Trybuna wschodnia

[Mujin]

No ćóż, mężczyzna sobie poszedł. Chyba dobrze dla każdej ze stron, a już w szczególności dla dzieciaka. No ej, nie czuł się przy nim komfortowo. No i tak, najwidoczniej dzieci nie były Mujinowi obojętne. Nawet jeśli były irytujące, mądrzące się
i przejawiały wszystkie charakterystyki dzieci, to miniaturowi ludzie. No wielkie odkrycie, Wielki Przodowniku Medycyny Niezależnej, z dzieci wyrastają ludzie. "Może warto to było ująć w jego notatkach" powiedział cicho sarkastyczny głos z tyłu jego głowy.
- Yokage Mujin. Spokojnie, upilnuję go. - powiedział, chcąc mieć już spokój z tą sprawą. Pewnie go nie upilnuje, pójdzie gdzieś sobie i zostawi dzieciaka jego rodzicom czy coś. Zajmie się poważnymi sprawami. Znajdzie kogoś wartego rozmowy, może nawet odwiedzi szpital i nie zapyta czy przyda im się pomoc? Od czasu gdy opuścił stanowisko w Ryuzaku to nie zaglądnął do medycznego przybytku publicznego jakkolwiek. To chyba z kilka lat będzie. No, ale na urlopie nie będzie zajmował sobie głowy sprawami czysto zawodowymi. Ostatecznie nie pobrał próbek wody z wód onsena, więc nie sprawdzi czy kąpał się w wodzie bogatej w minerały czy w zwykłej podgrzanej wodzie ze studni. No ale jego głowa w chmurach, a rzeczy się przed nim kolejne działy. Shenzhen sobie poszedł, a dzieciak został z Mujinem sam. I ze sporą grupą ludzi wokoło, która też się powoli rozrzedzała. Koniec walk, po co tutaj siedzieć?
- Walczył piaskiem, więc może pustynia? - mruknął do dzieciaka. O ile to usłyszał, maska i dystans odległościowy był mimo wszystko dość spory. I o ile kogokolwiek to interesowało. Mujina niekoniecznie. Ale nie zaprzestał na tym, skądże znowu - Następnym razem trzymaj się ojca, będziesz bezpieczniejszy przy kimś kompetentnym. - powiedział, teraz już całkowicie szczerze i na tyle głośno by dzieciak zrozumiał przekaz. No cóż, nawet zakładając że Shenzhen nie był członkiem szajki porywaczy dzieci, to dzieci powinny siedzieć obok kogoś dorosłego i spokrewnionego. Skoro ojciec samurai, to niech będzie i niech będzie tutaj. Ile to razy niekompetentna matka albo ojciec zostawiają dziecko samemu sobie a potem lamentują że zniknął? Albo że zszedł na drogę przestępczości? Nie znał osobiście takiego przypadku ani o takich nie słyszał, ale na pewno to była rzecz! Oczywiście że była, gdzieś na pewno. Młody może skończyć jako bandzior. Ludzie wokoło zaczynali się przez Mujina przepychać do wyjścia, a robaczki w ciele Mujina lekko się uaktywniły. Jeden z nich nawet wleciał na jego rękę, chodząc po niej przez krótką chwilę.
- Ojciec samurai, huh? Jednak nieźle się z tego wykręciłeś, a przynajmniej próbowałeś. - powiedział jeszcze, zdając sobie sprawę z tego że ma styczność z kim innym niż początkowo przypuszczał. Nigdy się nie spodziewał że użyje swoich robaków do wykrywania kłamstw. Ej, w sumie może gdzieś na świecie żyją robaki które potrafią wykryć kłamstwa przykładowo po zapachu osoby która kłamie, pod warunkiem że ta emituje jakiś inny zapach. Warto to było zapisać i tak też się stało - Mujin wyciągnął z kabury notes, ołówek i szybko zapisał kilka słów "Sprawdzić czy kłamiąca osoba wydziela specyficzny zapach". Zamknął i schował ponownie.

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

Miałam dużo szczęścia, bo nie musiałam siedzieć sama, zwłaszcza, że przez to zbliżałam się do rozwiązania sprawy która ciągnęła się za mną aż od Cesarskich wysp. Czekałam tylko chwilę - on wydawał się zaskoczony moim pytaniem. Ale to tak zupełnie! Zdziwiło mnie to, choć nie widziałam tego po jego twarzy bo miał maskę to oczy też przekazały mi wystarczająco dużo w tej materii. Gdyby był Burakku, to nie próbowałby mnie zbyć w tak prosty sposób. Odganiał mnie jak jakąś natrętną muchę. Może rzeczywiście był tylko przypadkowo podobnie ubrany do Buraku - ale to był jego styl. No i poszedł. Pewnie by mnie zaatakował, otwarcie tu przy ludziach swoją techniką, tak jak tamta białogłowa oszukistka. Może się myliłam, naprawdę.

Nie poddawałam się szybko, obserwowałam go dalej - niezbyt widziałam co robi, ale wydawało mi się, że coś niecnego. Dopiero po paru chwilach dostrzegłam, że coś do mnie leci. Wzdrygnęłam się zaskoczona, no bo jak to tak, posłał mi ptaszka? Nigdy takiego nie widziałam. Dziwne stworzonko, skąd on je wziął? Hodował je jakoś? Dziwne to było, ale poczekajcie, coś miał w łapce! Sięgnęłam po to co mi posłano, zerknęłam na tą kartkę i... – O nie... To znowu te listy... Teraz jeszcze bardziej dyskretne niż przedtem, w dodatku do mnie! A już myślałam, że nie jest Burakujakku, a przecież tylko on wypisywał liściki do mojego tatki... — Gdybym tylko wiedziała co jest w tym liściku byłoby dobrze. Zaczęłam się rozglądać po tutejszych ludziach, musiał tutaj być ktoś kto mi powie co on tutaj nabazgrał... Spojrzałam w jego stronę, uśmiechnęłam się i pomachałam - pewnie pomyślał, że jakaś głupia jestem, ale to tylko odwrócenie uwagi... To co mi zostawił... Wydawało się ważne, inaczej tak by się z tym nie krył, no to zdecydowałam, że oderwę to i schowam do swojej torby. Zaraz potem zaczęłam sprawdzać, no i nie miałam czym pisać. I wtedy zaświtało mi w głowie. Wstałam z tym ptaszkiem i podeszłam znów do Shinsa – Ma pan pióro pożyczyć? — Nie wiedziałam czy mi da, ale czy było coś dziwnego w pożyczeniu czegoś komuś gdy osoba była w potrzebie? Tak jak Ori dawał mi wody gdy byłam spragniona? Musiałam wykluczyć raz na zawsze czy Burakujakku jest pośród nas i czy nie był to ten zamaskowany
Chyba shins

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Shins]

