Wioska Akatori

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " ?? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... ex=41&t=0s[/youtube] Jun w końcu dojechał w okolicę osady o której tyle słyszał. Pełno było tutaj ludzi z różnych krain, pewnie tych dobrych, oraz i złych. Ostatecznie Kapelusznik zajechał do stajni w której odstawił swojego konia, płacąc stajennemu co nieco. Pobieżnie tylko przyglądał się pewnym osobistościom. Wiedział, że wszyscy tutaj zebrani mogą być kluczem do pokonania tego który był problemem tego świata przez bardzo długo, nawet jeżeli nie wszyscy będą wyznawać takie wartości jak on. Jun nie wszedł jeszcze do tawerny, rozglądał się w koło w poszukiwaniu ludzi którzy byli bliżsi jego zdolnościom - pozornie. Poszukiwał też jakiś znajomych, choć wątpił, że dostrzeże tutaj Akio.

No i dostrzegł chłopaka z kurą, białowłosego Yoshimitsu z listów gończych - choć w tej chwili jeszcze go nie skojarzył. No i zamaskowanego mordercę o którym również jeszcze się nie zastanawiał. Wyminął ich spokojnie kręcąc głową. – Czy dzieciak z kurą to największa atrakcja? — Niezbyt pasowało mu towarzystwo drobiu, to też zawędrował do jednej z alejek, ta niestety była już przez kogoś zajęta. Tym kimś był Hikari który skrywał się przed widokiem innych. – Też nie pasujesz do towarzystwa kur i flecistów? — Zapytał go, sam opierając się o ścianę, co kilka chwil zerkał z alejki w kierunku tawerny, oraz innych grupek. W końcu zwrócił na niego więcej uwagi, przyjrzał się tym nietypowym oczom, oraz wysokiej postaci – Ja cię chyba skądś znam... — Nie był jednak pewien skąd kojarzył ten wizerunek. Na pewno spotykał się z nim dopiero po raz pierwszy. Możliwe, że kiedyś zwyczajnie usłyszał o takim osobniku z jednej z opowieści odnośnie wydarzeń w tamtym miejscu, jeśli to był faktycznie on, to mogliby nawet wypić razem czarkę sake. Każdy kto naprzykrzy się mafii zasługuje choć na tyle.

Dzisiejszy dzień nie należał do najgorszych. Kto wie, jak bardzo będzie potrafił się zepsuć.

Hikari, Jun
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Aka]

Shi no gēto, Sogen
Rok 389, lato Podróż była długa i nudna, na dodatek Aka prawie się spóźnił przez charakterystyczne dla siebie niedbalstwo, zapominalstwo i robienie wszystkiego na ostatnią chwilę. Ale hej, przecież to Uchiha. Wcale się tym nie przejmował. Typowe dla jego klanu. Ego większe od umiejętności, niewyparzona morda i obwinianie całego świata za całe zło tego świata. Gdyby nie to, że Han Sozo miał powiązania z Juugo, to Aka byłby gotów pomyśleć, że prawdziwe nazwisko Antykreatora brzmi zupełnie inaczej. I może gdyby jego ukochany kolega, chcący patrzeć jak świat płonie, nie próbował podciąć mu gardła, to kto wie... Może Aka zobaczyłby w tym szaleństwie jakąś metodę. Ale teraz... teraz sam nie wiedział do końca po co przybył do Daishi. Wiedział, czego ma się spodziewać, kogo ma się spodziewać, jednak sam powód był nieco bardziej skomplikowany.
Nienawiść? Sam nie był tego do końca pewien. Tajemniczy nieznajomy podciął mu gardło, wtedy, w Kami no Hikage. Aka pragnął zemsty, jednak nie był nią zaślepiony. Był też świadomy swoich możliwości, a raczej ich braku. Wtedy przeżył tylko dzięki interwencji medyków i oddziału, który akurat był w pobliżu.
Odwaga? Tak, Aka był odważny, potrafił stawić czoła nawet silniejszemu wrogowi, jeżeli tylko widział cień szansy na zwycięstwo. To chyba coś, co Uchiha mają w genach i przez co ludzie żywili do nich dość małe ilości sympatii. W końcu ileż można walczyć. Ale nie, to nie odwaga go tutaj sprowadziła.
Ciekawość? Na świecie było mnóstwo ciekawych rzeczy, zwłaszcza w okolicach, w których chłopak miał okazję gościc ostatnimi czasy. Szukanie jakiejś ukrytej wioski, reliktu przeszłości, wydawało się niczym w porównaniu do przemierzania Nieznanych Ziem, ich ogromnych połaci terenu, odkrywania nowych gatunków zwierząt, roślin.
A głupota? Rzucił się na Wojnę, a Hanowi splunął pod nogi. Aka był głupi. Po prostu. Jego brak instynktu samozachowawczego był godzien pisania przypowieści. Gdyby tylko był kimś wielkim, kimś znaczącym, to zapewne nadali by mu przydomek szalony. Furia, gniew i brak jakichkolwiek zahamowań robiły z Akiego doskonały antyprzykład.
A więc niech będzie i głupota. I przybywając w te miejsce Aka spodziewał się więcej mu podobnych - nie zawiódł się. Coś, co wyglądało jak doskonała pułapka na wrogów Antykreatora, idealnie miejsce do puszczenia jakiejś zabójczej techniki, właśnie było wręcz zalewane przez Shinobi różnej maści, ze wszystkich krain i prowincji. Aka współczuł tym wszystkim mieszkańców, którzy właśnie przeżywali istne zasypanie ninja. Gdyby niebieskooki był zwykłym cywilem, to zapewne bałby się. Bałby się, że ta zbrojna grupa poszukiwaczy przygód sprowadzi katastrofę na tę ziemię. Teraz jednak był pozbawiony jakichkolwiek negatywnych, czy też pozytywnych emocji. Jakby zupełnie było mu obojętne, co się tutaj stanie. Ich zbiorowa śmierć nic by nie zmieniła. Niepoprawni marzyciele-wojownicy. Dobre sobie. Byli Shinobi, a Shinobi to tylko maszyna. Po maszynach nikt nie płacze.

tldr: przyszedłem do wioski i czekam na rozwój wydarzeń

[Sasha]

