Trybuna zachodnia

[Kyoushi]

• Nie był wcale pewien tego co się wydarzyło i dlaczego dziewczyna zmieniła zachowanie wobec niego. Może dlatego, że tak naprawdę oprócz tego, że był świetnym shinobi był też wspaniałym facetem? To było na pewno to. Pomijając, zdawał sobie sprawę, że może z nią swobodnie pogadać, mimo że ich relacja nie rozpoczęła się zbyt dobrze. Wysypanie się na psich samurajach nie było najlepszym początkiem, ale nie szło to jak po gruzie. Tak się tylko zaczęło, by w końcu wjechać na gładziutki asfalt. Czerwonooki zdawał sobie sprawę co mówi i wiedział też co chce osiągnąć. Nie zdawał sobie sprawy czy Misae gładzi jakieś futro czy zwierze, to było nieco dziwne.
  - Hm, połamana… Wygląda na kogoś kto był kiedyś gdzieś szkolony. Nic by jej się nie stało, gdyby nie było samuraja. A poza tym widziałem ich wcześniej, reagują dość szybko. Wszystko pod kontrolą białowłosa! - rzekłszy, podrapał się po tyle głowy, otwarcie reklamując swoją pewność nie tylko siebie, ale swoich poczynań. W końcu znał się na robocie jak nikt inny. Gdy usłyszał imię pięknej koleżanki po fachu, ukłonił się teatralnie – kolejny zresztą raz dzisiaj, jednak jeszcze nie przed nią, wciąż trzymając wzrok na dziewczynie. Nie spuszczał jej ruchów z oczu, w końcu nawet podczas przywitania trzeba być pewnym osobnika naprzeciw i go obserwować, nigdy nie zamierzał złamać podstawowych zasad.
  - Mogłaś, ale powiedziałaś, a mnie to wcale nie poruszyło. Nie ty to zrobiłby to ktoś inny, a ja nie zamierzam zrzucać z siebie brzemienia odpowiedzialności za własne czyny. A i owszem! Osiwiałaś ze stresu jak ja? - zaśmiał się delikatnie, z uśmieszkiem cechującym łotrzyków. Jego błysk w oku lustrował różnokolorowe oczy Misae, które zdecydowanie się wyróżniały. To było ciekawe doświadczenie. W końcu przeszła do rozmowy na temat uczniów, którymi nie byli ci malcy. To nowe ziomeczki Kjudasza!
  - Oj, oni dorównują mi siłą, nie mów głośno jak o uczniach, bo zaraz ja skończę na tej arenie połamany… - położył palec na swoich ustach, udając przestraszenie wciąż z uśmiechem na ustach przy okazji obniżając ton głosu, by mówić nieco ciszej. Taka zagrywka przy dzieciach, czemu nie. - Widzę, że widzisz w moich naukach potencjał i to doceniam. Rzadko ktoś potrafi dostrzec w tym pozytywne aspekty, więc… Jestem wniebowzięty. - powiedział z pełną świadomością swoich słów i włożył ręce do kieszeni spodni. - Będąc jednak poważnym, nie śmiałbym uczyć dzieciaków tego co sam potrafię i co robię, ale dorosłych? Oczywiście, że tak. Masz kogoś szczególnego na myśli? - zapytał wprost, bardzo cwanie z przymrużonymi oczkami i uśmieszkiem w kąciku ust. Chwycił się nawet jedną dłonią za brodę, spoglądając na białowłosą, doskonale zdając sobie sprawę o co jej chodziło i o czym mówi, jednak mógł zagrać w tę grę. Tego też chciał.
  NO ALE POJAWIŁ SIĘ KTOŚ KTO WSZYSTKO LUBIŁ PSUĆ. Tak to była Maname. Znowu ta rekinozębna dziewucha.
  - PRZYSIĘGAM, ŻE NASTĘPNYM RAZEM NIKT CIĘ NIE ZŁAPIE W LOCIE! - krzyknął odpyskowując Maname, jednak… Jednak teraz było nieco inaczej. Na jego ustach był uśmiech i brak powagi. Totalny, bawił się tym. To było całkiem zabawne by tak z dziewczyną sobie podokuczać, w końcu nikt tu nie był podobnie szalony co on – oprócz niej. - Uspokój się już i nie gadaj tyle tylko się zajmij czymś pożytecznym, nie wiem, załogę zwerbuj na statek?! - dodał na koniec wskazując na nią palcem.

Misae, Maname

[Misae]

Tomoe w końcu zdecydował się iść spać, więc dziewczyna przestała go już zaczepiać. Mogła w pełni skupić się na rozmowie z Kyo. Początek może był specyficzny i nie wysokich lotów, ale chyba udawało im się wejść na jakiś wspólny język. Może to po protu polegał urok białowłosych? Jakieś takie dziwne wibracje sprawiające, że od razu nadawało się na sprzyjających falach. Jeśli miałaby być zupełnie szczera, to do tej pory poznała jedynie dwóch innych posiadaczy takiego samego kolorku włosów co ona i z oboma udało jej się szybko złapać nić porozumienia. Może coś w tym było.
-Dobrze, dobrze - odparła na jego zapewnienia kręcą głową. Już nie chciała dyskutować. Sama była pewna, że Maname raczej nie skończyłaby inaczej niż porządnie uszkodzona, ale skoro czerwonooki był taki pewny to nie było sensu wiercić mu dziury w brzuchu. Maname była cała i temat można było uznać za zakończony. Trudno było powiedzieć czy może krótka lekcja pokory nie sprawiłaby, że nieco krnąbrna nastolatka nieco by się uspokoiła, lecz nie jej to było oceniać. Takie było jej podejście do życia i tak radziła sobie z nadmiarem emocji. Nie chciała myśleć jak po takim zachowaniu, sama musiałaby w domu wysłuchiwać długich narzekań i jeszcze dłuższych formułek co powinna, a czego nie robić, że wizja ją przerażała. Ale z drugiej strony świat był na tyle wielki, że to co było normalne dla Misae nie musiało takowym być dla innych. Kultura regionalna była zdecydowanie zróżnicowana.
Kyo nie zamierzał obrażać się na Yamanace za jej szczerość. Trudno jej było powiedzieć czy przy stając ponownie w takich samych okolicznościach jak by się zachowała - wszystko było dosyć dynamiczne. Wiedziała jedno - cieszyła się, że ten nie zamierzał mieć jej tego za złe. Można było po prostu porozmawiać i się poznać. Na pytanie o osiwienie początkowo uśmiechnęła się, po czym teatralnie posmutniała spuszczając nos na kwitnę.
-Zdecydowanie. Moja matula to piękna szatynka, a ja? Bliżej mi niż dalej... - mówiła z niemal aktorsko wypracowanym żalem. Ciekawą odskocznią od typowego poznawania się, wszystkich norm i konwenansów była możliwość zwykłego pożartowania i luźnej rozmowy z kimś, kto jeszcze kwadrans wcześniej dla niej nie istniał. Czyżby to Kyoushi miał w sobie ten luz? Zapewne tak. Gdyby nie jego beztroskie i swobodne podejście pewnie ona sama nie żartowałaby sobie od tak z czegoś tak poważnego jak niedoszłe morderstwo. Kolejna wymiana zmian o uczniach tylko ją w tej lekkości utwierdzała
-Dobrze, dobrze... to trzymaj ich! Takich wojowników to skarb mieć przy sobie... ja im nic nie zdradzę - obiecała. Udała, że zamyka swoje usta na kluczyk, który wyrzuciła gdzieś za siebie. Zrobiła to jedną ręką, bo drugą ciągle trzymała małego uszatego marudę wtulonego w nią.
-Zwykłam nie negować czegoś co nie brzmi jak zbytnie szaleństwo tak od razu - wyjaśniła wzruszając ramionami - chcę podróżować i poznawać świat, a zamknięty umysł to zdecydowany wróg - wyjaśniła mu pogodnie. Skoro chciała się uczyć, musiała być otwarta na świat. Mieć oczywiście dość zdrowego rozsądku by nie robić zbyt dużej ilości głupstw, ale wiedzieć, że nieznane nie musi oznaczać gorszego.
-Dobrze słyszeć. Niech mają dzieciństwo tak długo póki jest to możliwe... tak szybko znika, że niech korzystają - w postawie chłopaka znalazła tą wesołą iskierkę. Nie sądziła, że będzie się przekomarzać z obcym mężczyzną w czasie turnieju w wiosce samurajów, tuż po dramatach trybunowych, ale czy narzekała? Zdecydowanie nie - Może ktoś by się znalazł, mogę popytać jeśli szukasz protegowanego - odparła pogodnie ponownie wzruszając ramionami. Pewnie rozmowa ciągnęłaby się dalej gdyby nie Maname. Misae nie włączała się w rozmowę, ale z rozbawieniem obserwowała to jak z zamieszania próbował wybrnąć jej rozmówca.

