Knajpka Kitsurai

[Shinzō]

Podczas kontaktu z podłogą moja głowa zamieniła się w wodę, która uchroniła mnie przed niepotrzebnymi obrażeniami. Gdy wróciłem do normalnego stanu spojrzałem na Mei która przyglądała mi się uważnie. Chyba to przez to, że była zażenowana moim zachowaniem. Bo co mogło jeszcze to spowodować? Strach? Nie. Przemiana? Może, choć wydawało mi się, że skoro znała mój klan to widziała już tą przemianę, lecz mogłem mieć po prostu mylne wrażenie. Chwilę później wstał również Yoake jakby zaskoczony tym co właśnie się wydarzyło. W sumie to sam byłem zaskoczony i w szoku nie umiejąc za bardzo poskładać wszystko w całość. Gdy już wróciłem na swoje miejsce należało zaspokoić ciekawość dwójki ludzi siedzących ze mną przy stole. W pełnym uśmiechu i lekkim nie rozgarnięciu odparłem.
- Jest ok
Po tych słowach położyłem swoje ręce na stole, a następnie na nich głowę tak, aby moje oczy mogły cały czas obserwować wszystko i wszystkich. Uśmiech jeszcze przez jakiś czas jawił się na mojej twarzy, choć gdy zaczęli przechodzić do bardziej poważnych tematów zaczął powoli znikać w lawinie coraz to bardziej cięższych myśli.


Zaczęło się wszystko od tematu niedawnego konfliktu pomiędzy mną i Mei, a Yoake. Sytuacja co prawda zakończyła się odniesionym sukcesem uniknięcia walki, lecz postawiła wiele dodatkowych pytań w mojej głowie. Teraz gdy już nic mi nie groziło, a ja swobodnie mogłem odbiec myślami gdzieś w dal, wszystko zaczęło się znowu kumulować. Przede wszystkim nie odpowiadał mi ten chłopak. Jedno źle wypowiedziane zdanie i konflikt wisiał w powietrzu. Nie wiedział co to dystans, a ja nie chciałem się hamować tylko ze względu na niego, choć oczywiście nie chciałem także, aby to przeze mnie doszło do jakiegoś starcia. Zresztą powiedzmy sobie szczerze to co do tej pory pokazał chyba całkowicie przekreślało moje szanse na wygraną w takowym pojedynku. Dodatkowo Yoake był nieobliczalny i nie sprawiał wrażenia osoby, która przywiązuje się do innych. Było wiele czynników, które podkreślały moją niechęć do Jego osoby, choć w chwili obecnej zdawał się być przyjaznym typem. Możliwe, że po prostu nie zaiskrzyło między nami przez co spoglądałem na niego w ten sposób. Nie zamierzałem jednak wdawać się z chłopakiem w jakąś głębszą relację. To co zrobi Mei to jej sprawa, na razie jednak dużo bardziej właśnie do dziewczyny posłałem sympatią. Nie wiem czy to przez jej bardziej odpowiadający mi charakter, choć dalej bardzo tajemniczy, czy przez to, że nie chciała mnie zabić. To znaczy... co prawda groźby były, lecz nie tak intensywne jak te Yoakiego. W mojej głowie zaczęły też się pojawiać myśli co by było, gdyby to on był na moim miejscu. Czy chłopak w końcu by odpuścił, czy doszłoby do walki? O ile tu odpowiedź była dla mnie jak najbardziej oczywista, tak zastanawiało mnie czy śmierć byłaby jedyną możliwą opcją w tym starciu. Pewnie nie, ale ciężko było mi oszacować takie rzeczy po tym co do tej pory udało mi się zarejestrować.


Leżąc na stole i podsłuchując rozmowy o ogoniastych moje myśli zmieniły swój kierunek. Ciekawy temat, który nie był jednoznaczny do określenia. Jakby na to nie patrzeć zarówno jedna strona jak i druga miała jakąś rację w swoich przemyśleniach. Moja wypowiedź na temat siły została odrzucona przez Yoake, który miał swój własny pogląd na ten temat. Nie zamierzałem się kłócić, bo domyślałem się też w jaki sposób zareaguje na moje kolejne niezbyt przychylne słowa postawione w jego kierunku, a nie zamierzałem umierać na samym początku swej przygody. W mojej głowie natomiast przemyślałem sobie to co właśnie mówił teraz Yoake i przeczył sam sobie. Najpierw mówi, że ważniejsze są więzi, aby następnie zacząć opowiadać o tym, że zabija innych, aby chronić ludzi nie umiejący korzystać z chakry. Czy tak naprawdę trzeba było tu coś komentować? Miałem wielką ochotę, ale jednak strach powstrzymywał mnie od tego. W każdym razie przemilczałem te obie sprawy i schowałem na chwilę głowę w ręce, aby przetrzeć oczy. Wróciłem do poprzedniej pozycji i lekko wzdychnąłem. W sumie znowu zaczęło mi się chcieć pić, dlatego podniosłem rękę i głośno powiedziałem.
- Gomeee, mógłbym prosić jeszcze jedną szklankę wody?

[Akaruidesu Yoake]

Całe szczęście chłopakowi nic się nie stało. Takie uderzenie mogłoby zaszkodzić nawet dość twardym osobnikom, a on wstawał jak gdyby nigdy nic. Może nie był taki słaby, na jakiego wyglądał przy tych swoich dziwnych humorkach i lęku, który wcześniej pokazywał? Chociaż kondycja też raczej kulała biorąc pod uwagę zmęczenie przy biegu. No dobra, może nie była po prostu doskonała, bo dobiegł. Pewnie gdyby popracował nad lepszym oddychaniem podczas wysiłku, to nie miałby problemów. Teraz jednak mógł tylko odpoczywać, a knajpka Kitsurai była do tego świetnym miejscem, a Shinzo z tego korzystał, opierając się wygodnie o stół, jednak nie zasypiając tym razem. Yoake jeszcze rzucił na niego okiem wchodząc w swój monolog, ale później, w toku słów, jak gdyby zapomniał o Hoozukim. A tamten z kolei wstrzymał się od komentarza, by nie doprowadzić do drugiej kłótni, zapewne mając w pamięci ciągle sytuację z klifu, gdzie zasugerował Yoake słabość, a ten wręcz oburzony gotów było wyzwać go na pojedynek. Blondyn nie znał szczegółów za milczeniem towarzysza, jednak było to lepsze dla ich obu.

Dyskusję podjęła natomiast dziewczyna. Mei była starsza i kryła za sobą jakąś tajemnicę. To, jak brakowało jej wiedzy, podstawowych baśni o Ogoniastych Bestiach, a z drugiej strony tak bardzo wgłębiała się w ludzką duszę. To, czy spotkali ludzi-demony. Brzmi tak, jakby ktoś ją poważnie skrzywdził, wyrządził jej dużo złego i choć była to część jej życia bardzo istotna, to jednak jej nie zdominowała. Pozostawała osobą dobrą... Tak się przynajmniej wydawało. Ciekawe, czy silną? Bo jeśli tak, to w przyszłości mógłby jej powiedzieć o Hanie i o tym, jak bardzo potrzebni są silni ludzie o czystych sercach, którzy muszą się poświęcić dla innych. Teraz jednak nie ma co martwić ludzi, a po drugie - zostanie wzięty za wariata. Han to bajeczka dla dzieci tak jak Ogoniaste Bestie.
- Dziękuję, że we mnie wierzysz, Mei-san, ale chwyciłem się za coś, co jest ponad moje możliwości. - Powiedział w końcu, myśląc o swojej obietnicy względem Hana. Będzie zawsze tam gdzie on, przeszkadzając mu w jego planach, zapobiegając nowemu Kami no Hikage. Żadnej kolejnej katastrofy. Tylko jak pokonać człowieka, który nie może zginąć, bo już nie żyje? Na to pytanie nie był w stanie sobie odpowiedzieć. Może jednak ta odpowiedź z czasem się znajdzie. - Jednak nadzieja zawsze może się tlić w sercu głupca. Moje szanse na przeżycie choć są niskie, to jednak istnieją. - Dorzucił z uśmiechem. Był straceńcem zapatrzonym w swój cel, ot co.

