Równiny Kantai

[Sashiko]

Niestety, po krótkim okresie spokoju od deszczu, letnie słoty znowu dały o sobie znać. Tym razem towarzyszyły im jeszcze błyskawice i grzmoty, co oznaczało, że przyszła burza. Sashiko machinalnie zdjęła łuk z pleców, odwiązała cięciwę i schowała ją do najgłębszej kieszeni, jaką miała w ubraniu.
- Najsensowniej byłoby teraz zapewne skorzystać znowu ze schronienia, jakie zapewniał Benjiro-sama i jego straż - pomyślała, gdy po raz kolejny okazało się, że bogowie mieli dla niej inne zadania. W strugach deszczu mijał ją właśnie jakiś młodzieniec, który gdzieś bardzo pilnie biegł. Niestety, gdy tylko przebiegał obok, rozchlapując na nią wodę, czcigodni postanowili go chyba ukarać za brak szacunku do kobiety, bo poleciał on jak długi, przy okazji najprawdopodobniej skręcając kostkę. Nie wyglądało to dobrze, dlatego Asami odrzuciła na bok ewentualne pretensje i podeszła do niego czym prędzej.
- Potrzebujesz pomocy? - zapytała, nachylając się i w razie potrzeby, pomagając mu wstać odciążając kończynę, która nie wyszła bez szwanku ze starcia z wodą i śliskim podłożem.

[Harikotto]

Sashiko Misja D
3/15
Każdy człowiek, nawet najmniejsze dziecko i nawet największy idiota wie, że w trakcie burzy należy się schować. Są co prawda różni ekscentryczni naukowcy, biegający z wyciągniętymi w górę kluczami, ale tacy zwykle nie żyją długo, co tylko dodaje pewności wszystkim innym, jak burze są groźne. Skoro więc ktoś, pomimo takiej pogody, postanowił pobiegać na dworze, to znaczy, że najprawdopodobniej nie chodzi tylko i wyłącznie o samo bieganie. Biegać dla przyjemności można w końcu wtedy, gdy pogoda jest chociaż odrobinkę lepsza, niż była obecnie. Chłopak, który jednak pomimo wszystko biegł, słysząc twoje słowa, dopiero jakby wtedy cię zauważył, po czym mimo to spróbował cię zignorować i zrobić kolejny krok. Kolejny raz mu to nie wyszło i się wywalił, a z bólu aż pociekły mu łzy z oczu, które szybko zlały się w jedno z kroplami deszczu padającymi na jego policzki. Trudno mu było już po tym udawać, że cię nie ma.
- Cholera. Niech to szlag! Niosę ważną wiadomość od władz Kantai do władz Hyuo. Yuki muszą otrzymać tę wiadomość jak najszybciej. Teraz przez jedno małe pośliźnięcie zawiodę wszystkich i będzie to tylko moja wina i nikt już nigdy nie powierzy mi żadnego zadania. Żegnaj więc kariero! Myślę więc, że nie możesz mi pomóc! Pozostanie mi tylko świnie pasać, a nie myśleć o urzędach i tyle!

[Sashiko]

Kolejna próba, kolejny upadek. Łzy. To opis dramatu, który rozgrywał się właśnie na oczach naszej młodej kunoichi, a którego głównym bohaterem był młodzieniec zdeterminowany do tego, by w jak najkrótszym czasie znaleźć się gdzieś daleko. Dokąd konkretnie i w jakim celu zmierzał - tych informacji dostarczył on sam zaraz potem, używając do tego zresztą bardzo dramatycznej narracji.
- Nie brzmi to dobrze - powiedziała dziewczyna po uważnym przysłuchaniu się całemu monologowi posłańca, który równie dobrze mógłby stanowić kwestię w jakiejś sztuce wystawianej przez wędrowną trupę wagantów. Przez chwilkę milczała, zastanawiając się jak w takiej sytuacji postąpić. Biorąc jednak pod uwagę to, że już całkiem długi czas przebywała na swojej prywatnej "wyprawie" poza Hyuo, zdecydowała się na najbardziej radykalne z rozwiązań, które przewijały się w jej głowie.
- Dostarczę to za ciebie, i tak pewnie niedługo wybierałabym się do Hyuo. To moje rodzinne strony - spojrzała na niego uważnie - powiedz mi tylko, od kogo i dla kogo dokładnie jest ta wiadomość, czy masz ją dostarczyć jak najszybciej i czy masz jakieś przepustki albo inne rzeczy, które mogłyby ułatwić i przyspieszyć mi podróż - powiedziała, siląc się pod koniec na delikatny uśmiech w kierunku niezdary - myślę, że dzięki temu twoja reputacja nie zostanie tak dramatycznie poszargana, jak się tego obawiasz.

