Obóz Dwunasty [lokacja wojenna]

[Shikarui]

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

15 Riri zaprowadziła całą drużynę do magazynu, gdzie dostaliście bukłaki z wodą na czas podróży i jedną rację żywnościową, która miała przysłużyć się sprawie podczas postoju. Do celu mieliście kawał drogi, jakby na to nie spojrzeć. Cisza, którą Seinaru zagościł w swoim wnętrzu, nie odpowiadała ciszy jego towarzyszy. Hana i Ogo cały czas o czymś rozprawiali, Kaho silą rzeczy była wciągnięta, a i Riri nie pozostawała tym elementem drużyny, który unosi się powagą sytuacji. Tej niby poważnej. Tej, którą nazwała samobójczą, a teraz była tak rozluźniona, jakby właśnie prowadziła tę drużynę do nowo otwartej kawiarni, w którym zapyta o to, co sądzą o tej herbacie, którą ponoć sprowadzając z drugiego krańca znanej wszystkim mapy? Żadnego stresu nie wykazywali również pozostali. Coś było tylko z jednym nie tak, czy to właśnie z pozostałymi? Gdzie zagubili normalność, kiedy była potrzebna? Grono idące na śmierć, a każdy z nich pewnie myślał "łeeh, wyjebane!". Czym tu się przejmować, gdy do przegrania masz tylko swoje własne życie.
Droga przez las, już znana w pewien sposób, była tak samo monotonna, jak monotonne były podróże w celach sprawdzania terenu. Ten kawałek znałeś, tych parę metrów już przechodziłeś, tam chyba nawet byłbyś w stanie dojrzeć swoje własne ślady, jeśli tylko odpowiednio wytężysz wzrok. Pojedyncze kamienie wystające z ziemi, zakątki, w których drzewa zostały złamane, podróże w górę, po nierównym terenie, to znowu schodzenie w dół, w tej całkowitej ciszy, którą przecinały co najwyżej rozmowy kompanów, które w końcu ucichły. Nikt nie musiał Hanie mówić, w którym momencie powinna zamienić gadatliwość na uwagę, nawet jeśli nie wydawała się przy tym nawet minimalnie bardziej uważna. Beztroska dusza, jak beztroskie mogły być tylko zabawki. Chowane do najcenniejszej skrzyneczki, ustawionej na najcenniejszej półeczce, po które sięgasz tylko wtedy, kiedy chcesz naprawdę dać się zachwycić. Lub wcisnąć w nie igłę, by komuś innemu sprawić ból. Zaszczuć nimi wroga, który majaczył na horyzoncie, jeszcze niezbyt wyraźny i zakryty.
Zrobiliście jedną przerwę. Na przekąszenie lekkiego jedzenia, na pozwolenie, by nogi odpoczęły, zanim zacznie się prawdziwa walka. Albo zanim walka nie zacznie się w najbliższych dniach, bo wszystko pójdzie tak sprawnie, jak zakładał to plan. Ogo zbierze niezbędne informacje, Riri zajmie się formalnościami w postaci wyciągnięcia waszego cennego więźnia z obozu. W pewnym momencie zatrzymaliście się i gestem dłoni Riri dała znać, żeby się skryć. Nisko przy ziemi, czy wyżej na drzewach - to nie miało znaczenia. Niczego nie było widać, słychać, ale to ona była tutaj Yamanaka, to ona potrafiła na głupich odległościach wyczuwać zbliżających się ludzi. Niebezpieczeństwo minęło, ale było jasnym znakiem, że już jesteście blisko. Niebezpiecznie blisko. Po przejściu następnych metrów w końcu gestem dłoni przywołała was do siebie i kucnęła, żeby nakreślić kwadrat na ziemi podniesionym patykiem i pozanaznaczać na niej jakieś kropki.
- Obóz znajduje się około 650 metrów od nas. - Szepnęła. - Tutaj stoją Hyuga. Tu znajduje się więzień. Nie jest bezpośrednio pilnowany strażą. Zakładam, że albo jest w takim stanie, że nie trzeba się nią przejmować, albo nieprzytomna. Na pewno jednak żywa. W obozie znajduje się aktualnie 10 osób. Oddział, który patrolował okolicę pięćset metrów stąd składał się z trzech ninja. Jak na razie wydaje się, że sytuacja jest stabilna.
Ogo wyciągnął jeden ze zwojów, który miał przytroczny do pasa i wymalował pięć atramentowych myszy, które wyskoczyły z pergaminu i pognały w kierunku obozu. Riri wstała.
- Wszyscy się napatrzyli? - Jeśli nie było głosu sprzeciwu, zamazała nogą płytkie linie i kropki w ziemi.
Wyglądało na to, że większość Yamanaka była rozproszona po całym obozie. Czterech z nich było wysuniętych lekko naprzód, pilnując czterech stron świata obozu. Więzień przetrzymywany był w miejscu, które otoczone było przez co najmniej trzech Yamanaka, choć nie znajdowali się oni bezpośrednio przy więźniu.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#FF4040 - Kaho
color=#BFBFFF - Hana no Chi

[Seinaru]

