Wioska Akatori

[Yami]

W końcu przyszedł posiłek. Nie było on wielce gustowny, nie pachniał wspaniale ani nie pokazywał wielkich umiejętności i kunsztu kulinarnego. Nie, był to zwykły posiłek jakich wiele w normalnych domach na wsi czy w mieście. Przygotowany posiłek przez prostą kobietę dla typowego chłopa, który przyszedł z pola coś zjeść i się napić. Choć w Karmazynowych Szczytach i tak niewielkiej wiosce to pojęcia w sumie nie mam co oni tutaj tak naprawdę robią i z czego się utrzymują. Może owce hodują czy inne kozy. Mniejsza. Posiłek był prosty co nie oznacza, że był niesmaczny. Był w porządku. Mięso przyzwoite, przypraw też niezbyt dużo, wszak nie każdy lubi. Ziemniaki, jak ziemniaki ugotowane z masłem i posypane koprem czy innym zielskiem. Najważniejsze, że mogłem coś zjeść i mieć w nosie wszystko co działo się naokoło mnie.
Upiłem kolejny łyk piwa i dokończyłem posiłek. Byłem zmęczony a teraz najedzony. Idealne połączenie do przymknięcia powiek. I tak się stało. Przymknąłem powieki i zacząłem drzemać. Atmosfera była napięta jednak teraz nie miałem czym się przejmować. Nawet gdyby ktoś najechał tę karczmę były w tej wiosce osoby, które powinny zająć się problemem nim ten dojdzie do mnie. Dlatego teraz mogłem zwyczajnie pójść się zdrzemnąć. Wszak należało mi się.
Czyż nie?

[Natsume Yuki]

Yuki kiwnął głową z zafascynowaniem, kiedy Kaiko wspomniał że ten egzotyczny oręż który dzierżył... zakupił najzwyczajniej w świecie w zwykłym sklepie z wyposażeniem shinobi. I to, sądząc z opisu podanego przez Kanamurę, taki oręż był tańszy od standardowego miecza! Niesamowite. Jak do tej pory zawsze mu się wydawało, że im bardziej zaawansowany kształt broni, i im więcej pracy trzeba w niego włożyć, tym więcej trzeba wysupłać z kiesy żeby wyrównać opłaty za materiał i pracę. A tu proszę - swoiste dzieło sztuki, kupione prawie za bezcen. Może sprzedawca nawet nie był do końca pewien, jaką wartość tak naprawdę może mieć coś takiego jak te shuang gou; Yuki, choć nie miał doświadczenia w posługiwaniu się tą bronią, już teraz widział kilka możliwych zastosowań.
Uśmiechnął się - lecz tego rzecz jasna Kaiko nie mógł zauważyć - i znów skinął głową, kładąc przy tym rękę na ramieniu białowłosego. Chłopak rzeczywiście miał bardzo dobre nastawienie co do nauki walki mieczem: w rzeczy samej, w nauce szermierki, wszystko bazuje nie tylko na warunkach fizycznych, ale też umiejętnościach analizy, wyłapywania błędów, przyznawania się do nich, i długiego pracowania w celu ich eliminacji. Kaiko, mając całe dnie na ćwiczenia bojowe, na pewno sam już zauważył że ćwiczenia tej sztuki nie są proste, i przez całe życie uczy się czegoś nowego.
Nie wiedział czemu, ale coś mu mówiło, że mógł właśnie trafić na ukryty talent. A na pewno na kogoś z dobrym nastawieniem.
-Dobrze kombinujesz, Kanamura-san - powiedział wesoło. - Nie zgub w sobie tego entuzjazmu, a w try miga staniesz się obiecującym szermierzem. To nie wrodzone umiejętności ani odpowiednie warunki czynią człowieka godnym wojownikiem: to postawa, chęć nauki, i umiejętność pogodzenia się z tym, że nigdy nie uda się nikomu zbliżyć do perfekcji. Ale nikt nie broni nam do niej dążyć, czyż nie?
Klepnął go po ramieniu.
-Często samouki potrafią wykazać się większą kreatywnością i talentem niż ci, którzy szkolą się "prawdziwej" sztuki.
Przyjął od Kaiko jeden ze shuang gou, i przyjrzał mu się dokładnie. Rzeczywiście, sporo z tego co powiedział białowłosy młodzieniec, brzmiało bardzo prawdopodobnie i sensownie: zewnętrzna krawędź mogła służyć jako normalny miecz i powierzchnia tnąca, zaś hak mógł działać bardzo dobrze do blokowania wrogiego oręża lub kontrolowania mobilności wroga. Nie mówiąc nawet o tym, jak brutalne uderzenia da się tu zaaplikować, jeśli tylko uda się dostać na bliższy dystans! Zasięg broni był ich największą wadą - ale i to pewnie dałoby się wypracować, kwestia stylu i mobilności. Dobijanie sztychem na głowicy też miało sens - tak samo jak do ogłuszania.
-Masz rację, zastosowań tej broni jest co niemiara - powiedział wesoło, dalej oglądając broń. - Do tego, dzięki kształtowi półksiężyców jelca, można ich dobrze użyć żeby zablokować wrogie ostrze i rozbroić oponenta. Jedyny problem byłby pewnie z zasięgiem, bo przez brak sztycha, do pełnej użyteczności oręża trzeba będzie podejść blisko, albo znaleźć sposób na ogłuszenie przeciwnika na tyle, by móc się zbliżyć i użyć haka.
Spojrzał na hak... i uśmiechnął się.
-Hm. Haki mają dość ostry kształt w środku, pewnie dla ułatwienia obalania. Albo... zahaczenia ich o siebie! Gdyby tak połączyć je razem i uderzyć, impet machnięcia utrzymałby haki w jednej pozycji, a cios przypominałby w skuteczności bicz...
Oczywiście, to tylko teoria, wymieszana z fantazją. Ale warte przetestowania!
Oddał shuang gou młodzieńcowi, dziękując mu skinieniem głowy. Zaśmiał się też serdecznie na dźwięk żartu o masce i gryzieniu. Chyba zaczynał lubić tego młodzika!
-Cóż, jeżeli wyjdziemy z tego cało, to z chęcią zaprezentuję jak działa Kubikiriboucho. Sam też z chęcią poćwiczyłbym przeciwko tym hakomieczom - znikąd nie dostanie się tyle doświadczenia w walce, jak ze sparingu lub ćwiczeń z drugą osobą.
Następnie zwrócił się w kierunku Keiry, która wyszła wobec niego i Kakity z propozycją - przy okazji wciągając w nią również Kaiko. I musiał przyznać... była to bardzo obiecująca propozycja. Możliwość odpoczynku po ciężkiej batalii, zamienienie kilka słów, wytłumaczenie nowym ludziom idei Kenseikai... brzmi nieźle. No, i rzecz jasna - sparingi i treningi! To było coś, dla czego Natsume żył. Dlatego też, upewniwszy się spojrzeniem na oblicze Kakity, skinął lekko głową.
-Z góry dziękujemy za gościnę. Nie wiem jak mój kompan, na którego przecież będzie czekać żona, ale ja z chęcią skorzystam. No, i jeśli rzeczywiście będziecie chcieli wysłuchać co nieco o Kenseikai, oraz poćwiczyć wraz z nami lub przyjąć nasze nauki... - wydał z siebie dźwięk, mający zasygnalizować że uśmiechnął się pod maską. - ... po to tu jestem.

