Obrzeża wioski

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO
"In the world of old memories there's a room for visitors”
27/15+
So we aren't the chosen one.

Na miejscu zastajesz pogorzelisko i drżącą, wybladłą Azumi, chodzącą błędnie wśród lamentującej i płaczącej służby. Wie, po co ojciec poszedł do matki, i wie, czym to musi się skończyć. Himitsu musi ponieść konsekwencje, ale mimo wszystko przez małą, dziecięcą główkę Azumi nie przechodzi nawet myśl, by ją zabić czy się zemścić. Przecież to moja matka. Nawet, jeśli ona jej nie kocha, dziewczynka chce - i czuje się na siłach - dźwigać dalej odpowiedzialność za tą sytuację. Patrzeć, jak rodzice oddalają się od siebie jeszcze bardziej, i próbować ich bezsilnie, bezcelowo połączyć, chociaż wie, że to już niemożliwe. Jeśli nawet Souren i Himitsu się kiedykolwiek kochali, to nie da się już ich obecnie połączyć. Nie po tym, co się wydarzyło. Nie po tym, jak krnąbrna kobieta naraziła jego rodzinę na straty tak w majątku, jak i w prestiżu. Dobrze chociaż, że na miejscu byłeś ty - osoba w miarę godna zaufania.
Souren wraca do domu sam, bez Himitsu, zimny i spokojny. Jednak na jego ostrzu nie widać krwi, fałdy szat są równie gładko poukładane, jak były, a włosy nawet przez chwilę nie wymknęły się z idealnego rozłożenia długich kosmyków w kolorze kruczych piór. Blada, zimna, skamieniała twarz mężczyzny nadaje dziwnego tonu całości. Łagodnym gestem uspokaja płaczące kobiety, nakazuje im się zająć uprzątaniem tego, co jeszcze nie spłonęło, i dogaszaniem tlącego się jeszcze żaru na współkę z mężczyznami, po czym podchodzi do ciebie. Ma powolny, wystudiowany krok.

- Nim zaczniesz o to pytać, nie zabiłem mojej żony - informuje chłodno. - Została na miejscu, związana i wciąż ranna. Opatrzyłem ją na tyle, by dożyła. W obecnej chwili bowiem...

Urywa na chwilę. Patrzy na przestraszoną, zapłakaną twarz Najimi, na zwęglone kości zbierane do urn, na jasne, ciepłe włosy Azumi (skąd ona w ogóle je ma, po którym z przodków?), na zgęstniałe, dziwne niebo, na resztki trawy i żarzący się jeszcze żwir wśród niedopalonych ścieżek.

...These dreams like ashes slowly float away

- W obecnej chwili bowiem zamierzam wydać ją straży. Wiem, że nie uniknę skandalu i hańby na całą osadę, ale i tak zamierzam wyjechać wraz z Azumi w bezpieczne miejsce - głos Sourena mknie przez eter, zatrzymuje się, zwalnia, opada. Jak płatki śniegu. - Nic mnie tu już nie trzyma. Ale chcę, byś poszedł ze mną do straży i pomógł mi wydać Himitsu. Wolę to niż mieć świadomość, że pewnego dnia zniszczy moją córkę. Lub moich sojuszników. Będzie potrzebny świadek.

Wraca po swoją żonę. Bez większych ceregieli podnosi ją z ziemi i prowadzi przed siebie, opatrzoną, otępiałą, zimną, nagle martwą od środka. Jakby cały ten szał, ten bezwolny wybuch zginął w przestworzach i pozostawił jedynie...wielkie przerażenie. Boi się. Boi się tego, co się stanie.
Souren nie zwraca na to uwagi. Dla niego ta kobieta przestała istnieć z chwilą, gdy dopuściła się tego czynu.
Himitsu Takaoka nie jest już jego żoną.
A on musi zrobić to, co w tej chwili jest najważniejsze - nie dla niego, ale dla rodu. Jego i twojego.
Dla waszej przyszłości.

________________________________________________________________________________________________________
zt do siedziby władz poproszę o/

[Yami]

Wychodzi na to, że wszystko zbiega ku końcowi. Każda historia się zaczyna ale i każda kiedyś się kończy. Wychodzi na to, że historia młodzieńca, który wystawił się na niebezpieczeństwo niebawem się skończy. A skoro się skończy...
Będę mógł w końcu uwalić się na futon w swoim pokoju. Najchętniej bym położył się gdzieś na dworze jednak biorąc pod uwagę zimę, może lepiej tego nie robić. W końcu jeśli coś mnie zawieje to będę przykuty do łóżka, nie, że akurat ten fakt mnie boli tylko wiecznie cieknący nos oraz ból głowy.
Stałem i przyglądałem się pogorzelisku. Niby coś tu miało na mnie czekać ale poza smrodem spalenizny i łzawych widoków płaczącej małej dziewczynki nie wyglądało na to abym czekało mnie cokolwiek miłego. Miłego dla mnie oczywiście. W końcu pojawił się małżonek, który w końcu podszedł do mnie. Mimo, że o nic nie pytałem ten sam z siebie określił co siedzi w mojej głowie i wytłumaczył co zrobił. Jakby mnie to jakoś bardziej obchodziło. Nie odpowiedziałem na pierwszą część jego wypowiedzi. Spoglądałem na ruiny rezydencji, w której niecałą chwilę temu jeszcze urzędowałem z jego małżonką.
Dopiero dotarła do mnie druga część wypowiedzi. Kurde, znowu będą mnie gdzieś ciągnąć. Byłem już zmęczony. Nie tylko fizyczną pracą ale i duchową, a poprzez duchową mam namyśli wyczerpanie umysłowe brakiem logiki którymi niektórzy ludzie się kierują. Spojrzałem w stronę mężczyzny.
- Chyba sobie coś naciągnąłem w nodze. Wolałbym teraz jej nie nadwyrężać. Jeśli byłbyś miły i potem odesłał mnie jakimś wozem do domu byłbym niezmiernie wdzięczny.
Hej. Uratowałem mu w końcu córkę więc chociaż taki drobny gest wdzięczności by pokazał. Czyż nie?

z/t

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

13 Utuleni do snu słodyczą z wdzięcznością przyjmowali grawitację na swoje ramiona. Złożoną z pocałunków drobnych i ulotnych, ciało zgadzało się z umysłem. Czas spać, kochanie. Znane słowa matki, które szeptała do uszka po zakończeniu pięknej bajki. Chciałeś ją usłyszeć jeszcze raz. Zobaczyć jeszcze raz obrazki, w których małe świnki tak dzielnie stawiały opór złemu wilkowi. Gdzie dobro zawsze zwyciężało, a zło było przeszkodą zesłaną przez bogów po to, byśmy stali się silniejsi. Jeszcze tylko chwilka! Ciepło i przyjemnie było w łóżku rodziców. Za dzieciaka, gdy życie miało o wiele intensywniejsze barwy. Zanim szarość zaczęła przenikać na wskroś. Kołdra w tym miejscu była najcieplejszą na świecie, a poduszki pachniały najlepiej - szamponem mamy i olejkami, którymi czasami nacierała swoją skórę. Wtedy mówiła: to po to, żebym nie miała zmarszczek. Niezrozumiały bełkot, jeden z tych zrozumiesz, gdy dorośniesz. Teraz rozumiałeś.
- Tą z bajki? Co broniła swój domek przed wilkiem?
Marsz do łóżka, jutro też jest dzień. Jak trudno było to zrozumieć, gdy minuty ciągnęły się jak godziny? W nieskończoność dla małego pojęcia dziecka. Każda chwila była straconą. Każdy moment na sen niepotrzebną stratą czasu. Przecież jeszcze tak wiele mieliśmy do zobaczenia. W ciemnościach zatapiał się świat. I jedyne, co cię w nich czekało, to koszmary.
- Niee, też się zrobiłam śpiąca. - Przeciągnęła się, jak ty przed chwilą, a powieki przysłoniły jej jasne oczy. Długie rzęsy odbijały ostatnie promienie dnia, który z wolna chylił się ku końcowi. W uwiedzeniu i straconych godzinach, których nie wypełniała krew. Przecież na to w pełni zasługiwałeś. Przegoniony ciepłym uśmiechem matki do swojego łóżka, nakryty swoją własną kołderką. Z pocałunkiem na czole, który miał chronić od wszelkiego złego.
- Znam. Chwilę się zdrzemniemy i możemy pójść. Jest taka ładna pogoda. - Grzechem byłoby z niej nie skorzystać. To, czego chciałeś, przestało mieć znaczenie. Białe piórko opadło w dół, niemal muskając twój nos. Pamiętałeś jego miękkość, choć wcale go nie dotknąłeś, ulotność, choć z perspektywy wydawało się tak nienaturalne. Jednocześnie tak na miejscu.
Dobranoc.

Podłoga, na której leżałeś, była zimna i jak to kamień - nieprzyjemnie twarda. Bolał cię nieco kark i wygięte w tył ramiona, które miałeś związane. Kwadratowe pomieszczenie wyłożone było kaflami, na ścianach płonęły dwie pochodnie. Jedynym wyjściem były solidne drzwi przed tobą, chyba również zrobione z jakiegoś rodzaju kamienia. Bo na pewno nie z drewna. Na samym środku stał podest, na którym leżała twoja broń. Te dwie pochodnie dawały wystarczająco światła, żeby rozświetlać całe to miejsce. Poza główną bronią - miałeś przy sobie wszystko.

Azuma

[Seinaru]

Bardzo trudno było sprzeciwić się i odmówić najnowszej przyjaciółce, która zachęcała go do tego, żeby położyli jednak swoje główki tu gdzie są, przynajmniej na kilka minut. Samuraj nie miał zbyt dużego wyboru. Bez niej w mieście był sam jak palec, a poza tym atmosfera wokół była tak senna, że oczka same się zamykały i zdążył powiedzieć tylko:
- Ale tylko kilka minut, potem... - Poof! I już spał. Zdmuchnął jeszcze tylko przez sen piórko, które opadło mu na nos.

***
Obudził się w zupełnie innej scenerii, pozycji i towarzystwie, niż to zapamiętał. Na początku było zaskoczenie. Chociaż nie, na początku to było mu zimno w nerki. Dlatego się ocknął i chciał przykryć szczelniej kordłom, ale niestety nie znajdował się w hotelu jak zapewniała go Azuma. To znaczy kto go tam wie, może i był w hotelu, ale z pewnością nie w części dla gości. Po zorientowaniu się, że nie leży wcale w mięciutkim łóżku, tylko w jakiejś ciemnej piwnicy na gołej ziemi, szybko otrzeźwiał. Na początku dopadła go lekka panika, próbował poszarpać się trochę, rozerwać więzy na rękach, ale ostatecznie poddał się, jeśli nie przyniosło to skutku przez kilka minut. Rozejrzał się dookoła, żeby zorientować się w swoim nieciekawym położeniu. Został porwany? To było teraz dla niego oczywiste, ale jeśli tak, to po co? Chyba nie dla okupu, bo to byłoby bez sensu biorąc pod uwagę jego sytuacje finansową. Po co więc? Dlaczego nikt mu nie wsadził kunaia w oko gdy spał, tylko zawlekli go aż... tutaj?
Nie było czasu, żeby się teraz zastanawiać, zauważył bowiem swoją naginatę, z którą czuł się o wiele, wiele pewniej. Dlaczego tylko był tutaj sam? Podejrzane. Nie miał jednak zbyt wielu opcji, niż skorzystać z tego, że nikt (chyba) go nie pilnował. Użył na więzach Nawanuke no jutsu, aby szybko się wyswobodzić i wstać. Następnie podszedł do pozostawionej na środku pokoju naginaty i zanim wyciągnął po nią rękę, obejrzał ją ze wszystkich stron. Bardzo podejrzane.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

15 Wystrój nie należał do typowo piwnicznych. Głównie ze względu na fakt, że brakowało tu jakiegokolwiek wystroju, nie było nawet jednej, złamanej półki, na której mogłyby stać powidełka babci. Takie z morelami, żeby dobrze się nimi zajadało. Pustka lekko dzwoniła w uszy, pochodnie nawet tliły się leniwie, odliczając czas opływający do wykończenia niezbędnego do życia tlenu. Swoisty wyznacznik tego, jak długo jeszcze można tutaj było tkwić, leżąc na lodowatej ziemi pomimo letnich temperatur na zewnątrz. Chyba letnich. Zakładając, że nadal znajdowałeś się w mieście, w którym usnąłeś. Razem z tą dobrą bajką na dobranoc. Z dobrym słowem, chwilowym zapewnieniem, że to tylko godzinka i znajdziecie się oboje w hotelu. Może warto zamknąć oczy i udawać, że to tylko kiepski sen?
Wymalowane ściany były już popękane, farba była dość wyblakła. Kafle na podłodze prezentowały się tak samo. Kiedyś musiały się układać w ładną mozaikę, dziś plątały się bez ładu i składu, a jedyne, co z nich zebrałeś, to brud i zimno. Pozlepiany brud, bo wcale nie było tutaj sucho i przyjemnie. Podest, ustawiony na samym środku sali, przypominał uciętą kolumnę. Ładnie zdobiony - kiedyś byś tak o nim mógł powiedzieć, dziś już był zdecydowanie naddarty przez ząb czasu. Wysłużony przez lata. Kto wie, ile tych lat minęło, odkąd ktokolwiek go używał. Kiedy się zbliżyłeś, zobaczyłeś, że pod twoją naginatą, którą ustawiono na kamiennej podpórce połączonej z podestem, znajduje się okrągłe wgłębienie. W tym wgłębieniu zaś, na jego ściankach, wyryto dłutem mistrza różnego rodzaju broni. W okręgu, tak jak tykał zegar. Było ich dwanaście. Rączki trzymające naginatę były lekko wsunięte w dół. Z tej perspektywy mogłeś zobaczyć, że nad drzwiami, o ile to w ogóle drzwiami można było nazwać, znajduje się kamienna tarcza ze wskazówką. Pokazywała liczbę "60", znajdującą się na samej górze, tam, gdzie powinna znajdować się liczba "12". Idąc zgodnie ze wskazówkami zegara była również liczba 15, 30 oraz 45.

Azuma

[Seinaru]

Bezproblemowo uwolnił się z więzów. Kilka chwil i już stał na własnych nogach, pocierając zaczerwienione miejsca na nadgarstkach i zastanawiając się, po co ktoś zadał sobie tyle trudu, aby go związać i zamknąć tutaj samego, samiusieńkiego. Czy był jednak sens zostawać tutaj i czekać na to, że ktoś po niego przyjdzie, zastawiać jakieś pułapki na strażników? Po co zostawili mu broń, co to za dziwne symbole wokół podestu i jego broni? Tyle pytań, tyle wokół niego zadziało się rzeczy z tyłka, że pomimo, że odczuwał duże zdenerwowanie to stwierdził, że te wszystkie drzwi, naginaty na podestach, obok podestów i cała reszta to podpucha, z której tak czy siak musi skorzystać. Tak, pierwsza taka sytuacja w jego życiu sprawiła, że zaczął bać się tego, co może stać się gdy dotknie "tego" albo "czegoś innego".
Jaki jednak miał wybór? Zdobione drzwi to jedyne wyjście z tego pomieszczenia, a dodatkowo głupio byłoby zostawiać tutaj naginatę, nie wiedząc, czy porywacze nie czekają po drugiej stronie klamki. Zrobił więc trzy wdechy, zacisnął zęby i oczy i wyciągnął rękę po naginatę tylko czekając na to, że uruchomi jakąś zapadnię i na głowę zaraz spadnie mu ogromny kamień. Jeśli jednak jakimś szczęśliwym trafem jeszcze żył, wówczas wyposażony już w oręż zamierzał podejść do wrót i spróbować je otworzyć. Klamka? Nawet jeśli by była, to leżał tutaj przecież związany. Logicznym było, że będzie zamknięte na kluczyk. Czy jednak takiego najsilniejszego samuraja są w stanie powstrzymać zwykłe drzwi? Jeśli będą stawiały mu opór to po prostu je rozwali cięciem, pchnięciem czy kopnięciem. Proste, siłowe rozwiązania które najczęściej preferował Seinaru najczęściej okazywały się najszybsze i najlepsze, więc logiczne, że nie próbował sklecić wytrycha ze spinki do włosów czy szukać ukrytego przycisku w stylu Indiany Jones'a.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

17 Po co. Pierwsze naturalne pytanie, które przychodziło do głowy, kiedy budziłeś się w miejscu obcym. Na pewno nie opuszczonym. A przecież to tylko pierwsze pytanie z bardzo wielu. Te podstawowe żądały wyjaśnień, te bardziej uważne odnalezienia zagrożenia. Wpełzało do świadomości jak robaki wyżerające jabłka od środka. Tak ciężko było odróżnić zdrowy owoc od chorego. Co ja tu robię? Ha, pewnie to samo, co wszyscy pijani szczęściem robili w placówkach dziwnych i niedostępnych - zbierali żniwa tej dobrej Los, która lubiła utrzymywać równowagę w Kosmosie. Dostałeś coś, więc oddaj teraz z nawiązką. Zapłać. Oo, jakie urocze, ale pieniążki zachowaj w kieszonce. Tak długo wkładałeś je do porcelanowej świnki, rozbijanie jej teraz byłoby stratą! Zapłata nie obejmowała świecących monet. Upuszczone krążki, dzwoniąc o podłogę, tylko zbudziłyby stare demony, których sen był sprawiedliwy w tych ścianach. Rusz głową.
Jestem pewna, że wymyślisz coś odpowiedniego.
Zgodnie z oczekiwaniami - naginata uruchomiła mechanizm. Rączki, które przytrzymywały dumną broń, wciskane w podest ciężarem broni, wysunęły się znów w górę. A zegar nad drzwiami ruszył. Pochodnie wydawały się przygasnąć, ale to nic - błękitne światło, które spowiło twoją broń rozświetliło to, czego pomarańczowe płomienie by nie zdołały. Zimny blask wymierzony w kamienne wrota. Wskazówka przesuwała się z każdą upływającą sekundą w przód w kpinie dla rozwiązań całkowicie oczywistych i wyborów głupców. Miałeś wiele do powiedzenia w tym temacie. To, że milczałeś, nie oznaczało braku argumentów. Właśnie milczenie miało być największym z nich, gdy przemawiała twoja broń. Napięte mięśnie i skupione myśli. Zebrana chakra uderzyła - czy to najpierw uderzyłeś ty? Stal starła się z kamieniem - bezsensownie! Przecież nigdy nie miała wygrać. A jednak. Z hukiem wrota pękły, kurz i pył wpadł do wnętrza i wylał się na długi korytarz, który zobaczyłeś przed sobą, pochłonięty w mroku rozświetlanym jedynie przez pochodnie zawieszone po obu stronach wrót, nim pył zmusił cię do przymknięcia oczu i przysłonięcia ust. Można się tu było w tym momencie udusić. A zegar tykał.

Azuma

[Seinaru]

Nie do końca rozumiał, o co tak naprawdę chodzi z tymi wszystkimi symbolami, zegarami i resztą tego ustrojstwa. Nie za bardzo ciekawił go ukryty sens hieroglifów, nie w tych okolicznościach, gdy przed chwilą wylegiwał się po sytym obiadku na miękkiej trawce, a przed sekundą leżał związany na gołej posadzce. Naginatę też dobył nie dlatego, że chciał rozpocząć jakiś wyścig z zegarem namalowanym nad drzwiami, tylko po to, aby z jej pomocą znaleźć tych, którzy go tutaj wrzucili i zamknęli nie wiadomo nawet w jaki sposób.
Pokonał wrota bez większego problemu i to dobrze, bo otworzyło mu to drogę do dalszej eksploracji nieznanych tuneli. Czy powinien ścigać się z tym dziwnym mechanizmem? Odkaszlnął kilka razy, zamrugał oczkami, aby pył i kurz nie drażniły go już dłużej i dopiero teraz szerzej spojrzał na sytuację, w której się znalazł. Miał przed sobą tunel, a nie to przeciwników-porywaczy, których się spodziewał. Wyobrażał sobie, że za ścianą siedzi kilka drabów, którzy radzą co z nim zrobić, a cała ta maszyneria to jakieś zabezpieczenie przed jego ucieczką z pomieszczenia. Uwolnił się jednak z więzów - nic się nie stało, dobył broni - nic się nie stało, rozwalił nawet z hukiem wyjście z pokoju, w którym był zamknięty i dalej nic. Nikt się nie pokazał, żeby go zatrzymać, ponownie uśpić i uwięzić. Był sam - całkowicie pozostawiony tutaj i poczuł, że nie powinien zostawać w tym miejscu dłużej, niż pozwalał mu na to jakiś dziwny zegar. Odmierzał do czegoś czas, i jeśli miałoby to być coś złego, to dobrze by było, gdyby Seinaru już to coś nie zastało.
Nie było innej drogi, jak tylko przed siebie. Nie zakładał już naginaty na plecy, tylko cały czas trzymał ją w dłoni, gotowy na nie wiadomo co, czyli na wszystko. Nie czuł się tutaj bezpiecznie. Presja czasu i nieznane przed nim sprawiały, że miał ochotę biegiem przemierzyć drogę do wyjścia, jak dziecko które ucieka z ciemnej piwnicy po schodach na górę. Nie chciał jednak, aby brawura od samego początku przysporzyła mu jakichś dodatkowych, niepotrzebnych problemów. Nie oglądając się już za bardzo po pomieszczeniu w którym się znajdował, ruszył przed siebie rozświetlonym korytarzem, wytężając oczy przed siebie, starając się jak najszybciej dotrzeć do jakiegoś kolejnego punktu orientacyjnego.

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

19 Samuraj ruszył naprzód. Ku nieznanemu. Ku ciemności, która była punktem stanowiącym wieczność w kruchym pojęciu czasu. Gnanie ku niemu na złamanie karku nie miało sensu. Prędzej czy później i tak miał do niej dotrzeć. Z tej piwnicy nie miało być schodów tuż za zakrętem. Nie miał pokazać się włącznik światła, który udowodniłby, że to wszystko to tylko głupia zabawa. Niepotrzebne ściganie się z duchami, których tak naprawdę nigdy tutaj nie było. Na szczycie schodów nie miała pokazać się podstarzała kobieta, która z uśmiechem powiedziałaby - dość zabawy. Nadeszła pora na obiad. Zegar odmierzający w tyle czas, wierną minutę, która miała wystarczyć na wydostanie się stamtąd, by potem wywróżyć coś groźnego, przerażającego. Gdyby ten zegar wydawał jakieś odgłosy, mógłbyś go usłyszeć. Nie przesuwały się o siebie zębatki. Zamiast tego słyszałeś pojedyncze odgłosy zsuwających się kamyczków ze zniszczonej ściany po kilku cięciach i porządnych rąbnięciu i tupot własnych stóp, które ze zdumiewającą lekkością sunęły po ziemi. Za twoimi plecami nie rozległ się odgłos rąbnięcia, nie było rabanu. Minuta już minęła? Od momentu podniesienia broni, po metrach, które przebyłeś - minęła? Na pewno minął cię blask światła, który bardzo szybko przestał ci oświetlać drogę w jakimkolwiek aspekcie. Pełźnięcie do przodu na oślep też było jakimś rozwiązaniem. Zasadniczo - co mogło pójść nie tak, oprócz tego, że wszystko? Nadepnięcie na coś niechcianego było kwestią czasu. I wcale nie mam przez to na myśli psiej kupy czy wyplutej gumy.
Poczułeś, jak jeden z kafli zapadł się pod twoją nogą, kiedy tylko zrobiłeś krok. Tutaj kończył się zasięg twojego wzroku, albo raczej - blask dawany przez pochodnie z pokoju, który opuściłeś, a który za twoimi plecami wydawał się cały sprawny i wesoły. Rozległo się kliknięcie mechanizmu - z pięć metrów przed tobą.

Azuma

[Seinaru]

Mądry Seinar po szkodzie, chciałoby się rzec. Teraz, gdy na końcu widocznej przestrzeni nie było niczego, co dawało by nadzieję na poprawę jego sytuacji, zaczął żałować, że nie drapnął ze ściany żadnej z pochodni, która wisiała przy wyjściu z pierwszego pomieszczenia. Już chciał zawrócić aby naprawić swój błąd, gdy usłyszał pod stopą mordercze kliknięcie. To znaczy, samo kliknięcie nie było jeszcze mordercze, ale nawet ktoś tak niedoświadczony w łamigłówkach i eksploracji lochów jak Kei wiedział, że zaraz coś spadnie mu na głowę. Zawahał się przez chwilę, nie mając pojęcia czego może się spodziewać, co może wylecieć na niego z ciemności? Strzały? Kunaie? Trujący gaz? Strumienie ognia? Radioaktywne piranie? A może wprost przeciwnie i to tunel za nim się zawali, odcinając mu jakikolwiek promyczek światła w tym tunelu?
Spiął mięśnie, nie odrywając od razu nogi od przycisku w podłodze. Jak można przygotować się na wszystkie opcje naraz? Byłoby świetnie teraz wykonać pieczęci do kawarimi, gdyby tylko w pustym tunelu było coś, z czym mógłby się podmienić... teraz jednak było to po prostu niewykonalne. Nah, żaden samuraj przecież kulom nie powinien się kłaniać! Nie widząc co jest przed nim, postanowił w pierwszym ruchu na pełnej szybkości odskoczyć w tył, dając sobie nieco więcej czasu na reakcję na to, co wyleci zaraz z ciemności. Bo że wyleci, tego był pewien. Zamierzał wszystkie pociski odbić kijem, a przed czymś nieblokowalnym zrobić unik w bok i przytulić się do ściany. I tak zamierzał się wrócić po pochodnię, bo bez niej w ciemnościach nie miał szans, więc odskok w tył był mu jak najbardziej po drodze. Jak inaczej miałby wychwytywać kolejne ukryte pułapki?

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

21 Siała baba mak, nie wiedziała jak...
Mechanizm ruszył do przodu z kopyta i wtedy wyskoczyło na ciebie dwóch shinobich i jeden rekin. I nie pytaj, skąd tu ci shinobi.
Żartowałam.
Twój ciężar ciała na kamiennym kaflu zmieniał wiele, tylko jeszcze nie do końca wiedziałeś, co dokładnie. Radioaktywne piranie były tutaj najbardziej prawdopodobnym zjawiskiem. Napięte mięśnie i pełna gotowość. Na ogień? Strzały? Nic nie wystrzeliło w twoim kierunku w pierwszych milisekundach, dla których zwolnił świat. Tylko ty nadal płynąłeś z naturalnym nurtem czasu. Nie poczułeś uderzenia, a wiedziałeś - nawet nie zobaczyłbyś, gdyby coś miało cię trafić. Więc może to już się działo? Decyzje, decyzje... a wszystkie wydawały się błędne, niewystarczające na poziom zagrożenia stawiany przez zimny kamień. Nie przez człowieka - przez kamień. Zwykły, ogarnięty czernią korytarz, z którego nie mogłeś czytać i którego ruchów nie byłeś w stanie przewidzieć. Rzucenie kawarimi nie byłoby tak głupim pomysłem, gdyby nie to, że ataku nie było widać. I gdyby nie to, że jedyne, z czym mógłbyś się podmienić, zostawiłeś kawałek za swoimi plecami - bo tylko to, co zostało z kamiennych wrót, się do podmiany nadawało. Zbyt mało czasu, by się nad tym rozwodzić. Obracać, sprawdzać, pieczętować. Zbierać chakrę, której zbieranie szło ci mozolnie i opornie. Milisekundy zastanowień i milisekundy wahania. Gdzie, jak i dokąd? Po co.
Coś błysnęło tuż przed tobą. Pionowa linia wyglądała jak cięcie miecza, które leciało w twoim kierunku, więc skoczyłeś - w tył. Grzmiał mechanizm przed tobą, przesuwał się kamień, ty z przygotowanym kijem, przytulony do ściany i... kamień dalej mozolnie szurał i szurał i szurał, i szurał,iszurałiszurał... I szurał. Pionowy blask, który teraz mogłeś obserwować po pierwszym momencie oślepienia powiększał się i powiększał, poszerzał coraz bardziej. Aż w końcu otworzyło się przejście do drugiego pomieszczenia. W którym również płonęły pochodnie, w którym również znajdował się podest, taki sam, jak w poprzednim pokoju. Różnica polegała jedynie na tym, że ten nie posiadał stojaka na broń. Zamiast tego znajdowały się na nim jakieś ampułki. Nad drzwiami po drugiej stronie również widać było zegar - ten jednak nie odliczał od 60, a 120. Przed podestem leżała, plecami do ciebie, Azuma - związana. Nie ruszała się. Jej jasne, błękitno-pastelowe włosy rozsypywały się na posadzce.

Azuma

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Nie mógł zrobić w tej sytuacji wiele, w ciemnym, pustym korytarzu, bez żadnych przydatnych technik był zdany teraz tylko na siebie. Zdecydował się więc na to, co przychodziło w zasadzie instynktownie, czyli ewentualną próbę ratowania życia poprzez reakcję na bieżąco na to, z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Delikatnie zwolnił nogę z zapadni, co uruchomiło mechanizm, który teraz mógł jedynie usłyszeć. Jakiś rumor, światło i hałas zaczęły dochodzić z ciemności, jakby nieuniknione miało zaraz przygnieść go całego bez szansy na ratunek. Zrobił unika w tył a potem przytulił się do ściany, tak jak zamierzał. Czekał, wybałuszał oczy przed siebie, starają się dostrzec cokolwiek jak najwcześniej, cały zlany już potem z tego ciągłego napięcia.
Stał już taki wycofany kilka chwil, natomiast żadnego zagrożenia nie udało mu się odnotować. Zamiast tego coraz wyraźniejsze stawało się źródło światła na końcu tunelu, aby w końcu otworzyć się przed nim całkowicie i wpuszczając do korytarza nieco nadziei. Wszystko ucichło po chwili, a przed nim otworzyły się kolejne wrota, podobne do tych, które przed chwilą rozwalił wychodząc z pomieszczenia, w którym sam leżał. Odkleił się wreszcie od ściany i zerknął przed siebie, ostrożnie zbliżając się do kolejnej komnaty. Nie dziwił go niemal bliźniaczy podest ani zegar, w pierwszym momencie nie zwrócił nawet na to uwagi, ponieważ pochłonęła ją w całości leżąca na posadzce dziewczyna - wcześniej poznana Azuma.
Do tej pory myślał, że to ona stała za jego uprowadzeniem. Nie mówił tego nikomu na głos, ale wstydził się tego, że wpadł w sidła jakiejś fałszywej kobiety, która na pewno z premedytacją zwabiła go w takie odosobnione miejsce, a potem ze wspólnikami jakoś uśpiła i porwała. To, że leżała teraz tutaj przed nim robiło naprawdę wielką różnicę, bo pozbawiało Seinaru jedynych podejrzeń i stawiało w sytuacji, gdzie już kompletnie nie miał pojęcia, dlaczego i co tutaj robi.
- Ej, wstawaj. - Trącił ją drzewcem naginaty, stojąc nad jej skrępowanym ciałem.
- Żyjesz w ogóle? - Pochylił się nad nią dopiero teraz, dobywając tanto i rozcinając nim więzy. Chyba była tylko nieprzytomna, a nie po prostu martwa. Bo przecież po co związywaliby trupa?
Kei wykonał kilka prób ocucenia, jednak z jego medyczną wiedzą polegało to na energicznym potrząsaniu za ramiona i lekkim poklepywaniu po policzku, aby koleżanka obudziła się ze swoich snów i pomogła mu zrozumieć, a przede wszystkim wydostać się z tego miejsca, czymkolwiek było.

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

23 Nerwy grały akompaniament? Chociaż odrobinkę? Poczułeś, że masz serce w swojej klatce piersiowej? Poczułeś ciepło, które rozlało się po całym ciele, kiedy krew szybciej zaczęła krążyć w żyłach? Czasem najbardziej niespodziewane jest to, co wydaje się czasem oczywiste. Przecież każde drzwi muszą mieć swój zamek. Tak jak każde serce je posiadało. Takie kłódeczki, wisiały na łańcuchach, inne były wmontowane prosto w mięsień. Czekające na to, aż ktoś zdoła je otworzyć. Były te, co uderzały mocno nie z powodu stresu i trwogi o własne życie, a z umiłowania do oddychania każdego poranka. Były też takie serca, które zostały przeżarte rdzą i ta rdza sypała się z nich tak, jak piasek przesypywał się między palcami odmierzając czas. Widzisz, każdy klucz był potrzebny. Tylko nie zawsze my potrzebujemy każdego klucza. Ten jeden do twojego serca był tobie zupełnie zbędny. Tu nie było miłości. Nawet kurz minionych dni nie osiadał już na podłodze. Nie docierał do twoich nozdrzy - ten charakterystyczny zapach kurzu i brudu, który powinien uderzać w takich miejscach. Jedynym pyłem był ten uniesiony z niedawnej katastrofy (na bogów, tylko ileż można o niej wspominać?) i specyficzny zapach starych, kamiennych bloków, z których wzniesione zostały te korytarze. Za twoimi plecami zaś nie słyszałeś żadnej katastrofy. Przesuwające się wrota ciągle zagłuszały myśli, kiedy się otwierały, a gdy już skończyły odsłaniać przestrzeń - przyszedł pisk. Jednostajny, niegroźny pisk w twoich uszach, który był tutaj dźwiękiem ciszy. Implementował się pośród twoich zmysłów uważnie badających terytorium. Nie przeszkadzał w dosłyszeniu cichego stęknięcia, kiedy trąciłeś plecy dziewczyny naginatą. Jak worek na śmieci. Czym innym mogłaby być w końcu kobieta, dla której nie ma adekwatnego pomieszczenia kuchennego. Ta, co miała cię zdradzić. Która miała być odpowiedzialna za twoje porwanie. Gorzki smak zdrady przełamujący słodko spędzony czas. Lukrecja pośród słodyczy.
Zgięła ręce, kiedy rozciąłeś więzy i podparła się dłońmi pod sobą. Długie pasma włosów opadły jej na twarz, gdy się pochyliła, próbując odzyskać sprawność błędnika. Po chwili zaczesała je do tyłu i uniosła pastelowe oczy (a w nich pastelowe życie, jakże słodka ta lukrecja..!). Rozglądała się wolno po pomieszczeniu, próbując zorientować się, gdzie jesteście. Znów ta poprawka, że może lepiej zapytać - dlaczego jesteście.
- Nic ci nie jest? - Każdy miał swoje priorytety. Każdemu zależało na czymś innym. Tam, gdzie pożądana była materialność, tam pożądano też uczuć. Innym zależało, żeby w ogóle ocucić żywą pannicę, by naprawdę nie była workem na ziemniaki - tylko takim oddychającym. Azuma podniosła się o własnych siłach, rozglądając dookoła siebie z szeroko zamkniętymi oczami.
Podest opatrzono napisem wyrytym ręcznie i raczej mało zgrabnie. "Bohaterowie żyją wiecznie". Na samym podeście, na poduszeczce, leżały dwie ampułki. Obie zawierały w sobie wodę - przynajmniej na pierwszy rzut oka. Zaś na ampułkach leżał liścik o następującej treści:

Dokonaj wyboru w niewiedzy
Zanim podążysz dalej, wybierz
swoje przeznaczenie.

Jedna z fiolek jest trucizną.
Którą wybierzesz?

Azuma

  Ukryty tekst

[Seinaru]

No wreszcie jakiś pozytyw. Azuma nie była martwa, ani nawet nieprzytomna. Była w podobnej kondycji, co leżący na podłodze kilkanaście minut wcześniej Seinaru, a więc trochę zdrętwiała, trochę spocona i trochę zziębnięta od leżenia na gołym. Gdy się spotkali szybko jednak doszła do siebie, a Seinaru trochę odetchnął, że nie będzie w tym wszystkim sam. Nie spodziewał się od niej wielu odpowiedzi, oboje znaleźli się przecież w tej samej sytuacji, choć oczywiście musiał się upewnić.
- Nie, wszystko w porządku. - Odpowiedział na jej pytanie.
- No może oprócz tego że nie mam pojęcia gdzie jestem. - Nie odwdzięczył się jednak troską i pytaniem o jej stan, po prostu wypadło mu to z głowy, ponieważ jego uwaga skupiła się na tym, co znajdowało się na środku pomieszczenia i już nie bacząc więcej na Azumę zbliżył się do fiolek, zaczął czytać i rozmyślać.
- Hej, ty masz jakichś wrogów? Ja nie znam tutaj nikogo, byłem w Shigashi pierwszy raz, więc to musi być ktoś od Ciebie. Wiesz o co tu chodzi? Normalnie jak tylko się stąd wydostanę to ktoś za to beknie... - Brał po kolei jedną fiolkę i drugą i oglądał płyn w nich przez szkło.
- Znasz się na tym? Tutaj napisali, że w jednej jest trucizna, ale skąd ja mam wiedzieć w której? - Podał jej pierwszą z brzegu, nie miał nawet żadnych dziwnych przeczuć.
- Masz, spróbuj tą. - Z wierszyka wynikało, że ktoś musi coś wypić, a on na pewno nie zamierzał bawić się w pół-na-pół. W takich duetach zawsze jest ten silny, który broni tej słabszej, a ta słabsza w zamian wypija za tego dużego trucizny. To chyba tak działa, prawda? Nie no, tak serio to jeśli kolejne drzwi się przed nimi nie otworzą, to Azuma sama kolejnych i tak nie rozbije, natomiast Seinaru był w stanie uratować ich oboje, gdyby coś poszło nie tak, prawda? Z uwagą patrzył jak pije, obserwując czy to co wybrali to trucizna, czy może jednak mieli nieco więcej szczęścia.

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

25 Nie prezentowała się tak godnie, nie prezentowała się tak powabnie. To nic. Przecież ulotny powab nosiła w sobie - i było to coś, czego nikt nie mógł jej odebrać. drobna sylwetka, bez wielkich wcięć w biodrach, bez wielkich piersi, które wyniosłyby ją do rangi sławionych boginek. Piękno było pojęciem względnym. Na pewno jednak nie było się pięknym, kiedy włosy i ciało spętane były potem i brudem dnia. Tym, który powinno się z siebie zmyć każdego wieczora, by ze świeżością powitać każdy następny poranek. Reszta kłosów traw wplątana była w te pastelowe kosmyki.
- Całe szczęście. - Odetchnęła, chociaż wielkiej ulgi nie było po niej widać. Była tak samo spięta i skupiona jak ty. Chociaż... może trochę mniej? Albo kwestia tego, że miała tak drobne ciało, że nie było tego po niej widać. Przesunęła palcami po wyżłobionych słowach, prawdopodobnie jakimś kunaiem. Czymś dostatecznie ostrym, by naruszyć ten piękny podest. Opuszki palców wyczuły nierówności w wypolerowanej strukturze.
- W-wrogów? - Zająknęła się, unosząc szerzej otworzone oczy na twarz samuraja. Nie było w nich wielkiego zdziwienia, tak jak na zewnątrz, gdy zalane były promieniami ciepłej Sol, jej błogosławieństwem i wstawiennictwem, tak i tutaj, w mdłym świetle płomyków, były klarownie czyste. Potknięcie pierwszej literki zostało błyskawicznie wyprostowane. Przy braku skupienia na słowach można było na to nie zwrócić nawet uwagi. O wiele istotniejsze były fiolki spoczywające na miękkiej poduszeczce. - Ja jestem tu przejazdem. Nie mam tu żadnych szczególnych znajomości... - Opuściła głowę i włosy nieco zakryły jej twarz. Ponownie. Założyła kilka kosmyków za uszy. Zaraz zerknęła na twoją dłoń, która sięgnęła po truciznę. Podobnoż. Kiedy tylko wziąłeś jedną z nich, zegar nad drzwiami ruszył. Nie stanowiło to zaskoczenia dla ciebie, ale dla kobiety już tak. Nieznośnie głośny w tej głuchej ciszy odgłos przesuwanych wskazówek, gdy mechanizm zaskoczył - kliknięcie. Poderwała głowę w tamtym kierunku, ale bardzo szybko spojrzała na fiolki, które mieszały się w twoich rękach.
- Nie znam. Nie znam się na alchemii. - Wzięła od ciebie to, co jej podałeś i znów spojrzała na zegar. Czas tykał. Otworzyła wieczko i zerknęła pod nie, obejrzała buteleczkę ze wszystkich stron, powąchała. Substancja była całkowicie bezwonna. W końcu łyknęła. Motyl wyplątał się z jej włosów i osiadł na karteczce.
Wtedy napis na karteczce się zmienił.

Drugi bohater musi wypić drugą,
Druga jest jedyną szansą
by otworzyć drzwi przeznaczenia.

Może dwie fiolki są trucizną?
Jeśli jedna osoba wypije dwie na raz, umrze.

Zostało wam 70 sekund.

  Ukryty tekst

Azuma