Szlak transportowy

[Shikarui]

Zapraszam -> tutaj

[Kuroi Kuma]

Strażak Sam i Piekielne Sandały
Shikarui & Asaka - wyprawa B 37/85 Najlepszym kłamcą był ten, kto dogłębnie w nie wierzył. W pewnym momencie bowiem sam przestawał sobie zdawać sprawę z tego co jest rzeczywiste, a co uprzednio wymyślone, co jest światem nierealnym. Tacy ludzie byli najbardziej niebezpieczni, nie dało się przewidzieć co zrobią, a kłamstwo ciągle ewoluowało, dochodziły kolejne wątki, rozrastało się niczym bluszcz, który zaduszał prawdziwość, przysłaniał sobą cały obraz i jak tu wtedy nie sądzić, że to ten nowy świat nie jest tym prawdziwym. On poniekąd taki się stał, tylko że pod bardzo grubą warstwą ułudy. A może i mogła istnieć bezinteresowność? Może to nie był bluszcz, a kwiat, który upiększał świat, który dawał coś, o czym wielu już zapomniało - nadzieję. Ciągle byli jeszcze dobrzy ludzie, Ci którzy martwili się nie tylko o czubek swojego nosa, lecz o dobro innych. Jak wytłumaczyć, iż nikt nie jest zdolny do takich działań, prócz jednej jedynej osoby, a konkretniej białowłosej? Nie wypełniała swojej sakiewki, nie było w tym korzyści materialnych, a jednak z jakiegoś nieznanego powodu byli tutaj razem, dwoje ludzi którzy wyznali sobie uczucie, a także poniekąd planowali potomka - jeden z największych cudów, który ten świat mógł przynieść. Stworzyć coś z niczego, istotę, która nie ma nigdzie interesu i to ją właśnie można nazwać bezinteresowną. Działało to też w drugą stronę, więc daje to nam najmniej dwie osoby, które były zdolne do takich czynów. Tylko... jak oceniać kogoś, kto postawił sobie duchowość pierwszą w swoim życiu? Mnisi nie dobierali dla siebie bogactw, nie gromadzili ich przy sobie jak zwykli ludzie, lecz nierzadko stawiali czyjeś dobro wyżej, niż swoje. Czy jednak i w tym wypadku tak było? Zaangażowanie takiej ilości ludzi do najprostszych nie należało, a ilość środków, które przeznaczali do ochrony Kisho była całkiem spora.
Małżeństwo zebrało jednak swoje klamoty, ruszyli na spotkanie Nobukazu i młodzieńcowi z potencjalnie wszystkim co mogłoby im być potrzebne podczas tej podróży. Szybko się jednak przekonali, że nie mogło być tak kolorowo. Dojście do portu było chyba najprostszym zadaniem do tej pory - znalezienie statku płynącego do Sogen także. Był to czas, gdy ludzie jeszcze nie opuszczali tereny samurajów, więc stateczków tych było dużo, lecz głównie z tego względu, iż były przygotowane na masyw ludzki. Ilość ludzi, która mogła przyuważyć Kisho opuszczającego Yinzin była więc względnie niska. Informacja to cenna rzecz. Nikt jednak nie wychwycił, by ludzie na statku się dziwnie zachowują prócz jednej, jedynej osóbki - Asaki. Ta bowiem miała to nieszczęście, iż nie trafili na dobrą pogodę podczas swojej podróży - prócz jednego zaliczonego sztormu, to fale były na tyle mocne, że statek nie opierał się już im dzięki zmyślnej konstrukcji, tylko musiał się poddawać. Sprawiło to, że przez kilka dni Asaka rzygała jak kot, to właśnie wtedy Shikarui musiał przy niej być, a przy okazji pewnie i Kisho, który całemu procederowi musiał się przyglądać. Ci ludzie mieli go gdzieś doprowadzić? Ci którym woda tak bardzo mąci w głowie? A przecież i sam wyrośnięty chłopaczek z wodą był za pan brat. Mieli swoją kajutę, to w niej mogli odpoczywać, spędzić czas dopóki nie dopłyną do portu w Sogen.
Tam w końcu można było stanąć na twardym gruncie - nie zmieniało to jednak faktu, iż dziewczę ciągle było wyczerpane, żołądek to ten organ, którego nie chcesz narażać na taki stres. Przez większość czasu Kisho myślał, mogło się to wydawać podejrzane, iż w tym czasie młody nie miał żadnego ataku. Nie doszło do tego, by ta ciemniejsza strona przejęła nad nim kontrolę, by zaczął zachowywać się "niekorzystnie" na tak małej przestrzeni, jaką był statek. Czas było przejść na inny środek transportu, jakim były nóżki i tutaj zaczęła się żmudna wędrówka. Unikanie wiosek wydłużyło czas przemieszczenia się do Ryuzaku, pewnej nocy jednak stało się cosik dziwnego.
Gdy to Shik był na warcie, pozwalał by jego małżonka mogła nieco odpocząć - obydwoje odczuwali zmniejszoną ilość snu. Ktoś musiał czuwać, a tutaj musieli dodatkowo jeszcze przeznaczyć czas na podróż, nie to co na kochanym stateczku. Był jednak w pełni świadomy, gdy Kisho obudził się w nocy, gdy wędrowali sobie na spokojnie i popatrzył się po kopule, po ludziach którzy przy nim spoczywali. Na twarzy miał wypisane zmieszanie - zupełnie tak, jakby nie poznawał tych twarzy, jakby były dla niego zupełnie nowe. To uczucie jednak jak szybko się pojawiło, tak szybko zniknęło, gdyż młodziak odwrócił się na bok i poszedł spać dalej. Rzecz niepokojąca, ale może to zły sen?
Obudzili się rano, a może bardziej jedno z nich, gdyż drugie miało czekać na warcie. Mogli ruszyć dalej w drogę, byli już spory kawałek za granicą Ryuzaku, nieco bliżej celu. Do wioski zostało dzień drogi, jeszcze tylko wytrwać do wieczora i będą przy swoim celu. Odczuwali zmęczenie, ich ciała zaczynały swój malutki bunt, że te warunki im nie odpowiadają i liczą na jakieś lepsze! Ten był jednak na tyle mały, iż prawie go nie zauważali. Małżeństwo przeżyło już swoje, nie raz musiało przebywać w takich warunkach, chociaż wtedy nie było z nimi jeszcze Kisho. A ten dalej był tym samym, nieco zadziornym chłopaczkiem, któremu nie w smak było uczenie się rymowanek. Ten jeden incydent, niepokojący i tak bardzo przeciwny temu, co opowiadali mnisi. Czy to nie teraz miało być gorzej, nie miał być agresywny, bronić się przed jakby nie spojrzeć prawie obcymi sobie ludźmi?
-Czemu to robicie? - zagadnął w końcu młodzian, który większość czasu myślał i bodajże to było pierwsze pytanie, które wydarło się z jego ust. Patrzył to na Shikaruia, to na Asakę, chociaż na tym pierwszym bardziej się skupiał. To w nim widział kogoś sobie podobnego, więc tym bardziej nie dochodziły do niego motywy lawendookiego. Czy jednak bezinteresowność mogła zaistnieć?

