Trybuna zachodnia

[Kyoushi]

• Brakowało tylko Yamiego i byłby naprawdę szczęśliwy. Te dzieciaki dawały mu jeszcze więcej energii niż sam jej posiadał. Z wielką chęcią zostałby z nimi do końca turnieju i jeden dzień dłużej. W końcu poznał rówieśników, którzy również dobrze się bawili w jego towarzystwie. Yukari była bardzo odważna, odpyskowała Maname, która szukała nie wiadomo czego. Natomiast to co zwracało uwagę białowłosego to jej odpowiedź, w której stwierdziłaby, że pokonałaby go w pierwszej rundzie. Na te informacje również się uśmiechnął, a także odpowiedział pewny siebie:
  - Ooo, jaka pewna siebie! W takim razie nie wiem czy chcę to sprawdzać, ale gdy będziesz gotowa to chętnie się sprawdzę z kimś tak silnym! Co ty na to? Umowa? - zapytał z ciekawością i delikatnym uśmiechem, spoglądając na dziewczynę swoimi czerwonymi ślepiami, które błyszczały wręcz, ze względu na to iż tak bardzo lubił wyzwania i walkę, która powodowała wrzenie krwi w jego krwiobiegu. W dalszym wydarzeni biegu mógł wrócić do rozmowy z czerwonowłosą, białooką dziewczynką, która jakże dobrze bawiła się w jego towarzystwie i vice versa! W końcu całkiem sprawnie się dogadywali. Jego wzrok jeszcze powędrował gdzieś w stronę Akaruia, by sprawdzić co ten robi – okazało się, że dosiadł się do dziewczyny z psem, o co poprosiła Sagisa. To przecież logiczne, że ten pies na Sagisę będzie robił co mu każe, normalka.
  Nic w tym dziwnego, jednak on wolał wrócić do rozmowy ze swoją ulubienicą, którą niemal z miejsca stała się Sayuri. Młodziutka Hyuuga uśmiechnęła się niezwykle pięknie po pogłaskaniu jej, przez co strasznie uszczęśliwiła Kjo, który dawno nie wykonał czegoś równie dobrego jak samo wywołanie uśmiechu i bądź co bądź dziecka. Jednak co jak co, wcale za dzieci ich nie brał. Bo po co, wiek to tylko liczba. Przysłuchiwał się o czym mówiła z Yukari, a gdy słyszał o uczepieniu się do jego ogona zmrużył nagle oczy i położył obydwie ręce na biodra. Jeszcze przyszedł jakiś chłopiec (Ori), który nieśmiało się przywitał:
  - Hej hej! Nie bądź taki nieśmiały, przyjmiemy każdego! - powiedział, w kierunku chłopca, wskazując ręką by tutaj wrócił. W końcu miał także usługiwać niebieskowłosej, więc niech stanie trochę bliżej, dlaczego musi się stąd gdzieś udać.
  - Taaak? Muszę w takim razie wyhodować jakiś ogon! Gdy będziesz trochę starsza to możesz walczyć u mojego boku, a nie na moim ogonie, może być nam trochę niewygodnie. - powiedział z uśmiechem i dość żartobliwie, nie skreślając wcale przyszłości, która kiedyś dosięgnie i jego. Może zapuści brodę i zostanie starym zboczeńcem, to było całkiem realne i prawdopodobne w jego wykonaniu. Jednak może nie w tym życiu. Później wtrąciła się niebieskowłosa, jednak odpowiedział także Sayuri, który stwierdziła z ciekawością, że Kjosz jest doświadczonym wojownikiem. No w sumie był, taka prawda. By móc się skupić na walce musiałby pozbyć się tej upierdliwej dziewczyny co biegała dokoła niego.
  - Hmm… W kolejnym etapie będę mógł coś na ten temat powiedzieć… Teraz to Sagisa lub ta dziewczyna od czarnego piachu… A, spaliście wtedy chyba… - zastanowił się, wiedząc, że to ona opadła na ziemię na swoim żelaznym stożku. Powiedział dość szczerze, chociaż ten chłopak co operował swoim piachem przypominał mu Ichirou, piaskowego potwora. Ajć.
  No i zaczął się balet z niebieskowłosą, która nie tyle co dużo robiła, ale także bardzo dużo gadała. W sumie była podobna na swój sposób do białowłosego, przez co czasem nawet się uśmiechał, ale nie chciał do końca się zdradzić. Nie mógł jednak odpowiadać na wszystkie pytania Maname, która nie dowierzała jak mogło coś być zbyt łatwe. A jednak! Tak samo zaprzeczała temu, że nikomu nie uciekła. A przecież na pewno uciekła, gdzie taki bachor by się tu sam włóczył, niemożliwe.
  - Dokładnie ta! Osiwiałem przez tyle pytań, które zadajesz. No i może przez alkohol, którego nie odmawiam.. - powiedział odważnie, prężąc klatkę piersiową przykrytą stalową zbroją. Przy okazji zastanawiając się, kiedy kolejny raz może się napić. O, nawet Yami powrócił, podchodząc do Akaruia, ale to zauważył już kątem oka. Wtem narodziła się także dziwna sytuacja z Maname, która krążyła wokół niego w poszukiwaniu ogona. Kota. Cholera, to było już trochę zbyt natarczywe.
  - Nie tak prędko pani kapitan bez statku i załogi, nie doszukuj się, bo żadnego ogona nie mam. Przecież ludzie nie mają ogonów, o czym ty myślisz w ogóle. Miałaś zresztą szukać samuraja na arenie, a wciąż cię tam nie ma, jak chcesz to pomogę ci się tam dostać, co ty na to? - zapytał serio. Już miał nadzieję, że się zgodzi, a on ją po prostu wrzuci na arenę, a co.

Przedszkole + Maname

[Akarui]

Aira i jej psiak, Yuuki. No i znalazł się Yami!

Nie powinien ugryźć. To nie było dość pewne i uspokajające stwierdzenie, prawda? Jednak Yuuki był jeszcze szczeniakiem, ząbki mogły przypominać co najwyżej małe igiełki. Tozawa postanowił więc zaryzykować i wystawił wierzch wolnej prawej dłoni w kierunku jego noska. Ten dość niepewnie spojrzał na dłoń, potem na medyka, znów na dłoń, może na swoją panią... Pieska ciekawość powinna go pokierować do powąchania odsłoniętej ręki, ale czy to zrobi? Jeśli będzie bardziej ufny, Akarui odsłoni wnętrze dłoni, bardziej miękkie, bardziej ufne. I jeśli nadal reakcja Yuuki'ego będzie przyjazna, ta sama dłoń pogłaszcze go po główce i podrapie delikatnie za uchem.

Na propozycję małej zabawy w zakłady medyk uzyskał odpowiedź przeczącą. Dziewczyna wprost oznajmiła, że się na tym nie zna. Podejmowanie przez nią ryzyka było nie na miejscu, logiczne. Akarui nie będzie więc naciskał, to miała być tylko zabawa. - Ach tak, rozumiem, nie ma problemu. Aira powiedziała jednak co nieco od siebie i te parę słów stanowiło dla mężczyzny niejako kotwicę. Mógł się bowiem o coś zaczepić, przy czymś przystanąć i sprawić, by rozmowa trochę mocniej się skleiła: - Mówisz, że się nie znasz na walce, tak? Właśnie Sagisa zdradziła mi, że szkolisz się w sztuce Iryojutsu. Sam jestem medykiem, więc jeśli w czymkolwiek będę mógł pomóc, uczynię to z radością. A jak mogę rozumieć stwierdzenie, że znalazłaś się tu przez przypadek? Cóż, może białowłosa uzna to za ciągnięcie za język, ale w końcu na tym polegała rozmowa, prawda? Choć, jeśli ta nie będzie miała na nią ochoty, medykowi zostanie trwanie w ciszy, by nie obudzić małego.

Padło w końcu pytanie. Dość proste, dość oczywiste, a jednak odpowiedź nie musiała być taka sama. Co dziewczyna wie o Sagisie i Ryujinie? Co wie o zmarłej Tensie? Medyk musiał ostrożnie dobierać słowa, by nie zdradzić zbyt dużo, a jednak podać jakieś informacje. Zaczął od westchnięcia i kolejnego spojrzenia na tego malca wtulonego w jego pierś, dopiero potem padły słowa: - W Hanamurze. Cztery lata temu. Pojechałem po prostu oglądać turniej z okazji koronowania pierwszego Shimakage. Zatrzymałem się na nocleg w tym samym miejscu co Sagisa. W pewnym momencie usłyszałem wołanie o medyka... Tu na chwilę przerwał. Nie wiedział, czy może mówić o Tensie, więc postanowił przemilczeć ten temat, wracając po chwili: - Cóż, było dzień po porodzie. Maleństwo i wycieńczona matka potrzebowały pomocy i opieki. Potem pomogłem im dostać się do Sogen i nasze drogi się rozeszły. Obiecałem, że ją odwiedzę, ale świat tak pędzi do przodu...

