Wioska rybacka Nishihara

[Inoyū]

Kluczyły między uliczkami, starając się przypadkiem nie wejść w pole widzenia któregoś ze swoich celów. Mężczyźni zachowywali się do bólu zwyczajnie, więc jej uwaga momentami zaczynała powoli uciekać, a mijane kramiki z każdą kolejną chwilą jakoś tak stawały się dużo bardziej interesujące niż ten skrajnie nudny duecik. Nie omieszkała zerknąć sobie parę razy na to, co akurat dzisiaj wystawiali sprzedawcy; zatrzymała się nawet na momencik, by popodziwiać jakieś koraliki na jednym ze stoisk. Zreflektowała się jednak dość sprawnie, by kontynuować podążanie śladem ich przyszłych ofiar.
W pewnej chwili shinobi rozdzielili się i każdy poszedł w swoją stronę - zabandażowany osobnik postanowił umilić sobie czas w tutejszym zamtuzie, zaś jego kolega odbił w kierunku nieco węższych, bardziej opustoszałych uliczek. Bez zastanowienia ruszyły za brunetem, jednak nie mogła oprzeć się wrażeniu, że wszystko układa się jakoś tak nieco zbyt idealnie. Sytuacja była absurdalnie sprzyjająca - idealna do szybkiego capnięcia go i wyciągnięcia z niego wszystkich potrzebnych do wykonania zlecenia informacji. Rozwiązania były trzy - albo w tej uliczce kampili się jego kolejni koledzy, albo jakimś cudem spodziewał się skrytobójczego ataku, albo najzwyczajniej w świecie był głupi i niezbyt spostrzegawczy. Nie miały jednak zbyt dużego wyboru i musiały wykorzystać zaserwowaną im przez bruneta okazję, bo też żadna inna aktualnie nie wchodziła w grę.
Nawet nie zauważyła, że słońce było już tak nisko na nieboskłonie - całe to tropienie wciągnęło ją na tyle, że całkowicie zapomniała o upływającym czasie. Musiały uwinąć się dość szybko, by zdążyć dotrzeć na umówione z resztą drużyny miejsce. W sumie, to jakoś nie była przekonana, że będą jakkolwiek przydatni, więc równie dobrze mogły wykonać zadanie bez nich i bez jakichś durnych zbiórek. Co za strata czasu.
Nie było w ogóle mowy o ustalaniu planu. Plan był jeden - użyć go do zdobycia drugiego hasła. W jakikolwiek sposób, ale bez robienia zbyt wielkiego hałasu.
Przykleiła się do ściany budynku, czekając, aż Nara zainicjuje atak. Zerknęła nieco zdezorientowanym wzrokiem na kamiennego klona, nie za bardzo jeszcze wiedząc, w jaki sposób Shi planuje go wykorzystać. Umiejętność sklonowania siebie było jedną z tych rzeczy, których jej zazdrościła - głównie dlatego, że sama takiej zdolności była pozbawiona. Posługiwanie się klonami wydawało jej się na tyle wygodne i użyteczne, że będzie musiała rozważyć w najbliższej przyszłości wykombinowanie własnego sposobu na wykonanie takiej repliki.
Tymczasem jednak wyczekiwała cierpliwie momentu, w którym będzie mogła wreszcie dołączyć się do akcji. Kiedy zobaczyła, że klon zajął się rozpraszaniem przeciwnika, a wiązka cienia go unieruchomiła, postanowiła w końcu wychylić się nieco bardziej zza rogu budynku. Pośpiesznie złożyła dłonie w charakterystyczną pieczęć, by wyciągnąć ręce i wycelować w mężczyznę z zamiarem przejęcia kontroli nad jego ciałem. Następnie zmusiła go do sięgnięcia po własny miecz i głębokiego przecięcia miejsca tuż pod własną grdyką. Każdy kolejny etap miał przebiegać płynnie i dość sprawnie, by sam atakowany nie za bardzo miał czas na rozeznanie się w sytuacji. Niektóre sytuacje wymagają, niestety, inwazyjnych rozwiązań. Nie mogły sobie pozwolić ani na długą walkę, ani na to, by ktokolwiek mógł je podejrzewać.
O ile ta cała skomplikowana dojdzie do skutku, a ofiara zacznie się wykrwawiać, to przerywa swoją technikę i gestem nakazuje Narze przesunąć go cieniem aż do ściany. Kolejnym krokiem Yamanaki byłoby przyłożenie dłoni do jego czoła, by przy pomocy techniki poprzeglądać jego wspomnienia w poszukiwaniu kolejnego hasła. Podczas działania jutsu starała się nie zbliżać za bardzo do ofiary - pobrudzenie własnych łachów jego krwią mogłoby być zbyt ryzykowne. Z tego też powodu rękawy jej odzienia były podciągnięte aż po łokieć.
Jeżeli jednak na którymś etapie coś przestało grać, to błyskawicznie chowa się z powrotem za róg budynku. W razie jego ewentualnej ofensywy sięga po miecz i próbuje jakoś wybronić się przed atakami.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja Wojenna rangi C
Inoyū i Shikatsu
22/45

---

Nie było żadnych dowodów na to, żeby czarnowłosy osobnik miał coś za uszami, ale waga misja dla dwóch kunoichi była zbyt duża, by w tym momencie rozwodzić się nad takimi błahostkami jak moralność. Bohaterki były gotowe sięgnąć po najbardziej skrajne rozwiązania, byleby tylko wyciągnąć tak bardzo pożądane informacje i uniknąć przy tym zdemaskowania.
Kiedy tak właściwie została przekroczona niewidoczna dla oka granica i dziewczyny zaczęły bez większych oporów decydować o cudzym życiu lub śmierci? A może zawsze takie były i potrzebowały jedynie odpowiednich okoliczności? Mimo wszystko nie były żadnym wyjątkiem, a wręcz przeciwnie - po prostu coraz lepiej wpasowywały się w świat ninja, w którym nie było zbyt wiele miejsca na skrupuły.
Chcąc wykorzystać być może jedyną tak dobrą okazję, niemal natychmiast przeszły do działania. Shikatsu jako pierwsza wyszła z inicjatywą, tworząc klona, który rozpoczął natarcie.
Dokładnie w tej chwili, w której bohaterki zwiększyły swoją liczebność, czarnowłosy mężczyzna zrobił coś, co nie zostało wychwycone. Położył dłoń na kunaiu ulokowanym przy biodrze, jakby był zupełnie świadom nadchodzącego ataku, mimo że wciąż był odwrócony plecami i maszerował dalej przed siebie.
Obrócił się wtedy, gdy na uliczkę wybiegł klon Nary. Wyłapał więc odpowiednio wcześnie zamiar wyrzutu jak i sam wyrzut wielkiego shurikena, przed którym w następnej sekundzie udało mu się uskoczyć w bok. Masywna broń śmignęła dalej i wbiła się w ścianę jakiegoś budynku magazynowego, a zaraz po tym nastąpiło do wymiany kolejnych pocisków. Ziemna replikacja miotnęła dwoma shurikenami, natomiast napadnięty osobnik wyrzucił przed momentem przygotowanego kunaia, przy czym kunai ten naładowany był wiązką błyskawic. Stalowe kamienne gwiazdki minęły się z celem, natomiast nasączone chakrą ostrze trafiło tuż przed stopy klona, by wybuchnąć na wszystkie strony elektrycznymi ładunkami, niszcząc tym samym wrażliwego na raiton bunshina.
Sytuację wykorzystała prawdziwa Shikatsu, która wyłoniła się zza rogu i wykonała atutową technikę swego klanu. Oponent nie był zaskoczony pojawieniem się Nary, ale jej nietypowym tworem i przede wszystkim jego prędkością już tak. Niemalże od razu po wyrzuceniu kunaia dobył dwóch shurikenów i miotnął nimi, rozpoczynając przy tym szarżę. Była to w zasadzie ostatnia rzecz, jaką zrobił, ponieważ praktycznie w tym samym momencie został pojmany przez cieniste okowy, które okazały się zbyt szybkie jak na jego możliwości uniku. Próbował, ale nieudolnie.
Zanim jednak do tego doszło, wyrzucone pociski przeleciały nad mknącym klonem. Kagemane trafiło pierwsze, ale niewiele później gwiazdki również zebrały swoje żniwo, ponieważ jedna z nich trafiła w lewe udo stojącej w bezruchu Nary.
Rozchodząca się od zranionego miejsca, fala bólu z pewnością osłabiła koncentrację Shikatsu i prawdopodobnie dała małą szansę rywalowi na oswobodzenie się. Trudno powiedzieć, jak ta sytuacja dalej by się potoczyła, ale we właściwym momencie do starcia dołączyła Inojka, która przejęła kontrolę nad uwięzionym celem.
A potem nastąpił już tylko krótki i krwawy spektakl przy bardzo skromnej widowni. Mężczyzna dobył miecza i wbrew swojej woli rozciął sobie gardło.
Yamanaka mogła już spokojnie podejść i swoimi pustymi ślepiami obserwować, jak z leżącego osobnika szybciutko uchodzi życie. Jeden moment, może dwa i już mogła przejść do zbadania umysłu zmarłego, próbując przy tym ignorować ten makabryczny i obfity w posokę widok.
Albinoska zignorowała stertę niepotrzebnych wspomnień i skupiła się na jak najszybszym odnalezieniu drugiego tajnego klucza bandy piratów. Znalazła go, wspomnienie było świeże. Hasło dotyczyło pytania odnośnie tego, jakiej rzeczy nie wniesie się na pokład. Właściwą odpowiedzią był durian.
Stojąca nieco dalej Shi mogła usłyszeć, że ktoś powolutku zbliża się od strony, z której one same niedawno wyprowadziły atak.
Rana Nary, choć na szczęście nie krytyczna, nie była możliwa do zignorowania. Shuriken wbił się jednym ostrzem na kilka centymetrów i utrudniał poruszanie się.