//Od mua - chakrę regenerujecie sobie na full - długa podróż

[Shikarui]

Sprawa z Ichirou i Seinaru była czymś, co było jak komar - kręciło się w krańcu jego głowy. Nie było tak tragiczne jak Shiga, który był jego złym omenem ciągle pojawiającym się w kadrze, ale było to irytujaco nieznośne. Jak dotąd radził sobie z takimi nieznośnymi sprawami w jeden sposób. Różnica między jednym i drugim była taka, że w przypadku pierwszego czuł się zaszczuty i bezsilny. W przypadku tych dwóch pozostałych nie czuł się zagrożony. Wiedział, że Asaka stanęłaby po jego stronie. I wiedział też, że by to wykorzystał. Wiedział też, że dwa bijące się stada wilków nie miały świetlanej przyszłości. Otrzymany list był dość oczywisty - sam przecież taki list by napisał, gdyby miał całkowicie inne plany. Niepokojące było to, że ta dwójka zdawała się lubić. Do tej pory tak tego nie odebrał, teraz stanowiło to jakąś nić niebezpieczeństwa. Nić, którą łatwo zerwać, przeciąć, przecież Asaka lubiła też Chise. On sam lubił Chise. Druga różnica polegała na tym, że nie uważał, żeby Władca Piasku kłamał - wtedy, w strażnicy. Nie ufał kawałkowi papieru. Doprawdy, jak Asaka mogła mu ufać? Przecież kawałek papieru mógł mówić wszystko. Dosłownie wszystko. Najpiękniejsze prawdy, w które chce się uwierzyć, najgorsze kłamstwa, które przerażały! I na odwrót. A w to, co było napisane, wierzyć się chciało. To, że Asaka do Ichirou napisała, było jawnym pokazaniem ich słabości. Jasne, wywiązanie było z tego, jak bardzo białowłosa się martwiła i tego, że przecież polubiła tego lalunia. Gdyby jednak on otrzymał taki list, byłby to dla niego jawny znak tego, że konflikt łączy się tutaj z obawą. A Shikarui jakoś nie potrafił się bać konfliktu z Władcą Piasku. Tak samo nawiązanie rozmowy z nim było objawem słabości. Jego własnej również. Nie przeszkadzało mu to. Był gotów zrobić o wiele więcej, żeby przetrwać i żyć w spokoju, w końcu honor, duma... aaach! Dobrze się stało. Dobrze, że Asaka pomyślała o tych wiadomościach, które jemu wypały z głowy i że odpowiedź była taka a nie inna. Spodziewał się bardziej lakonicznej. Bądź kpiny. Tymczasem było to dość pozytywnym zaskoczeniem. Na tyle pozytywnym, że naprawdę, ale to naprawdę, chciało się wierzyć w jej autentyczność. Podziękował Asace, że to napisała. I przyznał, że on by tego nie zrobił.
Bezinteresowność. Nie widział jej na tym świecie. Nie było jej w dorosłych, w ptakach, w drzewach, nie było też w arcydziele stworzenia, którym był człowiek - więc i nie mogła istnieć w dzieciach. Małe bachory zawsze czegoś chcą i ciężko mówić, że chciały to rzeczywiście bez żadnego interesu. Potrafiły kochać do bólu, całkowicie szczerze, ale czy na pewno można było wtedy mówić, że są takie szlachetne? Były tworem z krwi i kości tych, których tak kochały. Dostawały od rodziców wszystko - włącznie z miłością. Miłość matki chyba potrafiła być bezinteresowna - tak by pewnie powiedziało kilka osób. Lecz ojca też! - odkrzyknąłby kto z tłumu. W to nie wierzył również. Po to było to dziecko, żeby przedłużyć linię krwi i by istniał ktokolwiek, kto zaopiekuje się tobą, jeśli ty sam dożyjesz późnej starości i na końcu swojej drogi będziesz zgrzybiały i bez siły. Chociaż o tym ostatnim akurat nie za bardzo myślał, bo i nie chciał dla siebie takiego zakończenia. W końcu starość oznaczała bliskość Śmierci, a on naprawdę się bał tej trudnej do poskromienia Pani. W transporcie tego chłopaka do Ryuzaku więc też niczego bezinteresownego nie było. Pragnienie wykupienia sobie łaski u bogów, ciekawość tej historii, zwykły pretekst, żeby wydostać się z Watarimono - a to tylko kilka z interesów, jakie miał. W głębi swojego bijącego (wbrew powszechnej opinii) serduszka miał nadzieję, że ten młodzieniec w końcu zerwie się ze smyczy. Trzymał ją ciągle napiętą, wsłuchiwał się w opowiastki Asaki, które nigdy się nie kończyły, a teraz były powtarzane ich "towarzyszowi", ale tak naprawdę słuchał, czy wychwyci bicie serca tego, którego białowłosa zabawiała. Może zabije bardziej fałszywie? Może ten majak senny nie będzie tylko majakiem a zapowiedzią czegoś o wiele mniej wysublimowanego od grzecznego spacerku w kierunku miasta kupców i niewolników.
Och, bynajmniej, Shikarui nie czuł się zmęczony tym kilkudniowym spacerkiem, jaki przeszli, tylko dlatego, że dane mu było spać kilka godzin mniej. Mógłby nie spać w ogóle przez te kilka dni i nadal nie byłby jakoś wybitnie zmęczony. Jego organizm był ze stali kantańskiej i chronił go przed tym, co było największym wrogiem wojownika - wyczerpaniem. Przed momentem, w którym jego zmysły przestałyby być tak uważne, a jego prędkość miałaby się zmniejszyć. Pozwolenie sobie na coś takiego przy porąbanym chłopaczku byłoby co najmniej nieodpowiednie. Już wolałby w spokoju przespać całą noc, nie sądząc, by istniał na tym świecie ktoś zdolny do cichego zniszczenia kryształu Asaki. Pod nim czuł się bezpiecznie. Na tyle, na ile w ogóle mógł się bezpiecznie czuć gdziekolwiek. W końcu nadal pozostawały drobne dziureczki, przez które mógł ktoś wpuścić truciznę, albo przez które wślizgnęłyby się robaki Aburame. Zawsze jest jakieś "ale" i to ale zawsze świeciło się ostrożnością w głowie czarnowłosego. W tej podróży nie było wyjątków. Jak już to ustalili z białowłosą - coś tutaj było na rzeczy, a jeśli ten chłoptaś rzeczywiście ma jakiś tajemny "podział osobowości", co dla niewielkiego mózgu Sanady było nie do pojęcia, to oznaczało, że należy uważać podwójnie, bo nigdy nie wiadomo, kiedy ta "druga osobowość" się pokaże.
Rozejrzał się po okolicy, próbując sobie przypomnieć, czy czasem już tędy nie szedł. Mijane przytułki, wioski, były bardzo znajome - już lada dzień i będą u celu. Ta podróż, która wtedy odbywał, tylko w przeciwnym kierunku, była istną katorgą. Potem, dokładnie tym samym traktem, przeszedł z Aką w stronę Ryuzaku. Już teraz żeby pozwiedzać, żeby się w wielkim mieście pobawić! Takie ambitne plany młodzieniaszków. I znów - powrót był katorgą. W nerwach, złości, irytacji. Odetchnął cicho przez nos, dość niechcący urządzając sobie wspomnienia. Nie były melancholijne, nie uderzały w czułe punkty. Były zwykłą przeszłością. Taką, do której wracasz i porównujesz siebie samego z dawnych dni do teraz. I kiedy go porównujesz, zaczynasz czuć moc w swoich ramionach, dłoniach, nogach. Dociera do ciebie, jak wiele osiągnąłeś i na ile lepiej twoje "teraz" wyglądało w zestawieniu z tamtym "teraz". Był zadowolony z tego, co widział. Zadowolony ze śpiewu ptaków, ze zmiany klimatu na nieco cieplejszy, z oczekiwania, że zaraz będą mijać w oddali tamtą rzekę, na której perlić będą się refleksy światła. Zamiast jednak wypatrywać w oddali rzeki, jego oczy wróciły do Kisho, który wyrwał do przodu ze swoim "dlaczego". To rodziło już bardzo złe skojarzenia - złe dla Kisho, dla Shikaruiego bardzo dobre. Ludzie uwielbiali pytać o to, "dlaczego", na krańcu swojego istnienia. W takich czy innych słowach próbują zrozumieć, dlaczego to im przytrafia się śmierć. I nie mogą pojąć, że
- To nic osobistego.

