Ileż ignorancji było na tym świecie! Ile odwracania uwagi, omijania wzrokiem! Pomyślałby kto, że to tylko chwile, że to tylko jeden moment - i zmienia zupełnie wszystko. Czy tak samo uśmiechasz się do osoby, która nie uśmiechnęła się do ciebie? Takie słowa masz dla tego, kto nie potraktował cię z należytym szacunkiem? Odpowiedzi nasuwały się przecież same.
Nie lubisz być ignorowany. Może ci to nie przeszkadzać - w pierwszych chwilach. Przecież każdemu zdarza się zagapić, postawić sobie jakieś priorytety, czasem nie wszyscy są ideałami dobrego wychowania.
Zdarzyło mu się - myślisz sobie -
zaraz się to naprawi. Albo i nie. Zepsute charaktery nie naprawiło się dokręceniem jednej śrubki. Gdyby ludzie działali jak maszyny, świat byłby w końcu idealnym miejscem. Ha! Tylko kto wtedy te śrubki by dokręcał i maszyny projektował..? I najważniejsze pytanie - po co?
-
Kopę lat, Hikari. - Odezwał się do Terumiego. -
Dobrze cię widzieć w zdrowiu. - Nie zamierzał się na dłużej zatrzymywać przy rzeczonej grupie, nie zrobił nawet kroku w tym celu, ale skoro już został wciśnięty przez siły wyższe, że koło nich przechodził, to przecież nie wypadało tego nie zrobić! A miał kilka pytań do znajomego - jak na przykład to, co dzieje się z Inoshi. Wydawało mu się, że śnił o tej chwili. Bogowie musieli pokazać mu paluszkami, połaskotać jego szyję, po której przeszedł dreszcz, wspominając tego ślicznego, delikatnego mężczyznę.
Brzoskwinka - nic się nie zmieniło. Nadal się z nią kojarzył. Dreszcz przypominający o wszystkim, co wydarzyło się na ślubie. O tym, jak blisko było do podjęcia pewnych nieuchronnych działań w celu zatrzymania tragedii. Na szczęście nic takiego się nie stało. To Tylko Terumi potem pędził na złamanie karku przez górskie rozpadliny, żeby wrócić do swojego lidera i przynieść mu drozgocące wieści. Nic dziwnego, że mu się to przypomniało - w końcu temat dotyczył Hana. Tak samo jak i Hana dotyczył Aka. Z jego blizną na szyi. Z jego obecnością, której - nie, nie - Shikarui nie zignorował. Widząc uśmiech na twarzy Uchiha odpowiedział swoim. Dokładnie takim samym, jakim uśmiechał się do niego dawno, dawno temu. Szczerym - chciałoby się powiedzieć. Przyjacielskim - a jakże! Aka musiałby go znać przynajmniej o dwie tony mniej, żeby nie zastanawiać się, na ile ten uśmiech był szczery.
Och, więc pokłony? Więc trzymamy najwyższy poziom kultury? Shikarui pokłonił się najpierw przed dwoma panami, a potem zwrócił się z pokłonem w kierunku Shinsa, który stał obok - i milczał. Przeciętny jegomość w przeciętnie szarym środowisku. Tło dla dwóch Gracji, panów co przybrały się w bieli. Ach, dla niego przecież Królowa Śniegu była tylko jedna. I zostawił ją nieopodal, za plecami, z Keirą, żeby panie mogły sobie swobodnie pokonwersować po latach rozłąki. I żeby on nie musiał słuchać biadolenia o tym, że zabrał tutaj żonę. Taki z niego wygodnicki.
Shins. Anonimowość tego ninja mogłaby przejść do legendy - ale hej, można go było polubić.
Jest niższy. Czyli plusik zapisany na samym wstępie. W przypadku Yoshimitsu nie było przynajmniej dużego minusa, bo małe centymetry gubiły się w przestrzeni ich dzielącej. Ale miał skubańca na oku.