[Harisham]

Dotarliśmy więc w końcu na miejsce. Mogłem się tego spodziewać, jakkolwiek nieco mnie dziwi fakt, że na miejsce zbiórki wybrano tak niepozorne miejsce. Cóż, zapowiada się jednak, że ta wioska zostanie zapamiętana w annałach historii. Pytanie tylko, czy przy tej okazji będziemy wspominać wielkie zwycięstwo nad złem, czy też kolejną porażkę. Do tej pory bowiem Antykreator niestety smutno z nami pogrywa, a my jesteśmy bezsilni. Udaje mu się to głównie dzięki zdradzie i podstępowi. Dlatego też mam ambiwalentne odczucia odnośnie tego, że tak wielu wojowników stawiło się tutaj na wezwanie. Owo wezwanie było jednak publiczne i głośne i obawiam się, że wśród przybyłych tutaj ludzi mogą kryć się poplecznicy Złego. Dlatego też nie sądzę, abym mógł ufać tutaj komukolwiek, kogo nie znam.
- Przybyliśmy tutaj w zbożnym celu Tamaki. Jeśli pozwolisz, chciałbym podtrzymać ten nastrój i pomodlić się za pomyślność naszej misji. Obecność takiego wojownika jak Kakita Asagi jest promykiem nadziei, jednak myślę, że warto również zapewnić sobie wsparcie Hachimana. - odpowiadam Tamaki, po czym udaję się na bok, klękam i wzniósłszy ręce ku niebu zaczynam modlić się do Boga Ośmiu Chorągwi.

[Kuroi Kuma]

Podróż była... cóż monotonna to mało powiedziane. Można powiedzieć nawet, że nie zbyt poczuł odległości którą przebył. Dreptał sobie kroczek po kroczku, zupełnie tak jakby świat przesuwał się pod jego stopami, jakby nie czuł tego, że odległość od Shigashi się zwiększa. Był w pewnego rodzaju transie, jedna noga za drugą, podążały mimowolnie za sobą. W sumie nawet nie wiedział kiedy przemieszał granice kolejnych prowincji. W końcu jednak dotarł na miejsce, do Daishi. Karmazynowe szczyty, miejsce tak odmienne od Pustyni - w sumie czy istniało takie miejsce, które było podobne do tak specyficznego miejsca? Gdzie temperatura, fauna i flora - wszystko jakby nie spojrzeć chce Cię zabić, a jednak dalej tam mieszkasz, dalej żyjesz i dalej nie zdajesz sobie sprawy z tego, iż... to nie jest zbyt bezpieczne miejsce do życia.
Dotarł na miejsce - było już tam wielu ludzi - w sumie większości nie znał, ale było też i kilka mordek, które rozpoznał. Ociroł, Seinaru, Kjudasz, nawet i Shenzhen się znalazł. Był też jeszcze i on - samuraj którego spotkał na turnieju, ten którego uznał za samuraja z krwi i kości. Przywitał się najpierw z Klepką, w sumie to z nimi miał się tutaj spotkać, to ich tutaj właśnie oczekiwał. Do reszty na razie nie podchodził, nie chciał jakoś zaznaczać swojej obecności, wolał pozostawać sobie z boczku, tam gdzie go nikt nie widzi. Kto wie ten wie, nikt kto nie powinien nie musiał mieć świadomości, iż Kuroi się pojawił.

//post krótki, bo nie mam jak napisać nic większego więc sorki wszystkim dotkniętym ^^ i stety niestety do poniedziałku jestem off...

