[Event] Obóz najemników

[Hiroki]

Oczy chłopaka nerwowo podążały od lewej do prawej i z powrotem. Próbował ogarnąć kto, z kim, gdzie. Nie dawało mu to zbyt wiele, bowiem nie znał praktycznie nikogo prócz tych, którzy byli najbardziej popularni. Murai, inaczej znany jako "Pusty". Nie zamierzał zagłębiać się w to, dlaczego właśnie tak go nazywali. Niemniej to właśnie jego poleciła mu obserwować nauczycielka, która zdawała się go znać.

- Rozumiem, będę go obserwował. - przypatrzył mu się bardzo dokładnie, a następnie jego wzrok zatrzymał się na Ichirou. - Ten tam, Ichirou, zdaje się, że jest na tym samym poziomie, co wasz znajomy. Swoją drogą, powinniśmy na kogoś uważać? Myślicie, że ktoś przybył tutaj ze złymi zamiarami?

Zapytał w sumie retorycznie. Dobrze wiedział, że w takie miejsce zapewne prócz tych dobrych i prawych bohaterów zawędrowały również czarne owce z całego kontynentu. To było dobre miejsce dla łowców głów, zbirów, oraz ogólnie pojętych złych ludzi. W końcu w takim miejscu o wiele łatwiej byłoby kogoś zamordować, niż w spokojnej osadzie. Faktem było, że każdy był czujny, każdy obserwował każdego, by przypadkiem nie stało się to, czego najbardziej obawiał się młodzieniec. Sam Shiga również nie należał do normalnych, stuletni, tak STULETNI Jashinista, medyk posługujący się Katonem, do tego dwoma stylami walki. Chodzący czołg. Albo co gorsza, chodząca forteca. Tak, forteca była najlepszym określeniem, niemniej pozwolił pytać o każdy aspekt, dlatego też bez zbędnego zastanowienia Hiroki zadał pytanie.

- Jin-Dono, mógłbyś mi opowiedzieć nieco więcej o Twoich zdolnościach Iryoujutsu? O tym, jak przywróciłeś Chise wzrok? - zapytał, zanim jeszcze pojawił się przedstawiciel klanu Nara, a zrobił to tak cicho, jak tylko mógł. Nie chciał, by ktoś jeszcze go usłyszał. Bez względu na to, czy otrzymałby na to pytanie odpowiedź, czy nie, wypadało podzielić się swoimi zdolnościami z Shigą, lub raczej ich brakiem.

- Co do moich zdolności... To wręcz wstyd się przyznać - jestem przeciętny, nie mam żadnych szczególnych atutów, po prostu jestem zwyczajny. - powiedział, nieco smutny. - Ale nadrabiam determinacją! Nie pozwolę wam na siebie czekać.

Zakończył spokojnie, a wtedy pojawił się przedstawiciel klanu Nara, oraz ludzie, którzy skutecznie zebrali wszystkich przybyszy w centralnym punkcie placu pod namiotem dowodzenia. Shiga szarpnął go za rękę, a ten ruszył zaraz za nim, by finalnie zrównać się z nim i na samo miejsce zbiórki dotrzeć bez jego pomocy. Przełknął głośno ślinę, bo wiedział, że lada moment miał dowiedzieć się o co tu tak naprawdę chodzi. Zobaczył niczym nie wyróżniającą się kobietę, a chwile później usłyszał jej przyjemny, wysoki głos.

Zaczęła wyjaśniać, o co tak naprawdę chodzi, a ciało Hirokiego od stóp po sam czubek głowy zostało sparaliżowane. Chise zabrała go do piekła. Bo tylko tam można było określić to, co opisała kobieta. Obumierające tereny, rośliny wręcz topniały - na samą myśl o tym zrobiło mu się niedobrze. Rozszerzył oczy niemalże do granic, a na czole pojawił się pot, wbrew pozorom nie był on tam z powodu wysokiej temperatury, która tu panowała. Najnormalniej w świecie, ogarnął go strach. Kiedy kobieta skończyła gadać, usłyszał donośny głos Shigi, a jego serce na moment stanęło. Chciał uciec - chciał stąd czym prędzej uciec. Odwrócić się na pięcie i gnać ile sił w nogach na mur, pod klosz. To co się tutaj działo nie miało nic wspólnego z treningiem. Nie miało nic wspólnego z wyprawą, to był marsz na śmierć. Nie miał jednak dokąd uciec. Nie pozostało mu nic innego jak stawić czoło temu, co kolejny raz zgotował mu los. Podróż w samo centrum piekła, nie była tym, o czym marzył, jednak nie miał ani siły, ani możliwości na odwrót. Nie dlatego, że ktoś zmusił go do tej wyprawy, wręcz przeciwnie. Obiecał, że wraz z Chise wrócą na mur. Nie mógł wrócić tam sam - to oznaczałoby kompletną porażkę.

- Więc piekło... - westchnął, uderzając pięścią parę razy delikatnie w czoło, by po prostu się otrząsnąć. - Jesteście szaleni, ale chyba nie mam wyboru. Złożyłem komuś obietnicę, którą zamierzam wypełnić.

Po tych słowach ruszył w stronę, po której znajdował się mężczyzna na psie i kobieta z bliznami. Przyjrzał im się dokładnie, a następnie włożył dłonie do kieszeni swojego płaszcza, wzdychając ciężko. Rozglądał się dokładnie nie tylko po twarzach, ale również po otoczeniu. Skoro to całe cholerstwo się rozprzestrzenia, kto wie czy nie dotarło, albo lada moment nie dotrze, aż tutaj.

- Jin-Dono, zawsze działasz tak impulsywnie? Nie lepiej czasami coś przedyskutować, zastanowić się? - zapytał, wyraźnie zmartwiony tym, jak impulsywny był Shiga. - Ciekawe, kto jeszcze zabawi się z nami w samobójcę...

Cicho skwitował, obserwując kolejnych przybyszy. Zapamiętywał ich imiona, próbował zapamiętać twarze, przynajmniej tych najważniejszych. Czerwonooki Kyoushi, Pusty. Kto jeszcze do nich dołączy? Miał tylko nadzieję, że śmietanka towarzystwa, podąży właśnie z nimi - tylko w ten sposób młody Uchiha mógł przetrwać.

[Yami]

Podczas rozmowy z nieznajomym ubranym niczym grabarz - cały był w czerni a i maska, która aktualnie przypięta była do ramienia przynosiła na myśl niesioną wiatrem zarazem - doszło do poruszenia. Z tego co udało mi się dostrzec oraz usłyszeć miał nadejść czas zbiórki. Prawdopodobnie mieli nam przekazać wszelkie wytyczne dotyczące akcji, kto, jak gdzie i kiedy. W końcu jeśli zwyczajnie kazaliby nam iść na rzeź to nie byłbym zadowolony z tego faktu. Jakiś lider albo chociaż dowodzący grupą byłby wskazany. Nie ma nic gorszego niż harmider i nieład. Znaczy jest, na ten przykład ciężka praca i schodzenie wgłąb tego mrocznego lasu od którego dostaję dreszczy. Raczej chodziło mi o kwestie organizacji całego przemarszu i takie tam.

Podniosłem się więc z ziemi. Trzymany plecaczek w rękach zarzuciłem na siebie. Oczywiście ten zalazł się pod płaszczem, a nie na nim. Nie chciałem wyróżniać się na tle innych głupim wyglądem. Cicho westchnąłem z myślą, że mógłbym być oczerniany przez bandę zakapturzonych postaci. Żeby nie było, że jestem hipokrytą mój kaptur, czyli ten od płaszcza nie był założony na głowę tylko sobie zwisał na plecach, taki osób, które pokazywały swoją twarz albo cokolwiek ze swojego ciała to chyba dużo nie było. Trzeba jednak było stawić się na tę magiczną zbiórkę, o której była mowa. Postąpiłem krok do przodu lecz przypomniałem sobie, że w sumie to chyba o czymś zapomniałem. Podniosłem głowę lekko ku górze rozmyślając nad tym dziwnym zjawiskiem. Nie no chyba mam ze sobą zapasowe gacie, w razie co, ręcznik też jest. Po wszystkim to odbędę gdzieś długą kąpiel. Broń... spakowana i przy sobie więc co mi umykało. No tak... Odwróciłem się i spojrzałem na ciemnego zakapiora. Skinąłem głową w kierunku placyku dając znać aby poszedł tam ze mną. Cholera, niby twarz nie wygląda na takiego co wbije nóż w plecy ale pozory mogą mylić, lepiej nie wchodzić ludziom na odcisk.

