Gospoda i lasy na starym szlaku

[Ayatsuri Juranu]

Traktat był więc w mocy, a Juranu nie miał zamiaru łamać postanowień tej nocy. Dał się więc prowadzić ku drzewu upragnionemu, skorzystał też z pomocy, udzielonej nie wiedzieć czemu. Wszak skoro on w ich interesy godził, to martwy nigdy, przenigdy by im nie zaszkodził. Tymczasem jednak szło mu jak po maśle, jeszcze trochę i wróci do siebie, na własne. Teraz tylko dotrzeć do wielkiego drzewa, a gdy doszli do polany, zaczęli je dostrzegać. Wielkie i dumne, nawet gdy przez mróz zamarłe. Ciekawym jak się prezentuje w lato, gdy z liści nie obdarte... Już chciał się zebrać, już ruszyć chciał do przodu, ale zachowanie dziewczyny nie dało mu wyboru. Stracił swe oparcie, lecz zyskał pomocnicę, czy tak powinien nazwać tę piękną pannicę? Chcieli się go pozbyć i to byle szybko, a on tylko patrzył, jak dziewczyna załatwi wszystko. Wpatrzył się w istotę niezwyczajną, mrugnął z niedowierzania, lecz gdy oczy otworzył ponownie, brak było istnienia.

Czy to zwidy były? To jego szaleństwo? Czy faktycznie istniało to maleństwo. Tego nie wyjaśni, wziął amulet przyjął w ręce i próbując nie upaść, skłonił się naprędce. W imię podziękowań, za pomoc w jego trudach, za to, że nie zostawili go bez wiedzy o tych cudach. Teraz tylko oby z powrotem mu pomogli, ale to nie wszystko, ale jeszcze jedno by zrobić mogli. Gdy więc ruszyli w powrót ku gospodzie, Juranu zaczął składać prośby w swej prostocie.
- Przysięga przysięgą i ja jej dotrzymam, lecz prośbę wobec was jeszcze trzymam. Rozstańmy się przed zasięgiem z okien czujnego wzroku, bo dotarcie musi być osiągnięciem własnego kroku. Po chwili jednak wygnam Hashimoto w las, a wtedy na spełnienie mojej prośby przyjdzie czas. Pokażcie co umiecie, nie wszyscy jak ja są szaleni, doprowadźcie więc kupca do gorączkującej czerwieni. Niech boi się tego co w lesie czeka, niech już nigdy nie naruszy waszego teatrzyka. Niech lęk go dopadnie i każe mu wyć, niech pomyśli ile chciał cudzych poświęcić żyć. Niech dozna go kara, za posłanie ludzi, jako iż on nigdy rąk nie brudzi. - nie pałali miłością do pysznego handlarza, a taka sytuacja rzadko się nadarza...

[Uzumaki Hibana]

"Gospoda Mononoke"
Rozdział 2
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi D
17/15+
Juranu nie przejął się tym, co widział. A może nawet w to nie uwierzył? Wszak sam rozumiał, w jakim jest stanie. Czuł chyba, że mróz ograniczał mu ciało i tępił zmysły. Dlatego, mimo urażonej dumy, musiał opierać się na dwojgu nieznajomych.
Mimo trudnej sytuacji, droga powrotna zdawała się krótsza. Ledwie drzewo zniknęło na granicy wzroku, pojawił się słub dymu z gospody, a wkrótce i sama gospoda.
Zatrzymali się na krawędzi lasu, jak chciał Juranu. Nie powiedzieli mu tego, ale dla nich również nie byłoby dobrze, gdyby zaprowadzili go pod same drzwi. Chłopak mógł nie być jednym, który rozpozna suknie Yuki-onny. Stanęli więc, pod jednym z drzew. Widzieli gospodę, lecz byli pewni, że ona ich nie widzi.
-Chcesz z powrotem swoje ubrania? – Zapytała dziewczyna podając mokre szmatki, które nie miały czasu, ani możliwości jeszcze wyschnąć.
Uch. Nasiąknięte wodą i sztywne od lodu ubrania na gołe, przemarznięte ciało. Uch, biedny Juranu. Ale powinien się na powrót przebrać. Jak inaczej wytłumaczy się gościom? Chyba, że miał już w zanadrzu jakieś dobre kłamstwo, lub liczył, że nikt nie zwróci na to uwagi. Jego sprawa. Dziewczyna chciała tylko zwrócić jego własność.
-Możesz być pewien – zapewniła kładąc mu rękę na ramieniu. - Że zazna wrażeń, po które tu przybył.
Mrugnęła porozumiewawczo, po czym puściła chłopaka wolno.
Czuł się już nieco lepiej, ale wciąż ciążyło na nim brzemię zimnej wody. Na szczęście nie musiał iść daleko. Szybko ktoś go zobaczył. Szybko ktoś powiadomił gospodarza. Szybko gospodarz, wraz z paroma innymi, wybiegli z gospody na ratunek wędrowcowi.
-Bogowie! Co Ci się stało? Mówiłem, że to głupota. Po coś tam polazł?
Ubolewał gospodarz, lecz nie czekał odpowiedzi.
Wzięli go pod pachy i zaprowadzili do gospody. Tam, posadzili w kącie. Dali herbaty i ciepłych koców. Cała gospoda zebrała się wokół Juranu. Czekali odpowiedzi i mrożących krew w żyłach opowieści. Tylko Hashimoto siedział, jak siedział. Kolejną pił sake i nawet spojrzeniem chłopaka nie zaszczycił – sądząc, że wygrał.