  Ukryty tekst

[Shikatsu]

Biedny facet, nic do niego osobiście nie miała. Gdyby nie ta cholerna wojna, to to nie musiałoby wcale tak wyglądać: nie zasadzałyby się na bogu ducha winnego najemnika, który prawdopodobnie jedynie szukał sobie roboty w tych trudnych czasach. Gdyby była pewna, że wystarczyłoby pogadać i pięknymi słowami poprosić go, by podzielił się z nimi sekretnym hasłem, to mogliby załatwić to w ten sposób. Problem pojawił się jednak z momentem, gdy obie zrozumiały, że jeśli brunet chociaż zobaczy ich twarze, to będzie musiał pożegnać się z życiem. Bo martwy też mógł zostać ich niezawodnym informatorem. Biedny facet.
Biedny, ale cholernie uciążliwy. Z jakiegoś powodu był przygotowany na jej atak - umiejętności podobne do Inoyu? Coś innego? Cholera go wie. Shi zaklęła cicho, gdy gnojek uskoczył w bok i wymierzył w jej skalną kopię naelektryzowany kunai, szybko rozprawiając się z dodatkowym przeciwnikiem. A potem zaklęła znowu, gdy poczuła ostrza bezlitośnie wbijające się w jej udo. Początkowo miała wrażenie, że nagłe uczucie bólu zwali ją z nóg, ale adrenalina pozwoliła utrzymać się w miejscu. Na szczęście, mimo że zawodziły ją ułomności własnego ciała, przynajmniej mogła polegać na swoim cieniu. Mocniej splotła dłonie w pieczęci, jakby chcąc się upewnić, że brunet na pewno został unieruchomiony, a potem otarła wargi o własny rękaw, marszcząc brwi. Na jej skroni skroplił się pot - zacisnęła zęby, nie chcąc przy Inoyu pokazywać słabości. Jeszcze by jej to później wypominała.
Miała ochotę udusić mężczyznę tu i teraz za to, że rozharatał jej właśnie nogę, ale albinoska na szczęście przejęła inicjatywę, pozwalając Shi nie ruszać się z miejsca i skupić się na podtrzymywaniu techniki oraz głębokim, niespokojnym oddechu. Nie było łatwo – choć miała wrażenie, że w normalnych warunkach trzymałaby go z łatwością, to ból przyćmiewał jej klarowny zazwyczaj umysł. Chciała po prostu usiąść.
Yamanaka, gdy mogła już czuć się bezpiecznie, wychyliła się zza niej, składając klanową pieczęć. Shi przestała wymuszać na mężczyźnie naśladownictwo swoich ruchów - przymknęła oczy na moment i wstrzymała oddech, dobrze wiedząc, co lada moment będzie zmuszona oglądać. Zdolności Inoyu były przerażające.
Gdy znów otworzyła ślepia, przed jej oczami odbyła się krwawa egzekucja. Widok był makabryczny – mężczyzna poderżnął sobie gardło własnymi rękami, a na jego twarzy widać było terror. Shi poczuła, że zeżarta wcześniej zupa rybna podchodzi jej do gardła. Zacisnęła dłoń na swoich ustach, usiłując powstrzymać torsje. Serce waliło jej jak młot - tak głośno, że praktycznie nic nie słyszała oprócz niespokojnego rytmu uderzeń. Musiała wziąć się w garść – już dość problemów miały z jej cholerną nogą. Nikomu nie życzyła takiej śmierci.
Nie nazwałaby tego pełnym opanowaniem, ale stopniowo wychodzić ze stanu szoku zaczęła dopiero wtedy, gdy Yamanaka zajęta była wydobywaniem wspomnień z nadal jeszcze ciepłej głowy nieboszczyka. Musiała szybko się czymś zająć – skupiła się więc na obserwowaniu terenu, nasłuchiwaniu, czy aby ktoś się nie zbliża. Pewnie nie miały zbyt wiele czasu, nie mogła jednak poganiać kapłanki. Najważniejsze było hasło.
Z momentem, gdy Inoyu oderwała rękę od ciała, Shi usłyszała kroki. Znów poczuła, jak jej serce szaleje.
Dobyła z torby na swoim biodrze bombki dymnej, którą rzuciła za swoje plecy. Potem ruszyła do przodu, nie oglądając się nawet na Inoyu. Szła szybko, na tyle, na ile pozwalała jej noga - nie biegła, by nie forsować rany zbytnio, ale dziarsko parła naprzód. Kuśtykała, ale nie mogła nic na to poradzić, a pot sprawiał, że jej ubranie kleiło się do pleców. Materiał płaszcza starała się trzymać tak, by osłonić chociaż swoje rany przed wścibskim wzrokiem przechodniów. Brnęła naprzód, nie śmiąc nawet obejrzeć się przez ramię, z wzrokiem utkwionym w przestrzeni. Przy pierwszym możliwym rozwidleniu skręciła w lewo, starając się wbić gdziekolwiek, gdzie jest tłum. Nie obchodziło jej, gdzie jest Inoyu - wiedziała, że albinoska sobie poradzi. Wiedziała też, że ją zawsze znajdzie. Mogła jej zaufać.
Jeżeli udało jej się nie wpaść w większe tarapaty i znalazła się pomiędzy zajętymi swoimi sprawami ludźmi, mogła zwolnić. Noga bolała ją pieruńsko – miała wrażenie, że zaraz wyrżnie na twarz. Szukała losowego punktu, gdzie może się schronić – wąskiej, ciemnej wnęki. Zacisznego ślepego punktu za śmietnikiem. Zadowoliłby ją nawet karczmiany, śmierdzący wychodek. Gdy znalazła taki – wcisnęła się do środka, zamykając za sobą drzwi, a dopiero potem z zalęknieniem spojrzała na to, w jakim stanie jest teraz jej udo. Marsz pewnie tylko zaszkodził ranie, a wysiłek sprawił, że Nara była na granicy przytomności – pozostało jej tylko czekać aż Inoyu zmyli potencjalny pościg i do niej przyjdzie.

  Ukryty tekst

[Inoyū]

Wiedział, co planują. Spodziewał się ich ataku. W którym momencie zauważył ich obecność? A może już od samego początku nie były anonimowe? Być może Yamanaka była mniej empatyczna niż Nara, ale ani przez moment nie pokusiła się o rozmyślanie nad dotychczasowym życiem ich ofiary. No właśnie - ofiary. Nie mogły teraz traktować go podmiotowo. W tej chwili był wyłącznie narzędziem; najłatwiejszym sposobem na dowiedzenie się tych wszystkich niezbędnych szczególików, bez których nie mogłyby ruszyć dalej. Jedyną rzeczą, która ją zaciekawiła w kontekście jego osoby była ta niesamowita zdolność przewidywania. Czy on również był sensorem? Nie wyściubiając nosa poza swoje bezpieczne Soso, nie spotkała jeszcze osoby spoza swojego klanu, która również potrafiłaby w podobny sposób wyczuwać. Niezależnie od tego, czym tak naprawdę była jego umiejętność, ważne było to, że zostały pozbawione elementu zaskoczenia, więc przeciwnik zapewne już od dłuższego czasu był przygotowany na kontrę. I tak też się stało - wraz z pierwszymi ruchami Shikatsu, mężczyzna odpowiedział niemal natychmiastowo i posłał w jej kierunku shurikeny. Skrzywiła się nieznacznie, dostrzegając, że jeden z nich wbił się dość głęboko w jej udo. Nie miała żadnych szans na uniknięcie ataku.
Aż do ostatniej chwili nie miała pewności, czy w ogóle uda im się dojść do etapu, w którym mogłaby wtrącić swoje trzy ryo - rana musiała do tego stopnia zakłócić koncentrację Nary, że jej cień już od samego początku wydawał się być mniej stabilny. Kiedy wyczuła odpowiedni moment, wychyliła się nieznacznie zza ściany, by przy pomocy swojej techniki zmusić go do oddania jej władzy nad swoim ciałem. Musiała działać szybko. Mężczyzna zdecydowanym ruchem chwycił za swój miecz, jednak tym razem, zamiast wymierzać jego ostrze w stronę swoich wrogów, przyłożył je do własnej szyi. Spojrzała krótko na jego twarz. Co wyrażała? Jak nazwać ten amalgamat najszpetniejszych emocji? Zaskoczenie? Przerażenie? Terror? Ojej, Shi zebrało się na torsje? No cóż, ona przynajmniej mogła w ten sposób - jakkolwiek obrzydliwy by nie był - odreagować. On nie miał takiej możliwości. Mógł jedynie patrzeć.
Śledziła pozbawionym wyrazu spojrzeniem ruch ostrza, które gładko zatopiło się w skórze, by już z nieco większym oporem zagłębić się jeszcze odrobinę, jeszcze dalej, w końcu przecinając tchawicę. Chociaż nie brała tego pod uwagę w swoim genialnym planie szybkiego ukrócenia jego cierpienia, mężczyzna zaczął dławić się własną krwią, wydając przy tym wyjątkowo obrzydliwe odgłosy. Nie chcąc już dłużej widzieć jego desperackiej walki o oddech, nakazała mu wepchnąć ostrze jeszcze głębiej. I jeszcze. I jeszcze troszeczkę. Czy już wystarczy? Nie wiedziała. Robiła to pierwszy raz.
Czy było jej niedobrze? Czuła się źle? Absolutnie. Nie czuła nic. Nie czuła zupełnie niczego do tego stopnia, że miała wrażenie, że jest jedynie biernym obserwatorem i zerka sobie zza szybki. Przecież to nie ona, przecież to on. To on to zrobił, nie ona. On trzymał miecz, on sobie poderżnął gardło, a ona jedynie stała i patrzyła. Twarz Yamanaki chyba nigdy jeszcze nie była tak niewzruszona, jak właśnie teraz.
Krew nie trysnęła. W sumie, to sam proces był jakoś tak mniej drastyczny, niż sobie to wyobrażała. Ciecz po prostu ściekała po jego piersi. Nic takiego.
Chociaż najpierw w ogóle nie czuła bicia swojego serca, tak wraz ze skończeniem swojej roboty zaczęło gwałtownie przyspieszać. Nie mogła tego znieść. Serce trzepotało niespokojnie w nieco przyciasnej klatce piersiowej, wywołując niezbyt przyjemne ukłucia. Tylko skąd ta nagła energia? Nie mogła ustać w jednym miejscu. Podeszła wraz z truchłem do najbliższej ściany, by nachylić się nad jego bezwładnym ciałem i poobserwować go przez chwilę. Nie była w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy żył, czy już nie. Twarzyczkę miał całkiem niebrzydką, mógł jeszcze trochę pożyć. Pech chciał, że znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie.
Przyłożyła rozedrganą dłoń do jego czoła, z trudem koncentrując się na swoim zadaniu. Zmarszczyła lekko brwi, jakby to miało w jakiś sposób przyspieszyć ten dość powolny proces. Całość jednak, na szczęście, nie trwała zbyt długo. Durian. Co za durne hasła.
Czując w nozdrzach swąd dymu, pośpiesznym krokiem ruszyła za Shikatsu, w pewnym momencie ją wyprzedzając i wypruła w stronę przeciwną do kierunku, w którym udała się Nara. Nie mogły iść teraz razem - ściągnęłyby zbyt dużo podejrzliwych spojrzeń. Dotarłszy w okolicę wystarczająco oddaloną od miejsca zbrodni, spędziła dobrych kilka minut na niespokojnym włóczeniu się po uliczkach, próbując wyzbyć się tej napędzanej adrenaliną ekscytacji. Kiedy stwierdziła, że upłynęło już odpowiednio dużo czasu, użyła swoich umiejętności sensorycznych, po czym udała się tam, gdzie powinna teraz przebywać Shikatsu. Niezależnie od tego, czy był to jakiś obskurny wychodek czy też niezbyt często odwiedzane tyły starego magazynu, milcząc kucnęła tuż obok Shi, by sprawnym ruchem wyciągnąć bandaż ze swojej torby. Być może nie była medykiem, ale znała podstawy opatrywania ran, które nakazywały w takiej sytuacji nie wyciągać ostrza, a jedynie sztywno obwiązać ranę dookoła miejsca wbicia, żeby broń nie była w stanie się poruszyć podczas wykonywania ruchu. Wyciąganie jej teraz nie było nawet opcją - nie chciała ryzykować wykrwawieniem. Kiedy jakoś uporała się z raną, dokuśtykała razem z Narą do miejsca zbiórki.
Jeżeli już czekała na nie reszta drużyny, to grzecznie pyta pana medyka, czy nie miałby czasem ochoty wykorzystać swoich medycznych umiejętności do polepszenia stanu jej koleżanki. Nie miałoby sensu omawianie w tej chwili czegokolwiek, skoro Shi ledwo może ustać na własnych nogach. Jak już ich koleżka postanowił załatać Narę, to chętnie dzieli się z nimi zdobytymi informacjami.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja Wojenna rangi C
Inoyū i Shikatsu
25/45

