PORT

[Kuroi Kuma]

Mój przyjacielu byłeś mi, naprawdę bliski
Mei - misja D 1/15 Pamięć bywała zwodnicza. Nie pamiętasz co wydarzyło się dosłownie chwilę temu, czy zamknąłeś drzwi za sobą, gdzie zostawiłeś coś, co przed chwilą trzymałeś w ręku. A jednak w głowie ciągle widniał obraz sprzed laty, jakaś nic nie znacząca sytuacja, która zapadła w pamięć i nie dało się jej pozbyć. Nie znaczyła nic, nie niosła ze sobą niczego wielkiego, ot wspomnienie. Może to ktoś powiedział coś dziwnego, może to po prostu widok, który zachwycił, może zwykła chwila - miła czy też nie. Płatała figle, nawet iryonini często nie wiedzieli jak sobie z nią poradzić. Umysł był ciekawy, był niczym wielka skrzynia z tajemnicami, do której klucza nikt nie miał. Każdy chce poznać co jest w środku - nawet nie dla bogactw, ale dla wiedzy.
Pamięć była też... ulotna. Osiem lat. Osiem długich lat. Wtedy to była połowa życia Mei, teraz? Mniejsza jej część, jednak nadal ogromny kawałek czasu. Jej ciało się przez ten czas zmieniło, wydoroślało, ona sama zaś cóż... czy można mówić o przemianie kogoś, kto niewiele pamięta? Dla którego wydarzenia z takiego okresu po prostu nie istniały. Siedziała w porcie, był odpływ, morze nie wdzierało się do poru, wiele łódek było w nim wręcz uwięzionych. Fale leniwie wtaczały się na piasek, by ponownie powrócić w morską otchłań. Był spokojny, ciepły letni dzień. Wręcz jego środek, bowiem słońce górowało wysoko, temperatura dla nieprzyzwyczajonych dawała się we znaki. Na dziewczynę, a może już nawet kobietę nie zwracał uwagi nikt. Nikt jej nie zaczepiał oferując szybkiego zarobku, nikt nie rozpoznał w niej shinobiego i nie chciał zatrudnić do złapania swojego kota uciekiniera. Otóż nie moi drodzy. Życie czasami potrafiło być nudne i w dużej mierze takie właśnie było. Ryuzaki to miastok kupców, gdzie zgiełk i ruch panował zawsze, gdzie interesy dogadywane były na każdym kroku. Wahając się nigdy nie wyjdziesz z tego stanu. Trzeba było zrobić krok - czy do przodu, czy też w tył. Wyjść ze stanu stagnacji, z wpatrywania się w morze.
-Haruki, chodź no tutaj z towarem! - rozległ się krzyk gdzieś po prawej, a umysł Mei wręcz został zbombardowany myślami. Jak bardzo prawdopodobne było, żeby Haruki pojawił się tutaj, teraz, w tym miejscu? To było jak użądlenie osy - boli jak pierun, chociaż tak naprawdę nic się nie dzieje. Umysł przez sekundę nie radził sobie z napływem bodźców - szum morza był coraz głośniejszy, fale stukające o burtę, chociaż żadnej w okolicy nie było, huk pioruna, który słyszała tylko ona. Bowiem kto szuka pioruna w bezchmurny dzień?

[Mei]

Długie, przedłużające się chwile w porcie, dawały o sobie znać. Mei ciągle szukała, starała się postrzegać wszystko wokół niej, w tym głosy dochodzące z portu, rozmowy między rybakami czy śmiech przebiegającego dziecka. Napięte mięśnie po pewnym czasie zaczęły sztywnieć, ciało po niedawnym upadku i krótkim odpoczynku powoli zaczynało boleć. Niewiasta jednak nie zwracała na to uwagi. Spoglądała dalej w kierunku fal, uszami słuchając swojego otoczenia. Wtedy jednak nic się nie działo, do czasu, aż ktoś zawołał.
Dawno niesłyszane imię wypowiedziane gdzieś po prawej, nie tylko postawiło kunoichi na nogi, również zwróciło uwagę jej oczu. Jarzące się ślepia szukały źródła, osoby o takiej samej barwie głosu. Patrzyła uważnie, mimo ciągłego, napierającego na jej skute lodem ciało ciepła. Ruszyła się. Kilka kroków w kierunku prawej strony i stanęła.
- To było prawdziwe, prawda? - pytała siebie w myślach, jednocześnie licząc, iż ktoś raz jeszcze powtórzy to imię. Ponownie zawoła, aby tylko dać jej pewność. Wtedy jednak przypomniała sobie coś jeszcze. Ktoś powiedział coś o towarze, co by oznaczało, iż ktoś zaraz pójdzie, będzie chciał coś przynieść. Tylko kto? Zawęziła obszar poszukiwań, skupiając się na tych osobach, co akurat miały coś w rękach, a dokładniej coś przenosiły w kierunku kogoś, bądź czegoś. Wtedy miałaby pewność, iż mężczyzna na którego wpadnie będzie tym właściwym workiem informacji.

