Wioska Akatori

[Hikari]

Od początku kiedy Jun pojawił się w pobliżu Terumi czuł od niego coś niepokojącego, ale nie mógł zrozumieć czemu go tak intuicja ostrzegała. Owszem, większość osób znająca jego sławę próbowała go oszukać przez co stał się ostrożniejszy wobec nieznajomych, czy to było odpowiedzią? Po części, ale kryło się w tym coś bardziej skomplikowanego. Te krótkie odpowiedzi, brak jasności w przekazie, co chciał osiągnąć ten mężczyzna zagadując do niego? Poznać silnego możliwego sojusznika na przyszłym polu bitwy? Zbyt dużo myśli o głupotach, a dostał dość ciekawą odpowiedź odnośnie możliwej wycieczki. Zostały mu polecone niespodziewanie Głębokie Odnogi, czym przyciągnął w swoją stronę sporo zainteresowania. Tereny nieznane ich cywilizacji trochę pobudzały wyobraźnię, tylko co miał na myśli z zmianą perspektyw? Zapytanie pewnie niczego nie przyniesie, poza tajemniczym słowem z mrukaniem. Zresztą nie miał czasu przez nadchodzącą w ich kierunku lawinę nowych osób dołączających do rozmowy, którą rozpoczął niejaki Aka wspominając o murze. Widać kolega po służbie.
- Tylko byłaby też większa od nas, niemal wszystko co tam żyje jest przesadnie wielkie. W dziobie mogłaby zmieścić całą głowę.
Kontynuował rozpoczęty dowcip z lekkim śmiechem kiedy mógł usłyszeć więcej niż trzy słowa. Z swoich obserwacji zwierzęta, które przebywały za wielką ścianą różniły się zazwyczaj też rozmiarem. Pozbywał się przerośniętego węża błotnego, który jakimś sposobem przedostał się do Sogen i został wzięty w opiekę przez szalonego naukowca. W międzyczasie Hikariemu została ukazana odznaka przynależności do Shigashi. Musiał mieć więc do czynienia z kimś krzywo patrzącym na poczynania mafii, skoro dostał wcześniej gratulacje.
- Tak, choć miałbym z chęcią więcej pytań. W luźniejszej atmosferze.
Zakończył swoje drążenie tematu wokół kapelusznika w ten sposób, który wspomniał o chęci na wycieczkę za mur. Skoro zwiedzał Głębokie Odnogi tam również powinien sobie poradzić, nie było powodu aby go zatrzymywać. Najwyżej dać jedną radę z zasłyszanej historii w karczmie od zwiadowców na służbie.
- Polecam tylko uważać na mgły, plotki mówiły aby miała możliwości pobierania naszej chakry w niektórych miejscach. Przed takim wrogiem nie znajdziesz schronienia wewnątrz.
Podzielił się na szybko swoją wiedzą kiedy podszedł do nich kolejny osobnik dobrze już znający Yogańczyka, patrzący niemalże jak na bohatera. Prawdę mówiąc to pierwszy raz kiedy został obdarzony takim spojrzeniem, co było bardzo dziwnym uczuciem.
- Tak zgadza się, w czym mogę pomóc?
Wykonywał swoje zlecenia bez żadnej przesadnej wdzięczności. Owszem ludzie mu dziękowali, ale chwilę później płacili niemalże zapominając o całej sprawie uznając ich za bycie rozliczonym na co się zgadzał przyjmując zlecenie. Ten przypadek zupełnie się różnił, co wywołało wręcz zakłopotanie słysząc podziękowania od członka rodu Kaguya. Cała swego rodzaju wspomniana "pomoc" odbyła się dla Terumiego wieki temu, niemal o tym zapomniał goniąc za kolejnymi sprawami. Po chwili nadeszło też zdziwienie, bo oficjalnie poparł w trakcie konfliktu ród Sabaku. W jaki sposób zasłużył na podziękowania drugiej strony?
- Miło mi to słyszeć, choć nie zrobiłem nic zasługującego na to. Zadbałem jedynie o podstawowe prawa ludzi nie uczestniczących w walce.
Lekko westchnął mając przez moment pustkę w głowie, dlatego przejęcie obecne pałeczki w rozmowie przez Juna było Hikariemu na rękę. Mógł chwilę posłuchać towarzystwa samemu znajdując ponownie wewnętrzny spokój w tym młynie. Jakby było mało gdzieś w międzyczasie pojawił się również Shikarui, którego w żaden sposób nie zignorował. Słysząc jego głos odwrócił się na pięcie w tym kierunku z uśmiechem. Szczerze cieszył się go tutaj widząc.
- Od turnieju nie taka kupa lat.
Jeszcze nawet roczek nie minął od ich ostatniego spotkania.
- Was również, choć okoliczności nie są przyjemne. Liczę na owocną współpracę.

  Ukryty tekst

Dotyczy: Jun, Aka, Yoshimitsu, Shikarui

[Ichirou]

Najwyraźniej Klepsydra znalazła sobie niszę, którą okazały się ekspedycje do dziur. Pierwszą wyprawą była bowiem ta do podziemi Iglicy, a teraz grupa podeszła do tematu z nieco większym polotem i wyruszyła do niedosłownej dziury, którą bez wątpienia była wioska Akitori. Jakby tego było mało, to zebranie czteroosobowej drużyny odbyło się przy jakiejś śmiesznej herbatce, co z pewnością znajdowało się gdzieś daleko po zakresem wyobrażeń Asahiego podczas tworzenia swojej organizacji. Pozostało więc mieć jedynie nadzieję, że aktualna sytuacja była jedynie skromnym początkiem wielkich wydarzeń, choć na ten moment Ichirou nie był zbyt entuzjastycznie nastawiony i gdyby tylko mógł, to chętnie ukradłby odrobinę energii Siwemu, której ten miał wyraźnie ponad normę.
Westchnął cicho już ponad setny raz tego dnia, spoglądając na naczynie z gorącym naparem, zastanawiając się, czy to była oznaka, że zdążył już zdziadzieć. Patrząc po towarzyszach, to był w sumie najstarszym z całej grupki, jeśli nie liczyć Kuroia, który był jakimś dziwnym ewenementem na standardy ninja, dla których granica pięćdziesiątki była nieprzekraczalna – to wiedział każdy obeznany w temacie. Zresztą, nie chodziło tu wyłącznie o biologiczny wiek, bo przecież dzięki przesadnemu dbaniu o siebie Kochanek z Krwawego Pokolenia był piękny, gładki i fizycznie młodziutki, tylko o bogaty bagaż doświadczeń, pod którym zdecydowana większość społeczeństwa już dawno by się ugięła.
– Takie z niej upierdliwe babsko? – Zmarszczył lekko brwi, zastanawiając się przez moment nad sytuacją Shiroyashy, ale wydawało się, że ten poradzi sobie ze swoją przełożoną, więc nie było sensu drążyć tego tematu. Jeżeli problem z liderką zacznie kolidować z interesami organizacji, to wtedy będą myśleć, co z tym uczynić.
Siorbnął łyk gorącej herbatki, w milczeniu przysłuchując się, jak towarzysze wyjaśniają między sobą zadymę. Ichirou zdawał sobie sprawę, że jako przywódca musi trzymać relacje wewnątrz grupy w ryzach, ale z drugiej strony nie miał ochoty bawić się w niańkę i przesadnie gimnastykować jako dyplomata. Dobrze więc, że panowie potrafili wyjaśnić sobie ostatnią burdę bez udziału szefa. Zresztą, złotooki Sabaku też nie zamierzał roztrząsnąć tamtego efektownego przelotu po całym pokoju w towarzystwie stołu.
Niedługo później powstało małe poruszenie. W lokalu zjawili się posłańcy z wieścią o zbiórce.
– No, najwyższa pora. Może nie będzie takiej dziadowizny – skomentował do pozostałych, ale nie spieszył się jakoś bardzo z opuszczeniem knajpy. Bez przesady, dziesięć minut to sporo czasu, a on nie zamierzał latać z wywieszonym jęzorem na wezwanie cholera wie kogo.
– Zbieramy się – oznajmił po paru chwilach, kiedy dopił do końca napar. Niespiesznie podniósł się z krzesła, a potem zarzucił na plecy swoje klamoty – zawinięte w bandaż mieczysko oraz gurdę ze znakiem Klepsydry.
Opuścili tawernę chyba jako ostatni najemnicy, ale to dobrze. Najważniejsi goście zwykle pojawiali się na końcu.
Ichirou szedł jako pierwszy, bo w końcu lider. Razem z trójką kompanów ruszył w stronę miejsca zbiórki, narzucając spokojny, dumny krok. Przybył cały na biało, bo w takim kolorze była jego przewiewna toga, oraz w złocie - jego kolczyki i masywny, obsadzony wieloma szafirami naszyjnik mieniłyby się teraz w świetle słońca, gdyby tylko te nie kryłoby się za cholernymi, ciemnymi chmurami.
– Naprawdę, musiało zacząć padać? – skomentował z niezadowoleniem panujące warunki, odgarniając kosmyk włosów do tyłu. Miał nadzieję, że ten pieprzony deszcz nie zepsuje mu fryzury.
Nie czuł potrzeby szukania teraz przyjaciół, bo miał swoich kompanów tuż obok. Jego czujnym, bursztynowym oczom nie umknęło jednak kilka znajomych postaci, jak chociażby Asaka, Hikari, czy wieczne źródło problemów – Shikarui. Dodając do tego osoby dostrzeżone w lokalu, to całokształt uczestników nie prezentował się jakoś szczególnie zachęcająco, więc w tym momencie Sabaku mógł być tylko wdzięczny, że jego towarzysze odpowiedzieli na jego wezwanie i miał teraz z kim współpracować.
Największa jego uwagę ściągnął ten osobnik, który czekał w towarzystwie wielkich psów. Mimo narzuconego, ciemnego płaszcza Ichirou był w stanie dość szybko w nim rozpoznać kolejnego członka Klepsydry - Yoichiego. Władca piasku gestem dłoni zalecił więc pozostałym, by podeszli razem z nim do specyficznego rudzielca.
– Myślałem, że już nie bierzesz udziału w takich akcjach. Dałbym ci znać, tak samo jak reszcie, no ale i tak się tu zjawiłeś – zagaił do kompana, bo tak w sumie mógł określić Inuzukę, z którym wszedł jakiś czas temu we współpracę.
– Stawiam moje kolczyki, że nie jesteś tu z przypadku. Wywęszyłeś coś ciekawego? – zapytał, poprawiając ułożenie zabandażowanego miecza na plecach, do którego jeszcze nie w pełni się przyzwyczaił, rozglądając się przy tym spokojnie po okolicy i zebranych najemnikach.