Po tym negatywnym akcencie kończył pałaszować swoją rybę. Nastąpiła chwila ciszy, ale już wcześniej jadł ją z apetytem, więc niewiele miał do dokończenia. Popił, a następnie odkładając wszystko oparł łokcie na stół, a na splecionych rękach oparł głowę wpatrzoną w dziewczynę badawczym wzrokiem. Może teraz był czas, by nie tylko on odsłonił swoje karty? Czas spróbować.
- Wypadałoby chyba teraz, żebyś też coś o sobie opowiedziała. O swojej przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Planach dalszych, niźli zobaczenie gór w Karmazynowych Szczytach. - Odbił do niej piłeczkę. Na Shinzo też przyjdzie pora, ale póki co, niebieskowłosa go dużo bardziej interesowała. Hozuki wydawał się taki nieopierzony, był po prostu młodzieńcem, który widział mniej krwi od Yoake. Mei jednakże wydawała się mieć za sobą bagaż doświadczeń. Te demony, ta grupa ludzi... To absurdalne, ale może była w Kami no Hikage? Wtedy widziałaby najpotężniejszego ludzkiego demona stąpającego po tym świecie. W końcu w podróżach zawitała nawet do Raigeki i to dekadę temu. Czekał z niecierpliwością na jej myśli, jej cele. Chociażby miały być równie maskująco odziane w słowa jak jego własne. Bo przecież chociaż powiedział dużo o sobie i tym, kim jest, co robił i co planuje, to jednak nie usłyszeli od niego żadnych konkretów.

[Mei]

Jako świadek wydarzenia, miała niemalże pewność, iż chłopakowi nic się nie stało. Woda zamortyzowała upadek, dzięki czemu nie nabił sobie guza, bądź nie doznał gorszych obrażeń. Jednakże, maniery nakazywały by spytać o samopoczucie, pokazać troskę, a także nie przejawiać obojętności, względem towarzyszy. Tym samym odpowiedź jaką uzyskała, w pełni ją usatysfakcjonowała. Jego obrona go nie zawiodła, a to co zobaczyła w pełni potwierdziło słowa, które usłyszała od Yuusuke. Kontrola własnym ciałem wydawała się być cudownym atrybutem, lecz czy młodzik na pewno ją kontrolował? Na pytanie, postanowiła odpowiedzieć sobie później, ewentualnie zapytać o szczegóły shinobiego. Wszakże teraz miała inne zajęcie, do którego sama dopuściła, a wszystko przez jedno, głupie pytanie.
- Wydaje mi się, że nie jesteś jedynym przypadkiem, który wziął na swoje barki za dużo - choć nie wiedziała o jego obietnicy względem Hana, tak i ona podjęła się rzeczy niemalże absurdalnych. Odnalezienie brata, a także stawienie czoła przeszłości, wiązały się ze sporym ryzykiem. Do tego brak wspomnień wywołany amnezją, wcale nie ułatwiał jej zadania. Musiała najpierw je odzyskać, by ewentualne informacje, które straciła, ponownie wróciły na swoje miejsce. Co jeśli zawierały coś ważnego albo poznała kogoś, od kogo mogłaby użyczyć siły? Nijak nie potrafiła się odnaleźć w takiej sytuacji, a co więcej, martwiło ją ewentualne spotkanie z taką osobą. Była niemalże pewna, iż jeśli do tego dojdzie, wyjdzie na jaw z czym się boryka, a to nigdy nie zwiastowało niczego dobrego.
- Lepsze to, niż całkowite pogodzenie się ze swoim losem. Póki finalna godzina nie wybiła, dużo rzeczy można zmienić. Podobnie jak jedna przegrana walka, następnego dnia może przynieść Ci zwycięstwo - takie była jej droga ninja i w nią pokładała całą swoją wiarę. Wszakże póki nie umrzesz, wciąż możesz wygrać, dlatego tak istotnym było uczenie się na swoich błędach oraz wyciąganie wniosków z każdej stoczonej walki. Yoake po wcześniejszej opowieści wydawał się rozumieć, o co w tym chodzi, wszakże po turnieju długo analizował swoją potyczkę. Jednakże, co do niedoświadczonego Shinzō, miała pewne obawy. Samo to, że przysłuchiwał im się, zamiast włączyć do konwersacji dało jej dużo do myślenia, lecz nie widziała powodu by interweniować. Niech słucha, może dzięki temu wyciągnie coś pożytecznego, co później mu się przyda.
Wtedy też do ich stolika podeszła kelnerka ze szklanką wody dla białookiego oraz galaretką z owocami dla Mei. Ba, białogłowa widząc kolejne słodkości już miała wziąć się do degustacji, lecz młoda dziewczyna miała jeszcze jej coś do przekazania. Tym samym przybliżyła się do kunoichi, szepcząc jej, iż ostatnim zamówieniem będzie ciasto. Jednocześnie, zapytała czy to na pewno w porządku, by reszta talerzy nie dotarła do stolika.
- To i tak będzie wystarczająco, arigatou - powiedziała uprzejmym głosem, na co pracownica skinęła głową i wraz z drewnianą tacką ruszyła w kierunku baru. Tym samym Yuki mogła się zabrać za deser. Wzięła zaledwie jeden kęs, odłożyła na chwilę łyżkę i wtedy zorientowała się, że przyszła pora na nią. Podobnie jak Kaminari, miała się zaprezentować, powiedzieć kilka słów więcej. Będąc szczerym, niebieskowłosej nie spieszyło się z tego typu informacjami. Jednakże nigdy nie lubiła być bierna w konwersacji oraz etykieta też ją skłoniła do tego, by nieco uchylić rąbka tajemnicy.
- Podobnie jak ty, przyszło mi przelewać krew ludzkich istot. Czy to w samoobronie, czy też chcąc ocalić innych. Jeśli mam do wyboru zabić wroga, a poświęcić kogoś z klanu, wybór będzie jasny jak słońce. Jednakże, jeśli nie ma potrzeby okradać kogoś z jego życia, to nie robię tego. Krew nie zawsze musi zostać przelana, nie każda sprawa musi zostać rozwiązana najmniejszą linią oporu - i tutaj się różnili. Gdy on był bezwzględną bronią, stworzoną na potrzeby klanu, tak ona odseparowana od niego na tak długi czas, nie widziała każdego problemu na czarno-biało. Również nie była ślepo wierzącą osobą, co za rozkazami pójdzie do grobu. Zwyczajnie zrobi, co trzeba by narażając, ale nie poświęcając życia, uratować tyle istnień, ile będzie mogła. Dla tych, co nie było ratunku, skazywała na okrutny los, lecz dopóki nie dopnie swego nie miała zamiaru przestać stąpać po tym świecie - Poza tym warto byłoby dodać coś do mojego rodowodu. Nazywam się Yuki Mei, kunoichi w służbie Hyuo. Zaś jeśli chodzi o przyszłość, to aktualnie szukam kogoś. Osoby, co ma część tego, co niegdyś straciłam. Dostałam jednak informacje, że ów mężczyzna znajduje się na terenie Karmazynowych Szczytów. Pierwszy trop prowadzi do jednego z medyków z tamtego regionu. Liczę, iż z jego pomocą dorwę bardziej szczegółową lokalizację jegomościa, jeśli nie, to może ostatnie miejsca, gdzie przesiadywał - podzieliła się wcześniej nieujawnioną informacją, a następnie dodała - Zrobię wszystko, by go dorwać i odebrać co moje - dokończyła poważniejszym głosem. Jeśli chciała, potrafiła być nieczuła oraz bezwzględna, ot taka była. Czy to wystarczyło, by zaspokoić jego rządzę wiedzy? Nie myśląc nawet o tym, ponownie zabrała się za owocowy przysmak. Słodkości po dotknięciu podniebienia, na nowo rozświetliły jej twarzyczkę, pokazując, iż emocje towarzyszące jej przemowie dawno minęły, a ona sama wróciła do stanu sprzed zadanego pytania.

