Gospodarstwo

[Uzumaki Hibana]

Na szlaku transportowym od strony Ryuzaku no Taki, niedaleko pewnej karczmy, znajduje się średniej wielkości gospodarstwo. Właściciel i jego rodzina uprawiają tam ziemie, oraz hodują najróżniejsze zwierzęta. Samo gospodarstwo składa się z dwóch głównych domów oraz wielu innych budynków. Znajdują się tam: chlewik, obora, kurnik, królikarnia oraz... stajnia. Ta ostatnia, jest największą dumą gospodarzy. Hodują tutaj najpiękniejsze i najsilniejsze konie w okolicy. Mówi się, że gospodarz kocha je bardziej od własnej rodziny.
Większą część ziemi zajmują wybiegi dla zwierząt, pola oraz sady.

[Uzumaki Hibana]

Zaraz po wyjściu z karczmy, skierowała się pobliskiej stadniny. Na łączce, zgodnie z obietnicą gospodarza, pasła się właśnie spora gromadka koni, a trochę dalej, był też jej Onna. Wierny zwierz, natychmiast zareagował na wołanie swojej pani i podbiegł do płotu, przy którym stała. Kobieta wyciągnęła dłoń do jego głowy i pogłaskała go po nosie. Koń wyglądał na bardzo stęsknionego, bo mocno wtulał się w Hibanę.
-Pójdę poprosić gospodarza o paszę, a tymczasem, zaczekaj tu na mnie – powiedziała zarówno do konia, jak i do Anzou(jeśli z nią poszedł), a zaraz potem już tylko do Anzou: - Uważaj, żeby cię nie ugryzł.
Trochę żartowała, trochę mówiła prawdę. Nie była pewna, jak Onna zareaguje na obce dziecko. Tymczasem, ona sama przeszła przez gospodarstwo i zniknęła w domu właściciela, by chwile później wrócić z wiadrem owsa i małym pęczkiem marchewek.

[Anzou]

Anzou uśmiechnął się szeroko, gdy usłyszał zgodę na wspólne nakarmienie konia. Nie można się oszukiwać, był jeszcze bardzo młody, do tego zwierzęta te są tutaj bardzo popularne. Chłopak zapłacił za posiłek i poszedł za czerwonowłosą kobietą. Kobietą, która z każdą kolejną chwilą wydawała się być jeszcze bardziej tajemnicza. Intrygowała go, ale Anzou szanuje jej tajemniczość. Sam w pewnym stopniu nie dzieli się wszystkim, nie odkrywa każdej karty. Oczywiście - nie zamierza nic złego, ale nie chwali się z jakiego jest klanu, co potrafi oraz o tym, że chce dołączyć do organizacji z muru. Przynajmniej chciał.
-Ja nigdzie się nie ruszam.
Rzucił Anzou patrząc na konia w całej okazałości. Trzeba przyznać, że zapach, który mu towarzyszył był daleki do ideału. Z drugiej strony, to zrozumiałe, skoro kobieta była w podróży. Tak właśnie pachnie przygoda. Piękny zapach... na swój sposób. Anzou wziął sobie do serca słowa kobiety, nie chciał ryzykować ugryzienia. Koń musi dostrzec, że Kaminari nie ma złych zamiarów i jest dobrym chłopakiem. A na głaskanie zabierze się dopiero wtedy, gdy kobieta wróci. Młodzieniec zobaczył, że kilka marchewek - przysmak dla konia.
-Nieco zmieniam zdanie. Zapach piękny, ale na swój sposób...
Powiedział Anzou i znowu uśmiechnął się od ucha do ucha. Miała racje, to, co przepełniało teraz receptory zapachu chłopaka nie należało do zapachu, który lubił. Jednak koń i to, jaka więź łączy z nim kobietę już robiło wrażenie. Co jak co, widać, że razem przeszli sporo.
-Mogę nakarmić?
Zapytał młody Kaminari zerkając na marchewkę, którą ma w dłoni. Mimo swojej otwartości Anzou nie zdecydował się na samodzielną ingerencję i interakcję z uroczym zwierzęciem. Na wszystko przyjdzie czas - jeżeli czerwonowłosa kobieta się zgodzi.

