[Event] Trybuny Południe

[Misae]

Trudno było oderwać jej oczy od toczących się pojedynków. Były niesamowite i napełniały jej serce coraz większą ekscytacją. Aż słychać było jak mocno bije jej serce… a może tylko jej się tak zdawało? Tak też mogło być…
Mikoto poruszyła wcale nie łatwą kwestię. Czy Masuda był dobrym człowiekiem? Cóż. Nigdy nic złego jej nie zrobił, uraczył ją bardzo dobrym posiłkiem nie raz i pomógł w misji Klepsydry - choć tu sam miał swój własny interes. Z drugiej strony czy miała praco oceniać kogoś jako dobrego bądź złego? Już jakiś czas temu straciła prawo do tego. Niestety już nieodwracalnie. Jedyne więc co mogła zrobić to z uśmiechem skinąć potwierdzająco głową. Jeżeli nie możesz czemuś udowodnić, że nie jest prawdą, lepiej założyć, że nią było i nie ranić nikogoś swoim ewentualnym krzywdzącym osądem. Poza tym ona osobiście go lubiła, więc nie było powodu tworzyć złego obrazu jego osoby.
Komentarz o jedzeniu niestety nie spotkał się z taką reakcją na jaką po cichu liczyła. Miała nadzieję na chociaż kęsa, a tak? Ech.,.. może uda jej się to nadrobić. Za to Tomoe zadowolony mogłaby przysiąc, że między kęsami uśmiechnął się do Souei’a. Dziwna para. Szczęśliwie była tutaj druga białowłosa gotowa lepiej na oglądanie niż Misae.
-Bardzo dziękuję Mikoto-san - skineła z wdzięcznością -W Takim razie za przystojnych panów - pociągnęła jej ciepłe słowa o Bajim uśmiechając się i unosząc jedzonko niczym kieliszek ku górze. Taki toast też mógł być.
Gdy Tomoe skończył jeść z zadowoleniem oblizał się jeszcze raz po czym ułożył się przy nogach brewki pokazując wszystkim, że teraz to on jest jego kumpel. A wystarczyło go nakarmić żarełkiem… sprzedajne stworzenie… przynajmniej taka myśl przeszła przez głowę Yamanaki, gdy kręcąc głową obserwowała zachowanie fenka. No nic. Musiała skupić się na rozmowie, skoro jej własny zwierzaczko-przyjaciel ją olal.
-Zgadzam się z tobą Sae-san… zawsze cierpią ci niewinni… niestety nie ma wiele nadziei na zmianę sytuacji. Gdyby turnieje miały moc wstrzymania konfliktów już dawno zapanowałby pokój a tak? Wojna goni wojnę. Tyle z krain naszego kontynentu już poznała na sobie co znaczy być jej ofiarą. - doskonale o tym wiedziała, bo mimo, że przeżyła już dwa turnieje w między czasie było już kilka bardzo wielkich konfliktów zbrojnych i nic nie zanosiło się do tego, aby coś miało się zmienić w świecie… nawet jeżeli miała na to nadzieję. Szatynka na chwilę rozpłynęła się nad liskiem, co Misae skomentowała pogodnym śmiechem.
-Dziękuję Sae-san… jest uroczy, ale bywa wyjątkowo marudny. Naturalnym środowiskiem fenków są pustynie, więc nie jest wielkim fanem takiego klimatu. Trafiliśmy na siebie w Ryuzaku i tak się skończyło, że ktoś musiał pilnować, aby zawsze miał pełen talerz.
-Gratulacje - przyznała gdy odwiedził ich wygrany. Uśmiechnęła się do niego, ale już po chwili jej wzrok wrócił na arenę. Skamieniała zmartwiona. Nie była zadowolona z tego co widziała. Poczuła jak ściska jej serce. On miał być w całości… udusi go jak skończy… Widać było jak wyraz jej twarzy nie jest już tak radosny. Kyoushi. Zepnij dupę!

[Mikoto]

Spodziewała się, że chociaż w niewielkim stopniu uda jej się zawstydzić Bajiego, jednak ten przyjął komplement z niesamowitą pewnością siebie i do tego jeszcze kulturalnie odbił piłeczkę w drugą stronę. Kto by pomyślał! Mikoto nie pozostało więc nic innego, jak uśmiechnąć się w odpowiedzi do Młodzieńca i nie ciągnąć dalej tego tematu. Jeszcze ktoś sobie pomyśli, że wpadł jej w oko! No dobra, wpadł, ale nie tak, żeby zawrócić jej w głowie, bo był chyba znacznie młodszy od niej, a przynajmniej tak wnioskowała. Po prostu doceniła męską urodę, na co Misae chyba podzielała jej zdanie, bo wzniosła toast jedzeniem, którym się poczęstowała. Uśmiechnęła się do Białowłosej z sympatią, po czym spojrzała na Sae, która odmówiła poczęstunku ze względu na emocje na arenie. Wyglądu kało na to, że jej drugi znajomy miał problemy na arenie i był ranny. Mikoto, jako medyk, tak przyzwyczaiła się do widokrwi, że nie ruszało ją to, chociaż ona również nic nie przełknęła, obserwując dzień wcześniej walkę Hideakiego.
- Napij się wody. - Przekazała Sae manierkę. - I weź kilka głębszych oddechów. Trochę zbladłaś.
Gdy Sae postanowiła rozwinąć temat idei Turnieju Pokoju, Mikoto ponownie spojrzała na dziewczynę, jednak tym razem z lekką dozą smutku. W jej przekonaniach było mnóstwo naiwności i naprawdę nie chciała burzyć jej nadziei na lepsze czasy, które raczej nigdy nie nadejdą. Nic nie było w stanie zatrzymać tej pętli nienawiści, która cały czas kręciła się w kółko.
- Ten Turniej to farsa i jedna wielka ironia. - Odpowiedziała jej ze spokojem. - Zamiast urządzić turniej na zasadzie zawodów i różnych konkurencji, przenieśli agresję wojny na arenę, aby uważnie przyjrzeć się przeciwnikom i zbadać poziom bojowy ich shinobi. Nie wiem jak wy, ale ja nie pochwalam krzywdzenia się dla uciechy tłumów, ale może dlatego że jestem medykiem i szanuję ludzkie zdrowie. Niemniej, takie zawody dostarczają mnóstwo cennych informacji i o to właśnie tu chodzi. Mam tylko nadzieję, że ten cyrk nie podzieli losu Turnieju na Pustyni, albo Kami no Hikage...
Tak, jeśli to wszystko pierdolenie, to wszyscy będą mieć przechlapane, a Turniej Pokoju zmieni się w jedną wielką rzeźnię. Mikoto z każdą kolejną chwilą zaczynała żałować, że jednak tutaj przyszła. Nie miała pojęcia, czego oczekiwała, ani czego się spodziewała, ale to, co na razie widziała, nie sprawiało jej przyjemności, ani satysfakcji. Przynajmniej tyle dobrego, że spotkała tutaj znajomych i właśnie nawiązywała nowe znajomości. Tak, to była jedyna pozytywna rzecz tego Turnieju. A jeśli już mowa o znajomych, to niespodziewanie zakradł się do nich Kan i zaskoczył Sae swoim zachowaniem. Uśmiechnęła się na te wygłupy i parsknęła śmiechem, gdy Kan ją dostrzegł. Jego reakcja była doprawdy przezabawna, bo o mało nie przewrócił się na jej widok.
- Cześć Kan, miło Cię znowu widzieć. - Obdarzyła go pełnym sympatii uśmiechem. - Nie, nie biorę udziału. Wolę nie ujawniać swoich możliwości potencjalnym przeciwnikom. Element zaskoczenia nie raz może uratować życie w prawdziwej walce.
Tym samym dała mu do zrozumienia, że pokazując się od tak silnej strony, na pewno zostanie zapamiętany i dokładnie przeanalizowany, aby można było znaleźć jego słabe punkty. Mikoto miała zdecydowanie inną postawę. Sprawiała wrażenie niepozornej i nie rzucała się w oczy, aby wykorzystać element zaskoczenia, gdy dojdzie do starcia. Dlatego zamiast brać udział w walkach i pokazywać co potrafi dzikim tłumom, podejrzanym typom i całej Loży Honorowej, wolała siedzieć na trybunach i zbierać informacje o tych, którzy wręcz pragnęli się pokazać.
- Onigiri? - Zapytała go, wyciągając w jego stronę pudełeczko z przekąskami. - Lekarze dobrze się Tobą zajęli, czy coś trzeba poprawiać?