  Ukryty tekst

[Asaka]

Asaka miała na to już swoją teorię – na tę paranoję Shikiego, a list napisany do Ichirou był środkiem do celu. Po pierwsze po to, by przybliżyć trochę to, kim Asaka i Shikarui są i ich motywacje, ale też żeby mieć namacalne potwierdzenie co do tego, co sama uważała. Gdyby Ichirou i Seinaru chcieli sprzątnąć Shikiego, to już by to zrobili, i Asaka tez mu to już wykładała i tłumaczyła. Teraz Diabeł Świtu tylko potwierdził jej słowa. Asaka mogłaby przypominać Sanadzie, że Ichirou przecież osłonił ich przed psami Yoichiego, że miał wiele okazji, by się ich pozbyć, że nie fatygowaliby się na posterunek, gdyby było inaczej. Albo wyciągnęliby go z posterunku i potem załatwili. Mogła mu to wszystko mówić, ładnie i rozsądnie z nim o tym porozmawiać. Dla niej jasne było, że nikomu ta sprawa i nerwy nie były na rękę – ani Sanadom, ani Klepsydrze. Nie uważała też, by napisanie listu było oznaką słabości. Sądziła, że jest wręcz przeciwnie. Nikt nie był idealny, a na różne sprawy warto było zerknąć z różnych perspektyw. Nie uważała, by tamta wiadomość jakkolwiek umniejszała jej dumie i godności. Nie było w tym żadnego płaszczenia się. Była troska o zdrowie psychiczne męża. Troska o zrozumienie. A i po wiadomości Asahiego rzeczywiście było widać pośpiech – a nie kpinę i zbycie tematu.
Podróż statkiem była… No wszystkim czego Asaka się spodziewała i wszystkim, czego nie chciała. Shikarui i Kisho nie musieli z nią przebywać cały czas. Asaka część podróży przesiedziała w kajucie, drugą część starała się wychodzić, żeby się przewietrzyć. Zmieniała kryształowe wiaderka jak rękawiczki, dematerializując stare wrzucone do wody. Wygodna sprawa, nie? Nic nie trzeba myć i sprzątać. A to, że ona nie była za pan brat z wodą, nie znaczyło, że Shiki nie był. Były momenty, gdzie potrzebowała towarzystwa drugiej osoby i chciała się po prostu, słaba, przytulić do męża i zasnąć, choćby nawet na siedząco, i nie myśleć o spazmach mdłości przecinających ciało. No a sztorm… Ach. Wyjście na stały ląd było niczym przyjście na świat! To, że potem kolejny dzień była równie słaba co kocię, to inna sprawa. Zupełnie tak samo było wtedy, gdy dotarli na Turniej. Im dalej i dłużej jednak podróżowali – tym Asaka czuła się lepiej. I kolejnego dnia wędrówki było widać, że odzyskała już siły.
Póki nie biegli na złamanie karku, to nie było źle i Asaka raczej nie odczuwała wędrówki jakoś bardzo, przyzwyczajona do takiego życia. To, że Kisho milczał, niezbyt Asakę dziwiło czy zrażało. Ona jak to ona, trajkotała i tak. Nie cały czas, bo nawet białowłosej twarz prędzej czy później się zamykała, tylko po to, żeby za jakiś czas odezwać się znowu, bo coś innego akurat przyszło jej do głowy. Dopiero w takich momentach wychodził na wierzch jej charakter i to, jak łatwo można się było co do niej pomylić. Miny robiła groźne, ale gdy zostawało się z nią na dłużej, to wychodził na wierzch jej pozytywny charakter. Była jak taki… promyczek słońca, zdecydowanie. Aż trudno było uwierzyć w to, że mogła być groźną kunoichi. Łatwiej było pomyśleć, że była początkującą ninja, małą, głupią, naiwną siksą. Jakąś tam Doko.
Zapadała w sen równie łatwo co zawsze. Zwykle to ona brała pierwszą wartę w nocy, by ostatecznie zamienić się z mężem – a wtedy pyk, kładła się, zawijała kocykiem i… już smacznie spała. Wystarczyło policzyć do trzydziestu, ewentualnie dwa razy więcej. Jeden baranek, drugi baranek, trze…
I tak minęło kilka dni. Tego ranka obudziła się jak zawsze – szturchnięta przez Shikiego, który dawał znać, że dość już tego spania. Asaka w takich momentach niemal zawsze zawijała się jeszcze bardziej i spod koca wystawał tylko nos, ale to tylko dlatego, że szturchanie nie było gwałtowne. Jakiś krzyk czy inna oznaka zagrożenia wygoniłaby ją z posłania znacznie szybciej. Zjedli śniadanie, oporządzili się – i mogli wyruszać w drogę. Asaka swoim zwyczajem rozglądała się po okolicy, ale więcej w sumie gadała, nie przejmując się ciężarem, jaki niosła na plecach. Zamknęła się jednak w końcu na dłuższą chwilę i to wtedy Kisho zdecydował się w końcu odezwać, przerywając ze swojej strony kilkudniową ciszę.
- O? On mówi – była zdziwiona tą nagłą zmianą, było to słychać w głosie złotookiej, gdy odwróciła głowę w kierunku młodzika, unosząc wysoko brwi. Na jej twarzy widoczne było zblazowanie wymieszane z zaskoczeniem, bo przyjęła już do wiadomości, że chłopak nie jest gadatliwy i skory do rozmów (ach, zupełnie jak jej mąż!). To, co jednak zdziwiło ją najbardziej to to, że dopiero teraz zapytał dlaczego to robią. Nie na statku, w pierwszych dniach podróży. Nie. Dopiero wtedy, gdy prawie byli u celu w Ryuzaku. - A czemu nie? Mnisi potrzebowali ewidentnej pomocy, a my mogliśmy pomóc. Powód do szybszego opuszczenia Watarimono dobry jak każdy inny. Trochę szukaliśmy pretekstu, żeby nie czekać do końca Turnieju i oto jesteśmy. Naprawdę nie ma w tym żadnego drugiego dna – ach no i jeszcze oboje uważali, że to wola bogów i przeznaczenie, że akurat oni byli tam tego poranka w dzielnicy świątynnej i zainteresowali się tematem. Ona sama nie została wyrwana z żadnego pociągu myśli i wspomnień tym pytaniem; nie rozpamiętywała ostatniej podróży z Sogen do Ryuzaku z Shikim, gdy zupełnym przypadkiem zostali wciągnięci w małą historię z komarem w roli głównej… - Sądzisz, że to kwestia pieniędzy czy czegoś równie przyziemnego? – ach, bezinteresowność. Nie istniała za bardzo na tym świecie. I nie, dzieci nie były bezinteresowne. To jednak, że za bardzo nie istniała nie znaczyło, że bezinteresowność nie występowała – czasem. Wyjątek kompromitujący regułę. Asaka nie była jedyną osobą na świecie, która czasem miała przebłyski tej bezinteresowności. Dzisiaj była tutaj z powodu Shikiego, bo on chciał się przydać, chciał pomóc. Czy usłyszał głos boga szepczący w jego ucho, że to jego moment, czy powód był inny – prawda jest taka, że Shikarui nigdy nie robił niczego za darmo, a tutaj nie zapytał ani razu, ani pół razu o cenę. Samo to wystarczało Asace do tego, by zainteresować się tematem, nie kręcić nosem i pójść razem z nim. Choćby na drugi koniec świata. Choćby do piekła.