Szlak transportowy

[Mei]

Misja Wojenna C dla Anzou
Liczba postów: 9/x
,,A on? Nie będzie nam potrzebny?" Gdyby nie zagadywanie w czasie podróży, z pewnością towarzyszyłaby im cisza. Starszy Kaminari, nawet jeśli nie wyglądał na takiego, to nie czerpał radości z pogaduch o sobie. Zwykle preferował, aby cel konwersacji jak najdalej odbiegał od jego osoby. Choć w tym przypadku, z racji, iż chcąc, nie chcąc został towarzyszem Anzou należało się przed nim niejako otworzyć, a przynajmniej uchylić rąbka tajemnicy. Najpierw jednak rozluźnił ramiona, gdyż te wydawały mu się dziwnie spięte. Najwidoczniej już wcześniej, nie zdając sobie z tego sprawy zachowywał ciało w ciągłej gotowości do ataku, a tak idąc w kierunku szlaku, mógł sobie pozwolić na chwilę wytchnienia.
- Nie do końca. Nawet jeśli należę do klanu Kaminari to nie posiadam ich zdolności. Zamiast tego posługuje się żywiołem Błyskawicy oraz swoim własnym talentem. Zlecenia jakich zwykle się podejmowałem opierały się na zwiadzie Sogen. Podczas ostatniego zlecenia, nawiązała się walka, która skończyła się kilkoma poparzeniami. Na szczęście w zespole mieliśmy medyków, dzięki którym wróciłem z mniejszymi ranami. Inaczej, prawdopodobnie kopnąłbym w kalendarz, bądź dalej przebywał w szpitalu - uśmiechnął się posępnie, gdyż samo wspomnienie do przyjemnych nie należało. Choć nie ujawnił całej misji, ani tego co się tam wydarzyło, tak wolał się nad tym zbytnio nie rozczulać. Same informacje należały do poufnych, przez co nawet gdyby chciał, nie mógł ich ot tak powiedzieć. Niezależnie od tego, ile przeżył był lojalnym żołnierzem Antai.
Po dotarciu na szlak, mogło się wydawać, iż to on pokieruje drużynę ku wiosce Uso. Jednakże sama misja nie została mu przydzielona. Zamiast tego trafiła w ręce nastolatka, który pełnił rolę pierwszych skrzypiec. Z tego powodu decyzje miały wychodzić prosto od niego, gdyż Etsuya był tutaj właściwie na doczepkę. Na szczęście przed wyjściem z siedziby zdążył zaznaczyć, iż w ostateczności będzie towarzyszył młodzikowi, aż do Uso. Zbierze przy okazji kilka informacji odnośnie przebiegu misji i wróci. Przedstawiając sprawę w takiej formie, a także wiedząc jakimi umiejętnościami został przez naturę obdarzony, zgodzili się na to pod warunkiem, że tak jak w poprzednich zadaniach będzie trzymał się z dala od wszelkich aktów przemocy.
Tak oto mógł ze spokojem ducha ruszyć na tereny wroga, lecz główne działania pozostawił temu, który miał się wykazać i doprowadzić do odbicia karawany. Przez to słowa jakimi został obdarzony, nie wywarły na nim wrażenia. Patriotyczne zapędy chował w sercu, zaś resztę pozostawiał swoim umiejętnością oraz ocenie sytuacji. Pozytywne nastawianie się oraz wykonywanie misji za wszelką cenę, w jego mniemaniu niejednokrotnie prowadziły do zguby oddziału, a jednak tutaj chodziło oto, aby zrobić przewagę na polu bitwy, nie zaś na stracie kolejnych żołnierzy.
- Sakai, brzmi nieźle. Idąc prze tamtą granicę, nie powinniśmy się natknąć na zbyt wiele oddziałów. A po przekroczeniu sprawdzę teren, co byśmy nie wpadli na któryś po drodze - podrapał się po brodzie, patrząc w kierunku drogi, którą mieli obrać - Nie zmienia to faktu, że istnieją powody, dla których musimy dotrzeć najpierw do Uso. Po pierwsze informacje o konkretnym terminie oraz miejscu posiada Twój wytypowany partner. Drugą sprawą jest to, że w moim aktualnym stanie nie mogę narażać się na bezpośrednią walkę. Dlatego idziemy najpierw do wioski. Z resztą, możliwe, że bliżej Midori, a tym samym miejsca, skąd będą brali medykamenty będzie więcej oddziałów Uchiha. To tylko przypuszczenia, ale sam scenariusz naraża nas na niepowodzenie - nie ukrywał, że samo pójście na obce tereny, szukanie karawany było dość lekkomyślnym pomysłem. Zupełnie jakby młodzik miał myśli samobójcze, o które wcześniej go nie podejrzewał.
W każdym razie poszli wspólnie w kierunku Sakai, zaś następnie skierowali swoje kroki w kierunku docelowej prowincji. Sama podróż nie była łatwa, należała do tych długich, gdzie przez tydzień przechodziło się z jednego miejsca w drugie. Dlatego wiele razy musieli zrobić postoje, co by odpocząć oraz porządnie się najeść. Nie tylko Anzou zabrał ze sobą kilka racji. W torbie Etsuyi takie również się znalazły, podobnie jak fajka, którą palił przed domem Kaminariego. Poza nimi miał mapę, manierkę z wodą, którą musiał kilka razy uzupełnić oraz pędzel wraz z atramentem. Typowe dla shinobiego wyposażenie również miał w zanadrzu, lecz w większej mierze ukrywał to pod płaszczem. W czasie drogi, białowłosy mógł zauważyć dwie kabury ulokowane na jego udach.
Po przejściu na tereny Sogen, Etsuya uważnie spojrzał po terenie, po czym złożył połowę pieczęci Szczura. W ten sposób zamilkł, skupiając się na przeciwnikach w okolicy. Dłonią wskazał na prawo chłopakowi, informując by przeszedł na mniej uczęszczany szlak. Jednakże nie mieli poruszać się jego środkiem, a skupić się na części bardziej zalesionej. Tam, gdzie bezproblemowo mogli się ukryć, gdyby mieli do czynienia z wrogim oddziałem - Pójdziemy tędy, trzysta metrów dalej znajduje się niewielki oddział. Pamiętaj, działaj rozsądnie, nigdy nie wiesz ilu ludzi mogą mieć w okolicy. No i nie chcemy, aby wydusili z Ciebie informacje - powiedział do niego szeptem, po czym powoli zaczął się kierować w wytyczonym przez siebie kierunku, jednocześnie dezaktywując pieczęć. Wchodzili w teren bardziej zalesiony, lecz nawet jeśli do tego czasu pogoda im sprzyjała, tak ślady po deszczu były dla nich widoczne. Teren był mokry, gdzieniegdzie twarda powierzchnia zamieniła się w błoto. Kilka kałuż na szlaku przypominało o niedawnych opadach. Sama trasa wydawała się dobra, choć nie obyło się bez niespodzianek. Ta pojawiła się niespełna pięćset metrów dalej, gdy od strony szlaku zaczęły do nich docierać przytłumione odgłosy.

