Nieuczęszczany trakt

[Kyoushi]

• Nie czekając dłużej, ruszyli we trójkę przed siebie. Znak, że nadszedł czas nowości, które miały zajść w życiu czerwonookiego, który pierwszy raz nie jest tym, którego pilnują i skaczą wokół niego. Sam miał wcielić się w rolę opiekuna, który pokieruje odpowiednio nowym Jinchuuriki. Jako, że był jedynym znanym mu władcą demona, posiadał już jakąś szczątkową wiedzę, która na pewno będzie korzystna dla Yamochłona, który mógł poczuć się nieco odosobniony w tej sytuacji. Był aktualnie niezwykle niebezpieczny i im wcześniej dojdzie do pozyskania świadomości na temat demona, tym lepiej nie tylko dla niego, ale i dla wszystkich. Wtedy Kyu będzie mógł podziękować i sobie samemu. Może i on czegoś się nauczy podczas tej wyprawy? Opuszczając Midori, chcieli ominąć wszelkie niesnaski, które miały nadejść. Zwaśnione rody Aburame oraz Nara miały stoczyć tu kolejną wojnę, a obecność dwójki Jinchuurikich w tym miejscu może być arcyniebezpieczny.
  Podróż przebiegała dość gładko. Warunki, w których musieli podróżować z każdą minutą poprawiały się, a wysuszony krajobraz zmieniał się z każdym metrem. To był dobry znak. Idąc z rękami w kieszeni, białowłosy wiedział, że w końcu do tego dojdzie – do pytań, na które będzie musiał znaleźć odpowiedź. Nie spodziewał się tu także obecności Akaruia, który był mu równie obcy, co Yami, jednak nie wiedział, w jakiej sytuacji są pojemniki demona. Ktoś obcy, kto będzie o tym wiedział to dodatkowe zagrożenie, przed którym był ostrzegany przez Katsumi, Shirei-kan Kotei. Jednocześnie, to był jego wybór i jego życie, czegokolwiek by z tym nie zrobił. Nie zamierzał być po prostu bronią Uchiha, lalką, czy też marionetką. W pewnym momencie Yami rozpoczął dialog, który miał zacieśnić więzi między ich trójką. To mogło poluźnić atmosferę.
  - Nie mieliśmy również z Akaruiem okazji do dłuższej współpracy, wcześnie zszedłem niżej w iglicy uprzedzając grupę. Miło mi Yami, do mnie możecie mówić Kyu czy też Kyoushi, nie mam co do tego zastrzeżeń. Skoro już jesteśmy przy umiejętnościach, z tego co pamiętam Akarui, jesteś medykiem prawda? Solidne zabezpieczenie. Jeśli chodzi o mnie… Specjalizuje się w walce bezpośredniej ostrzami, głównie kataną, a także kilkoma żywiołami – w tym wiodącym dla Uchiha, którym jest element ognia. – zakończył, poprawiając delikatnie katanę przy pasie oraz miecz obosieczny przy pasie w lędźwi. Póki co, te informacje musiały wystarczyć. Tuż po tym weszło pytanie, którego się trochę obawiał. Nie chciał jeszcze wszystkiego zdradzać.
  - Trochę drogi nas czeka. Powinniśmy iść w kierunku Samotnych Wydm w miejsce dość wyludnione - niejaki, Tajemniczy las. Tam spotkamy osobę, którą szukamy. Szlag, zapaliłbym… - zakończył, macając się po kieszeniach, w poszukiwaniu petów, których nie miał. Docierając do niepowszechnego traktatu, nastała ich ciemność. To była ostatnia chwila na rozbicie obozu lub znalezienie noclegu. Naprzeciwko nich stanęły przewrócone wozy i martwe ciała – to znak, że wojna rozpoczęła się szybciej niż im się wydawało. – Poczekajmy z tym obozem, to tam to… - zwrócił uwagę Yamiemu, który również to zauważył. – Nie dowiemy się póki nie sprawdzimy. – powiedział, krocząc w kierunku wozów i ciał, zachowując czujność. To mogła być równie dobrze uzbrojona pułapka, której można się było spodziewać. – Wiem, że to nie cel naszej podróży, ale co o tym myślicie? – zapytał, wiedząc, że najprostszym byłoby sprawdzenie ciał, przeszukanie ich, a także odnalezienie jakichś wskazówek, które mogłyby nakierować ich na pochodzenie przybyszów, a także tego co mogło się tutaj wydarzyć.

[Akarui]

Życie jest przygodą, a bagaż jest ciężki.

A każdy ma jakiś bagaż. Yami dźwigał na swoich barkach grozę potwora, dla którego stał się więzieniem. A co, jeśli z niej wyskoczy? Kyoushi z pewnością posiadał własne problemy, które zaprzątały jego głowę. A Akarui? Kiedyś był wolnym duchem, ale teraz wiele na nim ciążyło. Czy Sagisa i jej maleństwo żyją? Czy w Tsurai przy granicy z Tajemniczym Lasem nadal odbywają się porwania dzieci? Trzeba by to w przyszłości sprawdzić. Jednak w tej chwili liczyła się ta chwila. Teraźniejszość. Kiedy to cała trójka chciała opuścić te smutne ziemie, na których umarło tylu dobrych ludzi.

