Szlak transportowy

[Yūto Kōseki]

Członek klanu Yamanaka wydawał się być miły, oczywiście, mogły to być tylko pozory ale Koseki dość często im ulegał. Gdyby miał więcej czasu i nie miał misji na głowie to pewnie spróbowałby się z nim zakolegować. Niestety, nie miał aktualnie takiej możliwości. Yuto przeniósł wzrok na woźnice, który zdawał się mu nie ufać. No cóż, pozostawało mieć nadzieję, że kupiec zmieni zdanie.
-Proszę się nie martwić, ochraniałem już większy konwój. Dam sobie radę!
W jego głosie pobrzmiewała pewność siebie, ba, cały młody mężczyzna nią promieniował. Pokiwał głową na słowa Yamanaki, w sumie to byłby zdziwiony, gdyby ten oddał konia. No cóż, pozostało mu tylko pożegnać Aizawę i pomachać mu na do widzenia. Koseki musiał się teraz skupić na wozie i cywilu, który nim jechał by dostarczyć ich bezpiecznie do wioski.
-Mogę wejść na wóz?
Nie zamierzał na niego włazić bez pozwolenia, to w końcu nie była jego własność. Do czasu uzyskania odpowiedzi szedł więc obok wozu, przyglądając się uważnie okolicy. Raczej przy samej granicy nikt by nie zaatakował, wiązało się to z ryzykiem walki zarówno z Kosekimi jak i Yamanaka. A przynajmniej tak uważał Yuto, który zakładał iż ewentualny atak nastąpi najpewniej w połowie drogi. Swoją drogą zastanawiała go jedna, dość ważna sprawa.
-Którędy będziemy jechać, jeśli mogę wiedzieć? Główną drogę prowadzącą do wioski oczyściłem ze wszystkich przeszkód i o ile ktoś nie narobił bałaganu w nocy to powinniśmy mieć czysty przejazd
Pytając przy okazji pochwalił się tym co zrobił, a raczej po prostu zdał raport. Najlogiczniejsza wydawała się dla niego podróż główną drogą ale nie on kierował tym wozem. On był tu tylko od ochrony.

[Sayona Kidori]

---

Misja C
17/30
[/size][/center]

---

Mężczyzna jeszcze raz łypnął na Kosekiego, ale wraz z oddalającym się Yamanaką zmniejszała się jakakolwiek szansa na zmianę sytuacji. Czy mu ufał czy nie, tylko on mu pozostał do obrony przez napadem, machnął więc na niego ręką, wskazując na miejsce obok siebie.
- Wsiadaj - westchnął, przesuwając się nieco i dając młodzieńcowi nieco więcej miejsca. Jak wsiadł, strzepnął wodzami i pośpieszył konie, ruszając w końcu do przodu przyzwoitym tempem. Na szczęście podróż nie mijała im w całkowitej ciszy, ponieważ Yuto szybko zagaił rozmowę na temat drogi, jaką będą się poruszać.
- Plan zakładał jechanie główną drogą - potwierdził założenia chłopaka woźnica i mimo wszystko spojrzał na młodego shinobiego z uznaniem - Miejmy nadzieję, że tak właśnie będzie. Spokojna droga, standardową trasą. Dobra robota! - pochwalił go, wyraźnie mięknąć w swojej początkowej niechęci. Po co jednak nadal kręcić nosem, skoro chłopak najwyraźniej był ogarnięty i znał się na swojej robocie?
Zdążyli odjechać spory kawałek od granicy, dokładnie tak jak przewidywał Koseki, okolice granicy były spokojne i przejezdne. Jedną przeszkodą jaką napotykali były sterty liści leżące na drodze, ale kto by się nimi przejmował jesienią? W pewnym momencie jednak, po najechaniu na jedną z takich stert, nagle poczuli jak wóz zapada się głęboko i wszyscy i wszystko na nim podskoczyło. Sam wóz zaskrzypiał niebezpiecznie i stanął pochylony mocno na lewy bok.
- Co do cholery! - warknął woźnica, bez głębszego namysłu zeskakując z kozła - No bez jaj - dodał, widząc co się stało. Szybko się okazało, że jesienne liście przykrywały sporej wielkości wyrwę w utwardzonej powierzchni drogi. W dodatku, koło po najechaniu na nią najwyraźniej nie wytrzymało napięcia i złamało się w jednym miejscu, skutecznie ich unieruchamiając.