Głos - Mężczyzna z rodu Kaminari

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja wojenna rangi C
Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro
19/90

---

Zebranie w gabinecie pod zwierzchnictwem rodu Uchiha nie ciągnęło się zbyt długo z prostej przyczyny – na ich nieszczęście nie mieli zbyt wiele do omówienia. Informacji było jak na lekarstwo, dlatego szóstka młodych śmiałków została wyposażona nie w szczegółowy plan działania, lecz wytyczne, którymi mieli się kierować podczas realizowania zwiadowczej akcji.
Tatsuzo, jak na weterana przystało, bez wątpienia przewyższał wszystkich obecnych doświadczeniem, jednak te niekoniecznie szło w parze ze znajomością rodów zamieszkujących Morskie Klify. Bardzo możliwe, że naznaczony wieloma bliznami mężczyzna doskonale był rozeznany w możliwościach klanów, z jakimi w ostatnich latach ścierali się Uchiha, jak chociażby Senju, ale ta wiedza z perspektywy przydzielonej misji była raczej zbędna. Weteran słuchał więc uważnie, kiedy Azuma i później pozostali podjęli temat i podzielili się swoimi doświadczeniami. Sięgnął wtedy też zdrową ręką po ołówek i zanotował istotne informacje na kartce.
Mężczyzna z uwagą obserwował, jak ci rozpoczynają między sobą rozmowy, zaczynają nakreślać rysy planu, dywagować nad istniejącymi możliwościami. Nie wcinał się wtedy w rozmowę, będąc przekonanym, że zebrana grupa powinna jak najszybciej przyzwyczaić się do ustalania spraw między sobą.
W pewnym momencie, gdy rozmowa stoczyła się na temat ściągania uwagi patroli wroga, postanowił podzielić się jednak opinią.
– Skoro kontakt z utraconymi terenami jest ucięty, można się spodziewać, że zaatakują każdego z naszych oddziałów, gdy tylko się zbliży. Jeżeli dacie się wykryć już z daleka jako nasi żołnierze, możecie być w sporych kłopotach. Nie wiemy za to, jakie mają podejście do cywili. Być może wobec nich wykazują mniejszą agresję – oznajmił spokojnie, co chyba było ostatnią dawką informacji z jego strony podczas tego spotkania. Wkrótce bowiem ekipa miała się ruszyć do celu.
– Powodzenia – powiedział na koniec, odprowadzając wzrokiem kolejnych ninja, którzy opuszczali jego gabinet.
Zgodnie z oczekiwaniami, przy opuszczaniu siedziby władzy otrzymali zapasy prowiantu, które powinny wystarczyć na czas trwania zadania, o ile te nie rozciągnie im się przesadnie z jakiegoś powodu.
Potem nie pozostało już nic innego, jak wyruszyć w dalszą drogę. Ich kierunek był zupełnie inny od tego, w którym kierowali się najemnicy oraz Uchiha mający wziąć udział w wojnie. Szóstka śmiałków wyruszyła bowiem nie na główny front, lecz ku nieznanemu.
Czekał ich mozolny początek, czyli nieunikniona wędrówka. Stolica jak i sąsiadujące z nią obszary na dzień dzisiejszy były bezpieczne i jak dotąd nie można było na nich spotkać oddziałów cesarstwa, które póki co zajęło jedynie wody oraz wioski na wybrzeżu. Spora część trasy miała przebiec więc względnie bezpieczne, a największym zagrożeniem w jej trakcie miały być chłody wynikające z aktualnej pory roku.
– To w jaki sposób to załatwimy? – zagaił w pewnym momencie Sawao, który wydawał się osobą o dość stonowanym charakterze. Mieli sporo czasu, który warto było poświęcić na ustalenie późniejszego działania.
– Tak dla ścisłości, to ten, faktycznie mogę wyciągnąć z kogoś informacje, ale ta osoba musi być świadoma. I w sumie tyle. Odpowie mi w zasadzie od razu – wyjaśnił swoje umiejętności, by reszta zdawała sobie sprawę, w jakich okolicznościach muszą zostać użyte.
Do takich okoliczności było wciąż daleko. Wpierw musieli ustalić, dokąd właściwie zmierzają albo czego chcą szukać. To od nich zależało, czy zatrzymają się w jednej ze skrajnych, niezajętych wiosek, przycupną gdzieś w głuszy, wejdą na tereny wroga lub zrobią coś jeszcze innego.
Ich twarze muskał chłodny wiatr, ale nie była to jeszcze morska bryza.

Fajnie, jak coś w tej kolejce ustalicie odnośnie dalszego planu, punktu zaczepnego, żebym mógł umieścić was w konkretnym miejscu lub sytuacji. Jeżeli do tego będą potrzebne dłuższe narady, najwyżej na podróż poświęcimy kolejkę więcej.

[Anzou]

Anzou nigdy nie wędrował do Sogen w ten sposób. Jeszcze przed wybuchem wojny, gdy bywał tam stosunkowo często... nie miał problemów z tym by przekroczyć granicę, by dotrzeć na miejsce, ba, nawet był w samym Kotei i rozmawiał z wysoko postawionymi Uchiha. Wystarczyło kilka miesięcy i wszystko diametralnie się zmieniło. Teraz przekroczenie Antai i Sogen graniczyło z cudem, wszędzie toczyły się krwawe i zacięte pojedynki. Żadna ze stron nie odpuszczała. Anzou był tego całkowicie świadomy, więc ruszył tam przez Sakai. Dwójka Shinobi wędrowała przyzwoitym tempem, spożywała posiłki, piła wodę, uzupełniała zapasy. Co chwila rozmawiali, Białowłosy jednak im bliżej granicy z Sogen tym bardziej się skupiał. Udało się wkroczyć na teren wroga, a Etsuya rozpoczął zwiad. Posiadał idealne do tego zdolności.
- Cholernie przydatne. Dobry z Ciebie zwiadowca.
Podsumował krótkim, ale konkretnym zdaniem Władca Piorunów. Chłopak wiedział, że może liczyć na swojego towarzysza, który w mgnieniu oka wyłapał oddział wroga. Celem misji jest dotarcie do Uso, spotkanie ze współpracownikiem Anzou, a następnie przechwycenie transportu. Niszczenie wroga w tym miejscu nie ma kompletnie sensu. Nastolatek nie zamierza w żadnym wypadku walczyć, o ile nie będzie to konieczne.
- Omińmy ich, nie możemy wdać się w walkę tutaj. Naszym celem jest wioska. Oni też mogą o nas wiedzieć...
Kaminari przedstawił swoje uwagi i rozpoczął przemieszczanie za Etsyuą. Najgorsze jest to, że oboje zostawiają ślady. Wtedy nagle Anzou usłyszał dziwne dźwięki. Jakieś specyficzne przytłumione odgłosy. Czyżby wróg wiedział o obecności Anzou? Młodzieniec zaczął się rozglądać dookoła. To byla chyba technika, którą sam znał. Utsusemi no Jutsu.
- Też to słyszysz? Postarajmy się ominąć źródło dźwięku. Jeżeli są naturalne... to lepiej dla nas. Jeżeli to Utsusemi no Jutsu... to wróg o nas wie. Oczy dookoła głowy.
Białowłosy powiedział to na tyle cicho, tak, aby nie wytwarzać więcej dźwięków. Nikomu to nie było teraz potrzebne. Kaminari uważa, gdzie stawia stopę, obserwuje otoczenie i jest gotowy do uniku - w lewo, w prawo, do przodu, do tyłu, zależnie od formy ataku. Z głową. Nie chce jednak konfrontować się z wrogiem na tym etapie zadania. Możliwe, że to naturalne dźwięki, samo Utsusemi no Jutsu ma stosunkowo mały zasięg... Pięćdziesiąt metrów. Tyle chyba Anzou widzi. Jeżeli w promieniu takiego dystanu nikogo nie ma... To dźwięki są zupełnie naturalne. Oby tak było.

[Azuma]

Poprzedni wątek: Siedziba władzy

Będąc w budynku, nie zdołali wypracować jednej spójnej koncepcji. Każdy poza Kamiyo Ori, wyraził swoje zdanie. Każdy miał szansę się wypowiedzieć i jednocześnie zostać wysłuchanym. Przysłuchując się temu wszystkiemu, nawet Tatsuzo wyraził swoją opinię. Azuma w gruncie rzeczy się z tym zgadzał. Jego wcześniejszy pomysł nie musiał stać z tym w sprzeczności. Nie zamierzał więc pomimo nieprzychylności, od razu z tego zrezygnować. Zaczekał tylko na dogodniejszą chwilę, by ponownie zaatakować inicjatywą. Okazja się nadarzyła, gdy znaleźli się już na szlaku, a o plan zapytał Sawao-san.