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Strażak Sam i Piekielne Sandały
Shikarui & Asaka - wyprawa B 40/85 Nigdy nie wiesz co przyniesie dzień, co wydarzy się za jakiś czas, gdy ścieżki losu splotą się ze sobą wzajemnie i stworzą coś nowego. Mogło być bezproblematycznie, jak przez większość czasu owej podróży, mogło jednak się zdarzyć, że pojawiały się wątpliwości. Dziwne zachowanie, nawet tych kilka sekund, które dawały do myślenia, zakorzeniały się w głowie i drążyły. Nie jest prostym być czujnym cały czas, przez każdą minutę dnia. Człowiek nie był idealny, nie bez powodu oddychanie działało automatycznie i nawet w tym momencie, gdy o tym myślisz, gdy skupiasz się na tak prostej rzeczy to umysł płata figle i nie potrafi już tego robić. Zupełnie jakby zapomniał dopiero w momencie, gdy zdał sobie sprawę jak ważny jest ten proces, jak podtrzymuje Twoje życie i bez tego przecież nie można się obejść! Umysł był dziwnym tworem, nie zawsze dało się go kontrolować, a czasami wydawał się myśleć nielogicznie. Czyż nie od tego właśnie był?
Mózg chłopaczka chyba najwyraźniej nie rozumiał tego, jak dwójka ludzi mogła bez zapłaty, bez widocznej korzyści dla siebie spróbować mu pomóc. Bezinteresowność nie istniała, była wymysłem głupich i słabych. Nawet ci zawsze mieli interes, korzyli się przed potężniejszymi licząc na to, że ktoś doda im siły, wspomoże w gorszym czasie czy to obecnością, gotówką, czy umiejętnościami. Ta dwójka jednak nie należała do słabych, widać to było po samej podróży, którą Kisho odczuł sam po sobie. To już nie były wygodne łóżka, nie posiłki przygotowane przez Takeo, nie było też oczekiwania, że wszyscy się czymś zajmą za niego, a wędrówka dalej była wymagana. Mógł mniej więcej przewidzieć jak ta dwójka będzie się zachowywać, że czarnowłosy będzie tym cichym obserwatorem, podobnie jak wcześniej, że jego małżonka przejmie rolę tej, która mówi, która podtrzymuje... morale? W przeciwnym razie pewnie szli by w ciszy i prędzej czy później pozabijaliby się pozostając ciągle w ciszy.
-Nawet najlepszym się zdarza - wzruszył ramionami na słowa białowłosej, chociaż to nie do niego było to pytanie. W pewnym jednak sensie czuł się zobligowany do odpowiedzi na nie. Czemu akurat teraz? Gdy byli blisko, gdy wędrowali już któryś dzień z kolei? Może zaczynał rozumieć że mnisi nie chcieli się go pozbyć i wyrzucić do pierwszej lepszej osoby, która się zgłosi do wykonania tego zadania, a faktycznie ktoś zechce mu... pomóc? Po krótkiej wymianie zdań z ich spotkania nie potrafił jednak wywnioskować jaki był cel. Nie dostali pieniędzy, był cały czas z Nobukazu, więc ten nie mógł przekazać czegokolwiek małżeństwu. Może i by uwierzył, że białowłosa robiła to dla większego dobra czy czegoś takiego, ale on? Ale ten mruk, który ciągle tylko wpatrywał się, który był jak wilk na smyczy - tak wątłej, tak luźnej, że prawie nie istniała.
-Zawsze jest drugie dno... - zasmęcił się nieco, popatrzył w ziemię i kopnął jeden z kamyków leżących akurat na ziemi, gdy tak sobie dreptali w całkiem znośną pogodę - przełom lata i jesieni, więc było cieplutko i przyjemnie -Czy ludzie nie zabijają z bardziej błahych powodów? - rzucił pytanie, które rozbrzmiało w tle. Czasami piekło było bliżej, niż można było sądzić. Nawet dzieciaki doświadczały śmierci, musiały się jej przypatrywać i zaakceptować. Skąd to wiedział i czy to faktycznie pasowało do tego Kisho, który wcześniej żartował z brakującej ręki. Jego wyraz twarzy jednak zaraz powrócił do tego, który mogli zobaczyć w świątyni, tego bardziej pyskatego, tego który był kwintesencją wielkoluda.
-No i po prostu to do was nie pasuje. Zwłaszcza do niego. W sumie moglibyście mnie teraz prowadzić na śmierć i sam bym o tym nie wiedział - pokiwał głową niby zastanawiając się czy faktycznie ta dwójka mogła go prowadzić prosto w paszczę śmierci, w jej objęcia, by nigdy więcej nie mógł wie jej wyrwać -Ale chyba niedługo będziecie mnie mieć z głowy, chyba że to jakaś większa wioska - wskazał przed siebie, gdzie wyłaniała się osada, którą Shikarui mógł oczywiście prześwietlić, jeżeli widział takową potrzebę. Wioska była coraz bliżej, dosłownie można było ją chwycić i złapać w dłonie. Wystarczyło w sumie skierować się do odpowiedniego budynku, przedstawić siebie i swojego towarzysza, a później go odstawić w dobre miejsce i problem z głowy! Co mogło pójść nie tak? Budynek biblioteki był na uboczu, z dala od centrum, w którym to kręciło się wiele ludzi. Był środek dnia, słońce wysoko nad nieboskłonem, żyć nie umierać, odstawiać typa i w sumie to... tyle bowiem dwójka nie mogła oczekiwać dosłownie nic za wykonanie zadania.