[Yūto Kōseki]

Koseki uśmiechnął się gdy tylko uzyskał pozwolenie i wsiadł ostrożnie na wóz, by na nim kontynuować swoją podróż. Jego przypuszczenia odnośnie trasy się potwierdziły i Yuto już odetchnął z ulgą. Szanse na bezpieczną podróż się w jego oczach powiększyły. W końcu sam wcześniej poruszał się tamtą trasą i pozbył się każdej przeszkody jaka mu wpadła w oczy. A poza tym polepszył swój wizerunek w oczach tego kupca, więc dwie pieczenia na jednym ogniu.
-Miejmy nadzieję, proszę pana.
Im szybciej zakończą tą podróż tym szybciej będzie mógł się zająć kolejnymi zadaniami, a przecież o to mu chodziło. Zdobyć jak największą rozpoznawalność w rodzinnej wiosce i przy okazji trochę zarobić. Do celu jaki chciał osiągnąć potrzebował zdecydowanie szacunku każdego Kosekiego w wiosce. Oczywiście, do możliwości ubiegania się o funkcję głowy klanu jeszcze miał daleeeką drogę, jednak mógł już jako Doko zacząć budować swoją reputację i to zresztą zamierzał robić. Niestety, nie mógł długo rozwodzić się nad swoimi planami, bo musiał uważnie patrzeć na okolicę. W końcu jednak coś musiało się popsuć. Chłopak nie dostrzegł na drodze niczego podejrzanego, jednak wóz stwierdził inaczej, gdy wjechał w wyrwę w drodze, ukrytą pośród lisći. W tym momencie Yuto odruchowo zeskoczył z wozu by sprawdzić co się stało. Spojrzał na powód tego postoju i westchnął. Przez chwilę zastanawiał się, czy to tutaj wcześniej było.
-Wjechaliśmy w ukrytą w liściach wyrwę i koło się złamało proszę pana
Odruchowo zaczął się rozglądać. Była to wymarzona sytuacja na atak, w końcu teraz nie mogli odjechać.

[Sayona Kidori]

---

Misja C
19/30
[/size][/center]

---

Sytuacja wyglądała rzeczywiście podejrzanie. Prosta droga, nikogo na horyzoncie, wcześniej trasa sprawdzona.. Nie powinno być żadnych kłopotów. Z drugiej strony, dlatego właśnie Yuto został zatrudniony, że nieprzyjemności po drodze się zleceniodawca chłopaka spodziewał. Nie było więc paranoją rozglądanie się w poszukiwaniu ewentualnych przeciwników, czekających w zasadzce w tak dogodnych okolicznościach. Niestety, a może właśnie na szczęście, chłopak nikogo nie dostrzegł, żadnych zbójców gotowych strzelić zza drzewa. Przynajmniej na razie wyglądało na to, że jest to bezpieczne.
- Przecież widzę, że koło jest złamane! - złapał się za głowę woźnica, kucając przy uszkodzonej części wozu, by dokładniej i z bliska ocenić straty. Koło na szczęście nie poszło w drzazgi, tylko dlatego wóz jeszcze stał, a nie leżał na boku, ale było w jednym miejscu wyłamane do środka, co z pewnością uniemożliwiłoby płynną jazdą. Naohito klną cały czas pod nosem, obrażając chyba wszystko i wszystkich, po czym westchnął głęboko, podnosząc się z kolan i mierząc wzrokiem swojego ochroniarza i eskortę.
- Eh. Mam zapasowe koło, ale wymiana sporo potrwa.. - podrapał się po tyle głowy - ..a wolałbym uniknąć nocowania po drodze. Nie mamy jednak wyjścia, tego się nie da naprawić, a na pewno nie tutaj - dodał zrezygnowany, kierując się do wnętrza wozu. W wypakowanym po brzegi pojeździe wydobycie koła zapewne trochę potrwa, nie wspominając o montażu. Yuto zaś musiał zachować podwójną czujność.. Lub pomóc mężczyźnie, co również przyśpieszyłoby pracę. Mógł te wyjść z własnym rozwiązaniem, woźnica wyglądał na zdesperowanego, więc pewnie z przekonaniem go problemów by nie było.

