[Event] Iglica i okolice

[Uchiha Masako]

Susanoo zmiłuj się, jaki tutaj ukrop! To nie miłe ciepło rodzimego Katonu, ale jakaś paskudna hybryda żywiołu Suitonu, Katonu i Fuutonu. Co za warunki! Wiedziała, że zadanie będzie trudna, ale widzieć mroczki przed oczami jeszcze przed jakąkolwiek walką i prawie zemdleć - no, to było po prostu zawstydzające. Trzeba było tatki słuchać i więcej po lesie biegać, budując wytrzymałość i odporność ciała. Ale ona wolała bawić się genjutsu i ciskać ogniste kule, więc teraz miała za swoje.

- Wy... wygląda na to, że faktycznie nie doceniłam tego gorąca. Czy ktoś z was mógłby podzielić się wodą? Shikarui-san, mówiłeś, że z wodą jesteś za... - poprosiła nieco słabym głosem, nie zwracając uwagi na pogardliwe komentarze krewniaka. Skierowała wzrok na eksperta od Suitonu, ale urwała na moment zbierając siły, wachlując się swoim kapeluszem, by choć trochę ulżyć ciału. - ...że z wodą jesteś za pan brat? -

Przesunęła się przy tym nieco bliżej centrum smoka, nie chcąc spaść z niego gdyby jednak zaraz zemdlała. Chociaż i tak pewnie umarłaby wtedy szybciej ze wstydu, niż od uderzenia o ziemię. Ależ by reszta tych shinobi miała z niej używanie. Cóż, pozostawało jej mieć nadzieję, że jak już przyjdzie co do czego, to ewentualna walka - o ile takowa się zdarzy - będzie mieć miejsce w trochę chłodniejszym terenie. Miała wrażenie, że widzi jakąś wyspę zieleni na horyzoncie, ale w sumie mogły być to jej majaki.

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Torba, kabura na broń, kołczan, średni łuk.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Czysty horyzont? Coś takiego nie istniało w tej rzeczywistości. Wypaczonej. Wygiętej. Tu smoki oddychały pełnym tchem, a zwykły człowiek wypatrywał najwyższej z wież, która otoczona byłaby ciernistym kręgiem. Przedrzeć się przez niego mogli tylko najsprawniejsi. Wszyscy, którzy tutaj weszli, zdawali sobie sprawę, że cierniami była ta para (czy woda?) buchająca w górę, a wieży nie było komu zbudować. Zresztą nawet gdyby ją zbudowano, to zdziczała natura pożerałaby wszystko, co ludzka ręka postawiła. Jak pożerała nóżki, co się powinęły i nie trafiły na odpowiednią gałązkę. Jak smok pożerał wszystko, co nie uciekało wystarczająco szybko.
Wszystko tutaj było brudne. Razem z horyzontem.
Wskoczył na kryształowego smoka, na jego przód, przykucając na nim tak, jakby w każdym momencie miał z niego zeskoczyć. Jak samobójca - by runąć prosto w dół. I rzeczywiście był gotów do skoku - tylko że nie samobójczego, a tego, który miałby uchronić przed ewentualnym wybuchem, jaki mógł mieć miejsce z dołu. Obejrzał się na wszystkie osoby - przedstawicieli rodu Sabaku, wysłańca kupieckiego miasta i tę dwójkę, co nieco nieśmiało trzymała się ich grupy. Nieśmiało? Zazwyczaj był kiepski w ocenie ludzi. Może to właśnie był ten moment niepoprawnej oceny - może, bo czarnowłosy zwrócił uwagę na to ciche pytanie, które padło. Albo racze na to, że między sobą coś szeptali, bo jego ucho tego nie wyłapało. Ach, niegrzecznie tak podsłuchiwać, niegrzecznie. Jego oczy znów zalśniły czerwienią, gdy wpatrywał się w Masako i Harruchiego przez krótką chwilę, gdy wszyscy zajmowali swoje honorowe miejsca. Uchiha i... i kto? Oczekiwał odpowiedzi. Tej, którą tym razem zamierzał usłyszeć. Tym nie mniej zdziwiło go to, że na jego spojrzenie odpowiedziano spojrzeniem. Na dodatek się uśmiechnęła. Odwrócił głowę do Asaki. Jaka szkoda, że nie dało się mentalnie przekazać kilku myśli. A raczej - on nie potrafił. Bo takt go powstrzymywał przed wskazaniem na przedstawicielkę Uchiha palcem i powiedzenie: "gapi się na mnieee, ratunkuuu". I jeszcze potem..! Ż-że coo? S-sama?! Czarnowłosy był ewidentnie zmieszany w tym momencie, choć bardziej wyglądał na niezadowolonego zewnętrznie. Wyciągnął manierkę, jeszcze raz spojrzał na Asakę, ale podał czarnowłosej bez słowa. Widać było, że kobieta to tragicznie znosiła - te warunki. Tak jak i jej towarzysz. Zresztą... białowłosa też nie wyglądała najlepiej. Dotknął jej czoła i odgarnął włosy, wiedząc, że chroni ją teraz kryształ.
Odwrócił spojrzenie i spojrzał przed siebie, gdy wszyscy swoje miejsca zajęli i można było ruszyć. Jego wizja obejmowała wszystkich wokół i jeszcze kawałek dalej - przynajmniej przez moment, nim znów nie skupił się na obserwowaniu tego, co przed nimi. Zadbał o to, by chakra w jego stopach przytrzymywała go przy bestii, by żaden jego gwałtowny ruch i nabranie rozpędu nie pociągnęło go... w tył na przykład. Czy gdziekolwiek indziej. Otarł pot z czoła, biorąc spokojny wdech przez materiał, którym miał obwiązaną twarz. Nie wchodził w rozmowę toczącą się między organizatorami wyprawy. Nie znał się. Nawet nie wiedział dokładnie, co to jest "gejzer". Ani co to strzela w zasadzie. Jednak słysząc te komentarze, spojrzał prosto w dół, błyskawicznie przeciągając wzrok po 9 kilometrach terenu pod nimi. Przeniósł się na moment na wizję sferyczną, kiedy pojawił się kpiący komentarz Masakiego. Ale tylko na moment.
- 2 shinobi, 1 kunoichi, 9 kilometrów przed nami. Jeden z nich przypuszczalnie należy do przedstawicieli Akimichi. Jedna kobieta z kataną. Brak innych oznak charakterystycznych. Kierują się prosto na nas, prędkość: podobna. Po drugiej stronie znajduje się zniszczony obóz. Należy do sprzymierzonych sił? - Shikarui podniósł się, by stanąć na smoczym cielsku i ściągnął łuk z pleców, sięgając po swoją specjalnie przygotowaną strzałę. - Maksymalny zasięg strzały: 360 metrów. Czy mam strzelać, gdy znajdą się w zasięgu? - Nałożył niemal pieszczotliwie strzałę na Shijime, ale nie napiął cięciwy. Nie było sensu. Zbyt wiele kilometrów ich dzieliło. Zresztą nie każdy chciał być witany metalem na dzień dobry. Jeśli jednak przywódcy nie spodziewali się pomocy... Przyjrzał się papierom, które rozłożone były, a raczej - rozrzucone - wokół namiotu. Niestety wszystko było rozmoczone. Dlatego wrócił wzrokiem do tajemniczego trio, by mieć na nich baczenie.
JUTSU:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce

  Ukryty tekst

KARTA POSTACI

  Ukryty tekst

[Yami]

Udało się, kryształowy smok zrodził się na naszych oczach a w moim sercu lekka obawa przed chwilową wrogością, no nazwijmy to lepiej niechęcią do białowłosej i jej towarzysza. Teraz jednak spisała się na tyle dobrze, że wszelkie niezadowolenia mogłem wsadzić sobie w nos. Boję się pomyśleć co jeszcze jest w stanie zrobić ta dziewczyna. Kryształowego Fenixa albo zamek z kryształu? Najważniejsze, że aktualnie była częścią grupy, a ta powinna sobie nawzajem pomagać, dlatego usadowiłem się na grzbiecie smoka, tak bliżej kryształowego ogona.

Myślałem, że gorzej być nie może. Jak bardzo człowiek może się pomylić. W momencie przelotu temperatura wzrosła diametralnie a gorące opary uderzyły w nas wszystkich. Pot zaczął obficie spływać po mojej twarzy a bandaże szybko zaczęły go poić, ponad to od każdej osoby powoli zaczynało się odczuwać pierwsze efekty utraty wody z organizmu czyli po prostu zapach potu. Nikt jednak nie chciał się na niego skarżyć, rzecz ludzka jak to mówią.
Między dowódcami wywiązała się rozmowa dotycząca gejzerów. Mieli podobne co ja spostrzeżenia. Chodziło głównie o pojawiające się pokłady lawy znikąd. Zaczęli domniemywać, iż sprawcą tego całego zamieszania miał być klan Terumich. Mówili o umiejętnościach i rozlewaniu lawy więc domyśliłem się, że może być to właśnie umiejętność tego "klanu" czyli kontrola lawy, skoro można kontrolować piasek czy tworzyć kryształowe smoki nie zdziwi mnie fakt możliwości wypluwania lawy. Jednak czy taka lawa nie pozostawałaby po sobie pokładów chakry skoro jest wytworem... chakry? Musiałem skonfrontować ten wniosek z głównodowodzącymi. Może podrzucę im inną myśl, którą uznają za inny możliwy trop. Przechyliłem się więc aby mieć lepszy widok na rozmawiającą grupkę i pozwoliłem sobie wtrącić parę groszy.
- Czy jeśli byliby to... Terumi... To czy nasze jastrzębie oko nie widziałoby chakry pod ziemią? Skoro miałoby to wszystko być wynikiem techniki, chakra musiałaby tkwić w lawie, a w momencie jej wyczerpania efekt gorąca powinien zanikać, czyż nie? Poza tym wymagałoby to dużej ilości ludzi i czasu i sił... a takie przedsięwzięcie raczej ciężko ukryć.
Mówienie w takim skwarze nie było przyjemnym doznanie, szczególnie, gdy kropelki potu zaczynały zalewać mi powieki. Przetarłem czoło i sięgnąłem do manierki, aby upić kilka kolejnych łyków cudownej wody, oraz aby zwilżyć gardło oraz osobistą maskę.
- Bardziej prawdopodobne jest to, że ktoś wykorzystał drzemiącą pod ziemią dewastującą siłę. Wówczas wystarczyłoby ją uwolnić. Potrzebna mniejsza ilość energii, czasu, ludzi a przede wszystkim efekt tworzenia gejzerów utrzymywałby się sam bez wydzielania jakiejkolwiek chakry.
Westchnąłem cicho. Nie byłem geniuszem, jednak inny punkt widzenia czasem jest potrzebny... nawet jeśli okaże się błędny.

