcu do niego dopadła. Od razu aktywowała technikę leczącą. Słowa? Puściła mimo uszu. Nie zamierzała się z nim teraz kłócić, zwłaszcza, że kiedy tylko obróciła się w kierunku przeciwnika Masahiro, by nie stać tyłem do potencjalnego napastnika zamarła. Zastygła niczym posąg, a ciało odmówiło posłuszeństwa. Poczuła strach. Strach tak głęboki i ostry, że przeszywał każdą komórkę jej ciała. Ta reszta zdartej twarzy. Ta maska. Te czarne oczy. Ta potęga. Każdy cal jej ciała krzyczał, że powinna brać nogi za pas, ale jak miała to zrobić, skoro nogi zdawały się być na stałe przytwierdzone do podłoża i odmawiać jakiejkolwiek współpracy. Już kiedyś czuła podobny lęk. Wtedy w Onsenie, gdy była na początku swojej przygody jako ninja, gdy Ichirou tylko siłą swej chakry zabił dwójkę ludzi. Wtedy też przeraziła ją niewyobrażalna w tamtej chwili moc, pozostawiając po sobie wiele pytań i koszmarów. Pozostawiła też wiedzę. Wiedzę, jak zmusić swoje ciało do walki z tym uczuciem bezradności. Jak zmusić by adrenalina, siła „uciekaj lub walcz” krzyczała „do broni”!
Wtedy też dotarło do niej coś jeszcze. Słowa. Słowa wypowiedziane przez niego. Do niej. Nie była w stanie nic mu odpowiedzieć. Co niby miałaby mu odpowiedzieć? Nie dołączy do kogoś takiego. Ale instynkt samozachowawczy zamknął jej jadaczkę. Odpowiedź przecząca mogłaby być wyrokiem natychmiastowej egzekucji. Mogłaby tak trwać w ciszy, walcząc z samą sobą, kiedy do rozmowy dołączył się ktoś jeszcze.
-Ichirou… - nie wiedziała czy pomyślała, szepnęła czy po prostu jej usta ułożyły się bezgłośnie w imię Diabła Pustyni. Oto on. Dryfujący w powietrzu na swoim złotym, niczym szlachetny kruszec piasku wtrącił się do dyskusji. Kolejna z twarzy szatyna została jej objawiona. Serce, które do tej pory zdawało się bić szybko, ale delikatnie niczym wystraszony ptaszek, zabiło niczym dzwon, aż usłyszała go w uszach. Dzwon, który z każdym uderzeniem napełniał jej ciało siłą, odwagą i determinacją. Jeżeli miałaby wątpić w jego zapewnienia z wcześniej, jakoby była ważnym członkiem Klepsydry, to po tym co teraz zrobił. Po słowach jakie popłynęły z jego ust nikt w świecie nie podważyłby jego wypowiedzi sprzed kilku minut. Jeżeli kiedykolwiek nie była pewna czy została zaakceptowana, teraz czuła, że znalazła ludzi, z którymi splatająca więź była mocniejsza niż ta płynąca w więzach krwi. Za nich będzie żyć, walczyć i umierać. Musiała tylko wykonać pierwszy krok.
Rusz się.
Rusz się.
Cholera jasna rusz się!
Drgnęła. Nie przerwała leczenia Masahiro, cały czas napełniając jego ciało leczniczą chakrą. Musiała go stąd zabrać by nie zmarnować okazji, którą stworzył dla niej Asahi. Chciała zmusić swoje ciało do ruchu. By teraz z siłą, o którą by się nigdy nie podejrzewała podeprzeć bruneta z klanu Uchiha i odciągnąć go na bok, by potem móc rozplanować swoje działanie dalej. Liczyła, że ninja z loży również zabiorą się za walkę, wszak byli elitą świata ninja. Jeżeli walczyć to teraz. Cały czas była gotowa do wykonywania uników i w razie potrzeby zakrycia ich ucieczki pod zasłoną dymną. Była skupiona. Wszystko w kolejności. Wyleczyć Masahiro i zabrać go z samego centrum walki, która na pewno się rozpocznie. Gdy już nie będzie śmierć zaglądać mu tak uparcie w oczy Misae będzie mogła zacząć działać dalej. Bo przecież nie zostawi Ichirou samemu sobie. Nie zostawi Kyoushi’ego, który na pewno za kilka chwil niesiony entuzjazmem wparuje pokazać co potrafi. A ona też tam będzie. Będzie wspierać ich ze wszystkich sił. Będzie walczyć za tych, ramię w ramię z tymi, których kochała.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

ARENA

Wydarzenia działy się szybko. Ichirou był w stanie razem z Mujinem uratować wiele istnień, więc ewakuacja trwała w najlepsze. Kilkoro innych ninja pomagało w akcji, rozsądnie nie rzucają się do walki, o ile nie musieli. Owszem, niektórzy walczyli ze zdrajcami schowanymi wśród publiczności. Kilkoro już straciło życie - czy to bezpośrednio w walce czy przy zepchnięciu z trybun. Ninja klanu Uchiha starali się jednak jak najlepiej chronić ludzi oraz powstrzymywać przeciwników. Było ich jednak z czasem coraz więcej.