[Ayatsuri Juranu]

- Ach tak, za pomoc i te ubrania bardzo dziękuję. A swój powrót do gospody niedługo też czuję. Nie dzisiejszy by zakończyć tę sprawę, ale może za miesiąc czy kiedy, by widząc was spróbować smaczną strawę. - przyjął swe mokre wdzianko i wyskoczy z tego co na zmianę dostał. Ubrał się naprędce i z towarzyszami się rozstał. Ruszył ku gospodzie ku jej ciepłym światłom, pokazując, że się nie dał tak łatwo leśnym przypadkom. Że wraca tutaj cało, choć trochę zmoczony, że jest żywy, nawet jeśli przemoczony.

Trafił w końcu do gospody, drugi raz półżywy tej nocy. Ale tym razem zrobił wszystko co w jego mocy. Zrobił wszystko by tu wrócić i dopiąć swego, my uwolnić gospodę od nieszczęścia kolejnego. Ogrzewał się w cieple pod wielokrotnym przykryciem, ogrzał swe usta ciepłym piciem. W końcu spojrzał po wszystkich jakby pustym wzrokiem, zawiesił go na kupcu, obdarzył wzroku mrokiem. Wyciągnął ręce spod koców, wyciągając przedmiot Hashimoto pożądania.

- Chyba czas, żeby wysunąć me żądania. - na stół najbliższy chłopcu amulet wylądował, dając do zrozumienia, że ani trochę nie żartował - Zapłacisz mi natychmiast, gdyż zasłużyłem na nagrodę. A o przysiędze pamiętam, więc sam wyruszysz w drogę. W samej bieliźnie, tak jak przysięgałeś, a gwarantuję, że znajdziesz coś, czego dotąd nie zaznałeś. - w miarę jak mówił, podnosił swój głos, wzywając kupca, by przystał na swój los. Nadchodzi koniec przygodnej nocy, w której Juranu zrobił wszystko co w jego mocy. Zostanie tu pewnie jeszcze dni kilka, dla jego zdrowia i sił będzie to chwilka... Nie ruszy w drogę powrotną bez odpoczynku, a czyż nie wspaniale byłoby go spędzić w tym przybytku?

[Uzumaki Hibana]

"Gospoda Mononoke"
Rozdział 2
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi D
19/15+
Zapanowała cisza.
Tępy odgłos uderzenia – drewnianej figurki o stół – i cisza. Ludzie patrzyli po sobie, na kupca i na Juranu. Wielkie mieli oczy, usta szeroko otwarte. Nie wierzyli lub wierzyć nie chcieli. Kupiec również nie wierzył, choć aż wstał z wrażenia.
Ciszę przerwał, gdy pierwszy – odważny wyciągną rękę w stronę talizmanu.
-Zostaw – rykną Hashimoto i sam chwycił figurkę. Obejrzał ją dokładnie, zważył w dłoni. - Skąd mam mieć pewność, że jest prawdziwy, hę?
Wymachiwał talizmanem i poddawał w wątpliwość osiągnięcie Juranu. Nie chciał uznać jego zwycięstwa. Dopiero uciszył go gospodarz.
-Skończ Waść, bo tylko wstydu sobie robisz, nie uznając porażki – mówił starzec, kulturalnym i spokojnym, acz zdecydowanym głosem. - Doskonale Pan wie, że to kodama – najprawdziwsza. Chłopak wykonał zadanie. Płać Waść!
Odwrócił się do Juranu, uśmiechną i mrugną porozumiewawczo. Tak jakby wiedział, że on wie. Czyżby tamta dwójka podeszła od zaplecza – korzystając z zamieszania, jakie wywołał powrót Juranu – i opowiedziała dziadkowi o całym zajściu nad jeziorem? Uświadomili starca o długu jaki mają wobec chłopaka i umowie jaką zawarli? Bardzo prawdopodobne. Ale nie mniej niż to, że gospodarz sam miał już dość Hashimoto. Bez względu na powód, wsparcie staruszka okazało się bardzo pomocne.
„Płać Waść!”
Zabrzmiał chór. Skoro poparł go gospodarz, poparła go cała gospoda. Goście, kelnerki, kucharze i służba. Wszyscy domagali się zapłaty dla chłopaka.
Kupiec tylko zmarszczył brew. Twarz mu się wykrzywiła w paskudnym grymasie. Cisną talizmanem w stronę Juranu, tak, by upadł tuż przed nim. Nie był zadowolony, lecz musiał przełknąć tę gorzką pigułkę. Inaczej – zapewne – goście sami wydarliby mu nagrodę dla bohatera. Tak, Juranu właśnie został bohaterem gospody. „Przeklętym bohaterem” dla kupca. Każdym zgrzytnięciem zębów wyrażając swój gniew – sięgną za pazuchę i wydobył zza niej sakiewkę. Parskną pogardliwie, po czym rzucił mieszek tam, gdzie wcześniej talizman.
-Masz swoje pieniądze – warkną gniewnie i już miał odejść, lecz powstrzymała go Aya.
-A reszta przysięgi? - Zapytała słodkim głosem. - Miał Pan iść wśród demony. Zapomniał Pan? - Zaśmiała się i rozłożyła ręce. - Na Pana szczęście, my pamiętamy.
Ludzie przybywający do tej gospody – ludzie wrażeń i przygód głodni. A przede wszystkim: radości. Wielkiej radości i uciech.
Cóż to była za zabawa, by kupca do bielizny rozebrać i na mróz wyrzucić? Ciekawe, czy Juranu brał w niej udział? A jeśli nie, to czy tylko ze względu na stan zdrowia? Pomógłby im, gdyby czół się lepiej?
Ech, smutek bierze, gdy zrozumieć, że ci którzy karzą, sami nie lepsi są od karanego.
Lecz nie mnie ich osądzać, a Bogom. W przypadku kupca zaś – demonom.
Juranu dostał swoje pieniądze i obiecaną „zemstę”. Powinien być zadowolony, a był?
Przez okno gospody obserwować mógł, jak kupiec biega między zjawami – błagając je o litość.
Zabawa, czy tragedia?
Bohater, czy łotr?
I tylko to zimno, które nagle wstrząsnęło ciałem chłopaka. Coś białego, mignęło na granicy wzroku. Coś szarpnęło za rękaw. Coś sprawiło, że zadzwoniły monety w woreczku, a coś postawiło – rzuconą wcześniej – figurkę do pionu. Bielutki, jak śnieg kodama, który zdawał się teraz uśmiechać.
Hi hi hi Dodatkowe informacje: Juranu spędził jeszcze kilka dni w gospodzie. Oczywiście za darmo. Los bohatera mógł wydawać się piękny, lecz pewnie szybko mu zbrzydło opowiadanie - po raz kolejny i kolejny - o swojej przygodzie. Żart losu polega na tym, że gdy zdecydował się w końcu opuścić gospodę, gospodarz wskazał mu drogę. Nie tą, którą przybył. Inną, szerszą i znacznie wygodniejszą. Tą, którą wszyscy tu docierali. Kto by się darł nieprzetartym szlakiem, kiedy z drugiej strony polany wychodziła piękna, szeroka droga? Ten, którego tak poprowadziła mapa. A kto te mapę napisał? Tak, Juranu właśnie za to mogłeś się na kupcu mścić. Za drogę złośliwą.
Właśnie, a co z kupcem? Spuśćmy w tym miejscu zasłonę milczenia, i niech każdy na własny rozum, go w wyobraźni osądzi.