[Souei]

Jemu tam się podobało. Na temat turnieju takich jak ten miał swoje nieco odmienne zdanie od dziewcząt i Baijiego. Być może wynikało to z tego, że przez brak powiązań z jakikolwiek klanem, nie musiał przejmować się ewentualnymi konfliktami, o których wieści co jakiś czas obiegały świat. Wiadomo było przecież, że ten cały festiwal to głównie wydarzenie polityczne, przynajmniej dla elit. Każdy miał swoją rozrywkę - zwykli ludzie walki na arenie, a ci najważniejsi dyplomację i intrygi w loży honorowej. Souei na szczęście należał do tych pierwszych, bo z uwagą śledził walki odbywające się na środku stadionu. Zastanawiał się przy tym, czy rzeczywiście prezentowanie swoich umiejętności na arenie może być takie niekorzystne dla uczestników oraz klanów, które reprezentują? Z jednej strony Ichirou był przykładem, że odrobina sławy nie szkodzi, a czasem nawet pomaga, nie wspominając o tym, że shinobi już od dawana nie oznacza ninja. Z drugiej jednak strony, na świecie byli też przecież tacy jak Souei.
Wszystkie te przemyślenia Matsuda zachował jednak dla siebie, bo nie miał ochoty wchodzić z kimkolwiek w dyskusję. Tym bardziej, że Mikoto sprawiała wrażenie dość zarozumiałej, co zniechęcało rozmowy z nią, natomiast Baji i Sae byli już zajęci czymś innym. Głośny bohater ostatniej walki obracał się już bowiem wśród spływających na niego gratulacji, co było zupełnie normalne, bo istotnie jego obszarowe, leśne techniki mogły robić wrażenie. Pozostawało pytanie, czy miał jeszcze w rękawie jakieś asy? Być może w kolejnej rundzie będzie im dane oglądać więcej spektakularnych technik w jego wykonaniu, jednak póki co na arenie wciąż trwały walki, a wśród nich ta, za którą trudno było nadążyć wzrokiem. W starciu białowłosego szermierza nic jeszcze się nie wyjaśniło, jednak sytuacja była na tyle ryzykowna, że rozstrzygnięcie mogło nastąpić w każdej chwili.
Kątem oka dostrzegł Misae, która też chyba odczuwała to napięcie i była na tyle doświadczona, że oceniała tą sytuację bardzo podobnie. Emocje chyba jej się udzieliły, jednak póki co nie było powodu, aby ją pocieszać. Walka na pewno nie była przegrana, a każdy kto znał Shiroyashę wiedział, że woli walki na pewno nie zabraknie mu do samego końca.

[Kan Senju]

Pytanie odnośnie walki było podyktowane najzwyklejszą ciekawością, gdyż z niej inni posiadacze tego samego Kekkei Genkai mogli wiele wyciągnąć. Pokazał tam wiele, więcej nawet niżeli sobie zakładał przed rozpoczęciem pojedynku, ale nie oznaczało to iż podzielił się swoimi wszystkimi sztuczkami. Pierwsza odpowiedziała mu Sae, która nigdy wcześniej nie poznała podobnych technik. W związku z tym iż obiecał jej naukę już jednej techniki można powiedzieć postanowił dać kolejny krok. Ponownie pierwszy wyszedł z propozycją, czy tym razem również zostanie bez odpowiedzi aby dziewczyna sama się o to zapytała kiedy znajdzie w sobie odwagę? Zobaczymy, w każdym bądź razie i tak był zmuszony przekazywać trzem osobom swoją wiedzę. Jedna więcej dla niego w tym momencie już nie stanowiła dodatkowego obciążenia, plus akurat ją był najbardziej chętny szkolić z wszystkich.
- Jeżeli chcesz ich również będę mógł ciebie nauczyć.
Z niewiadomego mu powodu przy tej propozycji lekko się zarumienił. a następnie spojrzał w kierunku gdzie padał wzrok Bajiego. Na arenie walczył białowłosy mężczyzna z... Kolesiem posługującym się kościami? Był to ciekawy spektakl, ale Kan nie był przekonany kto sprawiłby mu więcej problemów. Z wysokości trybun mogło wyglądać jakby dominował walkę, ale nie odczuwał tego ani przez chwilę pojedynku. Obrona kobiety była niezwykle twarda, co sprawiało mu wiele problemów, ledwie udawało mu się przebić dzięki różnym kombinacjom ataków pożerających mnóstwo chakry. Nawet teraz odczuwał zmęczenie, choć starał się po sobie tego nie pokazywać w żaden sposób. Kiedy już chciał się odezwać gratulacje przekazała mu jeszcze jedna całkowicie obca kobieta w której kierunku się natychmiast odwrócił.
- Dziękuję.
Po tym spojrzał w kierunku Bajiego, aby mu odpowiedzieć.
- Cóż może się jeszcze o tym przekonamy w następnych rundach.
Po tych słowach dojrzał Mikoto, która ewidentnie była rozbawiona jego reakcją. Senju szybko wrócił do swojej pozycji kucającej aby się godnie reprezentować już z uśmiechem na ustach.
- Ciebie również dobrze jest widzieć.
Osobiście zgadzał się z jej słowami odnośnie ujawniania własnych możliwości, aczkolwiek w tym wypadku nie posiadał większego wyboru. Bez pokazania kilku sztuczek z rękawa nie miał szans na wygraną. Czy zrozumiał jej intencje odnośnie wskazówki w następnych rundach? Nie, przyjął to w zupełnie inny sposób. Musiała najwidoczniej znać relację ich rodów, a także obawiać się ewentualnej zasadzki na ich życie podczas tego turnieju.
- Gdybym nie został wybrany przez liderkę do reprezentowania rodu zapewne nawet bym tutaj nie przybył. Mimo to parę sztuczek jeszcze zostawiłem dla siebie samego, choć pokazałem więcej niżeli chciałem.
Kiedy zostały mu zaproponowane Onigiri najpierw odmówił poczęstowania się ręką, a dopiero później słowami.
- Dziękuję, ale nie jestem głodny. Nabito mi tylko trochę siniaków, więc tutejsi lekarze, a raczej lekarz sobie z tym poradził. Jestem jedynie trochę zmęczony po wszystkim.
W tym momencie usłyszał krzyk jednego z zawodników, gdy podążył tam wzrokiem okazało się iż odpowiedzialny za to był przeciwnik Kazumy. Słysząc to dobrze wiedział co tam się dzieje.
- Wygląda na to, że zaraz wygra. Pójdę do szpitala, bo w innym wypadku pewnie wejdzie jeszcze na trybunę z tymi ranami chcąc zobaczyć czy walczę. Idziesz ze mną Sae?