[Kuroi Kuma]

Mój przyjacielu byłeś mi, naprawdę bliski
Mei - misja D 3/15 Imię. Niby to tylko słowo, a jednak wiązało się z nim coś więcej. Jakieś połączenie w mózgu nad którym nie panujesz. To co wcześniej przysłaniała mgła, teraz jakby się przerzedzało. Tego imienia nie pamiętała zbyt dobrze, jednak wspomnienie pozostało w głowie. Daleko tu było do pełnego wybudzenia się ze snu, bliżej temu było do jednej myśli, która sprawia, że zaczynasz się zastanawiać. A co jeśli to wszystko to tylko sen? Rozglądała się szukając osobnika, który wykrzyknął imię na głos, szybkie spojrzenie po otoczeniu, lecz jak z takiego zgiełku wyciągnąć jedną informację, na którą wcześniej nawet nie zwracałaś uwagi?
-Haruki, mam na Ciebie czekać cały dzień? - imię się jednak powtórzyło i tym razem jej patrzałki skierowały się w odpowiednią stronę. Tak, to było bardziej jak prawdziwe. Pozostawało jednak pytanie... kim był Haruki, o którym myślała dziewczyna?
Tym którego ujrzała był bowiem jakiś dzieciak, miał może z piętnaście lat. Wyglądał jakby znajomo... krótkie, niestarannie ostrzyżone, ciemne włosy, niezbyt imponujące sylwetka, piwne oczy. Podchodził z workami założonymi na barki do barczystego faceta z włosami spiętymi w kucyk. Wcinał kawałek suchara przyglądając się jak chłopak taszczy worki na łódź. Siedział na jednej ze skrzyń których w porcie nie trzeba było zbytnio szukać.
-Za godzinę mamy wypływać, a Ty nawet połowy żeś nie przytaszczył - dodał spluwając gdzieś na bok i zerkając na morze. Haruki nie przejmował się niczym, tylko dalej zajmował się swoją pracą, za to jego starszy towarzysz... chyba wydawał się być niespełna rozumu. Był odpływ, łódź ledwo była muskana przez fale, które nie zamierzały raczej wedrzeć się głębiej do portu. On jednak wyglądał gdzieś w dal, zupełnie jakby na coś czekał. Poza tym nie było tutaj nic niezwykłego, lecz pewien chochlik z tyłu głowy uparcie drążył dziurę w głowie dziewczyny. Miała pewien trop, imię, lecz co z tego?

[Mei]

Stała niby bezczynnie, patrząc w kierunku ofiary. Chłopiec, wydawał się niby znajomy, niby coś pobudzał w jej umyśle, jednak czy aby na pewno? Poza imieniem nie wiele jej świtało, jednak mimo tego wciąż pamiętała tamten dzień a raczej okrojony obraz tamtego poranka. Śpiew mew, odgłos morza, jej własny śmiech, a nawet próba wejścia na łódkę. Kiedy to się wszystko stało? Patrząc w kierunku mężczyzny wydającego chłopcu rozkazy, nie potrafiła tego pojąć. Z resztą ta sytuacja by jej nic więcej nie powiedziała, gdyby oczywiście nie spróbowała podjąć wyzwania. A w tym pomogły jej niewidzialne dłonie, które pchnęły ją w kierunku mężczyzny. Podchodząc ostrożnie ukradkiem zerkała na Harukiego. Pomimo słabego obeznania w temacie związanym z poruszaniem się za pomocą łódek, to nawet ona wiedziała, że moment, który wybrali sobie na wyruszenie nie był im najbardziej sprzyjający. Odpływ, brak dostatecznej ilości wody dla ruszenia łódki, a mimo to maluch harował by tylko wyrobić się w nieszczęsną godzinę.
- Dzień dobry, może to dziwnie zabrzmi, ale pański pośpiech jest czymś spowodowany? Wydaje mi się, że odpływ nie sprzyja wyprawom, a chłopak nie wyrabia z pańskim tempem - zapytała ostrożnie, podając od razu swoje wyjaśnienia. Mimo, iż nigdy nie używała tej taktyki, to w tym przypadku musiała przynajmniej spróbować nawiązać kontakt, w możliwie najmilszy sposób.
- Jeśli tak panu zależy, mogłabym pomóc temu chłopakowi. Może wyglądam dość drobnie, ale nie brakuje mi siły, poza tym mam pewne pytanie, może nawet kilka pytań. Jednakże nie wypada ich zadawać bez odpowiedniej zapłaty, dlatego proszę mi pozwolić pomóc za udzielenie paru odpowiedzi.
Czy to wypali? Nie mogła może skrzyżować dwóch palców, ale starała się patrzeć na mężczyznę z wyraźną pewnością siebie. Jeśli ma mu udowodnić, iż jest w stanie podołać zadaniu, nie mogła się prezentować w nieśmiały, czy też zawstydzony sposób. Również, nie mogła się bać, gdyż dobrze wiedziała, iż by odkryć wspomnienia okryte mgłą musiała mieć odwagę by zrobić krok naprzód.

[Kuroi Kuma]

