Siedziba władzy

[Kisuke]

Haruzen
Misja wojenna rangi B
21/45

Niewiedza była błogosławieństwem. Zwyczajni ludzie nie wiedzieli, a często także nie mieli możliwości, aby się dowiedzieć o wielu sprawach, które decydowały o ich życiu. Świat był dla nich prostszy do zrozumienia, gdy otrzymywali tylko tyle informacji, ile było im absolutnie niezbędne. Całą resztę mogli sobie przekazywać słownie w postaci różnych opowiadań. Te także często bywały przekoloryzowane. Ninja opowiadający o tym, jakie niebezpieczne bestie zabił w lesie, kupiec opowiadający o jakimś nieznajomym bohaterze, który uratował go przed bandytami, chłop, który opowiadał, jak jego gospodarstwo zostało obronione przed atakiem bandytów. W tym wszystkim dawało się wyczuć, że ludzie szybko zapominali o tym, co złe i dawali się ponieść temu, co dobre. Władzy to pasowało, bo w ten sposób łatwo było im kontrolować zwykłych ludzi. Nie musieli tłumaczyć zawiłości polityki, nie musieli tłumaczyć się ze swoich chwil słabości oraz nieudanych planów, które doprowadziły do tragicznych wydarzeń. Chęć obalenia Muru i wprowadzenia swoich rządów przez Uchiha szybko została zapomniana i przykryta mordem dokonanym przez Kaminarich. Wojna nie była więc winą Uchiha, a tych złych potworów z Antai. Tak przynajmniej uważał praktycznie każdy w Sogen. Każdy rejon miał swoją wersję, każda z nich była w pewien sposób prawdziwa i każda w pewien sposób przekłamana. A wszystko to dla kontroli i trzymania zwykłych ludzi pod kontrolą, w ciągłym strachu.

Wszystkim, czym można było zrobić krzywdę, można było zranić samego siebie. Tak było od zarania dziejów, gdy ludzie potrzebowali w jakiś sposób bronić się przed zwierzyną i innymi ludźmi. Czy jednak takie niebezpieczeństwo zrobienia sobie krzywdy powinno powstrzymać ludzi przed sięganiem po broń? Wprost przeciwnie. Powinni sięgać po nią częściej, uczyć się z nią obchodzić, aby w razie potrzeby, móc jej użyć we właściwy sposób. Z alkoholem było podobnie. Używany w odpowiedni sposób potrafił być pomocny. Nie każdy sobie z nim poradzi, ale tak samo, jak byle rolnikowi nie wręczy się do ręki ogromnego topora czy najdoskonalszego łuku, tak i z alkoholem należało uważać. Ponownie jednak powracał temat kontroli nad ludźmi. Oferowanie im małego zamiennika przyjemności, którym mogli się uraczyć, odpoczywając po ciągłym dniu pracy, sprawiał, że ludzie byli bardziej spokojni. Uspokajało to niepokoje społeczne, a sami ludzie czuli się przez to szczęśliwsi. Ogień także był bronią niebezpieczną, a jednak ludzie go ujarzmili. Potrafią wzniecać ogniska, a ninja nawet potrafią przy pomocy chakry tworzyć ogromne ogniste kule. Czasami trzeba prekursorów w danej dziedzinie, aby pokazali oni pozostałym, jak należy się z daną rzeczą obchodzić.

-Żadnych pytań? To wyruszamy- Kapitan jeszcze raz rozejrzał się po całym swoim zespole, ale nie wyglądało na to, aby ktoś próbował zadać mu jakieś pytanie. Haruzen, podobnie jak cała pozostała trójka, przystał na zaproponowany plan. Można było szykować się do wyjazdu. Kapitan ruszył przodem, gestem ręką zapraszając pozostałych, aby ruszyli za nim. Wyszli na boczny dziedziniec, gdzie czekało już na nich kilka wozów, na których oprócz odrobiny potrzebnego sprzętu, znajdowało się także kilkunastu żołnierzy. Nie trzeba było żadnych zdolności sensorycznych, aby dowiedzieć się, że nie są to żadni ninja, a zwyczajni chłopi, którzy na okres wojny zaciągnęli się do armii. Czy chcieli bronić swoich ziem albo zostali do tego przymuszeni obecną polityką? To już pozostawało tajemnicą, o którą lepiej było nie pytać. Na jednym z wozów było 5 wolnych miejsc i to właśnie do tego wozu skierował swoje kroki Kapitan. Gdy wszyscy już zasiedli, padł rozkaz do wyjazdu. Czeka ich drobna podróż.

[Renkuro]

Renkuro wybrał drogę przeciwną do skromności i powściągliwości. Musiał dostać zaufanie oraz uwagę Sogeńczyków jeśli miał służyć razem z nimi. Zwłaszcza że nie były to rzeczy trudne do uzyskania, wystarczyło bowiem po prostu pokrótce powiedzieć prawdę. Planowy skutek oczywiście został odniesiony, i gdy jeden ze strażników poszedł go zweryfikować, to lalkarz od razu usłuchał się polecenia drugiego z nich. Nie było sensu czekać, i wprawiać go w zakłopotanie, czy nawet złość. Poprosił go, więc jak białowłosy mógłby go zignorować nie powodując u niego rozdrażnienia. Nie ma sensu robić sobie wrogów, pragmatyzm przede wszystkim jak głosiło jego motto. Sztuczna duma była zbyteczna, wspominany szacunek i uwagę już miał, teraz nadeszła pora na nie robienie sobie wrogów w swoim obozie. Uśmiechnął się przyjaźnie i złożył w odpowiednie ręce swoją torbę, opaskę z pieczęcią oraz niebieską różę. Towarzyszka musiała tym razem poczekać aż upora się on ze sprawami administracyjnymi. Czas na walkę jeszcze przecież nadejdzie. Chociaż kto wie? Może gdy wyślą go na front obejdzie się bez walki? Przecież druga strona to ludzie. Zachowujący się niepoprawnie według jego standardów i moralności nakazującej nie generowanie niepotrzebnego cierpienia, a do tego część z nich ma nierówno pod sufitem bo gadają z psami, ale nadal ludzie. A z ludźmi, istotami rozumnymi, można przecież nawiązać dialog w każdej sytuacji i dogadzać się mimo różnicy poglądów. Czy nie jest to piękne marzenie by tak pójść na pole bitwy i zamiast zabijać, użyć języka by przekonać wrogów do poddania się? Lub odstąpienia pozycji? Jeśli chciał kiedyś stać się mafijnym językiem, to chyba wypadałoby żeby i tutaj ćwiczył swoje zdolności, nawet przy tak niekorzystnie nastawionej publice.
Zaproszono do wnętrza budynku przeszedł przez pomieszczenie z rannymi. Gardło mu się mimowolnie ścisnęło gdy zobaczył ich w tym stanie. Jasne, mogło być gorzej, pewnie dla wielu wojna przyniosła dużo cięższe obrażenia, ale i tak nie mógł bezrefleksyjnie przejść koło takich ofiar konfliktu. Starając się ich ignorować wlepił wzrok w plecy prowadzącego go shinobiego. Patrzenie z litością na tamtych byłoby jeszcze dodatkowym ciosem, tym razem wymierzonym w ich serce i dumę. Nie chciał tego, nie chciał dokładać im kolejnych trosk. Albo gorzej, powodu do odreagowania krzywd które zadał im świat. Nie wiedział jak mogłaby się skończyć bójka jeśli nie miał swojego wyposażenia. Więc udając że go to nie rusza, albo że wręcz ich nie widzi przeszedł przez pomieszczenie i korytarzem zaszedł pod drzwi osobnika nader ciekawego, który to go przejął.
Wieść że przyjmuje go dosyć młody Sentoki wzbudziła w nim mieszane uczucia. Z jednej strony jednostki najbardziej wybitne powinny i zapewne to właśnie robią, biegają gdzieś teraz po prowincji wykonując najcięższe zadania, a z drugiej no właśnie taka osoba stała przed nim i siedziała w siedzibie władzy w ciemnych korytarzach zajmując się rozlokowaniem najemników. Czy to dobrze rozłożenie zasobów ludzkich Uchiha? Przy założeniu że ten za taką odpowiada, nie wiedział tego na pewno, chociaż wydawało mu się to logiczną konkluzją. Chociaż gdyby na to spojrzeć z jeszcze innej strony to ten tak czy siak był dużo wyższy stopniem niż Renkuro. Białowłosy był przecież na papierze Doko, mimo że podejrzewał że byłby w stanie bez problemy porównać się do akoritów jego klanu. Skłonił się w geście okazującym szacunek swojemu rozmówcy i uśmiechnął się jakby nieśmiało gdy ten również okazał się w gruncie rzeczy całkiem miłą osobą. Postanowił jednak szybko coś sprostować.
-Akihiko jeśli mogę mówić ci po imieniu, chciałbym na wstępnie zauważyć że nie do końca wiem jak Unia odnosi się do konfliktu, to że nie dostałem zakazu od klanu, i że mogłem tu przybyć, nie do końca znaczy że sami Ayatsuri i reszta klanów otwarcie was poparli. Chociaż oczywiście mając w pamięci że na murze poza mną był jeszcze jakiś inny Sentoki kuglarz, oraz co najmniej jeden Haretsu, i pewnie paru innych rodaków, wnioskuję że shinobi samotnych wydm mogą być wam przychylni. Ale jak mówiłem, ja tutaj przybyłem jako zwykły najemnik, prywatnie zasmucony niesprawiedliwością która się wydarzyła, nie przedstawiciel polityczny, nie czyiś wysłannik. Nawet nie jako ktoś mogący przynosić najświeższe wieści, prawdę mówiąc od razu po wydarzeniach na murze udałem się do miasta kupieckiego w którym obecnie mieszkam i z niego do was przybywam, więc nawet nie wiem czy nastroje w Sabishi się jakoś nie zmieniły. Nie wiem czy może czekać was zalew najemników z moich rodzinnych stron, czy nie. Jeśli moje skromne zdolności mogą się przydać klanowi Yujime który prawdopodobnie ocalił mi życie, to jestem do usług.
Po swoim zapewne zbyt długim wstępie, zamilkł czekając na rozkazy które zapewne szybko otrzyma od swojego właściwie chyba można powiedzieć, tymczasowego przełożonego. Jeśli teraz go oficjalnie przyjmą to znaczyć będzie że ten jako młodzieniec jako Sentoki będzie osobą której musi się podporządkować jako pracownik.