[Kuroi Kuma]

Powrócił na szlak, na ten oryginalny szlak prowadzący do Shigashi. Nie chciało mu się już pieprzyć z kolejnymi karawanami, ich dziwnymi powiązaniami, dlatego też postanowił podróżować sam, z dala od grup ludzi. Nawet nie przyzywał już Momo, by nie narażać go na kolejne stresy związane z podróżą. Chciał po prostu powrócić do Shigashi, powrócić do tej, której zaufał. Liczył że szybko ją odnajdzie, że w umówionym miejscu znajdzie liścik i dowie się czegoś więcej. Potem mógł już tylko oczyścić swój umysł, nie przejmować się ani Hanem, ani karawanami, ani jakimś przeklętym zwojem. Nawet na razie nie zamierzał go studiować, po prostu gdzieś na szlaku dał go na przechowanie któremuś ze swoich zwierzęcych towarzyszy, by mogli zagłębić się nieco bardziej. Czekała go długa przeprawa.

Dokąd: Shigashi no Kibu
Czas podróży: Daishi -> Kyuzo -> Shigashi no Kibu = 1h
Środek transportu:nóżki

[Yūto Kōseki]

Ta misja już teraz nie zapowiadała się ciekawie, a mieli jeszcze kawałek do przejechania. W tym momencie byli wystawieni na atak z chyba każdej strony, a wszystkie lampki w głowie Kosekiego świeciły się na czerwono. Nie mógł pozwolić by zostali zatrzymani na dłużej. Póki co nie słyszał niczego podejrzanego ale mogło się to szybko zmienić.
-Proszę to zostawić i przygotować się do wyruszenia. Tylko w ciszy, ja zajmę się kołem
Nie znał się na wymianie kół, ba, po raz pierwszy był tak blisko miejsca, gdzie powinno być koło... za to miał niezwykle bogatą wyobraźnie i masę dziwnych pomysłów. A przede wszystkim, był mistrzem techniki improwizacji! Dlatego też pozbył się resztek koła i przyłożył ręce do miejsca gdzie powinna się ów część wozu znajdować. Poprzez przelanie chakry zaczął powoli formować kryształowy okrąg, który miał być zamiennikiem dla zniszczonego oryginału. Jednocześnie nasłuchiwał uważnie, próbując wychwycić jakieś ruchy w okolicy. Gdy tylko skończył dał znać woźnicy by wyruszył i patrzył, czy jego zamiennik działa. Nie podtrzymywał go chakrą, nie chciał jej marnować zbyt wiele, a poza tym twory Koseki potrafiły wytrzymać sporo czasu nawet bez podtrzymywania. Miał tylko nadzieję, że jego plan się powiedzie

  Ukryty tekst

[Sayona Kidori]

---

Misja C
21/30
[/size][/center]

---

Improwizacja była ważna przy takich zleceniach, a Yuto należał przecież do klanu, w którym zdolność do kreatywnego używaina własnej wyobraźni była wręcz niezbędna. W końcu miał on niemal nieograniczoną możliwość kreacji różnych tworów z kryształu, a to, do czego je wykorzysta, to była już tylko jego inwencja. Mógł tworzyć zarówno przedmioty codziennego użytku, jak i broń, lub, jak w tym przypadku, zastąpić zniszczony element wozu jego odpowiednikiem z kryształu. Woźnica zatrzymał się na polecenie chłopaka i spojrzał, co on wyczynia. Początkowo nie wyglądał na zachwyconego, ale gdy na jego oczach zaczęło wyrastać koło z kryształu, szeroko rozdziawił usta. Głęboko zaszokowany, podbiegł do niego i dotknął delikatnie, jakby się bał, że się mu rozkruszy w dłoniach.
- Nie rozpadnie się? - upewnił się jeszcze, bo tworzywo wyglądało na kruche i delikatne, jak szkło lub drogocenny klejnot. Człowiek nie związany z tym rodem nie mógł mieć pojęcia o tym, że ich twory były jedne z bardziej wytrzymałych pośród klanów, które posiadały zdolność do tworzenia nowego żywiołu. Jego poprzednie, drewniane koło do tego się nawet nie umywało pod względem wytrzymałości, choć nie przetrwa zapewne tak długo jak to pierwsze.
Już mieli ruszać gdy niespodziewanie zobaczyli, jak od stronu lasu podąża w ich stronę podmuch wiatru, niosący ze sobą drobne gałązki, liście, fragmenty runa leśnego.. A gdy kurz opadł, chłopak mógł zauważyć biegnących w jego stronę dwójkę mężczyzn, jeden ze strony lasu, skąd leciał podmuch, drugi zaś od strony drogi, przed nimi.