[Keion]

W końcu nadszedł dzień zbiórki w wiosce Akatori, dzień w którym i Keiona nie mogło zabraknąć na miejscu. Za pewne tak jak wszyscy inni chciał się dowiedzieć prawdy kim tak naprawdę jest Han Sozo zwany też Antykreatorem. Chłopaka szczególnie interesowały plotki mówiące o tym iż jest on nieśmiertelny i że przeżył nawet atak biju. Oczywiście z medycznego punktu widzenia coś takiego jak nieśmiertelność było niemożliwe i Hayakawa niespecjalnie wierzył tym plotkom. Jednakże w każdej plotce jest ziarnko prawdy, a to oznaczało że musiał być strasznie twardym skurczybykiem. Zapewne poznał jakiś sekret, którego nie znał nikt inny i dzięki, któremu zabicie go musiało być bardzo trudne, a jego ciało regenerowało się nawet z śmiertelnych ran. Gdyby poznać jego sekret może dałoby się znacznie bardziej rozwinąć współczesną medycynę i uratować znacznie więcej ludzi niż jesteśmy w stanie sobie to wyobrazić. Zdawał sobie jednak sprawę z tego że niewielu z przybyłych chciałoby poznać ten sekret by pomagać innym. Niestety ludzie byli bardzo egoistycznymi bestiami i zazwyczaj skupiali się tylko i wyłącznie na dobru własnym. Keion jednak nie był osobą odpowiednią by to oceniać bo sam nie trawił bezinteresownej pomocy, gdyż uważał to za coś w rodzaju podstępu. Pewnie dlatego też pomagając zawsze oczekiwał zapłaty, chociażby symbolicznej, czy w formie informacji. Przybywając do Akatori też nie spodziewał się pieniędzy, ani niczyjej wdzięczności, liczył za to że jeśli uda mu się przeżyć zdobędzie przydatną wiedzę i doświadczenie, a są to rzeczy bezcenne.
Docierając do wioski Hayakawa czuł lekkie mrowienie dłoni, pierwszy raz uczestniczył w tego typu wydarzeniu i nie miał zielonego pojęcia czego się spodziewać. Na zgłoszenie mogły odpowiedzieć dziesiątki, albo nawet setki shinobi, a co za tym idzie? Właśnie w tym miejscu mogli wpaść na siebie niegdysiejsi wrogowie i uznać że mają między sobą nie zakończone porachunki, a wioska niebawem może zamieni się pobojowisko. Równie dobrze co pewniejsi siebie ninja mogli próbować skorzystać, atakując i zabijając dla paru sztuk Ryo, a do wszystkiego dochodził sam antykreator. Chociaż na jego miejscu Keion pewnie by zaszantażował mieszkańców wioski by przybyłym shinobi wydawali zatrute jedzenie, a sam podszyłby się pod kogoś i próbował po cichu pozbyć się jak najwięcej ilości przeciwników. Dlatego też nim przybył do wioski starał się najeść do syta by jedzenie w karczmie nie było jego pierwszy celem. Właściwie to nie wiedział dokąd dokładnie ma się udać, ale wędrując prze wioskę wprost do centrum zauważył parę osób, które wyraźnie wyróżniały. Nie trzeba było być znawcom by widząc miecz u pasa, albo inne bronie przypuszczać, że osoba ta przybyła na za sprawą ogłoszenia. Keion jednak nie znał nikogo z mijanych ludzi i nie chciał się na siłę wtrącać nikomu w rozmowę. Oczywiście nie planował przed nikim uciekać, ani się chować, ale uważał za nietakt podbijanie do grupy nieznajomych, którzy są uzbrojeni i różnie mogą zareagować. Postanowił sobie przycupnąć na murku, który mógł przypominać arenę, albo coś w tym rodzaju. Uznał że jeżeli będzie ktoś szukał towarzystwa i jeżeli ma się tu dziać coś ważnego to go to nie ominie.

[Yoshimitsu]

Yoshimitsu po udanych zakupach ruszył wprost do serca potencjalnej wyprawy. Wioska Akatori, lekko na uboczu i zostawiona sama sobie. Białowłosy zastanawiał się tylko co tym razem napotka na swej drodze i czy będą jakieś znajome twarze. Stresował się odrobinę bo nigdy nie brał udziału w poszukiwaniach na większą skalę, swój stres rozładowywał gładząc rękojeść "Yoshimitsu" czym dodatkowo naładował go swoją chakra co pozwoliło utrzymać jego siłę. Kaguya w końcu dotarł na miejsce, kilka budynków i osób przy czym jedna była nawet więcej niż znajoma.
Tej postury ciała nie da się pomylić to musiał być Shins. Widać było po nim te kilka kilogramów za dużo... Kilka albo kilkanaście, sam Yoshi tego nie wiedział i wolał o to nie pytać. Nie ma nic gorszego niż beczący grubas. Nendohito był w towarzystwie jakiegoś dzieciaka z kurą? Aha? W sumie nie wiedział co go bardziej dziwi. Kura u boku Shinsa czy to, że ktokolwiek z Nim rozmawia. Yoshi poprawił kaptur płaszcza i podszedł bliżej.
-Siema gruby! Powiedział to serdecznym głosem po czym kopnął go lekko w łydkę. Białowłosy był naładowany energią. W końcu jego ciało wróciło do normalnej sprawności bo nigdy już nie będzie wyglądał tak jak kiedyś. Mnogość blizn była zbyt wielka, w końcu przyjął uderzenie wybuchem z kilku centymetrów. Zmierzył dzieciaka wzrokiem i tylko zadarł głowę lekko przy tym wzdychając. -My się chyba nie znamy. Yoshimitsu. Powiedział dość szorstko. Po prawdzie nawet nie oczekiwał, że ktoś mu się przedstawi, nie interesowało go to. Był po prostu Kaguya.
Jego zainteresowanie wróciło do pociesznego grubaska. -Shins Ty stary pierniku, co słychać? Lekkie szturchnięcie, naruszał cielesność przyjaciela celowo żeby ten zrozumiał, że Pazur znowu jest w pełni sprawny. Sam Yoshi po kilku zaczepkach, odetchnął i oczekiwał na dalszy ciąg wydarzeń, które mają mieć tutaj miejsce.