Misja zakończona sukcesem. Bardzo dziękuję za udział i mam nadzieję, że bawiłeś się równie dobrze, jak ja

[Ayatsuri Juranu]

Przygoda ta więc biegła ku końcowi, nie dając wiele szczęścia zarozumiałemu kupcowi. Juranu zaś pozwolił gospodzie żyć własnym życiem, on zaś zajął się posiłku spożyciem. Nie był człowiekiem zawistnym, nie był człowiekiem mściwym, ale zawsze wolał być kimś w rodzaju obserwatora, może myśliwym? Obserwował teraz jak ofiarę jego na przysłowiowe strzępy rozszarpują, a on sam spojrzał w oczy karczmarzowi, wiedząc iż obaj się z sytuacji radują. Nawet nie miał zamiaru schylać się po fanty na podłogę rzucone, dołączył tylko niewidoczną nić chakry do mieszka i przyciągnął ku sobie. Za pazuchą schował, jak to bywa w ludzkim zwyczaju, a potem w nieszczęściu karanego nie wziął udziału. On już swoje zrobił, wrócił tu cały, nawet jeśli duchy ludźmi się okazały.

Zaczepiło go coś jednak, spojrzał na kodamę. Czy to zwidy, czy widział to na prawdę? To już raz kolejny, to samo było przy drzewie, czy więc nie naruszył czegoś ważnego będąc w potrzebie? Z całym szacunkiem podniósł wręcz amulet, wstając zrzucił owijający go pled. Jakkolwiek zmęczony i zmarznięty, szacunek zachować trzeba było, gdy to co się działo poza rozum ludzki wychodziło. Ruszył go gospodarzowi, składając przed nim z amuletu dar. Juranu po przeżyciu tego wszystkiego mimo wszystko wciąż się bał. Bał się tego, że naruszył duchy lasu, nie myśląc o tym zawczasu.
- Chciałbym, żeby pan to wziął i zadbał należycie. Mi wystarczy już to leśne przeżycie, a miejsce tego amuletu obaj dobrze znamy, więc chyba najlepiej będzie jak wspólnymi siłami go właścicielom oddamy. - głos miał przyciszony, chciał by prawda na jaw się wydostała, nawet jeśli gawiedź przy oknach zajęta kupcem stała.

Minęło dni kilka, Juranu do zdrowia i sił dochodził, ale choć przyjemnie było, nie będzie się ciągle nad tą opowieścią rozwodził. Zebrał swój dobytek, pożegnał gospodarzy. Taka przygoda na pewno długo mu się nie przydarzy. Wdzięczny za drogi wskazanie, ruszył w końcu i przerwał czekanie. Czekanie na swe życie, na zadania kolejne. Ruszył dziś ku Kotei, mając nadzieję, że będą od przemoczenia w jeziorze mniej nieprzyjemne...

[z/t]

[Kakita Asagi]

