[Event] Trybuny Południe

[Kyoushi]

Był w swoim świecie i w swojej bajce, gdzie prowadził tę grę tak jak zechciał i także tak jak potrafił najlepiej. Nie zamierzał się hamować przed nikim, a także udawać kogoś kim nie był. Po prostu będąc sobą oddawał i reagował na zewnętrzne bodźce, w które wliczała się nie tylko flora i fauna, ale także i ludzkie emocje czy też czyny. Wszystko było powiązane niczym ogniwa łańcucha. Nie posiadając swoistego 'dobrego smaku', a także wyrachowania w zachowaniach międzyludzkich, był swoistym bydlakiem, który na wszystko sobie pozwalał, co tylko zechciał. Owszem, czasem się hamował przez co wyglądał dość nienaturalnie, jednak nauczył się już sztuki negocjacji, twardych i politycznych negocjacji, które przekuwały się w nie lada korzyści czy też zwycięstwa, więc nie był takim półgłówkiem za jakiego można go było wziąć. W obecnej jednak chwili, emocje nim targały jak złe.
Poznawszy się wzajemnie, biały demon śmiało odwzajemnił uścisk dłoni, nie korzystając ze swojej absurdalnej siły. Po prostu zrobił to kulturalnie, nie dając po sobie poznać czegokolwiek co nie było ludzkie w tejże postaci. Baji mógł to poczuć i tym bardziej samemu być pewniejszym obcowania z heterookim szermierzem z Sogen. Reagując na słowa młodego członka klanu Senju, sam się uśmiechnął i dodał.
- Więc nie ma na co czekać, chwytaj za patyk czy czym tam walczysz i zróbmy to teraz! - powiedział, od razu wymachem dłoni odsuwając płaszcz, który skrzętnie zakrywał broń, by drugą ręką chwycić za rękojeść katany, którą złapał mocno i pewnie, jakby miał rzeczywiście stanąć w szranki z przeciwnikiem, jednak wtedy były gdzieś w jego głowie słowa Misae, o pewnej obietnicy, o której szczerze mówiąc zapomniał, co było jawnie widać na jego twarzy. Odwrócił się w jej stronę, chwycił miecz ręką bliższą rękojeści, by kciuk mieć u samej końcówki rękojeści, ostrzem ku dołowi, wyrzucając miecz z pochwy w strony białowłosej. Wierzył, że jest na tyle zręczna, że sama się nie skrzywdzi i chwyci broń. - Dobra, to tu i teraz! Was dwoje przeciwko mnie! Chwytaj słodziaku mój miecz i walczmy! - rzekłszy już był gotowy do bitki, samemu dobywając najkrótsze z ostrzy - wakizashi, gdzie ostrze skierowane miał wzdłuż swojego przedramienia, stojąc w pozycji niemal bokserskiej. Już miał się z nimi policzyć, jednak jak wiadomo, były to tylko żarty. Chociaż może nie w jego przypadku...
Bardzo dobrze czuł się widząc tak rozbawioną niewiastę. Wyglądała naprawdę jakby dawno nie słyszała tak dobrego żartu, a ten mu wyszedł jak żaden wcześniejszy. O ile wielka i straszna osoba, którą był Ichir, budowała wokół siebie aurę, której nie sposób nie było wyczuć, o tyle sam Shiroyasha niezbyt bał się już śmiało można mówić - przyjaciela, z którym nie raz stanęli ramię w ramię podczas bitew. Cóż, na pewno nie zaszkodzi trochę humoru dla rozrywki.
- Spiesz się, bo nie będę wiecznie żył i czekał! Oj, Misae. Oczywiście, że pozostanie w jednym kawałku. Chyba, że mi się katana z bokkenem pomyli. - powiedział, wciąż w dobrym humorze żartując i dogryzając. Wiedział, że niedługo jego chwila na arenie, przez co mógł wyładować swój stres, którego praktycznie nie było. Czuł się tutaj jak ryba w wodzie, wiedząc, że cała arena patrzy. Ciekawy był jedynie do jakiego etapu jego przeciwnik każe mu się posunąć. Może zmusi go do aktywacji Sharingana? A może nawet i do wyzwolenia chakry Dwuogoniastego? Kto go tam wie.
- Jeśli go nie ma w pobliżu to jego strata. Niech żałuje, że nie zobaczy ani mnie ani Sołeja w walce. Mógłby się czegoś nauczyć hihi. - kolejny żarcik kosmonaucik i jesteśmy w domu. Ależ był dzisiaj w wybitnej wręcz formie do ciskania na lewo i prawo Siwymi żartami. - Senju i Nara? - zwrócił swój wzrok w kierunku Bajiego, który powiedział w końcu do jakiej rodziny należy. - Miałem kiedyś przyjaciela, a także mógłbym powiedzieć podopiecznego z tych klanów. Jednak Senju tak blisko Uchiha, no no. Wiele się zmieniło po wojnie. - dodał, nieco się przekomarzając, by w końcu kiedyś odzyskać i swoja broń, którą miała Misae. W sumie dawno nie walczył na dwa miecze, jednak do turnieju na pewno obydwa się przydadzą. Teraz to już był nakręcony jak dziki za murem.

[Baji]

Gdy szermierz uznał, że nie ma co marnować czasu na czekanie bo nam walka stygnie omal nie podskoczyłem. Nie spodziewałem się takiej reakcji, bo przecież byliśmy na trybunie!? Czułem lekkie zakłopotanie i zastanawiałem się w jaki sposób mógłbym spróbować się wykręcić z tego w co się wpakowałem, zapamiętując przy okazji że przy białowłosym należy pomyśleć nim chlapnie się jęzorem coś tak głupiego jak wspólna walka. Na całe szczęście Misea była na posterunku i szybką żartobliwą uwagą przejęła uwagę Kyoushiego, który z kolei wyglądał jakby właśnie sobie przypomniał coś bardzo ważnego.
- Ja chyba jeszcze odpuszczę, to nie najlepsze miejsce... - zaśmiałem się licząc w duchu, że zaraz nie będę zmuszony wykonywać uników żeby nie oberwać choć miałem wrażenie, że obok pięknej Yamanaka jestem nieco bezpieczniejszy niż gdybym został z tym szaleńcem sam na sam. Oczywiście szaleńcem ale w tym pozytywnym znaczeniu tego słowa.
Wzrok najpierw skierowałem na Misae gdy Kyo wyglądał jak gdyby miał już zamiar skończyć gadać, a zacząć działać doszukując się u niej pomocy następnie przeniosłem go na olbrzyma, który ze stoickim spokojem oglądał to co działo się na arenie w milczeniu jakby nawet nie zauważając jak jego kompan rzuca mieczami obok niego. Czyżby mieli co do siebie aż takie zaufanie?
Ogólnie to cała trójka bardzo szybko mi zaimponowała, byli tacy inni ale świetnie się uzupełniali z charakteru i nawet mi jakoś łatwiej przychodziła rozmowa z nimi niż podczas drogi tutaj z rodakami. Hmmm... czy ja na pewno jestem Senju? zaśmiałem się w myślach uświadamiając sobie ten nieco dziwaczny fakt, że łatwiej dogadać się z totalnie obcymi ludźmi niż z kimś z kim łączą cię więzy krwi.
Jednak z zamyślenia wyrwał mnie kolejny żarcik ze strony Uchihy o jakiegoś gościa zwanym Ichirou. Swoją drogą zabawna sprawa, bo jedyny gość jaki kojarzył mi się o takim imieniu to wojownik z pustyni, jeszcze z Krwawego Pokolenia który miał spory wkład w wojnie z Aburame ale pewnie wiele matek nadawało swoim dzieciom to imię gdy gość stał się sławny.
- Masz racje Misae-sama, dziękuję za radę. - odpowiedziałem uśmiechem na radę od dziewczyny - Jeśli mam być szczery mam nadzieję że po tej wojnie, między Uchiha i Senju zapanuję w końcu nić porozumienia.
Drugą część skierowałem do Kyo-senpai mówiąc szczerze bo choć widziałem wcześniejsze reakcje moich ziomków na dźwięk nazwy niegdyś wrogiego rodu to liczyłem, że wystarczyło by abyśmy się poznali. W końcu szermierz mimo, że mógł już zgadnąć z kim rozmawia to nie zachowywał się w żaden sposób bardziej złośliwie. Co prawda był to pierwszy poznany przez mnie Uchiha ale liczyłem, że nie ostatni.
- A co się z nim stało Kyo-senpai? - zapytałem z nieskrytą ciekawością, jednak zaraz po pytaniu ponownie przeniosłem wzrok na arenę nie mogąc uwierzyć własnym oczom w to co się tam działo. Walczący byli naprawdę niesamowici i zaczynałem sądzić, że chyba zbyt mało wciąż potrafię by mierzyć się na takim poziomie.