[Takashi]

[Z Karmazynowe Szczyty, Daishi, Gdzieś w górach]

Nie miał w zwyczaju się spóźniać, choć tak naprawdę na miejscu mógł pojawić się znacznie wcześniej, można powiedzieć, że zjawił się w samą porę. Treningi oraz misje nie pozwoliły mu na wcześniejsze przybycie, ale ponieważ widział kilka osób dopiero przybywających na miejsce i nie był w stanie zauważyć konkretnego skupienia wokół kogoś, kto coś by tłumaczył, to miał pewność, że się nie spóźnił. Bo chyba właśnie tak dzieje się w przypadku wydarzeń na tak dużą skalę, przynajmniej tak sobie to wyobrażał, choć tak naprawdę pierwszy raz brał udział w takim przedsięwzięciu, dlatego nie za bardzo się na wszystko orientował. Nie wiedział, gdzie ma iść, co ma robić, raczej wmieszałby się w tłum w chwili działania, na ten moment z kolei postanowił trzymać się nieco na uboczu, ale blisko pozostałych.
Udało mu się zauważyć kilka grupek ludzi rozstawionych w kilku miejscach przy rynku, bądź bezpośrednio na nim, bardzo duża ilość ludzi znajdowała się też w tawernie, koło której przeszedł. Nie wchodził do środka, przycupnął gdzieś w pobliżu, potrzebował świeżego powietrza, które pozwalało mu prawidłowo funkcjonować, bo tak naprawdę z każdą upływającą minutą rosły w nim emocje, z którymi jeszcze nigdy nie zmagał się w takim stopniu. Niepokój, strach, brak wiary w siebie, wszystkie te negatywne emocje wywierały na nim widoczny wpływ, wprawdzie żaden z nieznajomych by po nim tego nie poznał, aczkolwiek rodzina z pewnością zauważyłaby, co się z nim dzieje. A dzieje się nieciekawie. Niepewność brała górę. Na własne oczy widział teraz shinobi'ch, którzy samą postawą wskazywali na zdobyte w ich życiu doświadczenie bojowe, tymczasem on wykonał kilka misji i to tak naprawdę w większości dzięki szczęściu. To pierwszy raz, kiedy miał zmagać się z problemem takiego pokroju i wydawało mu się, że nie ma do tego ani siły, ani kompetencji, choć chęci mu nie brakowało. W wiosce znalazł się w zasadzie tylko dlatego, że znał dokładnie opowieści o człowieku, który jest poniekąd celem tego całego zgromadzenia, nie mógł pogodzić się z krzywdą niewinnych i chciał przyczynić się do pomocy środowisku ninja. Jednak nawet tak wielka chęć działania i pomocy pozostałym nie były w stanie przezwyciężyć natłoku tych negatywnych odczuć, których było znacznie więcej. Po jakimś czasie chłopak zaczynał wyglądać blado, tak, jakby bardzo bolał go brzuch. Na jego czole powoli pojawiały się niewielkie krople potu. Chociaż jeszcze nic tak naprawdę się nie zaczęło, to aura doświadczonych wojowników skumulowanych wokół niego powodowała strach i zagrożenie. Na jego niekorzyść działał również fakt, że wiele osób stało w grupkach, natomiast on sam nie znał tutaj nikogo, był wyalienowany i w zasadzie bał się do kogokolwiek podejść i zagadać. Nawet w jego myślach, gdzie z reguły krążyły nawet proste, krótkie przemyślenia, teraz panowała jedynie bezkresna pustka, rozsądek nie był w stanie zdziałać czegokolwiek w obliczu czegoś tak wielkiego. Podświadomość płatała figle i starała się mu wmówić wiele rzeczy, które nawet nie były prawdziwe, ale miały być wyolbrzymione.
Na którymś etapie Takashi na chwilę spojrzał w niebo, robiąc przy tym głęboki wdech, po którym nadeszła pora na mocny wydech. Próbował się koncentrować i w jakiś sposób przywrócić do normalności, ale nie był w stanie. Nie samemu. Stresował się, wydarzenie na taką skalę go przerosło, to miał być jego pierwszy raz i to jeszcze związany z osobą, która jest legendą, osobą, o której mówią na całym świecie. Gdzie w tym wszystkim jest miejsce na jednego, bezużytecznego członka rodu Nara?

[Mujin]