Jedno było pewne. Shins miał pecha. Wszystko zaczęło się wtedy, w jednej z oaz na pustyni, gdy kupcy nie zgodzili się na jego propozycję i ich zabił. Jeszcze tego samego dnia spotkał jakąś Sabaku, która szukała ukrytego skarbu. I gdy już miał ją w garści, gdy już miał ją zabić ta użyła Raitonu deaktywując jego figury, przez co musiał uciekać ledwo uchodząc z życiem. Potem była pożal się boże rebelia, która zakończyła się spektakularnym remisem, co w tłumaczeniu na nasze oznacza porażkę obu stron. Potem podróż do Atsui i pierwsza misja w tej prowincji. Wtedy zauważył, że z jego bombami jest coś nie tak. Jakby straciły na mocy czy coś. Ale może to po prostu zła dieta... Dalej była wyprawa na mur razem z Yoshimitsu. Już w Shigashi wpakowali się w wojnę z mafią mordując jej członków (wielka w tym zasługa Kaguyi, który hołdując zasadom swojej nacji postanowił rozwiązać sprawę dyplomatycznie i polubownie - czyli zaczynając od zabicia najbliższego z mafiozów) przez co musieli uciekać do Yusetsu (bo było najbliżej w stronę muru). W Yusetsu zaczepieni przez dwie prostytutki zaciągnięci zostali do burdelu. A tam, na skutek błędów taktycznych Shins niemal nie skończył jako chłopiec do towarzystwa bez ust w rękach. Tylko przebłysk geniuszu, jaki każdemu trafia się od czasu do czasu w takich sytuacjach zachował go od tego marnego losu. Chwilę przerwy od pecha miał przy wykonywaniu misji, jakich wykonania się przy okazji zobowiązał. Gdyby tylko nie ten nieszczęsny Raiton... po co mu on? Co mu strzeliło do głowy, by się go uczyć? Nie wiedział sam. A potem poszedł na wojnę i, próbując uniknąć walki w zwarciu, wbił prosto pod kastety jednego wrogów. Naprawdę cudem akurat miał w swoim arsenale coś, co umożliwiło mu obronę przed tym natarciem, ale resztę misji wykonywał już na oparach. Potem wyprawa do Yinzin i pierwsza runda turnieju, w której trafił chyba na najsilniejszego przeciwnika, na jakiego mógł trafić. Istny dramat, szczególnie, że latanie zaczęło być coraz bardziej męczące. I na koniec tej przydługiej wspominki - spotkanie tej dziwnej dziewczyny. Nie dość, że bredzi o jakimś buraku, to jeszcze chyba nie umie czytać. A jeśli umie, to robi to bez zrozumienia! Dramat!

Czyżby Shins podpadł swoim zachowaniem jakiemuś bóstwu? A może to jego stosunek do innych nie podoba się jakiejś nadprzyrodzonej istocie, która teraz sobie z nim pogrywa wrzucając go w coraz to bardziej absurdalne sytuacje? Może pora rzucić drogę bycia shinobim i iść do zakonu? Tylko jakiego? Może to jakiś nowy bóg? Shins nie słyszał do tej pory, by istniał taki, który w taki sposób traktuje ludzi, że za karę stroi sobie z nich żarty. Może to właśnie coś nowego. Fatum. Bóstwo słabego humoru. Jeśli go obrażasz, twoje życie staje się nieśmiesznym żartem. Jego wyznawcy będą nosić takie śmieszne, czerwone piłeczki na nosie i sztuczne kudłate włosy. A ubierać się będą na pstrokato. Żeby pokazać wszystkim, że w porównaniu do niego, Wielkiego Fatum, ludzie są zwykłymi pajacami.

Niezależnie od tego, czy Wielki Fatum istnieje, w rzeczywistości wydarzenia poszły w dokładnie w tym kierunku, w którym by je popchnął. Dziewczyna nie tylko oderwała zapisany fragment (tak przynajmniej się wydawało Shinsowi, bo bez sensu byłoby, gdyby chowała akurat ten pusty) i... podeszła do niego. No by ją szlag! Zepsuła całą zabawę. I jeszcze pyta o pióro. Chyba, żeby mu odpisać. Idiotka! Chłopak nie dowierzał temu, co się właśnie stało. Bliski był żeby walnąć sobie otwartą dłonią w czoło, choć wolałby pięścią w nos dziewczyny. Zasłużyła! "Niestety nie, nie posiadam. A teraz może w końcu dałabyś mi spokój?" - zapytał teatralnie podnosząc głos przy drugim zdaniu, jakby chciał się upewnić, że wszyscy to usłyszą. Ale mrugnął do niej okiem, że niby to na pokaz. Że niby taka konspiracja, te sprawy. Może skuma. A może będzie jeszcze większa kabała. Trudno. Teraz trzeba to ciągnąć. Wstał i znowu zmienił miejsce, w którym będzie obserwował walki na arenie.

W wątku: Maname

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Maji Bu]

Pożerające chakrę robaki. Plaga miniaturowych demonów dosłownie wysysających energię życiową swych ofiar. Była to wizja rozkosznego terroru, z którym wiązać musiały się ciekawie zapowiadające się umiejętności. Ciekawe, w jaki sposób Władca Much dokarmiał swych podopiecznych? Użyczał im swoich własnych zasobów, a może pozwalał działać nieco bardziej drapieżnie? Mężczyzna nie wydawał się zbyt wylewny, toteż za odpowiedzi na te pytania musiały wystarczyć Bu jego własne domysły.
- Do zobaczenia - rzucił jeszcze rozmówcy na odchodne, kiedy ten nagle poderwał się z miejsca i udał w kierunku źródła jakichś rozwanturowanych odgłosów. Jak na przedsiębiorcę, Mujin dość kiepsko wykorzystał rozłożoną przed nim na tacy okazję zachwalenia własnych usług i zignorował dociekania potencjalnego klienta. Gdzież tak się mu spieszyło? Maji powiódł wzrokiem za zamaskowanym mężczyzną i zidentyfikował jego obiekt zainteresowania. Było to jakieś małe dziecko oraz ktoś nieco starszy, przypuszczalnie opiekun. Raczej nie ojciec, ale być może brat? Cóż, patrząc na sytuację obiektywnie, to sam wygląd medyka mógł wydawać się dość podejrzany i budzić negatywne skojarzenia. Niektórzy stwierdziliby nawet, że idealnie wpasowywał się on w stereotypowe wyobrażenie osobników obdarzonych pewnymi niezdrowymi upodobaniami. Prawda była pewnie jednak prostsza i *nieco* mniej kontrowersyjna społecznie. W końcu robaczki musiały coś jeść. A cóż to? Opiekun został spławiony i pozostawił dzieciaka sam na sam z samozwańczym właścicielem "kliniki". Nieźle rozegrane!
Tymczasem dwie z ostatnich walk zakończyły się wreszcie. Pierwsza z nich - rozczarowująco - przerwana została w wyniku kapitulacji jednego z walczących, natomiast druga doczekała się szczęśliwie rozlewu krwi. Przynajmniej tyle. Nie zwlekając dłużej, Bu podniósł się z okupowanego siedziska i udał się w stronę wyjścia ze stadionu. Po drodze zatrzymał się jednak na moment i z odległości gwarantującej dyskrecję posłał Mujinowi porozumiewawczy uśmiech. ***