Mój przyjacielu byłeś mi, naprawdę bliski
Mei - misja D 5/15 Ten piękny moment, gdy siedzisz sobie przyjemnie w porcie, nie dzieje się nic złego, Twój najęty parobek wypełnia łódź towarami, a samemu nie musisz nic robić. Wtem znajduje się jedna osoba, która stwierdza, że Twój spokój trwa już zbyt długo i musi go naruszyć. Jakaś przeklęta dziołcha, która wtyka nos w nieswoje sprawy. Facet podniósł wzrok na Mei, spojrzał na nią leniwie, bez konkretniejszego zainteresowania. Wziął głęboki oddech i już miał coś powiedzieć, lecz się wstrzymał. Zatrzymał niewypowiedziane słowa dla siebie, pozwolił ciszy wybrzmieć, by ponownie podjąć próbę.
-Dzień dobry. Nie znam Cię moja droga, więc jak mam się do Ciebei zwracać? Przysłano Cię, czy może to tak po prostu? - zainteresował się spoglądając jej prosto w oczy próbując się doszukać jakiegoś głębszego sensu jej zainteresowania ich wypływem. Czy miał na pieńku ze strażą, czy może to po prostu kwestia ciekawości, w każdym razie jego głos był przyjemny, nie czepiał się, nic w tym rodzaju.
-Każdego goni czas. Mieliśmy wypłynąć dużo wcześniej, ale ktoś się nie wyrobił, bo zaspał - popatrzył gniewnie na chłopaka, a ten spuścił głowę i kontynuował swoją podróż -dlatego też to jego zadanie, a musimy trafić w okienko - mężczyzna popatrzył się na morze, które nie wyglądało dalej zachęcająco do udania się w podróż -Za to będziemy potrzebować pomocy na morzu, by przeładować towar - wzruszył ramionami, a Haruki lekko się ucieszył, że nie będzie musiał się za to wszystko brać sam. Po chwili jednak zerwał się mocniejszy wiatr, wtedy też na twarzy mężczyzny pojawił się wyraźny uśmieszek. Wsiadł do łodzi dalej będącej na mieliźnie.
-Już czas

[Mei]

Jej oczy uważnie przyglądały się mężczyźnie. Powoli rejestrowały każdy ruch, każde westchnięcie czy zmrużenie powiek. Gdy miał już wyraźnie coś powiedzieć, przez moment wstrzymała oddech. Jednak, gdy słowa nie padły, z powrotem zaczerpnęła powietrza. Tak też czekała, aż usłyszała pytanie. Coś niby nie wielkiego, a jednak tyle wystarczyło by zbić Yuki z tropu. Wahała się, nie wiedząc co z tym poczynić.
- Mei - w końcu wydukała, po czym zamilkła. Następnie odwróciła na chwilę głowę w stronę chłopaka, by później przenieść wzrok z powrotem na rozmówcę. Wydawać się mogło, że niebieskowłosa na coś czekała, jednakże nie chciała o tym więcej opowiadać. Powiedziała nadto, a przynajmniej tak wtedy myślała. Jednocześnie próbując obrać jakąś strategię. Odkąd się obudziła, nie miała okazji by porozmawiać z kimś więcej, niż medykiem, dlatego też starała się rozluźnić. Na początek zmrużyła oczy, uśmiechnęła się delikatnie, a gdy je otworzyła już napłynęły do niej kolejne informacje. Wszystko trwało krótką chwilę, a jednak pomogło. Nie stresowała się tak bardzo, jej mięśnie już się nie spinały. Wydawało jej się, że ma czysty umysł, nawet była przekonana, iż wszystko się ułoży. Dlatego też odpowiedziała swoim zwykłym melodyjnym głosem:
- W takim razie chętnie pomogę, wszakże co dwie głowy to nie jedna. Nie, Haruki-kun?
Puściła oczko do młodzieńca, a następnie zbliżyła się w kierunku łodzi. Jak zauważyła, ta wciąż stała na mieliźnie, co tylko potwierdzało jej wcześniejsze przekonania. Nie popłyną. A mimo to dzień postanowił być dla nich łaskawszy. Zbierający się wiatr, muskał policzki, poruszał coraz mocniej ubraniem oraz włosami. A ona sama, nie porzucając swojego nowego nastawienia weszła na podkład, czekając na to co zgotuje jej los.

[Kuroi Kuma]

Mój przyjacielu byłeś mi, naprawdę bliski
Mei - misja D 7/15 -Eizo - odpowiedział krótko na jej przedstawienie się, by nie zostawiać dziewczyny w tej samej sytuacji, jak ona poprzednio przywódcę tej eskapady. Haruki nie wyglądał za to na skorego do rozmów, rozmiar skrzyń może nie był imponujący, ale na jego twarzy wypisane wręcz było, że nie należały do najlżejszych. Niezbyt to miła kara przenoszenie takich ciężarów, ale w końcu kara to kara, musiała pozostawić po sobie jakieś wspomnienie, by nie doszło do kolejnego razu. Czy była adekwatna do przewinienia? Kimże jestem, by to oceniać, jednak Eizo z pewnością tak uważał. Chłopaczek skinął jednak głową nieśmiało, odwracał wzrok od Mei jakby obawiał się jej spojrzenia, a rumieniec na jego policzkach mówił zdecydowanie więcej.
Mei weszła na pokład zaraz za Eizo, Haruki też zdecydował się zająć miejsce w drewnianej łodzi. Dziewczyna mogła obserwować, że nie byli jedyni, którzy zdecydowali się na ten krok. Pewna część ludzi, głównie w mniejszych, bardziej "zwinnych" łodziach zaczęli przygotowywać je do wypłynięcia, jednak wszystkie maszty były położone. Dopiero chwilę później dowiedziała się o co chodziło. Poziom wody zaczął się podwyższać w zastraszającym tempie. Minęły dosłownie minuty, a łódka zaczęła się delikatnie podnosić, jednak do płynięcia było jeszcze wiele. Dopiero po trzech minutach wyjaśniło się wszystko. Nadciągała fala. Nie na tyle wysoka, żeby pozatapiać łodzie, ale na tyle masywna, by przynieść za sobą sporo wody. To właśnie na nią czekał Eizo, to właśnie gdy ta się wynurzyła, a była względnie blisko, odwiązał łódź od pomostu i chwycił za ster, by go nie wyrwało. Fala uderzyła w łodzie, te zakołysały się niebezpiecznie. Haruki trzymał już w rękach wiadro, a Eizo siedział na tyle manipulując sterem. Łodzie zostały dosłownie zaciągnięte siłą od pomostu - te większe były zbyt ciężkie, stąd w ich wypadku nikt nawet nie liczył, że się zabierze na tą przeprawę. Port ponownie "osiadł", a łodzie były wolne, gotowe do dalszej wędrówki.
-Rozłóżcie razem maszt, teraz już się nie złamie - stwierdził mężczyzna dalej pozostając przy sterze, a Haruki zabrał się za odwiązywanie lin -teraz więc młoda możesz się do czegoś przydać, a jak chcesz to pytaj o co chcesz, ale nie obiecuję, że na wszystko odpowiem