Podróż specjalnie zajmująca nie była. Tej jednej części zwiedzania nienawidził i unikał jak tylko się dało. Niestety teraz trzeba było zakasać rękawy i się fizycznie wymęczyć. Nie żeby nie miał wystarczająco trudności z dotarciem do Daishi z Ryuzaku na piechotę, nie. Aczkolwiek, aczkolwiek, kąpiele w jeziorze i kuracja w gościnie Sanadów była bardzo dobrym oderwaniem od późniejszych, a teraz już aktualnych, trudów które przyszło i przyjdzie pokonać. Znaczy, najlepiej żeby trudów nie było jakichkolwiek. Najlepiej by było, gdyby całość okazała się lekkim spacerkiem dla Mujina. Jego zadaniem tutaj, przynajmniej w jego opinii, nie było nawet wyleczenie każdego, co upewnienie się żeby nie umarł. A różnica w tym była istotna. Stan stabilny to nie to samo co pełna regeneracja uszkodzeń. W normalnych warunkach, tzn. normalnych dla niego, w jego ustronnej placówce, zadbałby o komfort i zdrowie psychiczne każdego przypadku, korzystając z najpotężniejszych możliwości mu dostępnych. Tutaj mogła wystarczyć nawet pierwsza pomoc, a na zwykłe zranienie nie wykorzysta techniki wyższej rangi. No, ale rozkazy mogą być drastycznie różne od tego co Mujin sobie wyobraża. I właśnie dlatego nienawidził pracować pod kimś. Nierealne wymagania, narzucanie swojego światopoglądu i konieczność dostosowania się do niego. Operacja nawet się nie zaczęła, a medyk z Ryuzaku miał już spore problemy z zaakceptowaniem smutnej rzeczywistości jaka go otaczała i w jakiej przyjdzie mu ratować ludzi.
W towarzystwie duetu Sanadów, zamaskowany medyk dotarł do wioski. Jego oczekiwania zostały spełnione z dużą nawiązką. Myślał o wiosce, dostał wioskę. Bardzo wioskową. Typową. Małą. Bardzo podobną do jego. Trochę w małej wsi przeżył, kilka lat młodości zdaje się do dziewięć. Chyba podstawy pozostają takie same w różnych miejscach na świecie. Tylko czy tutaj byli jacyś emerytowani ninja którzy wychowają swoje dziecko na wiodącą postać dzisiejszej medycyny? Dla Mujina i dla świata lepiej by było, gdyby teraz chował się gdzieś w domu i kroił gołębia pod czujnym okiem ojca.
Karczmę zlokalizował po krótkich poszukiwaniach. Dlaczego akurat ona? W domyśle to tam chciał się człowiek udać po podróży. Spragniony wody, piwa, czegokolwiek byleby zwilżyć gardło i zapełnić żołądek. Mujin nie był znany, nie oczekiwał że ludzie wstaną z krzeseł i zaczną mu bić pokłony. Byłoby miło, ale nie. Jeszcze nie pora na marzenia o chwale, trzeba było przeżyć i dać poznać się ludziom jako kompetentny, rzeczowy, godny zaufania człowiek. Jako medyk. Wszystkie te cztery punkty spełniał przecież idealnie i wywiązywał się z każdego podczas swoich obowiązków, ale ludzie mogli wyrobić sobie fałszywą opinię przez pryzmat ich życia albo doświadczeń. Musiał być jak łza. Jak woda w górskim strumieniu. Musiał świecić przykładem.
Wiele myśli przeleciało przez głowę Mujina, ale dwie były najważniejsze. Pierwszą było znalezienie miejsca siedzącego. Zlokalizował więc jeden stolik, najlepiej niezajęty. Druga - zauważył chyba jedną osobę znajomą. Akahoshi Kenseia, człowieka któremu zawdzięczał zdobycie pewnych informacji odnośnie medycyny i który teraz miał Mujina na wyciągnięcie ręki. Nie lubił tego, chciał być zależny od innych w możliwie najmniejszym stopniu, ale jeden czy dwa zabiegi to słuszna cena za coś, co pozwoli ci na dokonanie przełomu w lokalnej medycynie i poszerzenie badań o dodatkowe elementy. Do tego mężczyzny podleciał jeden, niepozorny robaczek, który przeleciał mu przed twarzą i swoim torem lotu jasno sugerował, gdzie ma się odwrócić. Kiedy ich spojrzenia się spotkają, to Mujin lekko podniesie czapkę w geście pozdrowienia. Prosty gest, ale zgodny z kanonem kultury pozdrawiania i prowadzenia dialogu niewerbalnego. A dalej? Pozostawało czekać na rozpoczęcie.

[Tamaki Hyūga]

Wysłuchałam słów Harishama i w zrozumieniu kiwnęłam głową. Po czasie który spędziłam z chłopakiem poznałam go już w takim stopniu aby wiedzieć iż będzie to dla niego najlepszy sposób aby przygotować się do nadchodzących wydarzeń i zdecydowałam się sama zająć sobą. Żwawym krokiem obeszłam całą wioskę ciekawsko się jej przyglądając i zwracając również uwagę na kolejne osoby, które przybywały na miejsce wiedzione najpewniej tym samym ogłoszeniem na jakie natrafił Harisham. W poszukiwaniu chwili dla siebie rozglądnęłam się za jakimś odosobnionym miejscem gdzie sama mogłabym się przygotować do tego co niebawem miało się zacząć.

[uhide=Tamaki Hyūga]Jednak bez treningu [/uhide]

Teraz w zdecydowanie lepszym nastroju ponownie przeszłam się po wiosce, aby znaleźć jakąś grupę osób, która by wydawała się przyjazna, bądź ciekawa. Moja uwaga ponownie padła na grupę znajdującą się pod drzewem gdzie stały cztery osoby. Dziwny zamaskowany mężczyzna wyglądający niemal jak chodząca zbrojownia, samuraj Kakita Asagi, blady i szczupły chłopak oraz białowłosa kobieta. Zaintrygowana tą gromadką podeszłam nieco bliżej, jednak zachowałam bezpieczny dystans i przycupnęłam sobie na murku tworzącym dziwny okrąg i obserwowałam grupę w ciszy wypoczywając, dopóki pozwalają mi na to okoliczności.

[Uchiha Masako]

Po długiej podróży, Masako wreszcie dotarła na miejsce zbiórki. Poczuła się, jakby znowu wróciła tam, do Midori, gdzie tak dawno temu ujrzała... Bijuu. Prawdziwego demona chakry, coś co jej się do tej pory wydawało być jedynie mrzonką i mitem. Zastanawiała się, czy dobrze postąpiła przybywając tutaj, jednak w ten sposób mogła przydać się klanowi. Mogła stać się lepszą kunoichi i to było najważniejsze. Przemierzając tymczasem wioskę, które nie uświadczyła zapewne tyle ruchu co w ostatnich dniach jeszcze nigdy, rozglądała się ciekawie, widząc shinobi z całego świata. Mignął jej - naturalnie - Demon Pustyni, którego organizacja z pewnością nie przepuściłaby takiej okazji do zarobku i zyskania sławy. Wydawało jej się także, że jest tutaj również tajemnicze małżeństwo, które... cóż, które potrafiło chyba nieźle namieszać. Musiała pamiętać, aby nie wleźć czarnowłosemu pod techniki suitonu - niby woda, ale pamiętała doskonale, jak rozorała ona nogę wielkiego Akimichi. Przystanęła koło karczmy, czekając na oficjalną zbiórkę, dając sobie też nieco oddechu.

