Wioska Toshima

[Keizo]

Widząc, że Chise raczej nie pozwoli sołtysowi wstać, Keizo zrezygnował z kolejnych prób podniesienia go na nogi. Jeszcze nikomu nie zaszkodziło poleżeć nieco na ziemi - nawet jeżeli pełna ona była ekstrementów. Skwapliwie przystał też na plan dziewczyny by wszyscy wyszli na górę - zanim jednak to zrobił, postawił na straży sołtysa w piwnicy mokubunshina. Ogar nie chciał kolejnych niespodzianek, a kto wie czy gdzieś w tym pomieszczeniu nie było kolejnego tajnego wyjścia do podobnej piwnicy w domu sąsiada, czy korytarza wychodzącego nieco za wioską. Przezorny zawsze ubezpieczony - a chłopak bardzo nie chciał mieć na głowie całej wioski. Ba, nie podobało mu się posiadanie na głowie kogokolwiek.
Po wyjściu do domu, Senju rzucił okiem jeszcze raz w głąb piwnicy gdzie zostawił starca pod "opieką" klona, i położył dłoń na ramieniu Rashiego. Przez głowę Szczura przebiegały teraz pewnie dziesiątki myśli - w końcu jeszcze pół godziny temu robił herbatę, a teraz oglądał dantejskie wręcz sceny tarzania się w odchodach i chłopca w jego wieku, który od dwóch lat nie tylko nie widział światła słońca, ale dodatkowo był torturowany. Całkiem często, jak można się spodziewać.
- No więc... - zaczął powoli Keizo, podchodząc do paleniska i wrzucając doń kolejną stworzoną przez siebie wcześniej szczapkę - Coś o tym wiedziałaś? - zadał chłopak pierwsze pytania, chcąc się upewnić. Przerażenie dziewczyny tam na dole było całkiem przekonujące, jednak może mogła czegoś się domyślać, gdy ojciec znikał, albo gdy słyszała jakieś krzyki.
Wciąż patrząc w ogień, Senju kontynuował:
- Kto jest najbliżej powiązany z twoim ojcem w Toshimie? Odwiedza kogoś najczęściej? - zapytał, przypominając sobie karczmarza. Albo dosłownie cała osada była opętana nienawiścią do Jashinistów na tyle silną, by torturować tak długo jednego z nich, albo schichou miał kilku zaufanych wspólników. W końcu karczmarz Kogo, gdy opowiadał o wydarzeniach sprzed dwóch lat, mówił o "szczęściu", że najstarszy chłopak jednak nie spłonął. Ale wyglądał też na wyjątkowo strapionego - czyżby wiedział o mrocznej tajemnicy sołtysa?
- Jeśli możesz nam powiedzieć coś jeszcze o Orenie, czy podejrzewasz gdzie mógł się jeszcze udać, powiedz nam teraz - rzekł Ogar, prostując się i wstając - Powinnaś także przypilnować ojca, dopóki nie oddalimy się od wioski na wystarczającą odległość.
Nie w gestii trójki Strażników było wymierzanie sprawiedliwości staremu człowiekowi. Nie zamierzał też pozwolić Chise - nieważne, jak przerażająca mogła się wydawać - na samowolne egzekucje. Od wyżej postawionych osób na Murze, po złożeniu raportu, będzie zależeć to czy władze Sogen zostaną powiadomione. Jeszcze tylko tego brakowało, żeby Shinsengumi została przyszyta łatka zabójców staruszków.
Ostatecznie, wizyta w Toshimie okazała się - jak na razie - totalną porażką. Wplątali się w kabałę związaną z młodym Jashinistą, a droga do odnalezienia Orena wciąż była długa i - jak mogło się wydawać - jeszcze bardziej kręta.

[Hitsukejin Shiga]

Misja B Chise & Keizo 40/67
Can't you see?
We are free
To choose our destiny
And be the way we want to be
A second chance, you just need to believe Trochę się nasi Shinsengumi nie mogli dogadać. Tego samego osobnika którego Chise przyciskała nogą do ziemi Keizo próbował podnosic. Konflikt interesów? Ogar zdał sobie jednak szybko sprawę, że wytautowana ruchomymi znaczkami pisanka Chise jest raczej niebezpieczna więc dyplomatycznie odpuścił zamiary przekonywania jej, że trzeba podnieść sołtysa do góry. Dlatego dziewczyna radośnie przyciskała go za szyję gdy facet próbował wstać. Pamiętajmy, że jest po pięćdziesiątce. Forma nie ta, zdrowie nie te, w momencie w którym Chise robiła wszystko cały czas przyciskając go do ziemi, a jego córka ni Keizo nie mogli zupełnie nic zrobić, mężczyzna odleciał tracąc przytomnosć. A ręki wyciągniętej przez jego córkę do chlopaka prawie Chise nie odgryzła. Rozsądny Keizo postanowił, że nie warto ryzykować ujebania ręki w łokciu przez bardzo niezadowoloną z obrotu spraw powierniczkę przeklętej czakry antykreatora. No, nie wiedział na dobrą sprawę co powoduje takie, a nie inne jej zachowanie i wygląd, ale wiedział, że lepiej nie odpierdalać i nie robić jej na siłe na złość.

Sołtys nieprzytomny, Rashi przy nich, grzecznie pomagający, córka uważająca na Chise jak na diabła. Wszystko zdawało się układać. Przebranie chłopaka na górę i pozbawienie go łącznie kilkunastu kilogramów metalu z ciała nie było dużym problemem... Zwłaszcza, że w połowie chłopak albo zasnął albo stracił przytomność. Nie było mowy o zdjęciu z siebie niczego i musiała zrobić to Chise sama, widząc, że chłopak koniec końców nie ma dłoni. Co było tylko bardziej przerażające bo zgodnie z wiedzą Chise przekazaną przez Shige, żeby osiągnąć coś takiego ręce musiały zostać odcięte, a rany wyleczone nim naturalna regeneracja Jashina je zregenerowała.
Szmaty zdjęte, dosłownie duża micha wody przyniesiona i kilka razy zmieniona - chłopak umyty i ubrany w ciuchy które przyniósł wcześniej Rashi. Gdzieś pod koniec tego procesu chłopak wrócił do zmysłów - dając odrobinę ulgi wymęczonej targaniem go i przebieraniem Chise. Kiedy zaproponowane zostało mu jedzenie chłopak zachichotał cicho, że "czuje się jakby nie jadł wieki". I o ile jedzenie kikutami było dość nieporadne z jego strony, to nalegał by poradzić sobie samemu. I sobie poradził. Po długiej, długiej chwili, a czas leciał.
-Sen. Ile? Nie wiem w sumie... Kiedy mój braciszek Tochi pozwolił mi zamieszkać z jego rodziną po tym jak nie odnalazłem się w kulcie i miał miejsce ten straszny pożar... wtedy miałem trzynaście. Nie wiem ile minęło. - Stwierdził brutalnie rzeczywiście, ale całkowicie zgodnie z prawdą.