[Misae]

Były dwie rzeczy, do których nie powinno się prowokować Kjosza. Pierwszą z nich było picie. Misae coś na ten temat wiedziała bo chyba tylko jeden raz kiedy pili we dwójkę skończył się brakiem kaca i względym ogarnięciem się. Nie żeby zaraz miała problem z alkoholem. Miała problem jak był alkohol i Kot w pakiecie. Wtedy działy się rzeczy takie, o których się bardom nie śniło. Ale wracając. Drugą z tych rzeczy była walka. Kto by się spodziewał, że proponowanie treningu na środku trybun skończy się podjęciem wątku i takim śmiałym wymachiwaniem szabelką.
-No i masz babo placek… - wymsknęło jej się, gdy początkowo wyciągał do walki samego kolorowłosego. Taka dygresja. Rozmawiająca ze sobą trójka nie musiała być tak głośna jak była aby zwracać na siebie uwagę. Każde z nich miało jakiś problem z melaniną, co przejawiało się ciekawym ubarwieniem jak nie oczu to włosów. Dopiero w połączeniu z temperamentem jednego z nich stanowili iście wybuchową mieszaninę. Oj biada tym, którzy w spokoju chcieli obejrzeć pojedynki. Biada. Tylko nieco bardziej biada jeżeli zamierzali uciszyć Kyoushiego. Wtedy mogłyby dziać się sceny danteńskie.
Gdy zręcznie przekazał jej broń pochwyciła rękojeść nie unosząc go jednak ostrzem ku górze. Ku zaskoczeniu dziewczyny, katana nie była aż tak ciężka jak zakładała wcześniej, nie mówiąc o tym, że była naprawdę poręczna. Kto wie? Może kiedyś naprawdę przyjdzie na lekcje do tej tykajacej bomby testosteronu i endorfin? Czas pokaże. Na ten moment musiała się sprawnie wykręcić z łapania miecza naszego rozemocjonowanego Kota.
-Nie wypada mi przy wszystkich, jeszcze spuszczę ci tęgi łomot i mi każą walczyć w zastępstwie - odparła dalej czubiąc się z nim w najlepsze. O ile przy Ichirze by sobie na to nie pozwoliła, to przy nim nie czuła żadnych granic i wiedziała, że może sobie pozwolić na bycie sobą, a co za tym szło również przy Baji’em, który miał okazję poznać dziewczynę od razu z tej strony. Mało kto miał okazję.
Uniosła rękojeść by zabrał broń od niej, lecz gdy żartował dalej o ewentualnym poszatkowaniu przemiłego Masahiro, ta nie omieszkała odpowiedzieć na te uszczypliwości.
-Uważaj, bo wejdę ci do głowy i na pewno zapamiętasz, który miecz powinieneś chwycić - miała nadzieję, że dostrzeże w jej ostrzeżeniu realne zagrożenie. W końcu chyba wiedział, że co nieco taka Yamanaka umie. A skoro o umieniu mowa, musiała mu o tym przypomnieć i co nieco udowodnić. Ponownie złożyła dłonie tym razem w gest barana. Zamknęła oczy. Wyciszyła umysł i skupiła się na swoich umiejętnościach sensorycznych. Pozwoliła aby rozmowa toczyła się swoim rytmem, kiedy ona przeczesywała okolicę w poszukiwaniu konkretnej sygnatury. Tą konkretną rozpoznałaby zawsze. Zawsze. Poczuła jak kropelka potu spłynęła po jej skroni. To nie była prosta zabawa, lecz, no właśnie. Lecz. Lecz pojawił się i on. W loży. Nie podnosiła powiek, widać było jak kącik jej ust unosi się w zawadiackim uśmiechu, pełnym zadowolenia z siebie. Nie omieszkała wejść nieco głębiej, szepnąć coś do Diabła. Co? Wiedzieli tylko ona i on.
W końcu jednak otworzyła oczy oddychając głęboko.
-Mam go! Uff… w loży się wyleguje… - zakomunikowała. Było to do przewidzenia, że siedzi jako polityk między pozostałymi, nie mniej dalej była zadowolona z tego, że udało jej się to oficjalnie potwierdzić.
Zwróciła kolorowe oczęta na rozmawiających panów, którzy zdążyli przez tą chwilę wymienić kilka zdań. Sama nie omieszkała dodać czegoś od siebie. Ot żeby nie zapomnieli o jej istnieniu.
-Zgadzam się Baji-san, oby wszystkie niesnaski również na linii Uchiha-Senju zostały zamknięte. Wojna to nic dobrego. Zawsze dotyka najbardziej tych, którzy niczemu nie zawinili i nie mogą obronić sobie samych. - jej słowa brzmiały jak dobry toast, z tym, że akurat alkoholu nigdzie pod ręką nie było… a mogłby być!
Dopiero po chwili dotarło do niej, jak zwrócił się do niej chłopak i ta zarumieniła się zawstydzona. Gdzie i kiedy niby ona kimś takim ważnym była by używać takiego tytułu.
-I san! Misae-san - poprawiła go czym prędzej, dodając od razu potem-Oglądaj walki! Jeżeli nie będziesz mógł za czymś nadążyć postaram się, może uda mi się pomóc - z jednej strony była to szczera propozycja pomocy i chęć choć odrobinę odwrócenia uwagi od skrępowania jakie czuła, lecz był to zarazem hołd dla Kuroi’a, który w czasie ostatniego pojedynku opowiadał jej i jeszcze jednej kunoichi co działo się na arenie, gdy ruchy Asagiego i świętej pamięci Seinara były dla niej zbyt szybkie aby mogła za nimi nadążyć. Pora aby i ona pomogła innym zorientować się w tym, co dzieje się pośród walczących.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Masahiro wziął Orochiego na południową trybunę, gdzie wiedział, że znajdzie Kyoushiego. Z radością też zastał tam Misae, do której się uśmiechnął. Przyszedł z dziewczynką siedzącą mu na ramionach, którą też postawił na podłodze i kazał, wraz z trójką innych, małych Uchiha, usiąść na trybunach i się zachowywać. On sam wygrzebał z połów swojego kimono zwój, który poda Kyoushi'emu.

- Od Katsumi-sama. Kazała przekazać. To jest Sugiyama Orochi, nie wiem, czy go kojarzysz, Shiroyasha, mistrz ucieczek przed obowiązkami - powiedział swobodnie Masahiro, ponieważ nie zwrócił uwagi na coś, co było oczywistym już od samego początku dla młodego Sugiyamy.

Był tu jego ojciec.

Niezbyt blisko, ale wystarczająco, żeby usłyszeć słowa Masahiro i rzucić okiem na Orochiego. Oczywiście też nie mógł się powstrzymać od komentarza, rzuconego głębokim głosem.

- Spóźniony, oczywiście. Niczego lepszego nie można się po tobie spodziewać. Siadaj.