Wtem Akarui usłyszał znajomy głos. Przy uchu zabrzęczało mu pytanie o spotkanie z Sagisą. Medyk odwrócił się, by zobaczyć znaną mu, miłą twarz. Uśmiechnął się do chłopaka, po czym najpierw przyłożył palec wskazujący do ust wydając krótkie: - Ćśśśśś! Po czym pokazał na śpiącego Ryujina. Ruchem głowy zaprosił Yami'ego do zajęcia krzesła obok, a gdy ten usiadł, zaczął mówić: - Eichiro, pozwól, że Ci przedstawię, to jest Aira i jej towarzysz, Yuuki. Potem odpowiedział na pytanie, dość wymijająco: - Po pierwsze, dżentelmen nie mówi o takich rzeczach! A po drugie, nic się nie wydarzyło. Trochę pogadaliśmy, potem wróciliśmy tutaj, ale szybko zaczęły się kolejne walki. Ryujin zasnął, więc dała mi go pod opiekę. Spojrzał na arenę, gdzie wszystkie walki trwały w najlepsze. Oczywiście mimo przeglądu pól walki, to ta jedna przykuwała najwięcej uwagi: - Tam jest. Ma niebezpiecznego przeciwnika, Sterowanie piachem daje mu dobrą defensywę i ofensywę przy zachowaniu bezpiecznego dystansu. Nie wiem, czy zdoła się do niego zbliżyć. Oczywiście, trzymał kciuki za swoją koleżankę, ale myślał też trzeźwo. Zastanawiało go tylko, jak szybko będzie mógł opuścić trybunę ze śpiącym Ryujinem na rękach?

[Kuroi Kuma]

Nowy dzień, nowy ja! Kuroi wyszedł z Ryokanu oślepiony nieco przez światło dnia, które już od samego rana dawało o sobie znać. Przymrużył nieco oczy, musiał się przyzwyczaić do tego blasku, zdecydowanie bardziej wolał wnętrze pomieszczenia - ciepłe, przyciemnione, wygodne. Miał jednak zamiar wrócić na trybuny i przyjrzeć się walkom - to dzisiaj miało zacząć się ciekawiej, kolejne rundy, w których to było aż dwóch członków Pustyni. Poprawił gurdę spoczywającą na plecach tuż obok wachlarza i sprężystym krokiem ruszył ku arenie, której odgłosy było słychać już z oddali. Po drodze jednak nie odmówił sobie przyjemności, by spróbować lokalnego jedzenia. Przed areną nie trudno było szukać stoisk, na których można było znaleźć dosłownie wszystko - takie duże atrakcje przyciągały wszelkiego rodzaju kupców szukających okazji do zarobku. Już sama atmosfera takiego wydarzenia po prostu sprawiała, że ludzie byli bardziej przychylni do wydawania ciężko zarobionych pieniędzy, a Kuroi nie był w tej kwestii wyjątkiem. Był za to jednak bardzo wybredny i nim zdecydował się na jakiś przysmak musiał zobaczyć co kryją pozostałe stoiska. Ślina ciekła mu prawie po brodzie, zapachy unoszące się w powietrzu wykręcały mu żołądek na drugą stronę, ten jednak ze spokojem patrzył, porównywał, przyglądał się jak kucharze przyrządzali swoje potrawy, ile uwagi do tego przykładali, ilu ludzi ustawiało się w kolejce. Każdy znak był ważny! W końcu zdecydował się na smażony makaron z warzywami i kawałkami wołowiny, który pachniał nieziemsko i mimo niezbyt imponującego wyglądu powalał smakiem. Tak rozpoczęty dzień nie mógł się nie udać, wystarczyło tylko nie trafić na Piekielne Małżeństwo i tyle. Jego brzuszek był pełen, nie wyglądał już na zmęczonego, bo w końcu mógł się umyć i porządnie wyspać. Na twarzy malował się szeroki uśmiech, gdy zbliżał się do areny. Liczył na dobre walki, bowiem nie była to pierwsza runda, najsłabsi zostali już odrzuceni i robiło się coraz trudniej.
Szedł przez wąski korytarz prowadzący na arenę, przez chwilę zrobiło się ciemniej, lecz na samym końcu było światełko. Mówili "nie idź w stronę światła!", ale słysząc odgłosy walk, skandowanie ludzi, to tylko jeszcze bardziej przyciągało go niczym ćmę do blasku. W końcu wyszedł na arenę, poczuł ten sam dreszczyk co ostatnim razem, rozejrzał się dookoła szukając znajomych twarzy i nawet kilka się ich znalazło. Akarui w towarzystwie Yamiego i jakiejś białowłosej dziewczyny. Przez chwilę przyszło mu do głowy by do nich dołączyć, tylko że bardziej zdziwiło go towarzystwo Kjosza. Ten chłopak nie potrafiący chociażby na chwilę usiedzieć w miejscu chyba w końcu znalazł dla siebie odpowiednie towarzystwo, bowiem otoczony był przez wianuszek dzieci. Ten wulkan energii chyba został na nowo rozbudzony. Pełen energii pomiędzy tymi maluchami, którym pewnie imponował wysoki chłopak z kataną przy boku - a może to tylko mylne wrażenie?
-Trafił swój na swego, co? - podszedł do Kjosza i położył mu rękę na ramieniu -Znowu Ci śpieszno na arenę? - zapytał głową wskazując na walczących. Znowu toczyły się cztery walki, ale szczególnie chciał się przyjrzeć dwóm z nich. Pierwszą była oczywiście ta prowadzona przez piaskowego chłopaka, który walczył z kimś z rodu Uchiha. Przyglądał się jego kontroli nad piaskiem, bo na ten moment nie za bardzo wiedział co takiego miał w planach jego bardzo odległy kuzyn. Drugą walką była oczywiście ta prowadzona przez Youmu - skoro ją poznał to ciekawym było jak sobie poradzi w starciu i oczywiście jak duże umiejętności posiada. Tyle mówiła, a ciekawe było jak to wygląda w praktyce. Na tą chwilę miała przewagę, ale elektryczność i żelazny piach cóż... to mogło ją stawić w złym położeniu, jeżeli ten jakimś cudem się do niej zbliży. Popatrzył na maluszków, białowłosy chyba faktycznie otwierał przedszkole, chociaż nie za bardzo pasował Kumie na przedszkolankę. Bardziej na tego szalonego woźnego, który pokazuje dzieciakom świat magii. Tylko jedna dziewczyna była nieco starsza od reszty, ale też miała mleko pod nosem. Młodziaki zawsze jednak przedstawiały pewien potencjał i nie można było ich w żaden sposób dyskryminować. Wiek to tylko doświadczenie, pewien zbiór zachowań, który oczywiście można było przekazać dalej.
-To Twoja nowa banda?
Przedszkole+Maname+Kjosz

[Minoru]