[Harikotto]

Sashiko Misja D
5/15
Czy wszystko wyglądało zbyt dramatycznie? Być może. Byłaś kilka lat starsza od młodzieńca i nieco więcej już w swoim życiu przeżyłaś. Mogłaś jednak pamiętać, jak każda nawet najmniejsza rzecz wydawała się okropnie ważna i istotna, gdy byłaś nastolatką. Tak też czuł się teraz chłopak. Naprawdę myślał, że jego życie właśnie się wali w gruzy i już nigdy w życiu nie zazna szczęścia. Jest w końcu młody i buzują w nim hormony, ma do tego prawo. Niemal każdy w jego wieku tak ma. Twoja propozycja pomocy nie zrobiła też na nim wielkiego wrażenia. Spojrzał jedynie nieufnie na ciebie i powiedział:
- Gówno dostarczysz! To tajna i bardzo ważna wiadomość. Nie mam pojęcia kim jesteś i nie pozwolę, aby informacje, nad którymi trzymam pieczę wpadły w ręce jakiejś obcej osobie. Za takie coś przyszłoby mi pewnie głowę położyć za zdradę.

[Sashiko]

Młodzieńca usprawiedliwiał - no właśnie - młody wiek. Arcyważna misja, jaka została mu powierzona nakładała na niego najwyraźniej ogromną presję, co po krótkiej chwili empatyczna zazwyczaj Asami zrozumiała. Poniosła jednak brwi do góry, kiedy jej propozycja pomocy spotkała się z tak niemiłym, wręcz wrogim responsem. Na jej twarzy nie odmalowała się jednak wzajemna wrogość. Przynajmniej na razie.
- Jestem kunoichi z klanu Ranmaru - pokazała wyjętą z kieszeni odznakę, która przy innej pogodzie lśniłaby swoim złotym połyskiem - ale oczywiście, nic na siłę. Jeśli myślisz, że dasz sobie radę, to uspokoję cię - nie zamierzam wyrywać ci nic siłą ani uszczęśliwiać wbrew woli - wzruszyła ramionami, obserwując reakcję chłopaka. Na niesienie go przez nią nie miał co liczyć. Za dużo kilometrów dzieliło te dwie lokacje, poza tym nie miałaby co zrobić z łukiem. Poza tym, w taką pogodę, z podwójnym obciążeniem, zapewne skończyłaby ze skręconą nogą tak jak on, albo nawet jeszcze gorzej.
- No, chyba że masz inne propozycje - dodała na końcu, choć bez wiary w to, że może to cokolwiek zmienić.

[Harikotto]

Sashiko Misja D
7/15
Dosłownie każdy na całym świecie potrafił powiedzieć, że pochodzi z Hyuo. Każdy mógłby zadeklarować, że służy Cesarstwu i jest daleko spokrewniony z Cesarzem. Nie każdy jednak ma na to dowód. Ty miałaś. Twoja odznaka bezpośrednio wskazywała na to, komu służysz i gdzie jest twoja ojczyzna. Bezpośrednio wskazywała też na to, jak rzadka i specjalna krew krąży w twoich żyłach. Widząc ją, chłopak od razu zmienił swoje podejście do ciebie. Siedząc wciąż na ziemi skłonił się przed tobą z szacunkiem i powiedział:
- Kunoichi! Przepraszam bardzo za moje wcześniejsze słowa! Nie wiedziałem kim jesteś! Proszę, nie mów nikomu, że zachowałem się wobec ciebie tak niegodnie. Byłbym też wdzięczny, gdybyś faktycznie wyręczyła mnie i dostarczyła tę wiadomość do Hatano Yukiego, urzędnika w strukturze Cesarstwa. Jeśli wszystko pójdzie sprawnie, to może chociaż nie zostanę ukarany za swoją porażkę i w przyszłości ktoś powierzy mi jakieś kolejne zadanie. Wiadomość jest tajna i nikt poza panem Hatano nie ma prawa jej otwierać. Z racji sekretu nie posiadam też żadnych przepustek. Jak najmniej osób ma wiedzieć o tej wymianie informacji. Musisz na własną rękę dostać się na Hyuo i przekazać wiadomość. - kończąc mówić podał ci zapieczętowany zwój pergaminu.