• Dotyczy: Seinaru, Kyoushi, Kuroi, Yoichi

  Ukryty tekst

[Mujin]

Mujin nie zamówił absolutnie nic. Nie chciał niczego, nie padło mu na głowę żeby w całkowicie obcym miejscu zamawiać napitki. U Sanadów było to zupełnie co innego, ale tutaj? Nie żeby nie ufał wioskowym zapasom piwa, herbaty i innych udogodnień gastronomicznych, ale nie ufał za cholerę. Miał swoją manierkę z wodą i ją też zamierzał wykorzystywać. Skoro sprawa dotyczyła kogoś takiego jak Han, bo o to chodziło, to może powinien zachować większe środki bezpieczeństwa niż zazwyczaj? Ale z tego co widział ludzie nie byli aż tacy sceptyczni do lokalnych przysmaków. Ogólnie Mujin bardzo rozglądał się wokoło, subtelnie starając się znaleźć jak najwięcej potencjalnie interesujących jednostek. Nie interesowała go byle przeciętność, najłatwiej było rozróżnić elementy wyróżniające się i na ich podstawie wyrobić sobie jakąś bazę. Otworzył zatem notesik i zaczął notować co mógł. Był oczywiście zamaskowany jegomość którego spotkał na trybunach. Asaka i Shikarui.
Szyby zaczęły stukać na zewnątrz. Dźwięk bardzo przyjemny dla ucha, odgłos niewielkich kropel wody spadających z nieba. Lubił to, ale z zaznaczeniem że on sam nie lubił być w obszarze deszczu. Mokre odzienie łatwiej przyjmowało brud i pył z powietrza, więc miałby większy problem z zachowaniem czystości w warunkach deszczu. Niestety do knajpy przyszła jednostka która obwieściła, że za dziesięć minut nastąpi zbiórka na placu. Hmh. Zakładając że w tej wiosce było coś takiego jak ładny plac, który można by tak nazwać. Mujin odpowiedział prostym kiwnięciem głowy, na znak tego że pojął wiadomość. Zamknął notes i ruszył w stronę placu, kierując się niestety krokami reszty grupy ninja. Niczym owca, wiedziona na śmierć przez inne owce... nie, nie tak miało być i nie tak będzie. Ale idąc w tłumie ludzi, tych wszystkich ninja i nie tylko... Chociaż nie, to nie był tłum w jakiejkolwiek definicji tego słowa, ale widział jak na dłoni kilku dość nietypowych ninja. W tym jednego z... kurą? Serio? Mujin zgłupiał w jednym momencie. Zaraz, czemu kura? Czy miała jakieś właściwości bojowe? A może była po to, żeby wyssać z niej energię życiową i dodać ją do swoich zasobów? I dlaczego akurat kura? Mujin zatrzymał się w miejscu, patrząc na to nietypowe zjawisko. A potem zorientował się, że stoi. I ponownie ruszył, otwierając notes i szkicując tego jegomościa z dziwnym partnerem. Nawet się z tym nie ukrywając, zasłaniając notes przez zmoknięciem swoją głową. Cholera... kura.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Sasha]

Służba do pustynnych rodów? Nie był zbytnio dobry w przyrządzaniu naparów ani sprzątaniu z oczywistych powodów. Głównie liczył na możliwość zdobycia nowych sojuszników dla Pysi. Jeśli jednak będzie to konieczne, to oczywiście dla niej się poświęci. Wierzył jednak, że ona sama by poradziła sobie w unii i nie potrzebowała jego. Przechodził przez ten teren w swoich podróżach i naprawdę był intrygujący.
Trzeba było tylko przeżyć wyprawę. Czy to było takie skomplikowane? Miał nadzieje, że skoro nie będzie się trzymał na froncie, to nie powinien wylądować w zwarciu. Nawet już miał plan, jak mógłby się nie rzucać w oczy. Miał w końcu tylko być świadkiem, nie był ninja.
Gdy wspomniał o rozkładaniu, mafii okazało się, że ma przy sobie sojusznika, Yoshimitsu. Jak idealnie trafił na kogoś o dobrym kompasie moralnym! Unia pustynna? Phi, teraz to mógł sam założyć organizację. Pysia stałaby oczywiście na jej czele, jako główny ideologiczny wojownik. Mimo że miał już jednego kandydata, to wypadało zdobyć kolejnych.
Schodziło się coraz więcej ludzi.
- Pan Shikarui, złotooki książę, walczący z demonami przeszłości. W dłoni dzierży lancę wykonaną ze światła, a kłania mu się ogień, woda, ziemia, powietrze i piorun! – powoli rozpostarł rękę, przedstawiając swoją aktualną wizję obrazu swoim charyzmatycznym głosem. Miało być obiektywnie i realistycznie? W jego głowie był to jak najbardziej rzetelny obraz. Trochę nie trafił kolorystycznie, ale to szczegół. Miał bujną wyobraźnię, więc pewnie zdąży jeszcze swój plan kilkakrotnie zmienić.
Fiołkooki to naprawdę był mąż nie z tej ziemi. Przedstawiał się jak nikt tutaj, aż chciało się być blisko i kąpać w blasku! Na pewno jego siostrze by się spodobał, gdyby jeszcze tylko żyła.
- Mam już piętnaście latek! Jestem już dorosły. – wypowiedział frazę, którą broniło się każde dziecko. Marszczył przy okazji brwi. Skoro dawali mu już alkohol w karczmie, to jaki problem? W tym brutalnym świecie rosło się szybko. Nawet jeśli nie wycierpiał wielu traum, jak niektórzy tutaj, to swoje już dostał od losu i musiał się pogodzić z najcięższą stratą.
- Bez ryzyka nie ma zabawy, już dawno pożegnałem życie w zamknięciu. – no może dawno to było na wyrost, bo było to jakieś rok temu, ale był faktycznie tak młody, że inaczej się dla niego czas skalował. Zresztą odkąd każdy dzień był inny, to wszystko jakoś się wydłużało w odróżnieniu od tych monotonnych chwil spędzonych w rodzinnym domu.
Szkoda, że mężczyzna nie czuł się na przedstawienie historii. Trzeba go później zaprosić do karczmy, może w takich warunkach byłoby łatwiej!
- Bardzo chętnie poznam Pana żonę, nawet wszystkie Pana żony. – za takim bohaterem, to musiał się niezły wianuszek kobiet uganiać, więc logicznym było, że miał kilka partnerek.
- Panie Shikarui, a ty Pan sądzi o złych mafiach? Chciałby się Pan dołączyć do mojej dobrej organizacji… właściwie organizacji Pysi, która to organizacja zajmuje się ich eliminacją? – wypalił nagle. Fiołkooki na pewno był doświadczony i jego
Tyle lat te okrutne ugrupowania istniały i jeszcze nikt nie zrobił z tym porządku? Tu potrzebna była prawdziwa inicjatywa i determinacja. Tego mógł dostarczyć.
Usłyszał czyjeś słowa za sobą. Zwrócił się do nieznajomego mężczyzny, którym był Jun.
- Dzień dobry! – kura dzióbnęła Sashę lekko w palec. To był znak! Kolejny rekrut!
- Sashabihaku! – wypluł z siebie szybko, zlepiając imię z nazwiskiem. Był podekscytowany możliwościami, jakie dawała mu współpraca z tyloma jegomościami.
- Czy też chciałby się Pan. – na szczęście mógł uniknąć niekomfortowego zwrotu „Pani lub Pan”, gdyż rozpoznał po głosie. - dołączyć do mojej organizacji zajmującej się zwalczaniem mafii? To będzie tylko początek czynienia dobra oczywiście! Tak nie może być, żeby porywać ludzi, okradać, mordować, zastraszać. Ktoś musi się im jawnie sprzeciwić! – mówił z pasją. Na początku swoich podróży był bardzo bierny, ale im bardziej poznawał świat, tym większa miał ochotę w niego ingerować.
Zupełnie nie miał świadomości, że zostaje bohaterem czyjegoś notesu. Zawsze działało to w drugą stronę, on musiał innych malować. Na pewno ucieszyłby się z odwrócenia ról.
Poważnie się rozpadało. Ściągnął z pleców parasolkę. Jako artysta nie miał przecież przy sobie widocznej broni, jedynie to mogło coś takiego przypominać, jednak służyło naprawdę do osłony przed deszczem. Rozłożył ją, po czym schronił przed złowrogimi kroplami siebie Yoshimitsu i Shinsa, jego oryginalnych partnerów rozmowy. Chętnie by pomieścił jeszcze kilka osób, ale musieli by się zbliżyć do bliskiej strefy. Nie był do końca świadom, że Shins nie potrzebuje tak bardzo jego pomocy. W zasadzie białowłosy przestał już się gniewać, bardzo szybko wybaczał. Był bardzo wyrozumiały.

W Wątku: Najpierw Shikarui, potem Jun, potem trochę Yoshimitsu i Shins.

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Parasolka, Kabura na biodrze, Bandaż na twarzy, Dwa bandaże na rękach, Transporter dla kury na plecach, plecak (przywiązany do transportera),
Transporter dla kury to wiklinowa klatka, którą przymocowuje się na odcinku lędźwiowym. Nad nią stawia się i przywiązuje plecak. Posiada pasy bezpieczeństwa, dzięki którym można zabezpieczyć kurę przed lataniem po klatce i zrobieniem sobie krzywdy, podczas gdy chłopak porusza się gwałtownie w różnych kierunkach.