Kratka 1m
Zielona gwiazdka - woźnica
Różowa gwiazdka - Yuto
Niebieskie gwiazdki - wrogowie

  Ukryty tekst

[Yūto Kōseki]

Uśmiechnął się szeroko, gdy jego twór zaczął nabierać odpowiednich kształtów. Niestety, choć wyobraźnie miał całkiem sporą tak zasoby jego chakry dość skutecznie wiązały mu ręce i znacznie zmniejszały listę możliwości. No ale cóż, brak nieskończonej chakry dotyczył każdego shinboi. Yuto mógł najwyżej popracować nad jej kontrolą, co zresztą stopniowo robił. Widząc reakcję woźnicy, który początkowo zdawał się być sceptycznie nastawiony, Koseki uśmiechnął się.
-Twory mojego klanu są wytrzymalsze niż stal i utrzymują się nawet kilka tygodni, jeśli nie podtrzymujemy ich chakrą. Na czas podróży powinno więc wystarczyć, a gdy dotrzemy do celu wymienimy je na drewniane.
Znał dość dobrze umiejętności swojego klanu, choć czasem o nich zapominał i niepotrzebnie się męczył. Tym razem jednak nie mógł sobie pozwolić na coś takiego. W końcu musiał dbać o innego człowieka i jego dobytek. Niestety, ta chwila spokoju musiała minąć. Koseki poczuł podmuch wiatru i gdy opadł kurz rozejrzał się. Westchnął od razu i się podniósł. Dwóch przeciwników, atakujących z dwóch różnych kierunków. Nie wyglądało to dobrze. Zwrócił się najpierw do woźnicy, drugie zdanie zaś skierował do atakujących
-Proszę się schować, mamy towarzystwo... Ten transport jest pod ochroną klanu Koseki, zatrzymajcie się bo użyje siły!
Nie zamierzał jednak rzucać pustych gróźb i od razu przystąpił do wykonywania sekwencji dziewięciu pieczęci ręcznych, obserwując jak oboje przeciwnicy podchodzą bliżej. Jeśli naprawdę chcieli walczyć to musiał wyeliminować przynajmniej jednego nim dojdzie do walki w zwarciu. Wybór Yuto padł na tego biegnącego po drodze, ponieważ w tego w lesie mógł nie trafić z powodu drzew.
-Shōton: Ranbu Rokkaku Shuriken!
Za pomocą tej techniki stworzył w powietrzu 6 kryształowych shurikenów, których od razu posłał w delikwenta. Miał nadzieję, że te powbijają się w całe jego ciało i przynajmniej go spowolnią, a najlepiej przestraszą. Musiał jakoś sobie poradzić, dlatego od razu użył techniki rangi C. Po wykonaniu techniki ściągnął naginatę z pleców, szykując się do walki w zwarciu.