[Yami]

Widocznie nie byłem potrzebny więc mogłem pobawić się z pieskiem i miziać jego głowę patrząc w pozycji siedzącej po turecku na ziemi (bo moje miejsce ustąpiłem dziewczynie i jakiemuś małemu chłopaczkowi, który zemdlał po tym wszystkim. Moja chęć pomocy została odtrącona. Nie rozumiem dlaczego Akarui chciał zostawić chłopaka w tym nieprzytomnym stanie. Najchętniej najszybciej bym go wybudził aby mieć pewność, że wszystko z nim w porządku. Sen nie pozwoli dowiedzieć się czy coś innego go boli czy nie. Nie byłem jednak medykiem jak Akarui więc może miał jakieś swoje ku temu powody. Muszę mu kiedyś powiedzieć, że jeśli znajdę się kiedyś w podobnym stanie ma mnie obudzić możliwie jak najszybciej.
Kiedy Sagisa zaczęła opowiadać co się stało opuściłem nieznacznie głowę. Tak, to jest bardzo w stylu białowłosego, ciekawe czy kogoś jeszcze wrzuci na Arenę, choć w tym momencie zdaje się, że powoli wszystko będzie zbiegać ku końcowi. Skąd jednak to wiem skoro siedzę na ziemi plecami odwrócony od Areny? Słyszę co ludzie naokoło mówią, przecież jest ich tutaj całkiem sporo. Poza tym na podstawie ogłoszeń wiadomo kto wygrał walki, więc można łatwo obliczyć ile jeszcze zostało walk a patrząc po aktualnej szybkości ich prowadzenia mogę założyć, że koniec jest bliski. Myślenie się przydaje od czasu do czasu. Dlatego odstąpiłem swoje miejsce. Będę dość krótko w tym stanie zaś na pewno zyskam w oczach Airy oraz Sagisy. Zawsze lepiej być uznawanym za miłego w oczach dziewczyn, przy czym to one muszą tak stwierdzić a sama "miłą" czynność nie może bezpośrednio ich dotyczyć. To dość trudne, wiem.
Westchnąłem głośno kiedy usłyszałem o tym, że jakichś piaszczak chciał zająć się chłopakiem. Istniało kilka możliwości, pierwszą była chęć poczucia się lepszym i wyżywanie się na słabszym, drugą była chęć skrojenia osoby słabszej, wiąże się to od razu z pierwszym punktem, po trzecie byli jakoś ze sobą powiązani dlatego piaszczak chciał załatwić sprawę jak Toshiro. Najbardziej zastanawia mnie najgorsza możliwość. Już dziś była poruszana kwestia wojska, a wiadomo jak to była w wojsku i na wojnie. Czasami zdarzają się sytuację, gdzie młodsi służą jako... panie z ciemnej ulicy. Wolę uznać, że ostatnia opcja, w której nieznajomy lubi małych chłopców jest bardzo nad wyraz. Wolę już osoby, które znęcają się zabierając zawartość sakiewki a nie zabierając coś więcej... Potrząsnąłem głową.
- Mam nadzieję, że to nie to o czym myślę. <Saga, Aira, Rui>
Podzieliłem się złymi myślami z innymi choć w sumie mogą to interpretować na dowolny sposób i mogą sami określić to co ja myślę. Daję możliwość wyboru, która może pozytywnie wpłynąć na prowadzenie rozmowy i w sumie nakierować się na sposób myślenia innych co pozwoli mi lepiej prowadzić rozmowę.

[Kyoushi]

• Słodziak – i wcale nie mowa tu tym razem o przecież jakże słodkim białowłosym shinobi z Sogen – mowa była o Tomoe, zwierzaku Misae, którego trzymała na swoich rękach, jednak na jego temat sam czerwonooki niewiele mówił, a tak naprawdę wcale o tym nie wspominał. Nie miał teraz na to czasu, ponieważ dochodzili do innych wniosków i rozmawiali o zupełnie czymś innym niż zwierzaki. Och, gdyby ona tylko poznała lub zobaczyła jego kotkę to byłaby pod wrażeniem, na pewno. Szczególnie, że kocica w pełnej krasie była wielka jak potężna osada, sięgając ponad dachy domostw, będąc w całości zbudowana z płomiennej chakry, coś przesłodkiego i pięknego.
  Cóż, białowłosy wydawała się nie wierzyć w intencje Shiroyasha, jednak było to całkowicie normalne i akceptowalne z jego strony. W końcu podważanie wszystkiego było częścią nauki i gdyby nie to, to nigdy nie dotarliby do poziomu który prezentowali. To pierwszy shinobi musieli podważyć prawa natury by zacząć nadawać im kształt, a później to rozwijać. Dlaczego ona nie miałaby tego robić, w końcu wyglądała i brzmiała na inteligentną – wszystko dzięki temu kolorowi włosów to był fakt. W końcu mogli dotrzeć do dalszego etapu dyskusji, w którym to dziewczyna jakby udawała przed nim zawiedzenie tym, że nie była szatynką co całkowicie zbiło go z tropu i poczuł się winny. Jednak nie tak jakby coś przeskrobał, a raczej tak że chciał ją pocieszyć. Czuł się za tę sytuację poniekąd odpowiedzialny:
  - A ty błyszczysz piękną i imponującą siwizną, zupełnie jak ja. Nie widzę powodu by narzekać – dodał na koniec rozkładając ręce, w końcu musiał powiedzieć co myśli, zresztą jak zawsze, nigdy się nie zatrzymując w swoim rozumowaniu i pojmowaniu świata. Białe jest piękne, a z dodatkiem czarnego jeszcze piękniejsze. A w ogóle orgazm, gdy białe pokryte jest krwią – wroga.
  - Mam nadzieję, bo wolałbym nie mieć z nimi na poważnie do czynienia… - dodał zasłaniając dłonią twarz od strony dzieciaków, by mówić to jakby tylko do niej. A na wieść o nowej uczennicy jaką miałby mieć, której tak naprawę nigdy nie miał to no właśnie. - Więc zapiszę cię na moją długą listę… Jesteś hm… Pierwsza. To co, Kenjutsu? - zapytał z ciekawością, odsłaniając zza płaszcza rękojeść swojej katany o błękitnym wiązaniu miejsca chwytu swojego miecza.
  Na rozmowę o dzieciach już nie reagował. On sam miał całkiem zwyczajne dzieciństwo, nie zostało mu za szybko odebrane, więc nie planował na ten temat się wypowiadać. Nie chciał podejmować takiego tematu już teraz. - No jak to, ja już zdecydowałem, że zostaniesz moją uczennicą, teraz proszę się nie wykręcać i nie szukać nikogo na zmianę– powiedział marszcząc brwi i spoglądając z naprawdę przyjemnym uśmieszkiem w jej stronę. Ciekaw jeszcze był kiedy do rozmowy włączy się Staruszek Kuroi i zacznie wrzeszczeć na nowo ta niewychowana bachorzyca Maname.