Lot był męczący ale byliśmy już w połowie. Damy radę. Musimy dać radę. DAWAJ BIAŁOWŁOSA WIERZĘ W CIEBIE. Jeśli ci się nie uda, to po śmierci zabiję ciebie, masz moje słowo... Wysoka temperatura zaczynała oddziaływać również na to co myślę. Już czułem większe poczucie wyzywania innych i wytykania błędów. Potrafiłem jednak zatrzymać te wszystkie słowa w gębie. Ostatecznie nie padła jednak ona lecz dziewczyna o ciemnych włosach, która wezwała na pomoc kogoś imieniem "Shikarui" (majaczy?) oraz towarzyszącego jej nastoletniego chłopaka o równie ciemnych włosach. Swoją drogą... kto to u diabła był?
Na wezwanie upadającej dwójki nie czekał towarzysz Asaki, który popędził do dziewczyny. Aaaa czyli to jest Shikarui... warto zapamiętać. Zacząłem jednak zastanawiać się nad słowami dziewczyny. Za pan brat z wodą. Nie zmarnuje chyba na nich swojej chakry co? Zbliżyłem się w jego stronę używając chakry do przyczepienia się do smoka lecz nasz jastrząb o dziwo zamiast składać pieczęci podał jej manierkę. Szkoda, że ta odlatywała. Przechwyciłem manierkę z jej rąk nim całkowicie straciła przytomność. Był jeszcze towarzysz ale nim niech zajmie się ktoś inny, nie jest mnie dwóch do diaska!
- Nanami? - skierowałem się w stronę naszej Pani medyk i wyciągnąłem w jej stronę manierkę Shikaruia, a sam podtrzymując dziewczynę aby nie zleciała ze smoka. Pytanie co z tym drugim szarakiem. - Poradzisz coś? - dodałem szukając w niej pomocy.
Miałem w zapasie jeszcze swoją manierkę. Jeśli ilość wody jaką podarował nam nasz "Jastrząb" będzie niewystarczająca... oddam swoją. Miałem jeszcze trochę zapasów. Warto byłoby je uzupełnić, szczególnie przed konfrontacją, o której wspomniało Sokole Oko.

Pięknie, no po prostu kurna pięknie...

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

  Ukryty tekst

JUTSU

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Harruchi]

Ufff, co za gorąc. Czy rzeczywiście ktoś z klanu Terumi mógłby być na tyle potężny, aby spowodować aż tak ogromny wzrost temperatury? W dodatku byłby w stanie utrzymać tę technikę aż tak długo? Jeśli tak, to aż dziw, że ów klan jest tak mało istotny politycznie. Osoby z tak ogromnymi umiejętnościami powinny więcej znaczyć na globalnej arenie, a nie być zaledwie szczepem, który nie kontroluje nawet żadnej całej prowincji. Dlatego teoria o Terumi wydaje mi się być nieco naciągana. Mimo to wciąż chyba lepiej mieć taką naciąganą teorię, niż żadną. Człowiek wtedy lepiej czuje się gdzieś w środku, co jest bardzo ważne. Na zewnątrz bowiem nie ma szans czuć się dobrze. Ten ukrop jest powalający do tego stopnia, że nie mam siły robić nic, poza skupianiem się, aby nie spaść z kryształowego smoka.
Staram się utrzymać na naszym środku transportu, dając sobie pomóc wszelkim zainteresowanym tym medykom.

KEKKEI GENKAI: Shōton no Jutsu
NATURA CHAKRY: Fuuton
STYLE WALKI:
UMIEJĘTNOŚCI:
Nabyta -
PAKT: brak
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 30
WYTRZYMAŁOŚĆ 20
SZYBKOŚĆ 21
PERCEPCJA 22
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 20
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 82
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU E
GENJUTSU
STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
---
---
---
IRYōJUTSU
FūINJUTSU E
ELEMENTARNE
KATON
SUITON
FUUTON C
DOTON D
RAITON
KLANOWE D
JUTSU:
Ninjutsu:
Bunshin no Jutsu [E]
Henge no Jutsu [E]
Kai [E]
Kawarimi no Jutsu [E]
Kinobori no Waza [E]
Suimen Hoko no Waza [E]
Nawanuke no Jutsu [E]

Fūinjutsu:
Fūin no Jutsu [E]

Shōton:
Shōton no Jutsu: Reberu Di [D]
Shōton: Kuri no Ruhoīru [D]

Fūton:
Fūton: Enshō No Kaze [D]
Fūton: Furai Uchiwa [D]
Fūton: Fūsajin [D]
Fūton: Gōkūhō [D]
Fūton: Komakai Butokai Tatsumaki [C] viewtopic.php?p=119575#p119575
Fūton: Kaiten Shuriken [C] viewtopic.php?p=119661#p119661
Fūton: Reppūshō [C] viewtopic.php?p=120567#p120567
Fūton: Kamaitachi [C] viewtopic.php?f=86&t=7200&p=122378#p122378

Doton:
Doton: Doro Kawarimi no Jutsu [D]
Doton: Moguragakure no Jutsu [D]
Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu [D]
Doton: Doryūsō [D]

[Ichirou]

Odpisik

Próba dziewuchy z niewyparzoną gębą zakończyła się pomyślnie, więc wkrótce cała grupa znalazła się na całkiem imponującym, kryształowym smoku, który posłużył jako środek transportu. Rozwiązanie całkiem dobre, bo Ichiemu, nauczonemu doświadczeniami z ostatniej większej batalii, wcale nie było spieszno do trwonienia swojej cennej energii. Zresztą, masywny twór miał tę przewagę nad piaskowymi chmurkami, że cała drużyna mogła zabrać się za jednym razem. A jak się okazało, odcinek do pokonania wcale nie był taki króciutki.
Pułap gwarantowany przez smoka dawał względne bezpieczeństwo, ale buchające pod spodem gejzery dawały się we znaki. Brązowowłosy Sabaku sięgnął więc w wolnej chwili po manierkę, by upić z niej kilka łyków wody, która pochodziła rzecz jasna z podziemnej rzeczki ochrzczonej jego nazwiskiem. Ten fakt na tyle łechtał jego ego, że piłby tę wodę ze smakiem nawet gdyby była ona w rzeczywistości niezwykle paskudna.
Wszechobecne obłoki pary skutecznie ograniczały wizję, więc pasażerowie szklanego stwora musieli po prostu dobrze się trzymać i polegać na wzroku tego, którego oczy były w stanie wypatrzeć o wiele więcej. Ichirou z braku sensownego zajęcia uczynił te kilka kroczków w przód i zagadał do dziewczyny sterującej smokiem.
- Nawet ładny ten kolor, ale jak na mój gust to do twojej urody bardziej pasowałaby biel, ewentualnie złoto. Macie w ogóle jakiś wpływ na barwę swoich tworów, czy po prostu się z nią rodzice? Widziałem już czerń u takiej jednej babuni i podobny do twojego karmazyn, no ale jego właścicielowi się zmarło, gdy towarzyszył mi podczas wojny. Podobno historia lubi się kołem toczyć, ale ja nie jestem przesądny - odpowiedział z pełnym luzem, tak jakby gadał sobie właśnie z jakąś znajomą napotkaną na ulicy. Nie dawał po sobie tego znać, ale dobór słów jak i sama mało sensowna gadanina były całkiem celowe, a celem tym była rzecz jasna drobna złośliwość. Pani Asace chyba było już dosyć cieplutko, do tego musiała sterować tym dużym stworem, więc był ciekawy, jak zareaguje, kiedy ktoś jej nagle zacznie gadać nad uchem.
- Masz jakiegoś krewniaka, który operuje szafirem? Porobiłbym jakieś przymiarki do nowej biżuterii - oznajmił, palcami bawiąc się swoim dosyć masywnym, złotym wisiorem z wieloma okrągłymi, niebieskimi kamieniami.
- Ech, ależ gorąc - skomentował chwilę później, już znacznie głośniej i bardzo ostentacyjnie, wachlując się przy tym dłonią w iście aktorski sposób. Nie to, żeby był całkowicie odporny na otaczającego warunki, ale z niektórym tutaj było już słabiutko i to go minimalnie bawiło.
Odrobinę spoważniał podczas wymiany zdań przez przywódców. Sam nie miał pojęcia, co może być źródłem lokalnych anomalii, więc nie zamierzał się wymądrzać jak co poniektórzy i wszelkie wydumane teorie zachował dla siebie. Przypuszczenia odnośnie Terumi średnio mu się podobało. Mimo wszystko miał w tym klanie kumpla, a lawowa gałąź Terumich trochę pomogła Sabaku w obaleniu kościanego klanu.
Kiedy byli blisko dotarcia na bezpieczniejszy grunt, grzeczniutki, kulturalny i ułożony chłopaczyna z cudownymi umiejętnościami poinformował resztę zespołu o zmierzającej w ich stronę trójce ninja. W tym momencie Asahi przeniósł swoją uwagę na przywódców całego przedsięwzięcia, czekając na jakiś komentarz z ich strony. Jeżeli tamta trójka należała do zwiadowców, to nie pozostało nic innego jak cierpliwie poczekać na jakiś raport. Skoro pędzili, to musieli mieć jakiś cel. Przekazanie informacji, ucieczka?
Przy takim pozytywnym obrocie spraw wraz z dwoma kompanami ulokuje się w jakimś względnie spokojnym miejscu, upije łyczek wody i przygotuje się na dalsze wydarzenia.