Wspomnienia dotyczące pojawienia się liska w życiu Misae same napłynęły do jego pamięci. Nie spodziewał się, że zwierzątko da się oswoić, a już na pewno nie do takiego stanu w jakim właśnie się znajdował.
- Pamiętam… czasem jeszcze śnią mi się po nocach tamte wydarzenia… wiesz, tam po raz pierwszy w życiu odebrałem życie. - Zwiesił się na chwilę, lecz nie na tyle długo by zadręczać się tamtymi wydarzeniami. Już dawno pogodził się z tym, że nie był wystarczająco silny i by przeżyć sam musiał stać się mordercą.
Wsłuchiwał się w kolejne słowa przyjaciółki odpowiadając jej uśmiechami. Dopiero pytanie o niego samego zmusiło go do powiedzenia czegoś więcej.
- Decyzja Sokiro pomogła mi w podjęciu decyzji by kontynuować wielką rodzinną tradycję. A matula… - wzruszył ramionami. – Myśl, że w razie czego chociaż jeden syn przeżyje zdaje się ją uspokajać na tyle, że słucham jej narzekań tylko raz na tydzień - zażartował. Faktem jednak było, że Keiko uspokoiła się ostatnimi laty. Miał tylko nadzieję, że gdyby on zrezygnował z bycia shinobi, a Sokiro nie, to jej reakcja byłaby dokładnie taka sama.
- A tak poza tym to nie mam czym się pochwalić… wciąż Doko - zaśmiał się ponownie, tym razem jednak bardziej nerwowo. Wtedy też Misae zaczynała wspominać ich małą kompanię. Tak naprawdę byli małą armią, może niezbyt doświadczoną, ale z czwórką trzeba było się już liczyć. Lecz ich gang był już tylko wspomnieniem, powinni skupić się na tym co mają teraz.
- Starzy? - przechylił się do tyłu dotykając wolną dłonią swej klatki piersiowej, w geście teatralnego oburzenia. – Czuję się młody i w sile wieku, niczym dopiero rozpoczynający karierę Doko - był w niesamowicie dobrym humorze. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz tak sypał żartami. Widok znajomej i przyjaznej twarzy naprawdę miał na niego zbawienny wpływ.
Dziewczyna miała mu jednak jeszcze coś do powiedzenia. Tak jak podejrzewał Misae działała emocjonalnie, jak zwykle. Wcale nie miała żadnego planu co do swojej podróży, tylko pchało ją nostalgiczne uczucie wolności, jakie dawała jej wędrówka.
- Starą panną? - Zdziwił się na to określenie. Chociaż prawdą było, że większość osób w ich wieku już dawno miało pozakładane rodziny. – Co też mam powiedzieć ja? Jestem mężczyzną, mam 24 lata, nie mam rodziny i mieszkam u rodziców… przegryw pełną gębą - Jedno było trzeba przyznać… Minoru był kiepski w pocieszaniu. Dlatego też postanowił powrócić do oryginalnego tematu.
- Ok, ale czy wiesz gdzie chcesz zacząć swą przygodę? W Prastarym Lesie właśnie trwa wojna między Midori a Kaigan. Więc wydaje mi się, że kiepskie jest to miejsce do odwiedzania, chyba że masz na myśli wspomóc którąś ze stron, choć nie spodziewam się tego. Omijałbym również w lecie pustyni, może tam być odrobinę za gorąco… - skończył swe przemyślenia pozwalając koleżance na nakreślenie swego planu. Chociaż Minoru spodziewał się jakiej odpowiedzi udzieli. Jego wzrok wrócił jednak do aren, na których pojedynki zdążyły już się rozkręcić.
- Sądzę, że powinienem nakreślić ci odrobinę sytuację prawda?! - zagadnął, a jego palec powędrował do jednej z czterech aren. – Tam, walczą Uchiha Masako i Yoshida Yuu. Z tego co zdążyłem zaobserwować to klan Yuu potrafi manipulować papierem, niech nie zwiedzie cię ich wygląd, cholerstwa są bardzo szybkie i zwinne. Natomiast członkowie klanu Uchiha jak dotąd pokazali się od strony użytkowników… - nagle nastąpiła eksplozja, odsłaniająca wszystko co ukryte było przed wzrokiem widzów. – katonu - zakończył, a jego dłoń powędrowała do kolejnej z aren.
- Tam walczy Tamaki z klanu Hyuga i Ekko, z tego co rozumiem bezklanowicz. Dziewczyna ma niesamowiy talent do wytrzymywania ciosów. Wcześniej walczyła z Yoshimitsu z klanu Kaguya, facet zdawał się nie czuć bólu a jego kości wychodziły poza ciało, makabryczny widok. Nasza mała Tamaki pokonała go, choć sama nie była w najlepszym stanie, a dziś, znowu walczy. Jej przeciwnik natomiast… no cóż nie pokazał nic ponad to, że potrafi rzucać i kopać. - Wspomnienie poprzedniej walki Hyugi przeleciało mu przed oczyma. Jeśli dziewczyna z tamtymi ranami zdolna była wygrać, to ktoś taki jak Ekko nie powinien stanowić dla niej żadnego problemu, prawda? Jego dłoń powędrowała w kierunku trzeciego pojedynku.
- Sagisa z klanu Uchiha, jak mogłaś na pewno dostrzec przed chwilą potrafi miotać ogniem ze swego ostrza. Tak więc drugi użytkownik katonu z tego klanu. Jej przeciwnik Shenzen z klanu Souha. Posługuje się piaskiem. Potrafi kontrolować otaczający go piasek i manipulować nim dobrowolnie, zgaduje że może formować go również w dowolne formy. Jest szybki i niebezpieczny. - Podziwiał jak Shenzen górował nad Sagisą. Kobieta radziła sobie jak mogła, lecz jej przeciwnik nawet się nie spocił. Minoru opuścił dłoń, nie było sensu wskazywać nic więcej, skoro była to ostatnia z aren.
- Yoake Aka… Akaru ałć - ugryzł się w język starając się wypowiedzieć tak ciężkie nazwisko. Wziął głębszy wdech przed kolejną próbą – Akaruidesu… kontra Nanatsuki Yomu. Choć mam sprzeczne informacje. Dziewczyna nosi nazwisko Nanatsuki, lecz jeden z widzów, podczas poprzedniej rundy, krzyknął, że pochodzi z klanu Maji. Wyobraź sobie, że klan ten panuje nad magnetyzmem i to coś czarnego co wygląda jak piasek jest prawdopodobnie pyłem ze stali. Koszmar każdego kowala. Yokae natomiast posługuje się raitonem i pierwszą rundę przeszedł bezproblemowo. To on spowodował, że niebo ściemniało, lecz nie wiem co będzie to oznaczać dalej. - I tak oto skończył. Miał nadzieję, że nakreślił wszystko w miarę jasno i klarownie. Spoglądał w kierunku Misae szukając na jej twarzy jakiejś ekspresji.

Dotyczy: Misae

[Misae]

Tomoe wygodnie umościł się na kolanach swojej pani zawijając się w małą kulkę tak aby tracić jak najmniej ciepła. Na pustyni, z której pochodził nie było tak ekstremalnie niskich temperatur. Jego opiekun powinien o tym wiedzieć, ale z drugiej strony wizja pozostawienia go w domu rodzinnym na nie wiadomo jak długo ani dla jednego ani dla drugiego nie byłaby niczym przyjemnym.
-Zdecydowanie tamta misja nie potoczyła się tak jak byśmy mogli sobie wyobrazić... no ale czy nie na to decydowaliśmy się zostając ninja? - rzuciła na zamknięcie tematu bardzo górnolotnie. Ale samej zdarzało jej się budzić w nocy na wspomnienie tamtych wydarzeń. Prawie nie straciła wtedy Minoru. Zmusiła człowieka by sam poderżnął sobie gardło. Był to ciężki egzamin dla jej odporności i zdrowia psychicznego. Czy go zdała? Była tu gotowa na kolejne przygody. Czyli jednak czas leczył rany. Czasem trwał to nieco dłużej, czasem krócej, ale dobrze dawał sobie z tym radę
Słuchając o Keiko nie mogła się nie uśmiechnąć. Wyobrażała sobie jak to wszystko musiało wyglądać
-Mogę to sobie wyobrazić... choć z waszej dwójki zawsze jego uważałam za tego co nie może usiedzieć na miejscu. - wyznała szczerze. Sokiro był młodszy i zawsze zdawał się mieć "mrówki w majtkach". Kunoichi miała tylko nadzieję, że to nie choroba aż tak odbiła się na jego reszcie zdrowia aby musiał zrezygnować z tego co kiedyś zdawało się być dla niego mocą napędową. Oby tylko odnalazł się w nowej roli. Może za jakiś czas go odwiedzi aby porozmawiać o tych wszystkich latach. Dobrze jej zrobi taki spacerek po starych znajomych. Koseki'ego też byłoby dobrze zobaczyć. Fajnie jakby dalej trzymał się w jednym kawałku.
-Bycie doko to nie taka zła sprawa... dzięki temu udało nam się uniknąć udziału w wojnie. Nie chce sobie nawet wyobrażać co bym zrobiła jakbyśmy mieli stanąć twarzą w twarz w walce z naszym przyjacielem. - starała się w każdej sytuacji dostrzec choć odrobinę optymistycznej nuty. Ale nie mniej prawdą było, że dziewczyna łatwo ulegała emocją. Była wrażliwa i empatyczna. O ile były to dobre cechy dla medyka to potrzebny był też twardy "ogon" i zdolność szybkiego podejmowania decyzji.
-Spójrz na nich... oni bardziej pasują na doko mimo wszystko... aż chciałoby się wspominać jak to było być w ich wieku. Chyba pora przestać zachowywać się jak jeszcze starsza niż rzeczywiście jestem kobieta i zacząć zdobywać nowe doświadczenia. - rzuciła nostalgiczne spojrzenie grupie bardzo młodych shinobi'ch. Z jednej strony miała wrażenie, że dopiero sama była w ich wieku, a z drugiej czuła nieodparte ukłucie w sercu, że było to wiele, ale to wiele lat temu. Czemu czas tak szybko leciał?
-Chyba nie jesteśmy najlepszymi wzorami do naśladowania - dodała, po czym jak gdyby nigdy nic zaczęła się śmiać. Zapewne nadmiar emocji związanych ze spotkaniem tak dawno nie widzianego przyjaciela, długą drogą jaką przebyła i tą całą plątaniną wspomnień. A może po prostu miała bardzo dobry humor i bawiła ją nieco ich sytuacja? Nie było powodu aby odpowiadać na te pytania.
-Uznałam to miejsce za dobre na rozpoczęcie przygód. Może uda się złapać jakieś zlecenie i ruszyć w świat? Wojnę raczej wolałabym ominąć. Chyba na tak dużo nie jestem jeszcze gotowa. Choć z drugiej strony taki chrzest bojowy przygotuje na wszystko inne. Jak przeżyjesz wojnę to żadne pilnowanie kupca nie będzie dla ciebie problemem. - czuła, że w sumie w tym co mówiła była odrobina racji. Jak spadać to z wysokiego konia, jak zaczynać to z wysokiego C. Będzie musiała się jeszcze zastanowić, ale miała na to trochę czasu. Teraz mogła oglądać turniej. Skinęła z uśmiechem głową kiedy przyjaciel postanowił jej opowiedzieć co przegapiła, więc ze skupieniem chłonęła każde jego słowo.
-Brzmi na bardzo, ale to bardzo bolesne... - na myśl o wyciąganiu z samej siebie kości przeszył ją bardzo nieprzyjemny dreszcz. Zapewne była to jakaś jego zdolność klanowa, nie mniej było to dla jej wyobraźni dużo gorsze do wyobrażenia niż pozostałe niezwykłe zdolności jakimi popisywali się pozostali z zawodników. Słuchała dalej z zainteresowaniem, czując coraz bardziej rosnącą ekscytację.
-Oni korzystają z piasku czy papieru tak jak Kitashi korzystał z kryształów? - rzuciła nie odrywając oczu od areny.
-Naprawdę?! - podskoczyła podekscytowana niczym mała dziewczynka. Im więcej widziała tym większe miała wrażenie, że musi się jeszcze bardzo wiele nauczyć aby mieć szansę przeżyć w tym okrutnym świecie shinobi. Te zdolności były po prostu niesamowite.