---

Od podjętych decyzji nie było już odwrotu. Skoro rozprawiły się z czarnowłosym miecznikiem w dość upiorny sposób, teraz musiały skupić się na ekspresowej ewakuacji i pozostaniu niezauważonym. Skryły się w chmurze gęstego dymu zaledwie moment przed tym, jak grupka marynarzy, zajęta targaniem jakichś skrzyń, skręciła w uliczkę, w której doszło do makabrycznej scenki.
Zarówno Inoyu jak i kuśtykająca Shikatsu były już trochę dalej, kiedy czarny obłok zaczął się rozrzedzać i tym samym odsłaniać zakrwawionego osobnika z poderżniętym gardłem, o którego jeden z tragarzy niemalże się potknął. Wstrząsający widok bez wątpienia wywołał sporo zamieszania i wzbudził małą wrzawę w porcie.
Prócz ewentualnych konsekwencji i potencjalnego pościgu na karku, Nara miała jeszcze inny problem, związany z bolesną raną. Przez forsowane szybkiego tempa chodu, shuriken w udzie lekko się obruszył i przyczynił do nieco większego krwotoku. Kunoichi z Midori postanowiła zająć się tymczasowo raną, wparowując do jakiegoś pierwszego, lepszego wychodka nieopodal knajpy, który okazał się być niesamowicie parszywym miejscem, mogącym wzbudzić wręcz odruchy wymiotne u osób o bardziej wyczulonej estetyce i wrażliwym powonieniu.
Po paru chwilach w paskudnej miejscówce znalazła się również Inoyu, która obwiązała bandażem nogę poszkodowanej i usztywniła pocisk w udzie, by zapobiec pogorszeniu się sytuacji.
Później nie pozostało nic innego jak ruszyć na miejsce spotkania z resztą drużyny. Najwyższa pora, bo do wychodka dobijał się jakiś zapijaczony marynarz. Całe szczęście, że stajnie względem portu były po zupełnie przeciwnej stronie wioski, więc nie musiały obawiać się, że zbliżą się do miejsca zbrodni, wokół którego prawdopodobnie powstał mniejszy lub większy chaos.
Panowie czekali już w ustalonym punkcie zbiórki. Izo nie musiał być proszony. Dość szybko wyłapał nierówny chód Nary i gdy tylko zrozumiał, że ta jest ranna, natychmiast zadeklarował chęć udzielenia pomocy. Wszyscy przemieścili się do stodoły obok, w której cuchnęło trochę końmi, ale był przynajmniej względny spokój. Młody medyk kazał usadowić się poszkodowanej na jakimś pniaku, a potem zajął się przywracaniem nogi do stanu pełnej używalności.
- Będzie bolało tylko chwilę - oznajmił spokojnie, po czym zdjął opatrunek i wyciągnął możliwie delikatnie, ale wciąż boleśnie wbitego w udo shurikena. Cierpienia Shi zostały jednak szybko załagodzone dzięki wpływowi leczniczej chakry chłopaka, która obmywała jego dłoń i pomagała teraz zasklepić ranę.
Niedługo później mogli przejść do wymiany informacji, przy czym to działania dziewczyn w głównej mierze popchnęły śledztwo naprzód. Panowie przełazili pół wioski, na różne sposoby zagadując kupców lub marynarzy o różową flądrę, obejrzeli wszystkie przycumowane w porcie statki i sprawdzili jeszcze kilka innych miejsc, ale nie przyniosło to większych rezultatów. Akolita jedynie na koniec wspomniał, że tutejsza straż jest niedoinwestowana i nie za dobrze radzi sobie z elementem przestępczym.
Do północy mieli jeszcze kilka godzin, ale Hiroya nakazał pozostać w miejscu - przez zamieszane związane z trupem w porcie lepiej było przyczaić się w bezpiecznej stajni i nie wychylać się. W czasie tego krótkiego odpoczynku mężczyzna kilka razy przerabiał ten sam temat, jako że w trakcie dalszego zadania komunikacja nie będzie już swobodna. Powtarzał, że ich celem jest znaleźć dogodną sytuację i dostać się do samego kapitana, by wyłożyć mu ofertę nie do odrzucenia. Słowna dyplomacja mogła nie wystarczyć i prawdopodobnie było trzeba postawić szefa piratów w takiej sytuacji, która wyraźnie podkreślałaby, że to nie on rozdaje tutaj karty.
Wyruszyli przed północą. Ulice Nishihary jak i samo wybrzeże skąpane były w bladej jak cera Inojki, gęstej mgle. Znali lokalizację konkretnego magazynu i dotarli do niego mniej uczęszczanymi uliczkami, by jak najmniej ściągać na siebie uwagę mieszkańców, marynarzy, czy też ewentualnych patroli skromnej straży.
Drzwi pilnował rosły osobnik o cerze popsutej przez ospę. Gdy czwórka przybyszów zbliżyła się, zapytał ich, czego tu szukają. Akolita odpowiedział, że chcą wypłynąć w rejs, a brzydki jegomość rzucił wtedy pytanie, które było elementem hasła. Hiroya bez zawahania odrzekł, że nie wniosą duriana, na co podejrzany typ już nic nie odpowiedział, tylko zapukał w drzwi magazynu w określony sposób. Zaraz po tym drewniane wrota nieśmiało uchyliły się, jakiś szczurowaty typ wyjrzał na zewnątrz, spojrzał na nieznajomą bandę, a potem machnięciem ręki nakazał, aby ci szybko wleźli do środka.
Nieco dalej, w głębi magazynu stała już trójka mężczyzn. Kunoichi już ich widziały. Koordynatorem całego zgromadzenia był rosły osobnik z chustą na głowie, a na tajne spotkanie zjawił się zabandażowany oraz odrobinkę podpity zawadiaka. Ten z bandażami co chwila spoglądał w tył, jakby nerwowo na kogoś wyczekiwał. Zawadiaka natomiast raz na jakiś czas zerkał z figlarnym uśmieszkiem na panie, próbując je poderwać.
- Szóstka? - rzucił w pewnym momencie rosły typ z masywnymi koralami na szyi. - To już będzie wystarczająco. Za niedługo wyruszamy. Dzisiaj będzie burda w knajpie, więc straż będzie miała zajęcie, ale dla przezorności ruszymy mniejsza łodzią i na morzu przerzucimy was na właściwy statek. Pogoda nam sprzyja, dzięki mgle tamci powinni móc podpłynąć w miarę blisko. A co do samej roboty, to już powinniście być zaznajomieni. Wynagrodzenie jako podział łupów. Za pomoc w rozbijaniu statków tych skurwieli, którzy wpieprzyli się nam na wody, kapitan gwarantuje dodatkowe pieniądze. Jeżeli macie wątpliwości, to zrezygnujcie już teraz, bo potem nie będzie takiej możliwości.
Zabandażowany się zawahał przez moment, a potem odezwał się, że czeka na kompana i bez niego się nie idzie. Koordynator wzruszył wtedy beznamiętnie ramionami i stwierdził, że w takim razie będzie musiał spędzić całą noc w magazynie pod okiem jego ludzi, żeby jego wiedza nigdzie nie wypłynęła.
Tak czy inaczej, pięciu (bo bez zabandażowanego) najemników ruszyło za rosłym posiadaczem wspaniałych korali w stronę doków. Tam, pod osłoną nocy, kilku marynarzy uwijało się z przygotowaniami niedużej łodzi do krótkiego rejsu. Nowi rekruci zostali wprowadzeni na skromny pokład, by potem wraz z paroma marynarzami wybyć na szerokie wody.
Chłód bił od lodowatego morza, a Nishihara dość szybko zniknęła w mlecznobiałej mgle. Bohaterom mogło wydawać się, że płyną donikąd, ale wprawieni marynarze mimo fatalnych warunków jakoś potrafili się odnaleźć.
Zawadiaka parę razy próbował zagaić rozmowę z bohaterkami, bo - jak sam wspomniał - lubił ostre i waleczne babki.
Minęło pół godziny, może godzina żmudnej monotonii i kołysania się na zimnych falach, aż wreszcie z gęstej, jasnej zasłony wyłoniły się zarysy o wiele pokaźniejszego okrętu o czarnych żaglach z symbolem ośmiornicy. Łódź podpłynęła do niego, piraci stojący przy burcie zrzucili zrobioną z lin drabinę. W ciągu paru chwili cała piątka najemników weszła na pokład.
Przywitał ich mężczyzna, wpisujący się wyglądem w najbardziej typowe wyobrażenie kapitana bandy piratów. Rosły, brodaty, we czerwonym płaszczu, z szablą przy pasie i pirackim kapeluszem na łbie.
- Witam was, lądowe szczury, na Czarnej Ośmiornicy! Niech wam morze lepiej nie zbrzydnie, bo potrzebuje waszej siły ognia. Ci jebańcy, Słone Łotry, ostatnio wypowiedzieli nam wojnę i trochę nas przetrzebili, ale my im, kurwa, damy radę. Znajdźcie gdzieś tu miejsce dla siebie, pogadamy potem. Sternik zachlał, zarobiony, kuźwa, jestem - odrzekł, a potem machnął niedbale ręką i zostawił najemników.
Na pokładzie było wielu mniej lub bardziej parszywie wyglądających piratów, którzy w tym momencie byli zajęci robotą i przygotowaniem statku do dalszej żeglugi.