[uhide=Tamaki Hyūga]Chakra 92 - 15 = 77

Nazwa

Shōton: Ranbu Rokkaku Shuriken

Ranga

C

Pieczęci

Wąż → Pies → Baran → Koń → Szczur → Małpa → Ptak → Świnia → Baran

Zasięg

Stworzenie przed sobą, długość rzutu

Koszt E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (za 6 małych / 3 "średnie" / 2 duże kwadratowy)

Dodatkowe

Wymaga znajomości Shōton: Rokkaku Shuriken

Opis Mówiąc najprościej, jest to rozszerzona i wzmocniona wersja Shōton: Rokkaku Shuriken. Tworzenie shurikenów jest tutaj tańsze i szybsze, co pozwala na korzystanie z nich w trakcie walki, co jest znaczącą przewagą nad bazową wersją jutsu. Dodatkowo, użytkownik ma pełną kontrolę nad lotem broni, dzięki czemu zyskuje spory atut w pojedynku. Oczywiście kontrola ta tylko w teorii brzmi tak wspaniale, bo w rzeczywistości ogranicza się do wybrania kierunku, w którym wystrzelą dane pociski. I choć nie brzmi to zbyt potężnie, to szybkość broni jest większa, niż przy rzucie własnoręcznym, co rekompensuje ograniczenia kontroli.

[/uhide]

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Ostatnia próba " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube]

  Ukryty tekst

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Jesień -

---

[/color][/b] " Powrót " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Tamori opuścił miasto dość pośpiesznie. Nie chciał dać się złapać w śnieg i mrozy, na które mógł natrafić już niedługo. Wszak jesień się dopiero zaczęła, lecz Daishi było niezwykle chłodnym i wietrznym rejonem, obfitującym w duże połacie pustej ziemi, niewykorzystanej i potencjalnie mało wartej. Sprzyjało to zimnej temperaturze. W drodze rozmyślał sporo na temat tego jak bardzo wspomaga, albo utrudnia to bandyckie życie. W teorii ludzie nie schodzą z traktów, bo mają sporą widoczność, ale są też dużo bardziej ostrożni. Są plusy i minusy tych terenów, które widział i on. Nie były one tak gęsto zaludnione jak prowincja kupiecka, w pewien sposób dawało mu to powiew świeżości w postrzeganiu okolicy. Niezależnie od tego. Miał mapę prowincji, więc odnalezienie się na bezpośrednim trakcie, który przeprowadzi go na południe, ku terenom miasta kupieckiego, nie stanowiło dla niego żadnego problemu. Przywykł do czytania map, a również był ostrożny. Rozglądał się zarówno po mapie jak i w trakcie drogi za miejscami potencjalnych zbójeckich zasadzek, potrafił planować, znał mapy i miał takowe dotyczące wielu rejonów. Potrafił rozpoznać dobre miejsce do zastawienia takowej. Sam zresztą, zastanawiał się nie raz czy nie powinien kiedyś na takich łotrów zapolować. Nie miał zamiaru zatrzymywać się przed samą bramą miejską, miał inne plany, chciał odwiedzić znane już sobie miejsce, nim faktycznie wkroczy do miasta i uda się zdać raport. Musiał pilnować siebie i dyscypliny, która ostatnimi czasy nieco podupadła przez natłok innych obowiązków i nieco zasłużonego odpoczynku. Należało to naprawić.

Dokąd: Daishi-> Kyuzo->Shigashi no Kibu
Czas podróży: 60
Środek transportu: Tuptam

- Polana w cieniu drzew - Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yami]

Podróż blisko granicy z Głębokimi Odnogami do Kyuzo z całą pewnością wiodła przez opadające i wzrastające wzgórza niczym ząbki na pile. Cholera nowy dodatek niemiłosiernie ciążył. Nie wiem czy ostatecznie była to dobra decyzja aby zacząć z niego korzystać w tym terenie. Mogłem zwyczajnie poczekać aż teren się choć trochę wypłaszczy. Otarłem spocone czoło i ująłem parę łyków z manierki. Na całe szczęście miałem jeszcze zapasy w zwojach. Jednak te z całą pewnością mi dobrze posłużą a teraz... teraz to chyba na chwilę odpocznę. Pewnikiem jeszcze parę dni minie nim dojdę do Kyuzo, uzupełnię wyposażenie i wyślę list do rodziny a potem... potem się zobaczy.