Potem, po tym jak zleciało już pare godzin, a sołtys nie miał zamiaru wychodzić stamtąd... No, znaczy raz pojawił się w przejściu, a wtedy Rashi kazał mu wypierdalać na dół, nadeszła pora na przepytywanie przez Keizo.
-Nie wiem, prawdopodobnie Kogo. Ojciec lubił się z nim upijać, a po alkoholu robił się gadatliwy... I nie, nie wiedziałam niczego. Jak możesz w ogóle sugerować coś takiego... - Kiedy jednak Keizo kazał sobie powiedzieć coś jeszcze o Orenie, dziewczyna kazała czekać i poszła do pokoju. Przyniosła małą drewnianą jaskółkę. Bardzo idealnie wyglądający model, jeden do jeden, prawdziwej jaskółki. Wyrzeźbionej jako gwizdek.
-Jak się ją dmucha to wydaje dźwięki jak jaskółka. Oren z daleka usłyszy ten dźwięk i będzie wiedział skąd pochodzi. Tego gatunku Jaskółek w ogóle nie ma w tej części kontynentu, a co dopiero za murem.. - I w ten sposób kręta droga zyskała przewodnika. - Powinniście jednak zostać na noc. Robi się ciemno. Niedobrze, byście podróżowali po ciemku. No i twoja towarzyszka wygląda na zmęczoną. O chłopcu nie mówie. Zostańcie, zrobie wam rano śniadanie. Możecie zanocować w pokoju ojca... Niech On zostanie na dole. - Powiedziała bez uśmiechu, z chłodem na twarzy.

Z nienawiścią.

[Keizo]

Keizo kiwnął głową, przyjmując jaskółkę. Podał ją Chise - być może dziewczyna znała się na tutejszym rzemiośle lepiej niż chłopak, dla Ogara wyglądała jednak jak normalny gwizdek.
- Dziękuję - powiedział strażnik, zerkając jeszcze raz na narzędzie, które trzymała teraz Szczurzyca - Za całą pomoc. I... przykro mi z powodu dzisiejszych wydarzeń - dodał, nasłuchując czy w piwnicy nie dzieje się coś podejrzanego. Ufał jednak, że jego klon poinformuje go, jeśli coś będzie nie tak.
Krótki nocleg z pewnością byłby wskazany - wyglądało na to, że ścieżka przed nimi nieco się wyprostowała. Nieco - bo prawdopodobnie nadal musieli wybrać się za Mur, by tam wezwać Orena za pomocą drewnianej jaskółki. Czy była to niecodzienna metoda? Na pewno. Czy zadziała? Zobaczymy. Tak czy siak, należało się przygotować następnego dnia na marsz z powrotem na Mur, pozostawienie tam młodego Jashinisty i wyruszenie w dalszą drogę w starym składzie. Tam medycy będą mogli się nim zająć - ale też będzie tam podjęta decyzja, co z nim zrobić.
- Mam jednak nadzieję, że nie będzie nam miała pani za złe, jeśli będziemy wystawiać warty - powiedział Senju, po czym skinął na Rashiego i Chise by ruszyli do pokoju sołtysa.
Ogar nie spodziewał się tam niczego zbyt drogocennego - byli w końcu w niewielkiej wiosce, żyjącej głównie z uprawy ryżu. Skoro jednak bandyci kiedyś się tu pojawili, oznaczać to mogło że sołtys mógł posiadać jakiś majątek - a co bogatsze osoby często prowadziły różne zapiski. Chłopak postanowił więc objąć pierwszą wartę i delikatnie sprawdzić szuflady czy szafki, szukając jakichś papierów, które mogłyby mu przybliżyć motywy zamkniętego w piwnicy starca.
Zanim jednak Sherlock Senju wziął się za poszukiwania, usiadł na skraju łóżka - które zapewne zajął Jashinista. Keizo wystarczyłoby jakieś krzesło - w Shinrin sypiał na gorszych ściółkach - jeżeli zaś Rashi i Chise nie zechcą spać na gołej podłodze, Ogar z chęcią zmajstruje im jakieś posłania wyścielone liśćmi, na które położyć będą mogli jeszcze swoje płaszcze lub znalezione koce.
- Jestem Keizo - powiedział do zabiedziałej istoty Ogar zmęczonym głosem. Od rana praktycznie nie miał dłuższej chwili wytchnienia - najpierw wpadająca na niego, nie patrząca zupełnie przed siebie Uchiha, potem wieści o Orenie, podróż do Toshimy a następnie wszelkie rewelacje, które tutaj ich spotkały... Długi dzień, z pewnością - Dobrej nocy - rzucił jeszcze, po czym wstał i przeszedł do myszkowania po pokoju.
Muszę popracować nad mowami motywacyjnymi.
No, nie muszę. Ale powinienem.

[Chise]

Doprowadzenie nieprzytomnego chłopca do jako takiego porządku było.. Ciężkim zadaniem. Nie tylko psychicznie, bo domywanie zaschniętych ekskrementów nie było niczym miłym, jak samo jak wyjmowanie żelastwa z ciała, ale też po prostu fizycznie. Po wszystkim Chise była po prostu wykończona i usiadła po prostu na podłodze obok paleniska, by odsapnąć, kiedy chłopak jadł.
- Z tego co wiemy, pożar miał miejsce dwa lata temu, Sen - powiedziała do niego łagodnie. Długie dwa lata tortur, głodzenia, osamotnienia. Nie do końca chciało się jej wierzyć, że dziewczyna o niczym nie wiedziała. Nie zauważyła, jak ojciec znika z piwnicy? Jak nagle zaczyna często do niej schodzić? Nie chciało się jej jednak tego tematu ciągnąć. Wolała wierzyć, że jest w tej wiosce tylko jeden fanatyk, może dwóch.
Wzięła w ręce delikatny przedmiot, obracając go w dłoniach. Gwizdek był ładnie wykonany, delikatny.. Może rzeczywiście okaże się im pomocny? Kto wie. Na razie to nie była pewna czy chce tego człowieka poznawać. W końcu to on podpalił dom z niewinną rodziną, a potem odszedł z wiedzą o tym co się tu dzieje, o chłopcu torturowanym w piwnicy. Na razie nie zapowiadał się na człowieka, którego warto ratować.
Chise rzeczywiście była zmęczona. Odwróciła się z nadzieją w stronę Ogara, mając nadzieję, że jednak zdecyduje się zostać. Mieli jeszcze czas do terminu wyznaczonego przez Wilka, mogli sobie na to pozwolić i odetchnęła z ulgą słysząc jego decyzję. Wzięła chłopca na ręce jeśli nadal nie miał sił chodzić. Teraz był jeszcze lżejszy niż poprzednio i Uchiha czuła żal patrząc na niego. Ruszyła za Keizo, po dotarciu do pokoju kładąc chłopca na łóżku.
- Ja jestem Chise, a to Rashi - dodała do wypowiedzi Keizo - Dziś śpij spokojnie, jutro się zastanowimy co dalej. Nie musisz się jednak niczym martwić, nigdy więcej nie wrócisz do tamtego miejsca - mówiła do niego uspokajająco, okładając go kołdrą. Podejrzewała, że mógł czuć się teraz bardzo niepewnie, jego los nagle się zmienił i nie wiedział jaki może być jego dalszy los.
- Będziemy tuż obok i będziemy czuwać - dodała jeszcze, układając się obok jego łóżka. Skombinowała sobie jakiś koc, spanie na podłodze jej nie przeszkadzało. Podniosła się jeszcze na moment.
- Keizo, obudź mnie na drugą zmianę, dobrze? - poprosiła - Dobrej nocy - dodała, po czym się położyła i niemal natychmiast usnęła. Była po prostu wymęczona. Zazwyczaj spała dość czujnie, ale dziś.. Dziś się kompletnie wyłączyła. Z trudem wstała na wartę, ale nie chciała zostawić Ogara samego z tym, z czuwaniem całą noc.