Eizo
Haruki

[Mei]

Wydawać się mogło, że przedstawicielka klanu Yuki była zmieszana. Po przycupnięciu z boku, by mieć dobry widok zarówno na jednego, jak i drugiego kompana, zbytnio nie wiedziała, co dalej. Wiatr się zerwał, woda porwana podmuchami zaczęła formować falę, ale za nim się o tym dowiedziała, już dawno było po fakcie. Pilnowanie dwójki ludzie pochłonęło ją do tego stopnia, iż dopiero rozkaz oderwał ją od tego zajęcia. Od razu się wyprostowała i ostrożnie podeszła do Harukiego, starając się klonować jego ruchy. Jeśli on odwiązywał liny, ona robiła to samo, byleby szybko połapać o co w tym chodziło. Jednocześnie z podniesioną głową, postanowiła skorzystać z możliwości dodania kliku puzzli do swojej układanki.
- Poznałam kiedyś Harukiego - mężczyznę w średnim wieku. Akurat wypływał w interesach z portu w Ryuzaku no Taki do Morskich Klifów. Tamtego dnia zaoferował mi pomoc w przedostaniu się na wyspy i choć skorzystałam z tego, to chciałam mu dzisiaj podziękować za pomoc jaką mi wtedy udzielił. Problem jednak w tym, że nie mogłam go nigdzie znaleźć. Nawet miejsce, w którym go wtedy widziałam, jest teraz zajmowane przez kogoś innego. Dlatego też czy wiesz gdzie mogę go znaleźć, Eizo-san? - zapytała smutnym głosem, spoglądając głównie w kierunku masztu, który mieli rozłożyć. Choć pominęła część związaną ze swoją amnezją, starała się opisać wszystko, co udało jej się zapamiętać.
- Wydawało mi się, że za nim podeszłam do niego, grupa ludzi z portu z nim wcześniej rozmawiała, nie wiem o czym, ale wnioskuję, iż nie był kimś zupełnie nieznanym. Dlatego może chociaż go kojarzysz.... - dodała po chwili, kończąc rozwiązywanie lin. Wraz z skończeniem tego zadania, postanowiła poprosić chłopaka o dalsze instrukcje, by po rozłożeniu masztu, mogła odetchnąć z ulgą, iż na szczęście niczego nie popsuła.

[Kuroi Kuma]

Mój przyjacielu byłeś mi, naprawdę bliski
Mei - misja D 9/15 Haruki ze spokojem obserwował to co robiła Mei, jego ruchy były mechaniczne, wyuczone. Czasami nawet nie musiał zwracać uwagi na to co robią jego dłonie, zerkał gdzieś indziej, a wszystko działo się samo. To nie była amatorszczyzna, to ciągłe powtarzanie tych samych ruchów, doprowadzanie ich do perfekcji, planowanie kolejnych kroków. Do tego stopnia, że w tak zwanym międzyczasie tłumaczył także młodej kunoichi co robić, bowiem widział zmieszanie na jej twarzy. Nie było jednak się czemu dziwić - po prostu nie pływała na statkach na tyle, by znać się na tym ot tak. Nie ta łódź, nie to środowisko. Haruki musiał być tutaj przez dłuższy czas, współpracować z Eizo, bowiem ten go już nie sprawdzał. Nie musiał, miał wypisany na twarzy pewien spokój, sama obecność chłopaka zapewniała to, że wszystko zostanie zrobione dobrze. Może miał więcej takich kar jak ta poprzednia, gdy sam musiał sobie poradzić ze wszystkim, gdzie nie mógł nigdzie szukać pomocy. Zdany na siebie musiał sobie poradzić, bo inaczej cóż... morze nie wybaczało, a wręcz wystawiało na kolejne próby. Nawet największe statki potrafiły ulec sile żywiołu. Haruki chciał coś powiedzieć na słowa dziewczyny, jednak mężczyzna mu przerwał.
-Haruki... w sumie mamy ich tutaj kilku, w porcie przewija się mnóstwo ludzi. Jednego dnia wchodzisz do portu i widzisz całkowicie innych ludzi niż dzień wcześniej! - rzucił donośnie, jego głos jakby zdawał się odbijać od fal i przeć jeszcze dalej, tam gdzie wzrok już nie sięgał. Obecnie port wydawał się taki maleńki, zupełnie jakby ziarnem grochu. Podróż przebiegała sprawnie, wiatr dął w żagiel rozwinięty przez dwójkę młodocianych. Chłopaczek miał zmieszaną minę, coś go widocznie dręczyło, ale w to Eizo przejął teraz pałeczkę w rozmowie.
-Chwila chwila... czy Ty młody - przerwał, bowiem coś uderzyło w dno łodzi. Ta zachwiała się niestabilnie, zupełnie tak jakby miała się przewrócić, ale powróciła do pierwotnego stanu. Zarówno Eizo jak i Haruki zamilkli w chwilę będąc gotowym do działania. Mieli dużo ładunku i nie mogli sobie pozwolić, żeby chociażby część z niego utracić w morskiej toni. Nastąpiło jednak drugie uderzenie, po nim kolejne, jednak to zdecydowanie nie należało do najprzyjemniejszych. Bowiem jakby to powiedzieć... w uszach naszej trójki rozległ się dźwięk przelewającej się wody. Haruki pierwszy zerknął do środka łodzi, na jej dnie pojawiła się mała dziurka, która wpuszczała do środka wodę. W głowie Mei przez chwilę znowu rozpętał się chaos. Ten sam dźwięk jednak dużo głośniejszy, szum fal, błysk pioruna, krzyki podtapiających się ludzi.
-Kurwa bierz to wiadro! - zakrzyknął, jednak młodziak już od razu poleciał po nie i zaczął wylewać wodę ze środka. Eizo patrzył niepewnie na horyzont. Do celu było jeszcze daleko, woda nie wlewała się jakoś straszliwie szybko, ale starania chłopaka nie były wystarczające, żeby zatrzymać napór wody. Tonęliście... uderzenia jednak ustały, najwidoczniej to co się uwzięło na łódź stwierdziło, że kąsek jest zbyt twardy i nie da rady go przerzuć.

