[Event] Obóz najemników

[Shikarui]

Są takie wnioski, na które bywa za późno. Potem żałujesz, gorzkie żale wylewają się w postaci łez, a na samym końcu zostajesz już tylko z zaczerwienionymi oczyma i zupełną pustką. To nie był jeden z takich wniosków. Ten mógł być wysnuty wcześniej, mógł i później, bo ubranie pewnych rzeczy w słowa nie zaprzeczało temu, że tam były.
- Najpierw miałem zobowiązania wobec Uchiha. Potem przyszło nasze małżeństwo. - Było kilka powodów, dla których, koniec końców, Shikarui wolał opowiedzieć się po stronie Koseki, zwłaszcza po spotkaniu z ich liderem. Zdecydowanie mieli większy impakt na świat. Większą silę. Jugo nigdy się nie liczyli i nie mieli liczyć, bo taka była ich nautra - kochali swoje spokojne życie na samym krańcu świata, gdzie byli tylko oni i ich zwierzęcy towarzysze. To było urocze i słodkie, nawet nie przeszkadzało mu, tylko że... kiedy już się tam znalazł, gdy wrócił po tylu latach, okazało się, że bolało. I chociaż przybył tam z myślą, że odbuduje siłę swojego klanu i siłę swoich braci - potem zabrakło Saki. Umarła tak, jak umierał każdy człowiek. Zabrała do swojego grobu cząstkę jego, by jednocześnie podarować mu w zamian odrobinę własnego światła. Świat w końcu nie był czarno-biały, tak i powód, dla którego już nie ciągnęło go do swojej rodziny nie były tak całkowicie proste i jednostronne. W skrócie można było je jednak ograniczyć właśnie do tego, że jego dom był tam, gdzie jego serce. Poniekąd.
- To są właśnie więzy krwi. Koniec to tylko nazwisko. - Jej serce i krew zawsze były z klanem. Aka był dokładnie taki sam. Podziwiał to bardzo mocno, chłonął to oddanie całym sobą, bo jego oddanie trwało tak długo, jak długo miał z tego korzyści. Jak długo było mu wygodnie. Było to naprawdę ciekawe, jak niektórzy potrafili być pewnym sprawom wierni. Czym była wszakże wierność klanowi? Dla lidera - czymś ważnym. Jednocześnie czymś niezwykle zwodniczym. Nigdy nie było pewności, w którym momencie pojawi się nóż, który będzie szukał otwarcia w twoich plecach, między łopatkami. Lepiej było nie ufać nikomu, nie na takim podłożu - wtedy można było zachować głowę na dłużej. - Pociągnę za sobą Jugo, choć wiem, że nie interesuje ich światowa polityka. Zamierzałem to zrobić już pod skrzydłami Uchiha. - Spojrzał na Asakę, nieznacznie przechylając głowę. - Wiesz, co mam na myśli? Większy impakt na dobro klanu będę miał z zewnątrz, budując im dobrą reputację. Nie od środka. - Nie uważał się za polityka, nie znał się na polityce - tyle, ile był w stanie zobaczyć, poznać, doświadczyć. Niektórzy obracali się w niej przez całe życie - on dopiero raczkował. Tym nie mniej robił, co mógł. Że mógł całkiem wiele i był jeszcze bardziej cierpliwy, to powoli plótł swoją pajęczynę.
- Zaraźliwe. - Przytaknął skinieniem głowy, najwyraźniej biorąc jednak ten wniosek na bardzo poważnie. W końcu Asaka miała rację! Tylko dopiero po powiedzeniu tego zorientował się, w którą dokładnie stronę powędrowały jej myśli. Lekko pacnął ją palcem w kraniec nosa, leniwym i powolnym gestem. W końcu dotarli do samego obozu. Shikarui rozejrzał się po wszystkich osobistościach. - Mam nadzieję, że to jednak nie wulkan. Chodź. - Wskazał ruchem głowy namiot dowódcy, sugerując, że chyba czas, żeby się zameldować. Skierował się w tamtą stronę.

[Seinaru]

Obóz taki jak wszystkie, ludzie tacy jak wszędzie... nietrudno było dotrzeć do miejsca, w którym przegrupowywały się siły awanturników, którzy odpowiedzieli na ogłoszenie rozwieszone na tablicach we wszystkich stolicach. A wśród był również duet Ichinaru (albo Seinarou, jak kto woli). Podróż na własnych nogach nie była zbytnio męcząca, nie ścigali się z czasem, zatrzymywali na noclegi w lokalach z całkiem wygodnymi łóżkami. Oboje byli światową elitą, teraz przy boku Diaboła Świtu Seinaru mógł już tak o sobie mówić. Oboje łączyli dwie generacje wojowników, bo choć byli niemalże rówieśnikami to znani byli z zupełnie innych wydarzeń. Dzięki temu mogli ich wielbić zarówno starzy, jak i ci młodsi fani.
Kei nieco skromniej, nie afiszował się ze swoją przynależnością do nowopowstałej Klepsydry jak jego nowy kolega, który wyklepsydrowany był od stóp do głów. Samuraj musiał jednak przyznać, że ten wzorek był naprawdę bardzo stylowy.
- Bardzo stylowy ten wzorek. - Przyznał.
- Trochę większe to obozowisko niż się spodziewałem. - Rzekł do swojego kompana, gdy już zdążyli przejść się pomiędzy pierwszymi namiotami. Wciąż nie było jasne co robią tutaj ci wszyscy shinobi, najemnicy, gejsze i im podobni, a Kei mógł jedynie domyślać się, że aby to ogarnąć ktoś niedługo będzie musiał wyjść z namiotu w centrum obozowiska, skrzyknąć wszystkich i pokierować całą tą hałastrą.
- Nie wiem jak Ty, ale ja na razie nie czuję tutaj żadnego wielkiego napięcia. Powinniśmy poszukać kogoś, kogo można wypytać o szczegóły. - Zaproponował Ichirowi.