[Hikari]

Terumi domyślał się być jednym z ostatnich na miejscu zbiórki, przybył można powiedzieć w ostatnich chwilach będąc lekko opóźnionym przez trening po drodze. Musiał też porządnie wypocząć przed ich misją, aby być w pełni sił. Zadanie, którego śmiałkowie z całego świata przyszli się podjąć było zbyt istotne na jakąkolwiek ignorancję w tym zakresie. Czy wciąż odczuwał strach? Raczej się go pozbył, zamieniając w zdenerwowanie przed możliwością zbliżenia się do prawdy odnośnie Antykreatora. Czemu nie ekscytacja? Cóż, spodziewał się bardzo krwawego konfliktu, podczas którego sam będzie musiał postarać się przetrwać. Z swoimi umiejętnościami powinien sobie poradzić, ale czy będzie mógł oglądać śmierć niewinnych? Czy będzie mógł coś na nią zaradzić? Co jeżeli spotka tutaj swoich wrogów chcących wykorzystać sytuację? Te właśnie pytania siały w nim ziarno wątpliwości, ale po wyruszeniu w podróż nie potrafił zrezygnować. Poprzysiągł sobie odkryć dodanie cegiełki do naprawy świata, a to jest idealną dla niego okazją więc stanął z dalsza, w wąskiej ulicy naprzeciwko karczmy przyglądając się całemu wydarzeniu. Będąc w każdej sekundzie gotów podejść bliżej gdyby faktycznie mieli zadanie do wykonania, bo wiadomość mogła się okazać tylko blefem.

[Asaka]

Rzadko się ze sobą kłócili – a jeśli już, to zwykle wcale nie o tak bardzo istotne rzeczy, bo jak to kłótnie miały do siebie, zamiast skończyć się na jednym temacie, to leciały potem po różnych rzeczach, które gdzieś tam kuły i uwierały, tracąc zupełnie swój sens. Asaka już to wszystko nawet wyliczyła – mieli gdzieś około jedną większą kłótnię na rok, a później absolutny spokój. Skoro więc teraz się starli, to znaczy, że norma na 389 r. już wyrobiona, nie? Niby powiedziała później Shikiemu, że wszystko jest dobrze, ale sama dodała mu jeszcze, że nie zadowoli się jakimś śmiesznym drugim miejscem w jego sercu i że nie będzie tolerować tego, jak ktoś go obraża – czy źle o nim mówić będzie ktoś obcy, czy on sam. Nie skończyło się więc jednak aż tak źle jak się zapowiadało, nawet jeśli większość jej słów została powiedziana pod emocjami, dodatkowo wypaczonymi przez jej ciążowe humorki.
Do drogi na szczęście zebrali się już bez większego marudzenia i ociągania, w końcu byli gotowi już wcześniej i Asaka sama dopilnowała, żeby wszystko mieli ze sobą zabrane; czy to ubrania na zmianę, czy to świeżą wodę w manierce, czy to jedzenie na podróży – jak zawsze wtedy, kiedy trzeba było opuścić dom ze względu na jakąś misję.
Mało bywało takich dni, że Asaka po prostu milkła i przez większą część czasu była cicho. Zwyczajowo proporcje były odwrotne: gadała o różnych rzeczach, a cisza bywała tylko tymczasowa – a wbrew pozorom i ona ciszę naprawdę lubiła. Teraz miała jednak swoje ciche dni. Coś tam się podczas drogi odzywała, zagadana nie ignorowała nikogo i odpowiadała dość normalnie, chociaż momentami zdawkowo, ale żeby być tym słoneczkiem i promyczkiem, i zagajać to Shikiego to Mujina… Nie. No nie tym razem. Mimo wszystko gdzieś tam ciągle była niezadowolona z tego, co zostało powiedziane i w jaki sposób, ale długie i bez słowa przytulenie się do męża drugiego dnia podróży gdzieś tam dodało jej sił i nieco rozchmurzyło Asakę, dając tym samym znak, że już jej przeszło. Nawet jeśli nadal nie gadała jak najęta. Zaczęła dopiero trzeciego dnia – tego samego, którego w końcu dotarli w trójkę do Akatori.
Sama podróż nie była jakaś trudna. Po pierwsze Asaka bardzo dobrze znała tereny Daishi i wiedziała jak się po nich poruszać. A po drugie nawet jeśli w te tereny nigdy się nie zapuściła, to i tak wiedziała gdzie się kierować, no a poza tym Asaka była sprytna i kupiła mapę, na której sama ołówkiem zaznaczyła mniej-więcej gdzie znajduje się ta wioska na podstawie informacji uzyskanych w Stolicy. Więc trafili – i chyba nawet nie byli pierwsi.
Akatori… Złotooka poczuła tutaj zderzenie z przeszłością. Wioska była naprawdę mała – nic specjalnego, pola uprawne i kopalnie, jakaś karczma majaczyła nieopodal. Domów nie było za dużo. To zupełnie jak miejsce, z którego sama pochodziła, chociaż tam ludność zajmowała się łowiectwem i garbowaniem skór. Ale wioseczka była równie mała. I domyślała się jaka musi tutaj być teraz ekscytacja i jednocześnie panika miejscowej ludności, która na co dzień z shinobimi styczności nie miała. Od początku zastanawiała się nad niebezpiecznością całej sprawy – ogłoszenia rozsiane po całym kontynencie, do Daishi po Ryuzaku no Taki z pewnością ściągną tutaj nie tylko kompetentnych ninja, ale też ciekawskich, którzy chcą przeżyć przygodę życia, będąc jednocześnie kulą u nogi i nie zdając sobie sprawy z zagrożenia. Bo ono było – nie wiedziała tylko z której strony. Czy z tej, że to jedna wielka pułapka Antykreatora zastawiona na jego potencjalnych wrogów i osoby się nim interesujące, czy właśnie w drugą stronę. Cóż, wszystko się dopiero okaże.
Po wejściu do wioski rozstali się z Mujinem – ten skierował się do tawerny, gdy Asaka uznała, że woli zostać na zewnątrz i w razie czego nie być zamknięta w budynku, jeśli coś zacznie się naprawdę źle dziać. Złapała Shikiego pod rękę i niespiesznie przeszła się z nim przez wioskę. Widziała kilka osób, które z pewnością były shinobimi.
Asaka ubrana była zwyczajowo jak na misje: przylegające brązowe spodnie wpuszczone w buty i długa, asymetrycznie wycięta koszula o krótkim rękawie (w końcu mieli lato) z podwójną warstwą spokojnie ukrywającą przed wścibskimi oczami to, co było do ukrycia, więc ktoś, kto dobrze jej nie znał, nie miał szans dowiedzieć się o stanie, w jakim się znajdowała, bo brzuch i bez tych całych kombinacji nie był jeszcze widoczny, a i ktoś kto ją znał pewnie musiałby się kilka razy zastanowić co tu właściwie jest nie tak, jak zostało to zapamiętane. Zresztą miała na sobie czarną zbroję, który jeszcze bardziej utrudniała dostrzeżenie, że coś jest nie tak. Na plecach standardowo niosła złożony wachlarz.
Asaka rozglądnęła się tylko trochę po zbierających się ludziach – raczej porobiły się tu jakieś grupki i ludzie stali rozproszeni. Mignęła jej chyba czarnowłosa Masako, dziewczyna, którą poznała dwa lata temu w Midori. I chyba widziała też gdzieś dalej biel włosów. Może to Keira? Asaka nie wiedziała, czy dziewczyna miała się tu pojawić, bo Shikarui nie zastał jej w domu z wiadomością, ale tak długie białe włosy automatycznie nasunęły skojarzenia z rodziną. A koło tej bieli – chodząca zbrojownia. O, tu miała już całkiem dobre pojęcie kto to może być. Chyba nawet dostrzegła gdzieś Hikariego, albo kogoś bardzo podobnego. Z Shikim nie podchodzili nigdzie, ot, woleli sobie stać na uboczu. Zaś obejście całej wioski wcale nie było długim zajęciem. O, proszę, nawet mieli obudowany i wydeptany krąg, pewnie na jakieś festyny i zawody, jak to lubią sobie na wioskach organizować przed zbiorami i po zbiorach, przed sadzeniem, po urodzinach sołtysa… Słowem – jak jest okazja. Ktoś tam nawet był, ktoś ubrany w czerń, ale Asaka nie skojarzyła tego z Nishiyamą, dlatego też widząc kawałek budowli, raczej nie poprowadziła w tamtą stronę Shikiego.