[uhide=Inoyū,Shikatsu]2 metry bandaża poszło na nóżkę Shi. Przez te kilka godzin odpoczynku zregenerowałyście 20% chakry.[/uhide]

• Inoyu i Shikatsu [zt], dalej tutaj -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 08#p129308

[Toshiro]

Kiedy nastał poranek Toshiro już jakiś czas był w drodze. Czym prędzej opuścił karczmę pozostawiając za sobą Asakę i Shikaruia samym sobie. Wszystko co się wydarzyło poszło najgorzej jak tylko mogło. Już po wydarzeniach z Midori białowłosa miała do niego pretensje o jedno źle wypowiedziane przez niego zdanie. Wtedy to wszystko się zaczęło i załączył się efekt kuli śnieżnej. Poszli po największej linii oporu wyciągając praktycznie wszystko po kolei. Nie miał pojęcia już teraz co siedziało w jej głowie, a na dodatek sam się w tym wszystkim pogubił, więc nie mógł oczekiwać zrozumienia ze strony Asaki. Z resztą jak już ochłonął i przemyślał wszystko na spokojnie, to wcale jej się nie dziwił, że tak się zdenerwowała. Była przez niego omamiona, mogła się nawet poczuć okłamana i zdradzona, a tak rzeczywiście nie było. Wszystko wynikało z jego, jak to określiła Koseki, obsesji, która nie dawała mu cały czas spokoju, a tak na prawdę jeszcze ani razu nie przejechał się na czymś takim. No może oprócz dzieciństwa, ale oprócz początkowego wykluczenia społecznego i niesmaku, to teraz nie może praktycznie na nic narzekać. Wszystko się ustatkowało, a on po prostu szukał cały czas dziury w całym. Czasem pewne wydarzenia za bardzo wchodzą nam do głowy i potem zupełnie wywracają świat do góry nogami. Tak też było w jego przypadku. Stał się niepotrzebnie zbyt ostrożny, zbyt się bał, że ktoś sobie o nim przypomni i go dopadnie. Oprócz tego wysłał jeszcze list do domu, aby Masaru wysłał mu jego zbroję, doskonale wiedział, że będzie musiał trochę poczekać, dlatego wcześniej zorientował się mniej więcej co jest po drodze. Zdecydował, że za cel obierze sobie wioskę. Nishiharę. Brzmiała bardzo podobnie do jego nazwiska, więc dlaczego nie? Była oddalona o tydzień drogi od Ryuzaku, więc zanim tam dotrze, zbroja powinna być już do niego wysyłana. Pancerz, który sobie zamówił zapewniał mu zarówno ochronę jak i anonimowość, być może pod jego osłoną będzie w stanie odciąć się od otoczenia i przemyśleć to wszystko na spokojnie? Przyjmie wtedy zarówno powłokę fizyczną jak i psychiczną. Być może potrzebuje takiego odcięcia właśnie potrzebował. Takiego odosobnienia z tym wszystkim co zostało powiedziane. Czasem trzeba zrobić jeden krok w tył, aby zrobić dwa na przód i tego się teraz trzymał. Dotarłszy do wioski odnalazł karczmę, o której istnieniu wiedział wcześniej od ludzi, których popytał w Ryuzaku no Taki. Poczekał jeszcze ponad tydzień i dopiero wtedy mógł się cieszyć swoim pancerzem.Pakunek długo na niego czekał, ponieważ nie opłacało się brać tyle żelastwa w miejsce, gdzie było tak gorąco. Teraz jednak będzie dobrze mu służyć, a przynajmniej taką miał nadzieję. Zbroja okazała się strasznie lekka jak na tyle elementów i na dodatek w ogóle nie krępowała jego ruchów zgodnie z obietnicą. Kiedy wrócił z wynajętego wcześniej pokoju podziękował i zamówił ramen z wołowiną. Po posiłku nie trzymało go tutaj już nic więcej, więc ruszył w dalszą podróż. Nie było wiadome kiedy odezwą się Kruki, więc wolał pozostawać w gotowości, a ten dodatkowy element, na pewno mu w tym pomagał.

[Inoyū]

Misja rangi C
Nishiyama Toshiro
1/30

---

Wiosna już na dobre zawitała w Nishiharze.
Mieszkańcy przymorskiej osady - zastali po wyjątkowo chłodnej w tym roku zimie - zaczęli coraz liczniej gromadzić się w okolicznych karczmach oraz pomniejszych knajpach, by nadrobić zamrożone na czas chłodów życie towarzyskie. Ale też nie każdy z tubylców miał komfort beztroskiego biesiadowania, bowiem wraz z delikatnym ociepleniem i odrobinę większą ilością promieni słońca w ciągu dnia, zwiększyła się również liczba turystów, którzy, znudzeni swoją szarą codziennością w innych prowincjach, postanowili wyprawić się nad morze, chcąc doświadczyć relaksujących właściwości szumu fal oraz nakupować dla siebie i dla całej rodzinki masę bezużytecznych bibelotów zza granicy. Spragnieni suwenirów przybysze z odległych krain kotłowali się przy stoiskach z kolorowymi kamyczkami i wyjątkowo tandetną biżuterią, skutecznie blokując swobodne przejście osobom tak obojętnym na egzotyczne klamoty jak Toshiro, którego celem było wyłącznie wydostanie się z osady. W końcu załatwił już to, co chciał załatwić, a mianowicie - odebrał swój pakuneczek ze śliczną, nowiutką zbroją, więc z jakiego jeszcze powodu miałby zabawić w tym miejscu dłużej?
Jednak tak samo jak Nishiyama był nieczuły na uroki tej niewielkiej osady, tak i sami jej mieszkańcy wydawali się być nieczuli na wszelkie problemy, które aktualnie zajmowały jego głowę. Jak na złość wiosna - chociaż, niestety, nie gościła w jego sercu - wprawiła tutejszych w nastrój tak sprzyjający optymizmowi, że dla osoby przeżywającej teraz gorsze chwile mógł się wydawać wręcz irytujący. A poza tym, to przecież nadal miał tak dużo na głowie! Nie mógł przeoczyć momentu, w którym przedstawiciele pewnej organizacji zechcą się z nim znowu skontaktować, więc bezczynne przesiadywanie w jakimś przymorskim miasteczku byłoby niczym innym jak stratą czasu.
Droga prowadząca przez osadę minęła mu bez większych zdarzeń - pomijając paru podpitych mężczyzn, którzy dość natrętnie próbowali zachęcić go do pożyczenia im kilku ryo, jednocześnie przysięgając, że oddadzą, gdy tylko spotkają go następnym razem. I już, już prawie znalazł się na szlaku prowadzącym do innej lokacji, gdy zauważył przed sobą nieduży wóz, a obok niego dość niewyróżniającego się mężczyznę. Na oko w średnim wieku, ani brzydki, ani ładny - ot, najbardziej przeciętny, jak tylko można być. Ubrany był w odzienie schludne, ale skromne. Najpewniej pracownicze.
Mężczyzna ten, odkąd tylko znalazł się w zasięgu wzroku Toshiro, przenosił spore skrzynie z wozu na podłoże, wyraźnie się przy tym męcząc. Kiedy tylko zauważył zbliżającego się Nishiyamę, zaczął nieco wyolbrzymiać te swoje zmęczenie, ostentacyjnie wzdychając i przecierając czoło przy każdej przeniesionej skrzyni. Jeszcze zanim się odezwał, można było dostrzec, że już od paru chwil planował zaczepienie przechodzącego tuż obok shinobi.
— Panie! — odezwał się wreszcie podniesionym głosem, przykładając przy tym rękę do swoich ust, by jego wezwanie stało się jeszcze bardziej donośne. — Ty tam, cały w czerni! Nie chciałbyś sobie przypadkiem dorobić? — dodał tuż po chwili, nawet nie czekając na odpowiedź z jego strony.