Nie brał udziału w dyskusjach prowadzonych w grupie. Nie miał zbyt dobrego, optymistycznego nastroju po tym co usłyszał od Riri w namiocie. Do tego wodzirejem tego oddziału zdecydowanie była Hana, kobieta bardzo bezpośrednia i niekonwencjonalna, co bardzo łatwo mogło wprawić go w różne sytuacje z wypiekami na twarzy, zakłopotaniem i rumieńcami. Wolał nie ryzykować i nie prowokować jej do żadnych komentarzy na jego temat. Poza tym, inwestowanie w nowe znajomości teraz, gdy możliwe że spacerują właśnie ku swojej zagładzie mogło okazać się dużą stratą czasu, energii i niepotrzebnym przywiązywaniem się do siebie. Nie potrafił wykształcić silnej więzi w jedno popołudnie, wątpił czy kiedykolwiek po tej wojnie spotka jeszcze na swojej drodze kogokolwiek z uczestników tej misji... Nie, po prostu nie, szedł osłaniając tyły i ta pozycja dobrze odpowiadała jego wycofanej postawie.
Gdy zatrzymali się w końcu przed celem - wrogim obozem nr 12, Kei zbliżył się do prowizorycznej mapy nakreślonej na ziemi. Gdy wysłuchał Riri, wciąż nie do końca wyobrażał sobie to, jak w praktyce miałoby wyjść jej przejęcie więźnia "po cichu", ale w tym momencie bał się już zapytać. Póki co jednak musieli chyba jeszcze poczekać na efekt zwiadu myszy Ogo, a koniec końców mogło się okazać, że troje z pięciu członków grupy w ogóle nie będzie potrzebne do wykonania tego zadania. Wszystkie tłumaczenia były dla niego jasne, a i tak nie za bardzo wiedział, co powinien robić. Póki co czekał na powrót myszek lub dalsze instrukcje głównodowodzącej. Każe im czekać, wykonać jakąś dywersję czy jednak najlepszy okaże się przewidywany szturm?

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

17 - Pójdę przodem. - Ogo zwinął zwój, który na czas malowania rozłożył na ściółce. Przed wami zaczynały się schody, było to widać już stąd, choć jeszcze żaden z podróżników nie był w stanie dostrzec samego obozu. Kończył się las. Brak lasu zaś oznaczał tyle, że każdy, kto wyściubie nosa zza linii drzew, będzie widoczny jak na tacy. Riri odetchnęła głęboko, ze spokojem, prostując ramiona. Bishamoten objawiona na polu wojny, pozbawiona skaz i ludzkich ułomności, takich jak strach czy zwątpienie. Jej spojrzenie było pewne, kiedy wbijała je przed siebie. Nawet nie w ninje, który wysunął się szybkim krokiem do przodu i zaraz straciliście go z pola widzenia, a w blaski słońca, które przebijały się przez konary drzew i wdzierały do lasu. Wygląda na to, że trochę się rozpogodziło. Piękna, złota jesień, w niej ciemno-szkarłatne barwy. Rys na przyszłość, by Malarz Dziejów wiedział, po jaką farbę sięgnąć, nim przyjdzie odpowiedni czas.
- Idziemy. - Riri lekko obejrzała się na tych, których prowadziła na misję i sprężystym krokiem skierowała się w tą samą stronę, gdzie zniknął Ogo. Już nikt się nie odzywał. Umowna cisza, ta, w której najgłośniej uderzało twoje serce, każdy krok łamał niepotrzebną gałązkę, a oddech był gromem, który chciało się powstrzymać. Dla kogoś niedoświadczonego, komu dłonie złaziłyby teraz potem, a wnętrze drżało z niepewnej przyszłości, jaką Mojry splotły w swym zaciszu, gdzie tajemnice i zagadki stanowiły przędzę, takie odczucia uważane byłyby za normę.
Las kończył się jakieś sto metrów przed wami. Z jednej strony wlewały się do środka wysokie trawy, przez które można się było bez problemu (teoretycznie) przekraść. Obóz był już stąd widoczny - pojedyncze, biało-szare plamy, wyraźne dopiero, kiedy wzrok przyzwyczaił się do światła i akurat trawska, które nie zostały przygniecione deszczami, nie właziły do oczu. Na lekkim wzniesieniu przed wami ustawiono sześć namiotów, tyle można się było doliczyć z tej strony. Sporych, pozbawionych nadmiernych ozdób. Na szczycie największego z nich powiewała chorągiewka z symbolem Hyuga. Spokój i sielanka, nikt tam nie biegał, nikt nie panikował, nikt nie wzywał posiłków i nie stawiał w najwyższą gotowość oddziałów. Czyli że - chyba się udało? Zatrzymaliście się na moment. Riri czegoś wyglądała. Może kogoś.
- Wygląda na to, że wszystko jest w porządku. Seinaru, Kaho. Zaczekajcie na nas tutaj. Gdybyście zauważyli, że cokolwiek jest nie tak - wkraczajcie od razu. - Riri spojrzała na was pomiędzy miałkimi kłosami. Zgniła zieleń i dawno wyjałowione zboże przeplatające się ze sobą wzajem pod lekko zachmurzonym niebem. Promienie słońca znów schowały się za pierzyną szarości, milimetr po milimetrze zagarniając świat w objęcia cieni.
Od obozu dzieliło was około 100 metrów. Widać było dwóch strażników, którzy w ramach stróżowania zajmowali się sobą. Jeden siedział i coś dłubał w ziemi, drugi spoglądał w niebo. Jakiś ninja przesunął się pomiędzy namiotami i tyle go było widać. Bez oczu, które pozwalały wszystko przenikać, było zdecydowanie ciężej. Riri ruszyła razem z Haną do przodu, po Ogo nie było śladu. Musieli poruszać się wolno, stopy grzęzły w miałkiej ziemi, podeszwy mlaskały przy nieuważanych krokach.
To wszystko miało być czystą robotą. Nie, nie, nie. Przecież to misja rangi B, tak bez walki..?
Czyste jak dotąd niebo bardzo szybko pokryło się czarnymi chmurami, burzowy pomruk przeszył powietrze i jego idealną ciszę, którą zakłócały odległe odgłosy z obozu. Dopiero wtedy dwójka strażników poderwała się, spoglądając w niebo i stając w znak gotowości, wpatrując się w to zjawisko. Wokół was pusto.
Ciągle ta cholerna cisza.
Przed burzą.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#FF4040 - Kaho
color=#BFBFFF - Hana no Chi