[Sashiko]

No tak, Sashiko powinna była się domyślić, że nie wygląda na pierwszy rzut oka na kunoichi. Lubiła się stylizować na myśliwego lub po prostu najemniczkę, więc zazwyczaj nie była od razu rozpoznawana jako poddana Cesarza biegła w sztukach ninja. Odznaka zupełnie odmieniła zatem ich rozmowę. Chłopak otworzył się na oferowaną mu pomoc, z kolei przed ciemnowłosą po raz kolejny mały kawałeczek charakterystycznego metalu otwierał nowe możliwości.
- Spokojnie, postaram się zrobić to tak, żeby uratować ci skórę i dostarczyć wiadomość co najmniej tak dobrze, jak ty sam byś to zrobił. Poszukaj pomocy w tej osadzie, na pewno znajdzie się ktoś, kto ci pomoże. Nie zostawaj tu jednak długo, bo okolicę pustoszy klęska głodu - powiedziała, bardzo ogólnie i nie wdając się w szczegóły naświetlając posłańcowi sytuację.
- Hatano Yuki, zapamiętam - rzuciła jeszcze na odchodne. Byli naprawdę blisko domów, więc jeśli misja rzeczywiście była tak pilna, jak mówił chłopak, to nie było sensu mu pomagać. Spokojnie był w stanie dokuśtykać jakoś do zabudowań, a tymczasem ona mogła już wyruszyć w drogę. Co też natychmiast zrobiła, przechodząc od spokojnego spaceru do biegu.

[Harikotto]

Sashiko Misja D
9/15
Z tajemniczymi wiadomościami był ten problem, że nie było wiadomo, czego dotyczą, a więc jednocześnie dlaczego są takie ważne. Tak samo było w tym przypadku. Wiedziałaś jedynie, że informacje, które są zawarte w przekazanym ci zwoju są ważne i pilne. Nie miałaś jednak pojęcia dlaczego. Urzędnikom cesarskim i klanowym z pewnością chodziło o coś ważnego. Czy jednak była to prośba o wsparcie na przykład w kwestii głodu, który widziałaś nie tak dawno? Czy może szykuje się jakaś wojna? A może chodziło o jakiegoś groźnego przestępcę i zorganizowanie obławy na niego? Nie wiedziałaś i nie będzie ci dane dowiedzieć się tego, o ile nie złamiesz pieczęci na pergaminie. Wtedy jednak przekazanie owego pergaminu dalej może sprowadzić na ciebie sporo nieprzyjemności. Zostawiłaś więc chłopaka samego ze skręconą kostką i pobiegłaś w burzę i deszcz do najbliższego portu, mając zapewne nadzieję, że pomimo paskudnej pogody, uda ci się znaleźć jakiś kursujący statek.

[Sashiko]

Biegła, nie gnając jednak na złamanie karku. Po pierwsze, musiała sobie dobrze rozplanować siły, żeby po krótkim czasie nie okazało się, że nie ma już energii nawet na to, żeby iść. Po drugie, bieg po błotnistej drodze i do tego w deszczu nie należał do najbezpieczniejszych, dlatego trzeba było być bardzo uważnym i nie podzielić losu poprzedniego gońca. Biegła więc przed siebie, patrząc pod nogi i nie zastanawiając się zbytnio nad tym, czego dotyczy wiadomość - w końcu i tak byłoby to czcze gdybanie. Miała jedynie nadzieję, że w zwoju nie było prośby o to, by stracić tego, kto ją dostarczy. Tak czy inaczej, robiąc sobie co jakiś czas krótkie przerwy, biegła w kierunku portu, gdzie miała nadzieję znaleźć statek, który pozwoliłby jej przebyć morze dzielące Kantai i Hyuo. W końcu bez tego ani rusz.

