Obóz Ósmy [lokacja wojenna]

[Seinaru]

Nie minęło wiele dni, a jednak zdążył wgryźć się w wojskową rutynę. Mimo że wisiała nad nimi ciągła groźba ataku i może nawet śmierci, nikt się nie poddawał. Seinaru nie widział tutejszych żołnierzu entuzjazmu, jednak czy mógł się go spodziewać. Z obserwacji, rozmów z innymi i plotek wiedział, że sytuacja w okolicy nie jest zbyt dobra. Na tym froncie Yamanaka powolnie, lecz konsekwentnie przegrywali wojnę, co z kolei stopniowo podkopywało morale pozostałych. Nawet jeśli nie zauważało się tego na co dzień, to z każdym kolejnym raportem o stratach i porażkach ogniska zaczynają być chłodniejsze, koce cieńsze, a grochówka smakuje coraz mniej. Kei starał się odciąć. Myślał w większości o tym, że w każdej chwili może odejść, że jest tu jedynie gościem i zmartwienia o własną prowincję - małą ojczyznę, jego tak naprawdę nie dotyczą. Postara się pomóc, a jeśli jego starania niczego nie zmienią to cóż... wciąż jest jedynie tylko człowiekiem.
Oczywiście wypełniał swoje obowiązki sumiennie - patrole, składanie raportów, sprzątanie i wszystkie obozowe prace do których został przydzielony, wykonywał to tak jak należy, nie odpuszczał, aby nikt nie próbował odmówić mu zaangażowania w sprawę. Niemożliwym było również uniknięcie nowych znajomości. Mimo że nie znalazł tu jeszcze żadnej prawdziwej bratniej duszy, to miał do kogo gębę otworzyć lub zapytać gdy czegoś nie wiedział. Głównie jednak dni spędzał w towarzystwie mu przydzielonym albo samotnie, jego pierwsze wybryki na tej wojnie już zdążyły się tutaj roznieść. Kei domyślał się, że właśnie z tego powodu ludzie podchodzili do niego raczej z dystansem i rezerwą. Z jednej strony byli zapewne ciekawi jego osoby, z drugiej natomiast zapewne mało kto wierzył, że zabił swojego sojusznika "przypadkiem". Trudno się im dziwić, a samuraj nie starał się nikomu narzucać, zadanie miało do niego przyjść wtedy, gdy będzie potrzebny, nie prędzej i nie później.
W końcu zjawiła się Riri, jakoś chyba milsza niż zwykle, aczkolwiek prawie umknęło to jego uwadze. Jakoś nie wydawało mu się, aby było to szczere, raczej wymuszona grzeczność, zwłaszcza po tym, jak próbowała zwalić na niego całą winę u Yoru - bez honoru. Nie żeby Kei trzymał się kurczowo bushido, ale jednak nigdy nie silił się na fałszywą uprzejmość. Trochę ścisnęło go w brzuchu na wieść o jakimś nowym, odmiennym niż patrol zadaniu.
- Sława jak sława. Jestem znany raczej jako ciekawostka niż wojownik. Nikt nie uważa zwycięzcy turnieju, w którym trzeba było się powstrzymywać. - Był świadomy tego, że na jego ewentualne przechwałki większość żołnierzy zareagowała by śmiechem i czymś w stylu "Turniej? A na wojnie prawdziwej byłeś?". No nie był, nawet nie porównywał tego poczucia zagrożenia, które dopadło go kilka dni temu w lesie, gdy Yoshida ostrzegł go przed napastnikami, do ekscytacji przed walką z przeciwnikiem pod okiem sędziego na arenie z ustalonymi zasadami. Walczył w bitwie o Mur, ale tam niczym się nie wsławił, był jednym z tysięcy i była to zaledwie jedna bitwa, więc tak naprawdę nie było o czym mówić.
- Zasadniczo to przyszedłem tutaj z polecenia Tadatoshiego. Mieszkam na Teiz, ale człowiek chyba po prostu musi robić to, do czego został stworzony. Dlatego bardziej niż mieszkam, to po prostu odpoczywam tam pomiędzy kolejnymi... przygodami. - No ciężko było nazwać te wszystkie jego eskapady jednym słowem, a w "przygoda" mieści się naprawdę wiele. Piekarz piecze chleb, golibroda goli brody, a Seinaru musi wojować, mimo że wydawało mu się, że jest stworzony do opieki nad owieczkami.
- Jeśli miałbym odejść, to wyprawa tutaj byłaby po prostu stratą czasu. Poza tym, mam pomóc w waszym zwycięstwie w tej wojnie, a na razie na koncie mam jednak więcej Yamanak niż Hyugów. Pan każe, sługa musi, tak to u nas działa. - Kogo jak kogo, ale Tadatoshiego Seinaru szanował bardzo i nie miał oporów przed nazywaniem go swoim Panem, wykonywać jego rozkazy czy iść tam, gdzie tamten mu każe. Z ich dotychczasowych rozmów Seinaru czuł, że zależy im w gruncie rzeczy na tym samym i byli bardzo podobni w kwestii spojrzenia na świat. Dlatego poszedł do niego po zadanie i dlatego zgodził się tutaj przybyć.
- Więc co to ma być? - Zapytał, przechodząc już do konkretów.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