Wybaczcie, że taki post, ale się trochę śpieszyłem. Zajęty dzień, a nie miałem zamiaru was trzymać.

[Kyoushi]

Po zejściu z areny, nawet nie zamierzał się hamować i iść gdzieś w kierunku namiotu medyków - miał na miejscu doświadczonego, prawdopodobnie najlepszego medyka jakiego mógłby sobie wymarzyć. Nie było takiej opcji, bo ufał tylko jej w tej chwili, mimo że był przecież na swoim terytorium. Po tym zwycięstwie zdecydował się, że czas odwiedzić ludzi, którzy z nim przybyli, więc kierował swe kroki do Misae i Soueia. Nie minęło wiele czasu, a jego płaszcz już objawił się na poziomie gdzie był już widoczny, krocząc w kierunku całej bandy. Widział już białowłosą i białowłosego, ale była tam i jeszcze jednak taka kobieta, przy okazji Baji, którego również poznał i ten, który walczył jeszcze wcześniej, jeden z członków klanu Senju, których wybijał na potęgę. No cóż, teraz nie mógł nic zrobić i nawet nie chciał. Należało wrócić tylko na chwilę. Shiroyasha będąc już na trybunie z daleka zadarł ryja jak należy.
- No i jak tam! Podobało się! Skurczysyn był szybszy niż myślałem i twardy jak kamień, bydlak. - powiedział na starcie, pocierając się po siwej głowie, nie dając po sobie poznać, że jakoś ucierpiał. Jego rana była bardzo lekka, więc nie mógł ze swoją wytrzymałością narzekać, bo nie było na co. W jego ciele wciąż krążyła adrenalina, więc tym bardziej nie zamierzał czegoś takiego robić. Był już blisko wszystkich, więc spojrzał na Soueia i powiedział jeszcze do niego. - No to teraz twoja kolej przyjacielu, pokaż im co to znaczy siła. Spotkamy się w kolejnej rundzie. - zażartował, wiedząc, że właśnie Matsuda, kolos z mafii byłby najtrudniejszym przeciwnikiem z jakim byłoby mu się mierzyć w życiu. Prawdopodobnie to jedyny, który mógłby pobudzić w nim samą Nibi, by móc w ogóle konkurować z nim w jakimkolwiek starciu. Jednak teraz o tym nie myślał, bo musiał jeszcze pogadać z Misae.
- Bałem się, że jakbym miał przegrać to urwiesz mi łeb, więc dałem z siebie więcej niż myślałem, że będę musiał, ale nic mi się w sumie nie stało. Mam nadzieję, że medycy Sogen są równie dobrzy jak ty Misae i uratują tego biedaka. - pomyślał szczerze o Taisho. W końcu to nie był jego wróg, a jedynie przeciwnik, który przegrał tę walkę, ale zawsze mogło być inaczej. Spojrzał jeszcze na Bajiego i mrugnął jednym okiem, pokazując mu że i o nim nie zapomniał, a pokazał, że to właśnie wariat z mieczami jest wojownikiem niestrudzonym o pogodnym charakterze, jednocześnie o ognistym temperamencie. Czekał na reakcje by niedługo opuścić trybuny, znając cele, które stały przed nim. Czas było nieco pomóc samej Katsumi, która liczyła na więcej niż do tej pory. Jakby miał stać się dla niej o wiele ważniejszym shinobi niż do tej pory.

[Sae]

Sae parsknęła na słowa Bajiego na temat Kaguyi zwyczajnie uznając je za żart mający podrażnić Kana. Ich krewny wygrał w bardzo dobrym stylu, co było jasne dla wszystkich i dzięki temu klan Senju miał powody do dumy. Pozostawało mieć nadzieję, że z Kazumą będzie podobnie, choć jego sytuacja nie wyglądała za dobrze. Sae nie była w stanie zauważyć z tego miejsca, że chłopak odnowił swoje zasoby krwi.

Z wdzięcznością przyjęła manierkę i upiła spory łyk, po czym zdała sobie sprawę jak bezmyślnie postąpiła i szybko, a zarazem dość dyskretnie odsunęła ją od ust. Na ułamek sekundy jej spojrzenie spoczęło na Kanie i poczuła jak się rumieni na myśl, że przyłapał ją na przyjmowaniu nieznanego płynu (który istotnie wydawał się być wodą) od zupełnie obcej osoby. I to zaraz po wygraniu przez niego walki na arenie!

- Dziękuję - zwróciła się do Mikoto nadal trochę zawstydzona i miała nadzieję, że kobieta nie zauważy w jej zachowaniu nic podejrzanego. - Bardzo pomogło - dodała i nie dało się ukryć, że zmiana na jej twarzy była dostrzegalna.

- Przede mną jeszcze sporo nauki, nim będę w stanie wykonać tak silne jutsu, Kan-san... - odpowiedziała nieśmiało. Chyba nie do końca rozumiał jak wielka dzieliła ich przepaść... wszak byli w podobnym wieku, nie mógł tego podejrzewać. Z drugiej strony dość nietypowa dla niej determinacja kazała jej przyjąć ofertę pomocy wiedząc, że dzięki niej mogła poczynić prawdziwe postępy. - Ale jeśli zachcesz poświęcić mi choć trochę czasu i pomóc w treningu to będzie dla mnie zaszczyt... szczególnie po tym, co pokazałeś na arenie. - Choć jej głos brzmiał całkiem naturalnie to nie wytrzymała presji i opuściła wzrok na swoje kolana. Uff, udało jej się to powiedzieć. Ojciec przetrąciłby jej łeb, gdyby zaprzepaściła taką okazję.

Z zainteresowaniem słuchała opinii obu kobiet na temat turnieju. Nie często ktoś rozmawiał z nią o polityce i była głodna wiedzy, nawet jeśli przez słowa białowłosych czuła się jak usadzone na miejscu dziecko.