[Haruzen]

Zdaję sobie sprawę, że jest wielu takich, którzy w swojej ignorancji mówią, że niewiedza jest błogosławieństwem. Cóż, być może mało wiedząc żyje się łatwiej. Czy jednak zło przestaje być złem, tylko dlatego, że nie wiemy, że je wyrządzamy? Myślę, że nie. Zło jest złem i nic tego nie zmieni. Możesz nie wiedzieć, że przez twoje uczynki ktoś właśnie płacze. Nie zmienia to jednak faktu, że tak się dzieje i to jest złe. Każdy powinien postępować tak, aby owego płaczu, aby owego cierpienia było jak najmniej. Jeśli ktoś wybiera niewiedzę, tylko dlatego, żeby żyło mu się łatwiej, to najzwyczajniej w świecie czyni źle, bo przez niego więcej ludzi płacze. Dlatego trzeba wiedzieć. Nie zawsze można uniknąć czynienia zła. Szczególnie jako shinobi. Trzeba jednak dbać o to, aby wiedzieć dlaczego tak się robi. Trzeba oddać przynajmniej te odrobinę szacunku tym cierpiącym, aby wiedzieć, że jest się odpowiedzialnym i osobiście ponosi się winę za cieknące po policzkach łzy.

Ćwiczenie się w danym rodzaju broni przyniesie wzrost sprawności we władaniu nią. To prawda. Wcale jednak nie zmniejszy krzywdy zadawanej samemu sobie. Skuteczność we władaniu bronią, a więc i w zadawaniu krzywdy i zabijaniu w żadnym stopniu nie sprawi, że człowiek cierpi mniej niszcząc i krzywdząc. Odbierając coś komuś innemu, czy odbierając kogoś światu, odbieramy również cząstkę siebie. Odbieramy i tracimy na zawsze cząstkę empatii, która moglibyśmy polepszyć ten świat. Zamiast tego natomiast wmawia nam się, że zabijając polepszamy świat. Tak, jakby odejmując coś od niego, miało coś na nim zostać dodane.

Organizacja wojny, jak już zostało wspomniane jest zdumiewająca. Zwykły chłop, który jedyne o czym myśli, to o dobrej pogodzie pod orkę, nagle staje się żołnierzem i jego życie nabiera większego celu. Zwykły chłop, który najprawdopodobniej zginie od jakiejś przypadkowej techniki. Jego śmierć będzie jednak udziałem czegoś większego. Jego śmierć wpłynie na wynik wojny. Wynik wojny, który zadecyduje o losach sporej części świata. To zdumiewające. Jednocześnie jednak moją misją jest, aby jak najmniej z tych zwykłych ludzi zginęło. Być może jest szlachetne to, jak walczą zbrojnie o swoje pola. Zdecydowanie lepiej by jednak było gdyby te pola po prostu orali pługiem.

Karnie i posłusznie podążam za członkami mojej drużyny i wsiadam na wóz.

[Kisuke]

Haruzen
Misja wojenna rangi B
23/45

Ignorancja mogła wynikać nie tylko z czyjegoś zadufania, ale wykształtować się na drodze stawania się shinobim. Słuchanie rozkazów, wypełnianie kolejnych zadań, codzienne obcowanie z niebezpiecznymi ludźmi, konieczność ich eliminacji, wszędzie śmierć i zło. Gdyby jednak droga ninja była dobra, to przecież powinni się cieszyć i chwalić ile dobrego zrobili, albo przynajmniej z dumą wykonywać kolejne zadania. Tymczasem często było tak, że trzeba było robić rzeczy powszechnie uznawane za złe. Ukarać ojca, jedynego żywiciela rodziny, który nie miał dostatecznie dużo plonów, aby zapłacić swojemu panu, co mogło doprowadzić do śmierci dzieci. Jeśli ninja będzie do wszystkiego podchodził, aby uważać, czy czyni dobro, czy zło, to w oczywisty sposób kieruje go to do zadawania pytań. Niewygodnych pytań, a w konsekwencji wątpliwości. Jeśli zwątpi zaś w klan, to wszystko, co do tej pory zrobił, może w niego uderzyć ze zdwojoną siłą. Wszelkie złe uczynki, które wykonywał w dobrej wierze, ufając klanowi, wrócą do niego, a ich ciężar może być dla takiego ninja zbyt duży. Prowadzi to także do zwrócenia na sobie uwagi klanu, niestety w ten najgorszy sposób. Jeśli takie działanie zostanie uznane za zdradę, to stanie się on zwyczajnym bandytą, którego trzeba będzie ścigać. Wydawało się więc, że życia ninja to ciągła walka ze skrajnościami, popadanie w nie, a jednocześnie konieczność pilnowania, aby utrzymać w tym wszystkim jakiś balans. Wystarczy jednak jeden błąd i całe życie może się rozpaść.

Samego siebie zawsze można zranić. Przed wszystkim nikt nie jest w stanie się uchronić. Można jednak nauczyć się obchodzić z orężem, tak żeby nie zrobić krzywdy samemu sobie. Poprawne używanie broni było podstawą w obecnym świecie, jeśli ktoś chciał przeżyć. Odbierając komuś życie, czy rzeczywiście odejmuje ze świata coś, co powinno zostać do niego dodane? Aby pozbyć się morderców, najprościej było pozbawić ich życia. Za cenę jednego życia, mnóstwo innych zostało uratowanych. Ninja musiał wziąć na siebie ciężar dokonania tego czynu, ale z czasem kolejne śmierci, do których się przyczynił, rzeczywiście poprawiły świat. Zabicie bandytów atakujących kupców na szlaku sprawi, że handlarze będą mogli spokojnie podróżować, bez obawy o utratę własnego dorobku. Ich rodziny doczekają się powrotu ojca, który zarobił im na następną miskę ryżu. Jeśli zaś straciłby swoje towary, nie miałby za co kupić jedzenia, a jego rodzina cierpiałaby głodem. Odbierając coś, możemy komuś innemu to ofiarować.

Zwyczjani ludzie także brali udział w wojnach. Z punktu widzenia Haruzena było to właściwie idiotyczne zachowanie. Ich siła bojowa, nawet gdyby były ich setki, jest właściwie żadna. Wystarczy jedna solidniejsza technika i wszyscy z nich wyparują. Nie zostanie po nich nawet ślad. A jednak są tutaj, gotowi do walki. Z własnej lub przymuszonej woli, ale gotowi oddać życie w słusznej sprawie, nawet jeśli nic nie będą w stanie zrobić. Oddanie życia musiało być dla nich wartością samą w sobie. Mogli zostać i dbać o swoje pola. Lato właściwie już się skończyło, nadchodziła jesień. Plony czekały na zebranie, trzeba było wszystko zrobić przed nadejściem kolejnej zimy, aby mieć za co żyć. A jednak oni byli tutaj, gotowi do walki, uważając, że ich honor jest ważniejszy od przeżycia kolejnej zimy. Co im po zebranych plonach, gdy potem wszyscy będą go wytykać palcami i wykluczać ze swojej społeczności. To już lepiej byłoby umrzeć na wojnie, przynajmniej jego imie nie zostałoby zhańbione.

-Jesteśmy. Wysiadamy. Wyładować sprzęt, Niwa weź ludzi i zbierzcie ludność cywilną w bezpiecznym miejscu, z dala od portu. Atsukage sprawdź, czy statki już przybyły. Naoshige, wejdź na dachy i koordynuj działania. Haruzen, zrób mały zwiad wokół wioski- Podróż bywa spokojna. Co jakiś czas natrafiali na punkty kontrolne na szlakach, gdzie małe garnizony pilnowały okolic. Jak widać, Uchiha bardzo dbali o swoje tereny, a zwłaszcza o okolice linii brzegowej. Nie mogli dać się tutaj zepchnąć ani o kawałek, bo inaczej będą mieli walkę na kilka frontów, co będzie bardzo ciężko utrzymać. Już wystarczy im, że czasami gdzieś na tyłach pojedyncze oddziały shinobich są wysyłane, aby zasiać niepokój. Wreszcie jednak dotarli do Wioski rybackiej, a Kapitan natychmiast zaczął od wydania rozkazów swoim podkomendnym.

[z/t]

[Akihiko Maji]

Po odebraniu nagrody pożegnał się z przedstawicielem klanu Yamanaka i opuścił siedzibę klanu Uchiha. Jego dawny kompan pewnie zamierzał się bardziej wkręcić w tę całą wojnę. Akihiko uznał natomiast, że na jakiś czas mu wystarczy i postanowił pokręcić się jeszcze po mieście, a później udać się w dalszą podróż. Czuł się jeszcze zbyt słaby by brać udział w większej ilości misji rangi C. Nie wspominając już randze B. Szczególnie na wojnie zdarzały się niemiłe niespodzianki, które zwiększały poziom trudności misji i niebiezpieczeństwo z tym związane. Akihiko musiał się na takie wypadki przygotować by móc się przynajmniej wycofać.

