Oniniwa 鬼庭町

[Kyoushi]

• Można śmiało powiedzieć, że to co się zaczęło to był dopiero początek. Wszystko wskazywało na to, że białowłosy będzie świadkiem czegoś czego nigdy w życiu by się nie spodziewał. Doświadczenie siły Hana i jego nieśmiertelnego ciała przeszywało jego ciało i powodowało na nim ciarki, gdy tylko zauważył co się wydarzyło pod piaskową kopułą. Nie przejmując się stanem pozostałych, bo w końcu jakoś sobie radzili z medykami był skupiony na kopule, by w razie czego móc ich osłaniać. To była też ważna kwestia, w której miał wziąć udział. W końcu to jedyne co mógłby zrobić by im pomóc, osłonić ich przed ewentualnym kolejnym atakiem. Chakry oddawać nie chciał, bo mogła przydać się jeszcze w tej ciężkiej sytuacji, stąd decyzja o pozostaniu przy Klepsydrze w grupie ofensywnej, która szykowała prawdopodobnie kolejny atak.
  W końcu jednak pojawił się także Hakusei, który dorwał jakieś kolejne notatki, te którymi byli zainteresowani, więc wyglądało na to, że sprawa została zamknięta, a feniksy otrzymały to co chciały, informacje o Hanie. Ciekawostką było to, że teraz czekali jak na ścięcie co się stanie spod kopuły – czy wyjdzie Antykreator czy może obślizgła bestia, którą znów trzeba się będzie zająć. Ani jedna, ani druga opcja nie była rzeczą którą chciał widzieć bądź się z nią mierzyć. Widać było niepewność i to, że czerwonooki zaciskał pięść w nerwach, spowodowanych tym, że nijak nie mógł się mierzyć w pojedynkę z demonem czy z Hanem Sozo. Nic dziwnego, wciąż był jeszcze młody, jednak wiedział, że pewnego dnia i to osiągnie, szczyt możliwości dzięki któremu będzie jednym z wiodących postaci na kontynencie, a to była kwestia czasu, który zamierzał pokonać.
  Wtem właśnie kopuła opadła, by w jednej chwili Jinchuuriki Nibiego najeżył się jak jego potulny zwierzak w środku, widząc jednak tego z którym potencjalnie przez chwilę współpracowali – Antykreator pojawił się z kulą brązowej chakry, która miała być Rokubim. To zabawne, ale nie tak to sobie wyobrażał, ale cóż, nigdzie indziej ślimaka widać nie było, więc to musiała być prawda. Pojawił się znów obok by powiedzieć co wiedział i czego chciał. Tutaj rola szermierza z klanu Uchiha była nijaka. Nie posiadał informacji, nie mógł także przyjąć kolejnej bestii, czego w sumie nie wiedział, ale tak przeczuwał, bo niby gdzie by ją umieścił? Na strychu?
  - To chyba już nie nasza sprawa… Ichirou, jeśli Han odejdzie mam ostatnią prośbę w Oniniwie, czy będziesz mógł pod swoim piachem odnaleźć ciało Masako? Zginęła w zamku, który zasypałeś ekhm… - powiedział, zakrywając pięścią usta i tuż po tym zdaniu widocznie kaszląc, z delikatnym uśmiechem. Białowłosy chciał zwrócić ciało liderce, a przynajmniej udowodnić jej koniec, gdzie nie spełnił swojej wewnętrznej obietnicy, w której to miał ją doprowadzić całą i zdrową – całe szczęście nic o tym nie mówił Katsumi, bo ta by go zabiła na miejscu, gdyby tylko nie dotrzymał tego słowa i klanowiczka zmarłaby w jego towarzystwie. Teraz jednak był czas na to by zastanowić się jak odzyskać ów ciało dziewczyny… Cóż mógł robić jeszcze niesforny czerwonooki wśród Hana? Nie spodziewał się, że w jakikolwiek sposób mógłby się obronić, więc czekał na rozwój wydarzeń, dopasowując się do tego co się stanie bazując na swoich naturalnych umiejętnościach.

Streszczenie:
Oczekiwanie co zrobi Han; Gadka szmatka z Klepsydrzakami

Techniki:

  Ukryty tekst

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Czarny płaszcz (20 obj.),
• Wakizashi przy pasie od lewej strony (30 obj.),
• kabura na lewej i prawej nodze (70 obj.),
• torba pod mieczem za plecami (95 obj.),
• duża torba (150 obj.)
• Katana przy pasie (40 obj.)
• Mugen przy pasie (50 obj.)
• bandaże na obydwu dłoniach (1 obj.)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Keion]

Na polu walki chwilowo zapanował spokój, Han był zamknięty wraz z biju, a najemnicy robili co mogli żeby pomóc rannym. Keion również miał w tym udział i choć jego umiejętności medyczne nie były wybitne to dzięki sprawnemu działaniu na coś się przydały. Można było rzecz że wszystko działo jak w zegarku jego robaczy towarzysz używał swoich robaków do bezpiecznego transportu podczas, gdy Hayakawa robił co w jego mocy by móc rannemu. Zaś gdy jego rola jako medyka się skończyła użyczył swojej chakry, dzięki czemu Mujin nie musiał sam mierzyć się z tak wielkim wydatkiem. Z pomocą przyszedł im również Sau użyczając swojej, a mimo wszystko ilość pożyczona od samego Keion była całkiem spora, ale całe szczęście udało im odratować Toshiro, który wcześniej był już jedną nogą po drugiej stronie.
-Jego stan wydaje się być już stabilny, niesamowicie silna, ale zarazem chakrochłona technika.-Powiedział z podziwem kończąc przekazywanie niebieskiej energii. Chłopak wewnętrzny niepokój dokoła wszyscy krzątali się wokół rannych, a demon ucichnął i nawet spod piaskowej kopuły nie dobiegały ich specjalnie żadne dźwięki. Spokój przerwał dopiero odgłos, który mógł zostać odebrany jako upadek czegoś wielkiego po którym chwilę później piaskowa kopuła zaczęła się otwierać. Czy to koniec, czy demon został już powstrzymany? Zastanawiał się czy nie poszło zbyt gładko, ale chwilę później z wewnątrz wyjrzał Shinjiro z sporą kulą z oślepiającej od mocy energii chakry barwy brązowej.
A więc jednak stało się, bestia została powstrzymana, a sam antykreator zamierzał dotrzymać słowa i puścić ich wolno pod pewnymi warunkami. Oczywiście Keion nie zamierzał więcej wracać do Oniniwy, więc mu to nie przeszkadzało tak samo jak nie groziła mu że zostanie wybranym jako pojemnik dla biju. Oznaczało to ni mniej ni więcej, że jeśli będzie miał szczęście to w przyszłości może już nie ujrzy więcej Hana, ale kto wie co przyjdzie mu do głowy w przyszłości. Tymczasem mógł trochę odetchną i liczył że później ktoś zajmie się jego złamaną ręką. Najpierw jednak wolał zwrócić kluczę, choć wydawało mu się ze były to najmniej znaczące rzeczy, które mógłby stąd wynieść. Bez skrzynek nie znaczyły nic, ale wolał dmuchać na zimne i mieć pewność że przez jakieś klucze nie przysporzy problemu sobie i innym. Dlatego też gdy już się uporali z leceniem uniósł w zdrowej ręce klucze na wysokość klatki piersiowej i o ile ktoś się rwał do tego by je zanieść Shinjiro to je przekazał, a jeśli nie było nikogo takiego to po prostu zaniósł je do Kakity, który w końcu zaoferował siebie jako pojemnik.

Streszczenie:
Leczenie i przekazywanie chakry.
Oglądanie się dookoła.
Przekazanie kluczy Kakicie bądź innemu śmiałkowi.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Asaka]