Podróż w towarzystwie nie może się odbyć bez paru miłych, zapoznawczych pogawędek. Nawet biegnąc w stronę Iglicy po tym, jak Hannosuke razem z delegacją Aburame się rozmyli, medyk próbował prowadzić jakąś rozmowę ze swoimi ówczesnymi kompanami. Szło dość opornie i nie byli skorzy do rozmów, pewnie przez te przeraźliwe wieści o demonie i czającej się śmierci, ale warto było próbować. W obecnej chwili dialog rozpoczął Yami, chcąc się dobrze przedstawić swoim obecnym wspólnikom. Potem głos zabrał Kyoushi, mówiąc też parę słów o Tozawie. Przyszła kolej na szatyna: - Tak, nie byłem na tyle wytrzymały, by kontynuować podróż w te tunele. Czułem, że jeśli dalej będę szedł z Wami, medyk będzie potrzebował opieki medycznej. Rozumiecie? Na chwilę przerwał, słuchając tego krótkiego przedstawienia się Uchihy, po czym kontynuował: - Tak jak Yami, prosiłbym nie stosować żadnych honorów, chyba że czujecie je jako potrzebne. Przyjaciółki zwracają się per "Rui-kun", ale to raczej nie dla was, haha. Znam też trochę sztuczek kuglarskich, ale wolę o tym nie rozpowiadać. Znam też podstawy Raitonu, choć mam zamiar się w tym trochę podszkolić. Kyoushi-kun, czy Katon jest jedynym, co odziedziczyłeś po klanie Uchiha? Specjalnie nie powiedział wprost, o co mu chodzi. Kyoushi mógł nie chcieć powiedzieć wszystkiego przy Yami'm i medyk to szanował.

Kolejne wieści nie był już tak spokojne. Kyoushi planował podróż ku Tajemniczemu Lasowi, a w te tereny medyk wolałbym się nie zapuszczać ot tak, bez przygotowania i większej ekipy. I nie zamierzał siedzieć cicho ze swoimi wątpliwościami: - Tajemniczy Las to dość niebezpieczne miejsce na podróż. Mało osób się tam zapuszcza bez porządnego wsparcia. Do tego dziwne rzeczy mogą się dziać tam, w sercu puszczy... Przed wyprawą pod Iglicę miałem misję zwiazaną z terenami granicznymi z Tsurai. Ginęły dzieci a wszystkie ślady prowadziły do Lasu. Udało mi się pojmać człowieka, który je tam wprowadzał, ale sam miał nierówno pod sufitem i nie dało się z niego zbyt dużo wyciągnąć. Zdobyłem za to paru znajomych w tamtych terenach, jeśli mielibyśmy się gdzieś tam zatrzymać. Wspomniał przez moment o małej dziewczynce, która uciekła z rąk prześladowcy i jej matce. A także Kapitanie Ryu i jego wycieczkowcu. Zapraszali do siebie, czemu by nie miał z zaproszenia skorzystać?

Nadchodził czas na postój. Zamiast jednak zejść z traktu, by rozbić obozowisko, panowie zauważyli dość niepokojący obraz na samej drodze. Zgodził się kiwnięciem głowy z Kyoushim, biwakowanie mogą przełożyć, ważniejsze było to, co przed nimi: dwa przewalone wozy i leżące wokół postacie. Nie stało się tu nic przyjemnego. Medyk postanowił odpowiedzieć na przypuszczenia i pytania chłopaków: - Nie przekonamy się, póki nie sprawdzimy. Musicie wiedzieć o mnie jeszcze jedno: zwykle nie potrafię zostawić człowieka w potrzebie. Trzeba sprawdzić, czy ktoś przeżył i się nimi zająć. Do trupa zaraz zbiegnie się zwierzyna i inne robaki. Jednak Ci, co to zrobili, mogą być jeszcze w okolicy, a całość może okazać się pułapką. Jakieś pomysły, jak tam najbezpieczniej podejść? Tu wrócił pamięcią do pytania, jakie wcześniej zadał Kyoushi'emu. Znał Sharingana, wiedział, że to niesamowite oczy, które mogą człowiekowi pokazać rzeczy ukryte. Przydałyby się. Na razie jednak medyk odpiął jedną z kabur i założył na dłoń swój kastet. W razie co.

[Ichirou]

Misja rangi C
Akarui, Kyoushi, Yami
5/60

---

Ledwo co zostawili Śmierć za swoimi plecami, a ta znowu przypomniała o sobie i wyszła im naprzeciw. Mieli jeszcze szansę zawrócić, zapomnieć o zastanych widokach i spróbować wędrówki jakimś innym traktem, ale tego nie zrobili. Być może do kolejnych kroków naprzód zachęciła ich chęć niesienia pomocy, a może to po prostu czysta ciekawość. Spotkali się bowiem z pierwszą tajemnicą, mimo że jeszcze nie trafili do Tajemniczego Lasu.
Blade światło księżyca przedzierające się przez wysokie drzewa w dużym stopniu ograniczało percepcję, ale już z większej odległości śmiałkowie mogli ocenić, że doszło tutaj do jakiejś napaści. Tercet był skupiony i przygotowany na ewentualne zagrożenia, jednak nic zaskakującego się nie pojawiło. Nie dotarł do nich żaden szmer inny niż ten generowany przez lekki wiatr, ani żaden dźwięk inny niż pohukiwanie sowy, która znajdowała się gdzieś daleko. Podeszli więc bliżej, by przyjrzeć się dokładniej temu, co tu się właściwie stało.
Nieduży odcinek drogi nieopodal dwóch przewalonych wozów był całkowicie zdewastowany, tak jakby przeszło tu miniaturowe trzęsienie ziemi. Być może to właśnie ono było przyczyną karambolu.
W bliskiej okolicy miejsca wypadku znajdowały się martwe ciała - zarówno koni jak i ludzi.
Były trzy ciała wierzchowców - dwa przy jednym z wozów, jeden przy drugim. Obalone wozy częściowo je przygniotły i bez wątpienia wywołały sporo obrażeń, ale ktoś ukrócił ich męczarnie, ponieważ miały poderżnięte gardła. Liczba uprzęży oraz logika sugerowały, że był jeszcze czwarty koń.
Jeżeli zaś chodzi ludzkie zwłoki, to walała się ich tutaj piątka. Sami mężczyźni. Po strojach wyglądali na cywili. Dwóch z nich miało jakieś bardzo podstawowe bronie służące do samoobrony, a trzeci jako jedyny mógł w ogóle sprawiać wrażenie kogoś w rodzaju najemnika. Miał na sobie poniszczoną, chroniącą tors kamizelkę, a do prawego uda miał przymocowaną kaburę, któa jednak była pusta.
Choć większość z nich była mniej lub bardziej poturbowana prawdopodobnym upadkiem, to jednak sam karambol nie był przyczyną ich śmierci. Wszyscy cywile najeżeni byli shurikenami, które dotkliwe powbijały się w ich ciała. Jedynie najemnik miał inne rany - jego tors był przebity czymś na wylot. I to nie z jednej, lecz z czterech storn.
Wszystko wydawało się w miarę świeże. Krew co prawda zdążyła już wsiąknąć w suchą glebę, ale gdyby któryś ze śmiałków zdecydował się dotknąć którego z ciał (choćby w celu sprawdzenia pulsu), to mógł spostrzec, że jest ono jeszcze trochę letnie.
Całkiem bystre oko Akaruia zdążyło wychwycić ślady krwi, które delikatnie zamieniły się w bladym świetle księżyca. Prowadziły gdzieś dalej, najprawdopodobniej wgłąb lasu.