//zt

[Kaiho]

Misja wojenna C
Słaba strona wojny

Don't put your life in someone's hands
They're bound to steal it away.

6 Blondyn był bez wątpienia młody i zdawało się, że nic mu nie dolega. Na pierwszy rzut oka nie widzisz żadnych bandaży, żadnych skrzywień na jego twarzy wskazujących na ból, żadnych nieprawidłowości mówiących o tym, że z jego zdrowiem jest coś nie tak. Dlatego siedzi tutaj, za tym stołkiem, z jakimiś pergaminami, a nie skacze sobie jak sarenka na froncie bitewnym. Poprawność wyborów, jakie dokonywał ród Uchiha przez lata była krytykowana przez wielu. Nie tylko samych klanowiczów, ale przede wszystkim przez sąsiadów jak i liderów innych prowincji, nawet tych najbardziej odległych. Wystarczyło spojrzeć, jak głęboką niechęcią darzyli Maji ród Uchiha... a chyba nie trzeba mówić, że to dla Uchiha jeden wielki pech - bo akurat Maji została liderką całej Unii, prawda? I być może miał to być też pech dla samego Renkuro, który postanowił się wplątać w ten konflikt właśnie po tej stronie medalu, idąc za głosem serca i uznając ją za słuszną. Z drugiej strony - może to będzie jego błogosławieństwo, bo liderka Ayatsuri nigdy się nie dowie? Albo dowie się i zamiecie wszystko pod dywan, a potem jeszcze pogratuluje podjętej decyzji? Polityka to bardzo skomplikowana machina, która nie składa się z pojedynczych trybików, a ich dzieciątek. Jeden od drugiego jest zależny, tak jak ty, będąc Doko, byłeś zależny od tych 'na górze'. Bycie Doko miało też jednak swoje przywileje. Na przykład to, że nikt nie śledził twoich ruchów i mogłeś działać o wiele swobodniej - jako najemnik. Jak zresztą miałeś się zaraz przedstawić, wyprowadzając Sentokiego z błędnych sądów co do tego, jakoby teraz miał nastąpić wojenny przełom, bo armia Unii ruszy Uchiha na pomoc. Służyłeś tutaj już raz, nie zaszkodzi więc służyć i drugi. Ba! Kolejna służba tylko podbuduje pozytywną renomę, jaką mogłeś tu wyciągnąć u bardziej istotnych jednostek. A i jeszcze zarobić dobrze dadzą... Same plusy, same plusy.
Akihiko gestem dał znak przyzwolenia - tak, tak, jak najbardziej, proszę po imieniu, nie ma z tym żadnego problemu. Może nawet chciał to skomentować, ale nie otworzył buzi - bo dałeś popis kolejnego monologu. Mającego zamiar wyjaśnić, jakie są tu twoje intencje, że interesy klanu interesem klanu... a ty to ty - jednostka niezależna i działająca na własną rękę. Akihiko pokazał na swojej twarzy pewną dozę niezrozumienia, czy też może raczej - konsternacji z przedstawianych faktów. Jeśli nawet jego oczy przyglądały się znakom, którymi zapisane było to, co przed nim, to przestał - i teraz miał je utkwione w tobie i tylko wyłącznie. Ciężko było dokładnie rozszyfrować jego emocje, bo wydawało się, że malowało się ich całkiem sporo w utkwionym na tobie spojrzeniu. To nie był pozytywny wyraz twarzy, ale też nie to, że był całkowicie negatywny. Takie twarze określało się często jako "nie wiedział, co o tym myśleć". Więc dla ciebie tak to skrótowo wyglądało.
- Przepraszam... klanowi jakiemu? - Zamrugał ze dwa razy, po czym znów spojrzał w dół - na ten przechylony pergamin, jakby próbował tam znaleźć wzmianki o takim klanie. Albo cokolwiek, co mogłoby go na to naprowadzić. Przez moment przez to milczał, przebiegał oczyma w tę i z powrotem. Zaraz krzesło znów opadło na cztery nogi, stuknęło o panele. I jego oczy uniosły się znów na twoją osobę. - Ekhem... jest pan mile widziany w Sogen, tak i bardzo się cieszę, widząc pana w naszej armii. - Uśmiechnął się krótko. - Dobrze, panie Ayatsuri Renkuro, jeśli dobrze czytam... Patrząc po pana umiejętnościach, jak mniemam wiele się od uderzenia na Mur nie zmieniło, będzie pan właściwie jednostką, jakiej potrzebuję. Kompletuję oddział mający za zadanie przesunąć front wojny, jaki ustanowili Kaminari i zmusić ich do obrony w jednym z newralgicznych punktów... - Troszeczkę zaczął zwalniać swoją wypowiedź, badawczo ci się przyglądając. Zdecydowanie chciał widzieć twoją reakcję. Na zasadzie - na to się nie pisałem! A może: to świetny pomysł! Ludzie różnie reagowali. Miał przed sobą kogoś, kto gotów był ryzykować życiem dla ideałów, jakie postawiła przed swoim rodem liderka Uchiha. To i dlaczego teraz, zgodnie ze swoimi słowami, miałby nie chcieć odmienić losów? Tej słabej strony wojny, w której ludzie umierali za swoją wolność, za swój kraj i czemu? Tylko dlatego, że ktoś w końcu chciał zakończyć nienawiść międzyrasową? Gdyby nie wojny, nie siedzieliby tam ranni. Gdyby nie one, Kami no Hikage nadal by kwitło. Gdyby nie to, że człowiekowi tak łatwo przychodziło zabić drugiego, ta ziemia byłaby lepszym miejscem. - Szukałem ostatniej osoby na główny front bitwy. Jeśli jest pan na to gotowy, panie Ayatsuri. Chyba że pozwoli pan, że będę panu mówił po imieniu. - Można było zauważyć, albo i nie, delikatną zmianę jego zachowania, kiedy odczytał pergamin. I sądząc po tym, pewnie miał tam kilka informacji dotyczących samego Renkuro i jego występu na Murze. A może zaciekawiło go twoje nastawienie? W ten czy inny sposób zdawał się teraz bardziej przystępny, ot co. I przede wszystkim - ciekaw i gotów do współpracy. A przecież o to w tym wszystkim chodziło. - Wyżywienie jest marne, a sen w zabranym namiocie, ale dobrze płacę. - Teraz uśmiechnął się chyba nawet szczerze.

[Renkuro]

Renkuro interesował się jako tako polityką, ale nie na tyle żeby od razu przez myśl mu przeszło z czym wiązało się wybranie nowego władcy Unii. Jasne powiedział o nim Sukunie, ale samemu nie wziął pod uwagę tego jak zdanie członka klanu Mai może wpłynąć na relacje z bardzo dalekimi prowincjami. Zwłaszcza na relację z Uchiha. Kuglarz nie miał pojęcia też z jakiego powodu czerwonoocy mogliby żywić wrogość do metalolubnych, fajniejszych Sabaku i analogicznie w drugą stronę. Dlatego też ta kwestia ani troszkę nie przejmowała naszego bohatera. Co więcej, myślał on że takie działanie byłoby nawet pochwalone przez Unię gdyś podnosi jej prestiż w oczach jednego z najbardziej dumnych klanów w których oczach ciężko zyskać szacunek. Przez sekundę nic mu nie dzwoniło że może mieć to jakieś przykre konsekwencje. No i nie da się ukryć że mimo wierności Sabishi, dużo bardziej na ten moment interesowało go zdanie mafii. Lepiej przejmować się tymi którzy realnie mogą go z dekapitować za jakiś wybryk niż Unią która znajdywała się wiele kilometrów dalej i zapewne miała jego działania jako Doko w poważaniach. Był to jeden z powodów dla których białowłosy mimo swoim zdaniem posiadania odpowiednich zdolności, nie decydował się wracać na łono rodzimej ziemi i starać się o awans wykonując jakieś zadania dla rodu. Zostanie kimś wyższej rangi nie tylko oznaczało że trzeba poświęcić sporo czasu którym nie grzeszył, co jeszcze właśnie ograniczyłoby luźność z jaką mógł działać i podejmować się zadań od organizacji przestępczych. Już nie mówiąc o narażeniu go na serię niewygodnych pytań dotyczących jego działalności w mieście kupieckim.
Dlatego nic nie świadomy możliwych konsekwencji siedział sobie grzecznie u Sentokiego Uchihów i prowadził luźną rozmowę. Gdy zaszło nieporozumienie co do rodu o którym mówił od razu się niezgrabnie poprawił.
-Oczywiście chodzi mi o ród Uchiha, miałem na myśli że ród do którego przynależał Yujime pod którym służyłem na murze.
Oczywiście przytaknął z zadowoleniem gdy tamten również chciał przejść na mówienie sobie po imieniu, oraz również bez słowa z lekkim uśmiechem na twarzyczce potwierdził że jego umiejętności niezbyt się od tego czasu zmieniły. Powoli rozumiał dlaczego Sentoki siedział sobie tutaj w piwnicy mimo trwającej wojny. Zbierał siły które miały pozwolić dokonać pewnie jednego z pierwszych w tej wojnie ataków ze strony obrońców Sogen. Teraz jakby o tym pomyśleć zdawało się to dosyć oczywiste. Jakoś musieli się zebrać, ktoś musiał to organizować, dlatego ktoś musiał siedzieć w stolicy i rekrutować kolejne jednostki. Widząc że uzyskał być może sympatię rozmówcy odwzajemnił szeroki uśmiech.
-Jakoś przeżyje, jestem gotowy do wymarszu w każdej chwili przybyłem już przygotowany. Czy powinienem coś wiedzieć na temat tej akcji?