Misae

[Kuroi Kuma]

W jednej chwili jakby trafił go grom z jasnego nieba - odciął się od świata, przestało istnieć wszystko dookoła. Rzeczywistość zanikała, miała coraz mniejsze znaczenie, traciła na wartości. Obraz stawał się mniej wyrazisty, zamazany, kolory mieszały się ze sobą, blakły, tworzyły niezgrabną papkę. Zupełnie jakby ktoś do wiadra z czystą wodą wpuścił kilka kropel farby. Początkowo każda z nich lśni swoją własną, oryginalną barwą, lecz gdy tylko zaczniesz mieszać ze sobą ciecz ta zacznie mętnieć, to wcześniejsze piękno połączy się w jedną papkę - bez wyrazu, syfiastą, niesmaczną. Podobnie było z dźwiękiem, bowiem ten był coraz cichszy - szepty nie istniały, słowa wypowiedziane przez Shenzhen to była tylko para poruszających się ust, którym nie towarzyszy żaden dźwięk. Kjudasz zaś mówił coś, ale mimo tego, że był tuż obok, to Kumie wydawało się, że ten jest po drugiej stronie długiego tunelu wypełnionego wodą. W tej chwili istniała tylko jedna rzecz - perfekcyjna, doskonała. Całkowicie zawładnęła umysłem Kuroia, a była to...
Bułka. Ten niezwykły wyrób piekarniczy, tak często pomijany, zwykły przedmiot, na który mało kto zwróci uwagę. A jednak jest w nim coś magicznego. To tak jakby pewien człowiek miał problem przy pieczeniu chleba, bowiem jego partner i dzieciak zawsze chce piętkę, a dla niego nie zostaje już żadna. Zdajesz sobie sprawę, że w całym tym wyrobie najlepszy nie jest środek - ma on ogromne znaczenie, jego puszystość, miękkość, zapach biorą udział w finalnym doświadczeniu, ale właśnie w tym momencie, gdy jest najbardziej świeży, cieplutki, to właśnie ta chrupiąca warstwa powstająca przecież przypadkowo jest tym, czego pragniesz najbardziej. To jak łamie się w dłoniach, jak twarda struktura rozpada się na małe kawałeczki. Ten właśnie człowiek pozostaje bez swojej piętki, widzi jak inni członkowie jego rodziny rozkoszują się tym bieda przysmakiem, ale na końcu on z tego dobra ma tylko ochłapy. W końcu nadchodzi ten dzień, to olśnienie, myśl która po prostu wpada do głowy, rozwala ją do środka. Idea będąca objawieniem, nie możesz się od niej oderwać, drąży, drąży, wwierca się w mózg i nie dasz rady się od niej uwolnić. Musisz spróbować, zobaczyć co z tego będzie. Biegniesz więc do swojej pracowni, siadasz niczym Leonardo do nowego dzieła, przygotowujesz składniki jeden po drugim, a później wykonujesz pierwsze maźnięcie. Dobierasz proporcje, mieszasz składniki, wkładasz w to duszę i serce, całego siebie. Doświadczasz kolejnych prób, odnosisz porażki, lecz przy tym i małe zwycięstwa, cegiełki budujące sukces. W końcu ci się udaje - tworzysz wyrób idealny, który samoistnie jest piętką.
Bułka. Wyrób, który składa się w większości właśnie z tej uzależniającej chrupiącej skórki, idealne rozwiązanie, gdy chcesz mieć kolejną piętkę dla siebie. Jest niczym narkotyk, uzależnia, nie można jej odmówić, gdy jest jeszcze ciepła, gdy trzymasz ją w dłoniach i wiesz, że przegrałeś. Nie dasz rady, to jest silniejsze od ciebie. W obliczu jej majestatu jesteś niczym, trwasz tylko chwilę, twoje imię zostanie zapomniane, lecz kolejne pokolenia będą jeść bułki, będą pamiętać i rozkoszować się chrupiącą skórką. W końcu zdajesz sobie sprawę ze swojej pozycji, do twojej gorącej bułeczki dobierasz jeszcze jedną - pierwsza na drogę, druga do posiłku. Odchodzisz, lecz ta mistyczna moc nadal jest, dotyka twojego karku, ciągnie za rękę,a głos z tyłu głowy mówi:
Jeszcze. Odwracasz się więc po raz kolejny, bierzesz kolejnych osiem, bo dziesięć to już dobra liczba i wiesz, że zrobiłeś coś dobrego nie tylko dla świata, ale i dla siebie. Ty pieprzony egoisto, zmieniłeś świat i to tylko z tego powodu, że chciałeś mieć piętkę dla siebie.
-Co? - odwrócił się w stronę Kjudasza przypominając sobie, że coś do niego mówił - ten za to rozmawiał już z białowłosą, musiało się wiele zmienić skoro chwilę temu darli ze sobą koty, a teraz taki spokój. Rozejrzał się po arenie, ciągle byli tutaj Ci sami ludzie co poprzednio może z kilkoma wyjątkami i postronnymi, którymi nikt się nie przejmował. Był zdezorientowany, oderwany od świata, myślał przecież o bycie idealnym.
-Ty i uczennica? Już jedną nauczyłeś latać... a raczej spadać - a teraz co? Bandażowanie lekkich nacięć w sytuacji odcięcia ręki przy pomocy katany? - uniósł brew ku górze, popatrzył na Misae i najpierw wzrokiem, potem ruchem ręki pokazywał jej, że to nie jest dobry pomysł.

Dotyczy: Misałe, Kjudasz

[Kamiyo Ori]

Nie ma to jak drzemka. Wokoło może się walić i palić, ale nie jest to tak istotne jak ucinanie komara. Była wręcz terapeutyczna. Począwszy na tym, że tej nocy oka nie zmrużył z… Różnych powodów. Skończywszy na tym, że jego serce jeszcze nie dawno robiło sobie wyścigi podczas ataku paniki którego doświadczył. Teraz sobie spokojnie biło w swoim tempie. To co się działo dookoła przestało mieć istotne znaczenie. Tam jedni się biją, tam drudzy podrywają białowłose. Takie trochę bez finezji, bo bez zamykania w genjutsu, ale hej. Nie można mieć wszystkiego.