Cóż, Shins w pierwszym momencie wydawał się naprawdę w porządku. Mówił miło, miał bardzo kojący głos. Białowłosy podziwiał jego opanowanie i prawdopodobnie inteligencję kryjącą się pod płaszczem słów. Sasha zinterpretował jego słowa jako dobre poczucie humoru, które wymagało niezłej wyobraźni, ale czyżby ten po prostu się z niego naśmiewał? Zupełnie zignorował wszystkie z szeregu pytań, które zadał. Zupełnie jakby malarz rzucał grochem o ścianę. Jak jego pierwsze wrażenie było mylne? Były takie osoby, które udawały miłe, by tylko go zwabić i móc się nad nim stręczyć. Westchnął. Nici z malowania. Jak gdyby zrządzeniem karmy losu, pojawił się inny mężczyzna, który odegrał się za czyny na Sashy.
Siema gruby!
W sumie sam nigdy nikogo by tak nie nazwał, nawet jakby był zły, ale był to ciekawy dobór słów. Czy byli oni przyjaciółmi, że mógł sobie na to pozwolić, czy wrogami, i chciał go obrazić? W sumie świadomość tuszy, do niego dochodziła bardzo późno w procesie poznawania. Mógł ją co najwyżej próbować namierzyć ze słuchania oddechu i dźwięków odbijających się od ciała w jego procesie mini echolokacji. Dodatkowo wsłuchiwanie się w stąpanie po ziemi, choć trzeba było brać poprawkę na możliwy wzrost, co dało się jednak ocenić z wysokości źródła dźwięku.
Nieznajomy mówił głosem przyjacielskim, więc pewnie ta pierwsza opcja była prawdziwa.
- Sasha Bihaku, miło mi Pana poznać. – wyciągnął rękę do nowo poznanego, podnosząc się na jego poziom. Prawie jakby ślepota mu nie przeszkadzała w funkcjonowaniu, choć tak naprawdę musiał czekać aż Yoshi się nad nim zlituje i dopasuje do jego ułożenia dłoni. Raczej nie lubił tej formy powitania, chyba że sam je inicjował.
Kura w nogach zagdakała wesoło, jakby chcąc potwierdzić słowa białowłosego, albo może go dopingować?
- Rozumiem, że Pan też na wyprawę? – zwrócił się teraz do Kaguyi, który był jego głównym punktem uwagi. Nie miał w zasadzie wyboru, bo Shins nie chciał z nim rozmawiać.
- Na pewno będzie pan głównym bohaterem mojej kroniki wydarzeń. Jestem tutaj nie jako shinobi, jak pewnie większość, a jako artysta, który ma wszystko podkreślić w piśmie i na papierze. – tak… ma zasłonięte oczy, najpierw podaje rękę, a teraz mówi o malowaniu i spisywaniu.
- To jest Pysia! I nie jest do jedzenia! – postanowił uprzedzić fakty, wskazując jedną ręką w przybliżoną pozycję, gdzie znajdowała się kura. W momencie jak to mówił, zwrócił głowę w stronę czarnowłosego, jakby chcąc zaimplikować, że to ostrzeżenie, to przez jego słowa.
W sumie jak teraz zaczął łączyć fakty, jeśli naprawdę mężczyzna był otyły, to może lubił jeść, a to pytanie o kurczaka nawet nie miało w sobie ziarnka żartu, jak mu się wydawało? Zadrżał na tę myśl.
- Tak w ogóle to wy wszyscy się tutaj znacie? W karczmie poznałem panów Seinaru i Ichirou. – ciekawiło go, czy to może jest jakaś stała większa drużyna, czy wszyscy są totalnie z łapanki. Widział, że na pewno jednostki się znały, ale jak daleko mogło to sięgać? Sam był zdecydowanie nowy i nikt go nie poznawał, nie znaczyło to jednak, że nie trwa to już długo.

Dotyczy: Shins, Yoshimitsu

[Hikari]

Stojąc w swojej opustoszałej alejce mógł obserwować ludzi, czasem skupiając na sobie czyjąś uwagę. Nie rozpoznawał nikogo, ale to było dość naturalne kiedy siedział w swojej skorupie zbierając siły z strachu. Ludzie, którzy odpowiedzą na wezwanie będą głównie obcymi, ewentualnie wrogami jak mafia czy zagadką jak klepsydra. Mało to zachęcające aby wychodzić na sam środek sceny, więc ten znaleziony kącik był idealny do zbadania sprawy. Z tego miejsca Hikari mógł wymienić spojrzenie z przechodzącym dobrze mu znanym małżeństwem machając dłonią z lekkim uśmiechem na przywitanie z daleka. Dodało mu to trochę otuchy, miał osobiście dobre wspomnienia z Asaką i Shikarui'em. Nawet jeśli ktoś próbował je popsuć to nie zamierzał pozwolić się tak łatwo manipulować.
Jak się okazało szybciutko pozbył się samotności, bo przybył do niego podejrzany kapelusznik przy którym postanowił się mieć na baczności. Nie znał jego zamiarów, a podejście tak bezpośrednie do nieznajomego w ciemnej uliczce było odważnym krokiem wymagającym wiary w własne umiejętności. Nie pomylić z wrogością, bo takowej w żadnym wypadku nie przejawiał. Ot zwracał uwagę na podejrzane ruchy śledząc je wzrokiem.
- Prędzej do nastróju przed naszym zadaniem i ich lekceważenie zagrożenia.
Westchnął po szczerej odpowiedzi samemu będąc o wiele bardziej poważnym w tej kwestii. Zwyczajnie nie widział sensu przyjścia tutaj niektórych osób, obecność zbyt słabych jednostek mogła bardziej zaszkodzić niżeli pomóc. Podobnie jak stwierdzenie, że kogoś już chyba znasz... Jeszcze Yogańczykowi się nie zdarzyło aby ktoś znający jego przeszłość miał pozytywne zamiary więc lekko przymrużył oczy zastanawiając się co dokładnie odpowiedzieć.
- Mam nadzieję, że pozytywnie. Jestem zmęczony głupcami, którzy porywają się z kataną na słońce. Mam taką pechową sławę przynoszącą za mną śmieci do sprzątania.
Użył małej gry słów wykorzystując znaczenie swojego imienia, oraz oręż zauważony u przybysza jako swego rodzaju ostrzeżenie. Nie chciał teraz się męczyć, ale możliwe aby zabójca Akiyamy odpuścił sobie? Nigdy, bo za głowę Terumiego musi być olbrzymia nagroda odbierająca im rozum.
- Nie przedstawiłem się, ale nazywam się Hikari Terumi. Abyś nie miał wątpliwości, czy mnie mylisz.
Przedstawiając się był gotowy do ewentualnej potyczki.

Dotyczy: Asaka i Shikarui (1 akap), Jun

[Keira]