[Shinzō]

Czułem się dziwnie w towarzystwie tej dwójki. Mieli już za sobą jakąś przeszłość i czy była ona kolorowa czy nie to na pewno przyniosła za sobą doświadczenie, które jest niezwykle pomocne do funkcjonowania w tym świecie. Tymczasem co ja za sobą miałem? Nic. Moja przygoda dopiero się zaczęła i choć chciałbym z nimi pogadać na takie tematy tak zwyczajnie nie miałem o czym. Bo co im powiem? Wobec tego siedziałem i po prostu słuchałem co mówią. Obserwowałem też ich zachowanie i miałem pewność, że dziewczyna bardzo lubi owoce. Dla jednych mogłaby to być nic nieznacząca informacja, ale ja zamierzałem sprawdzić jeszcze ich siłę oddziałującą na Mei. Jej dotychczasowa mimika twarzy, ruchy jakie wykonywała oraz głos były dla mnie sygnałem, że być może informacja ta okaże się niezwykle pomocna w przyszłości.

Zainteresowała mnie część rozmowy dotycząca Mei, bo choć podróżowałem z nią już od jakiegoś czasu to niewiele o niej wiedziałem. Yoake tak naprawdę tym pytaniem nie zaspokajał tylko swojej ciekawości, ale także moją. Był to idealny moment, żeby zaczerpnąć troszkę większej wiedzy na jej temat i choć tak naprawdę nie powinno mnie to zbytnio obchodzić, to mimo wszystko byłem ciekawy, o ile mogę ją tak nazwać, swojej towarzyszki. I co? A no ona też zabijała, choć to już zdążyłem się domyślić po groźbach jakie stosowała w moim kierunku. Nie zawsze jednak rozwiązywała problemy w ten sposób. Uważała, że najlepiej jest najpierw porozmawiać i szanowałem to, natomiast czy się z tym zgadzałem? Ciężko określić. Dowiedziałem się też, że kogoś szuka, ale tu już była bardziej tajemnicza. Jej wypowiedź odebrałem w ten sposób, że szuka osoby, aby się za coś zemścić. Za co? Nie wiedziałem tak samo jak nie wiedziałem czy moja interpretacja jest dobra. Mogło to równie dobrze oznaczać coś innego, jednak ze słów jakie wypowiedziała na to wynikało. Gdy jej mowa się skończyła, a ona ponownie wróciła do jedzenia postanowiłem jej dać połknąć kolejny kęs, aby następnie zadać pytanie.
- Czyli szukasz zemsty?

[Akaruidesu Yoake]

Historia za historią ich trójka się poznawała. Chociaż czy się o sobie dowiadywali? Yoake był enigmatyczny, opowiadał o tym, jak wydarzenia ukształtowały jego charakter i system wartości, ale nie opowiedział nic o tych wydarzeniach, no może poza turniejem wcześniej. Było to głównie dlatego, że znaczny wpływ miała na niego Oniniwa, którą nie mógł się za bardzo dzielić z obcymi, bo wiedza ta mogła rozprzestrzenić panikę na masową skalę, co utrudni poszukiwania rozwiązań. Dziewczyna prezentowała podobne podejście do blondyna, z koniecznym przelewaniem krwi, ochroną innych, ale niewiele ponadto. Zastanawiał się, czy to jej faktyczne przekonania, czy teraz, po usłyszeniu jego opowieści, po prostu mówiła to, co on chciał usłyszeć. Miał nadzieję, że to pierwsze, ale nie można było wykluczyć tego drugiego. Patrzył też na to, co dziewczyna czyni ze swoimi zamówieniami, samemu już odpoczywając nad skończonym posiłkiem i opróżniając łyczkami z kubka dzban zamówionego soku. Trochę nakreślała mu się już osóbka Mei jeśli chodzi o charakter i jak połączył sobie różne elementy, zachowanie na klifach, pewną dziecinność pokazującą się w ruszeniu biegiem do osady, zafascynowanie owocami, to niefortunne zamówienie właściwie wszystkiego. Tak, jakoś to się składało w całość i zaprezentowało mu duże, podstarzałe dziecko. Naiwne, wierzące w dobro świata i starające się być dobre samemu. Ale wciąż w pewien sposób dziecko. Miała za sobą jakąś ciemniejszą przeszłość, ale nie skaziła jej tak, jak Akaruidesu skaziła rozmowa z Antykreatorem.

- Szanuję to podejście. Mam nadzieję, że daleko zajdziesz, bo potrzeba na świecie takich ludzi. O ile nic ich nie skazi. - Potęga deprawuje niemal każdego. Yoake czuł po sobie, że przez to, jak był poniżany, teraz po zdobyciu siły traktuje swoich rówieśników z poczuciem własnej wyższości. Na szczęście mało ma z nimi kontaktu, a jak już to służbowy, związany z współpracą w ramach misji, czy konkretnego zadania. Chłopak ten nie ma przyjaciół, ma tylko ciężką pracę i samotne treningi. - Mam nadzieję, że znajdziesz tego, kogo szukasz. Wydajesz się bardzo zdeterminowana, idąc tam aż z Cesarstwa. W innych okolicznościach ruszyłbym z tobą, ale jestem niestety potrzebny na miejscu. - Kłamstwo. Nie był potrzebny, ale musiał pokazać, jak jest lojalny, posłuszny i na każde wezwanie. No i gdy w końcu wezwanie się pojawi, to musi być na miejscu. Nieufność władz wioski wciąż trwała. - Jeśli jednak zechcesz, możesz do mnie napisać stamtąd, gdzie dotrzesz. Czy to Daishi, czy Kyuzo. Nawet jeśli dostaniesz tylko kolejną wskazówkę w kolejnej krainie. A jak droga zaprowadzi z powrotem do Raigeki, możemy się tu ponownie spotkać. - Uśmiechnął się poczciwie i skinął głową. Chętnie się dowie, jak skończy się wątek tej dziewczyny i czy ta domknie swoje sprawy. Może jeśli sama zamknie pewien rozdział, to on otworzy jej kolejną książkę z wielkim nagłówiem dotyczącym Hana? Chyba, że tak jak Shinzo zauważył, chodziło o zemstę. Zemsta jest ogniem, który najpierw napędza, a potem trawi nawet osobę, która niesie jego pochodnię. - Jeśli to zemsta, to pamiętaj, by się nie zatracić. Lepiej czasem odpuścić niż poświęcić własne ja. - Znał to z autopsji, napędzając swą codzienność nienawiścią do Antykreatora.

Przy tym stole były już dwie rozpoczęte książki i jedna ciągle zamknięta. Może chłopak się wstydził po tym, jak Yoake na niego naskoczył poza osadą, ale to już było. Przebiegli się Hoozuki uderzył głową o podłogę, atmosfera się trochę rozluźniła a oni mogli zjeść i się napić, poprawiając swoje humory. Shinzo był osobą dość nietypową, jego dwukolorowe włosy, tatuaże, ubiór. Wszystko to odbiegało w znaczny sposób od norm, szczególnie w tej części kontynentu, gdzie liczyły się tradycje, a w Karmazynowych jest to jeszcze bardziej pilnowane, czy inaczej - bardziej jest tam zwracana na to uwaga.

- Shinzo-san, a ciebie co sprowadza w te strony? W końcu to kawał drogi i kawał przygody. - Zagaił. Teraz Hoozuki był im trochę winny chociaż małą wzmiankę o sobie, chociaż pewnie oni się lepiej znali ze sobą. Musieli spędzi razem kilka tygodni w podróży, chyba, że ruszali na przykład z Ryuuzaku dopiero wspólnie.Tego jednak może dowie się za chwilę.