[Hitsukejin Shiga]

Misja B Chise & Keizo 43/67 - Gdy MG was popycha, bo się obijacie.
Can't you see?
We are free
To choose our destiny
And be the way we want to be
A second chance, you just need to believe Shinsengumi, po tym jak we trójkę zajęli się chłopakiem w ten czy inny sposób, robiąc mniej czy więcej gdzie jednak lwią część roboty odwaliła Chise, postanowili przystać na propozycje dziewczyny. Dziewczyny, która gdy wszyscy poszli na górę dokończyła zupę, przelewając jej cztery z małą wkładką w jedną z kanek i zaniosła z kamionkowymi miskami na górę, do pokoju swojego ojca, teraz okupowanego przez trójkę Shinsengumi i młodego Jashinistę. Bez słowa, bo te były stosunkowo zbędne. Na jej twarzy gościł smutny uśmiech, życzliwy, lecz wymuszony i nieco... zmęczony. W jednej chwili jej życie się pokruszyło. Ukochany papa okazał się potworem, którego czyny były godne wpiekłowstapienia za życia, tak godne potępienia były. Człowiek który ją wychował i opiekował nagle okazał się być najpaskudniejszym śmieciem jakiego w zyciu miała nieszcżeście napotkać.
Pomoc shinsengumi był jej obowiązkiem, a że powoli zbliżał się już wczesny bardzo wieczór, dziewczę zostawiło ich same w domu, poszło za to do karczmy z zupą, tam zebrać dzieci. Nie chciała, by szwędały się po domu. Nie teraz, kiedy ten dom nagle stał się dla niej niezwykle obcym i nieprzyjaznym miejscem. Miejscem dwuletniej kaźni dla na dobrą sprawę niewinnej istoty, która wycierpiała znacząco więcej, niż ktokolwiek kiedykolwiek powinien, niezaleznie od popełnionych zbrodni. Kara po prostu wysoce niewspółmierna do winy.

Chise dopisuje sobie do KP znajomość anatomicznej jaskółki, wykonanej bardzo dobrze, z drewna. W formie gwizdałka. A Keizo, po tym jak postanowił radośnie opluć wszelkie zasady gościnności, zaczął grzebać w szufladach i szafkach. Dziewczyna nie miała za tym, by wystawiali warty, ale nie zrozumiała przed kim. Chłopiec nie wyglądał na takiego, co by ich skrzywdził, a jej ojciec został przecież w piwnicy z klonem Keizo, więc żadne zagrożenie po prostu technicznie nadejść nie miało skąd. Nawet gdyby bardzo chciało zbrukać ich spokój... Keizo zrobił posłania, wypełniając pomieszczenie. Zostało napełnić brzuszki dobrą zupką z wkładką mięsną i iść lulu. Chłopak zbyt gadatliwy nie był, poszedł dość szybko spać, po tym jak znadł drugą porcję. Jedyne, co, to zdążył podziękować Chise za pozbycie się wszystkiego co mogłoby go zabić z jego organizmu, kiedy by uwolniony był, a nie mógł złożyć ofiary. No i po drodze rzucił ze dwa żarty o braku pomocnej dłoni, próbował się... próbował udawać, że jest okej. Ale widac było, że bardzo mocno nie jest. Głównie z jego głową, bo zachowywał się jak zaszczute zwierze. Głośniejsze dźwięki, szybsze ruchy mocno go wzdrygały.

Chise nie musiała zostać obudzona i mogła dochodzić do Siebie po użyciu pieczęci, gdyż Rashi podjął się drugiej warty po Keizo zamiast niej.. i został do rana. Widać było, że cała sytuacja wydoroślała Rashiego o jakieś dziesięć lat. Brak głupich żartow, pajacerki. Nawet uśmiechów. Gigantyczny odcisk na duszy był niemalże namacalny u chłopaka. Widać było, że ta.. misja odciśnie się na wszystkich do końca życia. I będzie się im śniła po nocach. A na pewno odbierze sporo niewinności.

Rashi, Keizo, Chise. Żadne z nich nie widziało wcześniej takiej potworności.
Nawet nie sądziło, że czegoś takiego może dopuścić się człowiek na innej żywcej istocie.

Rano do Rashiego przyszła córka sołtysa, poinformowała o tym, że śniadanie na stole, w kuchni, a ona sama musi iść załatwić parę spraw. Rzeczywiście, w kuchni nakryte było nawet i dla piątki, a nie tylko dla czwórki, chyba, ze mieli się przejeść. Głównie suszone i wędzone rzeczy, trochę świeżych warzyw oraz parowany ryż zmielony na lepką kleistą masę przypominającą mochi. W kilku smakach.
Po wszystkim, po zebraniu się, zostało im tylko już się zebrać, mianowicie był dzień drugi z trzech, które mieli. Dobrze byłoby nie przeciągać cierpliwości "góry".
A podróż na mur odbyła się, we czwórkę, stosunkowo spokojnie, jednak zamiast godzin sześćiu jak w tą strone, z racji podróży z chłopakiem, zeszło im godzin dziesięć. I kiedy tylko dotarli już na mur... Było po porze obiadowej, czyli tak mniej więcej pięć godzin po południu. Można było wyruszać, można było zostać na murze... Zwłaszcza, że na murze od razu przechwycił ich brat Rashiego, z dwoma swoimi kolegami także rangi Ogara, chłopakiem o krótkich zielonych włosach który przedstawił się jako Nogumi Koseki i chłopakiem dość korpulentnej postury.... Który podał tylko imię Tien.

Sytuację mamy więc taką. Jesteście na murze. Na samym dokładnie murze. We czwórkę. A przed wami wspomniany komitet powitalny.
-Co tam macie i co robicie dalej. - Od razu spytał Tarou, nie obwijając w bawełnę. - I kim jest ten chłopak. - Dodał po chwili, pamiętając, że do Toshimy wypuścił brata z dwójką shinsengumi, a wróciła czwórka.