Sogen różniło się zarówno od Yinzin, jak Kyuzo czy Kaigan. Wielkie równiny, po których wiatr hula w pełni zasługiwały na swoją nazwę, a oku Asagi’ego podpowiadały, że niewątpliwie były świadkami wielkich bitew w przeszłości, bowiem do rozgrywania ich idealnie się nadawały, ale obecnie, niebieskooki zawędrował nieco na bok z głównego traktu, bowiem trasa wydała mu się nie tylko rzadko używana, ale również mało przyjemna. Może gdyby był bardzo zabobonny zawróciłby z drogi, ale był samurajem – czuł, że ma z sobą wsparcie bogini Amaterasu, a dobre duchy jego przodków stale prowadzą jego ostrze, tak więc nie wahał się iść obranym kierunkiem. Poza tym, wieść gminna niosła, że gdzieś tutaj jest karczma o ciekawej sławie, więc dlaczego by nie odwiedzić jej?
Wiosenne dni nie były jeszcze długie i szarówka robiła się wczesną porą. Niebieskooki szermierz nie chciał spędzić kolejnej nocy pod gołym niebem, ale z drugiej strony, miał jeszcze nieco czasu, zwłaszcza, że jeden z kierunkowskazów oznajmiał, że do gospody niedaleko, a ta łączka pośród drzew za bardzo kusiła, by z niej nie skorzystać, zwłaszcza, że nie brakowało na niej jego ulubionych obiektów treningowych oraz nauczycieli…
Kakita analizował swoje dotychczasowe próby polepszenia techniki cięcia i generalnie, nie szło mu aż tak tragicznie, ale do bycia zadowolonym również wiele brakowało. Niebieskooki stale popełniał błędy, które uniemożliwiały sięgnięcie doskonałości, którą byłoby wykonanie serii cięć jako jednego cięcia i nie, nie chodziło tutaj o bezmyślne zasypanie wroga wymyślną kombinacją, nasz samuraj miał zdecydowanie bardziej wymyślny plan – chciał pozbyć się przerwy między cięciami, czyniąc z nich jedno. Sam władał tylko jednym ostrzem, obecnie nieco dłuższym niż dotychczas, ale taką droge obrał. Słyszał co prawda o wojownikach, którzy w walce korzystali z więcej niż jednego miecza, ba, nawet widział adeptów używających siedmiu ostrzy jednocześnie (i dlatego między innymi tu przybywał), ale nie przejmował się tym.
Niebieskooki dobył ostrza i zważył je ponownie w dłoni. W jego treningach nie chodziło jedynie o poprawienie techniki, ale musiał jak najszybciej przyzwyczaić się do używania długiego ostrza – dotychczasowa katana była elegancka, ale nie dawała przewagi dystansu, jakie miało tachi, zwłaszcza, że Asagi posiadał również wakizashi, którego mógł użyć, gdyby walka miała się odbyć w ciasnocie. Kakita pozwolił, by wiatr omiótł jego myśli i sam nabrał głębszego wdechu, czyszcząc je i skupiając się. Uwolnił zmysłu, które podpowiadały mu, że jest sam. Mógł spokojnie zacząć swój trening od happo-giri, to podstawowe ćwiczenie stało się jego codzienną praktyką. Kiedy biodra samuraja drgnęły do przodu, jego miecz również to uczynił niesiony dłońmi, które stanowiły przeniesienie woli jego ducha. Niebieskooki nie spieszył się, ale i nie wykonywał ćwiczenia powoli – na to nie miał już czasu. Starał się osiągnąć więcej niż połowę swojej aktualnej maksymalnej prędkości, akurat tyle, by ruch był żywy, a on mógł na niego świadomie wpływać. Jego klinga mknęła tnąc powietrze, a on robił kolejne kroki zgrywając je z cięciami, a z nimi oddech. Było to zdecydowanie trudne, kolejne wdechy łamały jego postawę, wywoływały napięcie mięśni, już zdecydowanie łatwiej było w ogóle nie oddychać, ale jak długo tak można?
Próby ćwiczenia na bezdechu skończyły się bardzo szybko – przechodzące w beztlenowe oddychanie mięśnie domagały się oddechu, a pauzy między kolejnymi sekwencjami były nie tylko bezsensowne, ale również psuły technikę – nie dało się tak walczyć w żadnym wypadku. Metodę należało znaleźć inną. Na razie, pocieszeniem naszego bohatera było to, że przynamniej kombinację najbardziej pasujących do siebie cięć znalazł, a raczej dopasował, bo anonimowy autor który opracował metodę treningową happo-giri zrobił to wcześniej. Asagi’emu jednak chodziło o coś więcej, niż jedynie sposób uczenie się cięć, to umiał. On chciał z prostego ćwiczenia zrobić skuteczną formę prowadzenia walki, a wiedział, że w prawdziwym starciu cięcia nie różnią się bardzo od tych, które w ćwiczeniu się wykonuje, czyż bowiem zwoje nie mówiły, że walczyć można tak, jak się trenuje?
Krótka przerwa i powrót do niej. Niebieskooki zastanawiał się, czy niedoścignione jaskółki, od których chciał się uczyć czasem nie znają rozwiązania jego problemu. Jakże żałował, że nie mógł z nimi porozmawiać, ani też uważniej się im przyjrzeć, kiedy to mknęły za swoimi celami tak płynnie, tak wręcz naturalnie. Naturalnie… to była myśl, która od samego początku nie dawała Asagi’emu spokoju. Mistrzowie zawsze wspominali, że ruch musi być naturalny, ale co to oznacza? Pierwszą nauka był miecz, musiał się poruszać tak, by ciąć, po prawidłowych liniach. Chociaż miecz mógł uderzać z każdego kąta koła, to jednak tylko kilka nadawało się do zadawania prawidłowych i śmiertelnych ciosów. Drugą nauką była postawa ciała. Niebieskooki wiedział, jak panować nad ciężarem i jak dopasować krok – stawiał go w sposób silny, świadom podłoża i dalszego kierunku. Zauważył, że nogi muszą pracować tak, by kolano działało w linie „palca wskazującego” a biodra generują siłę – to wiedział. Silne cięcie wymagało stabilnej postawy, cięcie w powietrzu nigdy nie mogło się udać, znaczy się, mogło by i zabić, ale nie robiło tego perfekcyjnie. Trzecią naukę stanowił duch. Duch musiał być nieskrępowany i skupiony na celu – a cała akcja powinna się zamknąć w jednym oddechu. Jeden oddech jedno cięcie – tego go uczono, ale kiedy chciał wykonać serię cięć, a każdemu cięciu dać jeden oddech tracił wszystko. A gdyby… niebieskooki raz jeszcze spojrzał na jaskółki, które ścigały się tuż nad trawą. Ich zwroty i piruety były jednym – nie ustawiały oddzielnie skrzydeł czy tez ogonów, ani też nie spoglądały tam, gdzie skręcą wcześniej, wszystko robiły naturalnie, razem, a więc może… tak, to może być odpowiedź.