Po przeciwnej stronie spektrum trosk znajdowała się kadra wyspecjalizowanych medyków i gapiów, która zdecydowała się omdlałym chłopakiem zająć. Tak jak pierwsze diagnozy napawały optymizmem, ot zmęczenie i stres dały o sobie znać w newralgicznym momencie życia chłopaczka. Z drugiej strony niektóre elementy tego zgrupowania obmyślało najczarniejsze scenariusze i poddawało w wątpliwość to, czy dzieciństwo Kamiyo jeszcze trwa. Czy też raczej zostało brutalnie zakończone ostatnimi zdarzeniami. Ci wszyscy ludzie z większą liczbą pytań niż odpowiedzi zmuszeni jednak byli do tego, aby chłopiec sam zdał im relacje ze swoich ostatnich zdarzeń, albo też sprawdzić samemu. Chociaż ta druga opcja w takim miejscu publicznym mogła wydawać się co najmniej kiepskim pomysłem, zwłaszcza biorąc pod uwagę jak ostatnio najbliższa część trybun zareagowała na niewerbalne wołanie o pomoc Oriego. Czyżby ludzie byli przeczuleni na krzywdę dziecka? Nawet taką potencjalną? Ludzkie zmartwienie jest sprawą bardzo selektywną i tak jeszcze niedawno nikt nawet nie obdarzył by chłopca spojrzeniem, a co dopiero uwagą.

Śniło mu się… Właściwie to nic. Bo nie spał, tylko był omdlały. Ot czarna plama atramentu wylała się na ciemny asfalt. A wszystko działo się w nocy, w czarny poniedziałek. Jednak i do tej uspokajającej czerni musiał dołączyć w końcu ten niezbyt relaksujący przebłysk światła. Niemalże światełka w tunelu. Wyglądało na to, że koniec z labą i trzeba było się znowu zmagać z trudnościami życia. Odpowiadaniem na pytania. Co się stało. Dlaczego. Po co. Na dodatek przed obcymi ludźmi. Sama myśl powodowała, że ręce znowu mu się trzęsły. Wszak między innymi z podobnych powodów znajdował się w tej pozycji co wcześniej.

Właściwie to już nie spał od kilku chwil. Ale nie był on jakiś narwańcem, który musi wprowadzać pierwszą myśl w działanie, jak co niektórzy w tym całym zbiorowisku. Niestety nie był on człowiekiem, którego cechowało działanie przed przemyśleniem sprawy, oj nie. Był raczej nadmiernie ostrożny w tym wszystkim co zrobi. Wszak przewidzenie reakcji wszystkich dookoła było niezwykle trudne, kiedy się nie znało wszystkich zmiennych. Już się przejechał na pomyśle stawiania wszystkiego na ostatnią kartę i braku planu B. Tą sytuację należało rozegrać poprawnie, aby móc wyciągnąć jak najwięcej z otoczenia, jednocześnie sprzedając jak najmniej od siebie. Prosta transakcja biznesowa. Tylko tym razem, to nie on miał pójść z torbami.

Otworzył oczy i zaraz poraziły go leniwe promienie słonka, w których były skąpane całe trybuny. Dochodziło późne popołudnie i większość walk zbliżała się do rozstrzygnięcia. Z jednej strony był niezwykle emocjonujący pojedynek pomiędzy blondynkiem i ślepą. Z drugiej magnetyczna panienka zepsuła elektrycznego chłopaka. Albo na odwrót. Ciężko dokładnie stwierdzić, bo nie patrzył. W pierwszym odruchu trzeba było określić, kto go otacza w najbliższej przestrzeni, najlepiej sporządzić mentalną listę osób w zakresie odległości od ciała. Znaczy jego ciała. Pierwsza była młoda matka, której najbliższą ambicją było powiększenie rodziny. Ale tego nie wiedział. Następną osobą, była żółtooka, karmelowa dziewucha z siwą polewą włosków. Idąc tym tropem dalej stał pan piaskowy medyk z bandażem na ręce. Nie wyglądało to zbyt dobrze, patrząc na jego profesję, ale mniejsza o to. No i oczywiście na samym końcu zostawiliśmy syna kupca. Ten podobny do nikogo z twarzy człowiek (a może podobny do każdego?) niemal się mieszał z resztą tłumu, która usiłowała dowiedzieć się co właściwie zaszło. No bo ludzie to takie ciekawskie istoty.

Powoli zaczął się podnosić, jeszcze nie wydając z siebie żadnych niepotrzebnych dźwięków. Układał właśnie kilka precyzyjnych zdań, które mogłyby jeszcze mu ustalić swoje położenie i dalsze jego kroki, aby się wykaraskać z tej niekomfortowej sytuacji. Wszak po drugiej stronie powiek było tak ciemno i przyjemnie, a tutaj blask i spojrzenia nie działały kojąco na głowę dwunastolatka. Gdy z pozycji horyzontalnej udało mu się utrzymać bardziej pionową, zdecydował się podzielić swoją niezwykle wyważoną i przemyślaną wypowiedzią.

- Dziękuje za pomoc. – Popatrzył po twarzach najbliższego otoczenia, w końcu nie było powodów, aby myśleć o kolejnych osobach, z którymi trzeba by było przedyskutować kwestie ostatniego zajścia. – Jak długo byłem nieprzytomny? – Skąd ta myśl i słownictwo w ustach dwunastolatka, to zapewne będzie zagadką dla niego taką samą, jak i dla was.

---

Wątek: Sagisa, Aira, Akarui, Yami

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

No i ten białowłosy sobie igrał. Igrał tak bardzo jak ja dobierając się do beczki z sake tak dawno temu. Teraz rozumiałam jak bardzo tatko się wtedy złościł. Ten białogłowy myślał, że mnie złamie - złamał tylko swój humor. Nie mogłam się mu dać, nie było opcji, możliwości, ani niczego by ponownie wyrzucił mnie z trybun. Byłam pewna, że tym razem to on poleci, a ja się będę śmiała. Podeszłam więc do krawędzi, do bariereczki – No, to chodź i wyrzuć mnie teraz! Zobaczymy czy sobie poradzisz! No i właśnie sprawdzam czy się do tej załogi nadajesz! — Nie byłam jeszcze pewna czy go chcę. Na pewno chciałabym gdyby zdołał wyrzucić mnie drugi raz... Ale prawda była prostsza. Wiedziałam, że nie spróbuje i tego nie zrobi. Musiałam ocenić czy ma to coś. Zamierzałam i tak zrobić mu psikusa. Niech sam wypadnie... Miałam już tutaj kilkoro potencjalnych kandydatów do swojej załogi. Wymienię sobie ich teraz bym nie zapomniała: Ten śpiący jako podawacz wody. Białowłosy jako drugi kapitan. Kapitan Piorun jako bosman i najwyższy szermierz. No i ten niespecjalny Shen-shen, jeśli odkupi swoje winy i przeprosi nosiwodę.