---

Jeżeli dowództwo nie rozpozna tamtej trójki jako swoich, trzeba będzie się liczyć z możliwą koniecznością konfrontacji. Głupotą byłoby nie wykorzystać czasu i przewagi, jaką dawała odległa wizja Shikaruia.
- No chyba nie będziemy im urządzać komitetu powitalnego w jednej wielkiej grupie? - odezwał się do wszystkich członków ekipy zwiadowczej. - My z Klepsydry przyczaimy się gdzieś z boku. Jeśli dojdzie do walki, zaskoczymy ich z flanki - wyjaśnił krótko swój plan i o ile nikt nie miał obiekcji, rozejrzał się za jakimś dogodnym miejscem, które gwarantowało osłonę przez wzrokiem nadchodzących. Jakieś głazy, wielkie drzewo lub coś w tym stylu. Seinarowi i Kuroiowi zalecił to samo, bo w końcu mieli trzymać się razem.
Potem należało uzbroić się w odrobinę cierpliwości i wyczekać nadejścia nieznajomych. Gdyby doszło do starcia, odczeka tę króciutką chwilę, żeby się za szybko nie zdradzić i dopiero wtedy podejmie jakieś działania.
Gdyby tamci okazali się mieć pokojowe zamiary, to Ichirou przysłucha się przez moment rozmowie, a potem wróci do reszty gromadki z informacją, że już wykonał swoją potrzebę za krzaczkiem.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Nowy mistrz sytuacji, wyczucia czasu i doboru odpowiednich słów! Toż to nie kto inny, ale Pastuszek, który może i nie chciał źle, może i miał dobre intencje chcąc pocieszyć użytkowniczkę mokutonu, ale szczerze powiedziawszy nawet Kuma poczuł tę szpilkę wbitą w jej ego. Syknął sobie cicho pod nosem doceniając jednocześnie kąśliwość, ale i neutralność tej uwagi. Wymierzona pięknie w punkt, niby pozytywna, ale jednak drażniła jak drzazga wbita w oko.
Nadszedł jednak czas, prawdziwa próba dla Asaki, bowiem wyłoniła się przed szereg, chciała pokazać swoje umiejętności, tylko że... nie do końca była pewna, czy to odniesie skutek. Zrobiła jednak coś o wiele mądrzejszego niż władczyni mokutonu, czyli huh... po prostu zrobiła najpierw próbę, a dopiero później zaczęła działać. To co się ukazało Kumie przed oczyma było... boskie! Nigdy nie wpadł na to, by za pomocą chakry wykreować własne zwierze, a do tego jeszcze do transportu. Chmurka była... okej? Po prostu wystarczająca dla niego samego, nie potrzebował tworzyć ogromnej chmury piachu, czy jakiegoś piaskowego kolosa, by przenosił większe ilości ludzi, bo podróżował głównie sam. Popatrzył na smoka, na jego majestat, na to jak mienił się w osłabionym nieco przez korony drzew świetle.
-Łał - potrafił tylko tyle z siebie wykrzesać. Szczerze powiedziawszy to nawet najbardziej niszczycielskie techniki nie robiły na nim wrażenia, jak ta. Prosta, skuteczna, ale i mająca w sobie jakiś pierwiastek piękna. Z radością usadowił się na nim spoglądając co jakiś czas w jaki sposób dziewczyna go kontroluje. A może ten twór żył własnym życiem i nie potrzebował nikogo do pomocy? W końcu się unieśli, znowu w drodze, chociaż tym razem podróż była zdecydowanie bardziej przyjemna no i oczywiście mniej męcząca. Pojawiało się coraz więcej gejzerów - jak się okazywało metoda ze smoczkiem była o wiele bardziej skuteczna, niżeli chmurki Sabaku, bo ten potrafił wziąć więcej osób na raz. Gdyby tak przy każdej okazji Sabaku musieliby przywoływać chmurki i przenosić po kilka osób na raz ich zwiad byłby raczej czołganiem się, niżeli podróżą. Dowódcy rozważali o tym czemu gejzery powstały i w takiej ilości, jednak Kuroi nie włączał się w dyskusję, ponieważ nic ciekawszego nie wymyślił i nie miał do powiedzenia. As simple as that. Nie podejrzewał jednak Terumi, by zaczęli niszczyć las bowiem nie widział w tym jakiegoś głębszego powodu. Po co robić to w środku lasu, skoro można zrobić to pod jakimś miastem i zrównać je z powierzchni ziemi? Nie zmieniało to jednak faktu, że było gorąco i duszno, więc Kuma odpiął swoją dzielną manierkę, po czym wychylił kilka łyków chłodniejszej wody. Nie zimnej, bo jakby nie patrzeć też się nieco podgrzała, ale na pewno była chłodniejsza niżeli to co ich otaczało. Uwaga władającego łańcuchami była tak zbędna, niepotrzebna i nie podpasowała staruszkowi. Jeszcze jak dodać do tego, że zapewne on sam, jak i Ociroł potrafili latać, to nagle cała sprawa nabierała kolorów i Masako po postu się zbłaźnił. Co do tego, że jego kuzyn zaczął sobie rozmawiać o... estetyce, wolał nawet nie wspominać. Nadstawił jednak uszko, gdy do tej pory raczej cichy Shikarui zaczął mówić. Nieznana trójka shinobich pojawiła się na horyzoncie. I raczej nie byli to sojusznicy, skoro dowódcy wyprawy o nich nie wspominali. Oczekiwał jednak najpierw znaku od nich, byli jednak dosyć daleko, tylko że nie mogli uważać, że inni shinobi nie wiedzą o obecności członków wyprawy. Nadal była to jednak trójka na... dużo dużo więcej ludzi. Już same dowództwo było w tej ilości, grupa Bydlaków także nie wspominając jeszcze o innych. Gdyby jednak byli to potwierdzeni ludzie, to szafa gra i lecimy sobie dalej.
Gdyby jednak nie... To rozdzielenie się było dosyć rozsądne tylko... jakby nie patrzeć to miejsce było pełne gejzerów, podłoże nie było zbyt dogodne do podróży na piechotkę, a ryzyko poparzenia było ogromne. Tą walkę można było skończyć zanim się zaczęła. No i hej! Został pominięty! Liczył na jakieś zgrane trio razem z Ocirkiem i Seinarkiem, a tu proszę bardzo, Diabołek pamiętał tylko o Pastuszku, a Staruszek został zapomniany. Przyczajenie się z boku miało tylko jedną wadę - musieli być bliżej.
-Poczekajmy aż odległość się zmniejszy, wtedy się rozdzielmy - dodał jeszcze od siebie Kuma, bo nie zamierzał stać z boku i tylko patrzeć jak Analogiczne Zegarki działają! Jego planem było dotarcie do drzewa, które nie miało zbyt bliskiego kontaktu z jakimś gejzerem obok, a następnie zakamuflowanie się na nim. Nie miało to być nic nadzwyczajnego, ot po prostu po złożeniu kilku pieczęci Kuroi postanowił kucnąć i zamienić się w wystający konar drzewa, z gałązkami, liśćmi i takie tam pierdółki. Wystarczające, by nie zwracać na siebie uwagi - w końcu byli w lesie, kto więc dostrzegał w nich podstęp?

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Oesu jak pierdzielą... Seinaru nie wiedział już, czy robi mu się słabo od tego gorąca, czy od ich niezamykających się jadaczek. Terumi, Katon, sraton... Kei tylko przewrócił oczami na tą ich dyskusję i zajął się wypatrywaniem na horyzoncie jakiejś manierki z wodą. Tym razem dla odmiany skorzystał z tej Kuroia, dosłownie kilka łyczków do brzuszka i kilka na bandankę, aby wciąż była mokra. Tak, ciepła i wilgotna, taką lubił najbardziej. Oddał potem koledze to co zostało i zajął obserwowaniem sytuacji w grupie. Kilkoro pierwszych już się wykruszało, wyglądali słabo i blado. Seinaru przytrzymał Harruchiego za ramię, aby nagle nim nie zachwiało i po prostu nie spadł ze smoka prosto na rozpaloną ziemię.
- W porządku? Może weź usiądź albo się połóż, bo zaraz gibniesz w ogóle nie w tą stronę co potrzeba... - Odezwał się do kolegi z drużyny. Widać było, że opiekę nad Asaką mógł spokojnie powierzyć Ocirowi, bo on zainteresował się nią aż za bardzo. Mało romantyczny moment na podryw, ale z drugiej strony teraz nie miała za bardzo jak się przed nim bronić. Ichirou, ty stary lisie...
Uwagę wszystkich zwrócił raport Shikaruia, czyli zwiadowcy stojącego gdzieś na przedzie i skanującego okolicę przed nimi. Seinaru nie spodziewał się konfrontacji zbrojnej z wypatrzonym trio. Trzeba byłoby być niespełna rozumu, aby rzucać się na ich liczniejszą grupę. Za dużo niewiadomych aby cokolwiek można było wnioskować, ale samuraj mógł iść o zakład, że zanim jeszcze zlezą ze smoka pojawi się już milion teorii kto to jest i jak sobie z nimi poradzić. Już miał nawet gotowe w głowie westchnięcie na kolejne tysiąc przydatnych porad. To co Seinaru postanowił zrobić, to poczekać po prostu na informacje i ewentualne rozkazy od dowództwa. Jeśli nie będą niczego wiedzieli o prawdopodobnych przyjaznych innych grupach w tej okolicy, to trzeba będzie być gotowym na najgorsze. Póki co jeszcze Kei nie prężył muskułów na 9 kilometrów do przodu.
Jeśli trzeba będzie podjąć jakieś kroki i jeśli Dowódca zezwoli na realizację planu Ocira, wówczas Seinaru oczywiście wspiera go w tej małej dywersji. Razem z nim szuka miejsca do przyczajenia się, chociaż w głębi duszy nie był przekonany czy aż takie środki ostrożności naprawdę są konieczne. W razie czego jednak będą mieli ten element zaskoczenia i może nawet uda im się go wykorzystać. Ale wciąż to jeszcze 9 kilometrów... (no dobra teraz może już trochę mniej)

  Ukryty tekst

[Asaka]