  Ukryty tekst

[Keira]

Tak więc Shikarui w szybkim tempie oddalił się od nich, jakby bojąc się przebywać z dwoma kobietami naraz. No cóż, tym lepiej dla nich, bo mogły sobie w spokoju porozmawiać i wymienić się informacjami. Zanim jednak Shikarui odszedł na dobre, nie omieszkał jeszcze wkurzyć swojej żony informacją o obecności jakiegoś Aki. Keira spojrzała niepewnie na Asakę, która wyraźnie mocno się zirytowała, najwyraźniej nie lubiąc owego typa, o czym za chwilę z resztę jej powiedziała. Przynajmniej nie odpaliła się bardziej, niż było to koniecznie. Nie mogła się denerwować. Niebieskooka położyła więc dłoń na ramieniu Kuzynki w uspokajającym geście i nadal przyglądała się owemu źródłu niechęci Asaki. Chłopak wyglądał dość zwyczajnie, ale skoro tak zaszedł jej za skórę, to wiązała się z tym naprawdę duża historia.
- Kto to jest? - Zapytała, mając na myśli Akę. - Czy naprawdę jest wart Twoich nerwów? Swoją drogą, nie powinnaś się denerwować.
Już kompletnie pominęła słownictwo, jakiego użyła Asaka. Ona sama nawet nie ośmieliłaby się powiedzieć takiego słowa, bo kwestie wychowania i tak dalej, no ale Złotooka zawsze była trochę bardziej...hmmm...wyluzowana i nie przejmowała się tymi wszystkimi ceregielami. No ale przynajmniej obiecała, że będzie na siebie uważać. Jeśli będzie mogła, Keira będzie chronić jej plecy, jednak jeśli będą musieli z różnych powodów się rozdzielić, to musiała już mieć nadzieję, że Shikarui stanie na wysokości zadania. Zaintrygowało ją jednak, że mieli okazje już wcześniej poznać Kenseia i że tej chodzącej zbrojowni nie da się pomylić z nikim innym. Asaka uznała go za miłego typa, co Keira mogła już samodzielnie zweryfikować, że jest to prawda, ale pod względem różnych przekonań, nie miała jeszcze o nim żadnego zdania, bo zwyczajnie nie poruszali takich tematów. Tak czy inaczej, Kensei zrobił na niej naprawdę dobre, pierwsze wrażenie.

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Delikatnie "podskoczył", gdy nagle Kensei położył dłoń na jego ramieniu. To był kolejny raz kiedy ktoś tak robił, chociaż Kaiko nie miał pojęcia dlaczego. Zwykła dedukcja podpowiadała mu, że to przyjazny gest, bo zazwyczaj wtedy słyszał słowa wsparcia lub ogólnie pomocne. Etsuya nigdy tak nie czynił, więc ciężko było białowłosemu od razu zgadnąć o co chodziło. Potwierdził swoją teorię, gdy Akahoshi go pochwalił, ponownie poczuł się nieco niezręcznie - od swego opiekuna bardzo rzadko słyszał jakiekolwiek przychylne słowa. A jeżeli już, to zazwyczaj było to "dobrze" i tyle. Uśmiechnął się niepewnie, energicznie kiwając głową, zgadzając się z zamaskowanym szermierzem - nie dało się być perfekcyjnym, a filozofia ta odnosiła się do każdej dziedziny życia - nawet walki mieczem. Nie było idealnych ruchów, które pozwalałby jednocześnie się bronić i atakować, nie było pewnej ofensywy, która zawsze trafiała i pewnej defensywy, która zawsze nas chroniła. We wszystkim były wady i zalety, a sztuką było wiedzieć, kiedy zastosować zaletę, aby mieć największe szanse na powodzenie. Jednocześnie naturalnie uważając na idącą za zaletą wadę. Nie można było jednak dać się pogrążyć tej myśli - gdyby skupić się na tym, że nie da się osiągnąć doskonałości, to można było odnieść wrażenie, że wszelkie próby są pozbawione sensu. A jednak człowiek potrzebował tego uporu, by czynić postępy.
Jak się okazywało, zgadzali się nie tylko w kwestii dążenia do perfekcji. Kaiko, trochę arogancko, uważał że prawdziwa walka mieczem nie ogranicza się do stylu. Każdy styl miał swoje wady i zalety, wedle wspomnianej wcześniej filozofii, dlatego ograniczanie się do walki jednym z nich skazywało nas na brak możliwości eliminacji wad. Przy okazji przeciwnik im dłużej z nami walczył, tym większe miał szansę na wykorzystanie naszych słabych stron. I stąd też było przekonanie białowłosego, że najlepszy z szermierzy nie ogranicza się do stylów, a ma cały wachlarz ruchów, między którymi może przebierać wedle uznania. Jednak Kaiko nie twierdził, że style są złe - należało po prostu wiedzieć kiedy z nich korzystać, a kiedy pozwolić sobie na pewną improwizację lub spróbowanie innego stylu. Ewentualnie niekonwencjonalne rozwiązania mogły okazać się na tyle zaskakujące, że skuteczne. I do tego trzeba było kreatywności, o którą się posądzał, a przynajmniej w kwestii szermierki.
Kaiko poświęcił całe dni i noce, aby zrozumieć wszystkie mocne i słabe strony Shuang Gou oraz sposoby posługiwania się nimi, a Kensei nie tylko w mgnieniu oka wpadł na te same wnioski co białowłosy, a od razu wymyślił sposób, by zniwelować jedną z największych wad hakomieczy - zasięg. W głowie Kanamury od razu zrodził się obraz ruchu, o którym wspomniał Akahoshi. Trybiki w głowie młodzieńca zaczęły się kręcić, już analizując najskuteczniejszy sposób wykonania ataku, polegającego na połączeniu tych dwóch mieczy. Stał tak, mocno zaskoczony, wpatrzony w niezmienny obraz maski Kenseia. Jego usta się rozwarły. Był w głębokim szoku spowodowanym zwyczajnym podziwem do kreatywności i zaradności szermierza, który właśnie prezentował Kaiko co oznacza doświadczenie. To było to wyczucie w walce, ta pewność ruchów, świadomość własnych słabości i mocnych stron, szybkość analizy sytuacji i kilka innych czynników. Pomysł Akahoshiego był jak woda na młyn kreatywności młodzieńca. Odebrał swoje Shuang Gou i zaraz wyciągnął drugie - tym razem już nie tak powoli i ostrożnie jak wcześniej. Ustawił się w pozycji, która wydawała mu się dosyć naturalna jak do hakomieczy - prawą rękę miał wyżej, pozostawiając broń nad swoją głową, zaś lewą zdecydowanie niżej - przed tułowiem. W ten sposób mógł chronić dwie partie ciała i wyprowadzać ataki na dwóch wysokościach bez potrzeby zmiany ustawienia rąk.
- Problemem jest samo zaczepienie, bo gdybym je tak zahaczył przed sobą, to przeciwnik szybko się domyśli co próbuję zrobić, ale gdybym... - i tutaj uniósł prawą rękę wyżej, jakby chciał wykonać silne cięcie znad głowy, zaś lewą rękę zupełnie cofnął, schował za plecy. - Ukrył ten ruch zza pleców, a uderzenie wykonał znad prawego ramienia lub od mojego lewego boku, to mogłoby być zaskakujące. - chociaż mówił o konkretnym manewrze, to nie wykonywał go teraz, bo nie miał celu, ale też nie chciał zacząć ćwiczyć na oczach tak wielu ninja. Mina białowłosego jasno wskazywała, że jest zwyczajnie podekscytowany nowym ruchem, który mógł dołożyć do swojej kolekcji. I to takim, który eliminuje jeden z poważnych problemów związanych z Shuang Gou. Szybko wrócił do poprzedniej pozycji - znów broń nad głową, a druga przed torsem. - Mógłbym też przyśpieszyć to... wystarczy obrócić Shuang Gou w lewej ręce i jest skierowane do tyłu. Teraz wystarczy cofnąć obie ręce, jakby do zamachu, do podwójnego cięcia, a później zaczepić haki za plecami. Nie trzeba chować dłoni za nimi, co nie tylko skraca ruch, ale także nie odsłania tak na atak. - i obrócił zręcznie hakomiecz w lewej ręce, gdy o tym mówił. Na koniec, jakby ocknął z transu, zaśmiał głupkowato i przytroczył swój oręż do pasa, wracając do wyprostowanej, wyluzowanej pozycji. - Poniosło mnie. - rzucił na koniec i ponownie się roześmiał.
Jeszcze raz stanął jak wryty, gdy usłyszał, że Kensei chętnie by z nim poćwiczył i zaprezentował mu jak działa wielkie mieczysko, które miał na plecach. Dobrze, że powtórzył jego nazwę, bo była na tyle trudna, iż białowłosy zwyczajnie jej nie zapamiętał za pierwszym razem. Pokiwał głową, na znak zgody, wracając powoli do zmysłów.
- Z przyjemnością spróbuję się z Tobą, Akahoshi...-sama. - dobrze to robił? Dobrze korzystał z grzecznościowego zwrotu? Nie miał zielonego pojęcia. Inni dodawali te kulturalne duperele, o których on zwyczajnie nie miał pojęcia. Wiedział, że są, ale na tym się to kończyło. Etsuya starał się mu wpoić odpowiednie zachowanie, ale wobec tego tematu Kaiko był niereformowalny. Zwyczajnie... uważał to za zbędne. W końcu szacunek wyrażało się przede wszystkim czynami. W ogóle białowłosy uważał, że wszystkie uczucia powinno się wyrażać przede wszystkim czynami, a nie słowami. - Chociaż z tym prezentowaniem jak działa Kubikiriboucho... może nie podczas naszego sparingu...? Jeżeli można, oczywiście. - młodzieniec zrozumiał to trochę na opak, bo sposób w jaki wyraził się Kensei wskazywał, jakoby chciał skorzystać z krwi białowłosego, by pokazać mu jak regeneruje się ostrze. I Kaiko, jak to Kaiko, był w stanie się zgodzić na taki układ, gdyby to była jedyna możliwość na ujrzenie legendarnego Ostrza Kata w akcji. Bezgraniczna była miłość młodego Kanamury do metalowych przedmiotów o długich powierzchniach tnących.
Przeniósł spojrzenie na Keirę, która nagle zaproponowała, że po wszystkim zaprasza ich na pobyt i trening w jej rodzinnych stronach. Znów był zdumiony, odkąd trafił do wioski Akatori, to non-stop był czymś zaskakiwany, ciągle był pod wrażeniem i coś podziwiał. Przytrafiały mu się same niesamowite rzeczy. Inna sprawa, że byle widok gór był dla niego niezwykły, jako że spędził całe swoje dotychczasowe życie w jednym miejscu, nie oddalając się od niego na dalej, niż kilkanaście kilometrów. Teraz zaś otrzymał bezpośrednie zaproszenie, aby zamieszkać chwilowo u kogoś innego, z innymi ludźmi i przerwać nie tylko ogólną samotność, ale samotne treningi. Jego monotonne życie dobiegało końca. Lubił je, przypominało mu o Etsuyi, ale dopiero teraz zaczynał rozumieć nauki, które przecież sam przekazywał Keirze - trzymaj w pamięci, wyciągnij lekcję, patrz przed siebie. A on żył ciągle przeszłością, ciągle tymi chwilami, które spędził z własnym opiekunem. Teraz rozumiał, że musi tworzyć nowe momenty, a nie odtwarzać stare. To nie pozwalało zagoić się pewnym ranom.
Kenseikai, nic to nie mówiło Kaiko, chociaż chyba wyłapywał o co chodziło Kenseiowi. Mówił w końcu o przyjmowaniu nauk od nich, czyli od niego i Kakita Asagiego. Obaj byli doświadczonymi szermierzami, zatem wydawało się, że w tej dziedzinie właśnie będą uczyć. Może tak nazywała się ich szkoła? Kenseikai? Białowłosy, chociaż najchętniej poznałby wszystkie szczegóły już teraz, to ostatecznie wstrzymał się z wypytywaniem. Zamiast tego milczał, słuchając kolejnej wypowiedzi Keiry, tym razem wspominającej o Fuutonie Kanamury. Jej słowa sugerowały, że najpewniej Kensei, ale może i Asagi, posiadają naturę wiatru. Przy okazji wspomniała o Kenseikai, posiadając chyba podobne podejrzenia, co sam młodzieniec odnośnie tej tajemniczej nazwy i co za nią stało. Jednak doświadczenie Kaiko w relacjach międzyludzkich zostało znów przecenione. Kiedy jasnowłosa wpatrywała się w niego znacząco, wskazując, że to moment, w którym powinien się odezwać, dać znać czy się zgadza, to ten zwyczajnie patrzył na nią zadowolony, wręcz rozmarzony tym, co miało nadejść. Dziewczyna nawet nie zdawała sobie sprawy jak wiele dla niego uczyniła. Nie miał pojęcia jak się jej odwdzięczy, ale wiedział, że wskoczyłby za nią w ogień. Tak czy siak, patrzył na nią i cisza narastała. Może niezręczna, ale z całą pewnością nie dla Kaiko. On nie czuł, że powinien coś dodać. Keira idealnie ubrała w słowa wszystkie jego pragnienia i był przekonany, że rozumie, iż ten się zgodzi. Ba, jakby kazała mu rzucić się z tamtego klifu, na którym się poznali, to teraz by to zrobił, tak wiele dla niego znaczyła i tak bardzo jej ufał. Czy słusznie? To się okaże, chociaż na ten moment aż kipiał od prostej naiwności.
- Co do Fuutonu... ćwiczyłem go długo, ale... no nie rozumiem jak to zrobić, żeby... yyy... no chakrę zmienić w wiatr. Niby ją czuję, nawet opanowałem skrócenie pieczęci do technik, ale... no chakra się nie zmienia w wiatr tylko ją kumuluję i chyba uwalniam. Nawet nie wiem. - zwrócił się do dziewczyny, tłumacząc trochę zawstydzony swoją porażkę w związku z opanowaniem wrodzonego żywiołu.
Jasnowłosa postanowiła ich opuścić, na co Kaiko najpierw zareagował delikatnym zaskoczeniem, ale później jego mina wróciła do normy. Już nie czuł się tak niezręcznie w towarzystwie Kenseia. Tego samego nie mógł powiedzieć o Asagim, którego umysł był nieprzenikniony dla Kanamury. Tak czy siak, to młodzieniec nie wiedział co powiedzieć w tym momencie. Nastała cisza, ale nie na długo - ogłoszenie o zbiórce było sygnałem, że zaraz zacznie się śmiertelnie niebezpieczne wydarzenie, o którym Kaiko zdążył już zapomnieć, będąc zafascynowany planami zaraz po nim. Teraz miał tak wiele motywacji, żeby przeżyć, że powoli rozumiał powagę sytuacji. Jeżeli tutaj zawiedzie, to... jego życie skończy się w tak okrutnym momencie, krok przed tym, kiedy jego marzenia miały zacząć się spełniać. I to wszystko, niemalże, dzięki Keirze.
- Zaczyna się. - mruknął bardziej do siebie, niż do swoich towarzyszy, a następnie spojrzał na nich wyczekująco. Jeżeli zamierzali ruszyć, to chciał iść z nimi. Może przyczepiłby się ich jak rzep psiego ogona, ale na tą chwilę zwyczajnie czuł się obok nich pewniej, bezpieczniej, tak, jakby już należał do tej grupy. A reszta świata dla odludka Kaiko była obca. Nie zwracał nawet uwagi na pogodę - nie takie rzeczy działy się w Antai, a on nad głową miał jedynie leciwe deski świątyni Susanoo, którego kult niekiedy, podczas wyjątkowo potężnych burz, zaczynał rozumieć.