Rozmowa o hakomieczach trwała w najlepsze i widać było wyraźnie, że Akahoshi i Kaiko znaleźli wspólny język. Dobrze, może właśnie udało jej się załatwić Białowłosemu odpowiedniego nauczyciela na dalsze rozwijanie swoich umiejętności, nie tylko szermierczych, ale też żywiołowych. Mówiła mu, że jeśli tylko opuści świątynie, to szybciej trafi mu się okazja, niż normalnie. Miała rację, chociaż nadal obawiała się o jego bezpieczeństwo, swoje zresztą też. Jej mina była jednak nadal nieprzenikniona, a emocje skryte głęboko w jej duszy. Przysłuchiwała się chwilę rozmowie, uważnie oglądając broń Kakiko, gdy Kensei obracał ją s swojej dłoni i musiała przyznać, że była naprawdę wyjątkowa. Co więcej, miał dwa takie, więc mógł się posługiwać dwoma jednocześnie, a to z kolei stanowiło podobieństwo do jej umiejętności.
Zamaskowany mężczyzna ze sporym entuzjazmem przyjął jej propozycję gościny po całym tym wydarzeniu, aby mogli spokojnie porozmawiać i potrenować. Zarejestrowała też, że Asagi miał żonę, zaś Kensei nie posiadał żadnych zobowiązań. Skinęła więc głową Akahoshiemu, bo jeśli Asagi nie będzie mógł przyjść, to pójdą w trójkę. Skinęła więc głową.
- Kanamurze przyda się też szkolenie z Futonu. - Zawróciła się bezpośrednio do Kenseia. - Gdy się spotkaliśmy, odkrył swoją naturę chakry, ale nie miałam zbyt dużo czasu, żeby poświęcić go na nauki z nim. Razem, może uda się podszkolić go i w tej dziedzinie.
Tutaj spojrzała bezpośrednio na Kaiko, z miną ''o ile sam będzie chciał''. Gdy wyjaśniła mu i pokazała, jak naprawdę działa wiatr, chłopak całkowicie zmienił swój punkt widzenia i nie mógł się doczekać, kiedy tylko uda mu się opanować ten żywioł. Nie wiedziała, czy udało mu się zrobić jakieś postępy, ale jeśli tak, to nadal był w fazie początkowej, zaś jeśli nie, to dalej będą szlifować podstawy, tym razem z Kenseiem do kompletu. Może Zamaskowany przekona go do wachlarzu?
Ponownie rozejrzała się po okolicy i zdała sobie sprawę, że widzi coraz więcej osób. Najwyraźniej ekipa już się zbierała, więc warto by było przejść się jeszcze po wiosce i poszukać swoich, którzy również powinni się zjawić. Spojrzała więc ponownie na Kaiko, który wcześniej nie czuł się zbyt pewnie w tym towarzystwie, ale wyglądało na to, że szybko się zaaklimatyzował, więc mogła go spokojnie zostawić z Kenseiem, który w razie czego będzie go bronić przed napastliwością Asagiego.
- Przejdę się po wiosce i sprawdzę, czy ktoś ode mnie już się zjawił. - Poinformowała ich. - Do zobaczenia i powodzenia wam wszystkim.
Ukłoniła się grzecznie i odeszła, rozglądając się uważnie po ludziach, których mijała. Przechodząc obok tawerny, zdała sobie sprawę, że jest tam naprawdę głośno, więc część towarzystwa na pewno schroniła się tam. Już miała zajrzeć do środka, żeby sprawdzić, czy nie ma tam osób, które szukała, gdy dostrzegła je na zewnątrz, kawałek dalej. Odetchnęła z ulgą i podeszła do pary, której całe wieki nie widziała. Z jakieś dwa lata? Jakoś tak by wychodziło. Niby rodzina, ale z wiekiem mieli dla siebie coraz mnie czasu, co było dość smutną refleksją. Asaka wyglądała jakoś inaczej, ale Keira nie mogła skojarzyć, co jest nie tak. Może to dlatego, że tak długo nie widziała Kuzynki? Gdy ją zobaczą, podejdzie już całkiem blisko i uściska serdecznie Asakę. Tak, zdecydowanie się za nią stęskniła, bo nie miała z kim pogadać na babskie tematy. Matka nie wchodziła w grę, a służąca tym bardziej. Wiele razy czuła się naprawdę samotna, bo zwyczajnie nie miała z kim szczerze porozmawiać o tym wszystkim, co się wydarzyło.
- Cieszę się, że wreszcie was widzę. - Powiedziała, puszczając Asakę, po czym ukłoniła się Shikaruiowi. - Ile to już lat minęło? Dwa?
Twarz Keiry nadal była nieprzenikniona, niczym maska, przykrywająca prawdziwe emocje kobiety, jednak w głębi serca cieszyła się, że wreszcie mogła ich zobaczyć, całych i zdrowych. Wygląda na to, że małżeństwo im służyło, bo jeszcze nie zdążyli się pozabijać. To dobrze wróżyło.

[Vulpie]

Korzenie
Event W końcu nadszedł ten dzień. Dzień, w którym wszystko miało wyjść na jaw.
A wszystko zaczęło się od tajemniczego ogłoszenia, rozwieszonego i porozdawanego na całym znanym świecie shinobi. Nie dało się nawet w pełni określić tego, skąd ta wiadomość nadeszła, ani kto był za nią odpowiedzialny - na notkach nie było żadnych podpisów, jeśli nie liczyć niewielkiej, kształtnej pieczęci z atramentu, ułożonej na kształt ognistego ptaka. Powiadomienie było proste i bezpośrednie: "wpadliśmy na ślad Hana Sozo - jeżeli poczuwacie się do obowiązku, przybądźcie". Bez obietnicy zarobku, nawet bez prawdziwego zapewnienia, że cokolwiek uda się tam odnaleźć. Po prostu rzucono nazwę miasteczka "Oniniwa".
Ogłoszenie to, jednocześnie pobieżne, ale i mówiące wiele... brzmiało aż zbyt dobrze. Równie dobrze mogło być pułapką, zastawioną przez wroga, aby odnaleźć zbyt ciekawskie jednostki, i pozbyć się ich na swój sposób.
A jednak, na miejscu spotkania zjawiła się zaskakująco duża grupa najemników, chętnych na wzięcie udziału w tych niezwykłych poszukiwaniach. Każdy miał swoje powody, aby się tutaj pojawić: niektórzy chcieli dowiedzieć się więcej o przeszłosci Hana Sozo, inni przybyli tylko po to, by zebrane informacje przekazać swoim przywódcom klanowym, jeszcze inni liczyli tylko na zyskanie odrobiny rozgłosu poprzez uczestnictwo w tak ryzykownym zadaniu. Byli też tacy, którym po prostu się nudziło, i chcieli wziąć udział w jakiejś przygodzie, niezależnie jak groźnej. Ale jednak, wniosek pozostawał taki sam: przybyli. W dużych liczbach. I teraz pozostało im tylko wyczekiwać nadejścia zleceniodawcy, aby móc wyruszyć do Oniniwy.
Wioska Akatori, ustalona w ogłoszeniu jako punkt spotkania, była świadoma tego że w ich progach pojawi się duże ugrupowanie shinobi z całego świata - i widać po nich było, że nie byli tym faktem zachwyceni. Zwykli, prości ludzie, nie chcieli mieć z kłopotami nic wspólnego, a ninja mieli tę dziwaczną tendencję ściągania na siebie kłopotów na każdym kroku. Dlatego też, pomimo zwykłego dnia roboczego, ulice wioski były prawie puste - kto żyw, wolał pozostać w domach. Kiedy niektórzy shinobi przechodzili obok domostw, dało się też usłyszeć szczęk zasuw i uderzenia drewnianych okiennic. Jedynym miejscem, które jako tako nadal żyło, była tawerna - która dzięki przybyszom miała tego dnia większe obroty niż przez cały poprzedni rok.
A żeby tego było mało, od rana nad okolicą zaczęły rozciągać się gęste, ciemne chmury.
Parszywy dzień na deszcz.
Sądząc z pogłosek pomiędzy miejscowymi, można było usłyszeć że przez ostatnie kilka dni pogoda również była bardzo marudna - można było się więc spodziewać albo błota, albo zalewów z rzek. Dla farm opady były oczywiście znakomitą wiadomością. Nie można było jednak tego samego powiedzieć dla shinobi - zwłaszcza pochodzący z okolic widzieli, że nawet jeśli deszcz ustąpi, to górskie doliny mają tendencję do... innych utrudnień.
Małe ugrupowania oraz samotne jednostki shinobi zaczęły się kręcić po osadzie, szukając miejsca na ukrycie się przed deszczem: większość drzew, zadaszeń i altanek została natychmiastowo zajęta przez unikających zmoknięcia osobników. Czas mijał spokojnie, a pośród przybyszów nie było widać nikogo, kto zdawał się być zleceniodawcą tego dziwacznego zadania; istniało prawdopodobieństwo, że specjalnie oczekiwali, licząc aż pojawi się więcej osób. Jedynym osobnikiem, który chwilowo rzucał się w oczy, był dziwaczny mężczyzna odziany w szary płaszcz z kapturem, który do osady na wjechał niczym na wierzchowcu na wielkim, szaro-białym wilku. Obok niego kroczyły dumnie dwa inne psy, rozglądające się czujnie.
W końcu, nie wiadomo skąd, na trakcie pojawiły się trzy persony w długich, czarno-niebieskich płaszczach, zakrywających głowy kapturami. Spod nich dało się zobaczyć kilka drobnych szczegółow: pośrodku, jako przywódczyni, kroczyła będąca koło trzydziestki kobieta ze śnieżnobiałymi oczami i ciemnymi włosami, luźno wystającymi spod materiału na jej głowie. Po każdej z jej stron kroczył mężczyzna - jeden z nich miał również grubą bandanę, którą zasłaniał całe swoje oblicze, więc nie dało się rozpoznać kim był. Drugi zaś wyróżniał się znacząco - jego głowa pokryta była kolczykami, wczepionymi w nos, uszy, łuki brwiowe i usta.
Kobieta skinęła głową, a obydwaj, ignorując deszcz, ruszyli do wioski, aby podejść do każdego shinobi i ogłosić prostą wiadomość.
-Zbiórka na placu wioski za 10 minut. Nadszedł czas.

