Gdzieś nieopodal...

[Naguri]

Kolejny pod glebą, wiedziałem że chłopaczkowi znowu się uda, dobra moja kolej, by się trochę zabawić.
Uśmiechnąłem się pod swoim szalikiem po czym ruszyłem na przeciwników, wraz ze mną ruszyły moje "tanie podróbki".
Rozpędziłem się do swojego maximum, po drodze puszczając miecz, po czym wyskoczyłem w stronę przeciwników z wyciągniętą do przodu nogą. Dainamikku Entorī! Jeśli atak się powiedzie możliwe że oprócz ataku siłą i odepchnięcia, przeciwnik nadzieje się jeszcze na wystające ze mnie, ostre kości. Gdy tylko znajdę się między przeciwnikiem, staram się za atakować go gradem ciosów i kopnięć, wciąż mając nadzieje że najwięcej krwi wroga zostanie na moich szpikulcach. Dainamikku Akushyon! -Jak mówiłem, jesteście martwi. Gdyby przeciwnik starał się mnie atakować, również kośćmi będę się bronił, w końcu ta technika nie służy tylko do obrony, a ja znałem jej wartość.

Dainamikku Entorī
Pieczęci
Brak
Zasięg
Bezpośredni
Koszt
Brak
Dodatkowe
Brak dodatkowych wymagań
Opis Kolejna z łatwych technik TaiJutsu. Tym razem użytkownik wyskakuje i atakuje przeciwnika wyprostowaną nogą. Taki cios może oszołomić, wyprowadzić z równowagi, a przede wszystkim zaskoczyć cel ataku. Dodatkowo jeśli połączymy go z jakąś dywersją, np. notką wybuchową nadchodzącą z drugiej strony, mamy pewne szanse na niespodziewany atak.

Dainamikku Akushyon
Pieczęci
Brak
Zasięg
Bezpośredni
Koszt
Brak
Dodatkowe
Brak dodatkowych wymagań
Opis Bardzo prosta technika TaiJutsu, polegająca na zaatakowaniu przeciwnika gradem ciosów i kopnięć. W zasadzie nie byłoby to Jutsu, ale kwalifikuje je się jako takowe, ponieważ poza zwyczajnym atakiem dodaje się do niego obrót przed rozpoczęciem ataku, który utrudnia trochę obronę.

[Ichirou]

Misja rangi C
41/45

---

Potyczka przeszła do rozstrzygającej fazy. Ostatnie klony białowłosego już zanikały, nie można było więcej zwlekać. Hakai poświęcił znaczące zasoby swojej chakry na powołanie do istnienia aż pięciu kolców, które były nakierowane na całą grupkę oprychów. Widzieli jednak wcześniej już takie zagranie z jego strony, poza tym nie pozostawali w bezruchu, stąd też tylko jeden z nich doznał dotkliwego przebicia, które wykluczyło go z dalszego boju. Jednemu z bandytów wreszcie udało się wystrzelić z wadliwej kuszy, ale niebieskowłosy dysponował na tyle dobrym refleksem, by pocisk jedynie otarł się o jego ramię i pozostawił płytką ranę. Kaguya natomiast zaprezentował dynamiczne wejście, trafił w tors oponenta, zadając dodatkowe obrażenia wystającymi kościami. Przeciwnik padł na plecy, był co prawda jeszcze żywy, ale nie kwapił się do prędkiego powrotu do starcia. Pozostał już tylko jeden, który odrzucił kuszę i zmienił broń. Więcej nie zdążył, gdyż dopadł go jasnowłosy. Grad ciosów odepchnął nieszczęśnika na jeden z ziemnych kolców, co okazało się już zgubne dla niego.
Starcia dobiegło praktycznie końca. Dwóch, może trzech oprychów jeszcze było żywych, ale w stanie bardzo ciężkim, bliskim śmierci. To chyba była cała grupa. Co teraz? Należało wkrótce wrócić do zleceniodawcy i zdać relację z wykonanego zadania.