[Mei]

Podczas całej tej historii, starała się nie ujawniać za dużo. Podobnie jak Yoake jej słowa miały pozostać enigmatyczne, poza tymi, które jasno dawały do zrozumienia jakim typem shinobi była. Tak jak zaznaczyła, zależało jej na ochronie bliskich, a także własnym przetrwaniu. Jednakże to nie wystarczyło, by w ich oczach wyglądać na poważną oraz dojrzałą. W pełni świadoma swojego całokształtu, włącznie z wadami, a także słabościami raczej przypominała dorosłe dziecko, niż rozwiniętą kobietę. W dużej mierze była to zasługa straconego czasu, przez który borykała się z tego typu problemami. Wróciwszy do swojej formy sprzed ośmiu lat, starała się patrzeć w przód, nie myśląc o zagubieniu czy dziecinnych nawykach. Owoce oraz wcześniejszy wyścig dla Mei robiły jako swego rodzaju ucieczka, a także moment do ochłonięcia. Jednakże, ile można było ciągnąć tą żenadę jaką to za sobą niosło. Patrząc wstecz, zbeształaby siebie za tego typu zachowanie, lecz możliwe, iż taka forma ułatwiała jej porozumienie się z każdym z osobna. Zarówno blondyn jak i białooki, nie wyglądali na przestraszonych, ani zniechęconych jej obecnością. Co więcej, dostała nawet propozycję ponownego spotkania się w tym miejscu. No może niekoniecznie w knajpie, ale konkretnie w Raigeki. Czy to w drodze powrotnej, czy też dla samego faktu wymiany informacji.
- Nie mogę tego obiecać, jednakże postaram się by nic nie skaziło mojego serca - przeszłość dawno miała za sobą, lecz nawet ona odciskała na niej swoje piętno. Ciągłe tortury, przesłuchania, a także cierpienie spowodowane przez laboratorium - każda z tych rzeczy niosła za sobą konsekwencje, które naznaczały człowieka. Powodowały, iż środek stawał się chwiejny, pojawiało się zwątpienie, lecz ona od początku należała do grona silnych ludzi. Łatwe drogi nie istniały, dlatego nawet krocząc wyboistą ścieżką nie oglądała się za siebie i parła dalej w stronę celu.
- Nie trzeba, poradzę sobie sama. Ty w tym czasie doglądaj Antai, dbaj o swoich, z pewnością będą Ciebie potrzebować - nie były to słowa otuchy, lecz zapewnienie, iż z Karmazynowych Szczytów powróci w jednym kawałku. Z resztą preferowała samotne podróże, gdzie mogła w pełni pozwolić sobie na wszystko. Z kolei tutaj musiała zachować powściągliwość, na którą w trakcie misji nie mogła sobie pozwolić. Zdecydowanie, a także wyzbycie się ograniczeń były kluczowe, jeśli chciała domknąć sprawę do końca - W takim razie nie omieszkam napisać, zapewne podróż oraz zbieranie informacji trochę potrwają. Dlatego Yoake-san dostaniesz zawiadomienie jak będę wracać, powiedz tylko gdzie kierować list - wolała się upewnić, iż na pewno dotrze w odpowiednie miejsce. Czy to do jego domu, czy też miejsca, które znał. Nie miało znaczenia, co wybierze, lecz wolała mieć pewność, iż wiadomość na pewno trafi w jego ręce.
Dopiero teraz zauważyła, że wypowiedziane przez nią słowa, zabrzmiały jakby szukała zemsty. Ta lekko skonsternowana uśmiechnęła się, przymykając na moment powieki. Ach, powinna chyba ubrać to inaczej, lecz skoro zostali wprowadzeni w błąd, postanowiła nieco naprostować sytuację - Nie szukam zemsty. Jedynie chce odebrać swoją własność, którą odzyskam polubownie. Nikt nie ucierpi, obiecuję - tutaj było łatwiej o dotrzymanie swojego słowa, lecz nijak mogli wiedzieć, o co chodzi. W końcu, ani jeden, ani drugi nie zdawał sobie sprawy z jej utraty wspomnień. Nie wiedząc jak zareagują, wolała trzymać to dla siebie. Tylko jak to zrobi zabierając ze sobą Hōzukiego? W ostateczności dowie się całej prawdy, co dla kunoichi było najgorszym, możliwym scenariuszem.
Nie zdradzając swoich myśli, pogodnie zabrała się za dokończenie deseru. Gdy galaretka zniknęła z jej oczu, przyniesiono ciasto, które kończyło jej zamówienie. Jednakże za nim zabrała się za jego konsumpcję, najpierw musiała zrobić porządek z włosami. Przez wcześniejszy bieg do stolicy, nawet nie zauważyła, że wstążka trzymająca wszystko się poluzowała, sprawiając, iż część niebieskich pasm oplatała jej buzię. By nikomu nie przeszkadzać powoli wstała i odwiązała miękki materiał, pozwalając reszcie opaść jej na plecy. W czasie zbierania kosmyków, starała się za bardzo nie przyglądać towarzyszom. Zamiast tego skupiła się na ich rozmowie, która to miała odkryć karty chowane przez Shinzō. Nawet jeśli powie Akaruidesu o ich wspólnej wycieczce, nie miała mu tego za złe. Z pogodną twarzyczką zawiązała włosy w kucyk, by następnie ponownie się przysiąść oraz zabrać za truskawkowe ciasto. Od czasu do czasu, popijając je malinową herbatą.

[Shinzō]

Cała ta atmosfera wprowadziła mnie w stan, który w sumie dość długo już mnie nie chwytał. Różne przemyślenia w tym momencie przelatywały przez moją głowę. Straciłem swój humor, myśli zaczęły boleć dodatkowo sprawiając, że czułem się jakby to cały świat mnie w tej chwili odrzucał od siebie. Każde słowo wymawiane przez dziewczynę powodowało u mnie jakąś taką przepaść świadczącą o tym, że pakuje się w coś co jest dla mnie za duże. Czułem się mały i przerażony. Bo co ja mogłem? Byłem słaby, jednym z wielu. Podczas pozytywnej rozmowy jaką w tym momencie prowadził Yoake z Mei, ja walczyłem z samym sobą. Usiadłem opierając się na krześle i wlepiłem wzrok w sufit. Kim tak naprawdę byłem? Co tu robiłem? Dlaczego zdecydowałem się na tą podróż? Czułem, że to wszystko zaczyna mnie przerastać. Przełknąłem ślinę i poczułem lekki ból w gardle.
- Spokojnie, tylko spokojnie...
Dlaczego akurat teraz mnie to złapało? Może po prostu słowa Mei oraz świadomość, że przecież wybieram się z nią w tę podróż, zaczęły powoli dochodzić do mnie coraz bardziej. Może też po prostu zły nastrój pojawił się znikąd, bo też tak czasami miałem. Ciekaw byłem czy tylko mnie to dręczy czy może dziewczyna też, a może nawet Yoake borykają się z tego typu problemami. W jednym momencie poczułem także ukłucie w klatce piersiowej. Ból zaczął z każdą chwilą się powiększać, a ja sam zacząłem powoli przeklinać siebie za to, że nie umiem z tym walczyć. Łzy zaczynały powoli same cisnąć się do oczu, choć powstrzymywałem się z całych sił z racji, że nie byłem w tym momencie sam. A szkoda... w takich chwilach jedyne czego potrzebowałem to samotności. W pewnym momencie nawet sam siebie zatraciłem, aby za chwilę powrócić do rzeczywistości i usiąść przy stoliku opierając swoje ręce na nim. Zamknąłem na chwilę oczy, aby za chwilę odpowiedzieć Yoake to co chciał wiedzieć. Moja twarz w tym momencie nie wyrażała żadnych pozytywnych emocji. Spojrzałem przed siebie, a oczy miałem lekko przymrużone ciągle czując dziwne uczucie w gardle, a także czując rozchodzące się dziwne i nieprzyjemne ciepło po całym moim ciele.
- Właśnie to mnie tu sprowadza. Przygoda.
Nie miałem w tym momencie chęci odkrywać siebie. Na nic nie miałem w tym momencie chęci. Wiem, że skoro ta dwójka okryła swoje karty to teraz była kolej na mnie, lecz czy chciałem coś odkrywać? Stan w którym się znajdowałem również nie pomagał w nawiązywaniu jakichś większych interakcji. Był to dla mnie naprawdę duży problem, bo tylko ja wiedziałem co w tym momencie ze mną się dzieje. Dwójka kompanów była niczego nieświadoma, dlatego wiedziałem o tym, że moje zachowanie odbiorą w sposób negatywny. Cóż miałem na to poradzić? Przecież tego nie chciałem, ale nie chciałem też o tym nikomu mówić. Uważałem, że z tym problemem musiałem sobie radzić sam. Choć oprócz mnie jeszcze on o tym wiedział tak tylko ja się z tym zmagałem. Spojrzałem po chwili na Yoake i uśmiechnąłem się do niego. Może jednak trochę więcej bym im wyjaśnił? Chociaż w sumie nie. Naprawdę teraz nie miałem na to ochoty.