Drżała – nie z zimna, a z tych wszystkich emocji, które odczuwała. Śmierć Keiry, strata kuzynki teraz wyfrunęła jej z głowy, ale gdzieś tam ciągle była. Teraz najważniejsze było to, że druga połowa jej serca, ojciec jej dziecka, leżał na ziemi w okropnym stanie i… I gdyby nie miała chakry, to byłoby ciężko. Gdyby Kuroi nie zerwał się z miejsca, by też klęknąć przy Shikaruiu – byłoby jeszcze trudniej. Drżała, ale zielona chakra na jej dłoniach ciągle się trzymała. Asaka była przerażona, ale tym baddziej zdeterminowana, w końcu miała w rękach życie kogoś tak bliskiego. Najbliższego.
- Ćśś, ćśś, nie mów, nie mów – chciała od niego znaku, że ją słyszy, oczywiście, że tak – i teraz go miała. Mówił o Toshiro i mówił z takim trudem… Asaka utrzymała jedną dłoń nad raną, by w takim czułym odruchu palcem drugiej dłoni przejechać po policzku męża. Ćśś. To był krótki gest, bo zaraz i tą rękę skierowała ponownie nad paskudną ranę. - Wiem, że Toshiro. Wyłącz oczy – powiedziała jeszcze, póki miała jego uwagę. Bez sensu, żeby się teraz tym przemęczał, niepotrzebne to było zupełnie. I tak nie mógł już nic na to poradzić.
A później peplała dalej – to wtedy Kuroi się odezwał, a ona podniosła głowę, zerkając na starszego shinobiego, którego pamiętała sprzed dwóch lat. Shikarui darzył go sympatią, miał doń pewnego rodzaju słabość – trudną do wytłumaczenia, jak przy innych takich przypadkach, choć może do niego się akurat nie mylił? Nieistotne, a przynajmniej nie teraz. Bo Asaka spojrzała na mężczyznę z wyraźną wdzięcznością.
- Dziękuję – wyszeptała do niego, a poczuwszy na swojej dłoni lekki jak piórko dotyk Shikiego, od razu odwróciła głowę, żeby na niego spojrzeć. Mówił tak cicho… a oczy Asaki zaszkliły się w tym momencie. Nie mów – a on uparcie mówił. A ona uparcie go leczyła, na moment tylko przekrzywiając głowę na ramię, żeby wytrzeć niechciane łzy, które wykwitły w kącikach oczu.
Nie wiedziała skąd wziął się obok Aka, ale białowłosa mało rzeczy teraz wiedziała i jeszcze mniej ogarniała. Tak samo w zwolnionym tempie do niej docierały słowa chłopaka, o tym, że trzeba go stąd zabrać. Zabrać. Ale jak? Jak, gdy tu leje się krew, gdy… Dopiero rozejrzała się wokół, widząc co się dzieje. Czyli, że… że mieli chwilę spokoju. Ślimaka nie było, Hana nie było. Ale zaraz mogło się to zmienić… Kiwnęła głową, ale nie zamierzała Shikiego odstępować ani na krok, ciągle trzymając dłonie przy jego ranie. I Kuroi chyba tak samo.
- Osłonili mnie. Shikarui i Toshiro – powiedziała cicho, idąc za Akim, który zaoferował, że pomoże przenieść Shikiego – a robaczki pojawiły się znikąd i go wspomogły, by znalazł się w odpowiedniej pozycji. - Osłonili mnie i oboje są… ciężko ranni, a ja wytrzymałabym te ciosy lepiej. I Asagi-san mnie osłaniał – czuła się winna, tak bardzo winna, że mężczyźni ją zasłonili, stojąc w linii rażenia lecących odłamków. Asagi ją przesunął, zabrał, a nawet gdyby nie zdążył… Miała przecież na sobie dwie osłony. I była w ciąży. Oczywiście, że Shikarui mógł nie chcieć ryzykować. Mógł… O bogowie. Asaka nie chciała żyć bez niego. Nie chciała nosić w swoim sercu żalu i wyrwy na całe życie, chociaż przecież miała po co żyć. Ale bez niego… to nie było to samo. Gdzieś tam kątem oka widziała, że Mujin biegnie do Toshiro, żeby udzielić mu pomocy. Dobrze. Dobrze, zajmie się nim ktoś, kto był dużo bardziej sprawny od niej. Dobrze, że został, dobrze, że go zawołała, gdy to jego ogarniała panika.
Shikarui zaś chyba na przemian tracił i odzyskiwał przytomność, albo tak to przynajmniej wyglądało. Zaś gdy Aka już go położył na miejsce, wróciła do klęczenia obok by go leczyć dalej.
- Mam jeszcze trochę chakry. Nie dam rady wyleczyć go w pełni, ale… ale przeżyje. Musi. Byle się stąd wydostać – czuła w sobie pewnego rodzaju przypływ sił – nie chakrowych, ale po prostu. To chyba to, że nie była z tym sama, że ktoś jej i Shikiemu zechciał pomóc. - Dziękuję, Kuroi-san. Jak… Jak mam się odwdzięczyć? I tobie, Aka – jemu też dziękowała. I też chciała się odwdzięczyć. Bo na ten moment nie było niczego cenniejszego od życia Shikaruiego – no, może prócz życia ich dziecka.
W końcu spod kopuły wydostał się Han i nawet podszedł do nich. Był sam, ślimora nigdzie nie było – tylko ta brązowa kula chakry. I nawet Asaka odwróciła głowę od męża, by spojrzeć na Antykreatora; nie przestawała jednak leczyć. Mieli opuścić Oniniwę – proszę bardzo, Asace to pasowało, ale najpierw chciała mieć pewność, że Shikarui i Toshiro są w stanie stąd wyjść. Nie odzywała się, tylko słuchała – chciał, by oddali mu wszystko co znaleźli i na moment jej wzrok padł na katanę pokrytą kryształem, która przyczepiona była do pasa Shikiego, ale to tyle. Nic nie powiedziała, bo co miała? Han osobiście powiedział, żeby zabrali ją ze sobą i nie zamierzała pytać o drugie pozwolenie. Poza tym nie mieli ze sobą już niczego, bo pozytywkę już mu oddali, chcąc udowodnić, że chcą tylko porozmawiać. Złotooka zamierzała być tylko biernym obserwatorem tego wszystkiego mając nadzieję, że Hanowi nie przyjdzie do głowy, by to ona była tym nieszczęśnikiem.
Dobrze, że Kuroi jej pomagał. Kryształowej zbroi nie podtrzymała, czując, że będzie potrzebowała tej chakry na leczenie – ta więc raz jeszcze pokazała się w pełnej krasie rubinowego kryształu pokrywającego jej ciało nim rozsypała się w pył.

tldr:

• Gadanie.
• Leczenie Shikiego.

  Ukryty tekst

[Takashi]

Wszystko wskazywało na to, że zjednoczony atak wszystkich uczestników wydarzenia przyniósł oczekiwane skutki. Rokubi został pokonany, po opadnięciu piaskowego więzienia wszyscy byli w stanie zauważyć Han'a trzymającego w swojej dłoni kulę stworzoną z brązowej chakry, jak się okazało miała to być właśnie bestia o sześciu ogonach. Sam Antykreator nie był w najlepszym stanie, najwidoczniej bezpośrednia styczność z energią bijū i wytwarzanym przez niego kwasem tak się właśnie kończyła, mężczyzna posiada jednak wysokie zdolności regeneracji, którymi już kilka razy się pochwalił, poza tym sama nieśmiertelność nie pozwoli go wyeliminować. W każdym razie obecną sytuację śmiało można było nazwać zwycięstwem. Po drodze kilka osób niestety straciło życie, ale sama idea ich śmierci była prawdopodobnie swoistą rekompensatą sukcesu, bo łatwo nie było. Czy cel został osiągnięty? Prawdopodobnie tak, grupa najemników zyskała nowe informacje na temat osoby, wokół której krążą legendy, na temat jednego z największych protagonistów zła na świecie. Nie było tego dużo, ale może po zebraniu wszystkiego do kupy i przeanalizowaniu uda się znaleźć na niego jakiś środek zaradczy?
-Uff, cieszę się, że to już koniec. Pomyśleć, że byłem w stanie przetrwać to wszystko i wyjść z tego w tak dobrym stanie. Miałem chyba więcej szczęścia, niż rozumu. - myślał Takashi, rozglądając się po polu bitwy.
Straszliwe potwory Jūgo, Antykreator i jego dziki, przystojny poplecznik NES, sześcioogoniasty - to jedynie część przeszkód, które bohaterowie napotykali na swojej drodze. Trzeba dołączyć do tego mgłę budującą nastrój tajemniczości i strachu, dziwne halucynacje utrudniające działanie, ciągły niepokój o życie własne i swoich towarzyszy, a także uczucie bezradności, które w głównej mierze towarzyszyło właśnie temu konkretnemu Narze. Chłopak tak bardzo chciał się przydać i wykazać, chciał przysłużyć się dla dobra ludzkości i zabłysnąć w oczach tak potężnych i szanowanych shinobi'ch, z jakimi przyszło mu pracować. Niestety zawiódł. W tym ostatnim momencie udało mu się coś tam zdziałać, lecz w obliczu całego zajścia jego czyn był wręcz niezauważalny i ledwie istotny. Nie zmienia to jednak faktu, że na samym sobie był w stanie zrobić ogromne wrażenie. Postawił się losowi. Był w stanie wyjść na przekór własnym słabościom, przeciwstawić się im, narazić własne istnienie i przeć do przodu ku spełnieniu tak ważnych idei. Poradził sobie, choć mógł osiągnąć więcej, szczególnie, że tak dużo czasu poświęcił na treningi i teraz miało wyjść na jaw, że było to stanowczo za mało. Potrzeba więcej.
-Kiedy już to wszystko się skończy, będę musiał wziąć się za siebie i to porządnie. Gdybym był silniejszy, może udałoby się uratować więcej istnień. Może wszystkie problemy byłyby mniej widoczne i łatwiej byłoby je pokonać. - bił się z myślami. -Wcześniej Hakusei dał mi do zrozumienia, że do czegoś się nadaję, nie bez powodu na początku ustawił mnie na środku formacji, tuż przy sobie. Potem Asagi, który również dał mi do zrozumienia, jak bardzo mi ufa. Pan Sanada całkiem niedawno. Brakło mi doświadczenia i kompetencji, mogło się okazać, że nawet ja byłbym w stanie dowodzić, gdyby zaszła taka potrzeba, niestety byłem zbyt słaby. To się musi zmienić.
[akap}Nowe postanowienie - stać się silniejszym. Dużo silniejszym i to za wszelką cenę, jak najszybciej.[/akap]
Pozostała już tylko jedna kwestia, mianowicie Han z sześcioogoniastym, który najwyraźniej oczekiwał wręczenia mu wszystkich przedmiotów zawierających wspomnienia z nim związane. Chciał pójść na ugodę, którą zaproponował wcześniej Asagi, choć tak naprawdę większość mu tego odradzała. Młody dōkō również uważał, że oddane tego wszystkiego w ręce Sozo jest złym pomysłem, jednak nie zamierzał podważać niczyjego autorytetu, bo i tak nie był w tej kwestii osobą decyzyjną. Mogli tak naprawdę odejść, bez bestii, a z niezbędnymi informacjami, teraz ważyły się losy nie tylko wszystkich najemników, ale również całego świata. Jaką decyzję miał do podjęcia Kakita? Niełatwą. Chłopak dał jedynie kilka kroków do przodu, by mieć dokładniejszy wgląd na całą sytuację i móc wszystko słyszeć, nie odczuwał już jako takiego zagrożenia, choć z chwili na chwilę coś mogło się wydarzyć. Uważał cały czas na ewentualne potknięcia i elementy budowli, które mogły go zranić, pole bitwy stanowiło teraz ruinę i na każdym kroku trzeba było uważać.

Streszczenie: Dużo myślę, potem Idę trochę przed siebie, by móc widzieć i słyszeć wszystko, co dzieje się między Han'em i pozostałymi, zachowując względy bezpieczeństwa. Obserwuję i nasłuchuję, co ma się zadziać dalej.

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Seinaru miał rację. Nie byli im do niczego potrzebni. Wszyscy, którzy jeszcze żyli i nie zamierzali umierać robili to, co do nich należało. Samurajowie… nie byli potrzebni. Nikomu. Może, to że osiedlili się na skutym lodem Yinzin nie było jednak ucieczką lecz zajęciem „należnego miejsca”? W starciu z bijuu i innymi demonami, miecz nie wystarczył i Kakita dostrzegł oraz zrozumiał to bardzo dobitnie. Czy oznaczało to, że jego wiara w drogę którą kroczył została złamana? Cóż, niewątpliwie została postawiona przed próbą, z której wyjdzie z głęboką i brzydką blizną.
Ukłon. Tylko tym odpowiedział swojemu senpai, po czym zabrał się za to, co zamierzał zrobić – zabezpieczyć teren. Oczywistym było, że kolejny podobny atak zmiecie te prowizoryczne umocnienie, nawet on to wiedział. Jednakże, czy mógł nie robić zupełnie nic? Poza potężnym podmuchem chakry zagrażały im belki i fragmenty zabudowy – jak na ironie, to właśnie nie jutsu, a martwa materia zadała im największe straty. Teraz, kiedy ranni byli opatrywani, należało zabezpieczyć „obóz”. Nie można było dopuścić do tego, by starania tych, którzy ochraniają życie poszło na marne. Na polu bitwy zastój oznaczał śmierć…

Przerzucając kolejne belki, niebieskooki był niejako jak w transie. Dopiero teraz… kiedy wszystko ucichło dostrzegł Natsume. Jego twarzysz nie wyglądał dobrze. Oberwał bardzo mocno, Kakita wiedział to ze słów Shikarui’a, który niedaleko walczył o życie. Widział to również własnymi oczami. Zakrwawiony szermierz kroczył w ich stronę, więc niebieskooki widząc, że więcej już nie zdziała skierował swojego kroki w jego. Asagi był… odpowiedzialny za jego stan. Akahoshi był żołnierzem, którego Kakita posłał z niezwykle ważna misją. Widząc go w tym stanie poczuł ukłucie w środku, ale rozum podpowiadał… że dokonał prawidłowego wyboru. Skoro lider Kenseikai ucierpiał aż tak bardzo, to ktokolwiek inny mógłby wykonać do zadanie? Niebieskooki znał odpowiedź i… nie zdradził swej wątpliwości, którą ukrył głęboko w głębi. Miast tego.
– Sprawiłeś się, Akahoshi-dono. – rzekł z powagą i skinieniem głowy wyrażającymi aprobatę. Nie wiedział w jakim stanie duchowym jest jego towarzysz, ale to powinno „wystarczyć”. Nie zapytał o jego stan, nie podał wody. To nie by czas na okazywanie słabości.
Bariera nad Oniniiwa została zniszczona, z czego już skorzystał „skrzydlaty” ninja w stronę którego Asagi posłał spojrzenie. Teraz mogli się już wycofać, przynajmniej w tej kwestii nie byli zależni od łaski, lub niełaski Antykreatora, pozostawało jednak jeszcze jedno...
– Pora na mnie. – rzekł odwracając swoją głowę w stronę miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą trwała wielka walka z demonem. Teraz wszystko ucichło, a z głębi wyłoniła się postać Han’a, kroczył w dłoni trzymając… demona. A więc teraz należało wziąć odpowiedzialność za swoje słowa…

Kakita znał układ, o jakim mówił Antykreator – to co tutaj znaleźli za Bijuu. Jak się okazywało, zamierzał wywiązać się z tej umowy, bowiem jak sam zauważył, było mu to na rękę. Nie potrzebował Rokubi’ego teraz, ale jeśli będzie chciał to go znajdzie. Kto zatem powinien zostać pojemnikiem? Kto mógł się mierzyć z taką istotą? W tej chwili, nikt z obecnych. W przyszłości natomiast… wiedzieli kogo będzie szukał Antykreator. To też była cenna informacja – wiedząc czego chce, będą mogli spróbować wyprzedzić jego ruch, a może nawet skierować go dokładnie tam, gdzie będą chcieli?
– Dziękuję. – odpowiedział nieznajomemu ninja, który oddał mu klucze, jakie najpewniej znalazł w czasie przeszukiwania Oniniwy. Niebieskooki nie wiedział do czego one są, ale… lepiej niczego ze sobą nie mieć. Cóż teraz pozostawało? Kakita powoli skierował się w stronę antykreatora, który trzymał w dłoni demona. Niebieskooki wiedział, co na temat tego, co wymyślił uważały Feniksy, ale cóż… nie każdą walkę można wygrać, a na pewno nie w pełni. Po prawdzie, zdobyte informacje mieli w swoich głowach, należało je tylko wynieść. Głowy. Co więcej, zabierali ze sobą demona… No właśnie. Co to oznaczało mieć w sobie demona? Niebieskooki nie wiedział o tym w zasadzie nic. Jednakże w ciągu ostatnich minut jego niewiedza z poziomu „bycia przeklętym pudełkiem”, zmieniła się na „bycie narzędziem wojny”. Możliwość korzystania z mocy Bijiuu wydawała się niemalże niewyobrażalna, ale teraz, kiedy cały demon znajdował się w dłoni antykreatora wcale nie wydawało się to być takie nierealne. Czy… Asagi chciał mieć taką moc? Odpowiedź była oczywista – nie. Nie po to zaproponował siebie. Chciał uchronić świat od Bijuu, nie posiąść jego moc. W ogóle, to wydawało mu się nierealne i w tym momencie… wcale nie taka mała cząstka duszy samuraja miała nadzieję, że jednak nie on zostanie wybrany. Bał się. Kakita czuł lęk i wstydził się go jednocześnie, jednakże właśnie dlatego, nie mógł się teraz cofnąć. Drogą samuraja było brać odpowiedzialność za swoje słowa. Nawet taką – to było bushido. Samuraj zawsze musiał być gotowy na własną śmierć, dlatego nosił miecz. Jeśli to miał być koniec, to niebieskooki samuraj zamierzał przyjąć go godnie.
Kakita zatrzymał się parę metrów przed Han’em, po czym pierw zdjął z głowy kabuto, odsłaniając ukrytą pod nim opaskę z symbolem Kenseiai. Następnie spokojnie zdjął plecak i trzymając go przed sobą, przeszedł do ceremonialnego siadu z jedną uniesioną nogą po czym zaczął niespiesznie wyjmować pudełka, jakie znajdowały się w jego posiadaniu oraz klucze, jakie dostał od Keion’a. Kładł przedmioty przed sobą, po czym zostawił otwarty plecak tak by antykreator mógł do środka zajrzeć i upewnić się, że nikt go nie oszukał, dodatkowo Asagi pokazał wnętrze obu dłoni na znak, że niczego nie ukrywa. Następnie czym wstał i cofnął się o jeden krok.
Suzumura-san to wszystkie przedmioty należące do ciebie, które przy sobie miałem. – odpowiedział szczerze Żuraw i czekał. Spoglądał przed siebie dumnie, z uniesioną głową. Co się za moment wydarzy? Zobaczymy. Mimo możliwie najgodniejszej postawy, Kakita zachowywał czujność, grał w niebezpieczną grę, musiał spodziewać się wszystkiego. W tej chwili… wróg mógł być wszędzie, a każdy zmysł był potrzebny, by go w porę dostrzec.



Skrót:

• Asagi odpowiada ukłonem Seinaru, potem zapychacz posta.
• Wymiana słów z Natsume.
• Kakita obiera klucze od Keion’a.
• Asagi idzie w stronę Hana, po czym wyjmuje pudełka i klucze jakie ma przy sobie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Zmuszał się do kontaktu z rzeczywistością, a nie był nawet pewien, ile słów wypowiedział, a ile tylko przemknęło przez jego myśli. Były jak ryby w stawie [te myśli] wyławiane siatką, którą powinno się polować na motyle. Staw był mętny, ryby były mało widoczne i częściej można było wyłowić kijankę albo zatopioną muszlę ślimaka. Wymuszał jednak na sobie kontakt - więc miał. Trzymany wolą życia, która odmawiała składania ostatniego paciorka i wyrzucenia siatki do stawu. Nie mogła tonąć. On nie mógł zapomnieć w tym wszystkim, jak wyglądało słońce. Z wędrówek po nieprzebytym mroku wybudzało go nawet uderzanie własnego serca, które mu przypominało, że ten tercet w piersi był zbyt cenną muzyką, żeby z niej rezygnować. Z drugiej strony - pomyślał - jak dobrze byłoby odpocząć. Bez listów, bez kilku słów podzięki, które miał złożyć Kakicie, Kuroiowi, Toshiro, Akiemu. Jego dłoń uniosła się, ta zakrwawiona, marząc zimną skórę, kolejnej osoby, która się do niego nachyliła. Kto to? Nawet się uśmiechnął na moment, nim znów odleciał na ułamek sekundy. Ciepło jego dłoni wskazywało, że próbował zebrać chakrę, ale ta rana na boku, ta dziura w ciele, zbroja, która nie była w stanie utrzymać obrażeń - wszystko składało się na jedno: skupić się? Nie, nie. Mimo to starał się. Chwila skupienia. Tylko chwila. I czarnowłosy poświęcił tej chwili całą swoją zebraną wolę. I... chakra została przekazana. I na chwilę znów się wyłączył.
- Hah... - To chyba miał być śmiech. Śmiech na słowa Kuroia. Ale tak szybko, jak powstał, tak prędko zatonął. To, że tyle kontaktował i był w stanie utrzymać się na nogach (z pomocą Akiego i robaków, oh) było już i tak absurdalnym wyczynem jak na te rany. W chwili przebłysku dotknął dłoni Asaki i zrobił to samo - przekazał jej chakrę na jutsu lecznicze, którego aktualnie używała.
Z jego ust wydobył się urwany, ciężki oddech - sapnięcie z bólu, kiedy ktoś nagle postanowił go podnieść do pionu. A to kto? Aka. Może bardziej pamiętał ten zapach, niż go widział. Głowa leciała mu w dół i nawet nie próbował jej już podnosić. Czerwień jego oczu rzeczywiście wygasła. Zgodnie z tym, co powiedziała do niego Asaka. Chciał nawet głową kiwnąć, ale chyba nic z tego nie wyszło. Do jego umysłu dotarła informacja, że stan Toshiro był stabilny - i to mu wystarczyło.
Ach, ten zapach... Lubił ten zapach. Jego sympatie i jego słabości nie były wytłumaczalne - były dziwacznym, psim przywiązaniem, który to pies wróci raz za razem do tego, kto tylko pogładził go z włosem. Kiedyś łaknął tego bardziej, dziś miał to wszystko w jednej osobie. Już się nie odzywał. Skupienie się na tym, by rozdysponować im chakrę, było już samo w sobie wystarczającym wysiłkiem na ten moment. Nigdy, ale to nigdy nie zapomni tego, że Asagi ocalił jego żonę. Był mu dłużny życie. Nie znosił długów. Zawsze to było tak, że nigdy nie wiadomo, kiedy należało je spłacić. Za to lubił robić sobie dłużników. Bo w drugą stronę tak to przecież działało - możesz się upomnieć w każdym momencie, by odebrać dobra w zupełnie innej postaci, niż je oferowałeś. Hah, znów też miał się stać dłużnikiem tego dobrego człowieka. Kuroi. Dobry dziadek z fajką na plaży. Bardzo dziwny. Bardzo dziwnie spoglądający - tak ostro. Tak z odcięciem. A on tego nawet nie dostrzegał. Właśnie tak było z sercem. Tak było z mądrością, którą nauczyła go matka - ona z większością rzeczy miała rację. Tacy jak on nie powinni mieć serca. Umierają, kiedy mają je za wielkie. I tak tu mógł zginąć. Miał zginąć. Właśnie dlatego, że myślał sercem - nie rozsądkiem. Dlatego, że nie mógł zaufać Kakicie w obronie jego żony i dziecka. Obcemu jednak mężczyźnie. Mylił się. Mógł mu zaufać. Nie był tym, co mądry był i po szkodzie.
Przesunął głowę to w jedną, to drugą stronę, spoglądając, gdzie w zasadzie teraz się znajdują i dlaczego musieli przebyć tą okropną drogę. Wydawała się całymi kilometrami. Nieznośnymi, długimi kilometrami. Jego oczy utknęły na sylwetce Hana z chmurą chakry unoszącą się nad nią. Takie małe, niewinne... kto by pomyślał, że coś takiego może przynieść tyle zła i zniszczeń?