KP i EQ

  Ukryty tekst

[Asaka]

O, to zdecydowanie była duża historia. Równie duża jak w tym momencie złote oczy Asaki, które taksowały krótkoobciętego, czarnowłosego chłopaczka. Aż trudno było uwierzyć, że był niemalże w wieku jej męża.
- Uchiha Aka – odpowiedziała kuzynce, gdy zapytała o to kto to jest. - Przyjaciel Shikiego, a przynajmniej kiedyś, dawno temu. Był zaproszony na nasz ślub, ale nigdy się nie zjawił, nawet nie odpisał. Shiki był pewien, że nie żyje, szukaliśmy go w Kotei, nawet tamtejsza liderka nie wiedziała gdzie jest. A potem jak gdyby nigdy nic zjawił się w Watarimono po latach. Padło wtedy kilka bardzo gorzkich słów i jeszcze więcej odwracania kota ogonem – może nie było tego po Asace widać na pierwszy rzut oka, ale mimo wszystko była dość konkretną kobietą. A już zwłaszcza nie znosiła, kiedy ktoś się mazgaił, bajkopisarzył i przekręcał. I obrażał jej najbliższych. - Nie jest ich wart – dodała jeszcze. Dodałaby, że jest wart znacznie mniej, ale już sobie darowała. Oczywiście, wiedziała, że nie powinna się denerwować, ale żeby to jeszcze było takie proste, kiedy odczuwało się teraz często różne emocje zupełnie bez powodu. A słownictwo jak słownictwo – to przez bezpośredniość Asaki. Raczej się nie hamowała i jak ją coś wkurwiało, to mówiła, że ją wkurwia, a nie, że złowrogo szumią wierzby czy jej duch na rozżarzone węgle dupą usiadł.

  Ukryty tekst

- Przydałoby się. Wiedza to potęga. Zupełnie zmienia oblicze świata – to był trochę frazes, ale miało to swoje drugie dno. Jej świat to zmieniło – wiedza o istnieniu ogoniastych bestii. Zupełnie inaczej teraz na wszystko patrzyła, bo i mało było w stanie ją zaskoczyć.
Nie spodziewała się, że nagle Toshiro znajdzie się tak blisko w zasięgu jej wzroku. Miała go na oku wcześniej, ale później po prostu zaczęła pilnować lawendowookiego i starała się też mieć oko na Keirę. Ot po prostu – dawno jej nie widziała i chciała nacieszyć nią oczy. Gdy więc go dostrzegła, to wyraźnie się napięła, ale wyglądała groźniej i bardziej pochmurnie niż wcześniej, bo już się zdążyła zdenerwować – i to wcale nie na Toshiro. Zatrzymała na nim oczy nieco dłużej i… chyba nie było zakazu. Nie było przymrużonego, złego spojrzenia.
- Toshiro, witaj – odpowiedziała mu i chyba była równie zagubiona co i on. - Dostałam. Przeczytałam – dodała jeszcze, spodziewając się, że o to za chwilę zapyta. Asaka przygryzła lekko wargi i na chwilę się rozkojarzyła, wyłapując spojrzenie Keiry. Pokręciła wtedy głową – nie było potrzeby, żeby zostawiała ich samych. - Co... ekhm… Co u ciebie słychać? – Asakę trudno było wprawić w zakłopotanie – ale proszę, jednak się dało. A całą sytuacje można było określić jednym słowem: awkward.

Dotyczy: Keira, Toshiro

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Pusta. Keria była… pusta. Postawa, jaką przyjęła mówiła zdecydowanie więcej, niż się dziewczynie wydawało. Samuraj wbrew pozorom… wcale nie chciał w tej chwili oglądać technik walki dwoma mieczami. Znał tą metodę, w raczej, był świadom jej istnienia, a sam mierzył się kiedyś przeciwko użytkowniczce jeszcze większej ilości mieczy. Po co więc to wszystko? Kakita był ciekawy… z jakiej gliny zbudowana jest kunoichi, której pozwolono uczyć się w samurajskiej szkole i przede wszystkim, co z tych nauko wyniosła. Blondwłosa mogła zrobić całą masę rzeczy – to, co zrobiła, była jedną z nich. Podobnie jak Akahoshi, niebieskooki wyznawał zasadę, że człowieka poznać można dopiero w walce. Ta walka, wcale nie musiała być z użyciem broni. Walką było radzenie sobie w sytuacji dyskomfortu. Oczywiście, to co zrobił Kakita nie należało do najgrzeczniejszych, ale taką metodę w tej chwili wybrał.
– Istotnie, wszystko ma swój czas i miejsce. Obyśmy mieli okazję do tego wrócić. Pani zaproszenie jest dla mnie honorem. – rzekł niebieskooki zarówno do Keiry, jak i Kensei’a z odpowiednim i szczerym ukłonem, po czym jasnowłosy oddaliła się od nich, a on ponownie przeniósł spojrzenie na swojego zamaskowanego kolegę.
– Nie niedoceniaj mnie, przyjacielu. – rzekł do niego z malutką nutą goryczy, ale przy tym uśmiechnął się pogodnie. Nie widzieli się od jakiegoś czasu, mieli wiele do nadrobienia, bowiem wiele się zmieniło. Dla samuraja, liczyła się głównie chwila obecna. Nie było… jutra, nie było też wczoraj. Wszystko zamykało się w chwili obecnej, tak jak w walce na miecze – tu i teraz. Kto wie, czy będzie miał okazję zobaczyć jeszcze kiedyś jasnowłosą i jej technikę dwóch mieczy? Może się to już nigdy nie wydarzy? Jeśli tak, to… tak po prostu miało być. Swoim losem kierujemy na tyle, na ile mamy wpływ…