[Kaiho]

Misja wojenna C
Słaba strona wojny

Don't put your life in someone's hands
They're bound to steal it away.

8 W niektórych kręgach mówili, że niewiedza to błogosławieństwo. Że ignorancja to cnota. Nie wiem, kto pierwszy wypowiedział to słowa, ale musiał być, wbrew pozorom, całkiem mądrym człowiekiem. Kiedy nie jesteś świadom konsekwencji to po prostu żyjesz swoim życiem. Robisz to, co uważasz za słuszne. Podążasz za propagandą, ponieważ ten, kto najgłośniej krzyczy, zawsze ma rację. A w polityce było wiele krzyków i wiele racji. Moich, twoich, cudzych. Pogubić się można było - i absolutnie zapętlić w kotłowaninie wzajemnego niezrozumienia, bo wydaje ci się, że przemawiasz do gościa wyraźnie i głośno, a on i tak nie jest w stanie pojąć przekazu. Czemu? Niektórzy ludzie byli ograniczeni - i już wtedy nagle ignorancja przestawała być cnotą. Kiedy jesteś zbyt tępy, żeby pojąć, co próbuje ci przekazać druga strona. Ale tu i teraz? Zarówno Renkuro wyrażali się jasno co do swoich intencji, jak i Akihiko siedzący za tym biurkiem, który jak zostało słusznie zauważone, powinien radośnie kicać po placu boju i przynosić chwałę swojemu rodowi. Rozmowy czasem były bardzo ciężkim trybikiem całej machinerii pro społecznej. Nieraz trafiasz na jakąś osobę i już wiesz, że ją polubisz, bo dialog sam się klei, a zaraz wyjdzie ktoś, kto samym spojrzeniem cię odtrąca i nie chcesz z nim zamienić nawet jednego pełnego zdania. Co dopiero podpisywać się pod pracą dla niego i być skazanym na jego obecność. A ten tutaj..?
- Prosiłbym o odznakę bądź... dokument obywatelstwa. Unijnego, mam na myśli. Czy w razie jakiegokolwiek wypadku ciało ma zostać dostarczone do konkretnego miejsca? - Pytanie już całkowicie bezpośrednie, ktoś nawet mógłby powiedzieć, że zjeżdżające z kwestii szczerości i wjeżdżające na bycie chamski. Acha, może i tak. Ale im szybciej załatwią formalności, tym szybciej będzie można przejść do konkretów. A wypadki... chodzą po ludziach. Nikt tutaj nikomu nie życzył śmierci. Każdy miał swoje obowiązki na wojnie, każdemu zależało na to, z czysto logicznego punktu widzenia, żeby jego sojusznicy nie padali jak muchy i żeby mogli dalej walczyć, ale hej - to jest misja, z której może nie ma powrotu. Misja gdzieś na granicach, która ma przesunąć front. Nie mówimy tutaj o pomaganiu babciom na ulicy czy szukaniu kota sąsiada. I o ile tutaj mieli konkretne precedensy związane z tym, co robić z poległymi, znali rodziny, mogli sami się tym zająć, tak tutaj mieli najemnika oficjalnie pod banderą Unii. I też nikt nie chciał, żeby nagle ktoś zapukał do wrót Sogen i nie zapytał: o dzień dobry, słyszeliśmy, że tu ostatnio był nasz Ayatsuri? No, to dzisiaj nie będzie tu już was! Dobre intencje dobrymi intencjami, ale czy nie na darmo mawiano, że tymi to piekło brukowano? Mogłeś mieć najczystsze intencje jak sama łza, ale nikt tutaj nie otwierał twojego mózgu, żeby zajrzeć do środka. I co prawda skaner mieli, ale tam, na dole. I nie zamierzali z niego korzystać przy każdym jednym, który przychodził się tutaj zaciągnąć do wojska spoza ich pieczy. Chakra, jak wiadomo, była w końcu bardzo cennym surowcem. I nigdy nie było wiadomo, kiedy konkretnie się przyda. Więc choć była odnawialna - należało nią mądrze dysponować.
- Szczegóły akcji włączają się w konieczność zapoznania się z sytuacją na miejscu. Co wiemy? Wioska na granicy miała próby przejęcia przez nasz oddział. Napotkaliśmy na opór, jednak udało się całkowicie zniszczyć tamtejszą linię obrony, jak się okazało - kiepsko zorganizowaną. Naszym celem jest przedrzeć się do następnego punktu i zabezpieczyć go. - Wstał ze swojego miejsca po złożeniu pergaminów, do których ewidentnie nie chciał, żebyś miał wgląd i podszedł do jednej z szafek. Szuku szuku, szperu szperu i wyciągnął zeń mapę. Otworzył ją, położył na biurku i zaczął ci pokazywać konkretne punkty i tłumaczyć, co gdzie jest. - Potencjalnie przejdziemy tą drogą. Jest najbezpieczniejsza. Jak mówiłem skompletowałem oddział, natomiast brakowało mi jeszcze jednej osoby do siły przebicia. Zabezpieczymy wioskę, tutaj. Wioska Kawazoi jest położona nad rzeką i da nam łatwiejszy dostęp do pobliskiego miasta. To już jest jednak wyprawa wyższej rangi niż opór, jakiego spodziewamy się w samej Kawazoi. Jeśli wierzyć naszemu wywiadowi stacjonuje tam jeden Akoraito z pół tuzina Doko. Musimy jednak brać pod uwagę, że informacje pochodzą sprzed dwóch tygodni, do tego czasu mogło to ulec zmianie. Dlatego zaznaczyłem, że wywiad jest częścią tego zadania. Jeśli chodzi o samą wioskę... - Szuku szuku, szperu szperu w szufladzie. I na stole wylądowała druga mapa. Ręcznie rysowana węglem na płótnie, widać, że trochę rozmazana, ale czytelna. Materiał przeszedł dłuższą drogę i kiepskie warunki pogodowe. - Tu jest świątynia poświęcona duchowi rzeki. Budynek zarządcy, gdzie stacjonuje aktualnie potencjalny oddział znajduje się tutaj. - Na mapie było około 20 budynków ułożonych wzdłuż rzeki, a budynek zarządcy znajdował się właściwie w jej centrum. - Jeśli trzeba wszystko spalić do ziemi, to zrobimy to. Ale to tylko konieczność ostateczna. Nie spodziewamy się oporu ludności po likwidacji naszych celów. Natomiast może istnieć problem, gdy ninja wplączą się między ludzi, jako że, jak wspomniałem, dokładna ilość jest nieznana, włącznie z ich rysopisami. Pytania? Sugestie? Świeże pomysły, które mnie zaskoczą? - Mężczyzna uniósł jeden kącik ust do góry, stojąc teraz nad mapą i pochylając się na nią.

[Renkuro]