Ludzie zaczęli się zbierać. Nie wciskałem się w sam środek tłumu. Jeszcze by zadeptali! Wolałem ustawić się z tyłu, bez zbędnego tłoku i mając swoją własną strefę komfortu. To jednak wciąż umożliwiało mi słuchanie panujących w grupie rozmów, czy raczej rzucanych haseł. Widziałem również gdzie padają spojrzenia. Były głównie zawieszone na tym mężczyźnie o ciemnej karnacji i takiego dziwnie pozszywanego. Nie dziwię się ludziom. Gdybym ktoś miał aż tak poharataną twarz to nieumyślnie też bym się na niego gapił ale może lepiej odwieść od tego wzrok, tacy są mocno wyczuleni... Swoją drogą gdy tak stałem to przykuło moją uwagę pewne imię, które padło gdzieś w okolicach tego pozszywanego, "Chise". Miałem wrażenie, że gdzieś to imię już dawno słyszałem. Takie trochę nietypowe, z całą pewnością kobiece. Ugh z nimi to zawsze problemy, nagle wpadną w szał i martw się człowieku. A imię... imię pewnie jak każde inne, co ja się będę martwił pierdołami.

Podczas wystąpień kolejnych ludzi dostrzegłem dwie bardzo energiczne osoby, które mogą być problematyczne w pracy grupowej. Pierwsza... głupia mówiła coś o podlewaniu lasu, bez komentarza dalszego a druga była rozgadanym... pasterzem? Do tego rozmawiała sobie jak nigdy nic z tym tamtym co wszyscy na niego się gapili. Teraz pytanie czy się znają czy tylko głupek nie wyczuwa tych wszystkich spojrzeń i nie potrafi wczuć się w tę całą atmosferę. Nie podszedłbym do niego nawet gdyby był Cesarzem Pustyni...

Kolejne grupki powoli się rozdzielały. Musiałem sam podjąć jakąś decyzję. Decydować się na pewne niebezpieczeństwo schodzenia w sam głąb paszczy lwa czy może obejść to wszystko i przeczekać... Jako jeden z ostatnich (chyba jakieś dwie jeszcze się zastanawiały), nie mówiąc nic zwyczajnie podszedłem do drugiej grupy. Tak naprawdę nie kazali nam mówić kto ma jak na imię oraz skąd pochodzi, czy ile zjadł kanapek z serem, czy miał wzorków na ubraniu. Mieliśmy się rozdzielić a ja tak dokonałem wyboru. Mam nadzieję, że słusznego...

[Kuroi Kuma]

-To ten! Jedyny i niepowtarzalny. - wyszczerzył się i ukłonił się w przywitaniu, chociaż szczerze powiedziawszy nie liczył na zbyt wiele. Pamięć umykała, a na turnieju działo się wiele. Dziwnym byłoby nie pamiętać o zwycięzcy, który dodatkowo niby był samurajem, ale chodził z kijem, no i do tego jeszcze miał pociąg do owiec. Szalona mieszanka, do tego w połączeniu dango - mogło się zrobić niebezpiecznie!
-Czyli mogę sobie przyznać trochę zasług? Czemu dowiaduje się o tym tak późno... - zwiesił głowę i pokręcił nią zirytowany. Potem zaś popatrzył na kanapkę, której końcówkę miał przy sobie, po czym wystawił w stronę samuraja. Skoro wtedy przyniosło to wygraną, to nie mogli nałożyć na siebie teraz jakiegoś złego voodoo i nie podzielić się szamką -Kuroi, częstuj się. No i mieliśmy okazję. Zwykle jak się widzimy to dzieją się dziwne różne rzeczy. Nie pytaj mnie czemu i jak i po co - wzruszył ramionami. Do tej pory zadawał sobie pytanie czy Diaboł niósł za sobą jakieś dziwne widmo, zawirowanie tworzące sytuacje na globalną skalę. Usłyszał z boku swoje imię, odwrócił się leniwie spoglądając kogo jeszcze tutaj przywiało. Gdy tylko się odwrócił na chwilę go zmroziło. Kogo jak kogo, ale młodej Kaguyki nie spodziewał się tutaj zobaczyć. Od ich ostatniego spotkania trochę minęło. Nie to było jednak zadziwiające, a raczej brak zawsze jej towarzyszącego Etsu. Wyglądali na raczej zżytych, więc nie sądził że ich ścieżki ot tak po prostu się rozłączyły i każdy poszedł swoim torem. Zaraz jednak odwrócił wzrok na Ocirka, który cóż... z racji ubioru białowłosej nie mógł jeszcze dostrzec, że jest to nie kto inny, jak właśnie osóbka z jego znienawidzonego rodu. Z jednej strony chciał ostrzec młodą, że przy boku Diabołka może być nie do końca bezpieczna, ale byli w obozie najemników, zbieraninie tałatajstwa ze wszystkich stron. Ciężko było tutaj nie zobaczyć znajomych twarzy, ale także i wrogów. Zapewne znajdzie się niejeden Haretsu, który zmuszony będzie działać razem z Dohito czy tego chce czy nie.
-Tak ciężko mnie rozpoznać? Kurde, robię się w tym coraz lepszy, chociaż pół Shigashi przytacza sobie o mnie opowieści - pokiwał dumny głową, lecz nie rozwijał tematu o swoich dosyć szemranych powiązaniach z mafią, bo nie każdy powinien o tym wiedzieć. Ta specyficzna społeczność była ciekawa i bardzo intrygowała Kumę, jednak wiedział z jakimi konsekwencjami może wiązać się dołączenie w ich szranki. Z jednej strony zła sława, z drugiej zaś ogromna wiedza, którą z chęcią by przytulił. Popatrzył na białogłowę, przyłożył rękę do czoła i udawał, że szuka czegoś w oddali.
-Gdzie masz swoją zgubę? - zapytał przenosząc na nią wzrok. Powinna wiedzieć o kogo chodzi, przecież nie o tego człowieka z twarzy niepodobnego do nikogo, który dołączył się do ich zlecenia w sumie nie wiadomo nawet czemu. Mowa oczywiście o zwycięscy tytułu Szaraka, ale kto to był... jakoś Kuroi nie mógł sobie przypomnieć jak się zwał ten chłopaczek. W końcu jednak rozległ się głos w oddali. Mieli się zbierać. Poczuł jak po jego plecach przechodzi dreszczyk ekscytacji, dziwnego zadowolenia. Działo się coś ciekawego, kolejna rzecz, którą staruszek odhaczy w swoim marnym żywocie.
Przekrój zebranych był całkiem duży. Kuroi niestety wielu z tych "sławnych" po prostu nie znał bo nie interesowało go to po prostu. Diabołek też był mocno rozpoznawalny, jednak nadal był po prostu zwykłym człowiekiem, który wystroił się jak stróż w Boże Ciało. Podział wydawał się całkiem prosty. Jedna grupa do środeczka, druga na zwiad. Znalazła się nawet i druga osóbka, która wykorzystywała wachlarz. Jak milutko zobaczyć jeszcze kogoś, kto zainteresował się tą niszą. Przy nich był jeszcze człowiek, który prawdopodobnie nie mógł tych łańcuchów wrzucić do zwoju dlatego taszczył je taki kawał, bo na zbiórce raczej nie były potrzebne. Niby nigdy nie wiadomo kiedy nastąpi atak, ale że aż tak? Powiedział ten, który nosi ze sobą ciągle piasek ale cśśś. Był jeszcze ktoś, kogo widział dawno dawno temu, w sumie to kojarzył głównie twarz zestawioną z głosem. Szukał w pamięci jeszcze jednej bardzo ważnej rzeczy - imienia. To małe tałatajstwo się gdzieś skryło w odmętach ptasiego móżdżku mężczyzny, aż w końcu uderzyło go niczym młotem. Był przy tej dziewczynie, która okazała się w dodatku być jego żoną... Stary, chyba musisz się wziąć za siebie. Ludzie kariery robią, hajtają się, a Ty to w sumie ostatnio nie zrobiłeś niczego kreatywnego - powiedział mu wewnętrzny głos, który miał zbyt wiele racji.
-Czekaj czekaj, co?! - popatrzył się na Diabołka, który w ogóle zrobił coś więcej niż po prostu pokazywanie się i założył... cóż, coś. Może chodziło o ten dziwny strój, w końcu go założył i może nawet i dlatego był Założycielem, ale powiązanie tej dwójki, a także tego mniejszego znaku z tym ogromnym sprawiły, że Kuroi zaczął łączyć kropki. Czyżby Ocirek wziął się do roboty? Dużo bardziej przepadał za tym wpatrzonym w siebie chłopaczku, niżeli za Jou, który obecnie stanowił namiastkę jego lidera (bo w sumie Kuma z byciem shinobim swojego klanu miał tyle wspólnego co kotlety sojowe z mięsem). Przechylił głowę na bok -Czyżby wydarzyło się coś ciekawszego? - podrapał się po bronie i pyknął jeszcze raz z fajki tworząc kilka kółek z dymu. W drugiej grupce widział już jedną znajomą twarz, zaraz pojawiła się też i druga - to właśnie on! Człowiek podobny z twarzy do zupełnie nikogo! To w sumie nieco go przekonywało do dołączenia, ale Pastuszek na tyle wytrącił go tym Założycielem, że chyba jednak pozostanie z tą dwójką.
-Kuroi, grupa druga![/color/] - krzyknął jeszcze na koniec