[Akaruidesu Yoake]

Mei nie może obiecać, że nic nie skazi jej serca? Tego nikt nie może obiecać. Nawet Yoake myślał, że jest tej przypadłości odporny, a jednak mroczna chakra w pieczęci kusi go i pragnie uwolnienia choć na trochę, żeby stał się zwierzęciem, bestią żądną krwi. Każdy jednak miał swoją historię i dziewczyna być może walczy tylko z otoczeniem, a nie z samą sobą i czymś wewnątrz niej, co pragnie się wydostać. Stworzyć nieprzenikniony z zewnątrz mur jest łatwo, gdy strażnicy muszą wyglądać wroga z jednej strony, a z drugiej mają tylko przyjaciół. Ciało Yoake od jakiegoś czasu musiało doglądać wroga z obu stron. Może jednak spotka przynajmniej jedno z nich i będzie mógł ich wyczekiwać jako przyjaciół, a nie czających się w świecie wrogów. Och, że też akurat nie był w odpowiednim miejscu, w odpowiednim czasie i nie miał pojęcia, że rozmawiał właśnie z siostrą dziewczyny, która pokonała go na turnieju, a prawnuczką samego Hana. Wtedy zamiast obdarzyć ją jakąś sympatią, znienawidziłby ją do szpiku kości. Nie wiedział jednak. I bardzo dobrze. Pozwalało to zachować życie dziewczynie, a jemu sumienie, że nie polubił wroga, a później nie miał dylematu, czy oszczędzić jej życie i rozważać, czy teraz ona nie zrobi czegoś złego, czy po zabiciu zapytać siebie samego, czy jednak nie była dobra? Informacja to potężna broń, ale czasem niewiedza to błogosławieństwo. Tak było w tym przypadku.

- W takim razie mam nadzieję, że się tu jeszcze spotkamy w jednym kawałku. - Powiedział w końcu życzliwie. No i było to w zupełności szczere. Wiedział jednak, że minie sporo czasu, zanim tam dotrą tam, gdzie pragną, gdzie właściwie pragnie Mei. Shinzo bowiem pełnił tu nieokreśloną rolę, a raczej nawet nie pełnił roli, tylko ruszył z nią, by przeżyć przygodę. Nic się też Yoake nie dowiedział o Hoozukim. Szkoda, bo mógłby to być przełom w ich relacjach. Ale może wcale nic takiego nie tracił? Chłopak był dość dziwny. - Karmazynowe szczyty to niezła przygoda. Szlaki tam jednak są trudniejsze niż tu na równinach, więc trochę czasu się tam zejdzie. Jeśli nie będzie cię kierował los do osad, to może zejść nawet parę miesięcy. To istny labirynt. - Podróż do Oniniwy chłopaka trwała kilka tygodni, powrót też. A przemieszczał się raczej większymi szlakami, za wyjątkiem już tych ostatnich ścieżek do Akatori, gdzie już właściwie nic nie było. - Ale mam nadzieję, że uda się odzyskać twoją własność. - Dodał jeszcze i zaczął rozmyślać, że powinien zająć się trochę treningiem.

Ponieważ miał potrzebę już po posiłku spotkać się z dziadkiem na sesję treningową, nachylił się więc nad stołem i cicho przekazał, że mieszka z dziadkiem, Kaminari Youtą, no i jak znaleźć jego dom w dzielnicy mieszkalnej. Starał się bardziej, by słyszała go Mei, a niekoniecznie Shinzo, ale wiadomo, że kilka słów mogło dotrzeć i do jego ucha. Po przekazaniu tych informacji uporządkował swoje naczynia, wstał od stolika i skłonił lekko. Przyszła pora na niego i na koniec relaksu, bo musiał zadbać o siebie. Nawet jeden dzień oderwania od serii treningów mógłby mieć negatywne konsekwencje i konieczność ponownego rozpisywania planu i nadrabiania zajęć. Co prawda ważne było, by zachować równowagę między ćwiczeniami a odpoczynkiem i spacerami, ale powoli ta równowaga była zaburzana, gdy spędzał tu coraz więcej czasu. Oczywiście pomijał sytuacje, gdy służył osadzie, bo wtedy jak najbardziej był skłonny do zmiany harmonogramu treningów. Tu jednak aż takiej wagi nie było.

- Dziękuję wam za dzisiejszy dzień i życzę powodzenia na szlaku. Przepraszam, że was tak tutaj zostawiam, ale czekają mnie jeszcze obowiązki. Mam nadzieję, że za kilka tygodni albo miesięcy spotkamy się tu ponownie. - Skłonił się jeszcze raz, a następnie udał się zapłacić za posiłek. Swój, a także pozostałej dwójki, co odliczył sobie z funduszy na życie odkładanych z żołdu i misji. Przed tamtą dwójką była jeszcze długa droga, mnóstwo wydatków, jak choćby nocleg w Raigeki, za który będą musieli zapłacić już za chwilę, bo już dość późna pora była tego dnia. Na dziś to już było tyle, ale może innym razem spotkają się na dłużej.

[z/t]

[Mei]

Z racji swojej ostatniej obietnicy, której nie dotrzymała, wolała unikać inicjatyw tego typu. Wywoływało to zdecydowanie mniej zawodu, a także brak zobowiązań. Kolejne emocje spowodowane niedoczekaniem się jej rozwoju, prawdopodobnie byłyby tylko gwoździem do trumny zwanej stratą zaufania. Mei jako członkini klanu Yuki musiała się z tym bardzo pilnować, by przypadkiem jej niekompetencje nie odbiły się rykoszetem po reszcie jej pobratymców, a tym samym by ona nie traciła w oczach liderki, z którą to miała spotkać się po powrocie na Hyuo.
- Jak najbardziej - uśmiechnęła się pogodnie, zwłaszcza, że nie zamierzała ginąć. Wszakże mówiąc im o sobie, odważnie zaznaczyła tą kwestię. Ratuj innych, pomagaj, lecz uważaj by w trakcie nie przerwać linii życia - Już raz tam byłam, więc obiorę tą samą trasę, aby przypadkiem nie zagubić się w labiryncie. Wydaje mi się, że wtedy wieści mogłyby nie dochodzić przez kilka miesięcy, a spieszę się w jeszcze jedno miejsce - czysta szczerość, związana z wizytą u najważniejszej osoby w klanie. Jeśli miała przekazać wieści, nie mogła z tym zwlekać. Ba, miała taki zamiar z dobre kilka lat temu, lecz jej drogi ani razu nie skrzyżowały się z Cesarstwem. A nawet jeśli, to po drodze napotkała komplikacje i w konsekwencji zmieniła obrany przez siebie kurs. Trafiając, tym samym tutaj w miejsce, gdzie jeszcze miała szansę dopiąć wszystko na ostatni guzik. Tylko, czy Shinzo na pewno chciał jej towarzyszyć w jedną oraz drugą stronę? Takich oczekiwań nie posiadała. Każdy shinobi kroczył własnymi ścieżkami, miał swoje plany oraz cele. O ile pierwszy jej zamiar był dobrze znany chłopakowi, tak nie wiedziała, co on będzie chciał zrobić z resztą nieodkrytej prawdy. Zostawić ją, pomóc, czy też odbić w kierunku kolejnej przygody? Prawdą było, że mógł robić to co uważał za słuszne, lecz kunoichi zawsze wymagała wcześniejszego poinformowania.
- Dziękuję za wiarę, z pewnością się uda - zapewniła go już po raz ostatni, wiedząc dokładnie co powinna zrobić. Najpierw udać się do medyka, wypytać go o mężczyznę, który ją przyniósł, a następnie pójść do miejsca, z którego pochodził i tam wybadać sprawę. Tropicielką dobrą nie była, ale za pomocą odpowiednich wskazówek oraz osób spotkanych po drodze, była pewna powodzenia misji. Oczywiście, o ile po drodze nie napotkają żadnego problemu, który mógł ich tylko spowolnić.
Najgorsze przychodzi zawsze na koniec, a w tej sytuacji było niewypowiedzenie się ze strony shinobiego. Poproszony o to samo, co ona, odparł zwięźle, nie dając tym samym żadnych informacji. Chęć przygody nie wystarczyła jej, by potwierdzić jego wiarygodność. Jednakże, poza westchnięciem nijak na to zareagowała. Z drugiej strony wieści od Yoake ją uradowały. Dzięki nim wiedziała, gdzie kierować posłańca, co powinno skrócić jego podróż. Przynajmniej tyle dobrego, prawda?
Przyszedł moment rozstania. Po miłej konwersacji, dopiła jeden z czterech napoi jakie jej zostało, by kolejne nienaruszone zostawić w stworzonym przez nią kółku. Ciasto dojadła już wcześniej, więc i talerze uformowała w niewielką, trzywarstwową piramidkę. Następnie ukłoniła się w stronę blondwłosego i gdy już miała płacić, została uprzedzona - Arigatou, Yoake-san. Mam nadzieję, że będzie nam dane się ponownie spotkać - perspektywa kolejnego spotkania wydawała się dość cieplejsza. O ile poznanie kogoś po raz pierwszy, zwykle nie prowadzi do zacieśniania silniejszych więzi, tak następne zwykły prowadzić do pogłębienia się relacji. Co z tego wyjdzie? Przekona się po powrocie, lecz teraz miała inne sprawy na głowie. Z tego też powodu, przed wyjściem z karczmy podeszła do Hozukiego, by powiedzieć mu kilka słów w bardziej prywatnym gronie - Zmierzam w kierunku sklepu z wyposażeniem, jeśli wolisz tutaj posiedzieć nie będę Ci miała tego za złe, jednakże wtedy zaczekaj na mnie przy bramie. Ruszamy tak szybko jak załatwię swoje sprawy - pierwszą wypowiedź specjalnie powiedziała poważnie, aby uniknąć późniejszych opóźnień, a tym samym by chłopak zrobił wszystko na co miał ochotę do czasu wyruszenia - Pokazałeś mi dzisiaj jak enigmatyczną osobą jesteś, a tym samym jak niewiele doświadczyłeś. Moja rada, lepiej uważaj, świat ninja nie jest tak przyjazny jak myślisz. Wszędzie pełno osób, co będą chciały Cię wykorzystać przez brak Twojego obeznania z otoczeniem - po tych jakże miłych, odzianych w jej melodyjny ton słowach, ruszyła do wyjścia, nie oglądając się za siebie.
[z/t]

