[Event] Oniniwa: Grupa broniąca

[Mujin]

Mujin nie wspomniał o swoich robakach z bardzo prostej przyczyny. Nie lubił ujawniać wszystkich swoich atutów, nawet przed sojusznikami. Nie chciał by znano całe spektrum jego możliwości, Mujin lubił zaskakiwać. A i jak zna się całkowicie danego kogoś, to łatwo się na niego przygotować. Nie żeby zastanawiał się, by ktokolwiek się na niego czaił albo próbował go spacyfikować za jego pomoc gatunkowi ludzkiemu. Lubił dawać z siebie tyle, ile było konieczne, wkładać w pracę tyle, ile musiał żeby osiągnąć idealny efekt bez żadnych wad i komplikacji. Każdemu według potrzeb, jak głosiła maksyma. Pieczęci? No jeśli będzie konieczność to postara się coś z nimi załatwić. Ochrona i atak? Jeśli będzie trzeba, to miał swoje robaki. Sytuacje kryzysowe załatwiał zwojem na plecach. Dlatego też nie chwalił się ani robakami ani umiejętnościami w zakresie pieczętowania. Po co odstawać? I tak błyszczał jasno swoimi technikami medycznymi.
"Operacja" powiodła się bardzo szybko, Mujin idealnie wręcz dobrał technikę do obrażeń i nie przepłacił chakrą. Jego błękitna energia, mimo że był bardzo biegły w jej kontroli, nadal była zasobem cennym, którym trzeba było zarządzać z największą ostrożnością. Rana zasklepiona, można było w zasadzie wracać. Mujin użyczył chmurki każdemu, kto by jej potrzebował. Jako że byli bardzo daleko od reszty to trzeba było dołączyć, ponownie, jak najszybciej. Nie przeszkodziło to Mujinowi w zabraniu trupa i zapieczętowaniu go. Można będzie z niego otrzymać dodatkowe informacje. Robale Mujina poruszały się bardzo szybko dlatego dotarcie to reszty nie powinno być długim procesem.
- Polecam się. - odpowiedział na potencjalne podziękowanie ze strony Juna. Zwój schował do karury. Jeden obiekt testowy z którego spróbuje zrobić uzytek. Martwy niestety, ale zawsze coś. Niewątpliwie coś. Jeśli zbada przemiany tego ciała... oj zdecydowanie zechce to zrobić. Dowie się czegoś nowego. Poszpera w księgach. Na pewno coś z tego wyciągnie. Sekcje były jednymi z bardziej etycznie poprawnych źródeł wiedzy o ciele i ogólnie samej wiedzy medycznej. Testowanie na żywych ludziach, za i bez ich zgody, wygrzebywanie trupów, przerabianie ich na szkielety... no to było już nieco dalekim stadium po "złej" moralnie stronie zdobywania informacji.
Mujin lecąc do centrum grupy, mianowicie do kierunku w który wskazywała mu większość jego robaków lgnących do samic ukrytych w ubraniach wojowników, usłyszał krzyk o pomoc medyka. To zdaje się był Seinaru. Ten słynny. Pacjent jak pacjent dla niego, w szczególności w takich warunkach. Ktoś mógłby powiedzieć "ci którzy więcej robią na placu boju powinni dostawać lepszą opiekę" i była w tym jakaś prawda. Dlatego też Mujin wraz z Jinem (albo i nie jesli nie skorzysta) wylądują przy Seinaru właśnie.
- Już jestem. - powiedział i szedł z robaków, szybko kierując się w stronę Seinaru. Natychmiast zlokalizował ranę, nie było to nawet specjalnie trudne. Widać było to jak na dłoni. Rzut oka wystarczył, żeby zorientować się z jakim kalibrem na się styczność. Jakby dużych rozmiarów ostrze. No nic, ważne żeby nie było zatrute. Wtedy mógłby być problem. Właśnie, czemu jego potencjalna technika do pozbywania się trucizn nie miałaby obejmować także innych? Powinien koniecznie to przemyśleć, ale nie teraz. Teraz przyszła pora na ratowanie podupadającego zdrowia, czyli pora dla medyka najważniejsza. Mujin złożył dwie pieczęcie, Wół i Tygrys, i przyłożył dłonie w okolice rany. Starał się zachować delikatność i za bardzo nie naciskać. Wokoło jego dłoni pojawiła się szmaragdowa chakra o dużej intensywności. Rana powinna się zasklepiać w szybkim tempie. Powinno pójść to bardzo szybko, użył w końcu najsilniejszej techniki leczącej rany, nie licząc tej która mogłaby zregenerować oko czy inny organ. Dlatego powinno pójść w miarę szybko i, co najważniejsze, skutecznie.


1) Podlatuję na robakach do Seinaru
2) Zajmuję się nim
3) W razie czego podrzucam Juna

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Oniniwa 鬼庭町 " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=B5O8MC_ ... U&index=31[/youtube] – Masz moje podziękowania, Akahoshi-dono — Odpowiedział szermierzowi który ruszył mu na ratunek. Z jego głosu brzmiała wdzięczność, ale nie brakowało też nuty własnej dumy. Nie ważne czy poradził by sobie sam, czy nie, teraz się nie dowiedzą, a Jun nawet nie chciał tego wiedzieć. W pierwszej chwili Jun przyciągnął z powrotem do siebie ostrze - nie było powodu by dalej świdrowało w ciele oponenta, po jego śmierci. To był naturalny odruch mający zakończyć kontrolę nad jego techniką. Gdy wszystko dobiegło końca, mógł złapać głębszy oddech, wtedy zaczął dopiero odczuwać ból z otrzymanej rany. Na szczęście - nie trwał on długo, Mujin przyleciał na swoich robakach i szybko, sprawnie zajął się raną. - Kapelusznik nie miał problemu z pokazaniem jej lekarzowi, ten przy okazji zapieczętował ciało. Jun mruknął, jedynie zerkając na Mujina zajmującego się raną. – Chcę z niego trofeum, po wszystkim. — Pozwolił mężczyźnie z klanu Aburame działać dalej swoje robaczano-medyczne cuda. – Tak — Odparł krótko do Natsume który kazał mu się postawić na jednej z flanek. Zamaskowany już wszystko zaraportował... Tak sądził Jun po widoku szybko ruszającego do oddziału mężczyzny, dlatego Tamori czuł się w tym wyręczony całkowicie. Odjęli mu powodu do odzywania się bez potrzeby - pozostawała jeszcze jedna kwestia która go ciekawiła – Zbadasz to? — Musieli wiedzieć co jest z tym cholerstwem nie tak, to nie byli ludzie - już nie. To były bestie, monstra i potwory, zasługiwały na ten los.

– Ruszajmy — Odparł do Mujina, gdy ten zaczął tworzyć chmurki. Mógł pobiec sam, ale w tej sytuacji wolał mieć kogoś obok siebie, poza tym, chmurka utrzymująca go w powietrzu zapewniała mobilność o jakiej sam nie mógł marzyć. Mieli wrócić do grupy, tak więc, jeżeli miecz nie wrócił do niego, to wspomniał by Mujin skierował tam swoją chmurę i wtedy Jun by go pochwycił. Jeśli jednak miecz wrócił jak potrzeba - to nawet sobie tym nie zaprzątał głowy i od razu chciał wrócić do oddziału. Przyglądał się wszystkim - on już nie był ranny, ale nie był jedynym który ucierpiał w tym starciu - a miało być jeszcze gorzej. Przyjrzał się wszystkim, klepsydrze, oraz pozostałym - musieli wytrzymać jeszcze trochę, stawić czoła kolejnym potworom które zdecydują się wyjść im na przeciw. – Kouseki-dono, będę potrzebował drugiego ostrza. Jesteś w stanie takie dla mnie wykonać? — Zapytał Keirę, rzucając jej poważne spojrzenie, lekko wskazał na nią również dłonią. Oczywiście, nie zrobił tego w sposób grubiański, a bardziej delikatny i ostrożny - mieli w końcu chwilę wytchnienia, właśnie na takie pierdoły. Kapelusznik nie miałby wielkiego problemu by wsadzić sobie taki miecz w pasek i zwyczajnie go nosić, albo w drugą fałdę pomiędzy sayą jego miecza, a materiałem śpiwora. Kapelusznik obserwował poczynania pozostałych samurajów - nie wyglądało to dobrze, ale zawsze mogło być gorzej. Obserwował ukradkiem ruchy i poczynania medyka w sprawie rany Seinaru. – Mam bandaż... — Był gotów go sięgnąć i podać, choć sam nie zamierzał się wtrącać bez zaproszenia, kiepską byłby tutaj pomocą. Jeśli skorzystali z jego oferty, albo i nie, to stanął więc na swojej flance, tak jak wcześniej - wedle poleceń Natsume - zwłaszcza jeśli dostał swój kryształowy mieczor - mógł mu się przydać.

Być może zbyt szybko ocenił Klepsydrę. Pewne było natomiast to, że bestie z którymi starli się wraz z Akahoshim - nie były to zwyczajne, szeregowe Juugo, były znacznie silniejsze. Jun cały czas czekał, aż Klepsydra pokaże całą swoją siłę.

Tl;dr
1. Jun wraca miecz do siebie pozostałą na nim chakrą. i dopiero przerywa pieczeć.
2. Jun dziękuje Natsume
3. Leczenie ran
4. Jun chce trofeum z Juugo
5. Wraca do zespołu na chmurce/ew leci po miecz jeśli nie wrócił wcześniej.
6. Jun prosi Keirę o miecz zaręczynowy
7. Ustawia się na pozycji, jak wcześniej, bo z niego dupa nie medyk.