- Musimy dotrzeć do którejś z przejętych wiosek. Nie powinniśmy liczyć… liczyć na to że przypadkiem natrafimy na oddział, który zdołamy spacyfikować - zauważył, zwracając uwagę że choć istnieje takie prawdopodobieństwo, wiele ryzykują. Ich drużyna składała się głównie z Akoraito i choć to nie zawsze definiowało o ich sile, obawiał się spotkania, choćby Sentokiego. A na froncie mogli znajdować się również Kogo…

- Z uwagi na wiek… Zarówno Ori-kun jak i ja, nie będziemy wzbudzać takiej uwagi jak cała grupa, albo większy oddział. Jeżeli zapieczętujemy nasz ekwipunek, uważam że wraz z nim mógłbym spróbować w miarę bezpieczny sposób dostać sie do przejętej wioski… i zorientować się w tym co tam się dzieje. Choćby w tym czy okupuje ją duży, czy też mały oddział - powiedział, jednocześnie wyjaśniając plan jaki pojawił mu się w głowie, po słowach Tatsuzo. Nie trudno było się domyślić, że musieliby mieć oczywiście dobrą historię na to, skąd się tutaj właśnie wzięli. Uchiha wyrażał jednak przekonanie, że spreparowanie takiego kłamstewka, przy tylu trzeźwo myślących ludziach, nie powinno stanowić takiego wyzwania.

- Szybciej wezmą nas za dwie sierotki, niż za dwóch shinobich pod przykrywką, prawda? - spytał, nieco retorycznie spoglądając na pozostałych, ale to na Douhito zatrzymał dłużej spojrzenie - Gdybyśmy znaleźli to czego szukamy, wystarczyłoby tylko w jakiś sposób poinformował drużynę, która znajdowałaby się gdzieś niedaleko…

---
Anzou

[Mei]

Misja Wojenna C dla Anzou
Liczba postów: 11/x
,,A on? Nie będzie nam potrzebny?" W takich chwilach, gdy sekundy oraz niespodziewany oddział wroga mógł zadecydować o niejednej przyszłości sensor był czymś, co przydawało się na obcym terenie. Etsuya, który mógł wyczuć jednostki w znacznym zasięgu, wielokrotnie uratował tą umiejętnością swoich towarzyszy. Teraz z kolei mogli ominąć wrogi oddział oraz udać się dalej. W gruncie rzeczy prosto do celu.
W tym czasie na komentarz Anzou, mężczyzna odwrócił w jego kierunku głowę z delikatnym, lecz miłym dla oka uśmiechem. Skinął głową na potwierdzenie jego słów, po czym cicho rzekł - Niejednokrotnie uratowałem tym oddział, więc w tym przypadku zdaj się na mnie. Pomogę, tak bardzo jak będę mógł - w końcu takie było jego zadanie. Bezpiecznie i bez konfliktów po drodze doprowadzić chłopaka do wioski Uso. To jednak musiało zaczekać.
Pięćset metrów od miejsca, gdzie się niedawno znajdowali, usłyszeli przytłumione odgłosy. Docierały one prosto ze szlaku, co miało związek z naturą, bądź użytkownikiem Ninjutsu. Ciężko było powiedzieć, z czym dokładnie mieli do czynienia. Spoglądając w kierunku ścieżki nie wiele było widać. Sam widok przesłaniały liczne drzewa, a także krzewy, które poza urozmaiceniem krajobrazu, również ograniczały zmysł wzroku.
Tym samym pozostało im być bardziej uważnym, a także patrzeć pod nogi. Połamanie suchej gałązki, czy też porozrzucanie kupki podmokłych liści mogły przykuć niepotrzebną uwagę. Tym samym komentarz białowłosego został przez starszego Kaminari wzięty prosto do serca. Uważnie rozglądał się po terenie, a także patrzył, gdzie stawia swoje kroki. Mieli przejść niezauważeni, lecz odgłosy się zbliżały. Nie prosto na nich. Słyszalne były z prawej strony i zdecydowanie nie należały do ludzi - Chyba mamy farta - wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.
Po samych odgłosach, które bardziej słyszalne stały się, gdy epicentrum znalazło się w linii prostej od nich, można było rozpoznać dziki. Nie w pojedynczej sztuce. Cała rodzinka przechadzała się szlakiem, nic nie robiąc sobie z wojny jaka się toczyła. Walk w tym rejonie nie było, a przynajmniej nie mieli o takowej pojęcia. Krzyków ginących, czy też szczęku broni nie wyłapywali. Było względnie cicho, o ile nie brano pod uwagę chrumkania zwierząt. Mimo wszystko należało zachować spokój oraz ostrożnie wybierać trasę. Byli tego w pełni świadomi, przez co wyraźnie zwolnili. Jednakże wyszło im to na dobre. Powoli docierali do celu.
Przez kolejny oddział, który został wychwycony przez towarzysza (została przez niego złożona pieczęć oraz na chwile przystanął, aby się skupić), skierowali się ku drodze, leżącej bardziej na północy. A tam zastali obraz, niejako mrożący krew w żyłach. Bowiem na przydrożnych drzewach powieszone zostały ciała. Wśród nich znajdowali się zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Puste skorupy miały nie tylko odstraszać niechcianych gości, również ostrzegały przed losem jaki miał spotkać śmiałków zapuszczających się w te rejony. Część z twarzy wyrażała rozpacz, inne czyste przerażenie, bądź nienawiść względem zabójców. Etsuya przyglądał się wybranej dwudziestce z mieszanką podziwu względem ich głupoty oraz czystej satysfakcji, iż nie udało im się odebrać zagarniętej zdobyczy - Co o tym myślisz? - zapytał jakby od niechcenia. Chociaż trafniej można było to określić jako chęć zabicia czasu.
Nie pozostawało wątpliwości, iż za niedługo dotrą do pierwszego wytypowanego miejsca. Z drugiej strony był ciekawy reakcji chłopca. Wiedział, że miał doświadczenie, lecz nawet z nim nie każdy był przygotowany na tak drastyczne widoki. Sam złotooki nie miał problemu, by rzucać okiem na truchła i zwyczajnie robić swoje. Zachowywał świadomość, że nawet tutaj mogli spotkać nieprzyjaciół. Stąd zachowywał należytą ostrożność. Dla pewności stanął w miejscu, złożył połowę pieczęci i wtedy wskazał w kierunku zachodu - Piątka osób, w tamtym kierunku. Co zrobimy?
Prawdopodobnie, gdyby nie uważali byliby w gorszym położeniu. W miejscu, gdzie się znajdowali znajdowało się kilka mniej lub bardziej widocznych pułapek. Przez patrzenie pod stopy oraz sprawdzanie terenu, te zostały przez nich ominięte, lecz żadne z nich nie wiedziało, co kryło się dalej. Czyżby kolejne niespodzianki?

Z/T dla Anzou - > Wioska Uso
Obecnie znajdujecie się blisko terenów wioski, lecz ta jeszcze nie jest dla was widoczna.

Głos - Etsuya z rodu Kaminari
Wypowiedzi pochylonym tekstem są wypowiadane przez niego cichym głosem, który jest w stanie dotrzeć wyłącznie do Anzou

[Renkuro]