Następny pościk tutaj

[Kazetani]

Kazetani dotarł wreszcie na stały ląd. Pogoda na morzu to zupełna przeciwność zjawisk atmosferycznych na lądzie. Gdy wychodząc na zewnątrz człowiek patrzy w niebo, potrafi określić, jaka pogoda go czeka, zaś na wodach? Marzenia. Sztormy przeplatane z rażącym słońcem. Blondyn, gdy tylko opuścił statek, schował płaszcz do plecaka. Chciał wyruszyć w świat - i wyruszył... ale co dalej? Na temat Ryuzaku no Taki wiedział tylko tyle, że kraj był bogaty. Resztę pozostało mu odkryć na własną rękę.
Hyuo słynie ze swoich mrozów, dla Kazetaniego nawet w Kantai była przyjemna temperatura, a co miał powiedzieć teraz, gdy opuścił całkowicie wyspy. Czuł się jak w innym świecie - Ryuzaku nie było białe! Uczucie stawiania kroków, bez wydawania charakterystycznego dźwięku śnieżnego skrzypnięcia było dla chłopaka czymś wspaniałym, to był dla niego symbol rozpoczęcia dużej (miejmy nadzieję) przygody.
zt

[Maname]

- Rok 388 - Zima - [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y-cOAdQ ... ex=46&t=0s[/youtube]

---

Kisashi zdecydował, że nadszedł czas na wyjaśnienia. W końcu. Po tym wszystkim na pewno zasługiwałam na trochę prawdy. Nie miałam powodów do dalszego oceniania go, jakkolwiek surowo nie chciałabym na niego spojrzeć. Wszystko co się wydarzyło na pewno było dla niego wystarczającą lekcją. W tej całej sytuacji zaczęłam się zastanawiać... W jaki sposób ta cała Mayore weszła w skład ochrony tego kupca. – W jaki sposób Mayore weszła do waszej ochrony? Nie... To już nie ważne. — Zapytałam, choć już zdawałam sobie sprawę, że nie ma to już żadnego znaczenia. Nie żyli, kupiec mógł odzyskać swój sztylet, wrócić do Cesarstwa i zakończyć przynajmniej tą jedną transakcję.

Jakoś zapłata w tej chwili najmniej mnie interesowała. Skoro płacił to wzięłam, wolałabym się jednak rozliczyć po dotarciu na miejsce. Tak by wypadało. Zabrałam się z nim i kontynuowaliśmy drogę. Nie do końca rozumiałam natomiast dlaczego wioska była pusta i dlaczego Kisashi zdecydował się na pozostawienie ciała Reido właśnie w tamtym miejscu. To nie był mój problem. Byłabym jednak pozbawiona jakichkolwiek ludzkich odruchów gdybym nie zwróciła na to uwagi. Właśnie to mnie w tym kupcu obrzydzało. To perfidne wyrachowanie. Czy jednak gildia kupiecka byłaby tak nieodpowiedzialna by posyłać kupców bez zespołu z Cesarsta? Może to wszystko wciąż było kłamstwem, to jednak nie miało żadnego znaczenia, zamierzałam przypilnować składanego przez niego raportu osobiście, a nawet go tam zaciągnąć jeśli będzie próbował się wymigać...

Następny przystanek Ryuzaku no Taki, ostatni na drodze która dzieli nas od Cesarstwa. Nie wątpiłam, że czeka na nas drugi okręt. Wątpiłam jednak w jego słowa i zamierzałam dopłynąć z nim do końca. Póki nie zaprezentują mi oficjalnej broszki Cesarstwa na swoich mundurach - musieli się liczyć z tym, że jesteśmy w " nie łatwym " sojuszu.