[Shinzō]

Słowa wypowiedziane przeze mnie tak naprawdę nie zawierały nic, oprócz jednej informacji, którą tak naprawdę mógł wyznać każdy. Kto w tych czasach nie szuka przygody? Mogło się to wydawać zbyciem, jednak była to czysta prawda zawarta w jednym słowie. Mimo, że nie pokazała tego ani Mei, ani Yoaki tak miałem wrażenie, że najzwyczajniej w świecie mieli mi to za złe. Mówiąc szczerze zabolało mnie to, ponieważ nie chciałem, aby odebrali to w ten sposób. Po prostu nie wiedzieli co się teraz ze mną dzieje. Chłopak powiedział zarówno do mnie jak i Mei, że szlaki na które zmierzamy są trudne i jak się zgubimy to możemy spędzić tam nawet miesiące. Był to dla mnie kolejny sygnał do tego, aby zacząć jeszcze bardziej się martwić niż do tej pory czy dam radę. To, że dziewczyna znała szlak tak naprawdę mnie trochę uspokoiło, jednak nie na tyle, abym całkowicie przestał nad tym myśleć. Ciężki miałem teraz kawałek chleba do zgryzienia, bo niby w jaki sposób miałem się opanować? W międzyczasie zauważyłem, że Yoaki coś mówi do Mei po cichu. Zauważyłem, że złapali ze sobą dobry kontakt, prawdopodobnie lepszy przez ten jeden dzień niż ja z dziewczyną po całym tym czasie. Nie zamierzałem nawet słuchać tego co do niej mówił. Skoro chciał, aby zostało to między nimi to musiałem to uszanować. Ból zaczął narastać, gdy jeszcze zrozumiałem, że nie mam nikogo na tym świecie na kim mógłbym polegać. Było to naprawdę coraz bardziej nieznośne, a ja nie mogłem nic z tym zrobić. Chłopak się pożegnał i co mnie z lekka zdziwiło zapłacił za nas. Za mnie tak naprawdę nie miał nawet co, bo wziąłem tylko dwie czy trzy szklanki wody, natomiast Mei no... jej zamówienie już na pewno bolało kieszeń. W każdym razie pomimo tego, że między nimi był mur, którego nie da się od tak przeskoczyć to wykonał miły gest który naprawdę doceniam, bo nie musiał wcale tego robić.

Po opuszczeniu przez niego lokalu spojrzałem na Mei, która właśnie zbliżyła się do mnie, aby przekazać mi pewne słowa. Gdzieś tak w środku jej wypowiedzi spuściłem swój pusty już na ten moment wzrok. Jej słowa zabolały mnie jeszcze bardziej, a ona zapewne nie miała o tym pojęcia. Ból, który w tym momencie doświadczałem był już tak uciążliwy, że miałem wielką ochotę przestać cokolwiek czuć. Miała rację. Byłem niedoświadczonym, pustym bachorem, bez krzty siły. Co ja wiedziałem o tym świecie? Zupełnie nic. Co chciałem osiągnąć? Dlaczego nie umiałem zachowywać się racjonalnie? Zacząć być normalnym mężczyzną a nie dziwnym dzieciakiem? Myśląc nad tym postanowiłem tutaj zostać. Musiałem pobyć sam, aby się uspokoić. Złagodzić swój ból, własne cierpienie, które nie da się ujrzeć oczami, a jest dużo bardziej bolesne od ran fizycznych. Nie odpowiedziałem jej nic, poczekałem tylko aż Mei wyjdzie z karczmy i skupiony na słowach, które wypowiedziała po prostu wstałem i również wyszedłem.
z/t

[Ame Meitou]

Sama podróż nie była męcząca. Była po prostu długa i nudna. Nikt po drodze go nie zaczepiał, a na własnym terenie oraz na terenie Yutetsu też zbytnio się nie rozglądał. Na granicy grzecznie poddał się kontroli, ale póki co nie zadeklarował się jako ktoś, kto chce walczyć w wojnie, to jest - najemnik. Zgodnie z prawdą powiedział, że poszukuje rodziny. Strażnicy mieli kupców do przetrzepania, więc puścili chuderlaka z machnięciem ręki. A potem? To już jakby jasne. Gdzie kieruje się osoba zmęczona długą podróżą, taką na mniej więcej dwie prowincje? Oczywiście do knajpy. Tak się składało, że Ame znajdował się dokładnie w takiej sytuacji i zachował się dokładnie tak jak można było to przewidzieć. Poszedł do knajpy.

Wewnątrz zamówił od razu ciepłą wołowinę i dzban wody. Póki co woda mu miała wystarczyć, bo nie zamierzał przybyć tu tylko po to, żeby się uchlać jak patologiczny turysta. W końcu chciał się rozejrzeć w poszukiwaniu swoich bliskich innych niż Souei. Chciał też dowiedzieć się czegoś o tej słynnej wojnie, bo nigdy na żadnej nie był, bo nic się w Shigashi nie działo. Niestety w jego zachowaniu na te wszystkie pobudki nic nie wskazywało. Ot siedział sobie długowłosy chłopaczek w czapce i płaszczu i pożerał to co tam sobie zamówił. Od czasu do czasu przelatywał wzrokiem po lekko pustawym wnętrzu. Wyglądał jakby był bardzo znudzony, ale tak na prawdę kombinował co dalej powinien zrobić. Jakoś nie miał punktu zaczepienia, a jak wiadomo - kiedy na ciało nie działają siły, to pozostaje w spoczynku. No i właśnie tak sobie siedział i jadł tę wołowinę. Naprzykrzającym się właścicielom odpowiadał tylko, ze jedzenie jest bardzo dobre, a mówiąc to, miał pełną buzie, jakby chciał im subtelnie uświadomić, że je.