Piszemy dla odmianki tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... &start=120

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
9/60

---

Mimo początkowej podejrzliwości Hibany wszystko zmierzało w kierunku podjęcia się zadania przez świeżo uformowany, trzyosobowy zespół. Ze strony młodej, blondwłosej kobiety padło już chyba wszystko, by mieć w miarę wyraźny pogląd na potencjalną misję. Nie było kolejnych pytań, a co najwyżej sugestia ze strony Azumy, który wspomniał o możliwości spłacenia okupu, gdyby młodzi bohaterowie zostali schwytani przez porywaczy i nie mogli wyrwać się opresji.
- T-tak, myślę, że pan Horikiri na to się zgodzi. Podobno dzieci jednego z kupców zostały odzyskane właśnie poprzez zapłatę i chyba nie stała im się żadna większa krzywda, ale pan Horikiri nie chce narażać swoich synów na żadne stresy. Bardzo się o nich troszczy od czasu, gdy ich schorowana matka zmarła dwa lata temu… - skończyła z pewnym smutkiem w głosie.
Na słowa ognistowłosej skinęła głową i odpowiedziała krótko.
- Dobrze. Możesz też zabrać konia ze sobą. W Toshimie jest dużo stajen, będą tam zresztą organizowane wyścigi koni wzdłuż rzeki. - To były prawdopodobnie jedne z ostatnich jej słów w poprze przedpołudniowej, ponieważ niedługo później się rozeszli, by zebrać się w okolicach głównej bramy pobliskiej wioski o porze górowania słońca – tak jak zasugerował dwunastoletni Uchiha.
Trójka śmiałków mogła spędzić resztę czasu w wybrany prze siebie sposób. Tak czy inaczej, kiedy zrobiło się jeszcze cieplej, nastał umówiony czas rozpoczęcia wędrówki. Droga zapowiadała się dosyć spokojnie, bo w biały dzień i była wytyczona częściej uczęszczanymi ścieżkami. Kiedy pokonywali trasę jeszcze w pobliżu stolicy, mijali bardzo wielu przeróżnych ludzi, wozów, karawan. Ruch zelżał, gdy odbili z największego trakty na odrobinę mniejszy.
Kinuko wykorzystała okazję wspólnej wędrówki do zapoznania się. Przy pierwszej możliwości wypytała o imiona bohaterów, bo ich jeszcze nie znała, a sama opowiedziała o swojej roli. Była kimś w rodzaju służki dla swego pracodawcy, zajmowała się przeróżnymi mniejszymi sprawami, przy czym najwięcej jej obowiązków było związanych z opieką nad jej synami. Wspomniała pewnie nawet nie raz, że pan Horikiri to dobry i uczciwy człowiek, traktuje w porządku swoich podwładnych, choć czasem za bardzo się przejmuje i wydaje się utrapiony. Co do samego wydarzenia na jego włościach, to wspomniała, że jest to coroczna impreza, podczas której zjeżdżają się inne ważne lokalnie persony. Główną atrakcją są wtedy popularne w Wietrznych Równinach wyścigi koni, ale oprócz wartości rozrywkowych uroczystość to po prostu okazja do dobijania różnych biznesików.
Słońce, wiatr, równinne krajobrazy – w tej względnie sielankowej atmosferze minęły im kolejne godziny, by dotrzeć w okolicach zmierzchu słońca do Toshimy, niedużej, rolniczej wioski ulokowanej nieopodal wartkiej rzeki, która – według słów blondynki – kilka razy wylała i podtopiła domostwa i pola mieszkańców. Sama wioska prezentowała się dość zwyczajnie - ani biednie, ani tym bardziej bogato. Dało się jednak zauważyć, że kilku budynków miało odświeżone elewacje – pewnie trochę na pokaz na potrzeby zbliżających się okoliczności.
Kinuko zaprowadziła grupkę do największego i najładniejszego budynku, czyli domostwa, w którym miał urzędować jej pracodawca. Na miejscu już czekał sam gospodarz - zadbany mężczyzna w średnim wieku, o ciemnych włosach, przystrzyżonej bródce, ubrany w jasnobrązowe kimono i tradycyjne nakrycie głowy.
- To są ci ninja? - zagaił do swojej podwładnej, na co ta skinęła głową.
- Witajcie, jestem Horikiri Renzo, zapraszam - odezwał się do grupy i gestem dłoni zaprosił ich do salonu, gdzie tam wszyscy mogli zasiąść wygodne miejsca przy stole.
- Kinuko, jak mam nadzieję, wtajemniczyła was w sedno zlecenia. Zdarzyło mi się już nająć shinobi do mniejszych zadań, więc wiem, że często lubicie zaczynać od pieniędzy. Jeżeli więc przyczynicie się do złapania porywaczy, otrzymacie półtora tysiąca Ryo do podziału. To godziwa zapłata. Oczywiście, gdyby najbliższe dni przebiegły spokojnie, to zrekompensuję wasz pobyt tutaj... - oznajmił splatając ręce. Był spokojny, ale jednak nie wyglądało na to, żeby był skory do negocjacji.
- Zostawiłem swoich synów pod ciągłą opieką i w ukryciu w sąsiedniej wiosce, więc będą bezpieczni. Wy będziecie musieli przyjąć ich role, a jutro zaczną zjeżdżać się tutaj goście. Czy macie na wstępie jakieś pytania? - zapytał, a poprosił Kinuko, by rozlała gościom do zdobionych czarek niedawno zaparzonej herbaty.

[Anzou]

Anzou opuścił pole treningowe i w bramie oczekiwał na resztę grupy. Był przygotowany do podróży, nie musiał przejmować się ekwipunkiem. Wszystko, co potrzebne, a przynajmniej co wydawało mu się potrzebne zakupił wcześniej. Sama podróż nie robiła na nim większego wrażenia, przemierzył już kawałek świata, coś widział. Głównie maszerował. Kobieta po drodze opowiadała o tym, że zleceniodawca to dobry człowiek. Dobrze się zapowiada. Anzou uważa, że ktoś, kto dba o swoje dzieci musi być dobrym człowiekiem. Nie wiedział jeszcze w jaki sposób przebiegnie cała misja. Podmiana i zagranie roli dzieci to dobry pomysł, jednak co, jeśli porywacze to zauważą? Wtedy istnieje prawdopodobieństwo, że dojdzie do walki. Młody Kaminari nie chce całego życia spędzić na potyczkach, na robieniu krzywdy innym ludziom, czy na otrzymywaniu ran samemu. To nie w jego stylu. Jest raczej pokojowo nastawiony do świata. Dom, w którym mieszkał zleceniodawca robił wrażenie. Z całą pewnością był najładniejszy w całej okolicy. Widać, że właściciel dysponował sporą ilością środków i dbał o każdy detal. Nic nie zapowiadało się źle, przynajmniej jeszcze. Wreszcie sam zleceniodawca - Horikiri Renzo ukazał się grupce i przedstawił sytuację. Młody Kaminari nie martwił się o pieniądze, oraz o tym, że nie otrzyma zapłaty, gdy zlecenie zostanie wykonane. Mężczyzna sprawia wrażenie osoby dobrej, porządnej, jest po prostu godny zaufania. Ciekawe co na ten temat ma do powiedzenia sama czerwonowłosa, która ma nieco inne podejście do tego tematu.
-Anzou, bardzo mi miło Pana poznać. Myślę, że szczegóły powinien Pan ustalić z tą Panią.
Chłopak wskazał o kogo chodzi. Kaminari uznał ją za liderkę, była doświadczona i powinna poprowadzić rozmowę w odpowiedni sposób. Anzou czekał na dalszy rozwój wypadków, napił się herbaty, którą uzupełnił płyny po podróży. Była przepyszna, jej aromat niemal zwalał z nóg. Liczył, że sama czerwonowłosa nie zdenerwuje się za to, że przedstawił ją jako liderkę...