Renkuro siedział sobie spokojnie być może nie do końca rozumiejąc na co się porwał, jak i jakie może mieć jego działanie konsekwencję. Mimo wszystko jednak czuł że jest to coś co zrobić musi i raczej na pewno byłby w stanie to wybronić gdyby przyciśnięto go w Unii. W swoim mniemaniu był zdolny do uzasadnienia dlaczego warto wspierać Uchiha. Chociażby mógł powołać się na fakt tego że mur przestał dobrze funkcjonować i ta zbieranina przestępców była groźniejsza niż luźniejsze podejście do dzikich które reprezentowali miejscowi władający. A biorąc poprawkę że mur podupadł i to już się stało, to jedynym rozwiązaniem dla cywilizacji było żeby ktoś złapał tam wszystko za łeb i utrzymał porządek. A to czerwonoocy byli tymi którzy przed laty samodzielnie zajmowali się tą konstrukcją. No i skoro Kaminari zaczęli rościć sobie prawa do Sogen tak o, i zaczęli mordować pojmanych wrogów, to byli oni niebezpiecznymi dla światowego pokoju i ładu, a to też było dobrym argumentem czemu należy zwalczyć władających błyskawicami. Dlatego białowłosy nie obawiał się o osąd swoich rodaków. Zresztą jeśli przegrają wojnę to i tak nie będzie to miało znaczenia. Czy spokojne podejście było prawidłowe? Czy zostanie za nie kiedyś pokarany? Tego nie wiedział, i nie zamierzał gdybać. Podjął decyzję, przywlókł tutaj swoje urocze oblicze, więc musi zatłuc parę osób, zwłaszcza biorąc pod rozwagę że obiecał rodzinie donieść ciało z pokonanego shinobiego. Nie zamierzał uciekać od swoich wyborów. No i warto też wspomnieć że poczuł już jakiś czas temu przemożną chęć do skompletowania odznak obcych klanów, ot takie hobby. Fajnie byłoby wydrzeć jakieś ze zwłok Inuzuki czy Kaminari. A wojna to idealny czas na realizację takich potrzeb.
Uśmiechnął się nie żywiąc urazy i w pełni rozumiejąc o co rozmówcy chodziło. Sięgnął do kieszeni i wyjął papier zaświadczający o jego przynależności do unii samotnych wydm i wylegitymował się. Dlaczego rozmawiał akurat z tym mężczyzną? Czemu ten nie walczył w tym momencie na wojnie? Trudno stwierdzić, nie miał informacji żeby to wydedukować. Chociaż zaczynał podejrzewać że mogło chodzić o kwestię przygotowania uderzenia logistycznie, to wiele osób mogłoby stwierdzić że chodzi o jego przyjazne podejście do innych co na pewno przykładało się do większej sympatii do dowodzącego żywionej przez najemników, co było dosyć ważne gdy liczyły się morale. Może powód był jeszcze inny niż wymienione, a może wszystkie były istotnymi czynnikami które złożyły się na taki a nie inny stan rzeczywistości. Nie zamierzał jednak pytać o to mężczyzny, to byłoby zapewne odebrane za bardzo grubiańskie. Wtem z zamyślenia wyrwała go druga część wypowiedzi. Gdzie dowieść ciało w razie czego? Czyje ciało? Jego ciało! Łuskę troszkę zmroziło. Jasne było oczywistym skąd to pytanie, ale tak bezpośrednie uświadomienie mu tego że może umrzeć było bardzo nieprzyjemnym elementem teraźniejszości. Na tyle niemiły, i na tyle niekomfortowo było mu o tym nawet myśleć że aż na chwilę się zawahał.
-No ten eeee, no nie trzeba. No chyba że jakiś kuglarz się upomni wtedy można mu wydać moje lalki jeśli zechce, a te z jakiegoś powodu by były pod ręką.
Udzielił odpowiedzi po szybkim namyśle. Niezbyt go obchodziło co stanie się z jego zwłokami, ale uznał że warto wspomnieć coś o lalkach. Jeśli jakiś inny marionetkarz przypałęta się w te regiony, a dla Uchiha nie będzie problemem wydać mu jego zabawek, to jest to dobre rozwiązanie. Niech moje małe dzieła sztuki będą dalej w obiegu przynosząc mi chwałę pomyślał i rozluźnił się z zadowoleniem myśląc swojej wielkoduszności i wyobrażeniu o tym jak lata po jego śmierci niebieska róża przypomina swymi ostrzami że był kiedyś taki człowiek jak Renkuro. Na rozmarzenie się jednak nie było czasu bo po formalnościach uzyskał w końcu jakieś konkretne informacje o tym co ma zrobić i co się w ogóle dzieje. Popatrzył uważnie jak Sentoki wodzi palcem po mapach i tłumaczy oraz objaśnia jak ma się sytuacja. Było to dosyć proste, przyjść, podpić miasto, nie dać się zabić idąc do niego, i fajrant. Co może pójść nie tak? Potakiwał słuchając wykładu. Gdy zadano mu jednak pytanie które dawało szansę by wykazać się jakąś kreatywnością, ponownie zamilkł i chwilę rozmyślał nad odpowiedzią. Mimowolnie jego dłoń powędrowała w okolice jabłka Adama. Trzymając gardło stuknął o skórę parę razy palcem wskazującym. Szybko przemyślał swoją odpowiedź i zaczął powoli nie chcąc się zbłaźnić.
-Myślę że to nic odkrywczego aleeee skoro naszym celem jest przejęcie tej wioski przy równoczesnym wyeliminowaniu shinobich, to chyba najlepiej byłoby zaatakować w nocy kiedy większość z nich będzie siedzieć we wspomnianym budynku. Dzięki temu będą zebrani w jedno miejsce i nie będziemy mieć problemu z ich odszukaniem podczas walki. Parę technik obszarowych w to miejsce i zaraz będzie po kłopocie. Notabene mam też dwie lalki stworzone do działań dywersyjnych, gdybym dał radę nimi podejść pod siedzibę zarządcy, mógłbym rozpylić wokół niej za pomocą jednej wybuchowy dym, oraz z pomocą drugiej go zdetonować. Powinno to zniszczyć budynek jeśli jest z drewna. A nawet jeśli nie to wysadzenie ściany na pewno sprawi że ci w środku oberwą gradem fragmentów takowej. Taki atak z zaskoczenia mógłby nawet wyłączyć z walki paru Doko oraz doprowadzić do kompletnej paniki w szeregach wroga. W takich warunkach możliwe że mając dobrą pozycję mógłbym nawet jednoosobowo podjąć walkę z całością wojska. A co dopiero gdyby razem ze mną wyskakujących w panice przeciwników zaatakowali również inni. Taki plan wymagałby jednak uderzenia od razu na posiadłość, nim zorientują się o naszej obecności. Czyli nie byłoby to standardowe obleganie, a po prostu uderzenie na terenie niekontrolowanym przez nas. Zwykle mogłoby to być niebezpieczne, ale ja jestem kuglarzem więc mogę bez obaw słać kukły na szpicy natarcia.
No i można by było uderzyć miasto od boku. Nie od góry czy od dołu rzeki, tylko od boku. Dzięki temu za plecami będą mieć rzekę, a przez sobą nas. Jeśli zabijemy Akoritę to możliwe nawet że dzieciaki będące Doko się poddadzą bez większej walki. Jeśli zostaną przytłoczeni, to całość może potrwać minuty. Wątpię żeby na straży była więcej niż jedna osoba, a to sprawia że dałoby się wykonać taki plan bez zostania zauważonymi. No i miasto zostanie prawie nietknięte.
Gdy powiedział o wszystkim co przyszło mu do głowy mocno gestykulując odetchnął głęboko i zaczął czekać na odpowiedź. Czy wymyślił coś dobrego? Pewnie nie. Ale coś mówiło mu że lepiej przedstawić taki zamysł niż żaden skoro już go o coś pytają. Nie chciał wyjść na osobę nie umiejącą improwizować czy układać strategii na poczekaniu. W głowie usystematyzował całość. Przeciwnicy to garść dzieciaków i jeden poważniejszy ninja. Cel minimum to wymordować shinobich, a cel optymalny to zrobić to przy nikłej ilości ofiar cywilnych co mogłoby zirytować miejscowych. Celem wyczekiwanym zaś było przejęcie wioski bez specjalnych zniszczeń, to na pewno przydałoby się logistyce armii. Cała wioska z jakąś świątynią na kiju to przecież doskonałe miejsce w którym można przetrzymać żołnierzy. Był szczerze ciekawy tego co Uchiha mają do zaoferowania w dziedzinie strategii dlatego mocno napalony na zbliżającą się bitkę siedział jak na szpilkach i czekał by tylko ruszyć po sprzęt i wyruszyć w podróż wraz z resztą oddziału. Jego niepokój związany z widmem rychłego zgonu jakoś szybko się oddalił gdy popuścił wodzę kreatywności układając plan w którym jego lalki odgrywają kluczową rolę przy przejmowaniu miasta.

[Kaiho]

Misja wojenna C
Słaba strona wojny

Don't put your life in someone's hands
They're bound to steal it away.

