Świątynia

[Kazuma]

Misja Rangi D - 7/15
Shinju Hyūga

Po zakończeniu tego co miał do powiedzenia mnich powrócił do prób medytacji, trzeba rzec mocno utrudnionych przez przypadłość z którą musiał się borykać. Na odchodne Shinju, już gdy była odwrócona do swojego zleceniodawcy plecami mogła usłyszeć kolejne kichnięcie połączone z niecenzuralną reakcją. Nie było to już jej zmartwienie choć mogło dawać nowe spojrzenie na mnichów, którzy zazwyczaj kreowali się na osoby nieskazitelne, a ten jegomość zupełnie nie pasował do całej tej układanki. Ważne było jednak to, że zapewne otrzyma za to jakieś pieniądze - zwłaszcza, że zadanie przybyło od strony administracji wioski, a ich raczej nikt nie będzie próbował wykiwać - choć kto wie jakimi to wpływami dysponuje instytucja religijna. Może i w tych okolicach społeczeństwo nie jest fanatycznie oddane bóstwom, ale cechuje je wysoka konserwatywność nierozerwalnie powiązana z religią.
Powracając jednak do rzeczy, które nie pozostają w sferze czystej spekulacji to Shinju musiała się jakoś przebić przez tłum czekając na wejście do świątyni. Czynność ta już za pierwszym razem nie była mile widziane i kto wie, czy przy kolejnej takiej próbie nie skończy się na jakichś rękoczynach i niemiłych epitatach rzucanych w stronę dziewczyny. Toteż całkiem inteligentnie postanowiła ona nie dawać nikomu okazji do gniewu poprzez ominięcie zgrupowania poruszając się po murze. Był tylko jeden problem... Świątynia znajduje się nad stawem i właściwie to żadnego muru nie ma. Są jedynie wystające z wody pale toteż przez własną nieuwagę przy przelewaniu chakry do stóp nie wzięła poprawki na wodę po której poruszanie wymaga nieco innego podejścia i do niej wpadła mocząc się od stóp do głów. Skutecznie zaprzepaściło jej plany względem szybkiego dotarcia do starca. Mogła teraz albo kontynuować próbę ominięcia ludzi i udać się po wodze oraz potem po jednej z kolumn lub z podkuloną głową pójść główną "trasą". Czego by nie zrobiła będzie stanowić atrakcję dla oczekujących na wejście do środka.

Post opisujący świątynię

Postaci:

• Stary mnich - odpowiedzialny za wpuszczanie ludzi do świątyni
• Akihiko - muskularny mnich, zleceniodawca

[Takuya]

Tak jak poprosiła Yumeko, udał się na obrzeża osady. Konkretnie do parku, w którym znajdowała się świątynia. Swego czasu bardzo często ją odwiedzał, głównie za sprawą śmierci swojego ojca. Przychodził tutaj codziennie, by nieco się wyciszyć i uspokoić, a zarazem zebrać myśli w całość i uporządkować wszystko w głowie. Aura tego miejsca sprzyjała medytacji i rozwijaniu duchowego aspektu człowieka, głównie za sprawą otaczającej roślinności i jeziorka, które również się tutaj znajdowało. Poza tym, rzadko kiedy dało się tutaj spotkać tłum ludzi. Zazwyczaj były to pojedyncze osoby, które również szukały wyciszenia. Dla takich osób jak czarnowłosy, miejsce to było swego rodzaju azylem, do którego mógł przyjść by zaznać nieco spokoju.
Chłopak jednak dorósł i pojawiał się tutaj coraz rzadziej. Dziś jednak na prośbę ostatnio poznanej dziewczynki postanowił przyjść i dowiedzieć się czego od niego chce. Póki co nie miał pomysłu, bo co można robić w miejscu przeznaczonym do modlitwy? Oczywiście poza modlitwą, na którą miał nadzieję Yumeko go nie zaprosiła. Rozglądał się dookoła, próbując wypatrzyć dziewczynę. Nie miał zamiaru się wysilać, więc oparł się plecami o jedno z drzew, skrzyżował ręce na klatce piersiowej i aktywował swoje Kekkei Genkai. Żyły wokół jego oczu naturalnie się uwydatniły, a on miał pogląd na teren wokół niego. Nie pozostało mu więc nic innego jak zlokalizowanie charakterystycznej, białowłosej Hyuugi. Gdy już to zrobi, dezaktywuje Byakugana.