  Ukryty tekst

Karta Postaci:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): odznaka Sentoki od Kosekich, Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku z dzwoneczkiem, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce
Zbroja: 3 kunai na prawym udzie, 3 kunai na lewym udzie

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Antykreator i Samuraj " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NrOJ9gq ... U&index=12[/youtube] Jun dotarł na miejsce - ciężko powiedzieć czy dużo później, czy może wcześniej niż oczekiwał. Nie widział przecież wszystkiego, co się tutaj odbywało, nie był świadkiem tych dramatów, śmierci i pożogi. Widział jedynie pobojowisko - już po wszystkim. Widząc to zaczął nawet wątpić w gigantyczną siłę Biju. Czymże był w końcu taki ogromny i wszechpotężny demon, którego pokonała banda shinobi z przypadku. Będąca niemal na krańcu swoich sił. Na domiar złego - pokonali go w ledwie kilka chwil. To świadczyć mogło tylko o jednym. O tym jak niebywale potężna była to zbieranina, albo jak kiepski to był demon. Sześć ogonów? Dziewięć mogłoby nie starczyć.

Oczywiście pośród tego był Han, Tamori nie miał jednak wizji do tego co działo się w piasku, to i nie mógł ocenić, jak bardzo się przysłużył Antykreator. Widział tylko kilka technik, które wystarczyłyby uspokoić potwora, żadna rzucona przez niego, musiał więc skupić się na czymś zupełnie innym w trakcie tego starcia. Jak Tamori doszedł na miejsce, to zobaczył, że rannymi już się zajęto. Jeśli byli jeszcze nieprzeniesieni to i mógł użyczyć swoich rąk. Z drugiej jednak strony - było wielu innych, jeszcze szybciej rwących się do pracy. Mógł obserwować, jako król spóźnień. Taka była jego rola w tym spektaklu. Obserwatora wydarzeń, na które niestety nie miał żadnego wpływu. Każdy ruch, każda decyzja była ruchem, który mógł skończyć jego życie. Jedyną opcją, by je zachować - dla niego. Było stać, patrzeć. Nie robić nic. Czy czuł się bezużyteczny? Owszem, lecz na to nie mógł poradzić nic, nawet gdyby został - nie był w stanie walczyć z tym potworem ze względu na swój zestaw umiejętności. Spokojnie w tej Oniniwie...

Shikarui, Toshiro - obydwaj byli ranni. Wyglądało na to, że medycy zajęli się nimi. Musiał przyznać, że lekarzy mieli pierwszej klasy. Lecz właśnie... Co miał robić Jun? Barykadować to miejsce? Zastawiać rannych? Przed czym? Przed Biju które już zagrożeniem nie było? Han właśnie do nich szedł. Co przed Hanem miał ich zasłaniać? Bezsensowne, gdyby chciał, to dmuchnięciem by sprzątnął ich i połowę tej wioski. Mógł jedynie stać i patrzeć. Nie zapomniał języka w gębie, ale co z tego? Mógł wyrażać przeciw zgłaszać go, mówić, że się nie zgadza na to co właśnie czynił Kakita, ale co by mu to przyniosło? Już został zignorowany o jeden raz za dużo, teraz musiałby podnieść miecz, lecz po cóż miałby to robić? By zostać wgniecionym w podłogę przez Hana? By obserwować, jak nikt już mu więcej nie pomoże, bo zrobił coś zupełnie głupiego? Nawet on nie był tak głupi, by doprowadzać do swojej śmierci w tak trywialny sposób.

Westchnął jedynie, przysiadł w miejscu, z którego miał idealny widok na Kakitę, rannych... Na tyle ile mógł. Przyglądał się dwójce maszerujących sobie naprzeciw ludzi. Suzumurze i Asagiemu. Był zły i nie mógł zrobić nic, by tę złość uwolnić, nic co nie skończyłoby się natychmiastowym odwetem. Z całą ekspedycją walczyć nie zamierzał. Tak więc Jun usiadł i spróbował się uspokoić. Doskonale zdawał sobie sprawę, że na nic się to zda, czasem jednak i on musiał oszukiwać sam siebie. Oddałby Asace miecz Keiry, ale to nie był najlepszy moment, teraz spędzała czas z ledwo żywym Shikaruiem. Niech, choć na chwilę nie myśli o czymś złym, tak należało, zostawić ich samych sobie. Mógłby próbować zamienić słowo z Akahoshim, ale na dobrą sprawę go nie znał, a jedyne co cisnęło mu się na usta, nawet w rozmowie z Kenseiem, to wyzwanie Kakity na pojedynek o te skrzynki, bardzo jednak tego nie chciał. Zwłaszczcza, że nie miał pewności czy ktoś nie zdecyduje wbić mu miecza w plecy spośród obecnego tutaj grona. Jun zamierzał się teraz skupić na sobie, obserwować tę dwójkę i się wyciszyć. Jeśli Han zamierza w jakiś sposób wykorzystać członków ekspedycji - to już nie jego sprawa. Nie godził się na to i nie zamierza go powstrzymywać. Gdyby jednak sprawa dotyczyła jego... To sprawa ma się inaczej, lecz gdyby tak było... To zapewne nie miałby czasu nawet zareagować.

1. Nic

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Jak długo jeszcze mieli czekać, aż wydarzy się cokolwiek? Ichirou, tak jak i większość pozostałych najemników, bezczynnie (no, on to akurat podtrzymywał potężną technikę) obserwował olbrzymią, piaskową kopułę, ale w pewnym momencie jego zniecierpliwienie i ciekawość wzięły górę. Wewnątrz ogromnego więzienia pojawiło się piaskowe oko, dzięki któremu dumny Sabaku mógł dojrzeć niezwykle interesującą scenkę, w której to Antykreator mimo żrących jego ciało oparów uskuteczniał jutsu przekształcające gigantyczną, ogoniastą bestię w niepozornie wyglądającą kulę brunatnej chakry. Było to imponujące na tyle, że gdzieś tam we władcy piasku zrodziła się chęć poproszenia o wdrożenie w tajniki tego sekretnego pieczętowania. Że też głąby z Shiro Ryu były tak nieporadne, że nie opanowały tej niezwykłej techniki mimo prób instrukcji od samego Hana.
Wypuścił Antykreatora, a następnie rozproszył kopułę, zwalając bezwładnie ogromne pokłady piachu na okolicę. Nie było sensu podejmować się jakichś sztuczek – nieśmiertelny skurwiel już wcześniej zaprezentował, że w razie potrzeby jest w stanie przebić się przez piach, a poza tym nierozsądnym było narażać się na przerwanie techniki i ponowne wyzwolenie demona w Oniniwie.
Obserwował rozwój sytuacji, zachowując gotowość do reagowania, gdyby to było potrzebne.
Wyglądało na to, że wcześniejsza umowa zostanie zrealizowana, na warunkach Hana rzecz jasna. Ichirou szczerze wątpił, żeby jakiekolwiek sugestie czy inne próby wywarcia wpływu cokolwiek tutaj zdziałały, więc chyba nie pozostało nic innego, jak zdać się na kaprys największego zbrodniarza w historii shinobi.
Zaskakująca natomiast była kwestia skierowana do Hikariego. Asahi odczekał wtedy krótki moment, aż Antykreator pójdzie dalej, a zaraz po tym spojrzał w kierunku Terumiego.
– Od kiedy to jesteście kolegami? – rzucił swobodnie, ale w gruncie rzeczy był trochę zdziwiony. Bo czemu akurat on? I o co w tym wszystkim chodziło?
Później przeniósł uwagę na Siwego, który zarzucił myślą podjęcia się prób odgrzebania Masako.
– No dobra, zajmiemy się tym – odpowiedział krótko, bo nie było nad czym się rozwlekać. W tym momencie był bardziej skupiony na obserwacji dalszych wydarzeń. Zmarłą Uchihą zajmą się, jak wszystko się już uspokoi.
W międzyczasie rzucił okiem na Kuroia, który... był po prostu poczciwym Kuroiem. Staruszek zajmował się pokiereszowaną piekielną rodzinką, za co miał pewnie dostać potem prócz udobruchanego własnego sumienia kilka pokłonów po pas okraszonych nutką fałszu. Ichirou westchnął jedynie nad tą sytuacją, bo nie było sensu poświęcać jej więcej uwagi niż kilka sekund, a potem przeniósł spojrzenie na rudego Inuzukę.
– Jest parę spraw do obgadania, więc nie uciekaj za szybko – odezwał się do Yoichego, żeby mu czasem do łba nie wpadło, żeby czmychać gdzieś przed naradą z resztą Klepsydry w bardziej komfortowych warunkach.
Co dalej? Pozostawało jedynie czekanie. Ichirou nie cierpiał bezczynności i braku możliwości wpływu na dziejące się wydarzenia, ale w obecnej chwili nie mógł zrobić zbyt wiele, jeśli pominąć ruchy skrajnie głupie. Nie był naiwny, nie sądził, żeby istniała jakakolwiek szansa wpłynięcia na decyzje Antykreatora. Podejmowanie prób walki też było bez sensu. Sabaku Kogō zachowywał więc czujność, tak samo zresztą jak jego kot, który dalej otaczał swoje łapsko wietrzną powłoką, by w razie potrzeby natychmiastowo zareagować.
Chociaż Oniniwa jawiła się tego dnia jako istne piekło, to jej atmosfera zaczynała wyraźnie się ostudzać. Podobnie zresztą schłodziła się krew w żyłach Diabła Świtu, który teraz spokojnym, zimnym spojrzeniem bursztynowych oczu obserwował finał wyprawy do przeklętej, zapomnianej przez świat wioski.

• Skrót:
  1. Nic specjalnego.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hikari]

Przyglądając się piaskowej kopule Hikari odczuwał wewnętrzny stres oraz niepewność. Po swoich doświadczeniach nie wiedział czy bardziej przerażający jest bijuu, czy może Han. Gdyby mógł wybierać zwycięzcę... Wybrałby tego drugiego, niemniej każda chwila oczekiwania była była wyczerpująca. Ręce lekko drgały z niemalże złożoną pieczęcią, oddech powoli przyśpieszał, a na czole nawet pojawiła się kropla czy dwie potu. Nigdy nie był tak przerażony jak w tym momencie, ale umysł wciąż nie pozwalał w żaden sposób się wycofać. Brakowało zazwyczaj występującej adrenaliny, napędzającej wewnętrznie ciało, pozostawał tylko obowiązek. Przybyli tutaj niewielkim oddziałem najemników, który po drodze jeszcze bardziej zmalał. Każda para rąk, czy ust mogąca miotać kolejne jutsu do obalenia przerażającej bestii była przydatna.
W momencie otwierania piaskowego więzienia natychmiast nabrał powietrza, ale widząc Antykreatora wypuścił je nosem starając uspokoić. Ręce opadły wzdłuż ciała kiedy nie mógł dostrzec ogoniastego wewnątrz, nie potrzebował dłużej trzymać pieczęci. Gdyby ten człowiek zechciał ich teraz zabić to żadna znana mu technika ich nie uratuje. Uniknie najprawdopodobniej wszystkiego, prędkość jaką posiadał była doprawdy niesamowita. Dodatkowo wedle relacji z początku wyprawy był obecnie nieśmiertelny, takiego osobnika nie dało się powstrzymać siłą. W jego dłoni mógł dostrzec kulę barwy brązowej, która wedle jego słów miała być Rokubim. Chwalił się, czy może informował wszystkich o wykonaniu zadania chcąc ich uspokoić? W tej sekundzie Terumi nie podejmował się zgadywania, zamiast tego oczekiwał na kolejny ruch którym okazało się wspięcie na bramę za pomocą dziwnych łańcuchów chakry. Najdziwniejsza jednak były słowa, które usłyszał będąc wymijany. Ten prawdopodobnie najpotężniejszy człowiek świata, który posiadał pomysł zniszczenia chakry miał zamiar z nim wymienić kilka słów po wszystkim? Było to prawdopodobnie największą niespodzianką z wszystkich tego dnia, a resztka zdrowego rozsądku nakazywała przed tym ucieczkę. Trudniej było z wewnętrzną ciekawością, którą teraz koniecznie potrzebował zaspokoić.
- Jak wolisz.
Odpowiedział niemal instynktownie Yogańczyk podążając za nim dalej wzrokiem. Wysłuchał dalszej przemowy do wszystkich zebranych w Oniniwie, powoli zaczynając się modlić aby nie został wybrany. Początkowa chęć poświęcenia się szybko opadła kiedy dostrzegł potęgę ogoniastej. W głowie powstały wątpliwości, czy mógłby nad nią jakkolwiek zapanować. Ta potęga oraz moc prawdopodobnie nie były warte ryzyka, a Han nie ukrywał prawdopodobnej chęci odzyskania jej w przyszłości. Kiedy będzie mu ona potrzebna. Przy wybraniu czułby się jak pojemnik z olbrzymią notką wybuchową mogącą rozsadzić jego, okolicę i prawdopodobnie prowincję. Przerażające. Mimo to postanowił zejść z bram na ziemię, a kiedy to wysokość nie mogła go zranić - zeskoczyć.
- Nie wiedziałem, że jakichkolwiek mam szczególnie po spotkaniu na Teiz.
Odpowiedział zirytowany pustynnemu władcy, z którym nie miał zamiaru bardzo rozmawiać. Szczególnie będąc zaczepiany w ten sposób, gdy ich relacje miały status w postaci olbrzymiego znaku zapytania. Rozejrzał się po osobach, które przetrwały i prędko ruszył w kierunku medyków widząc na ziemi znajome twarze. Co im się stało? To pytanie odbijało się echem w głowie. Po drodze mijając samuraja, który zgodnie z wcześniejszymi słowami miał zamiar oddać ich znaleziska rzucił do niego jednym słowem patrząc w oczy i kiwając delikatnie głową.
- Powodzenia.
Następnie zbliżył się do leżącego Shikarui'a, a także wszystkich zebranych dookoła chcąc ocenić jego stan zdrowia. Na tyle na ile mogła osoba zupełnie nie znająca sztuk medycznych. Zaskakująca była tutaj obecność Kuroi'a, który jak widać jest zmienny niczym chorągiew na wietrze wybierając swoich pacjentów. Jednych potrafił zostawić nie interesując się nawet pomocą, a do pozostałych leciał nawet kiedy byli wrogami jego przyjaciela w organizacji. Zupełnie tego nie rozumiał, więc postanowił przestać go oceniać tylko przyjąć te dziwactwo za fakt.
- Dzięki pomoc w ich leczeniu.
Następnie przeniósł wzrok na znajome małżeństwo, które miał zamiar uprzedzić o ewentualnym spóźnieniu na spotkanie... Tylko nie potrafił, kiedy gospodarz był niemal nieprzytomny, a jego żona skupiała się na leczeniu. Zamiast tego położył dłoń na ramionach medyków mając zamiar przekazać swoją chakrę, której zostało mu sporo.
- Mam jeszcze sporo zapasu, nie krępujcie się. Powinieneś odpoczywać Shikarui.
Westchnął, gdyż to jedyne co było w zasięgu jego możliwości. Czekał na zakończenie leczenia, a dopiero potem przekazał krótką informację.
- Z spotkaniem nie czekajcie na mnie, mam jeszcze jedna rozmowę do odbycia zanim będę mógł opuścić Oniniwę. W najgorszym wypadku zostanę nawet na stałe, czy tego chcę czy też nie.
Po tych słowach odszedł na bok, wybierając miejsce na widoku z dala od wszystkich. Czekał tam na Antykreatora, który po załatwieniu swoich problemów powinien do niego dołączyć. Zdawał sobie sprawę, że gdy odejdą razem zostanie uznany za jego wspólnika, ale tak widocznie chciał los. Nawet jeżeli nigdy nie połączą sił, plotek nie zatrzyma.

Streszczenie:
1. Zgoda na rozmowę z Hanem kiedy był mijany na bramie
2. Odpowiedź Ocirowi
3. Zejście z bramy i życzenie powodzenia Kakitowi kiedy się mijali
4. Podejście do rannych, podziękowanie Kuroi'owi
5. Przekazywanie chakry Kuroi'owi i Asace na leczenie jeżeli je kontynuowali
6. Pitu pitu do głównie do Sanadów, co mógł usłyszeć każdy w pobliżu
7. Odejście na bok kiedy leczenie się zakończyło, gdzie czekał na Antykreatora

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Po tym wszystkim, co przeżyli w Oniniwie. Walki z dzikimi Juugo, potężny wybuch na rzece, ciężką pogodę łączącą deszcz z mgłą, a w przypadku Yoake - walkę z klonem Hana, dotarli w końcu do sytuacji pozornie bez wyjścia. Niby niezniszczalna bariera wokoło i przepotężna bestia z nimi w środku. To jednak również okazało się tymczasową przeszkodą, a teraz, wszystko ulegało zakończeniu. Piaskowa kopuła się uchyliła, by pokazać człowieka, przez którego wszyscy się tutaj spotkali Antykreator szedł, dzierżąc jakąś dziwną kulę brązowej chakry. Czy to? Najwyraźniej tak. Słowa to potwierdzały. Rokubi, ślimak o sześciu ogonach, z którym dopiero co walczyli. Wielki pokaz mocy wszystkich uczestników wyprawy kończył się w taki oto sposób. Spacerkiem Suzumury Shinjiro z mocą, której okiełznanie mogłoby być dla niego problematyczne przy zniszczalnym ciele. Teraz jednak, gdy był nieśmiertelny, najwyraźniej nie robiło to na nim wielkiego wrażenia. Niektórzy chyba widzieli w demonie moc, inni brzemię, którego przyjęcie będzie oznaczało ofiarę. Dla Akaruidesu Yoake była to zaś bomba zegarowa, która w momencie śmierci posiadacza uwolni kataklizm w nieoczekiwanym miejscu. Czy to centrum zaludnionej wioski, czy opuszczona dziura na krańcu świata. Opary kwasu były w stanie zaszkodzić nawet komuś tak potężnemu, jak ten tutaj...

Tak jak Yoake to założył, Han miał zamiar dotrzymać słowa. Był to człowiek zły, o mrocznym planie przekraczającym ludzkie pojęcie, z nienawiścią zakorzenioną w nim już przez rodzinę, przez lekceważącego go brata o imieniu Goro, ale jednak był to człowiek wyjątkowo dumny i potężny. Będąc świadom swojej siły nie musiał stosować się do podstępów, a przynajmniej nie tak oczywistych jak proste kłamstwo w postaci fałszywego poczucia bezpieczeństwa. Kto lepiej od blondyna z Antai mógł wiedzieć o tym, że Antykreator był w stanie docenić mrówki na jego drodze?

... masz jaja, chłopcze. Zaimponowałeś mi.

Słowa klona zadzwoniły w głowie młodzieńca. Uznanie z ust kogoś tak silnego było dla Yoake czymś, czego pewnie nigdy w życiu nie zapomni, jakkolwiek długie by nie było. A biorąc pod uwagę fach, to raczej krótkie. Wtedy nie spodziewał się nawet opuszczenia żywym tej dziury zwanej Oniniwą. A klon Hana nie spodziewał się zniszczenia. Więc sam jego twórca pewnie nawet nie wie o tym, co tam zaszło. Przynajmniej z perspektywy Doko, który nie zna się na klonach. Ani na Ninjutsu prawie w ogóle. A w ogóle to zna się tylko na mieczu i błyskawicy. I w swojej prostocie życia w służbie i bardzo ograniczonych zdolnościach za słuszne uznawał oddanie Shinjiro wspomnień, które ulokował w swojej rodzinnej wiosce. Wszyscy, którzy je widzieli, uznali je za bezużyteczne. Było to coś, o co Akaruidesu chciał zapytać klona, ale wtedy było niby już za późno na pytania. Po co te wspomnienia się tu znalazły? Czy ich twórca ryzykował, że sam o tych momentach zapomni i chciał zachować to, co dla niego najważniejsze? To było najlogiczniejsze wytłumaczenie, szczególnie biorąc pod uwagę trud, jaki został włożony w ukrycie tej dziury. Opuszczenie w ziemię, zakrycie barierą, zalanie jeziorem, usunięcie z map. Jeśli to jest właściwy tok rozumowania, to popełnili błąd oglądając te wspomnienia. To było skutkiem ich żądzy wiedzy na temat tego osobnika, to prawda. Ta żądza jest słuszna. Ale zupełnie nieposzanowanie czyichś prywatnych wspomnień... Jasne, w niewiedzy, ale gdy się dowiedzieli, to nie powinni tego zatrzymywać na dłużej. Poza tym miejscem uczestnicy wyprawy mogli poskładać do kupy to, co widział każdy z nich, nie tracąc przy tym godności na nieposzanowaniu dla drugiego człowieka, jakkolwiek zły by nie był.

Oczekując na rozwinięcie tej niezwykle dziwnej sytuacji, w której zawierali pakt z diabłem w Ogrodzie Diabła, chłopak niewiele mógł zrobić. Stał więc za tym na swojej pozycji, trzymając prawą dłoń na rękojeści katany, a lewą dłonią dotykając szyi, gdzie ciągle piekła go lekka rana po przytkniętym wakizashi. Cel nie zawsze uświęca środki. Jeśli mają przeczesać każde wspomnienie Hana, by go pokonać, to czy nie zbliżą się w całym procesie za bardzo do niego? Musieli znaleźć inny sposób. Potęgę, kontrującą taktykę, odpowiednio sprawnych ludzi. Zaprząc liderów i zjednoczyć klany. Ale nie pozostawać złodziejami i podglądaczami, bo źle to świadczyło o całej społeczności. Oddanie wspomnień, nawet mimo kontrowersji, było słuszne. Yoake był jednak sceptycznie nastawiony do otrzymania przez grupę Bijuu w zamian. Bomba zegarowa, która może uwolnić się w jakiejś wiosce w ten sam sposób, w jaki uwolniła się tutaj. Jeśli Antykreator wybierze na nieszczęśnika kogoś "słabego", jak na przykład Takashiego, który przyznał się do bycia niezbyt sprawnym w boju, to powinnością sługi Kaminarich będzie wsparcie i ochrona kogoś takiego przed powtórką sytuacji z Oniniwy. Oby starczyło mu sił na to, by bronić niewinnych przed gniewem istot, które nie były w zasięgu zwykłego człowieka. I mowa tu zarówno o Bijuu, jak i o przepotężnym Hanie, którego trzeba było zniszczyć. Ale żeby to zrobić, trzeba znaleźć luki w technice go wskrzesiła. A do tego będą musieli obrać na celownik tego, który to dokonał. W końcu w Zamku Han się pochwalił swoim Jeźdźcem Śmierci. Niejakim Akuryo. To powinien być następny trop Feniksów. Którzy może chętnie przyjmą wsparcie chłopaka, który nieomal zabił jednego z nich, by dorwać klona Hana?

Choć wydawało się to niemożliwe, to ciekawiło też spragnionego potęgi Akaruidesu, czy jest możliwość okiełznania mocy demona zamkniętej w kimś. Czy po zapieczętowaniu można wykorzystać choć część tego, co tu pokazał, by działać w imieniu dobra i chronić bliskich? Czy dałoby się to wykorzystać w starciu z Jeźdźcami, z Hanem i tymi, którzy w imię swoje, a nie tych legend sieją zniszczenie. Jak na przykład Mafie w Shigashi no Kibu. O tym jednak ciężko będzie się przekonać, a żeby to zrobić, będzie trzeba porzucić służbę klanowi i ruszyć w podróż za wiedzą, która może źle się skończyć. Właśnie do Oniniwy chłopaka zwabiła jedna z takich podróży. Żądza wiedzy na temat potęgi Antykreatora. Żądza podążenia drogi siły legendy, której nikt nie jest w stanie powstrzymać. Kto zostanie tym nieszczęśnikiem, który będzie musiał poświęcić całe swoje życie walce o przetrwanie? Tego dowiemy się już za chwilę, bo jeden z członków drużyny dokonywał właśnie ich części wymiany.

Techniki:

  Ukryty tekst

Stan chakry:

  Ukryty tekst

KP:

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na obu udach, Torba nad lewą nogą, Wakizashi przy prawym boku, Katana przy lewym boku

  Ukryty tekst

[Mujin]

Mujin nie był w aż tak złej sytuacji jeśli chodziło o depozyt chakrowy. Mimo że wyraźnie zmęczony, to nadal dawał radę. Nie słał się na nogach i nie miał problemu z logicznym łączeniem wątków. Aczkolwiek skoro wokoło niego było przenośne źródło chakry, gotowe na jego skinienie i nawet obyte w sztuce medycznej. Dzięki temu jego chakra mogła być dla niego użyteczna w sensownej ilości i nie wysysał go tak szybko, jak pierwszego lepszego niewyszkolonego ciecia. Tym bardziej, że stawką teraz było życie tego jegomościa. Z przebitym płucem, co przypadłością było wyjątkowo paskudną. Przez kilka chwil faktycznie weszła mu do głowy myśl, żeby go nie leczyć. Z tego co Mujin zauważył, nie był specjalnie miły w stosunku do niego. Myśl była to jednak przelotna, krucha, natychmiastowo stłamszona przez ogrom innych zobowiązań moralnych. Jakby mógł zabić bezbronnego człowieka na placu boju!
Dlatego też proces nie był aż taki prosty, w przypadku zamaskowanego szermierza nie było obrażeń wewnętrznych obejmujących całe organy. Tam było tylko wbicie ogromnego drewnianego bolca. Tutaj też, tylko że w dość delikatny organ. Pewnie zwykły medyk nie dałby sobie rady, ale Mujin zwykłym medykiem nie był. Był medykiem WYBITNYM. Nawet młody dozownik chakry zauważył różnicę w ich umiejętnościach. Jeden z dwóch, kolejny przyszedł i tym samym odciążył nieco dozownik numer jeden. I zasponsorował praktycznie cały proces leczenia delikwenta. Cóż, nie zagląda się w zęby takiemu aktowi dobroci. Zresztą no, jemu chakra raczej się nie skończy.
- Proces też szybki nie jest. Ale chorobę też zwalczy. Wszystko odrośnie, nawet z kawałka. - nie wyjaśnił co prawda dokładnego działania tej techniki, jedynie wydukał coś o tym co może zrobić. I tyle. Będzie miał okazję bardziej pochwalić się swoim kunsztem. Ale czy była potrzeba? Ten mówił wyraźnie sam za siebie. Był prawie trup, nie ma prawie trupa. Praktycznie cud, tylko że rękoma Mujina. Medyka-cudotwórcy. Który właśnie tego trupa z ziemi podniósł.
- No, dobrze wyszło. Trzymaj się i odpocznij, im mniej ruchu tym lepiej. Jak trzeba to mogę cię wynieść robakami. - powiedział do rannego. Oczywiście że przeżyje. Mujin leczył Toshiro do momentu, gdy ten odzyskał już sprawność i był w stanie oddychać bez zagrożenia swojego życia Technika Mujina miała gwarancję na życie, samo z siebie płuco się nie uszkodzi na sto procent. Dlatego po zreperowania płuca i drogi którą drewniany bolec do niego się dostał, zakończył cały proces. Odetchnął. Nawet nie utracił chakry z tytułu wyręczenia go dzięki dwójce kontenerów. Shikarui był już pod wpływem intensywnej kuracji ze strony Asaki i drugorzędnego medyka z Kelpsydry. Demon? No tak, demon! Jebany demon! Co z nim? Nie było, był pod piachem. Było nie było, ale Koibito to klasa sama w sobie. Ale się wydostanie, prawda? Przez konieczność zajmowania się dwoma rannymi nie miał bladego pojęcia co się działo. Słyszał co prawda jakieś wybuchy i inne dziwne, bliżej niezidentyfikowane dźwięki, ale nie zwracał nie uwagi. Miał ważniejsze rzeczy do roboty. W miarę ważniejsze.
I z gigantycznego piaskowego kopca wyłonił się Han. Z czymś, co wyglądało jak kula. W dłoni. I co dziwne, za nim nie było demona. Więc co, zamknął go? Tako? Znaczy się widział po części ile wysiłku zostało w to włożone i ile technik musiało na niego wlecieć. I ile zrobił. Co prawda mieli ogromne szczęście że potężne kule chakry zrobiły tylko tyle, ale Mujin nie miał zamiaru narzekać. Im większy współczynnik przeżywalności, tym lepiej. A współczynnik w przypadku opatrywanych przez tą medyczną bestię wynosił chyba sto procent. Nikt nie zmarł na jego stole operacyjnym podczas tej eskapady. Tak, ten denerwujący głos z tyłu głowy znowu zaczął paplać głupoty. I szybko został uciszony, żeby wysłuchać Hana i dokładnie poobserwować wszystko co tylko był w stanie.
"Oddacie mi wszystko co tu znaleźliście". Że notatki i skrzynki. W zamian za to, że jeden z nich otrzyma demona? W sensie że zostanie w jednym z nich zapieczętowany? Kto do cholery chciałby mieć to coś w sobie? Mujin specjalistą od pieczętowania nie był, był tylko wyjątkowo uzdolniony w tej dziedzinie. Teoretycznie było możliwe zapieczętowanie takiego demona dajmy na to w człowieku, ale kto by się na to pisał tak czy siak? Widzieli przecież jak potoczyła się walka i jak wielkie zniszczenie robi ta bestia! Ale ten cichy głosik mówił coś innego. "Może udałoby się pobawić z tą pieczątką?", szeptał. "Może gdyby zbadać takiego kogoś?". "Robaki mogłyby uodpornić się na chakrę tego demona". Cholera, tyle opcji. Tyle możliwości. Współpraca z takim kontenerem dla demona? Brzmi bardzo przyjemnie i mógłby na tym sporo, sporo zyskać. Ale oddać swoją notatkę? Han nie powinien o niej nawet wiedzieć! Ale co jeśli wiedział? Cholera, cholera...
Medyk miał zamiar zrobić to tylko wtedy, gdy inni zechcą dobić targu. W szczególności dowództwo. Asagi-san miał zamiar oddać. Czy przez jeden kawałek kartki miał pozwolić na pominięcie takiej okazji? Ale no, to jego kawałek! Z ważnymi informacjami! Jak miał go po prostu oddać? Drżącą ręką wyjął z torby niewielki notesik. Z zapisanymi informacjami. Raz jeszcze przejrzał notatkę. Sadaharu. Kakuzu. Potwory w wiosce. Chakra natury. Transformacja. Eksperymenty. Przez kilka chwil skupił całe swoje jestestwo tylko i wyłącznie, żeby zapamiętać jak najwięcej szczegółów. A potem wyrwał stronę z notesu. Zamknął go, schował do kabury.
Odetchnął kilka razy, głęboko i spokojnie. Powinien wysłać tam swoje robaki. W innej, bezpiecznej formie. Kiedy on był daleko. Ale zrobił krok w stronę Hana. Może to zasługa Asagiego-san, który podszedł do niego w taki pewny sposób? Zrobił kolejny krok. Raz Mujin poddał się swojemu strachowi. Teraz miał doskonałą okazję, żeby go pokonać. Krok za krokiem. Powoli. Miarowo. Widać było, że nie jest z nim zbyt dobrze. Ale parł do przodu. W końcu stanął całkiem blisko Hana. Z kilka metrów od niego. Wyciągnął senbon. Przybił nim kartkę do ziemi, tuż obok pudełek. Zdecydował się spojrzeć na Hana nieco lepiej, na jego mocno niepewnego stanu ciało. Ze świadomością, że on i tak się zregeneruje. Nie odezwał się, nie zrobił niczego poza lekkim kiwnięciem głową, w naprawdę niezręcznym geście powitania. I odwrócił się i szybkim chodem odszedł. Bez dalszego planu. No, może poobserwuje kunszt Kuroia i Asaki. Sprawdzi, jak idzie im robota.