tldr
Do karczmy nawet nie weszli. Mały spacerek wokół wiochy. Osoby znane i zauważone: Masako, Keira, Natsume, Hikari, Toshiro (choć nie rozpoznany). Na nieznajomych większa uwaga nie zwrócona.

[Ichirou]

Odpowiedź Pasterza z Teiz nie była pokrzepiającą, bo pokrywała się z dotychczasowymi spostrzeżeniami Ichirou, który miał nadzieję, że być może podczas swojego krótkiego spaceru nie zdążył dostrzec wszystkiego, co działo się w Akatori. Na miejscu zbiórki nie było bowiem żadnej większej organizacji ze strony zleceniodawców i podobnie zresztą równie z odzewem najemników, który również był niezwykle mizerny.
– No to w takim razie zrobili sobie jaja. Albo to pułapka – odparł głosem pozbawionym jakiegokolwiek entuzjazmu. Zresztą, czego mogli się spodziewać po ogłoszeniu o niezbyt jasno określonych zleceniodawcach i bez zagwarantowania choćby symbolicznego wynagrodzenia? Czy skromna zbieranina składająca się w większości z miernot była w stanie pokrzyżować plany największego zbrodniarza w historii świata shinobi? O ile tu w ogóle faktycznie chodziło o Antykreatora, bo Ichirou z każdą kolejną chwilą coraz bardziej wątpił w wiarygodność tej rzekomo arcyważnej misji.
Nie umknęło jego uwadze pojawienie się Toshiro, któremu odpowiedział skinięciem głową i to by było na tyle z poświęcania mu uwagi. Zaraz po tym westchnął ledwie słyszalnie, gdy przypomniał sobie, że chłopak dwukrotnie był źródłem zamieszania podczas turnieju w Yinzin. Wcześniej kupczyk, z którego więcej jest zagrożenia niż pożytku, a teraz jeszcze ten młody typek. Na samą myśl o takiej ekipie już się odechciewało brać udziału w nadchodzącej wyprawie.
Miała już nadchodzić kolejna porcja marudzenia ze strony niezadowolonego Kogō z pustyni, kiedy atmosfera w karczmie nagle się ożywiła. I nie chodziło tutaj o trzęsienie ziemi czy inną zasadzkę samego Hana, tylko o pojawienie się specyficznej i momentami wyjątkowo głośnej osoby – Kyoushiego.
– Najwyraźniej – odpowiedział cicho Seinarowi, bo być może faktycznie po prostu zjawili się na miejscu przed czasem, by móc docenić przygotowania do przedsięwzięcia oraz ilość i jakość jego uczestników.
Shiroyasha odstawił swoją scenkę na powitanie, ale dość szybko dostrzegł dwójkę kompanów w lokalu. Gdy kontakt wzrokowy został nawiązany, Asahi ze spokojem uniósł lekko dłoń na powitanie. Moment później przy stole siedziała już trójka członków Klepsydry.
– Niech będzie herbata – oznajmił głośniej, spoglądając wymownie na najbliższego pracownika baru i gestem dłoni ponaglając go do zrealizowania zamówienia. Zaraz po tym westchnął cicho, bo nie spodziewał się, że od teraz organizacja będzie spotykać się przy herbatce, no ale ostatecznie lepiej przez chwilę poczuć się jak nudny, stary dziad, niż znowu poskramiać schlanego pasterza.
– Dałem reszcie znać, więc może zbiorą swoje dupska, ale trzech na pięciu to i tak już dobry wynik – stwierdził zgodnie z prawdą, bo w zasadzie to treść ogłoszenia nie była jakoś mocno powiązana ze sprawami, na których chcieli się skupić jako grupa.
– No i jak tam Siwy, masz jakieś nowości? Postępy? Seinar już w sumie zaczął swoją robotę i coś tam zdziałał – zagaił temat bez wnikania w szczegóły, a niedługo później oderwał wzrok do kompanów i przeniósł w stronę wejścia, ponieważ na miejscu zjawił się ten, którego imię przed momentami przywołano.
– Kuroi, ty stary dziadu, tu jesteśmy – odezwał się do niego i uniósł dłoń, by przylazł do swoich kompanów i zasiadł z nimi przy stole.
– No dobra, skoro udało się zebrać w takiej ekipie, to lepiej, żeby zaraz zaczęło się coś dziać – skomentował z nadzieją na to, że sytuacja w tej zapchlonej dziurze się jeszcze rozkręci, a przyszłe wydarzenia będą godne uczestnictwa Klepsydry.