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Gdyby tak tylko mógł zamknąć oczy, chociaż na chwilę, by rozkoszować się tym co mu pozostało. A pozostało o dziwo o wiele więcej niż myślał. Miał co i kogo bronić, wykorzystując swoją nienaturalną moc, która nie płynęła także bezpośrednio od niego. Nie korzystał z niej wciąż, ze względu na tajemnice, którą utrzymywał w dalszym ciągu. Białowłosy był jednak troszkę zajęty podczas swoich wojaży. Nie zdawał sobie sprawy jak bardzo będzie tu zapracowany. A miał to być kolejny normalny weekend, podczas którego zapije pałkę, a okazało się to walką o życie.
  Obserwował on z grzbietu smoka co próbuje ten pieprzony potwór, który uskoczył od jego ataku jednocześnie zaatakował jego towarzysza z Klepsydry. Tego było zdecydowanie za wiele. Czerwonooki nie czekał dłużej dobywając swojej smolistej katany, która jedynie świsnęła w powietrzu, gdy ten skupiwszy wszelkie mięśnie wybił się potężnym susem w kierunku demona. Lecąc z zawrotną prędkością celował tak, by nie trafić w Kumę, a pozbawić głowę tę karykaturę. Białowłosy pojawił się tuż za nimi. Dekapitacja zakończona sukcesem, gdy on sam pokrył się w szkarłacie. Kątem oka zauważył jak spadł łeb bestii w błoto, zdając sobie sprawy, że akcja się powiodła i uratował Kuroia. Zlizał pozostałości krwi bestii, która mogła pojawić się na jego twarzy, w okolicach ust. Często to robił z mieczem, lecz teraz nie miał na to ani chwili, musiał realizować plan. Za mało czasu na jakiekolwiek dywagacje, gdy odwrócił się, wbijając katanę w błoto przed siebie. Nie wiedząc, że dojdzie do tak ciekawej współpracy, połączyli swoje techniki wraz z Toshiro, niosąc zagładę pozostałym dwóm bestiom, które pojawiły się chwilę temu w tej nieprzejrzystej mgle. Nie tylko na to zwrócił uwagę, ponieważ kryształowy smok Keiry, użytkowniczki elementu kryształu dawał o sobie znać na polu bitwy. Był zaskoczony tym, że ktoś może go osłaniać w chwili niemalże bezbronności, gdy atakował zupełnie inną bestię. To nazywało się zgranie, po którym zagościł uśmiech na jego niedelikatnej twarzy. Wiedział, że może liczyć na pozostałych w takich gestach – tak samo jak na niezwykle szybką współprace. Toshiro pokazał pazur. Wspólny atak po zagonieniu przez smoka bestii w kozi róg pokazał siłę elementu ognia. Potężny wybuch, dym i nic nie zostało z tych kreatur. Białowłosy widocznie nie miał i tak czasu dziękować za cokolwiek. Reagował. Podbił do Kuroia, wyciągając katanę i szybko wrzucając ją z powrotem do pochwy. Słyszał z daleka także Ichirou, który był widocznie wkurwiony. Coś działo się z tamtej strony, na co nie miał czasu by to ogarnąć. Bronił swojej flanki z niezwykłą precyzją i wszechogarnianiem. Na słowa Kuroia niewiele mógł powiedzieć:
  - Żałuję, że byłem za późno. Zbierajmy się do szyku, nic ci nie będzie – rzekł, chwytając przyjaciela z Klepy delikatnie pod drugi ramie, by pomóc mu w transporcie nieco szybciej, by on sam mógł leczyć się podczas tej trasy, gdy sam Kju był wywoływany przez lidera całego tego bałaganu: - Ta przecież się nie rozdwoję! – powiedział z uśmiechem, gdy już był dość blisko, chociaż było to raczej bardzo donośne oświadczenie śmieszka. Wtem nastał ryk, którego się kurwa nie spodziewał. Co to za skurwiel?! Pomyślał, bo może Nibi coś wie? Pewnie nawet jak wie to nie powie, ale cóż, tak już bywało z czerwonookim szermierzem.
  Wracając do szyku, zwrócił wzrok na Narę, który nie wydawał się zbyt pewny siebie, jednak próbował pomagać. Chwała za to, że nie uciekł widząc co się dzieje, jednak miał zamiar wesprzeć wojowników w tym cały bałaganie czymkolwiek. Białowłosy utrzymywał szyk, przesuwając się zgodnie z wytycznymi lidera, tym razem spoglądając w stronę tego skąd usłyszał wycie. Nie dobywał kolejny raz mieczy, będąc teraz gotowym na przygotowanie jakichś technik, które pozwolą wyjaśnić nadchodzącego skurwysyna. Jak się bawisz? Pojawił się w lochach wyobraźni na dosłownie sekundę, by zadać to pytanie prosto w oczy Matatabi. Ciekaw był reakcji oraz tego jak bardzo chciała podzielić się chakrą… Nieznośny pisk w uszach skwitował co mogli usłyszeć będący wokół niego ludzie, włącznie z ochraniającą jego pleców smokiem Keirą.
  - Kurwa od walki z demonem nie byłem tak podjarany! Pokaż, że się! – powiedział przed siebie, było już głośno od wybuchów, pisków, krzyków i wszystkiego innego, jego komentarze niczego nie zmienią tym zgiełku. Był przygotowany by wiązać pieczęci do technik, jednocześnie jego zadaniem było wciąż monitorowanie lewej flanki, nim nadejdzie coś zza bramy. Reagował w każdy możliwy sposób by uratować siebie i innych.

Streszczenie:

Asekuruje Kuroia przy powrocie do szyku; pojawia się przy liderze i Narze; zagaduje do kocicy; obserwuje flankę i to co może się wydarzyć po ryku bestii; - schował katanę, gotowość do wiązania pieczęci i uników

Techniki:

  Ukryty tekst

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Czarny płaszcz (20 obj.),
• Wakizashi przy pasie od lewej strony (30 obj.),
• kabura na lewej i prawej nodze (70 obj.),
• torba pod mieczem za plecami (95 obj.),
• duża torba (150 obj.)
• Katana przy pasie (40 obj.)
• Mugen przy pasie (50 obj.)
• bandaże na obydwu dłoniach (1 obj.)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Twory z bladoniebieskiej energii pędziły wszędzie tworząc niemały popłoch przed bramą stając się istnym placem boju. Nie było tutaj negocjacji, bo przecież nie było nawet z kim porozmawiać, prawda? To coś co było kiedyś ludźmi bez zastanowienia ich zaatakowało. Nie wydawało się mieć żadnych przemyśleń na ten temat, ot kierował nimi instynkt. Ale tym oczywiście Ameryki nie odkrył, to widział każdy kto mógł cokolwiek dostrzec. On również zaliczał się do tej grupy, która pewnie nie do końca ogarniała co się dzieje. Chociaż mimo tego dalej starał się odnaleźć jakoś na polu bitwy i znaleźć dla siebie odpowiednią rolę oprócz tego, że będzie ładnie świecił oczkami i mówił czy ktoś wpadł w jakąś iluzję czy nie.
Rzeczywiście udało mu się tej sztuki dokonać. Najpierw posyłając jednego stwora do piachu, a potem wraz z Kyoushim kolejnych dwóch. Współpraca z białowłosym wyszła mu zupełnie przypadkowo i zaskakująco naturalnie. Chmura dymu została chyba szybciej zdetonowana przez jego technikę niż samego Toshiro siejąc niemały ferment w już malejących siłach wroga z pierwszego natarcia. Nie było jednak zbyt wiele czasu na rozmowy, gratulacje i inne duperele, ponieważ już wcześniej słyszeli nadchodzące, dużo większe zagrożenie.
Ogólnie rzecz biorąc wydawało mu się, że już teraz zrobił o wiele więcej niż tam w Midori. Smród palonego ciała i rozrzuconych wokół szczątków mówił o tym sam za siebie. Wtedy po prostu człowiek wiedział, że żyje. Ironia, prawda? Coś musi stracić swe życie, abyś miał pewność, że będziesz mógł wziąć kolejny oddech. Spojrzeć raz jeszcze na swoich bliskich, towarzyszy. Obdarzyć ich uśmiechem, który tak rzadko wcześnie widywali. Ach, ale przecież wokół niego nie było żadnych bliskich. Był w tym momencie sam jak palec pośród tak na prawdę nie znajomych mu osób, z którymi jednak udało mu się znaleźć jakąś nić porozumienia, a przynajmniej tak mu się wydawało. Ot, choćby słowną z Keirą, a także tę współpracę z Kyoushim, z którym tak na prawdę nie zamienił chyba jeszcze ani słowa. Być może wypadałoby to zmienić w najbliższym czasie, tym bardziej, że z tego co kojarzył to był z chyba z Wietrznych Równin, z Sogen.
Rozległy się krzyki Hakuseia, nawoływania za poszczególnymi członkami ich grupy wypadowej. Nishiyama w tym czasie spojrzał z powątpieniem w stronę Harishama jak i Takashiego, którzy jak dotąd nie zrobili tak na prawdę nic. Czy on też wcześniej wyglądał tak żałośnie w tym wszystkim? Ten drugi chociaż próbował coś zrobić starając się korzystać ze swoich naturalnych i wrodzonych zdolności przywódczych. Ale czy wypowiadanie na głos oczywistości było na prawdę konieczne? No cóż, nie zamierzał tego komentować na głos dopóki to w jakikolwiek sposób działało. On sam i tak pozostawał raczej z tyłu i trzymał się cieni. Spojrzał kontrolnie po wszystkich, aby upewnić się, że wszystko jest w porządku z ich układami chakry, bo jego... No cóż. Zużył już całkiem sporo bladoniebieskiej energii, więc wypadałoby zacząć ją nieco oszczędzać.
W końcu coś co zbliżało się do nich od dłuższego czasu było już dużo lepiej słyszalne. Toshiro nie zamierzał być pierwszym, którego to monstrum zobaczy dlatego cały czas biegł w prawo wraz z Hakuseiem i resztą. Wtem rozległ się ryk bestii, która zasiała ziarno niepewności w Toshiro. Chociaż... Hej, była przecież Klepsydra, byli inni. Wcześniej dali radę z olbrzymem Akimichim i ogoniastą bestią, to nie mieliby dać rady z jakimś dzikusem? Czarnowłosy pozostawała jak na razie na prawdę dobrej myśli. W tym momencie jego umiejętności nie pozwalały na przeprowadzenie jakiejkolwiek akcji, więc musiał biernie przyglądać się temu co nadchodzi, a z pewnością zaraz nadejdzie i tak. Brama jebnie i to konkretnie. Starał się jak najlepiej przygotować na nadchodzący wstrząs.