[Akarui]

"Kto wpadł w pułapkę: oni jakiś czas temu, czy my za chwilę?"

Ot, myśl przewodnia, która nie dawała spokoju medykowi. Jednak jego natura nie dawała za wygraną. Ciekawość, chęć niesienia pomocy i obawa o stan ciał w tym całym pobojowisku przed nimi były mocniejsze, niż strach przed wpadnięciem w pułapkę. Nie czekając więc na odpowiedź kolegów powiedział krótko przed ruszeniem do najbliższego z ciał: - Panowie, prosiłbym o osłanianie mnie. Jeden może mógłby zejść ze ścieżki gdzieś w bok... Po tych słowach pomaszerował przed siebie, patrząc sobie również pod nogi.

Pierwsze leżące ciało. Mężczyzna, w średnim wieku. Pochodzenie nieznane. Medyk kucnął przy nim, próbując obejrzeć go w świetle księżyca. - Przydałoby się więcej światła... mruknął pod nosem, gdy mu się przypomniało, że nie ma przy sobie nawet pochodni. Z tego co widział, było dość bezpiecznie, choć mięśnie nóg były cały czas spięte i gotowe do odskoku. Widział już podobne pułapki. Do kamizelki podczepione nitki, które napięte albo rozluźnione odpalają serię notek wybuchowych. Dlatego też nie używał rąk do dotykania nieboszczyków, lecz podczepiał się swoimi nićmi chakry, by odchylić ich poła. - Raniony z dalekiego bądź średniego dystansu bronią miotaną. Ale wcześniej spadł z wozu i się poturbował. W ogóle ta ziemia wokół nas... Wstał i podszedł do następnego: - To samo. Kolejne dwa trupy tak samo. Dopiero piąty miał inne obrażenia. - Tu jest inaczej. To musiał być ich ochroniarz. Został przebity z trzech... Podniósł nićmi chakry mężczyznę, by zobaczyć drugą stronę ciała i dokończył: - Z czterech stron. Akarui chciał przyjrzeć się ranom na ciele mężczyzny, by odkryć cokolwiek, co mogło go naprowadzić na jakiś trop. Może zabrudzenia w środku? Ich wielkość? Ślad spalenizny na ciele bądź wyciekająca woda? - Wszyscy martwi od godziny. Może krócej. Nie wiem też, czemu ziemia wokół jest tak popękana i zawalona... Jakaś technika Dotonu?