[Mei]

Misja D dla Takuya
Ilość postów: 1/15
,,Zaginiona" Podobnie jak dnia poprzedniego mieli ładny poranek. W towarzystwie śpiewających na drzewach ptaków, sanktuarium mogło się wydawać niezwykle spokojne i kojące. Idealne wręcz aby się wyciszyć, odpocząć po ciężkiej wyprawie, czy też wzmocnić ciało duchowo. Jednakże Takuya nie przyszedł tutaj dla żadnej z tych rzeczy. Został wezwany przez Yumeko, która poprosiła o spotkanie w tym miejscu. Mimo wszystko, gdy chłopak się zbliżył do świątyni, to nie znalazł na miejscu niskiej koleżanki. W takim razie nie pozostało mu nic innego jak poczekać, nie wiedząc kiedy nadejdzie. Jak zapewne pamiętał, nie zostało to między nimi uzgodnione, gdyż młoda Hyuuga uciekła za nim, zdążyłby ją wypytać o szczegóły. Podobnie jak nieustalona została pora, tak samo było z powodem. Dlaczego wybrała to miejsce? Co chciała? Można by się tylko domyślać, nie dostając w zamian żadnej odpowiedzi.
Gdy Byakugan został aktywowany w celu przeszukania okolicy, zaczął widzieć co się dzieje dalej, niż jego własne ciało. Tym samym zauważył jak jedna osoba zmierza z lasu prosto w jego stronę. Jednakże nie była to osoba niska o gęsto rozmieszczonej siateczce, pokazującej przepływ chakry. Wydawać się mogło, iż to osoba średniego wzrostu oscylująca między metr sześćdziesiąt pięć, a siedemdziesiąt. Rozglądał się zatem dalej, ale poza nią ciężko było o zlokalizowanie innego człowieka. Co prawda widział biegające wiewiórki czy też lisy, które przemykały pomiędzy zaroślami, ale nie białowłosą. Mijały długie chwile, aż wspomniana wcześniej istota podeszła do niego i lekko szturchnęła go w ramię - Moshi moshi, czy mogę zająć chwilę? - zapytała kobieta o sięgających pasa, czarnych włosach. Jej oczy podobnie jak jego były białe, co świadczyło, iż pochodzili z tego samego klanu. Dodatkowo ubrana była w białą, prostą sukienkę, na którą zarzuciła jedwabne haori o kwiatowym wzorze na tle głębokiej czerwieni. Patrząc na twarz białogłowy, można się było domyślić, iż jest czymś zasmucona. Kąciki ust miała opuszczone delikatnie w dół, zaś brwi znalazły się nisko nad oczami - Czy to ty nazywasz się Hyuuga Takuya? Szukam właśnie młodego chłopca o kruczych włosach, który wczoraj był widziany w Gospodzie - powiedziała miękkim głosem, patrząc mu prosto w oczy. Od czasu do czasu, zerkała za siebie, co by zobaczyć czy nie mają towarzystwa, ale gdy upewniła się, iż w tym zaciszu są sami, przykucnęła przed nim, co by za bardzo nad nim nie górować. W rzeczywistości różnili się wzrostem o osiemnaście centymetrów, lecz to nie miało znaczenia. Teraz liczyło się, że starsza kobieta pragnęła odpowiedzi, oczekując, iż młodzik wszystko jej wyśpiewa.
Głos - Kobieta z dobre 6 lat starsza od Takuyi

[Shinju Hyūga]

Kiedy się poślizgnęła i wpadła do wody zrobiła widowisko. Przeklneła pod nosem i spojrzała na ludzi, których uwagę zwróciła. Czy ich zdanie ją obchodziło? Niekoniecznie... Dlatego też postanowiła odwalić mały teatrzyk, żeby szybciej osiągnąć swój cel. Na początku niczym rzeczna nimfa podniosła się w aktorskim stylu. Jej mokre włosy prawdopodobnie przy okazji ochlapały kilka postronnych osób. Uśmiechnęła się pod nosem i ruszyła w kierunku wejścia do świątyni.
- Mam nadzieję że ta woda potopiła te wszystkie wszy, które mnie atakują od miesięcy. - powiedziała głośno wchodząc na schodki i obserwując reakcję zebranych osób. Ciężkie czasy wymagały desperacyjnych metod a Shinju póki co nie miała nic do stracenia. Krzywo na nią spojrzy jakaś bogobojna pani? Nie pierwszy raz zresztą.
- Ajjaj... Chyba jednak jeszcze na mnie są. Te wszy są jakieś odporne! - podrapała się po głowie, po chwili po ręce i po plecach. Nadal pewnie kroczyła w kierunku wejścia licząc że jej scenka sprawi że ludzie zaczną uciekać na boki lub całkowicie opuszczą teren świątyni.
- Oby w świątyni mieli jakieś leki na takie problemy. - dodała po chwili uśmiechając się niczym wariatka do ludzi dookoła. Znała troszkę tą okolicę. Mała mieścinka i prości ludzie. Dla niektórych wszy czy jakiś rodzaj grzybicy to kara boska. Nie znali prawdziwego smaku życia a ich wyobraźnia była mocno ograniczona. Ale wielcy myśliciele od zawsze mówili że głupim społeczeństwem łatwo się steruje.

