Polana na obrzeżach osady

[Uzumaki Hibana]

Patrzyła łakomie na prężnego, młodego dzika. Była głodna. Tak głodna. Rąbkiem odzienia przetarła usta, by otrzeć z nich nadmiar śliny. Gdyby była sama, oderwałaby nogę zwierzęcia i zjadłaby, choćby na surowo. Niestety, nie była sama. Nie była też, dzikuską z odległych lasów. Była królową. Tytuł zobowiązywał. Nie mogła puścić wodzy instynktom. Choć była głodna.
Spodobało jej się, jak Yasuo ją nazwał „kocią królową”. Analogia o włóczkach była bardzo trafna. Ona właśnie to robiła. Zamieniała ludzi w swoje zabawki i bawiła się nimi, póki były użyteczne. Porzucała je, gdy użyteczne być nie mogły.
W to wierzyła. Za taką się uważała. W odpowiedzi na słowa samuraja, wyniosła dumnie głowę. Wyprostowała plecy i przewróciła oczami, w wyrazie fałszywej skromności.
Prawdziwa monarchini, była nią, a władcy przynosi się podarki. Yasuo miał do zaoferowania skrzynkę pełną skarbów. Na razie wystarczy. Niechaj jednak nie myśli, że królowa sama będzie się do niej dobierać. On daruje, więc niech pociągnie swoją rolę do końca. Wierny rycerz, powracający z wyprawy, daruje swej Pani łupy wojenne. Powinien do tego klękać, a ona powinna siedzieć na złotym tronie. Wszystko powinno dziać się w pałacu.
Zamiast pałacu - polana w lesie. Zamiast tronu – stary płaszcz. Zamiast królowej – sierota. Zamiast rycerza – wędrowiec.
Zamiast złota...
-Głupi żart – skomentowała zawartość pudełka. - Co to jest? Jakieś zabawki? - Chwyciła w dwa palce jeden z dyniowych dzwoneczków i zadzwoniła nim cichutko. - Okradłeś wędrownych kuglarzy?
Bez dalszych komentarzy, pośpiesznie przejrzała zawartość pudełka. Łatwo potrafiła wyobrazić sobie spektakl z wykorzystaniem tych „osobliwych” narzędzi ninja. Bez względu na kolor i materiał – broń, to broń. Bez zastanowienia zgarnęła wszystkie senbony. Dzwoneczki, może nie były bronią, ale ona była kobietą i zwyczajnie jej się podobały. Pozostały shurikeny. Również chciała je sobie zatrzymać, lecz przypomniała sobie o towarzyszu. To Yasuo znalazł skrzyneczkę. Coś mu się więc należało. „Przyjaciel to wróg, który się jeszcze nie ujawnił”, a uzbrajanie wroga to głupota. Mimo to, Hibana postanowiła zaryzykować i powierzyć samurajowi te parę shurikenów. Wszak, rycerz i tak nie będzie wiedział co z nimi zrobić. Walczył mieczem, broń rzucana nie była w jego stylu. A, i jeszcze cukierek. Wahała się. Lubiła słodycze, ale powinni się podzielić „pół na pół”. Powinna mu go oddać. Wzięła przedmiot sporu – jej wewnętrznego – i obracała go przez chwilę w palcach. Widać było, że nie chce się z nim rozstawać. Wyraźnie to okazywała. Wręcz teatralnie. Ostatecznie, rzuciła cukierek Yasuo, z wyrazem dumy na twarzy. Jakże protekcjonalnie.
Pozostałe przedmioty owinęła w materiał i schowała za pazuchą.
Prezent niezbyt przypadł jej do gustu, jednak nie na tyle, by wieszać Yasuo. Śmierć samuraja byłaby ogromną starą. Przynajmniej na razie, był jej potrzebny.
Odłożyła pudełko i spojrzała na rycerza. Wyglądał na zmęczonego. Napracował się. Co by nie mówić, swoje zrobił. Przyniósł jej dzika, a nawet drewnianą skrzyneczkę. Obie te rzeczy, choć należały do niego, powierzył jej decyzji. Bez słowa sprzeciwu, pozwolił jej zabrać część przedmiotów. Wrócił z obiecanym dzikiem, choć wiązało się to – zapewne – z niemałymi problemami.
Była jego królową, a on jej rycerzem. To były jego obowiązki. Nie powinno jej to dziwić. Nie powinien żądać za nie zapłaty, czy podzięki. Powinien być szczęśliwy, że w ogóle może jej służyć. Błogosławić dzień, w którym pozwoliła mu na siebie patrzeć. Dziękować Bogom, że w ogóle się do niego odzywa.
Był jej rycerzem, ale nawet pies Cię opuści, jeśli nie dasz mu jeść. Yasuo zasługiwał na nagrodę, a przynajmniej powinien jakąś dostać, żeby mieć motywacje do dalszej pracy – dla niej.
-Yasuo – wyszeptała swoim kobiecym, zalotnym głosem. Poprawiła pozycje i sięgnęła po swój najładniejszy uśmiech. - Dziękuję. Dobrze się spisałeś.
„Dobry Yasuo, dobry. Masz marchewkę.”
Niech wie. Niech się cieszy. Niech przynosi więcej dzików i prezentów.
Dzik. Trzeba by go sprawić. Hibana miała doświadczenie w skubaniu ptactwa i obdzieraniu zajęcy ze skórek, lecz dzik... Nigdy tego nie robiła. Nigdy by sama nie polowała na tak duże zwierze.
-Jestem przekonana, że Ty to zrobisz najlepiej – kolejna marchewka dla samuraja. Mówiła słodkim głosem. Starała się sprawiać dość nieporadne wrażenie i skłonić Yasuo, by wziął na siebie, tę najobrzydliwszą z części jedzenia. Niech jeszcze raz wybawi ją z opresji. Hibana uśmiechnęła się po raz ostatni. Zmieniła wyraz twarzy. Postanowiła przypomnieć Yasuo, że poza marchewką, istnieje tez kij. - Tylko się odsuń – dodała szorstkim głosem. - Nie wybaczę Ci, jeśli zachlapiesz mnie krwią.

[Yato]

PRZYBYŁ Z

Nieduża, ale piękna oddalona o kilkadziesiąt kroków od najbliższych zabudowań w osadzie polana. Znajdujące się tu osoby mogą się czuć jak w domu, domu z zieleni, który zamieszkiwany jest przez najróżniejsze owady, robaki i inne insekty które wiedzą, że nie spotka je tutaj żadne niebezpieczeństwo. Latem polanę okrywa soczysta zieleń liści drzew. Wydeptana w środku, w kształcie owalnym, otoczona różnymi drzewami, głównie liściastymi. Drzewa strażnicy polany, bowiem stoją jeden za drugim, na baczność, jakby broniły wejścia na polanę. Wyścielona dywanem miękkich traw przeplatanych żółtymi nitkami jaskrów oraz białymi plamkami pachnących rumianków. Nieopodal znajdowały się krzewy owocowe, skrzętnie skrywające granatowe jagódki.

Tak mniej więcej przedstawiane mu tę miejscówkę. Do tego dodawane, że tu cisza i spokój. Na nieszczęście kiedy Yato wkroczył na polane ta była już zajęta przez jakąś osobliwą parę najwyraźniej czymś zajętą. Kobieta nie wyglądała na dużo starsza od niego, Czarnoelosa ubrana również na czarno z pokrowcem na nodze. Jej Towarzysz z gola zdawał się być równy wiekiem Yato tyle że był bardzo. Judy jak na swój wzrost. Miał też brązowe włosy. Ciekawy był zaś jego ekwipunek. Ta katana i cała reszta zdawała się wskazywać, że Yato ma do czynienia z samurajem. Tak czy inaczej nigdy wcześniej nie widział tej dwójki, zaś oni nie zdawali się być na rabdce. Czyżby knuli coś przeciw rodowi Aburame? By im nie przeszkadzać chłopak schował się w krzakach i obserwował ich poczynania będąc gotowym na wszystko, gdyby go wykryto.