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

Welcome to the war, we've only begun. Kryształowa bestia przesunęła się pomiędzy płomieniami, popękana i nadkruszona przez wybuch, który miał miejsce tuż na jej mordzie. Pęknięcia nie wydawały się szczególnie poważne dla użytkowniczki kryształu. Nie na tyle, żeby byle uderzenie mogło go rozbić w pył, ale na tyle, żeby wiedzieć, że jeszcze jedna taka seria i po smoku wiele nie zostanie. Diamentowe stworzenie przesunęło się, zgodnie z wolą stwórczyni, w stronę Kuroia i Kyoushiego, osłaniając ich swoim wielkim cielskiem.
Podczas powrotu Mujin, Natsume oraz Jun mogli zobaczyć, że kryształowy smok wyłonił się z mgły, której gęstość po wybuchu ognia i puchnięcia dymu zmniejszyła się do minimalnych pięciu metrów. Myślisz sobie - gorzej być nie może. Podmuch gorąca płynący od dymu i smród palonych ciał. Ciepłe poruszenie byłoby przynajmniej na moment miłą alternatywą dla tej cholernej wilgoci, gdyby nie ten smród. Ten cholerny zapach, który przewracał zawartość żołądka. Lecz jesteście ninja - przecież nie do takich zapachów nawykliście. Nie przez takie warunki przechodziły wasze silne nogi. Nie przez takie warunki przedzierały się wasze ramiona.
Tak. Do was wszystkich mówię.
- Przynajmniej 7. Zawrócili od nas, kiedy pojawiło się to. - Głos Hakuseia stał się cichszy - Takeshi był wystarczająco blisko, żeby móc sobie na to pozwolić. Rozwinął zwój, na który wcześniej wbiegały myszy i pokazał coś, co... przypominało przygarbionego człowieka w postrzępionych szatach kapłańskich. Długi jęzor zwisał z jego buzi, gdy spomiędzy warg wyłaniał się rząd rekinich zębów. Twarz, powykrzywiana zmarszczkami, opatrzona była parą sumich wąsów, które wyrastały spod nosa, a tam, gdzie powinny być oczy, ziały puste oczodoły. Obwisła skóra była przeplamiona - tylko ciężko było powiedzieć, czym. Rysunek, atramentowy, nie był w końcu idealny. Hakusei tylko skinął głową na następne słowa Nara. Wiedział o tym. Stąd też pojawiły się komendy, by zebrać się z powrotem. Widoczność, psotliwa i niestała, nie powinna pozwalać na to, żeby tak się rozdzielać. Z drugiej strony początek walki do tego zachęcał. Lepiej było, kiedy miecznicy zatrzymywali zagrożenie, w które i tak zasięgowe techniki masowego rażenia nie były wycelowane. To, czy było warto i czy pierwsza akcja została udana, trzeba było jednak oceniać dopiero, gdy wszyscy się zbiorą w jednym punkcie.
Hakusei się w końcu zatrzymał i przykucnął. Jego dłoń znów wymalowała atramentowe stworzenia, które zgrabnie skacząc po błocie, jakby zapadanie się w nie ich nie dotyczyło przy takiej lekkości, czmychnęły we wszystkie strony w kierunku wioski. Kolejny zwiad. Wtedy tez do grupy dołączył Natsume. Ostrzegani już w tym czasie krzykiem Kakity mogli mieć pojęcie, że cała grupa będzie zawracać, ale to wcale nie przeszkadzało zamaskowanemu mężczyźnie na to, żeby unieść dłoń i dać znać, żeby wszyscy wstrzymali się ze swoimi atakami. I z tym, żeby być diabelnie ostrożnym. W tej wiosce, gdzie demony nie spały i chodziły między ludźmi, trzeba było mieć oczy dookoła głowy.
- Chwila na złapanie oddechu. Dwie grupy Jugo, które do nas zmierzały, zostały odgonione przez to. - Teraz i Natsume mógł zobaczyć wielkiego potwora wymalowanego przez jedną z myszy.
Ciepła krew zalewała bok Seinaru w ilości, która była co najmniej alarmująca - nawet dla kogoś, co miał takie pojęcie o medycynie, że jak kichasz to możliwe, że trzeba już rezerwować grób na cmentarzu. Potwora, któremu nogi się rozjeżdżały od przeciętego w pół brzucha ciężko było jednak nazwać lekko draśniętym. Cios Kakity był dla niego łaską, która nie pozwoliła mu dogorywać w odpływającym świecie. Dzięki niech mu będzie Hachiman - dzięki temu jego dusza nie zabłądzi w tej mgle. Kakita podszedł do rannego towarzysza broni i przerzucił sobie jego rękę przez ramię - o ile nie została odrzucona, rzecz jasna. Razem, korzystając z siły Kakity, siły przyjaźni i prawdziwego bromance, dostali się bez większego problemu do głównego dowodzenia - kierunku, z którego jeszcze przed momentem dochodziły rozkazy. Słychać było i krzyk Ichirou, którego zaplamiony krwią shuriken wirował w powietrzu, gotów do następnego ataku w cel, który nieubłaganie się zbliżał - naprawdę wielkimi krokami. Wzrok władcy piasku, skupiony na ptaszysku, który zatrzymał się nad murem, oczekiwał nadejścia tego, co miało stanowić kolejne zagrożenie. Jego piasek powędrował do zamierzanego miejsca. Trochę na wyczucie, trochę na oczekiwanie, aż otrze się o to, co kiedyś bramą było - wyrośnięty kawał ziemi, który nasiąkał krwią pochowanych tam Jugo. Jednak i Diabeł Świtu nie zamierzał wpatrywać się na wschód, gdzie budziła się zawsze sprzyjająca mu gwiazda - najjaśniejsza z jasnych. Trzymał się drużyny. By nie rozpłynąć się we mgle. Jeśli nawet dumny Asahi Ichirou nie chciał kusić Losu, to kto się miał z nim pobawić? Dotrzymać mu kroku? Przecież to już dawno zostało rozsądzone. Już znasz sekrety, Ichirou, już za późno~! Kiedy popychało się Ichirou w stronę przepaści, by przekonać się, że z szaleństwem było jak z grawitacją, z jeszcze większym zdumieniem odkrywało się, że Ichirou po prostu podstawiał sobie pod nogi piasek. I stał. Tak samo dumny. Tak samo gotów na kolejny krok.
Wtedy na pewno wiedzą, że wszyscy jesteśmy wezwani,
każdy i każda rozmyśla o niezwykłości osobnego losu.
A co u ciebie, Kuroiu? Boli? Hej, trzymasz się? Jakiś szept w głowie, zagłuszony przez wrzask mózgu w szoku doznanego bólu - ale przecież byłeś twardą bestią. Ostatnie, co widziały Twoje oczy, to ta błękitna chakra, co buchnęła z boków Jugo, a potem już jego paszcza. Jego śmierdzące ciało tuż przy twojej twarzy. Kawalątek wyżej, kawalątek bliżej i te paskudne zębiska sięgnęłyby twojej szyi. Tylko kawałek. Rozgorzały bólem umysł nie myślał jednak o tym w ten sposób. Ściągasz z siebie truchło, które wcale nie było ciężkie i sięgasz do rany. Dłonie obmywają się chakrą, która zasklepia tkankę, powstrzymuje krwawienie. Ból przeszkadza - ciało wręcz drży od niego. Kyoushi szybko znalazł się przy rannym koledze. I znów - gdyby tylko był wcześniej... Widział z góry, jak Kuroi mocuje się ze swoim własnym ciałem i jego niedoskonałościami, jak próbuje przejść nad nimi do porządku dziennego. I przechodził. Kolejna wyciągnięta dłoń i kolejna pomoc towarzyszowi w potrzebie. Całe plecy Kuroia uwalone były błotem, które mieszało się na jego barku teraz z krwią. Hej - przynajmniej od tyłu teraz świetnie się maskował. Tym lepiej by się maskował, gdyby się położył twarzą do ziemi. Mama zawsze mnie uczyła, żeby szukać pozytywnych stron życia. Na przykład tego, że w ogóle się żyje.
Kuoi oraz Kyoushi również bezpiecznie wrócili do obozu przy asekuracji diamentowego smoka, krztusząc się dymem i wychodząc z jego wdzierających się do płuc, duszących objęć. Razem z nimi zawrócił bezpiecznie Toshiro. Dołączył również do nich Harisham, który rozglądając się po polu bitwy mógł dostrzec, że chwilowo sytuacja była opanowana... nie licząc tajemniczego wielkoluda, który ewidentnie się zbliżał w waszym kierunku. W tym centrum dowodzenia, kiedy za Natsume nadszedł Jun razem z Mujinem, spokojnie można było na moment chociaż przycupnąć - albo chociaż podeprzeć się na ziemi o swoją broń, pomodlić (do kogokolwiek) i dać opatrzeć. Opatrzyć? Dopatrzyć? ... wyleczyć. Dać się wyleczyć. Mujin czynił swoje czary. Seinaru bardzo szybko mógł odczuć ulgę płynącą z dobrego dotyku pana medyka.
Błękitna bestia w więzieniu, pośród namacalnej czerni, na której Kyoushi mógł stać, wdychać ją, niemal czuć na krańcu języka jej smak, stała na łapach. Gotowa do skoku. Gotowa do działania. Gotowa wgryźć się w metalowe kraty i złamać je swoją potężną paszczą na pół - takie miałeś wrażenie. Energia emanowała z niej, zapraszając do tego, by po nią sięgnąć.
- Bawiłabym się lepiej, gdybyś bardziej ze mną współpracował. - Pochyliła w dół łeb, błyszcząc złotymi ślepiami. Zadziwiające, że jej ogień nie spalał cię żywcem.
- Wielki potwór spłoszył Jugo. Musimy wejść do wioski i się nimi zająć. - Pytanie pozostawało - co z tym wielkim potworem? - Zachować ciszę. Wywabię potwora z wioski. - I co dalej, co dalej..? Jakieś pomysły, propozycje? Genialne plany..?
Genialne plany na to, że ten potwór wyłonił się z mgły. Puste oczodoły, ciemna, chropowata skóra podobna nieco do tej, którą pokryte były Jugo, poplamiona czernią, jakby był na coś ciężko chory. Wysunął długie, przedziwnie chude dłonie o trzech palcach zakończone szponami wielkimi na półtora metra. Wyrastający na parę dobrych metrów w górę potwór swój pysk skierowany miał ku malowanemu ptakowi, który prowadził go w kierunku przeciwnym do drużyny, co rusz zbliżając się do potwora, to zaraz sprawnie odlatując. Szeroki potwór, o nieco żabiej sylwetce skrytej w całości pod szatami, machnął trójpalczastym łapskiem w kierunku ptaka. Skrzydlate stworzenie przesunęło się z bok, ulatując z trajektorii jego zamachu. Wydawało się, że nie zwraca na waszą grupę najmniejszej uwagi.
Uderzanie łap potwora było przez moment jedynym odgłosem, jaki pobrzmiewał. Ziemia drżała pod jego ciężarem i kołatała rozochocone walką serca. Zapominało się o chłodzie przez adrenalinę buzującą we krwi.
Potem, we wnętrzu wnioski, rozległa się głośna eksplozja.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

DEADLINE: 2:00, 24 września (bo po północy)

Jeśli coś niejasne, czegoś zapomniałam - pisać.