[Uzumaki Hibana]

Zostawiła chłopca razem z koniem i miała szczerą nadzieję, że się wzajemnie nie pogryza. Onne chociaż znała i wiedziała, że – mimo tego, przed czym ostrzegła Anzou – jest raczej łagodnym zwierzakiem. Co prawda, kilka razy kogoś ugryzł lub kopnął, ale było to na wojnie, a on zrobił to w obronie swojej pani. Oprócz takich pojedynczych przypadków, było to bardzo łagodne zwierze. Do tego stopnia, że wyrzucili go z armii, dzięki czemu Hibana mogła go przygarnąć.
Nie była jednak pewna zachowania chłopca. Szkoda, że nie było tutaj jego matki. Czy nie gryzie? Czy szczepiony? Czy nie ma robaków? Jeszcze by się okazało, że zacząłby się z Onną kopać i musiała by ich rozdzielać.
Na szczęście, gdy szła do domu gospodarza, widziała, że Anzou trzyma się z dala od konia i nie próbuje go zaczepiać. Ze zdobyciem owsa nie było żadnego problemu, a nawet dostało się kilka marchewek, więc szybko wróciła.
Roześmiała się, słysząc o nowym podejściu Anzou do końskich zapachów. Czyli miała racje. Niestety, rzeczywistość znowu pokonała fantazję.
-Na szczęście, szybko można się przyzwyczaić – powiedziała z własnego doświadczenia.
Postawiła wiadro na ziemi i podała chłopcu marchewki.
-Pewnie – odpowiedziała. - Dasz mu deser, tylko poczekaj aż zje obiad.
Zaśmiała się i uniosła wiadro do pyska konia. Mogła zostawić to Anzou, ale było dość ciężkie, w dodatku, Onna dość mocno w nie uderzał podczas jedzenia. Bała się, że chłopiec mógłby go nie utrzymać, a wtedy owies, i pieniądze, poszłyby w błoto.
Kiedy koń zjadł już całą zawartość wiadra, Hibana pozwoliła nakarmić go marchewkami. Wcześniej jednak, przejechała dłonią po jego szyi. Zimowe futro złaziło z niego całymi kępami. Hibana strzepała trochę dłonią, ale przydałoby się go wyczesać. Westchnęła na myśl o ciężkiej pracy, kiedy do głowy przyszedł jej pewien pomysł.
-Gubi zimowe futro, widzisz? - Zagaiła go Anzou. - Trzeba go wyczesać. Jak to zrobisz, to może nawet pozwolę ci się przejechać.
Miała nadzieję, że chłopiec się zgodzi. Dla niego to też był korzystny układ.

[Anzou]

Anzou bacznie przyglądał się procesowi karmienia. Niby nie było to nic skomplikowanego, jednak uczucie, które towarzyszyło przy tym czerwonowłosej sprawiało, że cały proces wyglądał... pięknie. Chłopak dostrzegł to od samego początku, jednak z każdą kolejną chwilą utwierdzał się tylko w tym przekonaniu. Fakt, do zapachu też można szybko przywyknąć, młody Kaminari w chwili obecnej nie czuł już nic nieprzyjemnego. Człowiek to jednak istota, która bardzo szybko adaptuje się do nowych warunków. Gdy kobieta skończyła karmić swojego wierzchowca wręczyła chłopakowi kilka marchewek.
-Nigdy wcześniej nie karmiłem konia.
Powiedział Anzou i zachowawczym ruchem zbliżył marchew w stronę ust konia. Młodzieniec starał się z nim zgrać i puścić marchewkę w momencie gdy zwierzę ją uchwyci. Taki proces przyniósł chyba sukces, koń zjadł to, co miał, czyli swój deser. Jak na pierwszy raz nie było najgorzej. Chyba. Anzou zobaczył również ile gubi futra, w dłoni kobieta miała całą garść. Ciężko było tego nie zauważyć, chłopak tylko skinął głową, a następnie usłyszał propozycję kobiety.
*Ha, chce mnie tutaj wykorzystać. Z jednej strony nie za bardzo mi się chce to robić, ale tak na dobrą sprawę nigdy jeszcze nie jeździłem konno. To dobra okazja ku temu. Lepiej wyczesać konia, niż płacić za przejazd. Proste.*
-Niech Pani będzie! Ale niech to będzie szybka przejażdżka! Proszę o instruktaż!
Powiedział Anzou spokojnym, lekko uradowanym głosem, był gotowy na wyczesanie konia, perspektywa przejażdżki, zwłaszcza szybkiej przyćmiła mu nieco oczy. Czy był w tym momencie wykorzystywany? Może. Chociaż co to za wykorzystywanie, skoro on sam posiada z tego jakiś zysk? Wygraną na pewno jest kobieta, ale jak to z kobietami bywa - często wygrywają. Taki już ich urok.