Bo życie i świat dzieli się na dwa rodzaje ludzi: na tych, co lubią pozory sprawiać i na tych, którzy mają je centralnie w rzyci. Szanowny małżonek Asaki żył pozorami, maskami, które zakładał raz po raz, by przypodobać się temu i tamtemu, by wyciągnąć z tego dla siebie jak najwięcej korzyści. Bo gdy cię lubią, to patrzą na ciebie inaczej, czyż nie? Ulgowo. Asaka miała z kolei pozory kompletnie gdzieś. Mówiła co myślała – zazwyczaj – a że komuś mogło to nie pasować? No dobra, prawda jest taka, że Asaka zazwyczaj nie mówiła nic, chyba, że ktoś zalazł jej za skórę. Albo chyba, że chciała odrobinę napsocić, wcisnąć gdzieś małą szpileczkę, szturchnąć kogoś. Ot, trochę dla zabawy, trochę ze złośliwości, ale nie po to, by komuś sprawić przykrość. Ichirou rzecz jasna absolutnie niczym jej nie podpadł ani nie zalazł za skórę. Wydał się za to idealny, by dostał małego, mentalnego kuksańca. Ale oczywiście Shikarui wziął to za wielgachną obrazę i kłaniał się tutaj w pas. Zupełnie niepotrzebnie. Zresztą później Asaka już o całej sprawie zdążyła zapomnieć, bo na głowie mieli inne znacznie ważniejsze rzeczy do roboty. Zwiad, ochrona grupy, kombinowanie, jak tu wszystkich przenieść i nie stracić niepotrzebnie czasu… Białowłosa absolutnie nie miała nic przeciwko temu, że to ona marnowała lwią część chakry. Myślała w tym wypadku zespołowo. Lepiej, że była to ona, niż na przykład trzy osoby jednocześnie. Albo i więcej. No i przy okazji można się było popisać smokiem – czego za często nie robiła.
Stała wyprostowana na przodzie smoka, gdzieś obok Shikiego, który był w stanie ją pokierować, gdy widok jej przysłaniała para wodna i strzelające w górę przed nimi gejzery. Miała wrażenie, że w ogóle znaleźli się na jakimś polu minowym, przez co dziewczyna skupiła się jeszcze bardziej, by dobrze manewrować ogromnym cielskiem smoka. Ogromna temperatura nie imała się kryształu i byli w miarę bezpieczni, ale Asaka wolała brać poprawkę na… niespodziewane sytuacje. I na ludzką głupotę. Czy to było tak gorąco, czy pot po jej skroni spływał właśnie od skupienia, w jakim się znalazła? A może to kwestia jej rozmyślań i głowa parowała? Ach, opcji było wiele – ale dziewczynie było zwyczajnie bardzo bardzo ciepło. Pewnie byłoby lepiej, gdyby nie trzymała chakrą niewidzialnej zbroi, o której pewnie większość grupki nie pamiętała, albo nawet nie zdawała sobie sprawy. Ale coś za coś. Dziewczyna wolała dmuchać na zimne, gdy wchodzili na ten teren to nie miała bladego pojęcia czego się spodziewać. No i nadal nie było wiadome co, lub kto, jest odpowiedzialny za taki a nie inny stan… okolicy. Złote oczy przymknęły się na drobną chwilę, gdy Sanada dotknął jej czoła i odgarnął włosy z twarzy. Tak gorąco… W odpowiedzi dziewczyna, nie tracąc panowania nad kryształowym tworem, sięgnęła po manierkę, którą miała przewieszoną przez ramię na skos, by napić się choć trochę. Zrobiło jej się minimalnie lepiej. A co z Toshiro? Przy okazji wyciągnęła swoją cukierkową manierkę do niego. Chłopak był cichy, jak zawsze, ale pewnie równie czujny, co cała reszta.
- Chcesz trochę? Mówiłeś, że nie masz.
Przynajmniej tu nie mdlała jak dwójka shinobich za nimi, bo Asaka odwróciła się na moment zobaczyć małe zamieszanie. Nie mogła jednak pomóc – a o dziwno zrobił to Shiki. Chyba jeszcze bardziej zdziwiony od niej samej. A Asaka… Już pomagała od dłuższej chwili. Wtedy też zauważyła Króla Lalusia, który powoli, jak gdyby nigdy nic, przemieszczał się na przód smoczego cielska. Nie, żartuję, Asaka nie nazywała go tak w myślach. Bo nazywała go przez u otwarte.
Ale chyba nie spodziewała się, że przyjdzie tutaj sobie pogadać. W pierwszej chwili zdziwiona milczała, ale to milczenie nie trwało długo. Złotooka lubiła sobie pogadać, a teraz, gdy tylko prowadziła smoka i myślała o tym, jak jest gorąco, nawet się ucieszyła, że może otworzyć gębę i zająć się czymś innym. Na przykład odpowiedzią. Że zaczepka? Ależ bardzo proszę. Rybka złapała wędkę i porwała przygotowanego dlań robaczka. Sprytnie też ominęła haczyk.
- W kolorach chodzi o kontrasty. Biel i złoto byłyby nudne – odpowiedziała gładko. Biel i złoto, czy nie w to był ubrany ciemnowłosy? Jasne, to była też jej uroda, ale na to nie miała wpływu. A na to, co miała na siebie założone – już tak. Uważała zresztą, że rubin kryształu bardzo do niej pasuje. Do jej temperamentu, do wstążki, jaką trzymane były jej włosy, no i… do krwi przeciwników. Ale ćśśś. - Bardziej pasuje do mojego charakteru – dodała jeszcze, ukradkiem tylko zerkając na Ichirou, bo zaraz jej złote oczy patrzyły z powrotem przed siebie, by wypatrzyć ewentualną przeszkodę. - Nie mamy wpływu. Z tym się już rodzimy, to jest wpisane w naszą kontrolę kekkei genkai. Później też nie możemy tego zmienić. Tak jest i już – peplała i peplała, jak to ona. Lubiła sobie pogadać. - Czerń u babuni? Obsydian? – białowłosa podejrzanie szybko odwróciła głowę w stronę Asahiego, z oczami szeroko otwartymi. Chyba nawet mięsień w kąciku jej ust drgnął lekko, a jej gładkie czoło zmarszczyło się, jakby nie spodziewała się usłyszeć czegoś podobnego. Niedorzeczność, czy… wręcz przeciwnie. Zaraz zmitygowała się i wróciła spojrzeniem na drogę przed nimi. Drogę, którą sama tyczyła. Babunia z czarnym kryształem. Czy to… Przypadek? Nie, Asaka nie wierzyła w przypadki. - Mój nie jest karmazynowy, tylko rubinowy. A historia lubi się powtarzać, tyle, że w najmniej oczywisty sposób, nie liczyłabym więc na tak jednoznaczny cud – złośliwość odnotowana, ale to był jej chleb powszedni. Poza tym nie rozkojarzyła się na tyle, by przestać panować nad smokiem. To nikomu nie byłoby na rękę. - Szafirem nie. Ale mój ojciec ma szmaragd – powiedziała też jak gdyby nigdy nic. Ot, zwykła rozmowa dwójki znajomych, nie? Tak to jakoś wyglądało z boku. - Bardziej by ci pasowało pod kolor włosów i skóry niż szafiry.
Że było gorąco? Ależ kurczę kapitan oczywistości! Nie, nikomu nie było gorąco, nie dlatego dwie osoby właśnie zemdlały i musiała się nimi zająć ta medyczka. Prychnęła więc tylko pod nosem i zmrużyła oczy, wgapiając się przed siebie. Zresztą lot nie trwał już długo. Sto, dwieście metrów to cholernie niedaleko, zwłaszcza w kontraście do dziewięciu kilometrów, na które widział Shiki. Gdy już znaleźli się po drugiej stronie, Asaka nie zamierzała manewrować smokiem pomiędzy drzewami, by jeszcze bardziej je zniszczyć. Zamierzała poczekać, aż reszta zajmie miejsca na drzewach czy innym stabilnym terenie i odwołać smoka, by nie ciągnął więcej jej chakry. A ten… rozsypał się w drobny, kryształowy mak, który mógł ze sobą porwać wiatr. Sama zaś ulokowała się na jednym z drzew i czekała na dalsze rozkazy… Iść dalej? W tej samej formacji co wcześniej? I co z tą dwójką…? Jeżeli nikt nie dał rady ich ocucić, to może ktoś powinien z n8imi zostać? Ale kto? Co za niefart… A jeszcze nic takiego właściwie nie zbadali. Nie widziała niczego ciekawego. Ale Shiki widział.
- Trójka? Chyba nie spodziewamy się nikogo po drodze na tym… pustkowiu – z braku lepszego słowa… Powiedziała to nieco głośniej, tak by dowodzący grupą też usłyszeli i powiedzieli cokolwiek. Rozwiali wątpliwości, które mieli chyba wszyscy.

tl;dr
Lecą smokiem. Po drodze Asaka pije wodę z manierki i podaje ją też Toshiro. Gada z Ichirem. Dolatują na drugą stronę, wysiadka ze smoka, smok rozsypuje się w kryształowy pył. Czekanko co dalej.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Koniec końców grupa zwiadowców ruszyła i to pełną parą (hehe). Przygotowani mniej lub bardziej, nie było odwrotu od podjętej decyzji, a przynajmniej na tę chwilę nikt się nie deklarował. Wszyscy zdani byli na los natury, natury, która była rozjuszona jakimś oddzielnym bytem. Ten byt wywrócił jej naturalny bieg do góry nogami, na co oczywiście od razu ziemia odpowiedziała. Jej odpowiedź... No cóż, była czystą, destrukcyjną energią w postaci niszczycielskich gejzerów. Zebrały już one swoje żniwo w postaci zwierząt, drzew i być może już innych zwiadowców, którzy się za bardzo zapędzili, albo po prostu pechowo trafili w otwierającą się paszczę ziemi, która zbierała wszystko co jej się podało. Ich celem jednak było dać złapać się w tę paszczę i Toshiro spoglądał w kierunku białowłosej, która być może mogła im wszystkim przy tym pomóc. Kryształ spełnił swoje zadanie i okazało się, że jest w stanie wytrzymać w tej temperaturze. Zastanawiały go też jakie teorie zrodziły się w głowie Asaki i jak zamierza zrobić użytek ze swoich umiejętności? Czyżby most, tak jak w przypadku tej Senju? Długo nie musiał czekać, ponieważ po chwili wszyscy frunęli już na kryształowym, jebitnym smoku. Po co komu mosty jak ma się coś takiego, nieprawdaż?
Nishiyama przysłuchiwał się rozmowie dowództwa, która nie napawała optymizmem. Zaczęli dociekać kto mógłby podjąć się rozpętania tej karuzeli dewastacji. No zdecydowanie katon raczej nie był w stanie zrobić takich rzeczy. Co prawda był to bardzo destrukcyjny żywioł, a na wysokim poziomie potrafił wyrządzić na prawdę duże szkody, ale chyba bez przesady, szanujmy się. Wtedy padło interesujące stwierdzenie jakoby Terumi mogli by być potencjalnymi sprawcami. Zaraz, zaraz. Przecież ten klan coś mu mówił. Terumi... No tak, na ślubie Asaki i Shikiego był jeden Terumi. Z tego co wiedział, to był całkiem silny i rzeczywiście, miał coś wspólnego z lawą. Aczkolwiek Hikari byłby na tyle potężny, aby wywołać coś takiego? Spojrzał się w kierunku państwa Sanada, które raczej też nie podejrzewały go o coś takiego. Co prawda, gdyby tak się zastanowić, to ten rok temu, zerwał się nagle z wesela, aby gdzieś pognać. Mówił coś o sprawach klanowych i że jest u nich jakieś poruszenie, które będzie starał się wyjaśnić. Czyżby o to w tym wszystkim chodziło? Być może ten szczep pracował nad jakąś techniką, która potrafiłaby wywoływać aż tak ogromne zniszczenia? Cień zwątpienia przeszedł Toshiro, który na prawdę brał pod uwagę tę możliwość.
- Ale to chyba musiałby być bardzo potężny Terumi, albo nawet grupa takich? Z tego co wiem, to są podzieleni. Czyżby możliwe było, że doszli do pojednania i zjednoczyli siły? - zapytał ni to w eter ni to do dowództwa, tak bardziej żeby każdy się nad tym zastanowił. Nagle ni stąd ni zowąd inwazja Terumich? Dobre sobie. Raczej mało prawdopodobne, aczkolwiek kto ich tam wiedział... Na tę chwilę ciężko było cokolwiek powiedzieć na pewno. To co się tutaj działo, ten gorąc, był zbyt duży. Żaden człowiek, ani nawet grupa ludzi raczej nie byłoby w stanie tego wytworzyć. Podczas tych rozmyślań nagle spostrzegł jak jedna osoba nagle lekko osuwa się ze smoka. Na szczęście została dość szybko pochwycona, dokładnie tak samo jak i druga osoba, a następnie udzielono im odpowiedniej pomocy, a także przy okazji napojono. Wiadomo, gorąc był niesamowity, ale bez przesady, ta chyba na prawdę powinna zawrócić. Niestety było to już raczej niemożliwe, więc jedyne co ich chyba tutaj czeka to śmierć. Może nie z wycieńczenia, ale jak nadejdzie jakiekolwiek zagrożenie, to raczej nie będą w stanie odpowiednio na nie zareagować i się obronić. Czarnowłosy pokręcił jedynie głową kiedy usłyszał komentarz tego z łańcuchami. Nara najwidoczniej cały czas zachowywał spokój i starał się jakoś zaradzić tej sytuacji. Kiedy czarnowłosa zwróciła się do Shikaruia ten chwile nie odpowiadał, po czym podał jej bez słowa swoją manierkę. Dało się dostrzec, że wyraz jego twarzy i spojrzenia skierowane do białowłosej mówiły "zabierzcie to daleko stąd ode mnie!". A propos tej drugiej, to również nie wyglądała najlepiej, aczkolwiek dalej trzymała się na nogach w porównaniu do tamtej dwójki i utrzymywała tego wielgachnego smoka. Sanada odgarnął jej włosy i otarł kryształową glacę z potu. Asaka wzięła łyka z manierki, a następnie zaproponowała to samo Toshiro, który w odpowiedzi uśmiechnął się i przyjął oczywiście wodę, która tutaj była pewnym wybawieniem.
- Oczywiście... Jak zawsze ratujesz mi tyłek. - powiedział, a następnie gulnął sobie porządnie, aby się nieco orzeźwić, a następnie oddał naczynie zakręcając je ówcześnie i usadowił się gdzieś niedaleko, jak wcześniej. Niespodziewanie zjawił się biało-złotawo-brązowy ludek z piasku, Ichirou. Zaskoczyła go nieco jego "odwaga", aby przyjść do złotookiej, która chyba tylko czekała na okazję, aby więcej pogadać i do tego przygadać. Gdyby nie to, że była tak skupiona na smoku, to w jej oczach pewnie zapaliłyby się dwa ogniki zwiastująca słowną pożogę przygryzek. No i zaczęło się. Ichirou przemówił wywołując wilka, a raczej wilczycę z lasu. Sabaku zaczął jej opowiadać o jakichś innych kolorach, Toshiro tylko na chwilę szerzej otworzył oczy jakby w zdziwieniu, a następnie bacznie obserwował jak zareaguje na to wszystko Koseki, która... No tak jak wcześniej wspominałem, tylko chyba czekała na okazję, aby się poprzepychać słownie z "lalusiem". Kącik jego ust powędrował do góry kiedy usłyszał odpowiedź. Nie mogło być inaczej, z pazurem i dalszą zaczepką, aż był w szoku, że dopiero teraz zaczęła mówić, tak to praktycznie się nie zamykała i potrafiła gadać godzinami, poważnie.
W końcu temat dalej trzymał się tego jakie kolory powinien przywdziać Ichirou. NIshiyama powstrzymał się od śmiechu, nawet najmniejszego, kiedy usłyszał propozycję Asaki, ponieważ wyobraził sobie takiego Ichirou, tylko w kamuflażu leśnym. W zielonych szatach z zieloną biżuterią, brązowo-zielony, niemniej jednak wtedy gorzej byłoby z określeniem jego pochodzenia, bo prędzej powiązałby go właśnie z Midori. Rzeczywiście, pasowałoby idealnie do jego karnacji i włosów.
- Ale wtedy wyglądałby jak drzewo... - wtrącił się Asace, a następnie rozejrzał wokoło, wszędzie pełno drzew. Tylko akurat te były głównie zniszczone i to tak bardzo. Czyżby jakieś przypadkowe odniesienie? Może tak. Może nie. - Chociaż tutaj akurat by pasowało. - powiedział wzruszając ramionami. Oczywiście nie była to obelga z jego strony, tylko stwierdzenie faktu. Taki już był, że mało mówił, a jak już coś mówił, to tak jak jest i prosto z mostu.
Niestety nastał koniec sielanki, ponieważ ich główny "zwiadowca" aka Shikarui, powiadomił ich o zbliżającej się trójce ninja. Nie były to dobre informacje, ponieważ raczej nie spodziewali się wsparcia, a właśnie konfrontacji i to tej wrogiej. Sanada jak zawsze przedstawił to w jak najmniejszej liczbie słów i precyzyjnie, zupełnie jak... No właśnie, co? Robot (tyle, że wtedy takowych nie było, ale na potrzeby narracji zostawimy). Nie miał pojęcia jak zareaguje na to dowództwo w każdym razie w razie czego trzymał się Asaki i Shikiego.