[Kazuma]

Misja Rangi D - 9/14
Shinju Hyūga

Z wygłupów, czy nieporadności Shinju - jak zwał, tak zwał - zrobiła się niemała atrakcja dla prostego motłochu. Była przez tą krótką chwilą języczkiem u wagi dla tłumu ustawionego w kolejce. Szeptali coś między sobą, chichotali pod nosem. Sytuacja stanowiącą istny koszmar dla nieco mniej pewnych siebie osób. Hyūga zaliczała się najwyraźniej do tej drugiej grupy. Odstawiła teatrzyk, który był aż nazbyt efektywny. Hasło "wszy" zadziałało niczym gromki strzał z nieba. Tłum rozstępował się przed nią niczym Morze Czerwone przed biblijnym Mojżeszem. Jeśli ktoś nie dosłyszał, to kontynuowała swoje "marudzenie". Zadziałała także inżynieria społeczna. Jeśli wszyscy to i ja. Wyglądało to niczym meksykańska fala na stadionie, a Shinju znalazła się w miejscu, w którym rozpoczęło się całe to zlecenie - Nie wspominałaś, że masz problem ze wszami - zaczął, najwyraźniej biorąc na poważnie, to co mówi obecna przed nim młoda dama.

Postaci:

• Stary mnich - odpowiedzialny za wpuszczanie ludzi do świątyni
• Akihiko - muskularny mnich, zleceniodawca

[Shinju Hyūga]

Jak się spodziewała, plan zadział. Ludzie słysząc tylko o nawet najprostszej chorobie czy schorzeniu zaczynają patrzeć na człowieka jak na trendowatego. Na szczęście Shinju doskonale wiedziała jak wykorzystać tego typu zagrania na swoją korzyść. W ten właśnie sposób udało jej się bez problemu dostać przed mnicha, który zarządzał całym tym tłumem. Jego uwaga nieco zaskoczyła kunoichi...
- Nie wspominałam że mam problem? A to rozumiem że mam się spowiadać obcym? - powiedziała nieco wkurzona bo mężczyzna zabrzmiał nietypowo. Spoważniała i w sekundę zapomniała o odgrywaniu roli. Miała już to gdzieś.
- Przysłał mnie Akihiko. Mam odebrać zioła na jego alergię i zanieść je do szpitala aby przygotowano dla niego lekarstwo. Możesz mi wskazać drogę? - powiedziała bez pardonu przechodząc natychmiast do sedna. Nie zamierzała ucinać sobie pogawędek ze starym dziadkiem, który miałby jeszcze odwagę rzucać w jej kierunku jakieś uwagi. Była tu w interesach więc chłop mógłby się zachowywać jak należy. Tym bardziej że gołym okiem można było stwierdzić iż Shinju jest z rodu Hyuga, który sprawiał władzę w tej okolicy. Nigdy nie była zmuszona się na to powoływać ale ostatnimi czasy ludzie zaczynali za wysoko zadzierać nos. Czasami chyba należałoby przypomnieć im kto założył tą osadę i kto bronił tych ludzi podczas wojny z Yamanaka.

[Kazuma]

Misja Rangi D - 11/14
Shinju Hyūga

Reakcja Shinju była odrobinę przesadzona, czemu zresztą mich pilnujący wejścia dał wyraz - Przecież sama krzyczysz o tym na lewo i prawo, tak że chyba połowa Kyuzo zdążyła się dowiedzieć o wszach - zmarszczył lekko brwi, nie wchodząc dalej w zbędne detale dotyczące rzekomego problemu. Ostatecznie nie po to tutaj przybyła, więc zszedł na kwestię dotyczącą samego zadania - Zioła. Dobrze. Pójdę do środka i dam znać, by coś zorganizowali - i... zniknął za wrotami do środka, pozostawiając niezbyt zachwycony tym faktem tłum. Ponownie dało się usłyszeć szepty, tym razem uderzające w tony czegoś w stylu, że co sobie cała ta pannica wyobraża. Przepychać się i jeszcze blokować kolejkę. Gdzieś mieli czy pochodzi z szanowanego rodu, czy nie. Nikt nie ośmielił się jednak na żadną interwencję, czy głośne rzucenie obelgi. Nie mieli odwagi, a i samo miejsce było święte.

Gorączkowe wyczekiwanie na powrót starego mnicha zajęło dobrą chwilę, która niemiłosiernie się dłużyła. Przyniósł ze sobą to po co Shinju przybyła. Był to kosz wypełniony przeróżnymi roślinami. Wiele z nich pierwszy raz widziała na oczy, a nazwy nosiły zapewne takie, że ciężko było je wymówić. Nie musiała się jednak na tym znać. Robiła za kuriera z punktu A do punktu B, dorabiając sobie odrobinę grosza na boku i służąc społeczności prostymi pracami, jak to mieli w zwyczaju początkujący shinobi - Oto zioła, które są potrzebne. Zanieś je na miejsce i niech przygotują, co trzeba, a teraz przepraszam, ale muszę zająć się obsługą gości naszej świątyni.