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Być może nie odnajdował się w roli wsparcia dlatego, że zawsze stawał na pierwszej linii i tworzył front uderzeniowy? Niepodobne było do niego zostawanie z tyłu, choć w akcji wywiadowczo-cichociemnej rzeczywiście mógł tylko przeszkadzać bardziej doświadczonym koleżankom i koledze. Ogo ruszył do przodu, za nim poprowadziła ich wszystkich Riri, choć chyba w planie mieli rozdzielenie się od razu na początku akcji. Seinaru miał jednak wrażenie, że tylko on wcześniej z nimi nie współpracował, może jeszcze Kaho, bo ona również wciąż była przy nich i nie podejmowała żadnych własnych inicjatyw.
Samuraj zdjął z pleców naginatę i od tej pory trzymał ją w dłoni, jednak nisko przy ziemi, aby ostrze nikomu nie błysnęło spośród drzew. Skradał się, a raczej zbliżał do obozu nieco zgarbiony, wciąż w ciemnozielonym płaszczy na sobie, łudził się, że pomoże mu to jakoś nie zostać wypatrzonym, jakby zapomniał o zdolnościach cudownych Białych Oczu. Dopiero gdy byli naprawdę wrogich pozycji dostali rozkaz zatrzymania się i... zostania na miejscach. Mieli wejść do akcji jako ewentualne wsparcie. Miało to swój sens, a Kei nawet ucieszył się, że możliwe, że los nie da mu szansy niczego zepsuć. Od dłuższego czasu towarzyszyło mu duże napięcie, ryzyko jakie towarzyszyło tej misji sprawiło, że miał lekko ściśnięty żołądek, dlatego z ulgą przyjął wiadomość o tym, że nie od niego będzie wszystko zależało. Skinął więc głową na znak zrozumienia i zapewnienia, że w razie czego będą mogli liczyć na ich odsiecz, gdyby przyszło do prawdziwej, otwartej walki, a na razie przycupnął sobie razem z Kaho gdzieś wciąż w lesie, nie chcąc ryzykować ujawnienia wychodząc za granicę drzew. Te kilka metrów dalej chyba nie okaże się decydujące? Od tego momentu obserwował pilnie, jak Riri i Hana ruszają w kierunku obozu, starając się ogarnąć wszystko co dzieje się pomiędzy namiotami, aby rzeczywiście moc wkroczyć w razie jakiejkolwiek przesłanki, że sytuacja wymyka się spod kontroli.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

19 Słońce całkowicie schowało się za czarnymi chmurami. Z nieba lunął deszcz. Kaho wyciągnęła przed siebie ręce, czując, jak wielkie, lodowate krople rozbijają się o jej ciało. Uderzały w ciebie jak pociski z procy. Pierwsza była tą, która trafiła na twój kark, zsyłając wzdłuż niego nieprzyjemny dreszcz. Elektryzował komórki ciała, sygnalizował, że stało się, co stać się miało. Riri i Hana zaginęły w mroku, który ogarnął z wolna świat. W jednym ruchu, którym matka nakrywa dziecko swoją kołdrą, tak wiatr otulił pierzyną cenną Sol. Niektórzy potrafili zrozumieć jego śpiew. Odnaleźć sens snów w spadających kroplach deszczu, których lot dedykowany był ruchem powietrza. Szamani i wyrocznie tego świata rzucały kości, czytali z szepczących doń żywiołów i wmawiali innym, że dzięki temu są w stanie zrozumieć świat. Ten wolny. Zamknięty w napięciu. Ten, w którym czas zwalniał, kiedy odsłaniano kurtynę i zaczynało się coś dziać. Niech się dzieje.
Krople rozbijające się na twoim karku, rozbijające na twoich ciemnych włosach, na krańcu nosa, przyprawiając o konieczność mrugnięcia, gdy rozbijała na drobinki i rozpryskiwała na wszystkie strony świata. Pomruk burzy, burzy mowa, wmawiająca, że jest tylko tymczasowa. Widzialeś jeszcze, jak Riri i Hana przymierzały się do prześlizgnięcia się w martwym punkcie, którym był róg obozu, zanim w samym obozie zaczęło się zamieszanie i zanim błyskawice nie zaczęły elektryzować nieba, smagając je wyładowaniami. Zawsze lepiej niebo niż was.
Jedna z błyskawic trzasnęła tuż nad głową skrytego w linii drzew Seinaru i Kaho i powędrowała w dół. Prosto na was. Kaho stała z wyciągniętą dłonią, na które opadały krople i w tym świecie, który zwolnił bieg czasu, uniosła powoli głowę w górę bez żadnego strachu, bez instynktu, który powiedziałby jej: już nie żyjesz. Błysk światła w mroku - niektórzy podążali za nim bez zastanowienia. Inni woleli ciemność, w której zapaść można w wieczny sen.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#FF4040 - Kaho
color=#BFBFFF - Hana no Chi