Kyu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Sagisa]

Stan Oriego został zweryfikowany i przedstawiał się dobrze. Chłopakowi właściwie nic nie dolegało tyle tylko, że stracił przytomność i musi dojść do siebie. Więc co tam się w ogóle działo? Najpierw akcja z wyrzucaniem na arenę nastolatków z jeszcze większym ADHD niż Kyoushi, potem próba porwania nieletniego w celach dość podejrzanych, co ostatecznie skończyło się omdleniem i doprowadziło sytuację do chwili obecnej. Ori miał pozostać pod jej opieką, przynajmniej na razie, wpierw jednak musiał się ocknąć.
- Też mam taką nadzieję, Yami-kun - westchnęła. Doskonale wiedziała, o czym pomyślał, ona zresztą też dochodziła do podobnych wniosków, bazując na własnych doświadczeniach i sposobie wypowiedzi Shenzena.
Wszystko powoli się uspokajało, atmosfera wracała do normy, emocje opadały i można było odetchnąć. Przynajmniej do chwili, w której Saga nie usłyszała trajkotania niebieskowłosej za swoimi plecami. Zaraz... ona mówiła do niej? Stalowooka spojrzała na nią z góry, zważywszy prawie dwudziestocentymetrową różnicę wzrostu, a wyraz jej twarzy odpowiadał czemuś pośredniemu między zdziwieniem a lekką irytacją. Uchiha zaczynała rozumieć, dlaczego Kyo zrobił to, co zrobił. Młoda plotła coś o służbie Cesarstwu, znów o tym Buraku, czy jak mu tam, a potem jeszcze o jakimś nosiwodzie. Chociaż przy tym ostatnim wskazała na nieprzytomnego chłopaczka, więc chyba jego miała na myśli. Nieważne!
- Słuchaj no... jak ci tam w ogóle... Po pierwsze, nie musisz nikogo sprowadzać, po drugie, martwi nie wstają z grobów, więc zostaw już ten temat, a po trzecie... - spauzowała na moment, biorąc głębszy oddech i powoli wypuszczając powietrze z płuc, by zaraz kontynuować poważnym tonem. - Tak się składa, że znam osobiście samego Shimakage, miałam z nim przyjemność pić swego czasu herbatę. Więc jeśli rzeczywiście jesteś tu w służbie Cesarstwa, to lepiej wracaj do swoich obowiązków, zamiast robić niewinnym ludziom problemy. W przeciwnym razie zaraportuję cesarzowi o twojej niekompetencji i sama będziesz miała kłopoty. Czy wyraziłam się jasno?
Trochę nagięła fakty, ale co z tego? Chciała się pozbyć natrętnej dziewczyny i tyle. Owszem, poznała Shimakage, pili razem herbatę w ryokanie w Hanamurze, ale to było dawno i wątpiła, by sam Yuki Natsume jeszcze ją kojarzył po takim czasie. To były jednak szczegóły, o których wiedziała ona, Akarui i akurat nieobecny Hayami. Westchnęła z rezygnacją, zupełnie tracąc ochotę na rozmowę z niebieskooką pannicą. Nie dość, że rzuca oskarżeniami na prawo i lewo, to jeszcze całą swoją postawą wręcz krzyczała o atencję. Sagisa była tym wszystkim najzwyczajniej zmęczona.
Zacisnęła palce u nasady nosa, czując nadchodzący ból głowy. Jeszcze tego jej brakowało. W dodatku to pulsujące odczucie w okolicy zatok zwiastować mogło tylko i wyłącznie...
- Apsik!
No tak... Przeziębienie murowane. Trzeba jej było nie mieszać się w ten cały bajzel i po prostu wrócić z synem do ryokanu, by przebrać się z tych na wpół wilgotnych jeszcze ciuchów. Ale nie, musiała zareagować! No musiała. I teraz masz babo placek. I katar. I narastający ból głowy. Pięknie...
"Dziękuję za pomoc" - te słowa wyrwały ją z matni myśli na temat własnego samopoczucia. Skierowała spojrzenie na siedzącego i już całkiem przytomnego brunetka, a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Przykucnęła przy chłopcu, by nie musiał patrzeć w górę, by złapać z nią kontakt wzrokowy.
- Kilka minut, ale jeszcze nie próbuj się podnosić, tak na wszelki wypadek - odpowiedziała na jego pytanie. - Pamiętasz, co się stało, prawda?
Oj, wolałaby, żeby pamiętał. Nie chciała kolejny raz tłumaczyć zajścia, do tego przy młodym musiałaby ubrać to jakoś inaczej w słowa. "Bo wiesz, Shenzen chciał cię porwać i wykorzystać, ale spokojnie, już go nie ma, a ty jesteś pod moją opieką, fajnie, co?" - nie brzmiało jakoś... właściwie w ogóle nie brzmiało. Zapewne nawet przez gardło by jej to nie przeszło, nie wspominając już o szerszym wytłumaczeniu zaistniałej sytuacji. Dlatego naprawdę wolałaby, żeby chłopak pamiętał zajście.
- Chcesz się może napić wody? - zaproponowała, zaraz przenosząc spojrzenie na Yamiego. Wcześniej zaoferował się ze swoją manierką, może więc będzie chciał dać Oriemu trochę picia. Jeśli nie, nie szkodzi, ona też miała przy sobie wodę, więc nie było to żadnym problemem. Na razie postanowiła nie zadawać dzieciakowi pytań. Niech najpierw dobrze dojdzie do siebie, na pytania jeszcze przyjdzie czas.

W wątku: Yami, Maname, Kamiyo Ori + Aira/Akarui bo stoją obok

[Minoru]

Słysząc słowa Sagisy przytaknął jej skinieniem głowy, na znak, że przyjmuje jej słowa i zgadza się z jej osądem, a przynajmniej z tą częścią dotyczącą Shenzena.
- Zgadzam się… Shenzen przeszedł przez obie swoje walki nie trudząc się potwornie. Jeśli jego słowa nie były czczymi groźbami, to lepiej mieć się na baczności. Dlatego też będę musiał pilnować swojej koleżanki - Podbródkiem wskazał na Misae, a w jego głosie pojawiła się mieszanka troski i zmęczenia. Nie podobał mu się plan pilnowania przyjaciółki. Przecież nie może jej ubezwłasnowolnić, nie może być też jej cieniem przez cały czas. Czy da sobie radę sama… czy on da radę sobie sam?
- Czy… - zaczął, lecz przerwał, ponieważ mały Ori przestał leżeć na ziemi i w końcu otworzył oczy i to na nim skupiło się całe przedstawienie. Minoru stanął więc z boku i zaczął przyglądać się. Wciąż podejrzewał małego Ori o zmowę z tym całym Shenzenem. Jego zbytnia teatralność i sama myśl, że ktoś tak delikatny przybył tutaj sam, to się nie dodawało.
Odczekał jeszcze chwilę, jak wszystko się uspokoi i ponownie zaczepił dziewczynę.
- Obawiam się, że ten piaskowy ludek wróci po tego malucha. Czy masz kogoś kto może pomóc ci w jego ochronie? - Właściwie nie był pewien, czy powinien zadawać takie pytania, nie znali się nawet, widział jej walki i znał jej imię, ale rozmawiał z nią pierwszy raz w życiu.
- Minoru… mam na imię Minoru - Jego ręka powędrowała do przodu w geście powitania. Może zrobić chociaż tyle, by nie wyjść na totalnego dziwaka.

Dotyczy: Sagisa, ale słyszy każdy kto chce.

[Akarui]

Koniec ćwierćwinałów.

Medyk rozglądał się po arenie, chcąc dostrzec jak najwięcej. Walki dobiegały końca. Ulubieniec medyka ciskający technikami raitonu niestety przegrał, jego przeciwniczka szybko zyskała przewagę. Dziewczyna z klanu Hyuuga również pokonała przeciwnika. Tu było jednak dość ciekawy element, gdy ciało chłopaka zaczęło się zmieniać, obrastać w ciernie podobne do tych, jakie Akarui już widział, o jakich słyszał od znajomych. Klan Juugo, tak? Warto będzie się temu jeszcze kiedyś przyjrzeć.

Aira szybko i sprawnie poradziła sobie z postawionym przed nią zadaniem. Medyk obserwował kolejne etapy jej oględzin, wykorzystywaną technikę, ruch i jego pewność. Wszystko oceniła bardzo zgrabnie, medyk jedynie przytaknął i się do niej uśmiechnął. Będą z niej ludzie, byle tylko nabrała pewności siebie i nie przestawała się szkolić. W tym też czasie Sagisa opowiedziała wszystkim, co działo się podczas tamtej awantury. Zaczeło się od Kyoushi'ego, by skończyć na tym dziwnym gościu, który był jej wcześniejszym przeciwnikiem. Chciał uprowadzić chłopca bez jego zgody? Akarui aż głośniej odetchnął i pokręcił głową na boki. Że tez tacy ludzie istnieją. Na słowa Yami'ego mówiącego o najgorszych skojarzeniach, medyk wymruczał jedynie potwierdzające: - I ja też...

Niebieskowłosa dziewczyna, wcześniej wyrzucona przez Kyoushi'ego, nie dawała o sobie zapomnieć. Zaczepiała kogo się dało i jak tylko się dało, szukając jakichś martwych przeciwników, samurajów i zbierając załogę na niby swój statek. Teraz przyczepiła się do Sagisy, która próbowała zbyć dziewczynę wspominając poznanie Shimakage. No tak, medyk również pamiętał ta sytuację, sam wtedy rozlewał tą herbatę! Potem jednak nastąpiło coś, czego medyk mógł się spodziewać. Kichnięcie. Oczywiście, jak przy tak niskich temperaturach dwa razy wylądowała w tak zimnej wodzie, jakoś to musiało się odbić na jej zdrowiu. - Na zdrowie, Saga-chan. Chyba wychodzi z Ciebie ta woda...

Nie było jednak teraz chwili, by rozmawiać o stanie zdrowia dziewczyny, gdyż w końcu obudził się chłopak. Widać było, że jest nieco oszołomiony, jednak jego grzeczne wychowanie wychodziło naprzód. Podziękował za pomoc i spytał o swój stan. Sagisa przy nim przykucnęła i zaczęła z nim rozmawiać, a sam medyk postanowił się na razie nie wtrącać, jedynie słuchał ich rozmowy. Chciał się dowiedzieć, co łączy młodego z tym użytkownikiem piasku. Słyszał też nieco wcześniej wypowiedź jednej z osób, która też była świadkiem całego zajścia. Obawiał się zemsty ze strony tego nieprzyjemnego typa i pytał Sagisę, czy ma kogoś, kto pomoże jej chronić dziecko. I tu postanowił powiedzieć coś od siebie: - Nie bądźmy złej myśli, może to wszystko zaraz samo się rozwiąże. Potem dopowiedział wskazując podbródkiem na nadal śpiącego Ryujina: - Mały jest bezpieczny. I po wskazaniu ruchem głowy na Ori'ego: - Chłopak też. Usłyszał też imię mężczyzny, Minoru. Sam więc też postanowił się przedstawić, przy okazji prezentując swoje imię Ori'emu: - Jestem Akarui, miło mi. Nie uścisnął wyciągniętej dłoni, jednak było to zrozumiałe. Ryujin nadal słodko spał.

Dotyczy: Aira, Yami, Sagisa, Ori, Minoru

[Misae]

Miło. Chyba to słowo jako jedno z niewielu dobrze opisywało to jak teraz czuła się dziewczyna. Było to o tyle zaskakująco ponieważ jeszcze chwilę wcześniej bliżej jej było do uczestniczenia w jakimś mniejszym lub większym rozlewie krwi. Ale teraz mogła zostawić ten wątek całkowicie w niepamięć. Wszystko rozeszło się po kościach, a jej przyszło toczyć przyjemną rozmowę z tym nieodpowiedzialnym ale wyjątkowo interesującym jegomościem. Mimo tego, że zdawał się być lekkoduchem przemawiało przez niego coś jeszcze. Yamanaka w tamtym momencie nie wiedziała co. Była pewna jednego. Kyo był kimś przy kim na pewno człowiek się nie nudził i musiał być gotowe na niespodziewane.
Dokładnie tego upewniła się już po chwili, kiedy zaczęła wspominać o swojej matce obdarzonej innym kolorem włosów. Nie sądziła, że chłopak podejmie temat. Ba! Nie sądziła, że zechce powiedzieć coś takiego. Początkowo zagryzła policzki by nie uśmiechnąć się za szeroko. Odpuściła jednak wiedząc, że na nic zdadzą się jej starania.
-Też tak sądzę. Bądźmy dumni z tego co czyni nas wyjątkowymi. - przyznała uśmiechając się promiennie. Były rzeczy mniej lub bardziej pewne. Do tych drugich zdecydowanie należał fakt, że ani ona ani on nie znikali w tłumie. Nie byli podobni do większości i chyba to sprawiało, że byli na swój sposób piękni. Jedyni w swoim rodzaju.
Słowa Kyo uznała za zamknięcie tematu o bąbelkach. Wszak nie chciała mówić zbyt dużo aby biedny przypadkiem nie podpadł tym wszystkim małym mordercom - wszak każdy wie, że dzieci tylko udawały takie niewinne, a w rzeczywistości była to rządna krwi machina do zabijania, nastawiona przede wszystkim na przelewanie krwi niewinnych takich jak Kociak i Misae. Bez dwóch zdań.
Dużo ciekawszym tematem była rozmowa o przyszłej protegowanej białowłosego. Otworzyła szerzej oczy. Zaraz potem przyłożyła palec do brody w geście wielkiej zadumy. Pokręciła głową i spojrzała na niego wyzywająco.
-Kenjutsu? Nie wiem czy jesteś gotowy. Musiałbyś się zmierzyć z dzielnym i wytrwałym uczniem, niezwykłym i niepokonanym egzemplarzem, który miał miecz w rękach... - przytrzymała napięcie unosząc usta w jeszcze bardziej wyzywającej i pełnej pewności siebie minie - ... w sumie to nigdy - odparła już zupełnie luźniej. Jednocześnie też rozłożyła ręce na boki i uśmiechnęła się z przymrużonymi powiekami. Brzmiało to troszkę niedorzecznie w tym świecie, ale było prawdą. Nawet nie zdążyła odpowiedzieć nic na ostrzeżenie by się nie wykręcała bo milczący do tej pory brunet postanowił zabrać głos, upewniając ją w czymś czego sama się domyślała. Mrugnęła do niego okiem w odpowiedzi na ostrzeżenia jakie jej wysyłał.
-Widzę, że twój przyjaciel dużo wie o twoich lekcjach - zagadnęła po czym ukłoniła się leciutko do najstarszego z ich trójki - Misae - przedstawiła się krótko. Chyba ominął moment wymieniania uprzejmości to chciała nadrobić. Podobnie jak stracony czas chciała nadrobić Maname podobnie wyskakując jak filip z konopi.
-Teraz masz chyba ważniejsze rzeczy niż szukanie nowej protegowanej - odparła krzyżując ręce na piersi.