Pragnę was powitać na rozpoczynającym się właśnie evencie. Oto zasady:

• Na odpis macie czas 36 godzin od mojego odpisu. W przypadku nieuzasadnionego spóźnienia (NAWET O MINUTĘ), za pierwszym razem otrzymujecie upomnienie, często połączone z jakimś nieprzyjemnym kuku dla waszej postaci. Za drugim razem idziecie powiedzieć cześć Shinigami. Uzasadnione spóźnienia będę w stanie przyjąć, i wtedy będę też skłonny poczekać. Po upływie 36 godzin otrzymuję 24 godziny na własny odpis - ale jeśli się nie zjawi, proszę o wyrozumiałość, ostatnimi czasy bywam zabiegany i mogę nie wydolić. Jeśli takowe moje spóźnienie się zdarzy, zwykłem bywać bardziej litościwy w ocenianiu.
• Wszystkie używane techniki i statystyki mają być w uhide, który ma być w spoilerze. Za brak czegokolwiek - nie będzie to uwzględnione w mojej ocenie. A o spoiler proszę ze względu na to, że scrollowanie przez długie hajdy boli.
• Później (dam znać kiedy) zostaniecie rozdzieleni na dwie grupy, do których zapisywaliście się wcześniej.
• Gwoli przypomnienia - przez czas uczestnictwa w evencie, nie możecie dodawać sobie PH i zmieniać statystyk. Nawet jeśli np. przyszła wam wycena misji i macie pehacze, mają pozostać na koncie do końca eventu. Jeśli zobaczę złamanie tej zasady - będziemy się gniewać.
• EDIT: Proszę już w tych postać wklejać KP.

Good luck, have fun!

PS Wiem że kilka osób ma wpisane krótkoterminowe urlopy, np. do niedzieli lub poniedziałku. Jako że na razie akcja jeszcze się nie rozkręca po całości, ich brak odpisu w tej turze jest usprawiedliwiony.
Nie, jeśli wpiszecie sobie urlop PO zobaczeniu tego posta, to nie będziecie usprawiedliwieni, chyba że tego nie ustalicie ze mną.

[Tamaki Hyūga]

Jak się okazało, moje podchody w celu zbliżenia się do ciekawej grupy spełzły na niczym i nie miałam okazji ich dokończyć ponieważ do wioski przybyli nowi, jeszcze bardziej zwracający uwagę przybysze. Mężczyzna ujeżdżający wilka a chwilę później odziana w płaszcze trójka. Chwilę później dwójka mężczyzn przeszła się po całej wiosce przekazując wiadomość o rychłej zbiórce, która miała mieć miejsce na placu. Z braku lepszego zajęcia niezwłocznie się tam udałam aby w spokoju zaczekać na obwieszczenie dalszych szczegółów. Po drodze na miejsce zbiórki ujrzałam także Masako, która przechadzała się po wiosce, jednak stwierdziłam iż zaczekam z przywitaniem się z nią aby nie robić w tej chwili zamieszania. Rozejrzałam się również w poszukiwaniu Harishama, który prawdopodobnie skończył już wznosić modły i miałam nadzieję że zaraz do mnie dołączy abym mogła mu powiedzieć o obecności Uchihy. W oczekiwaniu na rozpoczęcie zbiórki bardzo uważnie przyglądałam się wszystkim zebranym shinobi, ciekawa czy ujrzę więcej znajomych twarzy.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Kabura na prawym udzie
- Kabura na lewym udzie
- Torba przy pasie z tyłu po lewej stronie
- Manierka z symbolem Suitonu przy pasie
- Sztylet przy pasie

  Ukryty tekst

EDIT: Dodane KP

[Akaruidesu Yoake]

Do wioski zbierało się coraz więcej ludzi, zatrzymując się a to w tawernie, a to pod drzewem, a to na placu. Yoake tylko obserwował wszystkich, siedząc sobie pod tawerną. Zaczęli jednak pojawiać się dużo bardziej złowrodzy osobnicy. Zapłaszczony jegomość z trójką psów, no i trójka, która szła od razu na plac, a potem zbierać ludzi. Zanim przyszedł jednak mężczyzna z informacją o zbiórce za 10 minut, blondwłosy chłopak z Antai podniósł się, otarł ręce z resztek soku pomarańczowego, którym niechcący się musiał ubrudzić przy jedzeniu cytrusów, a następnie powoli szedł w stronę miejsca zbiórki, rozglądając się przy tym. Niektórych ludzi stąd kojarzył z turnieju, tak jak chociażby Harishama, który miał nieprzyjemność przegrać z Yoake w pierwszej rundzie. Akaruidesu miał nadzieję, że Hoozuki nabrał trochę umiejętności od tego czasu, bo wtedy nie pokazał nic. Tamaki i Masako, Shins i Yoshimitsu. Dużo twarzy z Watarimono, jakkolwiek różnie szło im wszystkim, jeśli chodzi o osiągnięcia. Chłopak aż przez chwilę się zastanawiał, czy może trafi się tutaj ta dziwna Maname, ale jakoś jej nie dostrzegał.

Nie będąc zajęty żadną pogawędką i czając się wręcz na jakąkolwiek zmianę sytuacji w wiosce, Yoake był na miejscu zbiórki jednym z pierwszych. Teraz, gdy nosił miecze po obu stronach, trzymał dłonie oparte na obu rękojeściach, ale nie w sposób sygnalizujący gotowość do ich dobycia. Od tak po prostu, żeby ręce się gdzieś znalazły. Chłopak był wyraźnie zaciekawiony tym, co się zaraz stanie i rozglądał się, jak schodzą się inni. Stanął raczej na uboczu placu, ale jego żółte włosy i żółte haori przy ściemniającym się niebie mogły wyglądać jak ludzkich rozmiarów lampa. Twarz młodzieńca skierowała się ku niebu, oczy się przymknęły, a usta przemówiły.
- Uh. Mam nadzieję, że będzie burza. - Powiedział do siebie, a potem wrócił do rozglądania się po otoczeniu. Ciekawe, co prezentują ci wszyscy shinobi, którzy się tutaj zjawili... To powinna być sama śmietanka, ale jak widać jest tu też wielu niedoświadczonych, aczkolwiek ambitnych. Yoake sam był jednym z nich, z tego młodego pokolenia, które ścierało się w Watarimono. Gorzej, że jeśli szpiedzy Nieprzyjaciela zaraportowali mu dokładnie, to ma zdolności tych wszystkich młodzieniaszków na talerzu. No trudno. I tak każdy ryzykował swoje życie stawiając stopy w tej wiosce, bo wszystko ciągle może być jedną wielką pułapką.