Postaci:

• Stary mnich - odpowiedzialny za wpuszczanie ludzi do świątyni
• Akihiko - muskularny mnich, zleceniodawca

Zmiana tematu na szpital

[Shinju Hyūga]

Nie była najlepsza w oczekiwaniu. Szczególnie jeśli nie miała czym się zając w tym samym momencie. Przecież nie zacznie trenować Jukena na samym środku recepcji szpitalnej. Ale przecież była Hyuga. Podglądanie ludzi było jej pasją. Odpaliła zatem na chwilkę Byakugana i śledziła poczynania lekarki która wzięła od niej kosz z ziołami. Wyłączyła swoje doujutsu kiedy widziała że tak ponownie się zbliża. Wstała i odebrała leki uśmiechając sie przy tym lekko po czym opuściła lokal.
Droga do Akihiko trwała kilka minut. Dziewczynie się śpieszyło żeby czym prędzej się uporać z owym zadaniem. Poza tym doskonale wiedziała gdzie szukać mnicha. Nie musiała już udawać się do świątyni. Czuła że tym razem wejście do środka już by nie było takie proste. Ludzie byli tam wystarczająco mocno wkurzeni. Łącznie z mnichem który ich przyjmował.
- Mam leki, których potrzebujesz. - powiedziała dość głośno kiedy zbliżała się do Akihiko.
- Na szczęście okazało się że porcja ziół była na tyle duża, że zrobili dwie porcje lekarstwa. - dodała po chwili wyciągając w jego kierunku koszyk w którym znajdował się specyfik w szklanym pojemniczku. Pozostało już tylko się rozliczyć i każdy mógł ruszyć w swoim kierunku.

[Kazuma]

Misja Rangi D - 15/14
Shinju Hyūga

Recepcjonista nie robiła nic szczególnie interesującego poza ucięciem sobie pogawędki z medykiem przyrządzającym specyfik dla mnicha. O czym rozmawiali, tego już Shinju wiedzieć nie mogła, ale i tak obserwowanie całego tego procesu odrobinę jej umiliło oczekiwanie, bo przynajmniej coś się tam działo w przeciwieństwie do opustoszałych korytarzy szpitala.

Po otrzymaniu specyfiku udała się w miejsce, gdzie ostatnio widziała Akihiko. Przez cały ten czas nie zmienił on swojego położenia i trwał w przedziwnej pozie. Ci to mieli dobrze. Przez większość dnia tak właściwie to nic nie robili i jeszcze mogli się z tego utrzymać.
Nie filozoficzne rozważania, a zadanie, które wykonywała, stanowiło jednak kluczowy punkt całej tej historii. Zwróciła na siebie uwagę, komunikując, że przybywa z nie jednym, a dwoma flakonami specyfiku. Spotkało się to z entuzjastyczną reakcją Akihiko - Cudownie! Wreszcie pozbędę się tego cholernego kataru - nie katar był tu jednak największym problemem. Wyglądał, jakby użądliła go jakaś pszczoła. Twarz opuchnięta. Zaczerwienione oczy. Nie było z nim dobrze. Uczulenie stanowiło niemały problem i przybyła rychło w czas, bo jeszcze chwila, a nie byłby w stanie normalnie funkcjonować - Oto twoje pieniądze - powiedział, przekazując skromną sumę Ryo, na którą opiewało zlecenie. Niemal od razu zabrał się zażycie specyfiku, otwierając butelkę i biorąc łyk specyfiku. Shinju z kolei nie pozostawało nic innego, jak udać się w swoją stronę. Zadanie zostało wykonane.

Postaci:

• Stary mnich - odpowiedzialny za wpuszczanie ludzi do świątyni
• Akihiko - muskularny mnich, zleceniodawca

Koniec misji

[Zakata]

Jedno zadanie odhaczone, tyyylko kurcze szkoda dnia by siedzieć w domu i nic nie robić. Może coś jeszcze bym sobie dorobił. - Pomyślałem, szukając w międzyczasie po kuchni co można do garnka włożyć, jednak brak czegoś sensowniejszego do zjedzenia na kolejne dni będzie mocno doskwierał póki rodzice do domu nie wrócą. Nie zapowiadało się, że wrócą szybko z wyprawy, więc musiałem coś zarobić, a wiatr po pustych kieszeniach hulał jak po jaskini w górach... Zakasałem rękawy od mojego kimono, lekko przetrzepałem z kurzu - Dobra jeszcze jeden dzień się nada ale jakieś przepranie by się przydało, po tym jak dzisiaj jakiegoś kota będę próbował złapać i znowu się mocniej ubrudzę. - Powiedziałem pod nosem i wyruszyłem do siedziby władzy po kolejne zlecenie.