Dzień trzeci

Trzeciego dnia zmagań Maji nareszcie stawił się na trybunie o czasie. Mniej więcej. Znalazł dla siebie dogodne miejsce gdzieś w tej samej części sektora, którą wybrał także wczoraj. Nieoczekiwanie jednym z uczestników zmagań okazał się opiekun owego dzieciaka, którego pozostawił na pastę właściciela hodowli insektów. Czyżby los podopiecznego miał wpłynąć jakoś na jego dzisiejszą dyspozycję? W dodatku posługiwał się on znajomą techniką kontroli piachu, a za przeciwniczkę miał sobie Youmu, obdarzoną przecież całkiem podobnymi zdolnościami. Teoretycznie dodawało to pojedynkowi smaczku i czyniło ciekawym, jednak coś podpowiadało Bu, że najlepszą charakterystyką tej walki może okazać się słowo "impas".

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

Byłam przekonana, że mi pomoże... Sprawa okazała się bardziej skomplikowana, musi bardzo mu zależeć na utrzymaniu pozorów. Przez chwilę chciałam się zdenerwować, lecz zrozumiałam powody tej tajemnicy... Dalej uważam, że powinien mi dać tego pióra, sam nim w końcu mazał, prawda? Ale nie ważne. Wciąż pozostawała wiadomość którą musiałam odczytać, ale nic strasznego! Już pojawił się ktoś nie związany ze sprawą, może on mi to przeczyta. Raczej nie weźmie tego na sero, prawda? Ah, muszę pomyśleć jak tutaj rzucić tą wiadomość do niego tak by nie myślał, że to jakaś konspiracja. Kurcze, a jeśli napisał tam coś naprawdę ważnego? Ugh, no pozostaje mi zaryzykować... Najwyżej gość zobaczy coś czego nie powinien, ale co zrobi jeśli tam nie ma szczegółów? Ten agent na pewno jest na tyle cwany by nie zawierać ich zbyt dużo... Tak, tak na pewno jest.

Ruszyłam więc do tego kompletnie mi nieznajomego osobnika. Siedział sobie spokojnie - wydawał się spokojny i jakiś taki wyciszony, nie groźny. Niby w płaszczu, ale jakiś instrument miał... ON BYŁ GRAJKIEM! To na pewno nie może się stać nic złego jak to przeczyta, bo może zagra mi wiadomość do agenta tak by nikt się nie połapał, nawet on sam! Kilka kroków i już znalazłam się na miejscu obok, a właściwie to za nim. Zdążyłam mu się jednak doskonale przyjrzeć. – Przepraszam panie grajek. — Zaczęłam rozmowę, chyba nie było tak źle by się obraził, pełna udawana oficjalność byłaby pewnie gorsza. Takich jak on nie wpuszczają pewnie na salony, a właśnie z nimi się bezpośredniość kojarzy – Miałabym prośbę, mógłbyś mi przeczytać co tutaj jest napisane? To taka notatka i żart od kolegi, ale za bardzo nie mogę jej rozszyfrować... — Sięgnęłam po tą notatkę i podałam ją Majiemu. Niech czyta, od razu będę wiedziała co czynić dalej w sprawie mojego tajnego zakapturzonego agenta.

  Ukryty tekst

Chyba Maji Bu, Shins

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Chunchunmaru]

Upilnuje? Ta, pewnie. Wielu już próbowało go upilnować, a żadnemu się nie udało. Chunchunmaru wiedział, że wysoki mężczyzna z pewnością nie podoła temu zadaniu, więc nie zamierzał się nawet tym przejmować. Zamiast tego był po prostu szczęśliwy, że Shenzhen sobie poszedł. Ten facet przyprawiał go o ciarki na plecach, więc wolał nie mieć z nim nic wspólnego. Za to na pewno przyda mu się zapamiętanie imienia i nazwiska wysokiego faceta w masce. W końcu Chomusuke nie może zapomnieć kogoś, kto podał mu pomocną dłoń. Nie oznaczało to od razu, że kiedyś będzie chciał mu się odwdzięczyć, ale z pewnością będzie miał to na uwadze.
- Pustynia... - powiedział bardziej sam do siebie, aniżeli do mężczyzny. Zupełnie tak, jakby się nad czymś zastanawiał - Mujin-san, a czym jest ta cała pustynia? - zapytał zupełnie szczerze, bo choć wędrował już trochę po kontynencie shinobi, to jeszcze nigdy tam nie trafił. Znowu na samurajskich wyspach niczego takiego nie było, a dzieciak należał raczej do tego sortu ludzi, którzy z radością połykają nową wiedzę.
- Proszę się nie martwić, Mujin-san. Sam doskonale dałbym sobie radę. Też jestem kompenentny! - stwierdził święcie przekonany co do prawdziwości swoich słów. To nic, że w zasadzie przekręcił wymowę najważniejszego wyrazu. Wiedział o co chodzi, Mujin wiedział o co chodzi, więc wszystko było w jak najlepszym porządku. Na razie postanowił nie zdradzać mężczyźnie, że jego rodzice tak naprawdę nie żyją i od ponad dwóch lat tuła się po świecie samotnie. Nie to, żeby nie było się czym chwalić, ale Chunchun zwyczajnie nie chciał na sobie kolejnej, potencjalnie wścibskiej pary oczu. Wielu ludzi stara się mu mówić co jest dobre, a co złe, wcale nie zwracając uwagi na to, że nie pytał ich o zdanie.
- Tak naprawdę to jest kowalem. Gdyby był samurajem, to nie chodziłbym w tych łachmanach. - machnął ręką tak, jakby kłamstwa były dla niego czymś normalnym - W każdym razie będę się już zbierał, Mujin-san. Jeszcze raz dziękuję za pomoc. - zwrócił się do Aburame i ukłonił nisko - Aaaaa, jeszcze jedno. Wiesz jak nazywał się ten dziwak? Powiem innym dzieciom, żeby go unikały. - zadał jeszcze ostatnie pytanie i niezależnie od otrzymanej odpowiedzi udał się w stronę wyjścia. Oczywiście nie zamierzał nikogo ostrzegać. Ta wiedza była potrzebna tylko jemu, żeby trzymać się z daleka od tego kolesia. No, ale o tym małym kłamstweku też nikt wiedzieć nie musiał.