[Uzumaki Hibana]

Pierwsze kontakty Anzou z koniem były dość zabawne. Wyglądało na to, że nigdy wcześniej nie miał kontaktu z takim zwierzęciem. Chwile później, sam to potwierdził. Trochę ją to dziwiło. Nawet jeśli Anozu nie miał wcześniej szczęścia zajmować się koniem, to jednak były one częścią ich rzeczywistości. Sądziła, że każdy – chociaż raz w życiu – głaskał albo karmił tak popularne zwierze. Tymczasem, chłopak chyba nawet nie całkiem wiedział jak do niego podejść. No nic. Cieszyła się, że przyniosła marchewki, bo z nimi poradzi sobie nawet małe dziecko. Z czymkolwiek innym, mógłoby być większy problem. Mogłoby się skończyć na tym, że Anzou nie wiedziałby jak to podać, a Onna – nie ze swojej winy – dziabnąłby go w palce. Na szczęście, były marchewki, nie było problemu. Chłopak dość dobrze sobie poradził, a koń dostał swój smakołyk, więc nie było czym się martwić.
-A więc zgoda – powiedziała, gdy Anzou zgodził się na zaproponowany układ. - Chodź, pokaże ci, co i jak.
Wzięła puste wiadro i ruszyła w stronę bramy, dając Onnie znak, by poszedł za nią wzdłuż płotu. Wyprowadziła konia i zabrała go stajni. Na miejscu, pożyczyła szczotkę od gospodarza i wytłumaczyła Anzou dokładnie, na czym to polega. Następnie, zostawiła chłopca z koniem, a sama wyszła na zewnątrz, wygrzać się na słońcu.
Gdy Anzou skończył – co nastąpiło prędzej, lub później – wróciła do stajni i osiodłała Onne. Szło jej to już całkiem sprawnie, na pewno szybciej, niż za pierwszym razem. Gdy skończyła, wyszli na ogrodzony padok, gdzie pomogła Anzou dosiąść konia.
-Po prostu mu nie przeszkadzaj – pouczyła młodego jeźdźca. - To dobry koń, sam cię poniesie.
Teoretycznie powinna dać trochę lepsze rady. Ale teren był ogrodzony, a Onna wyjątkowo mądry. Daleko nie uciekną, więc spokojnie mogła ich puścić na żywioł.
-Trzymaj się – rzuciła na odchodne i klepnęła konia w zad.
Miała tylko nadzieje, że chłopak za bardzo się nie poobija jeśli spadnie. A było to dość prawdopodobne.

[Anzou]

Przygoda Anzou z przypadkowo spotkaną czerwonowłosą kobietą w karczmie zaczęła nabierać rumieńców. Chłopak był pewny, że kobieta zgodzi się na jego warunki. Czysty koń w zamian za przejażdżkę to uczciwa transakcja. Zgodnie z przekazanymi mu instrukcjami młody Kaminari wyczesał odpowiednio wierzchowca nieznajomej. Nieznajoma. Czy to w zasadzie było dobre określenie? Kobieta nie była już tak nieznajoma, jak wskazywałoby to słowo. Anzou zjadł z nią posiłek, pomógł z koniem. Teraz pora na kolejny element przygody - jazda na koniu! Chłopak z uśmiechem na twarzy usiadł na zwierzęciu, nie czuł strachu, chciał sprawiać wrażenie profesjonalisty. Zresztą jak zawsze. Pozory oraz to, jak widzą nas inni często kształtuje dalszą relację. Gdy czerwonowłosa kopnęła w zadek konia, ten ruszył, a Anzou starał się złapać z nim delikatną nić porozumienia. Młodzieniec nie ingerował za bardzo w styl jazdy, po prostu się trzymał. Tyle i aż tyle. Anzou nie zamierza spaść z konia, ani udawać, że jest wspaniałym jeźdźcem. Trzeba przyznać, że satysfakcja z jazdy jest ogromna. Wolność, którą można czuć przy pędzie, wiatr rozwiewający włosy, oddech konia, dźwięk kopyt uderzających w ziemie. Wszystko jest po prostu wspaniałe! Warto było poświęcić chwilę, by móc spróbować czegoś nowego. O to w życiu Anzou chodzi, zdobyć wiedzę, doświadczenie. Z każdym kolejnym dniem się czegoś nauczyć. Po krótkiej rundce po terenie przeznaczonym do jazdy, koń poprowadził chłopaka do swojej pani.
-Udało mi się przeżyć! Wspaniałe uczucie. Zazdroszczę Pani.
Powiedział chłopak i niechętnie zszedł z konia. Taki partner w podróży to istny skarb. Młody Kaminari nie chciał kończyć przygody z czerwonowłosą. Zwłaszcza, że o miłego człowieka w tych czasach ciężko spotkać.
-Muszę zapytać. Może odpowiedzi nie dostanę, ale trudno. Gdzie Pani podróżuje, ma Pani jakiś cel?
Zapytał chłopak, jednak w jego głosie nie można było wyczuć niepewności, strachu. Anzou może jest młody i ufa ludziom zbyt szybko, ale kobieta budziła w jego młodym serduszku same pozytywny uczucia. Najwyżej dostanie po głowie, albo po prostu uzyska odpowiedź. Pytanie nie było też nacechowane tonem podejrzliwym, Anzou w żadnym wypadku nie chce naruszać ponownie strefy komfortu i poczucia bezpieczeństwa kobiety.