Dokąd: Hanamura
Czas podróży: 30
Środek transportu: Łódź - Z misji, więc nie płacę.

Hanamura - Port

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Yasuo]

Kazetani
Misja rangi D - "Krwawy Bal: Wstęp"
13/15+
Zima, 388 roku Panna Agatta uśmiechnęła się tylko, a Ojigi wzruszyła ramionami. Nie chciała naruszać prywatności swojej "szefowej", ale lepiej, żeby to ona tą prywatność naruszyła niż żeby zrobił to jakiś obcy mężczyzna. Kobiety bowiem zazwyczaj kładły się spać nago, ewentualnie w samej bieliźnie. Zwłaszcza w podróży, bo w domu mogło to inaczej wyglądać. Szafy pełne ubrań, także tych nocnych stały przed nimi otworem. Agatta pewnie posiadała tych szaf więcej niż Łuczniczka, ale to nie było istotne. W podróży zazwyczaj nie nosiły dodatkowego balastu w postaci koszuli nocnej. Nie tyle, że był jakiś ciężki, ale po prostu... mało poręczny. Jedzenie, namioty, różne sprzęty niezbędne w podróży trochę miejsca zajmowały. Kobiety zazwyczaj zdejmowały przepocone ubrania, wchodziły do bali wypełnionej wodą i potem, po kąpieli, prosto do łóżka. Nie chciały zabrudzić czystej pościeli... nieczystym ubraniem podróżnym. Dlatego właśnie Ojigi nie chciała spać w pokoju z Agattą. Szanowała jej prywatność i nie chciała patrzyć na jej nagie (lub półnagie) ciało. Sama też wstydziła się pokazać swoje. Prawdopodobnie o to chodziło. Co innego Kazetani... on pewnie chętnie by popatrzył albo "zbadał" Agattę bliżej. Nie żeby ta dama miała coś przeciwko, bo jak już ustaliłem, "nie dostaniesz kosza od pijanej kobiety".
Kazetani mógłby pomyśleć, że Agatta podróżuje w bogatej karocy albo w innym powozie. Miejsc na ubrania byłoby wtedy naprawdę dużo. Z jej stanem majątkowym z pewnością mogłaby sobie pozwolić na taki luksus. Ale ona była praktyczna i doskonale zdawała sobie sprawę, że mogłaby być celem zbójców. Chociaż ze zbójcami... Ojigi pewnie poradziłaby sobie bez problemu. Oby to tylko byli zbójcy... Na naszą damę mogły czyhać inne niebezpieczeństwa. Chociażby natury chakrowej. No i z karetą był też taki problem... że jak ugrzęźnie w błocie albo w śniegu, to dzień cały trzeba stracić, żeby ją wyciągnąć. Plus, jeździec na koniu jest szybszy niż w karecie. No i karetą trudniej "zaparkować". Agatta miała więc wybór... albo zwracać na siebie jeszcze większą uwagę niż zwracała, do tego ryzykować częste nieplanowane postoje, przemieszczać się wolniej, opłacić dodatkowe miejsce na powóz i zabrać dodatkowe ubrania na zmianę lub... nie zabrać i wyeliminować wszystkie wymienione wady karocy. Dla niej wybór był prosty. Śpimy nago.
Kobiety zaprowadziły Kazetaniego do karczmy, w której się zatrzymały. Agatta poszła zamienić z karczmarzem parę słówek, a w tym czasie Ojigi wskazała Kazetaniemu swój pokój.
- Tutaj będziesz spał - oznajmiła. - I nie przejmuj się. Nie będę nic stąd teraz wynosić. Jak widzisz... zbytnio tutaj nic nie ma.
Rzeczywiście. Niezbyt dużo rzeczy było w tym pokoju. Typowy minimalizm i z pewnością dziewczyna nie trzymała tutaj niczego osobistego. Wszystkie osobiste przedmioty miała przy sobie, o ile w ogóle jakieś miała.
- Miłej nocy - powiedziała i poszła do pokoju Agatty. Może tam byłoby więcej rzeczy? Kto wie?
Kazetani został sam. Mógł teraz się położyć na łóżku (a powiem szczerze, że zarówno Agatta jak i Ojigi wyjątkowo położyły się w ubraniach i bez kąpieli... były zbyt pijane i zmęczone) i przemyśleć dzisiejszy dzień. Dwie kobiety... jedna piękna, naprawdę piękna... druga też niebrzydka. Do tego darmowy posiłek... i alkohol. No i jeszcze nocleg. Czy to sen? Nieee... szczerze wątpię. To bardziej "próba przekupstwa", by ten się zgodził i nie rozmyślił. Dodatkowo Agatta wynajęła naszego bohatera, więc musiała odpowiednio o niego zadbać. Nie mógł zostać bez dachu nad głową i posiłku... skoro za jakiś czas miał wykonać dla niej zadanie.
Noc minęła... szybko. Rano, obie kobiety zebrały się już na dole. Kazetani mógł się trochę ogarnąć. Nikt go nie budził, ani nie pospieszał. Ale gdy tylko zszedł...
- O moja głowa... - Agatta chyba źle się czuła.
- Nawet mi nie mów... ruszajmy... - Ojigi chyba czuła się jeszcze gorzej. - Czas nagli...
Agatta wskazała Kazetaniemu konia, na którym miał jechać. To o nim wczoraj wieczorem rozmawiała z karczmarzem. Dodatkowy koń dla posłańca. O to chodziło. Sama wsiadła na swojego konia. Ojigi podeszła do swojej klaczy, pogładziła ją po pysku i wsiadła na nią. Po jakimś czasie cała drużyna była już na szlaku. A każdy koń objuczony...

Kto: Kazetani
Dokąd: Sogen
Czas podróży: 15 minut
Środek transportu: Koń (w ramach misji, więc Kazetani nie płaci)

Po tych 15 minutach zrób z/t: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=97&t=32

- Mowa Agatty

Kopiuj

[b][color=#FFFF00]- Mowa Agatty[/color][/b]

- Mowa Ojigi

Kopiuj

[b][color=pink]- Mowa Ojigi[/color][/b]

[Kazetani]

Następny post -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 22#p143722

[Shi]

Dokąd: Antai
Czas podróży: 1h
Środek transportu: nogi

Ostatnie dni z życia naszej młodej kunoichi były dosyć ciekawe. Dziewczynie udało się zarobić sporo kasy, jak i również poznać nowych ludzi. Co prawde Shi bardziej interesowały zdobyte ryo, ale tego typu atrakcja również była akceptowana przez dziewczynę. Kunoichi idąc zastanawiała się gdzie tym razem wyruszy, w końcu nie chciała tak chodzić zupełnie bez celu. Po dłuższej chwili namysłu dziewczyna zdecydowała, że uda się do prowincji zwanej Antai. Jak pomyślała tak też uczyniła, zwłaszcza że pogoda była idealna by móc podróżować. Słońce świeciło, praktycznie zero wiatru i cały dzień przed dziewczyną. Wszystko zapowiadało się całkiem świetnie czas pokaże, czy aby napewno...