---

• Mężczyzna

[Toshiro]

Gdy Toshiro opuścił Ryuzaku no Taki po dość nieprzyjemnej rozmowie ze swoimi przyjaciółmi musiał poszukać sobie coś co zajmie jego głowę na czas dopóki nie skontaktują się z nim Kruki. Dlatego pierwsze co zrobił to posłał po swoją zbroję, aby zastanawiać się nad tym czy aby na pewno dotrze. Czy nie stanie się nic po drodze? Może jakaś napaść? Wypadek? Cokolwiek. Niestety nie była to tak dobra metoda jak wydawało mu się to na samym początku i choć rzeczywiście czasem dawała chwilę wytchnienia, to jak się okazało nie na długo.
W tym wszystkim zdawała mu się jeszcze pomagać sama natura, która obficie budziła się po dość srogiej zimie. Oczywiście srogiej jak na te tereny, to nie to samo co w Karmazynowych Szczytach... No właśnie, wszystko prowadziło w jedno miejsce. Miejsce, w którym to wszystko się zaczęło. Miejsce, w którym się wychowywał, dorastał, poznał bliskich, a także ich stracił. Właśnie przez te wydarzenia stał się taki jaki się stał. Przez to wszystko właśnie doszło do tego, że pożarł się z Asaką. Z początku nie chciał o tym wszystkim myśleć, ponieważ uważał, że racja jest po jego stronie i to on jest tym najbardziej poszkodowanym. Sprawa miała się jednak dużo inaczej. Dochodziło to do niego po czasie, po tym jak już wszystkie emocje opadły i mógł to przemyśleć na spokojnie. Zawiódł i to po całej linii. Musiał to przyznać, że powinno to być rozegrane zupełnie inaczej. Niepotrzebnie trzymał wszystko w sobie bojąc się reakcji innych po tym jak został potraktowany w dzieciństwie, zanim to wszystko "rozeszło się po kościach". Śmierć rodziców również nie była tutaj zbyt pomocna. Wzmocniła jeszcze jego paranoję odnośnie pochodzenia i tego, czy ktoś wie o jego istnieniu i tylko czeka, aby go schwytać czy też zabić. Dlatego zaczął w ogóle podróżować, zaczął kusić los, ale nie działo się nic. Każdy chyba zna to uczucie kiedy czeka się na coś co się ma wydarzyć w napięciu, a potem to się po prostu nie dzieje, prawda? No tak też trochę z nim było. Trochę można go usprawiedliwić, że chuchał na zimne, ale... Ileż można? Tutaj białowłosa miała zdecydowanie rację.
Miasto zdawało się odżywać po przespanej zimie. Sporo się działo kiedy próbował je opuścić. Trafił chyba na jakiś targ czy coś w tym rodzaju, bo wcześniej nie widział tylu ludzi. Ubrany w zbroję podobną do tej samurajskiej zazwyczaj nie miał problemu, aby się dość swobodnie przemieszczać przez miasto. Zazwyczaj ktoś kto zdołał go zauważyć to ustępował mu miejsca. W miejscach tłocznych wiadomo - trzeba było się przeciskać. Nie robiły na nim wrażenia pamiątki "zza granicy", ani nic innego. Jeśli chodzi o sprzęt to miał już praktycznie wszystko czego potrzebował.
Rzeczywiście optymistyczny nastrój otoczenia nie polepszał jego humoru, który dalej był całkiem pochmurny. Nie było też jednak tak, że nie potrafił cieszyć się pięknem nadchodzącej wiosny, bo co jak co, ale ładne widoki to on lubił i zawsze lubił też do nich uciekać. Patrzeć w bezkres natury i napawać się jej pięknem. Niestety teraz nie było na to czasu. Tym bardziej jak co chwilę jakiś pijak zaczepiał go pytają o kilka ryo na alkohol. Oczywiście Toshiro nawet się do nich nie odwracał jeśli go nie ciągali, parł po prostu przed siebie. Przysięgi takich ludzi to wiadomo gdzie można było sobie wsadzić. Tak, dokładnie tam. Przed samym wyjściem dostrzegł mężczyznę, który notorycznie patrzył w jego kierunku, a kiedy spostrzegł, że czarnowłosy również go dostrzegł, to nagle zaczął ekspresyjnie okazywać zmęczenie przecierając czoło z potu, którego tam nie było, a oprócz tego sapiąc i głośno wzdychając. Nishiyama skorzystał z chwili kiedy ten nie miał go w zasięgu wzroku i przewrócił oczami. Jeszcze tego mu brakowało, żeby chcieli mu zaoferować jakąś pracę, którą równie dobrze każdy normalny człowiek może wykonać. Przenoszenie skrzyni nie było przecież aż tak trudne, nieprawdaż? Dopóki facet go nie zaczepił to nie przejmował się zupełnie jego ostentacyjnym przenoszeniem skrzyń. Nie trzeba było jednak długo czekać, aż ten po prostu go zawoła. Toshiro zatrzymał się przy mężczyźnie i zmierzył go swoimi czarnymi ślepiami. Kaptur od jego zbroi spoczywał na górze pleców luźno zarzucony do tyłu, zaś czarne, niedawno ścięte włosy powiewały lekko na wietrze.
-Zależy o co chodzi. Jeśli chcesz żebym pomógł Ci się pakować, to nie lepiej byłoby zatrudnić paru chłopków z wioski zamiast shinobi?- odparł dość oschle, nawet jak na siebie. Zupełnie nie był w nastroju na takie prace, a w szczególności na bycie dobrodusznym samarytaninem.

[Inoyū]

Misja rangi C
Nishiyama Toshiro
3/30

---

Chociaż Toshiro starał nie rozpamiętywać własnych nieszczęść, to jednak jego myśli mimowolnie wciąż wracały do tego jednego tematu. Nurzał się we własnym smutku, rozdrapywał rany, a na końcu jeszcze posypywał je sobie solą, próbując pisać nowe scenariusze. A gdyby zrobił to. A gdyby zrobił tamto. Gdyby nie powiedział tamtego, ale zamiast tego powiedział to, to wtedy wszystko byłoby zupełnie inaczej! Co z tego, skoro jest jak jest. Nishiyama był świadomy, że przeszłości nie da się cofnąć i napisać od nowa, ale jednak nie zrezygnował z analizowania wszystkich możliwych czynników, które złożyły się na jego osobowość oraz zachowania względem najbliższych.
Może i sam Toshiro był pochmurny, ale absolutnie nie można było tego powiedzieć o aurze panującej w Nishiharze - na sklepieniu nie dało się dojrzeć ani jednego, maleńkiego obłoczka. Jedynie wiatr jakoś tak nieprzyjemnie ciągnął od morza, ale wychowany w Karmazynowych Szczytach Nishiyama raczej przywykł do tego typu anomalii pogodowych, więc nie powinno to wpłynąć na jego - i tak wystarczająco kiepskie - samopoczucie.
Mężczyzna natomiast zupełnie nic sobie nie zrobił ani z przewrócenia oczu, ani z niesympatycznego tonu wypowiedzi młodzieńca, ba! Był wręcz zachwycony, że ktoś w ogóle zwrócił na niego uwagę! Dlatego też szeroko uśmiechnął się do bruneta, gdy ten zdecydował się do niego odezwać. Nieco mniej pozytywnie nastawiona była reszta przechodniów, która mijała czarnowłosego shinobi o czarnych oczach i do tego w lśniącej, czarnej zbroi z lekkim niepokojem. Z wyjątkiem dzieci - one były raczej zaciekawione i wgapiały się w niego tymi swoimi okrągłymi, szczerze zainteresowanymi ślepiami.
— O, jesteś shinobi? To tym lepiej! Pewnie masz pan krzepę w łapach za trzech! Nie wspomnę już o tym, że tutaj porządnego człowieka to ze świecą trzeba szukać, same zapijaczone mordy! Gdybym tylko dał takiemu skrzynie z rumem, to pewnie ani jedna butelka by się nie ostała, zanim by je zanieśli, tfu! A pan to nie byle kto! — odrzekł wreszcie mężczyzna, energicznie i z donośnym szczęknięciem odkładając jedną ze skrzyń z powrotem na wóz.
— Ja już młode lata mam za sobą i chociaż nie mogę narzekać, bo jakoś się jeszcze trzymam, to wie pan, jak to jest. Te skrzynki są ciężkie jak jasna cholera, a te ochlejusy nie dadzą mi spokoju, jeśli nie dam im przynajmniej paru na karczmę! Ja wiem, że takiemu shinobi to już nie w smak pomaganie przy tak błahych sprawach, ale zaręczam, że jak mi tylko pomożesz z tym rumem, to będę dla ciebie miał pewną... — przerwał, by rozejrzeć się dyskretnie, czy ktoś przypadkiem ich nie podsłuchuje. Kiedy już upewnił się, że Toshiro jest jedynym odbiorcą jego słów, kontynuował, ale tym razem o pół tonu ciszej. — ...Pewną sprawę, która już bardziej odpowiadałaby twojej profesji. No i trochę pieniążków, bo za darmo to w mordę można dostać. Ale to potem, najpierw muszę obskoczyć parę knajp. Nie proszę o wiele, wystarczyłoby, że zaniósłby pan coś do... o, tamtej karczmy, a ja w tym czasie poradziłbym sobie z całą resztą. Co pan na to? — zakończył swoją zdecydowanie zbyt rozwlekającą się wypowiedź krótkim, konkretnym pytaniem, przy okazji wskazując palcem jedną z karczm, do których Toshiro miałby się pofatygować ze skrzyniami. W oczekiwaniu na odpowiedź Nishiyamy zaczął gładzić swoim wielkim łapskiem niegolony od przynajmniej paru dni podbródek, podpierając łokieć o równo ułożony stos kilku skrzyń na swoim wozie.

---

• Mężczyzna

[Toshiro]