Był to mężczyzna wysoki, ciemnowłosy i poważnych, samym wyglądem budzącym szacunek i respekt. Ubrany był porządnie, w dobre, drogie kimono, ale nawet pod nim było widać, że był bardzo dobrze zbudowany. Na prawej stronie miał cięte blizny, a jego oczy były czerwone. Czuło się od niego siłę. Był przystojnym mężczyzną, jeżeli lubiło się dojrzałych mężczyzn około pięćdziesiątki. Z niepokornymi synem, oczywiście.

Masahiro lekko się skrzywił w stronę Misae, Kyoushiego i ich towarzyszy, wiedząc, że wkopał swojego kuzyna w kłopoty.

Uchiha Masahiro
Sugiyama Senior

[Kyoushi]

Był tu i ówdzie. Tam i gdzieniegdzie. Czas się go nie imał, jednak starzał się jak każdy. Kto to był? Na pewno nie Kjudini. Uchiha przeklęty, w rodzie durni zaklęty. Nie miałby za złe, gdyby wszyscy teraz postanowili z nim walczyć. Lubił to, wręcz ubóstwiał. To była pierwsza ulubiona rzecz Kjuszardjego, tuż obok picia wódki i darcia ryja. Nie dało się zaprzeczyć, że był zaiste wybuchową postacią, numerem jeden w robieniu szumu. Gdyby posiadał inne pseudonimy niż Siwy, czy Biały Demon - byłby to na pewno Szumiś, bo robi dużo szumu wokół. Cóż, nic poza tym nie pasowało tak bardzo jak właśnie powyższe.
Przerazili się. Widział to w ich oczach. To zrezygnowanie i brak chęci podjęcia oczywistego wyzwania, które mogłoby zakończyć się nie inaczej, a zwycięstwem prostego szermierza. Naczelny bydlak śmierdziel był przeciwnikiem, z którym mierzyć się nie chcieli. Może i dobrze, jednak nie był on zachwycony, odbierając swoją katanę. Nawet nie chciało mu się wypowiadać w tym temacie, bo po prostu strzelił aktorskiego foszka. Słuchając słów Misae, założył jeszcze ręce na klatkę piersiową i bardzo szybko się odwrócił udając obrażonego, by po dosłownie sześciu sekundach się odwrócić i znów kłapać jadaczką, bo usłyszał słowa Misae, która wpadła na genialny pomysł.
- Ło luju złoty, tak! Dawaj mi w głowę i zrób to prrrrr trrrrr i leżę bezbronny! To jest tak potężne! Misae! - już był tak rozemocjonowany, że chwycił jej obydwie dłonie i machał nimi wraz ze swoimi to na lewo, to na prawo, to do góry, cały czas patrząc w oczy i pokazując swój płomień w oczach. Czekał jak zły, by go pozamiatała swoją magią, gdy tylko musiał się odwrócić, bo nadszedł nie kto inny jak niszczyciel uśmiechów i dobrej zabawy, Uchiha Masahiro.
- Ojej, zwój od Katsumi? Chyba wiem co to jest. - powiedział, by przekierować wzrok na tego Orochiego. - Ni cholery nie wiem kto to, też Uchiha? - zapytał z ciekawości nie znając zupełnie takiego osobnika. Nie miał nieprzyjemności poznawać Orochiego, który nawet nie miał normalnego nazwiska jak przystało na kruczowłosych. Cóż, a w tym zwoju pewnie było zadanie, którego się już spodziewał, więc je szybko rozwinął, by przeczytać jego treść, a później zdecydować co z nim zrobić dalej. Dużo więcej uwagi nie zwracał także na Masahiro, nie był dla niego nikim bliskim, więc jakoś niespecjalnie się nim przejmował i robił dalej swoje. Po chwili przecież musiał odpowiedzieć Misae, która zlokalizowała bydlaka Iczirrra.
- Dobra, czyli Książę Pustyni tutaj też jest. No to będzie jeszcze weselej! - w ogóle zignorował tę rozmowę na temat Senju i Uchiha. To była przeszłość do której nie wracał, a on sam nie miał teraz na to czasu, bo zainteresowany był walkami, które toczyły się na arenie. No cóż, znał przemiany Juugo niemalże jak własne łóżko, poznał je już wiele lat temu, właśnie podczas wojny między zwaśnionymi klanami. Tam poznał ich lepiej niż mógłby kiedykolwiek. Nic więcej, poza tym, że jego kolega obok był bardzo podobny, ponieważ i jego przemianę już widział. Ostatnie co zostało to odpowiedzieć samemu Bajiemu na jego pytanie co się stało z chłopakami.
- Chłopaka Senju zmiażdżyłem w pojedynku i darowałem życie, by stał się moim dobrym znajomym z tego klanu, niedaleko po wojnie, by słuch o nim zaginął. Drugi z nich, z klanu Nara stał się niejako moim podopiecznym przez dłuższą chwilę, gdy musiałem go nauczyć dzierżyć wielką i niespotykaną niespodziankę, której na pewno nie chciał brać na siebie sam. Wielka moc, której sam nie rozumiał. No cóż, pewnie klan go teraz ukrył gdzieś głęboko i nic o nim już nie wiem. A oni o mnie i owszem, jednak tak samo się telepią jak pozostałe z klanów, które coś wiedzą na temat Uchiha. - mrugnął okiem. To było dosłownie dwuznaczne. To mogła być ukryta moc Shiroyasha, ale równie dobrze mógł to także być i Sharingan w niespotykanej postaci. To była zagadka dla samego Bajiego.
Białowłosy szybko podjął decyzję by wrócić na drugi dzień na arenę, żegnając się że wszystkimi tu obecnymi. W końcu to miał być jego dzień, w którym miał podejmować jakiegoś wojownika, którego kompletnie nie znał. Ciekawe wyzwanie stało przed szermierzem z Sogen. Tymczasem drugi dzień nadszedł bardzo szybko...

Z/t
viewtopic.php?p=194614#p194614

[Baji]

Któż by się spodziewał, że człowiek wybierając się na turniej pozna tak barwne i świetne osoby jakimi był Kyoushi oraz Misae i to na trybunie! Co prawda nie rozumiałem wszystkiego o czym mówili ale bawiły mnie ich teatralne foszki i ewidentnie przyjacielskie przepychanki, szczególnie jednak zainteresowało mnie powiedzenie o wchodzenie sobie do głowy. Co to właściwie znaczyło? Słyszałem o wejściu komuś na głowę ale tego określenie jeszcze nigdy przedtem.
Z ciekawością przyglądałem się także jak piękna dama związała pieczęć zamykając oczy, a później stwierdziła, że kogoś znalazła. Wręcz zamrugałem kilka razy zastanawiając się czy się nie przesłyszałem. Z początku jednak nie chciałem dopytywać bo wydawało mi się to niezbyt taktowne ale najwyraźniej poczułem się wśród nich na tyle swobodnie, że nie wytrzymałem i ciekawość wzięła górę.
- Przepraszam, nie rozumiem Misae-san jak to znalazłaś? - zapytałem odrywając wzrok od areny i z wielkim zainteresowaniem spoglądając na dziewczynę szukając jakiegoś sensownego wyjaśnienia tych słów bo przecież żeby kogoś znaleźć trzeba go poszukać, prawda?
Ogólnie jak sądziłem, że zebrała się tu już cała kompania to okazało się że nie do końca bo raptem obecnością zaszczyciło nas jeszcze parę postaci choć ci chyba większy interes mieli do Kyoushiego przekazując mu jakiś zwój. Co prawda było to nieco interesujące jednak bardziej zastanawiało mnie to co odpowie mi kolorowooka ale słowa białowłosego o księciu pustyni również sprawiły, że nieco rozdziawiły mi się usta.
Oni chyba nie... nie to niemożliwe, nie może im chodzić o Niego. Nie może? A jeśli... czy to możliwe, że znają? Nie... To nie tak, że nie wierzyłem w znajomości tej dwójki...trójki ale znajomość Ichirou z Pustyni, Kochanka z krwawego pokolenia zdawała mi się absurdalna i wręcz nieco niemożliwa.
Następnie wysłuchałem opowieści szermierza o jego znajomym Senju i Nara i choć liczyłem na odpowiedzi to chyba więcej dostałem nowych pytań niż wyjaśnień. Mimo to nie chciałem wyjść na nachalnego i ciągnąć za język dlatego uznałem, że zadowolę się tym co białowłosy chciał mi na razie powiedzieć. Kto wie może w przyszłość, przy kolejnym spotkaniu usłyszę więcej szczegółów, kto wie.
Na słowa Misae odnośnie naszej krótkiej wymiany zdań o wojnie uśmiechnąłem się szeroko, to był bardzo szczery uśmiech w stylu tych gdy prócz ust uśmiechają się również twoje oczy. Ogólnie ona była tak przepełniona dobrem, że to było aż niesamowite. Wręcz promieniała rozwiewając wszystko co złe, aż człowiek chciał spędzać więcej czasu w jej pobliżu.
- Hahaha, no dobrze Misae-san postaram się zapamiętać - odpowiedziałem przenosząc wzrok na pole walki na którym Sasame zaczynała przechodzić właściwie do końca swojej walki, a przynajmniej tak to się zapowiadało z tego co udało mi się dostrzec - Niesamowite! Jest taka szybka, widziałaś to Misae-san, Kyoushi-san?! Zawołałem z niekrytym podekscytowaniem nie widząc szczegółów jednak to co widziałem sprawiało, że nie mogłem sobie pozwolić oderwać wzroku choć na sekundę. Chciałem zobaczyć ile tylko mogłem licząc później na szczegóły od moich towarzyszy.