[Ichirou]

To nie było pierwsze takie spotkanie, ale miało w sobie pewną nutkę świeżości, a to wszystko za sprawą niezwykle długiego czasu rozłąki. Ile to już minęło od ostatniej schadzki z Losem? Ichirou czasu nie mierzył, mimo że symbol jego organizacji sugerował inaczej. Może dlatego, że należał do tych szczęśliwych, nie sprawdzających czasu ludzi, choć trudno było w jednoznaczny sposób określić jego życiowe szczęście. W tym momencie z pewnością brakowało w nim radości, a kuszenie przez dawną znajomą do uczynienia kolejnych kroków nie dodawało mu szczególnego entuzjazmu. Nie w takich okolicznościach, gdy ze wszystkich stron otaczała go zasłona bielsza od jego zmokniętej togi. Do tej pory był w stanie wychwycić w ostatniej chwili moment pojawienia się pochłaniającej wszystek światła przepaści, ale tym razem nie mógł w pełni polegać na swoich zmysłach. Do uczynienia kolejnego kroku na ślepo zniechęcał przeraźliwy ryk, który aż świdrował w uszach i wdzierał się przez bębenki do wnętrza głowy. Czy ten ryk właśnie wydobył się z przepaści, której za każdym razem dumny władca piasku tak bardzo próbował uniknąć?
To zabawne, że właśnie opierdolił swojego kompana za to, że ten oberwał jego atakiem. Z kolei godnym podziwu był fakt, że Pasterz dzielnie zniósł odniesione obrażenia i nawet nie skomentował uwagi szefa ugrupowania, utrzymując go w stanie błogiej niewiedzy co do prawdziwego przebiegu ostatnich wydarzeń. Być może i słusznie – zamiast dywagować na nieporozumieniu lepiej było wytężyć wzrok i spróbować spojrzeć w przyszłość mimo wszechobecnej, cholernej mgły, którą podczas tej przygody Diabeł Świtu zdążył wielokrotnie przekląć w myślach.
Duże, atramentowe ptaszysko kręciło się dalej gdzieś za zniszczoną bramą i jakimś cudem wodziło za nos ogromnego stwora, dając całej dywersyjnej drużynie czas na wytchnienie i wylizanie się z ran. Medyczne techniki poszły w ruch i wszyscy zaczynali wracać do swoich pierwotnych pozycji w ustalonej na początku formacji, w której Ichirou zajmował niezmienną pozycję na froncie, parę kroków przed rdzeniem tworzonym przez Hakuseia i otaczających go najemników.
Chłopaki z Klepsydry szybko wracali do siebie, więc nie było potrzeby okazywania im ojcowskiej troski. Seinaru był potężny jak słoń, z kolei staruch Kuroi też swoje już przeżył. Asahi był przekonany, że wcale nie tak łatwo ich ubić.
Złotooki Sabaku spotkał się z różnymi zdolnościami zwiadowczymi, ale przeobrażanie namalowanych myszy w rysunki przedstawiające zbadane miejsca było chyba najbardziej dziwaczne spośród nich wszystkich. Chociaż nie były to najlepszy rodzaj sensoryki w historii świata shinobi, to jednak pozwalał dowiedzieć się czegokolwiek, z czym musieli się wkrótce mierzyć.
– Mogę stworzyć ruchome piaski w wybranym miejscu. Będą wciągać te bydle w ziemię, tylko ktoś musi mi pomóc je przytrzymać na chwilę. A ptaszysko mogłoby zaciągnąć w pułapkę – odezwał się do grupy, ale kierując słowa przede wszystkim do Hakuseia. Wzmianka o potrzebie wsparcia przy pułapce była jednak do wszystkich. Nie zamierzła wszystkiego robić sam.
Gdyby pomysł został zaakceptowany i zostało dobrane odpowiednie miejsce na stworzenie fortelu, to przeszedł do realizacji planu, rozpoczynając jedną z bardziej zaawansowanych technik swojego rodu. Na możliwie największym obszarze na ziemi miały powstać ruchome piaski, czekające na podejście wielkiej ofiary, by wciągnąć ją w sam środek potężnego wiru.
Unoszący się nad całą grupą, zabarwiony szkarłatem shuriken dalej był podtrzymywany. Szkoda było marnować dobrą broń.
W przypadku innego zamysłu na grupę lub konieczności przeczekania kolejnej chwili, po prostu odłoży swój manewr na później. W takim przypadku będzie trzymać się grupy i czujnie nasłuchiwać wszystkiego, co tylko da się zarejestrować – w obecnych warunkach słuch miał większy zasięg od wzroku, nawet jeśli czasem był zakłócany przez ciche szepty Losu.

• Skrót: Takie tam o Losie. Trzymanie się grupy, zaproponowanie zrobienia pułapki i w przypadku akceptacji wytworzenie ruchomych piasków w odpowiednim miejscu.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Keira]

Musiała przyznać, że Kyoushi był albo odważny, albo lekkomyślny. Bez zastanowienia pchał się w sam ogień niebezpieczeństwa, kosząc przeciwników na swojej drodze i nie bacząc całkowicie na niebezpieczeństwo. Tym razem jednak nie dało się zdążyć ze wszystkim na czas i mimo współpracy z nią i Toshiro, jeden z przeciwników przedarł się i dopadł Kuroia. Keira trzymała smoka blisko rannego, żeby mogli spokojnie się wycofać do grupy, gdzie Sabaku zaczął się sam leczyć. Białowłosa zaś skinęła Kyoushiemu głową na znak dobrej roboty i pokierowała smoka dalej, żeby osłaniał dwie pozostałe grupy, które miały do nich powrócić. Poczuła ulgę, widząc Juna i Kenseia całych i zdrowych, chociaż ten pierwszy chyba wymagał wcześniej opieki medycznej, sądząc po zakrwawionej nogawce, ale wychodziło na to, że Mujin szybko spełnił swoją robotę. Na końcu zaś wyłonili się z mgły Asagi i Seinaru, na co Keira ponownie odetchnęła. Kei jednak był ciężko ranny i wymagał pomocy medycznej, której już szybko udzielał mu Mijin. Tak, zdecydowanie ten medyka ratował im dupska. Spojrzała jeszcze tylko przelotem na Ichirou, który zamiast przejąć się losem swoich towarzyszy, jeszcze ich łajał za to i kazał zebrać się do kupy.
W tym momencie jej niebieskie oczy spoczęły na Junie, który podszedł do niej i poprosił ją o stworzenie dla niego drugiego ostrza. Najwyraźniej sam chciał wypróbować możliwości jej kryształu, widząc jak ona wcześniej stworzyła dla siebie drugą katanę. Cóż. Kryształ był naprawdę wytrzymały, ale brakowało mu elastyczności, która pomagała stali przy uderzeniu. Nie miała jednak nic przeciwko, dlatego też skinęła głową wojownikowi i wyciągnęła do niego dłoń.
- Podaj mi proszę swój miecz. - Poprosiła. - Będzie wzorem dla mojego.
Gdy go dostała, trzymając za rękojeść ostrzem do dołu, wyciągnęła rękę przed siebie, nie czując wcale jego ciężaru i uważnie mu się przyglądając. Po chwili wyciągnęła przed siebie drugą rękę, w której zaczęła pojawiać się najpierw kryształowa rękojeść, a potem samo ostrze, obosieczne, tak samo długie jak oryginał. Kryształowy miecz był idealną kopią prawdziwego miecza Juna i do tego tak samo ostry, jak nie bardziej. Kiedy Keira skończyła, oddała wojownikowi oba miecze.
Wszyscy znowu byli razem i gotowi do walki, czekając na to, z czym teraz przyjdzie im się zmierzyć. Widząc uśmiech Toshiro, skinęła mu głową, dodając otuchy, ale sama nie była w stanie zdobyć się na podobny grymas, już od kilku lat...
Nadchodziło coś dużego. A to coś po chwili Hakusei pokazał na zwoju, na którym zwiadowcze myszy ułożyły się w obraz. Keira podeszła bliżej i przyjrzała się uważnie kreaturze. Nie wyglądał zbyt zachęcająco, a fakt, że był na tyle ogromny, aby krokami wprawiał ziemię w drgania, zniechęcał jeszcze bardziej. Jeśli przyjdzie im się zmierzyć, każdy będzie musiał wyciągnąć z rękawa swoje bajbardziej destrukcyjne techniki. Okazało się jednak, że Hakusei ma inny plan, i chce ominąć olbrzyma, aby przekraść się do wioski, zaś jego namalowany ptak robił za wabik i odciąganie jego uwagi. W sumie to mogliby go zostawić na później, ale istniało ryzyko, że znów przyjdzie i to w najbardziej nieodpowiednim momencie. Chyba będzie lepiej pozbyć się go od razu. Tylko ona nie miała żadnych technik, które mogłyby podziałać na takie bydle. Jej kryształ nie da rady skrystalizować tak wielkiej bestii, a Futon może się okazać za słaby, żeby zrobić mu bardziej dotkliwą krzywdę. Nie odzywała się więc, nie chcąc wprowadzać chaosu i słuchała tego, co inni mają do powiedzenia. Po raz kolejny czuła się mało użyteczna, dlatego też skupiła się na obserwacji otoczenia i czujności, aby w razie niespodziewanego ataku, zareagować w odpowiedni sposób. Jej dłoń nadal pewnie trzymała rękojeść kryształowej katany.
Słysząc propozycję Ichirou odnośnie ruchomych piasków, zastanowiła się chwilę nad utrzymaniem bestii w miejscu, żeby zapadła się w pułapkę. Jedyne co przychodziło jej na myśl, to stworzenie ewentualnych barier, jednak kryształ zbyt wolno powstawał, żeby stworzyć jedną, wysoką ścianę, a co dopiero cztery, żeby uwięzić takie bydle w środku, zanim te się wkurzy i zacznie wszystko rozpierdzielać. To raczej się nie uda, a tylko wkurzą go bardziej. Może ktoś inny będzie dysponować lepszą techniką.