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Ktoś myślał, że będą się nudzić na tyłach i czekać na gotowe, gdy Hana i Riri przyprowadzą im jeńca na skraj lasu, aby tylko odeskortować go do obozu Ósmego? Ktoś śmiał się, że wzięli tylko Seinara i Kaho tylko po to, żeby robili sztuczny tłok i nosili za wszystkimi kanapki? Nic bardziej mylnego! Teraz to ta dwójka bohaterów, która grzała ławę mogła zaśmiać się w twarz wszystkim niedowiarkom, bo to na nich spadała właśnie z nieba prawdziwa błyskawica! Swoją drogą, czy to można było uznać już za "niepokojący znak", po którym mieli prawo działać?
Samuraj już taki był. Gdy tylko zobaczył zagrożenie nie myślał nawet przez sekundę o Kaho, a w pierwszej kolejności przeszło mu przez myśl tylko to, w jaki sposób uratować swój własny tyłek. To były ułamki sekund, instynkt przetrwania kazał mu po prostu odskoczyć jak najdalej od swojej obecnej pozycji. Zobaczył nad sobą błysk i nie czekał nawet na grzmot, nie wydobył z siebie nawet stłumionego krzyku. Po wszystkim, jeśli mu się udało, mógł jedynie szukać wzrokiem czy Kaho również dopisało szczęście. Czy ruszenie góry mięśni i zerwanie ich do biegu okazało się zbyt dużym wyzwaniem i w miejscu gdzie przed chwilą znajdowało się ich zaplecze medyczne, teraz leży tylko zwęglone ciało? Chyba nikt nie uwierzyłby w to, że ten atak przyrody był przypadkowy. Gdy w lesie piorun omija wysokie drzewa dookoła Ciebie i spada prosto na Twoją głowę to raczej łatwo można domyślić się, że ktoś się na Ciebie uwziął. Wniosek był prosty - Ci z obozu wiedzieli o nich już od dawna, nie chcieli jedynie ujawniać się z tą wiedzą zbyt wcześnie, a wycisnąć z tej podpuchy jak najwięcej przewagi. Czy był więc zatem sens pozostawać w ukryciu chociaż sekundę dłużej? Riri i Hana były spalone, Ogo już dawno stracili z oczu, a wróg doskonale wiedział o ich "planie". Być może pojmał już nawet dwie kobitki, które ruszyły przodem.
Chłopak jak najszybciej otrząsnął się po grzmocie wywołanym przez atak i jak najprędzej sam ruszył do kontrataku.
- Za mną! - Powiedział tylko do Kaho, jeśli ta oczywiście była dysponowana po strzale z błyskawicy,
Sam, nie oglądając się nawet za towarzyszką z toporem, wychynął z lasu, starając się jak najszybciej dotrzeć do obozu, pokonać gołą przestrzeń dzielącą granicę lasu od granicy wrogich pozycji. W pośpiechu trudno było uważać na wszelakie możliwe pułapki i "zaminowanie" terenu, jednak nie dalej jak kilka dni temu dał się złapać do dotonowego dołu i tym razem nieco większą uwagę zwracał na otoczenie, zamiast lokalizacje przeciwników. Oczywiście ostatecznym celem było dotarcie do namiotu w centrum, tam gdzie teoretycznie przetrzymywany był jeniec, jednakże Kei nie spodziewał się, że dotrze tam bez przeszkód i konieczności poszatkowania kogoś po drodze.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