[Naguri]

Gdy wrzawa walki opadła, rozejrzałem się po przeciwnikach znajdujących się na glebie. -Hakai nie wiem jak ty, ale ja nie potrzebuję zakładników, dokończ a ja poszukam czegoś na dowód że misja kompletna. Rzuciłem do chłopaka, po czym faktycznie wziąłem się za robotę, szukałem jakiegoś specyficznego znaku lub tatuażu który można było by wyciąć, gdy znajdę już coś specyficznego a niebieskowłosy skończy robotę, możemy spokojnie wrócić do staruszka. Po dobija ich? To ostatnie co chce wiedzieć. Jeśli chłopak nie będzie chciał tego zrobić, sam będę musiał. Ale trzeba mu przyznać, mimo wyglądu jest niezły, pozory mylą, a ja chyba nie będę dłużej czekał. W drodze z powrotem skupiłem swoją uwagę na chłopaku.
-Dostałeś? Spytałem gdy dostrzegłem rozerwany ciuch na ramieniu Hakai-a. -Mam dla ciebie propozycje, mamy takie czasy, że przeżycie samemu wcale nie jest łatwe, w planach mam stworzenie drużyny, która miała by na celu wspieranie się i szybsze dojście do czegoś konkretnego, co samotnicy osiągają dużo dłużej lub nawet nie dożywają, dobrze walczysz i podoba mi się styl twojej walki, a skoro zgranie się teraz wyszło nam tak łatwo, to w przyszłości zapewne byli byśmy nieźli, co ty na to.
Spojrzałem na chłopaka zaciekawiony odpowiedzią, którą najpierw chciałem wyczytać z jego twarzy.

[Hakai]

Zaraz po tym jak walka się skończyła wyciągnąłem z torby kolejny kunai. Podszedłem do pierwszego zbira który wydawał się być martwy i dźgającym ruchem pozbyłem go jego siekaczy. Kolejnym sześciu zrobiłem tym samym z małym bonusem dla żyjących w postaci poderżnięcia gardła. Biegając tak od ciała do ciała mój uśmiech dalej był na mojej twarzy jak zresztą prawie codziennie lecz był szerszy. Rzadko bowiem mam okazję się tak ładnie wyżyć. Kiedy już uzbierałem 14 pięknych ząbków podszedłem do jednego z oprychów i rozprułem mu kawałek ubrania by nitką pozyskaną w ten sposób związać zęby w piękny moim zdaniem naszyjnik. Wtedy Yukiko wspomniał coś o tym czy jestem cały i coś tam o jakieś drożynie. Odpowiedziałem mu patrząc się na różowawą rzeczkę.
-Nic mi nie jest. O mnie się martwić nie musisz. A co do drużyny to jeśli będziesz potrzebował mojej pomocy znajdziesz mnie w Shigashi no Kibu. Zawsze chętnie Ci pomogę bo czemu nie.
Nastała chwila ciszy lecz przerwałem ją po paru sekundach dodając jeszcze jedną rzecz.
-Przeszukujemy ich albo coś? W obozie też może coś być. Głupio tak ich zostawiać z wyposażeniem. Jeśli mają coś cenniejszego to zgarnijmy.

[Ichirou]

Misja rangi C
44/45

---

Walka wreszcie dobiegła końca. Shinobi, choć trochę poobijani i z pewnością zmęczeni, odnieśli sukces. Potyczka z pewnością była cennym doświadczeniem. Grupa oprychów okazała się być całkiem wymagającym wyzwaniem i zapewne pojedynczo młodzieńcy nie wyszliby z tego cało. Po chwili na odetchnięcie śmiałkowie przeszli do zakończenia sprawy i rozejrzeniu się po obozowisku. Hakai zaprezentował się z sadystycznej strony. Cóż, zrobiony naszyjnik na swój sposób mógł być jakimś dowodem. Łagodniejszym rozwiązaniem byłoby jednak pokazanie staruszkowi odnalezionych kilku papierów, na którym banda zapisywała ściągane przez siebie haracze. Nie było tego za wiele, ale zawsze coś. Prócz odrobiny gotówki młodzieńcy mogli także uzupełnić zapasy straconego przez siebie oręża. W sumie tyle, bo cała reszta była zupełnie zbędnymi klamotami, których nie było sensu targać do osady. Nadeszła zatem pora na ostatnią, oficjalną część - złożenie relacji zleceniodawcy i odebranie nagrody.

• Dajcie zt na koniec postów.

[Naguri]

W końcu skończyliśmy swoją robotę, mogłem schować swoje kości i ruszyliśmy do staruszka po wynagrodzenie, nie dziwiło mnie nawet że Hakai powyrywał chłopcom zęby, z drugiej zaś strony mogliśmy posprzątać chociaż ich ciała.
-Przyjemnie mi się z tobą pracowało, ale będę uciekał powoli, gdybyś jednak zmienił zdanie co do mojej propozycji to większość czasu nie wychodzę po za Ryuzaku no Taki, na pewno długo nie będziesz musiał szukać.
Odebrałem swoje wynagrodzenie, naciągnąłem szalik na twarz po czym machnąłem Hakai-owi na pożegnanie i ruszyłem dalej przed siebie, w końcu moim nowym zadaniem stało się skompletowanie jakiejś małej drużyny.
Cholera, podobał mi się jego styl walki i chyba trochę, nietuzinkowy wygląd, charakter, trudno może jeszcze się namyśli, ja nie mogę się zatrzymać.

z/t

[Hakai]

No dobra chyba zrobiłem tu wszystko co powinienem. Nie mogę się już doczekać hajsu który na mnie czeka. Yukkiko skończył swoją przemowę która najwyraźniej miała mnie pożegnać więc nie chcąc wyjść na nie miłego odpowiedziałem mu.
-No mam nadzieję ,że jeszcze się zobaczymy tajemniczy Kaguyo.
Ruszyłem w stronę domu mojego zleceniodawcy z uśmiechem na twarzy by odebrać nagrodę i wreszcie móc powrócić do swoich zajęć które zostały przerwane przez nagłe zlecenie. Z uśmiechem na twarzy powoli spacerowałem w stronę miasta zakładając na szyję kościsty naszyjnik. Może i to perły nie są ale liczą się wspomnienia co nie? Dźwięk śpiewających ptaków jeszcze bardziej umilał mi podróż przez leśną ścierzke. Nie to co w mojej rodzinnej wiosce tu jest ich znacznie więcej. Oj znacznie więcej...
[Z/T]

[Ichirou]

Zapraszam, koniec -> http://www.shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=11739#p11739

[Iwatooshi]

W trakcie podróży przywiązywał wagę do obserwacji otoczenia, napawania się jego pięknem, które zewsząd go otaczało. W obecnych czasach rzadko kiedy człowiek ma chwilę by przystanąć i wziąć głębszy wdech, więc podróż starał się odbywać w sposób przypominający rekreację połączoną z treningiem. Czasu nigdy nie miał za wiele, przemieszczanie się było jedynym odcinkiem jego czasu, który mógł poświęcić zarówno na obcowanie z naturą jak i samodoskonalenie.
Zmierzał w kierunku wioski Ryuzaku, nie przykładając zbytnio wagi do czasu który zajmie mu dotarcie na miejsce. Podziwiał bujnie rosnące paprocie i mchy, zwieńczone dzikim bluszczem. Wykorzystywał potoki i małe rzeczki do treningów zarówno mentalnych, podczas których siadał w wodzie i rozmyślał, jak i fizycznych, rozwijających głównie jego zręczność i szybkość w poruszaniu się po nierównych powierzchniach. Każda chwila spędzona na łonie natury zdawała się w jakiś sposób odciskać na nim swoje piętno, wszechobecne drzewa zdawały się wyciągać w jego kierunku gałęzie, by tak szybko ich nie opuszczał. On jednak nie mógł pozostać na miejscu i wciąż szedł. Mimo iż powoli, zachwycony, wręcz zachłyśnięty otaczającym go pejzażem, sunął przed siebie, by dotrzeć do Ryuzaki, gdzie miał nadzieję spotkać godnych sparingpartnerów i przeciwników. Chcąc sięgnąć po tytuł najsilniejszego człowieka na ziemi był gotów na wyrzeczenia, choć nie miał jeszcze pojęcia co za wyzwania może przed nim postawić złośliwy los. Może będzie musiał zabić kogoś bliskiego? Może jego rodzina będzie w niebezpieczeństwie? W obecnych czasach nic nie było stałe i pewne, dlatego starał się być gotowym na każdą ewentualność.

[Senju Toshio]

Na kłopoty... (D)
[1/15]
Misja dla Iwatooshiego. Mnogość roślinności uprzyjemniała podróż każdemu, strudzonemu piechurowi. Dzisiaj nie jeden kupiec i mieszkaniec tych terenów musiał udać się głównym szlakiem wprost do Ryuzaku no Taki. Niektórzy zaś wybierali mniej uczęszczane szlaki z różnych powódek. Nieznajomy pławił się w ciszy i spokoju tutejszej fauny i flory, której miłośnikiem stawał się od samych narodzić. Żyjący w małej mieścinie postanowił wybyć do otwartej cywilizacji. Chęci wzbogacania swojego ducha poprzez hart ciała należała do jednego z wielu czynników potrzebnych shinobi. Wojownik krok za krokiem rozmyślał, co przyniesie mu dalsza droga, a oglądał się na wszystkie strony. Niby w poszukiwaniu upragnionego znaku. Symbole, jakie rzuciły mu się w oczy to przede wszystkim bujne korony drzew. Dzika wręcz natura powiadamiała, że jeszcze daleko do kupieckich aglomeracji. Nikt nie zaprzątał sobie głowy zanieczyszczeniami i wszystko wyglądało, jak natura chciała.
Przechadzka bez zmartwień zaczęła powoli przekształcać się w pewien przejaw niechcianych intencji. Z wolna poprzez szum liści na wietrze Iwatooshi usłyszeć mógł krótki i pojedynczy pisk. Zakłócenie rozwiało się jednak w przestrzeni, aby powrócić po długich sekundach ciszy. Ponowny kobiecy głos zaszedł go od strony lewego ucha. Gdzieś tam w kniei ktoś naprawdę krzyknął, czy znowu mu się wydawało? Droga całkiem pusta, żadnego przechodnia ni dymu z wolno stojącej chaty. Czym więc może być ów odgłos? Zboczenie teraz z obranego celu sprawi, że nadłoży tak bardzo cennej drogi. Dzień jeszcze długi, lecz nie jednokrotnie dowieść można, że pod wpływem źle dokonanego wyboru można zagubić się o zmierzchu. Mimo to wytrwały lekkoduch mógł poczuć wyższą potrzebę. Co kryło się za rzędami drzew? Otóż po przebrnięciu kilkudziesięciu metrów i ominięciu towarzyszących im zarośli dźwięk zaczynał nabierać znaczących barw. Kobiecy krzyk wpływał na odczucia postronnych widzów, powodując w nich obawę. Dopiero po wyjściu z przepełniającego tereny polany światła było można ujrzeć dramatyczną scenę. Uciekająca, piękna niewiasta w białej sukni, której towarzyszyli trzej mężczyźni. Niechlujni i z bronią przy pasach osaczali kobietę, która wzywała pomocy. Ich rubaszne miny oznajmiały intencje. Dookoła nikogo prócz zbłąkanego wędrowca. Iwatooshi mógł w końcu dostrzec, jak kobieta upada przy drzewie, a zbiry z uciechą na gębach zmniejszają ku niej dystans.
- Waści panowie, zbirowie~! Oszczędźcie! Nie róbcie krzywdy! - wydała z siebie anielskie tchnienie, niczym udaną w wykonaniu frazę godną szlachcianki. Faceci nie usłuchali i bez odzewu osaczali damę dalej. Ta po swej kwestii machnęła białą chustą w ozdobny haft, niczym na jakiś znak do działania. Wybawienie jednak nie nadchodziło.

[Iwatooshi]

Z początku myślał, że się przesłyszał, nie zaprzątał sobie głowy możliwością iż w pobliżu jest ktoś w potrzebie. Szedł więc dalej, jego spokój pozostał nienaruszony, a myśli wciąż skupiały się na otaczającym pięknie. Dopiero kolejne krzyki utwierdziły go w przekonaniu, że niedaleko dzieje się coś niedobrego. Pojawiło się pytanie - czy powinien się mieszać? Odpowiedział na nie już w biegu, gdy kierował się do źródła dźwięku. Po chwili jego oczom ukazała się scena niczym z dobrego filmu. Jej główną aktorką była piękna niewiasta, wyglądająca niczym diament - wyeksponowana przez śnieżnobiałą suknię na tle soczystej zieleni zewsząd ich otaczającej. Ewidentnie padła ofiarą intrygi, grupka rabusiów zaczęła zacieśniać krąg, a dalej rozpisany scenariusz od razu pojawił się przed Iwatooshim. Gwałt. Nie mógł na to pozwolić. Mimo iż daleko mu było do nazwania się potężnym wojownikiem, nie czuł strachu na myśl o starciu z trójką rzezimieszków. Przeciwnie, uznał to za idealną okazję by rozgrzać się i rozruszać mięśnie w starciu z kimś innym, niż samym sobą.
-Oy, oy, oy! Panowie! Śliczną jest ta łania, nie powiem! Nie jest to jednak powód, by urządzać na nią polowanie! To jest jednak człowiek!-warknął w ich kierunku, wyłaniając się zza drzewa.
Nie miał zamiaru walczyć z ukrycia, zresztą nie posiadał obecnie odpowiednich umiejętności by prowadzić tego typu walkę. Najlepszy był w walce na bliski kontakt, bądź przy użyciu technik. O ile w kontakcie mógł polegać na swojej niesłychanej wytrzymałości, o tyle wolał zachować dystans i zamęczyć przeciwników technikami, których pewnie nigdy nie widzieli. Metoda siłowa w jego wykonaniu wyglądała bowiem średnio imponująco z powodu braku mocy.
-Jeżeli wam życie miłe radzę zaprzestać haniebnego czynu i oddalić się w spokoju! W przeciwnym wypadku będę zmuszony spalić was na popiół.-dorzucił składając dłonie w pierwszą pieczęć Katon: Housenka no Jutsu.

[Senju Toshio]

Na kłopoty... (D)
[3/15]
Misja dla Iwatooshiego. Grupa śmiałków nie zdawała się być byle kim. Z oddaniem i prostotą świadczyli swe usługi ku własnej uciesze. Zaprawdę realnie i bez skazy, co odbijało się na wierze, że wszystko dzieje się naprawdę. Jasnym było, że nie trzeba w tym zamieszaniu dużo myśleć, a działanie to moralna powinność. Być może Iwatooshi znalazł się w nieodpowiednim miejscu i o nie właściwej porze. Jego przeświadczenie w pełni zgadzało się z powinnością, jaką należało wykonać. Na ratunek jasnowłosej przed presją ze strony niegodziwych jegomości!
Głos chłopaka wybudził całe zbiorowisko i sprawił, że nagle zaczęli się dziwnie zachowywać. Ich postawy w mgnieniu oka zmiękły. Ninja potrafił to wyczuć, co stanowiło główną różnicę w intencjach napastników. Następnie blondwłosa kobieta również przestała odgrywać rolę spanikowanej niewiasty i wgapiała się nieprzychylnie na ingerującego w ich sztukę przybysza. Powstała typowa niezręczność, a następnie przerażenie, gdy dotarło do nich z kim mieli do czynienia. Dziwny sposób ułożenia dłoni nie mógł od razu powiedzieć im, że to shinobi. Wojownik jednak przyjął do siebie, że to dzieje się naprawdę, a więc musiał zachować się profesjonalnie. Wszyscy faceci machinalnie stęknęli ze strachu, jakby dzieląca Iwatooshiego odległość od nich wcale nie istniała, a oni zwyczajnie nie chcieli zaznać żadnego bólu w pracy. Wtem na planie pojawił się kierownik, osoba ubrana w nienaganny, jedwabny strój i beret na głowie.
- Ie, ie, iie! Co to ma być? Cięcie. - zagrzmiał swym lekkim głosem, acz stanowiącym władczość. Grupa aktorów zebrała się i czekała na dalsze słowa reżysera. Wcześniejszy konflikt mógł odejść w niepamięć, a wojownikowi z małej wioski wręcz powinno zrobić się niezręcznie. Mimo to nikt nie przewidzi jego dalszej reakcji, którą miał do przestawienia.
- Drogi panie, sztukę nam przerwałeś. Tak się nie godzi. Akurat w chwili, gdy miał pojawić się wybawca niewiasty. Bohaterski rycerz w olśniewającej zbroi. - chlubnie wyrecytował, niby część scenariusza i pławił się w całej krasie odczuć, jakimi pochłonięci byli także inni na dalszym planie. Następnie mężczyzna odczuł brak tego, który miał kontynuować wątek - rycerza na koniu. Rozglądnął się niecierpliwie za swoim podwładnym i z niezadowoleniem wycedził.
- Gdzie on jest? Gdzie podział się Kido-san?
Poprzez rozciągające się zewsząd drzewa i zarośla niewiele było widać. Tam, gdzie potencjalnie mieli go zastać także ani słychu ani widu. Zupełnie zignorowany na krótki czas Iwatooshi był świadkiem poszukiwań przez zgromadzonych tu rabusiów, aż w końcu usłyszał straszny lament reżysera. Natknął się na niezbyt grzeczny akt kopulacji, którego dopuścił się pierwszoplanowy bohater sztuki z asystentką. Wyglądało to niedorzecznie i w dodatku ośmieszając przy wszystkich. Krzyczący wniebogłosy kierownik zrzucił z siebie nakrycie głowy i począł je deptać na znak hańby.
- Precz! Precz mi stąd niegodziwcze, niech cię moje oczy nie widzą! - wrzeszczał, aż jego twarz nie zrobiła się sina, po czym musiał dać sobie na wstrzymanie. Urodziwa aktorka podała szefowi wodę na uspokojenie i cała akcja w przeciągu kolejnych minut została unormowana. Gdy teraz Iwatooshi miał na uwadze zebrane informacje od razu widział, że to grupa teatralna, a ich rekwizyty nie mogłyby wyrządzić wielkiej krzywdy. Wszelka broń, jak i ich ubrania stanowiły kolorystykę godną drewnianej sceny i miały wpływać na sztuczność odgrywanych wątków. Z daleka było to nie takie widoczne, jakby się zdawało.
Straciliśmy aktora, wszystko przepadło. - wypowiedział pełen tragedii reżyser, a pozostali odzwierciedlali jego smutek. Oddani swej pracy aktorzy siedzieli teraz przygnębieni przy swoim powozie, niczym jakaś felerna trupa. Jedynie blondynka wydawała się mieć inne myślenie i nie być zadufana, a wręcz przeciwnie. Kreatywnie podeszłą do sprawy, a przed jej oczami nadal widniał nieznajomy chłopak, który przerwał im w połowie. Zerwała się z miejsca i stanęła na czele grupy.
- Monsieur, może ten garçon nadałby się na zastępcę? - podpowiedź od razu zwróciła pełną uwagę wszystkich, a sam kierownik podchwycił i w pełni się zainteresował. To otworzyło mu umysł, jakoby żarówka mu zaświeciła. Zlustrował ubranego w pospolity strój Iwatoshiego i przytaknął z aprobatą.
- Wojowniczy młodzieniec, któremu niestraszna jest trwoga, a jego jedynym powołaniem jest niesienie ratunku. Jak cię zwą? - przedstawił swą wizję bez skazy.
- Zechciałbyś nam pomóc w przedstawieniu? - dziewczyna przerwała ekstazę szefa, którego zbyt bardzo pochłonął świat fikcji i zapomniał o manierach. Należało przede wszystkim uzyskać jego zgodę, a nic tak nie pomaga, jak uroczy uśmiech ze strony płci pięknej. Serce topnieje.