[Ichirou]

✧✧✧ Można było snuć przypuszczenia, że to jego stara znajoma, Los, przyciągnęła czerwoną nicią przeznaczenia samuraja z Teiz pod drzwi jego domostwa, by zachęcić Ichirou do dalszych działań i późniejszej wspólnej wyprawy do Midori. Asahi jednak nie rozważał tego w ten sposób i nie odlatywał jak co poniektórzy myślami w przestworza, by tańczyć wspólnie z Sol i Luną pośród gwiazd. Miał bardziej przyziemne i pragmatyczne spojrzenie na sprawę. Okazja się przytrafiła, bo po prostu życie składało się z wielu okazji i to od człowieka zależało, czy i w jaki sposób z nich skorzysta.
Podróż minęła całkiem spokojnie i z pewnością bez ekscesów, które warte byłyby uwagi i zapisania w pamięci Ichiego. Nie forsowali przesadnie tempa, nie chcąc się przemęczać, choć czasem Sabaku nieco przyspieszył i skrócił jakiś odcinek trasy za sprawą piaskowej chmurki. Z tej możliwości korzystał jednak na tyle rozsądnie, by cały czas mieć odpowiednio duży zapas sił, gdyby jakieś nieprzyjemności spotkały ich podczas podróży. Ostatni kawałek drogi przebyli już z samurajem w tradycyjny sposób, by do miejsca zbiórki dotrzeć w pełni energii.
Spędził wiele tygodni w Kaigan, bywał w Shinrin, ale przez Midori zazwyczaj jedynie przechodził. Nie była to więc prowincja, którą szczególnie dobrze znał, ale z drugiej strony nie można było mówić o zaskoczeniu i świeżym zachwycie obcą do tej pory scenerią. Owszem, leśne krajobrazy były całkiem ładne i miały swój urok, ale Ichiemu jakoś brakowało widoku na horyzont, który przez większość drogi przysłaniały mu drzewa.
Asahi miał dylemat do ostatniej chwili, jak powinien się wystroić na najbliższe zadanie. Finalnie zdecydował się na zachowanie zbroi zapieczętowanej w zwoju i prezentowanie się w luźnym i komfortowym stroju. Bardzo prawdopodobne zatem, że już pod kątem samego ubioru wyróżniał się spośród pozostałych najemników, odzianych w pancerze i w stonowane kolory. Diabeł Świtu od samego wejścia lśnił bielą i złotem. Niektórzy wojownicy byli obwieszeni najróżniejszymi broniami; on
obwieszony był drogą biżuterią.
Podobnie jak Seinaru, nosił znak świeżo utworzonej grupy, tyle że w jego przypadku był on znacznie większy i do tego zdublowany. Duży symbol Klepsydry widniał na plecach białej togi, a że plecy te niemal cały czas zasłonięte były przez gurdę z piachem, to i na gurdzie również znalazł się unikalny znak organizacji. Tak dla pewności, żeby emblemat był widoczny u Ichiego bez względu, czy akurat ma na sobie gurdę, czy też nie.
- Bez przesady. Wygląda jak średnich rozmiarów wędrowny obóz nomadów. Spodziewałem się większej rewelacji - stwierdził odrobinkę zawiedziony. Nie po to ruszył swój tyłek poza pustynię, by prezentować się jedynie garstce osób. Pozostawało mieć nadzieję, że całe to leśne przedsięwzięcie dopiero się rozkręca.
- Wypadałoby pogadać z jakimś dowództwem - odpowiedział, omiatając obozowisko czujnym spojrzeniem bursztynowych oczu. Pamiętał cały czas, że jest nie u siebie i nie wśród swoich. Nie wiedział, czego można spodziewać się po pozostałych zebranych, więc ostrożność była jak najbardziej wskazana. Był też ciekaw, czy w te rejony nie przywiało jakiejś innej, znajomej mu osoby. Mimo wszystko znał już parę światowych sław, a te rzecz jasna lgnęły do takich wydarzeń jak te tutaj.
Po paru chwilach poświęconych na rozeznanie zamierzał ruszyć wraz ze swoim kompanem do namiotu dowództwa, by tam wypytać się o szczegóły i dalsze plany, które na ten moment pozostawały tajemnicą.

[Yura]

Super fancy strój biedaka Jureczek dzielnie podróżował w stronę obozu na własnych rękach, a z każdym postawionym krokiem (?) zastanawiał się coraz bardziej co takiego właściwie będzie tutaj robił. Nigdy nie był żadnym najemnikiem, a na pewno już nie przebywał wśród takowych. Może będą zawody w piciu piwa na czas? A może każdy będzie się siłował na rękę? A może, a może będzie konkurencja w rzucaniu truchłem krowy?! W głowie Mori Jina rozgrywały się różne scenariusze, ale żaden nie pasował do rzeczywistości, którą niedługo przyszło mu zobaczyć. Wszystko wyglądało tak jakoś... zwyczajnie. No, może poza namiotami. W swoim życiu Yura nie widział zbyt wiele namiotów, a już na pewno nigdy nie posiadał własnego. Na pustyni spał na półkach skalnych albo po prostu za wydmą. Kiedy jeszcze zbierał ryż, to posiadali jakąś starą, drewnianą chatę. Spędzenie nocy w namiocie byłoby dla niego nowym, niezwykle niecodziennym przeżyciem,
Prawa ręka Jureczka owinięta była w całości bandażem. Na klatce piersiowej założone miał szare haori, które nie wyróżniało się niczym szczególnym. Ba, przypominało nawet zwykły, niezbyt drogi łach, w którym poruszają się ludzie raczej biedniejsi. Czarne, długie spodnie opasające jego nogi zlewały się delikatnie z pasem tego samego koloru, utrzymującym wszystko we względnym ładzie. To było całkiem ważne szczegolnie podczas chodzenia na rekach, bo gdyby nie ten kawałek materiału, to haori zwyczajnie wylądowałoby na oczach Jina. Stopy chłopaka również były chronione, a to wszystko dzięki drewnianym, ciężkim, staromodnym sandałom. Od razu było widać, że Jureczek nie przywiązuje szczególnej wagi do własnego ubioru, ale zwyczajnie nie musiał tego robić. Nie pochodził z żadnego bogatego rodu, nie urodził się w zamożnym mieście. Był sobą - dziwakiem, który stanął na własnych rękach gdzieś na uboczu i w ten sposób obserwował zgromadzonych dookoła ludzi. Nie wyglądał przy tym na wybitnie zmęczonego nietypową pozycją.