z/t - koniec fabularnego dnia

[Maji Bu]

Piach i mgła. Obecna widoczność areny pozostawiała nieco do życzenia, czemu wyraz dawali także niektórzy obserwatorzy, posuwając się nawet do buczenia. Turniej wkroczył już przecież w decydującą fazę i ludzie oczekiwali widowiska godnego półfinałów. Sam Bu jeszcze nie tracił jednak nadziei i uważnie chłonął wzrokiem wszystko, czego walczący zdecydowali się nie poukrywać, kiedy zza pleców dobiegła go czyjaś zaczepka.
Określenie "grajek" nie od razu skojarzył z własną osobą, ale po dłuższej chwili analizy okoliczności uznał, że jak najbardziej ma ono podstawy i kierowano jest właśnie w jego stronę. Energicznie odwrócił się więc i zlustrował wzrokiem niebieskowłosą dziewczynę - na oko nieco młodszą, ale całkiem urodziwą - po czym wysłuchawszy jej dziwacznej prośby ostrożnie przyjął karteczkę. Przed udzieleniem odpowiedzi pobieżnie przejrzał pisemko, próbując dociec w co też właśnie się pakuje, jednak działanie to przysporzyło mu tylko dodatkowych pytań. Żart? Pułapka? Miał tylko nadzieję, że nie dał się wrobić w wypowiedzenie jakiegoś zakazanego zaklęcia, za które przyjdzie mu spędzić w samurajskim lochu resztę życia.
- Czemu nie? - odparł po chwili zadumy, starając się zamaskować swe wątpliwości. Odchrząknął i raz jeszcze obdarzył rozmówczynię uważnym spojrzeniem, po czym podniesionym nieco głosem jął cytować cudaczną wiadomość - "Po przeczytaniu tej notatki natychmiast oderwij zapisany fragment i go zniszcz. Jestem admirałem cesarskiego wojska. Odzew to >>AHOJ PRZYGODO<<. Następnym razem przekazuj hasło bardziej DYSKRETNIE. Nie chcemy, żeby nas ZDEKONSPIROWALI. Zostałem tutaj oddelegowany, żeby pomóc w ujęciu ściganego. Czekam na raport. Ale DYSKRETNIE. Zapisz go na pustej kartce i podaj... PTAKOWI." - Zakończywszy ten bełkotliwy wywód, Bu rzucił dziewczynie pobłażliwy uśmiech, bowiem tego rodzaju zabawy kojarzyły mu się raczej z dużo młodszymi dziećmi. Czyżby była nieco opóźniona?
- No, teraz to chyba już wszystko jasne, co? - zagadnął jeszcze, zwracając papierek jego właścicielce. - Tylko nie zapomnij o tej dyskrecji.
Kiedy zamierzał już odwrócić się z powrotem w kierunku areny, nieoczekiwanie doznał olśnienia. Sekretny liścik? Prośba o zapisanie odpowiedzi? Czyżby...?
- Hej, to chyba nie był podryw? - zapytał bez ogródek i zatopiwszy wzrok w niebieskich oczach nieznajomej uśmiechnął się szelmowsko. Sam był jeszcze w gruncie rzeczy smarkaczem, jednak - jak wynikało z jego obserwacji - współczesne dzieciaki stawały się coraz bardziej kreatywne. Być może po prostu wpadł dziewczynie w oko, a cała ta głupawo-konspiracyjna otoczka wynikała z jej braku śmiałości?

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

Wiedziałam, że będzie miły - to to coś muzyczne na plecach sprawiało, że ludzie byli milsi. Zawsze jak widzisz, że ktoś grajek to pomoże. Powinnam częściej korzystać z takich zależności, że też wcześniej na to nie wpadłam. Tyle spraw byłoby prostsze. Już czułam, że był właściwą osobą do pytania. Bez ceregieli wziął się za czytanie - takich lubiłam. Zaczął czytać, a ja co mogłam innego zrobić jakoby go nie słuchać? – Ahoj! — Powiedziałam głośniej jak tylko skończył recytować. Teraz wiedziałam już wszystko. Miało to sens, każda jedna z reakcji tego gościa w kapturze. Wiedziałam, że niepokojenie go to zły pomysł, dlatego zamierzałam się zastosować do instrukcji – Hmm, chyba powinnam się zastosować do tych instrukcji. A panie grajek, miałbyś kartkę papieru i coś do pisania? Powinnam chyba zdać ten raport — Liczyłam, że od niego to dostanę. Nie potrzebowałam tego na długo, raport był krótki i treściwy, nie zawierał nawet żadnych słów. – Tak, wszystko jasne, jestem wdzięczna za pomoc — Nie mogłam się do niego nie uśmiechać, taki miły i pomocny. Takich ludzi potrzebowałam w swojej załodze. Lecz kwestia Burakujakku była bardzo napięta. – Mogę ci powiedzieć, jest taki Burakujakku na którego obecność jestem wyczulona. Widziałam jak ginął, ale na trybunach pojawili się ludzie którzy robią to co on, a on zmieniał postacie! Raz był wielkim bosmanem, a raz chudym gościem. Boję się, że może być niebezpieczny i trzeba go pojmać — Wprowadziłam go w szczegóły kilkoma szybkimi szeptami. To już była konspiracja więc mówiłam cicho i obserwowałam czy nikt nie patrzy. Byłam "dYsKrEtnA".

– Yyyy podryw? A co miałabym poderwać? Że instrument? Nie, nie chciałam go zabrać. Naprawdę chodziło o list... — Posmutniałam gdy pomyślał, że chciałam go okraść, ale nie dziwię mu się. Zazwyczaj kradną takim jak on te instrumenty. Słyszałam nawet o takim gangu Bardubarów którzy kradli instrumenty i rozbijali je na głowach podróżnych - okropność jakaś. Wracając jednak do listu. Jeśli Bu nie miał nic do pisania to na pewno ktoś z okolicznych miał, pytanie jednej, drugiej, trzeciej osoby na pewno sprawiłoby, że za kilka chwil miałabym coś do pisania, albo rysowania, choćby na chwilę. Nie znałam się za bardzo na pisaniu ale narysować coś mogłam. Podstawowe koła i kwadraty to nic trudnego, dlatego przystąpiłam do wypełniania raportu... A co potem? Pokazałam go Bu, bo przecież pomógł mi w tej sprawie, a potem posłałam to do Shinsa, bo ptaka dalej miałam, a jeśli nie to mu zaniosłam. Gdzieś tutaj się kręcił przecież – W ogóle długo na tym grasz? — Na koniec wypadało dalej porozmawiać z moim nowym znajomym, bo przecież te dwie walki nie są aż tak interesujące, prawda? Wyglądałam kątem oka i widziałam, że biegają i się tłuką - widziałam lepsze, jak choćby ta Yoake.