Klepsydra rozstawiła się dość strategicznie. Sennin patrzył na wszystko z góry, aby mieć ogląd na całe pole walki, Kyoushi trzymał się nieco z tyłu, ignorując rozkazy swojej Shirei-Kan, której mimo wszystko zamierzał bronić. Misae była przy Masahiro, kończąc zasklepiać jego ranę. W niewielkim oddaleniu od nich stał Antykreator, górując nad nimi i przed chwilą wygłaszając słowa, które miały ludzi przestraszyć bądź sprowokować. Albo nawet spowodować dołączenie do niego.

Co jednak - przynajmniej na razie - miało się nie zdarzyć.

Przy Misae i Masahiro pojawił się piasek, który miał ich ochraniać, jeżeli zostaliby zaatakowani. Przed nimi stał Han, który swoja uwagę poświęcił schodzącym do niego liderowi Kaminari i Liderce Uchiha, którzy byli gotowi już do walki. Rozproszył go jednak Ichirou, który postanowił zawołać do Hana, że Misae już była członkinią Klepsydry.

- Czy to ładnie wypowiadać się za kobietę? - zadrwił Han patrząc na unoszącego się Sennina.

- Muszę cię prosić o rękę - wymamrotał Masahiro do Misae, wykorzystując to, że Han był zajęty. Zdrową dłonią sięgnął do zakładki swojego stroju i wyciągnął pigułkę, wsadził sobie między zęby i zagryzł. - Kiedy zaczną walczyć, postaram się go złapać w genjutsu, ale mogę potrzebować twojej dłoni do składania technik. Postaraj się za mną nadążyć. W razie czego, obronię cię.

W tym samym czasie, Katsumi i Ukyo, na razie ostrożnie, obchodzili Hana, żeby ustawić się w odpowiednim do ataku miejscu, dopóki ten był zajęty senninem. Sami nie chcieli zaczynać walki, dopóki większość ludzi nie była bezpieczna. A na trybunach w dalszym ciągu się kotłowało. Byli ostrożni - Katsumi z wyjątkowo wyglądającym Sharinganem, Ukyo lekko iskrzący, jakby tylko czekający na to, żeby uruchomić błyskawicę, która miała otoczyć jego ciało.

Wtedy jednak włócznia śmignęła tuż obok Misae - młota kobieta wyraźnie usłyszała jej świst. Pozostawiła po sobie lekką zadymkę i z niewiarygodną szybkością mknęła w stronę Hana, który, skupiony na Ichirou, nie mógł jej widzieć z tego kąta. Już dosięgała Czerwonowłosego, już przebijała jego ciało.

Kiedy mężczyzna z niewiarygodną wręcz prędkością odwrócił się, zniszczył włócznię jednym ruchem ręki, a potem wyskoczył do przodu, na jego dłoni pojawiła się ćwierkająca błyskawica. Niemal zniknął z pola widzenia Ichirou, przemknął obok Masahiro i Misae, nie zwracając na nich uwagi. Wyrwał się z otoczenia, jakie zrobili Shirei-kanowie.
Jego dłoń prawie dosięgnęła autora włóczni - Chirou - który nie zorientował się, co się dzieje. Chciał wykorzystać moment, kiedy wszyscy jeszcze się mierzyli wzrokiem, żeby wyprowadzić atak z zaskoczenia, jednak nie spodziewał się, że przyniesie to aż takie konsekwencje. Gdyby nie to, że Nara Naoki już był na Arenie, już wcześniej wysłał swój cień, żeby odciągnąć chłopca z pola bitwy, dzieciak już by nie żył. Chirou jednak został odciągnięty kilka kroków w bok, Han znalazł się trochę dalej, niż się sam spodziewał - zauważając przy tym Kyoushiego.

Ukyo, z ciałem pokrytym błyskawicą, szybki i z adrenaliną buzującą w jego ciele, dopadł do Hana i wyprowadził cios prosto w jego twarz. Siła ciosu rzuciła bezwładnie głową Hana tak, że kark się nieco przekręcił, ze skóry oderwało się trochę popiołu i Han musiał się zregenerować. Jego głowa wróciła na swoje miejsce, ale on oraz Ukyo już walczyli wręcz.