Wstał i się otrzepał. Rozejrzał po okolicy. Dwa wozy, podobne do siebie gabarytami, i tylko trzy konie. Jednego brakuje? Akarui podszedł do tego miejsca i tak też było. Zerwana uprząż i ślady krwi, ciurkiem, w jednym kierunku. Zawiadomił od razu swoich młodszych kolegów: - Był i czwarty koń i prawdopodobnie szósty uczestnik karawany. Zdołali uciec. Mamy dość ciekawą sytuację... Stanał na chwilę i się rozejrzał. - Albo możemy zostać i na przykład przeszukać wozy, albo podążyć za śladami czwartego konia. Tak czy siak, sam będę nalegał na zakopanie ciał. W innym przypadku zaraz będzie tu pełno wilków. Droga jest za rzadko uczęszczana, by kolejny podróżnik się na nas tu natknął.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Nie czekając zbyt długo, ciekawość wzięła górę. Od razu zresztą ruszył do przodu, a przy okazji odpowiedział na pytanie Akaruia, które ku niemu skierował.
  - Nie jestem z krwi i kości Uchiha, możesz spać spokojnie. Wiele nim jednak zawdzięczam i na honor oraz dumę reprezentuje ten klan. - powiedział, wyjaśniając sytuację. To mogło spokojnie nakierować Tazawę na brak Sharingana, o który teraz niebezpośrednio pytał. Dalsza część dotycząca to miejsce, którym był Tajemniczy Las nie obiła się bez echa. Również zdążył na to odpowiedzieć. - Rozumiem, jest to niebezpieczne miejsce, ale… Możemy skorzystać z Twoich znajomości i mojego doświadczenia. Już tam byłem i jak widać wróciłem cały i zdrów. To miejsce będzie najodpowiedniejsze dla Yamiego- zakończył, odchodząc na bok zmarłych i wozów, by ubezpieczać jedną ze stron w razie niebezpieczeństwa. Rozglądał się dokładnie i nasłuchiwał zgodnie z prośbą Akaruia. Gdy ten tłumaczył co tu się stało, sam białowłosy zainteresował się rozstąpioną ziemią. Odpowiedział wtem na pytanie, które zadał medyk.
  - Tak, wygląda to na technikę Dotonu. Szalenie użyteczna, jednakowoż nie jest jakaś niezwykle trudna do opanowania. Nawet Doko sobie z nią poradzi . Jednak to znak, że zaatakował ich shinobi – zaznaczył, spoglądając uważnie na miejsce, w którym były te uchybienia w szlaku. Teraz wiedząc, że był jeszcze jeden koń, a także ktoś kto ich zabił, mogli określić, w którą stronę podążać.
  - Oczywiście, że powinniśmy ruszyć w pościg. Godzina to nie tak znowu dawno, a ślady są wciąż świeże. Tym lepiej, wilki załatwią za nas sprawę zabierając ciała w las. Taka kolej rzeczy. - powiedział bez litości, kompletnie ignorując sprawę zwłok, które leżały nieopodal. Był shinobi z krwi i kości, nie miał w sobie empatii, jeżeli chodziło o kogoś zupełnie mu obcego. Widzę, że sobie radzisz nićmi chakry, więc nie muszę wspominać o przypadkowych notkach przy ciele – dokończył, samemu kierując się za śladami kopyt. W końcu musiały prowadzić w którąś stronę. Jak widać nie był tak spostrzegawczy jak Akarui, jednak tak duża poszlaka powinna być i dla niego widoczna.

[Yami]

Wstępna rozmowa pozwoliła mi poznać cel naszej misji. Tajemniczy Las. Nie miałem zielonego pojęcia co to za miejsce. Kyoushi zasugerował, że mogą znajdować się gdzieś w kierunku Samotnych Wydm. Czy to dlatego jest tajemniczy jeśli rośnie na wydmach czy rośnie gdzieś po drodze do nich. Do tego nazwa wydawała się być nieprzyjemna co potwierdził Akarui.
- Czym tak właściwie jest ten las? Pierwszy raz o nim słyszę...
Teraz jednak musieliśmy zająć się inną kwestią niż dalszą swobodną rozmową. Chłopaki postanowili zbadać pobojowisko. Wątpiłem w możliwość zastawionej pułapki. Trasa ta nie wydawała się często uczęszczaną tak więc zastawianie zasadzki w takim miejscu nie wydawało się najlepszym pomysłem. Ponadto gdyby traktem przejeżdżali cywile popędzili by do najbliższych wiosek i poprosili o wezwanie wsparcia shinobi. Musiał więc to być ostatecznie efekt już wcześniej zastawionej zasadzki.
Akarui postanowił zbadać ciała. Bardzo dobra decyzja. Może pozwoli nam ocenić z czym tak właściwie mamy miejsce. Kiedy więc wstępnie medyk zaczął narzekać na brak światła zbliżyłem się do niego.
- Mogę coś na to poradzić.
Wyciągnąłem przed siebie dłoń nad którą pojawiła się białą kula, która rozświetliła otoczenie pozwalając Medykowi na sprawniejszą pracę. Dodatkowo w tym świetle może uda mu się dostrzec coś więcej niż tylko szerokie ślady. Każda wskazówka była na wagę złota. Dlatego kiedy Kyoushi wspomniał o naturze ziemi spojrzałem w jego stronę.
- Czy są jakieś techniki których powinniśmy się wystrzegać?
Kiedy Akarui i Kyoushi przedstawili swoje propozycje sam zabrałem głos.
- Pytanie czy to napad w kwestii rabunkowej czy innej. Nie musimy przeszukiwać dobrze wozów ale jeśli znaczna część towaru nie została zabrana możemy spodziewać się czegoś innego. Zlecenia zabójstwa... bądź porwania.
Najważniejsze pytanie jakie powinienem sobie teraz postawić to czy powinienem zająć się tą sprawą. Wszak oznacza ona podjęcie się większego ryzyka. Jeśli zginę rozpęta się tutaj piekło. Z drugiej strony świadomość, że po terenach grasuje morderca, który może zabić kolejne osoby... Westchnąłem głośno.
- Powinniśmy zająć się tą sprawą. Kyoushi poprowadzisz? - rzuciłem z lekkim uśmiechem.
To nie był przyjemny widok. Widziałem jednak ostatnimi czasu na tyle drastyczne sceny, które pozwoliły mi mówić spokojnie bez żadnego ścisku żołądku. Świadomość jednak możliwej wyrządzonej szkody wciąż nie dawała mi spokoju.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Akarui, Kyoushi, Yami
9/60