Dość jednak filozofii, Keira udała się na spotkanie z innymi shinobi, których było coraz więcej, a oni pozostali sami: trzej muszkieterowie. Kiedy Akahoshi zaczął rozważać co można zrobić z egzotyczną bronią niebieskooki początkowo milczał, chociaż na uwagę odnośnie samouków i przedstawicieli „klasycznych styli” pozwolił sobie na wyraźne chrząkniecie. Nie zgadzał się z tym, a raczej, nie do końca. Istnieje kilka ścieżek osiągania mistrzostwa w dowolnej sztuce: z jednej strony można mieć talent, z drugiej ciężko pracować, z trzeciej reprezentować mieszankę tych dwóch głównych dróg w różnym stopniu. Samodzielna praca i kreatywność są ważne, jednakże… elementarna wiedza wynoszona z podstawowych „styli” jest niezbędna, bowiem powstały na drodze doświadczenia tych, którzy sami wiele już widzieli i przeżyli. „Styl” też nie jest czymś, w obrębie czego jesteśmy zamknięci, jeśli ktoś nie umie „przełączać” się miedzy różnymi metodami walki, niechybnie czeka go śmierć – styl jest tylko narzędziem, a narzędzie jest tak dobre, jak ten kto nim włada. Nigdy nie można się przywiązać do jednej metody walki, jeśli bowiem ktoś w tą pułapkę wpadnie, to niechybnie czeka go śmierć – umiejętność adaptacji i znajdowanie rozwiązań, to przepis na sukces i to prawda. Jednakże, dużo skuteczniejszym jest móc wpleść w swoje strategie rozwiązania już sprawdzone…
Natsume i Kaiko zaczęli intensywnie rozmawiać o zastosowaniu nietypowej broni. Niebieskooki słuchał ich uważnie, ale przy tym spoglądał co jakiś czas w niebo: Amaterasu skryła swe oblicze za chmurami i zapowiadało się na deszcz – niedobrze. Jego nowa „zabawka” nie lubiła takiej aury, ale walczyć trzeba w każdych warunkach, nawet w takich…
W tym momencie Kaiko zaczął opowiadać w jaki sposób mógłby wykorzystać swoje nietypowe miecze i niebieskooki…. właśnie dostrzegł ogromną słabość ruchu, z jakiego chciałby skorzystać młody szermierz. Przez krótką chwilę zastanawiał się, czy powinien ingerować… ostatecznie zdecydował się jednak odezwać.
– Kaiko-san, jeśli skryjesz obie bronię za plecami, przeciwnik momentalnie zaatakuje albo twoją szyję, albo twój brzuch. Zostawisz je niechronione i w starciu z biegłym wojownikiem umrzesz. – wypowiedział poważniejszym tonem samuraj, lekko mrużąc oczy. Sam miał kilka technik, które mógłby w takiej chwili zastosować, wszystkie opierały się klasyczne „style” walki. Nie sztuka jednak krytykować, należy wszak powiedzieć, jak ewentualny problem naprawić.
– Na twoim miejscu rozważyłbym, w jaki sposób używać jednocześnie obu mieczy. Jeśli w starciu dzierżysz dwa ostrza, zawsze używaj obu na raz: broniąc się jednym, uderz od razu drugim. Nie później, lecz od razu. Jeśli używasz obu mieczy jeden po drugim, to tak, jakbyś walczył jednym, rozważ to. – zakończył z lekkim, pogodnym uśmiechem. Technika 2 mieczy, to… zawsze upierdliwa i trudna sprawa. Zazwyczaj wojownik nie ma pomysłu, jak skutecznie używać obu mieczy, by była to istotnie metoda dwóch mieczy. W tym momencie pojawiły się postacie, na które… wszyscy czekali? Oto właśnie miało się zacząć to, po co tutaj przyszli. Nie było już czasu na nic więcej…
– Zachowaj bystry umysł, Kaiko-san. Twoją metodę dwóch mieczy też chcę zobaczyć, bądź więc czujny. – rzekł… zmęczono/opiekuńczym tonem samuraj. Oto właśnie zaczynało się… „coś”. Pytaniem pozostawało… co.
– Twoje plecy są bezpieczne, Akahoshi-dono. Jeśli tylko dotrzymam ci kroku. – zwrócił się tonem przysięgi w stronę zamaskowanego wojownika i powoli zaczął przechodzić w odpowiedni styl myślenia. Teraz wszystko miało nabrać swojego prawdziwego kształtu – czujność samuraja zaczęła coraz intensywniej działać, jego zmysły chłonąć otoczenie, a oddech… oddech zaczął się uspokajać i dostosowywać. Nie ma przeszłości, nie ma przyszłości – jest tylko chwila obecna. Chwila odliczana cięciami miecza…

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

Gdzieś z tyłu głowy chłopak trzymał myśli odnośnie wyprawy. Kiedy się zacznie lub co się wydarzy podczas jej trwania. Nie mógł tego wiedzieć wszak nawet nie był dobrze poinformowany odnośnie samego Hana. Nie myślał o tym zbyt wiele ponieważ był zajęty prowadzeniem rozmów z nowo poznanymi osobami. Udało mu się zaczepić Hikariego Terumiego, który może myślał, że nie zrobił nic szczególnego ale według Yoshiego postąpił bardzo litościwie. Chociaż kapelusznik nie dał mu się nad tym zastanawiać i zanim Terumi odpowiedział na podziękowania ten dorzucił swoje trzy grosze. Niemal wypluta nazwa klanu i dziwne pytanie. Kaguya zanim zabrał się za odpowiedź to wlepił swoje oczy w nieznajomego.
-Dlaczego? Nadmiar dumy połączony z uprzedzeniem do innych. Coś się niby zmienia i zaczynamy się osiedlać w stolicy Sabishi. Odpowiedział spokojnym tonem mimo, że w jego głowię gotowało się mnóstwo emocji. Nie chciał dać się ponieść i toczyć bezpodstawnej agresji.
Yoshimitsu wrócił do Hikariego, który zdążył odpowiedzieć. -Nie musiałeś tego robić. Mogłeś pozostać bierny. Należy Ci się uznanie. Kaguya spojrzał na czarnowłosego mężczyznę nieco poważniej. Chciał być odebrany właśnie w ten sposób poza tym miał jeszcze jedną kwestię do poruszenia. -Do tego doszły mnie słuchy o Twojej walce z mafiami Shigashi. Jeśli byłaby okazja lub mógłbym po prostu pomóc, chętnie to zrobię. Nie chcę niczego w zamian. Mam z Nimi kilka spraw do wyjaśnienia. Białowłosy gardził mafiami bardzo mocno, cała jego "przynależność" została wymuszona lojalnością wobec Shinsa. Chciał pozbyć tego brzemienia jak najszybciej tylko mógł. Jeśli będzie musiał udać się na Mur żeby odpokutować swoje winy, zrobi to bez wahania, chociaż wolałby zostać przy klanie i pomóc w jego rozwoju.
Yoshi podniósł głowę żeby się rozejrzeć i w tym momencie zauważył Ichirou. "Pazur" miał mieszane odczucia względem tej konkretnej osoby. Teoretycznie Sabaku, których nienawidzi za wszystko co zrobili jemu i jego rodzinie, a z drugiej strony jednak Unia nadawała tej historycznej znajomości nowego biegu. Należytym było traktować się z szacunkiem, odrzucić dawne uprzedzenia i rozpoczęcie wspólnej pracy na rzecz całej Pustyni. Rozmyślania zostały przerwane przez małego Sashe, który starał się przykryć pod parasolem Yoshiego. -Nie musisz, mam płaszcz. Dotknij jeśli nie wierzysz. Powiedział spokojnym i pełnym zrozumienia tonem. Dzieciak chciał być po prostu miły i w swoim własnym odczuciu przydatny. Cóż jeśli nie da mu się wybić z głowy tej podróży to trzeba go traktować tak poważnie jak sam tego chcę.

Jun,Hikari,Shins?,Sashka i chyba Shikarui (stoi obok jak mniemam), wspomniany Ichirou

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yami]

Patrzyłem tępym wzrokiem na placyk przez okno w karczmie. Deszcz stukał leniwie w szybę pozostawiając na nim kropelki wody, które ścigały się z nowymi przyjaciół która z nich pierwsza spłynie i trafi na parapet. Niektóre z nich pracowały wspólnie łącząc się w większe grupy inne omijały zbędne towarzystwo. Pogoń wygrywały zawsze te grupy kropelek, które zjednywały się razem w postaci większej kropli. Był to jawny znak, że wspólny cel i praca razem pozwala przezwyciężyć starania jednostki nieważne jakby ta się starała. Westchnąłem sam do siebie. Byłem aktualnie tą pojedynczą kroplą, kimś kto z góry był skazany na porażkę i stanie w cieniu większej kropli. Ponownie westchnąłem i podniosłem się z miejsca. Deszcz źle wpływa na moje zdrowie psychiczne. Normalnie bym nie myślał i zwyczajnie położył się w cieniu drzewa drzemiąc o miłych rzeczach a tak zastanawiam się nad kwintesencją życia doszukując się jej w kroplach deszczu. Dość tego!
Podniosłem się z siedzenia i chwyciłem parasol. I tak niedługo mamy się zebrać więc równie dobrze mogę już iść na miejsce spotkania. Większość osób gadała o czymś jednak dochodził do mnie jedynie połączony dźwięk, który na nic nie wskazywał. Dlatego nawet nie rozglądając się po karczmie podszedłem do drzwi karczmy i otworzyłem drzwi.
Padało. Kilka osób wolało stać na ganku. Nie wiem kto to był bo spojrzałem w stronę parasolki dlatego widziałem jedynie buty osób obok. Po głosie też ciężko było stwierdzić gdyż uderzające krople o daszek dostatecznie dobrze tłumiły wszelkie dźwięki. Parasolkę otworzyłem i postawiłem krok do przodu. Ze względu na pojawiające się kałuże oraz błoto przelałem odrobinę chakry do podeszwy butów aby przejść nad wszelkim brudem a nie w nim. Kto wie, znając życie pewnikiem miałem dziurę w obuwiu co wiązałoby się z zalaniem skarpetek a nie ma gorszego uczucia niż woda w butach i mokre skarpetki.
Postawiłem krok do przodu i spojrzałem przed siebie. Była tam już grupa kilku osób. Była to klepsydra o której w Midori opowiadał Ichirou oraz kilka innych zakapturzonych postaci. Podszedłem bliżej.
- Witam.
Odparłem ze spokojem w stronę całej gromady choć znając życie za sprawą deszczu oraz mojego szarego usposobienia najpewniej i tak nikt nie zwróci na mnie uwagi.