KP:

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na obu udach, Torba nad lewą nogą, Wakizashi przy prawym boku, Katana przy lewym boku

  Ukryty tekst

[Asaka]

Kiwnęła głową do Hikariego i posłała mu delikatny uśmiech, kiedy na moment ich spojrzenia się zetknęły i mężczyzna też ich zauważył – co zaznaczył swoim machnięciem ręki. Mimo tego, jak bardzo Hikari potrafił być narwany i ona nie żywiła do niego negatywnych uczuć – dobrze jej się kojarzył, w końcu spędził z nimi naprawdę przecudowny wieczór i noc podczas ich wesela. A to zawsze było dobre wspomnienie.
Sama nie wiedziała czego się tutaj spodziewać. Wioska jak wioska – jak już zauważyła była mała i składała się z cywili, którzy z racji swojego położenia na terenach Daishi zbyt wielu gości to nie mieli. Niespecjalnie dziwiła się, że wszyscy się pochowali w domach, bo to samo bywało, gdy i w okolicach jej rodzinnej wioski pojawiało się więcej shinobich. Jeden to był już kłopot (ha, dokładnie z tego samego powodu w ogóle przyszła na świat, co za ironia), a co dopiero kilku. A tutaj? Tutaj cholera wie ile ich się mogło zebrać, a z tego co widziała – wcale niemało.
Kiwnęła głową, przyjmując do wiadomości słowa lawendowookiego.
- Yami? Naprawdę? – Asaka wyraźnie się ożywiła i uśmiechnęła, a uśmiech ten dotknął również jej złotych oczu. Yami był tak charyzmatycznym młodzieńcem, w wieku chyba takim samym jak jej własny brat i trochę też go tak traktowała – jak młodszego brata, nad którym trzeba roztoczyć opiekę. Strasznie go polubiła i naprawdę się o niego martwiła od momentu kiedy pod Iglicą zdarzyło się to, co się zdarzyło. Na myśl o tym, jak próbował ją pocieszyć po kłótni z Toshiro aż robiło jej się ciepło na sercu. - Cieszę się, że jest cały i zdrowy. Chciałabym się z nim zobaczyć – stwierdziła tak po prostu, a po chwili przeniosła na męża skonsternowane spojrzenie. - Co? Jaki ninja z kurą, co to za nieśmieszny żart – jeśli więc Shikarui oczekiwał odpowiedzi, to Asaka ich nie miała, bo to było po prostu niedorzeczne. - T-toshiro? Gdzie? – na chwilę się zająknęła i rozejrzała bezradnie w lewo i w prawo. Nigdzie go jednak nie zauważyła. Ale wcale nie była pewna, czy chciała go widzieć już teraz. Ledwie kilka dni temu przeczytała od niego list. Było… Dziwnie. - Naprawdę? Nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwać. W ten pozytywny sposób – była z niego dumna, naprawdę, a na potwierdzenie uniosła dłoń i lekko przejechała kciukiem po policzku Sanady.
Dostrzegła wtedy kątem oka jak białowłosa kobieta, którą wcześniej zauważyła, zaczęła się do nich zbliżać. To naprawdę była Keira, wszędzie by ją poznała! Asaka odsunęła się wtedy odrobinę od męża – ot po prostu zrobiła dwa kroki do przodu.
- Keira! – zawołała do niej i gdy tylko znalazła się w zasięgu to ją złapała, przyciągnęła do siebie i przytuliła, tak po prostu, jak dawno nie widzianą przyjaciółkę. A była przecież rodziną. Nie widziały się… Naprawdę dużo czasu, ale Asaka nie zastanawiała się teraz ile, bo nie miało to większego znaczenia. Ludzie z wiekiem zakładali rodziny, zaczynali żyć swoim życiem i tego czasu zwyczajnie brakowało. Ale złotooka Koseki była przy tym bardzo rodzinna i cały czas pielęgnowała swoje więzi z macochą i ojcem, a także jego rodziną – matką Keiry chociażby, bo ona zdaje się była na miejscu w Seiyamie w przeciwieństwie do białowłosej kuzyneczki. - Ale wyrosłaś, dobrze wyglądasz – powiedziała do niej, kiedy już ją wypuściła (choć nie do końca, bo nadal trzymała obie jej dłonie w uścisku swoich szczupłych palców) i obejrzała ją sobie uważnie od dołu do góry. - Chyba to szkolenie w Kaigan naprawdę ci służyło – uśmiechnęła się do niej i na moment tylko zadarła głowe pod kątem, żeby zerknąć tak z ukosa na twarz Shikiego. Asaka była z tej trójki najniższa, ale już do tego przywykła i się nie przejmowała. - No, chyba tak, chyba będą ze dwa lata. Szybko zleciało, nie? – ścisnęła lekko dłonie Keiry. - Shikarui miał ci zostawić wiadomość od Shirei-kana, ale musieliście się minąć. Dobrze, ze jesteś.
Wtedy też podszedł do nich jeden z nowoprzybyłych mężczyzn informując gdzie i za ile będzie zbiórka. Aha, czyli się zaczęło. I przy okazji zaczęło też padać. Asaka uniosła głowę i z ukosa spojrzała na deszcz, jakby chciała go przegonić, ale w odpowiedzi dostała tylko kroplą w oko, które musiała przez to przymrużyć i otrzeć wierzchem dłoni, na chwilę puszczając Keirę.
- Chodźcie pod daszek tam, głupio zmoknąć. Źle się będzie później szło – i pociągnęła ich w stronę jakiegoś domu dość blisko miejsca zbiórki, żeby chociaż na trochę skryć się przed deszczem.

Wspomnieni: Hikari, Yami, Toshiro
Dotyczy: Shikarui, Keira

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " ?? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... ex=41&t=0s[/youtube] Kapelusznik nie wyglądał na przesadnie zainteresowanego Hikarim, przynajmniej z początku - ot osobnik który schował się albo przed deszczem, albo przed innymi. Niezależnie od tego stanął tam i rozglądał się. Poprawił jedynie kapelusz - bo padało, a nie chciał za bardzo zmoknąć. Jun był odważny, ale też nie rzucał słów, ani nie stawiał kroków na wiatr - kroków które należały do osoby ćwiczącej i znającej się na machaniu mieczem. Mógł uchodzić za samuraja, bo i przez wiele lat żył w ich społeczeństwie, można nawet powiedzieć, że " jest " jednym z nich. Na pierwsze słowa Hikariego nie odpowiedział, mruknął jedynie porozumiewawczo, nie nawiązując kontaktu wzrokowego na dłużej.

Czekał co ten powie dalej, sam twierdził, że nie powinno być tutaj ludzi którzy nie znają się na robocie, nie chciał ich oceniać, wiedział jednak doskonale, że będzie niebezpiecznie i nie każdy sobie z tym poradzi - co do Hikariego wątpliwości nie miał, jeśli to był właśnie ten osobnik który doprowadził do takiego zamieszania w kupieckim mieście. – Lubię wyrzucać śmieci... — Uśmiechnął się, dodając ciut zajadle. – Dobra robota. Terumi Hikari — Powiedział znudzony, bez większych emocji czy gratyfikacji w głosie. Obrócił się w stronę swojego rozmówcy, wykonał kilka powolnych kroków w jego stronę, wyciągnął rękę – Jun, podróżnik — Kapelusza nie podnosił, bo to właśnie on go identyfikował i wyróżniał bardziej niż cokolwiek innego. Gdyby nie plecak i miecz to można by powiedzieć, że bogatym jest on farmerem. No i nagle ktoś się zbliżył informując nie tylko ich, ale też innych o spotkaniu na placu wioski. Jun obrócił delikatnie głowę w kierunku głosu, wrócił zaraz do Terumiego – Zobaczmy kogo tu przywiało. —