Niebieskooki ponownie zabrał się do pracy, w oparciu o nową ideę. Już wiedział, co chce sprawdzić. Jego cięcia mają być jednym cięciem, a więc wszystko powinno się zamknąć w jednym kroku i jednym oddechu. Jedno cięcie – jeden oddech – jeden krok, a chociaż cięcia będą trzy, to jednak mają się stać jednym. Czy było to wykonalne? Zdecydowanie właśnie to stanowiło jego cel. Przemyślenia należało zostawić w kąt i wrócić do tego, co się zaczęło. Asagi uniósł miecz i ponownie jak przed chwilą spróbował wykonać serię cięć i zmieścić się w jednym oddechu. Okazało się, że przy jednym wydechu jest to możliwe, ale zdecydowanie za długo trwa. Oddech głęboki i miarkowany po równo na każde z cięć wystarczył by wyprowadzić je trzy. Jednakże płynności w tym było za mało. Kakita nie mógł ćwiczyć tak jak poprzednio, robić cięć na półgwizdka – w ten sposób mógł co najwyżej naprawić trajektorię, ale nijak zastosować to w walce. Jeśli chciał to usprawnić i w końcu zrobić prawidłowo, należało zacząć walczyć.
Podstawy teoretyczne opracowane w czasie całego cyklu należało przenieść na praktykę. Godziny spędzone nad happo-giri pozwoliły na tyle poznać długość i wagę nowego miecza, że poruszanie nim nie sprawiało samurajowi problemu – jedyne, co go ograniczało, to oszczędzanie samego siebie. Skoro więc największa trudność została odkryta, a kwestie techniczne rozwiązane, należało ją pokonać i zobaczyć, jak daleko można dojść. Kakita zdawał sobie sprawę z tego, że tylko poznając swoje aktualne granice może je przesuwać, a rozwój odbywa się jedynie poza strefą komfortu, a więc ponownie stanął z mieczem, który tym razem ułożył przy prawej skroni osiągając pozycję kasumi. Nabrał głębszego wdechu, po czym zmrużył oczy, wyobrażając sobie cel przed sobą. Wraz z początkiem wydechu wykonał krok w przód i drgnął jego miecz. Celowo przetrzymał fazę cięcia zanim jego noga dotknie podłoża, przez co pierwsze uderzenie było za słabe. Świadomość tego powstrzymała go przed wyprowadzeniem kolejnego w odpowiednią prędkości. Jego umysł gorączkowo skierował się poszukiwać odpowiedzi porażki, ale niebieskooki szybko przywołał go do siebie. Nie mógł sobie pozwolić na takie myślenie. W ogóle nie mógł sobie pozwolić na myślenie.
Kolejne podejście, rozpoczął podobnie. Znał już najbardziej optymalną metodą wyprowadzenia serii cięć i wiedział, ile jest ich wstanie zrobić na jednym wydechu. Teraz pozostawało pytanie, jak zgrać wszystko ze sobą. Zdecydował się przetrzymać nieznacznie fazę cięć. Ponownie jego umysł zapanował nad ciałem, a on był w pełni świadom tego co robi. Wdech. Nabrał powietrza i pozwolił by rozeszło się po jego płucach, po czym wstrzymał wydech do momentu ataki. Miecz ustawił w odpowiedniej pozycji i lekko obniżył ciężar ciała, po czym ruszył do przodu, niczym do pchnięcia. Świadomie przeciągał moment wykonania cięć, aż do chwili, kiedy jego stopa stabilnie wbiła się w podłożę. Wtedy to uwolnił jedno, składające się z kilku, cięcie. Jego miecz owiał jego ciało na podobieństwo techniki omote-giri i chociaż mknął niczym wiatr, to jednak nie o to chodziło. Szermierz wiedział, że w ten sposób nikogo nie zabije, ani też nie ochroni. Nie mógł przeciągać fazy cięć i „lecieć” na przepadło. Odpowiedź była inna. Co jest odpowiedzią? Odpowiedzią jest prawdziwy umysł – znał tą maksymę wyniesioną z dawnych pism.
Miecz jest umysłem – tak mawiali jego mistrzowie i tak on sam mawiał. Czy jednak rozumiał to? Kolejna próba, jakiej zamierzał się podjąć miała być utrzymana w tej konwencji. Znów podniósł miecz do skroni, nieznacznie cofając się i rozkładając ciężar ciała z nieznacznym naciskiem do przodu, a potem po równo między obie nogi. Nie zastanawiał się nad tym, stanał tak, by było mu wygodnie. Jego ciało wiedziało, jak to zrobić – przygotować się na kolejny krok. To była pierwsza nauka. Następnie oddech, który wyraża Ki, a Ki to nic innego, jak sługa umysłu poruszający ciałem. Kakita skupił się na cel jaki chciał osiągnąć, a potem przestał się na nim skupiać. Nabrał wdechu, po czym zaczął go bardzo subtelnie zamieniać w wydech. Z każdą porcją powietrza jego umysł gotował się do ruchu. To była druga nauka. Pozostawała kwestia miecza. Wraz z wydechem, jego ciało przeniosło ciężar do przodu, a noga poczęła się przesuwać. To był moment, w którym jego palce ożywiły miecz. Kakita nie starał się jakoś szczególnie zadać cięcia, a raczej, wiedział jaka jest kombinacja, jednakże nie skupiał się na niej. Chciał ją wykonać od początku do końca, przecinając punkt stanowiący cel. Jego miecz zareagował tak jak powinien – naturą miecza jest ciąć, a on rozpoczął „najdłuższe” z swoich cięć. To była trzecia nauka…
Mówią, że w stanie prawdziwego umysłu, człowiek nie poznaje samego siebie. Nie inaczej było w tym przypadku. Kiedy miecz Asagi’ego się poruszał, a on wraz z nim, świat czekał. Wszystko wydawało się zatrzymać dla tej krótkiej chwili, a kiedy ostrze stanęło, rzeczywistość znów ruszyła. Niebieskooki nie wiedział i wiedział jednocześnie co zaszło. Wiedział już to, czego potrzebował. Zrozumiał Trzy nauki, na chwile złapał prawdę, ale naturą chwil jest zrodzić się i umrzeć w czasie jednego mrugnięcia okiem. Więcej nie mógł do tej chwili wrócić, ale wiedział, jak ponownie sprowadzić ją na ziemie. Teraz był spokojny. Mógł ruszać dalej. Tak na drodze do gospody, jak do Sogen, jak i na drodze miecza.
Odchodząc, pozostawił na polance niewielki kopiec skrywający ciało jaskółki…