[Kuroi Kuma]

Podjechał na swoim dzielnym wierzchowcu, zostawił go u stajennego. Poklepał po boku. Dobre to zwierzę, pracowite w przeciwieństwie do niego samego. Zdziwił się, że w sumie po tej całej podróży ten obóz jeszcze się nie zawinął gdzieś w cholerę. Gdzieś tam z tyłu głowy miał zakodowane, że dotrze na miejsce, a impreza się skończy i tyle z tego będzie. Był jednak w błędzie, bowiem namiotów było masa, co prawdę powiedziawszy wyglądało całkiem ciekawie w gęstym i ogromnym lesie. Czuł się taki mały w obliczu ogromnych drzew, w obliczu obozu, w którym można było pewnie spotkać ludzi każdego pokroju. Kuma podjadał sobie jakieś małe co nieco, które miał jeszcze po wizycie w jednej z karczm, w których się zatrzymywał na nocleg. Ruszył bliżej obozu, jednak nie chciał jeszcze wkraczać w sam jego środek. Wolał najpierw przyjrzeć się wszystkiemu z daleka, zorientować się nieco w sytuacji i zobaczyć co w trawie piszczy. Nie to żeby był podejrzliwy, ale ostatnio rekrutowały go głównie dziwnie podejrzane persony. Do tego dochodzi jeszcze jedna kilkuletnia dziewczynka - nie ma co, Kuroi był rozchwytywanym shinobim, w końcu był nieznanym i nieszanowanym w każdym zakątku świata Doko. Tak podniosła funkcja przecież musiała coś znaczyć. Szukał wzrokiem jakiejś znajomej twarzy, chociaż w tak ogromnym gąszczu ludzi nie mogło to być proste. Trochę jak szukania na forko kogoś, kto sam i bez przymusu wybrał sobie suiton jako wrodzony żywioł. Przycupnął sobie gdzieś z boczku i patrzył na to jak działa obóz. Jak Nara biegają z zaopatrzeniem, jak ludzie wędrują do obozu dowództwa zgłaszając swoją obecność.
Wielu ludzi było już w pełni przygotowanych - odziani w zbroje, w pełnym ekwipunku. Sam Kuroi zaś ubrany był całkiem normalnie. Dopiero co zlazł z siodła, więc nie miał na sobie zbroi, ta czekała na swój czas. Wyciągnął zaś trochę ziela, nabił je do fajki i odpalił pykając kilka razy na sam początek. Było delikatne w smaku, chociaż miejscami drapało. Przyszedłeś tutaj i co dalej? Możesz siedzieć na czterech literach i nie robić nic, pełnić rolę obserwatora tylko że po jaką cholerę, skoro i tak nikomu nie opowiesz tej historii. Podniósł się więc, otrzepał z ziemi i zabrał swoje fanty na plecy i tak ze swoim wiernym pojemniczkiem na piasek i wachlarzem na plecach powędrował tam, gdzie większość. Obóz dowodzących - spodziewał się kogoś rozdzielającego zadania dla przybyłych, bo Ci główni raczej będą skupieni na obmyślaniu jakiejś strategii. Pyknął z fajki, zamyślił się spoglądając w te drzewa. Od ilu już pokoleń one tak górują, podczas gdy my w sumie skupiamy się tylko na sobie i nie zostaje potem nic. Wypuścił przyjemnie drażniący dym i zobaczył kogoś, kto mocno wyróżniał się na tle innych, bo nie dość że odziany był na luzaku, jakby dopiero co wrócił z jakiejś uczty, to jeszcze kolory były tak jaskrawe, że nie dało się tego przegapić. Oto Diaboł Pustyni we własnej osobie. Nie był jednak sam, bowiem obok niego stał... Pastuszek, niedoszły hodowca owiec. Ciekawe spotkać ów dwójkę w tym miejscu, w tych okolicznościach i do tego jeszcze razem. Podszedł więc ku nim, bo wypadałoby się co najmniej przywitać.
-Jak miło spotkać Diaboła, chociaż kolejny raz w dosyć specyficznych okolicznościach, gdzie każdy chodzi z bronią. Wcześniej wojenka, teraz to... nie wiem czy to efekt czy skutek naszego spotkania. I coś ty na siebie założył...? - wyszczerzył do niego kły i wystawił ku niemu fajkę zachęcająco. Swojej mu nie da, ale zawsze może odpalić trochę z uszczuplonych już nieco zapasów. Ociroł zawsze wyróżniał się na tle innych, lecz tym razem był jeszcze jeden, ogromny znak na jego odzieniu, którego nie dało się nie zauważyć. Był niczym latarnia morska, która biła światłem po oczach wszystkich, krzyczał "OTO JA!".
-Jak tam owieczki? - skierował pytanie do samuraja ciągle mając w głowie to, że ten ponoć zamierzał je hodować. A w sumie czemu by nie? On również posiadał specyficzny znak, jednak wyglądało to naturalniej, ot bardziej jako dodatek do ubioru niżeli ten noszony przez jego koleżkę z klanu.