[Uzumaki Hibana]

Hibana również była bardzo zadowolona z tego spotkania, a zwłaszcza z tej wymiany. Ciężko o lepszy układ. Szczególnie, że i tak miała zamiar niedługo ruszać w dalszą drogę, więc nawet siodłanie nie było dla niej problemem. Za to Onna był teraz czysty i szczęśliwy. Do tego stopnia, że nawet za bardzo nie wierzgał gdy chłopak go dosiadał. Hibana zawsze wiedziała, że to łagodne zwierze, ale gdzieś pod skórą miała cień nadziei, że jednak trochę pobryka i zrzuci Anzou. Nie chodzi o to, że pragnęła jego krzywdy. Po prostu, nie wyobrażała sobie pierwszy raz wsiadać na konia, i nie spaść. To było prawie jak tradycja. Rytuał przejścia.
Kobieta była trochę rozczarowana takim obrotem spraw, ale nie całkiem. Widok młodego kowboja na cwałującym rumaku, wynagradzał wszystko. Miała dużo zabawy, obserwując jak chłopak próbuje utrzymać się w siodle, i wcale tego nie ukrywała. Śmiała się głośno, widząc, Anzou oszukuje prawa natury i fizyki. Świetnie się bawiła, ale wszystko co dobre, kiedyś się kończy.
Onna stopniowo zaczął zwalniać bieg, a w końcu podreptał stępem do swojej pani. Hibana poklepała go po głowie i wychyliła się, by spojrzeć na Anzou:
-I jak? Dobrze się bawiłeś?
Roześmiała się, słysząc jego odpowiedź. „Udało się przeżyć”, tak, to było najlepsze podsumowanie tych wybryków. Podeszła od boku i pomogła mu zsiąść z konia. Jedno musiała mu przyznać:
-Nieźle, jak na pierwszy raz – sam fakt, że nie musiała zbierać go z piachu, był niezły.
Tymczasem, chłopak zadał własne pytanie. W pierwszej chwili, po jego usłyszeniu, Hibana cofnęła się i dziwnie spojrzała na chłopca. O co mu chodziło? Na co mu ta informacja? Postanowiła się uspokoić, więc wmówiła sobie, że pytanie ma bezpośredni związek z koniem. Może chciał jeszcze kiedyś pojeździć, albo zwyczajnie się z nim zobaczyć?
-Nie mam celu – odpowiedziała dość oschle. Później jednak, trochę złagodniała i dała wymijającą odpowiedź: - Wschodnie morze już widziałam. Teraz? Może góry? Może pustynia?
Było to poczęści szczere. Sama się nad tym zastanawiała. Po ostatnim spotkaniu z Youmu, na trybunach areny, zatęskniła za pustynnym domem. Dawno tam nie była. W górach, z kolei, nie była jeszcze nigdy. Trudny wybór.

[Anzou]

Anzou jeszcze w trakcie jazdy mógł słyszeć śmiech kobiety. Widocznie miała ubaw z prób utrzymania równowagi. Faktycznie, mogło to być śmieszne, zazwyczaj to koń jest prowadzony, a nie na odwrót. Nieważne. Pierwsza jazda konna zakończona sukcesem. Miło by było to jeszcze kiedyś powtórzyć. Niedługo pewnie każdy ruszy w swoją stronę. Właśnie, tylko gdzie to jest? Anzou nie ma kompletnie planu, podróżuje po świecie, błąka się bez celu. Fajnie, że na swojej drodze spotkał kogoś takiego jak czerwonowłosa kobieta. Z pewnością zapadnie mu w pamięci w samych superlatywach.
-Dobrze się bawiłem? Było cudownie!
Odpowiedział Anzou gdy usłyszał to pytanie. Szczerze i konkretnie. Bez zbędnych słów. Młody Kaminari pogłaskał konia, który dał mu tyle frajdy. Wschodnie morze, o którym wspomniała kobieta brzmi ciekawie. Morze, woda zawsze daje takie poczucie wolności, poczucie braku jakichkolwiek ograniczeń. To punkt, który w swoim życiu Anzou musi zobaczyć. Wiatr, który uderza od strony morza potrafi pewnie dać popalić!
-Morze. Nigdy tam nie byłem. Jest tyle pięknych miejsc... Nigdy nie opuszczałem Wietrznych Równin. Chociaż pustynia brzmi groźnie, nie wiem czy to dobry pomysł bym tam wędrował, bez doświadczenia, odpowiedniego przygotowania to głupota.
Powiedział spokojnym głosem młody Kaminari. To też była prawda, chyba tylko głupiec jest w stanie podjąć się takiego ryzyka. Niby ryzyko się opłaca, ale trzeba być w tym wszystkim rozsądnym człowiekiem. Do takiej grupy ludzi należał właśnie Anzou. Chłodna kalkulacja, analiza sytuacji i wtedy decyzja. Podejmowanie działań bez wcześniejszego przemyślenia może doprowadzić do katastrofy. Anzou zerknął na kobietę, spojrzał na jej oczy. Ona ciągle go intryguje, chodząca zagadka. Nie jest zbyt wygadana, odpowiedzi, które chłopak otrzymuje często są wymuszone. Czy skrywa jakąś tajemnicę? Czy może mimo wszystko jest niebezpieczna? Raczej nie, gdyby faktycznie tak było, to już dawno młody Kaminari by leżał martwy. Dystans społeczny i swego rodzaju bariera w komunikacji to forma ochrony. Nie każdy przecież musi być tak otwarty, kobieta z pewnością wiele przeszła w swoim życiu, może nie wszystkim też chce się dzielić. Logiczne. Anzou to typ człowieka, który lubi rozmawiać i nie ma z tym większych problemów, jednak szacunek, którym darzy kobietę nie pozwala mu zasypywać jej ciągle pytaniami, jak na jakimś przesłuchaniu...
-Przynajmniej ma Pani towarzysza podróży...
Rzucił Anzou i spojrzał na pięknego konia z lekkim smutkiem. Fajnie jest mieć kogoś przy boku, kogoś, na kim można polegać i ufać. Nawet jeśli to zwierzę. Kompan to kompan.

[Uzumaki Hibana]

Kiedy usłyszała, że chłopak dobrze się bawił, zrobiło jej się... jakoś milej. Nie do końca wiedziała, dlaczego. Miała różne teorie. Kochała Onnę i chyba była szczęśliwa, że inni też go kochali. A może chodziło o samego Anzou? Mimo wszystko, wciąż widziała w nim dziecko, a Hibana – mimo tego, co próbuje udawać – miała miękkie serce do dzieci. Udowadniała to już wiele razy, chociaż nie przyznała się do tego ani razu. Tak samo było kiedy pomagała dzieciakom z Kaigan. Była dla nich oschła i niesympatyczna, pobiła ich matkę i kazała im się wynosić, ale... na koniec dała im własne pieniądze i ciepłe słowo. Przynajmniej tak to zapamiętała. Nie chciała tego przyznać, ale nigdy nie potrafiła odmówić dziecku pomocy, a nawet małej przysługi. Może dlatego, że jej nikt nie pomógł kiedy sama była dzieckiem? A może to ten głupi instynkt?
-Cieszę się – odpowiedziała bezgłośnie i wróciła do konia.
Anzou był trochę niższy od niej, zanim więc sama dosiadła Onnę, musiała poprawić kilka rzeczy przy siodle, aby dopasować je do swojego wzrostu.
W międzyczasie, wysłuchała rozprawy na temat podróży chłopaka. Nieodmiennie zastanawiało ją, czy też podróżował z chęci, czy z przymusu? Czy tak jak ona, stracił wszystko i został zesłany na samotną tułaczkę? Czy może był tylko poszukiwaczem przygód, z rodzicami czekającymi w domu? Nie dawało jej to spokoju.
-Tak, to prawda – odpowiedziała przerywając swoje rozważania. - Onna jest niezastąpiony. Już niejednokrotnie dziękowałam Bogom za to, że mi go zesłali.
Skończyła poprawiać siodło i poklepała konia po pysku. Był prawdziwym darem od losu. Cudem, znalezionym wśród wojennej zgnilizny. Odkąd go spotkała, już nigdy nie była sama.
-A ty... jesteś sam... – powiedziała na głos, co myślała. W jej głosie było słychać troskę.
Spojrzała na chłopaka i teraz mówiła już bezpośrednio do niego:
-Pustynię trzeba tylko szanować – powiedziała tonem zdradzającym, że uważa to za oczywistość. - Pochodzę stamtąd. Moja matka mawiała, że Bogowie mieszkają na pustyni. Kto ich szanuje, nie ginie.
Tyle miała do powiedzenia na temat swoich rodzinnych stron. O górach się nie wypowiadała, nie znała ich, ale przeczuwała, że góry mogą być podobne pustyni. Te niedostępne dla człowieka tereny, to miejsca, gdzie mieszkają bóstwa.
Mówiąc o tym, jeszcze bardziej zatęskniła za domem. Piaski i skały. Palące słońce i ożywczy smak wody, która nigdzie indziej tak nie smakuje. Zapachy przypraw i... już nawet zatęskniła za smrodem wielbłądów.
Postanowione!
-Idę na południe. Czas wracać do domu.

[Anzou]

Anzou wyczuł w czerwonowłosej kobiecie dobroć. Jej zachowanie, ton głosu oraz to, co mówiła sprawiło, że chłopak po prostu się uśmiechnął. Ona i koń to idealna para.
-Cieszę się, że masz kogoś, na kim możesz polegać.
Powiedział z dziecięcym uśmiechem młody Kaminari. Anzou nie był sam, od najmłodszych lat wychowywał się w domu, który był przepełniony miłością i uczuciami. W domu, gdzie każdy mógł liczyć na wsparcie, rozmowę. Dom był taką oazą, która chroniła zarówno Anzou jak i jego młodszą siostrę przed całym złem, które jest na tym świecie.
-Podróżuję faktycznie sam. Szukam dla siebie miejsca... Opuściłem rodzinny dom.
Powiedział spokojnym głosem Anzou zerkając gdzieś w dal, gdzieś w nieznane. Swoją drogą młodzieniec w tym momencie zdał sobie sprawę, że długi czas nie było go w swoich rodzinnych stronach. Możliwe, że rodzice martwią się i tęsknią. Anzou nie czuł rozłąki, jego przygoda, to, co robił zajmowało go na tyle, że nie miał nawet kiedy się nad tym wszystkim zastanowić. Pustynia, to, co kobieta o niej mówi to na pewno prawda. Czemu miałaby kłamać? Była tam, to jej teren. Jeżeli mówi, że trzeba ją szanować, to Anzou gdy tam się kiedyś znajdzie na pewno tak uczyni. To bardzo cenna wskazówka, która może kiedyś się przyda.
-Wartościowa informacja. Jeżeli kiedyś tam będę, to z całą pewnością nie zapomnę o szacunku.
Mówiąc to Anzou spojrzał na kobietę, która zdawała się odbiegać myślami coraz bardziej w kierunku swojego rodzinnego domu. Pewnie dawno tam nie była. Może chce spotkać swoich przyjaciół, bliskich. A może nie ma tam nikogo? Takiej informacji młody Kaminari nie uzyskał. Czerwonowłosa podjęła decyzję, że rusza w swoje rodzinne strony. Anzou powinien chyba zrobić dokładnie to samo, udać się do osady klanu, wykonać pare zleceń ku chwale rodu. Brzmi jak sensowny plan. Smutny jest czas pożegnania, Anzou podrapał się po swoich włosach, spojrzał na kobietę.
-Eh, rozumiem... To w tym momencie nasze drogi się rozejdą... Bardzo miło było Panią spotkać, porozmawiać. Ciebie też, koniu. Kto wie, może jeszcze kiedyś się spotkamy? Zmierzałem w kierunku Muru, ale teraz, chyba też ruszę w rodzinne strony.Rzucił spokojnym głosem młodzieniec i pogłaskał jeszcze raz konia. Wszystko kiedyś się kończy, ważne jest jednak to, by z każdego spotkania, z każdej rozmowy, z każdej walki wyciągnąć coś dla siebie. Anzou na dobrą sprawę nie poznał nawet imienia czerwonowłosej, ale czy to jest istotne? Czas, który z nią spędził pozwolił wysnuć pewne wnioski na jej temat. Jest dobrą, ciepłą kobietą, która ma swoje tajemnice i otacza się pewnego rodzaju barierą. Jeżeli uzna to za stosowne, to podzieli się informacją, opowie o sobie, otworzy. Anzou jest nieco wygadany i musiał uważać na to, co mówi by nie sprowadzić na siebie jej gniewu. Jeżeli kobieta się z nim pożegna, to młody Kaminari pomacha jej i pożegna się z uśmiechem na twarzy.