Połowa drużyny zwiadowczej to byli Akorici, oraz dwóch najemników których siłę trudno zmierzyć przez brak tytułów, a raczej brak ich podania jeśli je mieli. Renkuro będący co prawda Doko ale czujący się siłą wyżej niż Akorita, był całkiem zadowolony z takiego rozwoju spraw. Wyglądało to jak całkiem fajna zbieranina ludzi która w razie czego będzie potrafiła się odgryźć gdy zostaną zaatakowani. Jeśli jednak mowa o ludziach to pytanie ich nowego towarzysza które padło zaraz po wyjściu z budynku i wyruszeniu na trakt było dosyć logiczne. Chociaż niestety nie mieli jeszcze przygotowanej pełnej odpowiedzi która byłaby zadawalające dla ich kompana. Co gorsza młodszy z Uchihów postanowił wyskoczyć ze swoją propozycją. Co gorsza, dlatego że nie tylko ktoś musiał powiedzieć młodzikowi że to głupi pomysł, to jeszcze trzeba to było zrobić z wyczuciem bo to jednak pracodawca, a raczej ktoś spokrewniony z pracodawcą. Białowłosy wiedząc że i tak PRowo wygląda słabo i prawdopodobnie większość tu zebranych już ma na jego temat bardzo nieprzychylną opinię w związku z jego pochwałą dla sprawnego i pragmatycznego rozwiązywania problemów na polu bitwy, zdecydował się być tym co skrytykuje młodzieńcze marzenia i pomysły. Starając się brzmieć jak najgłośniej chrząknął, wsadził ręce do kieszeni i przeszedł do rozmowy.
-Azuma to chyba nie jest najlepszy pomysł. Po pierwsze idziemy w kierunku okupowanych terenów, a nie pola bitwy. Główna walka odbyła się na brzegu i na wodzie. Sieroty przybywające od strony centrum kraju, z terenów nieobjętych walkami, na tereny gdzie w sumie to walk nie ma a jedynie przyszła okupacja, wygląda bardzo podejrzanie. Uchiha nie prowadzili tutaj żadnego natarcia, więc naturalnie nie powinno być prawie żadnych strat w ludności cywilnej. Po drugie jest to wchodzenie w paszczę lwa. Dużo bezpieczniej jest osadzić się koło traktu, czy nawet na samym trakcie wystrugać krzesełko i czekać na patrol czy jakiś transport wroga, niż spacerkiem wkroczyć do wioski w której okopali się przeciwnicy spodziewający tego że Uchiha postanowią do nich zawitać czy to ze zwiadem czy z atakiem. Po za tym jeśli doszłoby do walki, to walczylibyśmy otoczeni przez cywili, a domyślam się że nie chcesz żeby wybuchowy pan, oraz trzech użytkowników katonu zaczęło rzucać na lewo i prawo techniki w środku osady. A po trzecie jeśli wpadniecie w tarapaty będziecie zdani na siebie. Nie będziemy wiedzieli kiedy przyjść wam z pomocą plus nie będzie to skoordynowana operacja. Gdy zaczniecie walczyć, a my spróbujemy przybyć wam z odsieczą to nie będziemy mieli wglądu w to co się dzieje. Czym to się różni do wkroczenia z buta bez żadnego wywiadu do obozowiska wroga? Uważam że mamy tylko jedną opcję. Ruszyć przed siebie i szukać patrolu bądź przemaszerowujących wojsk przez trakt, ewentualnie szukać przy okazji jakiegoś obozowiska w jego okolicy. Powinniśmy być w stanie bez problemu rozgromić kilkunastoosobowy oddział żołnierzy wspieranych przez dwóch czy trzech shinobich. Małe oddziały nawet ze zwiadowcami Rammaru zostaną wybite co do nogi przez pół tuzina shinobich. Myślę że nie ma powodu ryzykować rozdzielania się i szukania problemów po osadach. Zwłaszcza że wcale na sierotę nie wyglądasz a nie mamy czasu cię przegłodzić i przebrać w jakieś podarte szmaty.
I za tą koncepcja zamierzał optować. Za wyszukaniem przeciwników i walką na ich własnych zasadach. Wątpił żeby spotkali równocześnie więcej niż 5 shinobich, raczej spodziewał się zastępów zwykłych żołnierzy. A ci byliby bezradni wobec ciskanych w nich technik. Póki nie wejdą w jakieś większe zgrupowania przeciwników byli względnie bezpieczni. Ale wchodzenie do osad mogło skończyć się bardzo źle.

[Kamiyo Ori]

To nie był jeszcze czas na plany. Ograniczało ich bardzo wiele rzeczy. Analiza dostępnych opcji powinna być przeprowadzana w gronie tylko zainteresowanych problemem. W końcu nie inwalida za biurkiem idzie nadstawiać kark za linie wroga, tylko pozostali zebrani. Jego obecność jednak odbierała śmiałość do głośnego artykułowania swoich planów. A może tylko Ori tak miał? Zanim jednak opuścili briefing, by pobrać prowiant na dalszą trasę każdy z grupy miał dodać coś jeszcze od siebie. Wyglądało na to, że szarooki nieco się zbyt pośpieszył z ruszeniem w drogę. Trzeba było jeszcze zostać i słuchać.

Pierwszy odezwał się Azuma, który uzupełnił braki wiedzy związane z dwoma innymi klanami wyspiarzy. Yuki i Ranmaru. Specjalizujący się w lodzie i posiadacze zaawansowanego dojutsu, którym mogli widzieć na znaczne odległości. Kropelki potu pojawiły się na karku chłopaka, który teraz nawet rozważał czy też aby nie było to jednak za dużym wyzwaniem na jego wątłe umiejętności. Drogi odwrotu jednak nie było. No przynajmniej jeszcze nie. W sytuacji zagrożenia życia miał dość jasno ustalone priorytety, ale tym nie będzie się martwił zawczasu. Zamiast tego wyciągnął z powrotem swój notes i dopisał dodatkowe informacje o potencjalnych przeciwnikach.

Najmłodszy z zebranych jednak nie był tak nieśmiały w kwestiach wyrażania swojego zdania przed swoimi przełożonymi, jak mogło się zdawać. Rzucił jakimś pomysłem na temat dalszego działania, który planował dopiero rozwinąć w drodze, ale WYRAŹNIE wskazywał on na to, że przeceniał on zebrane tutaj siły. A może Kamiyo ich nie doceniał? Komentarz na ten temat również nie padł z ust małomównego chłopaka, gdy spoglądał na wszystkich zebranych.

Do dyskusji włączył się Matsu, który wyraził swoje obawy związane z dalekosiężnym klanem Ranmaru. Zasugerował zaś, by zastosowali rozwiązanie najprostsze z możliwych – siłowe. Uderzyć w mały oddział, oddalony od linii frontu na tyle, by nie był w stanie szybko wezwać posiłków. Pojmanych jeńców przesłuchać. Było to znacznie bardziej sensowne rozwiązanie, niż podział na pododdziały w celach wykonania tego zadania, które zaproponował Azuma.

Dobrze jednak, że nie schował już notesu do torby, bo tak oto najjaśniejszy z przedstawicieli pustynnych ludów zdecydował się uzupełnić nabytą wiedzę o dość istotne szczegóły. Klan Yuki specjalizował się nie w sile, a w szybkości ataków. Mogli się zatem spodziewać szybkiego, ciągłego ostrzału skierowanego w ich kierunku. Tak przynajmniej on by wykorzystał swoje zdolności na ich miejscu. Dopisał stosowną notkę dotyczącą uwolnienia lodu w podsekcji o klanie Yuki.

Renkuro również w pewien sposób wyręczył młodego medyka w kwestii wyrażenia swoich obaw związanych z rozdzieleniem grupy. Nie mógł być jeszcze w kilku miejscach naraz, więc takie rozdzielenie znacznie by uszczupliło ich siły. W perspektywie tego, że nie mogli liczyć na żadne posiłki, to było jak najbardziej głupie z ich strony, aż tak się narażać. Przytaknął mu drugi mieszkaniec Uniejowa, który raczej wolał ucięcie tych wszystkich dyskusji, abyśmy mogli je przeanalizować po drodze. Pewnie gdyby nie jego komentarz, to nadal by siedzieli w tym samym pokoju i próbowali wymyślić jakąś sensowną taktykę. Szybko jednak zaczęli wychodzić, a on w końcu schował swój notes ze świadomością, że to chyba już wszystkie nowe informacje, jakie zdobył w tym dość krótkim czasie. Musiało to wystarczyć, ale atmosfera od razu zrobiła się cięższa. Zaraz jak padło słowo Ranmaru. Słowa dowódcy, które rzucił na odchodne były raczej kolejną oczywistością – w końcu wszyscy wiedzieli, że idą na wojnę, a nie do cioci w odwiedziny, która już czekała z piknikiem.