Ciekawe kto dzisiaj będzie wydawał zlecenia, czy to będzie mój ulubiony zleceniodawca... może bardziej nie tyle ulubiony, co jedyny jaki wydawał mi na razie zlecenia - Rozmyślałem w drodze do centrum osady, tam zastała mnie mała kolejka. Bez większych pajacerek czy ceregieli ustawiłem się na końcu. Zacząłem się z nudów rozglądać po kolejce, dziwne te twarze jakbym gdzieś już je widział ale nie kojarzyłem zbytnio kto kim jest. Tak stojąc i stojąc nagle słyszę jakieś dobiegające z tyłu wrzaski. Jakiś random ubrany jak na rewie mody a nie na misje drze się, wymachuje łapami, skacze w skrócie - pajacuje. Spojrzałem na niego ze zwykłym politowaniem i błagającą myślą bym nie musiał z nim robić tej misji.

W końcu nadszedł mój moment, dostałem misję rangi - D? Przejrzałem jeszcze raz zwój, nie wyglądało to na szukanie kota, przesunięcie sofy albo zamiatanie ulic, wymachując zwojem z misją na prawo i na lewo szukając, że to może żart jakiś jest albo kod i muszę go odszyfrować by wiedzieć gdzie te ulice zamiatać. - No cóż chyba jednak to tak na poważnie trzeba zobaczyć co tam w tym klasztorze tak piszczy, albo nie piszczy bo mnicha gdzieś wcięło. Jeszcze tylko odwróciłem się na koniec by spojrzeć na shinobi w różowym kostiumie - Haha dobrze mu tak będzie musiał latać za kotem zamiast się zająć poważną misją! - Powiedziałem sobie w głowie. Będąc uradowany, że nie przypisano mi go do zespołu.

Odchodząc powoli w stronę starej świątyni, jeszcze tylko spojrzałem na ołtarz kamidana. Może nie będzie źle, chociaż cały czas miałem przeczucie, że ta misja to nie musi być spacerek po polance.

[Shindo]

Klanowa Misja D
Zakata Hyuga
"Cisza pod Świątynią" _____________________________
Posty:
MG: 2
Zakata Hyuga: 1
_____________________________

Opuściłeś siedzibę władzy zmierzając w stronę świątyni po drodze minąłeś przygarbioną staruszkę z dzbanem którego niosła na plecach. Jej twarz poorana była zmarszczkami, ale oczy wciąż miały ten "błysk" pozostając również czujnymi i podejrzliwymi. Gdy cię mijała na chwilę zatrzymała się na moment i mówiąc szeptem:
- Tylko głupcy szukają bogów. Zostaną wysłuchani… i pożarci.
Nie powiedziała nic więcej. Odeszła, mamrocząc coś po nosem, jakby prowadziła modlitwę lub zaklęcie ochronne. Idąc dalej natrafiłeś na młodego kowala z osmoloną twarzą. Wychodził akurat z kuźni i wycierając swoje dłonie w fartuch. Na szyi miał zawieszony medalion z kamieniem na kształt płomienia. Za kuźnią wpadłeś na dziewczynkę która miała może sześć z lat. Wyszła na spacer z psem, który wyglądał na kundel, życie nie obeszło się z nim zbyt łagodnie gdyż nie miał jednego ucha.. W pewnym momencie gdy zmierzałeś już wprost do wyjścia z osady, a później do lasu, pies zaczął warczeć. Dziewczynka odciągnęła go za obrożę i odeszła bez słowa, bez spojrzenia w twoją stronę. Gdy już wyszedłeś z osady napotkałeś na obrzeżach na handlarza który sprzedawał produkty ze swojego wozu. Mogłeś zauważyć na pojeździe skrzynie, beczki, suszone zioła. Gdy wasze spojrzenia napotkały się z uśmiechem odezwał się do ciebie:
- Chcesz kupić suszony liść szałwii duchów? Pomaga spać tam, gdzie inni słyszą szepty.
Nie było wiadomo, czy żartuje...

Szedłeś dalej w kierunku świątyni, aby tam dojść musiałeś przejść przez las. Drzewa rosły tu gęsto, szczególnie sosny o wysokich, prostych pniach, przypominających filary świątyni. Wiatr, choć obecny, nie wydawał szelestu – jakby liście i igliwia nie chciały go zdradzić. Mech pod twoimi stopami tłumił kroki które stawiałeś. Z początku wszystko wydawało się w porządku, jednak im dalej w las tym zacząłeś odczuwać dziwną presję na karku, jakby coś cię obserwowało spomiędzy drzew. Z czasem z oddali zaczął dobiegać do ciebie metaliczny dźwięk – nie wiadomo, czy to stary dzwon świątyni poruszany wiatrem, czy może coś zupełnie innego...