[Uzumaki Hibana]

A więc opuścił dom, tak? Ciekawe, jaki był tego powód? Zwykła chęć przygody, czy może coś innego? Zastanowiła się , ale ponieważ i tak zamierzali się już rozstać, postanowiła nie zaprzątać sobie tym głowy. Gdyby chłopak miał kłopoty, ufał jej już chyba na tyle, by poprosić ją o pomoc. Dodatkowo, wyglądał na zdrowego i zadbanego dzieciaka. Raczej nie cierpiał głodu, ani biedy.
Porozmawiali jeszcze chwile o pustyni. Zaimponowało jej, że tak bezkrytycznie posłuchał jej rady. Chyba naprawdę jej ufał i polegał na niej. Czuła się jak starsza siostra, a przynajmniej dobra ciocia. Podobało jej się to.
Tak samo, jak smutek towarzyszący chłopcu podczas rozstania. Ulżyło jej słysząc, że on również zamierza powrócić w rodzinne strony. To oznaczało, że ma gdzie wracać.
-To dobry pomysł – przyznała z łagodnym uśmiechem. - Czuję, że się jeszcze spotkamy. Do zobaczenia.
Wszystko było gotowe, wybiła się z ziemi i dosiadła Onne. Polubiła Anzou, ale czas się już rozstać. Jeśli chciała jechac na pustynie, czekała ją długa i – pewnie – niebezpieczna droga. Pomachała chłopcu i pognała konia. Chciała jak najszybciej odjechać, żeby nie spotkać go przypadkiem ponownie. Niewiele jest rzeczy gorszych od spotkania zaraz po pożegnaniu.
Chciała jechać od razu na południe, ale przypomniała sobie, że musiała jeszcze uzupełnić sprzęt i zapasy. Dlatego, najpierw skierowała konia w kierunku miasta.

z/t -> Sklepik

[Anzou]

Każda przygoda, każda rozmowa się kiedyś kończy. Na wszystko przyjdzie pora. Miło spędzony czas, z tajemniczą, czerwonowłosą, na dodatek piękną kobietą upłynął bardzo szybko. Dawka energii, jaką dała Anzou jazda konna była ogromna! Chłopak z uśmiechem na twarzy ruszył w nieznanym kierunku. Sam do końca nie wie, co teraz chce zobaczyć, co zwiedzić. Wszystko jednak przed nim. Siła i wiedza to podstawa. Kaminari obiecał sobie, że gdy następnym razem spotka kobietę, to będzie silniejszy i wypyta ją o więcej. Anzou opuścił gospodarstwo i wystrzelił przed siebie w nową podróż. Ku nieznanemu. Zadowolony i pewny siebie...


z/t

[Anzou]

Młody Kaminari uważnie słuchał tego, co proponuje Azuma, który mimo swojego młodego wieku potrafi podejść do sprawy profesjonalnie, zaplanować wszystko na spokojnie. Właśnie dzięki takiemu podejściu wypracował sobie taką pozycję w Kotei. To jemu zostało powierzone odpowiedzialne zadanie, które polega na pochwyceniu bandytów, którzy regularnie atakują gospodarstwo, które Anzou miał przyjemność odwiedzić. Godna uwaga Azumy dotycząca śledzenia jednego z bandytów, który w trakcie ucieczki powinien zaprowadzić ich do gniazda, kryjówki. Po nitce do kłębka. Młodzieniec uśmiechnął się i z szacunkiem pożegnał osobę, z którą rozmawiał w Siedzibie Władzy. Następnie wraz ze swoim znajomym z klanu Uchiha powędrował w kierunku gospodarstwa.
-Za każdym razem jak się spotykamy, to z nieba spada zlecenie. Przyciągasz je! Chodź za mną, znam drogę.
Anzou uśmiechnął się do swojego kolegi zaraz po wyjściu z budynku i ruszył prosto w kierunku gospodarstwa. Jeżeli Uchiha będzie chciał gdzieś wstąpić po drodze, to Władca Piorunków nie będzie miał nic przeciwko. W końcu to jego misja i jego zasady. Władze go doceniają, więc od początku rozegra to tak, jak chce.
-To Twoja misja, Azuma. Będę obok, będę Ciebie wspierać, ale karty są w Twojej dłoni. Pamiętaj, że możesz na mnie liczyć. Gospodarstwo nie jest duże, poradzimy sobie.
Młodzieniec uśmiechnął się do Azumy. Chciał mu okazać wsparcie. Domyślał się, ile takie zadanie może dla niego znaczyć. Porażka nie wchodziła w grę. Sam Anzou również został ,,wplątany" w to zadanie, więc da z siebie wszystko. Zgodnie z jego życiową zasadą. Wszystko albo nic! Kaminari musi zadbać o to, by koń czerwonowłosej mógł w spokoju odpoczywać w tym gospodarstwie, gdy on będzie spożywał z nią posiłek. Nie ma możliwości, by ktoś napadał na kogokolwiek. Jeżeli będzie trzeba, terapia szokowa zostanie zastosowana. Oby przyniosła pożądany dla wszystkich skutek.

[Azuma]

Poprzedni wątek: Siedziba władzy

Posiedzenie w siedzibie władzy zakończyło się, a oni mogli wyruszyć w drogę. W pomieszczeniu podczas rozmowy, potrafili dość szybko stworzyć prowizoryczny plan. Podróż do gospodarstwa pozwalała dokładniej przemyśleć i doprecyzować plan działania.
- To prawda - odparł dość pogodnie, zważając na uwagę, która dotyczyła dość niebezpiecznego zajęcia, bo zagrożonego utratą życia. - Choć wolałbym czasem spędzić ten czas spokojniej. Na przykład wizytą w cukierni, albo przy posiłku. Też brzmi fajnie, prawda?
Gospodarstwo znajdowało się niedaleko karczmy, która była przy szlaku transportowym prowadzącym do Ryuzaku no Taki. Było to jedne z dwóch istniejących miast kupieckich, które wciąż stanowiło dla młodego Azumy zagadkę. Było miejscem o którym wiele słyszał, ale jeszcze nigdy nie był. Prawda - dość smutna, była taka że ten młodu Uchiha, poza Sogen i Yinzin zwiedził właściwie nic. - Będzie to musiało się w końcu zmienić.
- Wiem Anzou-kun i równocześnie nie wiem, jak Ci się za to odwdzięczę - odpowiedział w zgodzie z sumieniem na słowa, które usłyszał od przyjaciele. To nie było pierwsze ich zlecenie. Nie raz i nie dwa ze sobą współpracowali i Azuma był pewien jednego. Kaminari go nie zostawi w potrzebie. Azuma tego nie mówił, ale również nie zamierzał go zostawić w potrzebie.
- Na pewno będzie łatwiej ułożyć konkretny plan będąc już po rozmowie z gospodarzem, niemniej.. Myślę że możemy wykorzystać nasz wiek na naszą korzyść… Po dziecku nie będą spodziewali się zagrożenia. Nie będą starali się zachować dystansu - spostrzegł, nawiązując tu do sytuacji w jakiej się znaleźli w trakcie poprzedniej, wspólnej misji. Wtedy ich wiek zadziałał na ich korzyść i do samego końca mogli ukrywać swoje zamiary.
W tym co powiedział, kryło się też drugie dno. Azuma uważał, że jedne z nich powinno działać z ukrycia, a drugie udawać zwykłego chłopca, mogłoby w odpowiednim momencie zaatakować od środka. Według Azumy, to Anzou nadawałby się lepiej do tego zadania, z uwagi na swoje umiejętności. Kaminari potrafił sparaliżować przeciwnika - wymagało to jednak zbliżenia się odpowiednio blisko do przeciwnika. Azuma z kolei lepiej sobie radził na średnim dystansie.