Mujin

Na loży nadal było zamieszanie. Mujin próbował opanować sytuację, ale z latającym Ichirou - do którego krzyczał - ludźmi, którzy przepychali się do zejścia, bądź do powstrzymania innych od zejścia i całą zgrają potężnych ludzi, który schodzili na arenę, sytuacja była trudna do opanowania. W tym miejscu, jednak, został jedynym, który był na loży i był w jakikolwiek sposób odpowiedzialny za to, co się działo.

- Jak to, nie zaprowadzisz mnie? - zapytał oburzony Matsuda, nie ruszając się z miejsca, w dalszym ciągu próbując szarpać Mujina.

W tym czasie Cesarz był już wolny, bo Kyoushi już go wypuścił i pomknął na arenę. Prychnął, rozcierając swój nadgarstek, najwyraźniej z czegoś zadowolony. W międzyczasie i Takasu Tsuyo i Takedowie (nie licząc Yuu) zostali zaprowadzeni do korytarza.

- GONIĆ ICH! - rozkazał Cesarz, wskazując na drzwi prowadzące do korytarzyka. Kilku z shinobich, którzy atakowali tych, co bronili loży, rzuciło się w pogoń. Przez co dwóch straciło życie z ręki Chino. Jej brat oraz jego matka już byli przy wyjściu.

Uwaga Waneko dość szybko jednak przeniosła się na Mujina - z prostego względu. Krzyczał on do Ichirou, że wie, jak mu pomóc z tym nieśmiertelnym na dole. Jedna, szybka pieczęć tygrysa wykonana przez Cesarza i Mujin oślepł.

Wszystko wokół niego stało się nieprzeniknioną czernią.

Wszystko słyszał. Czuł powietrze, czuł ruchy - tutaj nic się nie zmieniło. Nadal wydawało się, że był na loży.

Po chwili doszedł do niego krzyk przerażonego Matsudy, który przy nim zaczął się miotać i po chwili jego krzyk zaczął stopniowo cichnąć, jakby się oddalać. Dopóki nie grzmotnął o ziemię.

- Kurwa… nic nie widzę - powiedziała Kaminari Chino, również znajdująca się niedaleko Mujina.

Mujin musiał sobie jakoś poradzić.

Nana

Rozsądnie podeszła do sprawy i nie biegła naprzeciw ludzi, którzy zbiegali w dół. No, przez jakiś czas biegła, ale omijanie ich niekoniecznie było łatwe - w wąskim korytarzu, nawet dla sprawnej kunoichi. Nie podobało jej się to, nie miało znaczenia, że byli to ludzie, którzy absolutnie nie mieli nic wspólnego z chakrą i się bali. Dla niej liczyło się tylko to, że nie byli wystarczająco odważni i to ją denerwowało.

Wróciła. Widziała jak ludzie wylegali z ciemnego korytarzyka, próbując gdzieś uciec. A ona słuchała i obserwowała. Widziała, jak patrzyli na tych, co wychodzą, jak próbowali określić, kto był kim byli wylegający z loży ludzie. Większość - łącznie z nią samą - zignorowali, ale wyglądali, jakby byli pełni napięcia.

- Pewnie pojawi się niedługo - powiedział jeden z gwardzistów, prawdopodobnie nie wytrzymując już.

- Spokojnie - warknęła do niego kobieta, jej głos, tak jak towarzysza, trochę zagłuszony i zniekształcony przez hełm, który miała na sobie. - Jak się pojawi Takasu, wchodzicie do akcji, reszta przejmuje Cesarza, kiedy się pojawi.

I Takasu się pojawił. Białowłosy, przystojny mężczyzna wydostał się z korytarzyka otoczony swoimi ludźmi, którzy natychmiast zostali zaatakowani przez Cesarskich gwardzistów, a wokół samego Takasu zaczęła rosnąć lodowa kopuła. Druga część gwardzistów czekała na dogodny moment, żeby dostać się do korytarza i na lożę.

  Ukryty tekst

[Nana]