Sama również rozważała, czy takie chwalenie się umiejętnościami klanu na arenie światowej było dobrym posunięciem ze strony Mukuro-dono... ostatecznie uznała, że nic innego jak sukces w tym turnieju mógł uchronić Shinrin przed ewentualnym atakiem. Jeśli wielmożni tego świata używali zawodów do ocenienia siły poszczególnych prowincji to oni musieli pokazać się z jak najlepszej strony. Być może to miał na myśli jej ojciec mówiąc, że nie pokazanie się na Turnieju byłoby dla Senju politycznym samobójstwem?

- Zastanawiam się, czy za wojnę winić możemy wyłącznie polityków... czy jest w ludziach, przynajmniej niektórych jakaś nieposkromiona agresja, która nakazuje im walczyć aż do śmierci. - I czy to sama śmierć była najgorszym co mogło człowieka spotkać na wojnie? Ludzie których mijali w drodze do Kotei żyli, lecz odebrano im godność. - Misae-san, Mikoto-san, jesteście strasznie pesymistycznie nastawione do tego wszystkiego - dodała już lżejszym tonem, siląc na uśmiech. Nie sądziła, by zwykła zmiana nastawienia mogła zmienić bieg historii, ale w tym momencie to było jedyne, na co było ją stać. Poza tym nie miała ochoty siedzieć w ponurej atmosferze, do której powstania bądź co bądź bardzo się przyczyniła.

Coś zaczęło dziać się w walce Nany i Renkuro, a oczy tej pierwszej zmieniły barwę na szkarłatną, co Sae dostrzegła dopiero teraz. Przez chwilę wydawało się, że dziewczyna zostanie zabita przez salwę lecących shirikenów i szatynka zasłoniła dłońmi usta, by zagłuszyć cichy krzyk, który się z nich wyrwał. To co stało się później było dość nieprzewidywalne, a jednocześnie absolutnie genialne. Nana zrobiła na niej jeszcze większe wrażenie niż Kan i Sae obserwowała z wypiekami na twarzy, odsuwając w dal myśl o jej ewentualnych koneksjach rodzinnych.

Nie zwróciła nawet uwagi na wymianę zdań pomiędzy Kanem i Mikoto, dlatego gdy ponownie na nich spojrzała zaskoczyło ją że wydawali się bardziej zainteresowani sobą nawzajem niż pozostałymi uczestnikami ich dyskursu. Zmarszczyła brzwi i zastanowiła, co może dodać od siebie, gdy właśnie w tym momencie walka Kazumy przybrała niespodziewany obrót.

- Kazuma-san! - Niemal pisnęła, czując jak ważą się nie tylko losy jego walki, ale również stanu zdrowia. Odpowiedział jej jednak krzyk bólu jego przeciwnika, choć Sae nie umiała stwierdzić, co mu właściwie dolegało dopóki nie przypomniała sobie ich krótkiej wymiany zdań na temat technik iluzji. Pokiwała energicznie głową, gdy Kan jakby czytając jej w myślach zaproponował jej, że udadzą się do szpitala. Te rany ktoś musiał obejrzeć i jeśli miał to być jakiś Uchiha to Sae nie zamierzała zostawiać blondyna na jego łasce. Poza tym akurat w tym momencie pojawił się Kyoushi, którego walka tak bardzo zainteresowała Bajiego. Wydawał się znać też dobrze z pozostałymi i Sae uznała to za dobry moment do oddalenia się.

- Gratuluję zwycięstwa - powiedziała uprzejmie, lecz niestety nie mieli już czasu na zapoznanie się. - Kan-san ma rację, powinniśmy tam pójść. Naprawdę cudownie było móc obejrzeć z wami walki, Misae-san, Mikoto-san... uhm, Soeui-san - dodała z wahaniem nie pewna, czy mężczyzna w ogóle zwróci na nią uwagę siedząc najdalej. - I oczywiście Tomoe-chan! Baji-san, zobaczymy się niedługo, będziesz musiał opowiedzieć mi jak skończyła się walka Nany-san! - Dziewczyna jeszcze pomachała całej grupie oddalając się z Kanem w kierunku schodów trybun, którymi mieli zejść do szpitala.

zt + Kan -> [Event] Pomieszczenia służby medycznej//

[Baji]

Opinię o turnieju były zbliżone, a przynajmniej w przypadku mojej osoby oraz dwóch białowłosych piękności. Na toast wzniesiony przez Misae-san zaśmiałem się lekko uznając ten gest za zabawny unosząc przy tym swój kawałek dorzucając przy tym swoje trzy grosze.
- Oraz za was, piękne panie, Souei-san i za to że dane nam było się tu spotkać. - nie bardzo umiałem przyjmować komplementy dużo łatwiej było mi je prawić tym bardziej gdy nie były to tylko czcze gadanie. To chyba właśnie dlatego nie potrafiłem pozostawić im ostatniego słowa. Właściwie to nawet nie wiedziałem czy to była szczera opinia czy zwykła uprzejmość, choć na pewno było to miłe.


Kolejne wymiany uprzejmości w naszej pogawędce naprawdę sprawiały, że choć nie znaliśmy się długo to ludzie czuli się tu swobodnie. Mogli mówić otwarcie wiedząc, że druga strona również będzie z nimi szczera. Tak przynajmniej wydawało mi się że jest w naszym kółeczku dyskusyjnym. Jedynie on, wielkolud o białej grzywie siedział jakby z nami ale na uboczu. W sumie to nie wiedziałem, czy on na prawdę nie ma ochoty prowadzić z nami rozmowy czy może bliżej mu do introwertyka który nie odezwie się niepytany. Bo przecież z Misae rozmawiał... no a przynajmniej zamienił kilka słów.
- Souei-san... - zagadnąłem trochę nie pewny czy to dobry pomysł, w końcu Kyoushi-san nie miał problemów żeby na trybunie rzucać mieczami więc nie mogłem mieć pewności że ten nie ukręci mi karku za przerywanie spokoju - A co pan sądzi o turnieju?
Jeśli olbrzym zwróci na mnie uwagę to wyraźnie dostrzeże, że może nie tyle pytałem o turniej co z ciekawością spoglądałem na walkę Kyoushiego. Walkę na zupełnie innym poziomie, której nie byłem w stanie śledzić tak jakbym tego chciał. No i bardziej zastanawiało mnie jego zdanie na ten temat niż konwersacja moich rodaków obfitująca w dość jasne sygnały... a może zastanawiała mnie jego reakcja. Urwie mi łeb czy nie?

- Kyoushi-san! - zawołałem uśmiechając się do tego potwora, jego zwycięstwo ucieszyło mnie tak samo jak zwycięstwo Kana czy późniejsze Kazumy - Byłeś niesamowity, dosłownie nie mogłem nadążyć wzrokiem ale wiedziałem że wygrasz. Nawet na moment nie przestałem wierzyć ale ten z pustyni też był niczego sobie.
Odpowiedziałem białowłosemu szermierzowi na pytanie jak się podobała walka, gdy ten zwrócił się już do swoich kompanów. W końcu ledwo ich znałem więc moja opinia była tu najmniej istotna ale mimo wszystko chciałem ją wyrazić.