10 Wartość człowieka można było szybko ocenić. Najpierw widziało się to pierwsze wrażenie, twarz, spojrzenie, to jak się ktoś nosił, czy jego ubranie coś znaczyło, czy było pięknie szyte czy może miało dziury i trąciło najniższą krajową. Potem był sposób wysławiania się. Drugorzędna sprawa, ale czasem wystarczyło, że ktoś powiedział "dzień dobry" i już go nie lubiłeś, by inni mieli taki dar, że powiedzą ci "spierdalaj" a ty czułeś ekscytację z nadchodzącej podróży. I potem dopiero, we wrażeniu trzecim, oceniałeś wartość tego człowieka przez pryzmat jego myśli. Co mówił? Jak mówił? Ile wiedział? Mówił z sensem, czy może się jąkał i nie wiedział, jak sobie poradzić z tematem? Akihito chciał wiedzieć, z kim pracuje. Bez względu na to, czy brał kogoś "od siebie" (w rozumieniu brania klanowicza) czy też najemnika z zewnątrz musiał tę osobę poznać. Żeby kogoś poznać, trzeba mieć szansę z nim pracować. Na pracę czasu nie było - w końcu komu w drogę, temu czas, ale przynajmniej od słowa do słowa miał szansę mieć minimalne pojęcie, z kim ma do czynienia. Czym innym jest siedzenie w najbezpieczniejszym miejscu w Sogen, jak sam zauważyłeś, a czym innym działanie w terenie. Tutaj mogłeś się jawić jako dobry dowódca, strateg, a na polu wojny nagle wszystko zmieniało swoje kolorki. Owszem, mogłoby tak być - gdyby nie soczysty raporcik, który miał na twój temat jeszcze z napaści na Mur. A było tam wiele ciekawych informacji, które pozwalały o wiele szybszą weryfikację. Różne punkty widzenia, różne punkty siedzenia - jasne. Czasem ktoś coś doda, czasem ktoś czegoś nie dopisze. Nie każdy był bogiem spisywania raportów. Ale samo sedno sprawy, które się teraz dla Sentokiego liczyło, zostało zachowane. I tylko zostało przyklepane, kiedy miał okazję cię słuchać. Lekkie zdziwienie skrył, kiedy na ciebie spojrzał, a kiedy ty patrzyłeś na mapę. To ten rodzaj pozytywnego zdziwienia, kiedy niby wiesz, że nie masz do czynienia ze zwykłym Doko, ale ten i tak cię zaskakuje. Powstawało pytanie - jakim cudem taka osoba nadal siedziała tak nisko. Cóż, cokolwiek było tego przyczyną, ważne było to, że rzeczywiście trafiła mu się dobra osoba do dobrego zadania. Jak zesłana po prostu, całkowitym przypadkiem, przez same niebiosa.
Kiedy przychodzi do ustalania pewnych ruchów czy też zastanawiania się nad tym, co będzie dobre, kiedy należy zrobić burzę mózgów to zaśmiecanie całkowicie nowego umysłu decyzjami podjętymi i własnymi pomysłami nie jest dobre. Ponieważ ktoś może się tym zasugerować. A kiedy sugestii nie ma - jest zmuszony myśleć sam za siebie. Tak było teraz w przypadku Renkuro. Akihito chciał sprawdzić, z kim ma do czynienia - i proszę bardzo. Miał okazję się o tym przekonać. I był bardzo zadowolony z wyniku. Nie chodziło nawet o to, że chciał usłyszeć jakiś szokujący, innowacyjny plan. W żadnym wypadku. Czasami to, co jest proste, jest najlepszym rozwiązaniem. I Ayatsuri potrafił prostotę dopasować do potrzeb. Jego sposób myślenia bardzo dobrze pokrywał się z tym, co sam Sentoki miał w głowie i do czego chciał tutaj dążyć. Kaminari dali już swój popis barbarzyństwa - Uchiha nie zamierzali iść w ich ślady i dopuszczać się takich samych mordów. Cóż... czy to nie pasowało do siebie? Barbarzyńcy popierający barbarzyńców? Kaminari walczący o "sprawę Muru" i Mur, który upierał się, że Dzikich nie wolno cywilizować? Czasami sprawy tego świata były naprawdę proste i dokładnie takie, na jakie wyglądały. To tak w odniesieniu właśnie do tego, że czasem proste rozwiązania były po prostu najlepsze i nie było sensu nad tym nadmiernie dumać.
- Bardzo dobrze. Utwierdziłeś mnie w przekonaniu, że jesteś idealną osobą na idealnym miejscu. - Słychać było podziw w jego głosie, który przebijał się przez ciepły ton. Zadowolenie. Był zadowolony z tego, co usłyszał. Czasami się tak zdarza, że Los się do ciebie uśmiechnie. I ten uśmiech właśnie padł na Akihiko. - Tak zrobimy. Zaatakujemy nocą ich główną siedzibę. Twoje zdolności mocno nam pomogą. Pójdę razem z tobą. Dobrze radzę sobie z unieruchamianiem przeciwników na średni dystans. Resztę grupy rozstawię po bokach, tu... - wskazał palcem na mapie punkty wokół rezydencji - pomijając właśnie stronę rzeki. Jeśli ktoś tam będzie uciekać będzie to pewnego rodzaju tunel, który łatwo zamknąć i przyprzeć wroga do punktu, z którego już nie będzie miał za bardzo gdzie uciekać. Bo jeśli pobiegnie na wodę - będzie jak kaczka do ustrzelenia. - W takim wypadku będziemy mieli pełną kontrolę nad terenem. Natomiast najpierw zatrzymamy się kawałek od wioski i będziemy musieli przeprowadzić zwiad. Nie chcę sytuacji, w której wejdziemy w pułapkę przygotowaną przez wroga. - Mężczyzna wyprostował się, zaplatając ręce na klatce piersiowej i przez moment jeszcze patrzył na mapę jakby liczył na to, że na niej magicznie pojawią się najnowsze informacje, których brakowało do tej pory. To tylko jedna wioska - powinno pójść gładko i jak z płatka. Jeśli dalej tak pójdzie to może uda się wedrzeć coraz głębiej w ziemie Kaminari. Tutaj nie mogło być mowy o wygranej. Siły wroga były przeważające. Ale dla nich wygraną było wybronienie się. I sprawienie, żeby Kaminari pożałowali tego, czego się dopuścili. Przez moment jakiś cień zagościł na twarzy tego człowieka, dowódcy swojego oddziału, ale zaraz zniknął, kiedy tylko się poruszył. Zwinął mapę i odłożył ją na bok biurka.
- Ayatsuri Renkuro - możesz czuć się przyjęty do mojego oddziału. Witam oficjalnie w szeregach. Liczę na owocną współpracę. - To było bardzo nietypowe dla Sogeńczyka podawać dłoń tak, jak właśnie zrobił to Akihito. Ale zrobił to. Wysunął rękę na przyklepanie tej owocnej współpracy i powitanie cię jednocześnie. - Zbiorę ludzi i zapasy. Jutro wyruszamy, zbiórka przy północnej bramie. Możesz rozgościć się w dowolnej karczmie na nasz koszt. Wyruszamy wraz z pierwszym promieniem słońca. Droga będzie długa i deszczowa. Radzę przygotować się na znoje. - Jeśli nie byłeś chętny do podania dłoni to Akihito nie pokazał po sobie żadnego zażalenia w tym kierunku. Był świadom tego, że mimo wszystko lud pustyni nie był zbyt wylewny jeśli chodzi o kontakty fizyczne. - Jakieś pytania? Jeśli nie to jesteś wolny. Do jutra.

[Renkuro]

Faktycznie, człowieka można ocenić dosyć szybko, tak też zrobił Sentoki z młodą łuską. Jednak w drugą stronę niezbyt to wyszło, chłopak widział w rozmówcy młodego wysokiego rangą członka szanowanego klanu o nietypowym wyglądzie, z bardzo sympatycznym usposobieniem ale trudno było mu wystawić całościową opinię czy profil psychologiczny. Nie miał w przeciwieństwie do drugiej osoby całego raportu przygotowanego przez specjalistów pomagającego podjąć decyzję co do kompetencji i charakteru danej osoby. Był skazany na jedynie własne przeczucie które mogło być bardzo mylące, zwłaszcza skoro mowa o ninja, mógł on przecież kryć naprawdę paskudną osobowość pod płaszczykiem milutkiego dowódcy. Mimo wszystko, zdawał mu się dużo bardziej chyba można powiedzieć rozgarnięty, niż dowódca z ramienia Uchiha który to przybył z nim na mur i pod którym służył. Tamten zachowywał się niepoważnie i urągał swoją osobą posiadanej randze, jakiejkolwiek by nie miał. Bo tamta niekompetencja była gorsza niż można spodziewać się po Doko. A to już dobrze rokowało na przyszłość. Co więcej, był miły, a pracując dla mafii zbyt dużej ilości tego typu osób to Renkuro nie poznał. Właściwie to blond szefowa szefowa którą mu przydzielili była straszną babą, dwójka złotych łusek pod którymi z trzy razy pracował to byli niby mili, ale mimo wszystko dzikusy, które nie miały równo pod sufitem. Oko które go w karczmie przepytywało, też nie należało do grona osób lubianych przez chłopaka. A to wszystko sprawiało że Sentoki n a takim tle punktował i to mocno, był osobą z którą aż miło będzie się prowadzać po froncie, nawet gdy jego umiejętności będą zwyczajnie niskie. Dlatego właśnie mniej bądź bardziej świadomie białowłosy uznał że lubi i sympatyzuje z tą personą która go od paru minut przepytuje w gabinecie.
Renkuro nie krył zdziwienia gdy jego koncepcja zyskała aprobatę. Nie wiedział czy wcześniej wymyślono dokładnie to samo co on teraz, czy po prostu przyjęto to rozwiązanie jako lepsze, ale którakolwiek z odpowiedzi by to nie była, to obydwie cieszył z różnych powodów. Uśmiechnął się miło w odpowiedzi na pochwały, nie często otrzymuje się takowe od wysoko postawionych w społeczeństwie. Wspólnym mianownikiem który powodował radość i niejako zabierał ciężar z serca, był fakt że nie przyłoży się do zbytnich strat wśród ludności cywilnej. Jasne że jego kukły mogły za pomocą zabójczych miotaczy puścić dosłownie każdy dom z dymem, i to wraz z mieszkańcami, ale z wiadomych powodów jak chociażby litościwy i ugodowy charakter, zbrodnie wojenne nie były do końca tym co chciał robić i za co odpowiadać. Chociaż z drugiej strony Renkuro w mafii robił równie złe rzeczy, tylko na mniejszą skalę. Ale to był drobny szczegół, oddalające się wspomnienie którego nie ma sensu przywoływać. Jasne czasem czuł się jak nędzny robak ze swoimi degenerującymi świat działaniami, ale teraz miał możliwość to odpokutować walcząc w słusznej sprawie. I bardzo fajnie byłoby gdyby podczas tego wyrównywania rachunku krzywd i zysków w przyrodzie, nie dopuścił się bezsensownego krzywdzenia niewinnych. Chociaż pewna myśl nie dawała czerwonookiemu spokoju, w końcu broniący się to byli doko, tacy jak on, a raczej za pewne dużo młodsi i mniej doświadczeni. Mógł przecież być na ich miejscu, mógł się z nimi zaprzyjaźnić albo przynajmniej dogadać, prowadzić rozmowę jak równy z równym. A teraz miał zadanie ich zatłuc. Zbić jak nic nie warte pionki. Nie było to jednak coś czym przejmował się akurat w tej chwili. Była to ciemna wizja gdzieś z tyłu głowy, który na razie nie wychodziła na światło dnia. Wiele osób pewnie miało inne ciemne myśli. Myśli o tym że jest to wojna nie do wygrania. Konflikt który jedynie można zremisować, nic ponadto. A mimo to kuglarz z pustyni siedział tutaj wcale nie zadręczając się takimi przemyśleniami, szczerze wierzył że nie tylko Uchiha dadzą radę obronić swoje ziemie, ale też że dosłownie zajmą stolice wrogich prowincji, podbiją mur, i jeszcze podporządkują sobie, albo przynajmniej przeciągną na swoją szczepy znajdujące się na ziemiach wroga. Nie w głowie młodemu umysłowi jakieś wizje zwycięstwa przez wybronienie. Wierzył szczerze w zwycięstwo i tak też podchodził do swojego zadania. Cegiełka, jedna z wielu które są potrzebne by zbudować solidny most do przeprawy przez rzekę przeciwności. Mały kamyczek który pomoże zdobyć wielki kamień jakim było większe miasto. A wielkie kamienie są potrzebne by zdobyć góry jakimi są stolice przeciwników. Wierzył że robi coś co przyczyni się do odrąbania zdradzieckiego łba przywódcy Kaminari, oraz przemieni pieski Inuzuka na dywany.
Sam plan który przedstawił rozmówca był dosyć przyjazny kuglarzowi, sprawiał że raczej nie zostanie zaatakowany do boku, a do tego będzie miał wsparcie kogoś dużo bardziej doświadczonego niż on. Ponadto jego laki zagrają główne skrzypce w przedstawieniu rozpoczynając część główną walki. Nic więc dziwnego że odebrał go bardzo pozytywnie nie kryjąc się z emocjami. Informacja o zwiadzie również bardzo go zadowoliła. Dowódca który nie wpycha się bez sensu na obcy teren to dobry dowódca, i być może nie skończy się to tragedią. Być może. Tak więc bez oporów uściskał dłonią którą do niego wyciągnięto. Jasne, ludzie pustyni nie byli zbyt wylewni, a sam Renkuro zbytnio ludzi nie lubił, a co dopiero gdy chodzi o dotykanie obcych, ale w tych warunkach raczej nie było to czymś co specjalnie sprawiałoby mu trudności. No i żyjąc w mieście kupieckim trudno było nie zmienić zwyczajów które przyniósł z Sabishi, nowa kultura i subkultury które zderzył się z nim gdy w zeszłym roku przybył do miasta powoli wydrążały w nim zmianę zwyczajów i podejścia do świata.
Miło mi, obiecuję się nie zawieść oczekiwań. To do jutra dowódco.
Odpowiedział i skłonił się w geście szacunku do nowego przełożonego. Odszedł w kierunku z którego przebył i udał się do dwójki która przetrzymywała jego sprzęt. Jeśli nie było problemu z odbiorem to ich również pożegnał skinieniem głową i ciepłym słowem, a potem odmaszerował w kierunku centrum w poszukiwaniu jakiejś tawerny. Po krótkim poszukiwaniu odnalazł to czego potrzebował, od zwyczajne miejsce jak ich wiele, nawet nie zwrócił uwagę na jego nazwę. Po co sobie zaprzątać głowę takimi rzeczami skoro na zewnątrz wygląda estetycznie, to to jedyne czego mu potrzeba przy podejmowaniu decyzji. Wszedł do środka, zamówił smaczne jedzonko jakim były warzywa z ryżem, a potem wynajął pokój do którego od razu się udał. Sprawdził swój sprzęt, zrobił ostatni przed misją przegląd kukieł i poszedł spać. Musiał być wypoczęty. Rano wstał, doprowadził się do porządku, zjadł posiłek który samodzielnie sobie przygotował, a potem przegryzając suszone owoce z jego własnych zapasów udał się wprost do miejsca umówionego spotkania.