Hikari, Jun i kto chce
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Takashi]

Strach przed nieznanym nie mijał aż do ostatniego momentu, chociaż w zasadzie ciężko było określić, kiedy takowy miał nastąpić. Z każdą chwilą w chłopaku rosło poczucie niepokoju, braku wiary w siebie, a także niemocy, choć tak naprawdę nic jeszcze się nie działo, to on już zaczynał wymyślać mroczne scenariusze. Wszystkie jego dotychczasowe misje były niczym w porównaniu do tego, co zaraz miało się rozpocząć, to właśnie dlatego nie był w stanie myśleć racjonalnie. Przypominał sobie wszystkie zadania, które wykonał i to w większości tak naprawdę wyłącznie dzięki szczęściu, zdarzały się jednak sytuacje, gdzie nie był w stanie pomóc niewinnym ludziom. Była nawet sytuacja, gdzie niemalże bezbronni mieszkańcy niewielkich osad ginęli w walce z bandytami, ponieważ właśnie Nara wykazywał się brakiem odpowiednich zdolności. Był słaby. Nie potrafił realizować obranej sobie drogi z powodu braku wyszkolenia, rzadkim treningom, a może nawet zwyczajnemu lenistwu. jak ktoś, komu czasem nie chce się podnieść ze snu, zamierza zostać bohaterem ratującym ludzkie istnienia? To się nie trzyma kupy.
Zły nastrój Nary nie był jedynym czynnikiem tworzącym taką, a nie inną atmosferę. Dochodził również fakt pogody, która z minuty na minutę pogarszała się jeszcze bardziej. Od samego rana nad Daishi wisiały ciemne chmury, mimo wszystko on sam deszczu się nie spodziewał. Można powiedzieć, że nawet go lubił, ale głównie w sytuacjach, kiedy obserwował go z okna, z wnętrza jakiegoś budynku, nie za bardzo z kolei lubił na nim przebywać. Nie miał żadnego płaszcza, którym mógłby się odziać, także zmókł dość szybko. Coraz bardziej przestawało mu się to podobać, a brzuch bolał go mocniej, jakby zaraz miał zapaść się pod ziemię, albo najzwyczajniej w świecie zniknąć. Nie, to zdecydowanie nie jego dzień.
-Weź się w garść, co inni sobie o tobie pomyślą. Jesteś blady, jakbyś miał zaraz paść, trzęsiesz się co chwila, gdyby nie deszcz, każdy by zauważył, że się pocisz ze strachu. Nie tak zachowuje się prawdziwy shinobi, który chce bronić innych. - jego podświadomość zachowała postawę zupełnie odwrotną do jego samego.
Jakiś wewnętrzny głos starał się mu wmówić, że to, co robi i to, jak się zachowuje, jest po prostu złe. Tak nie przystoi. Jasne, gdzieś tam w jego myślach krążyły tego typu mowy motywacyjne, ale nie świadczyło to o tym, że miało mu się choć odrobinę polepszyć, to było bardziej złożone, niż mogłoby się wydawać. Tak prędko nie puści.
Po tak naprawdę niedługim czasie oczekiwania w Akatori pojawiły się trzy nowe osoby, których aura była szczególna i znacznie różniła się od pozostałych, jedna kobieta i dwóch mężczyzn. Kobieta kontynuowała obrany wcześniej tor poruszania się, z kolei mężczyźni rozproszyli się, by przekazać wiadomość każdemu shinobi'emu biorącego udział w zgromadzeniu. Takashi'emu również. Wiadomość była krótka i konkretna, nie zamierzał na nic czekać, od razu po usłyszeniu polecenia ruszył przed siebie. Jego celem był główny plac wioski, na którym powoli zaczęli się wszyscy schodzić, on sam nie trzymał się z początku żadnej kupki, stał w jednym miejscu, nieco odizolowany od pozostałych, jakby wstydząc się do nich podchodzić. Oczywiście, że się wstydził, nie przepadał za towarzystwem innych, szczególnie, że większość tutaj trzymała się w grupach, a on był jednym z nielicznych, którzy są sami. Próbował się rozglądać i znaleźć kogoś, do kogo mógłby się przyłączyć, ale bał się odrzucenia. Od wszystkich zgromadzonych tutaj osób biła swojego rodzaju energia, która świadczyła o ich ogromnej mocy, a także o zdobytym doświadczeniu, czyli o czymś, czego jemu samemu brakowało. Nie umiał się temu przeciwstawić, dlatego na razie trzymał się na uboczu, przynajmniej póki nie dostał innego polecenia od zleceniodawcy. No tak, przecież to misja, trzeba się dostosować do wymagań i słuchać przełożonych, a to wychodziło mu już bez zarzutów.
Po dotarciu na miejsce był w stanie dostrzec, że wokół miejsca zbiórki znajdowało się wiele budynków z zadaszeniem przed nimi, a ponieważ on sam nie miał żadnej ochrony przed deszczem, to postanowił wykorzystać okazję. Jeśli wymagałaby tego potrzeba, w każdej chwili mógłby się znaleźć bliżej centrum zdarzenia, aczkolwiek z tego miejsca doskonale wszystko widział i słyszał, nawet zważywszy na opady. Dopiero po pewnym czasie zauważył, że na placu zaczyna się schodzić coraz więcej ludzi, wcześniej nie był w stanie dostrzec, bo niektórzy byli w tawernie, teraz dopiero się ukazali. No, tego typu zgromadzenie mogło rzeczywiście stanowić zagrożenie dla samego Han'a, wystarczyło na nich spojrzeć. Sam wygląd tych wszystkich ludzi krzyczał "jestem chodzącą potęgą", chociaż zdarzały się też przedziwne osoby z towarzystwem kury, czego pojąć nie był w stanie. Mimo wszystko zaczynał się przekonywać do tego, że nie jest w tym wszystkim sam i może naprawdę nie ma powodów do obaw, a wiara w siebie pomoże cokolwiek osiągnąć.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Cichy dźwięk dzwoneczka ginął w tym zgiełku. Gubił się pomiędzy kroplami deszczu, które jeszcze nie nadeszły i które nadejść miały. Przynajmniej tak można było wnioskować z pogody. Czarnowłosy spoglądał na ten świat spod czarnego kaptura, by złośliwa woda nie dostała się do jego oczu - zatrzymywać się więc na nim i na ciężkim, czarnym płaszczu, który okrywał ciemną zbroję. Takie warunki nie sprzyjały wyprawom. Sam jej początek odznaczony był przez bogów: tylko nie idź tam... - a człowiek, jak głupi kot, nigdy nie słuchał. Szedł, ponieważ zwykł wytyczać swoje własne ścieżki na tym boskich łez padole. I patrząc na ten świat wiedział doskonale, że spośród tych wszystkich śmiałków, zarówno tych bardzo energetycznych, bardzo mądrych, bardzo dzielnych jak i tchórzliwych i złych, jeden z nich był najbardziej cierpliwy i sięgnie kościstą ręką jednego czy dwóch. Ten jeden gość, którego gołe oko dostrzec nie mogło, a które doskonale czuło się tam, gdzie nogi ślizgały się na śliskim błocie. Gdzie koszmary wiły się nawet poza wyobraźnią. Tylko kto..? Który z nich..? Na kogo, drogi Boże, tym razem padnie więcej łez (bo słonych)?
- Na pewno nie jest w częściach. - Żarty Sanady zawsze były najwyższych lotów, kiedy już żartować zaczynał. Pomijając kuriozum w postaci kogoś, kto posiada kurę, wszyscy zdawali się być raczej zwarci, gotowi i wcale w nie najgorszych nastrojach, nawet pomimo panującej pogody. Kiwnął w kierunku Hikari'ego głową, dając znać, że jego obecność nie uszła niepostrzeżenie, zwłaszcza kiedy i Asaka się z nim przywitała. - Kura Pysia. - Odpowiedział Asace całkowicie poważnie, jakby ta informacja miała kompletnie zmienić jej pogląd na całą sprawę. - Chyba jest w dodatku ślepy. On, nie kura. - Kiedy już powiedział to zdanie zrozumiał, że mogło to wcale nie być takie oczywiste. Widowisko było bardzo ciekawe i można by uznać, że jeszcze istnieje coś takiego jak prywatność, więc mógł tak bezczelnie nie podsłuchiwać i nie badać sytuacji, ale to wymagałoby założenie, że Shikarui to ten miły gość. Ach, zaraz. Przecież on był bardzo miłym gościem. Od scenki rodzajowej odciągnęła jego wzrok Asaka, której dotyk poczuł. Połowicznie nie jego sprawą było, kogo dobierze Saisei pod swoje skrzydła, żeby za pomocą pachołków spalić świat Hana. Zapewne wierzyli, że zdobędą coś, co pomoże im z nim walczyć. Ujął podbródek Asaki w palce i obrócił go w kierunku, w którym stał Toshiro, wskazując go dodatkowo palcem. Niezbyt się z tym kryjąc. Szare powietrze wcale nie ułatwiało poglądu na wszystko wokół.
Skłonił się połowicznie przed Keirą, kiedy podeszła do nich, odrywając się od towarzysza tajemniczego jegomościa. Och jakże, jakże tajemniczego... Nie dało się Keiry nie lubić - głównie dlatego, że jak to kobiety zresztą miały w zwyczaju, mimo wszystko nie była od niego wyższa. A każdy, kto był niższy, dostawał plusa na start znajomości. Tym nie mniej jego twarzy nie wyrażała żadnych wyższych ani niższych emocji. Jak zawsze - była po prostu spokojna. Wydawał się rozleniwiony w swoich ruchach.
- Zgadza się. Byłem w twoim domu. - Jak widać jednak Keira tak czy siak otrzymała wiadomość o tym, że ma się szykować grupe party w starym domu Hana. Jak wiadomo - im więcej ludzi tym weselej. Małe party zakładały minimum 300 osób. - Yami jest w karczmie. Z kurą Pysią. - Może i mina Shikaruiego na to nie wskazywała, ale sam fakt tego, że była tu kura i jakiś cherlak jej towarzyszący (z jakiegoś powodu kura wydawała mu się groźniejsza od jej posiadacza ze swoim wyzywającym, hardym spojrzeniem), całkiem go rozbawił. Wziął go raczej za miejscowego, nawet jeśli Sasha prezentował sobą zasób chakry, który w przeciętnym człowieczku się nie rozwijał. Saisei raczej nie wpadłoby brania kogoś takiego na wyprawę, prawda?

Karta Postaci:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): odznaka Sentoki od Kosekich, Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku z dzwoneczkiem, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce
Zbroja: 3 kunai na prawym udzie, 3 kunai na lewym udzie

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

Białowłosy przywitał się ze swoim dawno niewidzianym przyjacielem i chłopcem, który posiadał bandaże na oczach i kurę. Chyba sam nie wiedział co jest bardziej absurdalne. Kaguya jednak nie przywiązywał do Niego większej uwagi ponieważ podszedł tutaj do Shinsa. Ten jednak miał chyba mu za złe, że zniknął po turnieju. -Zniknąłem to zniknąłem. Uciął temat turnieju. Nie miał zamiaru na ten temat rozmawiać. -Plany aktualne chociaż w trochę zmienionej formie, pogadamy po całej tej sprawie. Oznajmił krótko bez większego zaangażowania emocjonalnego, a wtedy do rozmowy wtrącił się mały hodowca kur.
Sasha Bihaku? Kaguya go nie znał, nie znał też takiego nazwiska. Czyżby zwykły cywil przybył wziąć udział w takiej dużej sprawie? Przyjemny wygląd twarzy i ta naiwność. Niby nie mógł mieć mu tego za złe ale jednak...
-Zostań tutaj i poczekaj na opowieści tych, którzy przeżyją. Ostrzegł? Chyba nie, to by oznaczało że obchodzi go los tego dziwnego malca. Przyjrzał mu się dokładniej ale nic ciekawego nie dał rady zauważyć ale Sasha nie odpuszczał i tym razem przykuł uwagę Yoshiego. -Jest Ichirou? Skoro doszło do Unii to muszę z Nim porozmawiać. Yoshi musiał odstawić wrogość i uprzedzenia, celem nadrzędnym była silna pustynia. Chłopak rozglądał się po wiosce i szukał znajomych twarzy. Mignęła mu gdzieś białooka Tamaki i ten dzban Hozuki co wbiegł w technikę przeciwnika. Podczas swoich obserwacji zauważył pewną osobę, która jeśli się nie myli jest bardzo sławna wśród Kaguya. Hikari Terumi. Yoshi słyszał o Nim tak jak chyba każdy Kaguya z jego pokolenia. Facet starał się pomóc jego pobratymcom za co należało mu się podziękowanie w odczuciu chłopaka. Kiedy zbierał się w jego kierunku to nagle pojawiły się dziwne persony, które szybko wyjaśniły po co tutaj są. -No to się zbierajmy. Shins. Skinął w kierunku placu, na którym mieli się zebrać.
Na podziękowania czy rozmowy przyjdzie jeszcze czas, teraz pozostało mu tylko oczekiwać nieoczekiwanego i dowiedzieć się jak najwięcej dla Nariko, w końcu po to tutaj był.

Shins,Sasha i osoby wspomniane Ichirou i Hikari.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Keira]