[Kyoushi]

• Czerwonooki dobrze się bawił w niezobowiązującym dialogu z piękną nieznajomą, a także starym dziadem, bydlakiem Kuroniem. No może poza niszczycielką kjoszowych uśmiechów i szczęścia szermierza – Maname, która stawała się celem numer jeden dla białowłosego. Już nie Mizuno Uchiha, już nie Wojna, już nie Yoshimitsu Uchiha… Teraz to ona, niebieskowłosa Maname stała się głównym celem życiowym Shiroyasha, który pragnął ściąć jej głowę jednym, solidnym cięciem swojej katany o wdzięcznym imieniu Mugen. Nie no, nie było tak fatalnie. Gdyby chciał ją zabić to po prostu by to zrobił, mimo że nie powinien zwracać na siebie tak bardzo uwagi – jednakowoż doskonale znał jedno przysłowie, że pod latarnią jest zdecydowanie najciemniej. Nikt wtedy nie wpadłby na pomysł, że mógłby on być nosicielem czegoś tak potężnego jak Demon. Tacy ludzie się ukrywają, więc przybrał on taktykę totalnie odwrotną. Młoda Yamanaka jednak niczego nie wiedziała i wiedzieć nie potrzebowała. Nawet Kuroń o tym nie wiedział, ale to nic! Nawet Ichirou, wielki piaskowy pan, który nie zdawał sobie sprawy z potencjału bojowego szermierza z Sogen. Tego, który jednym uwolnieniem chakry pokazałby prawdziwą twarz. Jednak nie o tym teraz – teraz skupiony był na heterochromi swojej rozmówczyni.
  - No co jak co, włosy jedno, ale twoje tęczówki to dopiero coś wyjątkowego. - dodał swobodnie i delikatnie, ktoś kto stałby z boku mógłby stwierdzić, że flirtuje, ale nie. On nie znał się na flircie, na kobietach ani winie. Znał się na potężnej sake, na przelewaniu krwi i na figlach. Ot wszystko. Mówił naturalnie tak jak nauczali go jeszcze w Ryuzaku, to co przyniosła ślina, co przebiegło przez myśl na pustyni, którą przemierzał stóg siana – to jego umysł. Pusty i nieskalany. W końcu także zdołali przejść do rozmowy o nauczaniu, które było równie obce dziewczynie jak i jemu samemu. Słuchał uważnie i z radością, że odnalazł kogoś właściwego, już miał oprzeć obydwie ręce na jej ramionach, ale usłyszawszy ‘nigdy nie trzymałam miecza w rękach’ (tak, to było celowe ujęcie słów z mojej strony) jego głowa opadła ze smutku. Był pewny, że da się to zmienić. Szybkim ruchem, niemal niewidocznym prawą ręką spod płaszcza dobył wakizashi, które chwycił dłonią za ostrze, kierując rękojeść w stronę Misae.
  - Więc niech to będzie twój pierwszy raz. Później będzie łatwiej, a pierwszą lekcję mamy za sobą – uśmiechnął się, nie wiedząc nawet jak dobrze zagrał słowami, jak bardzo mógłby tym zawstydzić jakąkolwiek niewiastę, jednocześnie obserwując swoją rozmówczynią i jej reakcję. Ciekawe jak to odbierze, jednocześnie zagadką jest co pomyśli białowłosy kretyn bohater. Wtem wtrącił się Kuroń, który nagle się obudził.
  - A księżniczka to wróciła do żywych i mi tutaj mędrkuje?! Ale muszę przyznać, to ci wyszło – powiedział, komentując słowa o odcinaniu kończyn, z uśmiechem na ustach, spoglądając na Kuroia, którego polubił ot tak, po prostu, mimo krótkiej znajomości. Potrafił się odnaleźć w każdej sytuacji, a to ważne. NO I WTEM ZNÓW UJAWNIŁA SIĘ ONA – URODZONA DO WKURWIANIA KJOSZA.
  - Nie prowokuj mnie już, bo za chwilę nie będzie kogo ratować! Aleś ty rozbrykana, może spożytkowałabyś swoją energię do czegoś pożytecznego co? Nie wiem, pobiegaj wokół areny może?! - zapytał z irytacją, jednocześnie przeplatając to uśmiechem, bo w sumie ona go bawiła. Była naprawdę zabawna swoją swobodą. Nie, Kjosz nie podchodził. Nie kusił losu, bo tym razem nie zamierzałby jej chwytać. Od razu wykonałby kopnięcie w klatkę piersiową...

Miśkałę, Kuroń, Mamame

[Kuroi Kuma]

Kenjutsu, ach sztuka szermierzy, której Kuroi nie miał jeszcze okazji się nauczyć. Jako shinobi znał oczywiście podstawy, ale nic tak wykwintnego, jak codzienni użytkownicy miecza. Pewnie Kjosz i Piaskowego Dziadka mógłby nauczyć tego i owego, a co dopiero samuraj taki jak Asagi, który nie tylko wyglądał na wojownika, ale też i zachowywał się jak on. Był w nim w najmniejszym calu, ukazywał to całym sobą - z całą pewnością nie był to człowiek, którego chcesz mieć za wroga. Z drugiej strony był zaś Kjudasz, który na szermierza wyglądał głównie przez fakt noszenia przy sobie miecza, ale jego umiejętności skryte były za tą chaotyczną ścianą. Najpierw musiałbyś się przebić przez całe zamieszanie, jakie dookoła niego panuje, by dostać się do środka i wyłuskać sedno.
-Jesteś pewny, że to z Tobą nasza towarzyszka chce mieć swój pierwszy raz? - popatrzył na Kyoushiego wymownie, z chytrym uśmieszkiem pod nosem. Znał to zagranie, to zmieszanie na twarzy dziewczyny, gdy usłyszy coś powiązanego z tematem okrytego mianem tabu. Nie wiedział czy to był podtekst Białowłosego, możliwe nawet że nie zdawał sobie z tego sprawy i wyszło to po prostu naturalnie, ale Kuma jednak nie mógł sobie odpuścić wbicia tej szpileczki.
-Ha! Jeszcze nie raz Cię zaskoczę, uwierz mi Młody - byłby poczochrał go po głowie, ale jednak szermierz był jego wzrostu no i dziwnie by to wyglądało. W przypadku niższej kobiety jednak lepiej się to sprawdzało. Popatrzył zaś na jego towarzyszkę, póki on sam był zajęty zrzuconą uprzednio dziewczyną. Białowłosa... tym razem przypatrzył się jej dobrze, zmierzył ją wzrokiem. Wysoka... - pomyślał sobie, bowiem mało spotkał niewiast o takim wzroście. Prócz oczu i włosów nie odznaczała się dla niego jakoś specjalnie, przynajmniej na tą chwilę. Sposób w jaki postrzegał ludzi był na swój sposób dziwny i skomplikowany. Jeżeli nie widział jakiegoś punktu zaczepienia, który złączyłby ich na dłużej niż chociażby chwilę, to zapamiętywał tylko imię i twarz, ot tyle. Nie patrzył na szczegóły, nie wychwytywał ich bowiem nie było sensu. Mijasz przecież tylu osobników na swojej drodze, widzisz ich ale nie patrzysz, nie mają twarzy, nie są zadowoleni czy smutni, po prostu są. Niczym statystyka, to tylko cyferki, możesz powiedzieć ilu ich minąłeś, ale kto to był? Prędzej zapamiętasz śniadanie niż tego człowieka, którego mijasz na drodze. Beztwarzowi byli wszędzie, na każdym kroku, dopiero twoja własna uwaga nadawała im wyglądu, wyszukiwała czym się różni od innych, których poznałeś.
-Widziałem jedną, powiedzmy że sam bym nie skorzystał - odpowiedział, chociaż słowa nie były skierowane wprost do niego. Skinął głową na ukłon Misae. Czy to było jednak imię, nazwisko, przydomek? -Kuroi - odpowiedział podobnie, bowiem... tak się przedstawiał? Dlatego też nie dopytywał Miase o więcej, tyle powiedziała o sobie i tyle musiało wystarczyć.
-Skąd ta nagła zmiana w podejściu do naszego szermierza? Chyba zgubiłem wątek na chwilę i patrzę, a tu nagle wasza dwójka razem. Ciekawostka - wyszczerzył się nieco do białowłosej.