[Harikotto]

z/t

[Kaito Mizukane]

Byłem czujny i ostrożnie śledziłem każdy ruch ropuchy. Czułem, że bardzo zbliżyłem się do momentu kiedy mogłem przeszarżować w negocjacjach, jednak musiałem zaryzykować. Pracować tak całkiem za frajer to mi się nie widziało prawie tak samo jak ścięcie głowy. Na szczęście nie przekroczyłem tej cienkiej zarysowanej granicy, jednak pewnej nagrody też nie miałem zagwarantowanej. Pozostała mi jedynie nadzieja, gdyż ta jebana ropucha rzeczywiście przekonała mnie, że jesteś w stanie mnie dopaść i unieszkodliwić. Co prawda gdy oddaliłem się od ropuchy na trzydzieści metrów z błyskiem w oku, odwróciłem się do niej, wystawiłem rękę i zacząłem machać nią do ropuszki. To był ten moment kiedy jeden z czynników do wykonania techniki został spełniony wystarczyło skumulować chakrę i uaktywnić pełny potencjał mojego jutsu. Kusiło jak cholera, ale w uszach zabrzęczało mi tylko
- "...zasłużysz na coś specjalnego." - przestałem machać ręką, opuściłem ją.
- Ta nagroda to może być coś bardzo wartościowego, wszak skoro ropuchy nie gadają, a ta gada toteż pewnie ma coś ekstra w zanadrzu, a jak nie to później ją zabije, wszak znam kilka naprawdę potężnych technik.

Nie oglądając się za siebie ruszyłem we wskazane miejsce, jednak jak już tam byłem to właściwie nie wiedziałem od czego mam zacząć. Jedynie co mi pozostało to wypatrywanie tego znaku gdzieś w przyrodzie, ale to akurat pośmiałem się z siebie w duchu. Wybrałem jednak opcję w której to wypytywałem miejscową ludność gdzie to może dokładnie być, to z ryciny.

[Arii]

7/17

Kum Kum
Wyprawa B - Kaito

---

Kaito starał się cały czas opanować, mimo że prowadziła nim nadal chęć zabicia kolejnej ropuchy i myślał, że dałby jej rady - powstrzymał się. Czuł, że coś może pójść nie tak. Miał kilka podejść do tego, ale za każdym razem rezygnował z jakiejkolwiek ingerencji na zwierzęciu. Czuł, że to mógłby być ostatni moment w jego życiu a nawet dla takiego złodzieja jak on było to coś ważnego. Dlatego ruszył w swoją podróż dalej niż musiał. W swoim stroju przerażał większość ludności, do której podchodził. Zapominało mu się, że był cały we krwi i nawet nie obmył rąk w rzece. Dlatego większość ludzi go omijała, niektórzy zdawkowo mu mówili, że oszalał, że szuka jakiegoś stwora z obrazka. Mało osób też na nią spojrzała uznali go za zwykłego szaleńca. I tak o to kroczył po ścieżce, aż zapadła noc. Nie wiedział, co dalej ma robić patrząc się na ciemne niebo pełne gwiazd. Chodzenie w nocy po jakiś równinach nie było odpowiedzialne i bezpieczne, ale na uboczu zobaczył światło płomieni przed jakąś starą chatą. W okolicy nikogo nie było. Miał gdzie się ogrzać a nawet jakaś strawa była obok... Idealny moment na odpoczynek?A może jakaś zasadzka? Chociaż wyglądało to całkiem dobrze i zachęcają. Nawet czuł lekkie zmęczenie cała ta absurdalna sytuacja doprowadziła go na skraj jego psychiki i wysiłku, oby to wszystko było warte zachodu...

Rycina na pergaminie

  Ukryty tekst

Dialog:
Ropucha - klik!

  Ukryty tekst

[Kaito Mizukane]

Obmyłem delikatnie wcześniej ręce w rzece jednak trzeba było przyznać, że to była za mało. Co gorsza cała ta sprawa z ropuchą jak i jej zadnie skutecznie wybiły mnie z mojego standardowego skupienia. Co okazało się dla mnie niezbyt łaskawie ponieważ co tu dużo gadlć jak ostatnia flelja udałem się w wyznaczone miejsce. Przy czym słowo fleja nie oddaje tragedii w zaistniałej sytuacji gdyż niestety wyglądałem jak zwykły rzezimieszek tylko trochę innym stroju. Jeżeli nadarzyła się tylko najmniejsza okazja to z pewnością z niej skorzystam i się obmyje, bo wyglądałem przeraźliwie. Dodatkowym argumentem za tym abym doprowadził się do ładu był fakt, że nawet jakbym chciał to i tak nie byłbym w stanie nic ukraść przez fakt, że jestem cały ubrudzony we krwi.