Eizo
Haruki

[Mei]

W tamtym momencie Mei zdała sobie z czegoś sprawę. Bowiem, gdy przewiązywała linę, zapomniała zapytać o najważniejsze - Dokąd się udają? I choć w głębi duszy wiedziała, że powinna zadać to pytanie, to jednak chwila namysłu sprawiła, iż szybko porzuciła ten pomysł. Nowa kraina, kolejna niewiadoma, miała tego po dziurki w nosie, ale pomimo tego były sprawy znacznie ważniejsze - a mianowicie jej przeszłość. Największa pustka, zamglone lata, które w głowie nie mogły znaleźć swojego miejsca. Na szczęście miała tutaj ludzi, z którymi mogła porozmawiać, a przede wszystkim, którzy asekurowali jej działania. Nie będąc nigdy w podobnej sytuacji starała się szybko uczyć, lecz wtedy przerwała swoje czynności, gdy mężczyzna zabrał głos.
- Ślepy zaułek? - zastanowiła się przez chwilę, po czym zaczęła szukać jakiegoś fragmentu, czegoś, co pozwoliłoby jej wydobyć znacznie więcej informacji. Przeszukiwanie wspomnień nie było łatwe, zwłaszcza bez wiedzy odnośnie konkretnej daty, bez możliwości określenia czasu.
Wtedy jednak łódką zachwiało, przez co niebieskowłosa szybko się złapała trzonu postawionego masztu. Nie tracąc dzięki temu równowagi, spojrzała w kierunku Eizo, a następnie poszła za jego wzrokiem w kierunku środka łódki. Kolejne uderzenie spowodowało, iż oczy kunoichi otworzyły się szerzej. Wzburzone morze, wielkie fale, nagłe niebezpieczeństwo. Powoli zaczynała drżeć, zupełnie jakby jej ciało pamiętało to co się zdarzyło tamtego dnia. Wspomnienia boleśnie wkradały się jej przed oczy, lecz gdy już miała zatracić się w przeszłości stało się coś nieoczekiwanego. Głośny odgłos spowodowany uderzeniem dłoni o twarz, przywrócił jej dawne opanowanie. Czerwony, lekko piekący policzek również przywrócił jej ostrość widzenia, a tym samym pozwolił jej działać.
- Eizo-san, pomóż Harukiemu, potrzebuję chwilę czasu, by sobie z tym poradzić! - krzyknęła do szefa, po czym podeszła do chłopaka, a następnie dłonią starała się wymacać miejsce w którym znajdowała się dziura. Następnie, chciała zbadać mniej więcej jak ona jest szeroka, by końcowo odsunąć się od miejsca i skupić się na tym co powinna już dawno wykonać. Zamknęła na moment oczy, wzięła głęboki oddech, by następnie zrobić to, w czym Yuki są najlepsi. Po otworzeniu powiek i spojrzeniu w miejsce, z którego wlewała się woda, spróbowała stworzyć tam kwadrat o grubości 30 centymetrów i szerokości 0.5 metra, jednakże zamiast prostych boków, miał on być po skosie przytwierdzony do podłoża, by woda nie miała jak się dostać na podkład, a tym samym by część co się wlała została zamrożona. Wiedząc, jednak, że jej lód nie ma za dużej wytrzymałości, nieustannie obserwowała, czy nie pojawiają się na jego powierzchni pęknięcia. Tym samym, gdyby pojawiły się, ponownie użyłaby swojej czakry by zwiększyć jego warstwę, a tym samym naprawić pojawiające się pęknięcia. Również miała na uwadze dobro towarzyszy, dlatego lód nie miał w żadnym wypadku ich zamrozić.
- Eizo-san macie coś czym można byłoby to utwierdzić? Wolę mieć pewność, że dotrzemy do miejsca w jednym kawałku, bądź co ważniejsze, iż dotrwamy do pierwszego lądu, który nam się pojawi.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Mój przyjacielu byłeś mi, naprawdę bliski
Mei - misja D 11/15 Ponoć to nie cel podrózy był ważny, tylko droga która do niego prowadziła. Czy dla Mei stanowiło to ogromną różnicę czy dotrze razem z Eizo i Harukim na wyspy, czy może przybiją tylko wybrzeże dalej? Może miała w planach wyruszyć gdzieś dalej, dowiedzieć się co takiego kryło się w jej głowie, co te plączące się ze sobą myśli znaczą. Imię chłopaka dalej rozbrzmiewało gdzieś z tyłu głowy odbijając się echem. Co się mogło stać z Harukim, którego znała, z którym to właśnie płynęła w kierunku wysp, na turniej?
Na te myśli nie było czasu, bowiem woda wdzierała się do środka, a nawet dla niej podróż z powrotem do brzegu nie wydawała się najciekawszym na świecie pomysłem. Eizo także nie był zachwycony myślą o tym, że moga stracić ładunek - może dlatego że łódka była nim wyładowana po brzegi, może nawet nieco przeciążona, stąd tym bardziej bał się jej utraty. Był jednak opanowany, zupełnie tak jakby nie był to pierwszy raz. Czym się zadziwił, to tym, że młoda strzeliła sobie z liścia w twarz. Zmrużył jednak tylko oczy i westchnął ciężko, gdy ta sama dziewczynka zaczęła mu wydawać rozkazy. Zabrał Harukiemu wiadro i zaczął wyrzucać wodę duzo sprawniej - jak widać krzepa robiła tutaj swoje. Mei za to zainteresowała się źródłem problemu. Haruki nie widząc jak się może przydać postanowił skierować się w stronę steru, by kontrolować czy nie zbaczają z kursu.
Woda zaczęła się krystalizować w miejscu przecieku. Nie było to jednak na tyle proste, bowiem wdzierająca się woda niszczyła powstający lód. Musiała więc nieco się natrudzić by znaleźć sposób, by może i powoli, lecz systematycznie zmniejszać powstały otwór, aż na stałe się zasklepił. Twór wyglądał porządnie, nie słyszała żadnych skrzypnięć, nic co by sugerowało że zaraz się rozpadnie.
-Ta - powiedział nasz kapitan, po czym położył jedną ze skrzyń przy lodowym tworze tak, by ten się nie mógł nijak przemieścić. Spojrzał zadowolony i poklepał młodą po ramieniu dobra robota - kiwnął głową chyba bardziej przyznając sobie zasługi, że jednak zdecydował się ją zabrać ze sobą.
-Niedługo będziemy - powiedział zza ich pleców Haruki wskazując na małą wysepkę, gdzie czekał już jakiś statek. Miał zwinięte żagle, na pokładzie ludzie się niecierpliwili wyczekując dostawy. Naście minut minęło nim przybili do brzegu, w pobliże wspomnianego wcześniej statku. Przywitał ich kapitan w asyście trójki ludzi wręcz stworzonych do taszczenia ciężarów, jakimi były skrzynie na łodzi.
-Ty pa! Twoja hehe dziewoczka o włosach koloru morza! - rzucił jeden z nich odwracając się do tyłu do starszego marynarza, któremu do pełni sprawności brakowało nogi, a do szczęścia pewnie i z siedmiu zębów.
-To... Ty ze mną się rozbiłaś? - zapytał zaskoczony staruszek zupełnie tak, jakby zobaczył ducha.