[Uzumaki Hibana]

Zaśmiała się, gdy Azuma wspomniał o straży. To było takie urocze i naiwne. Część jej, chciała mu wyjawić prawdę, ale czuła, że tylko gorzej na tym wyjdzie. Tak. Lepiej nie mówić dziecku, że jej napastnicy skończyli zwęgleni jak skwarki.
Opuściła pole i udała się do karczmy. Wcześniej Kinuko wspomniała, że uroczystość będzie w istocie wyścigiem konnym, i że znajdzie w wiosce wiele stajen. Te słowa sprawiły, że zaczęła się zastanawiać. Z jednej strony, nie chciała brać swojego konia, ponieważ obawiała się o jego bezpieczeństwo. Z drugiej jednak, nie uśmiechało jej się opłacać jakiegoś obcego stajennego na bóg wie ile czasu. Długo się wahała. A jednak, gdy pozostali spotkali się przy bramach, Hibana czekała już na nich w towarzystwie konia.
Droga minęła im szybciej, niż sądziła. Cały czas prowadziła Onnę za wodze, ale nie oponowała kiedy któryś młodszych towarzyszy – a może nawet sama Kinuko – zechciał go dosiąść. W końcu, ona była przyzwyczajona do długich wędrówek, ale już dla takiego Azumy, cały dzień drogi mógł być lekko męczący. Był w końcu sporo niższy od pozostałych, więc na każdy jeden krok starszych, przypadały jego dwa.
W drodze, Kinuko opowiadała dużo o swoim zleceniodawcy, a także wypytała pozostałą dwójkę – bo Azumę już znała – o imiona. Hibana od lat nie używała swojego prawdziwego imienia, ale nie widziała też sensu we wtajemniczanie kobiety w „Panią od Królika”. Zapytana o miano odpowiedziała więc:
-Nanashi – co oznaczało „Bezimienna”.
Toshima była mniejsza, niż sobie wyobrażała, ale przy tym wyjątkowo urocza. Miła, mała wioska w malowniczej okolicy. A zbliżająca się uroczystość na pewno doda jej jeszcze więcej uroku. Już teraz część domów była odświętnie przyozdobiona, a w następnych dniach dekoracji jeszcze przybędzie. Przynajmniej tak się Hibanie zdawało.
Kinuko zaprowadziła ich domu, który już na pierwszy rzut oka wyróżniał się wśród pozostałych. Hibana nie miała wątpliwości, że to domostwo ich zleceniodawcy. I nie pomyliła się.
Odpowiedziała na powitanie, skłoniła się i zajęła miejsce.
Spodobały jej się już pierwsze słowa, które mówiły o pieniądzach. Poczuła, że ten człowiek twardo stąpa po ziemi i rozumie działanie tego świata. A gdy usłyszała ofertę gospodarza, po cichu zaczęła liczyć, że porywacze jednak się nie zjawią. Płatne wakacje podczas święta, w spokojniej wioseczce... Taka perspektywa też nie brzmiała najgorzej. W przeciwieństwie do chłopców, jej nie zależało na sławie i chwale. A pieniądz, to pieniądz.
Uśmiechnęła się i skinęła głową, na znak, że odpowiada jej taki układ. Następnie pan Horikiri zapytał o pytania. Hibana potrafiła wyczuć, kiedy takie słowa były zadane szczerze, a kiedy domyślną odpowiedzią było „Nie” i szybkie odejście. W tym drugiem wypadku, tak właśnie uczyniła. Jeśli jednak gospodarz pytał szczerze, to miała jedno pytanie:
-Macie jakiś plan? Czy też zostawiacie wszystko w naszych rękach?
Oczywiście, wiedziała, że podstawowym planem było podstawienie Azumy i Anzou w miejsce jego synów, ale trudno było jej uwierzyć, że to wszystko. Tak po prostu, usiądą i poczekają na porywaczy? Mało to rozsądne.
Jeśli jednak – czego się spodziewała – jedynym planem zleceniodawcy było zatrudnienie shinobi i zostawienie wszystkiego w ich rękach, to zamiast pytania miała prośbę:
-Jeśli mamy się przygotować na przybycie porywaczy, to chciałabym poznać dokładny przebieg uroczystości. Chciałbym także obejrzeć wszystkie miejsca, w których będziemy się poruszać.
Była to chyba oczywista prośba. Na tę chwile, mieli nad porywaczami przewagę. Czas, znajomość terenu, możliwość zastawienia pułapek. Głupotą byłoby z tego nie skorzystać.
Jeśli tylko miała taką możliwość, Hibana nie lubiła pośpiechu i spontaniczności w potyczkach. Dla niej, walka zaczynała się na długo przed pierwszym atakiem. Teraz też nie zamierzała postąpić inaczej. Chciała przygotować miejsce, siebie i chłopców, tak by ostateczną walkę sprowadzić do niezbędnego minimum.
Odwróciła głowę i spojrzała najpierw na Anzou, a potem na Azumę. Miała nadzieję, że oni też to rozumieją.

[Azuma]

Poprzedni wątek: Pole treningowe

Choć Azuma dotarł pod bramy Kōtei jako ostatni, nie zaliczył dużego spóźnienia, co też nie zostało mu przez nikogo wypomniane. Mogli wyruszyć w podróż do Toshimy o czasie. Ich grupa nawet zrobiła się większa, bo jak się okazało czerwonowłosa postanowiła zabrac ze sobą wierzchowca. Azuma z ciekawością dreptał tuż obok kobiety, spoglądając na konia, a gdy po jakimś zaproponowała przejażdzkę nim, szybko się zgodził.
- Ale fajnie, Anzou-kun nie chcesz usiaść? Jeszcze się zmieścisz - zaproponował koledze, nie biorąc oczywiście pod uwagę tego, że dwójka nastolatków może dla wierzchowca stanowić zbyt duży ciężar. Kolega jednak nie przystał na tą propozycję, co też ucięło ten temat w zarodku.
W międzyczasie padło po raz kolejny pytanie o imię kobiety, która jeszcze parę godzin temu udzielała zarówno Azumie jak i Anzou porad. Tym razem czerwonowłosa nie skorzystała z wcześniejszego żartu, tylko wprost je podała.
- Nanashi… Pasuje do niej
Wioska Toshima w istocie znajdowała się niecały dzień drogi od Kōtei. Była to nieduża osada, przemierzając ją na wierzchowcu, miał doskonały widok na sąsiadujące przy trakcie pola uprawne i to pomimo zmierzchu. Im bardziej zbliżali się do posiadłości Pana Horikiri mogli zobaczyć więcej. Kilka rzemieślniczych kramów, nieduży ryneczek, nieliczne choć zadbane domostwa. Z tego miejsca ich przewodnik - Kinuko, zaprowadziła ich prosto pod drzwi zleceniodawcy tego zadania.
Pan Horikiri już na nich czekał - wyglądał tak jak chłopiec sobie go wyobrażał. Szczupły, zadbany i jak się okazywało - również bardzo konkretny i treściwy. Zaprosił wszystkich do środka, a tam na miejscu przeszedł niemal od razu do rzeczy. Za namową Anzou, to Nanashi miała z ich strony ustalać warunki. Azume ten pomysł nieco zaskoczył, ale widząc że każda z osób przyjęła to ze spokojem, nabrał wody w usta.
Nanashi słusznie wyszła z uwagą, że powinniśmy poznać dokładny plan uroczystości. WIedząc co będzie ich czekało w kolejnych godzinach, pozwalało to im się na to dokładnie przygotować. Znajomość planu budynku również była kluczowa. - Ciekawe kiedy dokładnie dokonywano poprzednich porwań. W budynku… w otwartej przestrzeni?
Pan Horikiri zdradził im też, że jego synowie przebywają bezpieczni w innej wiosce. Nie wiedząc tego jak dokładnie wyglądali, nie mogli za pomocą jutsu przybrać ich wyglądu. Czy to oznaczało... - Porywacze nie wiedzą jak jego dzieci wyglądają?