[Reika]

Długo nie trzeba było czekać na to, żeby sprawa się ruszyła i już po chwili dostali komunikat, że mają się zebrać na placu przed namiotem dowództwa. Reika akurat stała w pobliżu, więc ruszyła w tamtą stronę, by po chwili stanąć, jak skamieniała. Teraz, kiedy wszyscy najemnicy zbierali się w jednym miejscu, dostrzegła obraz, którego kompletnie się nie spodziewała. Jej niebieskie oczy rozszerzyły się w niedowierzaniu, dostrzegając ogromne, czarno-białe psisko z blizną na oku. Akira. Na nim siedział rudowłosy Inuzuka, z czarną kosą na plecach, którą doskonale znała, jak i jej obecnego właściciela. Nie było mowy o pomyłce, a skoro oni tu byli, to właśnie straciła anonimowość, bo doskonale znali jej zapach. Momentalnie wspomnienia wróciły do niej i uderzyły z taką mocą, że poczuła najpierw ból w okolicy żołądka, a potem ukłucie w sercu. Tak...nie zapomniała, nawet po tych trzech latach. Brakowało tylko Ayu, drugiego ninkena, ale skoro nie było suczki z nimi, to musiało stać się najgorsze i lepiej o to nie pytać. Śmierć ninkena była niczym ostrze w samo serce Inuzuki i musiało porządnie odbić się na Yoichim.
Prawie nie docierały do niej słowa, które były kwestią informacyjną, czyli podział na dwie grupy. Pierwsza miała wejść do Iglicy i zbadać problem u źródła, a druga ruszyć ze zwiadem na około. Jeśli chciała wykonać zadanie, które powierzył jej Lider Ranmaru, powinna iść do Iglicy, żeby zobaczyć wszystko na własne oczy, a nie potem słuchać relacji z drugiej ręki. Widząc, jak Yoichi i Akira podchodzą do pierwszego dowódcy, poczuła ulgę. Znów staną ramię w ramię z niebezpieczeństwem. Znali swoje możliwości na wylot, więc łatwiej by im było dostosować się do siebie, niż do osób, których kompletnie nie znali i nie wiedzieli, czym dysponują.
Najemnicy zaczęli się dzielić, więc i Reika podeszła bliżej, wybierając pierwszego dowódcę, Narę Shikariego, do którego zgłosiło się zdecydowanie więcej osób, głodnych wrażeń. Wiedziała, że może być niebezpiecznie, jednak miała swoje zadanie do wykonania i musiała wybrać.
- Jestem medykiem. - Zwróciła się do dowódcy. - Mogę się przydać w Iglicy.
Nie przedstawiała się z imienia, bo i tak nie miało to sensu. Facet tylu naraz nie zapamięta, bo po co mu to, więc będzie po prostu medykiem. Po tych słowach wycofała się tak, żeby stanąć sobie obok wielkiego psiska. Spojrzała na wilczura swoimi niebieskimi oczami i uśmiechnęła się mimowolnie przez maskę.
- Dobrze Cię widzieć, Akira. - Przywitała się, delikatnie gładząc go po barku. - Musi Ci być gorąco.
Dopiero po tym uniosła głowę wyżej, patrząc prosto w twarz Inuzuki. Przed jego nosem nie była w stanie się ukryć, więc nawet nie stwarzała pozorów. Miała jednak nadzieję, że skojarzy, że skoro jest tak ubrana, z ustami zakrytymi maską i czarnymi włosami, to próbuje się ukryć przed resztą świata. Przez chwilę po prostu patrzyła w jego zielone oko, wracając wspomnieniami do tych cudownych chwil, które spędzili ze sobą, a które skończyły się jego odejściem, dla jej rzekomego dobra. Nigdy się z tym nie pogodziła i nie zamierzała, tym bardziej, że była pierwszą, którą naprawdę pokochał.
- Cieszę się, że widzę Cię całego i zdrowego. - Odezwała się do Inuzuki. - Nie spodziewałam się, że przyjdzie nam jeszcze stanąć ramię w ramię przeciw kolejnemu niebezpieczeństwu.
Jeśli ktoś się spodziewał wylewności i rzucania w objęcia, to zdecydowanie się przeliczył. Reika okazała sporą dozę powściągliwości, jednak w środku czuła jak dusza ponownie jej się rozdziera na małe strzępy. Minęły ponad trzy lata, a ona nadal chowała go głęboko w zakamarkach swojego serca. Nigdy nie zapomniała i nie przestała kochać.

[Chise]

Wyciągnęła dłonie i chwyciła najnowszą zabawkę Shigi. Miecz był długi, znacznie dłuższy od jej, przypominał jej ostrze samuraja, z którym walczyła. Tachi Asagiego okazało się znakomitą bronią, utrzymywał nim ciężki do przełamania dystans, co w połączeniu z jego umiejętnościami tworzyło zabójczą mieszanką. Postukała paznokciem w ostrze, nasłuchując dźwięcznego brzdęku, po czym zrobiła krok do przodu i zakręciła nią w powietrzu. Nie była przyzwyczajona do tego typu broni, ale wykonanie było porządne, a ostrze lekkie.
- Dobra broń - przyznała, oddając mu do rąk własnych. Zachichotała na wspomnienie Shigi o tym, ze jest twardsza niż ustawa przewiduje. Hiroki z pewnością do tej pory zdał już sobie z tego sprawę.
Kiwnęła na słowa Shigi, obecność Muraia wcale jej nie zdziwiła. Pojawiał się często na takich wydarzeniach, to, że jego obecność mogła mogła być świadectwem globalności tego wydarzenia.
Podniosła głowę na dźwięk nawoływania, jednak wyrwała swoją łapkę z jego uścisku. Nie ma ciągania po obozie, sama pójdzie, jak dorosła Uciapka!
Poszła jednak za Shigą, prosto do pierwszej grupy. Włażenie prosto w niebezpieczeństwo to przecież dla nich chleb powszedni, prawda? W tym się wręcz specjalizowali. We wchodzenie tam gdzie nie powinni, ewentualnie tam, gdzie było najciężej. Martwiła się nieco o Hirokiego, ale chłopak musiał się do tego przyzwyczaić.
- Piekło to nasze naturalne środowisko - mruknęła do niego - A co do Shigi, to i owszem, jak nie on, to ja - zapewne go tym nie pocieszyła, ale co tam. Poza nimi zaczynali się zgłaszać inni, początkowych imion nie bardziej kojarzyła. Odwróciła głowę kiedy usłyszała znajomy, żeński głos, a po nim męski. Podniosła dłoń, machając krótko do Asaki i Shikaruiego, jej uśmiech i tak nie byłby dla nich widoczny. Nie podchodziła jednak skoro wybierali się z inną grupą, nie zamierzała też do nich krzyczeć, i tak ich z pewnością wcześniej zauważyli. Ciekawa była czy ich obecność oznaczała koniec ich poślubnej podróży czy też była tylko na niej przystankiem, ale zapewne będzie mieć okazję jeszcze ich spotkać by chwilę porozmawiać. Kolejny był także ich znajomym, więc Chise przestała się skupiać na innych. Kiwnęła głową do Kakuzu.
- Sporo czasu minęło od ostatniego spotkania, Murai-san - przywitała go swobodnie. Poza tym nie było żadnych znanych jej osób. Grupa nie była duża, ale i nic dziwnego, większość osób tchórzyła albo rozsądnie myślała o swoich umiejętnościach.