Szybko odebrali swoje zapasy, każdy odbierając paczuszkę raz po raz. Nieco nawet za szybko w opinii sierotki. Ten pośpieszany tempem swoich towarzyszy i całej tej poważnej atmosfery nawet nie zdążył wejść do sklepu, aby nieco uzupełnić medykamentów. W końcu na grupę sześciu osób to nawet jemu mogłoby nie starczyć. Nie odzywał się jednak do momentu, gdy w końcu ciszę przełamał najnowszy nabytek ich grupy, tłumacząc na czym polegają jego umiejętności. Wyjątkowo jednak, ale przyjął to z ulgą. Spodziewał się przypiekania nad ogniskiem odciętych kończyn, tak aby przesłuchiwany nie wykrwawił się w trakcie „rozrywki” jaką miał mu urządzić. Nieco koloru wróciło na twarz Oriego. Bardzo jednak szybko się to zmieniło, gdy najmłodszy z Uchiha, który tutaj niezbyt wsłuchał się w argumenty pozostałych członków zespołu chciał dokonać infiltracji od środka, podając się za jakieś sierotki. Sam ten fakt już wystarczył, aby wrócił jego dawny blady kolor. Nie mógł jednak stracić więcej barw, gdy jeszcze do tego zaproponował, że mieli zapieczętować swój ekwipunek i właściwie oddać się w ręce najeźdźców. Atmosferę zaś rozładował dla niego zupełnie, gdy rzucił komentarzem o udawaniu sierotki. Co jak co, ale tego szarooki wcale nie musiał udawać. – Nie wiem jak dobre są Twoje umiejętności aktorskie Azuma, ale ja w swoje nie pokładam żadnej wiary. – Pokręcił głową, dodatkowo jeszcze dając do zrozumienia, że był to kiepski pomysł, z kategorii tych śmiertelnie głupich. W końcu bezbronni na terenie wroga mogli co prawda spróbować infiltrować od środka ich korespondencje, ale nie będzie to wykorzystanie całego potencjału zebranej grupy shinobi. Ryzyko było znacznie większe, niż w przypadku zachowań partyzanckich i metody walki zaczepnej, którą zaproponował pacynkarz. Ten zresztą w dość rozbudowanej formie wypowiedzi wyliczył wszystkie błędy związane z takim myśleniem. Infiltracja od wewnątrz była jak najbardziej interesującym pomysłem o ile dysponowali jakimikolwiek wcześniej informacjami o wrogu. Wysłanie dwóch najmłodszych shinobi w nieznane, z zapieczętowanym uzbrojeniem była po prostu formą samobójstwa z dodatkowymi krokami. – Skłaniałbym się raczej do pomysłu Pana Ayatsuri. – Odezwał się dość cicho, ale wciąż słyszalnie. Ciekawiło go w sumie co powie jeszcze reszta zebranych na temat obranej taktyki i sposobu w jaki mają ugryźć ten problem.

[Shinsu]

Odprawa rzeczywiście zakończyła się bardzo szybko i nikt nie zwlekał przed wyruszeniem w drogę. Shinsu nie zaznajomiony z zimą dosyć ciężko znosił walający się wszędzie śnieg, na szczęście ubranie zaprojektowane tak, by izolować człowieka w temperatury zewnętrznej nie było tak całkowicie bezużyteczne na takich mrozach. Niemniej Douhito był pierwszym, który nalegał na rozpalanie ognisk, by ogrzać się w ich cieple. Póki byli w ruchy, póty ich organizmy same się zagrzewały, ale w czasie postojów trzeba było myśleć o tym, by nie zamarznąć.

Ekipa zbliżała się ku terenom wroga i trzeba było teraz zaplanować, w jaki sposób powinni teraz postąpić. Taki bieg na *yolo* nie zwiastował sukcesu, szczególnie, jeśli natrafią na tych całych zwiadowców Ranmaru, koniecznym więc było, aby przygotować odpowiedni plan działania. W grupie powstały dwie propozycje - Azuma sugeruje rozdzielenie się i udanie w kilka miejsc, Renkuro z kolei optuje za tym, by się nie rozdzielać i jednak zaatakować jakiś oddział. Co prawda sam Shinsu wolałby dokonać infiltracji wioski, ale zważywszy na zakres ich umiejętności rzeczywiście walka "w polu" mogła być mniej niebezpieczna dla cywilów - "Zgadzam się z Renkuro. Rozdzielanie się nie ma sensu, gdy nie mamy jak się porozumiewać. Nie mamy żadnego sposobu na synchronizację naszych działań. No i dwójka sierot idących od bezpiecznych terenów centralnych wygląda jeszcze bardziej podejrzanie, niż szóstka szybko poruszających się cywilów. Osobiście wolałbym udać się do wioski, ale rzeczywiście w razie walki może się polać krew cywilów, więc chyba zostaje nam polowanie na jakieś oddziały na trakcie" - chłopak musiał przyznać słuszność argumentów lalkarza, które po prostu były nie do podważenia - "A w razie, gdyby to oni nas zaskoczyli od biedy zawsze możemy próbować zachowywać się tak, jakbyśmy chcieli uciec do Ryuzaku no Taki. Myślę, że od razu strzelać nie będą. A droga w końcu bardzo podobna, wschodnie wybrzeże jest niedaleko granicy, więc alibi wygląda wiarygodnie." - zasugerował wszystkim.

Jedno było dla chłopaka pewne - musieli stanowić zwartą grupę, a nie kilka mniejszych grup. To był przepis na porażkę, by rozdzielać siły nie mogąc w żaden sposób koordynować swoich ruchów.

  Ukryty tekst

[Uchiha Matsu]

Matsu słuchał pomysłów wszystkich zgromadzonych i uważnie analizował każdą z nich. Wiedział że od tego zależy ich przetrwanie, jednak musiał to również być plan solidny, by nie rozpadł się podczas jego wykonywania. Usłyszał co ma do powiedzenia Azuma, jego pobratymiec, a następnie głos zabrał człowiek z Unii samotnych wysp. To był kuglarz, który budził w nim pewną fascynacją, albo może zwykłą ciekawość? Nie mógł dokładnie tego określić, ale jego umiejętności, nie dość, że były tajemnicze, to dosyć interesujące.

Tutaj jednak nie zaświecił skillami w walce, jednak przedstawieniem sensownego i racjonalnego planu, który mogliby objąć idąc na przód. Matsu pomyślał nad rozdzieleniem się już w gabinecie władzy, jednak ten pomysł póki co zszedł na dalszy plan. To będą mogli zrobić wycofując się, by lepiej dotrzeć do celu. Nawet gdyby jedna grupa została złapana, wtedy ta druga dotrze z właściwą porcją detali do ich siedziby.

Matsu patrzył jeszcze przez chwilę na swoich towarzyszy, którzy spierali się, który plan jest lepszy, a później powiedział:
- Ja jestem za planem kuglarza, jeśli chcecie to poddać głosowaniu, to myślę, że i tak wygra. Są jeszcze jakieś niejasne kwestie? Mamy wziąć kogoś żywcem, przy okazji eliminując silniejszą obstawę. Tak jak mówił, powinniśmy sobie poradzić z kilkunastoma żołdakami, a najlepiej, gdybyśmy schwytali jakiegoś shinobi, który byłby zorientowany w sytuacji.- skończył wywód i był gotowy do podjęcia drogi w każdej chwili. Skierował swoje kroki w stronę wybrzeża, do którego się udawali. Miał nadzieje, że prosty plan członka klanu Ayatsuri będzie wystarczająco skuteczny.

[Ichirou]

Misja wojenna rangi C
Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro
25/90