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
13/60

---

Intensywny aromat wysokiej jakości naparu wypełnił cały salon i nadał spotkaniu dość przyjemnego, może nawet relaksującego nastroju. Choć sprawa była bardzo poważna, to rozmowa nie toczyła się w nerwowej atmosferze. Nie chodziło tutaj bowiem o ratunek już porwanych pociech, a przeciwdziałanie takiemu zdarzeniu. Zleceniodawca był jedynie pełen troski, ale już nie ogarnięty żalem z powodu utraty swoich synów, bo ci wedle jego ostatnich zapewnień znajdowali się w bezpiecznym miejscu.
Pan Horikiri podparł podbródek i popadł w małą zadumę, wysłuchując kolejnych pytań trójki bohaterów, z kolei jego blondwłosa pracownika stała gdzieś z boku z dłońmi splecionymi za plecami, czekając na jakieś ewentualne polecenia. Słuchała przy tym uważnie rozmowy, ale nie wtrącała się do niej nieproszona.
– Nie mamy uściślonego planu – zaczął mężczyzna. – Domyślam się, że porywacze są obeznani, jeśli chodzi o imiona i wizerunki dzieci, za które chcą wyłudzić okup. Z tego co słyszałem, są dosyć ostrożni i podczas wymiany uprowadzonych na pieniądze unikali kontaktu, dlatego ciężko ich złapać. Stąd mój pomysł, żeby skorzystać z ninja, którzy się upodobnią do moich synów… - Zrobił krótką pauzę na zwilżenie gardła gorącym, aromatycznym naparem. – Mój zamysł jest taki, żebyście kręcili się na widoku podczas nadchodzących wydarzeń, ale też czasem w miejscach nieco mniej zatłoczonych, żeby prowokować okazję do porwania. Kinuko, zadbasz o wygląd młodzieńców, prawda? – przeniósł wzrok pod koniec na swoją podwładną, na co ta elegancko dygnęła na potwierdzenia.
- Tak, oczywiście. Azuma jest bardzo podobny Rintaro, a Anzou… uhm, będę musiała coś zrobić z kolorem włosów, ale poradzę sobie z upodobnieniem go do Fumiharo. Z panią Nanashi z kolei ustaliliśmy, że będzie pełniła rolę opiekunki – oznajmiła spokojnie dziewczyna.
- Mhm, rozumiem, o ile będzie po cywilu, to nikogo nie spłoszy – skomentował pan ziemski. Niedługo później pojawił się inny temat do wyjaśnienia – związany z samym planem nadchodzących wydarzeń w Toshimie.
- Pogoda jest korzystna, niemal wszystko jest organizowane pod gołym niebem. Całość będzie trwać trzy dni, a głównym motywem są wyścigi koni wzdłuż rzeki leżącej nieopodal wioski. To tam w każde południe będą zbierać się goście celem obejrzenia zawodów. Popołudnie i ewentualnie wieczór to spędzanie czasu głównie w wiosce. Na zewnątrz przed gospodą ma być zorganizowane wiele nowych stolików, a na placyku targowym można spodziewać się różnych kupców. Ci ważniejsi goście będą ugoszczeni w moim domu. Nie będę ukrywał, w trakcie tych wydarzeń będę skupiony głównie na odświeżaniu pewnych kontaktów i nakreślaniu wspólnych interesów na przyszłość. Zależy mi więc na tym, żeby wszystko odbyło dyskretnie na ile to możliwe. Jeżeli potrzebujecie, Kinuko oprowadzi was po osadzie, żebyście się lepiej w niej orientowali – skończył, znów zerkając na blondynkę, na co ta skinęła głową i cichutko przytaknęła. Pan Horikiri z kolei zamilknął, ale był wciąż skory do udzielania wyjaśnień na kwestie, co do których drużyna miała jeszcze jakieś pytania.

[Anzou]

Anzou nie mógł wyjść z podziwu. Napój, który został mu podany był przepyszny. Smak i aromat tak bardzo zwrócił jego uwagę, że delikatnie się wyłączył i skupił na czymś innym. Zleceniodawca coś mówił, młody Kaminari udawał, że słucha, jednak niespecjalnie mu to wychodziło. Nie wynikało to z lekceważenia całej sprawy. Młodzieniec nie chciał, aby komuś stała się krzywda, a na pewno nie chce, aby doszło do walki. Z drugiej strony możliwość obejrzenia pani od Królika w akcji jest kusząca. Anzou wziął kolejny łyk napoju, a następnie spojrzał na całą grupę.
-Co do wyglądu - możemy sami go zmodyfikować o ile wiemy jak wygląda dana osoba. Kosztuje to nas energię, więc na dłuższą metę może się nie sprawdzić. Najlepiej przygotować pułapkę w mniej zaludnionych miejscach, dzieci przecież mają to do siebie, że lubią się bawić, więc nie powinno to wzbudzać podejrzeń. Jeżeli są ostrożni, to nie będą ryzykować i porywać w miejscu, gdzie będzie tłum.
Krótki wywód Anzou i ponownie łyk naparu. Jedno z lepszych uczuć, jakie go spotkały w życiu. Atmosfera teraz nie była napięta, na pewno czerwonowłosa, oraz Azuma dorzucą coś od siebie. Pan Horikiri będzie zajęty negocjacjami, więc całą grupa musi być dyskretna. Młody Kaminari nie czuł stresu. Walczył już w swoim życiu, znał możliwości swoje jak i Azumy. Jego Sharingan - wciąż budzi respekt. A misja sama w sobie? Może nawet nie dojdzie do próby porwania. Wystarczy zachowywać odpowiednie środki ostrożności. Z całą pewnością, czerwonowłosa o to zadba. Była najstarsza, najbardziej doświadczona. Urodzona liderka. Nadaje się też na opiekunkę. Kto wie, może uda się obejrzeć wyścigi konne? Takie gonitwy dostarczają cholernych emocji! Anzou cierpliwie czekał na odpowiedzi reszty grupy. Co chwilę popijał sobie napój, przygotowany przez służbę pana Horikiriego. Młodzieniec skupił swój wzrok na filiżance. Była ładnie zdobiona. Widać, że w tym domu pieniędzy nie brakuje. Nie wzbudzało to jednak zazdrości, czy zawiści. Jeżeli ten człowiek dorobił się wszystkiego w uczciwy sposób, to co w tym złego? Przecież nikt nikomu nie zabrania zarabiać. Szkoda, że fakt posiadania pieniędzy powoduje takie podziały między ludźmi. Co innego, gdy ktoś dorabia się na porywaniu, wyłudzeniach, kradzieżach. Na takie rzeczy nie ma przyzwolenia ze strony Anzou i chłopak dołoży wszelkich sił, by taki proces ukrócić. Nawet, jeśli będzie to wymagało od niego poświęceń. Trudno.