  Ukryty tekst

A co zobaczyli na kartce? Czy to ważne? Raport złożony panie Admirale.
Chyba Maji Bu, Shins

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Mujin]

Nie wahał się nawet na chwilę użyciem swojego imienia i nazwiska. Znaczy no, swojego prawdziwego nazwiska i tak nigdy nie używał bo nie miało by to żadnego sensu. Znaczy no, powiązania z Aburame. Yokage i tak stało się jego drugą tożsamością, a nie chciał się przedstawiać każdemu inaczej, jak miałby stworzyć sobie reputację skoro cały czas wcielałby się w kogo innego? A jak dwie osoby które go znają spotkałyby się i wtedy doszłoby do ujawnienia że Yokage Mujin to ta sama osoba co Tetsutetsu Jinpachi? No właśnie, w takim wypadku miałby z tego jedynie straty. Ujemna wartość zaufania klienta, wyszedłby jako osoba nierzetelna i zakłamana. Zresztą to też bardzo łatwo byłoby zweryfikować. Wystarczyło śledzić YOKAGE MUJINA to kliniki YOKAGE MUJINA. A potencjalne kłopoty jakich mógł sobie narobić przez przedstawienia się komu popadnie? Pffff, jakby był jakimś pierwszym lepszym ninja to może by tak było, ale on nie był jak twój Ryo z sąsiedztwa. On był przynajmniej trzy ligi wyżej.
- A no tak. Na zachodzie są ogromne tereny w całości wypełnione piaskiem. Nazywa się to Samotnymi Wydmami. A pustynia to geograficzna nazwa terenów gdzie dominuje piach. Tak jak w lesie są drzewa, tak na pustyni piasek. - faktycznie dziecko nie musiało wiedzieć czym jest pustynia. Było nie było - mały berbeć nie musiał mieć okazji odwiedzenia ani dowiedzenia się o tej konkretnej części świata. No fakt, nie mógł zakładać że każdy z jego otoczenia reprezentuje ten sam poziom, co on sam. Czasami o tym zapominał, myślał że jeden-dwa poziomy niżej to społeczna powszechność. A potem noga napotykała na pustkę i prawie się wywracał, kiedy różnica wysokości była większa niż przypuszczał.
- Liczę na to, kompenencje to ważna sprawa. - odpowiedział nieco prześmiewczo, ale nadal będąc odziany w miłą mimikę i miły ton głosu. Nie szydził, to przecież dziecko. A kompetencje to wyraz skomplikowany i małe dziecko może się pomylić. A mylić się rzeczą ludzką.
- Shenzhen się nazywał. I polecam się na przyszłość! - powiedział, machając ręką w stronę odbiegającego dzieciaka. Co, teraz kowal? Jutro może będzie pracował w straży? No kowal już bardziej prawdopodobny, ciuchy znacznie lepiej do tego pasowały. No ale bezdomny dzieciak raczej nie będzie chciał się do tego przyznawać. Albo i będzie, żeby nieco więcej wyżebrać. Mujin odruchowo sprawdził kieszenie czy aby na pewno wszystko w nich jest. Kabury też. Wszystko było, poza wcześniej utraconymi wizytówkami. Ruszył więc do domu, to znaczy do wynajętego pokoju, żeby odpocząć i nieco podbudować zasoby energii przed późniejszą eksploracją osady. Chciał jeszcze znaleźć tego jegomościa z którym rozmawiał, ale ten zniknął.

---

Trzeciego dnia turnieju

---

Wrócił na swoje miejsce. Poprzednio zmienił trybunę z zachodniej na wschodnią, teraz miał zamiar na wschodniej zostać. Miał zamiar dokończyć autopromocję swojego zakładu temu kolesiowi któremu oddał wizytówkę. W sumie to mógł nałożyć robaczka na wizytówkę cichaczem żeby potem móc go odnaleźć. Ale robaki na wizytówkach też niepozytywnie wpływają na postrzeganie estetyczności takiego medyka. Nawet jak Mujin korzystał z nich regularnie i często gęsto, to zwykli ludzie widzą wszelkiego rodzaju insekty jako niehigieniczne i brudne. Prawda taka, że większość ludzi była jeszcze gorsza od robaków. Także dlatego jego ciało było chronione przez bandaże i regularnie dezynfekowane.
Natychmiast po wejściu na trybunę jego oczy przykuły aktualnie toczące się walki. Shenzhen i ta dziewczyna od latającego metalu! I ci drudzy! Otworzył notesik i natychmiastowo zaczął notować co widział. Było nie było - finał. Jeśli mają pokazać coś większego niż do tej pory. A on nie zamierzał pominąć tych kilku chwil nieposiadanej do tej pory wiedzy.

[Shins]

No i jednak Shins trafił. Dziewczyna nie umiała czytać. Nawet się nie zdziwił, gdy podeszła do przypadkowego typa dając mu notatkę, której nikomu nie miała pokazywać i prosiła o jej przeczytanie. I żeby to jeszcze zrobiła dyskretnie. To nie. Lepiej drzeć się na pół trybuny "hej grajek" i ściągać na siebie całą uwagę wszystkich dookoła. Konspiracja, że hej! Gdyby Shins naprawdę był agentem z Cesarstwa, to właśnie mógłby pakować manatki i wracać do domu, bo byłby już spalony. A chłopak też geniusz, widzi co jest napisane, to zamiast przyciszyć głos czy coś to normalnie jej to czyta, jakby to była lista zakupów. No geniusz, kurna. Shins pokręcił głową na to co widział, ale załamał się, gdy dziewczyna po naskrobaniu odpowiedzi od razu pokazała ją tamtemu chłopakowi. No bo tajne informacje traktuje się właśnie w ten sposób, że ujawnia się je przypadkowym typom, których dopiero co się poznało. Gdy dziewczyna poskładała liścik i podała go ptakowi ten przyleciał od razu do młodego mafioza. Wyciągnął od kartkę papieru i rzucił okiem na koślawy rysunek przedstawiający jakąś dziewczynę - "A jednak nie rebus, tylko rysunek" - pomyślał. Zastanawiało go, co też mogła kreślić na kartce, skoro nie umiała pisać i pomyślał, że odpowiedź będzie w formie graficznej zgadywanki. Ale jednak nie, a to ułatwiało sprawę. Teraz tylko wymyślić, co dalej. Skoro przesłała wizerunek konkretnej osoby - ciekawe, czy to właśnie ten "Burakukaku" czy jak mu tam - to należy teraz rozpocząć jego poszukiwania. To znaczy najlepiej wysłać na poszukiwania dziewczynę, a samemu zostać na miejscu i spokojnie oglądać walki. Wziął więc na odwrocie kartki napisał wiadomość, którą postanowił znowu wysłać do dziewczyny.