  Ukryty tekst

<ZT>

[Ayatsuri Yuu]

Trochę zirytowało go to, że w zasadzie został zignorowany przez strażników. Jakby, nie oczekiwał że będą się zachowywać jakoś wyjątkowo tylko dlatego, że przechodził, ale jednak jakiś minimalny stopień uprzejmości nikomu by nie zawadził. No ale cóż, trudno. W końcu był zwykłym Szczurem, na samym dole hierarchii Muru, ale to się zmieni. Od przybycia na Mur rósł w siłę, choć nie tak prędko jak by pragnął. Z pewnością już niedługo zostanie Ogarem, zamiast trwać na pozycji chłopca na posyłki. Nie zależało mu na jakiejś wysokiej randze, wystarczy Ogar, może Wilk, byle by mieć trochę wolności. Wyższe rangi wiązałyby się jednak z zarządzaniem ludźmi, a, przynajmniej teraz, nie był na to gotowy. Może gdy już stanie się prawdziwym ekspertem w kontroli lalek, ale póki co nie.
Wybył więc z fortecy i szedł. Uważnie przyglądał się drodze, by nie przegapić szlaku. Co jakiś czas rozglądał się też wokoło. Wilczyca wspomniała, że ziemie, przez które będzie szedł, były dzikie. Musiał więc zachowywać stałą czujność.

[Ario]

Yuu
Misja rangi C
11/30 Jak się wie co ma się zrobić, to wszystko idzie jakoś tak...szybciej. Przynajmniej tak można sobie było to tłumaczyć, bo już po kilku chwilach parłeś przed siebie w poszukiwaniu wspomnianej gospody. Mijałeś kolejne drzewa, które poczatkowo wyrastały dość pojedyńczo, by nagle wejść w zagajnik, który przerodził się w prawdziwy las. Po drodze do lasu nie spotkałeś niczego konkretnego. Raz mijała Cię tylko karawana, która była kompletnie niezainteresowana Twoją obecność. Nawet woźnica nie spojrzał w Twoim kierunku, jednak w tym przypadku powinieneś się cieszyć. Im mniej problemów, tym lepiej, a wiadomo, że każdy kontakt może być problemem.

O dziwo poszło Ci dobrze, nawet bardzo dobrze. Szedłeś przez las przez dobrą godzinę, aż przed Tobą wyrosła Gospoda o której mówiła Ci mentorka. Nie było tam nic szczególnego, ot zwykła karczma, która przeżyła niejeden sezon. Przed wejściem były 3 przywiązane konie, a z komina buchała para, sugerująca, że zaraz będzie serwowane coś dobrego do jedzenia.

Oto więc dotarłeś. Jak zabierzesz się za wykonanie zadania? Wbijasz na jana i wypytujesz o swoj kontakt? Czy chcesz się przyczaić i poobserwować okolicę? Może natrafisz na jakiegoś jelonka jak się dobrze przyczaisz, a za truchło takiego zwierza, napewno karczmarz (lub karczmarka) dobrze by zapłacił. Tylko czy napewno chcesz się teraz uganiać za leśnymi istotkami? To tylko jednak z możliwych dróg...w której to Ty jesteś panem i będzie tak jak zadecydujesz.

[Ayatsuri Yuu]