Dokąd: Kyuzo
Czas podróży: 30min
Środek transportu: Z Buta

Sklep z wyposażeniem

[Shikarui]

Po wizycie u lidera Shikarui pokręcił się kilka dni jeszcze po domu, po Daishi, po... okolicach. Ale przede wszystkim po domu. Nie było ich chwili, Asaka zdążyła sporo rzeczy ogarnąć, posprzątać, ale i tak czarnowłosy sprowadził na jeden dzień służkę z miasta, żeby ta pomogła wyczyścić dom na błysk. Jasne, jak to Asaka mówiła - ciąża nie sprawiała, że była niepełnosprawna, ale biorąc pod uwagę nadmiar emocji zebrany z minionego miesiąca, to w pełni należał się jej odpoczynek. Swój wyjazd ustawił więc na dzień, który zarówno dla niego jak i dla białowłosej będzie komfortowy. I przede wszystkim - kiedy pogoda będzie dopisywała.
Zabrał konia i ruszył nim na brzeg morza - tym razem, dość wyjątkowo - sam. Jak dotąd ich dzielenie się nigdy nie wypadało zbyt dobrze, zresztą jak to smoki miewały w zwyczaju - czuł się niespokojnie, kiedy tego jednego oka nie mógł mieć na własny dom. Na swój skarbiec i wszystkie diamenty i perły, które w nim pochował. Bardzo chciwie. Tym nie mniej rozpuszczane przez niego delikatnie wici w ciągu tych kilku dni nic nie dały - po Krukach ani śladu. Zadzwonienie monetą parę(naście) razy w karczmie też nie. Takie delikatne, niby od niechcenia bawienie się nią na stole w przybytku. Szukał Kruków, bo ponoć słynęli właśnie z tego, że to oni znajdowali ciebie, nie na odwrót. Tymczasem musiał ruszyć swoją królewską dupę prosto do Serca Świata. Kupieckiego miasta, w którym mieli kontakt z Krukami razem z Asaką.
Podróż morzem była przyjemna i spokojna. Kochał pływać, kochał szum fal i kochał morską bryzę. Zastanawiał się, na ile tak naprawdę Asaka po prostu nie chciała się męczyć na morzu, dlatego postanowiła zostać w domu. Była to myśl ciepła, miła, bo w żadnym wypadku nie miał jej tego za złe, że chce, żeby sam to załatwił. A i on nie miał przed tym żadnych oporów, żeby ta została i poćwiczyła swój kryształ czy iryojutsu w tym czasie. Zwłaszcza, że dostała od Mujina zwoje.
W Sogen sprowadził konia na ląd i zostawił go na moment stajennemu. Dawno go nie było w tym mieście - a je również bardzo lubił. Miał z nim dobre skojarzenia. Szanował też tutejszą liderkę, choć prawdą było, że miała miękkie serce. Ale to miękkie serce sprawiło, że zaskarbiła sobie jego sympatię i gotów był jej pomóc, gdyby kiedykolwiek taka prośba się pojawiła. Wątpliwe - bo zapewne dawno już zapomniała o Jugo, którego Aka przygarnął z Kami no Hikage i który przed nią stanął. Przymarudził moment w mieście, pozwolił rumakowi odpocząć i sam zresztą zakosztował tutejszych specjałów, zajadając się pysznościami zebranymi ze straganów. Na drugi dzień osiodłał konia i ruszył dalej - ku Ryuzaku no Taki. Do tej jednej, konkretnej karczmy, w której wiedział już, że Kruki na pewno znajdzie. A kto wie? Może nawet tego jednego, konkretnego Kruka?
[/zt]

Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: Daishi->Sogen (60min), Sogen -> Ryuzaku no Taki 15min = 1h15min
Środek transportu: łódź, koń

[Mujin]