Z/t

[Keira]

Keira spędziła w Ryuzaku no Taki jeszcze kilka dni, aby zwiedzić ciekawsze zakątki Kupieckiego Miasta. Wiedziała, że powinna jak najszybciej wracać do domu, jednak nie miała pojęcia, czy dane jej będzie ponownie opuścić prowincję, więc skorzystała z okazji, aby jeszcze trochę pozwiedzać. Portowe Miasto Kupieckie zrobiło na niej naprawdę spore wrażenie, jednak dłużej nie mogła pozwolić sobie na zwłokę, więc chcąc, czy nie, opuściła mury Ryuzaku no Taki północną bramą i skierowała się, w stronę sąsiedniej prowincji, jaką było Sogen. Tam jednak nie zabawiła długo, ponieważ poza sławnym Murem, który mogła zobaczyć z daleka, prowincja ta nie miała za bardzo czym się poszczycić. Stolica Sogen była zwyczajna, jak każda inna na równinach, dlatego też gdy tylko Białowłosa odpoczęła i uzupełniła zapasy na podróż, ruszyła dalej, w kierunku Antai.
Przez cały czas trzymała się głównych traktów, będąc ostrożną i czujną na każdym kroku. Często jej przyszło nocować gdzieś w lesie, dlatego też kryształ był nie tylko jej ochroną, ale i schronieniem, aby w nocy nic jej nie zaskoczyło, a przynajmniej szybko się do niej nie dobrało, zanim zdoła się obudzić i zareagować. Musiała jakoś sobie radzić, skoro już wędrowała samotnie. Droga była długa i uciążliwa, ale z każdym kolejnym dniem była bliżej domu i bogatsza o nowe doświadczenia i widoki, jakie miała okazję oglądać.
Tak oto dotarła do prowincji Antai. Kolejnego, nadmorskiego regionu Wietrznych Równin. Można było uznać, że była niemal w połowie drogi do domu, dlatego też postanowiła tutaj zatrzymać się na nieco dłużej, aby odpocząć i nabrać sił po trudach maszerowania przez tyle tygodni. Jeszcze sporo drogi było przed nią, a zima dobiegała końca, jednak nie goniły ją pilne sprawy, ani rozkazy, dlatego też nie musiała się martwić wyznaczonym terminem powrotu. Gdyby nie to, że zdecydowała się zaryzykować podróż przez objęte wojną Kaigan, to nadal siedziałaby z założonymi rękami w Szkole Taka, czekając na koniec wojny, która póki co, jeszcze nie nadeszła, a przynajmniej nikt jeszcze o tym nie mówił. Tak czy inaczej, rodzina zapewne się o nią martwiła, a i Lider mógł już odczuwać pewną niepewność, jej długą nieobecnością. Miała się szkolić i zapewne liczył się z faktem, że trochę jej to zajmie, jednak na pewno nie brał pod uwagę wybuchu wojny w Kaigan, dlatego też Keira nie zamierzała zwlekać bardziej, niż to konieczne. Po co mają wysłać po nią shinobi, skoro było już w drodze do domu.

[zt]

Dokąd: Antai
Czas podróży: 1h
Środek transportu: Pieszo

[Keion]

Dokąd: Ryuzaki no Taki
Czas podróży: 1h
Środek transportu: nogi

Po wykonanej misji Hayakawa jeszcze trochę czasu zamajaczył na obszarze Prastarego Lasu. Właściwie to nigdzie mu się nie spieszyło, za cel obrał sobie wrócić w bliżej nie określonym czasie do Ryuzaki no Taki i udać się na małe zakupy. Chłopak wpadł w międzyczasie wpadł na pomysł stworzenia specyficznego przedmiotu i spędzał dużo czasu nad zaprojektowaniem go, przez co jego podróż znacząco się wydłużyła. Jednakże Keion był przyzwyczajony do nocowania w pod gołym niebem, żywienia się tym co upolował i ani trochę mu to nie przeszkadzało. Jedynie fakt że nie rozwijał swoich umiejętności był problematyczny, ale niestety musiał odłożyć to na czas gdy już będzie w Ryuzaki no Taki. Mimo wszystko powoli, ale skrupulatnie Hayakawa z dnia na dzień zbliżał się do celu podróży by w końcu go osiągnąć.

z/t

[Shikarui]

- To tylko siniak. Jestem przyzwyczajony do siniaków. - Za dzieciaka mógłby się prezentować jako gepard, nie jako tygrys - z fioletowymi śladami na ciele. Choć tak jak w momencie, kiedy chakra z miecza leciała w kierunku Asaki, tak i kiedy miecz leciał do jego własnego ramienia odczuwał strach. Strach, według którego przecież to ostrze mogłoby przeciąć metal i poczynić o wiele gorsze szkody niż tylko zarysowanie skóry. Mogło boleć naprawdę. Mogło być bruzdą, o której nie dałoby się zapomnieć. A tak..? - Odpoczniemy razem. Najpierw chodźmy do sklepu i tego płatnerza. - Musiał jeszcze chwilę zastanowić się nad tą pieczęcią. Nie chciał poruszać tematu teraz, kiedy w sumie był zmęczony, głównie psychicznie tak na dobrą sprawę. Asaka była też przecież bardzo zmęczona utratą chakry, jaką poniosła. Zawsze miał wrażenie, że walki kosztowały ją o wiele więcej, bo i więcej musiała pracować. Jej kryształy były nieocenione. Wiedziała o tym. Bardzo wiele walk wyglądałoby o wiele bardziej tragicznie, gdyby nie jej doskonała osłona. - W Daishi świetnie pracują z drewnem, ale nie ze stalą. - Przytaknął. - Przydałoby się sprowadzić tam płatnerza z prawdziwego zdarzenia. - Ach - i ta cholerna stal. Co jakiś czas temat wracał do czarnowłosego i był mu trochę solą w oku. Przeszkadzało mu to, że tamta doskonała sytuacja nie została wykorzystana do tego, żeby coś wycisnąć z Cesarstwa. Kiedy chaos dość mocno kołysał państwem przez zniknięcie Cesarza. I ciągle go to zastanawiało, czy naprawdę widzieli samego Natsume przy Ryuzaku, czy może to były tylko tak bardzo podobne do siebie osobistości..?
- Myślisz, że naprawdę nie mamy wroga w Klepsydrze? - Nie było to wcale takie pytanie z dupy, bo przecież to była i część strachu, którego nie uważał za niepotrzebną blokadę. Była jego tarczą. A jednak ta tarcza mu przeszkadzała... więc? Musiał na to inaczej spojrzeć, znaleźć swoje wyjście, w którym czułby się zarówno bezpiecznie jak i przestałby hamować samego siebie. Nie chciał wspominać o Toshiro. Ta relacja była teraz bardzo... glass cannon chciałoby się wręcz powiedzieć. Ale chyba nigdy nie była niczym więcej jak relacją mistrz-uczeń. I "przyjaciel Asaki". Skoro teraz nie był przyjacielem Asaki - to kim był? Kimś znajomym.
Niegrzeczni chłopcy i niegrzeczne dziewczynki bardzo dobrze się dopełniali. Niekoniecznie musieli być niegrzeczni w takim samym rozumieniu. Znaczeniu. Sprawach. W końcu niesławne Piekielne Małżeństwo było całkowicie grzeczne kiedy przychodziło do codziennych kontaktów... no, może poza tym promyczkiem, co lubił czasem dowalić do pieca i nie wahał się mówić tego, co mu na sercu leży. Mała, niepozorna, ale tak to działa - w małym ciałku czai się po prostu zło skondensowane. Całkiem przyjemnie było iść z tym złem skondensowanym do karczmy i znów odpocząć. Ale najpierw - zakupki. Nie inaczej, przecież potrzebowali mapy, a poza tym Shikarui zaczął się rozglądać za wspomnianym płaszczem. Trochę leniwie, ale to zatrzymał się przy jednym kramie, to przy drugim, ocenił krytycznym okiem, odszedł. Ten nie, tamten też nie. Może w Ryuzaku nie mają po prostu wystarczająco dobrego gustu? Albo wystarczająco dobrych krawców.
W końcu dotarli do sklepu ogólnego i rzeczywiście Shikarui po prostu grzecznie stał, bo nie potrzebował robić niczego ponadto. Spoglądał tylko na miecze, które miał tutaj zbrojmistrz do zaoferowania, ale z dystansem. Nie podobały mu się. Asaka w tym czasie poprzeglądała, czego potrzebowała, znalazła idealną mapę (pewnie taką, co pokazywała, gdzie krowy się pasą albo gdzie można zobaczyć najładniejszy dom w okolicy) i byli gotowi do wyjścia. Tak mu się wydawało. Uniósł jedną brew, ale zgodnie z życzeniem zamknął oczy i nachylił się. Czul, że Asaka coś majstruje przy jego szyi, ale ona jako jedyna - mogła. I przy niej jako jedynej oczy mógł zamknąć. Spojrzał na kamień - piękny kamień. Wisiorek, delikatny, nie rzucał się mocno w oczy, ale mógł być fantastyczną ozdobą. Uśmiechnął się, biorąc go w palce i spoglądając na niego. Słuchając słów - prezent ślubny. Ach, no tak! To było całe lata temu! Tak mu się przynajmniej wydawało.
- Dziękuję. Jest piękny. - Teraz już dotknął jego skóry, kiedy schował go pod szatą. Żeby czasem się nie zgubił. Żeby ludzie nie patrzyli, bo był tylko i wyłącznie jego własny.
Po spędzonej w karczmie nocy ruszyli spokojnym krokiem do Daishi. Wypoczęci, ze świeżymi głowami i pełni nowych (bo lepszych!) nadziei na swoje życie.

[z/t Asaka i Shikarui]

Dokąd: Daishi
Czas podróży: 2,5h (22:40)
Środek transportu: nóżki

[Mujin]

Mujin naprawdę nienawidził podróżować. Zdecydowanie. Nie z definicji, bo zmienianie swojego położenia celem konsumpcji kultury, wiedzy i pasożytowania na ciężkiej pracy innych przedstawicieli medycznego fachu. Chodziło o sam proces przemieszczania się. Jak do cholery miał zabić te dni, tygodnie podróży? Na statku okej, to jeszcze był w stanie znieść. Mógłby z kimś porozmawiać, poczytać to i owo, pobawić się życiem. A na piechotę albo na wierzchowcu? No jak by mógł? Nie mógłby wcale, to co. Musiałby patrzeć na drogę, pilnować swojego bezpieczeństwa w nocy. Naprawdę nic mu to nie dawało i ten czas byłby zmarnowany. Może gdyby znalazł tani i szybki sposób na podróż - okej. Ale nie na koniu, zdecydowanie na piechotę. Czemu? Bo ziółka były drogie i chyba tego Mujin nigdy nie przewidział - że jest cholernym sknerą. Nie spodziewał się, ale zaakceptował tą niespodziankę. Tak musiało mu minąć te kilka dni, czy tam tygodni. Na rozmyślaniach, refleksjach i zapisywaniu w notatniku absolutnie wszystkiego, co tylko się dało.

Dokąd: Daishi
Czas podróży: 3h
Środek transportu: Piechota

[Shi]

Droga do Ryuzaki no Taki przebiegła bez żadnych problemów. Kunoichi idąc z Antai miała sporo czasu na swe przemyślenia, w końcu trochę trzeba było przejść by tutaj się znaleźć. Prawda? Tak czy inaczej pogoda dopisywała. Wiosenny dzień zbliżał się ku końcowi, zaś ona sama mogła udać się do karczmy by tam po prostu odpocząć i zebrać resztę ewentualnych myśli. W każdym bądź razie trzeba było zaplanować co dalej. A może lepiej będzie pozostać narazie tutaj na jakiś czas... Może tak może nie, przemyśleń było całkiem sporo, czasu również. Tak czy inaczej słońce o tej porze prezentowało się wyjątkowo pięknie. Zachód zawsze przyciągał do siebie uwagę innych. Czerwone słońce i jego promienie chowające się za horyzontem, do tego majestatycznie wyglądające rośliny...


Z/t