Gdy walki dobiegły końca byłem więcej niż zadowolony, że tu trafiłem...no może i całkowicie przypadkowo jednak musiałem przyznać, że było warto. Poziom jaki reprezentowali walczący był imponujący, a zdolności tych ludzi? Kosmos. No i oczywiście poznanie Misae oraz Kyoushiego też należało do bardzo miłych niespodzianek tego dnia.
Niestety miałem jeszcze kilka rzeczy do zwiedzenia, a z racji że kolejna część tej rundy zacznie się dopiero następnego dnia to była jeszcze okazja załatwić to zawczasu, tak żeby później nie biegać niepotrzebnie.
- Bardzo dziękuję wam za towarzystwo. Mam nadzieję, że jutro również uda nam się tu spotkać, w razie czego będę trzymał dla was miejsca. - powiedziałem wstając po czym delikatnie ukłoniłem się całej, no teraz to już właściwie piątce (?) by następnie skierować się do sklepu o którym zasłyszałem już na samej trybunie. Byłem bardzo ciekaw czy znajdę tam coś ciekawego.

z/t

[Misae]

Misae czytała twarz Kjosza jak otwarty zwój jak po kolei się obrażał, strzelał fochy i foszki, na ich odmówę walki na środku trybun… tia.. byli po środku upchanych do granic możliwości trybun, a pewien biały demon chciał rozkręcić imbę - co mogłoby pójść nie tak? Yamanaka nie chciała liczyć ile osób przyszło jej szturchnąć niechcący przepychając się tylko do wolnego miejsca… gdyby miała teraz uczyć się fechtunku ofiar w ludności cywilnej byłoby jeszcze więcej. Tak więc foszki Kjoszki nie były czymś co specjalnie jej przeszkadzało. Zwłaszcza, że nie minęła chwila, a ten już płonął kolejnym zapałem. Chwycił jej dłonie i na pół areny krzyczał o magii, którą miała czynić. Shiroyashi, chwycił dłonie kunoichi i skrył je w swoich wykręcając nimi na wszystkie strony. Naprawdę był szalony. Czy on chciał, aby zrobiła coś, od czego inni dostawali spazmów i mdleli? Chciał aby weszła mu do głowy? Pstradał rozum, bo innej logicznej odpowiedzi nie było. A skoro tego chciał…
Odetchnęła i spojrzała mu w oczy, aby był pewien, że to co teraz usłyszy w swojej głowie było skierowane do niego.

  Ukryty tekst

Wierzyła, że wie co ma na myśli i weźmie do serca głos, który zabrzmiał w jego umyśle. A może rozbawi go ten zabawny głosik na skraju świadomości, mówiący znajomym tonem? To wszystko zależało od niego. Ona zrobiła to co powinna. Rozluźniła się, zwłaszcza, że arenę nawiedził kolejny tłum.
Na drobne, dziewczęca usta wyskoczył pogodny uśmiech, będący odpowiedzią na ten posłany jej przez nowoprzybyłego Masahiro. Ucieszyła się z tego ponowanego i wyjątkowo szybkiego spotkania, co widać było po jej mimice. Kiedy przedstawił Orochi’ego skinęła mu głową na przywitanie. Nie odzwywała się bo tu głównym zainteresowanym był Kyoushi, ale sama również nie omieszkała przywitać nowego pana, który przyszedł w towarzystwie znanego jej Uchihy i kilkorga dzieci. Zaraz potem zrobiło się małe zamieszanie z jakimś dojrzałym mężczyzną i wiedziała, że na pewno nie chce być częścią tego konfliktu, więc tu wolała skipić się na odpowiedzi na pytanie Baji’ego, który faktycznie mógł być zaskoczony umiejętnościami Yamanaki, która przywykła, że wszyscy w jej otoczeniu znają te sztuczki sensorów.
-Tak Baji-san… to zdolność, z którą niektórzy się rodzą, a dla innych jest związana z linią krwi. Potrafię rozpoznać ludzi po ich chakrze, a jeżeli są mi znani, to również zlokalizować ich położenie - wyjaśniła dosyć pobieżnie, bo też nie wiedziała jak wiele szczegółów potrzebuje kolorowowłosy. Jak będzie chciał wiedzieć więcej to powie więcej. Skoro naturalnie przyjęła rolę turniejowego mentora chłopaka to się jej trzymało. Ani jedno, ani drugie o to nie prosiło, a jednak stało się to naturalnie i sądząc po wcześniejszym zwrocie w kierunku Misae było to obopulne porozumienie.
Na lekkie skrzywienie Masahiro co do zajścia z Orochim i obcym panem, ta odpowiedziała drobnym uśmiechem, a cała jej mina mówiła „zdarza się, nie przejmuj się”. Nie wiedziała co dokładnie zaszło, lecz takie niesnaski na turniejach było to coś naturalnego. Może to był mistrz tego chłopaka? A może wuj czy ojciec. Mógł to być każdy. Takie nieporozumienia się zdarzały. Nie powinien brać tego do siebie, a sprawie dać się rozwiązać swoim nurtem.
-Zapowiadają się bardzo ciekawe walki - dodała tylko Baji’emu na zjawiskowy finał wali Sasame. Naprawdę zapowiadał się ciekawy turniej -Do zobaczenia jutro Baji-san - uśmiechnęła się szeroko i pomachała mu na pożegnanie gdy zaczął się zbierać. Nawet Tomoe wychylił łeb zza płaszcza na pożegnanie, odchodzacemu młodzieńcowi. Bardzo miło było poznać kogoś tak sympatycznego.