KP:

Imię: Toshiro (??)
Nazwisko: Nishiyama (??)

  Ukryty tekst

Płeć: Mężczyzna
Ranga: Doko
Wzrost: 181 cm
Waga: 69 kg
Wiek: 18 lat
Data urodzenia: 367r. - zima
Znaki szczególne: Brak
Kolor włosów: czarne
Kolor oczu: czarne

UBIÓR:Jeśli chodzi o ubiór bruneta, tutaj zależy od obserwatora. Jedni stwierdzą, że jest całkowicie normalne, a inni mogą uważać, że jest niecodzienne. Jego garderoba nie jest zazwyczaj zróżnicowana jeśli chodzi o kolory, góruje czerń i szarość. Na co dzień jak i w bój Toshiro ubiera się dość oficjalnie. Na wierzchu nosi coś w rodzaju luźnego, gładkiego płaszcza w ciemnych kolorach. Pod tym znajduje się kimono koloru czarnego również bez żadnych zdobień. Przepasane jest brązowym, materiałowym, ozdobnym pasem. Pod nim ma jeszcze białą koszulę z kołnierzykiem w kształcie litery v, tak jak w kimonie. Na rękach ma coś w rodzaju rękawiczek, które sięgają tylko do kostek. Nosi luźne szarawe spodnie, które są zwężane ku dołowi. Do tego na stopach ma wysokie czarne buty, które kojarzone są raczej z samurajami. Kiedy robi się zimno przywdziewa czarny, ciepły płaszcz z kapturem.
WYGLĄD: Toshiro po swoim ojcu odziedziczył nie tylko wyjątkowo czarne oczy, ale spory wzrost. Jego długie ciało sprawia, że jest znacznie wyższy od swoich rówieśników, jak na tak młode lata, a przynajmniej tych z tego regionu, z którego pochodzi. Szczupłej postury chłopak, bo tak można go nazwać, posiada jasnego koloru cerę, która świetnie kontrastuje z jego włosami. Ciemne kosmyki są często związane w kitkę. Kilka niesfornych pasm opada również na jego twarz czy też po prostu fruwają wolno. Czasem chodzi w rozpuszczonych włosach, jednak jest to rzadkość, bo jest to po prostu mało praktyczne. Jeżeli chodzi o postawę ciała chłopaka, jest on barczysty, lecz jeszcze wiele mu trzeba by można było mówić, iż jest dobrze zbudowany. Z wiekiem Nishiyama stawał się coraz bardziej mężny, a jego włosy rosły, tak, że związane w kitkę sięgały mu za pas. Tak na prawdę nie wyróżniał się niczym szczególnym wśród ludzi. Ot zwykły, wysoki chłopak o czarnych oczach i czarnych, długich włosach. Charakter: Nie ma nic cięższego do opisania jednoznacznie niż charakter Toshiro. Z reguły jest on cichy, skromny i spokojny. Nie stara się wyróżniać wśród innych ludzi i działa często we własnym interesie czego musiał się nauczyć na przestrzeni lat. Pozostawiony sam sobie musiał poradzić sobie z wieloma przeciwnościami losu, co uodporniło go nieco na krzywdę innych, aczkolwiek nigdy nie zostawał wobec niej obojętny. Przez swój wędrowniczy tryb życia raczej nigdzie nie zostaje na dłużej, choć ma sentyment do "rodzinnych" ziem Daishi, gdzie spędził najwięcej ze swojego życia jako dziecko. Dość często wraca na "stare śmieci". Jednak jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie, to brunet nie jest zbyt towarzyską osobą jeśli kogoś wcześniej nie poznał. Zazwyczaj stroni od poznawania nowych ludzi, aczkolwiek nie alienuje się nie dopuszczając do siebie nikogo. Czasem choćby z nudy potrafi też sam zagadać, choć to rzadkość. Oprócz tego zawsze stara się traktować wszystkich z szacunkiem. Jednak gdy traci cierpliwość, to potrafi wybuchnąć. Jednak, aby do tego stanu doprowadzić, to na prawdę trzeba się nieźle postarać. Historia młodego Toshiro ma swój początek na ziemiach Daishi pośród Karmazynowych Szczytów. Młoda para uciekła pod presją władz prowincji, w której mieszkali wcześniej. Nie ma to teraz tak na prawdę największego znaczenia jakiej, jednak faktem stało się, że ścigana Hibana i Nagamoto zbiegli na północ. Po drodze okazało się, że kobieta jest brzemienna, więc tym bardziej uśmiechnął się do nich los. W końcu mogli zacząć gdzieś od nowa, z dala od konfliktów z klanami i ich gierkami polityczni. No właśnie, cóż w ogóle sprawiło, że musieli się wynieść? Ktoś wysoko postawiony po prostu musiał zrzucić na kogoś winę za morderstwo, którego dokonał, aby ktoś z jego ludzi objął dany urząd. Padło akurat na nich. Jednak kto by się przejmował nic nie znaczącymi shinobi?Na szczęście w chwili urodzin Toshiro wszystko to poszło w niepamięć, a szczęśliwi rodzice mogli cieszyć się tylko z tej chwili. Ugoszczeni dzięki uprzejmości rodu Kosekich mogli wieść spokojne życie, a przynajmniej do czasu. Zostańmy jednak jeszcze trochę przy tych sielankowych czasach, gdzie wszystko wydawało się proste i łatwe. Młody chłopak dorastał często będąc oddawany pod opiekę Masaru, przyjaciela rodziny. Był to samotny, starszy mężczyzna, który miał sporą posiadłość. Hibana i Nagamoto często zostawiali go ze staruszkiem gdy udawali się na misje w celu zarobku. Tam jednak nie próżnował, ponieważ Masaru również był shinobi, jednak przez kontuzję ręki nie był tak sprawny jakby chciał i musiał porzucić swój dotychczasowy fach. Na szczęście dla Toshiro, który mógł razem z nim trenować pod nieobecność rodziców. Młodzieniec ochoczo spędzał czas ze staruszkiem ciężko pracując nad polepszeniem swoich umiejętności. Bardzo często otrzymywał różnego rodzaju rady, które często okazywały się bardzo trafne. I tak żył sobie spokojnie przez jakiś czas nawiązując jedną z pierwszych mocniejszych relacji uczeń-mistrz. Masaru stał się dla niego dobrym wujkiem, z którym zawsze mógł porozmawiać o wszystkim, a także mógł udać się do niego gdy chciał zasięgnąć rady jeśli chodzi o sprawy shinobi, czy też jakiś aspekt treningu.
Pewnego dnia Toshiro wyczekiwał w domu staruszka, aż rodzice go odbiorą. Niestety niesamowicie się spóźniali przez co chłopak w końcu zasnął. Niestety gdy się obudził Masaru nie miał dla niego dobrych wieści. Demony przeszłości przyszły zebrać swoje żniwa. Okazało się, iż podczas jednej z rutynowych misji została zastawiona pułapka przez shinobi z klanu, z którego pochodzili jego rodzice. Dowiedziawszy się gdzie przebywali domniemani zabójcy postanowili zemścić się na nich pomimo sporego upływu czasu. Być może był to po prostu kaprys, któregoś z rządzących, a może po prostu akurat tamci ludzie byli tak bardzo zawistni, że nie chcieli odpuścić. Tak na prawdę nigdy nikt już się tego nie dowie, ponieważ sam Nishiyama nie wiedział skąd dokładnie pochodził. Jego rodzice nigdy nie opowiadali mu o miejscu, z którego się wywodzą, jedynie o tym co stamtąd odziedziczyli. Tamtego dnia Toshiro wiedział, że jest to koniec pewnej ery. Jego oczy zalały się łzami, a emocje, które odczuwał wprost rozrywały go od środka. Masaru starał się zachowywać spokojnie i pocieszać młodziaka, jednak nikt nie był w stanie wtedy uspokoić takiego młodzika. Żal i gorycz towarzyszyła mu jeszcze przez wiele dni. Jednak starał się o tym nie myśleć i skupiał się jedynie na treningach ze staruszkiem, który pozwolił mu u siebie zamieszkać. Od tamtej pory był dla niego jak ojciec. Opiekował się nim i trenował go wedle jego życzenia, ponieważ Toshiro chciał stać się na prawdę potężnym ninja, który będzie potrafił obronić ważne dla niego osoby. Właśnie to postanowił tamtego dnia i dążył do tego z całych swoich sił. Dowiedziawszy się co nieco o historii jego rodziców był na prawdę dumny, że mógł być ich dzieckiem. Jednak miało to też swoje drugie dno. Postanowił, że nigdy nie zaangażuje się w politykę. Nie chciał mieć do czynienia z żadnym klanem, ponieważ uważał, że każdy dba tak na prawdę tylko o siebie i nie liczyło się dobro ogółu, a jedynie tylko tych u władzy.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Podziemne piekło
Iglica i okolice - Jeszcze się wstrzymaj, ale przygotuj łuk. - odpowiedział łucznikowi Gyori. Można było jeszcze zadać pytanie czy strzała trafiłaby ruchomego przeciwnika z takiej odległości, ale chyba tylko wtedy gdyby była zdalnie sterowana. Nie mogli zakładać najgorszego, ale to trio na pewno nie przyszło ich przytulić.
- W teorii te tereny powinny być opuszczone. Shirei-kan wydał stosowne rozkazy ewakuacji, ninja mieli zakaz zapuszczania się na te tereny. Przygotujcie się do konfrontacji, na wszelki wypadek. - obwieściła Kyoko. To było logiczne następstwo stwierdzenia, że powinny być to tereny opuszczone. Właściwie to każdy mógłby po prostu wejść i spróbować znaleźć źródło zagrożenia. Albo spróbować plądrowania opuszczonych osad w tych regionach, mając nadzieję że coś wartościowego mogło zostać. Były to niezbyt sprzyjające warunki do poszukiwań, miejsca w których ziemia mogła rozstąpić się i zabić człowieka jednym uderzeniem były praktycznie wszędzie. Ale kto nie ryzykuje, ten nie zyskuje. Zawsze mogły być to grupy wysłane przez innych Shirei-kanów. Ci jednak nie mieli ani opasek, ani żadnych charakterystyk ich łączących. Poza rzecz jasna czarnymi uniformami.
Kryształowy smok leciał dalej i kwestią czasu było jego dolecenie do dalszej części lasu, tej bardziej "zalesionej". Stan ludzi na smoku nie zmienił się, za wyjątkiem pokrzywdzonej przez skwar dwójki. Wachlowanie się może i było pomysłem, jednak to powietrze nadal było gorące. Podzielenie się wodą było rzecz jasna zawsze dobrym pomysłem, mimo że także powoli nabierała temperatury otoczenia.
- Nie trzeba, mam własną. Ale dziękuję za gest. - powiedziała do Yamiego i można było odnieść wrażenie, że się uśmiecha. Oczywiście tylko odnieść wrażenie, maska na jej twarzy bardzo dobitnie zasłaniała wszelkie próby dostrzeżenia jej emocji. Po chwili sama wyciągnęła bukłak z wodą i upiła z niego trochę, podając także wodę Masako. Sama Nanami wydawała się dobrze znosić warunki, ale ponownie - maska była całkiem dobrym zabezpieczeniem przed wścibskim wzrokiem.
Dotarli. Obszar zalesiony ponownie był dostępny. Wszyscy zaczęli powoli i niepewnie schodzić ze smoka, szukając najbardziej pewnych punktów, gałęzi. Wytrzymałych i konkretnych podpór do startu dalszej ekspedycji. Asaka zniszczyła smoka, krusząc go na tysiące drobnych kawałeczków. Widok pewnie zapierałby dech w piersiach, gdyby nie to że rolę zapieracza przyjęło całe powietrze wokoło zapieranych.
- No, w końcu! - powiedział na głos niepokorny Uchiha. Grupa mogła ruszyć dalej. I dalej obserwować tajemniczych przybyszów. Dowództwo zgodziło się poniekąd na plan Ichirou i spółki. "Klepsydra" chciała zrobić rzeczy po swojemu, a nie przeszkadzało to jakoś specjalnie. Dlatego postanowili obrać nieco inną trajektorię. Ale pomimo tego...