Eizo
Haruki
marynarz

[Mei]

Sytuacja była ciężka. Wlewająca się woda, mogła szybko przyczynić się do niepowodzenia misji, a co ważniejsze nawet mogła ich pozbawić życia. Mei nie mogąc sobie pozwolić na mierzeniem się z przeszłością, zadziałała jak tylko umiała. I choć wydawanie rozkazów przyszło jej dość łatwo, to później mogła się liczyć ze sporymi konsekwencjami. Na szczęście, ku jej zadowoleniu cała załoga wsparła jej działania, nie mówiąc już o późniejszej pochwale. I choć ta wydała jej się połowiczna ze względu na ton kapitana. Wszakże, w glorii i chwale zakosił sobie wszystkie zasługi, łącznie z uratowaniem ich żywota. Niebieskowłosa jednak postanowiła nie pyskować i z goryczą, skinąć głową w ramach podziękowania. Wszakże to nie była pora, na udawanie rozkapryszonej nastolatki, którą w gruncie rzeczy już dawno nie była. Dlatego jak na kobietę przystało, po zażegnaniu kryzysu przykucnęła w rogu łodzi, co jakiś czas sprawdzając czy spod skrzyni nie zaczyna się coś wylewać.
Gdy dotarli na miejsce odetchnęła z ulgą, powoli obserwując swoje nowe otoczenie. Udało się - mówiła sobie w myślach, jednocześnie krótkim machnięciem dłonią, witając się z nową załogą. Mężczyźni stworzeni do dźwigania ciężkich towarów, wyręczyli ją z dodatkowej roboty, dzięki czemu zeszła bez obaw na ląd.
- Dziewoczka? - zapytała na głos, nie dowierzając do końca, że te słowa padły w jej kierunku. Miała nawet zamiar coś stosownego odpowiedzieć, lecz za nim cokolwiek z siebie wydusiła została uprzedzona przez gościa o brakującej noce. Nie można się więc dziwić, że w pierwszym odruchu zamilkła. Rozbili się, gdzie, kiedy? Chwila! Trybiki w głowie kobiety zaczęły się szybciej nakręcać, podsuwając jej obraz sztormu oraz osoby, z którą tamtego dnia podróżowała.
- Haruki-san? - wypaliła po chwili, starając się lepiej przyjrzeć. Wtedy jednak rysy twarzy zaczęły się pokrywać z buźką wyrytą w jej wspomnieniach - Powiedziałeś, że się rozbiliśmy, proszę powiedz mi kiedy i gdzie? Nic z tego niestety nie pamiętam - przyznała otwarcie, nie wierząc, iż tak ważny fakt wyparował spod morskiej czupryny. Po szybkim namyśle jeszcze dodała - Proszę, Haruki-san opowiedz mi wszystko, to niezwykle ważne.