Zawsze jej mówił, żeby trzymała się blisko swoich wrogów. Tak przetrwała lata życia w Cesarstwie. Posłusznie wykonywała jego rozkazy, jak gdyby były święte. Był jej jedynym wzorem rodzica, opiekunem i nauczycielem. Szanowała go, bo nie znała nic innego. Pozbawił jej całego świata, żeby zbudować go na nowo, wedle własnego widzimisię. Wciąż nie potrafiła zrozumieć dlaczego hodował ją przez tyle lat. Czyżby chodziło o ten specjalny rodzaj Sharingana, o którym sama wspominała Katsumi? Chciał go zdobyć jej kosztem? Była zaledwie małą dziewczynką, nikim ważnym. Tak przynajmniej jej się wydawało. Były ot pytania, na które zawsze podświadomie szukała odpowiedzi. I teraz nie było inaczej. Postanowiła zapytać go kiedyś o wszystko osobiście. Na łożu jego śmierci. Tuż przed momentem, w którym zamierzała zadać mu ostateczny cios.
Śledziła Cesarskich, bo z doświadczenia wiedziała, że nie można im było ufać. Trwała w bezpiecznej odległości, nie wychylała się, jednak oni i tak byli zbyt zajęci. Wyglądali na uważnych. Wyczekiwali. Kiedy udało jej się podsłuchać część ich rozmowy uśmiechnęła się pod nosem. Jak zwykle knuli jakieś swoje intrygi. Władza, zachłanność i pieniądze od zawsze rządziły Cesarstwem. Czego można się było po nich spodziewać na Turnieju Pokoju? Nawet w tak beznadziejnej i niebezpiecznej sytuacji, w jakiej znalazła się Arena, oni wciąż pchali się swoją pychą i próbowali coś ugrać. Nana stała z boku. Opierała się barkiem o ścianę i czekała za nimi. Na co? Wkrótce przyszło jej się przekonać.
Sam Tsuyo wyłonił się zza korytarza wraz ze swoimi strażnikami. Minął ułamek sekundy, a rozpętała się walka. Atak z zaskoczenia na pewno miał sporo przewagi. Chociaż w obecnych warunkach każdy zachowywał się czujnie. Czy Ryuzaku spodziewało się ataku Cesarstwa? Nie była zamieszana politycznie. Nie mogła wiedzieć. Nie stała po żadnej stronie. Dlaczego miałaby się włączyć do walki? Jej udział był bezsensowny. Była jedynie postronnym widzem, który krwistoczerwonymi oczami przyglądał się całemu zdarzeniu. Nie było ono tak wyrafinowane jak walka z samym Antykreatorem, było podstępne i bez honoru. Nana jednak nie przejmowała się czymś tak bezwartościowym jak honor. Nim zastanowiła się nad wyborem, nad decyzją już składała pieczęci.
Tsuyo czy Cesarz? Zaatakowałaby każdego z nich tak samo jak stanęłaby w ich obronie. Czysta obojętność.
- Katon: Kaen Senpū - wyszeptał cichutko niczym modlitwę przed spaniem. Skazywała właśnie na kogoś wyrok. Czy Cesarscy spodziewali się ataku zza pleców, z zaskoczenia? Wzięła głębszy oddech i wypuściła w ich stronę sporych rozmiarów kulę ognia, która miała omieść pomieszczenie i zwyczajnie spalić odwróconych do niej tyłem gwardzistwó. Tym samym chciała dać możliwość ludziom Tsuyo do samoobrony i kontrataku.
Nana cały czas pozostawała czujna. Sharinganem skanowała wszystko co działo się wokół. Gotowa na unik, gdyby ktoś zdecydował się ją zaatakować oraz natychmiastowy kontratak. Jej czyny nie były chwalebne. Były zaledwie namiastką podstępnośći, która mogła uratować komuś życie lub kogoś jego pozbawić. Dlaczego stanęła po tej stronie i dlaczego zdecydowała się walczyć? Może zwyczajnie lubiła walczyć, a może czas spędzony w Ryuzaku był dla niej cenniejszy niż lata w "niewoli", które cierpiała w Hyuo. Sama i obca. Była jedynie miernym katem, który zamierzał dorzucić swoje trzy grosze, bo był zwyczajnie porywczy. Wybrała stronę, bo Tsuyo pojawił się zamiast Cesarza. Tylko tyle, albo aż tyle.
Miała wrażenie, że już dawno umarła. A jej obecne czyny i tak nie miały już żadnego znaczenia. Umarła wraz z ludźmi, na których jej zależało; bo oni musieli umrzeć, żeby mogła uzyskać siłę, którą tak pragnęła. O której wspominała Katsumi.
Musieli umrzeć, a ona już przechodziła żałobę ich przyszłą śmiercią.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