[Sayuri]

Działo się na tyle dużo dookoła, że Sayuri miała wrażenie, jakby walki odeszły na drugi plan. A to w sumie dla nich się tutaj pojawiła. Dla zdobycia nowej, niezbędnej wiedzy. Z drugiej jednak strony poznawanie nowych osób, ich zachowań i rożnych opinii również było bardzo ważne. Można więc powiedzieć, że czerwownowłosa robiła co mogła, żeby podzielić jakoś swoją uwagę po równo, ale nie było to łatwe zadanie dla takiego dziecka.
Nieznajomy, mały chłopiec, które najprawdopodobniej nieznajoma niebieskowłosa dziewczyna upatrzyła sobie jako łatwą ofiarę, zdawał się być zagubiony w tym wszystkim. Jakby sam przepraszał za swoje własne istnienie. Być może miał ciężkie życie, a być może taki już był, że przepraszał za wszystko i we wszystkim, wszystkich ustępował. Tutaj Azuma poczuł się nieco odpowiedzialny i poradził nowemu koledze, by nie dał sobie wchodzić na głowę. Sayuri całkowicie się z tym zgadzała.
- Grzeczność, grzecznością, ale nigdy nie pozwól, by to się obróciło przeciwko tobie. Więcej wiary w siebie! - zawtórowała Azumie, by również jakoś podnieść na duchu nieznajomego chłopca. Być może i on, tak jak i Yukari, potrzebował towarzystwa. I być może dobrze, że znalazł się właśnie tutaj!
Białooka zerknęła na młodego przedstawiciela klanu Uchiha, gdy powtórzył jej stwierdzenie, ale w formie pytającej. Sayuri nieco się zarumieniła i pochyliła głowę w bok, przy okazji zasłaniając część swojej buźki.
- Mhm. - mruknęła cicho na potwierdzenie i odgarnęła włosy za ucho, gdy ponownie wyprostowała głowę. - Chcę pomagać w wielu płaszczyznach, więc pomyślałam, że medycyna jest równie istotna. - dodała cicho, tak jakby chciała, żeby tylko Azuma ją usłyszał. Ciężko jednak było być tego pewnym, bo nie mówiła szeptem, a dookoła było mnóstwo ludzi.
Na tle tych mnóstwa ludzi wciąż najbardziej wyróżniała się Maname. Czy jak to się zwała, Kapitan Maname. Sayuri niezbyt to wszystko ogarniała, zwłaszcza, że nie była ani z tych terenów, ani z terenów Cesarstwa, co również przyszło jej na myśl, że może to być ojczyzna tej dziewczyny.
- O jaaaa, Kyoushi-san. Do tego czasu na pewno stanę się tak silną kunoichi, że już nikt nam nie podskoczy! - zakomunikowała z radością. Owszem, jak podrośnie, to było dosyć odległe stwierdzenie. Wiele jej jeszcze przecież brakowało, ale umiejętności i wiedza przychodziły wraz z kolejnymi latami. Więc miała całkiem sporo czasu, by w przyszłości zaimponować Kyoushiemu na tyle, by był z niej dumny. I kiedy następnym razem się spotkają, być może już nie będzie tą małą dziewczynką z trybun. Chociaż dalej będzie słodka, to pewne!
Niestety Kyoushi nie zaspokoił do końca dziecięcej ciekawości. Być może było jeszcze za wcześnie, by móc określić, kto ma szansę na wygraną. Sayuri zmrużyła nieco oczy, ponownie spoglądając na arenę.
- To prawda, Sagisa-san jest bardzo silna, odważna i silną wolę walki. Jednak jej przeciwnik również jest bardzo silny. To władanie piaskiem... nigdy czegoś takiego nie widziałam. Jest bardzo szybki! - powiedziała nieco z przejęciem, składając swoje dłonie razem i zaciskając na nich swoje palce, tuż pod brodą. Jej oczy nagle otworzyły się szerzej, bo walka Sagisy była ciężka. Kobieta była zdecydowanie wolniejsza od piasku, który szalał na arenie. Sprawy nie poprawiał fakt, że nad arenami pojawiły się burzowe chmury, które sprawiły, że Sayuri dostała gęsiej skórki. - Notka... - wyszeptała sama do siebie, kiedy nagle rozbłysnęło światło, które najpewniej oślepiło mamę Ryujina. W dodatku piasek zdawał się być dobra obroną i kunai Sagisy nie dosięgnął przeciwnika. Była jeszcze szansa, w końcu kobieta posłała falę ognia, która podczas ostatniej walki była dość szkodliwa dla jej przeciwnika.
W tym czasie to Kyoushi przejął inicjatywę, bo uwaga Maname skupiła się na nim. Dość dziwna, zresztą, bo doszukiwała się ogona. Sayuri nadymała policzki i skrzyżowała ramiona na wysokości klatki piersiowej.
- Ja tylko tak w przenośni mówiłam, a nie dosłownie. - wyburczała pod nosem, nieco się złoszcząc po dziecięcemu. Co oznaczyło jedynie tyle, że jej policzki poczerwieniały, oczy zostały zmrużone, a usta ułożyły się w dzióbek. I to nie wyglądało nic a nic groźnie, ale za to rozbrajająco i zabawnie. I tak mogło być, gdyby rzeczywiście Kyoushi pomógł Maname znaleźć tego samuraja. Sayuri dokładnie pamiętała, jak Kyoushi chciał wcześniej pomóc Pustynnemu Medykowi znaleźć się na arenie, więc podskoczyła w miejscu i momentalnie się rozchmurzyła.
- Tak, tak! Kyoushi-san ci pomoże i znajdziesz się tuż przy samuraju! W końcu tego chciałaś, no nieeee? - zapytała, szczerząc się od ucha do ucha. Same fakty, same zachcianki niebieskowłosej, a jedną z nich ich dzielny wojownik Kyoushi chciał spełnić. No jak można byłoby z tego nie skorzystać?!
W tym czasie dołączył do nich kolejny nieznajomy! Dość wysoki, z widocznym zarostem na twarzy i najwidoczniej znał się z Kyoushim, bo zwracał się bezpośrednio do niego. Młoda Hyuuga przypatrywała mu się przez chwilę nienachalnie, po czym zwróciła swoje spojrzenie znowu na arenę. Miała w końcu dzielić uwagę między rozmowy i obserwację, więc póki miała okazję, analizowała walki. Oprócz piaskowego gościa, o którym wcześniej wspomniała, groźny wydawał się być przeciwnik tej kobiety, o której wspomniał wcześniej Kyoushi. Rzucał błyskawicami na prawo i lewo i wyglądało na to, że miał swoją przeciwniczkę w garści. Ależ to była energiczna walka! Oczy Sayuri otworzyły się jeszcze bardziej i otworzyła nieco usta, wdychając głośno powietrze, kiedy wokół kobiety pojawiały się elektryczne filary, z których stworzona została... klatka, więzienie? Jakkolwiek to nie nazwać, ten twór atakował osobę w środku. Youmu starała się przed tym uchronić i stworzyła jakąś kopułę, ale na pewno odniosła jakieś obrażenia.
- Ciekawe, czy uda jej się wydostać. To jutsu wygląda na bardzo potężne. - powiedziała, ni to do siebie, ni to do wszystkich. Wcześniej rozmawiała na temat walk z Azumą, więc liczyła, że rozmowa pociągnie się dalej i nie miała nic przeciwko, by inni też to podchwycili.
Kolejna z walk, w której brała udział inna przedstawicielka klanu Uchiha, zdawała się toczyć właśnie na jej korzyść. Potężne wybuchy były widowiskowe, na pewno zostało użyte coś więcej niż notki, te ciemne obłoki pochłaniające arenę nie były tylko zasłoną dymną i papierowy chłopak mocno oberwał. Co prawda trzymał się na nogach, ale Sayuri zdawała sobie sprawę z tego, że łatwo mu na pewno nie było. I teraz, kiedy eksplozja odsłoniła arenę, oczom wszystkich ukazały się cztery Masako.
Ostatnia z walk, która się toczyła, dotyczyła członkini klanu Hyuuga i chłopaka, który trzymał się dalekiego dystansu. Niezbyt dobrze to wróżyło. Walka była zdecydowanie najmniej dynamiczna, co nie znaczyło, że była nudna. Po prostu... nie była aż ta widowiskowa. Tamaki dążyła do tego, by walczyć w zwarciu, ale Han ciągle uciekał i rzucał bronią. Z czego jedną celnie, bo ta trafiła Hyuugę. Na całe szczęście nie było to jakieś poważne i wyglądało na to, że nie zawadza Tamaki w dalszej walce.

Dotyczy: Azuma, Ori, Kyoushi, Maname + pośrednio Kuroi i Yukari.