[Kuroi Kuma]

Mój przyjacielu byłeś mi, naprawdę bliski
Mei - misja D 13/15 Kilkoro marynarzy zaśmiało się widząc jak Mei w ogóle śmiała powtórzyć owe słowo. Byli to w dużej mierze prości mężczyźni, którzy prowadzili nieco mniej proste życie. Już po ich samym wyglądzie widać było, że spędzali większość swojego życia na morzu, mało kto w ogóle zamierzał dbać o swój wygląd, a co dopiero w ogóle się do tego zabrać. Pewnie zdecydowana większość najbliższy kontakt z kobietą miała w burdelu, gdzie żadna nie przejmowała się uwagami, gdzie stanowiły po prostu żywy towar, który się kupuje tak samo jak owoce w sklepie. Najstarszy zawód świata był, jest i zawsze będzie, póki istnieją właśnie tacy ludzie - którzy po długim okresie samotności potrzebują nieco bliskości, a tą przecież też można było kupić.
Mei jednak szybko otrząsnęła się z zamiaru wdawania się w kłótnię z kimś, kto ma przewagę liczebną i pewnie nie jest skory do dyskutowania, a prędzej wyśmiania, że jakaś kobieta w ogóle ma czelność się stawiać. Był jednak właśnie ten, który wyróżnił się z tłumu - nie tylko wiekiem, na pewno nie ciałem bowiem wyglądał jak cała reszta, ale tym co powiedział.
-Haruki... - powtórzył marynarz pod nosem kręcąc przecząco głową. Reszta jakby spochmurniała i była mniej skora do żartowania, za to wzięła się za robotę, czyli przeładowaniem skrzyń na ich własny statek.
-Nie moja droga, nie jestem Harukim, lecz był mi bliski - uśmiechnął się nieco, chociaż nadal pod tym wyrazem skrywało się o wiele więcej. Strach, radość, smutek, ból. To wszystko wypisane na twarzy jednego człowieka, to wszystko za malutkim ruchem warg ku górze -Widzisz moja droga, Haruki był moim bratem, bliźniakiem z którym nie rozstawaliśmy się przez lata, póki nie poróżniła nas rodzina. Jednej nocy zaś miałem sen... sen w którym nadszedł sztorm, gdzie płynąłem właśnie z kimś podobnym do Ciebie, gdy nasz statek się rozbił. Długo zastanawiałem się co to było, ale było... tak realne. Tak nieprawdopodobnie prawdziwe - w oczach staruszka błysnęła iskra, zupełnie tak jakby znowu widział tamte wydarzenia i w tych właśnie starych, zmęczonych oczach Mei zaczynała widzieć to samo. Skrawki pamięci wracały, deszcz który wdzierał się wszędzie, w każdy skrawek ubrania i łodzi, pioruny uderzające w taflę wody wzburzając ją w towarzystwie wysokich fal. Krzyki - jej i mężczyzny, do czasu aż nie zostali pochłonięci przez wodę.
-Dopiero nazajutrz dowiedziałem się, że mój brat nie wrócił ze swojej podróży. Innie mieli jeszcze nadzieję, ja zaś... wiedziałem że stało się coś niedobrego - zwiesił głowę, jego ręce jakby się ruszyły chcąc czyjejś bliskości, jednak nie był to czas i miejsce na takie rozklejanie się -Dwa tygodnie później znaleźli jego ciało... spuchnięte, wyrzucone na brzeg. Haruki tamtego dnia przegrał walkę z morzem. Cieszę się jednak, że chociaż Tobie udało się ujść z życiem - dodał kończąc swoją opowieść, lecz w tle słychać już było Eizo.
-Młoda, Haruki, zbieramy się! Nie mamy zbyt wiele czasu na powrót

Eizo
Haruki
marynarz

[Mei]