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

- A to na pewno. Shichifukujin mnie chyba nie lubią, więc na pewno się z nim dzisiaj jeszcze zobaczę. - westchnął Orochi w odpowiedzi na komentarz Masahiro, że pewnie spotkają starego Sugiyamę na trybunach. Na komentarz odnośnie Yuu lekko się roześmiał. - Haha, no tak, to brzmi jak panicz Yuu. Dwa lata ostatnie pilnowałem jego tyłka... i chociaż to dziwny dzieciak, to go nawet polubiłem. Trochę się ogarnął w ostatnim czasie i widać, że mu zależy na Sogen, co mnie cieszy osobiście. Ale psiakrew... nie mam ochoty pilnować go cały czas, chciałbym wreszcie dowiedzieć się czegoś o swojej matce. Stary nic mi nie mówi, jedyne co byłem w stanie zebrać, to półsłówka od naszej służby i nic więcej. Wiesz w ogóle, że ponoć mam jakąś rodzinę dalszą, w innych prowincjach? Nawet o tym mi stary pryk nie raczył wspomnieć. Dopiero miesiąc temu list dostałem od ciotki, której w życiu na oczy nie widziałem... ale Kotone potwierdziła mi, że wie o kogo chodzi i to moja prawdziwa rodzina. - Orochi pokręcił głową, czując irytację na ojca, który bardziej wydawał się być zainteresowany miesięcznymi wydatkami Kotei na shurikeny i kunaie oraz polityką Sogen, niż własną rodziną.

Dotarłszy na trybuny, Masahiro przedstawił go w dość zabawny sposób, który rozbawił samego Orochiego, więc skłonił się teatralnie, poprawiwszy nieco swoje ekstrawaganckie szaty.

- Miło mi was poznać, Sugiyama Orochi, mistrz eskapologi... teraz nieco w stanie spoczynku. I tak, też Uchiha, ale nie z głównej gałęzi klanu. - zaśmiał się, uśmiechając do towarzystwa. Wyglądali na ciekawą zgraję dwójka białowłosa, jeden z dwukulorowymi włosami, dziewczyna... chyba z tą samą przypadłością, co on sam, a przynajmniej podobną - no, na pewno trzeba będzie do nich zagadać. I nawet otworzył usta, żeby coś jeszcze powiedzieć, kiedy wybił go z rytmu głos ojca, który niestety go zauważył. Orochi przewrócił oczami, odwracając się ku niemu.

- Krytyczny wobec wszystkiego, oczywiście. Niczego lepszego nie można się po tobie spodziewać. Postoję. - odpowiedział oschle, naśladując ton ojca, po czym odwrócił się z powrotem do reszty, faktycznie stojąc jak słup soli - najwyżej starając się ustawić tylko tak, żeby nie zasłaniać widoku na walki pozostałym. A walki swoją drogą już trwały w najlepsze - jakaś czerwonowłosa... Juugo, z tego co był w stanie określić, śmigała z ogromną prędkością po jednej z aren, tak szybko, że momentami w ogóle za nią nie nadążał. Świetnie, właśnie coś takiego powinny zobaczyć dzieciaki! Do tego jedna arena... była zalana wodą? Co do cholery, naumachia jakaś tam ma być? Ale nie... byli tam shinobi. Cholera, ciekawe rzeczy się tu działy. Walki szybko go pochłonęły, także kątem ucha słuchał rozmów toczonych obok - a te były całkiem ciekawe, choć widać było, że trafił w sam środek jakiejś dyskusji, więc nie było sensu zakłócać jej przebiegu - a on sam i tak musiał pilnować, żeby dzieciaki nie odwalały jakiejś maniany.

Kiedy ostatnia z walk się zakończyła, postanowił sobie, że musi zagadać jeszcze do tej dziewczyny Juugo - jej szybkość i sprawność były imponujące. Może da mu autograf? Albo poznają się jeszcze bliżej? No w każdym razie, na razie musiał się jeszcze zaopatrzyć w sprzęt, w końcu jutro czekała go własna walka. A chyba by skisł, gdyby miał prosić ojca o sprzęt z rodzinnej zbrojowni.

[z/t]

[Baji]

Na kolejny dzień walk Baji przybył już jako pancerny Baji. W końcu skoro już wydałem tyle pieniędzy należało się pochwalić nowym outfitem co nie? Standardowo jednak przybyłem na arenę jako jeden z pierwszych doskonale wiedząc, że wiąże się to z długim oczekiwaniem ale tym razem musiałem zarezerwować kilka miejsc. Tym bardziej że tym razem walczyć mieli moi rodacy więc postanowiłem na wszelki wypadek mieć przygotowane miejsce więcej dla Sae jeśli miała by chęć przybyć we wskazane miejsce.
Niestety tym razem siedziało mi się nieco mniej wygodnie ale wynikało to z faktu, że nie byłem przyzwyczajony jeszcze do chodzenia w zbroi. Na szczęście pocieszała mnie myśl, że mogę tu znów spotkać piękną Misae do której na przestrzeni tych nastu godzin zrodziło mi się kilka pytań.
Spojrzałem na arenę by następnie przenieść wzrok na niebo. Byłem ciekaw czy walki moich rodaków też będą tak spektakularne i przede wszystkim czy zdołają wygrać. W końcu nie wiedziałem o nich zbyt wiele. To znaczy Kan podczas podróży udowodnił mi że jest niesamowity tworząc drzewa owocowe tylko pytanie czy prócz tego umiał zrobić też jakieś drzewa walczące? Z kolei Kazuma dużo mówił i dlatego tu nieco się obawiałem aby jego walka nie skończyła się na słowach.
Niestety nie miałem kryształowej kuli wobec czego jedyny sposób by poznać odpowiedzi na te pytania było cierpliwie czekać na to co się wydarzy na ubitej ziemi.

[Misae]

  Ukryty tekst

Czy skoro Kyoushi mrugnął do niej okiem znaczyło, że przyjął co do niego powiedziała? Miała nadzieję. Od niego naprawdę wiele zależało. Ech… Dobrze, że już bardziej osiwieć nie może. Byle tylko nie wyszły jej żadne zmarszczki… już niby wiek był taki a nie inny, ale dalej nie mogła się z nim pogodzić. Czuła się ciągle piękna i młoda.
Coś się kończy, coś się zaczyna. Kończył się dzień na arenie i pierwsze walki, które były pełne zaskoczeń i dobrego widowiska. Kyoushi poszedł jako pierwszy, zaraz za nim Baji. Na zabawną uwagę Orochi’ego chwilkę się zaśmiała, gdyż sam w sobie śmiech przerwało pojawienie się mężczyzny, które mocno popsuło przyjemną atmosferę. Niestety tak też bywało i trzeba było się przyzwyczaić, że żyjąc między innymi ludźmi nasze życie było często zależne od nich. Zabawne bo koniec końców, chłopak odmówił pójścia z mężczyzną i stał jak taki słup soli przez wszystkie walki, by na koniec zabrać ze sobą dzieciaki, które przyprowadził wraz z Masahiro. Ciekawe czy tak bardzo chciał zagrać na nosie tamtemu facetowi czy po prostu miał tak w zwyczaju. Niby wrażenie przy przywitaniu zrobił inne, lecz nigdy nie można było być czegoś w pełni pewnym.
Pozostali panowie ją opuścili, Souei zdawał się być tak zafascynowany lub zanudzony walkami, że nie powiedział ani słowa. Nie żeby potrzebowała takiego usprawiedliwienia, ale skorzystała z okazji i danego jej towarzystwa i jeżeli złotooki wyraził taką chęć spędziła ręszte wolnego czasu - czy ile jej było dane - na przemiłej konwersacji z Masahiro. Oddała mu również jego parasol bardzo dziękując z pogodnym, łagodnym uśmiechem za ratunek. Tylko dzięki temu mogła sucha dotrzeć do areny, a wraz z nią i Tomoe, który w końcy wychylił się w pełni jakby chcąc uczestniczyć w dialogu.
W końcu kiedy dzień dobiegł końca dotarła do miejsca swojego snu - które było dla niej jasne i w Sogen nie widziała innego - mieszkanie najdzikszego i najbardziej euforycznego w tej części świata wojownika - Kyoushi’ego. Tam wyspana w cieple mogła się odświeżyć i przygotować do kolejnego dnia.
Kolejny dzień…

Wstała wyspana. Miała dobre miejsce noclegowe, jeszcze do tego bardzo ekonomiczne, więc nie musiała się niczym przejmować. Idąc na arenę zahaczyła o jakiś stragan kupując miejscowe jedzenie i nucąc coś pod nosem, z Tomoe idącym tuż przy jej nodze dotarła na arenę. Weszła ponownie na tą samą trybunę licząc, że zobaczy znajome twarze i po prostu spędzi miły dzień, w miłym gronie obserwując walki. W końcu do pojedynku między innymi miał stanąć Kyoushi. Nie mogła tego przegapić, więc uzbrojona w przekąski, tym razem pamiętając aby się nie przepychać, dotarła na miejsce wcześniej.
Szczęśliwie udało jej się wypatrzeć charakterystyczne włosy. Od razu uśmiechnęła się do siebie. Przeszła tym razem spokojnym krokiem do znajomej osoby i zagadnęła pogodnie, a zaraz za nią mały fenek, który już nieco przywykł do aury pogodowej.
-Wolne? - zagadnęła figlarnie. Miejsca niby były, ale czy mogła je zająć? Zaraz się okaże. Od razu zauważyła nowe odzienie, ale wątek poruszy potem, teraz jej los i siedzenie były w jego rękach.

[Mikoto]

Pomimo wątpliwego miejsca, wczorajsza kolacja przebiegła bez zakłóceń i Mikoto spędziła naprawdę miłe chwile w gronie trójki towarzyszy. Aż żal się było rozstawać, jednak należało wrócić na swoją kwaterę i przygotować się do następnego dnia. Jakby nie patrzeć, cała trójka doskonale znała jej zapach, więc zapewne jeszcze nie raz na siebie wpadną, a przynajmniej taką miała nadzieję. Tymczasem należało się wykąpać i udać na spoczynek, aby przygotować się na drugi dzień turniejowych zmagań.
Poranek był dość...ponury, zważywszy na porę roku, jednak chłód i błoto wcale jej nie przeszkadzały, no chyba że to drugie niefortunnie ochlapie jej ubranie, ale z tym starała się uważać. Po zjedzeniu śniadania, Mikoto opuściła swoją gospodę i ruszyła jedną z głównych ulic w stronę areny, kupując sobie jeszcze po drodze wodę i przekąski. Miała nadzieję, że tym razem nie trafi na Daisuke, który znowu osuszy jej manierkę z powodu kaca, dlatego dzisiaj postanowiła wybrać inne trybuny, tak na wszelki wypadek. Szczerze mówiąc, to nie bardzo miała ochotę oglądać te walki i stwierdziła, że jeśli nic jej nie zainteresuje, to odpuści sobie i spędzi ten dzień zupełnie inaczej.
Wchodząc na trybuny, zdała sobie sprawę, że walki właśnie się zaczynały, a miejsc na ławkach było coraz mniej, dlatego też zaczęła przechodzić dalej, rozglądając się za wolnym miejscem i jakimiś ogarniętymi sąsiadami przy okazji, zerkała też na samą arenę aby rozeznać się w sytuacji i wtedy stanęła jak wryta. W pierwszej chwili myślała, że może jej się przywidziało, ale jego nie można było pomylić. Charakterystyczny, elegancki strój, długie włosy związane w kitę.
Kan!
Musiała przyznać, że to była miła niespodzianka. Miała niewielu znajomych, ale spotykanie ich wtedy, gdy się tego nie spodziewało, było naprawdę pozytywne. Ruszyła więc szybszym krokiem z wielkim wachlarzem pod pachą, co jakiś czas zerkając na arenę Kana, aby nie przegapić tego co się dam dzieje. W końcu Wypatrzyła jeszcze w miarę luźne ławki i podeszła akurat do ładnej dziewczyny o równie białych włosach co jej własne, której towarzyszył dziwny lisek z długimi uszami. Ta akurat zagadywała do przystojnego młodzieńca o długich włosach w dwóch kolorach.
- Przepraszam, czy można? - Wskazała na miejsce obok dziewczyny, które ta planowała zająć. - Wszędzie robi się już straszny tłok.
To by była miła odmiana. Od długiego czasu obracała się w kręgu mężczyzn i to wyłącznie z nimi miała okazję rozmawiać. Dawno zaś nie rozmawiała z drugą kobietą, pomijając oczywiście Nikuyę, która jednak była wielkim, wyrośniętym psem. Trochę brakowało jej tego damskiego towarzystwa, które mogło sobie swobodnie poplotkować o babskich sprawach dla rozluźnienia atmosfery. Mikoto spojrzała też w dół na dziwnego liska. Nigdy w życiu nie widziała takiego stworzenia i zaczęła się zastanawiać, czy nie ma przypadkiem do czynienia z przywołańcem, tak jak jej tygrysy. Niemniej, stworzenie było naprawdę słodkie i wywołało uśmiech na twarzy Kunoichi.
- Ale śliczne stworzenie. - Skomentowała uprzejmie.

[Souei]

Można powiedzieć, że podczas pierwszego dnia zmagań na trybunach więcej słuchał, niż sam mówił. Starał się bowiem poświęcać jak najwięcej uwagi zmaganiom na arenie, gdzie walczyły dwie zawodniczki z podobnymi do jego umiejętnościami. Ostatecznie jedna wygrała, a druga odniosła porażkę, jednak nie wynik był tutaj najważniejszy. Souei bez emocji przyglądał rozwiązaniom kolejnych walk, jednocześnie przysłuchując się prowadzonym obok niego rozmowom. Większość z nich nie była szczególnie interesująca, ot zwykła wymiana uprzejmości pomiędzy Misae i towarzyszącej jej dwójce mężczyzn. Swoją drogą, Baji okazał się być całkiem miłym chłopakiem, którego dodatkowo nie spłoszyła ognista osobowość Kyoushiego. Prawdę mówiąc, to Matsuda również nigdy nie widział go podekscytowanego do tego stopnia, więc co jakiś czas zerkał na niego aby upewnić się, że ten naprawdę ma wszystko pod kontrolą.
Istotnym elementem ich pobytu na trybunach była natomiast wizyta współpracowników Shiroyashy, którzy postanowili przekazać mu jakąś wiadomość zapisaną w zwoju, której białowłosy szermierz najwyraźniej się spodziewał. Oprócz tego jednak nie wydarzyło się już nic godnego uwagi, pomijając oczywiście to, co działo się w centrum stadionu.

Kolejny dzień wydawał się być bardzo podobny do pierwszego, z tą różnicą, że na polu walki miało stanąć kilka zupełnie nowych par. Świeże mięsko zapewne zostanie przywitane przez publiczność nieco mniej hucznie, niż śmiałkowie walczący w pierwszym rzucie, ale takie są już prawa igrzysk. Matsuda upewnił się jedynie, że wśród wiwatujących znajdzie się również jego skromna osoba, lecz bez tego całego napompowanego entuzjazmu. Krótko mówiąc, stawił się na trybunie południowej mniej więcej w tym samym miejscu co wcześniej, gotowy spotkać te same osoby i przypatrywać się walkom z tej samej perspektywy. Bez trudu wypatrzył Misae, lecz tym razem już bez Shiroyashy po prawicy. Kyoushi bowiem zaczął już swój występ jako zawodnik. Nie trzeba było znać Yamanaki na wylot aby domyślić się, że dla niej ta konkretna potyczka będzie miała priorytet podczas oglądania i oklaskiwania. Szczerze mówiąc, Souei również na nią właśnie czekał najbardziej i życzył temu wariatowi zwycięstwa, niemniej jednak planował śledzić również pozostałe walki.
- Hej... straciłem coś ciekawego? - Rzucił na powitanie do Misae, nie zważając na to, czy białowłosa aktualnie z kimś rozmawia. Następnie bezceremonialnie opadł na jedno z wolnych miejsc, zachęcając wzrokiem, aby dziewczyna po prostu zrobiła to samo, zamiast przejmować się zdaniem innych.

[Sae]

Sae poszukiwała wzrokiem dwukolorowej grzywy Bajiego, przechodząc pomiędzy rzędami w większości zajętych już krzeseł. Znalazła go dość szybko na jednym z niższych poziomów za sprawą dwóch otaczających go białowłosych kobiet. Zawahała się na chwilę zbliżając do grupy, gdyż uroda obu dosłownie zwaliła ją z nóg. Nie miała pojęcia skąd mogły pochodzić, lecz młoda Senju z całą pewnością nigdy nie widziała nikogo tak zjawiskowego w Shinrin. Jednocześnie chciała przebywać w ich obecności i czuła skrępowanie na myśl, jak blado przy nich wypada. Być może właśnie znalazła rozwiązanie swojego małego problemu? Sae odruchowo spojrzała w stronę tablicy z nazwiskami dzisiejszych walczących.

- Dzień dobry, Baji-san. To dla mnie? - Spytała wskazując na wolne miejsce obok Bajiego ciesząc się na jego widok. Co prawda wspominał, że zarezerwuje dla niej miejsce, lecz wolała się upewnić nim usiadła. Mimowolnie jej spojrzenie prześlizgnęło się ponad jej krewnym i spoczęło na twarzy siedzącej obok niego kobiety. Sae czuła się ośmielona faktem, że dwójka wydawała się znać i postanowiła sama się przedstawić. - Jestem Sae, miło cię poznać. Och, czy to... lisek? - Dopiero teraz dostrzegła zwierzątko u jej stóp i choć zapragnęła wiedzieć, skąd pochodzi ta niepotykana dwójka to zdecydowała się pozostawić pytania na późniejszą okazję.

Pozostałe osoby znajdujące się w pobliżu nie wydawały się znać Bajiego dlatego Sae ich nie zgadywała, a jedynie uśmiechała do nich, jeśli ich spojrzenia się spotkały. Tak naprawdę czuła się dość zestresowana dzisiejszymi walkami, gdyż bardzo zależało jej by ich klan wypadł dobrze. Nie mówiąc już o atmosferze jaka towarzyszyłaby powrotowi do Shinrin, gdyby jednak któryś z chłopców nie był zadowolony ze swojego wyniku w turnieju... szczególnie ze strony Kazumy. Być może niektórzy właśnie przez jego postawę chcieliby utrzeć mu nosa, lecz ona nie była złośliwa i miała nadzieję, że jego duma zbytnio dziś nie ucierpi. Osobiście bawiła ją ona, bardziej niż irytowała.

- Och, zaczyna się - szepnęła bardziej do siebie, gdy pierwsi zawodnicy stanęli na przeciw siebie. Choć najbardziej interesowały ją walki Kana i Kazumy to w tym momencie jej spojrzenie przykuł białowłosy chłopak o imieniu Renkuro, wokół którego pojawiły się kolejne postacie. Każda poruszała się niezależnie od pozostałych sprawiając wrażenie, jakby Nana walczyła jednocześnie z pięcioma osobami. - To nie wygląda na równą walkę... o co chodzi z tamtymi osobami? Zachowują się... dziwnie. - Na twarzy Sae pojawiło się zniesmaczenie postawą bijącego się w piersi wielkoluda. W tej walce zdecydowanie kibicowała tej biednej dziewczynie, Nanie.

[Baji]

Powoli zbliżało się rozpoczęcie walk, a tym samym wolne miejsca odchodziły w niepamięć. Drugi dzień igrzysk przyciągnął na arenę możliwe, że nawet większe tłumy niż pierwszy choć emocje tym razem były nieco mniejsze. Tak przynajmniej mogło się zdawać na pierwszy rzut oka ale czy naprawdę tak było? W moim odczuciu wręcz przeciwnie, sam nie mogłem się doczekać aby zobaczyć na co stać kolejnych zawodników.
Czekając zarówno na pierwszych zawodników oczekiwałem także na nowopoznanych przyjaciół oraz na Sae trzymając kilka miejsc wolnych choć nie było to takie łatwe zadanie. Czasem co bardziej zdesperowani próbowali je zdobyć różnymi sposobami tak naprawdę od zwykłej prośby przez groźby, aż po udawanie że nie słyszeli jak mówiłem, że zajęte. Na szczęście kilka chłodniejszych spojrzeń w połączeniu z moją nowiutką zbroją oraz bardziej dosadną prośbą opuszczenia zajętego miejsca pomagało nam dojść do porozumienia.
Dlatego gdy w końcu ujrzałem piękną Misae uśmiechnąłem się pogodnie wstając na równe nogi i ruchem dłoni wskazując jej aby się nie krępowała i siadała.
- Dla pani Misae-san, zawsze. - odparłem nie atakując jeszcze mojej drogiej mentorki lawiną pytań które nasunęły mi się ostatnio - Dla Ciebie oczywiście również. Dodałem po chwili spoglądając na fenka do którego przyklęknąłem na jedno kolano i delikatnie pogłaskałem po główce. I właściwie już miałem wstawać gdy pojawiła się kolejna białowłosa. Malutka dziewczyna o niebieskich oczętach i jasnej karnacji... cóż gdyby to jakiś facet próbował zająć jedne z zarezerwowanych wcześniej miejsc to możliwe że bym pogonił jednak nie mógłbym mówić o sobie że jestem mężczyzną gdybym nie ustąpił miejsca kobiecie prawda?
Podniosłem się więc na równe nogi i przenosząc na nią wzrok wciąż z pogodnym uśmiechem na twarzy wskazałem jej jedno z miejsc kiwając przy tym głową.
- Ależ oczywiście, proszę bardzo. - liczyłem w duchu, że udało mi się zająć więcej miejsc niż miałem i nie będę zmuszony oglądać walki na stojąco ale to się miało jeszcze okazać. Chwilę później zjawił się również gigant, który choć w poprzednim dniu okazał się spokojnym milczkiem to jednak w pierwszej chwili i tak przebiegł mnie dreszcz na jego widok. Mimo to i w jego kierunku się uśmiechnąłem wykonując delikatny ukłon na przywitanie. Właściwie to teraz gdy zjawił się On to byłem już pewien że nikt nie odważy się spróbować podebrać nam miejsc.
Nie trzeba było czekać długo by do naszego grona dołączyła i Sae, a ja sobie właśnie wtedy uświadomiłem, że no właśnie jakoś dużo pięknych pań się zebrało w okolicy.
- Miło cię widzieć, cieszę się że udało ci się mnie znaleźć. - odpowiedziałem rodaczce, która nie czuła skrępowania ludźmi wkoło którzy się nazbierali i bez zawahania przedstawiła się sama, a ja wtedy właśnie uzmysłowiłem sobie że popełniłem ogromną gafę po raz drugi zerkając dyskretnie na nową białowłosą dziewczynę.
Drugi raz się nie przedstawić kobiecie zapraszając ją do wspólnego oglądania walk to tylko ja potrafiłem. Z drugiej strony ona również się nie przedstawiła więc w ten sposób to sobie jakoś wytłumaczyć i usprawiedliwić się przed samym sobą.
- To fenek-san. - odparłem poprawiając Sae aby jednocześnie pochwalić się swoją wiedzą, a następnie spojrzałem na Aniołka - Misae-san, to do niej należy ten słodziak. Pozwoliłem sobie przedstawić kolorowooką piękność by dalej wskazać na olbrzyma i ściszając głos by ten mnie nie usłyszał i potencjalnie nie zabił za nietakt wynikający z przedstawiania jego osoby mimo, że nie zamieniliśmy ze sobą choćby jednego słowa - Ten olbrzym to Souei-san, przyjaciel Misae-san.
Na koniec zbliżyłem się do Mikoto zastanawiając się jak przedstawić dziewczynę której nie znam, ani która nie znam mnie tak aby się nie obraziła. Nie wiedziałem jak u niej z poczuciem humoru, ani czy lubi towarzystwo innych czy raczej należy do tych którzy najchętniej by siedzieli sami całe życie.
- A to jest... - tu uśmiechając się do niebieskookiej zrobiłem krótką przerwę by dać jej czas na samodzielne przedstawienie się - Ja nazywam się Baji.

Gdy się zaczęło Sae zwróciła uwagę na dość ciekawą arenę na której rzeczywiście wyglądało jakby doszło do jakiegoś nieporozumienia. Nie widziałem całości ale gdy spojrzałem w wskazaną stronę dojrzałem pięć postaci na przeciwko jednej. Było to ciekawe, z początku pomyślałem, że może to być jakaś technika replikacji jednak postacie różniły się od siebie. To nie może być to... replikacja połączona z henge? Niby okej ale bezsensu...
- Dziwne, może doszło do jakiegoś nieporozumienia i wyszło za dużo zawodników? - odpowiedziałem na pytanie choć sam raczej nie bardzo w to wierzyłem tym bardziej po tym co widziałem na arenie poprzedniego dnia - Kyoushi-san! Zawołałem unosząc rękę ku górze gdy dojrzałem na arenie jego siwą czuprynę, a chwilę później na swoich arenach znaleźli się też Kan i Kazuma którym również głośno dopingowałem choć przez to wszystko nie wiedziałem w którą stronę patrzeć bardziej.
- Sae-san? Myślisz że sobie poradzą? - zapytałem w domyśle mając naszych reprezentantów, sam za dużo o nich nie wiedziałem jednak wydawało mi się że dziewczyna zna ich dużo lepiej niż ja.

[Misae]

Szukanie znajomych twarzy zawsze było skuteczną strategią. A jak bardzo jeżeli te znajome twarze, były jeszcze takie sympatyczne! Na ten moment Misae nie mogła narzekać na ludzi poznanych w czasie turnieju. Masahiro i jego młodszy kolega z klanu Gazo oraz ostatni ale nie najgorszy z tego towarzystwa przesympatyczny Baji. Apetyt rósł w miarę jedzenia i aż chciało się więcej i więcej.
Gdy tylko zgodził się ponownie podzielić z nią ławką aż klasnęła w dłonie szczęśliwa, uśmiechając się od ucha do ucha.
Dziękuję Baji-san! Ratujesz mnie - nie musiała dodawać nawet, że „ponownie”. Musiał zdawać sobie sprawę z tego, że teraz miał towar deficytowy jakim były wolne siedziska. Gdyby wiedział jak wielką władzę posiadał. Pewnie były takie typki, które by sprzedawały miejsca by zyskać naprawdę spory zastrzyk Ryo. Czy było to dobre? Wyrachowane na pewno, ale czy złe nie zamierzała teraz dociekać. Sporo wody upłynęło odkąd przestała być nieskazitelnym wyznacznikiem cnót. Szkarłatnej, metalicznej w smaku wody.
Szybko odgoniła od siebie myśli skupiając się na tym co było teraz. Na rzeczywistości. Na towarzystwie. Na turnieju. Kaca moralnego będzie mogła mieć potem, głębokie myśli egzystencjonalne pora odłożyć w kąt. Teraz był czas na bal, na zabawę i alkohol… choć może ten ostatni nie koniecznie publicznie, lecz noc była jeszcze młoda, to Yamanaka określała jak skończy ten dzień. Na własnych nogach, czy nie.
Kunoichi skupiła wzrok na nowej szacie młodzieńca. Od razu widać było jej zainteresowane spojrzenie i wesołe ogniki.
-Czyżbyś również szykował się do walki? - może wiedziała, że nie bierze udziału w turnieju, lecz kto wie? Ostatnio po turnieju w Yinzin sama walczyła korzystając z dostępności areny i sędziego. Naoki… aż poczuła ukłucie w sercu. Tak kochany i niewinny młodzieniec. Ciekawe co teraz się z nim działo. Kryształowe serduszko, które od niego otrzymało już dawno zniknęło i ostatni ślad chakry wraz z nim. Czuła jakby znalazła młodszego braciszka, którego nie miała.
Za chwilę pojawił się nowa osoba. Druga białowłosa kunoichi. Przywitała ją z uśmiechem. Nie wskazywała miejsca gdzie mogłaby usiąść, bo zrobił to już Baji, poza tym kimże była aby decydować o wolnych miejscach pilnowanych przez kolorowowłosego? No nikim. Zwłaszcza, że za chwilę pojawiła się kolejna kunoichi, którą chłopak zdawał się znać. Szybko padło pytanie o fenka, który jednak zdawał się patrzeć z miną jakby padło o wiele zbyt późno. Ubrany w zbroję młodzieniec zabrał się szybko za odpowiadanie. Yamanaka poczekała i dodała swoje trzy Ryo.
-Tak jak mówi Baji-san, to fenek, przywitasz się Tomoe? - fenek wyszedł dwa kroki do przodu jakby prezentując swoją osobę, po czym podszedł do Baji’ego i dał się pogłaskać. Żeby nie było zbyt nudno pojawił się jeszcze ten, który dzień wcześniej zdawał się przespać wszystko. Ponownie przywitała go z radością, ciesząc się, że ponownie trafiła na tego brwistego demona.
-Souei-san! Witaj. Widziała, że wczoraj mocno zaabsorbowały cię walki. Dzisiaj będzie jeszcze ciekawiej - wskazał jej spojrzeniem aby usiadła i tak też zrobiła. Zajęła miejsce obok Baji’ego i Souei’a. Nie sądziła aby chłopak o kolorowych włosach miał coś przeciwko. Oby. Ale nie było na to czasu. Nie gdy działo się tyle na raz.
-Souei! - krzyknął fenek wskakując na kolana swojej pani by z nich przeskoczyć na nogi posągowego olbrzyma. Dzien wcześniej nie dał mu jeść, ale może tym razem uda się odwrócić zły los? W końcu skądś musiał brać masę aby nie zmarznąć do końca. Tomoe jak gdyby nigdy nic usiadła na kolanach Masudy i merdając końcówką ogona patrzył mu głęboko w oczy, jakby chciał w ten sposób zdobyć coś pysznego.
W tym czasie Misae była zajęta witaniem się z szatynką, którą również obdarzyła pogodnym uśmiechem.
-Bardzo miło mi poznać. - skłoniła głowę jej i od razu Mikoto. Czyżby miała spędzić dzień w damskim towarzystwie? To byłaby ciekawa odmiana. Zobaczymy. Może być naprawdę interesująco.
Temat zszedł na rozmowę o tym co działo się w czasie walki Renkuro i Nany. Aż oczy Misae się zaświeciły. Znów poczuła nostalgię. Ario. Z nikim innym nie kojarzyła takiego pokazu. Nie wiedziała co pokaże młody białowłosy, lecz wiedziała jedno. Będzie to naprawdę interesujące. Pochyliła się do przodu podpierając brodę o ręce oparte o łokcie.
-Nie… ilość zawodników się zgadza. Obserwujcie, bo to będzie ciekawe. Znam kogoś kto posługuje się również w walce takimi sztuczkami. Taki sojusznik potrafi ocalić życie. - dobrze pamięta jak ocalił ją i jej przyjaciela w czasie walki na Murze. Był niesamowicie szybki a jego refleks był do pozazdroszczenia.
-Będzie dobrze, twoi towarzysze wyglądają na silnych - dodała z uśmiechem, aby dodać pewności tej dwójce, choć nie odrywała oczu od arenu. Inaczej przegapiłaby zbyt dużo - zwłaszcza w pojedynku Kyoushi’ego. Tam nie można było mrugać.