  Ukryty tekst

Tymczasem pojedynki na arenie rozpoczęły się - Tamaki rzuciła mgłę na pole walki skutecznie uniemożliwiając dalszą obserwację tego, co się tam dzieje, a Shenzen i Youmu zaczęli bawić się w kto ma lepsze reberu posyłając przeciw sobie z jednej strony piach, a z drugiej... tak, to musiały być sensony! "Głupia cipa. Senbony powinny być zakazane" - pomyślał Shins. Od pewnych wydarzeń w Yusetsu nie przepadał za tymi paskudztwami, a do ludzi którzy z nich korzystali czuł niechęć. A, że Youmu nie wywarła na nim dobrego wrażenia podczas poznania, to i utwierdził się w swojej niechęci do jej osoby jeszcze bardziej.

W wątku: Maname, Maji Bu

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Maji Bu]

Niestety, nie dysponował ani ołówkiem, ani też jakże uniwersalnym surowcem w postaci papieru. Mimo to, niebieskooka poradziła sobie jakoś z ubytkami w wyposażeniu i zdobywszy odpowiednie przyrządy zabrała się za jakiś rysunek. Bu wykorzystał ten czas, by przeanalizować na chłodno sytuację. Nie zapowiadało się na to, by nieznajoma miała zamiar zacząć grać w otwarte karty i zamiast tego kontynuowała swe osobliwe podchody. Zasypała go - tym razem werbalnie - kolejną porcją dziwacznych szyfrów i bredni, na które reagował jedynie asekuracyjnym kiwaniem głowy. Mógł oczywiście kontynuować tę zabawę w kotka i myszkę, jednak czy była to gra warta świeczki? Przebiegł wzrokiem po skrytej kimonem, filigranowej sylwetce dziewczyny, która w strategicznych miejscach zdradzała obecność pewnych krągłości. No, ostatecznie, dlaczego by nie?
- To bardzo przejmujące, co mówisz - skłamał. - Jestem Bu - przedstawił się wreszcie, przejmując inicjatywę i odciążając pod tym względem nieśmiałą niewiastę, której imienia albo nie zdążył jeszcze poznać, albo też umknęło mu ono w tonie wylanego nań bełkotu. Jej beznadziejny dowcip o podrywaniu instrumentu skwitował kurtuazyjnym śmiechem, ale doskonale zrozumiał aluzję. Nie mylił się więc co do zainteresowania dziewczyny swoją osobą.
W końcu stało się to, co stać się musiało i uwaga niebieskowłosej skupiła się na jego sprzęcie. Konkretniej - na shamisenie. Wiedział już doskonale, co należy teraz uczynić. Błysk w oku, płynny ruch barkiem i już mocno zużyty instrument wylądował pewnie w jego rękach. Bardzo dobrze zdawał sobie sprawę z potęgi dzierżonej przez siebie właśnie broni i jej cudownych, rozmiękczających niewieście serca właściwościach. Ach, to wydawało się wręcz zbyt proste. Wiedział już z doświadczenia, że przy takich okazjach najlepiej sprawdzała się twórczość świętej pamięci Rishieku Riederu, toteż natychmiast zabrał się do dzieła i wygrał kilka pierwszych wersów. Tak, małolaty dosłownie szalały za tym szajsem.
- Będzie już z dziesięć lat, choć nie gram zbyt intensywnie. Szukam... natchnienia - stwierdził dramatycznie i rzucił jej wymowne spojrzenie. - No, ale przynajmniej palce mam przez to zwinne. - Puścił oczko i uśmiechnął się drapieżnie. By w pełni oddać się roli grajka-amanta potrzebował jeszcze tylko ogniska oraz jakiegoś pseudowyszukanego piwa aromatyzowanego. Tymczasem jego towarzyszka ukończyła wreszcie swój szkic, mający być - jak rozumiał - autoportretem. Pod względem samego kunsztu rysunek wypadał zaskakująco dobrze. Czyżby dziewczyna dysponowała artystycznym zacięciem? Utrwalony na papierze wizerunek nijak nie przypominał jednak swojej autorki, ale zapewne była to tylko kwestia fryzury - kobiety potrafiły być pod tym względem bardzo zwodnicze i elastyczne.
- Widzę spore podobieństwo, świetna kreska! - pochwalił ją, szykując się do przyjęcia prezentu. Dziewczyna złożyła jednak swe dzieło i wyciągnąwszy skądś kieszonkowego ptaszka powierzyła mu pakunek, po czym pognała w drogę. Śledząc nieco nienaturalny tor lotu białej istoty, skonfundowany Bu spotkał się wzrokiem z jakimś bezczelnie gapiącym się nań mężczyzną, który najwyraźniej przyglądał się parze już od jakiegoś czasu. Kolejny zamaskowany nieznajomy, tym razem osłaniający swe ciało jeszcze szczelniej, niż dwójka poprzednich. Maji powoli dochodził do wniosku, że ostatniego dnia zmagań spotka kogoś ubranego w namiot. W czasie tych rozmyślań odziany w czerń jegomość nakreślił coś na karteczce i posłał ptaszka z powrotem do dziewczyny.
- Kim jest ten facet? - zapytał z wyrzutem i wymierzył palec wskazujący prosto w oblicze nieznajomego mężczyzny. Kątem oka spostrzegł jednak sylwetkę Mujina, przez co pospiesznie odwrócił spojrzenie. Nie miał nic przeciwko medykowi, ale biorąc pod uwagę jego domniemane zwyczaje związane z potrzebami insektów, prawdopodobnie nie był to najlepszy moment na ponowne spotkanie.
O nie, Władco Much. Ten kawałek mięsa należał do niego.

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

Chyba mój nowy towarzysz chciał się do mnie przyłączyć. Wydawało mi się to jakże pasujące - to musiała być moja sprawka i tego magnesu jaki mam w sobie - osobowości. Wreszcie ktoś kto rozumiał, że nie ma co uciekać, a trzeba to przyjąć i wtedy jest dobrze i miło - tylko. Trochę głupio, że nie pomyślałam i nie powiedziałam kim jestem, chyba za bardzo przywykłam do tych typowych ludzi którzy tylko denerwować się potrafią. On mnie uprzedził i poznałam jego imię "BU" Brzmiało jakby mu końcówki brakowało. Z jakiegoś powodu miałam ochotę mówić na niego Buburu. Tak pasowało bardziej – Bu? — Zapytałam, nie zdążyłam skończyć mówić, a on od razu shamisen w ruch i... Łał, sprytny był, jak on go sięgnął tak szybko? – To ty naprawdę grasz! — Ucieszyło mnie to, że się nie myliłam. To nie było na pokaz z jego strony... Nawet ładnie grał. To dziwne, ale chyba mnie to uspokajało. – Natchnienia? Chyba wiem co może nim być.... No i właśnie, nie przedstawiłam się. Jestem Maname, ale możesz mi mówić Kapitan Maname — Przyłożyłam wtedy dłoń jak do kapitańskiej czapki której nie miałam, ale mogłam mieć! To nie było wykluczone, że jak tylko wrócę do Cesarstwa... Może zacznę budować własną łódź? To chyba był dobry pomysł. Rysu rysu i w końcu wszystko poszło gdzie miało polecieć. – eee To nie ja Buu... Ale rzeczywiście podobny — Stwierdziłam przytakując mu gdy znów spojrzałam na rysunek. Przeciągnęłam lekko jego imię – To taka lalka która potrafi to samo co Burakujakku, wielki przestępca. Groźny na wszystkie wyspy i przybył aż tutaj. Nawet nie bał by się teraz w tej chwili podejść tutaj do nas i wymusić na tobie opłaty za twoje muzykowanie. Taki był bezczelny ten Burakujakku, teraz rozumiesz Bu dlaczego on jest taki groźny? — Zacisnęłam wtedy lekko pięść. Widać było po mnie determinację w ponownym dorwaniu tego łotra.