[Uzumaki Hibana]

Siedziała uważnie słuchając odpowiedzi gospodarza. Niezbyt jej się to podobało.
Kiedy usłyszała o wyścigach konnych, spodziewała się, że uroczystość będzie się odbywała na wolnym powietrzu. Liczyła jednak na to, że chłopcy zostaną posadzeni w jakimś rodzaju loży, w której będą łatwo chronieni. Tymczasem, przez całe trzy dni mieli się poruszać swobodnie po terenie całej wioski. To niejako uniemożliwiało zastawienie stałych pułapek, ale wciąż mieli szanse.
-Dobrze. Dobrze – potwierdzała machinalnie, gdy mówiono na jej temat, oraz gdy zaproponowano wycieczkę po wiosce.
Jednak nie słuchała już zbyt uważnie. Hibana podparła brodę na dłoni i zaczęła rozmyślać nad możliwymi rozwojami wydarzeń. Całkowicie zapomniała o gospodarzu, jego służce i chłopcach. Nie interesowało jej nawet, czy ktoś jej słucha, albo na nią patrzy. Była w swoim świecie.
„Jak chronić chłopców przed porywaczami...?” Nie! Odwrotnie! „Jak porwać dzieci?”
Jak się do nich zbliżyć? Jak złapać? Jak wyprowadzić, nie wzbudzając niczyich podejrzeń?
-Powinniśmy poznać służbę i pozostałych pracowników, a także gości... – wymamrotała pod nosem.
Podszycie się pod służącego lub przyjaciela rodziców, zdobycie zaufania dzieci i wyprowadzenie jakby nigdy i nic... To była jedna z możliwości.
-Musimy uważać na jedzenie i napoje... - pomyślała głośno.
Podanie jakiegoś rodzaju narkotyku lub środka nasennego i zwykłe wyniesienie dziecka ze słowami „Panicz się zmęczył”.
Pomysły wręcz roiły jej się w głowie. Część z nich zakładała również używanie przez porywaczy różnych, niecodziennych jutsu. Na każdy plan porwania, szukała odpowiedzi. Rozważała możliwości zasadzki i pułapek. Zarówno ich, jak i porywaczy. Chyba zbyt długo była sama, bo prawie wszystko – całkiem nieświadomie – mówiła na głos.
Anzou miał trochę racji, aby przygotować odpowiednie miejsce i zwabić tam porywaczy, ale to też miał swoje wady. Część planów uprowadzenia, była możliwa do realizacji nawet w dużym tłumie.
Musiała to jeszcze przemyśleć, ale na tę chwilę, konkluzja była jedna:
-Pod żadnym pozorem, nie możemy się rozdzielać – nagle, z tymi słowami, zdała sobie sprawę, że mówi na głos.
Wróciła do świata i poderwała gwałtownie głowę. Było jej trochę głupio, ale postanowiła tego nie okazywać. Kaszlnęła i spojrzała na gospodarza. Miała do powiedzenia jeszcze jedno. Powinna wcześniej o to zapytać.
-Co z wcześniej porwanymi dziećmi? - Zostały wykupione, czy też porywacze dalej jej więżą? - I co z porywaczami? Mamy ich zabić, czy złapać?
W końcu musiało paść to pytanie. Hibana zazwyczaj nie droczyła się długo ze swoimi przeciwnikami. Tutaj jednak sytuacja była zupełnie inna. Gdyby chodziło tylko o życie jej i jej młodszych kolegów... zabiłaby bez wahania. Jeśli jednak gdzieś na świecie wciąż poniewierają się porwane dzieci... Kto jej odnajdzie, jeśli zabiją sprawców? W tym drugim wypadku, oczywiście powinni złapać żywcem przynajmniej jednego z nich. I zmusić do gadania!
Hibana miała jeszcze wiele wątpliwości, ale czuła, że większość z nich rozwieje się gdy poznają więcej szczegółów. Dlatego też, po usłyszeniu odpowiedzi, była gotowa iść Kinuko na zwiedzanie.

[Azuma]

Gdy dotarli na miejsce, zostali powitani, a następnie ugoszczeni przez Pana Horikiri przyjemnie pachnącym naparem. Zapach dość szybko rozniósł się po pomieszczeniu, ale to nie ono było przedmiotem ich rozprawy. Z uwagą przysłuchiwali się zleceniodawcy misji, który dzielił się odpowiedziami na ich pytania - wypowiadanymi głównie ustami Nanashi.
- Więc mniej więcej znają ich wygląd hum… - w pamięci odnotowywał co ważniejsze rzeczy, w tym i to że dotychczas niewiele udało się uzyskać szczegółów odnośnie specyfiki porywaczy. Byli ostrożni, unikali bezpośredniego kontaktu przy odbiorze okupu - Z tego wynika, że przynajmniej nie są mordercami.
W pewnym momencie Pan Horikiri ujawnił im, że miał pewne zaczątki planu. Według niego, należało sprowokować okazję do porwania. Azuma odniósł wrażenie, że główna część takiego planu opiera się o element zaskoczenia wynikający z faktu porwania ninja. Nie mógł jednak odmówić pewnej logiki takiemu myśleniu - mogli przecież to wykorzystać i zawczasu w odosobnionym miejscu, spróbować przygotować pułapkę. Azuma zwrócił uwagę na Anzou, bo jego kolega najwidoczniej pomyślał o tym samym - ujawniając pozostałym co chodziło po jego myśli. Słuchając tego, Uchiha pokiwał głową. Jednocześnie okazało się, że jedno z dzieci Pana Horikiriego - Fumiharo miało zdecydowanie wyróżniający się kolor włosów. Pojawiała się potrzeba przefarbowania włosów Anzou. Słysząc to, młody Uchiha zachichotał.
- Może Anzou-kun będziesz miał czerwone włosy? Takie jak Pani Nanashi - mówiąc to spojrzał na trzecią osobę w ich małej grupie, która teraz głośno analizowała ich sytuację. Rzucając co kolejne uwagi, padło o tym by uważać na jedzenie i napoje. Azuma, który właśnie podniósł kubek do ust, zakrztusił się naparem, wypuszczając z ust to co przed chwilą nabrał, wprost do kubka. Otarł rękawem usta i spojrzał na Anzou, który raczył się w najlepsze zawartością swojego naczynia. Blondyn najwyraźniej nie miał podobnych skojarzeń co on sam.
Chwilę potem padło ważne pytanie ze strony Nanashi, co powinni uczynić ze schwytanymi porywaczami. Kobieta wskazała wprost dwa rozwiązania, z których to pierwsze opierało się na pozbawieniu porywaczy życia. Azuma się spiął słysząc to, bo nie wyobrazał sobie, aby mógł to uczynić. Jeszcze nigdy nikogo nie zabił i teraz również nie chciał aby to się zmieniło.
- Powinniśmy ich schwytać i uwięzić, a potem zgłosić to straży. Oni wymierzą im sprawiedliwośc. Nie musimy ich… pozbawiać życia - cicho spostrzegł, unikając spojrzenia Nanashi, a zamiast tego szukając w spojrzeniu Pana Horikiriego, albo Anzou wsparcia dla tej idei.