- Oczywiście, pogratulujcie ode mnie Kazumie. - odpowiedziałem Sae i Kanowi którzy postanowili mnie zostawić na trybunie. Trochę rozumiałem, trochę przykro, a trochę mówi się trudno. Zresztą człowiek może nie stąpał na świecie jakoś mega długo jednak zdążył się już przyzwyczaić do niektórych rzeczy jak na przykład, że faceci mają tendencję do odchodzenia.

[Souei]

Z zainteresowaniem śledził rozwiązania kolejnych potyczek. Nie przysłuchiwał się już rozmowom toczonych obok z taką samą uwagą jak wcześniej, bo nie interesowała go nieudolna kokieteria. Zamiast tego starał się zauważyć, w jaki sposób dochodziło do kolejnych zwycięstw. Walka Kazumy i Akiego była co najmniej dziwna, trudno było tam doszukać się konkretnych umiejętności nie będąc uprzedzonym, na co się patrzy. To co udało mu się odnotować, to dziwne dystansowe taktyki z użyciem dzwoneczków, których dźwięk poprzedził wrzask kusznika. Ten szczegół uznał za warty przemyślenia później, gdy towarzystwo nieco się przerzedzi.
Dopiero wtedy jego uwaga wróciła z powrotem do grupki na trybunach, bo ktoś wywołał go do tablicy. Spojrzał w tamtym kierunku i wyszukał Baijiego, lecz nie wiedział, jakiej odpowiedzi ten oczekuje. Chciał usłyszeć coś mądrego i światłego w stylu farmazonów dziewczyn, czy po prostu czuł się niekomfortowo z milczeniem Matsudy i chciał je przerwać pierwszą lepszą zaczepką? Pazurowi wydawało się, że to po prostu ten typ, który jest zbyt dobrze wychowany, aby pozwolić komuś nie brać udziału w rozmowie.
- Mam go w dupie. - Odpowiedział po chwili, wracając wzrokiem na arenę. Prawda była taka, że był tu bo musiał. Brał udział w walkach, aby zmaksymalizować swoje szanse na wygraną, ale nie w turnieju.
Potyczka Kyoushiego nareszcie dobiegała końca. Widać było, że ciężko jest im sobie zrobić nawzajem krzywdę, co mogło być skutkiem albo bardzo małej siły ataków, albo dużej odporności na wrogie techniki. Nie wyglądało na to, aby pierwsza przyczyna była prawdziwa, zwłaszcza patrząc na zaawansowane formy technik, jakimi się okładali. Souei podniósł się nawet z oparcia i wytężył wzrok, aby lepiej widzieć, kto wyjdzie z tego zwarcia zwycięsko. Po kilku sekundach rezultat okazał się być szczęśliwy, a siedząca obok Misae mogła odetchnąć z ulgą. Matsuda zresztą też, choć na zwycięstwie Siwego na pewno nie zależało mu tak bardzo, jak jego przyjaciółce. Po kolejnych kilku sekundach, Shiroyasha już darł się do nich za plecami. Zupełnie tak jak Kan wcześniej, pojawił się na trybunie tuż po zakończeniu walk, aby upewnić się, że niczego nie przegapi.
- Gdybyś przyszedł kilka sekund wcześniej, to zdążyłbyś zobaczyć końcówkę swojej walki. - Z kamienną twarzą zażartował z tempa, w jakim szermierz pojawił się w ich towarzystwie. Na życzenia powodzenia nie podziękował, bo do głowy przyszło mu coś innego.
- Zobaczymy... poziom jest bardzo nierówny... - To jeden z pierwszych wniosków, jaki klarował się po pierwszych dwóch dniach oglądania zmagań. Niektóre starcia to walki na notki wybuchowe żółwia ze ślimakiem, a w czasie innych cały stadion drży w posadach. Dlatego Souei podchodził do swojego jutrzejszego meczu z dużą dozą rezerwy, bez zgubnej dumy i pewności siebie.
Zanim jednak kolejny dzień, została jeszcze ostatnia walka, która mimo że nie była nadzwyczajnie szybka czy mistrzowska, to bardzo wyrównana i efektowna, co rozgrzewało publiczność do czerwoności. Matsuda jednak zwrócił na nią więcej uwagi dopiero teraz, bo równolegle zerkał jeszcze na starcie Uchihy, którego poznał dzień wcześniej, z jakąś młodą Hyuugą. Ta walka była jednak dość rozczarowująca i w sumie to chyba nawet lepiej, że szybko się zakończyła.

[Misae]