[Yami]

Kiedy tylko zbliżyłem się do medyka, który wielkim fanem był Sagisy ten niemal podskoczył z wrażenia na mój głos. Odwrócił się i przyłożył palec do ust wskazując abym był cicho. Ręce miał wypełnione małą istotką, która sobie słodko drzemała. W sensie mam mówić szeptem bo maluch sobie śpi, gdzie jesteśmy na trybunach i wszyscy się drą i kibicują? No przecież to oczywiste, że to właśnie normalna rozmowa a nie krzyk może doprowadzić do wybudzenia śpiącej osóbki. Przyłożyłem lewą rękę do czoła i kiwając z pożałowaniem głową głośno westchnąłem. Tak, jednak każdy z moich towarzyszy ma lekko wykręconą śrubkę zdrowego rozsądku. Co mogłem na to poradzić?
Kiedy następnie padłą kwestia przywitania ponownie zaczynałem się zastanawiać nad tym co tak naprawdę Akarui myślał przedstawiając mnie jako Eichiro. Przecież imię to wykorzystałem w lesie, kiedy spotkaliśmy się z kimś przypadkowym w bardzo niebezpiecznym miejscu w bardzo nieprzyjemnym okresie czasu, kiedy to wojna Aburame z Nara wybuchła. Przecież informacje kto był w grupie najemnej mogły trafić do obozu przeciwnika a wtedy najlepszą opcją jest nie przedstawianie się swoim imieniem, tak aby informacja nie trafiła do osób, które z chęcią mogłyby kogoś pojmać aby następnie wyciągnąć informację na temat Piątki. Widocznie medyk nie bardzo widział tutaj różnicę. Choć rzeczywiście mogłyby znajdować się tutaj osoby z klanu Aburame czy nawet Nara albo Senju, które chciałyby dowiedzieć się co tak naprawdę się zdarzyło w iglicy. Poza tym jeśli przedstawię się imieniem to nie oznacza od razu o to ten co był w Midori, takich Yamich to pewnie jest na pęczki.
- Yami, miło poznać. - powiedziałem z pokerową miną. - Eichiro to bardziej... przydomek - dodałem dla sprostowania.
Poza tym Akarui mówiący o sprawach dżentelmenów... Gdyby rzeczywiście nic się nie stało to zwyczajnie powiedziałby, że nic się nie stało, porozmawiali i tyle a biorąc pod uwagę słowa wskazujące na chęć zatajenia czegoś (ot dżentelmen o tych rzeczach nie mówi) tak widocznie było coś na rzeczy, coś o czym Akarui nie chciał mówić albo to w obecności dzieciaka, który spał albo w obecności nowej dziewczyny, która miała przy sobie małą, puchatą, śnieżno-biało-szarą kuleczkę. Jaka urocza psina.
- A jak się ma reszta walk? Dużo przespałem?
Nie chciałem poruszać tematu Ruia odnośnie bycia dżentelmenem, może nie teraz. Znajdzie się pewnie moment kiedy sam coś powie bo nie będzie w stanie wytrzymać ekscytacji spowodowanej spotkaniem z dziewczyną na myśl, której szalał i która owinęła sobie chłopaka dookoła palca.

[Aira]

Suczka bardzo dokładanie obwąchała dłoń chłopaka, niepewnie szturchając ją mokrym noskiem. Potrzebowała dłuższą chwilę nim dała się przez niego dotknąć. Widać było, że lubiła drapanko za uchem, nawet celowo zamerdała ogonkiem. Wracając do rozmowy, musiałam się przez chwilę zastanowić nad odpowiedzią. Orientacja w terenie nigdy nie należała do moich mocnych stron. Ciężko przyznać się do trafienia tutaj, bo się najzwyczajniej w świecie zgubiłam. No cóż... nikt nie mówił, że będzie łatwo. Może warto mu zaufać, skoro tak dobrze zna się z Sagisą?
Można powiedzieć, że nie mam dobrego zmysłu orientacji w terenie - zrobiłam zażenowaną minę. Ciężko skwitować to czymś innym. Znowu ucieszyłam się, że Yuuki zawsze była ze mną. Miano psa przewodnika pasowało do niej idealnie. Czasem tę rolę przejmował Hayami. Mówimy oczywiście o roli przewodnika.
Nie jestem najlepsza starciach, a do tego brakuje mi wiedzy. Chyba wybrałam Iryojutsu, bo jest dużo spokojniejsze niż walka na pierwszej linii. Teraz skupiam się na polepszeniu swojej kontroli chakry. - Brzmiało to dość śmieszne, z ust osoby, której miecz opierał się o oparcie. Mogłabym pominąć istotny fakt: Został dopiero zakupiony i jeszcze ani razu nieużyty. Historia opowiedziana przez Akaruia brzmiała dość sensownie. Niewiele wiedziałam o Sagisie, ale co nieco jej opowiedziała przy pierwszym spotkaniu.
Sagisa miała niełatwe życie - stwierdziłam wlepiając znowu wzrok w podłogę. Długo to nie trwało. Pojawiła się kolejna nieznajoma osoba. Siedziałam cicho słuchając wymiany zdań. Brzmiało to trochę tak jakby punktem zaczepieniu znowu była czerwonowłosa Uchiha. Nie przeszkadzało mi to. Przecież brała udział w turnieju, więc to logiczne, że ludzie przybyli jej kibicować. Dużo podróżowała w porównaniu do mnie i tam musiała poznać masę osobistości. Ukłoniłam się grzecznie nowo przybyłemu a Yuuki ponownie poderwała łepek, zerkając na chłopaka. Oj miała ona dzisiaj masę roboty w pilnowaniu. To na samym początku, małego Uchihy a teraz swojej pani do której zbliżali się nowi nieznajomi.

[Akarui]

Orientacja w terenie a mroźna, samurajska północ.

Arenę spowiły czarne chmury. Co ciekawe, były one wypadkową jednej z walk, dla Akarui'ego wielce interesujących! Inne walki również wypadały ciekawie i medyk raczej nie odrywał od nich wzroku podczas rozmowy z Airą, jak tez po przyjściu Yami'ego. Techniki raitonu zaprezentowane przez jednego z shinobich były iście imponujące. Medyk sam posiadał ten żywioł, jednak nigdy nie przykładał większej wagi do trenowania swoich piorunów. NA widok tej walki czuł niejako inspirację i już planował, kiedy mógłby się zająć kolejnym treningiem. Na słowa Airy dotyczące treningu kontroli chakry jedynie krótko odpowiedział: - Och tak, to jest podstawa dla Iryonina. Im lepsza władza nad tą energii, tym mniejszy jej wydatek podczas stosowania technik medycznych i bardziej efektywny wynik samego leczenia. Iryojutsu uczył mnie mój ojciec. Porównywał leczenie ludzkiego ciała do niby prostego rzemiosła, szycia. Trzeba mieć wprawne oko, by nawlec nić na ucho tak drobnej igły. I trzeba wiedzieć jak prowadzić igłę przez rozerwany materiał, by znów stanowił jedno. Wiedza, precyzja i godziny codziennych ćwiczeń. Nie wiedzieć czemu, ale zawsze przypominając sobie nauki ojca, wracał wspomnieniami do tej najsmutniejszej chwili, gdy go stracił bezpowrotnie. I nie wiedzieć czemu, ale znów poczuł ten tępy ból przy lewym łokciu, choć tym razem nie pozwolił sobie nawet na grymas. Właśnie na tym ramieniu spał mały Ryujin.

Yami postanowił nie ukrywać swojego imienia. To już jego sprawa, przed kim chciał się odkrywać, a przed kim chciał się kryć. Akarui wolał prezentować bezpieczniejszą postawę. Szczególnie, że już nie raz w swoim życiu złapał się na posiadaniu ciut zbyt długiego jęzora. Chłopak był ważny. Nie tylko z tych dużych powodów, schowanych z nim od czasu Iglicy. Związanych z potencjalnym losem ich świata. Ale i tych mniejszych, bardziej prywatnych. To był przyjaciel Tozawy, nie chciał narażać jego życia. Jeśli więc on sam przedstawił się swoim prawdziwym imieniem, widocznie czuł się pewnie mimo tych tłumów.

Nowo przybyły kumpel szybko przeszedł do tego jednego tematu, który dominował wszystkie inne w Watarimono: turniej! Medyk spieszył z odpowiedzią: - Cóż, trochę się działo. Jak można się było domyślać, poziom rośnie w miarę kolejnych szczebelek tej drabinki. Wskazał palcem stronę areny, gdzie rządziły pioruny i powiedział: - Tam chłopak przejął inicjatywę swoim raitonem, choć umiejętności dziewczyny w kontroli żelaznego piasku były dość imponujące. Skierował rękę dalej, mówiąc: - Tam użytkownik papieru z wczoraj znów walczy z Uchihą, jednak dziewczyna świetnie sobie radzi. Tym razem ogień zaczyna dominować. Kiwnął głową dalej: - Dziewczyna z klanu Hyuuga dostała shurikenem, ale ten Ekko chyba jeszcze ma jakiegoś asa w rękawie. Do tej pory tylko broń dystansowa. I przeszedł do ostatniego pojedynku, jednak zamarł w pół słowa. Wszyscy już widzieli, co się stało.

Sagisa oberwała notką oślepiającą i znów wpadła do stawu. Tym razem jednak nie wynurzyła się tak szybko. Jej ręka została chwycona nad lustrem wody przez piach Shenzena. To nie miała być pomoc w wydostaniu się. To miał być atak, który w ostatniej chwili zmienił swoje właściwości. Przegrała. Płomiennowłosa została okryta przez sędziego, by za bardzo się nie wyziębiła, jednak nadal nie mogła utrzymać równowagi. Na pewno sporo się opiła i nadal była oślepiona, jednak stanęła o własnych nogach. A przeciwnik? Pokazał klasę! Jego piach pomógł wydostać się przyjaciółce z areny, a wokół nich rozbrzmiały dość nieśmiałe, ale jednak, brawa. Gdyby medyk miał wolną rękę, sam też był poklaskał. Dopiero teraz dokończył relację:- A Sagisa, jak widać, już do nas wraca. Zwrócił się do śpiącego chłopaka i mruknął do niego: - Twoja mama już wraca, Ryujin-kun. Po odprowadzeniu Sagisy wzrokiem rozejrzał się po widowni. Może Kyoushi tez to widzi? Choć mógł przegapić. W jego towarzystwie pojawiła się kolejna ciekawa osoba: Kuroi! Jeśli ich oczy się spotkają, ten ciemny typek na pewno zostanie obdarowany lekkim ukłonem i uśmiechem Akarui'ego.

Dotyczy: Aira, Yami, trochę Ryujin, zauważeni Kyoushi i Kuroi

[Kamiyo Ori]

Ah, cóż za szczęśliwy to dzień, w którym Ori został obdarzony taką ilością mądrości. Należy docenić, że pochodziła ona, nie z jednego, nie z dwóch ale aż trzech źródeł. Jedni radzili mu by nie pozwolił sobie wejść na głowę, inny by miał więcej w siebie wiary. Ostatni mówił by nie był nieśmiały. No po prostu takiej dawki truizmów i szczęścia dawno nie otrzymał od nikogo(prawdopodobnie nigdy) i do tej listy przydałoby się dodać nowinki o myciu zębów i sikaniu przed pójściem spać.

Niebieskowłose źródło chaosu, które wypatrzyło sobie w nim łatwy cel wyraźnie chciała sprawdzić jego limity. Gdy wspomniała, że jedna z dziewczynek chciała również się napić wody, to młodzik popatrzył na nią z pytającym wyrazem twarzy. W związku z brakiem jakiejkolwiek potwierdzenia słów Maname zrobił nieco zdziwioną minę patrząc na wodnistą dziewuchę.

- Wydaje mi się proszę Pani… - Zatrzymał nieco wypowiedź starając się rozważyć najwłaściwszą formę zwrotu do tej konkretnej osoby. - …Kapitan nie ma racji w tej sprawie.

Po przywołaniu morskiego wulkanu energii do porządku swoim jakże odkrywczym stwierdzeniem odwrócił głowę w kierunku areny walk, by patrzeć jak dwa pojedynki się właśnie rozstrzygnęły. Jeden w którym papierowy czarodziej walczył z tą dziewczyną, która chowała się we mgle przez całą pierwszą walkę. Chłopakowi udało się wyjść zwycięsko ze starcia pomimo rozległego oparzenia. Czy ognista magia była popularną? Z tego co słyszał, to nazwisko Uchiha wielokrotnie padało podczas tego turnieju. Dosłownie i metaforycznie.

Drugie starcie było o niebo ważniejsze. Walczył w nim w końcu człowiek, który w tym momencie zdecydował się ingerować we wszystkie sfery jego życia. Gdy chciał się przewietrzyć i otwierał drzwi tam był Shenghen. Gdy chciał wyjść na spacer, to zaraz widział młodzika. Gdyby chciał pójść na plaże, to pewnie byłby tam piasek. A to już wcale przecież nie tak daleko od chłopaka z Atsui.

Ostatnie momenty walki spowodowały, że maleńkie ziarenko nadziei na zwycięstwo Sagisy zostało zdeptane ciężkim butem brutalnej rzeczywistości. Po czym owa rzeczywistość wylała na nie dziesięć litrów napalmu i podpaliła robiąc ognisko ku czci ćwierć-czempiona tutejszego zorganizowanego mordobicia. Teraz pozostało najtrudniejsze, bo trzeba było odgrywać swoją rolę. Przecież ktoś kto w taki prosty sposób rozprawia się z trudnościami życia na pewno nie radzi sobie ze sprzeciwem. Ktoś taki pewnie w prosty sposób może „naprostować” chłopca i nie będzie miał on dużej możliwości, aby cokolwiek z tym zrobić.

Ori zaczął się trząść. Najpierw jego ręce, potem ramiona. Rękoma złapał się za barki próbując opanować drżenie. Na szczęście nikt nie patrzył na jego twarz, kiedy chłopak wygrywał, bo dojrzał by tylko kres nadziei i wyraz pogodzenia się ze swoim losem. Póki co nie było innych alternatyw i wszystkie jego plany spaliły na panewce.

- Dziękuje za rady. – Odezwał się do przedszkola, jednak w jego tonie nie można było usłyszeć wdzięczności. Wydany dźwięk przypominał nieco mechaniczny, pozbawiony emocji zwrot. Następnie odwrócił się do opiekuna szajki dzieciaków. - Chyba wrócę do swojego miejsca. Wydaje mi się, że Pan ma ręce pełne roboty. – Tylko tyle i aż tyle. W końcu Kamiyo był dobrym chłopcem i nie chciał sprawiać trudności innym.

---

Wątek: Sayuri, Yukari, Kyoushi, Azuma i Maname.

[Azuma]

Młoda przedstawicielka klanu Hyūga postanowiła się podzielić jednym ze swoich sekretów. Odpowiednio ściszając głos, wyjawiła, że interesuje się sztuką medyczną. Było to na pewno godne odnotowania i zapamiętania, bo nie częśto spotykało się ludzi specjalizujących w Iryojutsu. Kto mógł wiedzieć kiedy przyda się ktoś z takimi zdolnościami?
- Musisz być bardzo bystra Sayuri-chan, słyszałem że Iryōjutsu wymaga na prawd wiele nauki... I żeby to wszystko zapamiętać... No.. no... - pokiwał z uznaniem, również samemu odpowiednio modulując i obniżając ton wypowiedzi. Sayuri raczyła również poprzeć go w jego opinii co do traktowania Oriego przez Maname, co tylko utwierdziło naszego Uchiha w tym, że słusznie prawi.
Ciemne chmury które nagromadziły się nad stadionem, zdawać się mogło nie zwróciły sobą uwagi wszystkich w koło. Niektórzy co bystrzejsi obserwatorzy, śledzący walkę Yoake kontra Youmu połączyli ten fakt z wysłaniem dwóch wiązek w niebo, ale tym którzy skupili się bardziej na rozmowach albo na innych arenach, mogło to umknąć. Gęsia skórka na karku i rękach powodowała, że z niecierpliwością wypatrywał co zaraz nastąpi. Nim jednak to nastąpiło...
- Noo nieee, Sagisa-san przegrała - stwierdził z niedowierzaniem, a następnie pretensją, odrywajać się wzrokiem od areny by spojrzeć to na Sayuri, Yukari, a następnie Kyoushiego. Jakby liczył na to, że usłyszy odpowiedź jak to mogło się wydarzyć. Kyoushi zapewne sam był z tego faktu niepocieszony, bo nie dość że to była przedstawicielka ich klanu to i była jedną z jego pretendentek o wygranej turnieju.
Nim jednak usłyszał cokolwiek, nastąpił oślepiający rozbłysk, a z nieboskłonu wystrzeliło potężne wyładowanie elektryczne. Będąc odwróconym, oczywiście przeoczył moment uderzenia gromu w jedną z aren co też skwitowane zostało kolejnym, głośnym jękiem zawodu - dość szybko zagłuszonym akompaniamentem okrzyków płynących z wszystkich trybun.
- Łuaaa, przeżyła to? - rzucił z podziwem, co tych bardziej świadomych mogło nawet rozbawić, bo zasady turnieju były dość jasne i w razie wątpliwości, walka zostałaby w porę przerwana. Dla młodego przedstawiciela klanu Uchiha, była to jednak pierwsza wizyta na takim obiekcie, gdzie mógł podziwiać kunszt wojowników gotowych do otrzymywania i zadawania prawdziwych ran. Wyciągnięte z tego wydarzenia doświadczenie, niewątpliwie będzie mogło procentować przez lata.
Youmu w jakiś sposób zdołała się obronić przed tym atakiem, wykorzystując do tego czarny piach, który najwyraźniej posłużył za piorunochron - wiązka wyładowania spłynęła po żelaznym kruszcu i została uziemiona, nie czyniąć nikomu krzywdy - ku pewnemu zawodowi gawędzi. Niemniej to nie był koniec, bo Yoake kontynuował ofensywę wykorzystująć w ataku kolejną technikę - wytworzył tajemnicze filary, które zamknęły kobietę w środku, pokrywajać obszar drobnymi wyładowaniami. Imponujące zagranie, które po raz kolejny kupiło mu trochę czasu na zaplanowanie kolejnych działań.
- Masako-san chyba wygrywa - zauważył, gdy pogromca Uchiha Akiego z poprzedniej rundy, otrzymał kolejne obrażenia - tym razem poprzez bolesne wbicie się długich i ostrych senbonów w okolicę barku i ramienia. Przeciwnik pomimo tych wszystkich obrażeń, dalej jednak twardo podejmował rękawice, nie poddając się, co też młodziakowi bardzo imponowało. Gdyby tylko nie walczył z jego kuzynką, a wcześniej nie pokonał innego przedstawiciela jego klanu, być może by mu teraz kibicował.
- Patrzcie, zaraz będzie po wszystkim - uprzedził pozostałych, nie będąc pewnym czy i oni akurat teraz obserwują ten pojedynek, a w jego opinii należało bo z tego co widział, zmierzał ku końcowi. Masako przeprowadzała odważną szarże - a Yuu, jej oponent w tym nie ustępował, również skracając dzielący ich dystans. Masako w celu przeprowadzenia ataku użyła kunaia i jak się młody Uchiha domyślał, była doczepiona do niego żyłka, bo przedstawicielka Uchiha zaczęła składać pieczęcie. Przy ich poprzednim spotkaniu zdradziła, że jest w stanie poprowadzić po tak cieniutkiej żyłce płomienie ognia...
Yuu tymczasem używał tego czego miał cały czas pod dostatkiem - papieru. Utworzył wcześniej chakramy, których dziwnych trafem młodziak z Uchiha nie widział - lub nie chciał zauważyć. I one posłane zostały w ruch i pędziły w stronę wskazanego celu - Masako.
- Dalej.... szybciej... - szeptał, widząc jak pierwsze języki ognia pokryły stalową żyłkę i pomknęły w kierunku Yuu. Dystans ulegał co raz większemu zatarciu, ale tyczyło się to obu technik - nie tylko ognistej Masako, ale i wprawionych w ruch papierowych chakramów. Nie tylko część trybun śledziła to z zapartym tchem - robił to też sędzia pojedynku, który widząc jak kolejne metry dzielącego dystansu zniknęły - zareagował.
Masako przegrała..
Stał trzymając barierkę i miał rozdziawioną buzię. Stał, wpatrywał się i nic nie mówił. Jego wyobrażenie o sile Uchiha, brutalnie zostało zmiażdżone. Trzech przedstawicieli jego klanu. Trzech przegranych. Przy okazji dwóch pokonanych zostało przez tego samego chłopaka i to po użyciu technik opartych o papier. O materiał który powinien spłonąć jak zmięta kartka papieru w piecu.
- To...- jęknął, nie wypowiedziawszy nic więcej, bo brakowało mu słów. - Niemożliwe... Niesprawiedliwe... No powiedz, jakie? Nie powiedział jednak nic, obdaty z dziecięcej naiwności.