[Ichirou]

Zgromadzanie w obozowisku wraz z upływem czasu przekształcało się w spęd najróżniejszych osobistości, wśród których Ichirou i tak brylował. Jego ubiór miał rzecz jasna w tym sporą zasługę, choć trzeba przyznać, że na wydarzenia w Midori i tak nie wystroił się jakoś szczególnie. To jednak wystarczało, by ściągać uwagę wielu osób, a czasem i nawet komentarze, z których część z nich docierała do jego uszu, szczególnie jeśli te nie były wypowiedziane odpowiednio ściszonym tonem.
Przy jednym, dość śmiało rzuconym komentarzu nawet obrócił się przez ramę, by spojrzeć na jego autorkę. Czy nazwanie lalusiem go wkurzyło? No nieszczególnie. Musiałby być frustratem, żeby emocjonalnie reagować na wszelkie uwagi, których nie dało się uniknąć. Im bardziej wyrazista była dana osoba, tym bardziej polaryzowała społeczeństwo i była narażona na skrajne opinie. Asahi nie widział więc sensu w doskakiwaniu do każdego, kto żartobliwe lub kąśliwe odnosił się do jego osoby, bo nie miałby po prostu czasu na nic innego w swoim życiu. Miał wystarczająco mocną pozycję na świecie shinobi i nie musiał już niczego udowadniać.
Obdarował komentującą go pannę jedynie krótkim, lustrującym spojrzeniem bursztynowych oczu. Mógł co prawda odezwać się i w jakiś sposób zripostować uwagę, ale w zasadzie nic nie miał do powiedzenia na temat białowłosej dziewczyny. Ta prezentowała się tak samo jak połowa zebranych tutaj shinobi, czyli zwyczajnie i bardzo nudno. Nie było więc potrzeby, by w jakikolwiek sposób się wysilać i odpowiedzieć czymś więcej niż wyrazem twarzy zdradzającym odrobinkę znużenia i pogardy.
Na mrugnięcie ze strony tajemniczo odzianej, zamaskowanej laseczki odpowiedział po prostu mrugnięciem. Bez większego zastanowienia, taki odruch podrywacza. Nie był właściwie pewien, jakie kobita ma intencje.
Szybko wrócił uwagą do swojego najbliższego otoczenia, ponieważ pojawił się w nim osobnik, którego całkiem dobrze znał i którego się tu nie spodziewał. Okazało się, że nie był jedynym Sabaku w Midori, co właściwie było całkiem dobrą nowiną. Na kim innym mógł tutaj polegać, jeśli nie na swoim rodaku? Oczywiste więc, że nie chciał się Kuroia pozbywać.
- Wpadłeś samemu czy z polecenia Jou? - Zdążył zapytać tylko tyle, ponieważ w tym momencie chłopaki pochłonęli się na moment absolutnie prozaiczną rozmową. Prezentowali podobny sposób komunikacji, więc odnaleźli wspólny język praktycznie od razu. Ichirou nie zamierzał im przeszkadzać. Połowę swojej uwagi poświecił na wsłuchaniu się w rozmowę, a drugą na obserwowaniu otoczenia pełnego różnych mniej lub bardziej nieprzeciętnych person. Zwrócił uwagę na osobnika stojącego na rękach, o którym wspomniał Seinaru, potem na innego uczestnika turnieju na wyspach. Ze wszystkich tu zebranych, których dostrzegł, to jednak Murai najbardziej go zainteresował. Obecność Pustego nie była w sumie wielkim zaskoczeniem, ponieważ ten z Krwawego Pokolenia był chyba najczęstszym bywalcem głośniejszych wydarzeń na świecie.
- Jest i specyficzny koleżka z tego mojego słynnego pokolenia. Kūkyo - odpowiedział, subtelnym ruchem głowy wskazując na Kakuzu.
Średnio mu się widziało towarzystwo jakiejś młodej siksy, która bez pytania dołączyła do ich grupki. Złotooki Kogō nie wyrzucił jej na dzień dobry jedynie dlatego, bo wydawała się być znajomą piaskowego dziadka.
- To teraz zacząłeś spotykać się z małolatami? - odezwał się do Kuroia, pozwalając sobie na drobny uśmieszek i zupełnie nie przejmując się tym, jak dziewucha odbierze zadane pytanie. Kuroi już w sumie był w tym wieku, w którym w pewnych kręgach odmładzanie się towarzystwem młodych dziewcząt nie było niczym nadzwyczajnym.
Nie musieli długo czekać, by wydarzenia zostały pchnięte do przodu. Przed wszystkimi zebranymi pojawiła się głównodowodząca, która treściwie ogłosiła plan działania i podział na dwie grupy.
- Nie mam najlepszych wspomnień z łażenia po jakichś jaskiniach i podziemiach - odpowiedział na słowa pasterza, przychylając się do jego sugestii. Zaraz po tym przeniósł uwagę na Kuroia, którego nieco zdezorientowała rozmowa dwóch członków Klepsydry.
- W zasadzie to jesteśmy tutaj jako organizacja, której jestem inicjatorem - oznajmił krewniakowi dosyć enigmatycznie, bo na tę chwilę nie było wiele czasu na dłuższe wyjaśnienia. Zebrani najemnicy zaczęli dołączać do wybranych grup, więc i oni też musieli się na coś zdecydować. Diabeł Świtu nie namyślał się w tej sprawie zbyt długo i wybrał tę drużynę, którą podpowiedziała mu intuicja na spółkę z samurajem.
Podszedł więc do dowódcy, jeżeli dzielił ich spory dystans, a potem krótko poinformował.
- Asahi Ichirou i Seinaru Kei, reprezentanci Klepsydry, najemniczej grupy. Wraz z trzecim kompanem podejmiemy się zwiadu wokół góry - oznajmił spokojnie, wskazując pod koniec wypowiedzi na Kuroia, którego w zasadzie pozbawił możliwości wyboru. W ogóle nie wchodziło w grę rozejście się do różnych grup, a Ichirou z racji znacznie wyższej rangi i statusu w klanie poczuwał się jako ten decyzyjny za ich dwójkę.
Po złożeniu deklaracji zamierzał zaprowadzić swoich dwóch kompanów do miejsca zbiórki.

[Harruchi]

Widząc tych wszystkich wojowników człowiek zaczyna się zastanawiać. Niby jestem członkiem silnego klanu, świetnie wykształconym oraz wyszkolonym. Mimo to jednak tak naprawdę nie mam jeszcze żadnego doświadczenia bojowego. Ci bandyci w drodze do Midori przecież nie mogą się liczyć jako prawdziwa walka. Owszem, chciałbym obserwować silnych shinobich w trakcie najcięższych wyzwań, jednak muszę pamiętać, że to jednak nie jest zwykła zabawa. Może się zrobić niebezpiecznie i lepiej wtedy nie przeszkadzać nikomu swoim brakiem doświadczenia. Chyba po prostu lepiej będzie zmniejszyć ryzyko i pójść na zwiad.
Podchodzę do drugiego dowódcy i mówię:
- Harruchi, zgłaszam się do grupy drugiej.