z/t

[Kaiho]

Zapraszam -> tutaj

[Uchiha Katsumi]

Jesień 391

- Wiesz, co to wiara?
- No…
- W tej chwili jesteśmy tutaj. Siedzimy w fotelu – oznajmiła Katsumi. – Czy myślisz, że mój fotel jutro tu będzie?
- Tak, jasne.
- Zatem wierzysz, że tu będzie. Tak się składa, że ja także. To właśnie jest wiara: że coś będzie.

Wiesz, czym jest wiara? Czym jest tkwienie w jednym punkcie, zduszonym, gdy kurzu już nikt nie ściera z półki, bo tracisz zrozumienie w to, co robisz. Po co masz ścierać ten kurz, jeśli za trzy dni znowu się pojawi? Wątpliwości. Dlaczego masz powtarzać tę samą czynność - łatwiej ją zignorować i zająć się czymś bardziej wartościowym. Pośpiech. Jestem zajęty, właściwie to nie mam czasu na wycieranie tego kurzu, jak komuś przeszkadza to niech wytrze go sam. Egoizm. Ludzie to istoty, które szukały wszędzie luk i usprawiedliwienia dla własnych zachowań i działań. Lubili stawiać siebie w jasnym i wybielonym świetle - co złego, to nie ja! To ten obok zawinił, jego wina, jego bardzo wielka wina. Brakowało przede wszystkim zrozumienia tego, że rzadko kiedy wina leżała po jednej ze stron. Brakowało zdolności ludzkiej do współodczuwania. Do tego, żeby człowiek człowiekowi przestał być wilkiem a zaczął być bratem. Katsumi to wszystko rozumiała. Rozumiała nawet więcej. A mimo to siedziała w pokoju, do którego wpadało stosowane światło przesmykujące się przez wspólną przeszkodę chmur i kurtyn, a w nim tańczyły drobinki kurzu. Wszystko przez to, że wycieranie tego kurzu stało się już... bezużyteczne. Straciło sens. Straciła wiarę w to, że wytarcie tego kurzu zmieni tu cokolwiek.
Jesienne słońce, które padało na jej plecy, nie było jednak ciepłe. Tak jak brakowało połysku na intensywnie czerwonych włosach. Jak brakowało ciepła w ściskanym bólem sercu. Gdyby tylko wysiliła swoje zmysły usłyszałaby kroki w całym budynku. Jakieś prychnięcia. Czyjeś słowa i komentarze. Jeszcze nigdy siedziba władzy nie była w jej umyśle tak spokojna. Jeszcze nigdy nie była tak chaotyczna i głośna. Trzymała palce wciśnięte w swoje nieuporządkowane włosy, a puste oczy wbijała w równie puste biurko. Tylko ten jeden feniks, samotna figurka, spoglądał na nią wyzywająco. Słyszała wręcz jego śpiew. Widziała, jak rozwija skrzydła i wznosi się w płomieniach. Każdy Uchiha nosił to w sobie, nawet gdy powoli umierał. Ogień. Wolę tego narodu, która prowadziła do przodu. Nie pozwalała się poddawać. Nakazywała rządzić namiętnościom i pragnieniom. To był bardzo dumny naród. Naród, który wycierpiał już zbyt wiele.
- ... boli? - Głos, który rozległ się w ogarniętym półcieniami pokoju był tak nagły, że Katsumi podskoczyła. I zarazem tak delikatny, jak cienie, które gościły w rogach tego pokoju i które spowijały jego szczegóły w tajemnicy. Ale Katsumi miała bardzo bystre oczy. I kiedy podniosła głowę - nikogo w tym pomieszczeniu nie było. Nie musiało być. Rozpoznawała już ten głos. Wiedziała, do kogo należał. - Taka ważna pani Uchiha, zrobiona jak dziecko. - Mężczyzna, przystojny, teraz już wyzwolony z jarzma osoby, która ograniczała jego wolność i swobodę, obszedł krzesło Katsumi dookoła. I położył swój palec na łbie feniksa. Przycisnął go. Tak jak jeszcze przed chwilą feniks mógł się wznieść wysoko, tak teraz był jak kura na grzędzie - dociśnięty do ziemi i przy dotyku tego jednego człowieka, jeśli w ogóle można było go człowiekiem nazwać, splugawiony. Powinna się zerwać, złapać za kunai i podciąć mu gardło. Powinna... ale kiedy w swojej własnej głowie odnajdujesz pewne dziury, kiedy dociera do ciebie, jak oczywiste rzeczy przegapiłaś... wtedy nagle nie kusiło, żeby za ten kunai złapać. Złapie za niego, przystawi go jego gardła - i cóż? Zwiążą się walką? Zniszczy dla tej walki ostatni budynek, który był jeszcze stałą Sogen? Wspomnieniem wielu pokoleń? Czy nie o to walczyła, żeby nikt już więcej nie przelewał krwi?
- Nes. - Imię jej spodziewanego gościa ledwo przepłynęło przez gardło.
- Jak tam życie mija, bella? Jakaś taka... zdenerwowana jesteś! - Gdyby ktoś był tylko na tyle głupi, żeby uwierzyć w to przejęcie w jego głosie..! Nie musiała na niego spoglądać, żeby wiedzieć, że właśnie szeroko się uśmiecha. Wąż. Podła, zdradliwa żmija, która gorzej niż Han mąciła w tym świecie. Jeśli tylko wystarczająco głęboko poszukałeś, jeśli tylko chciałeś zobaczyć prawdę, widziałeś nie tylko skutki, ale przyczyny, zaczynałeś dostrzegać, jak pokrętną NES był osobowością. I jakim wielkim żalem powinien okryć się świat, że Antykreator nie zdołał go unicestwić w Mieście Diabła. - Coo, ogniste kurczaki wyparły się? Nie pomogły biednej, malutkiej Katsumi? Ooo, ale psyklooo... - Jeden malutki ruch dłoni i przyciskany do blata biurka feniks przewrócił się. Katsumi złapała za tanto i obróciła się w kierunku Nesa, biorąc szybki zamach. Ale jego już nie było. Rozpłynął się jak cień, albo jak zły duch, który nawiedzał jej głowę. Może właśnie tym był. Może wpadała już w szaleństwo. Może to wszystko było tylko kiepskim aktem jej wyobraźni tkwiącej w zmęczonej głowie. Usiadła. Bezsilnie opadła z powrotem na swoje krzesło, wpatrując się w pochmurny dzień. Wiatr był całkiem przyjemny. Kto wie, może gdyby tylko mu się poddała to zabrałby złowrogie myśli..?
Katsumi miała nadzieję.
Nadzieję na to, że coś będzie.
~*~ - ... odpieramy skutecznie wroga na granicy z Kaminari. Udało nam się przesunąć na ten moment linię frontu. Problem sprawia nam zrujnowany most, ale jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem nasi Sentoki posłani tam powinni zabezpieczyć obozowiska i odbudujemy teren. Udało nam się również odciąć część dostaw dla wojsk Kaminari, ich placówki stały się przez to bardziej newralgiczne na atak. Zbliża się jednak zima, wszystko może stanąć w miejscu. - Wysoki, blady mężczyzna o czarnych oczach i czarnych włosach trzymał długi zwój w swoich dłoniach i spoglądał na niego. Nie czytał bezpośrednio - bardziej przesuwał po nim wzrokiem, żeby wychwycić te najważniejsze informacje, które miał do przekazania dzisiejszego dnia. I teraz właśnie podniósł spojrzenie znad tego papierka. Uniósł jedną brew, patrząc, jak Katsumi siedzi na swoim krześle, jak podpiera z zadumą głowę, jak patrzy w punkt na podłodze, ale nie miał wątpliwości, że nawet go nie widzi. - Katsumi-dono. - Pozwolił sobie zwrócić jej uwagę na siebie. Słuchała? Nie słuchała? Słuchała. Kiedy tylko wymówił jej imię, jej oczy się poruszyły i padły na niego. To były... inne oczy. Zupełnie inne od tych, które pamiętał jeszcze przed wojną. Wtedy lśniły. Były pełne wiary w słuszność sprawy. Pełne wiary w to, że zdoła ochronić swój ukochany ród. To było naprawdę przekleństwo. To, że tak wiele złych rzeczy przydarzało się w Sogen prostym ludziom. Że raz po raz posiadali liderów, którzy podejmowali złą decyzję - mogli uczynić samo dobro, ale potem była ta JEDNA decyzja. I nagle ludzie zapominali. Zupełnie jakby wszyscy wokół tylko czekali na moment, w którym będą mogli wgryźć się w mięso i rozerwać na kawałki.
- Słucham cię. - Zapewniła Katsumi. Mogła mieć podły humor. Mogła nie mieć go wcale. Mogła tonąć w morzu, gdzie chwytała się brzytwy, ale nie zapominała o swoich obowiązkach. Jeśli istniał chociaż cień szansy na to, że może obronić Sogen... nie zamierzała jej przegapić. Nie zamierzała go nie wykorzystać.
- Ekhem. - Wzrok mężczyzny wrócił do zwoju. - Doczekaliśmy się niespodziewanej pomocy od strony wolnych strzelców z Unii. Nie wiem, czy interpretować to jako nieformalne poparcie sprawy... - Kontrolnie znów spojrzał na liderkę, ale ta w odpowiedzi jedynie cicho odetchnęła. Uznał to za odpowiedź przeczącą. Albo raczej - za odpowiedź "kiedyś ją dopytam". - Sytuacja na froncie głównym jest stabilna. Mamy jednak problem z frontem od strony Ryuzaku no Taki. Dostawy zostały odcięte i nie kontrolujemy granicy. Nie wiem również, co dzieje się na wybrzeżu. Od momentu, w którym Cesarstwo przejęło ten teren nie mamy żadnych wieści. Nasza flota... nie mamy floty. - A przynajmniej nie w tamtym obszarze. - Aktualnie jestem na etapie prób uzgodnienia pokoju z rodem Kaminari. Ustaliliśmy już datę rozmów, do końca tego roku powinny się one odbyć. Nasze zapasy są coraz bardziej uszczuplone. Mur ciągle milczy.
Wzrok Katsumi uległ wyostrzeniu, kiedy przymrużyła swoje oczy i skupiła je znów na swoim rozmówcy.
- Pokój. Z Kaminari. - Tym razem musiała się upewnić, czy czasem się nie przesłyszała. Czy czasem do jej uszu znów nie doszła jakaś zakrzywiona w czasie i przestrzeni informacja, którą źle zrozumie i potem... och, lepiej nie myśleć o tym, co byłoby potem.
- Tak, Pani. To jedyny... - Katsumi uniosła rękę, żeby zatrzymać dalszy monolog i tłumaczenie jej tego, dlaczego to jest dobre i dlaczego MUSI się na to zgodzić. Przecież to wiedziała. Wiedziała doskonale. I co najważniejsze - nie chciała tej wojny. Paląca duma potrafiła być bardzo złym doradcą. Szkoda tylko, że schowanie jej do kieszeni nie było takie proste.
- Daj im, czego chcą. Kawałek ziemi sogeńskiej też mogę im dać. Byle przestali się kłamliwie zasłaniać Murem i usprawiedliwiać tym swojego barbarzyństwa. Zwierzęta... - Przemawiała przez nią gorycz. Gorycz powodowana świadomością, że pomimo jej wielu starań przekreślili ją od razu. Naprawdę czekali tylko na jedno potknięcie. Katsumi się bała. Żyła w strachu, że skoro ruszyło Cesarstwo, niedługo ruszy też Mur. Potem przyjdą Senju. W końcu odpowie też Unia - oooj, ci również mieli bardzo wiele do zarzucenia Uchiha, jeśli tylko spojrzeć na historię. Była wdzięczna wszystkim tym, którzy przyszli bronić tego kawałka ziemi. I idei, którą chciała światu przekazać - że każdy człowiek na znanych nam ziemiach jest sobie równy, a różnice kulturowe zawsze można pokonać. Jaka szkoda, że nie wszyscy w to uwierzyli.
- Jest... jeszcze jedna rzecz. - Zawahał się, kiedy to mówił. Kiedy pergamin tak zamarł w jego rękach, przestał go przesuwać i zapatrzył się na piękność, którą Katsumi była. Drobna, ale potężna.
- O co chodzi?
- Waneko Satoshi po podbiciu wybrzeża przysłał nam posłańca... - Wahanie. Powiedzieć, czy nie powiedzieć? Milczeć? Mówić dalej?
- O co chodzi? - Powtórzyła się Katsumi z nutą irytacji w głosie.
- Waneko Satoshi ogłosił, że sam przyjdzie po głowę Uchiha Katsumi.