---

Trasa ze stolicy do wybrzeża na południowym wschodzie prowincji nie należała do najkrótszych, więc drużynę czekały godziny mozolnej podróży, jednak nie był to powód, by się ociągać i tracić czas. Niemal od razu po wyruszeniu w trasę zespół przeszedł do konkretów i demokratycznego ustalania panu, co w zasadzie można było uznać za pierwsze wyzwanie, jakie mieli do pokonania. W takiej konfiguracji znaleźli się przecież po raz pierwszy, trudno więc było ocenić, w jaki sposób pójdzie im współpraca.
Padło kilka koncepcji, ale na ten moment ten dotyczący zwabienia zwiadu wroga powoli zyskał przewagę względem pozostałych, związanych z wdzieraniem się w potencjalnie większe skupiska sił wroga.
Sawao okazał się być dość spokojnym członkiem ekipy i raczej preferował bycie zadaniowcem niż przywódcą, dlatego więcej słuchał niż mówił i z tęgą miną analizował kolejne propozycje, jakie padały w grupie.
– Lepiej byłoby unikać narażania samych cywili. To przecież wciąż nasi ludzie, Sogeńczycy... – wtrącił się podczas rozmowy, kiedy dotyczyła potencjalnej zawieruchy, która mogli wywołać bezpośrednim atakiem na wioskę przejętą przez wyspiarzy.
– Huh, chyba póki co mamy większość – powiedział dość asekuracyjnie, bo bez wyrażania zdecydowanej opinii w temacie polowania na zwiad wroga. Wyglądało na to, że pomysł mu całkiem mu odpowiada, ale wciąż zachowywał otwartą głowę na nowe koncepcje, jakie się jeszcze mogły zrobić. Przecież mieli jeszcze kawał drogi.
Jeżeli chodzi o samą drogę, to ta przebiegała całkiem spokojniej. W centrum prowincji czuć było zdenerwowanie, ale było bezpiecznie. Raz lub dwa bohaterowie mogli minąć jakieś mniejsze patrole Uchiha, które miały upewnić się, że żadni wrogowie nie przedarli się głębiej w Sogen.
Długość trasy zmusiła ich też do wykonania przynajmniej jednego większego postoju – czy był on pod gołym niebem, czy w jakiejś miniętej wiosce lub przydrożnej gospodzie, to była wyłącznie ich decyzja.
Minęło trochę czasu. Wiatry znad wybrzeża, które niosły ulewę, właśnie ustawały. Teraz jedynie delikatnie mżyło. Z dotychczas ustalonym planem lub całkowicie nowym zbliżali się do terenów prawdopodobnie zajmowanych już przez wroga. Jeszcze byli bezpieczni, ale dotarcie do skraju terytorium opanowanego przez Cesarstwo było kwestią godziny lub maksymalnie dwóch godzin marszu. Co do tego mogli być pewni, ponieważ na swojej drodze napotkali z nadjeżdżającą z naprzeciwka parę na wozie, na którym kopiato ułożony był chyba ich cały dobytek życiowy.
– Lepiej uważajcie – zagaił z tutejszym akcentem mężczyzna na wozie. – Tam dalej może być niebezpiecznie. My uciekamy. Boimy się, że i naszą wioskę zaraz zajmą i rozgrabią. Mój wuja tydzień temu jechał z plonami do sąsiadów, w stronę wybrzeża znaczy się, no i już nie wrócił. Codziennie się modlę do bogów w nadziei, że wujaszek dalej się trzyma... Większość mieszkańców jednak zdecydowała się zostać na miejscu, ale też są w trwodze. Za bardzo przywiązali się do ziemi, korzenie za mocno zapuścili, by teraz ugiąć się pod wpływem wichru Morskich Klifów... – zakończył smętnie, uniósł na moment słomiany kapelusz na geście pożegnania, po czym pociągnął za lejce, rozkazując koniowi ruszenie dalej.
Gdyby ze strony drużyny były jakieś pytania, para była skłonna na nie odpowiedzieć, jednak ich wiedza nie była duża – na pewno nie widzieli na własne oczy żadnych wojsk wroga, a ich informacje ograniczały się do lokalnych plotek.
Jedno było pewne – zbliżają się do ostatniej wioski, która była niezajęta przez wojska wyspiarzy. Ubłocony od ustającego deszczu trakt prowadził właśnie do tej osady. Dalej, choć nie wiadomo od którego dokładnie miejsca, znajdował się już okupowany obszar. Drużyna bohaterów mogła więc dobić do wspomnianej wioski i tam podjąć dalsze decyzje, ale też ruszyć dalej na terytorium wroga. Gdyby postanowili na to drugie, pozostawała jeszcze kwestia wybrania trasy. Dalszy ubity trakt prowadził bowiem przez dość płaskie, raczej otwarte tereny. Gdyby jednak w marszu na wybrzeże, które było po ich wschodzie, odbili odrobinę na północ, mogli wędrować zalesionymi bezdrożami.

[Azuma]

Przedstawił swój punkt widzenia i koncepcję, która wydawała mu się dość prosta do wdrożenia. Wydawało mu się, że plan był równocześnie na tyle sprytny i zaskakujący , że miał spore szanse na powodzenie. Czternastoletni Uchiha miał już bowiem dość spore doświadczenie w tego typu akcjach - niegdyś udawał syna kupca w Toshimie, a kilkanaście miesięcy potem, ukrywając się pod techniką kamuflażu, zinfiltrował sąsiadującą wioskę przejętą przez autorytarnego sołtysa. Oczywiście tutaj wyzwanie było większe, ale czy to miało znaczyć że się nie powiedzie? Zresztą w jego zamyśle pomysł walki schodził na znacznie dalszy plan. Był ostatecznością. Chciał wszystko załatwić po cichu. A przynajmniej najpierw zrobić rekonesans. Czy ślepe koczowanie przy trakcie, albo szukanie oddziału, który w kilku krótkich posunięciach mógłby ich unicestwić - było lepsze?

Azuma wątpił, ale nie odezwał się. Wpojony szacunek do osób starszych - szczególnie że brał w tym udział również jego bardziej doświadczony kuzyn - nie pozwalał mu na głośne wyrażenie tego co sobie pomyślał. A pomyślał że ma dość nietęgich kompanów, skoro perspektywa zapieczętowania i ukrycia gdzies broni, przekracza ich możliwości poznawcze i jednocześnie zaprzepaszcza perspektywy bitewne. On sam by nie mógł sobie pozwolić na to, by brak podręcznej broni, wykluczył jego dalszą walkę.

Ale on był Uchiha. Tamci nie. Zagryzł więc tylko wargę, wzruszył ramionami - co miało oznaczyć “jak sobie chcecie”, po czym pogrążony w rozmyślaniach nad tym co ich czeka, podążył za pozostałymi. Z tego dość nietęgiego humoru wyrwało go dopiero pojawienie się towarzystwa na wozie, przemieszczającego się w przeciwnym kierunku. Mężczyzna, który podróżował wraz z małżonką, wyjaśnił że dalej… zaczynają się tereny wroga, a wioska którą pozostawili, jest ostatnim punktem na lokalnej mapie, który jeszcze nie wpadł w mokre łapy wyspiarzy.

- Cóż, to chyba ta szansa której wypatrywaliśmy? - spytał obstawiając że przeciwnikom jego pomysłu, chodziło właśnie o coś takiego - Możemy się zaczaić gdzieś w wiosce i czekaż aż napastnicy tam dotrą. Jeżeli będą musieli przejąć osadę, najpewniej będą mieli też informację o tym co mają robić dalej - spostrzegł, na tym kończąc swoje dalsze rozważania. Spodziewał się teraz demokratycznego optowania za kolejnym krokiem. Tak jak to było dotychczas.

[Shinsu]

Grupa zwiadowców zbliżała się ku terenom okupowanym przez wroga równocześnie starając się stworzyć jednolity plan działania. Shinsu'owi do głowy przyszła myśl, że w zasadzie i tak przyjdzie im pewnie improwizować, gdyż to przeciwnik niestety miał znacznie lepsze możliwości szpiegowskie. Gdyby mieli ze sobą chociaż jakiegoś sensora, to może przynajmniej nie pozostawaliby ślepi na ukrytych gdzieś w lesie wrogów. Tymczasem jednak musieli liczyć się z tym, że już niedługo, gdy tylko wejdą w zasięg okupowanej strefy, będą pod ciągłą obserwacją.

Przed zwiadowcami rodu Uchiha stanął jeszcze jeden poważny problem - którędy powinni się zbliżać ku terenom wroga? Czy powinni iść lasem, czy otwartym polem? Chłopak miał niejasne wrażenie, że zagłębianie się w las może tylko pogorszyć ich sytuację i trzymanie się otwartych przestrzeni będzie rozsądniejsze - "Którędy teraz? Chyba lepiej unikać lasów, jeśli nie musimy koniecznie wybierać takich dróg. Z jednej strony będziemy lepiej widoczni, ale z drugiej - nasi wrogowie też. Z tym, że im drzewa mogą nie przeszkadzać, a nam przeszkadzają. Co o tym myślicie?" - zaproponował Douhito mając nadzieję, że jeśli dojdzie do walki, to nie będzie musiał manewrować swoimi figurami między drzewami.

Choć shinobi mieli w planach napad na jakiś niewielki oddział wroga, który potencjalnie mógłby znaleźć się na ich trasie zwiadu, to sytuacja odrobinę się zmieniła, gdy dowiedzieli się od lokalnego Uchihy (który jednak uciekał stąd zabierając wszystko, co ma), że niedaleko przed nimi znajduje się ostatnia niezajęta przez wroga wioska. Przed ekipą stanęło więc bardzo poważne pytanie - czy Cesarstwo będzie chciało zająć ów wioskę, czy zatrzymają się tam, gdzie teraz są? Gdyby chcieli, to dosyć dobrym pomysłem mogłoby się okazać stworzenie zasadzki na podchodzący oddział. Może nie w samej wiosce, bo do jej pacyfikacji żołnierze pewnie się rozproszą i otoczą ją, ale kilka kilometrów od niej pewnie będą szli jeszcze traktem.