[Sagisa]

Przegrała z kretesem. Właściwie to bardziej spieprzyć tej walki chyba nie mogła. Powinna była przewidzieć, że Shenzen w piasku mógł coś ukryć. Że nie polega tylko na prędkości piasku, na nim samym. Shinobi nigdy nie są przewidywalni, zawsze chowają jakiegoś asa w rękawie. Szkoda tylko, że chłopak zdążył ją oślepić, zanim ona zrobiła to jemu.
Szła, po prostu szła, nie wiedząc właściwie dokąd. Chociaż nie, wiedziała, dokąd chce iść, po prostu jej wzrok jeszcze nie wrócił do normy, więc poniekąd szła na ślepo. I nagle poczuła, jak coś ją okala i lekko unosi. Piasek. Zastygła w bezruchu, gdy przez głowę przeszła jej jedna myśl - atak. Chciał ją wykończyć po wszystkim? Sam w końcu mówił przed walką, że może się nie powstrzymać, w sumie poniekąd jej wtedy groził. Czy więc mimo ostrzeżenia samuraja odważył się zaatakować już po ogłoszeniu wyniku starcia? Piach ją otoczył, ale nie zaciskał się, co więcej - popychał ją do przodu. Poddała się temu z cichym westchnieniem, pozwalając chłopakowi się prowadzić. Wciąż miała zamknięte oczy, chcąc jak najbardziej je oszczędzać, nim wreszcie znów będą zdolne do użytku.
- Nie musiałeś tego robić... - zaczęła powoli, gdy już znaleźli się w tunelu pod trybunami. - Ale dzięki. Na ślepo ciężko byłoby trafić do wyjścia. Teraz możesz już zabrać piasek.
Słyszała jego kroki w pobliżu, więc wyciągnęła w bok przeciwległą rękę, chcąc wymacać ścianę. Korytarze były proste, nie potrzebowała w nich prowadzenia za rączkę. Wolała zawierzyć własnym zmysłom, niż całkowicie poddać się woli chłopaka. W tej chwili była niejako bezbronna, nie miałaby jak mu się przeciwstawić, gdyby nagle coś mu odbiło i jednak zaatakował.
Szła dalej, przesuwając dłoń po szorstkiej powierzchni zimnego kamienia. Drugą ręką sięgnęła do twarzy, by nieco rozmasować powieki. Zamrugała kilka razy, wciąż jednak nie widziała zbyt dobrze. Skrzywiła się lekko, znów zamykając oczy, zaraz jednak się uśmiechnęła.
- To w sumie zabawne, że oślepiłeś mnie, zanim ja zdążyłam oślepić ciebie - stwierdziła z wyraźnym rozbawieniem w głosie. - Może gdybym odpaliła ją chwilę wcześniej to bylibyśmy w odwrotnej sytuacji, heh. Za bardzo zaryzykowałam...
Tak, teraz mogła tylko gdybać, nie zmieniało to jednak wyniku. Przegrała, omal się nie utopiła i aktualnie ledwo widziała, gdzie idzie. Powoli robiło się jednak głośniej, co znaczyło, że zbliżali się do wyjścia na którąś z trybun. Przejechała palcami po włosach, zaczesując je do tyłu, potem poprawiła haori na plecach. Było chłodno, ona była przemoczona. To chyba jakieś fatum, że obie jej walki kończyły się niezapowiedzianą kąpielą. Westchnęła ciężko, raz jeszcze otwierając oczy. Kilkoma mrugnięciami starała się wyostrzyć wzrok, co po części się udało. Rozróżniała już większe elementy przestrzeni, mogła więc iść dalej bez podpierania się o ścianę. Zresztą i tak już prawie byli na miejscu.
Trybuna uderzyła w nią swoją jasnością, aż zacisnęła powieki z nieprzyjemnym grymasem na twarzy. Jej oczy wciąż były wrażliwe, a to nie ułatwiało rozeznania w sytuacji. Mimo wszystko po krótkiej chwili była w stanie się rozejrzeć. Tłum wiwatował, kibicując swoim faworytom, gdzieś na dole wypatrzyła jasną czuprynę włosów Kyo i na niej chwilowo się skupiła. Wciąż stał przy barierce, rozmawiając z dzieciakami, chociaż tych było chyba więcej. Z pewnością nowym elementem była niebieskowłosa dziewczyna i ciemnowłosy chłopiec. Widziała Azumę, Sayuri, jeszcze jakąś inną dziewczynkę, nigdzie jednak nie mogła dostrzec swojego syna. Dreszcz niepokoju przebiegł jej po plecach, ona zaś odruchowo sięgnęła do wakizashi... i złapała powietrze nad pustą sayą. No tak, jej miecz wylądował przecież na dnie zbiornika. Wzięła głębszy oddech, w końcu przyspieszając kroku, po drodze mijając też tego bruneta. Zatrzymała się dopiero przy Kyoushim.
- Gdzie Akarui z Ryujinem? - spytała, patrząc na niego z wyraźnie przymrużonymi oczami. Pewnie były przekrwione, czerwone, choć nie od rodowego dziedzictwa. Ważniejsze jednak było, że wciąż nie widziała zbyt wyraźnie, co zresztą było zrozumiałe. Mimo wszystko z jej twarzy, postawy i nerwowo zaciskanych palców, które nie znalazły oparcia na rękojeści (bo jej tam nie było) można było wyczytać, że martwi się o syna. Czy jednak miała powód do zmartwień?

W wątku: Shenzen, Kyoushi + kodomo

[Shenzhen]

Zeszli z areny i znaleźli się w tunelu, chyba najgorszy odcinek trasy był już za nimi. Chłopak nie mógł znieść faktu, że widziałą to niemal cała publika. Wyjątkiem byli CI, którzy akurat zeszli z trybun za potrzebą lub z innego nieznanego powodu, tylko oni nie zostali świadkami tej słabości do, której prezentacji chłopak został zmuszony.
Sagisa zdecydowałą się przełamać ciszę, która panowałą pomiędzy nimi. Chyba sama nie byłą do końca świadoma tego co wywołałą u młodego Sabaku stąd też na jej słowa o tym, że może już odsunąć od niej swój piasek, ten bez słowa spełnił jej prośbę i kruszec powrócił do gurdy swego właściciela, lecz tak jak do tej pory, nie odezwał się nawet słowem, nadal spoglądając przed siebie i zaciskajac pięści.
Pokonali tak jeszcze kolejne metry, prowadzące ich korytarzen z areny do momentu, kiedy nagle na twarzy Sagisy zagościł niespodziewany uśmiech. Nie umkneło to uwadze chłopaka, lecz tym samym dziewczyna ponownie zabrałą głos. Tym razem potraktowała całą sytuację na arenie jako śmieszną, co stanowiło już zbyt wiele dla Shenzhena by ten nie zareagował. Chłopak przystanął po czym odpowiedział:
- Wynik byłby ten sam - tutaj chłopak chciał zakończyć jednak nie mógł, coś nie pozwalało mu dobitnie nie wytłumaczyć dziewczynie jej błędu, w wyniku czego kontynuował:
- Ty nadal nie rozumiesz?
- Jesteś egoistką do szpiku kości. Kiedy odchodzi ukochana osoba lu dzieje jej się krzywda, opłakujemy nie tyle jej śmierć lub cierpienie, ile swoją samotność lub bezradność. Tylko, że spod tej reguły wyjęci są Ci najmłodsi. Ci, którzy nie zdążyli wykształcić w sobie czegoś takiego jak świadomość swojej samotnosci oraz CI, któzy nie mają siły by mieć wpływ an poczynania swych ukochanych. Dałem Ci taką możłiwosć, miałęm świadomosc tego, ze nie jesteś tutaj sama a Ty miaąłś to za nic. Nie próbuj też wmawiać sobie i mnie, że egoizm równa się rozwadze, zaś lekceważenie ryzyka stanowi gwarancję szczęścia. Skończyło się to szczęsliwie tylko dlatego, że też znajdowałem się na trybunie zachodneij podczas Twojej pierwszej walki. W każdym innym przypadku skończyłoby się to tragicznie....
- Chociaż ciężko nie nazywać tragedią faktu, że zmusiłaś mnie do tego bym obnażył swoją słabośc przed całym stadionem! Ludzie nie upadają bo brakuje im siły. upadają bo inni zaczynają dostrzegać ich słabości!
Złość wzięła górę nad młodym Sabaku:
- Wracaj do swych bliskich i dziękuj im! Dziękuj im za to, że byli w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie bo tylko przez łut szczęscia możecie widzieć się ponownie.....
Po tych słwoach, ruszył gniewnym krokiem by znacząco wyprzedzić Sagisę i znaleźc się na trybunie zachodniej. To tam czekał włąśnie na niego ten, przez którego a może i dzięki, któremu Shenzhen wzbudził w sobie takie emocje widząc podobna więź miedzy Sagisą a tym malcem.
Miał nadzieje, ze jego Kamiyo czekał na tym samym miejscu gdzie go pozostawił i zaraz to jego będzie mógł wziac w ramiona i zapewnić go o tym, że gdy tylko to wszystko się skończy, to wyrusza razem przed siebie i już nikt ani nic ich nie rozdzieli.
Kiedy wszedł na trybunę Kamiyo już tam był i aż się cały trząsł z tych emocji. NIc dziwnego skoro Sagisa sama w sobie mogła wydawać się groźną porzeciwniczką w oczach tego malucha. Shenzhen nie mógł być takim okrutnym i pozwolić by stan ten utrzymał się uchłopaka, więc postanowił szybko zaserwować mu remedium na to jakim był on sam. Podszedł spokojnym krokiem do chłopca po czym kucnął przy nim i położył rękę na jego ramieniu a anstępnie spojrzął mu w oczy iz uśmiechem an twarzy powiedział:
- Widzisz mały, mówiłęm CI, ze nic mi nie będzie i, ze szybko do Ciebie wrócę. Już nie musisz się bać, że coś mi zagraża.
Następnei przytulił do siebie mocno chłopaka mówiąc teraz mu do ucha:
- Gdy to wszystko się skończy, to już na zawsze będziemy razem, nic ani nikt nas nie rozdzieli a ja zadbam o to byś czuł się bezpiecznie i mógł do woli dłubać sobie w tym drewienku. Nie pozwolę Cię skrzywdzić.