[Kaiho]

Kobiety były określane różnymi pięknymi przymiotnikami przez poetów. Mężczyźni je kochali - ich ciało, ich szyk, ich delikatność. Jedni pragnęli je chronić, inni... ekhem. Kobieta - cud natury. Wokół którego płeć męska lubiła skakać, a tymczasem kobiety uważały, że wszystko wiedzą i potrafią najlepiej nie tylko dla nich samych, ale również lepiej wiedziały, czego trzeba facetowi. Uważały się za specjalistki w kwestii kolorów, bo przecież facet to jest ślepy i jak można kolor turkusowy nazywać niebieskim, albo jak można nie odróżniać tych minimalnych różnic smaków w ulubionej kawie. Lepiej też potrafiły rozporządzać twoim czasem i lepiej wiedziały, jak powinieneś go spędzać. Generalnie - bóstwa zesłane na ziemię. Kaiho nigdy nie mógł się im nadziwić. Ale też nie to, że potrafił się nadziwić, kiedy spoglądał na mężczyzn. Rozłożenie ramion i wzniesienie głowy ku niebu z pytaniem co jest, kurwa? byłoby fantastycznym rozwiązaniem w takim impasie, ale to już wiedział - bogowie milczeli. Możesz zasrać swoją głowę pytaniami, a oni się do ciebie nie odezwą. Potem tylko się łudzisz, że może ta jedna wygrana była darem od nich, takim... perskim oczkiem w twoim kierunku! Takie przemyślenia były chociaż na drobną chwilę odciągnikiem od syfu. Takie zajmowanie mózgu, kiedy patrzył na starszą kobietę dyrygującą pracą całego domu - i każdy tańczył, jak ona zagra! Nawet taki buntownik z wyboru jak ty nie chciał sprawdzać, co takiego ciekawe się stanie, kiedy ktoś jej powie "nie"! Nie pytaj jeśli nie jesteś gotów na odpowiedź - ostatnio to było bardzo dobre motto do kierowania się w życiu. Nindo? Meeh, te wszystkie nindo tak dumnie brzmiały i były takie wybujałe... a "mondre" ludowe przysłowia zawsze dopasujesz do odpowiedniej sytuacji. Czasem im mniej sensu miały tym lepiej pasowały.
Mentalnie kręcił do samego siebie głową z tym wspomnieniem, ciesząc się, że udało mu się umknąć i nie trafić pod jej rękę, bo pewnie by się nie wydostał z tego domu do końca dnia. A nie miał ochoty tam siedzieć. Nie miał ochoty tam robić czegokolwiek.
Drzwi do knajpy Kitsurai otworzyły się tym razem bez nadmiernego ambarasu, który Kaiho miał w zwyczaju wokół siebie robić. Nie znaczyło to, że otworzyły się zupełnie cicho. Mocno pchnięte puknęły o ścianę i brunet złapał je, kiedy do niego wróciły, unosząc chmurne, gniewne spojrzenie żmijowatych ślepi na bar. Mocny, ciemny makijaż tylko uwydatniał to spojrzenie. W świetle wpadającego przez wejście słońca wyglądały jakby skrzyły się własnym światłem w jadowitej zieleni i cytrynowej barwie przy wąskiej źrenicy. Chłopak (dziewczyna?), który stanął w drzwiach był niski i drobny - fizycznie nie sprawiał żadnego poczucia zagrożenia, ale jak to mówią - im mniejszy tym głośniejszy. Prawo chihuahua, ot co. Inni mówili, że to kwestia skondensowanej agresji w mniejszym ciele. Ubrany był w czarną, lekką i zwiewną sukienkę złożoną z paru warstw - wierzchnia była przeźroczysta, sprawiając, że te spodnie skrywały poszczególne fragmenty skóry. I takim sposobem przejrzyste rękawy niby przysłaniały przedramiona i niby przysłaniały dolną część brzucha. Niby przysłaniały smukłe nogi wysuwające się co jakiś czas z czerni. Wszystko przeplecione dodatkami złota i karmazynu komponowało się w piękną całość. Choć niewątpliwie - każdy mężczyzna byłby bardziej zachwycony nie dowiadując się, że Kaiho to chodząca pułapka, której czar pryskał kiedy się odezwał. I wychodziło na to, że wale nie ma ślicznego, kobiecego głosiku. Był opalony - gdyby stanął obok jakiegoś bledziocha to wyglądałoby prześmiesznie. Tak jak większość Kaminarich tak i on posiadał ciemniejszą karnację.
Zamknął drzwi - puścił je i lekkim pchnięciem zamknęły się właściwie same. Przeszedł w kierunku baru, ale zielone oczy zatrzymały się na... o zgrozo, białowłosym. Nie przystanął. Wzrok się po nim prześlizgnął, ale najpierw dokończył wędrówkę, żeby poprosić o butelkę sake. I dopiero z nią w ręku bez pardonu podszedł do nieznajomego i usiadł bez pardonu naprzeciwko. Turysta, który nie chciał wyjść na patologicznego z garncem wody i miejscowy, któremu było wszystko jedno, czy na patologicznego wyjdzie z buteleczka sake, z którego równie bezpardonowo pociągnął łyka. Nawet się nie wysilił na żadną czarkę.
- Wiesz co, ostatnio co wchodzę do karczmy, żeby się dobrze napić, trafiam na jakiegoś białowłosego jegomościa i dotąd każdy był z Sogen. Śmieszna sprawa, że prawie wszyscy stamtąd mają czarne włosy i czarne oczy. I nie spotykam ludzi z włosami brązowymi czy, nie wiem kurwa, różowymi. Tylko akurat białymi. - Pociągnął kolejnego łyka, przyglądając się chudemu chłopakowi. Całkiem nieźle wyglądał. Chociaż Kaiho wolał mężczyzn, których ręce potrafiły się zająć człowiekiem. Widać było po całej sylwetce Kaiho, jego sposobie siedzenia i tym, jak spoglądał aktualnie na Ame, że to gość, który aktualnie ma wywalone. I nie bardzo dba o konwenanse. I dopiero z bliska wyglądał też na gościa zmęczonego i niewyspanego. - Polecam pieczenie robione z pomidorami albo pomarańczami. Smacznego.

[Ame Meitou]

W głowie białowłosego było tylko jedno - niewiele. Nie miał powodu, żeby myśleć o czymkolwiek ambitnym, bo też nie wiedział co ze sobą zrobić. Przeżuwał tylko bezmyślnie wołowinę, którą przepijał wodą. O niektórych rzeczach też lepiej nie myśleć, na przykład o tym, że jest się okropnym człowiekiem na usługach organizacji posługującą się metodami etycznie wątpliwymi. Gdyby zaczął pić, to pewnie głęboko zamknięte obawy i wątpliwości mogłyby wypłynąć na wierzch, a to nikomu nie jest potrzebne, prawda? Lepiej skupić się na prostych przyjemnościach i odległych celach - bo prawdziwy mężczyzna ma cele, a nie marzenia. Chciał tylko dowiedzieć się dlaczego ktoś na samym początku ułożył mu życie w ten sposób, że teraz musiał niszczyć wiejskie sierocińce i porywać mutantów z świątyń. Tylko tyle i aż tyle. Dlaczego akurat Atsui, a ściśle mówiąc Raigeki? Nie wiedział. Przyciągnęła go głównie wojna, a jeśli złapie przez przypadek jakiś punkt zaczepienia, to nawet lepiej. Z tego impasu wyrwały go otwarte drzwi do knajpy. Ta była dosyć pusta, więc każda nowa twarz mogła wzbudzić zainteresowanie, zwłaszcza jeśli i tak szuka się jakiś informacji. Albo po prostu rykoszetujące drzwi prawie uderzyły przybysza w mordę. Wewnętrzny i zewnętrzny dzieciak mafiozy ucieszył się z tego, a jego kąciki ust nieznacznie powędrowały do góry. Potem jakby mniej się ucieszył, bo przybysz wyglądał na kobietę. Wskazywała na to sukienka i wątła postura. Niewątpliwy znak przynależności do płci dla osób dorosłych, tak jak różowa piżamka w przedszkolu, która jasno wskazuje na to, że to dziewczynka. A z dziewczynki to już się nie wypada śmiać jak jej coś nie wychodzi. Pewnie nie poświeciłby już więcej uwagi na przypatrywanie się temu obiektowi, ale z jakiegoś powodu owy obiekt wędrując do baru zwrócił na niego uwagę. Niewzruszony białowłosy pociągnął łyk wody prost z dzbanka. Pewnie przypatrywał się bujnym i zadbanym kłakom, nic nowego. Zanim odstawił dzban, który blokował mu wizję, przed nim pojawił się owy przybysz i to razem z butelką z sake. Z wcześniej cynicznie uniesionego kącika usta w krzywym uśmiechu, teraz popłynęła kropla wody, która spadła na stół. Zdziwienia nie wywołało pojawienie się kogoś przy jego stole, a głos który ewidentnie nie pasował do ciała, z którego się wydobywał. Pozostało tylko współczuć zniewieściałej aparycji, bo to potrafi utrudnić życie najtwardszym charakterom.
- Faktycznie, pojebane. - odpowiedział lekko poprawiając swoją ulubioną czapkę, jakby chciał okazać przybyszowi szacunek niczym kowboj palący peta przed wejściem do saloonu.
- Ludność się starzeje jak widać. Dawno wojny nie było. - w jego oczach można było zobaczyć wesołą iskierkę, gdyż był to żart. Bo wiecie... wojna była i to nawet teraz, a Ame chciał coś o niej wiedzieć. No i mimo białych włosów nie był stary. Najwyżej znudzony i flegmatyczny, ale to nie ma związku.
- Ja akurat jestem z Shigashi. Ame. Ame Meitou. - przedstawił się grzecznie. Tak chyba wypadało.
- Widzę, że tutejszy. - podsumował to co wywnioskował ze słów jak się okazało, chłopaka. Zamarł w oczekiwaniu, że dowie się jeszcze czegoś ciekawego.