Streszczenie:
Smok zajął pozycję na przodzie, po prawej Ichirou, gdy tylko wszyscy znaleźli się razem. Keira tworzy dla Juna kryształowy miecz. Nie ma pomysłu na to, jak utrzymać olbrzyma i go pokonać, dlatego też zachowuje ciszę i słucha innych.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Cóż, wyglądało na to że Jun zdoła się wylizać - rana, którą zadał mu tajemniczy Juugo, okazała się być względnie powierzchowna, a pomoc ze strony Mujina przyszła niemalże natychmiastowo. Po całym wydarzeniu, jeśli obaj wyjdą z tego żywi, będzie musiał jakoś podziękować tajemniczemu medykowi - rzeczywiście robił kawał roboty, a patrząc na to z jakimi zagrożeniami wszyscy teraz się spotykają, mężczyzna prawdopodobnie jeszcze wielokrotnie będzie proszony o pomoc. Yuki znał tylko podstawy pierwszej pomocy, typu wiązanie bandaża, no i nosił przy sobie kilka leków i pigułek wzmacniających - na wszelki wypadek, rzecz jasna. Na proste uszkodzenia ciała może i pomoże... ale, oczywiście, nie mogło to się równać umiejętnościom iryonina, który potrafił wyciągnąć nawet ciężko rannych z paszczy śmierci. Dlatego też mężczyzna czuł duży szacunek do przedstawicieli tego zawodu - zwłaszcza tak oddanych swojej pracy, jak zajmujący się aktualnie ciężko rannym Seinaru Yokage.
Korzystając z chwili oddechu po pierwszej utarczce, Yuki powrócił do formacji i rozejrzał się po okolicy. Trzeba było przyznać - w walce byli tylko przez kilka minut, ale i tak zdołali rozpieprzyć połowę okolicy na wszelkie możliwe sposoby. Kaniony, ogień, kryształowe smoki, wszechobecny smród płonących ciał... nie mówiąc też o bramie, a właściwie jej smutnym wspomnieniu zdezolowanym przez jednego z członków Klepsydry - w tej cholernej mgle nie miał nawet możliwości rozejrzeć się, którego.
Inna sprawa - czy ta mgła robiła się coraz gęstsza, czy to była kwestia dymu?...
Starając się ignorować parszywy zapach w okolicy, zamaskowany oparł sie ciężarem ciała o wbity w ziemię Kubikiriboucho, tak jak zwykle ktoś oparłby się bokiem o ścianę. Oczywiście, uprzednio się upewnił że ten manewr nie skończy się jego wylądowaniem z maską w błocie. Następnie spojrzał na Hakuseia, który zbierał raporty od wytworzonych przez siebie żyjątek.
-Zrozumiano - powiedział spokojnie, gdy przywódca zalecił krótką przerwę po pojedynku. Następnie odwrócił głowę, by zwrócić się do nieobecnych, przy okazji podnosząc głos na tyle, by usłyszeli go pozostali jego "podkomendni". - Kenseikai - kierujcie się w stronę mojego głosu. Przegrupowanie.
Wtedy też Akahoshi spojrzał na malunek, przedstawiający wielkie, groteskowe... coś, które było odpowiedzialne za pogonienie kota pozostałym przedstawicielom Juugo. Przyłożył dłoń do zamaskowanego podbródka, zastanawiając się nad tym co tak właściwie widzi. Nigdy w życiu nie widział czegoś nawet podobnego do tego - słyszał legendy o różnych stworach, między innymi Bijuu, oraz wierzył w wiele dziwacznych monstrów w formie yokai i oni - ale żadna z opisywanych przez podania ludowe istot nie przypominała tego tutaj. Niby k.appa (damn dem emotes), niby oni, niby elementy morskich stworów, ale zarazem żadne z tych nie składało się w spójną całość.
Istna abominacja.
I musiała być cholernie silna, skoro potrafiła napędzić strachu nawet tym zdziczałym Juugo...
-Nie wygląda to najlepiej - mruknął, patrząc jak stwór wychyla się z osłony mgły i zaczyna opędzać się od atramentowego ptaka należącego do Hakuseia. - Póki co to cholerstwo zdaje się być zajęte, więc można spróbować je ominąć - ostatecznie opuścimy wioskę inną stroną, północą albo przez ten boczny wyłom o którym była mowa na początku.
Cóż, oczywiście że preferował żeby ominąć tak duże zagrożenie, zamiast próbować je prowokować - nie wiadomo, czy sobie poradzą za pomocą technik które posiadali, a poza tym - Yuki przeczuwał w głębi ducha, że to nie koniec paskudnych niespodzianek w wiosce. Im dłużej zachowają ostrożność i nie będą marnować chakry na lewo i prawo, tym lepiej. Na razie, jeśli nie muszą z tym walczyć - nie powinni. Są znacznie większe zagrożenia, na które trzeba być przygotowanym.
Jeśli jednak zadecydują, że będą próbowali walczyć, i Ichirou będzie nalegać o pomoc w walce, Natsume najzwyczajniej w świecie zacznie obserwować bestię, i przygotowywać jedną z technik Fuutonu aby ciąć bestię pod kolanami - zmuszając ją do upadku. Zachowywał przy tym ostrożność i gotowość do uników - tutaj kontakt ze stworem mógł sie skończyć tylko śmiercią.
Oby jednak zdecydowali o cichym sposobie...

W przypadku próby unieruchomienia stwora, i tylko w razie potrzeby:

  Ukryty tekst

Używana broń:

Nazwa

Kubikiribōchō

Typ

Ostrze długie

Styl

Chanbara

Rozmiary

Długość ostrza

160 cm

Długość rękojeści

40 cm

Objętość

220

Właściciel

Opis Kubikiribōchō, nazywany też Ostrzem Kata, jest powiększonym mieczem-tasakiem o kształcie wielkiego noża rzeźnickiego, stworzony w pełni z czystego żelaza (nie wliczając wzmacnianej stalą drewnianej rękojeści). Ostrze posiada też dwa otwory, mające funkcję zarówno estetyczną, jak i pozwalającą na torturowanie oponentów poprzez blokowanie w nich kończyn lub przytrzymanie przy ścianach.

Właściwości Saisei - to właśnie dzięki tej zdolności Ostrze Kata jest w stanie istnieć od niepamiętnych czasów w stopniu właściwie nienaruszonym. Broń ta poprzez kontakt z jakąkolwiek krwią jest w stanie wydobyć z niej wszystkie możliwe cząsteczki żelaza - i za ich pomocą odtworzyć ubytki w mieczu, niezależnie od ich wielkości lub struktury. Zaczynając od zwykłych szczerb i pęknięć, przechodząc przez głębsze nacięcia, aż do pełnego złamania ostrza - wystarczy odpowiednia ilość krwi wylanej na chociaż pozostały ułamek przyłączony do rękojeści, by ostrze zregenerowało się w pełni, do idealnie tego samego kształtu które miało uprzednio. W ten sam sposób utrzymuje dużą ostrość, która pozwala przeciąć nawet spore kamienne bloki.

Wymagania

Uniesienie

40 siły

Poprawne użycie

80 siły

Zdobycie

Wyprawa rangi B, duży udział fabularny postaci gracza

Staty:

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Cios Kakity był i jednocześnie nie był aktem łaski. Zabicie istoty, która kiedyś był człowiekiem stanowiło uwolnienie uwięzionej w nim duszy i przywrócenie jej do niekończącego się cyklu narodzin i śmierci. Ciekawe, a jednocześnie straszne, czy ów dusza była duszą człowieka, czy przeciwnie – podobnie wypaczona jak zamieszkiwane przez nie ciało stanowiła duszę demona, który będzie od teraz pałętał się po tym zapomnianym przez świat kraterze i podobnie jak za swojego wypaczonego życia nękał nieszczęsnych? Cóż, tego niebieskooki nie tylko nie wiedział, ale również nie zajmowało to teraz jego myśli. To, co bowiem wiedział to fakt, że pozostawiony przy życiu wróg może zaatakować. Tylko to się teraz liczyło, a najlepszym remedium na takie zagrożenie jest sprowadzić szybką śmierć…
Powrót do „bezpiecznego portu”, w którym samuraj pozostawił drugiego samuraja pod opieką medyka, posyłając mu jedynie skinienie głowy. To wystarczyło, nie było o czym gadać, nie było sensu dopytywać czy wszystko w porządku – to wszystko stanowiłoby marnowanie cennego tlenu. Byli w środku bitwy, bitwy która na chwile wyciszyła się tonąc w odgłosach wielkich kroków…
Niebieskooki przeniósł spojrzenie na istotę, która wyłoniła się w końcu zza mgły. Wysoki na wiele metrów, odziany w szmaty, ślepy mnisi demon? Samuraj zmrużył lekko swoje oczy i poczuł, że nieznacznie brakuje mu tchu. Słyszał legendy o różnych potworach, ale to… stanowiło coś, czego nie mógł zaklasyfikować. Ogromne, chyba chore, stworzenie kroczyło w stronę latającego malowanego ptaka. Prawdziwy drapieżnik alfa, przed którym straszliwi Jugo uciekali. Czy kierowali się jedynie dzikim instynktem karzącym unikać większego, czy przeciwnie, istotnie to był król tego miejsca? Skryty we mgle… ślepy jak oni wszyscy, a jednak… jednak w jakiś sposób szedł za wielkim ptakiem? To niepokoiło i to bardzo. Skoro nawet mimo braku oczu, olbrzym mógł kroczyć przed siebie za latadłem, to czyż mgła stanowiła dla niego jakiekolwiek utrudnienie? I czym się takie coś żywiło? Może to tylko kolejny Jugo, który potrafi wyczuwać chakrę?
Wielka paszcza pełna zębów i sumie wąsy… straszliwy widok. Jakby tego było mało, ubrania, a raczej coś je przypominające. To, co w zasadzie różniło giganta od Jugo to fakt, że miał ubranie. Pierwszym pytaniem było, skąd je w ogóle ma, drugim… dlaczego?
Słysząc rozkazy swojego dowódcy, niebieskooki sprawnie skierował swoje kroki w stronę Natsume, z tyłu głowy stale rejestrując to, że gdzieś tutaj jest człowiek, któremu powierzył swój aktualnie bezwartościowy łuk. Niesympatycznym było obarczać kogoś swoimi rzeczami, ale jak zdołał już zauważyć, ów Harisham nie brał udziału w walce, w zasadzie wydawał się być mocno zagubiony. Tak czy inaczej, również należał do oddziału szermierzy, więc powinien się pojawić obok zamaskowanego, czyż nie?
– Akahoshi-dono, czy to stworzenie… nie jest intrygujące i straszne jednocześnie? Nosi ubranie, może… zachowało w sobie jakąś cząstkę człowieczeństwa? – rzekł samuraj, po czym co mu innego pozostawało, jak obserwować i czekać na to, co przyjdzie. Istota była ogromna, walka z nią wydawała się być również bezcelowa, ale… ten kto uważa że małe, nie ma wpływu na duże nigdy nie próbował zasnąć z komarem w jednym pokoju. Jednakże, należy unikać bezcelowych walk, może wcale nie będzie trzeba atakować i da się stwora obejść? Ostatecznie jednak, dostosuje się do rozkazów.