[Reika]

Im dłużej tu przebywała, tym mocniej wyczuwała, że jest tu coś nie tak. Było zdecydowanie za ciepło, wręcz duszno, zaś na około panowała grobowa cisza. Poza zwykłymi dźwiękami obozowiska, nie było słychać żadnych dźwięków lasu, śpiewu ptaków. Nic. To była niezwykle złowroga cisza, która mimowolnie sprawiała, że Reice włoski jeżyły się na karku. Koniecznie należało sprawdzić, co spowodowało ten stan w lesie.
Chodząc po obozowisku, spotykała różne osoby. Czarnowłosy mężczyzna i białowłosa kobieta byli jej obcy, ale na pierwszy rzut oka było widać, że są sobie bliscy i trzymają się razem bez względu na wszystko. Chwilę obserwowała tą dwójkę, z czystej ciekawości, by następnie pójść dalej. Po drodze mignął jej jakiś samotny, czerwonooki mężczyzna, który wyglądałby całkiem zwyczajnie, gdyby nie te ślepia. Zupełnie jak Kyu. Nie wiedzieć czemu, czerwone oczy trochę ją niepokoiły i wolała nie zbliżać się do takich osób za bardzo. Nigdy nie wiadomo.
Kolejna osoba, którą dostrzegła Reika sprawiła, że aż przystanęła z wyraźnym zdumieniem. Tak, znała tego mężczyznę bardzo dobrze i trochę się go obawiała. Na tyle, żeby zwyczajnie do niego nie podchodzić i nie nawiązywać rozmowy. Widziała go na arenie w Sabishi i widziała podczas walki pod Górą Czaszki. Kakuzu Murai. Żywy trup o przerażających możliwościach bojowych i stały bywalec na tego typu zjazdach. Najemnik do wynajęcia. Lepiej nie podchodzić, bo nie była z nim na tyle blisko, żeby ryzykować rozpoznanie. Był od niej silniejszy i z palcem w... nosie mógłby ją pojmać i przekazać Senju, o ile widział plakaty.
Ruszyła więc dalej, by ponownie się zatrzymać, kiedy zobaczyła kolejną znaną twarz. Aż się uśmiechnęła widząc przyjaciela, ale co on na siebie założył?! Nie ma co, jego próżność nie miała granic. Istny Król Pustyni. Przez chwilę rozważała, czy podejść, jednak był w towarzystwie jakiegoś mężczyzny, a po chwili podszedł do niego kolejny. Zrezygnowała więc z przywitania się z Ichirou i tylko przeszła niedaleko nich. Jeśli uda jej się uchwycić wzrok Diabła, puści mu oczko i pójdzie dalej. Jeśli miałaby z nim rozmawiać, to tylko na osobności, a tymczasem stanęła sobie przy namiocie dowództwa, aby poczekać na to, co w końcu uradzili. Co chwilę przeskakiwała wzrokiem z jednej twarzy na drugą, jednak żadna z nich nie miała możliwości jej rozpoznać. Czuła jednak ulgę, bo zarówno Ichirou, jak i Murai, należeli do jednych z najsilniejszych i będzie łatwiej stawić czoło wyzwaniu. Krwawe Pokolenie nadal trwało, rosnąć coraz bardziej w siłę.

[Masachi]

Masachi przedzierał się przez las z torbą na plecach. Przeklinał w duchu głupi miejscowy lud któremu nie chciało się ściąć kilku drzew żeby zbudować drogę..... Jak on bardzo nienawidził tej głupiej nienaturalnej kultury. Na jego pustynnych terenach zwierzę to zwierzę, a drzewo to drzewo. Nikt się nie trzęsie żeby nie zepsuć drzewka, jeśli ma to się przysłużyć społeczeństwu. Ale dobra nie ma co krytykować skoro płacą. A pieniędzy to on potrzebować w najbliższym czasie będzie. I to dużo, bardzo dużo. Gdy pierwszy raz usłyszał że trzeba tutaj w Midorii zająć się pewnymi zjawiskami nienaturalnymi myślał że to żart. Ale wychodzi na to że oni poważnie mają problem patrząc po ruchu w tym kierunku. Zastanawiał się troszkę czy to będzie niebezpieczne zajęcie, czy czeka go walka? Czy czekają go ciężkie wybory moralne? Tak szczerze to liczył raczej na prostą robotę, duży hajs i to że przed kolejną zimą już zakończy swoją podróż po świecie i osiądzie w końcu znowu na piaskowych równinach. Plan był prosty. Zarobić pieniądze i dołączyć do mafii, a następnie po uzyskaniu stosownego doświadczenia powrócić na łono swojego klanu. Pomysł jak pomysł, ale na razie to trzeba przeżyć to co zaraz się stanie, czyli walkę z siłami przyrody. Westchnął widząc obóz. Na mnie już pora pomyślał, i ruszył szybkim krokiem w kierunku czegoś co wydawać by się mogło miało być miejscem w którym się rejestruje kazdy nowo przybyły wojownik. Troszkę przeklinał swój asortyment technik które mogą przydać się w tych warunkach, ale miał zaufanie do swojego potężnego ciała, które na pewno uchroni go przed problemami.

[Yami]

W końcu. "Porzućcie wszelką nadzieję, wy którzy tu wchodzicie". To właśnie były słowa, który przyszło do mojej głowy, kiedy przyszedłem do Obozowiska najemników, którzy zebrali się tutaj aby zarobić parę grosza. Byłem tu też ja, który przybył na polecenie dziadka, który widział w tym biznes i możliwość nawiązania lepszych kontaktów handlowych z Midori. Dlaczego to zawsze mnie musi spotykać coś takiego.
Ubrany jak zwykła osoba, w płaszczu, kamizelce i zwykłych materiałowych spodniach kroczyłem wydeptaną ścieżką w stronę dużego namiotu, który chyba był jakimś miejscem informacyjnym czy dowodzenia. Musiałem zapewne jakoś się zameldować czy coś. Nigdy nie robiłem czegoś takiego więc nie miałem zielonego pojęcia co powinienem zrobić. Dodatkowo krocząc widziałem te wszystkie podejrzane osoby. Dlaczego ubrane były w czerń i mieli założone kaptury na głowę. Już wiem czemu dziadek, chciał bym bardziej sie przyłożył. Coś czuję, że większym zagrożeniem może być kunai w plecy niż to co nas tam na dole czeka. Bardzo ale to bardzo chciałem się mylić. Wiecie, że niby nie oceniać książkę po okładce. Mając to przeświadczenie w głowie skierowałem się do namiotu.
Nie byłem pewien tego jak wygląda orientacja tego wydarzenia dlatego przedstawiłem się komuś i powiedziałem, że jestem z Shigashi. Zapytałem się czy mam gdzieś się zgłosić jako świeża krew czy mam zająć się sobą. W zależności od odpowiedzi zwyczajnie to robię.
Nie chciałem zostawiać swoich rzeczy gdzieś w namiotach najemniczych. Podkraść coś można bardzo łatwo a wyposażenie powinno bardzo mi się przydać. Szczególnie, że cały Region wariował ze względu na to co się tutaj do cholery działo i coś czuję, że każdemu nie zawadziłoby trochę więcej sprzętu, a ja z tym pustym plecakiem, gdzie miałem ciuchy na zmianę (jeśli coś złego się stanie będę mógł się przebrać). Skierowałem się pod jedno drzewo. Było słońce a rzucany przez nie cień wydawał się kojący. Usiadłem pod nim a plecak, który zdjąłem owinąłem ramionami. Głęboko westchnąłem patrząc w niebo i głośno westchnąłem.

[Hiroki]

Ubrany w biały płaszcz, do samych kostek, zakrywający większość jego ciała, pod nim miał jedynie ciemną koszulkę, czarne niczym smoła spodnie i zwykłe, najpopularniejsze buty używane pośród Shinobich. Plecak wypełniony niemal po brzegi, chociaż nie tak pełen jak w momencie opuszczenia muru.
Wraz z dostaniem się do Midori, Hiroki poczuł, że temperatura zdecydowanie nie pasuje do tego miejsca, po za tym... Coś było nie tak. I nie chodziło tutaj wcale o to, że było mu zbyt ciepło i duszno jak na miejsce pośrodku lasu. Poruszał się za Chise, by przypadkiem nie zabłądzić, aż wreszcie, po paru godzinach wędrówki udało im się dobić do celu. Mały, prowizoryczny obóz, pełen ludzi - nieznanych mu ludzi. Chise zadawał się kojarzyć niektórych zgromadzonych, a Uchiha wodził wzrokiem, oceniając na podstawie samego wyglądu ludzi ich zdolności bojowe.
Kiedy jego oczy zobaczyły Ichirou, stanął jak wryty. Jeden z członków krwawego pokolenia. Stanął jak wryty, przełknął ślinę, a na jego czole pojawiły się pierwsze krople potu, bynajmniej z powodu temperatury. Zapomniał już o co pytał na szlaku swojej towarzyszki. Wszystkie jego "taktyczne" przemyślenia szlag trafił. Ktoś z takimi zdolnościami tutaj, a u jego boku... Hiroki, nie potrafiący parę tygodni temu poprawnie wchodzić po pionowych ścianach. Chwilę później jego wzrok zatrzymał się na kolejny członku krwawego pokolenia. Murai - ledwo widział jego twarz. Chłopaka wręcz sparaliżowało.
Co on robił w tym miejscu, pełnym potworów, bo inaczej nie można było ich nazwać. Otrząsnął się ruszając za Chise - nie chciał się zgubić pośród tych szaleńców. Wiedział, że na miejscu będzie również Shiga. Kogo jeszcze miał tutaj spotkać? Cesarza? Miał nadzieję, że wyprawa nie była, aż tak niebezpieczna, bowiem obecność takich postaci jak te, które zauważył dotychczas nie wróżyły nic dobrego. Może to była dobra pora by się wycofać? A może zwykła próba męstwa, którą musiał przejść, by rozwinąć się jeszcze bardziej? Tylko sam Bóg wiedział, jakie miał plany wobec niego, Hiroki mógł mieć tylko nadzieję, że nie planował zakończyć jego drogi właśnie tutaj, w Midori.

[Toshiro]

Z każdym przebytym metrem wgłąb Midori stawało się coraz cieplej, ale to nie to ciepło, które normalnie towarzyszy podczas przyjemnych, ciepłych, wiosennych dni, to ciepło zdecydowanie było zbyt duże, wręcz przytłaczające. Toshiro dopiero co wrócił z pustyni, a przyjechał do lasu myśląc, że choć tutaj zaczerpnie świeżego, orzeźwiającego powietrza. Jednak zdecydowanie się mylił. Zdążył się już w miarę się przyzwyczaić do gorąca i upałów, bo spędził na prawdę sporo czasu pośród złotych piasków, jednak tutaj dodatkowo było nienaturalnie duszno. Nishayama jadąc na swym wierzchowcu zastanawiał się nad przyczyną tych zaburzeń klimatu. Ostatnim razem jak tędy przejeżdżał nic takiego nie miało miejsca. To dziwne, że w tak krótkim czasie nastąpiły tak drastyczne zmiany. Dojeżdżając do obozu widział coraz więcej osób, które wyglądały na kunoichi bądź shinobi, którzy zostali wynajęci przez tutejszy ród, aby zbadać przyczynę tego dziwnego zjawiska. Już niedługo czarnowłosy miał się stać jednym z nich. Kręcili się tutaj na prawdę różnego rodzaju ludzie, było widać w tym wszystkim pełną organizację. Tam namiot medyków wypełniony w głównej mierze kobietami, które gotowe były w każdej chwili opatrzyć nawet najboleśniejszą ranę, z drugiej strony jakieś kwatery najemników, zaopatrzeniowcy, którzy dostarczali i składowali żywność i wodę pitną dla zwiadowców, a w samym centrum nic innego jak centrum dowodzenia, z którego zapewne w niedługim czasie padną pierwsze rozkazy. Większość ludzi była już na miejscu, a przynajmniej tak mu się zdawało, ponieważ było ich na prawdę sporo. Zanim przystąpił do oględzin okolicy oddał wierzchowca, któremuś z zaopatrzeniowców, a następnie skierował się w stronę namiotu dowództwa, gdzie miał nadzieję dowiedzieć się do czego mógł się przydać. Przedzierając się przez tłumy jego wzrok przykuł biało-czarny duet. Mówiąc biało-czarny miał na myśli kolor włosów, ponieważ dostrzegł Asakę i Shikaruia. Uśmiechnął się pod nosem, zrobiło mu się ciepło na sercu widząc kogoś znajomego, kogoś komu będzie mógł tutaj zaufać i w razie czego podzielić się swoimi przemyśleniami. Ostatnimi czasy trochę doskwierało mu samotne podróżowanie, ponieważ nie miał za bardzo do kogo się odezwać, ciągle pozostawał w ruchu albo osoby, z którymi współpracował szybko go opuszczały. Miało to jednak swoje plusy, mógł sobie wiele rzeczy przemyśleć i dojść do pewnych wniosków. Można by powiedzieć, że ta podróż go rozwinęła, nieco dojrzał, postarzał się, czas przemijał nieubłaganie. Przyśpieszył kroku zmniejszając dystans między znajomymi twarzami, aż w końcu do nich dopadł zatrzymując się nieopodal nich.
-Asaka, Shikarui. Muszę przyznać, że się Was tutaj nie spodziewałem, myślałem, że dacie sobie spokój na jakiś czas z przygodami i nacieszycie się sobą. Poza tym mieliście załatwić jakieś sprawy w Sogen, nieprawdaż? Jak poszło? - zagadnął do Państwa Sanada kiedy zwrócił na siebie ich uwagę.

[Chise]

Dziewczyna uśmiechnęła się, nieco pobłażliwie. Miała nadzieje, że chłopak z tego wydarzenia wiele wyciągnie, jeśli naprawdę zamierzał analizować i wyciągać z tego jak najwięcej.
- Powinieneś się skupić na patrzeniu i uczeniu się. Przy takich wydarzeniach pojawia się wiele osób z interesującymi i wyjątkowymi zdolnościami, powinieneś ich wyłapać i spróbować analizować na czym polegają. W dodatku sam nie powinieneś chwalić się swoimi oczami, dopóki to nie będzie konieczne. Sharingan nie zawsze jest mile widziany, zwłaszcza w Prastarym Lesie - powiedziała, kiwając głową. Tak samo nie byli zbytnio mile widziani Uchiha, ale póki nikt nie każe się im przedstawiać nie musieli się tym chwalić. A nawet nie powinni.
Na moment zamilkła po pytaniu na chwilę, zastanawiając się nad odpowiedzią. Kwestia była nadzwyczajnie delikatna i to z nie tylko jednej przyczyny. Nie chciała za łatwo przekazywać takich informacji, bo była to wiedza po prostu niebezpieczna, po drugie zaś, nie chciała by wpadł w paranoję kiedy się o tym dowie. Powinien jednak ją zachować i mieć świadomość zagrożenia.
- Nie jestem medykiem - powiedziała w końcu powoli - Myślę, że powinieneś zapytać o to samego Shigę, on ci to najlepiej wytłumaczy - zrzuciła z siebie w końcu tą odpowiedzialność. Fakt faktem, mówiła prawdę, choć nie całą. Nie znała szczegółów, jedynie ogólniki, a tymi mogła tylko go wystraszyć.
- Mój styl walki? - uśmiechnęła się pod maską - Nazywa się Nanken no Mai i opiera się na walce siedmioma mieczami. Wiele ciosów, ale z niezbyt wielką siłą. Shiga zaś przede wszystkim posługuje się katonem, jednym ostrzem lub technikami medycznymi. Zresztą, więcej zobaczysz już w akcji - przechyliła głowę na bok - Powiem ci kiedy zachować odpowiednią odległość. Miejmy nadzieję, że ten katon nie będzie ci potrzebny - i tego się powinni się trzymać.
Zdziwiona wyciągnęła rękę po prezent i przesunęła po nim dłonią.
- Dziękuje - powiedziała, wsuwając go bez wahania na szyję. Materiał był miły, nie uwierał, a może okazać się przydatny i uścisnęła go za ramię - Dobry z ciebie chłopak - dodała miękko.
Po dotarciu do Midori odczuła doskonale zmianę warunków. Gorąc, parno, nieprzyjemne powietrze, dziwny zapach. Brak odgłosów zwierząt, za to wielu ludzi. Usłyszała jak chłopak na moment zgubił krok, odwróciła głowę w jego kierunku.
- Jeśli masz jakieś pytania, pytaj. Nie daj się zbić z tropu - dodała cicho. Poruszali się wzdłuż obozu, aż w końcu znaleźli miejsce dla siebie. Czekali na Shigę, który zapewne pojawi się lada moment.

[Ayatsuri Juranu]

Jak dziwnie było wędrowcy z pustyni zapuszczać się tak wgłąb lasu. Nie był to jego pierwszy raz, o nie, tylko, że wtedy ledwie przetrwał dotarcie do gospody przez śniegi. Teraz jednak nie podróżował w zimę, więc był stosunkowo bezpiecznie. Było jak podczas zimy na pustyni. Może odrobinę chłodniej. W sumie to na pustyni nie było zimy, więc ciężko było to porównać. Białowłosy rozglądał się po obozie, widząc wielu uzbrojonych ludzi. Prawie wszyscy wyglądali na zaprawionych w boju, albo przynajmniej wiedzących co robią. On nie pasował do nich, nawet mimo rangi Akoraito był całkiem świeży, jeśli chodzi o obeznanie ze światem shinobi. Kręcił się po bokach, obserwując, co tu się dzieje i próbując zorientować się w sytuacji. Organizacja tego wszystkiego musiała wiele kosztować lokalne władze, bo na pewno większość z tego była ich zasługą.

Tłumy ludzi chodziły i oddychały swobodnie, a on był tu cały na czarny i do tego zamaskowany. Może i było kilka takich osób, ale nie obdarzy go nikt zaufaniem, gdy ten się nawet nie pokaże. Przydałoby się też dowiedzieć, co tutaj zrobić i gdzie należy się zgłosić, ale wszyscy tu wydawali się czymś zajęci. Kogo tu więc zapytać? Wszyscy przepotężni umięśnieni shinobi, którzy już się grupowali, pewnie już się znają i zlekceważą takiego drobnego samotnika. Co on miał przy sobie? Dwie kabury na broń i manierkę? Kto weźmie go na poważnie? Pokazanie twarzy niewiele zmieni, ale postanowił to zrobić. Zaczął odpinać kaptur od maski, a następnie go zdjął. Ukazały się jego białe włosy wchodzące w komin zakrywający szyję. Następnie zaczął rozpinać paski maski z tyłu głowy, by ukazać w końcu swą delikatną twarzyczkę. Maskę z długim ptasim dziobem przypiął sobie tymczasowo do ramienia.

Co jak co, ale Juranu dawno nie oddychał świeżym powietrzem, które nie było aromatyzowane olejkami wypełniającymi maskę, więc się zaciągnął. Był to błąd, gdyż nie było tak przyjemnie, ja sądził. Później założy maskę, ale na razie może porozmawiać spokojnie. Ze wszystkich, którzy tu przebywali, dostrzegł niepozornego chłopaka pod drzewem, który ściskał swój plecak. Zalatuje trochę bratnią, lekko zagubioną duszą. Zbliżył się więc w pobliże brązowowłosego chłopaka i pomachał mu lekko z kilku metrów, po czym podchodząc się odezwał.

- Cześć. Przyglądasz się tak z boku, może zauważyłeś tu coś interesującego? - zadał dość głupkowate pytanie, by z lekka niepewnością zagadać nieznanego mu Yamiego. Można było dostrzec, że Juranu zerka na resztę, jakby bał się tego, że zaraz może się coś zadziać. Jakiś ruch, jakieś zaangażowanie wszystkich w nagłą mobilizację. Czy nawet próba kradzieży, chociaż jemu nie było czego ukraść. Na pustyni może ukradliby manierkę z wodą, ale tu, w lesie? Raczej wątpliwe. - Jestem Juranu. - przedstawił się, równie zawstydzony i niepewny co wcześniej. Wobec przełożonych czy pracodawców był pewny siebie, a tutaj próbując poznać jakiegoś przypadkowego chłopaka w podobnym wieku, już pewność siebie pryskała.

[Harruchi]

Informacje Masako nie były dla mnie nowością. Podczas treningu słyszałem, że coś dziwnego dzieje się w tym regionie i zbierani są wykwalifikowani shinobi, aby temu zaradzić. Niestety nikt nie wie, o co dokładnie chodzi. Z pewnością nie jest to żaden atak innego klanu shinobich. Granice nie były zamknięte oraz samo ogłoszenie o problemie ponoć obiegło cały świat, aby zebrać jak najlepszych specjalistów. Cóż, może się do takich nie zaliczam, ale jestem przekonany, że przebywanie w takim miejscu będzie dla mnie szalenie edukacyjne. Być może sam co nieco pomogę, ale przede wszystkim będę mógł obserwować elitę tego świata w akcji.
Rozglądam się za kimś kompetentnym, kto mógłby mi objaśnić szczegóły powodu, dla którego tutaj się wszyscy zebrali.

[Hitsukejin Shiga]

I remember when
I remember, I remember when I lost my mind
There was something so pleasant about that place
Even your emotions have an echo in so much space
And when you're out there, without care
Yeah I was out of touch
But it wasn't because I didn't know enough
I just knew too much[/center]

Podróż mnichowi upłynęła dobrze. To znaczy, na tyle dobrze na ile może upływac podróż jaką się odbywa do praktycznej sfery śmierci, bo właśnie czy tego chcemy czy nie było teraz pewne miejsce w Midori. Shiga poruszał się na koniu, ale wiedział, że będzie musiał z niego w końcu zejść, na szczęście był najedzony, wypoczęty, a co najważniejsze - całkowicie przygotowany. W sumie to kurwa na wszystko, jeśli być całkowicie szczerym. Poruszał się więc krótki kawałek z Sogen do Midori, aż nie zobaczył... zgnilizny. Siarki. Mało zwierząt, które Shiga stosunkowo lubił i których się w tak lesistym terenie spodziewał w nadmiarze. Za to jedyne co czuł to śmierć, jakby nagle tędy jakiś czas nazad przebiegła horda miliona jashinistów zostawiając wszędzie swój smrodek. Pojawiła sie martwa roślinność, martwe zwierzęta, martwe drzewa powalone i zniszczone... Musiał zejść z konia, klepiąc go w tyłek by wrócił do zajazdu z którego go wypożyczył bo poruszał się na kilku i dalej kontynuował na piechotę.

