Dzielnica rzemieślnicza

[Oshi]

Oshi uśmiechnął się do towarzysza, który najwidoczniej miał jakiś problem w ocenie własnej przydatności. Senju mimo kekkei genkai które w jakiś sposób wiązało się z życiem, znacznie lepiej czuł się w atakach ofensywnych. Własny dar natury, wykorzystał jako narzędzie do obrony towarzyszy i bliskich mu osób. Chłopak usilnie starając się wciąż zwiększać własne możliwości, przebył już pokaźny kawałek krain w których przyszło mu żyć. Keion najwidoczniej szukał wciąż własnego pochodzenia... A dopóki żył i potrafił wspierać przyjaciół, z pewnością nie był osobnikiem nieprzydatnym. Senju założył ramiona za plecy, napawając się krótką chwilą w której słońce przebiło się przez otaczające dachy budynków. Kolejna przygoda dostarczyła mu kolejną porcję wiedzy i doświadczenia. Mimo że nie odnaleźli jeszcze statku, byli na dobrej drodze do tego by wyciągnąć jakieś informacje ze strażnika. Cała ta sprawa od początku nie wyglądała na łatwą, zwłaszcza że o całym zajęciu nikt nie słyszał... Oshi wciąż zastanawiał się, kto był na tyle bezczelny by wyciągnąć piracki okręt prosto z portu klanu Uchiha, a następnie podprowadzić go pod osłoną nocy...
- Na całe szczęście, efekt końcowy nie pochłania tak wiele chakry...

Powiedział z uśmiechem, gdy jego towarzysz wspomniał o technice klonowania. Oshi nie lubił opowiadać o swoich zdolnościach, wolał pozostawić część tajemnic do ostatniej chwili... W tej chwili mógł stworzyć kilkanaście bunshinów, zanim nie wypatroszy się z chakry. Wiedział jednak że nie jest to szczyt jego możliwości, wciąż znajdował się na początku drogi do miejsca w którym chciał się znaleźć... Musiał wciąż próbować, stawiając własne życie pod zastaw.
-Musimy jedynie znaleźć strażnika, o resztę nie masz co się martwić...

Oshi wypowiedział ostatnie słowa, chwilę przed wejściem do zajmowanej karczmy. Właściwie to zastanawiał się jak mają skontaktować się ze strażnikiem, jednak ku własnemu zdziwieniu okazało się że wspomniany mężczyzna już na nich czekał. Oshi dał znak towarzyszowi, po czym razem mogli już podejść do zleceniodawcy... Ponownie przyszło mu zmierzyć się z nim wzrokiem, w chwili gdy mężczyzna jawnie obwieścił że wie już doskonale o wyczynie obu młodzieńców. Niebieskowłosy jedynie wymamrotał coś pod nosem, po czym usiadł spokojnie naprzeciw strażnika. Informacje które udzielił, były równie zaskakujące co samo zadanie... Od początku mieli rozwiązanie swych pytań w zasięgu wzroku, człowiek którego szukali siedział przed nimi wodząc ich za nos niczym małe dzieci... Senju zirytował się dość widocznie, jednak nie kontynuował tematu, zadając tak upragnione pytania...
- Powiedz co wiesz na temat zajścia tamtej nocy, chcemy poznać wszystkie informacje które mogą pomóc w odnalezieniu zaginionego okrętu...

Ton głosu chłopca był jednoznaczny... Wypełnił swoje zadanie, teraz liczył jedynie na wdzięczność mężczyzny... Nie było szans na kolejne przysługi.

[Keion]

Nie spodziewałem się dowiedzieć wiele od Oshiego o technice klonowania, której wcześniej użył. Dlatego też na spokojnie przyjąłem niewielką ilość informacji, którymi zdecydował się że mną podzielić. Choć głupio było mi przyznać że nie wiele mi to mówiło bo musiałbym porównać tą technikę do jakiejś, którą sam potrafiłem się posługiwać. Właściwie jedyna informacja jaką zdołałem wyciągnąć to fakt ze Oshi zużył pewnie tylko paręnaście procent swoich pokładów czakry. Co prawda mogło mi się to do czegoś przydać, ale tylko w sytuacji, gdybym uważnie obserwował jego posunięcia podczas walki. Jednak w czasie walki razem czy przeciwko sobie trudno było o tak uważną obserwację i analizę.
-Rozumiem, czyli nie potrzebnie się martwiłem. Jeśli chodzi o mnie to ja również w bezpośrednim starciu nie radzę sobie najgorzej, więc gdybyś przeholował z użyciem czakry, możesz na mnie polegać.-
Uznałem za stosowne żeby powiedzieć nieco o swoich umiejętnościach bo nie wykluczone było że będziemy musieli stoczyć walki z tymi, którzy zwinęli statek. Jednakże tak jak Oshi, póki co nie zamierzałem mówić za wiele i wolałem poczekać, żeby przekonać się jak to wszystko dalej się rozwinie.
Nim wszedłem do karczmy spodziewałem się że naszym obecnym zajęciem okaże się szukanie strażnika bądź czekanie, aż ten łaskawie zjawi się w karczmie, ale jak się później okazało to on czekał na nas. Odetchnąłem z ulgą bo wiedziałem że nie stracimy już niepotrzebnie więcej czasu i będziemy mogli przejść do konkretów, czyli udamy się na spotkanie z strażnikiem, który miał interesujące nas informacje. Zdziwiłem się, gdy okazało się że to właśnie on jest tym strażnikiem, którego chcieliśmy przesłuchać. Podobne zachowanie udało mi się zaobserwować u towarzysza, ale to akurat mnie nie dziwiło. Spodziewałem się jakiejś impulsywnej reakcji od Senju, ale ten o dziwo przeszedł do konkretów i zażądał informacji odnośnie nocy w której statek został skradziony. Od razu uznałem że powinienem wziąć z niego przykład i powstrzymałem cisnące się na język słowa. Dodatkowo w ogóle nie przejąłem się faktem że Oshi pobił nie tego gościa co powinien, tylko jego kompana bo byłem na to zbyt zdenerwowany.
-Nie można było tak od razu? Gdybyśmy wiedzieli że to ty posiadasz informacje bylibyśmy bardziej skorzy do współpracy.-Pomimo nerwów postarałem się nie mówić zbyt głośno, ostatnie czego teraz pragnąłem to ściągnąć sobie na głowę dodatkowe problemy.

[Akashi]

Cóż wiele do roboty to tutaj już nie było. W końcu dom został pusty, a jego jedyną zawartością obecnie był usypiający dym. Dziewczynie także udało się znaleźć kogoś do opieki nad swoją matką, która najwyraźniej jeszcze odczuwała skutki fatalnego zadymienia z kadzidełek. A same decyzje co do dalszego działania miała podejmować dziewczyna, w końcu to ona lepiej znała okolicę i pozwoliło im do dotrzeć do adresu, z kartki gdzie niestety było już zamknięte, jednak ktoś szykował sobie chyba kolacje. Początkowe próby nawiązania kontaktu z mieszkańcami tego domostwa należały do dziewczyny. Pozostawało liczyć na to, że nawoływanie i prośba o otwarcie drzwi będzie wystarczająca by ktoś się pofatygował i otworzył. Oczywiście to nie musiało być takie proste, w końcu ktoś mógł być przygłuchy, dlatego w takiej okoliczności przyda się przejść dookoła domu i porozglądać przez okna, by znaleźć tam kogoś odpowiedniego do udzielenia paru odpowiedzi i delikatnie zapukać przez szybkę. By zadać takie same pytania jak w przypadku otwartych drzwi. Odnośnie dziwnych kadzidełek o charakterystycznym zapachu i kto przede wszystkim kupił takie dziadostwo. Fakt, faktem, jeżeli to było jakieś specjalne zamówienie, do tego dobrze opłacone, mężczyzna mógłby niechętnie podchodzić do odpowiedzi, czy tam kobieta. Jednak jak wiadomo w takich sytuacjach najlepszym argumentem są pieniądze. W końcu Akashi mógł spróbować przebić kasą anonimowość kupującego, w końcu i tak nie miał co robić ze swoją gotówką, a obecnie i tak nie miał jej jakoś wiele przy sobie marne 1200 ryo, które liczył że wystarczą na przekonanie rozmówcy, a jak nie to trzeba będzie wejść do środka i użyć innego argumentu, bardziej jashinowego. W końcu nikt nie chce być złożonym w ofierze. Chociaż to była ostateczność, a miało zacząć się od zwykłych gróźb i próbowania jakiś dziwnych flakoników, które mogłyby zawierać jakąś fajną truciznę. Przecież w takim dobytku musi być coś trującego, co nie będzie miało zbyt wielkiego efektu na młodzieńca, a sam sprzedawca raczej niechętnie chciałby wypić własny trujący trunek.

[Keizo]

Misja C 13/45

Sagisa stukała i pukała, tymczasem dym z komina zaczął buchać coraz obficiej. W końcu, po dwóch czy trzech minutkach które mogły wydawać się dla oczekujących na wskazówki wiecznością, para usłyszała powolne dreptanie, odsuwanie jakichś zasuwek i otwieranie zamków, po czym drzwi powoli się otworzyły. W nosy dwójki ninja uderzyła jeszcze większa feeria aromatów i zapachów - tak silna, że tym razem nawet Akashiemu zakręciło się w głowie. Za drzwiami stała niska, zgięta wpół staruszka, obwieszona jeszcze kilkunastoma kaburami w których jednak nie trzymała kunai'ów czy shurikenów, ale do których sięgała co chwilę, wyciągała stamtąd szczyptę lub dwie jakichś ostro pachnących, zmielonych ziółek, po czym kierowała je do swoich nozdrzy lub smarowała nimi dziąsła.
- Kogo tam niesie o tej porze? - zaskrzeczała, kiwając się z boku na bok i przeskakując wodnistym wzrokiem z Sagisy na Akashiego i z powrotem - Zamknięte już - dodała, po czym zaczęła zamykać drzwi, te jednak sunąc po podłodze i skrzypiąc okropnie stawiały spory opór, mimo przekleństw właścicielki.

[Uzumaki Hibana]

58/45
„Czarny pazur” cz.1
Keion & Oshi — misja C

Wiele rzeczy się wydarzyło odkąd Keion z Oshim podjęli się misji odnalezienia pirackiego statku.
Znaleźli jedynego świadka kradzieży i musieli nie mało się napracować, żeby zdobyć od niego pożądane informacje. W końcu, udało im się wykonać zadanie i mogli już tylko czekać na obiecaną nagrodę.
Mężczyzna z pewnym rozczarowaniem uświadomił sobie, że będzie musiał wyjawić shinobi prawdę. Twarz mu spoważniała, a wzrok sposępniał, lecz nie zamierzał łamać danego słowa.
-Pewnie powinienem powiedzieć to wcześniej... – zaczął chłodnym tonem, mocno splatając dłonie. - Ale się bałem. Bałem, że nikt mi nie uwierzy. Tamtej nocy... - urwał, mocno zaciskając usta. Pobladł. Zaciśnięte wargi drgały, jakby nie mógł się zmusić do zeznań. - Tamtej nocy widziałem duchy! - Zdołał wyrwać te słowa z przerażonego serca, lecz potem znowu zamilknął. Odezwał się dopiero po chwili. - Wiedziałem, że mi nie uwierzycie. Sam bym sobie nie uwierzył. Ale widziałem! Na własne oczy widziałem jak kapitan wraz z załogą, wszyscy straceni rok temu, weszli na pokład i odpłynęli swoją łodzią – zadrżał na samo wspomnienie. - Pewnie uznałbym, że mi się przyśniło, ale kilka dni temu znowu ich widziałem! Pływali w środku nocy po naszych wodach.
Wyglądało na to, że mówił prawdę, a przynajmniej wierzył w to co mówił.
Ale jak to możliwe? Żeby umarli rok wcześniej znowu pływali po morzach? Oto następna sprawa, którą dwójka towarzyszy będzie musiała rozwikłać.
Mężczyzna powiedział co wiedział i widział, i więcej nie można było od niego wymagać. Nie mógł wiedzieć, czy naprawdę widział duchy, czy tylko oczy go okłamały? Tym bardziej, nie miał prawa wiedzieć, gdzie teraz należy szukać statku?
Informacje zdobyte, a co panowie z nimi zrobią to już inna kwestia.
Następny przystanek: cmentarz, egzorcysta?

Misja zakończona.

[Keion]

Od kiedy przybyłem do tej osady nic nie szło po mojej myśli, jedyne co do tej pory mógłbym nazwać miłym zdarzeniem, albo przynajmniej nie negatywnym to było zapytanie od drogę młodej sprzedawczyni. Dziewczyna była bardzo miła i wskazała mi drogę do siedziby, ale po tym jak się z nią pożegnałem wszystko wróciło na swoje dawne pokomplikowane tory. Miałem spotkać się z Oshiim i kapitanem, ale okazało się że Oshi załatwił wszystko sam, więc musiałem go szukać, a gdy już go znalazłem to tylko po to by uciekać do jakiejś karczmy przed sztormem. Jak się później okazało żeby dowiedzieć się czegoś co miało pomóc nam w kontynuowaniu naszej misji, musieliśmy pobić jakiegoś rabusia, przy czym Oshi musiał się trochę natrudzić.
Po tym wszystkim spodziewałem się że uzyskamy odpowiedź, mówiącą nam kto ukradł statek i gdzie go szukać, albo coś w tym rodzaju. Zamiast tego dostaliśmy przerażonego strażnika, który zaczął nam opowiadać historię o jakich duchach martwych piratów pływających po morzu na porwanym statku.
W pierwszym momencie emocję zaczęły brać górę nad zdrowym rozsądkiem i miałem ochotę wstać, po czym zwyczajnie siłą spróbować wyciągnąć informacje od strażnika, który moim zdaniem zwyczajnie nas okłamał. Całe szczęście nie zrobiłem tego i udało mi się ograniczyć jedynie do gniewnego syknięcia. Po chwili przypomniałem sobie moje pierwsze zadanie jako shinobii, które choć nie było jakieś trudne zaczęło się z wielkim hukiem. Wcześniej nie wierzyłem w żadne siły wyższe, ale wtedy przekonałem się że duchy i inne istoty nie materialne istnieją. Dowiedziałem się wtedy też jeszcze dwóch rzeczy, nie ma z nimi żartów bo potrafią być niebezpieczne, oraz że nie pojawiają się z przypadku. Jeśli historia strażnika miała być prawdziwa to znaczyłoby że poziom trudności naszej misji mógłby drastycznie wzrosnąć, a my nadal nie wiedzieliśmy gdzie szukać statku. Dodatkowo w tym momencie znalezienie statku wydało mi się mniejszym problem niżeli poradzenie sobie z tym co mogłoby nasz czekać, gdy już znajdziemy statek i pływające nim duchy. Siedziałem tak w ciszy i zamyśleniu jeszcze przez dłuższą chwilę nie wiedząc co począć nim w końcu zdecydowałem się odezwać do Oshiego.
-Wydaje mi się że on nie kłamie i to co powiedział to prawda. Pytanie tylko czy to rzeczywiście się wydarzyło, czy też ktoś w jakiś sposób zdołał go oszukać.-Wciąż bardzo mało wiedziałem o sztukach ninja i nie potrafiłem tego w żaden sposób wytłumaczyć. Jednakże nie odrzucałem możliwości, że za tym zjawiskiem mogła się kryć jakaś technika coś jak klony Oshiego w połączeniu z techniką przemiany.
-Wiesz zanim przyjdzie nam się z tym wszystkim zmierzyć, chyba chciałbym się trochę lepiej do tego przygotować bo to pewnie nie skończy się na pobiciu jednego rzezimieszka.-Bałem się żeby nie przysporzyć kłopotów, albo w sytuacji zagrożenia życia nie okazać się bezbronnym. Póki co moje zastosowanie dla moich umiejętności znajdowałem głównie w pomocy innym, ale nie mogłem dłużej wychodzić z założenia że to mi wystarczy.

[Oshi]

Dwanaście godzin później...

Oshi dawno już zapomniał o minie kapitana, kiedy razem z Keionem wkroczył do siedziby straży. Ich przybycie mogło oznaczać dla niego dwa rozwiązania. Albo wykonali zadanie, posiadając jakieś informacje, albo poddają się przez brak czegokolwiek. Nie mógł się jednak spodziewać, tego co mieli mu zamiar przedstawić... Opowieść o martwej załodze w pierwszej chwili mogła wtrącić z równowagi, jednak miał jedynie to... Jeśli powierzył zadanie dwójce obcych shinobi, znaczyło że nikt z tutejszych nie chciał się tego podjąć. Zły omen, budził w ludziach strach gorszy niż miecz wroga. Po zdaniu raportu ,Senju obiecał zająć się powierzonym zadaniem do końca, jednak wcześniej czekały ważniejsze sprawy... Coś mu podpowiadało, że czas wracać do domu, jednak nie miał zamiaru pozostawiać towarzysza.
Tak właśnie po dwunastu godzinach od rozmowy z kapitanem, Oshi rzucał ostatnie spojrzenie na karczmę za swoim plecami. Przemawiające spokojnie, jak gdyby wcale nie przebywał w sercu najgroźniejszych przeciwników Senju, odwrócił po chwili wzrok w stronę Keiona...
- Co powiesz na krótką przerwę od misji, wydaje mi się że obaj musimy zastanowić się co dalej...

Samotny, czerwony liść, opadający na wietrze przykuł jego uwagę, a w sercu poczuł dawne ciepło.
-Wiesz... W Shinrin jest pięknie o tej porze roku, może chciałbyś zobaczyć Stare świątynię Hayashimury?

Chłopak rozłożył ręce okazując swój entuzjazm, dokładając jeszcze na koniec zanim Keion zdążył odmówić.
-Może to nam przynieść możliwość by lepiej zastanowić się nad problemem, a sama wycieczka zawsze owocuje lepszą kondycją

Uśmiechnął się szeroko, spoglądając w kierunku gdzie znajdowała się granica jego domu. Mimo że Oshi szczerze tęsknił za Hayashimurą, to w gruncie rzeczy chodziło o coś jeszcze. Czuł że powinien się tam teraz znaleźć, więź która łączyła jego klan z lasem... Zawsze wiedział kiedy działo się coś niedobrego.
Wolał jednak nie mówić o tym Keionowi, pozostawiając na twarzy jedynie odznakę chęci zobaczenia wioski. Słońce powoli schodziło coraz niżej, co przynosiło mroźne jesienne powietrze. Oshi rozwiązał rękawy którymi przewiązywał płaszcz w pasie, po czym zarzucił na siebie czerwony uniform... Dzisiejszy dzień kosztował go niewiele pracy, więc był gotów iść już zaraz jak tylko uzupełnią zapasy... Za murem czekała jeszcze jednak persona którą chciał już zobaczyć, wolał nie łamać danego słowa... Zwłaszcza jeśli chodziło o Burū

[Keion]

Dwanaście godzin później, czyli po tym jak wraz z Oshim skończyliśmy tłumaczyć kapitanowi straży czego zdołaliśmy się dowiedzieć o kradzieży statku, wciąż nie do końca wiedziałem co dalej. Część mnie chciała się stąd czym prędzej zabierać, żeby nie mieć do czynienia z bytami nadprzyrodzonymi, ale z drugiej strony bardzo chciałem doprowadzić historię do końca. Zastanawiałbym się pewnie jeszcze jakiś czas gdyby Oshi nie wyrwał mnie z tego bezsensownego letargu swoją propozycją.
-Krótka przerwa? Rzeczywiście pozwoliłaby nam się lepiej ogarnąć i nieco się uspokoić, a do tego z całą pewnością trzeba podejść na spokojnie.-Spojrzałem na Oshiego i bez słowa przytaknąłem głową. Poczułem lekką ulgę jakby kamień spadł mi z serca, ale wiedziałem że misja wciąż nie jest skończona.
-W sumie to słyszałem kiedyś o tych świątyniach, ale nie miałem do tej pory sposobności żeby je zobaczyć, nie byłem też w regionie Shinrin, więc może to być mój pierwszy raz. -Uśmiechnąłem się na myśl o podróży w miejsce, którego jeszcze nie odwiedziłem. Co prawda nie byłem wielkim podróżnikiem, ale za młodu wraz z rodzicami przemierzyłem kawałek świata i widocznie w ten sposób zaszczepiono mi chęć do podróżowania. Dlatego też słysząc propozycje Oshiego nie mogłem odmówić, poza tym wolałbym nie próbować sam rozwikłać tej historii o duchach.
-A pro po kondycji, można by trochę potrenować podczas wycieczki, albo jak już dotrzemy do Shinrin.
Wyraźnie widziałem entuzjazm Oshiego na myśl o powrocie w rodzinne strony i dobrze go rozumiałem. Kiedyś też tak się czułem, ale to było dawno temu, gdy jeszcze miałem do czego wracać i zdarzało mi się martwić o kogoś więcej niżeli tylko o siebie. Oczywiście te czasy były dla mnie już historią, więc wspomnienia o nich już nie wpływały w żaden negatywny sposób na moje samopoczucie, dzięki temu nie popsułem entuzjazmu Oshiego.
Choć dzień powoli się kończył wolałem nie zostawać tutaj dłużej i widziałem że Oshi też szykował się do drogi, a dzisiejszy dzień choć kłopotliwy to do ciężkich nie należał. Dlatego gdy tylko zdarzyła się sposobność uzupełniliśmy zapasy i ruszyliśmy w drogę co by nie tracić czasu w mieście duchów, piratów i tchórzliwych strażników.

z/t

[Sagisa]

Dzień już się kończył, musieli zatem działać szybko. Mieli jednak tylko jedną poszlakę, którą był adres sklepu zielarskiego, tam należało więc zacząć poszukiwania porwanego. Osobiście od razu pofatygowałaby się do Hideo i urwała mu ten jego parszywy łeb, nie dawało to jednak gwaracji, że znajdą Ryujina całego i zdrowego, że w ogóle znajdą go u tego gnoja. Musieli działać rozważnie, mimo że to opóźniało odsiecz. W gruncie rzeczy matka i jej nowo poznany znajomy byli jedyną odsieczą na tę chwilę, gdyż strażnikom sporo zajmie, nim któryś ruszy na poszukiwania. Saga wiedziała, że prędzej sama odnajdzie syna, niż zrobi to straż.
I tak oto z towarzyszem trafiła pod chatę zielarki, choć było już po godzinach otwarcia. Oczywiście nie miała zamiaru robić zakupów, chodziło po prostu o zdobycie informacji. Nie wiedziała, co chodzi po głowie Akashiemu, ale i tak był dla niej cennym sprzymierzeńcem zwłaszcza, że w jakiś sposób był odporny na trujące opary, które ją rozłożyły po kilku wdechach. Biorąc pod uwagę, że w przeciwieństwie do niego znała tutejsze tereny, przejęła rolę przewodnika, jednookiemu pozostawiając wsparcie.
Zapukała w drzwi chaty, nawołując właścicielkę, nim jednak wejście się uchyliło, musiała poczekać dłuższą chwilę. Staruszka nie wydawała się zadowolona wizytą po godzinach. Płomiennowłosa tylko wsunęła nogę w szparę, z pełną premedytacją blokując możliwość zamknięcia drewnianych wrót, i spojrzała na kobietę nieco twardszym wzrokiem.
- Nie jesteśmy klientami - sprostowała sucho. - Ale chodzi nam o prawdopodobnie jednego z pani klientów. Mówią coś pani opary dymu o ostrym, dość słodkim zapachu, które potrafią pozbawić przytomności osobę wdychającą? Zostały wykorzystane do porwania małego dziecka, a my szukamy porywacza.
Spojrzała jeszcze na Akashiego, w końcu miał on bliższą styczność ze źródłem tejże substancji, mógł zatem dodać więcej szczegółów do ogólnego opisu przedstawionego przez dziewczynę.
- Będziemy wdzięczni, jeśli pomoże nam pani namierzyć porywaczy, a przynajmniej wskaże osobę, która w ostatnim czasie takowy specyfik zakupiła - dodała jeszcze po ewentualnych wstawkach kompana i czekała na rezultaty. Liczyła na współpracę, albo przynajmniej naprowadzenie na kolejny trop. Bez tego utkną w martwym punkcie, a to byłoaby najgorsza opcja.

[Akashi]

Kto by się spodziewał, że momentami może być tak fatalnie pod względem zapachów. Ten dzień w sumie zbyt dobrze się nie zapowiadał, w końcu zaczęło się od lekko irytujących zapachów, a kończy się na czymś co może wywołać wymioty nawet o kogoś z tak podwyższoną wytrzymałością i tolerancją na różne świństwa. Kto mógłby się tego spodziewać. Na pewno nie sam chłopak, który postawiony w lekko w niecodziennej sytuacji, obecnie jak na razie przyglądał się całej rozmowie, by w momencie jak dziewczyna spojrzała na niego odezwać się.
- Były to kadzidła, przynajmniej z wyglądu. Tak bliżej precyzując. - powiedział, spokojniej starając się nie wdychać przy okazji zbyt dużej liczby powietrza by przypadkiem nie pociągnęło go na wymioty. Jeszcze postanowił pomóc towarzyszce z drzwiami i je przytrzymał ręką.
- Oczywiście, zdradzenie takich informacji mogłoby zniszczyć Pani reputacje, ale chyba można je kupić? Bądź jakieś wskazówki. - dodał po chwili, wyrywając się lekko do przodu. W końcu szkoda byłoby tracić cały wieczór na rozmowę z jakaś staruszka znającą się na ziołach, a jak wiadomo dodatkowym zarobkiem raczej nikt nie pogardzi, zwłaszcza takim łatwym. Jak powiedzenie paru zdań na temat osoby, która mogła zakupić towar. Oczywiście, zawsze mogli to olać, a staruszkę mogła czekać wizyta straży, która raczej nie będzie proponować jej żadnych pieniędzy czy korzyści, a jej biznes niezbyt legalny może zostać zniszczony całkowicie.

[Boyos]

Przejmuję na prośbę graczy
Misja C 16/45 W momencie, gdy Twoja noga zablokowała drzwi dobytku, staruszka zastygła w bezruchu, przestała mielić ziele między zębami, a raczej tym co po nich zostało, zaś jedyną ruchomą częścią jej ciała były w tej chwili oczy. Podniosły się one nieco groźnie w Waszą stronę, bacznie zlustrowały od góry do dołu po czym rozejrzały się po okolicy.
Może i mówią. Ale nie moja sprawa co kto robi z ziołami, nie wtykam nosa w nieswoje sprawy. - odpowiedziała już mało przyjemnym i podejrzliwym tonem, co wyraźnie wskazywało na to, że poszukiwania zawiodły Waszą dwójkę w odpowiednie miejsce. Dopiero jednak gdy Akashi wspomniał o zapłacie za informacje, staruszka zaczęła ponownie niczym krowa przeżuwać to co schowała w ustach.
Może... coś tam wiem. Ale moja pamięć jest już taka słaba... bardzo słaba... - podkreśliła kobieta, odsuwając się od drzwi i pozwalając Wam tym samym wejść do środka. Już stojąc w drzwiach widzieliście mnóstwo roślin, ziół i innych roślin, które porastały niemal każdą ścianę budynku. Między nimi znajdowało się mnóstwo stolików, na których leżały zwoje, niektóre bardzo stare, inne dopiero były zapisywane czarnym atramentem, który miejscami poplamił już podłogę i inne meble. To był moment aby zadecydować czy wejdziecie do środka czy może jednak poszukacie wskazówek w inny sposób.
Kadzidła... ostry, słodki zapach... - kobieta stała przy jednym z wielkich regałów, który podzielony był na setki malutkich przegródek, z których każda była zajęta przez niewielki flakonik z różnymi specyfikami.
Kobieta albo bardzo usilnie próbowała przypomnieć sobie komuż mogła sprzedać podobne zioła, albo liczyła na lekką pomoc w przypomnieniu sobie tak cennych informacji. Póki co w kółko jeździła palcem po regale, jakby starała się przedłużyć trwającą sytuację. To co tliło się w kominku miało bardzo drażniący zapach, zaś dym jaki wydawało był bardzo gęsty i ciemny, przez co z pewnością widoczny z dużej odległości. Najpewniej właśnie w ten sposób wiele osób trafiało do tego miejsca.

[Sagisa]

Nie uśmiechało jej się tu być. Intensywny zapach ziół czuć było już od progu, a to drażniło zmysł powonienia. Mimo wszystko bez rozmowy z tą kobietą nie ruszą dalej, nie dowiedzą się niczego, co mogłoby naprowadzić na porywacza. I choć Saga najchętniej znalazłaby się w innym miejscu, uparcie stała tu, gdzie stała, starając się wyciągnąć z rozmówczyni jakiekolwiek informacje.
Słowa staruchy sprawiły, że w płomiennowłosej niemal się zagotowało. "Nie wtykam nosa w nieswoje sprawy" było ewidentną próbą uniknięcia tematu, o którym z pewnością coś wiedziała. Młoda Uchiha już zaciskała pięść, przesuwając się nieco do przodu, by siłą wydusić z tej wiedźmy potrzebną wiedzę, wtedy jednak Akashi wtrącił swoje trzy grosze o zapłacie. No tak, ludzie niemal w każdym zakątku świata łaknęli pieniędzy. Sagisa nigdy nie przywiązywała do nich wielkiej wagi, mając po prostu inne priorytety, kobieta przed nią była jednak przykładem, że złoto potrafi rozwiązywać języki. Gdyby tylko raczyła ona przejść do współpracy bez zgrywania się...
Gdy starucha otworzyła szerzej drzwi, stalowooka nawet się nie zawahała, od razu wchodząc za kobietą do środka. Nie obchodziło jej, ile będzie musiała zapłacić za informacje. Pieniądze nie grały żadnej roli, gdy w grę wchodziło życie Ryujina. W progu tylko spojrzała jeszcze kątem oka na kompana, sygnalizując, że ona zajmie się resztą. Widząc zachowanie wiedźmy, tylko zgrzytnęła zębami, wyjmując z kieszeni garść złotych monet, które z brzękiem wylądowały na wolnym od papieru i ziół fragmencie blatu.
- Skończmy te gierki i przejdźmy do interesów - zdecydowała otwarcie, obrzucając zielarkę chłodnym spojrzeniem. - Radzę mówić zwięźle i na temat, bo o ile mój kolega może i ma mnóstwo czasu, o tyle moja cierpliwość na dzień dzisiejszy jest już dość naderwana. Komu to sprzedałaś i gdzie mamy go szukać?
Konkrety. Potrzebowała konkretów. To miejsce w żadnym razie nie sprawiało, że chciałoby się tu zostać dłużej. Zerknęła jeszcze na blat, na szybko przeliczając złoto. Trzysta, powinno starczyć, a jeśli nie to nie wahała się dołożyć więcej. Byleby rozwiązać też przesiąknięty odorem zielska język. Ostatecznie może też wrócić do argumentu siły, prawda? Wtedy zaś zaspokoi głód swego ostrza czyjąś krwią...

-300 Ryo za łapówkę

[Akashi]

Kto by się spodziewał, że pieniądze mogą być skuteczną formą przekazu informacji, zazwyczaj każdy szanujący się informator życzył sobie zapłaty za swoją wiedzę, jednak ta kobieta zapewne nie należała do osób nazbyt posiadających informacje, jednak o osobach spod ciemnej gwiazdy już może posiadać. Dlatego wejście do środka było dobrym pomysłem i rozejrzenie się tam przy okazji. Dziewczyna najwidoczniej chciała sama przekupić już kobietę, rzucając trochę monet na blat jakby miało to wystarczyć, skoro była łaskawa rzucić od razu tyle bez zastanowienia, to równie dobrze mogła tam położyć wszystkie swoje pieniądze jakie posiadała. Lecz póki co nie trzeba się wtrącać w tą sprawę, póki staruszka się nie odezwie można spokojnie rozejrzeć się po pułkach. Może będzie tutaj coś interesującego poza niezbyt przyjemnym dymem. Oczywiście jeżeli kobieta nadal miała problemy z pamięcią, chłopak wyjął ze swojej torby niewielki mieszek zawierający 500 ryo i zaczął go lekko podrzucać w dłoni wydając nim charakterystyczne dźwięki monet. Pytania dziewczyny nie musiał tutaj ponawiać, ale pieniędzy na stół bez informacji także nie planował kłaść, w końcu było to bez sensu. Jednak zależało mu na czymś innym, co mogło być nieco zabawne w niedalekiej przyszłości.
- Skoro jesteś w stanie stworzyć coś co pozbawi człowieka przytomności. - powiedział, przerywając na chwilę swoją wypowiedź, by odwrócić się w stronę staruszki.
- To raczej posiadasz też coś co jest w stanie zabić, prawda? Albo jesteś w stanie coś takiego stworzyć. Chętnie bym przetestował coś takiego. - dodał po chwili, kończąc swoją wypowiedź. W końcu teraz nie szukał u niej tylko informacji, ale również namacalnego towaru. Dając kobiecie możliwość nabycia kolejnego klienta, jednak teraz takiego, który nie bawi się w pół środki z usypianiem. Chociaż nawet ta usypiająca mieszanka mogła być przydatna, a przy okazji mogłaby wszystko ułatwić w znaczącym stopniu. Przy czymś takim zwykły człowiek nie byłby w stanie walczyć nawet paru minut, lecz dla młodzieńca nie było potrzebne to w formie kadzidełek, a jedynie w formie zwyczajnej mieszanki.

[Boyos]

Misja C 19/45 Zielarka z całą pewnością nie polubiła tonu, jakim zwracałaś się do niej jako osoba zapewne kilkadziesiąt, jeśli nie kilkaset lat młodsza. Nie powiedziała jednak nic, zaczęła szybciej przeżuwać zęby i zbliżyła się do położonych na stole pieniędzy, Całkiem zwinnym ruchem zgarnęła je do ręki, a tą niemal natychmiast do kieszeni. Przez chwilę nie mówiła jeszcze niczego, odwróciła się jednak do Was plecami i ruszyła w stronę jednego z regałów. Kościstą dłonią otworzyła jedną z małych szufladek, z której wyciągnęła niewielki zwitek papieru, na którym widniało imię zupełnie Ci niestety obce - Kageyama.
Młody, szczupły o czarnych włosach związanych z tyłu. Chciał konkretnych rzeczy, zachowywał się jak wy smarkacze więc nie wiem nic więcej. - zaskrzeczała staruszka, po czym zerknęła na Akashiego.
Ja tu sprzedaję składniki, nie moja sprawa kto do czego ich używa. Posądzasz kowala o życia odebrane przez jego miecze? - kobieta zabrzmiała przez moment, jakby uraziły ją Twoje słowa.
Ale potrafię doradzić... hojnemu klientowi. - po tych słowach powoli zaczęła dreptać w stronę paleniska, gdzie delikatnie bulgotała woda w niewielkim garnuszku.
Wyglądało na to, że nie przyjdzie wam dowiedzieć się niczego więcej od tej kobiety i wypadałoby podjąć dalsze działania. Zanim jednak zdążyliście nawet na siebie spojrzeć, ktoś zapukał do zamkniętych drzwi lokalu, jednak nie odzywał się ani nie napierał by je otworzyć - zdawał się czekać. Młody Jashinista niemal natychmiast dostrzegł, że staruszka zdawała się nieco zdenerwować wizytą nieznanego jeszcze gościa. Póki co dalej jednak robiła coś przy palenisku i jakby ignorowała pukanie.

  Ukryty tekst

[Akashi]

Sytuacja wyglądała już nieco jaśniej w końcu wiedzieli, kto zakupił towar, który został użyty do porwania. Fakt obwiania kobiety o coś takiego raczej nie był najmądrzejszy, w końcu skąd może wiedzieć do czego zostaną wykorzystane jej produkty. Teraz jednak młodzieniec chciał załatwić swoje dodatkowe interesy, które mogłyby okazać się przydatne w niedalekiej przyszłości. Lecz to wszystko zostało przerwane przez pukanie do drzwi, najwidoczniej sama kobieta zbytnio nie spodziewała się teraz gości, przez co jednooki postanowił lekko do niej podejść i zadać jej proste pytanie.
- To nie są zapowiedziani goście, prawda? - zapytał się, z lekkim uśmiechem na twarzy. W końcu jeżeli była to osoba, która zakupiła usypiająca substancje mogła chcieć się pozbyć potencjalnej osoby, która mogłaby ją wydać straży na przesłuchaniu.
- Jeżeli tak, to ja chętnie otworzę te drzwi. Me usługi są dość tanie. - dodał po chwili. W końcu nie zawsze ma się okazję pomóc staruszce w potrzebie, a Sagisa miała by odrobionę czasu by wydobyć z niej dodatkowe szczegółowe informacje.
A jeżeli sama staruszka wyraziła chęci, by to właśnie chłopak otworzył drzwi zamiast niej, złożył trzy pieczęci, po czym dookoła niego pojawił się kłębek dymu, a on sam wyglądał już jak staruszka. W końcu to przez nią był prowadzony lokal, a nie przez młodego chłopaka, a sam był świadom, że nawet jeżeli osoba której otworzy drzwi na wstępie dźgnie go bronią, nie zrobi mu żadnej krzywdy, a on będzie miał dobry powód by połamać mu rękę.
Plan był prosty, otworzyć drzwi udając staruszkę, witając się takim samym sposobem jak ona z nimi na początku. Wszystko teraz zależało jedynie od szczęścia i od tego czy osoba podejrzana przyjdzie do nich sama i ułatwi jej poszukiwanie. W końcu znając wygląd podejrzanego łatwo będzie wprowadzić go w pułapkę.

  Ukryty tekst