3 Trzyosobowa grupa, z którą miałeś wyruszyć dzisiejszego ranka, stanęła nieopodal, wpatrując się to w ciebie, to w Riri, jeden z nich wyciągnął swoją szyję, żeby mieć lepszy widok - w ten sam sposób, w jaki człowiek zaczyna nachylać się w bok przed monitorem, kiedy chce zobaczyć, co kryje się za rogiem w danej lokacji. Przynajmniej u nich to działało i naprawdę mogli zobaczyć więcej. Riri słynęła ze swojego piękna - i tylko z tego. Ninja obczajali jej zgrabne pośladki, biodra i długie włosy, z których przędła męski sny, kiedy wiły się na jej jędrnych piersiach. Osłonięte materiałem ubrania i lekkiej kamizelki, która miała chronić przed powierzchownymi ranami i otarciami broni, ale to nie przeszkadzało w fantazjowaniu o tym, jak wyglądałaby nago. Ta grupka aktualnie miała większą zagwozdkę niż to, jak Riri sprawdzałaby się w łóżku. Ich miny, na które miałeś doskonały widok, bo stali za plecami Riri, paręnaście metrów od was, wyrażały jeden gram zdziwienia i dziewięć gram głupkowatości. Można by wypisać na ich czole: "a co on tam robi z tą lasią?", jako główną myśl przewodnią szeptów, które między sobą rzucali i tego, wokół czego teraz krążyli. Sępy, co wyczuły łatwą zdobycz - jeszcze żywa, ale nie zaszkodzić poskubać jej mięsa za życia. Czekali na ciebie, aż skończysz swoje romanse nad klimatycznym śniadaniem, do którego zabrakło wina, albo chociaż gorącej czekolady.
- Zdziwiłbyś się. Sława jak sława, ale swoje robi. - Uśmiechnęła się pod nosem, opuszczając spojrzenie na stół, albo raczej to, co miało być stołek - prowizoryczna bela, którą ścięto na szybko i jeśli za mocno się o nią podpierałeś, przesuwałeś po niej ręką, mogłeś nabawić się drzazg z zapasem na cały następny rok. Nie przeszkodziło to kobiecie w przesunięciu po niej paznokciem, a konkretniej: po wyżłobionych znakach, które jeden z wojaków musiał tu pozostawić. Jeszcze trochę i te meble nabiorą wartości sentymentalnej dla tych, którzy przebywali tutaj dłużej, nosząc na sobie część historii z nudno-krwawego świata wyrwanego z baśni Grimm. - Tak, wiemy. Dotarł w końcu list z siedziby władzy. - Przytaknęła. Wszystko, co mówiłeś i co zobaczył Yoru - potwierdzone dwukrotnie. - Yoru zwykł powtarzać, że o człowieku wiele mówi to, komu służy. Śmieszna sprawa, bo sam ma paskudny charakter.
Riri zahaczyła paznokciem o jedną z drzazg i zostawiła stół w spokoju, unosząc na ciebie spojrzenie.
- Porozmawiamy na osobności. Przygotuj się do wyprawy. Zbiorę resztę drużyny i spotkamy się w moim namiocie. - Poczekała na twój znak, że wszystko rozumiesz, że przyjąłeś, akceptujesz i że nie ma żadnych pytań, zanim odeszła. Trójka chłopaków, nie mieli nawet dwudziestu wiosen, obejrzała się za odchodzącą niewiastą i zaraz do ciebie dopadli.
- Woah, Seinar, zawsze wiedziałem, że masz klasę, ale żeby aż tak wysokie progi..? - Zapytał jeden z nich, wciąż nie mogąc oderwać gał od tej foczki, co tak gładkim krokiem przemierzała wydeptaną uliczkę pomiędzy namiotami, jakby była ponad tym wszystkim, a tutejsza szarość i brud jej nie dotyczył.
- Co z nią? Dostałeś jakąś misję? - Zapytał drugi z chłopaków. - Mieliśmy się zbierać na misję?

[Seinaru]

Oh jakaż piękna była niej foczka! Ileż wdzięku, jaki powab! Biodra kołysały się niczym fale na spokojnym morzu, a piersi przypominały malownicze pagórki na Teiz. Właściwie to nawet nie pagórki, tylko wyżyny, takie były wielkie! Wszystko to okalał jedwabny woal różowych włosów, dotykał jej marmurowej twarzy, i sprawiał, że kobiety tej nie sposób było pomylić z antycznym, idealnym posągiem. Problem w tym, że Seinar nie był zainteresowany romansami ani nawet zwykłym flirtem. Oczywiście dostrzegał jej urodę, jednak dopóki utrzymywali się jedynie na płaszczyźnie zawodowej żołnierz-dowódca, nie było powodu do rumienienia się ani kłopotliwych sytuacji.
- To chyba raczej powinno być odwrotnie...? To znaczy to komu służymy wynika z tego kim jesteśmy? - No raczej, jeśli ktoś ma wybór to szuka przywódcy zgodną ze swoją ideologią.
- No chyba, że ktoś dużego wyboru nie ma... - I wtedy jest kształtowany pod przymusem, wrasta w swoje własne rozkazy i powoli to one zmieniają jego. Niestety, na wojnie mało kto miał luksus wybierania swojego dowódcy, tutaj o hierarchii decydowano od góry, jak wszędzie zresztą...
- Jasne, pozbieram tylko rzeczy i będę za dziesięć minut. - Odpowiedział jej nieco po żołniersku, prosto i konkretnie, bo miał do wzięcia jedynie swoją torbę i broń, może po drodze zapakuje jakiś prowiant i wodę, jeśli w oddziale nie trafi się nikt z zaopatrzeniem dla wszystkich, albo wycieczka będzie się zapowiadała na jednodniowy wypad z planowanym powrotem przed wieczorem. Wszystko zależy od tego, co Riri przekaże im w namiocie. Zanim jednak zdążył dobrze zebrać się z miejsca, obsiadły go jakieś napalone nastolatki. Sam był co prawda niewiele starszy, jednak chyba o wiele mniej temperamentny.
- Ej, ej, ona tu przyszła w celach służbowych, tylko i wyłącznie. Mamy coś do zrobienia, ale jeszcze nawet nie wiem co. - Co odpowiedzieć jednak na resztę pytań? Samuraj jedynie wzruszył ramionami.
- Nie wiem co z Wami. Jak któregoś wezwie to też idzie, ja nie kompletuję oddziału na ten wypad. A teraz przepraszam... - Wymsknął się nieco boczkiem spośród grupki, aby już go tak nie nagabywano. Ta ich ekscytacja wydała mu się nieco niezdrowa, zwłaszcza podsycona jakimiś aluzjami...
Po skompletowaniu swojego ekwipunku na podróż (i może zapobiegawczo kilku kanapek), zamierzał udać się prosto do namiotu Riri. Nie chciał zjawić się ostatni.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

5 - Powinno. - Uśmiechnęła się pod nosem. Nie zabrzmiało to jak potwierdzenie - z przeciągnięciem, jakie zrobiła, zabrzmiało bardziej jak pytanie. - Właśnie dlatego tak łatwo o człowieku parę rzeczy wywnioskować, kiedy dowiadujemy się, komu jest oddany. - Coś więcej, niż zwykła służba. Niż przymus, niż zwyczajna praca, do której nie przykładamy serca. Choć i o takich sporo można było opowiedzieć. Wszystkich żołnierzach, którzy się tutaj snuli szarzy i nieobecni, bo Yoru nie miał w sobie żadnych barwnych kolorów, zabrakło mu na podorędziu tubek z farbami, z których wycisnąłby całą zawartość na ten zapaprany obraz. Zresztą na nim było już tyle odcieni błękitu i czerwieni, że nic poza brązem nie dało się z tego stworzyć.
Jeden szturchnął drugiego w bok, brewki poszły w ruch, typowe wink winkanie, dawanie sobie potajemnych sygnałów, które były jak ta kometa, która uderza prosto w dom obok ciebie. Innymi słowy: kompletnie niezauważalne. W dodatku nie oczywiste, w końcu o to chodziło w kodach, by tylko odbiorca, dla którego był on przeznaczony, wiedział, o co chodzi. Ten drugi podskoczył na kuśkańca, ściągnął brwi i spojrzał z lekkim oburzeniem na kompana - lekkim, bo w większości był rozbawiony.
- Huhuhu, służbowych? - Zainteresował się Okita, który wcześniej dopytywał o wysokie progi. Należał do tego rodzaju ludzi, którzy lubili wściubać wszędzie nosa - zwłaszcza tam, gdzie szykowały się gorące ploteczki. Nawet jeśli nie bardzo miały jakiekolwiek pokrycie z prawdą. W końcu nie o to w plotkowaniu chodziło, mało kto chciał dociekać, jak daleko spadło jabłko od jabłoni, jeśli było czerwone, soczyste i słodkie.
- Ta jest. - Aoi uniósł dłoń do czoła, ale jego salut był bardzo na odwal się, bardzo niestaranny i bardzo przedrzeźniający. Zresztą jego minka mówiła jasno, że te ploteczki powędrują dalej i już on wie, co to znaczy "mamy coś do zrobienia" w połączeniu z "celami służbowymi". Najwyżej czeka cię jeszcze większy hejt niż wcześniej. Bo kto by się przejmował tym, że zabiłeś jednego z ich ziomków, skoro miałeś zostać tym, co odebrał ich jedyną piękność, boginię tego miejsca? To się dopiero nazywało: zbrodnia! Gdzie zaś była zbrodnia, tam i musiała pojawić się kara.
Nie zatrzymywali cię. Ty poszedłeś w swoją stronę, a oni skierowali się na patrol. Zebranie rzeczy z namiotu było formalnością, więc błyskawicznie zjawiłeś się w namiocie Riri. Był tam już jeden mężczyzna - miał koło czterdziestki, wyjątkowo chudy, o ostro zarysowanych kościach policzkowych i zapadłych dołkach, które jeszcze mocniej podkreślały jego wpadającą w oko urodę. Nie koniecznie w ten sposób, w którym było się nad czym zachwycać. Mężczyzna albo miał pecha, albo padł ofiarą wielu stresów, bo jego rzadkie włosy, związane w kucyk, trzymały się na jego głowie na słowo honoru. Nie sięgały nawet łopatek. Ciemno-brązowe, z pojedynczymi prześwitami białych włosów. Ciemna skóra i symbole, które miał wytatuowane na ciele przypominały ci tych, których widziałeś pod Murem. Na nosie miał okulary i piłował właśnie swoje paznokcie, opierając się tyłkiem o komodę ustawioną we wnętrzu. Tak jak namiot Yoru, tak i ten oddzielony miał "gabinet" od sypialni kobiety.
- Witam serdecznie. - Przywitał się, odrywając się od swojego zajęcia, kiedy wszedłeś. Wyprostował się i pokłonił zgodnie z savoir vivre. - Ogei'kswej Otsod. - Przedstawił się usłużnie. - Dla znajomych: Ogo. Tutejszym zazwyczaj łamie języki... - Mruknął ostatnie zdanie już bardziej do siebie, powracając do swojej pozycji spoczynku. - Riri nie ma dzisiaj czasu. Chyba że jesteś jednym z powołanych do zadanka. - Dmuchnął na swoje paznokcie, na których zebrał się biały pył. Wcale nie były ładne. Całe paluchy miał zresztą ubabrane atramentem.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo

[Seinaru]

Obóz nie był rozległy, a przez kilka dni stacjonowania w tym miejscu Seinaru zdążył poznać większość jego zakamarków. Tutaj każdy miał swobodny dostęp prawie wszędzie, oczywiście za wyjątkiem kilku "specjalnych" namiotów. Teraz jednak jeden z tych wyjątkowych stał dla niego otworem - namiot Riri, do którego pewnie niejeden chciał się dostać, aby zajęto się jego namiotem... Hmphhh... wracając do historii...
Z naginatą na plecach, już oczyszczoną z krwi tamtego biedaka, którego imię już wyparowało mu z głowy (czy to świadczyło już o tym, że pozbył się sumienia?), a także torbą przewieszoną przez ramię zjawił się przy wejściu. Był już w pełnym rynsztunku i gotowy do drogi, zbroja nie była pierwszej świeżości, ale płaszcz przykrywał już plamy i zadrapania, które pojawiły się na niej od czasu pierwszego założenia. Cóż, nie przeszkadzało mu to, a może nawet dodawało wiarygodności jako doświadczonemu wojownikowi? Ten który nigdy nie pobrudził ostrza ani nie zadrapał zbroi nigdy nie widział prawdziwej walki, prawda?
Zawahał się przez chwilę, zastanawiał czy powinien jakoś zapukać, poprosić o pozwolenie na wejście? Nah, do tej pory nei zauważył, żeby ktoś tak robił. Dlatego najpierw jedynie ostrożnie zajrzał do środka, a gdy zobaczył w środku jedynie jakiegoś obcego mężczyznę bez Riri, odważył się wejść.
- Hej... - Odpowiedział niepewnie na jego powitanie. Było serdeczne, jednak osoba która go witała wyglądała jak zupełne przeciwieństwo osoby, którą spodziewał się zobaczyć w jej własnym namiocie. Postanowił jednak dać szansę temu... kimkolwiek był.
- Oh, Seinaru Kei. - Odpowiedział automatycznie, bardziej będąc pod wrażeniem niespotykanej godności Ogejaksweja. Szybko jednak ocknął się.
- Seinaru Kei, miło mi. - Powtórzył jeszcze raz, tym razem bardziej świadomie. Nie odrywając jednak wzroku od Ogo. Możliwe że nawet się trochę gapił, ale hej, tatuaży chyba nie robi się po to, żeby nikt nie patrzył, prawda? Podobały mu się. Jakkolwiek wydawał się dziwny, Ogo wyglądał na kogoś naprawdę jedynego w swoim rodzaju, zapewne również ze sporym bagażem wykonanych zadań i przeżytych przygód.
- To ja mogę być jednym ze znajomych? Bo prawdę mówiąc to pewnie nie umiałbym tego nawet napisać, heh. - Taki żarcik na rozluźnienie. Udało im się jednak od razu przejść do sedna, co było pewną ulgą, samuraj nie musiał zastanawiać się nad tematem do uprawienia małego mówienia.
- O właśnie, zadanko. No tak, ja po zadanko. Bo rozumiem, że będziemy działać razem? - Wskazał palcem jego i siebie.
- Wiadomo co to ma być?

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

7 Odgłos piłowania był niejednostajny, przerywany pojedynczymi dmuchnięciami tego pasjonującego zajęcia, jakim było piłowanie paznokci. Gdyby tak je oporządził z sercem, to nawet dałoby się z tego zrobić jakieś szpony.
- Pewnie. Na tym zadupiu im więcej przyjaznych dusz, tym lepiej. - I tak oto nawiązana została znajomość, która na pewno przetrwa wszystkie znoje. Jedyne, czego nie wytrzyma, to mordercza naginata Seinara, która na szczęście teraz lśniła niewinnością i spoczywała na jego plecach. Żadne z wronisk, które tłumnie nawiedzały Karmazynowe Szczyty, nie krakało o tym, by w najbliższych minutach miała zostać użyta. - No zadanko. Takie serdeczne, żebyśmy byli pewni, że nie pomrzemy z nudów na patrolach. - Potwierdził, odrywając wzrok od swoich palców, żeby uważniej ci się przyjrzeć. - Ano wiadomo. Ruszamy na tereny Hyuga. - Nie powiedział tego z nadmiernym przejęciem czy ekscytacją, równie dobrze mógłby powiedzieć, że wiadomo, bo urządzicie sobie tutaj małą imprezkę z alkoholem w tle. Albo na głównym planie. Chociaż nie, to pewnie powiedziałby z większą energią. - Żartowałem. Nie mam pojęcia, co to za zadanie.
- Dzień dobry, panowie. - Kobieta o kasztanowych włosach splecionych w dwa warkocze weszła do środka, spoglądając najpierw na Ogo, potem na Seinaru, skinęła wam głową w geście powitania. Chociaż nazwanie ją "kobietą" było lekkim... hmph... udelikatnieniem. Baba dwa na dwa, o łapsku takim, że jak łapała za głowy, to chyba miażdżyła czaszki na miejscu tak, jak miażdży się pomidora. Równie bajecznie wybuchały. Na plerach miała topór godny największych wojaków. - Kaho. - Przedstawiła się krótko. Ogo odkaszlnął, przykrywając usta dłonią, wcale nie celowo wydając przy tym odgłos, który brzmiał zadziwiająco podobnie do imienia wadery. Kobieta zmroziła go spojrzeniem stalowych oczu, wgniatając w szafkę, o którą się opierał.
- Przepraszam panienkę serdecznie - pociągnął nosem - Te przeziębienia w tym obozie to czysta masakra, chory na chorym.
Po kilku chwilach materiał rozsunął się jeszcze raz, wpuszczając do środka najpierw Riri, która przesunęła wzrokiem po pomieszczeniu, upewniając się, czy wszystkie owieczki są zebrane i jednocześnie przesunęła w kierunku swojego biurka, a za nią weszła jeszcze dziwniejsza kobita niż pani wadera - blada niewiasta, której skóra pozszywana była czarnymi nićmi, a w czarnych włosach powpinane miała różne spinki. Nie wspominając już o pstrokaciźnie jej stroju. Nie to, żeby bił po oczach, tym nie mniej ciężko to było określić jako "ekwipunek bardziej cienistego niż wszystkie cienie" ninjy. Raczej ekwipunek pod tytułem: "ociechuj". Dobrze, że wokół były lasy, bo gdyby to miała być misja w środku miasta, to chyba nie byłoby najmniejszych szans na złapanie kogokolwiek. Tym bardziej śledzenia kogokolwiek. W ogóle... na nic nie byłoby szans.
- Ooo, to ty jesteś tym samurajem, który wsławił się tym śmiesznym turniejem..! - Kakuzu podeszła do ciebie i wyciągnęła w twoją stronę ręce, żeby złapać cię za policzki. I zacząć je trochę naciągać. W ten nie-bolesny sposób.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#FF4040 - Kaho
color=#BFBFFF - Hana no Chi

[Seinaru]

Miły chit-chat, z którego na dobrą sprawę nic nie wynikło umilił im chwilę oczekiwania na kolejną osobę. No cóż, nie było z tego zupełnie nic, okazało się bowiem, że Ogo to całkiem kontaktowy człowiek, co w wojskowych szeregach jest chyba dość rzadko spotykaną cechą, takie... wyluzowanie. Jednak co powiedzieć więcej? Seinarowi zajęło chwilę rozejrzenie się po wnętrzu namiotu. Nie było mu dane zagrać tutaj miejsca wcześniej, więc teraz przynajmniej mógł dokładniej przyjrzeć się temu, jaka jest różnica w standardzie mieszkalnym dla dowódców i zwykłych szeregowców.
- Ja w sumie nic nie mam do patrolowania... - Wzruszył ramionami i wszedł kilka kroków głębiej do namiotu. No bo co komu przeszkadzał codzienny spacer, podczas którego nie widziano nawet żadnej żywej duszy, a jeśli już to był to kolega z obozu na innym patrolu? Seinaru był tu przysłany do czegoś większego, to fakt, ale nie palił się i nie niecierpliwił do podjęcia wielkich wojennych czynów. Działał jak każdy żołnierz, wykonywał rutynowe rozkazy i do tej pory nie wstawał każdego dnia z ciężką głową. Po prostu nie podpalał się niepotrzebnie, a i teraz niecierpliwił się bardziej tym że muszą czekać na Riri i pojawiającymi się co rusz nowymi ludźmi, niż rzeczywiście nadchodzącym "jakimś" zadaniem.
Zaczęli się zbierać coraz tłumniej, najpierw jakaś ogromna kobieta, na widok której naprawdę ugięły się pod nim nogi, ale szybko odkiwnął jej głową i nawet się przedstawił.
- Miło mi. - Powiedział cichutko po tym, gdy już tą formalność mieli za sobą. W sumie to chyba powinien się cieszyć. Kaho wyglądała na ekspertkę od walki w zwarciu i jeśli ta ocena się sprawdzi, to Kei nie będzie musiał sam stawać w pierwszej linii podczas zagrożenia? Ogo z pozoru nie wydawał się takim utalentowanym użytkownikiem taijutsu czy bukijutsu.
Ostatecznie dołączyła do nich ostatnia już(?) dwójka. Riri weszła do namiotu prawie jako ostatnia i gdyby teraz objąć wzrokiem wszystkich zebranych, to wyglądaliby jak typowa drużyna superbohaterów - każdy z innej bajki, dobry w czym innym. Kei jednak nie miał czasu zastanowić się dokładnie nad swoim i ich wizerunkiem, bo jego uwagę w pełni pochłonęła serdeczna pani o wyglądzie szmacianej lalki. Złapany offguard Seinaru nie wiedział do końca jak odpowiedzieć na te końskie zaloty, dlatego po prostu się im poddał, a gdy usłyszał o śmiesznym turnieju rzucił tylko Riri spojrzenie w stylu "a nie mówiłem?". Trzeba będzie ciężko zapracować na to, aby zapaść w pamięć innym za rzeczywiste zasługi, a nie dobry występ w ustawionym przedstawieniu.
- Tak, psze pani... - Wydukał z rozciągnięta buzią, jednak nie odpychał jej rąk. Jak się znudzi to sama sobie pójdzie... chyba?
- A pani to kto? - Odpowiedział pytaniem na pytanie. Było ich w sumie pięcioro, chyba wystarczająco już żeby stworzyć drużynę, ale zarówno on jak i chyba wszyscy pozostali, czekali na słowa dzisiejszej liderki - Riri.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

9 Namiot był wystarczająco przestronny, żeby pomieścić przynajmniej pięciu chłopa - a to tylko ta odsłonięta część. Zamiast jednak posłań, ustawiono tutaj spore biurko, na którym leżało kilka pierdółek, po bokach ustawiono szafki. Prawie jak dom. Taki pokój, gdzie kilka osób może się spotkać i przy tym nie obijać o siebie, tylko spokojnie porozmawiać. Nawet ustawiono tutaj dwa krzesła i nikt nie pytał, po cholere tu takie wyposażenie, jak byli na wojnie. Było to było, na chuj się przypierdalać. U niektórych wzbudzało to niesmak, u innych zazdrość, a u jeszcze innych - podziw, że w takich warunkach można sobie tak pomieszkiwać. Tak jak w namiocie Yoru, tak i tutaj na ziemi położono drewniane panele, żeby całe wnoszone błoto zatrzymywało się na nich, a nie docelowej podłodze.
- Hana no Chi, Kogo szczepu Kakuzu. - Odezwała się Riri, która już dotarła na swoje honorowe miejsce (czyli przed biurko) i spojrzała w waszym kierunku, nie mając okazji wyłapać twojego spojrzenia wcześniej. Tego, które mówiło: "a nie mówiłem"?
Hana rzeczywiście puściła policzki samuraja, kiedy już otwierała usta, żeby się odezwać, przedstawić jak należy, ale zaraz je zamknęła, kierując oczy na Riri. Odsunęła się od ciebie, nawijając włos na palec. Nie można jej było chyba nazwać piękną. Lalka - to było chyba rzeczywiście dobre określenie. Niekoniecznie porcelanowa i... niekoniecznie... ładna?
- Miejmy formalności przedstawień za sobą, pozwolicie. Jak wspomniałam - Hana. Specjalizuje się w walce na średnim dystansie i zna każdy z żywiołów. Seinaru, samuraj. Specjalista w walce bronią białą. Kaho - nasza iryo ninja. Specjalizacja: taijutsu. Oraz Ogo, nasz zwiadowca. Walczy na dystans.- Wędrowała do każdej osoby spojrzeniem Kaho i Ogo zaś wędrowali za tym jej, chcąc poznać towarzyszy przyszłej niedoli. Ciekawość, albo - formalność. Tak żeby w przyszłości potrafić, na przykład, odróżnić wroga od przyjaciela. - Ruszamy odbić zakładnika. - Obeszła stół dookoła i wyciągnęła z jednej z szafek mapę pobliskich terenów, rozkładając ją na stole. Granica między ziemiami Yamanaka a Hyuga była wyraźnie zaznaczona. - Obóz, w którym jest zatrzymywany, znajduje się tu. - Pokazała palcem miejsce, w którym znajdował się obóz numer "12". - Stacjonuje tam obecnie maksymalnie 15 jednostek, o ich sile nie wiem jedno wielkie nic. - Sięgnęła po jedną z figurek stojących na biurku i ustawiła je w punkcie obozu, opierając się o blat, by przyjrzeć się całej stojącej w jej namiocie zbieraninie.
- Co jeśli odbicie zakładnika okaże się niewykonalne?
- Jeśli wydostanie zakładnika okaże się niemożliwe, mamy go zlikwidować. - Odczekała, by upewnić się, że do wszystkich ta informacja dotarła. - Ogo zrobi rozeznanie terenu, kiedy będziemy na miejscu. Seinaru oraz Kaho będą nas ubezpieczali, gdyby coś poszło nie tak. Ja spróbuję odzyskać zakładnika. Jeśli się nie uda - Hana go zabije. Zresztą... jeśli coś pójdzie nie tak będziemy musieli improwizować. Jakieś pytania?

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#FF4040 - Kaho
color=#BFBFFF - Hana no Chi

[Seinaru]

- Oh... - Szepnął tylko ze zdziwieniem Seinaru, gdy Riri przedstawiła Hanę.
- Kogo? W ogóle nie wyglądasz... - Ale może to dlatego szczypanie w policzki było takie bolesne? Musiał je przez chwilę rozmasowywać, bo jednak nieco to odczuł.
- Ale pewnie nigdy nie widać tego na pierwszy rzut oka, co? To znaczy, bez urazy... - No tak, nie chciał jej zdyskredytować. Bardziej jego zdziwienie sprawiło, że powiedział na głos pierwszą myśl, zamiast trochę bardziej zważyć słowa. Ale chyba nic się nie stało, co?
Nastąpiła w końcu prezentacja drużyny. Całkiem dziwnej i oryginalnej, gdy przejechało się po nich wzrokiem, jednak z opisu dowódczyni wyglądało na to, że ich umiejętności dobrze się uzupełniają. Największym zaskoczeniem, po obecności Kogo w ich szeregach oczywiście, okazała się chyba specjalizacja Kaho. To znaczy... chyba jedyne co topór miał wspólnego z iryojutsu to amputacje, jednak mimo wszystko dużo wskazywało na to, że duże mięśnie pozwalają jej skutecznie łączyć obie dziedziny, które wymieniła Yamanaka. Seinaru jedynie machnął zebranym, gdy dokonano jego krótkiej prezentacji, jakby chciał powiedzieć: "Hej, jestem Kei, przyjechałem z Teiz, bardzo się cieszę że tu jestem" - jak w teleturnieju. Chwilę później wszyscy mogli nareszcie usłyszeć po co zostali tutaj zebrani. Zadanie było nakreślone krótko, jednak cała operacja nie wydawała się należeć do najprostszych. Samuraj pochylił się nad mapą razem z pozostałymi, aby móc na własne oczy zobaczyć, czy wrogi obóz o którym mówią to jakiś przygraniczny posterunek, czy może trzeba będzie zapuścić się głęboko na wrogie tereny. To w sumie ważne, bo gdy usłyszał wszystko co do powiedzenia miała Riri, zaczął się poważnie zastanawiać.
- Właściwie to ja mam jedno. W jaki sposób masz zamiar odzyskać tego zakładnika? Nie podejdziemy do obozu Hyuuga niezauważeni, odpadają wszystkie fortele i pułapki, bo podejście pod wrogą pozycję jest jednoznaczne z wykryciem, zwłaszcza takiej dużej grupy jak nasza. Jaki jest zasięg ich cudownego wzroku? Na ile możemy się zbliżyć, zanim wejdziemy w ich radar? Subtelne skradanie raczej odpada, trzeba zdobyć ten obóz błyskawicznym szturmem, a do tego musimy uderzyć wszyscy naraz. - Lepiej było to powiedzieć chyba teraz na głos, czy nikt nie pomyślał że po cichu nie da się tego załatwić? Cudowne oczy, o których do tej pory słyszał tylko od Yoshidy sprawiały, że bardziej podczas takich akcji liczyła się chyba sama siła, niż spryt czy przebiegłość. Poza tym, Kei miał do Riri jeszcze kilka pytań, szukał okazji, aby porozmawiać z nią w cztery oczy.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

11 - Nie? - Zgięła ręce w łokciach, unosząc je, by obejrzeć samą siebie od stóp do głów, ugiąć nieco nogę, przybrać pozę, która przypadała w roli modelkom, które właśnie pięknią się na wybiegu. Z tym, że Hana, chociaż nie była płaską deską, to jakoś traciła na powabie. Może to przez te sznurki wplecione w jej ciało, albo te nienaturalne oczy, które raziły swoją odmiennością? Niee, to pewnie kwestia tego, że dobrała zły tusz do rzęs do swojego lakieru do paznokci. - To dobrze, wyglądam dzięki temu ładniej. - Nie czekała na twoją odpowiedź, o ile jakakolwiek się pojawiła. Odpowiedziała samej sobie. Tak było zdecydowanie wygodniej. Dyskusje z samym sobą są win-win situation. Nie ważne, po której stronie się opowiesz - zawsze wygrasz. Po Hanie nie było widać najmniejszego poruszenia, które mogłoby zwiastować, że poczuła się urażona. Niewinna jak nieobsrana łąka, albo mająca spory dystans. Ewentualnie nie biorąca na serio każdego hasełka, które pada od niemal-obcych.
- Dobre pytanie. Wszystko zależy od tego, co zastaniemy na miejscu. Hyuga nie potrafią ot tak wyczuwać innych tak jak mój klan. Czuwanie kosztuje ich chakre i nie są to małe ilości chakry, kiedy mówimy o całodobowej perspektywie. Biorę pod uwagę możliwość, że będą mieli jedną osobę, która dostrzeże nas z 15 kilometrów. Wtedy nie pozostanie nam nic innego niż szturm, słuszna uwaga. Zajmiesz się wtedy walką na głównej linii z Kaho i Haną. Jestem w stanie z dowolnej odległości przechwycić Hyuge, którym wejdę do obozu po namierzeniu celu. I tam ją uwolnię lub zabiję. Zależnie od naszej sytuacji. Ograniczają mnie fizyczne przeszkody, przez które moje jutsu nie przeniknie. Nie trafię też w cel, który będzie w zbyt dużym ruchu.
- To ja mam jeszcze pytanie. Jak wygląda nasz cel?
Riri sięgnęła po jedną z kartek odłożonych na bok biurka i wyciągnęła ze stosiku tą odpowiednią, z cichym tąpnięciem o blat dłoni przygważdżając go do mapy. Rysunek przedstawiał kobietę o długich, lekko falowanych włosach, delikatnych rysach twarzy, starszą, koło czterdziestki, o małych ustach i wąskich oczach. Wyglądała bardzo łagodnie. Jej oczy pozbawione były źrenic.
- Gdyby ktoś miał wątpliwości. Yamanaka Kira. - Zaplotła ręce na klatce piersiowej. - Liczę na to, że nie obejdzie się bez szarży. Szarża będzie oznaczała ofiary, a takowych tutaj nie chcemy. - Owszem, wszystko w imię misji. Wszystko, to znaczy w sumie co? - Jeśli to wszystko, zbieramy się do drogi.
Koho pierwsza wyszła z namiotu, zaraz za nią wyszła Hana. Na końcu wyszedł Ogo. Riri schowała portret, zwinęła mapę, żeby odłożyć ją na swoje miejsce i sama zamierzała opuścić namiot.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#FF4040 - Kaho
color=#BFBFFF - Hana no Chi

[Seinaru]

No, i trochę już się wyjaśniło. Osobiście Seinaru nie uważał, aby pobożne życzenia dotyczące przerwanej obserwacji terenu przez Hyuga akurat w momencie akcji, się sprawdziły. Mimo wszystko jednak dobrze było wiedzieć, że o tym Riri również pomyślała i była przygotowana na najgorsze, nawet jeśli było to równoznaczne z przejściem całej ich drużyny na tryb blitzkrieg. Kei przyjrzał się rysunkowi celu. Niczym się nie wyróżniała, ale chyba udało mu się zapamiętać tą niepozorną twarz. Martwiła go jednak zgoła inna kwestia, niż samo zadanie. Nie odzywał się już jednak do końca odprawy, lecz poczekał do momentu, gdy wszyscy opuścili namiot. Wszyscy poza nim i Riri. Specjalnie nie spieszył się z wyjściem na zewnątrz, aby na koniec zaczepić ją jeszcze raz, zapytać i zwierzyć się. Cały czas znajdował się w głębi namiotu, przy stole nad którym omawiali plan.
- Wysyłają samych najemników spoza Yamanaka, bo szkoda by było stracić członków Rodu, co? - Dziwne dla niego było to, że tylko jedna osoba, sama przywódczyni, pochodzi z Rodu, któremu najbardziej powinno zależeć.
- Cały czas mam w głowie to, gdy Yoru powiedział, że w obozie jest szpieg. - Ściszył nieco głos i zbliżył się, aby tylko ona mogła go usłyszeć.
- Powiedz mi przynajmniej, przebadał ich wszystkich tak samo jak mnie? - Rzucił spojrzenie w kierunku wejścia do namiotu, mając na myśli pozostałych członków drużyny. Bardzo go to niepokoiło. Najemnicy z definicji służą temu, kto więcej zapłaci. Tutaj na pierwszy rzut oka było widać, że każdy z nich to silna indywidualność z charakterem, którego trudno posądzić o lojalność wobec tymczasowego Dowódcy.
- Gdyby na miejscu okazało się, że tamci o wszystkim wiedzą i czekają na nas, to co wtedy? Mamy jakiś plan awaryjny żeby przynajmniej nie umrzeć? - Im dłużej o tym myślał, tym bardziej zdawało mu się to prawdopodobne. Zawsze mogli ratować się zwykłą ucieczką, ale wizja tego, że w we wrogim obozie zamiast 15 osób będzie czekało 30 albo 50 była dla niego aż nazbyt realna.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

13 Riri nie oglądała się za wychodzącymi. Nie było w niej krztyny delikatności, nie posiadała też na podorędziu żadnego uśmiechu. Chyba była zamyślona. Zamyślona i skupiona jednocześnie. Tylko o czym myślała? Co kłębiło się pod tymi pięknymi włosami, jakie kręte linie splatały się na całość jej świata w tej jednej chwili, w której człowiek nie zdąży nawet wypowiedzieć magicznego "teraz"? Na zewnątrz słychać było odgłosy rozmów, które wolno się oddalały. Dzielił was tylko materiał namiotu, nawet jeśli gruby, przystosowany do srogiej zimy, która chłostała skórę biczem splecionym z mroźnego wiatru, to nadal było to tylko płótno. Niewiele powstrzymywało jeśli chodzi o dźwięki.
- Masz bardzo ładne włosy. To jakaś odżywka?
- Uważaj, o co pytasz. Może się okazać, że to odżywka z krwi nadmiernie ciekawskich dziewcząt.
- Albo dzikusków przywleczonych zza murów.
Nie oddalili się za daleko, nie na tyle, żeby nie było ich słychać wyraźne, bo i po co mieli iść gdziekolwiek, skoro mieliście wyjść za nimi i ruszyć ku przygodzie? Gdzie słońce zachodzi i nie wschodzi już następnego dnia. Nie miało dla kogo.
Riri albo nie zauważyła, że tutaj jeszcze jesteś, albo nie przejmowała się twoją obecnością. Czemu by miała. Kiedy nie masz nic do ukrycia i nie potrzebujesz prywatności, to, czy ktoś potowarzyszy ci jeden oddech dłużej nie stanowiło żadnej różnicy. Zawsze to raźniej - potrwać moment ciszy z kimś, komu być może przypisane będzie zginąć razem z tobą. Sięgnęła po kaburę zostawioną na jednej z półek i przypięła ją do swojego uda.
- To samobójcza misja. - Dopiero teraz na jej wargach pojawił się uśmiech, bardzo przyjemny i zupełnie nie pasujący do jej słów. Ton też nie pasował. Pastelowy, miękki, opływający miodem i mlekiem, jak cała kobieta czerpała z tej słodkiej rzeki, nie pozwalając się przesycić tym, którzy chcieli skosztować tego smaku. Prawdopodobnie niewielu skosztowało.To były jednak za wysokie progi na byle jakie nogi.
Tylko, no właśnie, skoro to była misja samobójcza i ród chciał ratować swoich, to czemu słał na śmierć jedną z Sentokich? Może Yoru miał już dość pustej laleczki i chciał się jej pozbyć? Łatwo wysnuwać wnioski i jeszcze łatwiej wytknąć palcem. Tylko, tak mi się wydaje, to chyba nie leżało w twojej naturze, co, mój Były Przyjacielu? Kobieta odetchnęła przez nozdrza, jednym ruchem wyciągając spod kamizelki lniane włosy.
- To barbarzyńskie! - Kobieta mówiła z mocnym, sogeńskim akcentem. Albo przynajmniej akcentem z tamtych okolic. Poznawałeś go bezbłędnie, wystarczająco się go nasłuchałeś podczas bitwy o Mur, w Marmurze i prze cały ten czas, który spędziłeś na terenach Uchiha.
- Widzisz? Z rumieńcem od razu ci bardziej do twarzy, pulpeciku.
- Jak śmiesz!
- Czy to moment na kisiel?
- Przebadał. Już wiemy, kto był zdrajcą. Podejrzewałam to od jakiegoś czasu. Tylko widzisz, o wiele łatwiej jest czemuś zaprzeczyć i samemu sobie wmówić, że to nieprawda, niż spojrzeć prawdzie w oczy. - Odparła bardzo gładko i spokojnie. Bez żadnego wyrazu bólu na twarzy, bez żadnego fałszywego dźwięku w głosie. Była całkowicie spokojna. Wzięła płaszcz ze stojaka i zarzuciła go sobie na ramiona, odwracając się przodem do ciebie. Na moment zamilkła, spoglądając w twoje oczy, jakby badała każdą obecną tam plamkę, każdą kreskę, kreśląc mapę tych oczu, by nie zagubić się w ich stawie. - Plan nie zakłada umierania. Jak wszyscy dobrze wiemy, praktyka lubi uciekać teorii.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#FF4040 - Kaho
color=#BFBFFF - Hana no Chi

[Seinaru]

- Samobójcza? - Powtórzył za nią Seinaru.
- To chyba należało powiedzieć dopiero po misji. - Uśmiechnął się, bo nie wziął tego za bardzo na poważnie, choć Riri nie było chyba za bardzo dośmiechu. Kei nie do końca wierzył, że posyłają ich wszystkich na śmierć, a może to samobójcza misja dla kogoś na jej poziomie? Samuraj przecież nie rozwinął nawet jeszcze skrzydeł, aby można było go oceniać. No cóż, to było w sumie już nieważne. Wszyscy byli już gotowi do drogi. Seinaru otulił się jedynie płaszczem nieco szczelniej, nałożył kaptur na głowę jeśli była taka potrzeba ze względu na pogodę i już mógł ruszać.
Przynajmniej tyle dobrego, że szpieg chyba im już nie zagrażał. Odpowiedź dziewczyny była dość mglista i niejednoznaczna, jednak Seinaru nie wydawało się, że powinien dopytywać o szczegóły w tym momencie. Wyszedł w końcu przed namiot aby dołączyć do swojej drużyny. Uspokoiło go zapewnienie, że oni również są wolni od podejrzeń o jakieś intrygi czy podwójną tożsamość. Przysłuchiwał się im, już z namiotu słyszał, że to Hana była duszą towarzystwa, prowokując każdego odważnymi wypowiedziami. Cóż, nie miał wątpliwości, że oni również zdają sobie sprawę z powagi sytuacji i zagrożenia, jakie niesie ze sobą to zadanie, a jednak byli chyba dość wyluzowani. Keia nie była jeszcze na to stać. Zamilkł trochę bardziej, martwiąc się co może ich spotkać we wrogim obozie i do czego będzie zmuszony, aby pozostać przy życiu. Mimo że starał wyrzucić ze swojej głowy obraz rozcinanego na pół człowieka kilka dni temu, to było bardzo prawdopodobne, że dzisiaj odświeży sobie pamięć.
Czekał na sygnał do wymarszu, zajął miejsce w drużynie i był gotowy do rozpoczęcia zadania.

[Shikarui]

Zapraszam -> tutaj

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Tell me it gets easier that I'll figure it out

29 Hyuga, którego spotkałeś po drodze, nie gonił cię. Minąłeś go, zostawiając w tyle błyskawicznie i tylko dwa razy jeszcze próbowała cię trafić błyskawica, która huknęła z nieba, zwalając w dół drzewa i podpalając igły i korę. Zapach iglastych drzew mieszał się z dymem i smrodek krwi, który doprowadzał do mdłości. Tutaj, gdzie mogłeś rozwinąć pełną swoją prędkość, nie przystając przy przeciwnikach, powiedzmy sobie to wprost - dla oczu Hyugi teleportowałeś się jak pojebany. W jednym miejscu byłeś, potem cię nie było, albo byłeś właśnie w dwóch miejscach na raz? Potem wszystko ucichło. Nie wyciszało się tylko dzielne, samurajskie serce, które ciągle prowadziło go naprzód.
Robiło się bezsensownie późno, zmęczenie stało odczuwalne. Ciemność zdążyła rozłożyć swoje ramiona, a czy na pewno Seinaru pamiętał drogę, którą podążali, w swojej monotonii niezmiennie stałą? Pamiętał. Miał wystarczająco wyostrzone zmysły, by widzieć drobne różnice, ale niewystarczająco wyostrzone, żeby poruszać się w ciemnościach. Nie tych całkowitych. Dlatego trzeba było utrzymać odpowiednie tempo, by zdążyć, nim czerń całkowicie pochłonie świat. Tylko jak przyśpieszać, gdy powoli rozmazuje się obraz w jedną plamę? W końcu udało mu się dotrzeć na miejsce po paru godzinach biegu, a obóz, który zostawił, nie był już tak samo senny jak wcześniej. Większość żołnierzy powracało ze swoich zadań, z wypraw. Minąłeś nawet trzyosobową grupę z tobołami na plecach, które wyglądały tak, jakby właśnie zbierały się do domu z bardzo długiej i ciężkiej wojny. Albo wędrowali do innego obozu, by wesprzeć tych, którzy tego bardziej potrzebowali. Z tego co widziałeś przez całą drogę - nikt cię nie śledził. Albo śledzili, tylko bardzo powoli. Przecież nikt tam nie był w stanie dorównać twojemu tempu poruszania się. Tak czy siak - dotarłeś do obozu. Strażnicy ani okoliczny patrol cię nie zatrzymywał, mignąłeś im tylko, znali twoją chakrę, nie mieli powodu, by zabraniać ci przejść. Heh, mogliby co najwyżej spróbować nie pozwolić ci przejść. Poparzenia na twoim ciele mocno doskwierały, dreszcze ścigały dreszcze, mięśnie bolały od długiego, wykańczającego biegu. Skóra zesztywniała od lepkiej krwi, która na tobie zastygła. Lepiej było nie spoglądać w dół, na płaszcz, by zerknąć, co się na nim zachowało z kawałków przeciętego mężczyzny. I oto jesteś - znów w obozie.
- Seinaru? Na Amaterasu! - Medyk, który miał namiot tuż przy wlocie do obozu, wybałuszył na ciebie oczy. Podszedł do ciebie szybkim krokiem. - Daj mi się obejrzeć.

color=#FFBFFF - Riri
color=#4080FF - Ogo
color=#BFBFFF - Hana no Chi