---

Emanująca światłem kula chakry, która unosiła się tuż nad otwartą dłonią Yamiego, znacząco ułatwiła sprawę i przyspieszyła sam proces przeszukiwania zdewastowanej okolicy. Posoka błyszczała w zimnym świetle, a cała scena wyglądała jeszcze bardziej paskudnie.
Pojawiła się mała różnica zdań co do dalszych posunięć, jednak nie był to konflikt na rangę tego, co miało miejsce między zwiadowcami pod Iglicą. Opinia Kyoushiego okazała się najbardziej decydująca. Prawdopodobnie dlatego, że to on pełnił rolę swego rodzaju przewodnika, którego celem było odpowiednie pokierowanie świeżo upieczonego jinchuurikiego - nie tyle do Prastarego Lasu, co ogólnie na właściwą ścieżkę rozwoju.
Ruszyli póki sytuacja była jeszcze świeża. Pozostawili za sobą trupy, wóz i resztki jego ładunku oraz pozostałe ślady, które wcześniej dostrzegli.
Zanim zdążyli opuścić obóz na więcej niż kilka kroków, Shiroyasha natknął się na coś. Małe, jasne, podłużne zawiniątko leżało sobie na ziemi. Ot, porcja jakichś wysuszonych i skompresowanych ziółek zawinięta w papierek czy inną bibułkę. Białowłosy niemal od razu rozpoznał to jako skręta. Podrzucić mu go pod nogi musiał chyba sam łaskawy Los, który usłyszał wcześniej wypowiedzianą kwestię na tematu braku czegokolwiek do palenia.
Co do samego przemarszu trójki tropicieli - światełko wytworzone przez młodego kupca okazało się kluczowe. Przy samym księżycu szanowni panowie błądziliby po omacku i nie raz i nie dwa zgubiliby trop. Dzięki prostej technice mogli trzymać się cały czas śladów podkutych kopyt konia, który pognał gdzieś wgłąb lasu.
Maszerowali w skupieniu przez kilka minut, może nieco więcej. Przez ten czas na swej drodze dostrzegli kilka mniejszych śladów krwi. Pod koniec obok wgnieceń w podłożu pozostawionych przez konia pojawił się kolejny ślad, który wskazywał na to, że coś zaryło ziemię, a potem po niej się przetaczało.
Kawałeczek drogi dalej ślady krwi nasiliły się, a śmiałkowie zauważyli przed sobą jakiegoś leżącego człowieka wpartego o drzewo. Nie ruszał się. Był zakrwawiony, w jego ciele znajdowało się kilka wbitych shurikenów. Najbardziej obeznany w medycynie Akarui mógł jednak stwierdzić, że napotkany osobnik że być może jeszcze nie umarł, choć jest w stanie agonalnym. Chyba palił się w nim drobny płomyk nadziei, ale lada moment miał zgasnąć.
Ślady konia przechodziły tuż obok, ale prowadziły dalej wgłąb lasu.

[Akarui]

Światło, nosisz je w sobie,
Światło nie zgaśnie choćbyś chciał!

Ych.. Wystarczy jedna rzecz, sytuacja, małe zdarzenie bądź czasem nawet zapach, by nagle w mózgu pobudziły się nieodpowiednie receptory. Wtedy nagle głowa zaczyna pulsować czymś, co wydarzyło się tak dawno. Tym razem była to melodia starej piosenki, zasłyszanej w dzieciństwie na jakimś festynie. Potrafi to zirytować, ale co zrobić? Źródło światła utworzone przez Yami'ego było wielce pomocne w kolejnych działaniach medyka, warto było ot zaznaczyć: - Dzięki Yami, przydatna technika. Gdy skończyli oglądać zwłoki i okolicę Kyoushi podjął decyzję o pościgu za ostatnim koniem. Medyk nie miał ochoty zostać tu sam i choć wiedział, że powinni zakopać ciała, udał się ze swoją ekipą. Może uda im się wrócić tu następnego dnia?

Szli za śladem, oświetlając sobie drogę techniką Yami'ego. W międzyczasie Kyoushi coś dostrzegł na ziemi i podniósł. jakieś białe, podłużne, cienkie zawiniątko. Jakiś papieros? Medyk miał nadzieję, że Białowłosy podniósł to tylko ze względu, że mogła to być jakaś poszlaka, a nie w celu konsumpcji... Dalej jednak było o wiele ciekawiej. Pod jednym z drzew można było dostrzec już sylwetkę człowieka. Akarui nawet się długo nie zastanawiał. Wyszedł przed szereg i zachowując ostrożność i będąc w promieniach światła kolegi zbliżał się do człowieka. Schował kastet do kieszeni i wyciągnął puste ręce, pokazując dobre zamiary: - Hej, hej, trzymasz się? Jestem medykiem, pozwól, że zerknę... Starał się mówić spokojnie i delikatnie, by nie przestraszyć jegomościa. Podchodząc bliżej jednak okazało się, że nawet jakby ten gościu chciał, już raczej nie będzie się bronić czy uciekać. Nadal jednak żyje. Jest więc szansa, że ekipa się czegoś od niego dowie.

Zanim medyk do niego podszedł, musiał upewnić się, że sam jest bezpieczny. Obserwował dłonie rannego, czy czasem nie trzyma w nich jakiejś broni, bądź nie ma jej na wyciągnięcie ręki. Gdy czuł się w miarę bezpiecznie ściągnął plecak stawiając go obok siebie, klęknął przy rannym, złożył dwie pieczęcie, a wokół jego dłoni pojawiła się seledynowa powłoka, tak dobrze kojarzona z Iryoujutsu. Nie dawała tyle światła co kula młodego, ale nie to było jej zadaniem. Medyk znalazł dwa największe zaognienia na torsie mężczyzny, które najbardziej zagrażały jego życiu i właśnie tam przyłożył technikę, chcąc powstrzymać krwawienie. Wtedy powiedział do swoich: - Możecie pomóc? W plecaku na wierzchu mam czysty bandaż. Trzeba będzie przyłożyć tu... Tylko nie poruszyć sterczącej broni. Nie możemy ich wyjąć, bo jeszcze szybciej będzie się wykrwawiał. Akarui nie był tu od prowadzenia przesłuchań, tylko od prób ratowania ludzi. Tym pierwszym może zając się Kyoushi. Albo Yami. Wiedział, że szanse na uratowanie mężczyzny są marne, ale jednak trzeba było spróbować.