Ayatsuri spokojnie podróżował, nie niepokojony przez nikogo. Droga była pusta, ale nie było w tym nic dziwnego. W końcu mało kto zapuszczał się aż na Mur, to i tu nie będzie szczególnie wielkiego ruchu. W centrum prowincji byłoby oczywiście zupełnie inaczej. Ale jemu w to graj, przeszkody na drodze tylko opóźniłyby jego powrót, a miał jeszcze wiele do nauczenia się. Bez nauki i treningów nigdy nie zdoła stać się potężniejszym ani awansować.
W ko;cu dotarł do gospody. Spojrzał szybko na szyld, by upewnić się, że miał do czynienia z gospodą Mononoke, tak jak powiedziała mu Wilczyca. Wątpliwe, by na tym trakcie znajdowała się jeszcze jedna, przynajmniej nie w odległości mniejszej niż kilkanaście kilometrów, ale jeśli to nie była ta, to nie miał co się zatrzymywać, tylko powinien ruszać dalej. Następnie zerknął na niebo, chcąc oszacować godzinę i upewnić się, czy zdoła wrócić do Shi no geto przed zmrokiem lub krótko po. Nie chciał podróżować nocą, jeśli nie było to konieczne, w końcu uprzedzano go, że to niebezpieczne tereny.
Uzbroiwszy się w tę wiedzę, wkroczył spokojnie do środka i zaciągnął się zapachem, który w środku musiał wywoływać cieknącą ślinkę. Omiótł karczmę wzrokiem, chcąc zobaczyć jak wiele osób w niej przebywa. Bądź co bądź, stała czujność była zawsze w cenie, a nawet taka powierzchowna obserwacja mogła się przydać. Następnie podszedł do lady i, uśmiechnąwszy się ciepło, rzucił do osoby obsługującej klientów:
-Znajdzie się jakiś skromny posiłek? - co prawda jadł obiad, ale trochę mu przerwano, niewielkim posiłkiem by nie pogardził, ale nie zamierzał porywać się na nic wielkiego. Obowiązkami zajmie się za moment.

[Ario]

Yuu
Misja rangi C
13/30 Postanowiłeś nie zajmować się pierdołami takimi jak szukanie jakichś zwierząt po lesie i bezpośrednio skierować się do gospody. Słusznie, nie ma co ryzykować, a poza tym nie byłeś żadnym tropicielem, by się uganiać za jakąś tam zwierzyną. Okazją są sytuacje, w których idzie coś ugrać dla siebie, tutaj nagroda za upolowanie zwierza byłaby raczej...żadna.

Wszedłeś do karczmy i od samego początku ogarnął Cię charakterystyczny zapach, który był połączeniem potu, dymu i obecności wielu ludzi w niej, a także gotowanej na miejscu strawy. Choć gospoda nie wyglądała, to wewnątrz naliczyłeś conajmniej 10 osób. W niektórych miejscach panował półmrok, a co było charakterystyczne - na samym środku był postawiony kamienny budulec, w którym iskrzyły węgielki a na górze zamontowana była kratka, na której właśnie dopiekały się cienko pokrojone kawałki mięsa. Uczta dla prawdziwego faceta.

Wchodząc do karczmy było już po południu, ale ściemniać zacznie się dopiero za godzinę lub dwie. Jeżeli szybko namierzysz osobę z paczką, to masz szansę obrócić przed zmrokiem na mur.

Podszedłeś do karczmarza, uśmiechnąłeś się ciepło i zadałeś pytanie. Przy ladzie stało kawał chłopa, miał gigantyczny brzuch, fartuch i opaskę na oku, co świadczyło, że...pewnie nie miał oka. Spojrzał na Ciebie i przemówił basowym tonem.
- Znajdzie. 10 ryo za dziczyznę, 15 ryo za dostęp do pieca gdzie jesz ile chcesz, albo zestaw - dziczyzna i piwo za 15 ryo z jedną dolewką jak już wypijesz. Czyli dwa. - przemówił.

[Ayatsuri Yuu]

Mimo że gospoda nie była wielka i znajdowała się na uboczu, miała całkiem spory ruch, przynajmniej dzisiaj. Było to dosyć zaskakujące, biorąc pod uwagę, że na szlaku nie spotkał prawie nikogo i że znajdowali się prawie że na samej granicy prowincji, a dalej był tylko Mur i niezbadane dobrze ziemie za nim. Trochę go to niepokoiło, jakby to nie było szczególnie bezpieczne miejsce. No ale czy byłoby tu wiele bandziorów, jeśli ciężko znaleźć też ludzi, których możnaby okraść? Raczej nie, jednak postanowił zachować ostrożność. Jego nadzieję szybkiego powrotu do siebie zmniejszyło to, że za ladą stał mężczyzna. Liczył trochę na to, że kobieta, którą kazała mu odnaleźć Mibu będzie tu pracować i nie będzie musiał szukać. Zresztą wydawałoby się to logiczne, przecież po zapasy mogła wysłać kogoś kiedykolwiek, ciężko oczekiwać spotkania konkretnej osoby niepracującej tu w takiej sytuacji.
-W takim razie poproszę dziczyznę. - rzucił, wyciągając pieniądze z sakiewki. Gdyby nawet nie zaczął obiadu pewnie skusiłby się na ofertę "jedz ile chcesz", ale nie w obecnych okolicznościach. Położył na blacie 10 ryo, a kawałek dalej kolejne monety - drugie tyle, pozwalając karczmarzowi póki co zgarnąć jedynie zapłatę za jedzenie.
-Poszukuję kobiety o imieniu Suzune. - rzucił nonszalancko. Zakryje pieniądze dłonią, jeśli mężczyzna sięgnie po nie, nie udzielając mu wcześniej informacji. Przy okazji też zwrócił uwagę, w którą stronę skieruje się wzrok karczmarza po usłyszeniu tego imienia.

[Ario]

Yuu
Misja rangi C
15/30 Nie potrzebowałeś dużo czasu by skusić się na ofertę dziczyzny od karczmarza. Położyłeś 10 ryo i drugie tyle na drugiej kupce, czekając aż ten udzieli Ci odpowiedzi. Chłop z przepaską, zgarnął najpierw 10 ryo, które wrzucił do jakiejś saszetki za ladą, a następnie zniknął gdzieś za drzwiami, które prowadziły zapewne do jakiejś kuchni, czy zaplecza. Po trzech minutach wrócił do Ciebie z porcją żarcia, które wyglądało...niezwykle apetycznie. To była konkretna dziczyzna z porcją ryżu dodatkowo, chociaż ryż pełnił bardziej formę ozdoby, niż jedzenia. Zapewne ludzie, którzy tu urzędowali, jedli głównie mięso, stąd taka dysproporcja.