[Yasuo]

A więc te małe dynie to były po prostu dzwoneczki... Ich dźwięk jakoś tak na mnie podziałał. Fajna zabawka, to prawda. Urocza muzykantka. To też prawda. Gdyby Królowa Jesieni trochę poćwiczyła, to z pewnością mogła by oczarować niejednego słuchacza tą swoją grą na dzwoneczkach. Z moich ust nie schodził uśmiech. To było nawet zabawne. Nie wiedziałem co jest w tej skrzyneczce, a dałem ją swojej towarzyszce jako prezent. Ta pewnie liczyła na wielkie skarby... A tu takie coś. Trochę niefart, ale za to było zabawne. Nawet wymyśliłem kolejny dowcip, który być może rozbawi moją Królową.
- Wybacz, o Wielka Królowo Jesieni. Jednak trochę brzydzę się złodziejstwem. Nikogo nie okradłem. Po prostu to znalazłem. - Rozłożyłem ręce w geście bezradności. Tak trochę byłem bezradny. Nic nie mogłem poradzić na to, że taki, a nie inny podarek dostała Hibana. - Poza tym, świetnie Ci idzie gra na tych dzwoneczkach. Nie myślałaś o tym, żeby iść w ślady Kane i zacząć muzykować? Na pewno wiele osób przychodziłoby na Twoje występy!
Ale przecież coś wspominałem o jakimś kawale? Zaraz go opowiem, ale najpierw wspomnę, że wziąłem od Królowej to co mi zostawiła. 10 shurikenów i ten cukierek, z którym nie chciała się rozstawać. Jednak rozstała się z nim. Dla mnie. Wzruszające. Naprawdę wzruszające. Skinąłem tylko głową w geście podziękowania. Jednocześnie obiecałem sobie, że nie zjem tego cukierka bez konsultacji z moją towarzyszką. Po prostu wezmę go na przechowanie i być może kiedyś też jej go podaruję. Wtedy kiedy nie będzie się tego spodziewać, bo będzie myślała, że na pewno zjadłem go ze smakiem. Wtedy ją pozytywnie zaskoczę. Schowałem te przedmioty do swojej torby. Stwierdziłem, że jednak nie ma sensu na siłę ich do plecaka pakować.

  Ukryty tekst

- Nie sprawdzałem zawartości tego pudełka zanim Ci go nie podałem. - Zacząłem swój kawał. - Jednak niesamowicie się cieszę, że nikt tam nie nasrał. Wtedy miałbym już u Ciebie totalnie przerąbane, nieprawdaż?
W porównaniu ze skarbami, których się spodziewaliśmy, w pudełeczku naprawdę było gówno. Tylko takie bardziej urocze. Dlatego właśnie wpadłem na taki, a nie inny dowcip.
Wysłuchałem reszty tego co ma mi do powiedzenia. Pięć słów, które naprawdę na mnie podziałały, padło z ust tej kobiety. Żeby tylko była jasność. Jestem samurajem. Staram się być człowiekiem skromnym i służyć innym. Przynajmniej tak nakazuje kodeks bushido. Jednak... jaki mężczyzna się nie cieszy, gdy kobieta go chwali.
"Yasuo. Dziękuję. Dobrze się spisałeś."
Te słowa ciągle chodziły mi po mojej głowie, będąc ciągle wypowiadanymi głosem Królowej. No może przez jakieś 30 sekund. Całkowicie się w tych swoich głupich myślach zatraciłem. Przez 30 sekund byłem nieobecny. Mogłem dać sobie głowę uciąć, że się strasznie czerwieniłem. Nie wiedziałem czy tak w istocie było. Nie widziałem swojej twarzy. To Królowa Jesieni ją widziała i to ona widziała czy się czerwienię czy nie. Ale generalnie rzecz ujmując, było mi naprawdę miło. Taki był jej plan, nieprawdaż? Nie wiedziałem co o mnie myśli. Nie wiedziałem, że jeno chce mnie wykorzystać. Czy by mi to przeszkadzało? To zależy pewnie od sposobu wykorzystania, jeśli wiecie co mam na myśli. Nic zboczonego oczywiście, Wy, zboczuchy!
- Dzięki. To miłe, co powiedziałaś. Ty także dałaś sobie radę. Ognisko jest piękne. Jak tego dokonałaś? Uwolniłaś płomień swoich oczu i rozkazałaś mu zapalić drewno?
Uśmiechnąłem się ponownie. Kolejny udany dowcip, nieprawdaż?
"Więc co z tym dzikiem?" - To jedno pytanie sprawiło, że znowu miałem pełne ręce roboty. Jednak wiedziałem od samego początku, że to ja będę tym, który się tym zajmie. W sumie taki też miałem plan. Królowa Jesieni liczyła na mnie. Ona była pewna, że sobie poradzę. Jedyne czego nie chciała, to krwi na swoim ciele i ubraniu. Odszedłem na odpowiednią odległość i wiedziałem, że to ja będę tym, który się pobrudzi. I teraz wejdź z całymi zakrwawionymi rękami do miasta i tłumacz się strażnikom, że to krew dzika... Może Cię nie powieszą za tego kupca, który został zabity ostatniej nocy. Kolejna z najgłupszych i najdurniejszych śmierci w życiu. Ale co poradzić?
- Robiłem to dwa razy w życiu i jeszcze nie mam wprawy w skórowaniu dzików. Więc nie miej do mnie pretensji jak zamiast soczystych kawałków mięsa wyjdzie jakaś drobno siekana karma dla psa. Albo dla kota...
Kolejny żart. Nie no. To trochę prawda była. Królowa Jesieni bardzo mi kota przypominała. No i chyba była głodna. Więc nawet kocią karmę pewnie by zjadła. Ja jednak nie byłem taki. Zamierzałem dać z siebie wszystko i jeszcze więcej. Zamierzałem zrobić to tym razem dobrze. Wbiłem nóż. Pierwsze krople krwi bryznęły na moją zbroję. Przeciągnąłem. Krew na rękach. Póki co jeszcze nie moja własna, ale ryzyko skaleczenia zawsze istniało. I tak sobie ciąłem i ciąłem. Starałem się ciąć wzdłuż ścięgien. Pół godziny, może godzinę... tyle pewnie mi to zajęło. Pół godziny, czy godzina głodowania więcej. Byłem jednak skupiony. Po tym czasie dzik został pozbawiony skóry. Co prawda leżał teraz w jakichś 10 kawałkach, ale skóry nie było. Kawałki idealne do tego, żeby nabić je na patyk i upiec nad ogniskiem leżały sobie na trawie... Szkoda tylko, że nie miałem gdzie umyć rąk. Wytarłem je w swoje spodnie tak dokładnie jak potrafiłem.

Hibana:

  Ukryty tekst

Yato:

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Yasuo był zabawny. Pewnie dlatego nawet go trochę polubiła. Zabawny, nie dowcipny. Jego żarty może nie były zbyt wysokich lotów, ale te próby były wprost przezabawne.
Samurai porównywał ją do kota, ona również miała dla niego zwierzęcy odpowiednik: psa. Małego, uroczego i zabawnego pieska – szczeniaczka. Tak właśnie go widziała, ale nie zamierzała mu o tym mówić. Mógłby się jeszcze obrazić i ją zostawić. Co by zrobiła, bez swego „łowcy dzików”?
Jego dowcipy nie były zabawne – nie, ani trochę, za to on, je opowiadający – tak, przezabawny.
Tylko się uśmiechnęła i pokręciła głową. Resztę wypowiedzi, zwyczajnie zignorowała. Yasuo był jej rycerzem, a może nadwornym błaznem? Ludzkie analogie niezbyt mu pasowały - i dlatego był psem. Obroni, przyniesie zdobycz, rozbawi, a w zamian wymaga jedynie pochwały. Wiedziała o tym, więc to zrobiła. Pochwaliła go. Zadziałało lepiej niż sądziła. Widziała jak się czerwieni, a gdyby – jak na psa przystało – posiadał ogon – merdałby nim, jak oszalały.
Ponownie pokręciła głową.
Lecz nie poddała się jego pochwałom. Nie była pewna, czy stosuję wobec niej tę samą taktykę, czy zwyczajnie próbuje być miły. Spojrzała kątem oka, na swego pupilka. Na ten szczery uśmiech i niewinnie, śmiejące się oczy – próbował być miły. Najeżyła się jednak, gdy spytał o rozpalenie ogniska. Czerwone włosy i złote oczy, dość jednoznacznie sugerowały, jakiej natury chakra płynęła w jej ciele, ale Yasuo nie musiał o tym wiedzieć. Więcej - nie może o tym wiedzieć. Przypomniała sobie, jak podczas rozmowy z Kane wyznał, że jego zbroja nie jest odporna na ogień. Ciekawe, czy poczułby się zagrożony wiedząc, że ten najdzikszy z żywiołów – płynie w jej żyłach?
-Tajemnica – wyszeptała słodko, kładąc palec na wargi.
Może być jej ukochanym szczeniaczkiem, ale powinien znać granice. Nie zamierzała wyznawać mu swego imienia. Nie opowie mu swojej historii. Nie zdradzi pochodzenia. Nigdy nie zdradzi swych umiejętności!
Mógł zdobyć dla niej dzika, a choćby i całe skarby prowincji, ale wciąż pozostawał „obcy”. Nadal się go obawiała i niezbyt mu ufała. Był mężczyzną. Obcym mężczyzną.
Yasuo wręcz przeciwnie. Sprawiał wrażenie bardzo otwartego. Szybko zaprzyjaźnił się z Hibaną, a nawet trochę do niej przywiązał. Był jej wierny. Dbał o nią i dzielił się tym, co miał. Jak z najlepszą przyjaciółką.
A może to tylko taka gra? Może był jaszcze sprytniejszy, od niej? Westchnęła. Grunt, że – bez słowa sprzeciwu – zgodził zająć się dzikiem. To było nawet zastanawiające. Spodziewała się nieco innej reakcji, na zrzucenie na niego najbrudniejszej roboty. Jakiegoś oporu, buntu, czy choćby niezadowolenia. Nic. Posłuszny, jak pies. Gdyby to on kazał jej sprawiać zwierzynę – z pewnością podniosłaby sprzeciw. Długo by się kłóciła, a po wszystkim - nie odeszłaby na bok. Zostałaby – możliwie blisko – nawet nie próbowałaby uchronić go przed bluzgającą krwią. „Jeśli ja mam być brudna, to on też”, tak by zapewne myślała.
Taka już była, ale Yasuo nie był nią.
Kolejne żarty brzmiały już tylko jak niepotrzebne szczekanie, a ona była głodna.
Przyciągnęła kolana do klatki, równocześnie podpierając na nich brodę i w milczeniu przyglądała się pracy samuraja. Polało się trochę krwi, ale nie zrobiło to na niej żadnego wrażenia. Yasuo wyglądał jakby wiedział co robi. Cóż, za bardzo go zepsuć nie może, więc niech się bawi. Nieodpowiednie pocięcie mięsa, nie zmieni jego smaku, a przynajmniej nie na tyle, by Hibana wyczuła tę różnice.
Kiedy Yasuo skończył, wzięła w ręce parę naostrzonych patyków i podeszła do niego. Spojrzała krytycznym wzrokiem na poćwiartowane szczątki dzika.
-Całkiem nieźle – skomentowała oschłym i wyniosłym tonem. Przeniosła wzrok na jego zakrwawione ręce. - Tylko mnie teraz nie dotknij.
Klęknęła przy nim i położyła na ziemi przyniesione patyki.
-Upieczemy go na tym – powiedziała i nabiła pierwszy kawałek mięsa na prowizoryczny szpikulec. Tak samo drugi i trzeci. Kładła je na ziemi - „W ogniu i tak, się oczyszczą”.
-Nie skończyliśmy naszej rozmowy – zaczęła cichutko, gdy drewniana dzida przeszywała czwarty kawałek, soczystego mięsa. - Mówiłeś, że jesteś poszukiwaczem przygód. Powiedz, dlaczego zdecydowałeś się na takie życie? Ciekawi mnie to.
Nie skłamała. Naprawdę była ciekawa. Dlaczego ktoś, z własnej woli, postanawia skazywać się na życie w drodze? Po co iść, kiedy ma się gdzie wracać?
Nie rozumiała tego. Zawsze żyła przekonaniem, że gdy będzie miała dom – nie opuści go, aż do śmierci. Nie pojmowała, jak można dusić się żyjąc w jednym miejscu. Gdyby ona miała dom...
Dłonie bezlitośnie przebijały włókna dziczych mięśni, a ogniste oczy wpatrywały się w samuraja – wyczekując odpowiedzi.

[Yato]

Yato obserwował ową dziwną parę przez dłuższą chwilę. Wbrew jego oczekiwaniom tych dwoje nie stanowiło żadnego zagrożenia. Ot zwyczajna para. Zakochanych? Kochanków? A może to tylko jakieś młode małżeństwo które mile chciało spędzić ten dzień. Prawdę powiedziawszy nie interesowało go to zupełnie. Nie chcąc przeszkadzać młodym ich uroczej schadzce najciszej jak tylko to było możliwe, dbając o to, by pod jego stopami nie trzasnęła nawet najmniejsza gałązka wycofał się nieco głębiej w las by okrążyć polankę bardzo szerokim łukiem.Tych dwoje nie było jakimś szczególnie interesującym obiektem badań. Yato nie lubił marnować swojego czasu. Owszem zdarzały mu się chwile kiedy nie miał ochoty na nic i właściwie całymi dniami wylegiwał się na kanapie. Dziś jednak, by ochlonąć z trseiących go emocji postanowił przejść się nieco. Okrążywszy więc polankę ruszył szybkim krokiem w dalszą drogę.


ZT

POSZEDŁ DO

[Yasuo]

Hibana nie zamierzała zdradzać mi swoich sekretów. To było zrozumiałe. W końcu w tym brutalnym świecie jest taka zasada, że im mniej ludzie wiedzą o nas samych, tym mniejsza szansa, że ktoś to wykorzysta. Gdybym wiedział, że w żyłach Królowej Jesieni krąży ognista chakra, to czy bym się jej bał? Czy teraz się jej boję? Niekoniecznie. Po prostu dlatego, że jej zaufałem. Dziewczyna miała dużo okazji, żeby - chociażby z zaskoczenia - mnie ukatrupić. Nie zrobiła tego jednak. Nie myślałem o tym jednak, bowiem instynktownie czułem, że nic mi przy niej nie grozi. Czy mój instynkt jednak mnie nie zawiedzie? A może wręcz przeciwnie i Królowa Jesieni okaże się moim katem? Śmierć z ręki dziewczyny, której zaufałem i która okazała się "zimną suką", też do najmądrzejszych śmierci nie należała. Jednak tej śmierci nawet - jak już mówiłem - nie brałem pod uwagę. Nie zastanawiałem się nad tym rodzajem. Nawet mi do głowy nie przyszło, że kobieta może mi coś złego zrobić. Być może byłem naiwny, ale trudno. Może dlatego, że rzuciła na mnie jakiś urok i byłem po prostu zauroczony? Nie byłoby to dziwne. Była kotem, a kot jest najlepszym przyjacielem każdej czarownicy. A może czarownicą we własnej osobie? A może dlatego, że zwyczajnie - gdyby nie ona - to nie mielibyśmy patyków i ogniska? Może po prostu to dzięki niej będę mógł zjeść ciepły posiłek?
Później jednak Królowa Jesieni powiedziała coś, co mnie naprawdę zaciekawiło i trochę nawet rozbawiło. Oczywiście to, że znowu jej ton stał się wyniosły i oschły i chociaż jej słowa, które wypowiada się w pochwałach, lecz w tej chwili brzmiały jak naprawdę mocny sarkazm, to już pominąłem. To co powiedziała później było naprawdę ciekawe i zabawne. Wytarłem swój kunai w spodnie i schowałem go do torby. Nie był do końca czysty, ale nic nie szkodzi. Kiedyś myślałem, że nigdy tego noża nie użyję, bo po co, skoro mam miecz? Ale jednak w niektórych sytuacjach był nawet przydatny... Ale wracając do Królowej Jesieni.
- Mówisz, że mam Cię nie dotykać, co? - Zapytałem z widocznym rozbawieniem. - Po co miałbym to robić? Jestem samurajem i szanuję każdą kobietę. Nie jestem obleśnym, zboczonym i napalonym wieprzem, który wykorzystuje każdą napotkaną niewiastę. Dlatego, mogę Ci przysiąc na swą dumę samuraja, święty kodeks Bushido i na wszystkich bogów, którzy królują w niebiosach, że nigdy Cię nie dotknę, jeśli mi na to nie pozwolisz. Bez względu na to czy będę miał krew na rękach czy nie.
Jak będę kiedyś, za 50 lat opowiadał tą historię wnukom, to pewnie zapytają: "Czemu jej słowa tak Cię rozbawiły, drogi, kochany dziadku Yasuo?" Pewnie odpowiem im, że nie wiem. Być może te słowa rozbawiły mnie dlatego, że nie spodziewałem się, że w ogóle Królowa Jesieni mogła pomyśleć, że chciałbym ją obmacywać. Szczerze mówiąc, sam nie wiem. Nie była w końcu jakaś najbrzydsza, a ponadto była naprawdę sympatyczna. No i w ogóle była przy mnie i chciała zostać, przynajmniej do wiosny... A może wręcz chciała być "dotknięta" przeze mnie jak już moje ręce będą czyste? Oczywiście w sensie fizycznym, bo w sensie duchowym, moje ręce już raczej nigdy takie nie będą. Tej krwi nie da się zmyć. Wiele osób umarło od mojego miecza. Zbyt wiele. Czy Królowa Jesieni pokochała swojego rycerza? To byłoby nawet zabawne. Pewnie dlatego z trudem powstrzymywałem śmiech...
- A nawet jeśli mi pozwolisz, to nie wiem czy to zrobię.
Tak... nie wiedziałem. Była jeszcze Yuka. Nie widziałem jej już niemalże od roku czasu, ale ciągle nie potrafiłem o niej zapomnieć. Pokochałem ją od razu jak tylko ją zobaczyłem. Czy byłbym w stanie pokochać inną? Tą, która mi towarzyszy? Nie wiem. To było bardzo ciężkie, egzystencjalne pytanie. Po co się takimi pytaniami zamęczać, kiedy soczysty dzik czeka, a w brzuchu burczy?
Skinąłem tylko głową. Oczywiście widziałem te prowizoryczne dzidy. Wiedziałem, że mają nam służyć do przyrządzenia jedzenia. Moja towarzyszka przebijała nimi kawałki mięsa. Jednak coś się w niej zmieniło. Wydawała mi się teraz trochę bardziej dzika niż na samym początku. Bezlitośnie przebijała te kawałki mięsa. Tak jakby coś jej złego ten dzik zrobił. A może ja zrobiłem? W każdym bądź razie, w międzyczasie zadała pytanie. Dość ciekawe zresztą. Powód opuszczenia przeze mnie domu, co? Powód zostania wędrowcem? Strasznie trywialny i być może głupi. Jednak nie zamierzałem kłamać.
- Mam brata bliźniaka. Nazywa się Gansuo. Byliśmy strasznie podobni i w wiosce bardzo często mylono nasze imiona. Dlatego postanowiliśmy, że oboje opuścimy rodzinny dom i udamy się w dwie strony świata. Wtedy już nikt nas nigdy nie pomyli. Tak to się zaczęło. Później zacząłem pomagać ludziom w potrzebie. Na początku bardzo niechętnie brałem od nich pieniądze. Jednak po pewnym czasie stwierdziłem, że ja także muszę się jakoś utrzymać. I tym właśnie sposobem zostałem najemnikiem. Nie krzywdzę jednak tych, którzy na krzywdę nie zasługują. Podsumowując, moja praca w dużej mierze polega na ściganiu przestępców i pomaganie ludziom w innych przyziemnych sprawach. A jak ktoś chce mi za to zapłacić, to przyjmuję zapłatę. Jeśli nie, to nigdy o nią nie proszę.
Oczywiście nie znałem historii Hibany, ani tego, że nazywa się "Hibana". Nie znałem jej umiejętności. Nawet nie wiedziałem czy jakieś posiada. W końcu mogła rozpalić ognisko zwyczajnym krzesiwem. Jednak jej historia, w porównaniu do mojej, jest strasznie nieprzyjemna. Nie miałem świadomości, że w tym momencie najprawdopodobniej mocno dziewczynę raniłem. Nie miałem świadomości, że moje słowa mogą wywołać wybuch. Wybuch gniewu... I oby tylko gniewu, bo z ogniem mam marne szanse.
- To w zasadzie tyle. Teraz już jestem przyzwyczajony do takiego życia i szczerze mówiąc, nawet mi odpowiada. Czy chciałbym coś zmienić? Gansuo pewnie już się ożenił, wybudował dom, służy jakiemuś potężnemu daimyo i oczekuje dziecka. Może pójdę w jego ślady? Kto wie?
Chociaż tak na prawdę przez jakieś 2 lata nie miałem z bratem kontaktu. Nie wiedziałem czy to co mówię jest prawdą. Zakładałem, że jest. Nie wiedziałem nawet czy ukochany Gansuo jeszcze żyje. Zakładałem, że tak. Chciałem w to wierzyć. Braterska miłość jeszcze nie umarła, bo nie umrze nigdy. Ale przyznam się szczerze, że taki styl życia miał sens. Jako "bezdomny" podróżnik bardzo często musiałem wynajmować sobie pokój w jakiejś karczmie, a to było kosztowne. Dodatkowo wędrówki także były kosztowne. Być może... gdybym osiadł w jednym miejscu i znalazł osobę, która będzie mi regularnie płacić... to bym był bogatszy? Naprawdę warte przemyślenia. W końcu mieszkanie we własnym domu za darmo było na pewno bardziej opłacalne niż wynajmowanie pokoju w karczmie...
- Czy odpowiedziałem na Twoje pytanie? - Zapytałem w końcu. - Jeśli tak, to może Ty także mi na to samo pytanie odpowiesz, hm? Chciałbym poznać Twoją historię.

Dobra, to co? XD Szukamy sędziego do naszej walki? :V

I w sumie nie wiem jaki masz pomysł na pieczenie tego dzika. Chcesz go upiec jak kiełbaskę nad ogniskiem czy jakiś prowizoryczny ruszt zrobić?

[Uzumaki Hibana]

To, że męskie pojmowanie świata, różni się od kobiecego, jest oczywiste, jak następstwo nocy po dniu. Ale co z tego? Mężczyźni i tak, zawsze będą mówić, że nie rozumieją kobiet, a kobiety, że pojmują mężczyzn. Tak było i w tym przypadku. Hibana wiedziała, że Yasuo nie myśli, jak ona. Rozumiała, że inaczej patrzą na pewne sprawy, i że nie zawsze zdołają się porozumieć. Nie oznaczało to jednak, że jedno z nich było głupsze, od drugiego. Myśleli inaczej. Nie lepiej, czy gorzej. Inaczej.
Samurai – jakby czytał jej w myślach – postanowił potwierdzić jej tezę i wygłosić przemowę na temat dotyku. W obliczu męskiego głosu, kobieta jedynie podparła głowę na dłoni. Patrzyła na Yasuo, jak na głupiego i sama miała dość głupi wyraz twarzy. Oczy miała szeroko otwarte i wolno kręciła głową z niedowierzania.
-O czym Ty mówisz? - Zapytała w końcu.
Zaczęła się zastanawiać, czy na pewno dobrze się wyraziła. Może się przejęzyczyła? - Nie chciałam tylko krwi, na swoim ubraniu. Mężczyźni... Zawsze tylko o jednym.
Zaraz „wykorzystać”, to już nie można wziąć kobiety za rękę, czy klepnąć ją w ramie? Tak zwyczajnie, ludzko, po przyjacielsku. Widać, że mężczyźni mają tylko jedno skojarzenie z „dotykaniem” kobiet. Hibana nie wzięła tego pod uwagę, gdy prosiła, by jego brudne dłonie nie zetknęły się z jej – w miarę jeszcze – czystym ubraniem. Nie rozumiała Yasuo. Po tym zdaniu należałoby spodziewać się buntu. Przecież pobrudził sobie dłonie, przygotowując dla niej kolacje. Dla niej. Gdyby to ona była na miejscu Yasuo, pewnie wstałaby teraz i – za wszelką cenę – usiłowałaby ochlapać go krwią. Przecież właśnie „napluł jej w twarz”, a właściwie - ona jemu. Nie rozumiała, jak mężczyzna może puścić płazem taką zniewagę? Nie pierwszy raz zresztą. Yasuo może i był samurajem, ale każda cierpliwość kiedyś się kończy. Coraz bardziej kusiło ją, by znaleźć tę granice.
Historia Yasuo jej nie zirytowała. Jedynie jeszcze bardziej posmutniała. „Bo mylono mnie z bratem”, aż tak niewiele człowiekowi trzeba, by zostawić dom? Była nieco rozczarowana, lecz nie zła. W ogóle rzadko się gniewała, i nie było w tym niczego dziwnego. Ciężko jej było zadbać o dobre wyżywienie. Po co więc, marnować tak cenną energie, na niepotrzebny gniew? Głupota.
A jednak się uśmiechnęła. Yasuo sam wybrał takie życie. Biedne i niebezpieczne. Jeśli więc, miała wcześniej jakiekolwiek wyrzuty sumienia, za to jak go traktuje, to właśnie straciła je bez reszty. Sam wybrał taki los.
Ona sama, nie miała zamiaru mu o sobie opowiadać. Kuć go w oczy, swą tragiczną historią. Jej przeszłość, jej sprawa.
Tym czasem, samurai opowiadał dalej. Tym razem o swoim bracie.
-Dziecka? To ile Ty masz lat?- Zawołała zdziwiona. Skoro jego bliźniaczy brat mógł spodziewać się potomka, to znaczy, że i Yasuo był już w tym wieku. Pokręciła głową z niedowierzaniem. Sadziła, że jest nieco młodszy.
Ostatni patyk przebił się przez dziczy mięsień, wciąż nie potrafiła uwierzyć, że wystarczyła mu taka błahostka, by opuścić rodzinny dom. Zebrała szpikulce, wstała, odwróciła się do Yasuo plecami i skierowała twarz w stronę ognia.
-Hmmm... No, powiedzmy. – Nie. W żadnym wypadku, nie odpowiedział na jej pytanie. Jednocześnie rozumiała, że nie znając jej sytuacji, Yasuo nigdy nie zdoła jej odpowiedzieć. Zresztą, nawet gdyby poznał jej historie. Czy mógłby jej wytłumaczyć, dlaczego porzucił to, co ona straciła?
-Ja? - Powtórzyła, gdy Yasuo zapytał o jej historie. - Cóż, podobnie jak Ty. Jestem podróżnikiem – skłamała. - Jak już wspominałam, przybyłam do Kaigan, by zobaczyć morze. Nigdy wcześniej go nie widziałam – znowu skłamała. - Później, zapewne wrócę do domu – kolejne kłamstwo. - Nie mam wiele pieniędzy, a nie umiem zarabiać w drodze, jak Ty – bzdura. - W domu czeka na mnie rodzina i praca, więc wrócę tam, gdy tylko nacieszę oczy – kłamstwo, kłamstwo, same kłamstwa. Ta kobieta, każdym krokiem i słowem, mijała się z prawdą. Taka już byłą jej natura. Można by odnieść wrażenie, że dostałaby ciężkiej gorączki, gdyby choć raz powiedziała całą prawdę. Nie tylko część. Nie tylko to co „teoretycznie było prawdą”. Całą, prawdziwą, najprawdziwszą prawdę. O sobie, o swoim domu, o swoich zamiarach i podejściu do ludzi. Czy Yasuo wciąż chciałby z nią zostać? Szczególnie teraz, gdyby zrozumiał, że niemal wszystko co mówiła, było kłamstwem? Wolała nie sprawdzać.
-Chodź – powiedziała dźwigając w rękach ich kolacje i kierując kroki ku ognisku. - Pomożesz mi.

[Yasuo]

Tak, byłem głupi. Jak mogłem w ogóle pomyśleć, że Królowa Jesieni myśli, że chcę jej zrobić jakąś krzywdę. To pewnie różnice w pojmowaniu świata... Mi rzeczywiście tylko jedno kojarzyło się z dotykiem. To znaczy, nie tylko jedno, ale głównie to jedno. Przecież gwałty na świecie się zdarzały. Przerażone ofiary czasem krzyczały "Nie zbliżaj się! NIE DOTYKAJ MNIE". Pomyślałem, że o coś w tym stylu chodzi mojej towarzyszce. Myliłem się. Dawała mi to jasno do zrozumienia. Jej głupkowaty - bez obrazy - wyraz twarzy mówił sam za siebie. Patrzyła na mnie jak na idiotę. Trzeba było szybko zdementować te plotki. To było jedno wielkie nieporozumienie.
- Dobra, dobra. Nie było tematu. Nie będę Ci brudził ubrania. Przysięgam.
Uśmiechnąłem się. W sumie to mówiłem prawdę, chociaż nie do końca. Gdybym trochę dłużej się z nią znał i wiedział, że nie ucieknie od razu ode mnie, to dla żartu być może bym dotknął to jej ubranie. Bo po co niszczyć przyjaźń, a może nawet miłość, dla jednego ubrania, które i tak trzeba będzie wyprać w niedalekiej przyszłości. Teraz jednak było inaczej. Przysięgałem więc. Znowu przysięgałem, chociaż sprawa dotyczyła czegoś naprawdę trywialnego. Z drugiej jednak strony, co te biedne ubranie winne? Chyba można mu odpuścić. Nie uważałem też, że Hibana napluła mi w twarz. Bo niby jak? Fizycznie nie miałem jej śliny na twarzy. Ktoś o dziwnych fetyszach pewnie powiedziałby, że to szkoda. Psychicznie też nie czułem się jakiś opluty. Niby jak? Czym mogła mnie urazić? Tym, że to ja miałem sam przygotowywać dzika? Przecież ona też miała w tym udział. Ja dostarczyłem mięso. Ona rozpaliła ognisko i naostrzyła kijki. Byliśmy kwita. Przynajmniej takie miałem zdanie w tej sprawie. A tekst z krwią... Bardzo naturalny. Co w tym dziwnego, że ktoś zamartwia się o swój ubiór. Ja nie miałem co prawda takich zmartwień, ale to kobieta, a one czasem tak mają. Eh... szowinistyczna świnia ze mnie, prawda? Z drugiej jednak strony, wejście w zakrwawionych ciuchach do miasta nie było zbyt rozsądne. Podobnie w zakrwawionych rękach.
Królowa Jesieni posmutniała. Widziałem to dokładnie. Zacząłem się zastanawiać. Dlaczego to zrobiła? Czy czym ją uraziłem? Powiedziałem albo zrobiłem coś nie tak? Instynktownie zadałem więc pytanie:
- Co się stało? Dlaczego jesteś smutna?
A może wcale smutna nie była? Może po prostu miała taki wyraz twarzy? Ludzie czasem robią różne miny w różnych sytuacjach. Wysłuchałem odpowiedzi (jeśli taka została udzielona), a następnie kolejnego pytania. Tym razem o mój wiek. Podobno mężczyźnie nie wypada pytać o wiek kobiety, ale odwrotnie to jest dopuszczalne... Chyba. A może nie?
- Eh... Ta Twoja cholerna przewaga płci - Zacząłem. - Podobno mężczyznom nie wypada pytać o wiek kobiet, ale odwrotnie to już tak, co? Ale dobra, odpowiem. Póki co, jeszcze 19. Nie wiem czy Gansuo jest ojcem, ale nie zdziwiłbym się jakby tak było. Jeśli nawet, to z pewnością jego dziecko ma maksymalnie parę miesięcy. Bardziej prawdopodobne jest jednak to, że jego ukochana - nawiasem mówiąc, nie wiem czy taką posiada, czy nie - jest dopiero w ciąży, a dziecko jeszcze się nie urodziło. I równie prawdopodobne jest to, że Gansuo jest ciągle kawalerem i nie spodziewa się dziecka. Tak w skrócie. Nie miałem z nim kontaktu od dwóch lat.
Cóż, w końcu przyszła pora na odpowiedź Hibany dotycząca jej motywów. Coś mi się tutaj nie zgadzało. Królowa Jesieni na pewno podróżowała dużo dłużej niż ja, a mimo to jedynym jej celem było zobaczenie morza. Podróż z najbardziej odległych terenów na naszym kontynencie to jakiś miesiąc, może dwa. Góra trzy. Nie wiedziałem dokładnie. Więc skąd wzięły się te ponad 2 lata? Albo Królowa Jesieni zabłądziła gdzieś na wielkiej i bezkresnej pustyni, albo pochodziła z bardzo, bardzo, z bardzo daleka.
- Rozumiem. A skąd jesteś, jeśli można wiedzieć? - Nie mogłem powstrzymać swojej ciekawości. To było silniejsze ode mnie. Obstawiałem tereny za Wielkim Murem. Bardzo, bardzo, bardzo daleko od muru, po jego drugiej, podobno mniej cywilizowanej stronie. Ciekawiło mnie co tam jest... Może powinienem zaciągnąć się do ekipy tam stacjonującej?
Przyszła jednak pora, by przyrządzić kolację. Wziąłem dwa kijki. Nie miałem problemu, by ten kijek jedną ręką utrzymać. Byłem nawet silny. Zbliżyłem się do ogniska i oba zbliżyłem do ognia. Umieściłem nabite mięso bezpośrednio nad ogniem, tak, że ogniste języki lizały delikatnie soczystą dziczyznę. Niczym kochanek liże szyję kochanki i kochanka szyję kochanka. Kątem oka patrzyłem na Królową Jesieni. Może ma inny pomysł na przygotowanie kolacji? Usiadłem. Kijki były na tyle długie, bym mógł sobie na to pozwolić. Po chwili w powietrzu zaczął unosić się piękny zapach...

[Uzumaki Hibana]

Podobno nie ma ludzi głupich. Tak samo zresztą nie ma też mądrych.
Hibana – w myśl tej zasady – nie uważała Yasuo za głupca. Był inny. Po prostu inny. Od płci zaczynając, na pochodzeniu kończąc. Różnił się od niej w niemal każdej materii. Skoro był inny, to inaczej myślał. Stąd to nieporozumienie, a jedyny wniosek, jaki można by z niego wysnuć to: bierz – dziewczyno – poprawkę na męskie rozumowanie. Tyle. Ni mniej, ni więcej.
Uśmiechnęła się słysząc jak Yasuo próbował się wycofać z tematu. To było nawet zabawne.
-I dobrze – podsumowała krótko.
Nie było sensu dłużej drążyć tematu. Teraz ważniejszy był dzik, oraz opowieść Yasuo, którą bardzo chciała usłyszeć.
Historia wpłynęła na nią i ich relacje bardziej, niż przypuszczała. Nie była zadowolona ze swojej reakcji, a jeszcze mniej z faktu, że Yasuo zwrócił na nią uwagę.
-Nie jestem smutna – zaprzeczyła, podnosząc głowę. Ciężko powiedzieć, kogo próbowała oszukać? Yasuo, czy siebie? A może oboje?
Jeszcze bardziej posmutniała, ale tym razem z innego powodu. Skoro samurai zapytał, to znaczy, że zauważył to na jej twarzy. To, że widział jej emocje, niezbyt jej odpowiadało. Tym bardziej te prawdziwe. Te, których do końca nie kontrolowała. Dotknęła twarzy. Poważny błąd.
Tymczasem Yasuo snuł dalej historie swojego życia. Zdziwiła się słysząc, że jego bliźniaczy brat może już spodziewać się dziecka i zapytała go o wiek. Samurai oczywiście odpowiedział.
-Rozumiem. Czyli to tylko twoje pobożne życzenia – nie oczekiwała, aż tak rozbudowanej wypowiedzi. Nie oczekiwała żadnej odpowiedzi. Wyraziła tylko swoje zdziwienie. Ni mniej, ni więcej. Jednak zdobyła kolejną informacje. Czy była ona ważna, czy nie – bez znaczenia. Nigdy nie wiadomo, co może się przydać. Znajomość siebie i wroga, to podstawa zwycięstwa.
Tak, wciąż traktowała Yasuo, jako potencjalnego wroga. Zabawa w „królową i rycerza” była ciekawa, ale każda zabawa kiedyś się kończy. Gdy minie noc i wstanie dzień... Kim będzie królowa? Kim będzie rycerz? Ona – znów będzie nikim – sierotą, włóczęgą, bezdomną. On? Nie wiedziała. Wolała nie wiedzieć. Mogła mieć tylko nadzieje.
Nie tylko ona, była żądna wiedzy. Yasuo również nie zadowolił się jej bajeczką o domu. Chciał wiedzieć więcej, ale ona nie chciała mu więcej mówić.
-Z daleka – powiedziała wstając, ale dodała ziarenko prawdy. - Z pustyni.
Czuła, że taka wymijająca odpowiedź nie zaspokoi ciekawości samuraja. Równocześnie, gdyby podała jakiekolwiek inne odległe miejsce jeszcze – nie daj Bóg lub Bogowie – zacząłby ją wypytywać o szczegóły, których nie zna. Kłamać też trzeba umieć.
Tym czasem przyszło do kwestii kolacji. Yasuo, bez słowa przeją od niej dwa patyki i usiadł przy ogniu. Siedział tak teraz, z kijkiem z każdej dłoni. Hibana tylko się uśmiechnęła.
-Hmm... Jak wolisz – skomentowała wzruszając ramionami. Miała trochę inny pomysł. Ale kim ona jest, by mówić mężczyźnie, jak ma piec mięso?
Skoro Yasuo chce się trzymać kijki – niech trzyma. Ona tymczasem podeszła do stosu – zgromadzonego wcześniej – drewna i wyciągnęła z niego parę gałęzi, takich z pozostałościami po rozwidleniach. Powbijała je ziemie, na krawędzi paleniska i oparła o nie swoją porcje mięska. Upewniwszy się, że konstrukcja się trzyma, prychnęła zadowolona, spojrzała na samuraja i opadła na swoje leżysko.
Zapach był rzeczywiście piękny, a przede wszystkim – pyszny. Naprawdę trudno było się powstrzymać, by nie chwycić pierwszej z brzegu porcji, i nie zjeść jej – na wpół surowej. Takiej pysznej. Takiej soczystej. Dyskretnie otarła ślinę z kącików ust. Nie. Była teraz królową. Nie dziką, biedną sierotą. Prawdziwą królową. W obecności Yasuo, wyjątkowo poczuwała się do tej roli. Może dlatego, że on sam zachowywał się jak wierny rycerz? Nie mniej, bardzo jej się to podobało. Odpowiadała jej ta mała gra i dlatego tym bardziej, nie chciała dopuszczać do głosu swej prawdziwej natury.

[Yasuo]

Królowa Jesieni miała rację. Nie było co drążyć tematu i chociaż nie wiedziałem dokładnie co myśli, to akurat ta jedna rzecz była dla mnie jasna. Moje ręce były brudne. Nie chciała, bym pobrudził jej ubranie. Dodatkowo pewnie nie chciała, żebym w ogóle ją dotykał. A może się myliłem? Ciężko stwierdzić. Kobiety chyba rzeczywiście myślą inaczej... Nie miałem jednak zamiaru tego czynić, więc nie było po co na ten temat rozmawiać. Inna kwestia to kwestia smutku. Nie była smutna? A przynajmniej sama tak stwierdziła. Coś jednak tutaj nie grało, bo później wyglądała na jeszcze smutniejszą. A przynajmniej tak mi się wydawało. W swojej przeszłości miałem do czynienia ze smutnymi kobietami... kobietami, które ogarnął smutek, strach i ból. Pomagałem takim. W końcu byłem samurajem. Pomagałem każdemu w potrzebie, który na taką pomoc zasługiwał. A kobietom w szczególności. Jaki mężczyzna - nie tylko samuraj - może patrzyć na ból, cierpienie i smutek kobiety? Żaden prawdopodobnie, albo prawie żaden, bo jednak idioci i psychopaci się zdarzają. Niektórych ten ból podnieca i lubią znęcać się nad płcią przeciwną fizycznie i psychicznie, torturować wręcz... Mnie natomiast podnieca jak mogę takiemu draniowi wbić miecz w dupę lub urżnąć zasrany łeb! Ale to tylko i wyłącznie mój fetysz. Z Królową Jesieni dzielić się nim nie zamierzałem. Nie zamierzałem też na siłę dziewczyny o to wypytywać.
- Rozumiem. Cieszę się, że nie jesteś smutna.
Instynktownie się uśmiechnąłem, tak trochę głupio, tak trochę smutno i jednocześnie tak trochę wesoło i przyjaźnie. Taki uśmiech, który łączył w sobie te wszystkie emocje. Chciałem nim przekazać, że rozumiem, że jest smutna, chcę ją pocieszyć, jednak nie zamierzam wypytywać o szczegóły. Nie wiedziałem czy zrozumiała moje intencje.
Pobożne życzenia... Kolejny temat. Tak, jako kochający brat bardzo chciałem, żeby Gansuo sobie jakoś fajnie życie ułożył. Miałem nadzieję, że u niego wszystko dobrze. A może to były tylko moje pobożne życzenia? Może Gansuo tak na prawdę jest inny niż mi się wydawało? Oczywiście, że także chciałem założyć rodzinę, wybudować dom, zasadzić drzewo i takie tam... Może nie teraz, ale chciałem. Sęk w tym, że tak na prawdę nie wiedziałem, czy Gansuo chce tego samego. Dorastaliśmy oboje w jednym domu, w jednej wiosce (lub w mieście, nie pamiętam XD). Oboje znamy tylko tą wersję siebie, która niczym wierny pies siedziała cały czas w domu. Nawet do końca tego domu nie pilnowaliśmy. Nie byliśmy psami obronnymi. Tą rolę posiadał nasz ojciec. Byliśmy takimi pieskami, które sprawiają radość sobie i innym domownikom. O ile oczywiście tą radość sprawialiśmy, bo różnie bywało. Czasem matka się z nami śmiała, żartowała, a ojciec prawił drobne komplementy. Czasem dostawaliśmy ochrzan, bo zbiliśmy donicę czy coś w ten deseń. Jak to dzieci... W każdym bądź razie, zarówno ja, jak i Gansuo, opuściliśmy nasz rodzinny dom. Oboje staliśmy się wędrowcami. Psami gończymi, których myśliwi używają do polowań. Tak... to chyba dobre porównanie. Tym właśnie jest najemnik. Wędrówka zmieniła mnie bardzo. Gansuo pewnie nie spodziewa się tego kim się stałem. Ja nie spodziewam się tego kim stał się mój brat. Może on nie chce zakładać rodziny i budować domu? Może życie, które odpowiadałoby mi, jemu w ogóle nie pasowało? Mój brat... stał się zupełnie obcą mi osobą. Kiedyś go znałem. Dzisiaj poznałbym go tylko z wyglądu, bo przecież wyglądał jak ja. Ale to za mało, czyż nie?
- Po prostu mam nadzieję, że wszystko dobrze u mojego brata... i że jakoś zdołał sobie życie poukładać.
Tyle powiedziałem na ten temat. Więcej mówić nie zamierzałem.
Kolejna kwestia... pochodzenie mojej towarzyszki. Nagle stało się to dla mnie jasne. Pochodziła z pustyni, więc zobaczenie morza było dla niej naprawdę wielkim marzeniem. Tam gdzie wody zawsze brakuje... bezkresna woda wydaje się czymś naprawdę abstrakcyjnym. A jednak morza istnieją. Taki paradoks świata. Wielka woda zebrała się w jednym miejscu, a inne było suche. Gdyby "Wielki Architekt Wszechświata" wszystko dobrze rozplanował, to ludzie na pustyni nie musieliby chodzić spragnieni (pomijając fakt, że woda jest słona i niezdatna do picia, ale niezdatności do picia Yasuo nie ma wiedzy). Wystarczyłoby wziąć parę kropel z morza, zmienić je w wielką rzekę i te krople zrzucić na pustynię... Ale to było głupie. Niesprawiedliwe i głupie. Ja także byłem głupi, bo myślałem o rzeczach, na które nie miałem żadnego wpływu. Jedna tylko rzecz mi tutaj ciągle nie pasowała. Dlaczego Królowa Jesieni tak długo wędruje?
- Jedna kwestia mnie naprawdę nurtuje - powiedziałem w końcu. - Ale liczę na to, że powiesz mi to z własnej woli. Nie będę wypytywał na siłę.
Nie zadałem pytania. Królowa Jesieni nie musiała odpowiadać. Nie musiała wymyślać żadnego kłamstwa (chociaż ja nawet nie wiedziałem, że kłamie).
Królowa Jesieni miała dobry pomysł. Nie musiała trzymać tych kijków. Miała wolne ręce... Mogła odpocząć. Ja jednak jak ten idiota siedziałem obok ogniska i trzymałem patyki z mięsem dzika. To był jednak mój błąd.
- A tak z "innej beczki", mogłabyś mi podać ze dwie takie gałęzie? Chciałbym wykorzystać Twój pomysł. Po co oddzielnie piec po jednym, dwóch, czy trzech kawałkach, jeśli można wszystkie umieścić tak jak Ty to zrobiłaś i czekać aż wszystkie te kawałki mięsa na raz się upieką? Tylko potem trzeba by gdzieś je położyć, żeby nie musieć kłaść na trawie.
Nie wiedziałem czy to ma sens. Dla mnie miało...

[Uzumaki Hibana]

Kochający brat, co?
Najemnik, poszukiwacz przygód, samurai, a przy tym dobry braciszek, i pewnie też syn. Wzorowy obywatel, z widokami na nie najgorsze życie. Pieniądze w kieszeniach, miecz przy boku i kochająca rodzina w domu.
Kim ona przy nim była?
Nikim. Sierotą, bezdomną, biedaczką, a przy tym oszustką, a nawet złodziejką. Zakała społeczeństwa, której zapewne chętnie by się pozbyto. Bez pieniędzy, dobrej broni i bez rodziny.
Byli jak ogień i woda.
Powiedziała Yasuo, że w domu czeka na nią rodzina. To było kłamstwo, a może życzenie?
Chciał z nią zostać do wiosny. Ciekawe, czy zmieniłby zdanie, gdyby poznał prawdę? Gdyby zrozumiał, że cały czas go okłamywała. Gdyby znał jej prawdziwą historie.
Obiecał chronić królową, chroniłby też włóczęgę?
Tylko Bogowie wiedzą, co przyniesie czas.
-Rozumiem. Dziękuję.
On nie dopytywał i ona nie dopytywała. Trochę się zmartwiła, że Yasuo mógł wyczuć jej kłamstwo. Skoro jednak nie wypytywał, to zapewne albo niczego nie podejrzewał, albo nie miało to dla niego znaczenia. Obie ewentualności, były dla niej wygodne. Nie obchodziło jej, czy samurai wiedział, że go okłamywała. Możliwe, że on też kłamał. Bez znaczenia. Dopóty, dopóki pierwsze nie krzyknie: „Sprawdzam”, mogli trwać w tych ładnych kłamstwach. Oby Yasuo myślał podobnie.
Zdążyła się wygodnie rozłożyć na miękkim płaszczu, gdy samurai poprosił ją o przysługę. Podniosła głowę i spojrzała na towarzysza oczami pełnymi niezadowolenia. Jak kot, któremu każe się łapać myszy. Jakim prawem, on wymaga od niej wysiłku? Mógł wcześniej o tym pomyśleć. Prychnęła niezadowolona, by jeszcze bardziej podkreślić swoją niechęć do tego zadania. Czy zrozumie aluzje? Nie robiłabym sobie nadziei. Hibana również nie pozostawiała sobie złudzeń.
Podniosła się z koca – każdym prychnięciem i gestem, podkreślając łaskę jaką mu czyni – i podeszła do stosu drewna. Nie bawiła się w żadną selekcje. Wzięła naręcze drewna – pierwszego z brzegu – po czym rzuciła je obok Yasuo.
-Proszę – zabrzmiał ton, zdolny zamrozić piekło.
To on miał być jej rycerzem. On powinien jej nosić drewno.
Co ją ugryzło? Czyżby opowieść Yasuo tak ją ruszyła? Czyżby zazdrość?
Gdyby ją zapytać – wyparłaby się.
Hibana nigdy nie czuła zazdrości, ani zawiści. Wiele typowych, ludzkich uczuć było jej obcych. Nigdy by nie przypuszczała, że pierwszym, które będzie dane jej poznać będzie właśnie zazdrość. Chyba, że to nie ona. Skąd mogła wiedzieć, co czuje? Nie umiemy nazwać nieznanego. Uznała, że to zazdrość. Czy miała racje? Pewnie pozostanie tajemnicą. Nikt się nigdy nie dowie, co się kreci po tej rudej głowie.
-Nie widzę problemu – powiedziała sadowiąc się ponownie na swoim miejscu. Nie została, by pomóc Yasuo. Powienien sam sobie poradzić. - Zostaw na ogniu. Najwyżej będą lekko przypalone. Ja nawet takie wolę.
Poruszyła lekko swoim mięsem, aby przekręcić je na druga stronę.
-Zresztą, rób jak chcesz – dodała oschle. Nie interesowało jej, co samurai zrobi ze swoją częścią kolacji. Mógł ją spalić na węgiel, albo zjeść na surowo. Jego mięso, jego sprawa.
Tym czasem, jej mięsko zaczynało się pięknie przyrumieniać. Niech Yasuo robi, co chce. Ona była już bardzo głodna, a kolor i zapach kusiły. Chwyciła pierwszą porcje z brzegu i zabrała się za jedzenie. Yasuo lub jakiś przypadkowy obserwator mógłby krzyknąć: „Uważaj, gorące!”, co by tylko oznaczało, że nie zna on Hibany. Nie zna Hibany, lub nigdy nie widział kota z za gorącą karmą. Pierwszy kawałek znikną szybciej, niż się pojawił. Później drugi i trzeci. Czwarty i piąty nawet nie zdążyły się przypalić, co samo rozwiązywało wcześniejszy problem. Takie tępo jedzenia może i nie przystoi królowej, ale była już zbyt głodna na te zabawy.
Odłożyła ostatni, pusty patyk, po czym odchyliła się do tyłu z głośnym westchnięciem. Co ciekawe, nawet po pochłonięciu połowy dzika – wciąż była trochę głodna. Niestety, reszta zwierzęcia należała do Yasuo. Nie śmiała o nie prosić. Nawet wśród zwierząt obowiązują zasady, których się nie łamie. Po za tym, dbanie o żołądek mężczyzny, było w jej interesie. Głodny samurai, to słaby samurai, a słaby samurai jej nie ochroni. To nie dobroć. To inwestycja.
Skoro się najadła – choć trochę – wyciągnęła się na płaszczu i splotła dłonie pod głową. Leżała ta przez chwile, patrząc w gwiazdy, po czym obróciła się twarzą do ognia. Leżała teraz na brzuchu z brodą złożoną na dłoniach.
-To był długi dzień – zanuciła cichutko do siebie, albo do Yasuo, albo do obojga i całego, nocnego wszechświata.
Leżała trochę za blisko. Ogień lekko przyrumieniał jej twarz, ale ona lubiła to uczucie. Ciekawe, prawda? Że też ktoś, dzierżący takie jak ona wspomnienia, uwielbia ogień nawet bardziej od innych. Cóż, niepojęty jest jej umysł. Może młody samurai będzie pierwszym, który go pojmie? Jeśli kiedykolwiek, to na pewno nie dzisiaj.
Przeciągnęła się i ziewnęła przeciągle.
-Śpij – rozkazała miłym głosem. Nie chciała przyznać, że nie zaśnie dopóki Yasuo tego nie zrobi.
„Będziesz dziś spała z jednym okiem otwartym.”
Jak zawsze.
Zacisnęła dłoń na rękojeści noża.
Dobranoc.

z/t (w czasie i przestrzeni) -> Karczma

[Yasuo]

Nie znałem Królowej Jesieni, lecz ona także nie znała mnie. Powstrzymam się jednak od skomentowania myśli Hibany, o których nawet nie miałem pojęcia. Powiem jednak tyle, że jeśli to co mówiła było kłamstwem, to ja naprawdę chciałbym poznać prawdę. Dwie rzeczy jednak w zachowaniu Królowej mnie dziwiły. O jednej już wspominałem w poprzednich swoich wiadomościach. O drugiej wspomnę teraz. A mianowicie, jej zachowanie... raz uroczo słodkie, raz uroczo wyniosłe i wredne. To była jakaś część gry? Nie miałem pojęcia. Uśmiechnąłem się tylko szczerze, gdy Królowa rzucała mi patyki. Następnie posmutniałem, ale tylko na pokaz! Po prostu zrobiłem smutną minę i tyle.
- Mogłabyś być czasem dla mnie milsza, dobrze?
Ponownie się uśmiechnąłem. Oczywiście tak średnio obchodziło mnie to jak mnie Królowa Jesieni traktuje, o ile oczywiście nie zacznie przesadzać. Lubiłem ją. Jednak, hmmm... jakby to ująć? Po prostu chciałem sprawiać pozory bycia normalnym, a nie chorym na głowę człowiekiem. A dużo bardziej normalny byłem jak uśmiechałem się do miłej dziewczyny, niż jak uśmiechałbym się do takiej, która jest dla mnie wredna lub która mnie nie lubi i na każdym kroku, w każdej możliwej sytuacji mi to pokazuje lub, która uważa się za Kami-sama wie kogo i jedyne co potrafi to wydawać polecenia. Ale tak jak mówiłem, pozwalałem Królowej Jesieni taką być. Niech będzie dla mnie wredna, jeśli chce. Niech wykorzystuje moją dobroć, jeśli chce. Niech uważa się za Kami-sama wie kogo i niech wydaje polecenia. Co mnie to obchodzi? O ile oczywiście nie przekroczy jakiejś granicy, to nic mnie to nie obchodzi. O jakiej granicy mowa? Ciężko stwierdzić. Póki co, oboje byliśmy od tej granicy na tyle daleko, że nawet jej nie widziałem. Nie mogłem tego jednoznacznie zdefiniować. Zmierzam do tego, że obecne zachowanie Hibany było przeze mnie akceptowalne, ale... chciałem sprawić pozory, wrażenie, że jednak mnie to rusza. Nie ruszało jednak w ogóle.
- Dziękuję - odpowiedziałem jej szczerze.
Przełożyłem dwa patyki z mięsem do jednej ręki, a drugą ręką wbiłem te podpórki w ziemię. Nie było to dla mnie nic trudnego. Ot, zwyczajna czynność. Następnie oba patyki z mięsem umiejscowiłem na podpórkach, podobnie jak zrobiła to Królowa Jesieni. Teraz pozostało mi tylko doglądać mięsa i... Królowej Jesieni, która jednak od mięsa była dużo ciekawsza. Mięso piekło się... jak to mięso. Trzeba było co jakiś czas obracać, żeby się równomiernie przypiekło. Zarówno ja, jak i Królowa Jesieni, oczywiście to robiliśmy. Na ogniu oczywiście zostawiać nie zamierzałem. Najlepiej byłoby to po prostu zjeść od razu. Trzy dodatkowe patyki z mięsem, trzy podpórki i tym sposobem po mojej stronie ogniska piekło się już pięć kawałków.
- Chcesz trochę? - zapytałem. Oczywiście pięć pysznych mięsek na osobę to było uczciwie i w pełni to rozumiałem, ale chciałem - nie wiedzieć czemu - się z nią podzielić. Być może dlatego, że ja nie musiałem zjadać ich wszystkich. Jedno czy dwa mogłem odstąpić (i to zrobiłem, jeśli Hibana wyraziła taką chęć). A ona... wyglądała na strasznie głodną. Jadła nawet gorące. Ja czekałem aż mi to wystygnie. Byłem głodny, ale mi się nie spieszyło. Po zjedzeniu trzech kawałków... byłem już syty.
I tak nam jakoś ta kolacja minęła. Było nawet fajnie, pomijając fakt, że krew dzika na rękach trochę smak niszczyła. Dostałem miły rozkaz, którego spełniać nie zamierzałem jednak.
- Dobrze. Idę spać, mamusiu... - Kolejny żarcik. - Dobranoc, Królowo Jesieni.
Położyłem się obok ogniska, lecz trochę dalej od żaru niż moja towarzyszka. Ja pochodziłem z dość mroźnych rejonów świata i taka temperatura mi trochę przeszkadzała. Nie zamierzałem spać. Czy Królowa Jesieni zdawała sobie sprawę, że coś takiego jak warta jest bardzo przydatne? Nie zamierzałem zostać zjedzonym przez wilki we śnie, ni zadźganym przez miecze bandyckie. Nie chciałem, by mojej towarzyszce coś się stało A ona? Może myślała podobnie. Może też nie spała? Może też udawała, że śpi? Pół godziny, czy godzinę tak sobie poudawałem. Przez ten czas ciągle nasłuchiwałem. A po tym czasie wstałem i usiadłem przy ognisku z nadzieją, że Królowa Jesieni już śpi... I tak jakoś ta noc minęła. Zdaje się, że spokojnie. Warta nie była konieczna, ale "przezorny zawsze ubezpieczony", jak to mówią.[

EDIT:
Dodaję z/t, bo zapomniałem.

[Yasuo]

Po opuszczeniu karczmy, przybyłem na tą pamiętną polanę, na której piekliśmy mięso dzika. Razem z Królową Jesieni, a właściwie Oashisu, jak ją ostatnio nazwałem. To miejsce przywoływało wspomnienia. Bardzo silne wspomnienia. To była pierwsza nasza wspólna noc, chociaż do niczego nie doszło. Jednak bardzo dobrze to zapamiętałem. Musiałem zmierzyć się z tymi wspomnieniami i je przezwyciężyć. Nie mogłem oszaleć. Nie mogłem się poddać. Musiałem brnąć do przodu. Ale nie przyszedłem tutaj tylko po to, by wspominać. To miejsce wydawało mi się wręcz idealne, żeby potrenować. W końcu miałem już odpowiednie umiejętności, by opanować jedną z najbardziej niebezpiecznych i zabójczych technik. Przebywając w jednym miejscu z Oashisu, nie zapominałem o treningach.

  Ukryty tekst

Po skończonym treningu (który trwał do wieczora, nie późnego, ale wieczora), odpocząłem sobie jeszcze trochę i zacząłem zbierać się do karczmy. Już wkrótce ją opuszczę, ale na jeszcze parę nocy mnie było stać. Byłem też głodny...

z/t

[Takeshi Aburame]

Postanowił powrócić do miasta by poszukać kolejnej misji, a więc okazji do zarobku. Po drodze jednak postanowił się zatrzymać na polanie i odsapnąć. Usiadł na trawie, po turecku i zamknął oczy. Chociaż tego ostatniego nikt nie mógł zauważyć, w końcu oczy miał zakryte. Mimo pozornego pogrążenia się w odpoczynku, a może i we śnie, Aburame ciągle czuwał. Spodziewał się jakiegoś ataku? A może to była tylko ostrożność, bez której już dawno by umarł? Był shinobim, wiedział jak może skończyć się chwila nieostrożności lub zbytniej pewności siebie.
Zaczął się zastanawiać nad kierumkiem swoich treningów. Czy rozwijać się dalej pod kątem technik klanowych? A może skupić się na Dotonie? Mógł także wrócić do zaniedbanego ninjutsu czy genjutsu. Tyle możliwości a środki i czas ograniczony...
Bolesne lekcje to ponoć dobre lekcje....

[Ayatsuri Juranu]

"Rekonesans"
Misja rangi C dla Aburame Takeshi
1/30? Czasem zdarza się tak, że shinobi odpoczywają nie wiadomo po czym, chociaż Takeshi miał za sobą naukę technik. W tym wszystkim nie przejmował się nawet, żeby odpocząć w domu, tylko wybrał polanę na obrzeżach osady. To miejsce na pewno obiecywało mu więcej spokoju niż własne domostwo, gdzie mógł go znaleźć każdy, kto go szukał, ale tutaj też nie było tak kolorowo, bo odpoczynek został przerwany. Nie było to nic szczególnego, po prostu jego robaki powiadomiły go, że ktoś się zbliża już z kilku metrów do niego. Nie było to jednak wszystko, bo Kikaichuu Takeshiego porozumiały się z Kikaichuu przybysza.

- Aburame Takeshi? Aburame Shineshi - zapytał i od razu się przedstawił, a brzmiało to trochę, jakby przedrzeźniał. A może brzmiałoby, gdyby słychać było jakiekolwiek emocje płynące z jego głosu, bo jak klasyczny Aburame był suchy w mowie i cedził słowa - Mamy dla ciebie zadanie, szczegóły w siedzibie władzy. - powiedział i stał z rękami w kieszeniach, ubrany pod samą szyję, a nawet jeszcze z kołnierzem zakrywającym jego usta. Ach, nie ma to jak bardzo otwarta rodzina. Chyba już chciał stąd iść, zająć się czymś innym, a nie szukać jakiegoś Doko, co pewnie mu trochę zajęło, gdyż szukany był poza domem.