Jak się okazało mężczyzna przed nią, nie był tym, za którego go wzięła. Jednakże, pomimo tego, postanowiła nie reagować zbyt pospiesznie, a wysłuchać go do końca. Tym samym, wraz z rozwojem omawianej przez niego historii, Mei coraz gorzej to znosiła. Pozwalając wspomnieniom przepływać przez jej umysł, widziała fragmenty scen, a te powodowały drżenie jej ciała.
Był znowu piękny, słoneczny dzień. Okoliczni żeglarze wychwalali swoje towary, śmiali się wesoło. Wśród nich znajdował się Haruki, do którego zagadała młoda dziewczyna. Bowiem chciała zapytać o możliwą podróż w kierunku Morskich Klifów. Ten jednak podumał chwilę, po czym z uśmiechem powiedział, że na morzu zawsze jest lepiej, gdy posiada się dobrego kompana. Dziewczyna, obiecała mu zatem poopowiadać kilka swoich historii, by umilić im ten czas. Szczęśliwie dla niebieskowłosej, że dobili targu, śmiejąc się, że jeśli coś mu się nie spodoba to będzie wracała bez łodzi do brzegu.
Po szybkiej odprawie i załadowaniu kilku skrzyń, odpłynęli, zaczynając tym samym serię przygód Yuki. Minął jednak dzień, a nastał wieczór, który nie przyniósł kolejnej gorącej historii, a burzę. Niebo od jakiegoś czasu spowijały chmury, lecz żadna wcześniej nie wyglądała tak groźnie jak te po zmroku. Ciemne kłęby z początku roniły łzy, tak rzewne, że dwójka musiała schować się pod daszkiem. Również zmienili kurs na najbliższy ląd, by przeczekać tam całą sytuację. Pomimo ich starań, morze zaczęło się burzyć, fale zaczęły formować, co jakiś czas błyskawica rozświetlała niebo nad nimi. Kunocihi, co jakiś czas nasłuchiwała głośnego ryku oraz spoglądała jak miliony kropel formują im przed oczami koniec. Zaczęła się bać, ale i tym samym starała się działać, zastanawiając się jakie mają wybory. Skupiła się najpierw na swoich wrodzonych umiejętnościach, zamykając przy tym oczy.
- Haruki-sama, wyciągnę nas z tego - powiedziała do mężczyzny, próbując mu dodać otuchy. Ten w odpowiedzi pogłaskał ją po głowie, po czym usiadł przy sterze, podobnie do niej, szukając rozwiązania. Gdy znalazł jakieś, szybko zmienił kurs, jednak nie na długo. Tafla wody ciągle rosła, nie sprzyjała bezpiecznej przeprawie, co w konsekwencji zmusiło żeglarza do nagłych manewrów sterem. Łódka poczęła się nagle chwiać, z czasem jednak przechyliła się niebezpiecznie, przez co Mei starała się powietrzem ją odchylić. W finalnym momencie Haruki uśmiechnął się, mówiąc jej ,,Dziękuję, słuchanie Twoich opowieści przypomniało mi o mojej młodości, kiedy jeszcze byłem znany jako Wilk morski. Jestem Ci wdzięczny, Mei". Po tych słowach wielka fala, sformowała się nad ich głowami, zmuszając ich oboje do krzyku. Do czasu, aż wszystko ucichło, zostając spowite przez ciemność.
Użytkowniczka lodu, zamrugała kilkakrotnie powiekami, po czym zobaczyła, że z powrotem są w miejscu wyładunku. Brat, którego miała przed sobą dalej opowiadał, kończąc po jakimś czasie swoją opowieść.
- W ostatnim momencie pomimo krzyku przed falą, Pana brat się uśmiechał - powiedziała smutnie, odwracając się w kierunku żeglarza, z którym przypłynęła - Dziękuję za opowieść - rzuciła na koniec, z trudem powstrzymując się od uronienia łzy. Spuszczając głowę na dół, wróciła na pokład, na którym to usiadła w rogu.
- Młody, który mamy rok? - zapytała nagle, dziwiąc się, iż teraz pamięta, który wtedy był.

[Kuroi Kuma]

Mój przyjacielu byłeś mi, naprawdę bliski
Mei - misja D 15/15 -Ja... - rozległy się słowa starszego marynarza jakby chciał coś powiedzieć. Przywołanie wspomnienia brata było bolesne, przypominało o tym jak szybko go utracił. Jak wiele słów mu nie przekazał, jak wiele chciał mu powiedzieć. Dopiero wtedy zdajesz sobie sprawę że wiele słów zostało powiedzianych w złości, że wiele z nich chcesz cofnąć, by to się nigdy nie wydarzyło, by nie poszło tym torem -Dziękuję - dodał w końcu, jakby nie chcąc wychodzić z tego snu. Tego snu, gdzie jego brat nie cierpiał, nie dusić się słoną wodą, tylko po prostu odszedł. Zaznał spokoju, nie straszne mu będzie już cierpienie, nie dosięgnie go głód, chłód czy biedota. Był w miejscu dużo lepszym od tego ziemskiego padołu. Dziewczyna powróciła do swoich towarzyszy i łódki, którą Eizo uprzednio naprawił, gdy wypłynęli na brzeg. Jednak nie miał zbyt dużego zaufania do lodowego tworu, który swoją drogą zdążył się nieco rozpuścić, gdy Mei po prostu odpłynęła. Nie wyglądało to może i profesjonalnie, ale na pewno powinno wystarczyć, by dopłynąć do brzegu z powrotem. Chłopaczek zaś zadziwił się pytaniem.
-Jak to jaki? Żartujesz sobie? 390-ty, środek lata, a jaki mamy mieć? - zerknął na nią niczym na niespełna rozumu, bowiem jak można było nie znać daty, gdy mieli przecież sam środek roku, minęło już tyle czasu od zmiany daty. Eizo zapakował dwójkę na łódkę, wypchnął ją na otwartą przestrzeń. Haruki postawił żagiel, ponownie rozpoczęli podróż do Ryuzaku, do miasta. Załoga, którą spotkali została jeszcze chwilę przy brzegu, nie wyglądali jakby działali do końca legalnie, pewnie towar który dostarczył im Eizo był z przemytu, ale kto by się tym przejmował. Może to dobrzy ludzie, tylko im źle z oczu patrzy?
-Lepiej młoda się z nimi nie zaprzyjaźniaj za bardzo. Swoją drogą, znasz ich? Jeden z nich wyglądał na mocno zainteresowanego Twoją osóbką - powiedział najstarszy z nich pilnując tego, by ich podróż przebiegała sprawnie i bez większych problemów. Haruki co jakiś czas sprawdzał czy naprawa Eizo była wystarczająca, lecz pojawiały się tylko delikatne przecieki, które można było załatwić wyrzucając nieco wody raz na dłuższy czas. Nic, czym trzeba by się martwić - zwłaszcza że łódź była już odciążona. Brzeg powoli wyłaniał się na horyzoncie - powiększał, miasto nie przypomniało już ciemniejszego placka, lecz pierwsze budynki górowały nad resztą okazale.

Eizo
Haruki
marynarz