Mujin był po brzegi wypakowany wiedzą i nowymi zdobyczami. Nie mógł już się doczekać, kiedy zrobi sekcję zwłok pochwyconego Jugo albo pobierze z odciętej dłoni szpik i krew. O, albo zakonserwuje zdobyte z ciała Keiry kości i krew. Tak, miał od cholery roboty, bardzo dużo. Dodatkowo wydawało mu się, że pieczęć którą nałożył na drzwi się nie aktywowała. To dobrze, trzeba było wiedzieć że dom jest chroniony przez wszelkiego rodzaju szkodnikami. Ale niestety nie miał pieczęci która zakazywałaby wejścia do danego obszaru. Może powinien nad tym pomyśleć, by zamiast niemożliwości kradzieży pod nieobecność ustawiać barierę zakazującą wstępu do danego obszaru? Tak, to byłoby już lepszym rozwiązaniem. Na pewno postara się to w jakiś sposób podczas resztek wolnego czasu. No i włączał jakby był w domu, żeby mógł wpuszczać pacjentów.
Na tym etapie Mujin nawet nie kwestionował swoich genialnych pomysłów, po prostu je zapisywał. Do kwestionowania później, kiedy znajdzie chwilę na ich wdrążenie albo zastanowienie się nad nimi. Ale to nie był ten moment, teraz siedział na targu i kupował rozmaite rzeczy. Głównie alkohol, kilka nalewek owocowych. Jakiś posążek. No co? Pamiątki. Trzeba było nieco sobie od życia skorzystać, zwłaszcza że miał kapitał. A i nalewka z Daishi czy inny trunek zawsze można wykorzystać do negocjacji czy prób zastosowania sztuki perswazji.
W końcu, gdy był gotowy, wpakował się na odpowiedni statek. Za radą Asaki, taka forma podróży miałaby być znacznie szybsza niż piechotą. Teraz miał okazję się o tym przekonać. Co prawda będzie musiał wysiąść w Sogen i na piechotę dotrzeć do Ryuzaku, ale to nie powinno być wielką niedogodnością.

z/t

Dokąd: Ryuzaku
Czas podróży: 60 (statkiem do Sogen) +30 (z Sogen do Ryuzaku) =1.5h
Środek transportu: Łódka

[Kutaro]

A więc z powrotem na szlaku. Wyszli z miasta i przed całą trójką rozpościerała się fantastyczna perspektywa ubitej drogi. Póki co. Zapewne im wyżej i bliżej klasztoru porządny trakt zamieni się na ledwie rozpoznawalną w śniegu ścieżynkę. Chociaż z drugiej strony, niektórzy pielgrzymi lubowali się w podróżach w miejsca kultu w trudnych warunkach. Zapewne postrzegali to jako formę pokuty czy oczyszczenia. Dlaczego bogowie mieliby okazywać większą łaskę wyznawcom, którzy spędzili miesiące na taplaniu się w błocie i spaniu pod drzewem, zamiast na przykład tym którzy byli produktywni dla społeczności? Niezbędne były ścieżki sił nadprzyrodzonych, ale doświadczenie młodego Aburame sugerowało, że utrudnianie sobie życia na siłę nie dawało wymiernych korzyści. Tym razem w wędrówce pocieszający był znany kierunek i cel podróży. Kolejnym pozytywnym aspektem była obecność podróżnika. Wszystko wskazywało że Toshiro, bo naturalnie o niego chodziło, mieszkał w okolicy od dłuższego czasu. Niewykluczone że nawet był z tych okolic. Przecież skoro lokalna władza aktywnie poszukiwała konkretnie jego, do wykonania zadania to musiał być już osobą zaufaną.
- Prowadź! - Rzucił żartobliwe Kutaro skłaniając się głęboko i wskazując na trakt. - A bardziej poważnie, daleko ten klasztor? Ta kunoichi wspominała coś o trzech dniach. - Mówiła też o kłopotach jakie może sprawić opieka nad więźniami przez tyle dni. Niezależnie jak bardzo by tego nie chciał przyznać Benisuke, to dochodził do wniosku że jeden czy dwa wypadki przy próbie pojmania nie byłby takie złe.
- Wracając do tych Juugo czy jak im tam było. Przez co rozumiesz “przeobrażać swoje ciało”. Wchodzą w kokon czy co? - Zapytał bruneta podążając swoim zwyczajowym robaczym tokiem myślenia. Zaczął się zastanawiać co by miało im to niby dać. Sam mógł stworzyć dla siebie robaczy kokon na noc, ale nie było w żaden sposób przydatne w walce.
- Przykro mi to słyszeć, że straciłeś swój dom. Próbujesz się gdzieś osiedlić czy póki co zostajesz nomadą? - Obie opcje zdaniem Kutaro miały swój urok. Między innymi dlatego jak dotąd nie zakupił sobie domu. Ale z czasem doszedł do wniosku, że własne cztery ściany się przydają. Choćby po to by od czasu do czasu kogoś ugościć.