W tym olbrzymim, rozpalonym kotle, jakim stała się teraz arena, zerknął jedynie kątem oka na strefę wrzenia w loży. Nie rozumiał, co tak właściwie chcieli zgotować tutaj wyspiarze, ale nie zaprzątał sobie tym głowy za nadto. Cesarscy mieli zatem szczęście, że w obliczu ostatnich wydarzeń Ichirou sensownie poukładał swoje priorytety i zepchnął na dalszy plan ich szalone wyskoki. A szkoda, bo w innej sytuacji chętnie stanąłby naprzeciwko nim i zwieńczył dotychczasowe przepychanki na trybunach pokazem dominującej siły. Pokonanie Waneko nawet z całą jego zgrają mimo wszystko brzmiało znacznie bardziej realnie niż zgładzenie tego, który ujawnił się właśnie w samym centrum areny, wypowiadając walkę niemal całemu światu shinobi.
Choć na ogół był osobą, u której w żyłach krew potrafiła zawrzeć stosunkowo szybko, to jednak lata doświadczenia oraz świadomość potęgi oponenta robiły swoje. W przeciwieństwie do niektórych nie zamierzał rwać się bezmyślnie do starcia, bo – tym razem w przeciwieństwie do prawie wszystkich - stawał już naprzeciwko Antykreatora. Miał świadomość, że za pomocą jedynie brutalnej siły można ugrać trochę czasu lub co najwyżej remis.
Do zachowania aktualnej pozycji zmuszała go zresztą sytuacja. Ewakuacja ludzi wciąż trwała, dlatego skupiał się dalej na podtrzymywaniu olbrzymich ilości piachu, rozlanych wcześniej po całych trybunach.
Prowokacja poszła pomyślnie. Donośnie wypowiedziane słowa zwróciły uwagę Hana i zachęciły do dalszej wymiany zdań. Antykreator prezentował się w podobnym stylu, jak wtedy w Oniniwie – sprawiał wrażenie posiadania kontroli nad roztaczającym się wokół zamętem, był diabelsko pewny siebie, a przez to wyluzowany i skłonny do drwin. W tym momencie Ichirou trochę mu pozazdrościł. Sam miał podobny styl bycia, tyle że w przeciwieństwie do Hana nie mógł liczyć na to, że odniesione szkody w chwili rozluźnienia pójdą zaraz w niepamięć. Nie było tu miejsca na żarty, lecz na zaciśnięcie zębów i skupienie się na sytuacji jak nigdy wcześniej.
– Chciałem oszczędzić ci zawodu – kontynuował wątek, by ugrać kolejne kilka sekund, zastanawiając się przy tym, czy ten w ogóle pamięta go z wydarzeń w Oniniwie. Na tym ich pogawędka się jednak urwała, a to za sprawą absolutnie idiotycznego ruchu piaskowego dzieciaka, który najwyraźniej nie miał za grosz instynktu samozachowawczego. To wszystko działo się na tyle szybko i niespodziewanie, że piach Seinina nie zdążyłby z reakcją. Gdyby nie cień Naokiego, głupie bohaterstwo gówniarza zakończyłoby się dramatem. Jeżeli dzieciak myślał, że swoim czynem komuś zaimponuje, to grubo się pomylił. Ichirou się tylko podkurwił.
Na całe szczęście na placu boju pojawił się otoczony błyskawicami Ukyo, który zajął Hana walką wręcz. Ba, zdążył go nawet pokiereszować, ale co z tego, skoro wszystko potem wyglądało tak, jak można było się spodziewać. Ciało nieśmiertelnego zbudowane było z tego pieprzonego popiołu, który wracał na swoje miejsce.
Miał przynajmniej czas, żeby doprowadzić ewakuację ludzi do końca i rozejrzeć się po całej arenie. Widział Kyoushiego, który również czaił się na odpowiedni moment do włączenia się do konfrontacji. Cały czas trzymał cześć zasobów w okolicach Misae, gotów chronić ją oraz jej towarzysza. Spojrzał też na lekkomyślnego dzieciaka z nadzieją, że zostanie na dobre odciągnięty od zamieszania przez Naokiego. Jego bursztynowe ślepia wodziły również za innymi postaciami, które mu podlegały. Nie zapominał przecież, w jakiej roli przybył do Sogen, a utrata Airan – która zresztą mocno go rozjuszyła - była aż za nadto wystarczająca. Nie mógł pozwolić na powrót delegacji w jeszcze bardziej uszczuplonym składzie.
W pewnym momencie dostrzegł na jednej z trybun poruszające się z imponującą prędkością spore chmary piachu, za które odpowiadać mogła tylko jedna osoba. Dzięki temu zorientował się od razu, w jakich rejonach znajdowała się Mayū. Był uwiązany obecnymi działaniami i nie mógł jej teraz wesprzeć, ale wiedział, że nie jest to konieczne. Jeżeli miał wierzyć w czyjeś umiejętności spośród unijnych delegatów, to właśnie w te złotego dziewczęcia.
Ile jeszcze? Zadawał sobie ciągle to pytanie, zaciskając wargi w wąską linię i rozglądając się nerwowo po całej okolicy. Czekał, aż uciekający ludzie wydostaną się na zewnątrz, a on będzie mógł przestać wtłaczać chakrę w olbrzymie ilości surowca podtrzymujące arenę. Czekał też na odpowiedni moment do włączenia się do akcji, choć rozum mógł podpowiadać, że próba walki skazana jest na porażkę.
Na pewnym etapie shinobi potrafili jednak wznieść się ponad wszelką logikę, a Ichirou powoli przymierzał się do takiego momentu.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Gdy tylko doszło do spięcia między Kaminari, a samym Hanem, białowłosy nie był już ukryty w cieniu, a stał się obiektem, który wyraźnie mógł zostać wplątany w ten nierówny pojedynek. Tylko w jeden sposób mógłby wejść na ich poziom, jednak aktualnie nie było ku temu powodów. Sam Szermierz z Sogen nie miał tutaj powodów by dalej doglądać sytuacji. Jego wzrokowi nie umknęło gdzie był Ichirou oraz Misae, dwie najważniejsze osoby w tej chwili. Później dostrzegał samą Shireikan, która już w oczach miała odpalonego legendarnego Mangekyou. Piekielnie oczy na piekielnego przeciwnika. Trze będzie się odsunąć, nim sam oberwie rykoszetem. Od razu skupił się na tym by chakra popłynęła w jego nogi, a on sama wybił się jak najmocniej by wybiec po ścianie w pełnym potencjale szybkości, którą posiadał na sam szczyt, by zatrzymać się dopiero na barierce. Nie zamierzał mierzyć się teraz z Hanem, nie mając pomysłu na te bitwę, a oczom Katsumi i piesciom Ukyo mógł teraz tylko przeszkodzić.
Gdy już był na górze, kolejny raz się rozejrzał, a stąd miał także lepszy wgląd na arenę, skąd widział co działo się z antykreatorem. Co było w tej chwili białowłosego? Wychwycić tego którego tak bardzo oczekiwał, a wraz z Hanem musieli się tutaja gdzieś pojawić jeźdźcy. Jego padawani, których zamierzał rozgromić, a szczególnie tego rudego skurwysyna zwanego Mesmerem. Spojrzał także ponownie co działo się z tym skurwysynem cesarzem, któremu przecież jeszcze przed chwilą odpuścił, ale czy na pewno dobrze zrobił? Schodząc na arenę niczego nie mógł teraz zrobić, więc pozostało mu dalej obserwować i wychwycić kogoś kogo mógłby zrównać z ziemią, nawet jeśli musiałby to być cesarz. Bazując na swoich umiejętnościach reagował w miarę na wszelkie wydarzenia, jeśli musiał czegoś uniknąć lub przemieścić się w jakieś miejsce, jednak jeśli widział że może kogoś podejrzanego zaatakować, nie ma skrupułów dobywając swojego najostrzejszego miecza ze stali kantaiskiej by ciąć jak najmocniej i jak najskuteczniej wroga, który tylko zbliżyłby się do jego osoby.

[Mujin]

Odnalezienie się w chaosie najlepiej, przynajmniej według Mujina, było zacząć od znalezienia kilku punktów orientacyjnych. Elementów zaczepienia. Kto kogo krzywdzi, dla przykładu? Kto atakuje cywili? Kto jest agresywny w jego kierunku? Wszystko to powinno jasno dać mu do myślenia, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. Prawda? Prawda. Bazując na zrachowaniach innych w stosunku do niego i ludzi w swoim otoczeniu, mógł stwierdzić swoją pozycję. Mujin, jak zwykle zresztą, pozostawał reakcyjny. I dzięki temu też miał jakiekolwiek pojęcie, co się dzieje. Kogo przytrzymać, komu pomóc uciec. Kto zabijał.
Ludzie i obrazy latały przed jego oczami, ale Mujin był w stanie wyciągnąć z tego wszystkiego kilka istotnych wniosków. I na ich podstawie Mujin wysłał swoje robaki do przytrzymania kilku agresorów. Robaki uformowały się wokół nich w pokaźnych rozmiarów kule i powinny całkowicie ograniczyć ich możliwości motoryczne, odciąć ich od świata. Uniemożliwić dalsze krzywdzenie ludzi, co było priorytetem. Ludzie uciekali, jego pracodawca siłą próbował go wyciągnąć z trybun. Był tak blisko krzyknięcia na niego, że prawie otwierał usta. To nie była jego rola, zaopiekować się tylko tym człowiekiem. Jego rolą była pomoc wszystkim tutaj. A na pewno większości, która znalazła się w tym kurwidołku w stanie zagrożenia życia. Nie został opłacony do bycia jego pierdolonym ochroniarzem. Miał tylko pomóc jego zawodnikowi, co do którego był już pewien - w najlepszym wypadku był to po prostu czyjś żywy trup. W najgorszym chciałby być już poza granicami Sogen.
Mujin odpowiedział na wezwanie Ichirou. Uważał, że jego doświadczenie może pomóc. Że wiedza o efektach ubocznych substancji wspomagających może być kluczowa. Że jego umiejętności pieczętowania mogą być pomocne. Osoby posiadające odpowiednią wiedzę mają wręcz obowiązek ją wykorzystać. Tak było z Iryojutsu, tak było z innymi praktycznymi dziedzinami nie skupionymi na zabijaniu. I mniej więcej w tym momencie zobaczył, jak jeden z obecnych na trybunach złożył pieczęć. A następnie cały świat wokoło Mujina momentalnie zmienił się w nieprzeniknioną, pustą czerń. Gęstą jak karmel albo klej. Nie był w stanie spojrzeć przez nią ani sięgnąć za nią. Jak bardzo gęsta, czarna mgła. Pierwszym instynktem Mujina było rozglądnięcie się, ale chwilę potem zorientował się, że jest cholernym ninja. I że takie rzeczy można rozwiązać w jeden, prosty sposób. To kosztowałoby go anulowanie techniki i uwolnienie z uścisku sześciu osób, które złapał. Ale musiał to zrobić. Złożył pieczęć do Kai.
Bez uwolnienia z Genjutsu też byłby w stanie poruszać się relatywnie swobodnie. Jego zmysły były ostre, a słuch - niezwykle czuły. Byłby w stanie przemieścić się do miejsca, w którym znajdowało się dziewczę i uwolnić je z Genjutsu, także za pomocą Kai i namówić ją, by zrobiła to samo z nim. Uwolnić go z iluzji nieprzeniknionej ciemności. A ninja była, bo widział, jak kładzie kilku chłopa za pomocą chakry.
Mujin zerknął jedynie na swojego pracodawcę, by następnie skierować spojrzenie na osobę, która to zrobiła. Kimkolwiek on... To na niego naskoczył ten, który wparował na lożę, prawda? Trybiki Mujina kręciły się, napędzane coraz to bardziej kumulującymi się negatywnymi emocjami. Niczym nadpobudliwa wiewiórka po beczce mocnej kawy. Jakaś szycha. Ranmaru... Cesarz. Cesarz zaatakował medyka. Dlaczego? Albo dlatego, że powstrzymywał mord ludzi na trybunach, albo przez jego słowa w stronę Ichirou. Obydwie opcje były równie poważne w konsekwencjach. Czy ten człowiek właśnie aktywnie zaatakował Mujina przez jego pomysł na zajęcie się częściowo martwym człowiekiem? No nie. No po prostu kurwa no nie! To dawało tylko jeden wniosek.
- JESTEŚ Z NIM, CESARZU ZAFAJDANY? NIE PRZERYWAJ MI JAK MÓWIĘ BO CYWILI RATUJĘ! - krzyknął Mujin, trzymając swoje ręce blisko siebie. Gotowy do użycia jakiegoś jutsu. Gdyby zaszła taka potrzeba. Cholera, no nie. Jak inaczej to wyjaśnić? Sprowokowany Mujin był teraz jak najbardziej w stanie wzmożonej agresji i pobudzenia emocjonalnego. Najpierw jakiś ciul oskarża go o zatruwanie ludzi, potem jakaś pizda kwestionuje jego autorytet medyczny przez jej kipiące emocje. POTEM strażnicy go atakują, bo chce im pomóc. POTEM okazuje się, że jego zawodnik to jebany truposz i TERAZ najważniejsza osoba w Cesarstwie rzuca na niego Genjutsu zajebane, bo mówi, jak uratować dupska potencjalnie całemu światu? Czy ta sytuacja była jakkolwiek prawdziwa i poważna? Czy to dalsza porcja jego niedorzecznego Genjutsu?

1. Kai na siebie (tym samym anuluje Jutsu atakujące ludzi robakami)
1.1 Jeśli Kai nie działa to podbiega do dziewczyny i używa Kai na niej, licząc że odwdzięczy
1.2 Jeśli Kai zadziała, to podbiega do dziewczyny i używa na niej Kai
2. Wraca do siebie robaki i zerka na Matsudę. Robaczki powinny jakoś wokoło nieco się unosić w kilku sporych, ubitych chmarach po 50% każda.
3. Wkurwia się na Cesarza

  Ukryty tekst

[Misae]