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
17/60

---

Pan ziemski wyłuszczył sytuację i swoje wizje na możliwość rozwiązania problemu, ale teraz nadszedł moment na skontrastowanie jego pomysłów z poglądami młodych bohaterów, mających wcielić się we właśnie zaproponowane role. Nawet jeśli mężczyzna był człowiekiem rozsądnym, tak jak zapewniała wcześniej jego jasnowłosa podwładna, to nie można było oczekiwać od niego wielkiego rozeznania w możliwościach ninja czy pracy w terenie. Wyglądał jednak na osobę o otwartym umyśle, stąd też uważnie słuchał wszelkich sugestii lub uwag tercetu najemników.
Anzou podjął temat użycia elementarnej techniki do zmiany wizerunku.
- Och, nie znane mi były takie umiejętności, dlatego poleciłem Kinuko odnalezienie młodych shinobi, których będzie można upodobnić do moich synów w konwencjonalny sposób. Kinuko zapewniła, że odpowiedni ubiór oraz charakteryzacja powinny wystarczyć – oznajmił spokojnie mężczyzna, na co blondynka dygnęła na potwierdzenie tych słów.
Potem Hibana jako najstarsza i najbardziej odpowiedzialna osoba z drużyny wysunęła swoje podejrzenia, przy których pan Horikiri chwilę podumał, gładząc się po podbródku.
- W porządku. Kinuko zapozna was z moim domem, służbą i wszystkim, co tylko wam będzie potrzebne do wykonania misji. Co do waszego działania… nie chcę niczego konkretnego narzucać. Wierzę, że macie doświadczenie w swoim fachu. Tego rodzaju okoliczności to okazja do omówienia wspólnych interesów i planów, stąd my, starsi, wolimy zająć swoimi sprawami w spokojniejszych gronie, rozumiecie. Pociechy spędzają więc czas zwykle razem ze sobą, pod opieką służby rzecz jasna, choć w obliczu ostatnich sytuacji wątpię, żeby wielu gości przybyło ze swoimi pociechami. A co do porywaczy… cóż, powinna ich spotkać kara, ale nie poczuwam się do roli sędziego albo kata. Jeżeli spotka ich śmierć, to z korzyścią dla społeczeństwa, ale żywi mogą przydać się bardziej. Nie wiem, jak się mają aktualnie sprawy na rzeczy, ale doszły mnie słuchy o uprowadzeniu córki jednego kupca jakieś dwa tygodnie temu, więc możliwe, że ta wciąż jest przetrzymywana.
Jeżeli drużyna miała jeszcze jakiekolwiek sprawy do omówienia, gospodarz był na miejscu i był skłonny każdą sprawę przedyskutować. Jeśli jednak na ten moment temat zadania został wyczerpany, to trójce bohaterów powierzona została Kinuko, która miała na bieżąco zapoznawać ich ze wszystkim, o czym tylko chcieli zebrać informacje.
- Z twoimi włosami coś zrobię, żeby były czarne – odezwała się w międzyczasie do Anzou. – Zdarzało mi się już zmieniać komuś odcień włosów, a biel powinna być łatwa do pracy – zapewniła. Co do ubrań, to chłopcy mieli wkrótce otrzymać stroje, w jakich zwykle chodzili wspomnieni Rintaro i Fumiharo.
Dopiero jutro mieli zjeżdżać się wszyscy goście, więc bohaterowie mieli jeszcze resztę wieczoru na względnie spokojne rozeznanie po okolicy, w czym oczywiście pomagała Kinuko na miarę swoich możliwości. Jedynym ograniczeniem mógł być co najwyżej czas.

• Możecie w swoich postach zawrzeć jeszcze wszystkie kwestie, o jakich chcecie się dowiedzieć, a w kolejnym poście już prawdopodobnie przejdziemy do następnego dnia.

[Anzou]

Anzou wraz z całą grupą uzyskał odpowiedzi na zadane pytania. Pani od Królika myślała, rozmawiała sama z sobą, trzeba przyznać, że było to całkiem zabawne. Jej uwagi i wyskakiwanie z tekstem ot tak, z kapelusza przyprawiło uśmiech na twarzy młodego Kaminari. Dobrze, że jego włosy zostaną przefarbowane, utrzymywanie techniki przemiany przez tak długi okres może pozbawić go Chakry, która jest niezbędna do ewentualnej walki. Młody Kaminari walczyć nie chce. Poprzednie doświadczenia wciąż są w jego głowie. Zrobi to, co będzie konieczne, nie zawaha się, jednak najważniejsze jest ludzkie życie. Każdy, bez względu na to jaki jest na nie zasługuje. Tak przynajmniej mu się wydaje. Jest jeszcze młody, może niedoświadczony. Nie widział za wiele w trakcie swojego życia, wszystko jeszcze może się zmienić. Chłopak przeskanował całą grupę. Wszystko wiedział, czerwonowłosa miała racje, uważać trzeba cały czas, oraz należy się nie rozdzielać. To klucz do sukcesu. Niech ,,starszyzna" zajmie się swoimi negocjacjami, a pozostali wypełnią zadanie.
-Dla mnie wszystko jasne. Dobrze, że łatwo je przemalować. Priorytetem według mnie jest schwytanie. Nie zamierzam jednak biernie się przyglądać, gdy oni spróbują mnie zaatakować. Jestem gotów, żeby obejrzeć posiadłość oraz miejsce, gdzie będzie uroczystość. Co do pułapki - Nanashi masz rację. Do próby porwania może dojść wszędzie, więc powinniśmy trzymać się razem, a wszystko będzie dobrze. Tak czuję.
Anzou starał się brzmieć poważnie. Co miało być powiedziane, zostało powiedziane. Postara się odegrać rolę chłopca, niczym aktor. Będzie musiał się bawić. To zadanie raczej powinno należeć do przyjemnych. Zastanawiał się, czy umieszczenie przy nich strażnika, kogoś z mieczem, z bronią nie byłoby dobrym pomysłem, takim odstraszaczem. Kto by się próbował porwać kogoś, gdzie obok tej osoby stoi rosły człowiek z bronią ostrą? Chyba głupiec. A porywacze raczej głupcami nie są... Chłopak czekał na dalsze wypowiedzi pozostałych. Sam nie zamierzał już nic dodawać, dopił do końca zawartość filiżanki, wyprostował się, podrapał po głowie...