[Toshiro]

Czas leciał, można by nawet powiedzieć, że pędził jak głupi. Nieubłaganie, ciągle, jednostajnie człowiek starzał się, aby na sam koniec rozliczyć się ze swej własnej egzystencji. Wszystkich swoich błędów, grzechów, czy też tych dobrych uczynków, osiągnięć, to jakim się było człowiekiem. Ten rok na pewno odcisnął piętno na Toshiro, coraz bardziej świat dawał mu znać, że dalej jest słaby i tak na prawdę nie może zbyt dużo zdziałać w kwestii zła, które opanowywało tę ziemię. W pewnym sensie go to dobijało, z drugiej zaś motywowało, aby się nie poddawać i dalej się rozwijać, aby być może w przyszłości mieć większy wpływ na to co go czeka, bo tak, teraz czuł się całkiem bezsilny wobec losu. Przez to wszystko jego uwagę skupiały głównie negatywy, których ostatnimi czasy było więcej niż zawsze. Być może miało to związek z tym, że po prostu zaczął więcej podróżować przez co widział więcej świata niż wcześniej, albo po prostu znajdywał się akurat w nieodpowiednim miejscu i o nieodpowiednim czasie. Teraz jednak wyszło mu to zdecydowanie lepiej, ponieważ odnalazł swoich przyjaciół. Być może z zewnątrz nie było tego widać, ale cieszył się jak głupi, że tak się właśnie stało.
Niestety jednak szybko trzeba było wrócić do rzeczywistości. Shikarui miał rację odnośnie tego, że nie jest to pora na opowiaski. Toshiro doskonale sobie z tego zdawał sprawę i o to nawet chodziło w jego wypowiedzi. Zaraz po przywitaniu szybko jego mina zrzedła tak jak i mina Asaki kiedy dowiedziała się, że jest tutaj Shiga i Chise. Nishiyama od jakiegoś czasu zastanawiał się dlaczego jej reakcja na tę parę jest taka, a nie inna. W pewnym momencie musiało się wydarzyć coś o czym czarnowłosy nie miał zielonego pojęcia, jednak sam doszedł do wniosku, że najprawdopodobniej nie jest to najlepszy moment na takie rozmowy. Kolejna rzecz do poruszenia podczas następnego wolnego czasu spędzonego razem. Lista rosła raz za razem, miał nadzieję, że w końcu uda mu się złapać ich gdy będą mieli trochę wolnego czasu. Wiadomo, że teraz oprócz spraw Koseki, dochodzą jeszcze sprawy Sanady, dlatego tego czasu dla innych jest nieco mniej. Doskonale to rozumiał.
Przechodząc jednak do swoich spraw. Wzrok skierowany w kierunku innej białowłosej nie był chyba tym, czego spodziewali się Asaka i Shikarui. Wołał on raczej "dobrze by było, jakbym dostał chociaż jakieś wyjaśnienie". No cóż, ktoś znika jak gdyby nigdy nic po pewnych ustaleniach, a następnie pojawia się w zupełnie innym miejscu może być nieco dezorientujące. Najwidoczniej został najzwyczajniej w świecie zlany, tak totalnie. Cóż, wygląda na to, że bywa. Odwrócił się w stronę Asaki widząc jej pytające spojrzenie, na co Toshiro przewrócił oczami.
- To też raczej historia na "innym razem". - odparł trochę wymijająco, aby następnie przejść do tematu związanego z ważnymi i mniej ważnymi osobistościami. Zaczęli od gości z wesela. Lawendooki zaproponował nawet przywitanie się z nimi, aczkolwiek Asaka raczej nie przystanie na tę propozycję. Potem przeszliśmy do "Pustego", niestety nie dowiedział się na jego temat nic więcej, choć w sumie był ciekaw. Zawsze warto wiedzieć z kim być może będzie miał niedługo do czynienia. Tak samo jak z wcześniejszą dwójką, owiani dużą sławą na pewno nie zwracali zbyt dużej uwagi na takich jak on, czyli totalnych przeciętniaków. Wtedy białowłosa przeprosiła go na moment zostawiając go na chwilę samego, jeszcze raz zerknął w kierunku, w którym ostatni raz widział Harumi, a potem przysiadł gdzieś, co sprawiło, że jego sylwetka zniknęła w tłumie.
- Pewnie, że idę z Wami. Jak mógłbym odmówić takiej okazji? Przecież tak dawno się nie widzieliśmy i już miałbym zniknąć? Zapomnij, będziecie się musieli ze mną jeszcze trochę pomęczyć. - zażartował sobie, aby być może choć trochę rozluźnić sytuację, gdy po krótkim czasie Asaka z Shikaruiem wrócili. Nie pozostało nic innego jak udać się wraz z nimi na miejsce zbiórki. Wybór padł na tę drugą grupę, która miała zająć się zwiadem dookoła góry. Tak jak podejrzewał, oboje nie mieli chyba zbytniej ochoty, aby zobaczyć się po raz kolejny z tym mnichem i jego towarzyszką. Jemu było to zupełnie obojętne, tak na prawdę w ogóle ich nie znał, więc nie miał o nich wyrobionego zdania. Jedynie trochę udało mu się porozmawiać z Chise, ale nie wyrobił sobie o niej żadnego zdania, ponieważ trwało to zbyt krótko. Krótko się przedstawił nie chwaląc się swoimi zdolnościami, z racji na to, że nie uważał, aby posiadał jakieś szczególne, które mogłoby zrobić aż taką różnicę jak te Shikaruia czy Asaki, a następnie wraz z nimi czekał na dalsze instrukcje.

[Uchiha Masako]

Masako miała ochotę palnąć Harruchiego w tył jego zakutego łba, kiedy ją zignorował, ale zaraz okazało się, że po prostu zaczęła się właściwa zbiórka, więc mu darowała. Zapaliła ponownie swoją fajeczkę, trochę się relaksując i spoglądając po reszcie zgromadzonych. O paru słyszała nawet w Kotei - na pewno o Muraiu, znała też z opowieści Seinaru, którego wypatrzyła, jak rozmawiał z jakimś przystojniakiem o ciemnej karnacji, który przy okazji miał jeszcze bardzo ładny tatuaż na ramieniu. Zerknęła wtedy na swojego towarzysza, nieco żałując, że on nie jest taki przystojny, ale cóż - przynajmniej wydawał się kompetentny, nawet jeśli kierujący się chorobliwym poczuciem sprawiedliwości, do którego to tematu jeszcze będą musieli wrócić... ale to w przyszłości zapewne.

Tymczasem wysłuchała uważnie wstępnej odprawy, ciekawa co też dokładnie podziało się w Midori, że tyle ludu sproszono. To, co jej opisano brzmiało jak wyjęte z którejś z opowieści opowiadanych w tawernach Kotei przez pijanych żeglarzy, a jednak - wyglądało na to, że dzieje się naprawdę. Co więcej, brzmiało to prawdziwie niebezpiecznie - nie to, co pożal się Susanoo bandyci, jakich spotkali na trasie. Mając opcję zapuszczenia się w samo serce czegoś tak... niezrozumiałego, uznała podobnie jak i Harruchi, iż najlepiej będzie nie pchać się silniejszym od niej pod nogi i pomóc w zwiadzie - tym bardziej, że wtedy powinna móc lepiej wykorzystać swoje umiejętności, skupiające się na walce z dystansu. Ruszyła za swym towarzyszem do drugiego z dowódców, skłaniając się uprzejmie i uśmiechając.