Nie docierało do niej jeszcze co dzieje się dookoła jej głowy. Widziała wszystko, słyszała krzyki, rozróżniała postacie. Percepcja sobie radziła. Ciało reagowało niczym wyuczona maszyna. Tylko mózg nie dopuszczał do tego, aby wszystko zostało nazwane po imieniu. Miała działać, wspierać jak na osobę o jej umiejętnościach przystało. Nie nazywać tego piekła piekłem. Nie zawsze gdy demon został nazwany łatwiej go było pokonać. Czasem imię było tak przerażające, że utykało w gardle i paraliżowało. Na strach przyjdzie czas. Na dywagowanie nad logicznością działań przyjdzie czas. Gdy tylko zło zostanie pokonane, adrenalina ucichnie, a pył opadnie, będzie mogła karcić się w myślach za swoją bezmyślność. Ale to nie teraz.
Kątem oka dostrzegła coraz większą ilość złotego piasku pojawiającą się w jej okolicy, która niczym strażnik gotowy był obronić Misae. Piasku, którego kontrolował Ichirou, który kontynuował swoją utarczkę słowną z Antykreatorem. Dodało jej to jeszcze więcej pewności, takie drobne pchnięcie do przodu, nadające rozpęd, gdy nogi zapominały jak należy iść. Jeżeli chciała się przydać musiała działać. Nie mogła stać i z otwartymi ustami być obserwatorem, zapominając, że w każdej chwili może zginąć. Nawet jeżeli miała poczucie, że nie jest sama, że ma wsparcie i najbliższych tuż obok siebie, nie mogła opuszczać gardy.
Słowa Masahiro wyrwały ją z chwili letargu, z planowania jak i gdzie wycofać ich dwójkę by móc działać dalej. Powiodła tylko wzrokiem na jego twarz gdy do uszu dotarły słowa, nawet jeżeli mózg był zbyt zaaferowany by dopuścić do niej to co teraz powiedział a szczególnie dwóznaczność, którą jej kuzynka, ciocia, bliska Aiko by wyłapała. Nie miała nawet wątpliwości, że ta polityk z krwi i kości nawet ewakuując się usłyszała wszystko i zanotowała w swoim kajecie. Białowłosa Yamanaka za to obserwowała jak Masahiro rozgryza pigułkę i wsłuchała się z uwagą jego kolejnym słowom. Dobrze. Miał plan.
-Możesz na mnie polegać - zapewniła pewnym siebie półgłosem, by nie zwrócić na nich uwagi pozostałych na arenie. Przywarła niemal bokiem ciała do boku Masahiro, od strony której stracił w walce ramię. Oparła rękę o jego plecy, by łatwiej jej było utrzymać kontakt, by nie oddalili się zbyt daleko, a ciało samo nabrało rytm. Nie współpracowali nigdy wcześniej, a na pewno nie na bojowej scenie. Musieli się do siebie dopasować. Musiała wyczuć rytm i podążać za nim. Niczym w tańcu. Jedna osoba musiała prowadzić, a druga podążać i dać się kierować, reagować na najmniejsze drgnięcie. Od tego czy uda jej się to zrobić mogło zależeć nie tylko powodzenie wykonania techniki, o której mówił brunet, a życie ich i innych. Ufała mu. Zwłaszcza teraz, nie było czasu na wątpliwości. Nie było czasu na zawahanie. Drugą, wolną rękę trzymała blisko klatki piersiowej mężczyzny, do złudzenia wyglądając jakby próbowała się go podtrzymać, bądź podtrzymać jego, wszak to on był tutaj ranny. W ten sposób chciała dać mu dostęp do swojej dłoni, do składania pieczęci. Wzrok skupiony, poważny jak nigdy do tej pory wpatrywał się w pole bitwy. Kontrolował strategiczne cele. Ichirou, Kyoushi’ego, Antykreatora oraz w kolejnym rzucie resztę walczących starając się rozdzielać ich w głowie na sprzymierzeńców i potencjalne cele. Wspierać Masahiro i kontrolować to co się działo reagując odpowiednio do sytuacji - wykonując uniki bądź po prostu ruszając się, była gotowa. Jeśli byla taka konieczność dalej wysyłała do jego ciała leczniczą chakrę.
Wtedy świsnęło jej przy uchu. Jej ciało lekko drgnęło, śmiałym by było nazwać to drżeniem, było to zbyt krótkie. Włócznia przemknęła przy jej uchu. Chirou. Niemal zapomniała o chłopcu, który obiecał ją ochronić. Pomknęła wzrokiem, tylko tyle zdążyła, bo w tamtym czasie Han pomknął tam ciałem. Wiedziała co się stanie. Wszystko trwało zbyt szybko, zbyt strasznie by mogła zamknąć oczy. On go zabije. Gdyby miała czas pewnie by tak pomyślała, gdyby tylko miała czas. Przodkowie i bogowie zlitowali się jednak nad chłopcem. Cień przemknął pod jego nogami, ratując go przed niechybną śmiercią. Mogłaby przysiąc, że na ten trwający w jej głowie godziny ułamek sekundy, jej serce zapomniało jak się bije. Gdy chłopiec był bezpieczny ruszyło znowu, brutalnie jej przypominając, że jest na wojnie i musi działać. Wypuściła powietrze z płuc w cichym wydechu uspokajając umysł. Była teraz gotowa. Gotowa by reagować i wspierać Masahiro w jego planie, zwłaszcza, że jego plan, miał wspomóc Kyoushiego i Ichirou, a także dołączających do walki shirei-kanów i najsilniejszych z gości zasiadających jeszcze chwilę temu na loży. Ramię w ramię z największymi legendami świata ninja, stanie przeciwko największemu postrachowi. Stawka była zbyt wysoka by uciekać.

  Ukryty tekst