[Kaiho]

Włosy. Kaiho UWIELBIAŁ włosy. Te zadbane, te pięknie rozczesane, te lśniące i wabiące swoim układaniem się na ramionach i błądzące wokół szyi. Teraz jeszcze jadowite oczy żmii wbite były w oczy nieznajomego - jeszcze nieznajomego, by ocenić jego spojrzenie, jego twarz, kiedy spoglądał, ja wyuczonym ruchem poprawia czapk. Nawet jeśli Inuzuka nie wiedział, co to oznacza, to ten gest wzbudzał poczucie, że twój rozmówca chyba chce ci okazać jakiś szacunek. Może. Nie widział wielu ludzi z czapkami czy kapeluszami, tutaj nawet w zimie nie było wystarczająco zimno, żeby zmuszać ludzi do ich noszenia. Tak czy siak - spodobał mu się ten gest. I jego powolna, nieśpieszna forma, bo nie był niczym i nikim poganiany. A spodobał mu się głównie dlatego, że nie przyszły z nimi wyzwiska, do których, prawdzie spoglądając w oczy, był absolutnie przyzwyczajony - ale to przyzwyczajenie wcale nie sprawiało, że przyjmował je na klatę i się nimi nie przejmował. Co racja, to racja. Kiedy człowiek ma serce miękkie to lepiej, żeby dupy nie miał szklanej. Prawdziwy kłopot ludzi, którzy nie urodzili się z taką aparycją, by już na starcie wzbudzać pełne zaufanie wszem i wobec. Nieznajomy jegomość, który ciągle nie spełniał tego ideału, ale jakoś po pierwszym spojrzeniu w oczy i po pierwszych słowach już wiedział (a przynajmniej tak założył), że się dogadają. I takim sposobem błysnęły jego zęby i dłuższe kły charakterystyczne dla klanu Inuzuka w uśmiechu. Tak, pojebane. Doskonałe ujęcie tematu. Niedługo chyba się do tego absolutnie przyzwyczaisz, do spotykania białowłosych - zupełnie jak do tych wyzwisk.
- Ohoho, taka młoda, przystojna twarz mówiąca o starzeniu się? No kurwa, proszę... - Zaśmiał się. O tak, tego było mu potrzeba. Co prawda nie był nawet pewien, czy wczorajsza nietrzeźwość mu całkowicie minęła, a brał się za ciąg dalszy picia. Ale to zgodnie z zasadą, że nie musisz przeżywać kaca, jeśli nie schodzisz z bomby. No i fajnie. Przynajmniej unikasz suszenia i nie boli cię łeb. Chociaż i tak całkiem nieźle znosił nadmiar procentów we krwi - i moment, kiedy te z tej krwi znikały. - Ech... - Natomiast, no właśnie - wojna. Sprawa, przez którą odetchnął i się skrzywił, tracąc jakoś natychmiastowo humor, jaki się pojawił. - Co chwilę jest jakaś wojna. Jest ta, będzie następna. Na szczęście mało jej w Raigeki, bo front przesuwa granice Uchiha. A przynajmniej - próbuje. - Zaczął kręcić machinalnie buteleczką, przyglądając się temu ruchowi przez moment. Bo zaraz jego oczy wróciły do Ame.
- Itazura Kaiho. Kaiho pisane znakami wolność i ocean. - Postawił butelkę i wyciągnął nad stołem dłoń na powitanie. Shigashi... niedawno tam był - przed samą wojną. - Świetne miasto. Pełne alkoholu, dziwek i pieniędzy. Może kiedyś tam zamieszkam. - Rozsiadł się wygodniej na krześle, zakładając nogę na nogę i pochylając nieco nad stołem. Tak, zdecydowanie wyglądał jak tutejszy i wręcz jak stały bywalec. - Ano. Tutejszy. Sroko-Doko na usługach klanu Kaminari, super miło mi poznać. Cytując klasyka "bo wszyscy dobrzy na froncie, to ktoś musi pilnować tego grajdołka". Tylko nie dodawaj, że ci się Raigeki nie podoba, bo się pokłócimy na starcie. - Wycelował palucha w kierunku Ame, ale z uśmiechem.

[Ame Meitou]

Gest złapania czapki można było interpretować bardzo różnie, ale kluczem do zrozumienia go było powiązanie go z osobą ten gest wykonującą. Kompletnie inaczej zrozumiany będzie strażnik, starszy człowiek wracający z miejsca kultu albo pryszczaty grubas w fedorze. Do której z tych grup zaliczał się Ame? To już chyba zależy od oceny rozmówcy. Za to leniwe oczy chłopaka napotkały żmijowate ślepia tego, który okazał się pułapką. Miał wrażenie, że świdruje go spojrzeniem jakby chciał zajrzeć do środka i pomacać po wątrobie, albo jeszcze gdzieś indziej. Chyba nigdy nikt mu się tak intensywnie nie przyglądał, więc tym bardziej wprawiał mafiozo w zakłopotanie, które jednak zręcznie maskował za ogólnym spowolnieniem wynikającym z jego temperamentu. Kły niczym u stworzenia z sennych koszmarów tylko pogłębiły ten efekt. Nie spowolnienia tylko zakłopotania oczywiście. Aby odbić się od tego dziwnego momentu, białowłosy wziął kęsa z talerza. Następnie usłyszał bezpośredni komentarz dotyczący jego, jak się okazuje przystojnego wyglądu i to od faceta! Kawałek jedzenia niemal opuścił jego usta i wrócił na talerz. Niespodzianka goniła niespodziankę.
- Nie, mam idiotyczne poczucie humoru. - odpowiedział zgodnie z prawdą jak obcy przestał się śmiać. Nie był pewny czy ten zrozumiał co tak naprawdę kryło się pod tym twierdzeniem o starzeniu, ale wolał go uświadomić tak czy siak. Nieznajomy wziął się ostrzej za butelkę. Może chce zapić smak suchego żartu? Następnie mina mu wyraźnie zrzedła. W dalszym ciągu żart czy już przejście na temat wojny?
- Hmm... - wyrzucił z siebie najmądrzejsze co przyszło mu do głowy. Czyli to Kaminari napierają na Sogen. Domyślał się tego po tym, że tu tak spokojnie.
- Kaiho. - wyszeptał tak, żeby lepiej utrwalić imię rozmówcy.
- Miło poznać. - uśmiechnął się, mimo że czuł się dalej lekko nieswojo. Pewnie dlatego odpowiedział tak sztywno.
- Ta, chyba byś tam pasował. - odpowiedział zmieniając miły uśmiech na jego wredną, bardziej wykrzywioną wersje. Był ciekawy jak zareaguje. Obrazi się? Zaśmieje? Białowłosy na pewno chciał w ten sposób spojrzeć w oczy temu dziwnemu wrażeniu, które w nim ten Kaiho wywoływał. Jakby jego własne odbicie w lustrze go obserwowało i jeszcze się od czasu do czasu nabijało.
- Gdyby mnie nie trzepali na granicy, to byłoby całkiem fajnie. - rzucił. Dlaczego miałby mieć coś do Raigeki? Jeszcze nic nie miłego go tu nie spotkało, nawet mimo stanu wojennego.
- Szukam miejsca, z którego pochodzę. Ludzie noszą tu jakieś dziwne tatuaże na ramionach?