- Uchiha Masako, z Sogen. Również chciałabym dołączyć do zwiadu. -

[Ayatsuri Juranu]

- Masashi Kishimoto? Jesteś pisarzem? Wydaje mi się, że widziałem takie nazwisko gdzieś w bibliotece... - zaczął reagować na przedstawienie się rozmówcy, ale niewiele miał na to czasu. Zaczęło się zamieszanie, które nie pozwoliło im na dalszą dyskusję. Może spotkają się jeszcze na trasie? W głębi tego dziwnego, umierającego lasu? Jeden i drugi ruszyli w stronę namiotu dowodzenia, by tam się dowiedzieć, co teraz z nimi będzie. Chłopak wydawał się być równie dziwny co Juranu. Może by się dogadali, gdyby nie to, że ich dziwność pewnie uniemożliwiała dialog po obu stronach. Za mało czasu teraz mieli by się poznać, ale Ayatsuri na pewno zapamięta tego osobnika i zwróci na niego uwagę, gdy to wszystko się już skończy.

Wielu z tych ludzi wyglądało, jakby coś przeżyło w życiu, nie to co Juranu. Znaczy, on też swoje przeżył, ale nie był na wojnie, nie walczył z potężnymi przeciwnikami. Wałęsał się tylko po pustyni i szukał trupów. Teraz trup też może się ścielić gęsto, a w tym można znaleźć i jego zwłoki. Uważnie wysłuchiwał planu, który miał zajść w życie. Bezpośrednie wejście w centrum zdarzenia oraz zwiad. Obie rzeczy wydawały się być równie ważne. I wbrew pozorom, obie wydawały się równie niebezpieczne. Choć pewnie większość sądziła inaczej, że rekonesans na około będzie dużo łatwiejszy niż wejście w samo serce tej otaczającej ich plagi. Szczególną uwagę poświęcił przyozdobionemu złotem i klejnotami mężczyźnie z ciemnawą karnacją. Czyżby inny mieszkaniec pustyni? Na pewno był twardy, skoro tak się nosił na słońcu. Nawet metalami szlachetnymi łatwo się oparzyć, nie mówiąc już o ciągłym paleniu przez palącą lampę zawieszoną na horyzoncie. A po opaleniźnie widać było, że jej nie unikał.

Zostali więc teraz postawieni przed wyborem grupy. Obie równie niebezpieczne w ocenie białowłosego. W obu ryzykował życiem. W obu też mógł zdobyć jakiś rozgłos, a także wynagrodzenie za zadanie, jeśli w jakikolwiek sposób uda mu się przetrwać. Porwał się chyba z motyką na słońce. Może nie trzeba było przychodzić aż tu, do Midori, by umrzeć? Ludzie się zgłaszali i rozchodzili do grup, a on wciąż pozostawał niepewny. Łatwiej będzie o pomoc na zewnątrz, ale on się przygotowywał do zejścia pod ziemię, tak jak zrobił to w kopalniach Ashre. Znaczy, wtedy nie do końca był gotowy, ale teraz? Miał obieg powietrza wokół swego ciała, miał zapasy wody, z którymi mógł przeżyć długo, miał źródło światła, które nie skończy się bez jego woli, tak jak to zrobiły pochodnie. Jego myśli biegały, rozważając jedną i drugą opcję, ale za mało miał informacji, by któraś go niezaprzeczalnie przekonała. Przygryzł wargę. Przygryzł ją za mocno.

Polała się pierwsza krew. Przegryziona warga wypełniła jego usta ciepłą krwią w niewielkich ilościach. Trochę jednak spływało po jego brodzie i skapnęło na ziemię. Otarł tę strużkę paluszkiem. Nadszedł czas decyzji. Jego krew już zrosiła tę ziemię. Może zrobić to ponownie. Całe życie shinobi to ryzyko. Nie lubił go. Lubił widzieć więcej niż inni, a widząc więcej łatwiej mu było podjąć decyzję. Teraz jednak chciał zobaczyć, co spowodowało tę katastrofę. Topiące się rośliny? Powietrze, które wręcz rozdzierało płuca? Odrobiną chakry napiął sprężyny, które napędzały wiatraczki w jego ubraniu. Orzeźwiający wiaterek pomógł mu zebrać myśli.

Grupa główna. Zejdzie razem z nimi do Iglicy, by dowiedzieć się, co tu się dzieje. Nawet jeśli to wszystko wpływy zewnętrzne, to tam, w samym centrum się to chyba zaczęło? A wszystko ma swój początek. Jeśli gdzieś go mają znaleźć to właśnie tam. Nawet jeśli ten początek jest końcem czegoś innego, co przyszło z zewnątrz. Juranu nie musiał się przedstawiać, nie musiał ogłaszać, gdzie idzie. Po prostu podążył za tymi z grupy pierwszej. W ciszy przyglądał się pozostałym, którzy od teraz byli jego towarzyszami. Uśmiechnął się do nich na powitanie, ale nie wiedział jak zacząć rozmowę. Nie z taką grupą ludzi. Na pewno jednak czarny strój pasował to tych odzianych na czarno osobników. Oby im wszystkim udało się to przetrwać...

Specjalistyczne ubranko na gorące warunki

Nazwa

Strój Juranu

Typ

Ubranie/Mechanizm Ayatsuri

Objętość

100

Opis Strój zaprojektowany przez Ayatsuri Juranu, łączący przewiewny strój do działania na pustyni oraz maskę służącą do przeciwdziałania wszechobecnego piachu, jak i zabezpieczenia przed truciznami, a szczególnie niefortunnym zastosowaniem tych własnej produkcji.

Materiał - cienka przewiewna tkanina. Żeby uzyskać wartości zachowania ciepła organizmu użyto jej podwójnej warstwy, z niewielką przestrzenią na powietrze pomiędzy. W ten sposób podczas wiatru zachodzi bardzo szybko wymiana powietrza, zaś podczas bezwietrznych warunków całkiem przyzwoicie zachowuje ciepło ciała przed ucieczką na zewnątrz.

Wiatraczki - cechą szczególną całego stroju jest zaszycie w wybranych miejscach metalowych wiatraczków, które osłonięte są drewnianymi obudowami o wymiarach 6x6x1 cm. Łącznie wszystkich takich urządzeń jest 12, umiejscowione w specjalnych kieszonkach między warstwami materiału, kieszonki są doskonale dopasowane, dzięki czemu materiał nie wcina się w działający wiatraczek, a same kształty obudów trudne do zauważenia z zewnątrz.
W skład budowy wiatraczka wchodzą też sprężyny napędowe oraz łożyska. Naciągnięcie sprężyny jest możliwe za pomocą Niezauważalnego kosztu chakry (wymaganie Ninjutsu D). Po naciągnięciu wiatraczki działają przez 8 godzin. Materiały są tak dobrane, by zminimalizować tarcie przy ruchu obrotowym skrzydełek wiatraka.
Umiejscowione są tak, by studzić ważne punkty na ciele człowieka:
W tunice: na mostku , na plecach pomiędzy łopatkami, pod pachami i nad biodrami.
W spodniach: po dwa na każdym udzie, przyłożone do okolic tętnicy udowej, po jednym na każdej łydce, tuż pod kolanem.

Tunika - ma luźne rękawy, zapewniające swobodę ruchów, a także dość sztywny tors, w celu zapewnienia dokładności chłodzenia. Tunikę uzupełnia głęboki kaptur, który w pewnym miejscu ma dodatkową warstwę, którą można przyczepić do maski.

Spodnie - stosunkowo luźne, z wyraźnie ciaśniejszą częścią udową od piszczelowej. Dodatkowe szwy nie pozwalają wiatraczkom na latanie.

Komin - biały komin otaczający skórę szyi. Sięga na ramiona, musi być zakładany przed tuniką. W górnej części można go przypiąć do maski.

Maska - maska zbudowana ze skóry i drewna, z długim dziobem wypełnionym watą nasączoną w substancjach zapachowych. Wata oczyszcza wdychane powietrze z pyłów i cieczy, jest także możliwa do szybkiego wyczyszczenia po zdjęciu maski. Na watę od strony twarzy bardzo łatwo też zastosować antidota na znane przez użytkownika gazy bojowe. Szerokie wizjery są ze szkła i zapewniają przejrzyste widzenie. Maska zapinana jest paskami z tyłu głowy o drewnianych sprzączkach, zaś na swoich obrzeżach ma dodatkowe zapięcia, którymi można przyczepić wnętrze kaptura.