Zaśmiała się pogodnie gdy Baji podłapał toast i mrugnęła do niego radośnie okiem. Czuła, że choć nie ze wszystkimi obecnymi złapała nić porozumienia na równym poziomie tego dnia - co mogło być również spowodowane krótką znajomością, to wesołe usposobienie Baji’ego bardzo jej pasowało i zaskarbił sobie jej ogromną sympatię.
Kątem oka spojrzała na drugą białowłosą. Uniosła kąciki ust w delikatnym uśmiechu. Nie no… nie można było aż tak pesymistycznie na to patrzeć. Choć Misae zgadzała się z tym, że „Turniej Pokoju” poza bardzo chwytliwą, medialną nazwą z samym pokojem nie ma nic wspólnego, o tyle miał on swoje dobre strony warte podkreślenia.
Mikoto-san nie można aż tak negatywnie na to patrzeć. Nie zrozumcie mnie źle. Dalej uważam, że turniej pokoju po prostu nigdy nie będzie takowym, a wizja skończenia wojen choć piękna jest w tym świecie nieosiągalna. Po prostu jak dwie osoby reprezentujące podobny do siebie poziom chcą sobie dać po razie w kontrolowanych warunkach to mogą. Póki to nie walka mrówki z butem, który tylko dybie by rozdeptać małą słabą istotkę, co widać gdy wyszkoleni ninja podnoszą rękę na cywili, to czemu im na to nie pozwolić? Jeżeli chcą się sprawdzić i porównać by wiedzieć jak daleka jeszcze droga przed nimi, nie widzę przeszkód aby to robili. Decydując się z pełną świadomością na to, co może cię w czasie turnieju spotkać, nie widzę powodu by aż tak piętnować to wydarzenie… - nie była idealistką. Już nie była idealistką. Szczerze? To wolała aby dwóch ninja biło się na takim turnieju pod okiem kogoś, kto mógł taką walkę w niebezpiecznym momencie przerwać, niż jeżeli mieliby się spotkać w czasie prawdziwej wojny, gdzie tylko jeden mógłby opuścić spotkanie żywy… a nie zawsze udawało się to osiągnąć, gdy zbyt mocno ranieni oboje wojownicy padali wycieńczeni i kończyli swój żywot gdzieś daleko od domu i bliskich.
Baji próbowała zagadnąć Brewkę, który zdawał się najlepiej bawić przy fenku, który notabene siedząc pod jego nogami z poważną miną zdawał się bronić olbrzyma przed ewentualnym atakiem - w końcu żywiciel musiał być cały i zdrowy, no nie?
-Souei-san - odezwała się tonem zirytowanej starszej siostry, upominającej młodszego brata, że zrobił coś nieodpowiedniego. Choć nagana nie była wyraźna, wprawne ucho potrafiło ją wyłapać. Nie chciała by aż tak gasił młodzieńca, który miał jak najlepsze intencje. Już mógł nic nie odpowiadać.
Szczęśliwie ta rozmowa zakończyła się szybko bo już po chwili na arenę wszedł ten, którego walkę oglądała z zapartym tchem. Ten, przez którego niemal nie dostała zawału i ten, który swoim triumfem sprawił jej tak ogromną radość i dumę.
-Słusznie - odparła siląc się na groźną minę gdy zagadnął o urwanym łbie. Długo jednak nie mogła kryć radości, więc z uśmiechem od ucha do ucha dodała niemal bez pauzy -Wasz pojedynek był niesamowity - nie było czego kryć. To co pokazał Shiroyashi i Kaguya to poziom, który niebotycznie wznosił się ponad ten prezentowany przez resztę wojowników. Byli tak nieosiągalni, że aż brakowało słów by opisać co pokazali na arenie chwilę wcześniej.
Kunoichi spojrzała na przyjaciela i szkarłatną plamę po zadanej ranie. Odetchnęła ciężko. Kyoushi pewnie nawet nie spojrzał jak ktoś chciał mu pokazać w którą stronę ma się udać aby uzyskać pierwszą pomoc. A może właśnie wiedział? Przymknęła na chwilę oczy by skupić się mocno. Skumulowała chakrę, zbijając ją w małą, wąską niteczkę, ledwo dostrzegalną dla oka, którą posłała do stojącego tuż obok Kota. Nie zamierzała robić tam żadnego popisu i świecić zielonymi dłońmi między wszystkimi i pchać się z łapami do przyjaciela by się nim zająć. Była Yamanaką. Subtelność do jej drugie imię. Mrugnęła tylko porozumiewawczo do Siwego, w odpowiedzi na to, co mógł poczuć.
-Do zobaczenia - skinęła głową na pożegnanie gdy dwójka z klanu Senju się wycofała. Czyżby znowu jak dzień wcześniej Baji miał pozostać bez towarzyszy z delegacji? Było to bardzo nieodpowiednie. Czy aby na pewno byli swoimi towarzyszami w tej wyprawie? Nie jej oceniać. Lepiej skupić się na Siwym i ostatnim toczącym się pojedynku…

  Ukryty tekst

[Mikoto]

Mikoto z uśmiechem przyłączyła się do tego dziwnego toastu, unosząc na chwilę sushi, by następnie je zjeść. Uśmiechnęła się też do Sae, której zrobiło się chyba nieco lepiej po wypiciu zimnej wody, więc skinęła jej głową na podziękowanie, które usłyszała. Nie zwróciła uwagi na jej zawahanie odnośnie podejrzenia trucizny, za to z uśmiechem przysłuchiwała się, jak dziewczyna stara się zdobyć względy Kana jako Senseia. Co prawda Senju był dość młody, jednak udowodnił na arenie, że ma spore doświadczenie, które mógłby przekazać tym, którzy chcieliby się od niego uczyć. Myślami wróciła do swoich treningów z Natsume, gdy dzień w dzień trenowała pod jego okiem do upadłego. Brakowało jej go i miała nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkają.
Z tego zamyślenia wyrwało ją swoje imię, gdy Sae zwróciła się zarówno do niej, jak i do Misae, wytykając pesymistyczne podejście do turnieju. W odpowiedzi westchnęła tylko z rezygnacją. Nie miała zamiaru się dzielić faktem, że jedna wojna już zniszczyła jej życie i nigdy nie uwierzy w coś takiego, jak ''Turniej Pokoju''. Nie odezwała się więc na ten temat i spojrzała na Kana, który zwrócił się do niej. Posłała mu lekki, współczujący uśmiech. A więc jego też wmanewrowała Liderka.
- Twój pojedynek był bardzo widowiskowy. - Pochwaliła. - Ten smok był niesamowity.
Potem skończyła się walka niejakiego Kazumy i Kan postanowił do niego pójść ze względu na jego stan zdrowia, a Sae zgodziła się mu towarzyszyć. W międzyczasie pojawił się też niejaki Kyoushi, któremu również tu kibicowano, a który ledwo zakończył swoją walkę i już wbił na trybuny. Sądząc po szkarłacie na jego odzieniu, zignorował opiekę medyczną, a Souei zażartował sobie z jego szybkiego tempa. Żart był o tyle dobry, że nawet Białowłosa się uśmiechnęła, chociaż nie pochwalała tego, jak ''spławił'' Bajiego, który próbował nawiązać z nim rozmowę. Ogólnie dużo zaczęło się dziać naraz. Kan i Sae odeszli, więc Mikoto pożegnała ich, mając nadzieję że jeszcze się spotkają, po czym skupiła się na Kyoushim, który nadal był pod wpływem adrenaliny, a przynajmniej tak to wyglądało, albo zawsze tak go nosiło. Tak czy inaczej towarzystwo zajęło się sobą, a że na arenie toczyła się już tylko jedna walka, Mikoto również zamierzała się zebrać, dlatego też schowała swoje pudełeczko z przekąskami, oraz manierkę, by następnie chwycić za swój wielki wachlarz.
- Było mi bardzo miło, ale na mnie też pora. - Zwróciła się do towarzystwa. - Mam nadzieję, że dane nam będzie jeszcze się spotkać przed zakończeniem Turnieju. Do zobaczenia.
Posłała ciepły uśmiech zarówno Misae, jak i Bajiemu, zaś Soueiowi i Kyoushiemu skinęła uprzejmie głową, po czym ruszyła wzdłuż ławek w stronę jednego z wyjść.