KP:

  Ukryty tekst

EQ:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Duża Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni,
  Parasol w dłoni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Shenzhen]

Kolejne osoby zjawiały się w centralnej części wioski, wokół tawerny i tylko potęgowały różnorodność jaką stanowili samymi sobą w tej surowej, rolniczej scenerii. Shenzhen uważnie przypatrywał się wszystkim tutaj obecnym, co chwila wracając spojrzeniem na białowłosego chłopca towarzyszącego Shinsowi. Tym samym młody Sabaku rozpoznał kilka twarzy, które miał okazję zobaczyć podczas turnieju w osadzie samurajów. W net zaczął poszukiwać wzrokiem dziewczyny o podobnym odcieniu włosów co wcześniej wspomniany chłopiec. Wszak obiecał jej, że przyjdzie im się spotkać w znacznie bardziej sprzyjających bezpośrednim kontaktom okolicznościach. Zarozumiała dziewucha korzystając z bezkarności w obecności tylu gapiów i straży samurajskiej, chciała zbyt zarozumiale porwać się na neutralizowanie zagrożenia, jakie jej zdaniem wtedy stanowił sam Shenzhen. Ku jego szczeremu rozczarowaniu, niestety dziewczyny nigdzie nie znalazł.....
Robiło się coraz bardziej gwarno i wymiany zdań pomiędzy wszystkimi tutaj zgromadzonymi, mieszały się wzajemnie przeplatającymi w tych rozmowach wątkami. Wszystko to nagle zostało rozproszone przez przybyłych wysłanników, najwidoczniej tego, który rościł sobie prawa do wezwania wszystkich tutaj, za pomocą tego lakonicznego anonimu. Trzeba przyznać, że jak na tak wypuszczoną wiadomość, odzew był co najmniej spektakularny. Komunikat był krótki i raczej klarowny bo nie sposób było inaczej zrozumieć komendę zbiórki, co w obliczy gromadzących się chmur, raczących wszystkich zgromadzonych niewielką ilością deszczu, było czymś bardziej niż oczekiwane. Tak też i sam Sabaku, poderwał sie z drewnianej ławy, założył ponownie gurde na plecy i ruszył w kierunku wyznaczonym przez przybyłe persony. Kierując tak swe kroki, na chwilę nieco przyspieszył by zrównać się w kroku z Shinsem. Nie odwracajćc się w jego kierunku, tylko patrząc przed siebie, rzucił na tyle zrozumiale i głośny by ten mógł go od razu zauważyć i usłyszeć:
- Nie ma nic gorszego niż niespłacony dług, tak też możesz być pewny, że będę szukał okazji by uwolnić się z tego zobowiązania jak najszybciej tylko będzie się dało....
Doskonale pamiętał jak Shins pomógł mu w sytuacji kiedy ten był kompletnie rozbity zaginięciem Kamiyo i myśl o tym zobowiązaniu to coś co najwyraźniej trapi samego Shenzhena od dłuższego czasu. Sam uważa, że zaciągnięte długi to tylko kolejna odsłona słabości, którą przecież tak bardzo gardził u innych a nienawidził w samym sobie......
Skoro przyszło im się spotkać tu ponownie, to lepszej okazji do wyzbycia się tego brzemienia nie będzie. A jakkolwiek dużej pogardy by ono u chłopaka nie wywoływało to traktował to zobowiązanie bardzo poważnie.

KP:

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ:Shenzhen
NAZWISKO:Souha
KLAN:Sabaku
PRZYNALEŻNOŚĆ: Unia Samotnych Wydm
WIEK [DATA URODZENIA]: 18 [371]
PŁEĆ:Shinobi
WZROST | WAGA:180cm 70kg
RANGA:Dōkō

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:
Shenzhen to wysoki chłopak o szczupłej sylwetce, która sprawia, że wydaje się on nadwyraz smukły. Efekt ten potęgują jego długie czarne włosy, pieczołowicie splecione w segmenty, składające się na sięgający do kostek warkocz. Poza warkoczem, reszta włosów to średniej długości czupryna. która opada na czoło chłopaka nie utrudniając w żadnym stopniu widoczności. Co do samej twarzy to chłopak ma czerwone oczy, z czarnymi obrączkami wokół źrenic, natomiast na powiekach jawi się fioletowy cień do oczu, stopniowo blednący w stronę wewnętrznych kącików oczu. Sprawia to, że sama twarz chłopaka to coś co odznacza się praktyczne w każdym regionie poza Atsui.
UBIÓR:
Na ramionach nosi chunnari, a pod nim czarne choli z krótkim rękawem. Jego nogi okrywają bufiaste spodnie sięgające do kostek, które zapewniają dużą swobodę ruchu a dodatkowo są dosyć przewiewne co w rejonach wydm jest sporą zaletą. Na rękach błyszczą bransolety, przyległe jedna do drugiej i ciągnące się aż do łokci zapewniając tym samym zarówno efekt wizualny jak i w wyjątkowych sytuacjach element ochronny. Na szyi widnieje segmentowany naszyjnik z imitacją rubinu po środku, inspirowany tymi najcenniejszymi i rzadkimi z regionu Atsui. Nie stanowi on jednak żadnej wartości dla nikogo kto chciałby spróbować go spieniężyć, ponieważ każdy bardziej znający się na kruszcach kupier od razu rozpozna imitację.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Długi warkocz i charakterystyczne pozłacane bransolety wraz z naszyjnikiem na szyi.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
Shenzhen jest osobą dosyć arogancką jednak trzyma tę arogancję w ryzach stąd nieczęsto dzieli się swoimi prawdziwymi przemyśleniami a przynajmniej nie od razu. Należy również do osób, które wolą zdecydowanie bardziej operować na faktach niż domysłach stąd jest ostrożny by wszelkiego rodzaju teorie bez solidnych podstaw merytorycznych traktować poważnie. Nie jest on jednak introwertykiem i niejednokrotnie zdarza mu się podjąć działania, których potem żałował. Wcześniej wspomniana arogancja objawia się tym, ze uważa się często za lepszego od innych i nie odpuści okazji by to udowodnić.
Dosyć cicha natura objawia się brakiem empatii i tym, ze Shenzhen swoje uczucia i emocje woli przeważnie zachowywać dla samego siebie, którego zresztą uważa za jedynego godnego rozmówcę.
NAWYKI:
Do nawyków Shenzhena należy często przyjmowanie dosyć nienaturalnych pozycji, które z pozoru wydają się mało wygodne i komfortowe czy to w przypadku pozycji siedzących czy stojąc i przeciążając kręgosłup odchylajać się do tyłu.
NINDO:
Zawsze jestem gotowy się uczyć, chociaż nie zawsze chcę, żeby mnie uczono.
HISTORIA:
Shenzhen urodził się w niewielkiej wiosce na terenach Atsui, która nie wyróżniała się niczym szczególnym. Byłą to wioska znajdująca się na jednym ze szlaków handlowych co pozwalało zadbać o obecność podstawowych dóbr w ilościach, które nie musiały martwić żadnego z mieszkańców. Mimo tego, że nie było to miejsce gdzie większość kupców zdecydowałaby zostać na dłużej niż wymagał tego jednorazowy nocleg by nabrać sił przed dalszą częścią trasy, to wioska ta dawała zatrudnienie praktycznie każdemu kto w niej zamieszkiwał na stałe.
Rodzice Shenzhena to proste małżeństwo gdzie żywicielem rodziny był ojciec prowadzący sklep z artykułami pierwszej potrzeby. Nie przynosiło to wielkich zysków ale pozwoliło zawsze napełnić miski i kupić od czasu do czasu nowe ubranie.
Sielankę tej rodziny przerwał dzień, w którym Shenzhen wykazał swoje chęci do tego by stać się Shinobi. Wszystko to za sprawą spotkania, które miało miejsce pewnego popołudnia kiedy chłopak wracając ze sklepu ojca, napotkał pewnego nieznajomego. Owy nieznajomy z całą pewnością pochodził z Atsui, jednak w wiosce był najwyraźniej pierwszy raz. Shenzhen dzięki swemu żywemu zainteresowaniu i postanowieniu jakim było stanie się shinobi, od razu postawił śmiałą tezę i ruszył za człowiekiem gdy ten skierował swoje kroki do tutejszego lokalu, udzielajacego pojedynczych noclegów, podróżnym.
Chłopak każdego dnia starał się chociaż przez chwilę obserwować nieznajomego jak ten wchodzi lub wychodzi w tylko jemu znajomym kierunku. Zawsze po czasie czarnowłosy chłopak gubił nieznajomego z widoku i był skazany na kolejną próbę, następnego dnia.
Po 4 dniach takiego "tropienia" kiedy to znowu nieznajomy zniknął za jednym z rogów wąskich uliczek wioski, chłopak usłyszał z zza pleców:
- Chyba już nam wystarczy?
Zamarł przez chwilę by potem się obrócić na pięcie i zobaczyć tego, który do niedawna w jego mniemaniu był cały czas, nieświadomie śledzony. Chłopak z dozą nieśmiałości wytłumaczył swoje pobudki i przedstawił tezę, która rozbawiła nieznajomego, jak się okazało o imieniu Teraki. Podszedł on do chłopaka w sposób wyrozumiały i postanowił zaspokoić jego ciekawość i uchylić nieco rąbka tajemnicy, tym samym potwierdzając tezę bycia Shinobi. Z racji dłuższego pobytu w tych rejonach na jaki został Teraki skazany, zdecydował on na poświęcenie swego czasu chłopakowi i spotęgowaniu postanowienia jakie się w młodym Shenzhenie obudziło. Spędzali oni z sobą coraz więcej czasu przemieniając nieco relację znajomości w mentoring. Shenzhen z wielkim zapałem chłonął wszystko co Teraki miał mu do powiedzenia a cały zapał wręcz wzrósł do niebotycznych rozmiaru kiedy Teraki zaproponował wspólny trening.
Od tego dnia Shenzhen wstawał skoro świt i podążał na niewielki pustynny plac otoczony głazami gdzie Teraki złapał się na tym, że faktycznie nim się obejrzał postanowił coś wyrzeźbić z tej gliny jaką stanowił chłopak.
Spotkało się to z mocnym niezadowoleniem jego rodziców, którzy kategorycznie sprzeciwiali się tej inwencji. To jednak nie powstrzymało uporu chłopaka i ten dopiął swego dołączając do "programu szkoleniowego", którego autorem był Teraki. Od tego momentu coś się "popsuło" w rodzinie i chłopak zaczął oddalać się od rodziców, którzy korzystali z każdej okazji do tego by ucinać wszelkiego rodzaju rozmowy na ten temat i teraz już z lekką dozą asekuracji, traktowali chłopaka dając mu niestety poczucie ulatniania tej rodzicielskiej miłości oraz dając mu odczuć, że sprawił im zawód. Żadna ze stron nie starała się zrozumieć tej drugiej, stąd może nie był to otwarty konflikt ale impas bez porozumienia na linii syn - rodzice.
Pewnego dnia jednak coś się zmieniło i kiedy to Shenzhen ponownie przybył na plac gdzie dzień w dzień spotykał Terakiego, ten najzwyczajniej w świecie się nie zjawił. Chłopak oczekiwał na swego mentora minuta po minucie , godzina po godzinie lecz do samego wschodu słońca, Teraki nie zjawił się w miejscu ich codziennych spotkań.
Kolejnego dnia miała miejsce kolejna próba i efekt był ten sam, Shenzem sam na placu oczekujący aż do końca dnia. Wynik ten powtarzał się dzień za dniem, uświadamiając chłopaka, że to już się nie zmieni. W jednej chwili coś co wydawało się spełnieniem marzeń i zrządzeniem losu, wypełniającym jego silną potrzebę, przepadło bez jakichkolwiek wyjaśnień. Dużo czasu potrzebował młody adept do tego by pogodzić się z zaistniałą sytuacją, lecz kim by się okazał wracając teraz do tego co było nim mieli okazję sie spotkać. Shenzhen postanowił kontynuować i rozwijać to co wspólnie wypracowali, by dać świadectwo temu, że jego marzenie o byciu Shinobi to nie jest zwykła mrzonka młodego chłopaka, który nie bardzo wie co z sobą zrobić.....
Kolejne lata to dalsza część życia chłopaka, która była pozbawiona pewnych cech zwyczajnego domu, a sam został pozostawiony ze swym celem jakim było stanie się kimś więcej niż tylko sprzedawcą lub przedstawicielem z zawodów dominujących w jego rodzimej wiosce. Lata mijały a Shenzhen zaczął być coraz bardziej samodzielny i adaptował się do swych nowych umiejętności, praktykując coraz częściej a w przerwach od tych praktyk, szukał możliwości by zerwać z rutyną i tym czego zaczął nienawidzić czyli zwyczajnością.
Zaczął więc parać się zleceniami, w których jego umiejętności zdecydowanie mu pomagały, jednak wszystko co nowe z czasem staje się rutyną i tutaj również spowodowało to, że chłopak coraz częściej myślał o tym by wyruszyć gdzieś dalej i dać światu powód do tego by zwrócić oczy w stronę prostego chłopaka z Samotnych Wydm.