Tymczasem Azuma po raz trzeci spróbował przekonać do tego, by wejść do wioski - "Pytanie, jakie musimy sobie postawić jest takie, czy Cesarscy w ogóle będą chcieli do niej wejść. Nie możemy spędzić tam tygodnia czekając na ich przybycie. A nawet jeśli będą chcieli podejść, to zasadzkę powinniśmy przygotować znacznie bliżej ich terenów. Na trakcie, na którym będą poruszali się jeszcze kolumną marszową. Nie ma sensu stawiać pułapki w miejscu, w którym się jej spodziewają. Tutaj na pewno będą już rozproszeni i raczej do pacyfikacji wioski przygotują kilka oddziałów wchodzących z różnych stron, a nie tylko z jednej. Ja bym tak zrobił. Choć o samą wioskę możemy zahaczyć, może któryś z mieszkańców zapuszczał się bliżej wybrzeża i wie coś więcej".

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Na Amaterasu i Hoteia. Ten młody Uchiha chyba naprawdę chce zarżnąć tych cywili w wiosce. Co oni mu takiego zrobili że tak ich nienawidzi pomyślał Renkuro gdy Azuma po raz 3 próbował optować za wejściem z butami jako grupa zwiadowcza do wioski. Tym razem jednak wstrzymał się chwilę by znowu nie być tym co jako pierwszy krytykuje. Wyręczył go na szczęście Shinsu, przedstawiając sprawę dosyć podobnie jak uważał sam mafioza. Mieli trzy opcje, wejść do wioski, albo kierować się do leśnych odstępów, lub przejść się po prostym polu. Skoro ich misją było złapanie żywcem jednego czy dwóch przeciwników, a najlepiej po drodze znajdując niezmasakrowane ciało shinobiego które lalkarz obiecał przynieść do rodziny w zamian za pozwolenie na przyjazd na wojnę, to decyzja wydawała się oczywista. Zwłaszcza znając zdolności przeciwników. Odczekał chwilę nim jegomość o zbyt dużej ilości otworów gębowych przemówił i postanowił okazać swoje wsparcie.
-W pełni zgadzam się z kuzynem. Słuchajcie jak mówiłem nie powinniśmy dążyć do szarpaniny we wiosce. To mogłoby skończyć się tragicznie zwłaszcza biorąc pod uwagę że większość z nas bazuje na wybuchowych i ognistych technikach. Musielibyśmy albo się powstrzymywać w walce, albo pogodzić się z tym że zmniejszymy stan osobowy lokalnej miejscowości o dosyć znaczący procent. A nie jestem pewien czy akurat za to władze Sogen mi płacą. Co więcej, nasza misja to dowiedzieć się jaki plan mają ci rybacy. Jeśli naglę zdecydują się na ofensywę, to ruszy ona prawdopodobnie równocześnie na całym froncie. A w takim wypadku nasz raport straci na użyteczności. Mamy dowiedzieć się co planują i jakimi siłami, przed wdrożeniem ich planu w życie. A nie przynieść informację po fakcie. To po pierwsze.
Po drugie nie wiemy kiedy konkretnie przyjdą do wioski jeśli w ogóle zdecydują się to zrobić. Mogą to zrobić jutro, albo za miesiąc. Albo nigdy, kto powiedział że powinno się zajmować każdą napotkaną mieścinę? Jeśli kontroluje się trakty i zapobiega oflankowaniu własnych sił czy dywersji na tyłach, to po co marnować cenne zasoby na przejmowanie jakiś wiosek zamieszkanych przez garść miejscowych z widłami? Jeśli wioska nie ma strategicznego znaczenia to może nigdy nawet nie zostać napadnięta. Ja na ich miejscu to w ogóle bym przyjechał tutaj z garścią złota i zamiast mordować tabuny miejscowych po prostu odkupowałbym od nich towary tym samym pozbywając się potencjalnych buntowników.
Po trzecie, napadając wioskę robi się to siłami odpowiednimi do spodziewanej obrony. To jest wioska graniczna, nie dosyć że prawdopodobnie jest ciągle monitorowana przez ich zwiadowców w celu określenia ilości przebywających tutaj wojsk, to jeszcze atak na nią zapewne będzie złożony z doborowych jednostek które można rzucić na względnie nieznane wody bez obawy o porażkę. Nie jesteśmy oddziałem złożonym do takiej walki. Chociażby dlatego że zlecenie brzmiało przynieście informację, a nie wybrońcie osadę. Azuma narzekałeś że zabiłem cywili w Antai niszcząc lokalny garnizon. Myślisz że twoi wrogowie będą bardziej delikatni niż ja i nie zdecydują się chociażby spalić całej wioski i zabić wszystkich mieszkańców chcąc nas jako obrońców wyeliminować? Zapewne to właśnie zrobią. Nie będą się martwić że w szturmie oberwą postronni.
A co się tyczy wyboru drogi to popieram pomysł wyjścia na otwartą przestrzeń. Skoro przeciwnik widzi więcej niż my, to drzewa nas nie uchronią przed jego wzrokiem. Za to uniemożliwią kontratak i dadzą im element zaskoczenia. Nie chce wyciągać strzały z rzyci równocześnie zastanawiając się skąd nadleciała. Wolę widzieć ich już parę kilometrów wcześniej i być gotowym do walki. To wyrówna szanse.
Zamilkł po wypluciu z siebie całego monologu jego zdaniem przekazującego tu zebranym najważniejsze argumenty za wypowiedzeniem najeźdźcy starcia na równinach. Gdyby szli razem z oddziałem ciężkozbrojnych wojowników niebiegłych w używaniu czakry, zapewne martwiłby się jazdą. Ale skoro są shinobimi to takowa raczej nie powinna sprawić im większych trudności.

[Kamiyo Ori]

Rozdzielanie się było łatwym przepisem na porażkę. To już chyba wszyscy ustalili. Słowa Douhito jedynie bardziej to uwypukliły, co miał nadzieje, że przekona najmłodszego z ich towarzystwa do takiego działania. Gdy swoją aprobatę wyraził już Matsu, który był nieformalnym przywódcą tej grupy, to chyba było to już przypieczętowane. Ostatni, który dołączył do grupy wtórował mu swoją opinią, która z racji jego niewielkiej użyteczności w boju nie była tak samo ważka jak reszty shinobi. Była jednak aprobatą po stronie zwykłej operacji wojskowej, bez angażowania dodatkowego cywili.

Podróżując jednak wybierali głównie mniejsze mieściny na postój, niż otwarte niebo. W końcu, gdy zaczyna robić się zimno, to nocowanie pod chmurką nie jest tą najlepszą opcją, jeśli chcieli zachować siły do starcia. Gdy jednak skończyły się miasteczka, to Ori miał okazje wykazać się swoją użytecznością, przedstawiając swoje zdolności przetrwania w dziczy. Ogniska, które nie generowały takiej ilości dymu co zwykłe. Dość dobrze wybrane lokalizacje pod obóz, gdzie zimny wiatr i dzikie zwierzęta raczej ich nie będą niepokoić. To wszystko w końcu miał w małym paluszku. Jego życie w dziczy było w sumie tak długie, jak wśród cywilizacji. On jednak nie zapomniał podstaw tej sztuki, która mogła się okazać całkiem pomocna w dalszej podróży. Zwłaszcza zimą. Wraz z chłodem przywdział on swój podróżny płaszcz, który nieco izolował podmuchy zimnego wiatru. Jako medyk nie mógł ignorować wpływu wychłodzenia organizmu na jego ogólną sprawność.

Następnie pojawił się wóż. Uchodźcy. Wojna zawsze zmieniała rozkład sił i rozkład populacji regionu. W związku z tym, że była toczona na dwa fronty, to ludność cywilna skupiała się na centrum Sogen. Zmierzali w kierunku stolicy. Szarooki wysłuchał ich opowieści. Wyglądało na to, że sporo cywilów jednak zdecydowało się zostać w swoich miejscach zamieszkania, a oni byli w mniejszości. Nie napawało to optymizmem przy założeniu, że chcieli uniknąć ofiar w niezwiązanych z wojną ludziach.

Pierwszy jednak odezwał się Azuma, który od razu spostrzegł potencjalną możliwość wykorzystania tej wioski, jako przyczółku na czas dalszego starcia. Był to całkiem dobry pomysł, gdyby nie brać pod uwagę, że mieli tutaj ekipę paląco-burzącą, więc chyba niewielu potrafiło wykorzystać subtelne sztuki ninja w starciach miejskich. Jeśli oczywiście zależało im na ograniczeniu strat do minimum.

Następnie wypalił Shinsu, który dość spostrzegawczo rzucił, że oni chowając się w lesie stawiają się na przegranej pozycji. W końcu przy sensorach Ranmaru ich pozycje można było łatwo ustalić, a oni zaś mieli utrudnioną obserwacje nadciągających oddziałów. Czy wyjściem było pójście na otwartej przestrzeni, aby zrównać szansę obu stron? Coraz mniej to przypominało zwiad, a coraz bardziej otwartą bitwę. Brakowało tylko kawalerii, która by nadjechała z odsieczą, gdy będą w kłopotach. Ale już na samym początku było powiedziane, że nie mają co liczyć na wsparcie. Wpierw muszą sami wykonać rozeznanie i wrócić z raportem. Jego wątpliwości, co do kontrolowania wybrzeża wydawały mu się przesadzone. Skoro chcieli odciąć Uchiha od morza, to raczej nie będą wykonywali połowicznej roboty. Tylko zgarną wszystko jak leci. Tak przynajmniej się mu wydawało. Z tej wypowiedzi najmądrzejsza rzecz, jaką wyłuskał było wykorzystanie cywilów, jako źródła informacji. W końcu lokalsi musieli wiedzieć najwięcej co się tutaj zmieniło w tym krótkim czasie. Może też mają innych uchodźców z pobliskich wiosek? Warto mieć to gdzieś z tyłu głowy, aby wypytać o szczegóły bardziej zorientowane jednostki. Może jakichś rybaków?

Kiedyś myślał, że to Matsu może gadać i gadać w nieskończoność. Jego towarzysz z klanu Uchiha po prostu uwielbiał ckliwe i patetyczne przemówienia, a ilość słów była odwrotnie proporcjonalna do treści, którą za sobą niosła. Jednak to Ayatsuri dzierżył palmę pierwszeństwa, jeśli chodziło o długość słowotoku. Słusznie zauważył, że plan Azumy był bardzo ryzykowny dla życia lokalnej społeczności i fakcie, że ich działanie może sprowokować ludy Cesarstwa do szybszego działania. Wtedy ich praca okaże się po prostu zupełnie zbędna. Wątpliwości związane z obecnością wojsk w regionie wydawały mu się również przesadzone. Nie był on może strategiem, ale zostawianie odsłonionej flanki wydawało mu się co najmniej niedbałe, jeśli nie głupie. Najeźdźcy raczej by nie zostawili kolejnego kąska, który był tak blisko ich paszczy, zwłaszcza że trzeba było się szykować na zimę i zabezpieczyć prowiant dla armii. Na pytanie jak licznej to już musiała odpowiedzieć grupka zwiadowców. Renkuro przytaknął na pomysł z wyjściem na otwarte pole. Z logicznego punktu widzenia było to nie do zarzucenia, jeśli znaleźli by metody na odparcie ataków dystansowych. Potrzebna była również jakaś metoda, aby zawiązać ich w walce, a nie spowodować, że wycofają się do swoich garnizonów, aby nabrać większe siły. – Co ty na to, Matsu? – Ori odezwał się do milczącego kompana już drugiej wspólnej wyprawy. Może on mógł nieco uporządkować te burze mózgów do jakiejś bardziej przystępnej formy. W głowie medyka zrobił się tylko szum i w sumie już nie wiedział jaką decyzje należy podjąć. Szczęśliwie to nie on tutaj dowodził, a był jedynie wsparciem, którego siła bojowa nie była chyba nawet poważnie rozpatrywana przez towarzyszy podróży.

Nałożone:

Rękawiczki z blaszką
Płaszcz
Duża torba

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Piękne, spokojne Ryuzaku. Znajdujące się na granicy konfliktu, lecz usilnie starające się zachować pozory normalności w czasach, gdy z krain dookoła słychać szczęk stali lub powolne, metodyczne szuranie stali po osełce. Satoshi miał dużo szczęścia. Prosto z Uso ruszył w kierunku granicy, a obecność wojowników Inzuka w okolicy spowodowała, że udało mu się prześlizgnąć poza teren ogarnięty wojną ze względną łatwością. Wstępując na tereny Sogen, obrał nieco inną drogę, z dala od samotnego posterunku zarządzanego przez sentokiego Eichi'ego, przez co patrole czerwonookich były gęstsze, wręcz nie do ominięcia. Widocznie ponury i flegmatyczny okupant osady upewnił się, że okoliczne trakty wolne będą od Uchiha. Satoshi odetchnął z ulgą, gdy tylko jego stopy zaniosły go na tyle daleko, by mógł przestać nasłuchiwać każdego szmeru nadchodzącego czy to z morza traw czy granicy lasów, które mijał. Poklepał się ukradkiem po kieszeniach swojej kamizelki, w której skryty miał list od Yugena, przeznaczony dla jego znajomej, Airan. Ręce powędrowały nieco niżej, sięgając do torby, aby sprawdzić, czy notes, który zapisany został różnymi informacjami, które udało się młodemu szpiegowi zebrać podczas wędrówki przez równiny Sogen. Nie dowiedział się niestety zbyt wielu przydatnych informacji. Wciąż będzie musiał ponastawiać ucha, świadomy tego, że jeśli jego informacje mają mieć jakąkolwiek przydatność, to już niedługo będzie musiał wracać na pustynię. Wciąż jednak czuł oznaki zmęczenia, które ogarnęło jego ciało, gdy niemal całkowicie wyzbył się błękitnej energii podczas ataku na klasztor Usohachi. Krótkie odpoczynki, które sobie narzucił, pozwoliły mu co prawda odbudować zasoby chakry, jednak wciąż czuł skutki wyczerpania. Dopiero dziś miał okazję spokojniej zmrużyć oczy, bezpieczny w kraju, do którego wojna jeszcze nie nadeszła.

Wędrował do momentu, w którym nie zaczęło zmierzchać i rozbił prowizoryczny obóz z małym ogniskiem w momencie, gdy słońce już niemal całkiem schowało się za horyzontem. Dzisiaj ewidentnie szczęście mu sprzyjało, ktoś wierzący zapewne powiedziałby, że bogowie szczęścia zlitowali się nad strudzonym wędrowcem, bowiem wędrując szlakiem i szukając miejsca na obóz, udało mu się upolować za pomocą celnego "rzutu" piaskowym shurikenem małego zająca. Obdarł go więc ze skóry i rozciągnąwszy truchło na znalezionym patyku, rozpoczął przyrządzanie uczty. Posiliwszy się, dołożył szczap do ogniska i zmrużył oczy.

Obudził go świergot ptaków i łagodny powiew, niosący ledwo wyczuwalny już zapach morza. Przyjemne uczucie, wsparte przypływem sił po wczorajszej kolacji sprawiło, że postanowił nieco potrenować.

  Ukryty tekst

Skończywszy swój trening, niebieskooki otarł pot z czoła i upił nieco z manierki. Obowiązki wzywały, trzeba było ruszać dalej. Sabaku Jou nie słynął raczej z wyrozumiałości i cierpliwości, Satoshi wolałby stanąć w śmiertelnym pojedynku z Yugenem i jego basiorami, niż przekonać się, czym jest gniew Shirei-kana. Przydeptał więc resztki ogniska, upewniając się, że żaden zbłąkany węgielek, w którym tliły się resztki żaru, nie spowoduje pożaru i ruszył szlakiem w kierunku Ryuzaku.

Dokąd: Ryuuzaku no Taki
Przez: Sogen->Ryuuzaku
Środek transportu: Pieszo
Czas podróży: 30min