Asaka podeszła do tego spotkania bardzo entuzjastycznie, czego można było się po niej spodziewać. Wystarczyło, że Keira wyciągnęła do niej ramiona, a ta już porwała ją w swoje objęcia, przytulając mocno i serdecznie. I w tym momencie Keira zdała sobie sprawę, co było nie tak i co jej nie pasowało w wyglądzie Kuzynki. Mimo zbroi Asaki, wyraźnie czuła na swoim brzuchu niewielkie wypuklenie, które mogło świadczyć tylko o jednym i wcale to nie była nadwaga. Momentalnie zrobiło jej się niedobrze ze strachu na samą myśl o tym, jak Kuzynka mocno ryzykowała, zjawiając się tutaj w swoim stanie. Nie miała pojęcia, dlaczego Shikarui nie wybił jej tego z głowy! Gdy więc Asaka puściła ją i chwilę jeszcze trzymała ją za ręce, Keira posłała im poważne spojrzenie. Nie lubiła robić komuś wyrzutów, zwłaszcza starszym, ale to już zakrawało o tak straszną głupotę, że chyba się nie powstrzyma. No zwyczajnie nie da rady. Najpierw jednak temat zszedł na nią, więc skinęła głową zarówno na słowa Asaki, jak i Shikaruia.
- To prawda, trochę mnie wzmocniło. Wcześniej byłam chodzącym nieszczęściem. - Przyznała rację Kuzynce, po czym zwróciła się do jej męża. - Tak, wiem. Nie zastałeś mnie, ponieważ akurat wracałam z Kaigan. Dowiedziałam się o wszystkim od Shirei-kana i też próbowałam się z wami skontaktować, ale nie zastałam was w domu. Cieszę się, że wreszcie was widzę.
Z resztą czy to ważne? Są tutaj, cała trójka i mieli zadanie do wykonania, tylko cholera jasna, co Asaka sobie myślała! Zapewne Kazuo nie miał o tym pojęcia, bo sam zabroniłby jej iść. Dobro Klanu było dla niego zawsze najważniejsze i nigdy nie zgodziłby się na takie ryzyko. Westchnęła i już chciała poruszyć ten temat, kiedy podszedł do nich jakiś zakapturzony nieznajomy i poinformował o zbiórce. A więc nadszedł czas, do tego zaczęło padać. Keira była przyzwyczajona do kapryśnej pogody w górach, jednak mimo wszystko zmoknięcie nie było czymś przyjemnym. Ruszyła więc za Shikim i Asaką, która zaproponowała schronienie się pod jakimś dachem, żeby mieć jednocześnie dobry widok na miejsce zbiórki. Dopiero wtedy, kiedy byli już na miejscu, ponownie spojrzała na tą dwójkę. Jej oczy wyraźnie teraz odzwierciedlały niepokój.
- Na początek chciałabym wam pogratulować. - Tutaj wymownie spojrzała na brzuch Asaki. - Muszę jednak o coś zapytać. Czy odkrycie tajemnicy Hana jest na tyle istotne, żeby tak bardzo narażać siebie i dziecko? Asaka, w swoim stanie jesteś bardziej narażona nie tylko na ataki, ale też na wszelkie trudny i niewygody związane z podróżą. Nie mogę zrozumieć, dlaczego przedłożyliście tak niebezpieczną misję nad życie swojego dziecka i chyba nie dam rady tego zrozumieć.
Tak, było czuć, że jest zawiedziona tą lekkomyślnością. Owszem, oboje byli silni i umieli o siebie zadbać, jednak nie przewidzi się wszystkiego. Nie mieli nawet pojęcia, dokąd idą, może przyjdzie im w pocie czoła wspinać się po górach, a męczenie się i wysiłek nie był zalecany kobiecie w ciąży, która zwyczajnie mogła wtedy poronić. Było to zbyt duże ryzyko i Keira nie mogła uwierzyć, że zdecydowali się tutaj przyjść. Nie mogła jednak niczego im zakazać i skoro zdecydowali, to w razie czego, będą żyć z ewentualnymi konsekwencjami. Było jej jednak przykro.

  Ukryty tekst

[Asaka]

Taka już była – ekspresyjna i ciepła dla osób, które szczerze lubiła czy kochała. Tych, których nie lubiła też wiedzieli o tym od samego początku, bo Asaka nie zwykła ukrywać w sobie takich emocji. Tak i Keira mogła poczuć na sobie na dzień dobry to ciepło być może kojarzące się z domem, kiedy Asaka porwała ją do siebie i naprawdę serdecznie ją uściskała.
- Cieszę się, naprawdę. Dobrze cię widzieć silniejszą – i wcale nie chodziło jej o tę fizyczną stronę, bo Keira wcale nie wyglądała jak mięśniak. Obie były do siebie pod tym względem podobne i czy było to takie dziwne? W końcu miały te same geny, podobieństwo więc musiało być między nimi widoczne i wcale nie tylko w kolorze włosów. - A to możliwe, mieliśmy ostatnio u nas gościa i bywały momenty, że nie siedzieliśmy w domu. Przyszedł tutaj z nami. To taki zamaskowany wysoki mężczyzna w masce, Yokage Mujin. Jest medykiem z Ryuzaku no Taki – wyjaśniła niebieskookiej. Może brzmiało to jak jakieś tłumaczenie się, ale zdecydowanie tym nie było; ot, chciała jej przybliżyć to, co się u nich ostatnimi czasy działo i dlaczego mogła ich nie zastać. A przy okazji wskazać potencjalnego sojusznika, bo kto wie, co tutaj się będzie w ogóle działo. A wiedza o tym, kto był kompetentnym medykiem w miejscu, które równie dobrze może stać się piekłem na ziemi, skoro wszystko dotyczyło Hana… była wiedzą bezcenną.
Z początku Asaka zrobiła wyjątkowo głupią minę, taką, która wyrażała zdziwienie i niezrozumienie, kiedy Keira im pogratulowała. Jedno jej spojrzenie niżej, Asaka za nim powędrowała i… westchnęła, przenosząc w końcu spojrzenie na białowłosą kuzynkę. Złotooka patrzyła na nią przez chwilę, wyraźnie zastanawiając się co jej powiedzieć, a ostatecznie się uśmiechnęła.
- Tak. Mamy pewność, że on żyje, to nie tylko głupia plotka, która ma wystraszyć co bardziej bojaźliwych. Jeśli to miejsce naprawdę jest z nim związane, to może się tam znajdować wszystko. On jest… On pochodzi od Jugo – powiedziała jej w końcu, jednak wyraźnie przyciszyła głos i nachyliła się do kobiety, żeby nikt ich nie podsłuchał. Han pochodził od Jugo, tak jak Shikarui – o czym oczywiście Keira wiedziała, bo żadną tajemnicą nie było to, za kogo Asaka wyszła. Przyjęła przecież nazwisko szczepu Jugo i sama teraz należała do tej rodziny. Nawet jeśli służyła znacznie większemu i potężniejszemu rodowi. - Nie mogłabym prosić, żeby Shikarui siedział w domu ze mną gdy nadarza się taka okazja. Zresztą… Siedziałabym i bym się martwiła przez kilka dobrych dni. Albo i kilkanaście, kto wie. To dopiero byłoby dla mnie niebezpieczne, te wszystkie nerwy z niewiadomej, z bezsilności… Chyba sama wiesz jakie to uczucie – dodała jeszcze i ze współczuciem spojrzała na kuzynkę. Czy ona sobie nie wypominała, że gdyby była tam wtedy, z bratem i narzeczonym, to to wszystko mogłoby dzisiaj wyglądać zupełnie inaczej? - Tysiąc razy bardziej wolę być tu i móc się do czegoś przydać. Na pewno się przydam. Sama od jakiegoś czasu uczę się sztuki iryojutsu. Będę się trzymać z tyłu i robić za wsparcie i defensywę, spokojnie. Zresztą czuję się już dużo lepiej niż wcześniej – uśmiechnęła się do kuzynki i wyciągnęła do niej rękę, żeby lekko poklepać ją po ramieniu. - Nie martw się. Tak naprawdę jest lepiej. Jedna celnie położona ściana może zmienić bieg historii i uratować kilka żyć. Tak czy siak… dziękujemy. Zaskakujące, jak na coś czekasz, a później i tak się tego nie spodziewasz – ot, taka prawda. Niezbadane były ścieżki życia i boskie wyroki, czy jakoś tak.
- Shiki… Czy ty sobie teraz z nas żartujesz? Ślepy ninja i kura Pysia? – powtórzyła za nim, odwróciwszy do niego głowę, żeby spojrzeć, czy coś w jego mimice się zmienia. Nie zmieniało. Shiki był tak poważny jak zawsze. I tak zaskoczony jak i ona, a może nawet bardziej, ale jego zaskoczenie było czyste i kojarzyło jej się z takim dziecięcym niezrozumieniem i zagubieniem w świecie. - Nawet nie wiem co mam o tym myśleć – kobieta pokręciła głową i na nowo zainteresowała się Keirą. - Wydawało mi się wcześniej, że stałaś z jakimiś nieznajomymi. Kto to był? Jacyś twoi towarzysze?

Dotyczy: Shikarui, Keira

  Ukryty tekst