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Gurda:

  Ukryty tekst

Torba

  Ukryty tekst

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=101&t=7969
PH:http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=34&t=7970
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:
http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 10#p130810

[Keira]

Keira z uwagą wysłuchała słów Kuzynki na temat Aki i musiała przyznać, że z tej perspektywy nie wyglądało to sympatycznie. Nie znała jednak powodów, jakimi kierował się Czarnowłosy, więc ciężko było jej wydać sprawiedliwą opinię. Ona sama nie mogła być na ślubie Kuzynki, ale miała ku temu ważny powód. Skinęła więc głową, przyjmując do wiadomości to, co jej powiedziała Asaka, ale całkowicie wstrzymując się z własną opinią na ten temat.
- Rozumiem. - Odpowiedziała. - Mimo wszystko, nie ma co się denerwować. Skupmy się na tym, co nas czeka.
Lepiej, żeby nie rozpamiętywała teraz takich przykrych doświadczeń, bo czekała ich naprawdę trudna wyprawa i potrzebowali przede wszystkim pełnej koncentracji. Najemnicy zaczęli tłumnie zbierać się na placu, więc powoli nadszedł ten właściwy moment. One jednak nie mogły się nagadać, zwłaszcza gdy w grę wchodziły naprawdę istotne informacje.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Dobrze że wszystko zostało powiedziane. Seinaru poczuł ulgę. Nawet jeśli do tej pory nie było to dla niego duże brzemię, to gdy znalazł się w towarzystwie reszty Klepsydry poczuł się trochę zawstydzony, stąd wynikły te krótkie i szybko przyjęte przeprosiny. Samuraj uśmiechnął się na odpowiedź Kyoushiego, reakcję Ichirou i przybycie Kuroia. Akaruia nie było widać na horyzoncie (czyli w karczmie przy ich stoliku), choć Kei spodziewał się go samego końca. Nie oni ustalali jednak czas wyruszenia w drogę, a jakiś nieznany nikomu człowiek, który nie raczył nawet przedstawić się przed tym, jak postawił wszystkich na nogi i wywołał na zewnątrz. Siedząc w budynku nie odnotowali tego, że w międzyczasie rozpadało się dość srogo. Na głowę więc obowiązkowo musiał powędrować kaptur.
Z włócznią w dłoni kierował się za Ichirou, który doskonale odnajdywał się w roli lidera. Chciało się za nim podążać, więc samuraj nie odczuwał żadnej potrzeby wychodzenia przed szereg. Skupił się na ludziach, których dało się zauważyć w otoczeniu tawerny. Niedługo pewnie i tak nastąpi przegrupowanie wszystkich obecnych, więc ci którym na tym zależy ukryją się nie więcej, niż kilka minut dłużej. Szybko wyłapał wzrokiem również tego, do którego Sabaku skierował swe kroki, czyli ich współpracownika, z którym Kei nie miał tak naprawdę zbyt wiele do czynienia. Yoichi chodził swoimi ścieżkami, więc Seinaru nie traktował go tak swobodnie jak Kuroia, Kyoushiego czy Akaruia. Wciąż musieli się poznać, ale Kei jak najbardziej chciał dać mu szansę. Odpowiedziałby na powitanie Yoichiego, jeśli takie w ogóle by nastąpiło. Bardziej jednak Pasterz spodziewał się tego, że wszyscy oprócz Ichira zostaną zignorowani. Zamiast tego powitanie padło trochę z boku, ze strony Yamiego, który wyrósł obok nich i chciała zagadnąć? Czy może czegoś innego?
- Witam. - Spojrzał na niego i odpowiedział, ale jego uwaga wróciła jednak z powrotem na osobę Inuzuki i odpowiedź, jakiej udzielił Sabaku.
Bez względu na to jak rozwinęłaby się ta rozmowa, Kei wypatrywał tych, którzy zbierają wszystkich awanturników w jedno miejsce, aby w końcu podzielić się jakimikolwiek szczegółami odnośnie tego, co czeka ich w najbliższych godzinach.