Buty - obuwie ninja w kolorze czarnym.

Paski - Dwa normalne paski to ściśnięcia tuniki i spodni w talii. Cztery krótkie paski z klamrami do zapięcia na kończynach, by ograniczyć wpadanie niechcianych pyłów. Szlufki do pasków znajdują się w talii, na ramionach i w okolicach kostek. Sprzączki są drewniane.

Wymagania

Założenie

Brak

Pełna sprawność

Brak

Dodatkowe Opcjonalnie

Cena

1250 Ryō

Link do tematu postaci

KLIK!

[Kana Yuki]

Kaguya czuła się nader nieswojo. Po raz pierwszy uczestniczyła w czymś na wzór wojny. Z tym wyjątkiem, iż nie wiadomo kto był wrogiem. A co za tym idzie, jak rozwiązać enigmę. Jedyne co mogła robić, to zarzucać w głowie kolejnymi teoriami, które zapewne niewiele miałyby wspólnego z rzeczywistością. Gdyby dodać do powyższego ogólny hałas i rozjuszenie, to doprawdy ciężko było wysunąć jakąkolwiek porządną myśl. Kolejne sylwetki znikały za plecami białowłosej. Pobieżnie zlustrowała każdą z nich w nadziei, że odnajdzie taką, która przewinęła się już przez złote oczy. Nie. Ten nie. Ten też nie... W życiu nie było jej dane trafić na zbyt wielu zdolnych shinobi i kunoichi. Ba, poza paroma jednostkami znała jedynie tych, którzy tak jak ona pochodzili z rodu Kaguya. A tych, coby nie mówić, nie spodziewała się w Midori. W innym wypadku, takowe informacje dostarczono by jej jeszcze przed wyjazdem. Ale nie dotarło nic. Ani list, ani gołąb z kawałkiem pergaminu. Nawet znaków na niebie nie było.
Dotarłszy do jednego z namiotów mimochodem spostrzegła to, co spostrzec chciała. Niewątpliwie, wnioskując po głosie jegomościa, był to Kuroi Kuma. Oczy białowłosej niemal natychmiast błysnęły w akcie radości na widok znajomej mordki. Entuzjazm obecny był jedynie na linii Harumi — Staruszek. Pozostali członkowie osobliwej trupy wydawali się spięci zupełnie jak gdyby połknęli kij i permanentnie trzymali go w swoim ciele. To jednak było całkiem zrozumiałe; nie znali jej.
— Raczej trudno uwierzyć, że znów się spotykamy — odparła z uśmiechem. Teraz dopiero zdała sobie sprawę jak niewielki jest świat, w którym przyszło jej żyć. Kaguya i Sabaku ponownie na posterunku. A właściwie dwóch Sabaku i... ktoś. Po prostu ktoś. Dostrzegłszy gurdę na plecach towarzysza Kuroia zwiesiła kąciki ust. Nie spodziewała się rychłego widoku zatopionego ostrza na wysokości klatki piersiowej, ale zgodnie z przeprowadzoną niegdyś rozmową doskonale wiedziała, iż czasem lepiej nie ujawniać swojego pochodzenia. A przynajmniej tak długo, jak jakikolwiek nieznajomy władca piasku jest w pobliżu.
— Zguba? — powtórzyła, nie rozumiejąc do czego nawiązuje Kuma. Po chwili zreflektowała. — Cóż, jak koty. Podążyliśmy własnymi ścieżkami — to mówiąc wzruszyła obojętnie ramionami. Był to zaledwie kawalątek realnej wersji, ale w zupełności wystarczył, by zakończyć temat. To nie był ani czas, ani miejsce na pogaduszki. Lada moment miało zacząć się przedstawienie na deskach teatru życia. — Liczę, że jest gdzieś w tłumie. Wątpię, by przepuścił okazję do przytulenia paru monet.
Nim zdołali wymienić więcej niźli parę nic nie znaczących kwestii, po okolicy rozległy się nawoływania. Kaguya obróciła głowię w kierunku dochodzących zewsząd okrzyków, po czym wróciła wzrokiem do piaskowego dziadka. Komentarz obwieszonego jak cyganka mężczyzny zbyła krótkim westchnięciem. — Oho, obowiązki wzywają. Do zobaczenia, mam nadzieję. — Po tychże słowach skierowała się do wyjścia, ówcześnie kiwnąwszy głową w ramach pożegnania. Nie biegła, najzwyczajniej w świecie zbliżała się do miejsca zbiórki. Powoli i konsekwentnie. Od jakiegoś czasu starała się obierać taką ścieżkę w każdej sytuacji. Harmonia i jednostajność. Po co wzlatywać nader wysoko, by nieodpowiednie przygotowanie boleśnie ściągnęło nas wprost na ziemię ?Co i rusz przyglądała się twarzom najemników. Brakowało tu Etsuyi. Przez moment przeszła jej przez głowę seria czarnych myśli. Nie. Na pewno ma się dobrze. Wiadomość na pewno dotarła.
Kobieta nie czuła potrzeby wykrzykiwania preferowanej przynależności. Bezsprzecznie skierowała się za tymi bardziej krzykliwymi, gotowa na spadające niczym grad polecenia z ramienia dowódców. Grupa pierwsza, Iglica. Opis tego, co czeka każdego śmiałka ruszającego do siedliska szatana nie zachęcał. Kaguya dałaby uciąć sobie obie ręce, że nikt nie wyrusza tam z dziarskim uśmieszkiem gotowy ponieść śmierć, ówcześnie skręcając pieski i miecze z baloników. No, może poza jednym dziwolągiem. Z nieznanego jej powodu przemierzał świat na rękach. Dziwne. Przystanęła nie więcej niż metr od niego i zmarszczyła brwi. W niepoprawnym entuzjazmie widziała siebie. Taką sprzed wielu wydarzeń. Infantylną.
— I... Zamierzasz tak cały czas? — wypaliła bez krzty jakiejkolwiek kurtuazji, ta zwyczajowo wychodziła jej bokiem i odbijała czkawką, w ten czas osuwając z głowy ciemny kaptur. Shinobi to przecież nie pieprzeni dyplomaci. Im prościej i konkretniej, tym lepiej. Wszak po co piękne słowa na polu bitwy? Wystarczą krótkie polecenia. A wręcz są wymagane.

[Masachi]