- Wiesz, co to wiara?
- Wiem. To wszystko to, czego nie będziemy mieć.

[Uzumaki Hibana]

"Wojna i pokój"
Dla: Azuma
Wyprawa rangi C
57/42 Wszystko zostało już ogarnięte i uporządkowane przez starszych shinobi. Azuma nie miał już nic do roboty poza rozmową z kapitan i opowiedzeniem jej całej sytuacji. Kobieta pokiwała głową na znak zrozumienia i odeszła do swoich obowiązków.
Następnie Azuma podszedł do koleżanki z drużyny i bezpardonowo powiedział jej o sądzi o jej sztuce władania łukiem. Nie była to miła opinia, ale Tomoe nie była w stanie jej zaprzeczyć.
Po tych wydarzeniach, wszyscy wrócili na teren obozu. Ichigo został zamknięty w jednym z wozów, a jego żona i córka – w drugim. Kapitan Asahi nie pozwalała sobie już na żadne ryzyko. Wszyscy uchodźcy dostali polecenie, aby natychmiast udać się na spoczynek. Atmosfera w obozie zrobiła się ciężka, na szczęście, był to już ostatni dzień drogi.
Nazajutrz, wszyscy dotarli pod bramy stolicy. Ludzie mieli zostać stąd przemieszczeni do okolicznych obozów i wiosek, a dla shinobi – oznaczało to koniec pracy. Kapitan podziękowała im za współpracę i poleciła udać się do siedziby władzy po należne wynagrodzenie.
Azuma, Tomoe, Gin, Namida oraz pozostali młodzi ninja ustawili się w kolejce po odbiór żołdu. A po otrzymaniu pieniędzy, mogli wreszcie udać się na zasłużony odpoczynek oraz oczekiwanie następnych rozkazów.

Misja zakończona!

  Ukryty tekst

[Azuma]

Poprzedni wątek: Szlak na zachód

W końcu dotarli do Kotei, a następnie skierowali się prosto do budynku siedziby władzy. Przemierzając osadę zarejestrowali, że na ulicach jest więcej strażników. Z uwagi na stan wojenny, niespecjalnie to dziwiło - wręcz potęgowało sytuację jak i poczucie czającego się gdzieś zagrożenia. Na szczęście budynki stały, a ludzie wciąż tu mieszkali. Czyli jakaś niespodziewana katastrofa się nie wydarzyła. Prawda?
Po dotarciu do budynku, szybko znaleźli urzędnika, któremu mogli złożyć raport. Dokument wręczony przez Kapitan Asahi w większości wyczerpywał pytania jakie mogły paść, ale kilka się pojawiło. Wystarczyło jednak poświęcić kilkanaście minut, aby załatwić sprawę z misją. A gdy tą sprawę zamknęli, usłyszeli co się wydarzyło zaledwie półtorej doby wcześniej. Wieść, że Cesarstwo Morskich Klifów wypowiedziało wojnę i zdążyło przeprowadzić desant na wschód od Kotei, dosłownie zdemolował ich samozadowolenie z wykonanego zadania. Niedługo potem znaleźli się na zewnątrz, przed wejściem. Wyraźnie rozbici.
- Wracam do domu. Jeszcze chwilę temu marzyłem o porządnym odpoczynku… Teraz sam nie wiem czy to właściwy czas na to. Chyba nas wezwą, prawda? - powiedział, a raczej wyraził wątpliwość. Spojrzał na każdego z osobna, widząc że te wieści i na nich wywołało piorunujące wrażenie. Nawet Gin, wczesniej wykazujący niezdrowy entuzjazm na możliwość wykazania się, teraz przedstawiał zgoła inne oblicze. Chyba epizod omdlenia, jaki zaliczył na misji, zadziałał na niego otrzeźwiająco.
- Uważajcie na siebie. Teraz… Pewnie będzie łatwiej o kolejną okazje do spotkania - dodał nieco ironicznie, bo na pewno nie o okazje towarzyską będzie łatwo, tylko o kolejne, wspólne zadanie. Pomachał trójce, na odchodne i ruszył w stronę posiadłości.

[z/t] - Posiadłość rodzinna Azumy