...pozwól mi choć jeden raz
Tylko jeden raz przy nim znowu ogrzać się...

  Ukryty tekst

[Yami]

Wykonana technika nie tylko pozwoliła Akaruiowi sprawniej dokonać wstępnych oględzin ale również mógł to zrobić szybciej. Jakby nie patrzeć tego właśnie nam brakowało, czasu. Jeśli ktoś kto dokonał tej masakry uciekał na koniu wówczas szansa na jego dogonienie malała w sposób eksponencjalny. Dlatego tak prosta technika okazała się nagle w tym miejscu tak bardzo efektywna. Co docenił również nasz medyk polowy.
- Mówi się, że powinno się być przygotowanym na każdą ewentualność.
Podążaliśmy śladami krwi. Również i tutaj ta prosta technika odegrała kluczową rolę. Niewątpliwie zgubilibyśmy ślad a następnie zgubilibyśmy się sami w lesie. Jedyny mankament tego wszystkiego to wymóg korzystania z chakry, a także potrzeba nauki techniki i podstaw z nią związanych. To wymaga czasu. Będę musiał kiedyś pomyśleć nad jakąś lampą dla Shinobi. Pewnikiem część z nich będzie szczęśliwa mając przy sobie zawsze źródło światła, które nie będzie nadwyrężało ich sił.
Parliśmy naprzód. Raczej to liczyło się najbardziej, dopiero potem ew. przyjazne rozmówki. Dopadliśmy w końcu do rannego. Akarui niemal od razu wystrzelił, ja tuż za nim aby asekurować leczenie tak jak wtedy wspomagałem go przy ocenie stanu pozostałych osób. Kiedy poprosił o podanie bandaże sięgnąłem do własnej Torby. Sam miałem 15m. Wiedziałem także gdzie dokłądnie się znajduje tak więc wciąż podtrzymując technikę sięgnąłem wolną ręką i wydobyłem 15m. Jednak jedną ręką nie będę w stanie odpowiednio porcjować ilości. Dlatego rzuciłem w stronę medyka.
- Utnij odpowiednią ilość. Będę trzymał wolną ręką.
Rzuciłem następnie w kierunku Kyoushiego.
- Kyoshi. Przygotuj ognisko i osłaniaj nas. - Nie byłem może medykiem, nie wiedziałem jak dobrze nastawić złamane kości. Wiem tyle że trzeba zatamować krwawienie, a gdy ktoś jest osłabiony ciepło ogniska może zaważyć o życiu i śmierci.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Piękna i świecąca kula chakry stworzona przez Yamiego dawała pogląd na sytuację, w tej ciemnicy. Nie chciał się kłócić z Akaruiem co robić,jednak zdawał sobie sprawę, że to teraz najlepsze i konieczne co mają zrobić. Dalsza pogoń czy choćby wyśledzenie sprawcy jest teraz priorytetem, mimo, że docelowo mają próbować okrzesać Yamiego jako nowego Jinchuuriki. Wciąż żaden z nich nie zdawał sobie sprawy kim jest młody Uchiha. "O w mordę, a to co?" Podnosząc tę rzecz, skroił się, że wygląda to jak szluga, którą palili starsi choćby w Ryuzaku, jednak w formie ziół i fajki. Ta była świetnie przygotowana w bibułce, co przyciągnęło niemal natychmiast jego uwagę. Zabrał ją ze sobą, jednocześnie wciąż nie odpalając. Będzie ku temu okazja za parę chwil. Dalsze kroki jak widać były niezwykle istotne, gdzie znaleźli prawie trupa, a trochę dalej ślady kopyt, które były dla niego zbawieniem.
  Akarui od razu ruszył do pomocy osobnika, którym kompletnie nie zainteresował się Shiroyasha. Jakby był pozbawiony jakichkolwiek uczyć, co zostało wspomniane w poprzedniej narracji. Kiedy oni zajmowali się gościem i cięciem bandaży, białowłosy przykucnął przed nim i spoglądał na twarz mówiąc: - Czy ten który Ci to zrobił ruszył dalej na koniu? Z jakiego powodu to zrobił? Co tam się stało przy wozach?- na szybkie pytania oczekiwał szybkiej i rzeczowej odpowiedzi. Nie zamierzał tracić wiele czasu, więc też dobył swoją katanę, która zwisała z lewej strony pasa, rozglądając się za jakimś suchym drewnem, który mógłby znaleźć w pobliżu. Zebrawszy tego trochę, niedaleko gościa stworzył stos. Oczywiście cały czas słuchał, a gdyby nie on, to bliżej byli Yami i Akarui. Nie mieli tyle czasu. Gdy zebrał stos gałęzi, tak by się nie rozwaliły, jednym ruchem ręki nadał ognia na ostrze, a później odpalił nim ów stos, tworząc ognisko. Teraz, mógł zająć się rozglądaniem w terenie i nasłuchiwaniem, na tyle, by jego grupa mogła czuć się bezpiecznie podczas ratunku gościa.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Akarui, Kyoushi, Yami
13/60