Gdy zapadł zmrok, oczy trochę mi się kleiły i zastanawiałem się czy dobrym rozwiązaniem nie byłoby postawienie sobie kilku ścian z Dotonu i przespanie się pod chmurką kiedy nagle dostrzegłem chatę w której świeciło się światło. Nie chcąc tracić dłużej czasu powędrowałem tam licząc, że czekać na mnie będzie strawa oraz wygodne łóżko. Wszak przydałoby się zregenerować przed dalszymi poszukiwaniami. Ziewając przyspieszyłem kroku aby znaleźć się na miejscu najszybciej jak to tylko możliwe. Przez głowę przeszła mi myśl
- A może to zasadzka ?
Jedna uspokoiłem się w miarę szybko i poszedłem dalej przed siebie prosto do chatki

[Arii]

8/17

Kum Kum
Wyprawa B - Kaito

---

Przyglądał się chacie i idąc w jej kierunku zwątpił, w głowie miał, że to jakaś zasadzka. W końcu ile takich historii się słyszało, że ludzie zginęli w takich chatkach? Zbyt wiele. Ale zmęczenie, głód i brud stwierdziły za niego - musiał tam dotrzeć. I im bliżej chatki był tym czuł większe zmęczenie, czuł zapach pysznego jedzenia. Rozejrzał się mimochodem po podwórzu i nie widział śladu nikogo a przed samym wejściem na ławeczce była drewniana misa z wodą idealnie, żeby się obmyć. Obok też jakaś czysta ściera do wytarcia. Jakby ktoś czekał na takich przechodniów co on. Obok misy był kawałek chleba. Dobry początek, prawda? Chata nie wydawała się porzucona, ewidentnie ktoś tutaj musiał zamieszkiwać, ale im dłużej ją obchodził tym bardziej stwierdzał, że nikogo tutaj nie ma i nie było we wcześniejszych godzinach. Dlatego też nie obawiał się wejść do chatki, gdzie paliło się w kominku. Odetchnął wchodząc do środka. Pachniało jakimś gulaszem. Na stoliku paliły się cztery świeczki a w izbie obok było zaścielone łóżko. Gdzieś wisiały też jakieś kimona, zacerowane. Drzwi mógł sam zamknąć na zasuwkę. Nikogo tutaj nie było. Był bezpieczny. A nad kominkiem wisiał garnuszek z gulaszem. Co to mógł być za fart? Od ropuchy do prawdziwego domu?! Ten dzień był od samego początku dziwny... A może ropucha też mu się przyśniła? Może był w jakimś genjutsu?

Rycina na pergaminie

  Ukryty tekst

Dialog:
Ropucha - klik!

  Ukryty tekst

[Kaito Mizukane]

Z oporami, ale jednak wszedłem powoli na teren posiadłości która tak z daleka zachęcała do odwiedziny. Woda do obmycia wydawała się jeszcze całkiem sensowna, ale ten chleb na przywitanie śmierdział pułapką na kilometr. Wszedłem dalej, ale nikogo nie było, zawołałem jeszcze:
- Hop ! Hop ! Jest tu kto !
Odpowiedziała mi cisza, za to czekał na mnie pyszny gulasz za nim jednak wziąłem się za jego pałaszowanie użyłem techniki Kai na sobie bo coś mi tutaj ewidentnie śmierdziało. Jeżeli nic się nie wydarzyło to w dalszej części miałem w planach obmycie się, powąchanie chleba czy aby na pewno wszystko z nim w porządku i udanie się z nim do gulaszu. Potrzebowałem tylko znaleźć tylko jakieś naczynie na zupę.

Kiedy już wszystko miałem nałożone ruszyłem aby obejrzeć chatę, już wcześniej lustrowałem pomieszczenie czy nie znalazło by się coś co można by zwędzić. Wszak jak już tu jestem to cóż szkodzi spojrzeć ? Zawsze było trochę dorobić to mizernej pensji shinobi Cesarstwa. Poza tym tą fuszkę dla ropuchy musiałem asekuracyjnie traktować za darmo. Przysiągłem sobie, że jak nic nie dostanę od niej to ją zabije. Podczas przeszukania pamiętałem, aby od razu sprawdzić potencjalne drogi ucieczki co by później podczas złego obrotu sprawy miał już obraną właściwą ścieżke ewakuacyjną.