[zt]

[Souei]

Rozłożył ręce w geście bezradności, gdy został upomniany przez Misae.
- No co? - Odburknął do niej, nie widząc w swoim zachowaniu niczego odstającego od normy. Domyślał się, że być może chamska odpowiedź, której udzielił Baijiemu go nie zadowoli, a nawet zniechęci do jego osoby, ale nie zależało mu na zdobywaniu niepotrzebnej sympatii. Ostatecznie jednak westchnął ze zrezygnowaniem i odwrócił się jeszcze raz w kierunku Baijiego.
- Nie chce mi się tego tłumaczyć. Nie obchodzi mnie kto wygra turniej, kto go zorganizował i po co. Teraz lepiej? - Z ostatnim pytaniem skierował swój wzrok na Misae, czy taka odpowiedź mimo że równie bezowocna, może będzie po prostu bardziej strawna.
Oczywiście, że miło patrzyło się na zmagania zawodników. Część z nich była nawet bardzo widowiskowa i dostarczała publiczności rozrywki w ilości, która budziła spory entuzjazm. Poza tym, takie wydarzenia chyba zawsze cieszyły się dużym zainteresowaniem, więc przynajmniej w tym aspekcie można było być pewnym, że turniej nie zawiedzie. Czy jednak był to turniej Pokoju, Wojny czy Zawieszenia Broni, nie robiło to w gruncie rzeczy żadnej różnicy. Soueia bezpośrednio nie dotykały takie wydarzenia, bo po wyjeździe z Sogen wróci do swojej rutyny i w jego życiu nic się nie zmieni. Trudno było oczekiwać więc, że będzie tracił czas i energię na angażowanie się bardziej, niż było to konieczne. Chodziło tu tak samo o walki, jak i dyskusje z nieznajomymi.
Odprowadził Kana, Sae i Mikoto wzrokiem zadowolony, że grupka nieco się przewietrzyła. Wolał bardziej kameralne towrzystwo, bo wśród znajomych twarzy czuł się swobodniej. Był jeszcze ten Baji, ale on póki co sprawiał wrażenie równego gościa, więc nareszcie można chyba było nieco wrzucić na luz.
- Nie idziesz z nimi? Myślałem, że trzymacie się razem. - Zagadnął do chłopaka. Z tego co mówił wydawało się, że sporo łączy go z Prastarym Lasem, więc trochę dziwne było, że gdy leśne ludki zdecydowały się pohasać do swojego leśnego kolegi, ten tutaj został w tyle.
Matsuda spojrzał jeszcze na fenka, leżącego mu pod nogami. Wyglądało na to, że dla niego turniejowe atrakcje dnia drugiego skończyły się wraz z ostatnim kawałkiem yakitori. Pazur sięgnął ręką nisko i głasknął go raz między uszami.

[Baji]

Test. Raz, dwa, raz, dwa. Delikatnie przechyliłem głowę w bok aby się upewnić, że nie została odłączona od reszty gdy padał pierwsza odpowiedź wielkoluda który dość szybko został upomniany przez Misae i po chwili zdecydował się rozbudować swoją odpowiedź na moje pytanie, lecz nie było wątpliwości co do jednego. Więcej słów, przekaz ten sam. Osobiście nie przeszkadzała mi pierwsza forma, w końcu była prosta, jasna i na temat, a ja nie byłem jakimś tam paniczykiem aby słownictwo raziło moje uszy.
Skinąłem więc zainteresowany głową aby dać do zrozumienia, że przyjąłem tą odpowiedź bo zarówno pierwsza jak i druga wersja była ciekawa. Tym bardziej, że zdecydowana większość miała jakieś konkretne zdanie na temat turnieju. Souei z kolei nie oceniał go ani dobrze ani źle, możliwe że wcale go nie oceniał. Ciekawe.
- Przyjemność po mojej stronie. - odpowiedziałem wstając by delikatnie się ukłonić gdy i Mikoto nas opuściła i takim sposobem znów byłem sam z tą nietypową kompanią. Piękna i dwie bestię.
- Cóż... chyba nie koniecznie. - spojrzałem kątem oka w kierunku w którym zniknęli moi leśni towarzysze by po chwili znów skierować swoją uwagę na rozmówcę i pojedynek lalkarza z wojowniczą Naną - Zresztą po prawdzie to za wiele nas nie łączy, ot pochodzenie... a poza tym jestem ciekaw wyniku tej walki.
Pochodzenie, coś co dla jednych było bardzo ważne. Kochało się tych którzy mieli to samo pochodzenie choćby popełnili zbrodnie lecz nienawidziło tych z innym choćby ocalili nam skórę. Ja osobiście nie traktowałem tego aż tak fanatycznie. Inaczej musiałbym czuć niechęć do choćby Kyoushi-sana, a przecież facet był świetny.
- Jak sądzicie? Sądziłem, że tamten Renkuro szybko wygra z taką przewagą ale robi mnóstwo głupich błędów z drugiej strony jego przeciwniczka nieźle już oberwała? - zapytałem ciekaw opinii ekspertów, a przynajmniej osób mających większe doświadczenie ode mnie.

[Kyoushi]

- A dziękuję miła nieznajoma. Nic wielkiego - powiedział w stuprocentowo swoim stylu odpowiadając jeszcze młodej Sae, która zwinęła żagiel wraz z Kanijskim, który także wygrał wcześniej swoją walkę. No cóż, ten nie chciał nic mówić, więc nie było sensu drążyć tego tematu. Wrócił do pozostałych, by dodać coś od siebie. Kolejnym w kolejce do odpowiedzi był sam Baji, chłopak świeżo poznany na trybunie, jednak bardzo wesoły, więc nie zamierzał tego tak zostawić. To mógł być kolejny przyjaciel, których aktualnie białowłosy kolekcjonował jak pokemony.
- Oj tak, silny był skurwiel, ale już mnie zdenerwował to sięgnąłem po grubszy kaliber. Wytrwały jak jasny chuj. - przeklinał równie łatwo jak przyszło mu walczyć mieczem. Niestety, był z niego kawał bydlaka i to niezbyt podobny do samego Soueia, z którego dopiero był bydlak śmierdziel. Wspaniały wariat. - Kwestia wprawy i doświadczenia, a w przyszłości wyłapiesz każdy szczegół takich walk, uwierz. - dodał do kompana, który wspomniał o tym, że nie widział dosłownie wszystkiego. Nie dziwił się, sam był przecież już na tak wysokim poziomie, że ciężko było o silniejszych wojowników, więc to było w pełni zrozumiałe. Przeszedł do żartu Soueia, który wywołał na jego twarzy olbrzymi uśmiech i niemal się nie zaśmiał jak wariat, zasłaniając szybko usta.
- Hah! To ci wyszło. W sumie to byłoby niegłupie, mógłbym zostawić klona by siebie obserwować. CO TO ZA ZAJEBISTY POMYSŁ, JESTEŚ GENIUSZEM - rzucił szybko, gdy tylko w jego pustej głowie zrodził się ten szalony pomysł. Białowłosy był naprawdę zakręcony jak ruski korkociąg, więc i wpadał na głupie pomysły szybciej niż się ruszał.
No i była tu ta najważniejsza, która mogła mu pomóc i już niedługo później czuł, że ona to robi, nawet się nie zbliżając. Była równie niesamowita co myślał. - Niesamowite jest to jak to robisz! - nie zatrzymywał się z komentarzami, które rzucał na lewo i prawo, a teraz skomplementował odwzajemniając jej komplement, by było wszystkim równie miło co i jemu. Wiedział, że mogła być z niego dumna, a to ważna informacja jak dla niej tak i dla niego samego. Białowłosa obok nie odezwała się do niego wcale, tylko zmierzyła go wzrokiem, więc nie zamierzał o niej myśleć za bardzo, nie zwrócił jakby uwagi. Więc po chwili odeszła, a on sam nie miał zbytnio czasu by się żegnać, skoro sama się nie odezwała. Białowłosy teraz jednak miał jeszcze jedno do powiedzenia.
- Czuję się jakbym nic nie robił przez cały dzień! Misae, jesteś wielka! Niestety, muszę was na chwilę zostawić. W międzyczasie mam do wykonania pewną rzecz dla Katsumi, z racji jej bezpośredniej prośby. Wrócę tutaj przed moją kolejną rundą. Souei, nie muszę ci kibicować, zmieciesz rywala szybciej niż zdąży pomyśleć, wuja kaguja. Do zobaczenia później! Baji, trzymaj się! - obrócił się widowiskowo, aż jego płaszcz się zakręcił bardzo elegancko, a on sam zniknął w widowni, by udać się do jednego z domostw, w których musiał wypełnić swoje zadanie. Czas na rozróbę poza stadionem!