Sam obóz jaki był każdy widział, raczej.... no, kilkanaście namiotów, obóz pośrodku niczego. W samej paszczy śmierci możnaby rzec. Zdziwiłby się, jeśli nie ujrzałby tutaj znajomych twarzy z Kami no Hikage. Albo z Hanamury. Przecież członkowie krwawego pokolenia w osobie tej mu znanej bliżej czyli Muraia z którym współpracował w najważniejszej walce z jeźdzcem - muszą być obecni na każdym takim ambarasie inaczej by nie byli sobą! Gdyby Shiga przestał być bułą wcześniej też by pewnie należał do tego pokolenia, phew.... Wszedł żwawym, prężnym krokiem do obozu rozglądając się. Były osoby których widzieć nie chciał i takie, które ujrzeć pragnął.

Murai.
Krwawe pokolenie. Podróżując przez obóz napatoczył mu się Pusty, Kukyo. Shiga zatrzymał jegomościa na chwilę, ściagając maskę z kawałkiem bandaża, odsłaniając twarz.
-Murai-sama. Dobrze cie widzieć. Cieszy mnie twoja obecność tutaj. Dobrze nam się wspólpracowało w Kami no Hikage, mam nadzieje, że tutaj także nic nie będzie dla nas wyzwaniem. A teraz cię przeproszę, muszę znaleźć swoją towarzyszkę, Chise-hime. Pamiętasz, prawda? Do zobaczenia potem. - Krótka chwila, grzeczność. Odwinął bandaz odsłaniając twarz i głowę, maskę dzierżył w ręku.
Długą chwilę musiał podróżować po obozie w te i nazad, szukając Chise, ale w końcu znalazł ją u boku jakiegoś chłopaka. Chyba mu o nim mówiła, ale nie miał okazji go widzieć wcześniej zabawne.

A właśnie. Jak ubrany jest Shiga? Całe jego ciało pokrywa pancerz. Na lewej ręce znajduje się kusza w karwaszu ze systemem szpulowym. Na prawej ręce znajduje się potężna szponiasta rękawica w karwaszu, same dłonie dodatkowo okryte płytkami stali. Jakby sam pancerz Shinobi nie był wystarczający! Jego ciało obwijały ciasno bandaże, izolując go od potu, pozwalając mu regulować temperature, uniknąć obcierek i te sprawy... Na nogach mocne buty, na plecach, prócz pełnego po brzegi kołczanu, znajdował się ciasno zwinięty zestaw namiotowy, a także torba wypchana zwojami. W ręku dzierżył drugą taką torbę. Ogólnie po przybyciu do obozu był cały, włącznie z głową owinięty bandażem i miał maskę przypominającą ciało kabuto, jeźdzca, tak teraz zdjął i maskę i część bandazy szukając swojej przyjaciółki. Shiga chodził... pewnie. Widać było po jego posturze, że znacząco powiększył swoją muskulatorę odkąd pewnie możliwie obecni tutaj go widzieli po raz ostatni - w tym na ten przykład sam Pusty.... A no i przy jego pasie piękna, potężna i wielka broń - Tachi o czarnej pochwie ze szkarłatnymi elementami dumnie się prężyła. Znalazł Chise więc podbił do niej ucieszony.
-Chise. Cześć. Mam prezent. - Od razu przeszedł do praktyki. Podał dziewczynie dużą torbę z dwoma zwojami, wyjawiając ich zawartość, a także piękną i potężną kuzuru, rękawicę z pazurami, która leżała na zwojach. - Nie uwierzysz, w Hanamurze spotkałem syna swojego przyjaciela z czasów bitew. Dał mi dużą zniżkę na zabawki. - Poklepał torbę ze zwojami, nasz drogi Forteca-san. Mruknął Chise na ucho, zbliżając się, że wydał prawie, albo ponad, bo już nie pamiętał, ponad czterdzieści tysięcy ryou, a zapłacił ledwo ponad piętnaście. Czyli jeszcze troche zostało. I dopiero po takich formalnościach, po tym jak powiedział, że ma wszystko, a nawet więcej, dopiero zwrócił uwagę na Hirokiego. Wyciągnął od razu do niego pancerną grabę by go powitać.
-Witaj, młody. Hitsukejin Shiga. Możesz mówić Jin, bo tak nazywam się dla przyjaciół. Mam wszystko, a nawet więcej i za dużo, więc we trójkę się trzymając na pewno nie zginiemy. Ale widzę sporo znajomych mordek, przywitałem sie już nawet z Pustym. Dobrze mi sie nawet walczyło z nim ramię w ramię... - Dodał Shiga drapiąc się po brodzie, a potem wybuchając radosnym śmiechem. - Mam wam dużo do opowiadania. To był najbardziej intensywny miesiąc mojego życia! - Shigutki aż kipiał.

Zastanawiała go reakcja Hirokiego i Chise na jego muskulaturę, umiejetności fuinjutsu, to, że stał się fortecą.... To, że umie pieczętować... To ile wydał... I w sumie Hirokiego na rewelacje o Pustym....

To będzie zajebista zabawa. Mimo parnoty duchoty... zgnilizny...

I możliwości śmierci w każdej chwili.

[Uchiha Masako]

Masako szybkim tempem zmierzała do obozu, wypatrując zapewne dużej grupy ludzi i wielu namiotów na jakiejś w miarę otwartej przestrzeni. Od czasu do czasu pytając o drogę, udało jej się wreszcie namierzyć docelowe miejsce, gdzie faktycznie chyba zgromadził się już spory tłumek, najwyraźniej reprezentujących głównie shinobich - chyba pierwszy raz widziała tylu w jednym miejscu, nie licząc jakichś zgromadzeń klanu. Zgraja tutaj jednak była o tyle ciekawsza, że reprezentowała z pewnością różne klany, różne style walki - prawdziwy rarytas dla kogoś, kto chciał nauczyć się czegoś nowego. Wypatrzyła szybko w tłumie twarz Harruchiego i podbiegła do niego, nieco zziajana.

- Uff... i jak, znalazłeś zapisy gdzieś tutaj? - spytała, stając obok niego.