• Dotyczy: Seinaru, Kyoushi, Kuroi, Toshiro (tylko skinięcie głową)

[Shikarui]

Drugie miejsce! O zgrozo! Nie było żadnego drugiego miejsca, trzeciego, nie było nawet czwartego - Asaka zajmowała je wszystkie. Od pierwszego zaczynając. Skąd jej ten pomysł przyszedł do głowy to jemu się nawet nie śniło, ale rozczuliła go z samego rana, sprzedając jej soczystego buziaka i przytrzymując na chwilę, żeby sobie nie pomyślała, że takiej deklaracji ujdzie jej to wszystko płazem. Wszystko w granicach pieszczotliwych, rzecz jasna. Nie miał niczego mądrego do powiedzenia czy dodania do wczorajszej rozmowy, jaką przeprowadzili, bo pobiegła ona w dziwnym kierunku tego, że białowłosa obudziła w sobie zazdrość odnośnie Akiego. A Shikrui lubił, jak Asaka była zazdrosna. Ona się wtedy denerwowała, a on się zachwycał jej denerwowaniem - było to jednostronne zadowolenie, niestety. Tak jak też powiedział - była to hipokryzja z jego strony, ale co zrobić, skoro na tym świecie nie ma osób idealnych. Poza Ichirou, co wiedziała każda nastolatka ninja kupująca plakaty Diabła Światu i wieszające je nad łóżkami.
Milczenie mu nie przeszkadzało - nigdy nie przeszkadzało. Nie w wydaniu Asaki, która uwielbiała gadać i gadać, i gadać, więc czasami i ona potrzebowała najwyraźniej poukładać swój świat i swoje emocje w głowie. Zdążył już też zrozumieć, że ma teraz swoje humorki, różne dziwne i całkowicie niespodziewane, dlatego nie chciał jej podrażniać, rozdrażniać, tylko czasami na nią spoglądał i uśmiechał się do niej lekko, czasami też podczas rozmowy z Mujinem o czymś wspomniał, czy zwrócił się do niej. To też nie tak, że milczała uparcie i nie chciała mieć z nimi do czynienia. Czy raczej - z nim. Bo to na niego miała porannego focha. Im dalej w las - więc im dłużej podróż trwała - tym się to wszystko bardziej rozluźniało. Asaka się rozluźniała. Nie wiedział, czy stawiała swoje własne priorytety teraz, ale też nie rozckliwiał się nad tym. Tak, skoro już mowa o priorytetach - jego myśli coraz bardziej skupiały się na miejscu, do którego docierali. Jeśli rzeczywiście tam, daleko w górach, leżały pogrzebane tajemnice, to... czy ten, którego dotyczyły, przybędzie ich chronić?
Pożegnali się z Mujinem i sam Shikarui życzył mu powodzenia, gdyby mieli się już nie spotkać i ich drogi miałyby się rozejść szybko i niespodziewanie. Nie miał pojęcia, jak funkcjonuje Saisei, więc niczego nie zakładał. Może płacili od zdobytej informacji? Ciekawe, czy Kruki zapłaciłyby więcej? Bacznie rozglądał się po osobach, które się zebrały na widoku jak i tych, które próbowały pozostać z boku. Dojrzał też Keirę, która rozmawiała - no właśnie, z tajemniczym jegomościem, którym Shikarui był żywo zainteresowany. Zaintrygowany - może tak. Nie wspominając o tym, że sprawiał po prostu dobre wrażenie. Miał coś w sobie takiego, że głaskał z włosem. I jednocześnie traktował pod włos, kiedy się myślało, kim może być. No proszę, był też Hikari! Bez Inoshi... Jaka szkoda. Chociaż pamiętając, co potrafiła ta blondyneczka wyczyniać - to może i lepiej.

  Ukryty tekst

[Shins]

Pysia. Czyli smażonych skrzydełek nie będzie. No cóż... Shins miał już do czynienia w wieloma dziwakami, jak na przykład tymi fanami pchlarzy z Yusetsu, ale człowieka biegającego z kurczakiem widział po raz pierwszy... - "Jakbyś jednak zmienił zdanie, to jestem pierwszy w kolejce" - upewnił się, że w razie czego dobry posiłek mu nie ucieknie. Miał mówić coś dalej - bardziej dla zabicia czasu, niż dlatego, że miał coś sensownego do powiedzenia, ale w tym momencie usłyszał jak ktoś wołał jakiegoś grubasa. Rozejrzał się, a to Yoshimitsu nie wiedzieć czemu wołał do niego - "No siema połamańcu" - zrewanżował się drobną uszczypliwością - "Jak tam? Wszystkie kości całe? Gdzie przepadłeś w trakcie turnieju? Mieliśmy górnolotne plany i nic z nich nie wyszło, bo się rozpłynąłeś w powietrzu." - zapytał o tajemnicze zniknięcie swojego towarzysza - "U mnie stara bieda. Po turnieju w sumie nic nie robiłem, szlajałem się tylko tu i tam. No a teraz trafiłem tutaj. Może będzie ciekawie."

W wątku: Sasha, Yoshimitsu

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst