Obóz Ósmy [lokacja wojenna]

[Seinaru]

Dopiero gdy adrenalina zaczęła opadać i pozostał już tylko monotonny, nudny bieg mógł odczuć skutki wszystkiego, co się wydarzyło. Nie poddawał się oczywiście, ale pewnych rzeczy jeszcze nie mógł przeskoczyć, swoich ludzkich ograniczeń. Dobiegając do obozu na pewno nie miał już takiej prędkości jak w momencie, kiedy rozpoczął ucieczkę od Hyuga, jednak cieszył się, że zdążył przed nocą i nie musiał tułać się po ziemi niczyjej samemu, zmęczony, głodny i zagubiony. Domyślał się, że jego aparycja wzbudzi wśród reszty spore poruszenie. Cały czas był we krwi, chociaż najbardziej martwił się, czy poparzenia na jego ciele i być może pod zbroją, pozostawią jakieś blizny. Walka w pobliżu płonącego namiotu była dużym błędem, po którym nie chciał zachowywać jakichkolwiek pamiątek. Nie znał się kompletnie na tym co da się wyleczyć, więc nawet nie spoglądał na własne rany, aby póki co o tym nie myśleć.
Minął strażników i doczłapał się w końcu do celu, gdzie od razu zaczepił go tutejszy iryo.
- W porządku, to nie moja krew ani... reszta... - Chyba wciąż miał na sobie jeszcze jakieś farfocle, ale sama ilość obcej krwi na jego ciele i ubraniu przyprawiała go o odruch wymiotny.
- Jestem tylko lekko poparzony, ale to chyba nic poważnego. - W pierwszej kolejności po zdjęciu płaszcza i zbroi zwrócił uwagę na to co dolegało mu chyba najbardziej, czyli rany od ognia. Żeby tylko w pełni udało się je zaleczyć...
- Riri, Hana i Ogo wrócili już do obozu, są od nich jakieś wieści? - Zagadał przy okazji podczas "oględzin", bo czułby się zdecydowanie spokojniej, gdyby miał świadomość, że cel jego wysiłku naprawdę został zrealizowany i nic nie zatrzymało ich w drodze powrotnej. Chętnie zająłby się już sobą, ale chciał jeszcze dopiąć tych ostatnich formalności, to znaczy przekonać się na własne oczy o powodzeniu misji, dlatego gdy tylko mógł (i po ogarnięciu się z krwi, flaków itp. itd.), opuścił namiot medyka i jeśli udzielił mu on jakichkolwiek informacji o reszcie jego oddziału, to udał się na ich poszukiwanie. Tak czy siak musiał ich znaleźć zanim będzie mógł spokojnie się położyć.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

31 W pobliżu rozumianym jako zasięg bliższy niż ten wzrokowy, nikogo nie było. Pochodnie telepały się pod naporem ruchów powietrza, w oddali słychać było rozmowy i śmiechy, które zdążyły już rozgościć się w twojej głowie i zostać odebranymi jako te "zapamiętane". Pomieszkałbyś tu kilka miesięcy dłużej i naprawdę zdołałbyś się wtopić w to wszystko. Stać się jego nieodłączną częścią, a nie tylko wyrzutkiem regionalnym, który został zepchnięty na margines, bo zabił naszego. Wszystko zawsze może lepiej wyglądać, mieć bardziej kolorowe barwy, jeśli tylko przerzucisz je na drugą stronę płotu. Wszystko prócz siebie samego, rzecz jasna. Jeśli szarpniesz się na siebie, każda z pastelowych barw straci na intensywności. Świat znów powróci do kurzu i szarości. Skoro zaś tutaj nie było nikogo prócz ciebie i lekarza, oznaczało to minimum spokoju. Serce mogło się uspokoić, mięśnie, łamiące powoli pod twoim własnym ciężarem ciała, odsapnąć. Gorąco zalewało raz za razem, ale kiedy wszystko się uspokoi i emocje zejdą w dół, postawione wcześniej na baczność w walce o przetrwanie, znów można będzie się wyprostować i pobiec jeszcze kawałek dalej.
Lekarz przyglądał się uważnie, jak zdjąłeś z siebie płaszcz i gestem zaprosił cię do środka, żebyście nie stali tutaj, na środku drogi, gdzie każdy mógł wyleźć w każdej chwili. Tutaj zresztą nie było aż tak dobrego światła. W namiocie nie było już tylu rannych. Ledwo dwie osoby leżały na prowizorycznych pryczach, spały. Medyk usadził cię na jednym z krzeseł, przy świecach, tylko poczekał, aż zdejmiesz zbroje, żeby mógł obejrzeć dokładniej rany.
- Rzeczywiście, nic groźnego. Opatrzę ci to od razu. Do roku powinny nawet zniknąć blizny. - Roztargnionym ruchem założył kosmyk włosów za ucho, nim jego dłonie pokryły się zieloną poświatą. Od razu poczułeś przyjemną ulgę, kiedy chakra mężczyzny zaczęła regenerować komórki twojego ciała. Zaraz też pojawiło się charakterystyczne uczucie mrowienia. - Riri? Nie, jeszcze nie wrócili. Jesteś pierwszy. Są jakieś wieści? - Całość chwilę trwała, ale kiedy medyk skończył, rzeczywiście wszystko było... na swoim miejscu. To, co medyk nazwał bliznami, było lekko pomarszczoną skórą na lewej ręce, niczym więcej. Dopóki się temu uważnie nie przyjrzało, nie było tego nawet dobrze widać.
Byłeś wolny, a po Hanie, Riri i Ogo nie było nawet śladu. Noc zaczęła przemieniać się w świt.
Stało się.
- Seinaru-dono, Yoru wzywa do swojego namiotu. - Młody chłystek, tutejszy chłopiec na posyłki, obudził cię ze snu. Było już srogo po wstaniu słońca, ale twój organizm w końcu potrzebował regeneracji. O ile rzeczywiście spałeś. O ile byłeś w stanie spać. Chłopak cię zaprowadził, chociaż nie musiał. W namiocie stała Riri, Hana i... siedział Yoru. Nikt więcej. Oczy wszystkich skierowały się na ciebie. Riri nawet uśmiechnęła się delikatnie, a Hana rozplotła ręce z wysokości klatki piersiowej, żeby pokazać ci kciuk w górę.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#BFBFFF - Hana no Chi

[Seinaru]

- Do roku... - Powtórzył za medykiem pod nosem. No cóż, najważniejsze było chyba to, że nie nic poważnego tak naprawdę mu nie dolegało. Jeśli najpoważniejszym problemem jest Twój wygląd to wiedz, że nic się nie dzieje.
- Byliśmy w akcji razem, potem usłyszałem od niej tylko rozkaz do powrotu ale myślałem, że zabezpieczam odwrót, a nie uciekam jako pierwszy. - Tak to w sumie teraz wyglądało. No ale skąd człowiek taki jak on, osiłek bez żadnych specjalnych zdolności mógł to wiedzieć? Kazali mu się wycofać to się wycofał, koniec historii. Podziękował iryoninowi, zabrał swoją broń, zbroję i płaszcz, wszystko brudne, osmolone i umazane, a następnie udał się do swojego namiotu, to znaczy tam gdzie razem z innymi dzielił kwaterę do spania. Legł praktycznie tak jak stał, zawinął się jedynie w jakiś koc i obiecał sobie, że będzie czuwał dopóki reszta jego oddziały nie dotrze do obozu. No ale wiadomo jak to jest z czuwaniem na leżąco...
Obudziło go dopiero wezwanie, przez co szczerze mówiąc spanikował przez pierwsze sekundy po przebudzeniu.
- Tak, jasne, tylko się tutaj... - Zaczął odgarniać koc i szukać swoich klamotów, choć po chwili przypomniał sobie, że jego rynsztunek jest raczej w niewyjściowym stanie. Po całej nocy zastygła krew pewnie śmierdziała na pół obozu, a sam płaszcz też należałoby najpierw przeprać, zanim założy się go ponownie. Wstał więc i zdecydował, że najlepiej będzie chyba jak stawi się przed Yoru w tym co jeszcze zostało względnie czyste - swoim bezrękawniku, który nosił pod zbroją. W razie gdyby było rzeczywiście zimno w ten popołudniowy poranek, zrobiłby sobie pelerynkę z koca :3.
- Jestem, dzień dobry... - Wszedł do środka trochę nieśmiało, ale gdy zobaczył przychylne reakcje na swój widok ze strony dziewczyn z oddziału również odpowiedział uśmiechem i nabrał trochę pewności.
- O, jesteście... czekałem na Was ale chyba musiałyście wrócić bardzo późno, co? - Rzucił tylko jednym krótkim pytaniem bo spodziewał się, że został wezwany nie po to, aby mówić. Będzie raczej słuchał, tak się domyślał. Poza tym tak może nawet szybciej dowie się, dlaczego wśród zebranych nie było jeszcze Ogo, a także czy w końcu do obozu dotarła szczęśliwie odbita przez nich agentka.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