Po powrocie karczmarz spojrzał na Ciebie i odparł spokojnie swoim basowym tonem.
- Nie znam tutaj każdego, ale jedyna kobieta jaka jest obecnie w karczmie siedzi tam, w rogu. - chłop wskazał Ci miejsce kiwnięciem głowy. Następnie uznał, że powiedział Ci co chciałeś wiedzieć, więc sięgnął po pieniądze, które mu zostawiłeś na drugiej kupce.

[Ayatsuri Yuu]

Chwilę poczekał na jedzenie, ale nie było to jakoś długo, w zasadzie ledwie kilka minut, co było całkiem dobrą wiadomością. Do tego karczmarz nie zawahał się przed podaniem mu informacji, chociaż te nie były aż tak dokładne, jak liczył na to Ayatsuri. Zerknął w kierunku wskazanym przez karczmarza, by upewnić się, że siedzi tam kobieta, lub przy słabej widoczności, że przynajmniej ktoś, choć wolałby mieć dokładniejsze informacje. Dopiero gdy to potwierdził, odsunął rękę od pieniędzy, pozwalając je zabrać mężczyźnie. Skinął ledwie zauważalnie głową w podziękowaniu i podniósł swój talerz, by się przemieścić wraz z nim. Jeśli była taka możliwość, nie chciał usiąść przy stoliku zajętym przez kobietę, tylko tym najbliższym, oczywiście jeśli nie był oddalony na tyle, by nie dało się prowadzić cichej konwersacji. Podniósł spokojnie do ust pierwszy kawałek mięsa i rzucił cicho:
-Czyżby Suzune? - następnie wkładając jedzenie do ust.
Jeśli nie było żadnego innego stolika tuż obok, to odrzucając częściowo skrytość usiadł przy tym samym, tym razem nie ukrywając że zwraca się do niej.

[Ario]

Yuu
Misja rangi C
17/30 Zabrałeś swoją strawę i ruszyłeś w kierunku siedzącej niby kobiety. Chciałeś to rozegrać na pełnej przyczajce - i słusznie. W dzisiejszych czasach nigdy nie wiadomo, kto zechce wbić Ci kunai w plecy i lepiej było się nie afiszować z czymkolwiek - gdziekolwiek. Znalazłeś siedzenie, które było obok siedzącej, zakapturzonej kobiety. Posadziłeś swoje siedzisko, wziąłeś gryza i...to było naprawdę dobre. Dawno nie jadłeś tak wytrawnie przyrządzonej dziczyzny. Soczyste mięso niemalże rozpływało się w ustach, a to wszystko za drobne 10 ryo.

Następnie przeszedłeś do zapytania kobiety, czy to napewno Suzune. Ta tylko pokiwała głową, nie patrząc w Twoją stronę.
- Nareszcie, mysłałam, że będę musiała siedzieć w tej melinie jeszcze dłużej. - odparła, zdejmując kaptur. Była to o dziwo bardzo młoda nastolatka, z delikatnymi rysami twarzy i krótkimi, kruczoczarnymi włosami. Jej dłonie wyglądały na zadbane, co zauważyłeś, gdy ta sięgała po coś, co trzymała na siedzeniu obok siebie. Podała Ci szybkim ruchem paczkę. Była to niewielka paczka, dobrze obwinięta papierem i zaplombowana dziwnym znakiem. Nie wiedziałeś skąd ten znak, ale przynajmniej miałeś to po co przyszedłeś.
- Powiedz jej, że to ostatni raz, kiedy sama nie przychodzi. I ostatni raz, kiedy zmusza mnie do przebywania w takim miejscu. - zapowiedziała, a raczej wysyczała, po czym zarzuciła kaptur na łeb i szybkim susem niemalże dopadła drzwi, po czym wyszła, zostawiając Cię z jedzonkiem i paczką.

No to jesteś w połowie zadania. Lepiej się najedz nim ruszysz - każdy wędrowiec wie, że pełny brzuch to podstawa szczęśliwego misjowicza.

[Ayatsuri Yuu]

Ok, poszło nadspodziewanie szybko. Nawet nie musiał się przedstawiać czy mówić, że to Mibu go przysłała. Jakby uznała, że skoro zna jej imię to on musi być jej posłańcem. Cóż, to dosyć spore założenie, ale przynajmniej nie musiał się tym za bardzo kłopotać, wystarczyło że zje i mógł wracać do fortecy. Wgryzł się w otrzymane mięso, uzupełniając je ryżem. Pilnował by nie przejeść się za bardzo, nie mógł skończyć zbyt zmęczony na drogę w drugą stronę. Problem stanowiła paczka. Była niestety odrobinę za duża, by zmieścić ją w torbie. No ale cóż, to było do rozwiązania, miał na plecach zmontowaną samodzielnie uprząż z bandaży na zwoje, dzięki której nie musiał szukać w plecaku, delikatna modyfikacja w rogu powinna mu pozwolić na umieszczenie tam też paczuszki. Jeśli nie, zwyczajnie schowa ją pod płaszczem, gdy będzie wychodzić i ruszy w drogę powrotną. Pewnie gdyby nie była zaplombowana otworzyłby ją i rozdysponował zawartość tak, by za bardzo mu nie przeszkadzała, ale nie chciał naruszać jej przed dostarczeniem. No cóż, na przyszłość będzie wiedział, że musi zabierać ze sobą coś większego, a mała torba nie wystarczy.