[Yami]

Opis Akaruia dotyczący kolejnych walk w sumie niczym się nie różnił od tego co było wczoraj. Jedna dwie szybkie potyczki, jedna technika, która zdominowała rywala, jedna technika to, druga technika tam i w sumie w tym wszystkim brak większego pomyślunku jak poprawnie wykorzystać inne aspekty terenu bądź ekwipunku na swoją korzyść. Gdybym sam się tam stawił najpewniej ograłbym przeciwników prostymi technikami, które zostałyby użyte z głową a nie falą piasku czy czegoś tam innego. Używanie od razu silnych technik oznacza brak pomyślunku, od razu pokazujesz przeciwnikowi wszystkie karty i wszystkie możliwości, to był solidny błąd biorąc pod uwagę, że walki nie trwają jeden dzień a rozgrywają się w ciągu kolejnych dni. To trochę tak jakby przez cztery dni ktoś czytał ten sam ostatni rozdział jakiejś powieści. Westchnąłem.
- Czyli nic specjalnego. Ogień, Kartki, Raiton, Piach. Czy została wykorzystana jakaś ciekawsza strategia czy tylko i wyłącznie rzucanie na oślep technikami? <Akarui>

<Lekkie namieszanie, Aira i Rui odpisali na część posta już po jego edycji, więc w spoilerze wstawiam przybliżoną część tego co tam napisałem aby przynajmniej burdelu nie było. Resztę zostawiam niezmienioną> Skupiłem się częściowo na słowach dziewczyny, która wybrała ścieżkę medyczną aby nie brać udziału w walce w pierwszej linii frontu. Bardzo głupie myślenie, że jako medyk możesz czuć się bezpiecznie. Było tyle elementów, które stawiały ciebie na większym progu zagrożenia niż osoby bezpośrednio walczące. Westchnąłem słysząc to wszystko. Jak bardzo dziewczyna się myliła w stosunku do prawdy życiowej. Powinienem naprostować jej krzywą ideologię.
- Ale jesteś świadoma, że jako medyk narażasz się na równie duże zagrożenie co osoby walczące na froncie? Z punktu widzenia nieprzyjaciela kto stanowi większe zagrożenie, jeden żołnierz czy medyk, który może poległą dziesiątkę ponownie wysłać na pole walk? Pod tym względem jesteś tak samą solą w oku jak walczący. Podczas wojny i walk nie ma bezpiecznego roli, którą można odgrywać. Medycy, którzy pozwalają rannym ponownie walczyć, zaopatrzeniowcy dzięki którym obrona bądź oblężenie może trwać miesiące a nie dni, nawet zwykli grajkowie, którzy melodią i śpiewem podnoszą morale walczących. Każda z tych wydawać się mniejszych osób ma swój impakt na wojnę i tak samo wadzi przeciwnikowi, który również i ich będzie chciał się pozbyć. Jesteś więc tak samo narażona na walkę jak inni. Niezależnie od roli, jeśli walczysz dla swojego rodu tak będziesz narażona na walkę. <Aira>

Akarui się obruszył jednak nie za sprawą mojej wypowiedzi. Sagisa przegrała. Skoro Sagisa przegrała a Akarui zajmował się jej dzieckiem to najpewniej przyjdzie tutaj aby odebrać malucha. Jeśli tak to będę w stanie odczytać emocje malujace się na twarzach i Ruia i Sagisy aby określić co tak rzeczywiście mogło się między nimi wczoraj zadziać. Nie trzeba pytać aby poznać odpowiedź. Poza tym... czy mam na ten moment coś lepszego do zrobienia? Pozostało mi oglądać ew. jak ponownie ktoś tłucze się w ten sam sposób. Tak przynajmniej zapewnię sobie odrobinę nowości i to w taki sposób aby nikt do mnie pretensji nie miał.
Dziewczyna, którą przedstawił mi Rui jedynie skinęła głową. Poczułem się jak piąte koło u wozu, który tak naprawdę jest dwukołową taczką. Ile to razy uda mi się uzyskać status osoby, na którą szkoda nawet trochę śliny. Czy ze mną było coś nie tak czy to raczej moje szczęście w podejmowanych przypadkowych decyzjach. Przecież to nie miało żadnego sensu. Najpierw Toshiro mający mnie za widmo, a teraz dziewczyna, która tylko skinęła głową. Na ten moment już jej psiak zdawał się choć trochę bardziej zainteresowany moją osobą, bądź trochę dłużej, ciężko na ten moment coś stwierdzić. Czy to wina bycia bardzo przeciętnie wyglądającą osobą? Jeśli nie wyróżniasz się na tle innych osób nie jesteś godzien nawet zwykłego "miło mi"? Czy gdybym powiedział, że jestem sławetnym Ichirou to wtedy od razu by się oczy zaświeciły a uwaga spoczęłaby na mnie. Gdybym miał coś w dłoni najpewniej bym to ścisnął a z oczu popłynęłyby łzy rozpaczy. Niestety potrafiłem zachować w większości czasu zdrowy rozsądek i powstrzymywać kotłujące się emocje choć nie czasem tak jak wtedy kiedy moja technika szpiegowska wskazywała na coś zupełnie innego niż w rzeczywistości co doprowadziło do gorzkich łez i ucieczki przed jednym z urzędników Ryuzaku, któremu naopowiadałem niestworzonych rzeczy aby na koniec się okazało, że to był zwykły przeciąg. Tym razem zachowałem łzy dla siebie. Ile jeszcze smutku spotka mnie w tym przeklętym świecie. Na szczęście były osoby, które myślały o mnie w lepszym świetle. Mogłem ich policzyć na palcach jednej ręki. Tak właściwie to właśnie chyba tyle drzew rosło nieopodal jeziora, który stał się codziennym widokiem piątki. Westchnąłem ze spuszczoną głową.

[Aira]

Akarui starał się, wytłumaczyć mi jak ważne jest, to co robię. W pewnym stopniu mu się to udało i nawet poczułam się lepiej. Dalej w głowie miałam jednak ważny fakt. Nawet jeśli nie przebywam w pierwszej linii, to narażam się na ataki. Muszę wiedzieć, jak i umieć zadbać o siebie. Zresztą pierwsze zadanie z Hayamim dało mi mocno do myślenia. Nie mogę przecież całe życie skrywać się za plecami innych.
Chyba masz rację. I tak muszę też popracować nad umiejętnościami walki. Nie zawsze będzie koło mnie, ktoś na kim mogę polegać. Oczywiście jest Yuuki, ale i ona do walki potrzebuje też moich umiejętności - Stwierdziłam, puszczając sunię z kolan. Coś ewidentnie przyciągało ją do Yamiego. Obiegła go dookoła kilka razy i dokładnie obwąchała. Czyżby Yami miał ze sobą jakąś przekąskę dla łasucha? Uśmiechnęłam się jedynie na ten widok i powtórzyłam dokładnie to samo, co odpowiedziałam Akuraiowu:
Spokojnie, raczej nie ugryzie - W tym samym czasie sporządzałam kolejne notatki dla Sagisy. Nie byłam zadowolona z przegranej młodej matki, ale co można było na to poradzić? Ciekawe zapowiadała się natomiast dziewczyna od żelaznego piasku. Z rozpisu wynikało, że nazywała się Youmu. Warto było przyjrzeć się jej bliżej. Styl jej walki jest dość ciekawy.
Czemu jesteś taki smutny? - Spytałam, spoglądając to na biegającą Yuuki, to na niezbyt zadowolonego Yamiego. Śmiało mogłam stwierdzić, że nie był to efekt onieśmielenia. To dopiero co mogłam zobaczyć na własnym przykładzie. Chłopak zaś sam rozpoczął rozmowę, a teraz powoli się z niej wycofuje. Yuuki zatrzymała się na wprost niego i usiadła wpatrującsię w niego jak w obrazek. Wciąż merdała ogonkiem, zamiatając przy tym brud z trybun. Znowu będę musiała ją kąpać... Zdecydowanie coś od chłopaka chciała. Problem, że sama nie miałam stu procentowej pewności, o co chodziło.