[Hakai]

Obywatel świata. Faktycznie brzmiało to całkiem nieźle, chociaż na dłuższą metę było bardzo smutne. Nie miałem żadnego miejsca na ziemi do którego mogłem spokojnie wróci po ciężkiej misji i wyleczyć rany. Słowa Ayame mocno utkwiły mi w pamięci. Po tragedii w Kami no Hikage zostałem wrzucony na bardzo głęboką wodę i musiałem nauczyć się radzić sobie samemu. Nigdy nie myślałem o tym, żeby osiedlić się gdzieś na stałe - żeby związać się z jakimś jednym klanem. Nie było na to miejsca, czasu ani pomysłu. Teraz, kiedy pojawiła się taka okazja w pewnym sensie propozycja, bardzo mocno zacząłem ją rozważać. Szybko uciekłem myślami gdzieś daleko od misji. Wiedziałem, że to złe i powinienem się skupić w pełni na zadaniu, ale nie potrafiłem. Irytowało mnie to. Takie nieprofesjonalne podejście było zwyczajnie głupie i dziecięce. Właśnie dziecięce. Te całe marzenia obudziły we mnie taką małą beztroską cząstkę, które trochę mi brakowało.
Droga na szlaku pozornie nie była niczym wyjątkowym, ale jak to się mówi podróże kształcą. Na pewno było trochę w tym prawdy. Każda przygoda dawała nowe doświadczenie, a ta akurat zapowiadała się całkiem ciekawie. Głównie przez towarzystwo dwóch nowo poznanych mężczyzn. Zarówno jeden jak i drugi wydawał się być bardzo interesującą osobą. Dlaczego tak sądziłem? Nie wiem, ale właśnie o to chodziło. To przeczucie, to ta aura, która biła od chłopaków czyniła ich ciekawymi. Mieliśmy dobrych kilka dni na poznanie się.
-A nie dwóch? - poprawiłem Kutaro i spojrzałem na Toshiro. Jeszcze chwile temu byłem pewny, że Kunoichi mówiła o dwóch dniach. Teraz jednak nie miałem tej pewności. Beniskue totalnie wyrwał mnie z myśli i nie wiedziałem który z nas miał rację. Coś mi podpowiadało, że chyba on. Przez mętlik w głowie mogłem totalnie pomieszać. Zakłopotany złapałem się za kark. Z głowy wypadło mi nawet co to miała być za świątynia. Na szczęście był z nami Nishiyama. Lokalny shinobi, a przy okazji nasz przewodnik, na którym miałem nadzieję będziemy mogli polegać.
-Raczej wątpię, żeby o to chodziło w tym całym “przeobrażaniu”. - chociaż była to perspektywa bardzo zabawna. Lekki uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Nie chciałem krytykować Kutaro, ale kurde kto normalny zrobiłby coś takiego. Jakby to miało wyglądać. Jak jakiś przerośnięty robal. Ups. W każdym razie osobiście miałem w głowie coś bardziej zbliżonego do dotonowej zbroi. Ona też była przeznaczona do walki wręcz, a jak wspomniał Toshiro w tym się specjalizowali. Dobrze wiedzieć, że lepiej trzymać ich na dystans.
-To nic takiego. - machnąłem beztrosko ręką. Oczywiście, że takie nie było, ale nie chciałem zarówno rozdrapywać tych starych ran, a tym bardziej wzbudzać współczucia u chłopaków. Było minęło. Nie byłem jedyny, komu jakiś psychol zniszył dom i cała ojczyznę.
-Właściwie to nie wiem… - odpowiedziałem wracając myślami do analizowania za i przeciw. Cicho westchnąłem pod nosem. -Nigdy o tym nie myślałem. W sensie po tym jak Kami no Hikage zostało zniszczone i trafiłem na kontynent to zostałem najemnikiem. Łapałem się czego popadnie i nigdy nie czułem żadnej więzi czy przywiązania z ludźmi dla których pracowałem. - wzruszyłem lekko ramionami. Dobrze było być takim lekkoduchem. Dzięki temu nie miałem oporów, żeby dzielić się swoimi przeżyciami i myślami z obcymi.