z/t
viewtopic.php?p=194731#p194731

[Misae]

Spojrzenie z wyrzutem i „nowa odpowiedź Souei’a po upomnieniu. No naprawdę… Jej mina mówiła coś pod tytułem „naprawdę się postarałeś…” mocno sarkastycznie, ze wzrokiem pełnym niedowierzania i kręceniem z dezaprobatą głową. Zaraz potem uśmiechnęła się do siebie i po prostu zaśmiała się z całej tej sytuacji. Wyglądał jak młodszy braciszek zganiony, próbujący zadowolić starsze rodzeństwo, gdy powiedział coś nieodpowiedniego w czasie rodzinnej kolacji gdzie pełno było wujków i cioć z daleka. Było zabawnie widzieć go w takim wydaniu.
Uznała, że zakończy temat po prostu przytakując mu, aby miał pewność, że taka wersja już przejdzie. Trudno było kryć Yamanace rozbawienie całą tą sytuacją, ale jakoś musiała, zwłaszcza, że druga białowłosa zamierzała również ich opuścić więc wypadało się pożegnać.
-Do zobaczenia Mikoto-san - skinęła jej na pożegnanie i uniosła dłoń. Kto wie? Może ich ścieżki ponownie się splotą za jakiś czas? Nikt nie mógł tego przewidzieć. Pewne było to, że przyniosła pyszne jedzenie, za które kolorowooka była bardzo wdzięczna. Ważna nauczka na kolejny dzień walk - nie zapomnieć o przekąskach.
Wszyscy zwrócili uwagę na to, że pozostali porzucili bez większego przejęcia kolorowo-włosego, jakby było to zupełnie normalne.
-Ja nie narzekam, że wybrałeś zostanie z nami Baji-san - przyznała szczerze na jego słowa. Wydawał się być bardzo sympatyczny i to nie było tylko jej spostrzeżenie bo chyba wszyscy w jego towarzystwie złapali z nim na tyle kontakt by ciągnąć rozmowę - nawet sam Olbrzym sam coś zagadnął o czym wcześniej nie było mowy.
-Przyznam, że sądziłam iż walka skończy się dużo szybciej. Jego przeciwniczka jest niesamowicie sprytna. - przewidywanie tego co działo się na polu walki w wykonaniu ciemnowłosej kunoichi było niezwykłe i tyle razy uratowało jej skórę przed zdawać by się mogło niechybnym końcem, że tylko ignorant nie doceniłby tego pokazu, który dane im było teraz oglądać. Ktoś kto postradał rozum… a właśnie. Skoro o szalonych ludziach mowa był tam przecież on. Szalony wojownik. Uśmiech Misae. Ten, który zmienił jej życie i każdego dnia dokłada kolejną cegiełkę w pisaniu jej nowej historii.
-Przyjemność po mojej stronie - odparła zadowolona, gdy był usatysfakcjonowany tym co spotkało go chwileczkę temu. Choć kunoichi nie ucieszyła się na to, że tak szybko musi ich porzucić rozumiała wagę zadań wydanych przez samo szefostwo klanu, jedyne co to mogła dodać od razu -Baw się dobrze, tylko nie spal czegoś po drodze - zażartowała i już machała mu na pożegnanie bo zniknął gdzieś w tłumie. O tak… ten to naprawdę miał…
-Mrówki w majtkach, jak słowo daję - dodała cicho kręcąc głową z dezaprobatą, wracając wzrokiem do ostatniej walki.

[Souei]

Nie było mu żal Bajiego, którego pozostawiono na pożarcie bezwzględnej Klepsydrze. Cała ta sytuacja nie była jakoś szczególnie poruszająca, więc Souei nie poświęcał już temu więcej uwagi tym bardziej, że sam zainteresowany nie wydawał się tym faktem jakoś szczególnie zmartwiony. Cóż, ze wszystkich nowo poznanych osób tutaj przed chwilą, to właśnie ten koleszka miał w sobie na tyle pokory, aby nie wymądrzać się, głupio nie przechwalać i nie nadskakiwać. Dzięki temu dało się jeszcze z nim jakoś porozmawiać, a i tak do zakończenia ich spotkania pozostało już chyba niewiele czasu. Niestety, tych kilku więcej minut nie mógł usiedzieć na miejscu Kyoushi, który musiał natychmiastowo oddalić się, aby zrobić "pewną rzecz dla Katsumi". Prawdopodobnie miało to związek ze zwojem, który otrzymał wczoraj do rąk własnych. Matsuda nie dopytywał i nie próbował go zatrzymać. Samemu również by sobie tego nie życzył, a przecież też miał tu do załatwienia swoje sprawy. Niech każdy pilnuje własnego nosa, a na pewno wszystkim będzie żyło się łatwiej. Pazur machnął mu tylko niedbale na pożegnanie i tyle go widzieli.
Wrócił wzrokiem do ostatniej walki, po prawdzie odrobinę wyczekując już jej zakończenia. Potyczka przeciągała się niemiłosiernie, ale być może chyliła się już ku finałowi? Rzeczywiście, gdyby tylko Renkuro umiał skorzystać z przewagi jaką dawały mu marionetki, walka powinna zakończyć się już dawno. Niemniej jednak, jeśli Nana nie była w stanie do tej pory skrócić dystansu i stworzyć zagrożenia dla swojego przeciwnika, to wraz z upływającym czasem będzie jej tylko trudniej. Nie rzucała technikami na prawo i lewo jak Kyoushi albo Kan, ale to chyba nie dlatego, że nie chciała. Wyglądało więc na to, że szansę będzie miała tylko wtedy, gdy to jej oponent popełni błąd, a ona szybko go zauważy i wykorzysta.
- Ja tam nie wiem. - Podsumował swoje myśli jednym, krótkim zdaniem. Na pewno nie będzie tu próbował nikomu wykładać swoich teorii, bo nie po to się tutaj zebrali.
- Niech to się już kończy i idziemy stąd. - Zamarudził jeszcze, bo wraz z końcem walki Kyoushiego przeminęła główna atrakcja. Ta była tylko tłem i szkoda, że musiała jeszcze chwilę potrwać.