33 Chłopak chwilę na ciebie poczekał. Skinął głową i opuścił klapę namiotu, żebyś mógł się ogarnąć. Byłeś już sam. Reszta leżanek była poskładana, nawet nie słyszałeś, kiedy ziomkowie z namiotu się pozbierali na poranną służbę. Tobie nikt nie przeszkadzał. Chłód był mocny, zima przecież już nadeszła, nawet jeśli nie zaczęła obsypywać wszystkiego mroźnymi płatkami. Dlatego zrobienie sobie płaszcza z koca, biorąc pod uwagę stan twojego ekwipunku, nie było złym pomysłem. Wręcz przeciwnie - było pomysłem naprawdę dobrym.
Atmosfera w namiocie nie była napięta. Wzrok Yoru nie zamrażał i nie przywoływał do siebie nocy, by ręce zamknęła nad światem. Był całkowicie spokojny. Tak jak spokojne były dwie kobiety, które mimo zmęczenia, wydawały się być zadowolone. Przynajmniej Riri, bo po Hanie nie było jak sprawdzić jakichkolwiek emocji. Jej twarz, tak jak całe jej ciało, była twarzą lalki.
- Dzień dobry. - Powitał się krótko Yoru.
- Heej... niestety. Utknęłyśmy na noc w lesie. Yokami nie była w stanie iść o własnych siłach... ta kobieta, którą ratowaliśmy. - To był słodko-gorzki uśmiech. Jeden z tych samotnych, którym nie obdarza się ludzi - obdarza się nim samego siebie.
- Co z Gigantką? - Hana przechyliła głowę na ramię, potem odchyliła ją w tył, jakby tkwienie tutaj jednak trochę ją nudziło. Albo jakby była zmęczona i chciała już dać mięśniom odpocząć w znanym sobie posłaniu. Wzrok Yoru, badający wszystko, znów zatonął w tobie. Właśnie - co z Kaho? Dopiero po usłyszeniu od ciebie odpowiedzi kontynuowała. - Aaa, bo Ogo kopnął w kapcia. Przydał się, dobry był z niego koleżka.
- Wywiązaliście się ze swojego zadania, więc oto wasza nagroda. - Yoru wyciągnął dwa mieszki złota i rzucił na kraniec stołu. Jeden dla ciebie i jeden dla Hany, oba tak samo wypchane. - Seinaru, chciałbym, żebyś pomógł się dostać Yokami do stolicy. Mam nadzieję, że zapłata cię satysfakcjonuje. - Chyba nigdy na oczy nie widziałeś tyle ryo w zapłacie na raz. Wojny były opłacalne. - Bardzo dobra robota. Takich najemników mogę opłacać. A teraz wypierdalać z namiotu. Kei. - Zatrzymał cię jeszcze na moment. - Chciałbym, żebyś wyruszył z Yokami jak najszybciej. Możesz wziąć jednego konia.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#BFBFFF - Hana no Chi

[Seinaru]

- Mogłaś mnie zawołać, tam wiesz, w głowie... - Powiedział do Riri na wieść o tym, że jego samego wysłała do obozu, a same z Haną i odbitą zakładniczką zdecydowały się nocować pomiędzy dwoma obozami, narażone na ewentualne pościgi lub inne patrole. No ale nie było to już ważne, nie było w jego głosie pretensji, tylko raczej zwykła dygresja, aby po prostu cokolwiek odpowiedzieć.
- Ale cieszę się, że Wam się udało. Kaho oberwała pierwszą błyskawicą, która na nas spadła, zaraz po tym jak się rozdzieliliśmy i mieliśmy czekać. Nie miałem szansy się upewnić, ale to byłby cud, gdyby przeżyła. - Opatulił się szczelniej kocem i chciał nawet żałować tego, że Ogo i Kaho zginęli. Ale czy był jeszcze zdolny przejmować się tym, że zginęli jacyś całkowicie obcy mu ludzie?
Gdy na stolik rzucone zostały pieniążki, pod pelerynką z kocyka można było dostrzec mały namiocik (lul). Rzeczywiście nigdy nie był tak dobrze opłacony, ale z drugiej strony samobójcza misja musiała być chyba dobrze płatna, prawda? W sumie to Kei byłby bardzo zadowolony nawet z połowy tej kwoty, ale oczywiście nie mógł podważać decyzji Dowódcy. Gdy nadszedł już taki moment że wypadało, zabrał to co jego i zawinął pod kocyk.
- Bardzo mnie satysfakcjonuje, dzięki. - Odpowiedział na pytanie i już odwracał się aby wypierdalać razem ze wszystkimi, ale jednak na chwilkę został jeszcze zatrzymany.
- Jasne, dopilnuję żeby dotarła bezpiecznie do Saimin. Sam też będę już wracał do siebie. - Wyciągnął do niego rękę na pożegnanie, tak normalnie i po ludzku.
- Powodzenia w dalszej walce. - Powiedział jeszcze na koniec i cóż... wyszedł. Miał tego dnia jeszcze wiele do zrobienia przed wyruszeniem. Musiał się najeść, ogarnąć ekwipunek, znaleźć jakoś Yokami (prawdopodobnie przez Riri, z którą przy okazji również się pożegnał) i zorganizować konia. Dlatego pierwsza połowa dnia (albo druga bo przecież spał całkiem do późna) minęła mu na przygotowaniach do dwudniowej drogi. Tak zakładał ze względu na ewentualne osłabienie Yokami. Nie chciał dotrzeć do Saimin na ostatniej kropli wody i ostatnim okruszku lembasa, dlatego chciał wszystko dopiąć na ostatni guzik, aby ta podróż nie była już żadnym wyzwaniem.
Wyruszył w końcu, jeśli było to rozsądne to jeszcze tego samego dnia, a jeśli już nie udało mu się ogarnąć w porę, to z samego rana dnia następnego.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

35 Riri przesunęła palcami po czubku swojej głowy, przygladzając włosy. Nie wyglądały już tak pięknie, jak pierwszego dnia, nie wyglądały nawet tak pięknie, jak wczorajszego poranka, przez lekkie zabrudzenie i poplątanie. Gdyby tylko zbliżyć się bardziej, pachniałaby lasem, dymem i potem. Przechyliła głowę, by lekko rozluźnić napięte mięśnie i ścięgna, skoro teraz już była "w domu". Po tej stronie granicy, po której można się było czuć chociaż minimalnie bezpieczniej.
- Nas gonili Hyuga, ciebie gonili Hyuga... odwróciłeś uwagę części z nich i to wystarczyło. Dzięki temu mogłyśmy uciec. Tak jak Ogo. - Nie było smutku w tych słowach. Nie było też żałoby po Kaho i Ogo, którzy zostali na terenie wroga. Nikt nie szepnął i nie napomknął o tym, że powinni chociaż odzyskać ich ciała. Najemnicy, którzy dobrowolnie sprzedali swoje życie za pieniądze, jeśli tylko nie dopisała im odrobina szczęścia, tak właśnie kończyli. Porzuceni wilkom na pożarcie. Szczęście.
- Kto nie ma w chakrze, ten ma w ryo dla Tsukuyomi. - Szczęście, a raczej - brak umiejętności. Bo gdyby Kaho była szybsza, uważniejsza, gdyby przeciwnik był od niej słabszy - wszystko skończyłoby się inaczej. Choć może to i pech, że nie trafiła na kogoś, kto byłby chociaż równy jej umiejętnościom. Nikt już nie pociągnął tematu. O zmarłych podobno nie można źle mówić, ale Hana nie była osobą, która miałaby jakiekolwiek hamulce przed powiedzeniem tego, co aktualnie myślała. A może miała, tylko udawała. Kogo byli perełkami swoich klanów, a idioci nigdy nie żyli dostatecznie długo, żeby nimi zostać.
Yoru wstał i uśmiechnął się, wyciągając do ciebie dłoń, by uścisnąć tą twoją. Tak po ludzku, najnormalniej na świecie, jakby nie dzieliła was przepaść rangi. Jakbyście byli równi sobie. Ułuda. Człowiek-człowiekowi nigdy nie był równy. To było przecież i tak wasze ostatnie spotkanie. Szansa, że jeszcze kiedyś na siebie traficie, była mniejsza zeru, choć... mały był ten świat. I potrafił zaskakiwać.
Pożegnanie z resztą drużyny nie trwało długo. Hana rzuciła się na twoje ramiona, ważyła porażająco mało, podwijając nóżki i wisząc tak na chwilę, zanim w końcu odpuściła i życząc "wszystkiego najsamurajskiego" ruszyła w swoją stronę. Riri zaprowadziła cię do namiotu, gdzie aktualnie spała Youmu i również się z tobą pożagnała, o wiele mniej wylewnie. Kulturalnym pokłonem i ewentualnym uściśnięciem graby. Szepnęła tylko jeszcze, żebyś kiedyś przyjechał do Sogen, do Marmuru, w wolnej chwili. Przygotowania ruszyły więc pełną parą. Zorganizowanie zapasów, namiotu, konia. Niby pierdoły, ale swoje trzeba było odczekać. Pieprzona biurokracja. Takim sposobem zbliżał się powoli wieczór, a że medyk powiedział, że Yokami przydałby się jeszcze dzisiaj odpoczynek, wyruszyliście dopiero następnego dnia. Kobieta była w kiepskim stanie, milczała, choć podziękowała na początku za pomoc. Wydawało się, że nawet wiatr mógłby ją złamać.
Droga zajęła wam trzy dni. Pod wieczór, dnia trzeciego, dotarliście w końcu do stolicy, bezpiecznie i bez żadnych przygód. Yokami poprosiła, żebyś odstawił ją do domu i sam... byłeś wolny. Pozostawało jeszcze tylko zdać raport liderce.

-> Zapraszam tutaj.