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Natsume skinął lekko głową, kiedy Keira wyraziła chęć opuszczenia ich towarzystwa w celu porozmawiania z kimś innym. Przez krótki moment jeszcze tylko zaglądał kątem oka (na tyle, na ile było to możliwe w masce), aby zobaczyć do kogo tak właściwie podchodziła - i jak się okazało, był to znajomy mu duet, który miał kiedyś okazję spotkać na pograniczu Ryuzaku no Taki: Sanada Shikarui i Sanada Asaka. Wyglądało na to, że coś na tyle przyciągnęło zainteresowanie tajemniczego małżeństwa, że i oni stawili się na tym końcu świata. No, ewentualnie istniała też opcja że po prostu zostali tu wysłani, albo pochodzili z okolicy, to nie musieli nigdzie szczególnie się wybierać.
Zobaczył też sporo innych osób, kręcących się po okolicy - wspomniany wcześniej przez Keirę Seinaru, w którego towrzystwie zobaczył nie tylko poznanego w Watarimono Shiroyashę Kyu, ale również samego Ichirou. Miał ochotę pokręcić głową, ale powstrzymał się przed tym niepotrzebnym gestem. Po prostu... gdziekolwiek się nie wybierze na jakieś większe wydarzenie, to mógł być prawie pewien że Asahi też tam się zjawi. W sumie, jeśli spojrzeć na to z tej strony, to było to dość zabawne - jeszcze niedawno obiecał kilku shinobi, że sprowadzi diaboła pod oblicze sprawiedliwości po zamordowaniu dwójki ludzi, a teraz... w sumie, skoro nie był już cesarzem, to nie miał za bardzo pod co go targać. Zabawne, jeśli tak na to spojrzeć.
Natsume zauważył, że jego wkroczenie pomiędzy Keirę i Asagiego, zostało przyjęte lekką dezaprobatą ze strony samuraja. Szermierz rzeczywiście miał w zwyczaju sprawdzać wszystko natychmiast po tym, jak coś zasłyszał, czasem też nie zważając na to, że świat shinobi i samurajów funkcjonował inaczej. To, co dla Kakity było zwykłym zaproszeniem do sprawdzenia charakteru i umiejętności, dla shinobi pokroju białowłosej było zagrożeniem i wyzwaniem do pojedynku - pomiędzy sojusznikami było to wręcz czymś w rodzaju tematu tabu.
-Nawet mi to przez myśl nie przeszło - odparł spokojnie na słowa Kakity. Bo i nie zamierzał nikomu umniejszać - po prostu jego zdaniem, na wszystko było czas i miejsce, a cisza przed burzą nie była dobrym momentem na testy. Prędzej czy później będą mogli sprawdzić umiejętności obydwojga szermierzy.
Natsume wysłuchał słów Kaiko, który zaczął się zastanawiać nad sposobem wyprowadzenia uderzenia, które podsunął mu Akahoshi. Trzeba mu było przyznać, chłopak miał pomyślunek i potrafił dość sprawnie dodać jeden do jednego, lecz przez brak doświadczenia w rzeczywistej walce pozwalał sobie na bardzo dużo wyobraźni przy rozmyślaniu nad kolejnymi kombinacjami do wykonania za pomocą shuang gou. W tym momencie też bardzo trafnie dodał swoje trzy grosze Asagi, który wypunktował - spokojnie, acz dosadnie - najważniejszą wadę w pomyśle Kanamury co do schowania za plecami połączenia mieczy. Rzeczywiście - Yuki również, gdyby tylko zobaczył taką lukę, od razu wykorzystałby ją do pozbawienia swojego oponenta życia. Zalążek pomysłu istniał, ale trzeba było jeszcze długo podlewać, by ten zalążek zakwitł. Yuki powoli kiwnął głową, gładząc się po podbródku.
-Kakita-dono trafił w sedno - powiedział spokojnym tonem. - Jeżeli pozostawisz taką lukę, każdy wojownik o jakimkolwiek doświadczeniu powyżej amatora to wykorzysta. Chociaż sam nie używam dwóch oręży jednocześnie, to kojarzę teorię - i ponownie, Kakita-dono ma rację. Kiedy używa się dwóch broni, trzeba ich używać naprzemian, albo w taki sposób, by jednocześnie blokować i atakować. W końcu nawet tarczę można uznać za broń, nawet jeśli służy bardziej do obrony niż ataku.
Mruknał w zamyśleniu, po czym pstryknął palcami.
-Zawsze możesz spróbować czegoś wymagającego więcej wprawy, ale spełniającego te warunki. Wziąć zamach jednym ostrzem znad głowy, udając że zamierzasz nim zaatakować, przy okazji trzymając drugi oręż w pogotowiu, jak gdyby do bloku. A tymczasem, w momencie przekładania broni nad głowę, łączysz haki obu mieczy - i płynnym ruchem przechodzisz do ciosu biczem. W ten sposób nadajesz broni impet do ataku i do utrzymania połączenia między oręzami, a i nie pozbawiasz się bloku aż do ostatniej chwili. No, i kiedy broń wraca po takim poziomym uderzeniu, możesz od razu złapać za rękojeść i przejść z powrotem do bloku, albo zaszarżować.
Oczywiście, to wszystko była tylko teoria - a przynajmniej sposób w jaki Yuki wykorzystałby ten egzotyczny oręż. Nie wiedział, czy styl walki Kaiko był dostatecznie zręczny, by pozwolić sobie na tak zaawansowane manewry... ale patrząc na to, jak kreatywnie i ambitnie podchodził do szermierki, nawet jeśli troszkę łopatologicznie - może będzie dało się z tego kamienia wytrawić coś imponującego?
Wydał z siebie przeciągłe "oooh?", kiedy Kaiko wspomniał że wie że jego żywiołem chakry jest Fuuton - ale nie wiedział do końca, jak przekształcić zwykłą chakrę w żywiołową. Nie winił go - techniki elementów, choć bardzo spektakularne, były również znacznie trudniejsze do opanowania niż podstawowe techniki energii duchowej. Nawet dzieci shinobi były w stanie opanować umiejętność tworzenia podstawowych klonów, albo zmieniania swojego wyglądu. Potrzeba jednak było znacznie więcej szkolenia, żeby w ogóle dać im jakiś obraz prawdziwej mocy ich natury chakry. Zwłaszcza patrząc na to, że Kaiko dzierżył jeden z rzadziej występujących żywiołów, do tego niezwykle silnie nastawionego na ofensywę. Chwila nieuwagi, i chakra natury wiatru byłaby w stanie pociąć nawet użytkownika techniki - jeżeli Kaiko chciał opanować tę sztukę, to będzie potrzebował kogoś kto mu pokaże jak to się robi prawidłowo.
Cóż, miał w takim razie szczęście, że Akahoshi również posługiwał się wiatrem...
-To nie jest najprostsza sprawa, kontrola Uwolnienia Wiatru. Jednak nie jest to również niewykonalne. Wystarczy wiedzieć, jak dopasować samego siebie do tej energii.
Kiwnął głową.
-Być może będę w stanie z tym pomóc.
Spojrzał w niebo, z którego zaczął padać intensywny deszcz. Westchnął. Chociaż jego strój działał doskonale na tak parszywe warunki, to i tak potrafił sobie wyobrazić mnóstwo ciekawszych zajęć niż pełzanie po błocie pośród tajemniczej wioski.
Przynajmniej tyle, że zleceniodawcy w końcu się pojawili. Ba, nawet Yoichi postanowił się stawić. Ha, dawno nie miał okazji zobaczyć się z jednooką pomarańczą. Miło zobaczyć, że nadal dycha.
-Na to wygląda - odpowiedział spokojnie, lecz z ledwo wyczuwalną notą ekscytacji w głosie. - Zobaczmy więc co nas czeka.
Następnie zwrócił się w stronę Kakity i skinął głową, przy okazji upewniając się że wszystkie trzy miecze są gotowe do dobycia.
-W takim razie nie mam powodu do obaw - powiedział. Dało się usłyszeć, że był w pełni gotowości. - Liczę na Ciebie. Ty na mnie również możesz liczyć.
Cóż - w takim razie nie pozostaje nic, jak zbliżyć się w stronę rynku...

  Ukryty tekst

[Keion]

Keion siedząc na murku udawał spokojnego i wyluzowanego, ale tak naprawdę bacznie obserwował okolicę i każdego kto po nim wkraczał do osady. Większość z przybyłych samym swoim wyglądem robiła na nim wrażenie sprawiając, że jego niepewność rosła. Jednak pocieszeniem dla niego było to że nie zamierzał rywalizować, ani wszczynać bójek z nikim z tych groźnie wyglądających ludzi i miał nadzieję że żaden z nich też nie będzie miał nic do niego. Wszak Hayakawa był dość spokojną osobą, do tej pory miał okazję podpaść kilku osobą i chyba nie na tyle by chcieli go zabić. Zaś z obecnych w wiosce Akatori nie znał nikogo, mógł co najwyżej słyszeć o sławniejszych osobach, ale zwykle się takimi rzeczami nie interesował to też i tak by nikogo takiego nie rozpoznał.
Gdy tak sobie siedział i rozmyślał nad tym jakiego wyzwania się podjął w nadziei uzyskania jakichś informacji udało mu się w końcu dostrzec parę osób o których mógł coś wiedzieć. Pierwszą z nich była dziewczyna, której oczy od razu zwróciły jego uwagę. Keion już kiedyś widział te oczy u jego towarzysza, który niestety zginął podczas incydentu z zarazą w Ryuzaki no Taki. Co prawda początkowo miał wątpliwości, ale dziewczyna usiadła na tyle blisko że mógł się jej przyjrzeć dokładniej. Co ciekawe dziewczyna była na tyle pochłonięta rozmową że swoim towarzyszem że nawet nie zwróciła uwagi iż ktoś się jej przygląda. Choć i w tym nie było nic dziwnego biorąc pod uwagę fakt że chwilę później jej towarzysz odszedł, by się modlić na uboczu. Widząc to dość niecodzienne zachowanie Hayakawa przestał się skupiać na owej dwójce i dalej obserwował. Kolejną osobą, która go zaciekawiła był chłopak przybywający samotnie do wioski i wyraźnie nie mający żadnego towarzystwa. Jego wygląd, jak i ubiór przynosiły mu na myśl jeden z klanów z Midori o którym co nieco słyszał przez wzgląd na niedużą odległość. Chłopak przeszedł tuż obok karczmy, nie wszedł tak jak większość, wydawał się strasznie spięty i ciężko oddychał. Możliwe że był po prostu zmęczony podróżą, albo nie czuł się najlepiej co w taką pogodę było bardzo możliwe.
Keion jeszcze parę razy spojrzał na chłopaka, gdyż chciał do niego podejść i zagadać, w końcu w towarzystwie czas szybciej płynie. Jednakże wkrótce zaczęło padać i schował się pod pierwsze lepsze zadaszenie, a niedługo po tym do wioski wjechał mężczyzna na wilku w towarzystwie dwóch psów oraz troje zakapturzonych ludzi z kobietą na czele. Hayakawa niecierpliwie czekał na rozwój sytuacji i w końcu się doczekał bo gdy tylko kobieta skinęła głową dwaj mężczyźni zaczęli podchodzić do każdego przekazując wiadomość. Informacja i do Keiona dotarła, a mówiła ona o tym że czas na zbiórkę na placu wioski.
Nie tracąc czasu Hayakawa ruszył w kierunku placu, czyli tam gdzie zmierzała większość z ludzi, którzy pokazywali się tego dnia w wiosce. Ludzie zbierali się powoli, ale wiele się nie zmieniło, Ci co przybyli w czyimś towarzystwie starali trzymać się swoich, a Ci co przyszli sami trzymali się gdzieś na uboczu. Keion był jednym z tych drugich i chcąc znaleźć schronienie przed deszcze postanowił dołączyć do chłopaka o czarnych włosach upiętych w kitkę. Jeśli jego przypuszczenia co do pochodzenia chłopaka były trafne to były duże szanse że ten nie będzie chciał go zaraz przepędzić i nie będzie miał mu za złe że chowa się przed deszczem w tym samym miejscu.
-Pogoda nam nie sprzyja, ale przynajmniej chętnych do polowania na Hana co niemiara.- Powiedział stając w odległości jakiegoś metra i wpatrując się w środek całego tego zbiorowiska. Był trochę zaskoczony faktem że to kobieta jest pomysłodawcą całego tego przedsięwzięcia, ale słyszał też że kobiety potrafią być dobrymi i nieugiętymi przywódcami.
-Pierwszy raz bierzesz udział w tego typu wydarzeniu?- Zapytał nie ukrywając ciekawości. -Ja właściwie pierwszy raz się na coś takiego piszę i jestem trochę podenerwowany.- Dodał po chwili ścierając krople deszczu z czoła. Nurtowało go czy stojący obok shinobi należy do tych zaprawionych w boju co kroczą od bitwy do bitwy, czy też wciąż zdobywa doświadczenie w tak ja on sam.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst