Szpital

[Yosuke]

Na posiłek nie trzeba było nawet specjalnie długo czekać. Ledwo co zdążyło zaburczeć Rekinkowi w brzuchu, a drzwi do pokoju otworzyły się. Pielęgniarka, która natychmiast wpadła Hoshigakiemu w oko, przyszła do nich, wioząc wazę z posiłkiem. Sprawnie nałożyła po jednej pełnej misce dla każdego z obecnych, w tym dla Harishama, co było bardzo miłe ze strony obsługi szpitala. Nawet pomimo zapewne większego obłożenia spowodowanego turniejem, byli w stanie pokazać pełen profesjonalizm. To bardzo dobrze świadczyło o tutejszych ludziach.

Yosuke, cicho pod nosem, próbował nadążyć z modlitwą za Harishamem, nie znał jednak słów, dlatego był nieco spóźniony, a przy okazji prawie połowę pominął. Było widać, że przy okazji patrzy na Hozukiego jak na obrazek i próbował go naśladować. Nic dziwnego, już od jakiegoś czasu był on jego wzorem za którym warto było podążać. Jedna porażka na turnieju niczego tutaj nie zmieniała. Dobry Shinobi to nie tylko najlepszy z wojowników, ale również wzorowy obywatel. Do tego wszystkiego umysł 12-letniego chłopca był bardzo chłonny, wchodził wiek, w którym będzie kształtować swoje przyszłe zachowania.

-Genjutsu jest w ogóle jakąś dziwną dziedziną. Nigdy nie rozumiałem tych jutsu, ani powodu dla których ktoś właśnie ich używa. Ale chyba pozwalają bardzo dużo sobą osiągnąć, uśpienie prawie wszystkich na arenie to spory wyczyn- Podzielił się swoimi wątpliwościami na temat technik iluzji, jednocześnie pałaszując wręczone mu gorące danie. Ramen bardzo szybko znikało w jego misce, jak zwykle musiał jeść jak tylko szybko mógł, a przecież nikt go nie gonił, a tym bardziej nikt mu tego nie zabierze.

[Akaruidesu Yoake]

"Powrót do gry"
Misja rangi C dla Jun’ichi
1/30? Przegrana walka to dla wielu osób ogromne upokorzenie. Jun’ichi był upokarzany wielokrotnie w swoim życiu, ale niekoniecznie ze względu na umiejętności walki, a ze względu na swój wygląd, który zmusił go do przywdziewania stroju, który zasłaniał niemalże całe ciało, łącznie z twarzą, która osłonięta była maską i kapturem. W szpitalu wielu widziało go w najgorszym możliwym stanie, czyli nie w pełni odzianego. Po krótkim leczeniu jednak doszedł do stanu pełnej sprawności. Medycyna w wykonaniu shinobi mogła sprawić cuda, chociaż nie mogła naprawić skóry młodego Hyuugi, na co dzień będącego skromnym opiekunem dojo.

Przechodząc się jednak szpitalnym korytarzem Jun’ichi natknął się jednak na dziwnego osobnika. Był dość wysoki, choć niezbyt umięśniony. Miał za to niezwykle inteligentny wzrok, dobry ubiór i na oko – pękątą sakiewkę. Był na pewno po trzydziestce, a jego fryzura i zarost koloru blond były niezwykle zadbane. Jedyne co jakby wydawało się być nietypowe przy tym wszystkim, to kilka drobnych blizn, zarówno na twarzy, jak i na dłoniach. U lewej dłoni brakowało też końcówki małego palca. Blizny był dobrze zszyte, prawie niewidoczne, ale dla wprawnego oka wciąż do wychwycenia. Stał tak oparty o ścianę koło jakiś drzwi. Bawił się w lewej dłoni monetą, podczas gdy prawa była w kieszeni, chociaż dopiero co ją schował.

- Widziałem twoją walkę. Niezwykle szybko doszedłeś do siebie. – Zaczął rozmowę z Hyuugą. Na pierwszy rzut oka zagadujący mógł być handlarzem, który już wiele lat w trasie i interesach miał za sobą…

[Akarui]

Czemu przy niej się tak wstydził?

Nie potrafił odpowiedzieć sobie na to pytanie. W końcu był lekarzem, widział niejedną ranę i niejedno nagie ciało. Ale przy niej coś się zmieniało. Coś w głowie Akarui'ego nagle przeskakiwało i z profesjonalisty zmieniał się w nieśmiałego podlotka, który na widok nagiego ramienia palił się wstydu. Jeszcze nie potrafił znaleźć jakiejś odpowiedzi, jakiegoś rozwiązania. Co mu więc zostało? Cóż, jedynie rzec: - Nie, nie, nic się nie stało. Już, proszę... I podać jej ubrania. Po chwili niezręcznego zawahania odwrócił się też na jej prośbę w kierunku ściany i grzecznie czekał, aż Sagisa się ubierze, przebierając palcami lewej dłoni.

Skrzypienie? Ciche, ale jednak. Motyla noga, trzeba będzie rozkręcić i naoliwić...

Czerwonowłosa ubierając się zaczęła wypytywać o pierwsze spotkanie medyka z jej synkiem, Ryujinem. Medyk na samo wspomnienie chłopaka aż się uśmiechnął. Jego myśli mogły na chwilę uciec od ubierającej się za jego plecami dziewczyny i sięgnąć luźno do pamięci ostatnich godzin. Wnikliwe oko mogło dostrzec rozluźnienie do tej pory spiętych mięśni pleców, ale czy dostrzeże to Sagisa? Medyk zaczął opowiadać: - Wiesz, byłem na innej trybunie, gdy jeden z uczestników turnieju stracił chyba panowanie nad swoją iluzją. Ta sięgnęła większość trybun i gdyby nie moi przyjaciele, to sam też bym zasnął. Obudziliśmy parę osób na swojej trybunie i koledzy chcieli zmienić miejsca, więc ruszyliśmy gdzie indziej. Los chciał, że wylądowaliśmy właśnie na zachodniej. Medyk zauważył kątem oka, że kobieta sięga już po swój ekwipunek. To był dla niego wystarczający znak, by móc się w końcu odwrócić i spojrzeć na nią w pełnej krasie.

Kontynuował: - Prawie cała trybuna spała. Zeszliśmy niżej, po drodze budząc wszystkich przy zejściu, Ci budzili dalej. Akurat zatrzymaliśmy się przy miejscach, gdzie zostawiłaś syna. Gdy wróciłaś do walki, powiedziałem do kolegi coś o Twoim wpadnięciu do wody. Chłopak wychylił się, rozejrzał po arenach i skumał, że w tej chwili tylko Ty wychodziłaś ze stawu. Spytał się, czy znam jego Oka-chan, haha. Cóż, własnie tak było. Pocieszny maluch na tyle się zainteresował, by dowiedzieć się więcej o nowo przybyłych. Wtedy też medykowi przypomniało się jeszcze jedno! - Ach, właśnie! Obiecałem mu, że Cię tam przyprowadzę! Walki już się najpewniej skończyły i trybuny mogą pustoszeć. A zostawiłem tam też swoich przyjaciół. Gdy kobieta dopinała swoje kabury, medyk podał jej z uśmiechem wakizashi.

Przez głowę przemknęła z ogromną szybkością ta dziwna myśl... Czy ich dłonie się zetkną...?

[Jun'ichi]

Kiedy wreszcie opuścił salę i przestał czuć na sobie wścibskie spojrzenia innych uczestników turnieju oraz personelu szpitalnego, ruszył długim korytarzem prosto w stronę wyjścia. W jego głowie roiły się same nieprzyjemne myśli, dostrzegał w tej chwili wszystko w ciemnych barwach, wszystko było irytujące i zdawało się drwić z jego niezasłużonej jak uważał przegranej.
Idąc pewnym, szybkim krokiem przed siebie, dostrzegł że przed nim stoi jakiś mężczyzna, którego nie widział wśród uczestników, nie zdawał się też być lekarzem, a przewracana między palcami moneta czyniła z niego w oczach chłopaka jakiegoś typa spod ciemnej gwiazdy, który raczej nie był tu dla przyjemności, a dla jakiegoś zysku. Ale jakiego?

Nie planował się zatrzymywać ani zaczepiać nieznajomego, nie było ku temu powodów nawet mimo jego dość dziwnych blizn i brakującego fragmentu ciała. Ot, kolejny dziwak na jego drodze. Mimo to zaczepka pojawiła się od drugiej strony i Jun musiał przyznać, że odrobinę zabolała.
Bo nic mi się nie stało... - warknął spod maski, kiedy minął już mężczyznę o blisko 2m i stał do niego plecami.
Samuraje to delikatne, wypięknione wypierdki. Jedno trafienie i kończą walkę. Pierwsza wojna lub większy konflikt pogrąży ten zapchlony kraj, a oni wszyscy poddadzą się byle nie ubrudzić swoich ślicznych ubranek. *TFU!* - odpowiedział delikatnie zwracając głowę w stronę mężczyzny, by widzieć go jednym okiem spod swojej lekko nadszarpniętej maski. Po tych słowach chciał ruszyć w swoją dalszą drogę, nie widząc powodu dla którego miałby dalej rozdrapywać świeże jeszcze rany z obcym mężczyzną.

Czas leczenia: 12h
Link do zdarzenia: link

[Tamaki Hyūga]

Nie zwróciłam zbytniej uwagi na spojrzenie jakim obrzucił mnie Harisham kiedy bez odmówienia modlitwy zabrałam się do pochłaniania ramenu. Nie przeszkadzało mi w najmniejszym przypadku to jak bardzo pobożny był chłopak ale ja sama nigdy nie czułam żadnej boskiej opieki. Od małego musiałam praktycznie walczyć we własnym domu o przetrwanie i własną krwią, potem i łzami przypłaciłam za przeżycie tej walki. Nie wiedziałam czy jest jakaś siła wyższa, która się mną opiekowała przez cały ten czas, przez to całe piekło jakie zafundował mi ojciec... Zdecydowałam się nie komentować tego i zajęłam się miską z pysznym wywarem.
- Genjutsu jest rzeczywiście dziwną dziedziną, z zewnątrz może się wydawać że absolutnie nic się nie dzieje, jednak wewnątrz umysłu ktoś może przeżywać najgorsze piekło jakie można sobie wyobrazić, nie powinno się niedoceniać tego. - odpowiedziałam pomiędzy pochłanianiem kolejnych klusek.

[Harisham]

- Z tego co wiem, to rzeczywiście genjutsu często bywają szalenie potężne. Podobno można wmówić człowiekowi, co się tylko chce i ten nawet się nie zorientuje, że jest manipulowany. Dlatego właśnie tak mi się nie podoba ta cała Masako. Słyszałem o fałszywych prorokach, którzy mamili swoimi słowami całe tłumy, a ostatecznie zawsze okazywało się, że to był tylko jakiś psychopatyczny shinobi, który właśnie używał na szeroką skalę technik iluzji. Silniejsi wojownicy jednak najwyraźniej są w stanie oprzeć się tym technikom. Gdy oglądałem wasze walki, niedaleko mnie na trybunach był Ichirou i Seinaru. Ichirou nie zasnął tak jak inni, tylko natychmiast zaczął budzić wszystkich dookoła. To wręcz niesamowite jaką łaską obdarza go Hachiman... Niestety był tak zajęty wybudzaniem śpiących, że nawet nie miałem czasu, aby mu podziękować.

[Yosuke]

Opowiadania o użytkownikach tajemnych sztuk iluzji były wręcz legendarne. Harisham wspomniał o wielu prorokach, którzy byli w stanie mamić całe tłumy, przy pomocy swoich technik. W świecie pełnym niesamowitości, chociażby takich jak wspaniałe oczy Tamaki i jej rodu, możliwość kontroli olbrzymiej ilości przeróżnych żywiołów, wykorzystywanie wybuchowej gliny, własnych kości i wiele jeszcze innych o których Hoshigaki nawet nie słyszał. Przy takiej ilości wspaniałości, uciekanie się do podstępnych sztuczek i oszustw było czymś, co w młodej główce Yosuke nie mogło się zmieścić.

-Ichirou? To ten Demeon Pustyni? Czy jak go tam nazywacie?- Zapytał, zaciekawiony, gdy kolejna osoba tego dnia wspomniała o tym interesującym człowieku. Do tej pory Yosuke raczej był skupiony na swoim rodzinnym regionie, praktycznie nie mając styczności z informacjami na temat wielkich gwiazd współczesnego świata. Nigdy nie czuł potrzeby dowiadywania się jak żyją tacy celebryci, ale z tego co pokazał ten turniej, takie ogromne sławy często idą z równie ogromną siłą.

-Kim on dokładnie jest i dlaczego budzi taki wielki podziw?- Postanowił wreszcie uzyskać nieco dodatkowych informacji. Tamaki i Harisham wydawali się wiarygodni, aby uzyskać od nich w miarę prawdziwe informacje, a nie czyste plotki, które w dodatku oni sami mogliby wymyślić.

[Yasuo]

Ayame była bardzo mądrą kobietą, a przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Przedstawiłem jej swoje pytania, a ona po chwili udzieliła mi odpowiedzi. Chętnie wdałbym się z nią w jakąś dłuższą dyskusję na te tematy. Niemniej jednak nie mogłem tego zrobić. Poprosiłem jeno o dwa pytania, zadałem trzy, więc to wszystko. Dwie pierwsze odpowiedzi (a może jedna dłuższa?) niezbyt mi się spodobały. Gdybym chciał podążyć za ich tropem, to na chwilę obecną powinienem zrezygnować z "drogi miecza" i zająć się "drogą ryżu" albo "drogą ryb". Lub nawet normalną drogą, bo ktoś te drogi musiał budować... Chakra była potężniejsza niż miecz, a moja śmierć nie ocaliłaby wielu osób. Westchnąłem ciężko. Skoro ktoś udzielił mi takiej rady, to może, z bólem serca, powinienem jednak odpuścić? Spuściłem głowę, pogrążając się we własnym żalu i spokojnie (w sensie zewnętrznym) wysłuchałem kolejnej wypowiedzi Pani lekarz.
- Przepraszam za te dodatkowe pytanie - odpowiedziałem. - Przepraszam za to, że sprawiłem Pani kłopot i dziękuję za Pani odpowiedzi.
Czyli jednak powinienem iść, oglądać walki... Ale jeśli miałbym porzucić swój obecny "zawód", to nie było potrzeby, by uczestniczyć w tym wydarzeniu. No, ale... przecież nawet prości ludzie uczestniczyli w takich wydarzeniach. Głównie dla rozrywki. Gdybym dzisiaj został rybakiem lub rolnikiem, to mógłbym pójść na trybuny w celach czysto rozrywkowych. Ale i tak byłoby to dziwne... Do niedawna byłem wojownikiem, a teraz byłbym zwykłym człowiekiem. Zbyt nagle, by podjąć taką decyzję. Westchnąłem ponownie. Zażyłem tabletki i poszedłem spać.
Przebudziłem się... po jakimś czasie. Niezbyt wiedziałem po jakim, ale parę godzin z pewnością minęło. Na moim stoliku stała miska jakiegoś makaronu. Pewnie jedna z pielęgniarek (albo jeden z pielęgniarzy, a może inna osoba?) mi to przyniosła jak spałem.
"Ramen?" - pomyślałem. Powąchałem to danie. Niby pachniało nawet dobrze, ale wyczuwalnie było zimne. No, po prostu pięknie. Ale do nikogo nie miałem pretensji. Zjadłem zupę. Zimna zupa. Zimne Yinzin. Tylko moje myśli jakoś w chuj gorące. Jakby mi po prostu wypalały głowę od środka. Nieprzyjemne uczucie. Trochę mi się płakać chciało. Dobrze, że niska temperatura jakoś powstrzymywała łzy. Chciałem zachować twarz... przynajmniej tyle ile z tej twarzy zostało. Przeżuwałem to jedzenie powoli. Nigdzie mi się nie spieszyło. A może jednak powinienem się pospieszyć? Żeby uciec przed rodzicami...

---
Dotyczy: Natsumori Ayame, zupa "od Tamaki" (dzięki)

[Sagisa]

To było naprawdę dziwne a zarazem niezrozumiałe. Przez ostatnie cztery lata przeważnie była oziębła, w pewnym stopniu aspołeczna, uśmiechała się właściwie tylko w obecności syna, nie okazywała żadnych cieplejszych uczuć nawet matce. A teraz? Patrzyła na Tozawę i uśmiech sam cisnął jej się na usta. Serce biło jej mocniej, jakby radośniej, a skuwająca je lodowa skorupa zdawała się momentalnie topić. To nie było normalne, ale nie umiała samej sobie wyjaśnić takiego zachowania.
Akarui podał jej ubrania, samemu bez szemrania odwracając się w stronę ściany, by dać jej tę namiastkę prywatności. Zaczęła się więc ubierać, przy okazji zagajając rozmowę. Pytała oczywiście o spotkanie medyka z Ryujinem, w końcu wspomniał on, że zdążył już na niego wpaść na trybunach. Gdy wspomniał o zawodniku rzucającym iluzję, przytaknęła odruchowo, w końcu pamiętała te usypiające piórka, przez które omal się nie utopiła, wpadając w wodę. Kiedy jednak dotarło do niej, że genjutsu dosięgło również trybun, zamarła z ręką sięgającą po torbę biodrową. W jej oczach na ułamek sekundy błysnęła czerwień, a twarz nagle pobladła. Dopiero po kolejnych padających z ust medyka słowach wypuściła bezwiednie wstrzymywane powietrze. W końcu mężczyzna zapewniał ją wcześniej, że mały jest wciąż na trybunach, w dodatku w towarzystwie dorosłych, nie było więc się czym martwić, prawda?
- Nie było tam nikogo podejrzanego? Nikt go nie zaczepiał? - dopytała jeszcze. W końcu zawsze mogli skorzystać z okazji i się zbliżyć. Uspokoiła się nieco na wieść, że na trybunie zostali przyjaciele Tozawy. W prawdzie ich nie znała, ale jakoś jej ulżyło.
Nie pozostało jej już nic innego, jak zapiąć na uda kabury z bronią i zbierać się do wyjścia. Zauważyła wyciągnięte w jej stronę wakizashi, więc sięgnęła po nie i jakby się zawahała, nim ostatecznie chwyciła sayę nieco powyżej dłoni mężczyzny. Podziękowała skinieniem głowy i lekkim uśmiechem, po czym wsunęła wakizashi za pas, następnie zaś zgrnęła płaszcz, od razu zarzucając go sobie na ramiona.
- Skoro tak, to nie pozwólmy im zbyt długo na siebie czekać - rzuciła z wyraźnie radosną nutą w głosie.
Obecność Tozawy jakoś odegnała smętne myśli i wyrzuty sumienia względem ostatniego ataku, jaki wykonała na arenie. Roztaczał wokół siebie tę specyficzną atmosferę radosnej swobody i lekkiego humoru, którą zapamiętała z Hanamury, mimo ówczesnych wydarzeń. Uśmiechnęła się nieco szerzej, kierując się już w stronę wyjścia z sali, nim jednak przekroczyła próg, obróciła się jeszcze przez ramię, jakby chcąc upewnić, że Akarui za nią podąża. Że nie zniknie niczym senna mara.

Sagisa & Akarui [z/t] -> trybuny

[Tamaki Hyūga]

Wysłuchałam słów Harishama po czym usłyszałam pytanie Rekinka o Ichirou.
- Cóż, sama nie jestem jakoś bardzo zorientowana w tych wszystkich globalnych wydarzeniach ale Ichirou miał duży wpływ w cały przewrót jaki miał miejsce w... Chyba Atsui? Gdzie Sabaku wywalczyli władzę i zepchnęli wcześniej panujący nad tamtą prowincją klan. Jakoś tak w każdym razie. No i było wielki oblężenie tamtejszej stolicy i koniec końców właśnie wyparli tamten klan co trzymał pieczę nad prowincją, w efekcie czego został on zdegradowany do szczepu. Ale nie gwarantuję że czegoś nie pomieszałam, Harisham-san, popraw mnie jeżeli w czymś się pomyliłam albo uzupełnij jeżeli coś pominęłam. - opowiedziałam Rekinkowi i skierowałam spojrzenie na Hōzukiego.

[Harisham]

- Również nie mogę być pewien szczegółów. Wiem tylko tyle ile pogłosek dotarło do Cesarstwa, a tym niekoniecznie można ufać. Rzeczywiście Ichirou sporo działał na Samotnych Wydmach. Stamtąd zresztą pochodzi, zdaje się, że z klanu Sabaku. Należy do tak zwanego Krwawego Pokolenia. To oznacza, że był uczestnikiem Turnieju Piaskowych Filarów. Mnóstwo ludzi tam zginęło i tych uczestników turnieju, którzy przeżyli zwykło się właśnie tak nazywać. Natsume, nasz pierwszy cesarz, również należy do Krwawego Pokolenia. Sam Ichirou później rzeczywiście aktywnie działał w wielu bitwach i walkach na Samotnych Wydmach. Wiadomo, że wszelkie pogłoski trzeba odcedzać przez sito, bo zwykle wyolbrzymiają, ale nawet gdy to się zrobi, to wychodzi na to, że Ichirou jest jednym z najsilniejszych shinobi młodego pokolenia, o ile nie w ogóle.

[Yosuke]

Jedząc posiłek, Yosuke mógł uważnie przysłuchiwać się wszelkim ploteczkom na temat tego Wielkiego Ichrou. Jak się okazało, rzeczywiście jego przygody były szeroko dyskutowane w świecie shinobich. Nic dziwnego, skoro brał on udział w tylu niesamowitych wydarzeniach, niejednokrotnie wpływając na losy sporej liczby osób. Ciągnęło się jednak za nim widmo śmierci, a przy wielu tragediach brał udział. To tylko podnosiło pewien respekt, który należało przed nim mieć i teraz Hoshigaki lepiej zrozumiał z jakiego powodu ludzie aż tak uważnie przyglądają się każdemu ruchowi Demonowi Pustyni. Nigdy nie wiadomo czy kolejna rzeź pokroju Turnieju Piaskowych Filarów nie wydarzy się tutaj.

Rozmowy trwały bardzo długo, na tyle, że poszkodowani w swoich pierwszych walkach dochodzili już do sił. Powoli przyszedł również czas ich wyjścia ze szpitala, aby w wolnej chwili mieć jeszcze czas na pozwiedzanie okolicy oraz porządny sen. Cały wieczór spędzili razem ale jest to temat na osobną historię, którą być może Tamaki, Harisham i Yosuke kiedyś zaczną opowiadać. Póki co nastał nowy dzień, zbliżały się walki kolejnej rundy w turnieju. Cała trójka szła w kierunku Areny, Hyuuga zapewne w kierunku wejścia dla zawodników, a dwóch Kantaiczyków udało się na trybuny, aby nie spóźnić się na rozpoczęcie walk.

[z/t] z Harisham i Tamaki

[Akaruidesu Yoake]

"Powrót do gry"
Misja rangi C dla Jun’ichi
3/30? Gdyby Jun’ichi nie oberwał, to nie byłby w szpitalu. Uniwersalna prawda. Może w alternatywnym świecie, w czasach zarazy ludzie chowali się w szpitalach przed zarazą, gdzie bardziej ich prowadził tam strach niż dolegliwości. Tutaj jednak większość była wiadoma – poszkodowani podczas turnieju lądowali tutaj, by się zregenerować. Niektórzy musieli wyjść w ciągu doby, bo czekała ich kolejna walka, a niektórzy już byli wolni. Co więc mogło sprowadzić tutaj typa spod ciemnej gwiazdy? Pewnie chciał zadrwić z chłopaka…

- To prawda, są strasznie miękcy. Ale wydawało mi się, że dostałeś tą techniką katonu. Cóż, jak widać mój błąd. – Mówił w stronę pleców chłopaka, nie ruszając się właściwie z miejsca. - I tak pokazałeś więcej niż mój ochroniarz. Jak spadły piórka, upadł i sobie ten głupi ryj rozwalił. Musi tu zostać na kilka miesięcy, a mnie interesy każą wracać. Jeśli chcesz zarobić trochę po drodze do… – Tu się chwile zawahał, jakby chcąc oszacować i pokazać swoją „wiedzę”- Do Kyuzo, jak mniemam. To możemy się umówić, że odstawisz mnie w Shigashi no Kibu. Nie chcę być w tej przeklętej chłodni ani dnia dłużej. – Zapsioczył jeszcze na warunki panujące na Yinzin.

Mimo tego, że mówił do pleców Jun’ichiego, to póki ten nie zaczął się oddalać, tamten dalej opierał się o ścianę. Zostawiał pracownika, by teraz zatrudnić kolejnego młodziaka. Jeśli ktoś chce mieć ochroniarza, który przed chwilą przegrał, to wygląda na to, że jakieś umiejętności kaleki mu zaimponowały, przez co cała propozycja mogła być małym pocieszeniem po eliminacji z turnieju. Tylko czy nie rozdrapie kolejnych ran?

[Yoshimitsu]

Tracąc przytomność, nie sądził że ktokolwiek odważy się go dotknąć. Mylił się, a samurajscy medycy szybko i sprawnie zaciągnęli bezwładne ciało do szpitala. Wszystko działo się tak źle jak tylko się dało. Cóż nie mógł nad tym zapanować będąc do tego stopnia obitym. Przeciwniczka okazała się mocniejsza niż mogłoby się wydawać, zdolna była mimo przebitych ramion wykonać szybkie uderzenie. Dziwne? Może ale skoro taka była wola Boga Wojny to Pazur musiał się do niej przystosować. Obudziły go jakiś ruch w szpitalu, który musiał być oblegany przez innych walczących.
Rozejrzał się i nie znalazł nikogo znajomego. Był tutaj sam, spodziewał się tego ale jednak mały zawód pojawił się w jego sercu. -Już jestem zdolny do wyjścia stąd. Wymienił wszystkie swoje kości, które zostały spacyfikowane przez Hyuuge. Zostawił na swoim łóżku bałagan ale cóż, nie miał innego wyboru. Chciał jak najszybciej wydostać się z tego lodowatego miejsca. Podniósł się z lekkim trudem, który raczej był spowodowany tak długim snem niż obrażeniami, którymi medycy zajęli się bardzo dobrze.
Jego ruch wywołał małą reakcje wśród służby ale to raczej było Yoshiego całkowicie obojętne. Był rozgoryczony i trochę zły całą sytuacją, w której postawił siebie i swój klan. Kaguya będą teraz odbierani tak jak Yoshimitsu. Nieudacznik, który nie potrafił przejść nawet jednej rundy turnieju. Miał już wychodzić kiedy usłyszał mocną wypowiedź byłego uczestnika turnieju jak mniemał i jakiegoś dziwnego faceta, który próbował go zatrudnić. Ubrany jedynie w rozpiętą koszule, pokazywał całe swoje poparzone ciało. Zatrzymał się i po lekkim obrocie ciała, jego plecy znalazły się na ścianie. Obserwował to co się dzieje i to co może się wydarzyć.

Czas leczenia: 24h
Link do zdarzenia: Walka

[Jun'ichi]

Na wspomnienie techniki która faktycznie trafiła w jego twarz, chłopak zatrzymał się i spiął delikatnie, starając się pamiętać że wybuch gniewu w takim miejscu byłby jednak czymś głupim. Mimo że miał ochotę coś roznieść, wiedział że nie zdoła pokonać całej osady, ba jak się okazało nie był w stanie pokonać nawet jednej przeciwniczki. Ta chwila opamiętania się od złości, pozwoliła mu również przez chwilę, nieco trzeźwiej podejść do propozycji zarobku. Niepokojąca była jednak jego wiedza o pochodzeniu kaleki, a to świadczyło tylko o tym, że powinien uważać na tego osobnika.
Ochroniarz? Czyli jest jakieś zagrożenie. Kto to i jak jest silny? Nie podejmę się czegoś, co z góry przerasta moje możliwości. Jeśli jednak jest to kwestia zadbania by żaden ćpun ani pijak, czy też zbłąkany awanturnik nie zawracał głowy, myślę że powinniśmy się dogadać. Sądziłem, że spędzę tu więcej czasu... teraz chcę stąd jak najprędzej zniknąć.
Mówiąc to, obrócił się już profilem do nieznajomego i jednocześnie ujrzał jednego z uczestników, który brał udział w turnieju w tym samym czasie co on. Jego rozpięta koszula ukazywała faktycznie rozległe poparzenia, ale najwyraźniej nie z tego pojedynku, były zbyt dobrze zagojone. Nie wyglądał przyjaźnie, a jego zachowanie wydawało się wścibskie i zbyt pewne siebie. Gdyby tylko pamiętał z kim walczył ten facet... gdyby tylko przyjrzał się jego walce... Niestety złość i frustracja szybko wróciły i zaczęły ponownie przejmować władzę nad poczynaniami chłopaka. Stojąc prawym bokiem do swojego nowego pracodawcy jak i nieznajomego stojącego kawałek dalej, pokazywał jedynie nietkniętą specjalnie część maski, która zasłaniała jego paskudne oblicze. Czując narastający gniew jak i widząc bezczelne zachowanie białowłosego, odwrócił ku niemu swoją twarz, której większa, lewa strona była widoczna spod wypalonej od ognia dziury.

Żyły na jego skroni nabrzmiały, zaś oko zdawało się nabrać dziwnej głębi, jakby mogło zajrzeć w głąb cudzej duszy.
Szukasz zwady? - rzucił spokojnym, aczkolwiek stanowczym tonem w stronę mężczyzny w koszuli szpitalnej. Z jednej strony nie miał zamiaru walczyć z kimś, kto zapewne jeszcze czuje skutki ostatniego starcia, z drugiej jednak usilnie potrzebował dać upust swojej złości.

  Ukryty tekst