21 Instynkt nie zawiódł. Nie krzyczał, nie grzmiał jak chmury nad głowami ludzi. Był prądem, który rozkazywał i nie przyjmował do informacji możliwości tego, że można się z nim wykłócać. Że można mu powiedzieć "nie" i zadziałać zupełnie inaczej. Seinaru poczuł całym sobą, jak czystą siłą natury była błyskawica, która uderzyła w miejsce, w którym on przed chwilą stał. Włoski na ciele stanęły dęba, po skórze przesunęły się nieprzyjemne impulsy. Jedne z tych, które nakazują się odsunąć jeszcze bardziej. Huk był ogłuszający. Ściółka i śnieg zostały rozpryśnięte na boki i na ziemi pojawiły się sczerniałe pręgi, z których unosił się dym. Za zimne i zbyt wilgotne było wszystko wokół, żeby się rozpalić. Ten instynkt, który działał u ciebie - chyba musiał też działać u Kaho. Chyba musiał działać u każdego, kto jako ninja zdołał przeżyć więcej niż piętnaście wiosen. Tylko że ten instynkt nie był jeszcze wszystkim. Ponoć niektórzy wyczuwali śmierć jak psy. Widzieli jej obecności, czuli ją swoimi nozdrzami, ten smród zgnilizny i okropny odór ropiejących ran, słyszeli jak zbliża się na trupiobladym koniu, z którego nozdrzy sypały się larwy. Kaho tej śmierci nie czuła, kiedy błękit uderzył prosto w jej ciało. Wydarł z jej piersi dech, jak wydziera się owoce z ramion drzew. Jeden ruch i już słodkie jabłko tkwi pomiędzy twoimi palcami. Nie było więc już kogo szukać, kiedy Seinaru namierzył kobietę. Leżała na ziemi, nienaturalnie wygięta, wmiażdżona niemal w ziemię, smród spalonego ciała i włosów uderzył w nozdrza samuraja. Jej ubranie i skóra były czarne od siły piorunów. Zwęglone ciało.
Seinaru wypadł z linii lasu samotnie. Jak błyskawica popędził w kierunku obozu, nie mając czasu przejmować się tymi, którzy i tak nie byli w stanie dotrzymać mu kroku. Słusznie. Przecież nie można płakać nad tymi, których nie było już z nami, kiedy zaraz może zabraknąć i ciebie samego. O ile Kaho rzeczywiście nie żyła, a nie przyjdzie jej teraz umierać w męczarniach. Ups. Tak czy siak bieg został podjęty. Samuraj mógł widzieć, jak jeden ze strażników, który wpatrywał się w las po uderzeniu błyskawicy, wybałusza oczy, kiedy wypadłeś spomiędzy konarów. Mieli cię odsłoniętego, w pełnej krasie. Tak jak i ty ich.
- ALARM! - Ryknął mężczyzna, którego widziałeś przed namiotami i ściągnął z pleców łuk. Strzała błyskawicznie poleciała w kierunku samuraja, ale uskoczenie przed nią nie stanowiło dla niego najmniejszego problemu. Deszcz ciął skórę i wpadał do oczu, jeszcze bardziej rozmiękczał wodę pod nogami.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#BFBFFF - Hana no Chi

Mapka

[Seinaru]

Dzierżąc naginatę w dłoni szarżował już na swojego pierwszego przeciwnika. Owszem, Kaho prawdopodobnie już nie żyła, jednak czy należało teraz żałować zmarłych? Seinaru naprawdę nie myślał o tym w tej chwili. Na pewno później jeszcze nie raz zwizualizuje sobie obraz zwęglona ciała koleżanki, ale czy nie po to właśnie nie starał nawet przywiązywać się do kogokolwiek z tego oddziału? Od początku przeczuwał, że nie wszyscy zdołają przeżyć tą "samobójczą" misję, jak nazwała ją Riri.
Dlatego teraz raczej niż oglądaniem się za siebie, spoglądał przed, w obóz, starając się wypatrzyć tego, który jest najbliżej, który krzyknął i podniósł alarm. Od przeciwnika dzielił go spory dystans, jednak nie było sensu się podkradać, skoro tamci już ich wypatrzyli. Teraz należało jedynie zbliżyć się i jak najszybciej doprowadzić do takiej walki, która odpowiadała samurajowi - jedyna właściwa droga ciachania.
Umknął przed strzałą, nie widział nawet, że jego przeciwnik dysponuje łukiem, ale na szczęście teren nie pozwalał tutaj niczego ukrywać. Przed pociskiem zrobił więc zwykły unik, starając się nie stracić tempa ani obranego kierunku. Uważał jednak na następne pociski, jeśli nie ze strony przeciwnika przed nim, to od innych wartowników. W razie potrzeby, podczas poruszania się po śliskim błocie wykorzystał Kinobori no Waza, które miało zapewnić mu nieco przyczepności i niewyrżnięcie twarzą w chodnik.
Co dalej? Plan był jak zwykle banalnie prosty, ponieważ Kei był w sprawach planów zatwardziałym tradycjonalistą. Czy mógł spodziewać się po łuczniku jakichś zdolności w krótkim dystansie? Był Hyuga, więc z definicji należało się go bać, dlatego samuraj po szczęśliwym dobiegnięciu do niego postarał się w pełni wykorzystać zasięg broni w walce twarzą w twarz. Pojedynek należało jak najszybciej zakończyć - ciachnąć delikwenta w tors albo wykonać tam pchnięcie, aby padł i można było zająć się następnym. A gdzie w tym czasie była reszta oddziału? Skoro dopiero Seinaru wzbudził alarm to szło im albo nadzwyczajnie dobrze, albo nadzwyczajnie źle, raczej nic pomiędzy.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

23 Rozpędzony samuraj nie miał najmniejszego problemu z utrzymaniem równowagi. Przeciwnik, który wymierzył strzałę, opuścił nieco łuk, otworzył szerzej oczy. Widzisz? To przerażenie. Czysta siła mięśni i woli umysłu nieskalanej ziemskimi troskami, na które przyjdzie później pora. Spokojnie, przecież i tak wszystkie zostaną przegonione, kiedy tylko otworzy się okno. Przewietrzy dom, otworzy szeroko drzwi. Wszystkie twarze, które spotkały się ze śmiercią, ufając niewłaściwej osobie, ulecą wraz z podmuchem wiatru. Jak kurz, który regularnie zgarniasz z szafki, żeby nie nabawić się czasem alergii. Nikt nie lubił kichać i mieć zatkanego nosa, to niezdrowo na zatoki. W czystym wnętrzu łatwiej było zachować czystość ducha.
Wpadł jak strzała na Hyuge, z tym, że ta strzała była przerażająco celna w przeciwieństwie do trzech pozostałych, które bardzo nieudolnie próbowały trafić swój cel. Ostrze wbiło się w ciało jak w masło, nie czułeś niemal oporu dla stali, która zagłębiła się we wnętrznościach i która zaraz po tym została wyszarpnięta. Mężczyzna nie próbował się nawet bronić. Broń została wycelowana idealnie w jego tors, przejeżdżając obok łuku, którego marne drewno nie mogło obronić właściciela. Z rany trysnęła krew, a mężczyzna w amoku, z szokiem na twarzy, cofnął się o krok, upuścił to, co trzymał w dłoniach i cofnął je do siebie, do swojej klatki piersiowej, z której teraz uciekało życie. Kolana się pod nim ugięły i upadł na ziemię, ale kto by się przejmował, co dokładnie się z nim potem działo i jak ciężkie były ostatnie chwile na zimnej ziemi, wśród zadeptanego błota? Z namiotu naprzeciwko samuraja wypadła kobieta z kunaiami w dłoniach. Jej oczy, całkiem normalne, nieprzypominające tych należących do rodu Hyuga, nie musiały szukać długo przeciwnika. Piorun sam wskazał jej miejsce. Kolejny, który spadł prosto na głowę samuraja, ale znów - czym był uskok przed nim? Namiot po lewej stronie stanął w płomieniach, dogorywające ciało strażnika zostało odrzucone w bok. Z tego punktu nie było widać, co dzieje się w głębi obozu. Kunai nie poleciał, bo kobieta sama odsunęła się i zakryła twarz rękoma przed blaskiem, który porażał zmysły. Kiedy chwila ogłuszenia minęła, usłyszałeś krzyki po drugiej stronie tego, co teraz było jednym, wielkim ogniskiem.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#BFBFFF - Hana no Chi

Mapka

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Ciachu ciachu i do piachu, jak uczono w pewnej prestiżowej samurajskiej szkole. Kei nie miał już dużych oporów przed wbiciem zimnej stali w ciało nieznajomego nawet przeciwnika. Ironiczne jest to, że większość ludzi których pozbawił życia, poznawał dopiero w chwili zadawania ostatecznego ciosu. Ile w ogóle ofiar miał już na koncie? Mógł je policzyć już w dziesiątkach? Nie miał czasu się nad tym zastanawiać, bo póki co do swojego licznika dodał +1, a w perspektywie było jeszcze +9. Musiał przebić się do namiotu, w którym trzymano zakładniczkę czy jeńca, jakkolwiek to nazwać. Gdzie jednak była Riri, Hana i Ogo? Nie żyli już, uciekli, czy właśnie korzystają z dystrakcji jaką zapewnił im Kei. Oczywiście od samego początku przestał obowiązywać ich wcześniej ustalony plan, ale czy samuraj miał jakiekolwiek wyjście? Miał być niespodziewaną odsieczą w czasie komplikacji, a nie siedzieć w krzakach i uskakiwać przed piorunami spadającymi mu na głowę.
A właśnie a propos piorunów. Nad głową rozbłysło po raz kolejny, musiał jak najszybciej znów uniknąć, zmienić pozycję i zdał sobie sprawę, że zagrożenie nie było jednorazowe, a więc wciąż mu pozostawać w ruchu aby przez jakieś przeoczenie nie oberwać znienacka. Namiot obok niego już płonął, ale chyba nikogo w nim nie było lub ewentualny lokator zginął w nim na miejscu, bo nikt z niego wybiegł, ani nie dawał żadnych znaków z wnętrza. Jednak jego nową przeciwniczkę, jak i samego Seinaru grzmot i błysk rozproszyły i ogłuszyły na tyle, że potrzebowali chwili na powrót do rzeczywistości. Może jemu uda się to pierwszemu? Otrząsnął się i chciał skorzystać z tego, że kobieta może nie do końca skupiła się znów na nim. Zacisnął naginatę w obu rękach i uważając na ewentualne rzuty kunaiem w jego stronę, postarał się jak najszybciej skrócić dystans i ciął jej tors na skos, ponownie chcąc zakończyć jednym uderzeniem. Nie szukał nowych oponentów, mając gotowego tuż przed sobą. Słyszał zaalarmowane, podniesione głosy, ale póki co reszta musiała ustawić się w kolejce.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

25 Gorące płomienie uderzyły w twarz samuraja, ale dopiero po chwili nadeszła realizacja tego, że parzą. Tak, jak parzyć potrafił tylko ogień. W chaosie i otępieniu ból, który nie wpływał na fizyczny stan walczących, nie miał żadnego znaczenia tak długo, jak umysł się pod jego napływem nie łamał. Ten samuraja był wystarczająco wytrzymały, żeby tego typu liźnięcie pomarańczowych języków odebrać jako pieszczotę, nie jako coś, co mogłoby mu jakkolwiek zaszkodzić poważniej. Kobieta, która wycofała się w kilku krokach jeszcze bardziej, w głąb obozu, zahaczyła barkiem o namiot, potknęła się, straciła niemal całkowicie równowagę, na oślep szukając podparcia, którego znaleźć nie mogła. Jej dłoń ześlizgnęła się po wypłowiałym materiale namiotu, który nabierał na głębi szarości, gdyby tylko spojrzeć na niego przez wędrujący ku niebu dym.
Kobieta otrząsnęła się pierwsza z jednej przyczyny - grzmot nie był wycelowany w nią i to nie bezpośrednio przy niej gruchnęło w ziemię. Tylko co z tego? Rzucony przez nią kunai odbił się od noszonej przez samuraja zbroi. Brzdęknął metal ostrza odbitego od stalowej płyty i w drugim momencie Seinaru już był przy kobiecie, a jeszcze bliżej znalazło się ostrze jego broni. Jeden jego ruch i kolejny raz chlusnęła krew. Kolejna zdziwiona twarz. Kolejny licznik na sumieniu, które dawno przestało istnieć. Jego resztki czasem odzywały się ze swego grobu, drapiąc o wieko trumny. Na szczęście wystarczyło nań sypnąć kolejną garść ziemi. Im głębiej było, tym mniej mówiło.
- Kei, wycofaj się! Mamy zakładnika! - Riri nie było przy tobie, ale to nie przeszkadzało temu, żebyś słyszał jej głos w swojej głowie. Na szczęście nie było to zbyt traumatyczne przeżycie (chyba?), skoro miałeś z tą techniką do czynienia. Z tego punktu mogłeś zobaczyć całą grupę ninja, którzy biegli w kierunku całkowicie przeciwnym do twojego. Przynajmniej część z nich dała rurę za namioty i tyle ich widziałeś.
W twoim kierunku, zza twoich pleców, nadciągnęła szeroka chmura - mgła, dym? Tak na dobrą sprawę nie było nawet za bardzo czasu na badanie jej i zastanawianie się, czym jest tak naprawdę, bo kiedy tylko dotarła do płonącego namiotu, za którym zetknąłeś się z przeciwniczką, wybuch był natychmiastowy. Miotnęło dwójką, którą miałeś w zasięgu wzroku i zachwiało też tobą. Przeciwnik centralnie naprzeciwko ciebie zamienił się w szarżującą, wielką kulę, drugi złożył dłonie do pieczęci węża i 2 metry za twoimi plecami pojawiła się ściana.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#BFBFFF - Hana no Chi

Mapka

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Wycofać się? W takim momencie? Głos Riri zabrzmiał mu w głowie i przebił się przez buzującą w niej adrenalinę, trzaskające płomienie i to resztki iiiiii, które zostały po uderzeniu pioruna. Pod jego stopami leżało kolejne ciało, a on stał w świetle płomieni, z zakrwawioną bronią, dookoła panował chaos, mimo że w obozie znajdowała się jedynie garstka osób. Czy jednak zrobić będzie tak samo łatwo jak powiedzieć? Nie zamierzał już brnąć w to dalej, skoro nie było potrzeby, chciał się podporządkować dowódcy, jednak okoliczności były takie, że musiał się bronić. Poza tym, jeśli teraz spróbuje uciec, to czy uda mu się pozbyć pościgu, czy przywlecze za sobą ogon do reszty oddziału? Podobał mu się ten partyzancki charakter ataku. Wejść szybko, narobić dużo hałasu i wyjść, jak prawdziwy ninja. Tylko że teraz nie bardzo wiedział czy dokończyć jeszcze tą dwójkę, czy odpuścić i wycofać się natychmiast. Mięsna kulka już na niego szarżowała, drugi stał nieco z boku, póki co zabezpieczał tylko pole bitwy jako support. Nastraszyć ich aby dali mu spokój?
Jego naginata pokryła się błękitem, zamierzał podjąć wyzwanie i stanąć twarzą w twarz z toczącym się na niego pociskiem, a potem obiecał już sobie, że się wycofa, jeśli nikt nie podejmie za nim pościgu. Chwycił broń w obie dłonie i zamachnął się, czekając na właściwy moment. W jaki ułamek sekundy tamten przebędzie dzielące ich kilka lub kilkanaście metrów? Seinaru czuł się w swoim żywiole, coś go porwało, chciał się sprawdzić i przetestować. Bardziej niż żywego człowieka widział teraz przed sobą wyzwanie, wielką górę na którą zaraz spróbuje się wspiąć tylko po to żeby zobaczyć, czy jest już do tego wystarczająco silny. Podniósł broń i gdy cel był na odpowiednim zasięgu opuścił ją w dół z całą swoją siłą i impetem, chcąc przeciwstawić się nacierającej na niego sile. Tamten był już rozpędzony, Kei spodziewał się niemałych trudności ze zniwelowaniem tej przewagi, ale ostatecznym celem było przecięcie wielkiego głazu przy pomocy Iaigiri, a następnie wycofanie się obok ściany lub nad nią, opcjonalnie przy pomocy Kinobori no Waza.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

27 Zatrzymywanie się za błękitną bronią budowało pewność siebie. Broń, która poradzi sobie ze wszystkim, ostrze, które wszystko przetnie. Nie miało też dla tego ostrza stanowić problemu toczące się w twoim kierunku ciało. Nie ważne, jak sprawny i szybki był mężczyzna przed tobą, ty i tak byłeś od nich wszystkich szybszy i silniejszy. Sprawniejszy. Tak jakby wszyscy ci ninja byli zaledwie dziećmi, z którymi możesz sobie bez problemu poradzić. Z którymi wszyscy samurajowie mogli sobie poradzić. Plan był świetny, tylko jedna rzecz nie została przemyślana - ta, w której od twojej lewej, aktualnie, strony, siwy dym pchnął prosto na ciebie swoje płomienie. I pchał je coraz głębiej. Ogień sięgnął twojej lewej strony, ale to była być-nie-być sytuacja. W końcu pędzący na ciebie żołnierz nie zamierzał się zatrzymać nawet przed płomieniami. Z jedną nogą wysuniętą do przodu, zaparty o ziemię, w postawie, która będzie w stanie naprzeć swoją siłą na siłę, z jaką pędziła góra na samuraja w końcu nadszedł czas na ruch. Na wypad. Całe ciało pracowało przy jednym ruchu, którym było opuszczenie ramion w dół, a wraz z nimi naginaty. Był chłop - a teraz były dwa chłopy. Cała zawartość wnętrzności chlusnęła na samuraja stojącego w płomieniach, który nie czekał na dalszą część tej historii. Z kamiennej ściany wysunęły się kolce, ale wybicie się i przyczepienie do nich, by przeskoczyć na drugą stronę, odtrącenie ich Kenryūtō, było zwykłą formalnością. Za plecami samuraja wyrosła dwójka wielkich gigantów, którzy runęli na dalszą część obozu. Gruchnęło, huknęło. Podniosła się łuna katonu zza wzgórza. Część podniesionych krzyków w chaosie poza jego polem widzenia ucichła. Giganty tak samo, jak szybko się pojawiły, tak samo szybko zniknęły, rozpryskując się na czarny atrament.
Poparzony, ale jak najbardziej w jednej całości, czego nie można było powiedzieć o Akimichim (którego części nadal wisiały na Seinaru, który był umazany krwią od czubeczka włosów, teraz przyklapniętych, po stópki), był wolny, jeśli tak można było powiedzieć.
- Kieruj się do naszego obozu. - Żadne więcej informacje i rozkazy od Riri się nie pojawiły.
Wpadłeś w linię lasu i droga wydawała się już prosta - uciec jak najdalej. Twoje zadanie zostało spełnione - odwrócić uwagę od tego, co dzieje się w drugiej części obozu przynajmniej części z Hyuga. Sukces, nie sukces? Skoro złapali zakładnika, Yamanaka, nie Hyuga, to chyba sukces. Znowu wygrana. Bo niby wrogowie martwi, ale teraz można bardziej docenić wartość życia, bo znowu nie my. I w tym pędzie, tuż za tobą, wyskoczyły pioruny. Cztery pioruny, prosto z ziemi, które uformowały się w klatkę. Tak jakby ktoś bardzo, bardzo chciał, ale do końca jednak... nie mógł. Robił, co mógł, a że mógł niewiele to co poradzisz. Dostrzegłeś go - męska sylwetka o białych oczach, który kucał z dłonią przyciśniętą do ziemi. Wraz ze swoją przerażoną i zdziwioną miną, gdy jego oczy nie mogły za tobą nadążyć.
A czyje mogły?

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#BFBFFF - Hana no Chi

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Ugh, znowu to zrobił... ciężko mu było dostosować siłę do warunków panujących na drodze. Z kijaszkiem wszystko było prostsze, po prostu łamało się nim kości, ale raczej niemożliwe było to, co stało się teraz. Kei przeciąż rozpędzone cielsko na dwie połowy, a rozpędzone wnętrze przeciwnika ostatecznie wylądowało na całym nim. O mało nie zwymiotował natychmiast po tym, ale drugi taki wyczyn w zaledwie kilka dni... Samuraj bał się, że powoli zamienia się w jakiegoś psychopatę. Dlaczego? Bo znowu musiał wszystko od siebie odepchnąć aby przeżyć. W ostatnich kilkudziesięciu sekundach zabił trzy osoby, ale zapewne postarałby się o więcej ofiar, gdyby nie rozkazy Riri, które powtórzyła mu w głowie. Nie odpowiedział na nie, doszedł samemu do tego, że słyszy je jedynie on i przekaz nie jest do końca werbalny. Odwrócił się na pięcie po swoim wyczynie i starając już nie zbliżać do trwającego obok pożaru, zaczął wracać podobną drogą do tej, którą tu przed chwilą wpadł. Czy napotka po drodze truchło Kaho? Nie miał w planach go zabierać dla godnego pochówku, martwiąc się bardziej o swoją skórę niż o to, aby jakieś tajemnice nie dostały się w ręce wroga, wydobyte z jej martwego ciała. Innymi słowami, nie chciał ryzykować i próbować ogarniać wszystkiego.
Otrzepał się z obrzydzeniem z pozostałości swojego przeciwnika na płaszczu i w ogóle całym ciele, i nie zatrzymując się już nawet na chwilę po prostu wycofał się, uciekł tak jak nakazała dowódczyni, obierając prosty kurs na obóz, z którego wyruszyli. Czy spodziewał się pochwał? Nie wiedział nawet czy wszystko zrobił tak jak powinien, wynik operacji był dla niego cały czas niewiadomą i dopóki nie zobaczy odbitego zakładnika w obozie przy boku Riri, to nie będzie chyba w stu procentach przekonany. Szukał wzrokiem swoich towarzyszy w drodze powrotnej, ale nie miał zamiaru opóźniać swojego biegu, bo starał się jak najszybciej dostać do bezpiecznego obozu Ósmego.