---

Mocno pokiereszowany mężczyzna jedynie coś wymamrotał pod nosem, wlepiając pozbawione sił spojrzenie na zbliżającego się Akaruia. Marionetkarz podjął wszelkie środki ostrożności, nie rzucał się do razu na pomoc, lecz wpierw upewnił się, że ranny nie stanowi żadnego zagrożenia. I faktycznie - nie stanowił. Nie trzymał nic w dłoniach, a i nie dało się dostrzec przy nim żadnej broni. Medyk mógł więc wziąć się do pracy.
- Ttto ja jezziłme na kniuu - wymamrotał na pytanie Kyoushiego, bardziej skupiony na walce o życie niż na rzeczowym składaniu wyjaśnień.
Shiroyasha zbierał suche drewno, Yami wyraźnie poprawiał warunki oświetleniowe, a Akarui ratował leżącego osobnika, starając się z całych sił, aby ten pozostał wśród żywych. Liczne rany po shurikenach, utrata sporej ilości krwi, poturbowanie i przetrącony bark - taka była diagnoza Toizawy. Przy pomocy konwencjonalnych metod odratowanie nieszczęśnika byłoby niezmiernie trudne, a może i nawet niemożliwe. Jedynie interwencja przy pomocy odpowiednich technik medycznych mogła coś pomóc. Lecznicza chakra, objawiająca się poprzez jasnozieloną poświatę wokół dłoni medyka, zaczęła zasklepiać krwotoki, potem leczyć rany i stabilizować stan pacjenta. W dalszej kolejności możliwe było opatrzenie ran przy pomocy bandaża kupca oraz nastawienie barku. Do tego czasu Kyoushi już zdążył rozpalić ognisko obok, które zaczęło obdarowywać swym ciepłem wszystkich zebranych.
Odratowany mężczyzna już w lepszym, niezagrażającym życiu stanie mógł zdać relację z ostatnich wydarzeń w bardziej trzeźwy sposób.
- N-napadli na nas. Zbójcy jacyś, nie wiem, nie widział żem ich. To działo się pieruńsko szybko. Ledwo żeśmy się zorientowali, a wozy od jakiego wstrząsu się wypieprzyły i już leżeliśmy na ziemi. I wtedy zaczęło sypać gradem tych gwiazdek ze stali. Ja żem zareagował migiem. Wygramoliłem się szybko i uchwyciłem się konia, który chyba jedyny na kopytach się ostał i zaczął uciekać. Ale dorwali mnie dranie. Znaczy się, nie osobiście, tylko poranili z daleka. Ale ja nie puściłem konia, pędziłem dalej. Uciekłem im. A może pozwolili mi uciec, bo wiedzieli, żem i tak mocno ranny? No i tak gnałem, ale opadałem z sił i puściłem konia w pewnym momencie. Spadłem, przetoczyłem się, doczołgałem pod te drzewo... Już żem myślał, że tu skonam, no ale wy się pojawiliście... - opowiedział, próbując w trakcie relacji poruszyć wcześniej zwichniętym ramieniem. Ku jego zdziwieniu, ręka była sprawna, choć sprawiała mu wciąż trochę bólu.
- To wyście shinobi są? Byliście tam? Co z moimi wspólnikami? Widzieliście ich? Ech, ale żeśmy drogę wybrali. Josuke mówił, że tędy będzie lepiej, że jakieś dziwne rzeczy w Midori się dzieją w lesie i że trzeba ominąć, a tu takie rzeczy... - skończył z rezygnacją w głosie, rozżalając się w nad losem swoim i swoich kompanów.

• 2m bandaża poszły.

[Akarui]

- Teraz uwaga, może troszkę zaboleć..

I trach! Bark wskoczył na miejsce z głośnym strzeleniem a ręka została uwiązana do ciała, by nie nadwyrężać dopiero co naprawionego stawu. Niektóre shurikeny dało się wyciągnąć i im przyjrzeć. Jeśli by były lepszego sortu, to szkoda wyrzucać. A może są na nich jakieś inne ślady? Medyk już kiedyś widział "podpisaną" broń shinobi. Czasem pieczęć, czasem wyrycie na ostrzu. Wszystko mogło być jakąś wskazówką. Chłop miał się już lepiej. Nawet gadał bardziej zrozumiale, choć wychodziło jego mocno wiejskie pochodzenie w samym sposobie mówienia. Najważniejsze, że dało się go zrozumieć. Historia prosta jak stryjaszek świat. Szli drogą, zbójce napadli. Nic nowego i nic ponad to, czego Akarui, Yami i Kyoshi by już się sami nie dowiedzieli.

W tym czasie powstało już eleganckie ognisko i Yami mógł zgasić swoją kulkę. Wielce przydatna technika, aczkolwiek zajmuje rękę. Warto by było mieć ze sobą źródło światła, które by nie potrzebowało operowania dłońmi. Pomysł zaczął sam tworzyć się w głowie lalkarza. To nie było w jego stylu, myśleć tak... Technicznie. Czyżby niedawne przeprowadzanie wymuszonych napraw u Sayuri tak pobudziło jego "soki twórcze"?

Facet czując się bezpiecznie zaczął pytać o swoich towarzyszy. Medyk jednak jeszcze nie wiedział, czy należy sprzedawać uratowanemu takie informacje, skoro sam jeszcze żadnych ciekawych nie podał im. Mógłby poczuć się zbyt pewnie. Dlatego postanowił na razie nie opowiadać o wszystkich martwych na trakcie i uprzedzić swoich towarzyszy, zadając kolejne pytania: - Widziałeś może coś jeszcze? Ilu było napastników? Z jakich kierunków atakowali? I co wieźliście?