Samuraj bardzo uważnie przyjrzał się również ruchom, jakie olbrzym wykonywał w stronę ptaka. Oceniał ich szybkość, oceniał ich dokładność. To wszystko miało się przydać w momencie walki. Jeśli bowiem do niej dojdzie, będzie trzeba działać szybko, ukryć się w hałasie wielkich technik i żądlić. W jaki sposób?
Asahi wspominał coś o ruchomym piaskach, będzie trzeba więc w ewentualnym starciu na nie uważać. A cóż takiego zaatakować? Kakita spojrzał na swój miecz… tachi miało ostrze jedynie 90 cm. Szpony bestii były dłuższe, a skóra pewnie równie gruba, co u pływających po północnych morzach wielorybów. Tutaj nie obejdzie się bez kenryuto, niezwykłej i jednej z bardzo niewielu technik chakrowych, do których dostęp mieli samurajowie, jednakże… skoro możesz opanować tylko jedną rzecz, to zrób to dobrze. Pokryte niebieską aurą ostrze może ciąć nawet skały.
– Skorpion niewiele może względem armii mrówek… Ścięgna. Trzeba będzie ciąć po ścięgnach…ale tak, lepiej unikać zbędnej walki. – mruknie do swoich towarzyszy niebieskooki zastanawiając się, w które ścięgna uderzyć. W walce na miecze, jednym z pożądanych celów jest tzw., ścięgno Achillesa. Oczywiście Asagi nie wie, że to się tak nazywa, ale wie, że trafienie tam i przecięcie go sprawia, że człowiek już nie wstaje. Bez ścięgien mięśnie nie pracuje zgodnie z wolą umysłu i to byłby najlepszy cel, ale trzeba zobaczyć co zdecydują zdolni ranić na dystans.

Jeśli dojdzie do wydania rozkazu do ataku, to niebieskooki nie będzie się pchał pierwszy. Wyczeka odpowiedniej okazji, zobaczy czy techniki ninja zdołają chociaż trochę zatrzymać potwora. Również bierze pod uwagę tempo reakcji, jak się okaże, że jest niewiarygodnie szybki i silny, trzeba wyczekać na otwarcie, nie ma biegania na pałę i bez sensu. Tu nie ma miejsca na błąd. Pierw trzeba ocenić, czy w ogóle da się zaatakować i czy jest to konieczne, cios od przyjaciela boli tak samo jak od wroga, a bezmyślne narażanie się jest... bezmyślne.
Dalej, jeśli jest szansa na atak, to pierw otoczenie miecza chakrą (kenryuto), a dalej trzeba bardzo szybko biec między kolejnymi jutsu tak, by szybko zbliżyć się od strony odsłoniętej nogi potwora, którą samuraj zaatakuje mając jednocześnie na uwadze, by nie oberwać techniką Asahi-dono wciągającą w ziemię. Szybkie Mikazukigiri – szerokie, poziome cięcie, to z pozoru duże, a w tym przypadku zwyczajne, cięcie wspomaganym chakra mieczem. Cóż dalej?
Załóżmy, że ostrze znalazło drogę przez skórę i mięśnie - ergo, da się ranić. Wtedy nie ma na co czekać (bo jak cios nic nie dał, to od razu się trzeba wycofać i dać szanse się wykazać silniejszym). Trzeba przylgnąć do ciała bestii chakrą jak do drzewa i biec przed siebie szybko, wymierzając ciosy w jego ciało (po plecach biegnie, tam ciężej złapać), w tym te czarne plamy, może to słabe punkty? Należy przy tym zachować… brak schematu ruchu, parę metrów prosto, parę w prawo, potem znów w tył – nie dać Potworowowi zrozumieć jak się po nim samuraj porusza. Niczym atakująca osa, z każdej strony i szybko. I nie długo. Pare cięć, po czym odskok od potwora i wycofanie się na kilka metrów w stronę drużyny, ale po łuku, bo tam za moment polecą pewnie inne techniki ninja – niszczycielskie jutsu. Może kolejny szermierze również ruszą do starcia i dopadną giganta niczym wściekłe mrówki. Jak już wspomniano, nawet wielki i potężny skorpion ulega armii mrówek. Wszystko jest kwestią skali…


Skrót:

• Przemyślenia ogólne + zameldowanie się u Natsume. Jednocześnie ocenie sprawność giganta, jego płynność ruchów, szybkość itp.,
• Jeśli padnie rozkaz że atakują giganta, to Asagi zaczyna od wyczekania efektów ataku ninja, co by nie oberwać jakimś jutsu i poszukać otwarcia (w oparciu o wcześniejsze obserwacje ruchów), może ktoś mu takie otwarcie zrobi? A może w ogóle nie będzie miał szansy zaatakować i wtedy wyczeka by zrozumieć więcej,
• Jak już jest szansa/konieczność, to rusza odpalając kenryuto z zamiarem wyprowadzenia cięcia Mikazukigiri w ścięgno Achillesa bardziej odsłoniętej nogi,
• Dalej jeśli udało mu się przeciąć skórę, to wbiegnięcie na ciało bestii (plecy) i przylepienie się jak do drzewa, po czym zadanie kilku cięć, w tym w ciemne plamy (jak pierwszy cios nic nie zadał, to od razu wycofanie się),
• Nieszablonowe „kąsanie” potwora, tak by nie złapał schematu, parę ciosów i udoskok/wycofanie się (do drużyny, ale po łuku), co by nie oberwać od jego łapy, lub technik kolegów.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Harisham]

Zakończył się pierwszy etap bitwy, w którym, na Hachimana, niestety byłem bezużyteczny. Co prawda w większości wszyscy inni radzili sobie świetnie i moja pomoc nie była konieczna, jednak prawdą jest też to, że nawet gdybym chciał, nie byłbym w stanie nikomu pomóc i jedynie bym przeszkadzał. Atakujące nas potwory są zbyt szybkie, abym był w stanie cokolwiek zrobić. Tak naprawdę o tym, że pierwsze starcie jest już za nami, wiem głównie dzięki wołaniu Hakuseia. Skoro nasz dowódca mówi, że mamy chwilę odpoczynku, to z pewnością musi tak być. Mnie natomiast nie pozostaje nic innego, jak w tym czasie dołączyć do formacji.
Kieruję się za głosem Akahoshiego i ustawiam w formacji.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Kątem oka widział, że jego atak połączony z atakiem Toshiro nieco zniszczył twór z kryształu, który należał do Keiry. Tak czy siak był bardzo wytrzymały, dzięki czemu przetrwał tę ofensywę. Osłaniając ich smok, pozwolił na powrót do szyku Kuroiowi i Kjudaszowi, który pomagał mu jeszcze wstać. Tak to jest być przyjacielem. Smród spalenizny kompletnie mu nie przeszkadzał. To było naturalne dla kogoś kto lubił sobie przyjarać nie tylko szluga, ale i jakiś tajemniczy las lub podejrzane stwory. Cóż, więcej informacji mówiło o tym, że Juugo się wycofali, bo coś potężnego nadciągało. Białowłosy wręcz palił się do walki, a z pyska nie schodził mu wielki uśmiech, który zwiastował zniszczenie. Niespełna rozumu shinobi wiedział, że czas na kolejną potężną rozwałkę. Inna sprawa, że czerwonooki miał jeszcze coś innego do zrobienia – ujarzmienie bestii.
  Matatabi była równie podjarana co sam Kju, który pojawiając się w więzieniu swojego lokatora, widział wszystko dokładnie i idealnie. Czarny pokój, czarny hol o kształcie okręgu, gdzie w centrum stał białowłosy obserwując zza krat otaczającą przestrzeń, gdzie bestia próbowała się wydostać. Dumnie stała na łapach, wyglądając jakby miała to jednym ruchem ognistej łapy rozwalić i opanować czerwonookiego Uchiha, który nie był łatwym gospodarzem. Złote ślepia pokazały potęgę tuż przed pewnym siebie Kju, który doskonale zdawał sobie sprawę, że sięgnąwszy po tę moc, byłby niemal niezwyciężony, ale… Ale ta moc była zbrukana. Nie opanowałby jej bez pomocy innego Uchiha.
  „Niecierpliwisz się? Ja też! Myślisz, że to już czas byś się podzieliła swoją mocą?” Zapytał wprost. Wiedząc, że to jeszcze nie teraz, ale to co się zbliżało było przeraźliwie wielkie i głośne. Tego lekceważyć nie należało, jednak jego krew niemal się gotowała. Katon płonął w nim samym od środka, rozwalając wszystko, włącznie z szarymi komórkami, przez co chciał rzucić się na nią sam, by próbować się rozprawić z maszkarą wielką jak nic innego nigdy wcześniej.
  - Ruchome piaski go unieruchomią na chwilę, wtedy moglibyście mnie i Seinaru wysłać ku górze, w kierunku twarzy bądź łap byśmy narobili szumu, pocięli, cokolwiek! Tylko ta pieprzona mgła, mógłby ktoś ją odgonić w kierunku tego potwora? Nie będziecie nami manewrować na piasku na ślepo… - rzucił szybko, spoglądając na Keirę, która reklamowała się żywiołem powietrza. Jakaś technika musiała to rozgonić i dać chwilę dla Kuroia i Ichirou, którzy ponieśliby wojowników stali ku górze. – Jeśli nie, mogę stworzyć filary, które utrzymają potwora w miejscu przez ciągłe, potężne porażenia Raitonem, jednak wtedy nikt nie będzie mógł się do niego zbliżyć bezpośrednio… - dodał od siebie, jeśli plan A by nie wypalił i trzeba by było bestię bardziej utrzymywać na wodzy, aniżeli krzywdzić od dołu przez Kenseikai jak mniemał i od góry przez Klepsydrę, co odważniejszych, którzy chcieli stanąć do walki oko w oko z potworem. W tym momencie wiedział, że i on i pastuszek są odpowiedni do tej roli, posiadając odpowiednią siłę lub techniki, które wzmocnią ich stalowe bronie, a te będą cięły nawet największego kozaka jak plastry sera. That’s right baby!