Bu zerkał wtedy w kierunku posyłanego ptaszka, a ja przyglądałam się temu co on, już widziałam, że obserwuje mojego obecnego "Admirała". – Znasz go? Coś się stało, że odwróciłeś tak wzrok? — Niezbyt wiedziałam co się stało, Bu chyba się speszył gdy na niego patrzył, a może to widok kogoś innego tak na niego wpłynął? Niezbyt wiedziałam, ale za to dziwiło mnie, że pan Admirał ubierał się tak... Nie po Cesarsku, ale nie mnie oceniać. Może chciał uchodzić za kogoś innego... Przecież nie mogłam go winić za próbę wtopienia się w otoczenie. Dużo było tutaj szemranych typów, a pośród nich on też był szemrany - wszystko więc grało w najlepsze. – No to jest chyba Admirał jak się okazuje. Chyba czytałeś karteczkę. No i zobacz! Już wraca — Sięgnęłam ręką po wiadomość. Był nią mój rysunek oraz wiadomość na odwrocie. Znów skierowałam ją do Bu. – To co tam napisał? — Zadziwiająco jak na mnie podobała mi się ta współpraca, duże niebieskie oczka zaczęły przyglądać się reakcji Bu na notatkę, oraz zaczęłam przysłuchiwać się temu co mi tłumaczył. To była zapewne moja przyszła misja!

  Ukryty tekst

Chyba Maji Bu, Shins

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Shins]

Walki toczące się na arenie nie przedstawiały póki co nic ciekawego. Najciekawszą rzeczą było to, że Youmu pofrunęła w kierunku Shenzena starając się doprowadzić do walki w zwarciu. Przynajmniej tak to wyglądało. Za to drugi pojedynek przez mgłę wokół uczestników nie pozwalał na obserwację czegokolwiek. W związku z tym, że nie było co oglądać Shins skupił się bardziej na żarcie, który próbował wykręcić mało rozgarniętej nastolatce. A dziewczyna zdawała się silnie rezonować z głupotami, które jej podsyłał. Co więcej, zdawało się, że wciąga w to kolejną osobę. Oby tylko ten chłopak nie był bardziej rozgarnięty i wyprowadził ją z błędu. Jak się to potoczy okaże się za chwilę, na ten moment Douhito obserwował ich, choć starał się to robić teraz bardziej dyskretnie, by nie podpadać aż tak bardzo. Co prawda chyba chłopak już się zorientował, że Shins na nich patrzy, ale może jeszcze nic straconego.

W wątku: Maname, Maji Bu

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Poczekał, aż Asaka dokończy pisać zwój z techniką, w międzyczasie płacąc kelnerce odpowiednią sumę. Miał czas, żeby w spokoju wypić herbatę i ten niezbędny ułamek godziny, żeby przemyśleć rzeczy, które zostały wypowiedziane - zarówno z jego strony jak i z jej. Wyjątkowo - nie miał wcale takiej ochoty. Na powierzchni jego umysłu rozbijały się słoje wodne, naruszając idealny spokój, ale łatwo było je zignorować, jeśli tylko skierowało się wzrok ku linii drzew. Te poruszały się jak zawsze - w rytmie wiatru, tańcząc do jego taktu i nigdy nie uciekając się do fałszu. Jak zazwyczaj to bywało, nie musiałeś wybierać między skrajnością a pełną akceptacją, dlatego zatrzymałeś się pomiędzy. Dokładnie w takiej odległości, gdzie niby patrzysz przed siebie, na korony zawieszone pod błękitem i rysujące się na jego tle wyraźną linią, ale i tak, żeby mieć pogląd na to, co dzieje się z jeziorem, w które wrosła mocno trzcina. Zazdrościł Asace jej rodziny, ale to już chyba mówił. Traktowali go jak syna, ale nie czuł się ich synem, nie czuł się częścią tej rodziny, nie ważne, jak rodzinna atmosfera byłaby tworzona. Nie było zupełnie niczego, co by go z nimi łączyło, bo w końcu - to właśnie nie za nich wychodził tamtego dnia. Jego zainteresowanie tamtym domem, na ten moment, było szare i znikome. Obojętne. Na ten moment jednak nie chciał też tego, o co tak mocno upominał się Asace. Nie chciał dziecka, budowania domu i zakotwiczenia swojego życia w jednym budynku, który dla Asaki jako jedyny był domem. Chciał się przesunąć z wiatrem. Wyjść na próg i nie patrzeć, dokąd go nogi poniosą - jak kiedyś. Nie myśleć o obowiązkach, obietnicach, staraniach. To "chcieć" nie było jednak pragnieniem, dla którego zabiłoby jego serce. Było jakąś tęsknotą - tą za morzem, którą, wydaje ci się, wyparłeś z głowy, ale ona zawsze gdzieś tam jest. Czai się w tobie i czeka na odpowiednią chwilę, żeby o sobie przypomnieć. W związku z tym spadała też w liście priorytetów. Nie była na tyle istotna, żeby cokolwiek dla niej teraz poświęcać. Być może to naprawdę było tylko czasowe - ten regres.
- To już finał? - Zapytał, kiedy pojawili się już na górnej części areny i spojrzeli w dół - na dziewczynę, która była przeciwniczką Toshiro, która aktualnie biła się z Sabaku. Youmu. Jego wzrok jednak prześliznął się po wszystkich osobach i skierował na Mujina, którego szukał, gdy już się zbliżali do tego miejsca. I znalazł. Błagam - on miałby nie podołać? Zajęło to chwilę czasu. Swoim zwyczajem podał wtedy Asace dłoń, by go prowadziła, chociaż wcale tego nie potrzebował. Czuł się wtedy po prostu pewnej. Wiedział, że może w pełni skupić swój wzrok tam dalej, a nie już tutaj. Asace można było powierzyć wszystko, jeśli tylko miało się jej sympatię, z pewnością, że nie będzie takiej siły, która przedrze się przez jej kryształ. Przecież jego wytrzymałość ciągle rosła, zaś ogoniastych bestii, zdaje się, nie przewidziano na tej imprezie. - Tędy. - Wskazał gestem białowłosej drogę, zapraszając ją przodem. Nie rozpoznawał twarzy wokół, były mu obce. Wydawali się w pełni pochłonięci tym, co działo się w dole, a on był za bardzo pochłonięty myślą, która toczyła się w jego głowie i potrzebą spotkania medyka.
Nie czuł się zbyt swobodnie na tej arenie. Wśród ludzi - znów. Wśród tłumów, które skandowały, komentowały i przeżywały toczące się pojedynki. Prości ludzie, których życie nie było zbyt ekscytujące, wyolbrzymiali wszystko, co się tam działo. Tylko jak odczuwać emocje z czegoś, co nie niesie żadnych konsekwencji? Nie ma zagrożenia życia, wszystkie rany zostaną szybko zasklepione, nie będzie strachu o to, że można na stałe stracić nogę. Nuda. Nuda, która jest źródłem bezcennych informacji i nauk wyciąganych na przyszłość. Jego wzrok na moment skupił się na samuraju, który sędziował jeden z pojedynków i ręka aż zaświerzbiła do tego, żeby wyciągnąć strzałę, naciągnąć, wymierzyć... wzrok samuraja, tak skupiony na walce - co za słodka, kusząca... oczywiście - gdyby miał łuk. Wzrok Shikaruiego prześlizgnął się szybko z powrotem do Mujina.
- Dzień dobry. - Przywitał się z mężczyzną, kiedy już przeszli pomiędzy ławkami. - Można się przysiąść?

[Asaka]

Nie odzywała się już za bardzo, skupiwszy całkiem na zapisaniu tego, co zapisać chciała, a gdy wyszli z herbaciarni to na powrót poczuła się zmęczona. Nie tym, że pisała, skąd, a wszystkim wokół. Kłótniami, nerwami, pieprzonymi Uchihami. Drażnił ją ten temat jak i wiele innych, które się przewinęły od przed wczoraj i z jej dobrego nastroju nie zostało zbyt wiele niestety. Shikarui nie chciał sobie układać rzeczy w głowie i ona też nie chciała, a wiedziała, że musi, ale im dłużej jej myśli błąkały się gdzieś po tych tematach, tym więcej sił z niej opadało. To nie był dobry wypad, ale chciała cokolwiek pozytywnego z niego wyciągnąć. On przestał chcieć, przeżywał regres wszystkiego, do czego doszedł, czy tam doszli razem, a ona… Po wczorajszej rozmowie tak bardzo ją tknęło, wizja kompletnej rodziny, oni i dzieci, że przestała czuć to głupie wahanie, które towarzyszyło jej od dwóch lat. Tęsknota była teraz: za tym, czego nie mieli, a o czym Shikarui (a później jej matka) przypominali jej co jakiś czas. Bo temat między nią a Sanadą wracał jak bumerang. Chciała mu o tym powiedzieć w dogodniejszym czasie, że skończyła to już tentegować w głowie, że naprawdę chce, że… Ale, ach, nie sądziła, że jemu nagle się odechce. Paskudne odwrócenie ról. Ale on… jakby naprawdę odwrócił wszystko czego do tej pory chciał i o czym ją upewniał. Nie patrzył już w tę samą stronę co Asaka, nie patrzył też nawet na nią. Trzymał ją za rękę, mówiąc, że kocha ją bez względu na wszystko, ale patrzył się wstecz. Bardzo daleko wstecz, tam, gdzie ona sięgnąć wzrokiem nie mogła, a bardzo chciała. Z nią, ale jakby obok niej. Tak, jakby wcale nie chciał jej obok siebie.
Tym razem idąc na arenę Asaka zatrzymała się obok wielkiej tablicy z nazwiskami biorących udział shinobich. Zerknęła na tabelkę, by sprawdzić kto z kim walczy, żeby mieć jakiekolwiek pojęcie o tym, co się będzie działo na dole; spochmurniała jeszcze bardziej widząc po drodze nazwisko Toshiro, który nie zakwalifikował się dalej. Wyglądało na to, że dziewczyna, z którą walczył zaszła dalej i właśnie dzisiaj walczyła dalej. A po drugiej stronie ktoś z rodu Hyuga i chyba ten od kartek, z którym nie poradził sobie Aka. Niezła ironia…
- Chyba nie. Chyba finał będzie jutro – odpowiedziała, przypominając sobie drabinkę. Sama zerknęła w dół na arenę, krótko zerkając na toczące się tam dwie walki. Chyba wydawało jej się, że widziała tam Seinaru. Był sędzią? Ujęła dłoń Shikiego i niespiesznie prowadziła go pomalutku przed siebie, gdy on przeszukiwał trybuny w poszukiwaniu interesującej ich osoby. Nie trwało długo, a… chyba znalazł i poprowadził ją gestem. Szła pierwsza, torując drogę, a on za nią.
Podzielała zdanie męża dotyczące sparingów i takich walk turniejowych. Bez ryzyka nie było zabawy, jak to zwykła mówić i nawet nie chciała z nikim wchodzić na ten temat w dysputę, bo pamiętała jak to się ostatnio stało przy Kenseiu. Nie zmieniało to faktu, że mogła chociaż podpatrzyć umiejętności innych shinobich i to było jedyne, co ją trzymało w tym miejscu.
Asaka była ubrana podobnie jak pierwszego dnia. Koszula na modłę kimona, długa, barwna spódnica, dzisiaj przechodząca w barwach złota aż w ciemny pomarańcz. Włosy upięte delikatnym kanzashi, i kilka cienkich warkoczyków, puszczone po długości aż do bioder. Broni ze sobą nie miała, tylko torbę. No i tyle. W końcu i ona go dostrzegła, wysokiego, odcinającego się od reszty – poznała jego sylwetkę nawet, jeśli właśnie miał na głowie czapkę, a na połowie twarzy maskę. Mimowolnie się uśmiechnęła. To była jedna z nielicznych pozytywnych rzeczy jakie spotkały ich w Watarimono – poznanie tego medyka, który naprawdę przypadł jej do gustu.
- Dzień dobry, Mujin-san – przywitała się po mężu i lekko skłoniła głowę w geście powitania. - Miło, że jednak udało się ponownie spotkać – nie usiadła jednak bezczelnie. Poczekała na jego odpowiedź i jeśli uznał, że mogą się przysiąść, to dopiero wtedy spoczęła obok, ciągnąc męża delikatnie za rękę, by usiadł obok niej. Nie planowała puszczać jego dłoni przez następne… Zobaczymy.