1) Mujin kończy leczenie Toshiro Shōsen no Jutsu
2) Mujin idzie do Hana i przybija do ziemi obok skrzynek swoją kartkę z notesu z dokładnym opisem jednej ze skrzynek
3) Mujin zawraca i idzie do Shikaruia żeby sprawdzić, jak im idzie tam.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Tamaki Hyūga]

Po uzyskaniu odpowiedzi od Yuriko ruszyłam aby pomóc z przenoszniem rannych, jednak okazało się że cała masa innych osób również rzuciła się do pomocy, nawet do pomocy mi. Podziękowałam za pomoc, jednak byli inni którzy bardziej jej potrzebowali ode mnie. Skierowałam uwagę na kopułę w której rozstrzygały się ostatnie kwestie z Sześcioogoniastym. Chwilę później z kopuły, która zaczęła się powoli rozpadać, wyszedł Han z brązową kulą chakry wokół dłoni, a więc stało się... Westchnęłam zrezygnowana i ruszyłam w kierunku Kyoushiego, mając z nim sprawę, którą chciałabym załatwić. Ignorując resztę osób w tym również samego Hana, podeszłam do białowłosego szermierza.
- Chciałabym ci pomóc w poszukiwaniu ciała Masako-san. Była bliską mi przyjaciółką i sporo z nią przeszłam. Rozumiem że pewnie będziesz chciał zabrać ją do waszego klanu, jednak jeżeli będę mogła pomóc w odszukaniu jej, byłabym wdzięczna. - zwróciłam się do niego w nadziei że będę mogła na coś się przydać a także wiedząc że nie mam i tak nic z rzeczy znalezionych w Oniniwie do oddania Asagiemu, więc nie jestem potrzebna w pobliżu całego tego zamieszania.

Użyte techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Kabura na prawym udzie
- Kabura na lewym udzie
- Torba przy pasie z tyłu po lewej stronie
- Manierka z symbolem Suitonu przy pasie
- Sztylet przy pasie

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Trudno było zachować spokój podczas oczekiwania jakie musieli znosić wszyscy obecni. Kei starał się nie stracić głowy będąc pomiędzy zakrwawionymi rannymi, a Hanem wreszcie wyłaniającym spod piaskowej kopuły. Nie było zaskoczeniem to, że nieśmiertelny przeżył lecz to, co trzymał w ręce. Biju został przez niego skondensowany do poziomu kuleczki, co budziło wiele pytań i wątpliwości co do tego czym tak naprawdę są Ogoniaste Bestie. Skoro ostatecznie można je sprowadzić do takiej postaci, to czy wystarczyło znać po prostu odpowiedni sposób lub technikę, aby móc poradzić sobie z nimi o wiele szybciej i łatwiej, niż zasypywanie losowymi jutsu bez opamiętania? Temat do przestudiowania, choć z talentem Keia do manipulacji chakrą na pewno było to poza jego zasięgiem.
Skoro Biju nie stanowił zagrożenia, a Han najwyraźniej zamierzał dotrzymać danego słowa, wszyscy powoli zbierali się wokół punktu szpitalnego, aby tam jeść sobie z dzióbków. Kei również skierował tam swe kroki, aby zobaczyć jak Kuroiowi poszło leczenie, a także posłuchać co postanowi grupa. Oczywiście w imieniu wszystkich wystąpił Asagi. Kei już wcześniej oddał mu skrzyneczkę, więc teraz nie miał już niczego do przekazania. Oferta Hana nie była zbyt atrakcyjna. Biorąc pod uwagę to, że wyraźnie zaznaczył że nie spuści jinchuuriki ze smyczy, to jakoś wszyscy stracili rezon do złożenia się w ofierze. Ofert "weź mnie" teraz było jak na lekarstwo, a przecież wystarczyło tylko przekonać jedną osobę zamiast zdobywać demokratyczne poparcie całej grupy. Aż prosiło się o to, żeby palcem wskazać wolontariuszy, którzy jeszcze przed chwilą odsłaniali brzuszki. Teraz jednak zapadł cisza, Antykreator za bardzo onieśmielał.
- Człowiek wielu talentów... - Powiedział stojąc na Kuroiem i widząc, że Shikarui jeszcze nie umarł od jego leczenia. Kuroi potrafił wiele, od przyzywania miśków, przez kontrolę piachem, a jak się okazało na iryojutsu kończąc. Jack-of-all-trades, choć brak specjalizacji w jednej dziedzinie powodował, że wciąż był ktoś lepszy od niego w kontroli piachu i lepszy w iryojutsu. Niemniej jednak, jedna osoba mogące zapewnić wsparcie we wszystkim również była bardzo wartościowa. Seinaru dokładnie przysłuchał się również temu co ma do powiedzenia Hikari, który zszedł w końcu ze swojego bocianiego gniazda i dołączył do wszystkich. Że też się nie bał...
Ostatecznie pozostało tylko poczekać na wynik konkursu na pojemnik na Biju, a później będzie już chyba można się zbierać? Kei chciał zostać do samego końca, żeby zobaczyć kto zostanie wybrany, jednak po cichu miał również nadzieję na to, że nie nastąpi już żaden niespodziewany zwrot akcji.

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Trudno było zaprzeczyć, że Kanamura nie miał racji w swoich słowach. Mimo wszystko, nie było możliwości żeby Natsume był w stanie ochronić wszystkich - a gdyby próbował tak stwierdzić, to byłby wierutnym kłamcą i pyszałkiem. Nie był zbawcą świata, jego zadaniem nie było chronienie życia wszystkich którzy tu byli. Był tylko kolejnym najemnikiem, który przybył tu wiedziony albo chęcią zysku, albo ciekawością co do tego jakim człowiekiem może się okazać Antykreator. Wiedział to, że zgony ludzi tutaj nie były jego winą, ani zapewne nie mógłby nic zrobić żeby im pomóc. A jednak... wizje z bitwy w Fuyuhanie bardzo szybko wróciły do jego świadomości. Same pojedynki i przelewanie krwi nie były dużym problemem, bo w tym był zaprawiony i nie czuł żadnych ugryzień sumienia - znacznie gorzej było z jego fobią: bezsilnością. Nienawidził czuć się bezsilny wobec czegoś. Prawie dwadzieścia lat temu, kiedy zabił Daisukego, bo nie miał innego wyboru. Pod Fuyuhaną, kiedy mógł tylko przeczekiwać w szpitalu część bitwy, w której umierali jego pobratymcy. Nie cierpiał siedzieć i patrzeć, podczas kiedy inni robili robotę w której on mógłby pomóc.
Nienawidził czuć się bezsilnym.
I teraz dopiero widział, że wciąż jest za słaby. Pomimo tego że potrafił wiele, w porównaniu do niektórych nie był w stanie zrobić prawie nic. Zniszczenie filarów - żaden problem. Ale co mógłby zdziałać w walce z demonem? Zamrozić go? To trwałoby zdecydowanie za długo, i zadziałało by na ile, kilkanaście sekund?
Potrzebuje więcej mocy.
Odetchnął lekko, przy okazji kiwając głową z podziękowaniem w stronę Kaiko. Młodzieniec miał rację. Wykazał swoją słabość, być może trochę za szybko. Misja jeszcze się nie zakończyła, będą musieli się skupić na wyjściu z tego padołu. Teraz, skoro dostał możliwość odbicia się i ruszenia w górę, będzie musiał to wykorzystać. Obaj będą musieli - bo nietrudno było zobaczyć podobną bezsilność u Kanamury.
-... Racja. Dziękuję, Kanamura-san.
Następnie, razem z białowłosym, ruszyli w stronę nowych rannych, aby pomóc ich przenieść w bezpieczne miejsce. Nawet pomimo propozycji, żeby Mujin pozostał w tym samym miejscu, podczas gdy reszta przeniesie nowych pacjentów w ich kierunku, ten i tak ruszył na front - co w oczach Yukiego było niepotrzebnym ryzykiem, no ale... jeżeli czegoś się tu nauczył, to tego że wielu shinobi ma problemy z przyjmowaniem poleceń i propozycji. Cholerni indywidualiści. Aka zajął się przenoszeniem Shikaruia, więc pokazał Kanamurze aby pomógł z przenoszeniem Toshiro. Pozostawili go w bezpiecznym punkcie, oddając w ręce medyków, więc teraz... w sumie pozostało tylko dokończyć pertraktacje z Hanem i opuścić Oniniwę.
W jego kierunku podszedł nagle Kakita, który wcześniej zajęty był stawianiem swoistej palisady wokół punktu gdzie reszta zajmowała się rannymi. Sądząc z jego zachowania, też nie czuł się najlepiej - Yuki podejrzewał, że Asagi również odczuwał podobny ból jak on i Kanamura. Zauważył spojrzenie samuraja, oceniające jego stan... i w sumie zupełnie się temu nie dziwił. Yuki był teraz dość solidnie pokryty posoką, zarówno tą kapiącą ze szramy przechodzącej przez jego oko, jak i tą która wypłynęła z jego ciała po zranieniu belką. Szkarłat pokrywał jego twarz, plamił jego brodę, pokrywał jego czarny strój i zdezolowany skórzany pancerz. Przynajmniej tyle, że cała reszta wyposażenia wyglądała na nieuszkodzone. Najgorzej oberwał tylko on - chociaż takie pocieszenie.
-Dziękuję - powiedział spokojnie swoim normalnym już tonem, pokazując na twarzy nieco... wymuszony uśmiech. - Następnym razem muszę się nauczyć nie stawać na drodze pocisków Ogoniastych Bestii.
Żart być może nie na miejscu - ale co innego im teraz zostało? W tym momencie ich udział w tej bitwie się zakończył - albo zaczną się pogrążać w swoich negatywnych myślach, albo spróbują obrócić swoje porażki w żart. Wciąż wyciągając z nich lekcje. W końcu zwycięstwa to nagrody - porażki to nauki. Czy sam tego nie powtarzał jako mantrę swoim dwóm uczennicom z Daishi?
Kakita został wywołany przez Hana, aby oddać mu wszystko to co znaleźli. Z perspektywy misji, byłaby to znacząca porażka - ale w tym momencie, nie mieli już zbyt wielkiego wyboru. Antykreator był znacznie potężniejszy niż oni, i gdyby chciał, zmiótłby ich wszystkich z powierzchni ziemi. Tym bardziej, że przez cały ten czas ani razu nie użył swojej mocy Juugo... a to oznaczało, że wciąż mógł stać się silniejszy. Nie było sensu ryzykować ich zgonu po to, by zachować kilka kawałków papieru i puzderek. Gdyby jeszcze Suzumura zachował dla siebie moc Bijuu... świat zdecydowanie zbliżyłby się do swojego tragicznego końca. W tej sytuacji, rzeczywiście to chyba było najbezpieczniejsze rozwiązanie - na swój sposób porzucić bezpieczeństwo jednego z nich, aby móc przeżyć trochę dłużej... i dać im szansę na zwiększenie swojej mocy, aby znaleźć jakiś sposób na powstrzymanie jego zapędów.
Bogowie niech im wybaczą.
-Powodzenia, Kakita-dono - odparł. - Upewnij się chociaż, że wyjdziemy z tego cholernego miasta.
Kakita ruszył w stronę Antykreatora, a Yuki tylko westchnął ciężko, ocierając dłonią krew z twarzy. Wciąż nie wyglądało to dobrze, no ale przynajmniej to cholerstwo nie zalewało mu już oka. Spojrzał więc w stronę Kanamury.
-... Ech, cholera. Będę musiał się napić. - Zacisnął lekko wargi. - ... niestety, chyba wygląda na to że nie będzie już możliwości odwiedzenia Kouseki-san... Znasz może miejsce, gdzie moglibyśmy odpocząć przez jakiś czas?
Jeden z jego klonów zniknął, przekazując mu część nagromadzonej energii. Żółte oczy z pionowymi źrenicami ponownie zyskały barwę.