Masachi siedząc pod drzewem podrzucając sobie kamyczek raz po raz coraz wyżej, próbował go potem złapać. Raz wychodziło, raz nie. Ciężko westchnął, nudaaaaa pomyślał. Żałował strasznie że nie zabrał ze sobą czegokolwiek co zapewniłoby mu jakaś rozrywkę. Co do zasady nie był jakoś specjalnie ruchliwy jak jakieś małe dziecko i nie potrzebował zabawek, ale siedzenie w takiej kupie osób które co chwila ze sobą rozmawiały albo się na siebie patrzyły nie było zbyt komfortowe. Po takim okresie siedzenia w głuszy i samotnych podróży źle się czuł wśród ludu, oraz co ważniejsze najemników. Nie raz się przekonał że najemnicy to najgorszy typ ludzi. Okradną cię i zabiją za zlecenie, bo ktoś im da zarobić kilka groszy. Ale czasem czując się bezkarni sami to uczynią bez żadnego rozkazu. Śpisz sobie z sakiewką? No to kunai w brzuch i sakiewka ląduje w ich kieszeni. Obrzydliwe. Szkoda że musi z nimi pracować. Ponadto było tutaj kilka dosyć przerażających typów, o których co chwila plotkowano jakoby pochodzili z krwawego pokolenia. Wyszczerzył zęby sam do siebie, a to oznacza że w przyszłości jak uda mu się ich uśmiercić to stanie się jeszcze bardziej znany... Ale na razie to wypada przeżyć tą misję. Sporo osób też przybyło po prostu w towarzystwie jakiegoś znajomego. To też problem. Nigdy nie wiesz kiedy ktoś rzuci ci się do gardła zaraz po odebraniu wypłaty. Albo nawet na samej misji. Rozważania przerwał mu donośny głos organizatora. Zaczęło się. Po chwili treściwej przemowy rozpoczął się podział. Masachi spokojnie pomaszerował w kierunku wchodzących wgłąb iglicy. Wyprawa do podziemia, to rozumiem. Może znajdzie jakieś skarby, a może jakieś trofeum. Nie wychylać się, iść w grupie i przeżyć. To jedyne wymogi jakie przed nim stały. Normalnie zapewne z wypiętą piersią przedstawiłby cały szereg swoich atutów, tyle że, no obecnie dalej był kaleką troszkę. I nie miał ich za dużo. Tak właściwie prawie w ogóle. Ba nie dosyć że brak mu jakiś specjalnych zdolności to jeszcze nawet nie mógłby do końca walczyć w tak ciasnym tunelu nawet z jakimiś zwierzętami niebezpiecznymi. Chociaż troszkę wątpliwe żeby jakieś tam żyły skoro świat wygląda jak wygląda. Idąc na miejsce zbiórki swojej grupy począł przyglądać się kto dowodzi i kto idzie z nim. Wzdrygnął się. Gościu na psie z kosą na plecach który szedł również do wnętrza ziemi był z lekka przerażający. Ale miał piękne zwierzę. Masachi poczuł ukłucie zazdrości, też chciał takie! Albo chociaż podobne. Reszta w dużej mierze nie wyróżniała się za bardzo niczym szczególnym, od zwykła gromada. Czuł się troszkę samotny, że faktycznie wszyscy się tutaj znali, a on sam jak palec, ale z drugiej strony, może spotka tutaj jakiegoś przedstawiciela swojego klanu. Gdy zadano mu pytanie odpowiedział donośnie Masachi Ayatsuri grupa pierwsza. Nie przyznałby tego sam przed sobą ale miał nadzieję że ktoś usłyszy jego nazwisko, i skojarzy go a być może nawet okaże się że znał go osobiście. Zawsze dobrze mieć towarzysza jednego w takich wyprawach. Bo tak to go zostawią, na pastwę losu i nikt nawet po nim nie zapłacze. I tak rozpoczyna się chyba jedna z większych przygód. Oby tylko nie ostatnia.

[Akarui]

Szykować się do jatki!

Wszyscy zbierali się pod namiotem dowództwa, więc nie mogło tam zabraknąć i Akarui'ego. Po szybkim przeglądzie sytuacji postanowiono podzielić uczestników rajdu na dwie ekipy. Pierwsza miała za zadanie przebycie trasy do Iglicy poprzez odnalezioną przez zwiadowców szczelinę w powierzchni ziemi, gdzie fauna uciekła a flora wysychała, topiła się i inne niestworzone cuda. Grupa druga miała za zadanie znaleźć inne ścieżki i niejako "z góry" podążyć w tym samym kierunku. Obie trasy w jednym celu, a medyka jeszcze nie było pod Iglicą! Więc na chybił-trafił, zgłosił się do grupy pierwszej, podróżującej przez szczelinę.

Stojąc w rzędzie Shinobich szykujących się do wymarszu medyk w końcu zauważył znajome twarze i postury. Naturalnym więc było do nich zagadać. Szczególnie, iż z medycznego punktu widzenia bardzo interesowały Akarui'ego losy pewnej dziewczyny i jej "mnicha": - Miło wiedzieć, że pacjentka przeżyła. Chise-hime, Shiga-sama, Wy też dołem? Zbliżając się do nich rozpoznał jeszcze jedną osobę, stojącego nieopodal Murai'a. Wiedział, że z nim za dużo nie pogada, więc jeśli ich wzrok się spotka, jedynie zdawkowo kiwnie głową.

[Sans]

Uczestnicy grupy pierwszej piszą następnego posta w tym temacie, natomiast grupę drugą zapraszam do tego tematu.

[Reika]

Minęło sporo czasu, zanim doczłapali się do obozu najemników, z którego na początku wyszli w dwie grupy. Wrócili w zdecydowanie mniejszym składzie, co było naprawdę niepokojące, jednak ostatecznie zadanie zostało wykonane, a kryzys umierającego lasu zażegnany. Katsumi zapewne otrzymała wszelkie potrzebne wieści, więc nie było sensu dodatkowo jej niepokoić, skoro miała teraz na głowie inwazję Aburame, więc Reika skierowała się prosto do polowego szpitala, gdzie zajmie się wyczerpanymi i rannymi najemnikami. Każdy dostanie łóżko, na którym będzie mógł odpocząć i odzyskać siły. Zadba też o to, aby wszyscy otrzymali ciepły posiłek z kuchni polowej, bo po takich wydarzeniach na pewno byli głodni. Tak, teraz mogła być w swoim żywiole.
Zdjęła maskę z twarzy i obmyła w misce z wodą najpierw ręce, a potem zapłakaną twarz, aby jako tako doprowadzić się do porządku i względnej czystości. Co prawda przydałaby się tutaj solidna kąpiel im wszystkim, ale na razie nie było na to żadnych szans, bo robota czekała, dlatego czyste ręce i twarz powinny wystarczyć, żeby zająć się pacjentami. Było tu też kilku innych medyków, jednak Ci krzątali się przy rannych w bitwie, a przynajmniej tak to wyglądało.
Najpierw zajęła się tymi najbardziej potrzebującymi, czyli Yamim i Masako. Zadbała, żeby ułożono ich obok siebie, aby mogła jednocześnie doglądać obojga i wpływać na nich leczniczą chakrą na tyle, na ile było to potrzebne. Dostali też ciepły posiłek w formie potrawki, a resztę czasu powinni przeznaczyć przede wszystkim na sen, bo tak najlepiej regenerowały się siły. Na organizm Yamiego zwróciła szczególną uwagę, jakby się obawiała, że Demon wykorzysta chwilową słabość chłopaka i uwolni się. Na szczęście jego stan był stabilny i wszystko zmierzało w dobrą stronę.
Następni w kolejce byli Białowłosa kobieta i Czarnowłosy Ranmaru, którzy chyba byli parą, a przynajmniej tak to wyglądało, jak się patrzyło na nich z boku. Oni także otrzymali posłania obok siebie i ciepły posiłek, zaś Reika przyłożyła dłoń do czoła Asaki i na chwilę skupiła impuls leczniczej chakry, najwyraźniej badając jej stan. Po chwili uśmiechnęła się do niej lekko.
- Przyda Ci się solidna dawka snu. - Stwierdziła. - Wyczerpałaś prawie całe pokłady chakry, więc pod koc i lulu.
Następnie skupiła się na Shikaruiu. On także był wyczerpany, jednak nie w tak mocnym stopniu, jak jego towarzyszka. Jemu też wskazała łóżko i zbadała. W oczy rzuciły jej się dziwne blizny na szyi i nadgarstkach mężczyzny, na które zmarszczyła brwi. Wyglądały jak po okowach? Czyżby ten Ranmaru był kiedyś czyimś więźniem? Kto wie.
- Tak, tutaj też przyda się odpoczynek. - Oznajmiła Shikaruiowi. - No chyba, że chciałbyś się pozbyć tych szram.
Ostatnie zdanie rzuciła tak po prostu. Całkiem możliwe, że te blizny były oznaką ciężkiej niewoli dla tego mężczyzny, więc może chciałby się ich pozbyć, skoro miał taką możliwość? Tak, zasygnalizowała tutaj w tym momencie, że mogłaby coś na to poradzić i jednocześnie zostawiła mu wybór. Ichirou już kiedyś skorzystał z jej umiejętności, ale przecież nie każdy chciałby być gładki, jak pupa niemowlaka. Ona sama przeprowadziła na sobie zabieg, opracowując tą technikę i jednocześnie pozbywając się brzydkich blizn na klatce piersiowej, no ale każdy był inny.
No to dobra, kto następny w kolejce do badania i leczenia?

//Dajcie mi znać, jakie macie jeszcze obrażenia, które wymagają pielęgnacji, to uwzględnię to w kolejnym poście i zajmę się każdym z osobna//