Często było tak, że nieważne jak bardzo byśmy chcieli o czymś nie myśleć, to zawsze dzieje się tak, że wracamy do tej sprawy. Wydaje się, że można od niej po prostu uciec, zająć się czymś inny i rzeczywiście niektórzy potrafią się tak oszukiwać przez dłuższy czas, to jednak zawsze wraca. Trafia Cię w najgorszym możliwym momencie sprawiając, że nie jesteś w stanie normalnie funkcjonować. Często pożera od środka jak choroba jeśli nie uporasz się z tym odpowiednio. To prawda, że nie miało się już wpływu na przeszłość, jednak dzięki błędom popełnionym wcześniej zyskuje się wiedzę, która pozwala na nie powielanie tych samych błędów w przyszłości. Każde doświadczenie w pewien sposób na nas wpływa i kształtuje naszą osobowość. W tym wypadku piętno, które odcisnęło się na czarnowłosym dało mu się aż zanadto we znaki, ale nie tylko jemu. Najgorsze było to, że wpłynęło to na inne, bliskie mu osoby. Sprawił, że nie tylko wygłupił się on, ale i oni źle wyglądali w świetle tego wszystkiego z perspektywy trzeciej osoby.
W samym Toshiro jednak uczucia i obawy kłębiły się wcześniej na tyle, że nie potrafił po prostu postąpić słusznie i uciekał cały czas od właściwej drogi. Czasem trzeba zrobić krok w tył, aby zrobić dwa naprzód. Niemniej jednak okazało się, że najprawdopodobniej to wszystko będzie musiało zaczekać, ponieważ opcja wypełnienia jakiegoś zlecenia po drodze okazała się na tyle "kusząca", że nawet przystanął i postanowił dowiedzieć się o co chodzi. Wszyscy inni zupełnie ignorowali mężczyznę, jednak kiedy shinobi zatrzymał się przy nim, to od razu zaczął przykuwać wzrok innych. Sam jednak nie bardzo interesował się otoczeniem, które ciekawsko czy też z niepokojem spoglądało w jego kierunku. Gdy mężczyzna zapytał czy rzeczywiście jest ninją ten zrobił lekko wymowną minę, która mówiła "serio?". Co prawda mógł go jedynie pomylić z samurajem, ale shinobi, który znał często ubierali się jak on i dodatkowo każdy miał podobny ekwipunek. Może po prostu ludzie stąd nieczęsto widzą kogoś w pełnej zbroi z dwoma mieczami przy pasie. Chociaż kiedy mężczyzna wspomniał o rumie jego twarz nieco bardziej się rozpromieniła. Chociaż to trochę zbyt dużo powiedziane. Po prostu ze stanu zachmurzonego przeszła w lekko pochmurny. Rum był to alkohol, którego spróbował tylko raz i to chyba na jakimś przyjęciu znajomego jego opiekuna, który chwalił się sprowadzonym trunkiem. Jednak jego smak bardzo przypadł mu do gustu. Był dużo wyraźniejszy niż zwykłej sake, aczkolwiek też dużo słodszy, a on wbrew pozorom lubił słodkie rzeczy, choć rzadko je jadał.
Jak na razie jednak milczał i przyglądał się jak mężczyzna przenosi skrzynie, a także słuchał jego poematów o tym jak to ochlejmordy z tej wioski nie chcą mu dać spokoju. Zdecydowanie chciał mu się przypodobać, aby ten wziął jego zlecenie sypiąc jakimiś komplementami. Nishiyama jak na razie nie był "kimś", właśnie był byle kim. Zwykłym shinobi z tyłumu, aczkolwiek dla zwykłego cywila to już mogło być coś. W każdym razie w tej propozycji tkwił jakiś haczyk, który sprawił, że facet podszedł nieco dyskretniej do sprawy i spuścił nieco z tonu, aby powiadomić go o tym, że miałby dla niego jeszcze jakieś inne zlecenie. Toshiro westchnął i spojrzał z lekkim znużeniem w stronę karczmy, po czym przeniósł swój wzrok na mężczyznę.
- Bez przesady, na pewno ktoś by się znalazł. Chociaż rzeczywiście... Na deficyt pijaków i żebraków nie można tutaj narzekać. -oznajmił i przerwał na chwilę zastanawiając się co zrobić z tym wszystkim. -Jeśli tak się sprawy mają, to niech będzie, ale na koniec oprócz zapłaty chce jeszcze ze dwie butelki najlepszego rumu jakiego Pan ma. Mogę nawet odkupić. - powiedział po chwili już nieco bardziej zdecydowanym tonem. Od biedy się nada, skoro już musi zanieść te skrzynie, aby dowiedzieć się o co mu chodzi - niechaj będzie. W sumie i tak nie miał żadnego konkretnego celu, ot postanowił, że nie miał tutaj nic więcej do roboty, to chciał wyruszyć, ale jak znalazła się i praca, to czemu by nie skorzystać? Chociaż jeszcze tak na prawdę nie wiedział co to było, miał nadzieję, że go nie oszuka i gra jest warta świeczki.
-To co konkretnie trzeba tam dostarczyć? - zapytał na sam koniec czekając, aż mężczyzna wskaże co trzeba i nie zwlekając dłużej zabrał się za dostarczenie tego co i gdzie trzeba było.

[Inoyū]

Misja rangi C
Nishiyama Toshiro
5/30

---

Mężczyzna pomachał głową z wyraźnym zadowoleniem, gdy Toshiro wykazał chęć wykonania tego prostego zadania. Raz jeszcze pogładził swój zarośnięty podbródek, po czym klepnął energicznie dłonią w jedną ze składowanych na wozie skrzynek, kiedy brunet zażyczył sobie dorzucenia dwóch flaszek trunku do wynagrodzenia.
— Panie, ależ nie ma problemu. Odłożę panu ze dwie butelczyny za tę przysługę. O, tutaj. — W tym momencie - na potwierdzenie swoich słów - wyciągnął z drewnianej skrzyni dwie butelki z rumem i odsunął je na bok, by nie mieszały się z resztą zapasów. — I nie musi pan nic odkupywać, to tak na zachętę. To nasz najlepszy produkt, ma pan szczęście. Wielu koneserów dałoby się za niego zabić — zachwalał dalej, posyłając mu serdeczny uśmiech. Tuż po doprecyzowaniu warunków umowy handlarz pomógł Nishiyamie wziąć na ręce trzy skrzynie z alkoholem, jedną na drugiej, drugą na trzeciej. Wziął na ręce także i czwartą, ale zawahał się i ostatecznie odłożył ją z powrotem na wóz, zapewne uznając, że to już mogłaby być jednak przesada. Konstrukcja nie była ani poręczna, ani lekka, ale Toshiro na szczęście miał krzepę godną shinobi i był w stanie dźwignąć cały ten balast. Piętrzący się ku górze ładunek ograniczał nieco jego pole widzenia, ale wystarczyło wyciągnąć nieznacznie szyję na bok, by być w stanie jakoś nawigować po ruchliwej ulicy.
— No! — Mężczyzna otrzepał dłonie w dziarskim geście. — To ja może pokażę panu, gdzie trzeba dostarczyć rum — zaproponował i raz jeszcze wskazał kierunek, w którym powinien się udać, słownie dookreślając ewentualne zakręty oraz wszystkie inne bardziej skomplikowane manewry. O ile Toshiro nie zdecydował się potknąć o własne nogi po drodze do karczmy, to pokonanie tej krótkiej trasy przebiegło bez żadnych istotnych wydarzeń. Ani nikt nie próbował mu tych skrzynek odebrać, ani też nie starał się doprowadzić do ich zderzenia z podłożem.
Atmosfera w gospodzie była iście biesiadna. Wraz z momentem, gdy dzierżący zapas rumu Toshiro pchnął barkiem zawieszone na hakach drzwi, by dostać się do środka, jego nozdrza uderzył nieprzyjemna mieszanka zaduchu, zapachu ludzkich ciał i oparów przetrawionego alkoholu. Wewnątrz tawerny bawiła się właśnie masa ludzi - było głośno, było rubasznie. Ktoś wznosił toast, ktoś inny śpiewał niecenzuralną piosenkę, gdzie indziej, w kącie sali, roznosił się donośny śmiech. Towarzystwo było raczej męskie i najwyraźniej dobrze ze sobą zintegrowane. Jeśli młodzieniec rozejrzał się po sali, to jedyną kobietą, którą dojrzał, była kelnerka, która w tym momencie zręcznie uwijała się pomiędzy stolikami, dolewając gościom setne kolejki wysokoprocentowego alkoholu. Widząc obciążonego dostawą bruneta zaprosiła go gestem na zaplecze.
— Wieczór kawalerski — odezwał się do Toshiro łysy barman, pomagając mu rozładować przyniesione skrzynie z rumem. Zaplecze gospody było ciasne, ale utrzymane we względnym porządku. — Jeden ze stałych klientów się hajta i chciał uczcić to z załogą swojego statku, często przybijają do tutejszego portu. A co jak co, ale marynarze potrafią wypić! Alkohol schodzi nam dziś skrzyniami, dobrze, że w końcu przyszła dostawa. Skąd jesteś? Nie wyglądasz na-…
— Rozłożyliście już? Potem sobie pogadasz z dżentelmenem, jakiś gość chce stawiać kolejkę młodemu i wszystkim gościom. — Młoda kelnerka wtargnęła na zaplecze, przerywając barmanowi wpół słowa i przepychając się pomiędzy dwójką mężczyzn, by wyciągnąć od razu dwie butelki, mrugnąć porozumiewawczo do Toshiro i pospiesznie wrócić do rozkrzyczanych biesiadników. Barman wraz z Nishiyamą wrócili na salę niewiele później, gdy świeża dostawa alkoholu została już rozpakowana w odpowiednim miejscu w składziku. Młodemu shinobi pozostało tylko zabrać puste skrzynie z powrotem do handlarza. Robota została wykonana.
— Ratujecie nas dzisiaj. Wracasz już do pracy? Nie zostaniesz na jedno piwo? — zagaił wyraźnie znużony pracą barman, który to dość desperacko szukał sobie towarzystwa, ignorując osobliwą garderobę Toshiro i biorąc go za zwykłego etatowego dostawcę. Skoro ten rum jest taki wyborny, to może zawsze dostarczali go uzbrojeni ochroniarze, by uchronić go przed niepożądanymi łapskami?
Dziewczyna w tym czasie rozmawiała z jakimś jegomościem, pokazując mu etykietę przyniesionej butelki. Ten pokiwał głową twierdząco, a potem zawołał tubalnie i głośno do reszty sali, informując wszem i wobec, że biesiadnicy piją na jego koszt. Tłum zaryczał radośnie.

---

• Handlarz
  Barman
  Kelnerka

[Toshiro]

Alkohol od wielu pokoleń był już używką bardzo powszechną i często zażywaną w bardzo dużych ilościach przez wielu ludzi. Toshiro również od niej nie stronił. Pomimo młodego wieku poznał już piękno bankietów i imprez, na których pojawiały się napoje wyskokowe. Pomiędzy jego podróżowanie, kiedy tylko zawitał na jakiś czas do domu, Masaru, jego opiekun, zawsze wymyślił sobie jakiś bankiecik, albo ucztę, czy cokolwiek innego, na których z początku starał się go z kimś wyswatać, jednak bezskutecznie. Sam Nishiyama również nie lubował się w takich poważnych imprezach i zabawach politycznych, więc często uciekał do innych rozrywek albo po prostu siedział, uśmiechał się i milczał. Przez jego małomówność często zmuszali go wręcz do picia, aby się trochę "rozruszał" i z nimi porozmawiał. Co oczywiście często kończyło się rzeczywiście tak jak zakładali jego "oprawcy". Po alkoholu człowiek zawsze trochę bardziej się otwierał, nieważne jakby był zatwardziałym samotnikiem. Czarnowłosy oczywiście nie był tutaj wyjątkiem, on również nieco się rozluźniał po tej używce. Ostatnio chyba nawet za bardzo się rozluźnił i trochę wymknęło mu się to spod kontroli.
Wracając jednak do teraźniejszości - mężczyzna przystał na jego propozycję odnośnie podzielenia się z nim swoim wspaniałym trunkiem. Zapewniał go, że niektórzy wręcz daliby się za niego zabić, w co akurat szczerze wątpił i na co odpowiedział tylko lekki uśmiechem, ponieważ dalej nie był zbytnio przekonany do tego wszystkiego. Gdyby rzeczywiście tak było, to raczej na pewno nie musiałby wynajmować jego do tego wszystkiego, tylko miałby już dawno swoich, zaufanych ludzi
- Skoro pan tak twierdzi... Mam nadzieję, że nie są to tylko przechwałki, ale o tym przekonam się dopiero po skończonym zleceniu. - oznajmił zakładając ręce na piersi i przyglądając się mężczyźnie, który wyglądał na bardzo zadowolonego z faktu, iż shinobi postanowił pomóc mu w jego małym przedsięwzięciu. Nie było już tak na prawdę o czym gadać, więc zabrał te nieszczęsne skrzynie. Jedna po drugiej lądowały na jego rękach, aż zrobił się z nich stos trzech skrzynek. Całkiem sporo, handlarz nie dorzucił już czwartej, chociaż ewidentnie się wahał. Być może i dobrze, bo choć Toshiro był silniejszy niż przeciętny człowiek, to pośród shinobich raczej nie wyróżniała go siła, tylko inne atrybuty. Kiwnął tylko głową na znak, że rozumie kiedy mężczyzna po raz kolejny pokazał mu cel swojej podróży.
Nishiyama nie należał do tych niezdarnych, więc jeśli chodziło o potknięcie się o własne nogi, to nie było żadnej mowy. Prędzej mógł wejść w kogoś z rozpędu, jednak pakunek nie ograniczał mu aż tak wizji. Wystarczyło lekko odchylić głowę i już prawie wszystko widział. Po krótkim czasie znalazł się w środku, gdzie zabawa trwała w najlepsze. Dotarła do niego prawie każdym ze zmysłów, zarówno do wzroku, słuchu, ale także i do zapachu, bowiem w powietrzu czuć było woń imprezowiczów. Nic dziwnego, w końcu siedzieli w zamkniętym pomieszczeniu, a nie biesiadowali na dworze. Pośród biesiadników nie dostrzegł za to żadnej kobiety, co nieco go zdziwiło, aczkolwiek dało jakiś trop jakiego typu mogła to być impreza. Tak na prawdę nie miało to jednak dla niego żadnego znaczenia, jedyne co miał zrobić to dostarczyć rum. W końcu jedyna kobieta, która okazała się być kelnerką zwróciła na niego uwagę i od razu pokierowała go na zaplecze. Oczywiście czarnowłosy widząc zapraszający gest od razu udał się we wskazaną stronę. Kiedy zaś pojawił się już z tyłu, to karczmarz od razu śpieszył mu z wyjaśnieniami, a także pomocą w rozładunku przesyłki.
- I wszystko jasne. - odparł, aby nie wypaść na gbura, który zupełnie nic nie mówi, a kiedy miał się już przedstawiać wcięła się znikąd oświadczając, że potrzebny jest alkohol. Toshiro odpowiedział jedynie lekkim uśmiechem na porozumiewawcze mrugnięcie i lekko się odsunął ustępując jej zręcznie miejsca. Chwilę później znalazł się z barmanem w głównej sali. Ten zaś po raz kolejny do niego zagaił widocznie znudzony swoją pracą. Chłopak czuł się dokładnie jak on, ponieważ w tym momencie też nie robił tego, do czego był wręcz stworzony, a zajmował się pracą, którą mógł się podjąć tak na prawdę każdy. Czarnowłosy założył ręce na piersi i chwilę patrzył na tłum zastanawiając się nad odpowiedzią.
- Niestety nawet jeśli bym chciał, to nie mogę, ponieważ w mojej pracy liczy się zachowanie trzeźwej głowy. Jeden błąd i może polać się krew niewinnych ludzi, więc jestem zmuszony odmówić. - odparł całkowicie poważnie unosząc przy tym jedną rękę w geście tłumaczenia. - No dobra, jak już wszystko dostarczone i widzę, że macie wszystko pod kontrolą, to będę się zbierał. Powodzenia. - rzucił już na odchodnym wychodząc wolnym krokiem z karczmy zostawiając w tyle rozradowany tłum. Jeśli bez problemu udało mu się opuścić, to nie pozostało mu nic innego jak wrócić do mężczyzny, czy też odszukać go gdzieś pałętającego się w okolicy, co też od razu uczynił.

[Inoyū]

Misja rangi C
Nishiyama Toshiro
7/30

---

Zabawowy nastrój panujący w karczmie nie skusił Nishiyamy do krótkiej przerwy i oddania się beztroskim hulankom - a to dlatego, że Toshiro był profesjonalistą i podszedł do sprawy zadaniowo, jak na doświadczonego shinobi przystało. Zignorował tłum podchmielonych mężczyzn, dostarczył to, co miał dostarczyć i już szykował się do wyjścia. Nawet małego piwka odmówił! Znudzony barman jedynie pokręcił głową z rozczarowaniem, po czym zapełnił swój kufel złotym trunkiem. Nie przetrwałby całej nocy na trzeźwo.
— Polać krew niewinnych ludzi? No muszę przyznać, że masz rozmach. Ja ci mogę polać jedynie trochę piwka — skomentował jego słowa z nieudawanym rozbawieniem, nie do końca zdając sobie sprawę, że to nie był niewinny żarcik. — Ale takie jedno piweczko chyba nie powinno ci zaszkodzić, nie? Ech, no dobrze, już nie nagabuję. Rozumiem. No nic, w takim razie niech ci się wiedzie, cokolwiek tam robisz — burknął zniechęcony i pomachał ręką w jego stronę w geście trochę pożegnalnym, ale też trochę odganiającym. Chyba nieczęsto ktokolwiek odmawia wypicia z nim piwka, więc całkiem możliwe, że poczuł się odrobinę urażony tak zdecydowaną odmową jakiegoś uzbrojonego jegomościa.
— Może wpadniesz jeszcze pod koniec roboty, co? — rzuciła już nieco serdeczniej kelnerka, która na moment przerwała dość agresywne wycieranie szmatą jakiegoś stołu, by posłać w jego stronę blady uśmiech. Szybko wróciła do pracy, gdy jeden z bardziej pijanych gości przypadkiem trącił łokciem naczynie wypełnione trunkiem, rozlewając je po całym blacie. Nikt więcej już nawet nie próbował go zaczepiać - personel był zbyt zajęty sprzątaniem oraz obsługiwaniem rozwrzeszczanych biesiadników, zaś biesiadnicy właśnie jednym haustem wypijali postawioną im kolejeczkę rumu. Nawet nie raczyli podziękować cichemu bohaterowi ich wieczoru, który im ten najwyborniejszy rum dostarczył. Niewdzięcznicy.
Pozostało już tylko wrócić do handlarza i wypytać o szczegóły tego tajemnego zlecenia, o którym wspomniał podczas swojego obszernego monologu. Na miejscu rozładunku czekały na niego jedynie dwie butelki. Dokładnie te, które mężczyzna miał dla niego odłożyć - z najlepszym rumem, jaki ma.
Samego mężczyzny oraz jego wozu jednak jak nie było, tak nie było, więc Toshiro postanowił wybrać się na krótki spacerek w poszukiwaniu zguby. Bez rezultatu - handlarza nie udało się znaleźć przy żadnej z okolicznych knajp. Nawet ponowne sprawdzenie miejsca ich poprzedniego spotkania nie dało żadnych wskazówek dotyczących tego, gdzie mógłby się w tym momencie znajdować. Nagłe zniknięcie mężczyzny, chociaż z pewnością można było określić jako co najmniej dziwne, nadal nie było tak niepokojące jak zaczątki zamieszania zaburzającego porządek tej części miasta. Pojedynczy przedstawiciele straży zaczęli przedzierać się przez zdezorientowaną gromadę ludzi, by jak najszybciej dotrzeć w okolice pewnej karczmy. Gdzieś w tle przebiegła jakaś kobieta, krzycząc do przechodniów, że potrzeba medyka. Coś było nie tak.
Jeżeli tylko Toshiro zainteresował się tym nagłym poruszeniem, mógł zauważyć sylwetkę znajomego barmana, który pośpiesznie zmierzał w jego stronę. Tuż obok niego żołnierskim krokiem maszerował strażnik. Rozglądał się nerwowo, co jakiś czas popychając pracownika karczmy rękojeścią swojego miecza.
— Ja nic nie wiem, przysięgam! Przyjąłem rum od jakiegoś uzbrojonego typa, a potem jakiś facet zaczął szastać pieniędzmi i postawił wszystkim kolejkę, oni wypili i niby na początku wszystko było dobrze, ale potem zaczęło się piekło! Czy ktoś wezwał już medyka? — spytał strażnika dość naiwnie, na co ten zareagował zniecierpliwionym westchnięciem. — No, a wracając jeszcze do tego typa, to jakoś tak bardzo się spieszył, by wyjść i mówił coś o rozlewach krwi, ale już nie wnikałem-... — Barman zamarł na moment, przez parę sekund analizując postać Nishiyamy. — O, to ten! Tam jest! To był on! — krzyknął wreszcie, bez zawahania wskazując palcem na Toshiro. Mundurowy skinął porozumiewawczo do swoich dwóch kolegów po fachu, którzy również zmierzali do miejsca zdarzenia, ale ostatecznie zatrzymali się, gdy ich przełożony dał im znak.
— Ty! W czarnym! Podejdź tutaj na moment! — Strażnik wrzasnął basowo, gestem ręki zapraszając go do podejścia. — Co tutaj robisz i skąd jesteś? Skąd miałeś ten rum? — zasypał go natychmiast gradem pytań. Był gotów w każdej chwili do niego podejść, jeśli młodzieniec akurat nie miał ochoty na pogawędki ze strażą.

---

• Barman
  Kelnerka
  Strażnik

[Toshiro]

Nastrój, który panował w karczmie w ogóle nie udzielił się Toshiro, który nie dość, że nie miał na nic ochoty, to jeszcze przyjął zlecenie, które nie do końca mu odpowiadało, a przynajmniej na razie. Mężczyzna obiecał mu, że po dostarczeniu tych butli z rumem będzie miał jeszcze coś dla niego, co będzie wymagało jego umiejętności. Z drugiej jednak strony zastanawiało go dlaczego w ogóle do tego nie zaczął... Cała ta sprawa była na prawdę dziwna, a chłopak nie wiedział co o tym myśleć.
-Chodziło mi... Ach, nieważne. - nie chciało mu się tłumaczyć, że jego praca jest podobna do pracy zwykłego strażnika, który miał za zadanie pilnować porządku w osadzie. Zdawało mu się, że barman nieco szybciej posklejał fakty kim tak na prawdę jest czarnowłosy. W każdym bądź razie jeszcze chwilę nie chciał odpuszczać, ale po jego zapewnieniach, że na prawdę nie może w końcu odpuścił.
- Po wykonanej robocie mogę wpaść, jak najbardziej, wtedy będę mógł wypić piwko lub dwa, a jak zostanie, to nawet i rum. - odparł uśmiechając się przyjemnie do kelnerki, która też nie dawała za wygraną. Najwidoczniej bardzo im się tutaj nudziło i na prawdę lubili gości z zewnątrz. Nie miał pewności jednak czy dotrzyma danego słowa, w jego fachu różnie z tym bywało.
Po krótkiej chwili był już w drodze powrotnej do mężczyzny, który go w to wszystko wplątał mając nadzieję, że jakoś wszystko się wyjaśni. Jakież było jego zdziwienie kiedy po powrocie nie zastał go tam gdzie mieli się spotkać, a tak na prawdę to w ogóle nie był w szoku, jedyne co zrobił to pokręcił na to wszystko głową. Chociaż mimo wszystko czekały na niego dwie buteleczki alkoholu, który sobie zamówił. Trochę zdziwiło go, że nikt ich jak dotąd nie wziął. W każdym razie rozejrzał się jeszcze dookoła i westchnął aktorsko, po czym schylił się po rum i schował go do torby. Na szczęście była bardzo pojemna i na dodatek nie miał w niej zbyt dużo, więc zmieściły się bez problemu. W takim razie trzeba było przejść się po wiosce, poszukać innych karcz, do których mógł udać się domniemany dostawca, o ile rzeczywiście nim był. Szedł z wypisanym na twarzy wyraźnym skupieniem połączonym z niewyraźnym grymasem niezadowolenia. Sprawdzał jakieś zaułki, dostępne dla wszystkich budynki, przybytki,knajpki i wiecie co? Nic. Zupełnie nic. Zniknął jak igła w stogu siana. Trop, który prowadził od miejsca ich poprzedniego spotkania był już całkowicie zatarty, więc nie mógł nawet o tym śnić, że uda mu się go w ten sposób odnaleźć.
Cholera. Typowo.
Nawet jeśli chciał go zrobić w przysłowiowego konia, to po co ta cała szopka? Rzeczywiście sprawa była co najmniej dziwna. Kiedy on tak sobie hasał i szukał swojej zguby, to we wiosce nastąpiło jakieś poruszenie, na które na początku nie zwracał uwagi, bo jak to we wioskach, wystarczyło zwykłe odstępstwo od normalności żeby zaraz zaczęły zbiegać się tłumy. Jego większą uwagę przykuła dopiero kobieta biegnąca i wołająca o pomoc medyka. Oczywiście widząc to wszystko nie mógł zrobić niczego innego jak ruszyć w kierunku centrum tego wszystkiego. Przechodził pomiędzy różnymi gapiami, aż w końcu dostrzegł barmana, którego karczmę niedawno opuścił. Szedł w towarzystwie strażnika i tłumaczył się z czegoś, co jeszcze bardziej go zaintrygowało. Od razu ruszył w ich kierunku, ten zaś widząc Nishiyamę od razu zaczął wskazywać go strażnikowi. Nie trzeba było długo czekać na reakcję i po chwili wylądował już na dywaniku. Nie protestował ani nie uciekał, ponieważ chciał się dowiedzieć o co w ogóle w tym wszystkim chodzi i co akurat ten barman ma z tym wszystkim wspólnego.
-Skąd takie poruszenie? Co się dzieje? - zapytał od razu podchodząc do wskazanej wcześniej dwójki zanim Ci w ogóle zdążyli zadać swoje pytania.
-Zatrzymałem się w Waszej wiosce po drodze w mojej podróży. Jestem z Daishi z Seiyamy... Rum? No od jakiegoś handlarza, który mnie zaczepił, o tam. - wskazał kierunek, w którym znajdowało się miejsce ich pierwszego spotkania. -Miałem zanieść go do karczmy tego barmana, którego prowadziliście, a potem obiecał jakieś zlecenie, które miało być bardziej odpowiednie dla shinobi. - wytłumaczył wszystko po kolei strażnikom patrząc na nich pytająco oczekując jakichkolwiek wyjaśnień.

[Inoyū]

Misja rangi C
Nishiyama Toshiro
9/30

---

Strażnik machnął ręką w kierunku jednego z kolegów niższych rangą, dając mu znać, że ten uzbrojony mężczyzna jednak nie ma zamiaru się buntować, więc nie będzie potrzebować dodatkowej pomocy w spacyfikowaniu delikwenta. Drugiego natomiast pokierował gestem ręki bezpośrednio na miejsce zdarzenia, dostrzegając po krótkim zerknięciu, że stanowczo brakuje ludzi w tamtej okolicy. Wysłuchał w milczeniu, co Nishiyama miał do powiedzenia. Westchnął ciężko.
— Hej! Ja nie mam z tym nic wspólnego! — zaznaczył po raz kolejny barman tuż po jego wypowiedzi, energicznie gestykulując rękoma w stronę strażnika na znak kategorycznego sprzeciwu.
— Dobra, dobra, cicho — burknął strażnik z wyraźnym zmęczeniem. — Słuchajcie, wrócimy do karczmy, by uniknąć niepotrzebnego zamieszania — zwrócił się tym razem do Toshiro i skinieniem głowy nakazał mu ruszenie przodem. Barmana, niestety, potraktował nieco mniej delikatnie - po prostu trącił go raz jeszcze rękojeścią swojego oręża, wymuszając na nim grzeczne podreptanie w stronę tawerny, która w tym momencie była już otoczona sporą gromadką gapiów. Przedostanie się przez zaciekawiony tajemniczym incydentem tłum nie było łatwym zadaniem, więc, po paru próbach wejścia do karczmy w miarę dyskretnie, koniec końców strażnik dość dosadnie poprosił przybyłych o rozejście się, na co zadziwiająco posłusznie przystali i, zamiast blokować wejście, otoczyli je gęstym wianuszkiem.
Cóż, po przekroczeniu progu karczmy z łatwością można było zauważyć, że tym razem atmosfera nie sprzyjała biesiadowaniu; wraz z momentem, gdy towarzyszący Toshiro strażnik pchnął barkiem zawieszone na hakach drzwi, by dostać się do środka, jego nozdrza uderzyła nieprzyjemna mieszanka krwi, smrodu ludzkich wymiocin i, a jakże, oparów przetrawionego alkoholu. Wewnątrz tawerny umierała właśnie masa ludzi, nie obyło się więc bez wyjątkowo drażniących uszy jęków i desperackich prób wybłagania pomocy od któregoś z bóstw - tego, który akurat słucha. Ktoś akurat tracił przytomność, ktoś inny usiłował wymusić odruch wymiotny, by pozbyć się z organizmu niechcianej substancji, gdzie indziej zaś, w kącie sali, ktoś łkał donośnie, doskonale wiedząc, że to zapewne jego ostatnie... godziny? Minuty? Jeśli młodzieniec rozejrzał się raz jeszcze po sali, mógł dojrzeć również znajomą kelnerkę, która w tym momencie siedziała tyłem do wejścia, chowając twarz w dłoniach.
— Czyli mówisz, że jesteś z Daishi — odezwał się wreszcie strażnik. — Ostatnio też wykorzystali jakiegoś włóczęgę, który potrzebował pieniędzy na powrót do domu. To już drugi raz w tym miesiącu. Nadal nie wiadomo, kto za tym stoi, ale przynajmniej już udało się ustalić, że za te incydenty najprawdopodobniej odpowiada więcej niż jedna osoba. Tak było poprzednim razem. — Wzruszył ramionami. — U góry ustalili już nagrodę dla śmiałka, który pozbędzie się źródła problemu i przyniesie nam jakiś dowód — dodał po chwili, rozglądając się dość beznamiętnie po sali. Barman, który był bardziej sfrustrowany niż przejęty dantejskimi scenami, które odbywały się akurat w jego karczmie, przysiadł na jakimś stołku w kącie i założył ręce na klatką piersiową. Przeklął szpetnie.
— Wspomniałeś coś, że jesteś shinobi? Nie będę ukrywał, że ostatnio mam pod sobą za mało ludzi, by bliżej się temu przyjrzeć, a osady ktoś w końcu musi pilnować, nie? Cholera wie, gdzie oni teraz mogą siedzieć — kontynuował tonem raczej obojętnym, po czym przetarł wolną dłonią twarz. — Jak wyglądał ten handlarz? Może przynajmniej rozejrzymy się za nim po okolicy. Wiesz, teoretycznie powinniśmy cię teraz zabrać ze sobą, by cię trochę pomęczyć o to, co się stało, ale z drugiej strony... jeśli znajdziesz winnych, to ci odpuścimy. Jeżeli zgadzasz się na ten układ, to nie będziemy utrudniać ci roboty i będziesz mógł rozejrzeć się po sali. No a jak nie, to idziesz z nami — zaproponował, patrząc na niego wyczekująco.
Całą sytuację próbował ratować jakiś podstarzały medyk, który uwijał się nad półprzytomnymi ciałami jak w ukropie, usiłując podawać tym, którzy jeszcze mieli chociaż cień szansy na przetrwanie jakiś płyn z niewielkich buteleczek. Niektórzy byli w stanie przyjąć lek, niektórzy nie - wówczas krztusili się własną krwią niewspółmiernie bardziej, aż wreszcie tracili dech i upadali bezwładnie na karczmianych ławach.
Kelnerka ujęła w dłoń jedną z opróżnionych butelek po rumie i zaczęła badać wzrokiem jej etykietę. Pobladła. Odłożyła flaszkę z powrotem na blat i, chcąc upewnić się, że nikt jej w tym momencie nie obserwował, rozejrzała się wokół siebie ze szczerą paniką.

---

• Barman
  Kelnerka
  Strażnik