Techniki:

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Wymuszony, niemrawy uśmiech był szczytem pogodnej ekspresji, na jaką stać było Kaiko. Niema odpowiedź na podziękowanie Akahoshiego, który zaczął brać to wszystko zbyt personalnie. Tak, jakby w jego obowiązku było dbać o życie każdego z ich dziwacznej grupki poszukującej informacji. Było to intrygujące jak pewne rzeczy pozostawały niezmienne, niezależnie od mocy, jaką się posiadało. Między Kanamurą a Akahoshim była gigantyczna przepaść siły, doświadczenia i wiedzy, a jednak obaj czuli to samo - bezsilność i wyrzuty sumienia, że nie byli w stanie zrobić tak po prostu więcej. Przy okazji wymagali od siebie wręcz niemożliwego, pragnąc być tarczą dla każdego, kto znalazł się w niebezpieczeństwie. To trochę rozczarowało, ale też uspokoiło białowłosego. Zawód był zdecydowanie mocniejszy, bo liczył, że kiedyś poczuje się silny, zdolny do wysiłku, który zrobi prawdziwą różnicę w przebiegu wydarzeń. Niestety, nie zapowiadało się, by moc dodawała tego spokoju ducha i świadomości, że ma się prawdziwy wpływ. Źródło ulgi miało swą podstawę w negatywnych emocjach, w żerowaniu na czyimś nieszczęściu, aby poczuć się samemu lepiej. Kanamura tak po prostu nie czuł się samotny w tej bezsilności, wiedząc, że dotyczy to też jednostek niewiarygodnie od niego silniejszych. Każdy się z tym zmagał i... to dodawało mu trochę otuchy, chociaż był świadom, że nie powinien żywić się tą negatywną energią.
Dziewczyna nie potrzebowała pomocy, ale za to Kaiko mógł się przydać w przenoszeniu, jak się okazywało, Toshiro. Paskudnie ranny chłopak był cały czas leczony, a myśli białowłosego skupiały się dalej wokół tematu bezsilności. Nieważne jak silny był, teraz pozostawał bezsilny wobec ran, które otrzymał. Niezdolny do samopomocy, zdany na umiejętności innych. Przeniesienie rannego nie trwało długo, ani nic strasznego się nie wydarzyło w trakcie. Dopiero teraz Kaiko miał czas przyjrzeć się piaskowemu więzieniu, które z pomocą wielu innych technik było w stanie zatrzymać demona. Demona, który okazał się być pokonany. Jak to pokonany? To koniec? Koniec walki z Bijuu i Hanem? Mogli wreszcie odejść? Kanamura zaśmiał się lekko, zupełnie nie wierząc, że ten dzień mógł się już zakończyć. Wszystko to, co wydarzyło się w Ogrodzie Diabła, było dla niego niczym koszmar. Wydawało się, że nie ucieknie, że pozostanie tam na wieki i będzie przeżywał kolejne przerażające sytuacje, aż wyzionie ducha, ale wszystko nagle się skończyło. Niczym wybudziłby się... tyle że wszystko było faktem, nie ułudą. Martwi pozostawali martwi. Mimo wszystko czuł gigantyczną ulgę. Na jego twarzy tkwił taki prosty uśmiech, a wzrok wyrażał wręcz niedowierzanie, że to wszystko się wydarzyło i teraz zakończyło. W tym momencie jego podatność na bodźce pierwszy raz miała jakiś pozytywny wpływ. Czuł się dobrze, zupełnie zapominając o wszystkich tych przykrościach. Naturalnie nie na długo, ale wystarczająco, by odzyskać trochę zdrowia psychicznego. Przynajmniej tyle, by nie zacząć przeżywać załamań jeszcze tu, w Oniniwie.
Czy decyzja o oddaniu zebranych informacji Hanowi była dobra? Nie, ale Kaiko już rozumiał, że była właściwa. Nagle wydawało mu się to takie oczywiste - przecież ich zadaniem było dowiedzieć się o Antykreatorze, więc naturalne, że nie powinni mu oddawać swojej wiedzy. Jednak sprawa nie była taka prosta, bo w grę wchodził Bijuu, którego moc przekraczała możliwości kogokolwiek z ich ekipy. Nawet tego ninja, który władał istnym tsunami piasku. Zatem... oddanie pudełeczek i notatek nie było dobre, ale było prawidłowe. Tylko w ten sposób mogli coś osiągnąć i przeżyć. W innym wypadku... umarliby dumnie wraz z tym wszystkich, a później Han pozbierałby i tak to, co jego. Kolejny raz okazywało się, że doświadczenie jakim dysponowała reszta było tak wielkie, iż Kaiko nawet nie był w stanie go pojąć. Oczywiste rzeczy nagle wydawały się absurdami, a absurdy oczywistościami. Wszystko pod wpływem decyzji, które opierały się na solidnych filarach doświadczenia. Podszedł zatem wraz z Kenseiem do Kakity, który to wcześniej wyskoczył z pomysłem, że w zamian za informacje otrzymają demona. To... brzmiało okropnie, ale białowłosy nie zamierzał się wypowiadać. Kolejny raz pewnie przekonałby się jak mało wie i jak bardzo się myli. Ciężko mu było zrozumieć jaką korzyść będą mieć z tego, że otrzymają Bijuu. Że jeden z nich otrzyma Bijuu. Potęga, ale... jakim kosztem? Kto będzie w stanie ją opanować? Nie dać się porwać żądzy mocy, uczuciu władzy lub, tak po prostu, agresji demona. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Han postanowił sam wybrać osobę, która miała otrzymać Rokubiego. Jeżeli zdążył kogoś poznać, to wiedział na kim demon zrobi największy wpływ, działający na jego korzyść. Mógł specjalnie dać komuś, kto zwyczajnie sobie nie poradzi. A jednak nic nie mogli zrobić w tej sprawie, jedynie czekać.
Napić. Podobno alkohol pozwalał na moment zapomnieć o świecie, odprężyć się, zatracić w tym amoku, by łatwiej przyjąć rzeczywistość. Może nawet od niej odpocząć. Niestety wiedza ta nie miała poparcia w doświadczeniu, bo Kaiko nigdy w życiu alkoholu nie pił. Nie chadzał po karczmach, a Etsuya nie raczył się żadnym trunkiem. Do dziś właściwie Kanamura pił tylko wodę i herbatę. Niekoniecznie na zmianę. Jednak kwestia picia nie miała teraz znaczenia, bo intrygującym były dalsze słowa Kenseia. Nie będzie możliwości odwiedzienia Kouseki-san. Kouseki-san. Chodziło mu o Keirę? Wtem białowłosy się rozejrzał dookoła. Dawno jej nie widział, właściwie... nie widział jej odkąd się rozłączyli w Akatori. Co się z nią działo? Przecież nie umarła... prawda?
- Czemu nie będzie możliwości? Co z nią? - zapytał przejęty, wciąż rozglądając się za nią dookoła. Przecież... gdzieś musiała być. Nie mogła tak po prostu umrzeć. Nie ona. Na ten moment Kanamura twardo trzymał się myśli, że po prostu Keira jest gdzieś indziej. Że może leczy kogoś w Akatori po tym, jak bariera opadła. Albo... albo robi cokolwiek innego, ale z całą pewnością życie. Zaczął też wymyślać dlaczego nie mogą się u niej spotkać tak, jak zapowiedzieli to przed wyruszeniem do Ogrodu Diabła. Stawiał na jej rodziców, który wydawali się nie do końca dbać o to, czego pragnie Keira, by skupić się na tym, czego pragną dla niej oni sami. Jakkolwiek absurdalnie to nie brzmiało, tak zwyczajny sprzeciw do spotkania z Kaiko, Kenseiem i Asagim przekonywał białowłosego. Skąd mieli się dowiedzieć o tym rodzice? Skąd sama Keira? Na te pytania nie było odpowiedzi, ale Kanamura ich nie poszukiwał. Nie chciał myśleć, że Keirze coś się mogło stać. Zdecydowanie łatwiej było myśleć, że żyje, ale... muszą zwyczajnie zmienić miejsce spotkania. - Jak Daishi odpada, to mogę zaprosić Keirę i was do mnie, do Antai. Mieszkam w zapomnianej świątyni Susanoo kilkanaście kilometrów od najbliższych osad. Nie ma tam luksusów, a jest przeciekający trochę dach i skrzypiąca podłoga. Keira zna to miejsce, więc możemy jej zapytać co o tym myśli. - Keira, Keira, Keira. Powtarzał raz za razem jej imię to w słowach, to w myślach. Nawiązywał do niej w taki sposób, aby zapewnić siebie, że żyje. Żeby tylko nie przyszło mu do głowy, że mogła umrzeć. Bo przecież nie mogła. Nie ona. Nie po tym, jak kazała mu uważać na siebie. Nie po tym wszystkim co dla niego zrobiła. Nie wiedział jak przeżyłby kolejną stratę bliskiej osoby. Znał ją... krótko, ale przywiązywał się do ludzi wyjątkowo szybko. Szczególnie do tych, którzy z czystego serca próbowali mi pomóc i nawet rzeczywiście pomogli. Jej zawdzięczał dużo. Za dużo, aby mógł jakoś przełknąć tę informację, jak w przypadku Hou. Ale... przecież Keira żyła, prawda? Prawda?

KP i EQ

  Ukryty tekst