Odejdźcie stąd, dopóki możecie. Sytuacja was przerasta, nie będziecie w stanie wpłynąć na los tych ziemi. Zginiecie. W przeciwnym razie będziemy musieli was powstrzymać.

Kobiecy głos rozbrzmiał w głowie każdego z osobna, przeszkadzając Masakiemu w wysłowieniu się. Usłyszał to Shikarui, usłyszała Asaka. Yami, Kuroi, Ichirou. Cała grupa. Każdy z osobna i wszyscy razem. Dowództwo się zatrzymało, a wraz z nimi cała reszta. Zaskoczenie związane z informacjami nie były szokujące, zaskoczeniem był sam fakt wysłania wiadomości do takiej liczby osób jednocześnie. I fakt, że nikt nie został pominięty.
- Yamanaka, co? Walić ją, to nasze tereny i mamy pełne prawo tutaj być. Nie zatrzymywać się! - powiedział głośno do grupy, dalej skacząc pomiędzy drzewami. Te były już znacznie gęściej rozmieszczone niż na tym konkretnym obszarze, dlatego skakanie było bardziej możliwe niż do tej pory. Ziemia jednak nadal pękała pod presją wytryskującej wody. Rośliny nadal delikatnie parowały, własnymi zasobami wody. Gorąc, mimo że wszechobecny, troszkę zelżał.
Jednak w pewnym momencie, gdy drużyna była około czterystu metrów od nieznanego tria, to zatrzymało się i zaczęło... no właśnie, robić coś. Nawet nie trzeba było sensoryki ani wzroku sięgającego kilku kilometrów, aby to zobaczyć. Jeden z mężczyzn wykonał pieczęć. Dziwną pieczęć, Ptaka jednak nieco innego od standardowego. Gwałtownie urósł. Był wyższy niż wszelkie drzewa w tym lesie. Sama jego ręka mogłaby na spokojnie pomieścić całą grupę i ją zgnieść. Gigant wykonał zamaszysty ruch całą ręką i rzucił czyś w niebo w waszym kierunku. Z całą swoją siłą. Jedynie Shikarui mógł zobaczyć, co to było. A właściwie kto to był - jego sojusznicy - drugi postawny kompan i drobna kobieta z blond włosami. W normalnych warunkach ich wyrzucenie było praktycznie wyrokiem śmierci, zwłaszcza że lecieli naprawdę bardzo szybko i w kilka chwil zmniejszyli dystans do ledwie stu metrów, z czego byli wyżej niż dalej grupy. I wtedy lecący mężczyzna złożył tego samego dziwnego Ptaka, co poprzednik...
- Rozproszyć się, szybko! Zaraz urośnie! - krzyknął. I faktycznie, mężczyzna będąc w powietrzu momentalnie wręcz zwiększył swoją masę. Był to proces na tyle szybki, że nie dało się z tym nic zrobić. A nawet gdyby, to wróg był wysoko na niebie, zestrzelenie go jakąkolwiek techniką było niemożliwe. Nawet łuk Shikaruia, o ogromnym zasięgu... Może byłaby szansa na zestrzelenie go. Gdyby nie to, że teraz każda strzała mogła mu robić za wykałaczkę. Jego rozmiary spokojnie wykraczały poza nawet największe budynki zbudowane przez człowieka. Około sto metrów czystej destrukcji, tłuszczu i przede wszystkim potencjału to zadawania śmiercionośnych ciosów. I co najgorsze, jego oręż powiększył się razem z nim. Teraz grupa miała nad sobą giganta z równie gigantycznym mieczem-tasakiem, który bardzo szybko leciał w kierunku ziemi, w kierunku w którym drużyna właśnie się znajdowała.
- TAK DŁUGO JAK ŻYJĘ, NIE POZWOLĘ WAM PRZEJŚĆ DALEJ! - krzyknął jeszcze w locie, ale to akurat była najmniej interesująca rzecz w jego osobie. Za wyjątkiem faktu, że krzyk mężczyzny fizycznie zabolał praktycznie każdego obecnego na placu boju. Mieli może kilka sekund na reakcję? Gigant spadający z ogromnym mieczem, ze swoją towarzyszką na ramieniu. Dziwny duet trzeba było przyznać, jednak chwila zawahania, niedocenienia czy nawet śmiechu, mogła kosztować ich życie. Klepsydra przez ten manewr nie zdążyła nawet uderzyć z flanki. Zagrożeni nadlatującym grubasem nie byli Ichirou, Kuro i Seinaru, ale nadal - powinni zachować jak największą ostrożność. Gdyż blondynka stojąca na ramionach giganta zdawała się patrzyć prosto w ich kierunku. Oddaleni około 50m od miejsca zrzutu grubasa nie powinni być zagrożeni... chyba.

[Shikarui]

Nie to, że źle życzył Masako. W końcu w ogóle jej nie życzył. Miał słabość do Uchiha - chyba największą spośród wszystkich klanów. Wydawali się być prawdziwym kultem siły, choć ich liderka nie zachwycała, jeśli uwierzyć, że ma po prostu miękkie serce i nie potrafi podjąć męskich decyzji. Jeśli zaś wierzyć, że manipulowała światem - nagle wszystko wydawało się obracać do góry nogami. Dobrze więc, że Yami złapał manierkę i dobrze, że byli ci, co się zajęli mdlejącą dwójką. Sęk w tym, że Shikarui wyznawał kult siły. Ci, którzy nie byli wystarczająco silni, umierali. Odrębną grupą była ta, dla których bogowie byli wystarczająco łaskawi, by utulić ich w swych ramionach i nie pozwolić umrzeć. Ci zwykli to nazywać "szczęściem". Odebrał ją i zaczepił do pasa, kiedy dziewczyna została napojona.
Zeskoczył na ziemię, spoglądając w kierunku nieznajomych. Ach, głos w głowie. Skrzywił się. Yamanaka byli wyjątkowo paskudnymi istotami. Albo raczej ich zdolności były wyjątkowo paskudne. Przynajmniej wiadomo było, kim była jedna z grupy. To, jaki miała zasięg swojej zdolności, było imponujące. Ale potem... potem zaczęły dziać się rzeczy. Jedne z tych, o których nie śniło się filozofom. W tempie błyskawicznym i nawet pomimo tego, że jego oczy posiadały zdolność przewidywania ruchów, to to, co zaprezentowało to trio wymykało się jego pojmowaniu. Czarnowłosy ugiął lekko nogi w kolanach, gotowy na... na wszystko w zasadzie. Na pewno nie na to, że ta dwójka zostanie wystrzelona w powietrze ponad ich głowami, choć jego krew wrzała aż, czekając na to - umysł nie potrafił tego pojąć. Nie szkodzi, nie szkodzi. Nie musiał. Ważne, żeby ciało zdążyło zaregować.
Sięgnął po notkę oślepiającą oraz wybuchową i błyskawicznie nalepił je na jedną strzałę, wyciągając drugą. Bo na tej pierwszej znajdowała się notka wybuchowa - i tą schował. Wymienił ją na zwykłą. Dobrze, że jedna z grup się rozdzieliła - ta z klepsydrą. Nie dawało to żadnej przewagi co prawda z uwagi na zasięgi, jakimi dysponowała Yamanaka i to, że była ona świadoma ich obecności, ale już przewaga z otoczenia przeciwnika? Ha... Atak od pleców zawsze był najlepszym rozwiązaniem. Wymagała jedynie skupienia tych ludzi na sobie. 350 metrów... Wyprostował się, naciągając z całych sił łuk, którym dysponował z dwoma strzałami nałożonego na niego. 200 metrów...
- Nie patrzcie w górę. - Zwrócił się do swojej drużyny. Prędkość z jaką opadali w pewnym momencie była stała, przecież nie mogli przyśpieszać w nieskończoność, tak? Tak?! Nie miał pojęcia i nie próbował tego pojąć. Przecież widział - i to, że widział, całkowicie wystarczyło, by wiedzieć, w jakim punkcie się pojawią. 100 metrów. Wypuścił strzałę, kiedy tylko mężczyzna wyciągnął ramiona w przód. Będzie składał pieczęci. Zamierzał wstrzelić się w moment przed przemianą. Pierwszą - w jej cieniu zaraz drugą. Pierwsza zwykła. Druga - z notką oślepiającą i wybuchową. Najpierw na twarzy tj dwójki miała wybuchnąć oślepiająca. Zaraz za nią - wybuchowa. Czarnowłosy sam opuścił wzrok z wizją teleskopową, by nie dojrzeć wybuchu.
Potem pojawił się wielki cień. I jak to z cieniami bywało - bardzo skutecznie przykrywało wszystkie bohaterskie zapędy. Czarnowłosy odwrócił się, by uciec od miejsca, w którym wylądować miało przemienione, wielkie cielsko. W drodze składając kilka pieczęci. Cień strachu uderzył mu do głowy, produkując adrenalinę. I ten cień wystarczył, by zacząć myśleć tylko i wyłącznie o sobie samym - i o Asace, której nawet kryształ by przed tą tragedią nie uchronił. Rozpadłby się w pył pod tym olbrzymem. Nie było gdzie się schować. Nie było dokąd uciec. Sensorzy mogli być żałosną, ułomną wersją jego oczu, ale nawet gdyby sam się przed tą Yamanaka skrył - nie zostawiłby przecież białowłosej. Zresztą mieli tutaj Króla Pustyni - on miałby sobie nie poradzić z zagrożeniem? Było jeszcze dowództwo. Więc może wystarczyło poczekać, aż uporządkują ten bałagan. Trzeba było jedynie uważać na Yamanakę. Właśnie - Yamanakę. Ale grupa już szukała na nią sposobu. Wszyscy na wszystko już szukali sposobu. Czarnowłosy spróbował sięgnąć strzałą z linką blondynkę na ramieniu Akimichi.
Nie było w tym niczego śmiesznego, gdy nagle prawdziwy smok spadał ci na głowę. Przynajmniej pan "mam-kija-w-dupie" nie uważał tego za śmieszne.

TECHNIKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce

  Ukryty tekst

KARTA POSTACI

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Białowłosa władczyni kryształowego smoka odrobinę zaskoczyła Ichiego brakiem jakiejś większej uszczypliwości, której ten mimo wszystko się spodziewał. Asahiemu trudno było ocenić, czy dziewucha przestała być zaczepna przez dający się we znaki gorąc, skupienie na kontrolowaniu techniki, czy też przez samą jego obecność, ale ważniejsze okazało się to, że mogli porozmawiać sobie o estetyce. Sabaku skorzystał więc z okazji i nie ucinał rozmowy zbyt szybko - trochę dla samej pogadanki, ale trochę też z racji małej, ukrytej złośliwości, którą wciąż się kierował.
- Ależ oczywiście, że chodzi o kontrasty, ale nie spłycałbym tematu tylko do nich - odpowiedział i tak odrobinę zaskoczony faktem, że Asaka coś wiedziała na temat właściwego doboru barw. Kiedy padła wzmianka o karmazynie pasującym do jej charakteru, teatralnie zasłonił otwarte w zdziwieniu usta, bo odebrał ją jako przechwałkę, że niby kolor krwisty i energiczny. Swoją nieco sztuczną reakcją podkreślił więc, jak małe wielkie wrażenie zrobiła na nim deklaracja białowłosej.
- Czyli jak z kolorem oczu - dopowiedział, a potem skinął głową na kolejne pytanie. - Obsydian, ale zupełnie on jej nie pasuje. Prędzej jakiś żółty, bo momentami jest taka no, trochę niezrównoważona - odparł ze spokojem, zerkając przy tym uważnie na Asakę. Czy było możliwe, że kojarzyła wspomnianą staruszkę?
- Ach, ze szmaragdami to mam jedne kolczyki, ale zostawiłem je w domu. Może twój tatko byłby w stanie zrobić jakiś pasujący do nich wisiorek? Albo bransolety? Wiesz, mam znajomego jubilera po sąsiedzku, ale straszny z niego maruda, jak zmieniam zdanie podczas przymiarek albo proszę go o jakieś poprawki.

---

Dowództwo nie określiło pędzącej dwójki jako swoich ludzi, więc Klepsydra i przyjaciele wdrożyli swój plan, oddzielając się od grupy. Zanim jednak do czegokolwiek doszło, Ichirou usłyszał w swojej głowie obcy głos. Co to, do cholery, było? Iluzja rzucone z odległości kilkuset metrów? Dla pewności wykonał szybko Kai. Nie był w stanie ocenić, czy to w czymkolwiek pomogło, ale kobiecego głosu później już nie usłyszał. Pogróżka oczywiście go nie ruszyła. Głupie babsko chyba nie zdawało sobie sprawy, z kim ma do czynienia.
Wydawałoby się, że musieli teraz czekać w ukryciu i zaatakować zaskoczonego wroga. To jednak tamci uprzedzili całą zwiadowczą grupę i jako pierwsi wykonali swój ruch, a raczej skok. Sabaku, ostrzeżony krzykiem głównodowodzącego, uniósł głowę i spojrzał na postać, która w mgnieniu oka przybrała kolosalne rozmiary i lada moment miała wylądować w ich okolicy z wielkim impetem.
- W górę! - wydał natychmiast komendę swym towarzyszom, wypuszczając piach z gurdy, by utworzyć z niego dwie mobilne platformy - jedną dla siebie i drugą dla samuraja. Wskoczył na jedną z chmurek i kiedy już obaj z Seinarem byli na stanowiskach, oddalił je jeszcze trochę od strefy lądowania olbrzyma. Tak dla pewności. Wzniósł oczywiście swoje twory w górę, licząc się z tym, że skok wielkoluda skończy się zapewne sporym wstrząsem i zniszczeniami w okolicy.
Nie było się nad czym zastanawiać. Należało wyeliminować zarówno kolosa jak i kobietę na jego ramieniu. Rozmiary tego pierwszego były jednak sporym problemem. Gdyby złotooki Kogō miał na podorędziu pustynię, posłałby po prostu piach w ilości adekwatnej do gabarytów wroga. W obecnej sytuacji możliwości miał niestety ograniczone. Trzeba było wyprowadzić bardziej punktowe ataki.
- Podrzucę cię - odezwał się do pasterza z Teiz, wznosząc cały czas obie chmurki do maksymalnego pułapu wynoszącego pięćdziesiąt metrów.
Jeżeli tylko samuraj nie miał żadnych obiekcji co do zaproponowanego planu, posłał przed siebie zarówno luźny piach z gurdy jak i samą chmurkę, na której znajdował się jego towarzysz. Część piachu miało znaleźć się na platformie Seinara, by móc ochronić go w razie potrzeby, a pozostała, większa objętość surowca miała polecieć do przodu.
Luźna chmara kwarcowych ziarenek była dwukrotnie szybsza od chmurki, więc miała dotrzeć do celu pierwsza. Ichirou rozdzielił ją na dwie. Pierwsza połowa miała trafić w łeb kolosa i przede wszystkim oblepić jego oczy, by ten stracił pogląd na pole walki. Druga część piachu skierowana była na samą kobietę celem pochwycenia i unieruchomienia - najpierw samych kończyn, a zaraz potem całego ciała. Sabaku oczywiście sterował swoim piachem tak, by ominąć ewentualne przeszkody. Dobra orientacja oraz szybkość samego tworu powinny okazać się tu kluczem do sukcesu.
Co do chmurki z Seinarem, to Diabeł Świtu chciał w miarę dyskretnie dostarczyć kompana do pleców giganta na maksymalnej wysokości piaskowej techniki. Sabaku kierował swym tworem tak, by uniknąć ewentualnych ataków i problemów. W razie potrzeby osłonił pasażera luźnym piachem znajdującym się na platformie.
Samemu natomiast zamierzał zachowywać aktualny dystans i wysokość. Pięćdziesiąte metrów to było minimum, na jakie chciał trzymać swoich wrogów, by mieć orientację w całym polu bitwy oraz czas na odpowiednią reakcję. Gdyby sam stał się ofiarą jakichś ataków, to polegał w pierwszej kolejności na mobilności chmurki, a w drugiej na piasku w gurdzie, którym zawsze mógł się zasłonić.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Spełniał się jeden z gorszych scenariuszy, czyli to, że nie byli tutaj sami. Obecność wrogich shinobich wskazywała, że ta katastrofa nie jest dziełem przypadku, to nie po prostu prztyczek w nos od natury, która mówiła "hej, ja tutaj rządzę". Także i tym razem stał za tym ktoś jeszcze, trójka ludzi, nieznanych i zapewne wrogich w stosunku do grupy zwiadowczej. Dowództwo tylko potwierdziło te przypuszczenia. Kuroi westchnął ciężko i pokręcił głową. To nie był dobry czas i miejsce na walki, to było dalekie od dobrego momentu. Chyba nigdy nie było odpowiedniej chwili, by zaczynać walkę. Najbardziej niepokojące było to... że włodarze tego terenu uważali na swoje bezpieczeństwo i poruszali się niezbyt pewnie. Sam Gyori nie miał tutaj rozeznania w terenie, nie wiedzieli co się dzieje, a nikomu nie było po drodze na zwiedzanie. Asaka jednak odwołała smoka, a szkoda, bo Kumie po pierwsze było wygodnie i nie musiał się ruszać, co było super! A po drugie, to jednak przyjemniej się podróżowało na wijącym się kryształowym smoku, który dumnie lawirował pomiędzy gejzerami, niżeli maluteńka chmurka. Gdy tylko zsiadł poklepał gurdę wiszącą na plecach, tak żeby piaseczkowi się nie zrobiło smutno, że go nie docenia. To nie była jego wina, bardziej braku w umiejętnościach i kreatywności Kumy.
Usłyszał głos w swojej mózgownicy i odruchowo pomyślał, że gdy słyszy głosy, to czas najwyższy przestać pić. Tylko że niestety był trzeźwy i to nie kwestia mącącego w głowie trunku. Oj nie nie, to coś znacznie bardziej niebezpiecznego. Oczywistym było, że winił za to genjutsu, chociaż dowódca obwinił za to kogoś z Yamanaki. W sumie co to za różnica staruszku, w sumie żadna. Skup się lepiej na tym, by nie zostać w tyle - pogonił go jego wewnętrzny głos (jak to było z tymi głosami w głowie dziadku?) i Kuroi spiął się, gotując się na najgorsze. Skacząc dalej pomiędzy drzewami tylko skracali odległość do wroga, który był coraz bliżej. Nawet nie ukrywał swojej obecności, bowiem pokazał się im w taki sposób, jakiego nie dało się przegapić. Urósł na tyle, że nawet i ślepiec by go zauważył. Ogromny człowiek, gigant, Akimichi. Był jednak daleko, to było strasznie głupie co zrobił, przecież...
-Osz kurwa - mruknął pod nosem widząc jak jego drugi przyjaciel robi dokładnie to samo i także się powiększa. Kuroi od razu zastosował się do polecenia lidera i to nie tylko dlatego, że ten tak rozkazał. Nie nie, po prostu cenił swoje życie i nie zamierzał zostać zgnieciony. Wolał uniknąć uderzenia za wszelką cenę, nie wiadomo czy ten kloc się jeszcze nie powiększy. Wypuścił piach z gurdy, tworząc przy tym wspomnianą już nieco wcześniej chmurkę. W powietrzu trudniej było ich trafić, no i wykluczało to rozdeptanie przez Akimichiego. Obserwował ruchy swojego dalekiego kuzyna samemu trzymając trochę piachu na podorędziu. Jego zadanie było jednak zgołą inne. Gdy dwójka atakowała z góry, Kuma stwierdził, że zaatakuje trochę niższe partie. Utrzymując dystans od giganta zamierzał objąć jego kostkę piaskiem udając, że zamierza ją schwytać i po prostu go przytrzymać. To jednak nie było takie proste, bowiem Kuroi chciał po prostu zmiażdżyć kończynę, pozbawić giganta mobilności i pozwolić działać pozostałej dwójce. Odebranie mu ręki było także wyjściem, ale na to się nie pisał. Wystarczyło machanie łapkami, by gigant uniknął ciosu, no i w górnych strefach to Ociroł z Seinarem mieli błyszczeć. Sam zaś Sabaku wolał działać pod przykryciem, tam gdzie go nie widać. Jego chmurka oczywiście utrzymywała stały dystans od wroga, a sam miał rękę ułożoną na wachlarzu, by w razie czego zasłonić się nim przed ewentualnymi atakami. Liczył że gigant padnie szybko i zostanie im tylko kobieta. Dowództwo i władca łańcuchów także powinni włączyć się do walki, a raczej powinni być silniejsi od grupki najemników. Tak przynajmniej wydawało się staruszkowi logicznie.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