Streszczenie:

Rozmowa z Matatabi; Zrzucenie pomysłem połączenia ruchomych piasków Ichirou i wysłanie jego oraz Seinaru ku górze na piasku by zaatakować bezpośrednio giganta przy jednoczesnym wsparciu techniką Fuutonu, która rozwiałaby mgłę i dała możliwość manewrowania piaskiem Sabaku; plan B polegający na stworzeniu filarów techniką Raitonu i ciągłe rażenie potwora

Techniki:

  Ukryty tekst

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Czarny płaszcz (20 obj.),
• Wakizashi przy pasie od lewej strony (30 obj.),
• kabura na lewej i prawej nodze (70 obj.),
• torba pod mieczem za plecami (95 obj.),
• duża torba (150 obj.)
• Katana przy pasie (40 obj.)
• Mugen przy pasie (50 obj.)
• bandaże na obydwu dłoniach (1 obj.)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Oniniwa 鬼庭町 " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=B5O8MC_ ... U&index=31[/youtube] Jun jak znalazł się w formacji to tylko pobieżnie spojrzał na malunki Hakuseia. Niezbyt rozumiał na czym dokładnie polegają jego zdolności, ani jakie mają faktyczne możliwości. Ten rysunek mu coś jednak przypominał. Widział kiedyś takiego dziadka w Ryuzaku. Kupował od niego Ramen i od razu mu się skojarzyło. To jednak nie mogło być to, było za duże, zbyt niebezpieczne - zbyt daleko. Złe skojarzenia sugerowały tylko jedno, że popadał już chyba w paranoję ze względu na te potwory - nie walczył z nimi długo, a już zaczynał dostrzegać bestie w zwyczajnych ramenowych kupcach... Może i byli bestiami, ale wolnego rynku, czy jakoś tak...

Informacje jakie przekazał im dowódca wydawały się jasne - mieli oczekiwać na kolejne grupy, a tą bestie puścić - przynajmniej z początku Tamori tak myślał. Walka z czymś takim... To pewnie ten potwór po drugiej stronie, ten którego nie widzieli, lecz Hakusei jakoś pozyskał jego wizję... Niezależnie od tego w jaki sposób umożliwiały mu to jego zdolności to Tamori widział problem w walce z bestią, oraz Juugo jednocześnie. Jeśli one się go bały, to musiał być trzecim graczem w tej zabawie. Gdy wchodzi trzeci - pozostali dwaj muszą mieć się na baczności, a raczej w grę nie wchodziły żadne dodatkowe sojusze. Kapelusznik zaczął odpoczywać na tyle na ile mógł - uspokajał oddech i przygotowywał się mentalnie na więcej.

Miecz Kapelusznika wylądował w rękach Keiry już chwilę wcześniej jako klaster wzoru dla jej kryształowego tworu - nie zaprzątał sobie za bardzo głowy tym jak dokładnie to wytwarzała, wystarczyło mu, że działa i jakoś tnie. Chwila i wszystko było gotowe, choć obserwował to zastanawiał się bardziej nad dalszą taktyką niż podziękowaniami. – Dziękuję. Dobrze go wykorzystam Kouseki-sama — Zwrócił się do Keiry sprawdzając jak ostrze leży w dłoni. Umieścił je za paskiem, a swoje oryginalne wsadził do pochwy - póki co. Plany... Plany, prawdę powiedziawszy Tamori nie miał planu na tą bestie. Wolał nie dotykać jej ani ręką, ani nogą. Jedynie co ostrza wchodziły w grę, a skoro każdy wymyślał jakieś dywersje, to może i będzie mu dane zaatakować przy pomocy miecza kilka razy i zadać jedną, albo i dwie rany. Taki olbrzym jest twardy, a jeśli potrafi to samo co te inne Juugo, albo więcej - to kto wie jakie w rzeczywistości mają szanse. To sprawiało, że Jun wolał znacznie bardziej skoczyć do miasta i szukać informacji, jak pozostali, niż walczyć z tym czymś. Trzymał się w tej chwili Natsume, tak jak mieli się przegrupować. Jun rozumiał decyzje Akahoshiego, walka z tym czymś mogła być problematyczna.

Może i zakapeluszowany samuraj był odważny, ale trzęsąca się ziemia i wielkość bestii z jaką mieli się mierzyć przyprawiała o zwątpienie i jego. Nie był szalony by ruszać na nią sam, bez planu, a nie miał z takowymi przedtem styczności, dlatego jego planowanie mogło ograniczyć się jedynie do słuchania reszty i ich decyzji. Kolejnym problemem była eksplozja która zakłóciła wszystko, planowania, odgłosy, oraz nawet uderzenia bestii. Jun momentalnie skupił się na spoglądaniu w tamtą stronę. Sam odgłos był jak wykrzyknik który podsumował w jak beznadziejnej byli sytuacji, mimo zwycięstwa - nie wiedzieli nic, nie widzieli nic. – To nasi? — Zapytał głośno pozostałych – Zamierzamy to tak zostawić? — Skierował spojrzenie na Kakitę, a potem na Hakuseia. Oczekiwał odpowiedzi właśnie od nich. Ten wybuch mógł zwiastować wszystko. Śmierć, zniszczenie - albo nawet coś gorszego. Nie można pomylić pytań Juna z troską, nie o nią chodziło, celem była misja, a jeśli właśnie w tej chwili, ci którzy zbierali informacje wycięci w pień tym wybuchem z nieznanego źródła... To ich misja nie miała sensu. – Ktoś musi sprawdzić czy inni żyją. Zgłaszam się —

Kapelusznik nie rusza do ataku ani sam, ani pierwszy. Jeżeli zostanie podjęta decyzja o walce, to Jun zamierzał przygotować swoje dwa ostrza. Jeśli szermierze i inni ruszą bić potwora po nogach, czy czynić inne rzeczy to Jun również się tego podejmie, natomiast nie zamierza on walczyć z potworem cały czas. Jeśli rzeczywiście wszyscy zdecydują się na wkroczenie do osady i przypuszczenie ataku - Jun wykorzysta skupioną chakrę wiatru na ostrzach - obydwu, swoim i kryształowym, by posłać potężne cięcia (poziome) skierowane w nogi bestii - lub miejsce w jakie zostanie obrany ogólny cel ataku grupy. Zrobi to w biegu.

Czy będzie pchał się do dalszej walki? Nie koniecznie. Zamierza się odsunąć - w stronę wejścia do wioski, właśnie w biegu. Skoro zamierzają utrzymać bestię tutaj, to raczej się zainteresuje tymi którzy ośmieli się jej stawać na drodze - wedle Hakuseia bały się jej nawet Juugo, co wcale nie napawało go optymizmem. Jeśli wejście nie było niemożliwe - czy to za sprawą juugo, Demonów, ognia, tony gruzów - to raczej mógł szybko ogarnąć wzrokiem okoliczne budynki - te w zasięgu wzroku i wybrać najciekawszy by właśnie jego zwiedzić. Jun potrzebował paliwa. Jak każdy człowiek nie mógł żyć na samej chakrze, mowa o pieniądzach i wartościowych bibelotach. Na pewno nie zamierzał wynosić stamtąd pradawnych waz - ale na pewno szukałby czegoś po co wszyscy tutaj przyszli - reliktów przeszłości, ksiąg. Jedyne czego chciał uniknąć, to wchodzenia do pierwszego lepszego domostwa państwa Juugo - to go nie interesowało, a domy odróżniać od innych miejsc jeszcze potrafił. Kluczem było to, że na pewno nie zamierzał zostawać na środku drogi, ani za bardzo się oddalać od bramy, czy muru - to była jego droga ucieczki i powrotu. - w razie czego. Na tyle na ile mógł zamierzał się rozglądać za innymi grupami które mogły być w pobliżu, nie wiedział czy ten wybuch nie doprowadził kogoś na skraj życia - z którego możliwe Jun mógłby nieszczęśnika wyciągnąć... Nie wiedział jednak, że nikt w wybuchu ranny nie został.

Będąc w miejscu takim jak to, trzeba było być na baczności cały czas, spodziewać się ataku za każdego rogu... Na szczęscie Juugo bały się potwora i powinny dać im nico forów. Jeśli oczywiście bestia zagrodzi mu wejście to Jun nie zamierza wchodzić, przechodzenie pod potworem, albo w bezpośrednim kontakcie to zbyt duże ryzyko.

Tl;dr
1. Jun bierze kryształowy mieczor i przygląda się rysunkowi przez ramie
2. Dalej gadka szmatka słuchanie planów.
4. Wybuch, Jun zgłasza się by robić za zwiadowcę.
5. Jak dochodzi do Ataku to Jun rzuca fuutonową technikę i hyc do wioski [ jeśli to w ogóle możliwe i nie zostanie powstrzymany przez dowództwo, albo armię juugo za bramą, wtedy w tył zwrot, lol]
6. Jeśli nie dochodzi do ataku na potwora to Jun leci do wioski tylko jeśli wejście nie zostało zablokowane przez olbrzyma
7. Rozgląda się w poszukiwaniu wioskowych grup/trupów juugo/fantów - co pierwsze to lepsze.
8. Samuraj jest uważny i ostrożny bo miejsce to niebezpiecznym jest.


Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Zabawne było, jak sytuacja zmieniała się z każdą chwilę. Najpierw leżał na łopatkach, przygwożdżony przez Juugo, widząc jak chakra dosłownie eksploduje z jego ciała, jak zęby są bliskie wbicia się w jego ciało, a chwilę później stał na nogach, leczył rany i swoje i Seinara, w towarzystwie ich naczelnego medyka. Spokój, odgonione grupy Juugo. Zupełnie jakby ktoś jeszcze stał po ich stronie, lecz widok stwora, który pojawił się ukazany przez myszy był niezbyt pocieszający. Wszystko pięknie, tylko co dalej? Zwabią tego potwora do siebie i wypiją z nim sobie na spokojnie herbatkę? Pułapka zaproponowana przez Ocirka, ruchome piaski, tylko czy był sens? Potwór zdawał się ich albo nie widzieć, zajęty ptaszyskiem, oddalał się coraz dalej i dalej. Nie mogli go tak po prostu... tam zostawić? Przepędzał Juugo, można powiedzieć że był im nawet na rękę.
W sumie... czemu oni mieli by się go bać? Nie wiedzieli o jego istnieniu, raczej nie był stworzony przez pierwszą grupę - Ci mieli działać po cichu. Skąd się więc wziął? Czyżby był ktoś jeszcze, trzecia siła, która dołączyła do walki o to miejsce? Po jednej stronie, oni, po drugiej Han i jego potwory, a po trzeciej? Istnienie kogoś jeszcze było zarówno niepokojące, jak i uspokajało. Staruszek nie za bardzo jednak wiedział co zrobić ze stworem - bronić się przed nim, czy może po prostu puścić obok? Słowa Natsume bardziej do niego przemawiały.
-Nie wiem, czy powinniśmy wdawać się z nim w konflikt. To jak szczucie psa - powiedział na tyle cicho, by tylko blisko zgromadzeni go usłyszeli. Mieli tutaj silnych shinobich, więc nawet i szept z takiej odległości powinien być dla nich wyraźnie słyszalny, czyż nie? -Tylko skąd to cholerstwo się wzięło? - zapytał z lekkim niepokojem w głosie.
-Jeżeli mamy zamiar go atakować, Ichi zajmij się pułapką ja podniosę naszych szajbusów - popatrzył na wiadomo kogo, wiadomo kiedy, wiadomo gdzie.

1. Stoję sobie przy grupce,
2. Zastanawiam się wtf is that,
3. Wole ominąć stwora, ale w razie czego transport Kjudasza i Seinaru chmurką.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Jak to dobrze mieć oddanych kolegów, którzy nie lubią żywić urazy... Seinaru bez skrupułów skorzystał z pomocnej dłoni, jaką wyciągnął do niego Kakita. Samuraj oprócz bólu, czuł w tym momencie ulgę, bo naprawdę uwierzył, że swoim brawurowym atakiem wtedy nie przeciął cienkiej linii sympatii, jaka między nimi powstała.
- Dzięki. - Wypowiedział trochę słabszym niż zazwyczaj głosem, bo jednak rana mu doskwierała, a kilka kroków w stronę reszty grupy jeszcze było przed nim. Ucisnął więc dłonią rozszarpany bok aby zatamować krwawienie, tak jak poradził mu Asagi i tym sposobem oboje dotarli do punktu zbiórki, gdzie Keiowi została udzielona niezbędna pierwsza pomoc.
- No, to teraz jesteśmy kwita za Teiz. - Zażartował w kierunku Ichirou, gdy Mujin odprawiał nad nim swoje techniki. Kei poczuł ulgę niemal od razu, jednak przez chwilę spokojnie musiał wytrzymać w jednej pozycji. A przy okazji... spojrzał na swoją zakrwawioną dłoń i wytarł swoją własną krew w grot Nihongou. A niech ma. 2/10.
- Jestem Twoim dłużnikiem. - Odezwał się do zamaskowanego iryonina, który okazał się być bardzo dobry w swoim fachu. Bok samuraja był teraz jak nowy, tylko trochę było mu słabo. Sięgnął więc do torby i wyciągnął z niej pigułkę ze skrzepniętą krwią. Łyknął ją i czekał, aż ubytek krwi zostanie uzupełniony. Popełnił błąd, który mógł zakończyć się o wiele gorzej. To że stał tutaj, pomiędzy resztą oddziału dywersyjnego mógł uznawać za wielkie szczęście.
Hakusei działał dalej ze swoimi myszami, które tym razem przyniosły ze sobą bardzo dziwny portret, który potem potwierdził się w rzeczywistości, chociaż chyba nie był to styl realistyczny, bardziej awangarda. Ich uszu dobiegł również wybuch gdzieś z głębi wioski, na co natychmiast zareagował Jun.
- Uważam że to świetny pomysł. Pędź, panie Junie, na zwiad. Ile sił w nogach. - Tak naprawdę uważał to za pomysł taki co najmniej średni, no ale chciał zobaczyć co się z nim stanie.
Sposobów na rozwiązanie "problemu" wielkiego stwora było kilka. W samej Klepie zawrzało od gotujących się mózgów i mimo że pomysł Kjosza z wpierdolem bez pośredników podobał mu się najbardziej, to tym razem Kei podszedł do niego z nieco większą rezerwą.
- Nah, szkoda sensu. Nie zgramy się całym oddziałem, jak każdy chce robić co innego. Najlepiej się wycofać i przemknąć obok. - Wyraził swoje zdanie na ten temat, stojąc przy Kyoushim. Nie chciał żeby ten szarżował na ślepo w tą mgłę, tym bardziej że odporność na obrażenia tej kreatury wciąż była dla nich zagadką. Może rzeczywiście możliwe było to, aby po prostu nie wchodzili sobie w drogę? Tak, Kei ostatecznie nie zaangażował się w plan Kyoushiego i chociaż serce podpowiadało "walcz", mózg trochę ściągał lejce i samuraj zamierzał jednak pozostać zdyscyplinowanym członkiem oddziału.

Streszczenie:
1. Poddanie się leczeniu
2. Łyknięcie piguły ze skrzepniętą krwią.
3. Wysłanie Juna na zwiad
4. Jednak lepiej się przemknąć.

  Ukryty tekst

[Takashi]

♫ Sound ♫

Edytuję tylko to jedno słowo - CLICK. Byłem zmęczony, także mogłem walnąć babole ;_;

Nawet pomimo faktu, że całkiem spora część przeciwników Jūgo została pokonana, sytuacja cały czas nie obracała się na ich korzyść. Owszem, coś tam już osiągnęli, jednak cały czas byli w martwym punkcie, mgła utrudniała widoczność, a kilku wojowników zostało ciężko rannych, dlatego ciężko tutaj mówić o jakimkolwiek powodzeniu. Na tę chwilę można po prostu stwierdzić, że udało im się zrobić krok w przód, ale wciąż przed nimi daleka droga. Cała grupa dywersyjna znalazła się na szczęście znów w jednym miejscu i wróciła do formacji, a już samo to uspokoiło Narę w pewnym stopniu. Czuł się lepiej. Nadal jednak pozostawała kwestia ich stanu, a ten już do najlepszych nie należał i łatwo można było to wywnioskować nawet po kilku spojrzeniach. Najpierw chłopak rozejrzał się uważnie po wszystkich głównie po to, by sprawdzić, czy nikogo nie brakuje, potem dopiero zaczął badać indywidualnie wzrokiem każdego z nich w celu ich dokładniejszej identyfikacji. Najlepiej nie było, ale na pokładzie był medyk, który wszystkimi mógł się zająć, możliwe nawet, że jeszcze była z nimi jedna osoba o tych samych zdolnościach, a to poprawiało ich sytuację jeszcze bardziej.
Na którymś etapie spotkania doszło do tematu olbrzyma, który był źródłem tych głośnych dźwięków. Sam Hakusei nakreślił Takashi'emu doskonały obraz zarówno ich położenia, jak i nawet wyglądu potwora.
-Na ten moment medycy powinni skupić się na leczeniu martwych rannych. Niech najlepsi w defensywie skupią się na dokładnej obserwacji okolicy, zagrożeniem jest nie tylko ten gigant, nadal możemy paść ofiarą ataku mniejszych. Zapewnijcie jak najlepsze warunki do leczenia dla Yokage-samy. - tutaj zwrócił się w szczególności do Keiry oraz Ichirou. -Większość chyba wolałaby ominąć niebezpieczeństwo, ale czy nie powinniśmy rozpatrywać problemu w nieco innych kategoriach? To stworzenie do najmniejszych nie należy i nie wiemy, jak zachowa się później, może wcale nie opuścić okolicy. Jesteśmy grupą dywersyjną, naszym obowiązkiem jest odciąganie wroga od wioski i działanie na korzyść grupy poszukiwawczej. To oni muszą mieć zapewnione jak najlepsze warunki do działania, my mamy skupiać na sobie przeciwników i wykańczać ich. Ten jeden wielki może później bardzo zaszkodzić. Może i go ominiemy, a on potem zwróci i uda się z powrotem w kierunki wioski? Albo przy próbie ucieczki okaże się, że któraś grupa natknie się na niego? Lepiej tego typu jednostkę wyeliminować wcześniej. Jeśli uderzymy razem, powinniśmy go powalić w jednej chwili, potrzebny tylko plan. - znów spojrzał na Ichirou. -Ruchome piaski i mój cień unieruchomiłyby potwora. Nawet chwila by wystarczyła. byście wyeliminowali go wysokopoziomowymi technikami. - na chwilę przerzucił wzrok na Kenseikai. -Powinniście chwilę odsapnąć i wstrzymać się z walką w zwarciu do ostateczności. Jeśli uda się go unieruchomić na dobre, albo powalić na ziemię, wtedy byście wkroczyli, by zadać kończący cios. - znów zaczął mówić do wszystkich. -Współpraca może okazać się kluczem do sukcesu. Wszyscy mamy wspaniałe zdolności, a najciekawsze jest to, że dużo z nich jest różnorodna. Sama masa tego bydlaka sprawia, że nie jest mu tak łatwo się poruszać, powinniśmy sobie poradzić.
To był pierwszy raz, kiedy przemówienie kosztowało go tak wiele słów. Oczywiście, że się krępował, brakowało mu zdolności przywódczych i pewności siebie, aczkolwiek jego sposób myślenia, wiadomo, wydawał mu się najrozsądniejszy i właśnie z tego powodu podzielił się nim z pozostałymi. Może nie uda mu się wszystkich przekonać i konieczne będzie rozdzielenie, ale ulżyło mu po wyrzuceniu z siebie tego ciężaru. Chciał się do czegoś przydać i teraz miał okazję się wykazać. Na pewno nie chciał zostawiać tego potwora na pastwę losu, chociaż wszystko zależało od decyzji Hakusei'a, on dowodził.

Streszczenie: Na początku skupia całą grupę i upewnia się, że każdy dotarł z powrotem do formacji. Później rozeznaje się w obrażeniach niektórych i zaleca jak najszybsze leczenie ze strony medyka. W obliczu zagrożenia Takashi stara się przeanalizować całą sytuację i dzieli się spostrzeżeniami z pozostałymi. Według niego najrozsądniej byłoby wyeliminować zagrożenie i dopiero ruszyć dalej.

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst