Park

[Tsukune]

Jaka była skala pogromu? Spora taka odpowiedź by wystarczyła? Zapewne nie. Przymknąłem oczy i zastanowiłem się nad tym jakby tu odpowiedzieć.
-Było to zaraz po Krwawym Turnieju jaki został utworzony w Sabishi. Ci co brali w nim udział nazywani są Krwawym Pokoleniem. Nie wiem kto za tym stał ale z tego co mi wiadomo był to zamach na wszystkich liderów tam zebranych bądź jakiś przewrót. Nie wiem dokładnie co się tam potem stało ponieważ zająłem się pomocą uciekającym ludziom. Co swoją drogą też nie było takie proste. Do tego wypuszczono ogoniastą bestię jednak co się dalej działo tam nie wiem. Najlepiej byłoby zapytać się kogoś kto walczył że tak powiem "na głównej linii". Możliwe że Murai by tobie coś o tym opowiedział. Lecz zapewne chciałby jakichś informacji w zamian. Jednak mogę się mylić dawno go nie widziałem. Jak popytasz ludzi pewnie opowiedzą tobie trochę o nim zacząłem opowiadać na pytanie swojego rozmówcy. Czy odpowiedziałem wystarczająco? Zapewne na tyle aby zaciekawić go tą opowieścią oraz pewnie by sprawdził i dowiedział się wszystkiego na własną rękę. Trochę to dziwne że nic o tym nie wie...no ale skoro w pewnym sensie żył w odosobnieniu jako takim to nic dziwnego. Uśmiechnąłem się lekko na to iż zgodził się na taką drobną umowę
-Oczywiście że zapłacę za robociznę i potrzebne materiały. W końcu należeć się tobie będzie za wykonanie tego a materiały albo ja zakupię i tobie dam bądź po prostu sam zakupisz materiały a ja późnej tobie za nie oddam...Trzeba przyznać że masz ciekawe pomysły tylko jak nie masz tam łańcucha. Mimo wszystko łańcuch zajmuje dość miejsca tak samo jak sam mechanizm. Ja bym tobie zaproponował na początek może zmniejszenie mechanizmu i umieszczenie tam zawiasu czy czegoś podobnego aby móc obracać łańcuchem by się nie skręcał. Tą substancję można by umieścić w pazurach. To by nie był zły pomysł. Wyobraź sobie że ktoś cię łapie. Ty w tym czasie wypuszczasz jakiś gaz albo coś w tym stylu i się uwalniasz. Zaś co do senbonów to lepiej byłoby zrobić niewielki schowek w którym byś je chował. Co do pomysłu ze zwojem nie lepiej zamiast go mocować zrobić z samej rękawicy swego rodzaju zwój? Wiesz między tymi blachami miałbyś kawałek wolnej przestrzeni w której zamknięty byłby właśnie zwój. Tak jak przy zwykłym zwoju dopiero po jego rozwinięciu byś uwalniał tą zawartość...a ja zaś zaproponowałbym odczepianie pazurów. Doczepiłbyś do nich tylko żyłkę i dzięki temu dałoby radę je na swój sposób wystrzelić a następnie zwinąć z powrotem. Co o tym pomyśle sądzisz musiałem przyznać że jego pomysły nie były takie złe. Tylko czy upchanie tak wielu rzeczy do rękawicy poza zwiększeniem masy nie będzie przeszkadzało w jej poprawnym funkcjonowaniu? Zapewne tak by było. Jednak jeżeli w jakiś sposób zmniejszyłby mechanizm wtedy mógłby coś tam dołożyć...chętnie w przyszłości zawalczyłbym z nim aby zobaczyć jakie pomysły wpakował do rękawicy...poza tym to byłoby najlepsze przetestowanie pomysłu w "prawdziwym" boju. Bo co z tego iż na papierze i na sucho działałoby to dobrze a w walce zaś by bardziej przeszkadzało niż było pomocne? Dzięki sparingowi dowiedziałby się jak zmienić te wady by dać sobie większy sukces.

[Ayatsuri Juranu]

Krwawy Turniej. Brzmiało to groźnie i ciekawie za razem, więc Juranu pewnie nie omieszka popytać o to ludzi w wiosce. Może lidera klanu? On powinien wiedzieć co się działo na jego ziemiach, więc to jest dobry trop. A wychowanie młodego marionetkarza w duchu kultury własnych ziem może da białowłosemu kiedyś szansę na pretendowanie do pozycji lidera. O ile oczywiście osiągnie odpowiedni poziom, bo na razie jest początkującym shinobi. Chociaż prezentował wysokie predyspozycje do bycia dobrym marionetkarzem. Zawdzięczał też to w dużej mierze inwencji własnej i wielu pomysłom na marionetki, których jeszcze finansowo nie zrealizował. A tutaj, przerobienie rękawicy dla Tsukune i zawyżenie kosztów roboty by mogły mu dać nawet kilka groszy.

- Nie wiem, może tobie nie przydają się zwoje, ale ja bez nich nie będę miał jak się ruszyć. Pomysł z pazurami jest bardzo dobry! Rozwiązałby główne problemy ze zwinnością palców i wykorzystaniem broni miotanej. To by zredukowało wyrzutnię i pozwoliłoby wstawić większy i wygodniejszy magazynek. - od razu łączył pomysły swoje i rozmówcy - Nie chodzi mi też o wykorzystanie przestrzeni łańcucha, ale bardziej nabudowania na wierzchu ręki. Stanowiłoby to też lepszą defensywę. I to ze zwojem między blachami to no cóż, od razu mi chodziło o rozwinięcie go, więc nie musiał by być w swojej pełnej formie, tylko właśnie raczej owijając wokół całej rękawicy z dostępem z zewnątrz. Tak, żeby tylko móc odpieczętować w dowolnej chwili. - pieczętowanie to jedna z najważniejszych umiejętności klanu Ayatsuri, a dostępność wybranych marionetek w każdej chwili to wręcz błogosławieństwo. Wiadomo, że przy dużej kolekcji będzie problem, bo nie załaduje do rękawicy dziesięciu, czy dwudziestu zwojów, ale te najważniejsze może - Trochę nie musiałem myśleć o dystansowym wykorzystaniu szponów, bo mogę do zastąpić zdolnościami, ale w zasadzie dałoby się to zrobić... I sam nawet mógłbym z tego skorzystać, bo oplątanie kogoś takimi żyłkami, albo zaczepienie się... Jakby odpowiednio popracować nad wytrzymałością żyłek łączących szpony, albo jakoś popracować nad nimi chakrą, umożliwiłoby to wciąganie się w wyższe miejsca. Na przykład na drzewo, zamiast przelewania chakry do stóp, mniejszymi zasobami moglibyśmy tam się po prostu wciągnąć. - taka oto myśl popierała jeszcze funkcję odczepianych szponów. Niegłupi pomysł, zdecydowanie niegłupi. Juranu starał się wszystko zawrzeć w pamięci, żeby po powrocie do wioski i swojego warsztatu zająć się tym pomysłem na dobre.

[Tsukune]

Słuchałem spokojnie słów swojego rozmówcy. Łączył od razu pomysły moje i swoje. To dobry znak. Widać lubi sobie majsterkować.
-Powiem tobie że jak przyzwyczaisz się do rękawicy będziesz mógł normalnie składać pieczęci bez żadnych problemów. Ale to może trochę zająć. Cieszę się że mój patent z pazurami przypadł tobie do gusty. Możesz też zrobić na czubkach pazurów niewielkie otwory i z nich wypuszczać żyłki zamiast same pazury...Masz rację z tą obudową. Może zamiast tego zaokrąglij bardziej górę gdzie umieścisz mechanizm aby broń nie zahaczała się i aby łatwiej było parować broń. powiedziałem dając kolejne drobne pomysły. W sumie może sam bym z tych pomysłów skorzystał? Zwłaszcza z tego jaki zaproponowałem do pazurów. Jeden już pomysł miałem zamontowany. Teraz przyszłaby pora zrobić ten drugi z niewielkimi otworami na pazurach. Wypuszczanie w ten sposób żyłek byłoby bardzo przyjemne i zaskakujące. Byłem ciekaw czy w mojej wypowiedzi znajdzie pewne słowo jakie powiedziałem. Zerkałem kątem oka na mojego rozmówcę ciekaw jej mimiki gdy zorientuje się na drobnym szczególikiem jaki zawarłem w swojej wypowiedzi
-Może nie będzie tak tępy jak ta włóczka która nie zajarzyła wtedy o co tobie chodzi usłyszałem w głowie głos swojego alter ego
-Ano ciekawe czy się zorientuje odparłem w myślach samemu sobie...i czekałem tylko na minę swojego rozmówcy o ile się domyśli...raczej sądząc po jego pomysłach złapie to jedno słówko w lot...albo troszkę później któż to wie.

[Ayatsuri Juranu]

- Stalową żyłkę mogę podczepić nawet pod pazurami. Albo przez mechanizm oddzielający szpony. - uśmiechnął się, ale wiedział, że rozmowa idzie na zły tor. Tylko jedna grupa na kontynencie przedstawia taką skłonność do majsterkowania, więc w sumie już dawno temu się sprzedał ze swoimi zdolnościami klanowymi. Chyba jednak czas się zwijać, żeby nie wygadać za dużo - Wiesz, ja już chyba pójdę. Domyślam się, że wiesz, gdzie będzie mnie można znaleźć jak już wrócę do siebie, więc zapraszam wtedy, to może zajmiemy się realizacją tych projektów. Teraz muszę odpocząć i pewnie ruszyć w dalszą podróż, albo przynajmniej rozejrzeć po okolicy. - podniósł się z ławki i lekko przeciągnął, rozglądając się dookoła. Piękne miejsce, no ale cóż. Wyciągnął dłoń w stronę Tsukune w geście pożegnania - Miło było cię poznać. Mam nadzieję, że wkrótce znowu się spotkamy. Mamy pewną umowę do zrealizowania. No i... Nie ma nas zbyt wiele. - położył rękę na rękawicy, oznaczając, że po tym będzie go dość łatwo znaleźć, jeśli się człowiek popyta. Tymczasem jednak nadszedł czas ruszyć gdzie indziej, najprawdopodobniej spędzić noc w jakiejś karczmie...

[z/t]

[Tsukune]

-Ano masz w tym trochę racji. Jak się spotkamy to wymienimy się swoimi planami. A ja zaprezentuję tobie co już sam zdążyłem stworzyć do rękawicy. Może nawet zabiorę plany jakie dostałem przy zakupie. powiedziałem ostatnie w zamyśleniu bardziej do siebie. Ścisnąłem dłoń Juranowi na pożegnanie
-Mam nadzieję że do tego czasu zdążysz przyzwyczaić się bardziej do swojej rękawicy, zdążysz ją zmodyfikować i później podczas sparingu zobaczymy jak działają te nasze modyfikacje. Będzie to dla nich dobry sprawdzian. W końcu pomysł pomysłem a praktyka może pokazać co innego dodałem nim mój rozmówca odszedł. Odprowadziłem go spokojnie wzrokiem by następnie schować do futerału zeszycik razem z ołówkiem, skrzypce a na końcu zamknąć go. Teraz nie pozostało mi nic innego jak się gdzieś przejść...pytanie brzmiało..."tylko gdzie". Umieściłem swojego zwierzaka pod kapeluszem. Wstając przewiesiłem futerał przez ramię tak że spokojnie miałem go na plecach i skierowałem się w swoją stronę
-Jednak nie załapał co miałeś na myśli postanowiłem nie odpowiadać na słowa swojego alter ego jakie usłyszałem w głowie. Widocznie nie zorientował się że pomysły ze szponami jakie podałem już mam stworzone i zamieszczone w swoich rękawicach. No ale widocznie zbytnio zainteresowany był samymi pomysłami a raczej ukrywaniem tego jak uwielbia majsterkować.

[z/t]

[Yasuo]

Tsukune, z/t: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 66#p104766

[Nara Jun]

Ryū zazwyczaj przychodził w to miejsce, gdy trening, prysznic i obiad miał za sobą. Przychodził tu, by odpocząć przy dobrej lekturze. Usiąść wygodnie gdzieś pod drzewem, wyciągnąć książkę i zanurzyć się w świecie spisanym na kartkach.
Lecz nawet najlepsza książka nie oderwałaby Ryū od pewnej myśli. Młody Uchiha jest podekscytowany tym, że zaczął swoją przygodę w Klanowej szkółce. Uczy się nowych rzeczy i staje się coraz lepszy. Lecz Ryū chciałby w końcu móc przetestować swoje zdobyte umiejętności. Pokazać i udowodnić Sobie, że to co ćwiczy i się uczy zdaje egzamin.
-Przydałaby się jakaś misja. Powiedział Ryū cicho pod nosa, unosząc wzrok z nad książki. Spojrzał pusto przed Siebie, wpadając w głęboko zadumę. "Misja w której faktycznie, będę mógł się sprawdzić." Rozbrzmiał głos w jego głowie.
Zacisnął mocno dłonie na kartkach papieru, zamknął książkę kładąc ją obok na Ziemi. Ryū usiadł po turecku opierając ręce na kolanach, zamknął oczy po czym zaczął medytować.

[Uzumaki Hibana]

"Powroty i odloty"
Dla: Ryu
Misja rangi D
1/15 Park to miłe miejsce. Można tu przyjść, posiedzieć, poczytać, porozmawiać. Miejsce spokoju i odpoczynku. Ryu też tak sądził. Przyszedł, poczytał, pooddychał świeżym, wiosennym powietrzem. Wspaniały zapach. Wiosna żyła swą pełnią. Roztopiły się ostatnie wspomnienia śniegu, a pierwsze ptaki wracały do porzuconych jesienią domów. Ryu po części udzielił się ten nastój – odrodzenia. Odłożył książkę i skrzyżował nogi, by pomedytować w spokoju.
Cisza, spokój i... huk. Coś uderzyło go w głowę. Nie za mocno, acz znacznie. Na tyle, by wyrwać chłopaka z transu. Gdy miną pierwszy szok i zechciał spojrzeć, co też go trafiło, zobaczył... but. Zwykły but. Kobiecy pantofel.
Nie było czasu się nadziwić, bowiem zaraz za butem pojawiła się jego mniemana właścicielka. Kobieta... wielka. I to w każdym tego słowa znaczeniu. Wielka była jej postura, a i stój miała zbyt bogaty na byle praczkę. Biegła, o ile można to nazwać biegiem, i krzyczała.
-Wracaj tu draniu! - Wrzeszczała cienkim, acz donośnym głosem.
„Draniu”? No tak, drań też tam był. Młody mężczyzna. Wysoki i chudy. Szaleńczym pędem miną Ryu i dał nura w pobliskie krzaki. Próżno go teraz szukać.
-Wracaj. Wracaj... Wra... Uff...
Kobieta, głośno dysząc, zatrzymała się koło Ryu. Twarz miała czerwoną i nie trudno się dziwić. Widać, że nie miała już siły kontynuować pościgu, choć chęci ją rozpierały.
Co teraz? Ryu myślał o misji i najwyraźniej ją sobie ściągną. Czyżby to efekt tej „magicznej” medytacji? Tajemna sztuka Uchihów?

[Nara Jun]

Ryu właśnie zatapiał się w myślach, gdy nagle dostał czymś w głowę.. dostał pantoflem. Ryu wziął go do ręki,marszcząc brwi z poirytowaniem popatrzył w stronę skąd mógł nadlecieć. Na pierwszy rzut oka wielka, czerwona i spocona kobieta, która ledwo biegła za żwawym młodym facetem. Niestety za nim Ryu zdążył zareagować huncwot dał nura w krzaki. Jedynie co Ryu zdążył zrobić to poderwać się na nogi i instynktownie wyrwać się za złodziejem, lecz za nim postawił pierwsze kroki Ryu zobaczył tylko jego tyłek znikający w gęstwinie. Zamiast tego odwrócił się i wrócił do "umierającej" kobiety. Stała tak zgięta w pół oparta o własne kolana, głośno przy tym sapiąc. Starała się zaciągnąć jak najwięcej powietrza w jak najkrótszym czasie, brzmiąc przy tym jak odgłos metalu ocieranego o beton.
-Nic się Pani nie stało? Zapytał niby z troską Ryu, lecz w jego głosie przeważała głównie obojętność.
Wiedział, że nadmierny wysiłek przy takiej posturze może się źle skończyć.Stanął więc przy kobiecie będąc gotowym do jej złapania, gdyby ta opadła z sił. Poczekał, aż ta wyrówna oddech i uspokoi tętno, dopiero, wtedy zwróci jej własność w postaci pantofla, który prawdopodobnie należał do niej.

[Uzumaki Hibana]

"Powroty i odloty"
Dla: Ryu
Misja rangi D
3/15 Wiosna. Pierwsze kwiaty. Pierwsze ptaki. Pierwsze motyle fruwały nad łąką, a pierwsze buty biły ludzi po głowach.
Zrządzenie losu, czy wola nieba? Gdy młody shinobi wygrzewał się na słońcu – marząc o swojej pierwszej misji, młody mężczyzna okradł kobietę. „Okradł”? A, to za chwile. Teraz ważniejszym jest, że owa kobieta nie pozostała bezczynna w tym nieszczęściu... i rzuciła w drania pierwszym co miała pod ręką – butem. W rzucaniu jednak nie była za dobra, toteż pantofel zamiast w złodzieja – trafił w chłopaka.
Ryu przyjął ten cios wyjątkowo spokojnie, a nawet zamartwił się nad losem i zdrowiem kobiety.

-Niiic?! - Zapiała donośnie, wyrywając Ryu swoją własność, w postaci czarnego buta. Zupełnie zignorowała fakt, że chłopak właśnie padł ofiarą jej marnego cela i niesłusznie oberwał pociskiem wymierzonym w – zapewne – złodziejaszka.
-Ładne mi „nic”! - Zakrzyknęła oburzona. - Zostałam okradziona! Przez tego tam... O!
Mówiła, groźnie wymachując pantoflem w nieobecnego rabusia.
-Ale jeszcze dostanie za swoje! Jeszcze zobaczy...!
Założyła obuwie na stopę, mało się przy tym nie wywracając, po czym ruszyła w stronę krzaków, gdzie znikną ów złodziej.
Wola była w niej silna, lecz nie wyglądała na zdolną do dalszego pościgu. Ryu miał rację. Osoba z taką posturą nie powinna się tak forsować. Ach, gdyby istniał tylko sposób, by dorwać złodzieja i stracić przy tym zdrowia. A może... Może taki sposób stał właśnie przed nią?
Zmierzyła chłopca spojrzeniem. Szacowała? Oceniała?
-Hej, chłopcze – powiedziała w końcu wyniosłym i spokojnym tonem. - Nie chciałbyś zarobić?

[Nara Jun]

Gdy Ryu spostrzegł ten oceniający wzrok tłustej, spoconej baby zacisnął pięści i zęby. Zawsze gardził tym, że ludzie zamożniejsi uważali się za nie wiadomo kogo. Myślą że mogą kupić wszystko i wszystkich, tak jak w tej chwili. Pomimo swoich przekonań Ryu zgodził się, lecz nie ze względu na pieniądze tylko dla sprawdzenia samego Siebie, w końcu czekał tylko na okazje.
-Dobrze.. W końcu cicho odezwał się Ryu marszcząc brwi. Podszedł do swojego płaszczu, który leżał na Ziemi i podniósł otrzepując go z kurzu.
-Proszę mi powiedzieć tylko co Pani skradziono i gdzie mam odnieść Pani własność..
Zakładajac płaszcz dodał
-A zajme się tym od zaraz.
Ryu nie zamierzał jak głupi od razu rzucając się w pościg, tutaj trzeba było rozpoznania. Młody Uchiha zamierzał udać się w stronę w którą prawdopodobnie mógł udać się złodziej, by zacząć słuchać i zadawać pytania. Ryu był zwarty i gotowy, sprawdził czy torba i pokrowce są na miejscu i czy dobrze się trzymają , w międzyczasie czekając na informacje od kobiety.
Kiedy Ryu je usłyszy ruszy w stronę złodzieja nie mówiąc już słowa.

[Uzumaki Hibana]

"Powroty i odloty"
Dla: Ryu
Misja rangi D
5/15 Wiosna, to czas miłości?
A jak miłość, to i złamane serca i puste portfele. Ktoś traci – ktoś się bogaci. Tym przypadku, stratna była kobieta, a wzbogaci się... Złodziej? Ryu? Jeden albo drugi. Czas pokaże, ale zakłady otwarte...

-Co?! Wszystko! Ten drań... - westchnęła, jak młoda dama w tęsknocie za ukochanym. - Ten przystojny drań.
Tak powoli pokręciła głową. Ten maślany wzrok i głębokie westchnięcia. Młoda gęś przezywające swą pierwszą miłość. Pierwsza miłość i pierwszy zawód, a przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Nie. Młoda zdecydowanie już nie była. Choć mówią, że serce nigdy się nie starzeje...
-A był taki miły... - Ostatni raz wdała się kobietką, po czym wróciła oburzona baba. - Wszystko mi ukradł! Całą szkatułkę! Opróżnił całkowicie! Całkowicie opróżnił całą moją szkatułkę na biżuterie! - Uff... powiedziała. Nareszcie. - Ale najważniejszy jest ten naszyjnik! Mojej babuniii!!! - Zawyła, jak dziecko co straciło zabawkę.
Zawyła – dosłownie. Płakać nawet zaczęła. Trochę to trwało, nim się uspokoiła. Oby Ryu cierpliwie doczekał końca tej histerii, bowiem ciąg dalszy był nie bez znaczenia.
-Obyś go odzyskał – przemówiła ludzkim głosem, gdy opanowała łzy. - Gdzie go szukać? Nie wiem. Sam widziałeś, gdzie pobiegł, ale teraz... Pewnie jest już daleko, daleko stąd – westchnęła. - Niemniej, co mi pozostaje? Jak go znajdziesz przyjdź do mnie. To ten dom z lazurowym dachem, który tam widać... O, tam. Nad tymi drzewami – tłumaczyła pokazując Ryu dach domu, który w istocie górował nad roślinnością, poza granicami parku. No tak, w końcu nie mogła długo biec, więc i nie mogła daleko mieszkać. - Mogę Ci obiecać, że zostaniesz sowicie wynagrodzony.
Misja nakreślona, nagroda obiecana, chyba można już gonić te skarby... Nie! Jeszcze coś.
-Na pewno będzie próbował sprzedać moje skarby, na szczęście naszyjnik babci jest bardzo charakterystyczny – po tych słowach zrobiła krotką przerwę i zaczerpnęła oddechu, by starczyło go pełen opis. - Wykonany z białego złota w kształt serca obrośniętego drobną winoroślą. Liście są obleczone srebrnym drutem i wypełnione ciemnym malachitem o owalnym szlifie. Winogronka to z kolei lawendowe ametysty, szlifowane w drobne kuleczki. Ramę serca wypełniają różowe diamenty, a jego wnętrze – szlifowane na płasko, rubiny. Całość jest zawieszona na złotym, zdobionym perłami, łańcuszku. A, zapinany jest na, kuty w kształt kwiatu, haczyk.
Skończyła z głośnym oddechem.
-Liczę, że szybko go znajdziesz. Powodzenia!

[Nara Jun]

Rodzice Ryu mimo iż kochali swojego syna nigdy mu tego nie okazywali, liczył się tylko trening i rozwój. Ryu przez to nigdy nie miał odpowiednich wzorców z których mógłby się uczyć o miłości, dodatkowo izoluje się od społeczeństwa i nie zwraca uwagi na płeć piękną. Nigdy nie dostał przysłowiową strzałą amora. Uczucie Miłości jest mu obce i nie do końca rozumie uczucia okradzionej kobiety, ale to nie to było najważniejsze.
Ryu nie obchodził to kim jest złodziej, tylko to co ukradł. Młody Uchiha wysłuchał gorzkich żali kobiety, 'Normalnie koniec świata.. sentymenty tfu' Pomyślał Ryu z obrzydzeniem w momencie, gdy kobieta opisywała bogato zdobiony naszyjnik. Gardził bogactwem..
Ale zadanie to zadanie. Ryu zapiął płaszcz pod szyją, tak by wysoki kołnierz przysłaniał mu twarz od nosa w dół.
Gdy zapamiętał wszystkie istotne informacje skinął bezgłośnie głową w stronę kobiety, po czym ruszył po ścieżce w kierunku w którym udał się złodziej. Mając przy sobie takie bogactwo złodziej na pewno będzie chciał się tego szybko pozbyć i z pewnością nie uda mu się zrobić tego po cichu.

[Uzumaki Hibana]

"Powroty i odloty"
Dla: Ryu
Misja rangi D
7/15 W niewielkim parku, w wielkim mieście, wśród śpiewu ptaków i rechotu żab, słychać było sapanie. Ludzkie sapanie, zmęczonych płuc. W miejscu odpoczynku, aż trzy osoby postanowiły go zaniechać. Kto by odpoczywał, gdy skarby skradzione? Choć cele mieli różne – odzyskać lub sprzedać – jedno łączyło ich zmęczenie.
Ryu, w chwili obecnej słyszeć mógł tylko jedno sapanie – swoje własne, i choć nie słyszał dwóch pozostałych, to doskonale zdawał sobie z nich sprawę. Kobieta, którą zostawił z pewnością jeszcze łapała oddech po szaleńczym pościgu, a złodziej w pewnością wciąż biegł – sapiąc.
Ryu ruszył za przestępca, więc – tak jak on – skoczył w krzaki. Gęsty busz porastający krawędź polany. Łatwo się w nim zgubić i łatwo schować. Zależy, na czym komu zależy. Ciężko było iść – zgiętym w pół, ale przynajmniej droga była jasna. Tylko jedna, wydeptana ścieżka. Tylko na jednej drodze gałęzie połamane. Złodziej uciekał. Śpieszył się. Jak burza przemkną przez zarośla. Widać.
Spore ułatwienie dla marnego tropiciela, lecz co dalej? Po za krzakami, zniszczeń jego ucieczka nie zostawi. Nie będzie połamanych gałęzi. Skąd wtedy zgadnie, którędy iść? Może będzie pytał? Ale o co? Mężczyzna nie miał w dłoni naszyjnika, a na czole napisu „złodziej”. Nie znał jego imienia, a z wyglądu wiedział tyle, ile zobaczył nim drań znikną w krzakach.
Wysoki, młody, czarnowłosy mężczyzna w zielonym kimonie z białymi haftami. Ech, szukaj wiatru w polu...
Krzaki zdawały się ciągnąć w nieskończoność, a jednak koniec w końcu nadszedł. I to szybciej niż się Ryu spodziewał. Przegonił z drogi jakąś gałąź, a tam... polana. Otwarta przestrzeń i miękka ziemia. Miękka? Miękka, kolorowa i ruchoma. Stracił grunt pod nogami, gdy chłopak się poruszył. To nie ziemia, a człowiek! Chłopiec, który – w przeciwieństwie, do trzech sapiących wcześniej osób – wiedział do czego park służy i tę jego funkcje, w pełni wykorzystywał.
Leży sobie człowiek spokojnie i śpi w cieniu krzewów, a tu nagle czyjaś noga, i druga. Dzieciak szybko zrzucił z siebie Ryu i odturlał się od niego. Wstał do klęku i nie czekając na wyjaśnienia, bądź przeprosiny zawołał:
-Hej, uważaj jak leziesz! Co ja jestem...?
Zmarszczył groźnie brwi i wstał, by podkreślić swe słowa zamaszystą gestykulacją.
-Jak nie jeden, to drugi. Tak ciężko patrzeć pod nogi? Ilu mnie jeszcze dzisiaj rozdepcze, co?
Podparł ręce na biodrach i parskną groźnie.
Wyglądało to nawet zabawnie. Chłopiec był niższy i pewnie młodszy od Ryu, a ochrzaniał go równo, jak na dorosłego przystało. Takie to to małe. Stało przed Uchihą i głośno prychało. Wypadałoby przeprosić, co nie?

[Rairakku]

Po ciężkim dniu pomocy rodzinie w sklepiku nadszedł czas na odrobinę relaksu. Dzień był ciężki duży ruch i trzeba było coś robić, a mi się tak nie chciało. Ludzie chodzili, zadawali bezsensowne pytania i obrażali się jak równie głupio się im odpowiedziało, przewracali towary. Jednym słowem którym mówi młodzież masakracja. Plątając się po mieście w końcu trafiłem do parku, chociaż tu było cicho i nikt nic ode mnie nie chciał. W końcu mam chwilę by odpocząć i się wyciszyć, znalazłem sobie drzewko nad strumykiem i się pod nim położyłem. To mój czas kontemplacji i użalania się nad sobą z powodu zmęczenia. Zamknąłem oczy, wsłuchiwałem się w odgłosy natury, w szum strumyka, ćwierkanie ptaków oraz szelest liści. Jak tu jest przyjemnie, mógłbym tu spędzać całe dnie.