Tu i ówdzie zacząłeś zauważać ślady ludzi: nadłamany wóz, kępkę starych kadzideł, chorągiew modlitewną przywiązana do gałęzi. Zauważyłeś na drzewach znaki ostrzegawcze wyryte na pniach: "Milcz, jeśli chcesz wrócić”.

Nieopodal zauważyłeś rosłego mężczyznę o szerokich barkach, szorstkiej twarzy i brodzie przypominającej splecioną szczotkę. Jego skóra miała odcień starego dębu – efekt lat spędzonych pod słońcem. Ubrany był bardzo prosto: zniszczony płaszcz z grubej tkaniny i pas z kilkoma toporkami. Na głowie nosił przepoconą opaskę z materiału, na której naszyto symbol klanu Shabondama – zatarty, widać było że nie jest pierwszej świeżości. Drwal siedział na pniu i ostrzył topór, wydając przy tym przeraźliwy metaliczny odgłos. Gdy się zbliżyłeś powoli podniósł wzrok ze swojego toporu na twoją twarz, z pochmurniał, wstał, chwycił topór w gotowości do boju
- Czego tu ? - zapytał nieufnie, mocnym głosem za którym mogła czaić się groźba, jednak nie przejawiał agresji... jeszcze.

Staruszka z dzbanem
Kupiec
Drwal

[Zakata]

Droga w stronę świątyni na początku sprawiała wrażenie, że będzie nudna. Zakładałem, że spojrzę przed siebie dojdę znajdę pijaka zamkniętego w piwnicy i wrócę do siedziby. To byłoby tylko myślenie życzeniowe, idąc dalej minąłem jakąś babcię, zaczęła do mnie szeptać jakieś dziwne rzeczy, jakbym miał powiedzieć, że coś z tego zrozumiałem - to bym skłamał. Jednak podczas tej podróży jak się rozejrzałem po wiosce, cała sprawiała wrażenie tętnienia życiem. Nie patrzyłem nigdy od tej strony na ludzi. Wcześniej mijałem masę osób w wiosce, często nie zwracając na nich uwagi. Teraz mogłem dostrzec młodego kowala czy dziewczynkę z psem na spacerze. Może po prostu dojrzewam w końcu 14 lat, to już pewne procesy w głowie się zmieniają.

Wychodząc z wioski natrafił się handlarz, oferował - suszone liście szałwii duchów. Nie mam zielonego pojęcia co to jest ale jego aparycja i bijąca od niego ciepłota ducha sprawiła, że się na chwilę zatrzymałem nad tym wszystkim co oferował, pochyliłem głowę sprawdzając co to jest. Chociaż nie trwało to długo w końcu byłem na misji - Dziękuje, ale teraz nie mam czasu na zakupy, mam bardzo ważne zadanie! - odpowiedziałem handlarzowi. Dalsza droga do świątyni przebiegała cicho nawet bardzo cicho, nie dawało mi spokoju jedno jakby coś mnie cały czas obserwowało. To był ten moment w którym zdecydowałem się rozejrzeć moim Byakkuganem w trybie sferycznym by wiedzieć czy to nie jest jakaś zasadzka, w końcu sama misja od początku wydaje się dziwna. Zawsze warto mieć pogląd na całą sytuację. Dodatkowo moich podejrzeń wzbudziła masa dziwnych śladów. - Nie znam się zbytnio na tych wszystkich obrzędach ale coś tutaj dziwnego wisi w powietrzu - pomyślałem rozglądając się po okolicy. Nagle dostrzegłem mężczyznę jakby drwala, ostrzył topór - Jak ma topór to może być groźny - Pomyślałem i spróbowałem sprawdzić tym razem w widzeniu teleskopowym jego układ czakry. Czy jest osobą co sprawiła by mi problemy?

Chwilę później zauważył mnie, na jego nieufny ton szybko starałem się załagodzić sytuację - Dzień dobry, jestem shinobim wysłanym z osady. - Powiedziałem niepewnym głosem, wskazując na ochraniacz na czole. Spojrzałem na jego reakcje złapania topora jakby był w gotowości - Szukam mnicha co miał stacjonować przy starej świątyni, nie możemy się z nim skontaktować od jakiegoś czasu. - Dodałem po chwili rozkładając ręce, w sposób jakbym chciał mu zasygnalizować, że nie szukam walki, mimo że jest to podobna pozycja wyjściowa do Jūkena. Wiesz może co się stało ze świątynią i co to za dziwne dźwięki dochodzą z tego miejsca? - zakończyłem starając się ustalić, czy może być jakkolwiek przydatny.

  Ukryty tekst

[Shindo]

Klanowa Misja D
Zakata Hyuga
"Cisza pod Świątynią" _____________________________
Posty:
MG: 3
Zakata Hyuga: 2
_____________________________

Twój byakugan w widzeniu sferycznym dostrzegł gdzieś w lesie nitki ulatującej chakry. Jednak nie można tej podstawie coś więcej powiedzieć bądź wywnioskować. Po przełączeniu trybu byakugana spojrzałeś na mężczyznę i dostrzegłeś, że nie był w stanie ci zaszkodzić. Poczułeś się na tyle pewnie, że chcąc załagodzić atmosferę podałeś się na autorytet shinobiego, wszak większość ninja z twojej osady byli wielce szanowani...