A więc wróg... po wylądowaniu i zniknięciu smoka w pięknym kryształowym pyle nie mieli praktycznie ani minuty wolnego czasu, aby móc zbadać zdewastowany i porzucony obóz, ani nawet żeby przegrupować się na dalszą cześć wędrówki. Dystans tych prawie dziesięciu kilometrów jaki ich dzielił skurczył się w oka mgnieniu, widocznie tamci dobrze wiedzieli co chcą zrobić, że chcą jak najszybciej dostać się do najemniczego oddziału i go zaatakować. Ale dlaczego od razu tak agresywnie? Nie brali pod uwagę tego, że grupa zwiadowcza zechce wycofać się po dobroci? A może w ogóle chodziło o brak świadków?
Dobrze że z Kuroiem i Ichirou nieco odłączyli się od grupy. Wprawdzie chodziło o to żeby to oni mieli przewagę elementu zaskoczenia, ale i tak wyszło nie najgorzej, bo przynajmniej byli nieco dalej od miejsca lądowania olbrzyma. Gdyby miał czas, Seinaru na pewno stałby zadziwiony tą niezwykłą umiejętnością, bo najpierw wyrósł daleko przed nimi jeden gigant, a potem następny nad ich głowami. Cóż, zamiast się zachwycać należało ratować własną skórę. Głos w głowie to nie była dla niego pierwszyzna. W bitwie pod Murem cała armia otrzymywała rozkazy mentalnie, Kei doświadczył wtedy tego na własnej skórze, więc nie był to dla niego powód do paniki. Przynajmniej jeśli chodzi o formę, bo sama treść była istotnie dość niepokojąca. Atakujący nie dopuszczali chyba jednak możliwości pokojowych rozmów o całej sytuacji, więc na chmurkę Ocira samuraj zareagował z dużą ulgą, że ktoś pamiętał o nim w tym trudnym położeniu. Nie latał nigdy w ten sposób (jego pierwszy lot przecież to ten przed chwilą na smoku), ale ufał umiejętnościom Diaboła na tyle, że nie bał się że nagle spadnie na rozgrzaną ziemię. W kontrofensywie dołączył do nich Kuroi i gdy tylko strzały Shikaruia wybuchły mogli działać ze swoją częścią. Kei usłuchał bowiem zawołania kompana i gdy pociski leciały w stronę olbyrzma odwrócił wzrok, aby nie oberwać notkami oślepiającymi rykoszetem.
- Okej, podprowadź mnie na jego tyły. Zajmę się tą dziewczyną, a wy w tym czasie odciągnijcie uwagę tego kloca, żeby mnie nie pacnął jak muchy. - Po tych krótkich ustaleniach Seinaru przyszykował się na ofensywę i od tej pory utrzymywał najwyższe skupienie na otoczeniu i atakach, które mogły nań nadejść. Odpiął od pasa swój hełm z modliszkowymi czułkami i założył go, gdy zbliżał się już do wielkiego cielska olbrzyma. Zacisnął naginatę mocniej w dłoni. Plan był prosty, Ichirou miał podnieść go i zbliżyć jak najbardziej było to możliwe do Yamanaki, a potem Kei miał zamiar wskoczyć na plecy olbrzyma i biegnąc po nim jak po prawdziwym gigancie przy pomocy Kinobori no Waza, chciał dopaść do dziewczyny znajdującej się na jego ramieniu. Jeśli udałoby mu się to i związałby ją walką, wtedy dopiero zdecydowałby gdzie i jak atakować (w sensie w następnej turze bo naraz to chyba za dużo już). Epicki duel na ramieniu kolosa na oczach wszystkich. Co mogło pójść nie tak?

  Ukryty tekst

[Asaka]

I tutaj wychodziła różnica. Sabaku poczuł się urażony jej komentarzem na temat lalusiowatości i teraz on próbował być złośliwy, a białowłosa zupełnie nic sobie z tego nie robiła. Zdawała się zupełnie tego nie zauważać. Shikarui był taki sam, gdy się poznali. Próbował, szukał miejsca, gdzie widział słabość, gdzie mógłby kryształ zadrapać ostrym, tygrysim pazurem. Skutek? Taki, że się poddał. Że nigdy mu to nie wyszło. A próba wywołania negatywnych emocji przemieniła się w próbę podtrzymania tych pozytywnych. Złośliwości były chlebem powszednim dla Asaki. Gdyby się nimi przejmowała, gdyby robiły na niej wrażenie, to chyba byłaby zamkniętą w sobie, zahukaną dziewczynką, która nigdy nie opuściłaby domu. Teraz zaś uśmiechała się pod nosem, całkiem rozbawiona z tych prób Asahiego i z tego, że nie poddał się po pierwszej, nieudanej próbie. Gdyby miała mu odpowiadać złośliwością na złośliwość, to byłoby cholernie przewidywalne, czyż nie? Asaka nie lubiła być przewidywalna. Nie dla nieznajomych.
- Nie, ale od czegoś trzeba wyjść – biel, złoto, po co się powtarzać. Czerwono-czarne kanzashi w jej włosach dzięki temu wyróżniało się na tyle, że nie ginęło na tle jej srebrzystobiałych włosów. A to teatralne zakrycie sobie ust dłonią? Asaka w odpowiedzi tylko parsknęła śmiechem, zupełnie tym niewzruszona. Nie znał jej, mógł sobie kpić, było jej to wszystko jedno. - Żółty to kolor zazdrości, a nie niezrównoważenia. Chyba musisz powtórzyć teorię – a czerń bywała nieodgadniona. Idealnie dla kogoś nie do końca… stabilnego. Nie? - Och, pewnie mógłby. Ale pewnie zanim doniósł byś go do jubilera, to zostałby tylko pył – kolejny uśmiech z przekąsem. Ichorou udawał wielkiego znawcę kryształów, ale nie miał bladego pojęcia o właściwościach Shotonu. - Lubimy pilnować co nasze – że niby to ich wola. Ach, niech w to sobie wierzy.
*** Ach, czyli jednak to nikt kogo się spodziewano. Bo… spodziewano się, że nikogo tu nie będzie. Nic dziwnego. Jaki szaleniec chciałby się zapuszczać w te tereny? Pomijając ich samych, którym obiecano pieniądze za pomoc. Pieniądze zawsze przyciągały, jak ogień przyciągał ćmy. Zadziwiająco dobre porównanie jak na to, co miało miejsce tutaj. Ogień, czyli gorąc, jaki odczuwali i oni, pchający się w sam środek tego piekła. Ale takie było już życie. Przecież nie robiliby tego cywile, prawda? A oni… byli przywykli do tego, by narażać swoje życie. Narażać, by inni mogli żyć w spokoju. Oto prawda o świecie. Oto jego niesprawiedliwość. Mieli więc czekać na skraju przez te prawie dziesięć kilometrów? Głupi pomysł i cholerna strata czasu. Trójka odłączyła się od nich i ruszyła swoim tempem bokiem, a oni, grupą pognali do przodu. Pewnie w podobnej formacji co wcześniej, prawda? Asaka kilka razy obracała się za siebie, by spojrzeć jak trzyma się ta dwójka, co prawie zemdlała podczas przelotu nad gorętszym terenem, czy są w stanie się poruszać normalnie do przodu. Po drodze napiła się też łyka z manierki.
Głos… Głos w głowie, głos, który nie brzmiał jak jej własny. W pierwszym odruchu zaczęła rozglądać się wokół siebie, ale to nie było to. Yamanaka? Ach tak, możliwe. Przecież ten klan miał zdolności potrafiące wniknąć w myśli przeciwnika. Miało to sens, więc nawet przez myśl jej nie przeszło, że mogłoby by to być genjutsu. Gdy więc Nara wysnuł swoje przypuszczenie, Asaka już wiedziała, że nie tylko ona usłyszała ten głos. Rozkaz dowódcy był jednak jasny, i zaraz podjęła dalszą wędrówkę, przeskakując z drzewa na drzewo.
A potem… A potem kawał drogi przed nimi nagle wyrósł ogromny człowiek. Asaka nie wiedziała co się stało i jak to, ale aż szczęka jej opadła w zdziwieniu, gdy go zobaczyła. Później jego zamach ręką – po co? – i… I zaraz się dowiedziała po co. Bo w powietrzy, równie nagle, wyrósł drugi olbrzym. Rozproszyć się! – tyle usłyszała i zadziałała instynktownie. Odwróciła się i skoczyła w stronę, z której tutaj przybyli. W stronę ludzi będących na tyłach. Krzyk giganta aż zabolał jej bębenki uszne, białowłosa skrzywiła się, ale uciekała dalej. Wiedziała, że jej mąż robi to samo, że ucieka. Nigdy nie podejrzewałaby go o to, że zostanie w takim miejscu i pozwoli sobie na tak głupią śmierć. I miała rację. Toshiro też na pewno nie będzie stał i czekał. Złotooka Koseki pomyślała po drodze tylko o jednym. O tej dwójce, która wcześniej ledwo stała na nogach i o Yamim, niepozornym chłopaku, który też wolał trzymać się z tyłu. W jej głowie wizja opadającego na ziemię stumetrowego grubasa była dość jasna. Jego nogi wbijające się w ziemię i właśnie ta ziemia – kawałki drewna i wszystkiego innego lecące w każdym możliwym kierunku. Uciekali więc nie tylko przed nogami giganta, ale też przede wszystkim – przed tym, co wywołają. Chwilę przed uderzeniem zamierzała więc zmieszać chakrę i utworzyć kryształową tarczę, mającą ochronić właśnie przed nadlatującym… wszystkim. Nie przed uderzeniem samego Akimichi, ale przed odłamkami otoczenia. Miała tylko nadzieję, że przed tym zdołała doskoczyć do tej trójki i ich osłonić.
A później? Zakładając, że wszystko poszło dobrze, mogła zrobić tylko jedno – spróbować powalić grubasa na ziemię. A przynajmniej częściowo. Zbliżyła się na tyle, by być w zasięgu swojego reberu i jego nóg, a kryształ… Miał zacząć pokrywać jedną z wielkich stóp wielkoluda. Skrystalizować ją. Widziała, że na jednej z nich pojawił się piasek, czyli, że któryś z panów wpadł na ten sam pomysł, co ona? Zajęła się więc tą drugą stopą.

tl;dr
Przed wylądowaniem olbrzyma Asaka ucieka w kierunku, z którego przybyli. Zamierza dostać się do Masako, Harruchiego i Yamiego, i osłonić ich i siebie kryształem przed ewentualnymi odłamkami ziemi, drzew itd. Następnie zbliża się na odległość swojego reberu, by spróbować skrystalizować jedną stopę wielkoluda.

  Ukryty tekst