-
Namalować o mnie obraz? Naprawdę? - W tych pytaniach pobrzmiała życzliwa ciekawość jak i kropelka rozbawienia. Shikarui uniósł wyżej brwi, spoglądając na chłopaczka przed sobą. W stosunku do dziecka mówienie formalnościami jak i per "pan" byłoby sporem wyrostem, chociaż zajął chwilę jego myśli problem, czy jednak tak się do niego nie zwracać, skoro i tak był ninja. Szybka kalkulacja mózgu, która nadała chłopaczkowi lat około 12 (kompletnie nie miał wyczucia co do wieku) nakazała mu ściągnąć formalności. To potrafiło nieco rozluźnić... atmosferę. Podobno. Nie przepadał za spuszczaniem z formalnego tonu, zwłaszcza podczas poznawania kogoś. Tak jak wcześniej intrygował go ten dzieciak i jego właściciel (czyli kura), tak teraz Sasha przykuł jego uwagę w zupełnie nowy sposób. Na swój sposób - zachwycił go. I jakże przyjemnie połechtał ego! Nie na co dzień słyszy się, że ktoś zechce namalować o tobie obraz... nawet jeśli... jeśli... em... jeśli druga strona była ślepa? Wcześniej wyżej uniesione brwi się nieco zmarszczyły.
-
Proszę wybaczyć śmiałość, ale wygląda pan jak błogosławiony względami mroźnych bóstw wschodu. Jak Yuki. - Wyjaśnił swoją myśl końcowym zdaniem. Zdecydowanie ostatnim miejscem, w jakim by umieścił Yoshimitsu, była właśnie pustynia. -
Cieszę się, że mam okazję poznać drużynę wyruszającą na wyprawę. Sanada Shikarui w służbie Kosekich, do usług. - Na piersi Sanady, nieprzykrytej płaszczem, widać było odznaczenie Sentokiego z Karmazynowych Szczytów, dokładniej rzecz ujmując od Kosekich - prowincji, do której wszak te tereny należały. Już nie chciał pytać, czy w takim razie dziecko z kurą jest dzieckiem Yoshimitsu, chociaż spojrzał na Sashę aktualnie dokładnie pod takim kątem. Co za tragedia dla rodziców - ślepe dziecko... No, ale przynajmniej mieli kurę.
-
Nie jest to dla mnie rozczarowanie. Prastary Las jest pięknym miejscem pełnym dziwów. To daleka droga, czy na pewno bezpiecznie jest dla tak młodej osoby wyruszać na taką wyprawę? - Proszę bardzo, hipokretyn poziom pierwszy aktywny, zalecane zastosowanie protokołu alfa. Sam nie lubił, jak mu tak biadolili, ale on do innych to mógł biadolić. Jak to dobrze mieć czystą kartę u innych! Czarnowłosy naprawdę przepadał za takimi ludźmi - takimi jak Sasha. Ekspresyjnymi, ciepłymi. Szczerymi aż do bólu. Zawsze się wtedy zastanawiał, jak wyglądałaby twarz tej słodkiej osóbki, kiedy wygięłąłby ja najgorszy koszmar. Jak połamałaby się na kawałki i czy byłaby w stanie się pozbierać. Życie uwielbiało weryfikować takie rodzyneczki.
Gestem wskazał Yoshimitsu, żeby sobie nie przeszkadzał i że nie ma nic przeciwko, że ten odstępuje od towarzystwa. Spojrzał sam w kierunku Asaki, dochodząc do wniosku, że koniecznie musi dać jej poznać Sashę. Tylko to nie teraz. Najpierw niech się uspokoi. Minie burza - wszystko przyjdzie w swoim czasie.
-
Znam mnóstwo ciekawych historii. - Zwrócił się znów do Sashy. Bardziej pasowałoby kłamstwo do jego twarzy - ale wśród tylu znajomych twarzy mijało się to z celem. Byłoby zbyt oczywiste. -
Nie jestem, niestety, zbyt dobry w ich opowiadaniu. Za to moja żona jest jak najbardziej.
tl;dr:
Hikari, Aka
Sasha, Yoshimitsu, Shins
Asaka
Karta Postaci:
Ukryty tekst
Ekwipunek:
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): odznaka Sentoki od Kosekich, Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku z dzwoneczkiem, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce
Zbroja: 3 kunai na prawym udzie, 3 kunai na lewym udzie
Ukryty tekst