Jednak poczułeś, że coś jest nie tak twarz drwala momentalnie zesztywniała. Już wcześniej mogłeś dojrzeć, że wyglądał na czujnego, ale teraz jego ciało napięło się jak cięciwa łuku. Zamilkł na dłuższą chwilę. Jego spojrzenie uciekło w bok - jakby sprawdzał, czy ktoś was nie obserwuje z gałęzi drzew. W końcu odezwał się, półszeptem, przez zaciśnięte zęby:
- Shinobi powiadasz..? - drwal odsunął się o kro. Jego jedna ręka bezwiednie wylądowała na rękojeści toporka u pas. Niby odruch, niby nawyk, ale coś w tym ruchu było zbyt świadome.
- Musisz być bardzo silny, ale w tych lasach… zbyt wielu silnych się zgubiło. A potem wrócili. Inni. - zabrał rękę z rękojeści toporka i położył ją na własnej piersi. Szepcząc cicho, prawie niezrozumiale:
- Nie ufam tym, którzy idą do świątyni z bronią w duszy. Kapłanki to czują. One nie lubią wojowników. One pamiętają. - Spojrzał ci prosto w oczy
Już nie wygląda na zaniepokojonego – wyglądał na człowieka, który wie więcej, niż powinien, ale wie też, że nie może tego powiedzieć. Jakby już raz widział ninja... i żałował. Koniec rozmowy.
Usiadł i ponownie wrócił do ostrzenia topora, gdy już go minąłeś, ledwo do twoich uszu dotarło jeszcze:
- Jeśli jesteś shinbi... to uważaj. Tacy jak ty budzą to, co miało spać.

Po chwili wędrówki w absolutnej ciszy zza wielkiego drzewa majaczy kształt świątyni, czujesz na plecach ciężar spojrzenia — ale nie wiesz, czy należy ono jeszcze do drwala… czy już do czegoś innego. Ścieżka powoli przestaje być naturalna. Kamienie, z początku porośnięte mchem i korzeniami, nagle układają się w geometryczne wzory. Rytmiczne, symetryczne, celowe. Jakby sam las zbudował je dla tych, którzy mają tu przejść — lub już przechodzili. Drzewa zbliżały się do siebie, ich konary łączyły się ponad twoją głową, tworząc rodzaj naturalnej bramy. Gdy ją przekraczasz bez trudu dostrzegasz zarys budowli. Cicha, otoczona niemym kręgiem drzew. Z dachu zwisają stare, wytarte wstęgi z tekstami w języku, którego nie znasz – ale który instynktownie kojarzy się z ostrzeżeniem, modlitwą… lub złożoną przysięgą. Przed wejściem – kamienny dziedziniec. Na jego środku – miska z tlącym się popiołem. Ktoś był tu niedawno. Podchodzisz bliżej i wtedy… wychodzi kapłanka.

Wygląda, jakby nie szła, a płynęła nad ziemią. Jej białe szaty, wiotkie i czyste mimo wilgoci, falują lekko przy każdym kroku. Na twarzy ma cienką zasłonę z przezroczystego jedwabiu, przez którą widać oczy – dziwnie spokojne i czujne zarazem. W dłoni niosła miseczkę z tlącym się kadzidłem. Włosy miała czarne jak noc bez księżyca, splecione w wysoki warkocz zakończony cienką srebrną nicią. Srebrna ozdoba w kształcie półksiężyca zalśniła na jej czole.

Przypomniałeś sobie jak kiedyś zasłyszałeś starszego mężczyznę który opowiadał legendę dotyczącą kapłanek:
"... kapłanki nie starzeją się.. bo już dawno przestały być ludźmi."


Kapłanka zrobiła krok w bok, jakby chcąc obejść cię, ale nie spuszczała z ciebie wzroku.
- Jeśli przyszedłeś szukać odpowiedzi, bądź gotów stracić pytania. Jeśli przyszedłeś przynieść ciszę – zostań. Jeśli przyniosłeś hałas... oddaj go i odejdź.
Jej głos nie miał barwy gniewu ani przyjaźni. Był jak pieśń recytowana po raz tysięczny – bez emocji, ale z mocą.

Drwal
Kapłanka

[Zakata]

- Ja tam nie mam zamiaru nic obudzić, nikomu przeszkadzać, nikomu zrobić krzywdy. Mam po prostu ustalić co się stało z mnichem, gdzie jest, po co tam jest, czy potrzebuje pomocy i co to za dzwięki się wydobywają z tego miejsca. - Odpowiedziałem drwalowi z uśmiechem i pozytywną jednak z dosyć stonowaną energią. Odwracając się w stronę światy i wyruszając w jej stronę.