  Ukryty tekst

[Yami]

Wszystko zaczynała powoli się rozjaśniać. Nie mówię tutaj o ognisku, które zaczął rozpalać Kyoushi. Chodziło mi o kwestię napadu na wozy. Historia była dość prosta jeśli tak na nią spojrzeć lecz była jedna rzecz, która jakby nie trzymała się kupy. Jeśli rzeczywiście byli tylko przypadkowymi jednostkami dlaczego zostali zaatakowani w tak brutalny sposób, do tego na tak mało uczęszczanym szlaku.
Co jeśli... przewozili coś cennego? Albo co jeśli ktoś ich sprzedał. Skoro zaproponował podróż tymi regionami ten cały Josuke równie dobrze mógł być uwikłany w całą sprawę. Przeliczył się tylko i wyłącznie pod względem tego, że dostanie część udziałów w łupach. Daleko idące przypuszczenie jednak każde jest możliwe.
W czasie rozmyślań pomagałem Akaruiowi zająć się chłopem. Jakoś się trzymał ale widać, że przed nim długa noc. Sięgnąłem do torby po manierkę. Wyjąłem niewielki korek i przyłożyłem ją do ust kolesia. Podniosłem tak, że strumyk przelał się do jego ust.
- Napij się.
Po kilku mniejszych łykach odciągnąłem manierkę i schowałem ją do plecaka. Musiałem teraz zadać kilka niewygodnych pytań w aby zorientować się w całej sytuacji.
- Możesz powiedzieć co przewoziliście i czy poza tym Josuke ktoś wiedział o waszym transporcie przez ten trakt?

[Kyoushi]

• Białowłosy mógł tylko obserwować, co robi Akarui, który mocno pracował nad zdrowiem tego poszkodowanego. On sam nie był medykiem, wiedział tylko jak pozbawiać życia niż je ratować chakrą. Aktualnie nie myślał o tym wcale i robił swoje, próbując wymusić od gościa informacje już teraz. Po słowach faceta mógł wydedukować, co powiedział, bo nie było to zbyt zrozumiałe. On jeździł na koniu, jednak gdzie jest koń teraz? Czyli musiał na nim uciekać, ale z niego w swoim stanie spadł. Tylko tyle można było wywnioskować, co później okazało się faktem. Przeglądając również skręta, białowłosy w tym czasie zebrał drewno i gałązki, które podpalił swoim ostrzem. Ogień rzeczywiście mógł przyjemnie dodać sił. W końcu wieczory w jesieni na pewno nie należały do tych cieplejszych. Gdy gość poczuł się nieco lepiej, w końcu mógł zdać całą relację z wydarzeń, które miały miejsce. Zostali napadnięci, byli to na pewno shinobi, a przynajmniej z nich jeden, który użył techniki Dotonu. Wnioskując po wydarzeniach, dobrze, że nie poszedł w ślad za koniem, bo to nic by nie dało.
  - Więc nie warto iść za koniem… - powiedział praktycznie sam do siebie. Gdy jego kompani pytanie typka, Kyu postanowił być odpowiedzialnym za udzielenie odpowiedzi na pytania tegoż gościa.
  - Nikt nie przeżył z tych, co byli przy wozach. Przykro mi, ale ciesz się, że chociaż Ty przeżyłeś. Jeszcze jedno pytanie. Czy to wasz towar? – Zapytał, wyciągając z kieszeni wcześniej odnalezionego skręta, pokazując typkowi przed twarzą. – Pachnie jak ziele do palenia… - powiedział, biorąc porządnego niucha, przystawiając do nosa. W końcu wcześniej mógł się zorientować, że to jakieś ziółka… Interesował się tylko jakie i skąd się wziął.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Akarui, Kyoushi, Yami
17/60

---

Shurikeny wyglądały absolutnie zwyczajnie. Nie miały żadnych oznaczeń ani zdobień. Dokładnie takie same egzemplarze można było nabyć w stolicy chyba każdej prowincji na kontynencie.
- A dzięki, dzięki - odezwał się osobnik, łapiąc za manierkę. Łapczywie upił kilka łyków, następnie odetchnął z ulgą. Przetarł wilgotne usta rękawem, a potem podniósł się do bardziej siedzącej pozycji. Poruszył odratowanym ramieniem to w jedną, to w drugą stronę. Był trochę zaskoczony, że tak szybko go poskładano.
- No szybko się działo wszystko, ale jak żem teraz tak pomyślał, to głównie z zachodu atakowali. Tak, z zachodu. Od naszej prawej, spozierając według tego, jak jechaliśmy. Nie wiem ilu ich było. Z dwóch albo trzech, a może wincyj. Słyszałem jedynie odgłosy walki, jak już uciekałem na rumaku, no ale ona to raczej za długo nie potrwała.
Padły pytania dotyczące samego transportu, ale tutaj odpowiedź mężczyzny uprzedziły słowa Kyoushiego.
- Zgadza się, to żeśmy głównie wieźli. Dobrze się pali, pomaga odprężyć, w niektórych kręgach chodliwy towar. Do stolicy żeśmy jechali, jeden kupiec złożył duże zamówienie. No a kto wiedział? No te kupiec, do tego dostawca, no i wszyscy chłopaki, z którymi żem wspólnie pracował. Ja pitolę, ale się porobiło.
Po chwili, kiedy poczuł się na siłach, podniósł się ociężale, by rozprostować odrętwiałe nogi.
- Dopaść ich chcecie, że się tyle o nich pytacie? Jak na moje, to nie mogli uciec za daleko. Przecież tych skrzynek było no trochę. Takich o - powiedział, pokazując gestami orientacyjne gabaryty pakunków. - Wszystkie pięknie zabezpieczone, w środku wyłożone siankiem, żeby wilgoć chłonęły, bo ponoć w tym Midori to tera parno jak diabli.
Mężczyzna westchnął ciężko, trochę z zazdrością spoglądając na białowłosego, który delektował się znalezioną fajeczką. Chyba mu trochę zazdrościł. Tak czy inaczej, czekał na reakcje i ewentualne działania pozostałych.