[Azuma]

Wrażenia Sayuri pokrywały się z jego własnymi, ale czy to coś zmieniało w tej sytuacji? Ich czarnowłosy rówieśnik nie tylko kilkukrotnie odrzucił ponawianą przez nich propozycję wspólnego oglądania turnieju, ale także stracił przytomność. Opieka jaką mu zaoferowali inni - w tym jego kuzynka - z pewnością znaczyło o wiele więcej niż sami mogli mu w tej chwili zaoferować. - Rzeczywiście... Ciekawe czy ten uczestnik turnieju... Shenzhen? Czy coś mu zrobił, albo powiedział... Dziwnie to wyglądało - dodatkowo potwierdził jej wątpliwości, bo i sam miał podobne.
- Nie w ten sposób... Nie wiem jak wiele by trzeba mieć siły, aby na odległość poruszyć takim żelastwem - odpowiedział na pytanie Sayuri, nie wiedząc że w końcówce tej wypowiedzi krył się klucz do znalezienia odpowiedzi. Mimo, że spędzili na trybunach w Watarimono już sporo czasu, wciąż nie wszystko było przed nimi odkryte. Konieczność dzielenia uwagi pomiędzy różne areny i własne otoczenie wymuszało pobieżne śledzenie poczynań uczestników turnieju. Chyba, że ktoś obrał inną ścieżkę do zdobycia wiedzy. Pogłębiona obserwacja jednego z uczestników pozwalała zdecydowanie więcej się o kimś takim i jego klanie dowiedzieć. Czy taka wiedza była jednak warta zignorowania całej reszty?
- Ktoś wcześniej wspominał o manipulowaniu czarnym piaskiem, może tu ukryta jest odpowiedź? - retorycznie zauważył w porę, gdyż jego dalsze słowa po chwili zostałyby zagłuszone przez głośny szmer jaki przetoczył się po większości z trybun. Otóż duży shuriken, który pomknął ku górze, nieszczęśliwie ugodził Yosake w podbrzusze. W porę na szczęście zareagował sędzia, ucinająć zagrożenie poszerzenia obrażeń jakich mężczyzna doznał.
- Zapamięta to pewnie na długo - westchnął odnotowując w pamięci to, że nie wiele brakowało, aby mężczyzna mógł zacząć się martwić o to czy jeszcze kiedyś będzie mógł mieć potomstwo. - Tamaki Hyūga również zwyciężyła co oznacza, że chyba niedługo zacznie się kolejna runda. Mówiąc to zerknął na Sayuri, spodziewajac się że ta uwaga wywoła u niej uśmiech. Na jej miejscu z pewnością by się ucieszył mogąc obserwować kogoś ze swojego klanu w półfinale. Niestety, mimo kilku szans żadna nie doprowadziła do tego.
Deszcz który się rozpadał po użyciu techniki jednego z uczestników, powoli ustępował, jakby potwierdzająć zapowiedź tego, że niebawem ma się zacząć kolejny etap turnieju. Dotychczasowe walki mimo że zapewniały rozrywkę, były tylko wstępem do uwieńczenia całości, gdzie spotkają się najlepsi z uczestników. Czy miała do tego grona trafić przedstawicielka Hyūga? O tym przekonają się po kolejnej rundzie

[Misae]

Każdy z obecnych miał jakiś sekret. Jedni większy, inni mniejszy. Zdecydowanie Kyo dzierżył z nich wszystkich największy. Gdzie największy był dosłownym określeniem rozmiaru jego tajemnicy. Misae nie miała takiego dużego na sumieniu... jeżeli można było to określić. Może to jej dość specyficzna jak na jej wiek niewinność? Czystość? Choć nie chodziło o tą namacalną - choć z tą nie miała żadnego problemu; chodziło o czystość myśli, o której niewielu w tym okrutnym świecie mogłoby marzyć. Miało to różne i dobre i złe strony. Dobra? Widziała więcej piękna w pełnej przemocy codzienności. Z drugiej strony niezbyt dobrze radziła sobie w kontaktach z panami. Znaczy nie tak, że z nimi nie rozmawiała. Doskonale jej to szło co było widać na załączonym obrazku. Po prostu nie zawsze umiała odczytywać znaki jakie wysyłali jej przedstawiciele płci brzydszej. Czym to skutkowało? Przykładowo pocałunkiem i złamaniem serca jej przyjacielowi, z którym nie rozmawiała już od dwóch lat... niemal od momentu kiedy powiedziała, że jest dla niej jak brat.
Tu też chwilę jej zabrało nim wszystko zrozumiała. Komplement o oczach został przyjęty z nieśmiałym, pełnym wdzięczności uśmiechem. Było to miłe z jego strony. Mało który świeżo poznany człowiek byłby chętny by kogoś komplementować na samym początku znajomości. Nawet nie doszukiwała się tam drugiego dna. Podobnie kiedy wyciągnął w jej stronę swój miecz, proponując by go chwyciła, odkładając wcześniej zawiniątko na ławę.
-Jeśli nie będzie mi kazał skakać to co może się zdarzyć... taki pierwszy kontakt wydaję się w porządku - odparła z czystą niewinnością w głosie. Widać było, że nawet nie wyłapała tego co mógł jej insynuować. Tym bardziej, że skupiła się na podanej broni. Obracała ją w dłoni przyglądając się z ogromnym zainteresowaniem. Oglądała klingę, rękojeść. Chłonęła wszystko. Wyglądała niemal jak mała dziewczynka, które dostała magiczną różdżkę, która miała zmienić jej życie. Widać było tą ogromną fascynację i zainteresowanie.
-Dziękuję, wiem, że dla wojownika jego miecz to świętość i nie każdy pozwoliłby obcemu go dotknąć - powiedziała nieświadomie podłapując ton wypowiedzi panów. Po ostatnim pełnym podziwu spojrzeniu postanowiła oddać białowłosemu co było jego. Znów podniosła marudnego Tomoe, który otrzepał łepek.
Kolorowooka zwróciła wzrok na Kuroi'a i jego pytanie. Miało ono w sumie sporo sensu, skoro wydawał się chwilę wcześniej być nad czymś mocno skupiony i umknął mu ten fakt.
-Białowłosi powinni trzymać się razem - rzuciła żartobliwie, po czym postanowiła wyjaśnić - Przyszłam podziękować Kyo, za wstawienie się za mną przed wojowniczą niebieskowłosą - potem zainteresowało ją coś, na co nie zwróciła teraz aż tak teraz uwagi.
-Kuroi-san, pochodzisz z tego samego regionu lub rodziny co tamten młody wojownik z wcześniej? Pokazaliście dosyć podobne zdolności, mam nadzieję, że nie masz mi za złość ciekawości. - skoro chciała poszerzać swoją wiedzę to to była najlepsza ku temu okazja. Rzuciła jeszcze okiem na arenę i ku jej zdziwieniu okazało się, że pojedynki właśnie się skończyły. W sumie nie narzekała, szczególnie, że zaczynała czuć jak kiszki marsza grają.
-Wygląda na to, że walki na dzisiaj skończone. Może pójdziemy coś zjeść? - zaproponowała pogodnie.