Krajobraz i teren wokół zaczął mocno wskazywać na zbliżanie się w kierunku świątyni, poczucie ciągłego bycia obswerwowanym zupełnie nie dawało mi spokoju, cały czas starałem się zerkać Byakugganem trybie sferycznym czy może uda mi się dostrzec skąd i co mnie obserwuje jednak zakładałem, że jak coś daje takie poczucie to nie może to być coś przyjemnego. Wejście do samej świątyni tak samo nie napawało normalnymi odczuciami, klimat wszystkiego tutaj jakby - mroczny, tajemniczy? Poczucie niepewności cały czas mi doskwierało i można było zobaczyć na mojej twarzy zmartwienie z miną na której było wypisane - w co ja się załadowałem. - Jak będzie niebezpiecznie to zawróć i wezwij posiłki. - rozmyślałem idąc dalej z przekonaniem, że przecież mieli przeczucie, że ta misja D to jakaś ściema.

Podchodząc coraz bliżej do świątyni, starałem się coraz ostrożniej stawiać ciche kroki. Z tyłu głowy cały czas siedziało mi by niczego tutaj nie obudzić, być może zinterpretowałem to zbyt dosłownie, chociaż jak to mawiał dziadek - jak coś śpi to lepiej tego nie budzić, nie ważne czy to brat, żona czy duży zwierz.

Podchodząc bliżej na dziedziniec było dużo śladów niedawnej obecności kogoś - może tego mnicha? Rozglądałem się po okolicy szukając może jakiś wskazówek, co to może być, co tu się dzieje. Podnosząc głowę zauważyłem ruch, nie wiem skąd wyłoniło się cos na kształt kapłanki albo czegoś kapłanko-podobnego. Od razu zdębiałem gdy nie widziałem by robiła kroki a jakby lewitowała. Od razu chciałem przeskanować układ czakry tego czegoś, bo zapowiadało się że może się zrobić dosyć ciepło za chwilę.

- Przepraszam, nie mam zamiaru Wam w niczym tutaj przeszkadzać, nie chce naruszać żadnego spokoju. Ponoć stacjonował tutaj w okolicy mnich, nie mamy z nim kontaktu. Chcę tylko ustalić co się z nim stało, czy nie potrzebuje pomocy, czy nie zagraża mu żadne niebezpieczeństwo. - Starałem się wytłumaczyć swoją obecność tutaj, mówiąc dosyć spokojnie i cicho. Chciałem pokazać kapłance, że jestem bardziej przyjacielem niż wrogiem.

  Ukryty tekst

[Shindo]

Klanowa Misja D
Zakata Hyuga
"Cisza pod Świątynią" _____________________________
Posty:
MG: 4
Zakata Hyuga: 3
_____________________________

Kapłanka zatrzymałą się naprzeciwko ciebie. Miała spokojne, ciemne i nieruchome oczy które , nie zdradzały emocji, ale głos niósł w sobie dziwny rytm. Zaczęła mówić jakby cytowała, a jednocześnie jakby wspominała.
- Mnich... – powtarza cicho, jakby smakowała to słowo językiem -... Tak wielu wędrowało w tych stronach, z książkami, z pytaniami, z pustką w dłoni. Czasem z ogniem.
Zrobiła krok w bok po czym zaczęła krążyć wokół ciebie, wolno, niegroźnie... jeszcze.
- Pamiętam jednego. Szedł jak człowiek, ale słuchał jak zwierz. Zadawał pytania, które nie należały do niego. I niósł w oczach strach, który nie był jego własny.
Jej głos obniżył się, zaczęła prawie że szeptać
- Wszedł tam, gdzie nie powinien. Tam gdzie milczenie ma imię. I został... czymś.
Zatrzymała się, wbijając w ciebie wzrok.
- Może jeszcze oddycha. Może jego ciało karmi mech. Może stał się szeptem, który czasem dobiega z podziemia...
Uniosła rękę i dotknęła powietrze jakby próbowała uchwycić jego twarz...
- Nie pytaj o tego, kto chciał wiedzieć. Pytaj siebie czy jesteś gotów...

Zakrztusiła i ruszyła przed siebie odsłaniając wejście do świątyni. Oględziny byakuganem nic ci nie powiedziały...

Wszedłeś do świątyni która przywitała cię milczeniem. Kamienne wrota choć obłożone ciężarem czasu, skrzypią przeraźliwie, ale otwierają się bez oporu. Wewnątrz panował chłód, nie fizyczny, ale duchowy jakby coś patrzyło ze ścian... Podłoga z gładkiego marmuru odbijała zamglone światło świec. W głębi ołtarz, prosty, bez ozdób obok na ziemi znajdował się misa z solą i popiołem oraz maską należącą do kapłanki.

Przyszedł czas na oględziny...